«ΕΧΟΜΕΝ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟΝ» (Εβρ. ιγ’ 10) ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ. π. Δανιήλ Γούβαλης

«ΕΧΟΜΕΝ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟΝ»

(Εβρ. ιγ’ 10)

ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ.

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού πατρός Δανιήλ Γούβαλη.

ΟΙερεμίας στο 33κεφάλαιο στο ΛΓ σύμφωνα με το Εβραϊκό κείμενο δηλώνει καθαρά και ξάστερα ότι στις ημέρες του Μεσσία δηλαδή της Καινής Διαθήκης θα υπάρχει ιερατική τάξις και καθώς θα κυλούν οι αιώνες ο αριθμός των ιερέων θα γίνει αμέτρητος. Στίχοι 15-22.

Εν ταις ημέραις εκείναις και εν τω καιρώ εκείνω θέλω αναβλαστήσει εις τον Δαβίδ βλαστόν δικαιοσύνης, και θέλει εκτελέσει κρίσιν και δικαιοσύνην εν τη γη. Ιερ. 23:5; 16 Εν εκείναις ταις ημέραις ο Ιούδας θέλει σωθή και η Ιερουσαλήμ θέλει κατοικήσει εν ασφαλεία· και τούτο είναι το όνομα, με το οποίον θέλει ονομασθή, Ο Κύριος η δικαιοσύνη ημών.  17 Διότι ούτω λέγει Κύριος· Δεν θέλει λείψει από του Δαβίδ άνθρωπος καθήμενος επί τον θρόνον του οίκου Ισραήλ· 18 ούτε από των ιερέων των Λευϊτών θέλει λείψει άνθρωπος ενώπιόν μου, διά να προσφέρη ολοκαυτώματα και να καίη προσφοράς εξ αλφίτων και να κάμνη θυσίας πάσας τας ημέρας.  19 Και έγεινε λόγος Κυρίου προς τον Ιερεμίαν λέγων, 20 Ούτω λέγει Κύριος· Εάν ήναι δυνατόν να καταλύσητε την διαθήκην μου της ημέρας και την διαθήκην μου της νυκτός, ώστε να μη ήναι πλέον ημέρα και νυξ εν τω καιρώ αυτών, 21 τότε θέλει δυνηθή να καταλυθή και η διαθήκη μου η προς τον Δαβίδ τον δούλον μου, ώστε να μη έχη υιόν διά να βασιλεύη επί του θρόνου αυτού, και η προς τους Λευΐτας τους ιερείς, τους λειτουργούς μου. 22 Καθώς η στρατιά του ουρανού δεν δύναται να αριθμηθή ουδέ η άμμος της θαλάσσης να μετρηθή, ούτω θέλω πληθύνει το σπέρμα Δαβίδ του δούλου μου και τους Λευΐτας τους λειτουργούντας εις εμέ.

