Ο καλόγερος που ξεχώρισε από το πλήθος

Ο Ντοστογιέφσκι είχε πει γι' αυτόν ότι είναι ένας άνθρωπος που σου παίρνει τη βούληση και την ψυχή και σου τις κάνει δικές του.
Γιος χωρικού, γεννήθηκε το 1871 στις παγωμένες στέπες του Ποκρόβσκοε, ενός χωριού χαμένου στα βάθη της Σιβηρίας.  Πέρασε σκληρά παιδικά χρόνια δουλεύοντας ως αγρότης και ως καροτσέρης, ενώ γρήγορα,όπως λέγεται, έγινε δημοφιλής στη μικρή κοινότητα του χωριού του και των περιχώρων για το πλήθος των σκανδάλων όπου πρωταγωνιστούσε, γεγονός που του προσέδωσε και την επωνυμία Ρασπούτιν που στην Σιβηρική αργκό σημαίνει ακόλαστος.  Ωστόσο, η άτακτη αυτή ζωή του δε θα τον εμποδίσει από το να παντρευτεί μια χωρική, την Φιόντροβνα Ντουμπρόβιν, με την οποία θα αποκτήσει τρία παιδιά, τις Μαρία και Βαβάρα, και τον Ντιμίτρι.

Ο Ρασπούτιν δεν είναι όμως ακριβώς ο τύπος του ανθρώπου που θα παραμείνει καρφωμένος αιώνια στο μικρό χωριουδάκι.  Η δίψα του να φτάσει ψηλά είναι όλο και πιο έντονη.  Η ευκαιρία γι' αυτόν θα παρουσιαστεί στα τριαντα τρία του, όταν θα συνοδεύσει με το κάρο του έναν δόκιμο μοναχό στο μοναστήρι του Βερχοτούρι.  Ο νεαρός μοναχός, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού εντυπωσιάστηκε από τη ζωηρότητα του πνεύματος του Ρασπούτιν σε τέτοιο σημείο που του πρόσφερε την πιθανότητα να παραμείνει στο μοναστήρι για αρκετούς μήνες.  Το μοναστήρι του Βερχοτούρι απαρτίζονταν από επαναστάτες μοναχούς που υπάκουαν στο αιρετικό δόγμα των Κλύστυς.  Το δόγμα αυτής της αίρεσης έβλεπε στην ευδαιμονία του πνεύματος και την είσοδό του στον παράδεισο μετά τον θάνατο.  Για το λόγο αυτό διοργάνωναν παράξενες τελετές σε απομακρυσμένες περιοχές μέσα στη φύση.  Λεγόταν μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια της νύχτας, γυναίκες και άντρες χόρευαν και τραγουδούσαν ενώ ταυτόχρονα μαστίγωναν αλύπητα ο ένας τον άλλο, και για να κλείσουν τις τελετές κυλιόντουσαν μανιωδώς στη γη, μέσα σε μια ολοκληρωτική έκσταση.

Μετά από μια μεγάλη παραμονή στο μοναστήρι, ο Ρασπούτιν ένιωσε μέσα του ότι το είχε επιλέξει ο Κύριος και ότι θα όφειλε πλέον να γυρίζει τον κόσμο διαδίδοντας τον ορθό λόγο.  Ήταν ακριβώς την εποχή που το είδος αυτό του παραδοσιακά Ρώσικου μυστικισμού βρισκόταν σε μεγάλη έξαρση και έβλεπες όλο και πιο συχνά ανθρώπους κάθε ηλικίας να εγκαταλείπουν τις οικογένειες και τα μέρη τους σαλπάροντας για το άγνωστο με σκοπό να διδάξουν τον ορθό λόγο του θεού.  Οι άνθρωποι αυτοί είχαν ονομαστεί Στρανίκις, διέσχιζαν τη Ρωσία από το ένα της χωριό στο άλλο, κρύβονταν από την αστυνομία, αλλά έβρισκαν πάντα ένα πιάτο φαϊ και φιλοξενία στα σπίτια των χωριατών.   

