ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ

1. ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ

   Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶναι ἀφιερωμέ­νη σ’ ὅλους τοὺς Ἁγίους τῆς Πίστεώς­ μας, γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, ποὺ ἀ­­­γά­πησαν πολὺ τὸν Θεὸ καὶ ἔζησαν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά του. Ἀμέτρητοι μάλιστα ἀπ’ αὐτοὺς ἔδωσαν ἀκόμη καὶ τὴ ζωή τους γιὰ τὴν πίστη τους. Στὸ ἀ­­­ποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ θεῖος Παῦ­λος κάνει μία ἀναφορὰ στοὺς Ἁγίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ἐξυμνεῖ τὴν πίστη τους. Ὅλοι αὐτοί, λέει, ἔδειξαν μεγάλη γενναιότητα καὶ πέτυχαν τὴν πρα­­γματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων ποὺ­ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεός. Ἔφραξαν τὰ στό­ματα τῶν λιονταριῶν, ἔσβησαν τὴν καταστρεπτικὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέ­­­φυγαν τὸν κίνδυνο τῆς σφαγῆς, πῆραν δύναμη καὶ θεραπεύθηκαν ἀπὸ ἀρρώ­στιες· ἀναδείχθηκαν ἀνίκητοι στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ τὶς ἐχθρι­κὲς παρατάξεις καὶ τὰ πολυπληθὴ στρα­τεύ­ματά τους. Μὲ τὴν πίστη στὴ δύ­­ναμη τῶν ἀπεσταλμένων τοῦ Θεοῦ Προφητῶν­ ὁρισμένες γυναῖκες εἶδαν νά ἀνα­σταί­νονται οἱ νεκροὶ συγ­γενεῖς τους. Ἄλλοι ἐπίσης βασανίστηκαν σκληρὰ μέ­­­­­χρι θανάτου, ἐπειδὴ δὲν δέχθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους· κι ἄλλοι δο­­­­κί­μασαν σκληροὺς πειρασμούς, ἐ­μπαι­γμούς, μαστιγώσεις,­ φυλακίσεις.­ Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθη­καν, σφα­γιάσ­θηκαν. Κι ἄλλοι περιφέρονταν σὰν με­­τανάστες ἐδῶ κι ἐκεῖ. Περιπλανιοῦνταν στὶς ἐρη­μιές, στὰ βουνὰ καὶ σὲ σπηλιὲς τῆς γῆς. Ἔζησαν μέσα σὲ στερήσεις, ὑπέφεραν θλίψεις καὶ κακοπάθειες.­ Ὅ­­­λοι αὐτοὶ ἔ­­­χουν ἀνεκτίμητη ἀξία. Ὁλό­κληρος ὁ κό­­­σμος δὲν ἀξίζει ὅσο οἱ ἅγιοι αὐτοὶ ἄν­­δρες, κι οὔτε μπορεῖ νὰ συ­γκριθεῖ μ’ αὐτούς. Καὶ ὅλοι αὐτοί, ἐνῶ ἔδειξαν τέ­­τοια πίστη μέχρι αὐτοθυσίας, δὲν πῆ­­ραν ἀκόμη τὴν ἀμοιβή τους ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ περιμένουν κι ἐμᾶς γιὰ νὰ ἀ­­­­­πολαύσουν μαζί μας τὴ δόξα τοῦ οὐρα­νοῦ. Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι ὁ ἀπό­στολος Παῦλος ἔχει ὑπ’ ὄψιν του μόνο τοὺς Ἁγίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τί θὰ ἔλεγε ἄραγε γιὰ τοὺς Ἁγίους τῆς Και­νῆς Διαθήκης; Τί θὰ ἔλεγε γιὰ τὴν ἀ­­­ρετή­ τους, τὴν ἀξιοθαύμαστη μαρτυρία­ καὶ τὸ μαρτύριό τους; 
   Πόσο λοιπὸν ἀξίζουν οἱ Ἅγιοι; Ὁλό­κλη­ρη ἡ κτίση μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἀν­θρώ­πους της ἐὰν ἀντιπαρατεθεῖ μπροστά τους, δὲν θὰ βρεθεῖ κάτι ποὺ νὰ ἀξίζει ὅσο οἱ Ἅγιοι. Διότι αὐτοὶ σήκωσαν ἐπάνω τους τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν πορεία ὅλου τοῦ κόσμου. Ἀπέδειξαν μὲ τὴ ζωή τους τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, δόξασαν τὸν Θεὸ μὲ τὴ ζωή τους καὶ τὴν ὁμολογία τους. Αὐτοὶ ἔδειξαν στοὺς γύ­ρω τους πόσο ψηλὰ μπορεῖ νὰ φθάσει ὁ ἄνθρωπος, σὲ ποιὰ ὕψη ἀρετῆς καὶ αὐταπαρνήσεως καὶ προσφορᾶς μπο­ρεῖ νὰ ἀνέλθει. 
   Οἱ Ἅγιοι δὲν πέθαναν ποτέ. Ζοῦν ἀνά­μεσά μας. Τοὺς αἰσθανόμαστε ὁλο­ζών­τανους νὰ πρεσβεύουν γιὰ μᾶς. Νὰ δέ­ονται γιὰ τὸν κόσμο μας. Νὰ μᾶς μεταγγίζουν τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτοὺς ὁ Θεὸς δὲν καταστρέφει τὸν κόσμο. Γι’ αὐτοὺς δὲν ἐγκαταλείπει καὶ ὅλους ἐμᾶς ποὺ παραβαίνουμε τόσο εὔκολα τὸ θέλημά του. Ἂς ἐκτιμήσουμε λοιπὸν τὴν ἀξία τους. Ἂς γνωρίσουμε τὴ ζωή τους κι ἂς μιμηθοῦμε τὸ ἅγιο παράδει­γμά τους.

2. ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ

   Στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς καλεῖ νὰ ἐμπνευστοῦμε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας. Ἔχοντας, λέει, κι ἐμεῖς τριγύ­ρω μας ἕνα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων τῆς πίστεως, ἂς πετάξουμε ἀ­­­πὸ
πάνω μας κάθε φορτίο βιοτικῶν φρον­τίδων, καὶ πολὺ περισσότερο τὴν ἁμαρ­τία, στὴν ὁποία εὔκολα κανεὶς παρασύρεται. Κι ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ στὸν ἀγώνα ποὺ προβάλλει ἐμπρός μας. Καὶ πουθενὰ ἀλλοῦ ἂς μὴ στρέφουμε τὰ βλέμ­ματά μας παρὰ μόνο στὸν Κύριό μας, ποὺ εἶναι ὁ ἀρχηγὸς τῆς πίστεώς μας καὶ μᾶς τελειοποιεῖ σ’ αὐτήν. Αὐτὸς γιὰ τὴ χαρὰ ποὺ εἶχε μπροστά του καὶ θὰ δοκίμαζε, ὅταν μὲ τὸ πάθημά του θὰ ἔσωζε πολλούς, ὑ­­­πέμεινε σταυρικὸ θάνατο καὶ περιφρό­νησε τὴ ντροπὴ καὶ τὴν ἀτίμωση τοῦ θανάτου αὐτοῦ. Καὶ γι’ αὐτὸ καὶ ἔχει καθίσει τώρα ἔνδοξος στὰ δεξιὰ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. 
   Ἀγώνας δρόμου λοιπὸν εἶναι ἡ ζωή μας. Σ’ αὐτὸν τὸν ἀγώνα, μᾶς λέει ὁ ἀ­­­πόστολος Παῦλος, πρέπει νὰ τρέχουμε­ μὲ ὑπομονή. Διότι ὁ ἀγώνας τῆς ζωῆς­ μας ἔχει φορτία δυσβάστακτα, βάσα­να καὶ προβλήματα. Καθημερινὰ ἀντι­με­τω­πίζουμε ἀρρώστιες, οἰκονομι­κὲς δυσκο­λίες, πειρασμούς· κάποτε καὶ ἀ­­­δι­κί­ες καὶ συκοφαντίες ποὺ τραυματίζουν βαθιὰ τὴν ψυχή μας. Σ’ ὅλες αὐτὲς τὶς δύσκολες ὧρες λοιπὸν ἂς στρέ­φουμε τὸ νοῦ μας στὸν ἀργηγὸ τῆς πίστεώς μας, τὸν Κύριο Ἰησοῦ, ποὺ τό­­σα ὑπέφερε γιὰ μᾶς. Πόσο πόνεσε γιὰ μᾶς ὁ Ἅγιος τῶν ἁγίων! Ἔτρεξε ποτάμι τὸ πανάχραντο αἷμα του ἀπὸ τὶς πληγὲς ποὺ τοῦ ἄνοι­ξαν οἱ σταυρωτές του. Μὲ πόση ὅμως ὑ­­­πομονὴ ὑπέμεινε τὰ τόσο σκληρὰ Πά­θη του! Κανεὶς δὲν βασανίσθηκε τόσο πολὺ ὅσο ὁ Χριστός μας. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς πίστεώς μας ἀκολούθησαν τὸ παράδειγμα τῆς ὑπομονῆς τοῦ Κυρίου μας. Σήκωσαν βαρύτατο φορτίο πόνου καὶ δοκιμασιῶν.    Μήπως λοιπὸν ἐμεῖς εἴμαστε καλύτεροι ἀπ’ αὐτοὺς γιὰ νὰ μὴν ἔχουμε δοκιμασίες; Ἐκεῖνοι ἅγιοι, ἐμεῖς ἁμαρτωλοί. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τὰ πάντα, κι ἐμεῖς ἐ­­­λάχιστα. Ἂς βλέπου­με λοιπὸν τὸ δικό τους παράδειγμα, καὶ προπαντὸς τὸ πα­ράδειγμα τοῦ Κυρίου μας, κι ἂς μάθουμε κι ἐμεῖς νὰ ἀγω­νιζόμαστε μὲ ὑπομο­νὴ στὸ δικό μας ἀγώνα. Νὰ σηκώνουμε ἀγόγγυστα τὶς δοκιμασίες μας μὲ προθυμία καὶ πίστη, μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐλπίδα. Γιὰ νὰ καθίσουμε κάποτε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Κύριο στὸν ἔνδοξο θεϊκό του θρό­νο πλημμυρισμένοι στὸ φῶς καὶ στὴ δό­ξα του.

πηγη