Ο Ησαΐας στο 66^οκεφάλαιο στο ξστ’ προφητεύει, ότι τα έθνη θα γνωρίσουν τον Κύριο και ο Κύριος θα διαλέξει από αυτά πρώτον μεν κήρυκες και ιεραποστόλους, δεύτερον ιερείς και Λευίτες.«Καὶἀπ᾿αὐτῶν λήψομαιἐμοὶἱερεῖς καὶΛευίτας, εἶπε Κύριος», στίχος 21. Ο στίχος 21, δίνει εικοσιένα μαχαιριές στην αίρεση. Θα πει αργότερα οΆγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, μια κορυφή θεολογική, «κέκλινται προς ιεροσύνην πολλοί των εξ’ αγέλης όντες Ελληνικής», Ελληνικής δηλαδή ειδωλολατρικής.
Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης οι έχοντες ιερατική εξουσία και περικυκλούντες το θυσιαστήριον, ονομάζονταιΑπόστολοι, Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι. Βασικά η λέξιςΠρεσβύτερος δηλώνει τον φορέα ιερατικής χάριτος. Γι’ αυτό και το ιερατείο της Καινής Διαθήκης ονομάζετε Πρεσβυτέριο˙ «μὴ ἀμέλει τοῦ ἐν σοὶ χαρίσματος ὃ ἐδόθη σοι διὰ προφητείας μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦπρεσβυτερίου» Α’ Τιμ. δ’14.
Εμμέσως υποδηλώνεται η λέξις ιερεύς όταν ο Χριστός αποκαλείτε αρχιερεύς δηλαδή αρχηγός των ιερέων«Ὅθεν ἀδελφοὶ ἅγιοι κλήσεως ἐπουρανίου μέτοχοι κατανοήσατε τὸν ἀπόστολον καὶ ἀρχιερέα τῆς ὁμολογίας ἡμῶν Χριστὸν Ἰησοῦν» Εβρ. γ’1.
Επειδή η λέξιςπρεσβύτερος ισοδυναμεί με την λέξη ιερεύς, γι’ αυτό στις διάφορες πρωτοχριστιανικές μαρτυρίες άλλοτε χρησιμοποιείτε η μια λέξις και άλλοτε η άλλη. Έτσι στα κείμενα τουΤερτυλλιανού(ο Τερτυλλιανός γεννήθηκε το 160 μ.Χ) συναντώνται οι λέξειςsacerdos(σακέρντος ίσον ιερεύς),sacerdotes(σαρκεντότες ίσον ιερείς),Sacerdotium(σακερντότιουμ ίσον ιερωσύνη). Επίσης γνωρίζουμε ότι οΠολυκράτης Εφέσου, 2^οςαιών, χαρακτήριζε τον Ευαγγελιστή Ιωάννηιερέα που φόρεσε το πέταλο, δηλαδή αρχιερέα. 
ΟΙππόλυτος Ρώμης, γεννήθηκε γύρω στο 170 μΧ, στο βιβλίο του «Κατά πασών αιρέσεων έλεγχος», χαρακτηρίζειτους Αποστόλους ως έχοντες αρχιερατείακαι τουςΕπισκόπους ως διαδόχους των στην Αρχιερατεία: «Της αυτής χάριτος μετέχοντες αρχιερατείας τε και διδασκαλίας». Και στο βιβλίο του «Αποστολική Παράδοση»ο Επίσκοπος χαρακτηρίζετε αρχιερεύς«ο ασθενής πολύ ανακουφίζετε όταν ο αρχιερεύς τον ενθυμείτε».Επίσης γίνεται λόγος για αρχιερατικό πνεύμα που λαμβάνει ο Επίσκοπος, γίνεται λόγος για ιερωσύνη και διασώζεται η ευχή της χειροτονίας επισκόπου καθώς και πρεσβυτέρου.
Αλλά και στα κείμενα του ιερούΚυπριανού Καρχηδόνος, που υπήρξε ο γνησιότερος φορεύς της Εκκλησιαστικής Παραδόσεως το 250 μ.Χ, συναντάται πλείστες φορές η λέξις ιερεύς,sacerdos, καθώς καιαρχιερεύςκαισυνιερουργόςκαι λοιπά.
Καθώς λήγει οΑ’ Χριστιανικός αιώνας, το Χριστιανικό ιερατείο φέρει το σχήμαΕπίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι.  Η ιερατική εξουσία συγκεντρώνεται σε πληρότητα στον Επίσκοπο. 