Επιτυχία στην επιτυχία, ο Ρασπούτιν απέκτησε τη φήμη ανθρώπου που κάνει θαύματα, και η φήμη του έφτασε μέχρι τα  πιο υψηλά κλιμάκια της ρωσικής Εκκλησίας.  Εκεί, οι άνθρωποι της εκκλησίας τον συμβούλεψαν να κατέβει μέχρι την Αγία Πετρούπολη (το μετέπειτα Στάλιγκραντ).  Είναι η ώρα του μεγάλου θριάμβου!  Ο Ρασπούτιν βλέπει να έχει υποσκελίσει όλον τον κόσμο, από τους χαμηλόβαθμους ιερείς μέχρι τους αλαζόνες αρχιερείς.  Ακόμα και ο πατήρ Κρονστάντ,  ο πιο άγιος ιερέας της Ρωσίας, είναι πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος αυτός φέρει μια θεϊκή σπίθα μέσα του.
Στα 1906, τον παρουσιάζουν στο παλάτι του Τσάρου της Ρωσίας.
Πολύ γρήγορα γίνεται αποδεκτός από την αυλή του Τσάρου και αποκτά κάποια γερά στηρίγματα που ακούνε στο όνομα του δούκα Νίκολας Νικολάογιεβιτς και των δουκισσών Μιλίζα και Αναστασία Μοντενέγκρο.  Ένα βράδυ, η δούκισσα Μιλίζα ρωτά τον Ρασπούτιν εάν μπορεί να θεραπεύσει με βεβαιότητα την αιμοφιλία και αυτός απαντά ναι.  "Γνωρίζω αυτή την ασθένεια.  Προέρχεται από τις γυναίκες αλλά χτυπά μόνο τους άντρες.  Οι αιμορραγίες που προκαλούνται είναι πραγματικά τρομακτικές αλλά υπάρχει τρόπος να τις σταματήσεις".  Τον ρωτά λοιπόν εάν μπορεί να θεραπεύσει τον τσαρίγεβιτς, το γιο του Τσάρου, που έχει χτυπηθεί από την τρομακτική ασθένεια.  Για άλλη μια φορά, απαντά ναι.
Η δούκισσα εξηγεί στον Τσάρο ότι υπάρχει επιτέλους τρόπος να βάλουν τέλος στις αγωνίες τους και να σώσουν το μονάκριβό τους παιδί.  Η αιμοφιλία είναι μια πάθηση που δεν επιτρέπει στο αίμα να πήξει, με αποτέλεσμα, η παραμικρή γρατζουνιά να προκαλεί ακατάσχετη αιμορραγία επιφέροντας ακόμη και το θάνατο.  Οι γονείς ζουν λοιπόν ακατάπαυστα μέσα σ' έναν διαρκή φόβο.  Καχύποπτος, ο Τσάρος Νίκολας ο 2ος ζητά τη γνώμη του επισκόπου Θεοφάνη του οποίου η απάντηση είναι ξεκάθαρη:

"Η Μεγαλειότητές σας θα είχαν μεγάλο όφελος αν τον άκουγαν διότι είναι η φωνή της γης Ρωσίας που μιλά από το στόμα του.  Γνωρίζω όλα όσα του καταλογίζουν.  Ξέρω ποιες είναι οι αμαρτίες του, ξέρω ότι είναι πολλές και τις περισσότερες φορές απεχθείς.  Όμως υπάρχει μέσα του μια τόσο μεγάλη δύναμη μετάνοιας και μια τέτοια αγαθή πίστη στην ουράνια ευσπλαχνία που σχεδόν θα εγγυούμουν την αιώνια σωτηρία του.  Μετά από κάθε μετάνοια είναι τόσο καθαρός όσο το παιδί που μόλις βαπτίστηκε.  Φαίνεται καθαρά ότι ο Θεός τον ευνοεί".
Πράγμα περίεργο, μυστήριο, ο Ρασπούτιν ανακουφίζει το παιδί από τις αιμορραγίες.  Από εκείνη τη στιγμή  ο Ρασπούτιν γίνεται ο Στάρετζ, δηλαδή ο πατέρας.
Εδώ να σημειώσουμε ότι, όπως έχουν τονίσει πολλοί μελετητές της ζωής του Ρασπούτιν, ο άνθρωπος αυτός φαίνεται ότι είχε αναπτύξει σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό κάποιες δυνάμεις που όλοι  ίσως έχουμε μέσα μας αλλά που δεν είμαστε για κάποιο λόγο ικανοί να κατεργαστούμε.  Αυτό που πρέπει να συνέβαινε με τον Ρασπούτιν ήταν ότι θεράπευε γιατί πίστευε πραγματικά βαθιά μέσα του πως θεράπευε με τη βοήθεια του Ιησού.  Εκείνο που χαρακτήριζε τις "θεραπείες" του -οι οποίες απ' ότι λεγόταν πρέπει να ήταν πολλές-  ήταν το να γονατίζει δίπλα στο κρεβάτι του αρρώστου και να προσεύχεται.  Με την προσευχή πρέπει να κατάφερνε να δημιουργεί μέσα του μια αισιοδοξία ότι μπορούσε να επιτύχει τη θεραπεία, αντλούσε από μέσα του αυτή τη υπερχειλίζουσα εσωτερική ανακούφιση και μπορούσε πάνω απ' όλα να την εξωτερικεύσει πάνω στον ασθενή, πετυχαίνοντας έτσι να τον θεραπεύσει.
Από δω και πέρα τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει, είναι πλέον το πιο σημαντικό πρόσωπο στη Ρωσία, όλοι καταφθάνουν έξω από το σπίτι του για να τον δουν.  Το σπίτι του φυλάσσεται από εικοσι τέσσερις πράκτορες της μυστικής υπηρεσίας.  