Αυτά φαίνονται ολοκάθαρα στις Επιστολές του Ιγνατίου Αντιοχείας (γράφτηκαν γύρω στο 110 μ.Χ). Ο Επίσκοπος έχει μοναρχικό αξίωμα μέσα στην Εκκλησία, ήδη στην Καινή Διαθήκη αυτή η κατάστασις είναι διαμορφωμένη στονΤίτο Επίσκοπο Κρήτης, Τιμόθεο Επίσκοπο Εφέσου, Ιάκωβο Επίσκοπο Ιεροσολύμων, καθώς και στους χαρακτηριζόμενους ωςεπτά αγγέλους ισάριθμων Μικρασιατικών εκκλησιών για τους οποίους ομιλεί η Αποκάλυψις.
Ηλέξιςιδιώτηςστο Α’ Κορινθ. ιδ’16, «ὁἀναπληρῶν τὸν τόπον τοῦἰδιώτου» «Διότι εάν δοξολογήσης με το πνεύμα, εκείνος όστις έχει τάξιν ιδιώτου πως θέλει ειπεί το αμήν εις την ευχαριστίαν σου, μη εξεύρων τι λέγεις;» (μετ.Βάμβα), όπως απέδειξε η σύγχρονη Θεολογική έρευνα σημαίνειλαϊκός, βλέπε Ιωάννου Ζηζιούλα, «Η Ενότης της Εκκλησίας εν τη Θεία Ευχαριστία και τω Επισκόπω κατά τους τρεις πρώτους αιώνας» στην σελίδα 53 στο κεφάλαιο «Η ανάδειξις του προεστώτος της Ευχαριστίας εις Επίσκοπον της Εκκλησίας».
Μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν κληρικοί και λαϊκοί, αυτό διαφαίνεται σε πολλά πρωτοχριστιανικά κείμενα. ΣτηνΑ’ Επιστολή τουΚλήμεντος Ρώμης προς Κορινθίους, που γράφτηκε γύρω στο96 μ.Χοι κληρικοί ονομάζονταικαθεστάμενοι πρεσβύτεροικαι οι λαϊκοί ονομάζονταιλαϊκοί, «ο λαϊκός άνθρωπος τοις λαϊκοίς προστάγμασιν δέδεται», αλλά και οΩριγένηςο οποίος γεννήθηκε το185 μ.Χομιλεί για κληρικούς και λαϊκούς. Ένα παράδειγμα από την ενδεκάτη του ομιλία στονΙερεμία,«πολλοί γαρ και πρεσβύτεροι απόλουνται πολλοί και λαϊκοί μακάριοι αποδειχθήσονται». Τα ίδια συναντούμε και στονΚλήμεντα τον Αλεξανδρέα, γεννήθηκε γύρω στο150 μ.Χ. 
ΣτονΤρίτο Στρωματέατου σημειώνει: «τον της μιας γυναικός άνδρα πάνυ,(πάνυ θα πει πολύ), πάνυ αποδέχεται ο Απόστολος καν πρεσβύτερος ει, καν διάκονος, καν λαϊκός». Σε άλλα κείμενα η λέξιςλαϊκόςαντιπαρατίθεται στις λέξειςπρεσβύτεροςκαιεπίσκοπος ή Διάκονος, Πρεσβύτερος, Επίσκοπος ή μόνο στην λέξη Πρεσβύτερος, που όπως είπαμε είναι ο κατεξοχήν ιερατικός όρος στην Χριστιανική Εκκλησία.
Αλλά έχουμε και περιπτώσεις που αντιπαρατίθεται στην λέξη κλήρος, παράδειγμα «μετά δακρύων προσπεσείν Ζεφυρίνω τω Επισκόπω κυλιόμενον υπό τους πόδας ου μόνον τον ενκλήρωαλλά και τωνλαϊκών».  Πρόκειται για κείμενο που πολεμούσε την αίρεση των Θεοδοτιανών. «Σπούδασμα κατά της του Αρτέμωνος αιρέσεως».  Ο Αρτέμων, οπαδός των Θεοδοτιανών, άκμασε στα μέσα του 3^ουαιώνος.
ΟΩριγένηςστην ομιλία που αναφέραμε προηγουμένως, ενδεκάτη στον Ιερεμία, σημειώνει ότι πολλοί βρίσκονται στις τάξεις του κλήρου αλλά δεν συμπεριφέρονται όπως πρέπει ώστε να ωφεληθούν από αυτό και να στολίσουν με την συμπεριφορά τους τον κλήρο.
Σύμφωνα με μαρτυρίες τουΚλήμεντος του Αλεξανδρέως, αντί της φράσεωςχειροτόνησανπρεσβυτέρους ή χειροτόνησαν Επισκόπους μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η φράσις «κλήρωσαν κλήρους»βλέπε: «Τις ο σωζόμενος πλούσιος;» στο τέλος του βιβλίου.
Στην Λατινική γλώσσα υπάρχει η λέξιςordoστην γενικήordinis. 

Όρντο σημαίνει τάξις, αλλά η λέξις αυτή σε Εκκλησιαστική χρήση σημαίνει κλήρος και μόνη της σημαίνει κλήρος αλλά και με σχετικά επίθετα όπως πχ Ordo Ecclesiasticus ίσον η εκκλησιαστική τάξις των κληρικών. 
Για τον μελετητή της Εκκλησιαστικής παραδόσεως των 3 πρώτων αιώνων, δεν αρκεί η Ελληνική γλώσσα, χρειάζεται και η Λατινική.
Τότε ανατολή και Δύσις αποτελούσαν ηνωμένη Εκκλησία, χρειάζονται τα Ελληνικά για να μελετήσουμε τονΙγνάτιοή τονΚλήμεντα Ρώμηςκαι τονΑλεξανδρέα, αλλά, χρειάζονται και τα Λατινικά για να μελετήσουμε τονΤερτυλλιανόή τονΚυπριανό.
Όρντολοιπόν σημαίνει κλήρος, στα έργα του Τερτυλλιανού, ο Τερτυλλιανός γεννήθηκε το160 μ.Χ, συναντάται πολλές φορές η λέξις αυτή και υποδηλώνει την ιερατική τάξη μέσα στην Εκκλησία.
Ένα παράδειγμα από το έργο του «De Exhortatione Castitatis» δηλαδή περί προτροπής εις αγνότητα, «Differentiam inter ordinem et plebem constituit  ecclesiae auctoritas», κεφάλαιο έβδομο, δηλαδήτηνδιαφορά μεταξύ κλήρου και λαού την καθιστά η αυθεντία της Εκκλησίας. Ας κρατήσουμε την φράση «inter ordinem et plebem»,(ανάμεσα στον κλήρο και στον λαό). 

Εδώ το ordo βρίσκεται σε πτώση αιτιατική inter ordinem, ανάμεσα στον κλήρο, inter plebem, ανάμεσα στον λαό, plembs στην ονομαστική ίσον λαός, εξ' ου και η πλέμπα, ο λαός, ο όχλος. Ας αποστηθίσουμε τρεις λέξεις,inter ordinem et plebem, ανάμεσα στον κλήρο και στον λαό. 

Όποιος έχει δυνατότητα να ξεφυλλίσει τα έργα του Τερτυλλιανού και να βρίσκει τοordinemας κοιτάξει το έργοπερί μονογαμίαςκεφάλαιον ενδέκατο, περίειδωλολατρίαςκεφάλαιο έβδομον.
Και στα έργα τουΑγίου Κυπριανούσυναντούμε τις λέξειςκλήροςκαικληρικός,clericus, όπως στην β’ επιστολή στην 16^η.
Αν φυσικά δεν υπήρχε ιερατείο μέσα στην Χριστιανική Εκκλησία, θα απουσίαζαν στα κείμενα των πρώτων αιώνων οι λέξεις: κλήρος, κληρικός, λαϊκός, ordo, ordo ecclesiasticus, clericus, όλα αυτά θα απουσίαζαν. 
Αυτά ας τα προσέξουν όσοι νομίζουν ότι στην αίρεση που ξέπεσαν βρήκαν την αλήθεια, αλήθεια χωρίς ακριβή γνώση της πρωτοχριστιανικής Εκκλησιαστικής παραδόσεως, της γνησίας βέβαια παραδόσεως, δεν υπάρχει˙ άλλωστε η εντολή του Αποστόλου δεν αφορά μόνο τα γραπτά της Καινής Διαθήκης αλλά και κάποια άλλα, «στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾿ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β’ Θεσσ. Β’ 15).
Σύμφωνα με την νοοτροπία των αιρετικών το είτε δια λόγου, πάει περίπατο, κρατάνε μόνο το είτε δια επιστολής υμών. Οι προφορικές διδασκαλίες και παραδόσεις μεταδίδονται από την μια γενεά στην άλλη και ανάμεσα στους πρώτους Χριστιανούς υπήρξαν πρόσωπα με μόρφωση, με συγγραφικό ταλέντο και έγραψαν επιστολές, απολογίες, συγγράμματα και μέσα σε αυτά κατεγράφησαν πλείστα όσα από την προφορική παράδοση των Αποστόλων. 

Εκτός και εάν οι αιρετικοί θέλουν να μας παρουσιάσουν τους Χριστιανούς των πρώτων αιώνων σαν κούτσουρα, σαν πέτρες αναίσθητες, σαν άτομα που δεν καταλάβαιναν τι πήραν από την προηγούμενη γενεά. 

• Δεν έγραψαν κάποια επιστολή για ζητήματα Εκκλησιαστικά; 
• Δεν συνέταξαν κάποια απολογία προς τους ειδωλολάτρες κατήγορους και συκοφάντες; 
• Δεν έγραψαν κάποιο ερμηνευτικό έργο στα κείμενα της Αγίας Γραφής; 

Έτσι θέλουν να μας τους παρουσιάσουν τους Χριστιανούς των πρώτων αιώνων οι αιρετικοί.

Όπως και να τους δεις τους αιρετικούς είναι αξιολύπητοι, απορρίπτουν όλη την ζωή και την παράδοση της Εκκλησίας και κρατούν μόνο κάποια γραπτά κείμενα των Αποστόλων.
Τα άλλα με ποιο δικαίωμα τα απορρίπτουν;  

Χωρίς τα άλλα δεν μπορείς να ερμηνεύσεις και αυτά που κρατάς, γιατί αυτά που κρατάς είναι οργανικά συνδεδεμένα με τα άλλα. Θα πουν οι αιρετικοί κρατούμε τα μεν και απορρίπτουμε τα δε, γιατί έχουν μπει μέσα στην Εκκλησία και ανθρώπινες παραδόσεις που δεν αποτελούν γνήσιες εκκλησιαστικές παραδόσεις. 

Αλλά το νόθο δεν μπορεί να αχρηστεύσει το γνήσιο.Ένας Ορθόδοξος κληρικός θα πει σε ένα Χριστιανό να σταματήσει να φτιάχνειΦανουρόπιταγιατί αυτή δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησιαστική παράδοση, θα του πει όμως να κάνειαρτοκλασίακαι να φέρει 5 άρτους στην Εκκλησία να ευλογηθούν.Στην Παράδοση της Εκκλησίας έχουμε προσφορές άρτου, οίνου, ελαίου, όχι προσφορά πιτών και γλυκισμάτων.Αυτά σχετίζονταν με ειδωλολατρικές λατρείες. ΟΙερέας φορεί επιτραχήλι, αυτό δεν είναι ξένο προς το πνεύμα της Αγίας Γραφής, ο Ιερεύς με την χειροτονία του έλαβε το χρίσμα της ιεροσύνης και το πετραχήλι αποτελεί ένασύμβολοτης ιερατικής ιδιότητος.
Ήδη από τα πρώτα χρόνια η εκκλησία υιοθέτησε τηνγλώσσα των συμβόλωνσε πολλούς τομείς της ζωής της.
Για να καταλάβουμε πως το πετραχήλι συμβολίζει την ιερατική χάρη πρέπει να θυμηθούμε την πρώτη χειροτονία στην Παλαιά Διαθήκη,ο Μωυσής σήκωσε το χέρι του και έχυσε το άγιο μύρο στο κεφάλι του Ααρώνκαι το μύρο είχε κατεύθυνση από πάνω προς τα κάτω προχώρησε στο πηγούνι του Ααρών και κατέβηκε μέχρι την άκρη του ιερατικού ενδύματος.Και το πετραχήλι ο ιερεύς το φορεί από πάνω από το κεφάλι του και απλώνεται και κατευθύνεται προς τα κάτω,παρόμοια με την κατεύθυνση του μύρου του Ααρών, η ιερατική δηλαδή χάρις κατεβαίνει άνωθεν.
Μάλιστα ο ιερεύς της Εκκλησίας μας την ώρα που φορεί το πετραχήλι λέει σιγανά και κάποιες φράσεις από τον 132 Ψαλμό όπου γίνεται λόγος για την ευωδία που σκόρπισε το μύρο που έχρισε τον Ααρών: «ὡς μύρονἐπὶκεφαλῆς τὸκαταβαῖνονἐπὶπώγωνα, τὸν πώγωνα τὸν Ααρων, τὸκαταβαῖνονἐπὶτὴνᾤαν», δηλαδή την άκρη, «τοῦἐνδύματος αὐτοῦὡς δρόσος Αέρμωνἡκαταβαίνουσαἐπὶτὰὄρη Σιωνὅτιἐκεῖἐνετείλατο κύριος τὴν εὐλογίαν καὶζωὴνἕως τοῦαἰῶνος».
Δεν είναι δηλαδή άσχετο το πετραχήλι προς την ιερατική ιδιότητα και προς το πνεύμα της Αγίας Γραφής.
Πριν φτάσουμε στο τέλος θα εμφανίσουμε μια ένσταση των αιρετικών. Στηρίζονται σε κάποιες περικοπές της προς Εβραίους Επιστολής πουμιλούν για ένα αρχιερέα, τον Χριστό και για μια θυσία, σε αντίθεση με την Παλαιά Διαθήκη που υπήρχαν πολλοί ιερείς (Εβρ. ζ’23 έως 27).
Σου λένε οι αιρετικοί στην Παλαιά Διαθήκη είχαμε πολλούς ιερείς, στην Καινή Διαθήκη ένα, τον Χριστό, έτσι γράφει η προς Εβραίους Επιστολή.
Εδώ χρειάζεται μια διασάφησις, εμείς πιστεύουμε ότι όλοιοι κληρικοί δεν έχουν δική τους ιεροσύνη αλλά μετέχουν στην ιεροσύνη του Χριστού. 
Πιστεύουμε ότιόλα τα μυστήρια τα τελεί μυστικώς και αοράτως ο Χριστός δια των ιερέων,οι ιερείς απλώς του δανείζουν τα χέρια τους και το στόμα τους. Οι ιερείς είναι όργανα του Χριστού,τελεσιουργός των μυστηρίων είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο μοναδικός ιερεύς της Καινής Διαθήκης. Ένα απόσπασμα από το αριστουργηματικό έργο του καθηγητού Ιωάννου Καρμίρη, «Ορθόδοξος Εκκλησιολογία», ένα σύγγραμμα γλυκύτατο, άγιο, αλλά δυστυχώς εξαντληθέν και λόγω του όγκου του, πάνω από 800 σελίδες, δύσκολο να επανεκδοθεί.
Ένα απόσπασμά του: «Διάμεσου των ποιμένων ενεργεί εν Πνεύματι ο ίδιος ο καλός ποιμήν, ο οποίος είναι ο αόρατος τελετάρχης και τελειωτής πάντων των μυστηρίων και πάσης χάριτος χορηγός. (Επαναλαμβάνουμε την φράση, ο αόρατος τελετάρχης και τελειωτής πάντων των μυστηρίων και πάσης χάριτος χορηγός).  Οι ποιμένες ενεργούν ως πληρεξούσιοι Αυτού, του Χριστού, με την δέουσα πνευματική εξουσία και ευθύνη, παράβαλε παραδείγματος χάριν όσα θα δέσετε στην Γη θα είναι δεμένα στον ουρανό και όσα θα λύσετε στην Γη θα είναι λυμένα στον ουρανό(Ματθ. ιη’ 18)» (σελίς 376). 

Άλλο απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο: «Ο θείος δομήτορας της Εκκλησίας κατέστησε σαν συστατικό στοιχείο της το ιερατικό λειτούργημα την Εκκλησιαστική Ιεραρχία η διακονία που αποτελείτε από τους Επισκόπους τους Πρεσβυτέρους και τους Διακόνους και εφοδίασε την Εκκλησιαστική ιεραρχία με την απαραίτητη πνευματική εξουσία και με όλα τα απαραίτητα μέσα για να συνεχίσει αυτή σαν εντολοδόχος και εκπρόσωπός Του τις σωτηριώδεις ενέργειές του και όλο το λυτρωτικό του έργο στον κόσμο.  Επομένωςτο ιερατικό λειτούργημα και ολόκληρη η ενέργεια του προέρχεται από τον ίδιο τον Χριστό,ο οποίος ενεργεί διαμέσου του ιερατικού λειτουργήματος στην Εκκλησία του». (σελίς 373). 

Υπογραμμίζουμε τις βασικές θέσεις:Ο Χριστός ενεργεί δια της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας, ο Χριστός είναι ο αόρατος τελετάρχης και τελειωτής πάντων των μυστηρίων, δηλαδή πίσω από τους πολλούς ορατούς ιερείς δρα ο αόρατος ένας ιερεύς της Καινής Διαθήκης ο Χριστός ή αλλιώς δια μέσου των πολλών ορατών ιερέων ενεργεί ο ένας αόρατος ιερεύς ο Χριστός.

Γι’ αυτό και σε κάθε Θεία Λειτουργία ο λειτουργός λέει στον Χριστό τα εξής λόγια: «Συ είσαι και ο θυσιάζων και ο θυσιαζόμενος», επί λέξει, «συ ει ο προσφέρων και προσφερόμενος», εσύ δηλαδή προσφέρεις την θυσία, εσύ επιτελής την θυσία, με άλλα λόγιαεσύ είσαι ο ιερεύς που ιερουργεί. 

 Αγαπητοί μου ακροατές, αν βρίσκεστε σε ώρα λατρείας στον ναό εκεί που υπάρχει το θυσιαστήριό μας, η Αγία Τράπεζα και αν βλέπετε τον ιερέα να επιτελεί κάποιο μυστήριο ή να δίνει στον λαό την ευλογία της ειρήνης,μη σταματήσει το βλέμμα σας στον βλεπόμενο ιερέα, να πιστεύετε ότι δια μέσου αυτού ενεργεί ο μη βλεπόμενος Χριστός, ο ένας και μοναδικός ιερεύς της Καινής Διαθήκης. 

Όταν ανυψώνει ο Ιερεύς τα χέρια του και σε ευλογεί, μην νομίζεις ότι εκείνη την ώρα σε ευλογεί ο φαινόμενος ιερεύς, διαμέσου του χεριού που φαίνεται ευλογεί το χέρι του αφανούς ιερέως, του Χριστού, το χέρι που δεν φαίνεται. Μια εικόνα. Στην πλατεία μια μεγάλης πόλεως υπάρχει ένας ομιλητής και ένα μικρόφωνο και σε πενήντα σημεία της πόλεως έχουμε πενήντα μεγάφωνα.  Και από τα πενήντα μεγάφωνα η ομιλία του ιδίου εξέρχεται.  Δεν οφείλετε η ομιλία στα μεγάφωνα, αλλάδια μέσου αυτών ενεργεί ο ομιλητήςπου βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της μεγάλης πόλεως.  Ωστόσο χρειάζονται και τα μεγάφωνα, ο ομιλητής στην πλατεία είναι ο Χριστός και τα πενήντα μεγάφωνα είναι οι ιερείς της Χριστιανικής εκκλησίας το παράδειγμα βοηθεί να καταλάβουμε αυτό που πιστεύουμε.

Με αυτά που είπαμε αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά που λέει η Ορθοδοξία είναι σύμφωνα με τη Γραφή και την Εκκλησία των πρώτων αιώνων.

πηγή

Το είδαμε εδώ