Έχει φτάσει τώρα η σειρά των γυναικών.  Συμπεριφέρεται ανοιχτά μαζί τους χωρίς να τον ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι γύρω του.  Η παρουσία των γονέων ή των συζύγων δίπλα τους δε δείχνει να τον προβληματίζει.  Άλλωστε, σπανίως κάποιος δείχνει να έχει θυμώσει με τα καμώματά του.  Πολλοί τον φοβούνται, γι' αυτό και το λούζουν με κολακείες και καλοπιάσματα.  Όταν τον κατηγορούσαν για τις ιδιαίτερές του σχέσεις με τις γυναίκες, αυτός απαντούσε ότι δεν έφταιγε αυτός, πολλοί ήταν οι άνθρωποι με κύρος που του έριχναν στην αγκαλιά τις ερωμένες ή τις ίδιες τους τις γυναίκες.  Αυτές, άλλο που δε ζητούσαν, διατηρούσαν ερωτικές σχέσεις μαζί του, με τη συγκατάθεση των εραστών ή των συζύγων τους.
Η Τσαρίνα είναι γοητευμένη από τον άνθρωπο που έσωσε το παιδί της, κυνηγάει όποιον τολμά να τον κριτικάρει.  Του εμπιστεύεται κάποια κρατικά μυστικά, κάποιοι μάλιστα λένε ότι κοιμάται μαζί του.

Μόλις που τη γλιτώνει από μια απόπειρα δολοφονίας εις βάρος του από μια ιερόδουλη που του καρφώνει μια μαχαιριά στο στομάχι ουρλιάζοντας θάνατος στον Αντίχριστο!   Ο Ρασπούτιν θα μείνει μεταξύ ζωής και θανάτου για πολλές εβδομάδες όμως η εκπληκτική του φυσική κατάσταση εντέλει θα τον γλιτώσει.
Είναι πλέον παραπάνω ισχυρός απ' ότι θα' πρεπε, είναι εκείνος που κάνει κατά κάποιον τρόπο κουμάντο στη Ρωσία.  Ο αδύνατος χαρακτήρας που απαντά στο όνομα Τσάρος Νικόλαος ο 2ος δεν μπορεί να του αντισταθεί.  Ο Ρασπούτιν είναι ενήμερος για όλες τις υποθέσεις της κυβέρνησης, τίποτα δεν του διαφεύγει, μπορεί μάλιστα και διορίζει δικούς του ανθρώπους στην κυβέρνηση.
Κάποιοι αριστοκράτες παίρνουν την απόφαση να βγάλουν από τη μέση τον όλο και πιο επικίνδυνο άνθρωπο.  Ανάμεσά τους βρίσκεται ένας 28χρονος, ο πρίγκιπας Γιουσσούπωφ.
Στην αυτοκρατορική αυλή, η ελίτ της αριστοκρατίας γκρινιάζει για τα προνόμια που απέκτησε απότομα αυτός ο νεόφερτος.  Η φήμη δε θ' αργήσει να κυκλοφορήσει ότι ο Ρασπούτιν, εν μέσω Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είναι γερμανός πράκτορας.  Τα σκάνδαλα που τον αναμειγνύουν σε ακολασίες όπου ακούγονται γνωστά γυναικεία ονόματα της υψηλής κοινωνίας, αποτελούν ισχυρό πλήγμα για τη ρωσική αριστοκρατία.  Αρχίζουν να πλέκονται διάφορες συνωμοσίες εις βάρος της ζωής του σιβηριανού μοναχού.  Μια από αυτές, εκεί που όλοι πίστευαν ότι ο Ρασπούτιν ήταν εφτάψυχος όπως οι γάτες, θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Στις 30 Δεκεμβρίου, στο Πέτρογκραντ, ο Ρασπούτιν είναι καλεσμένος για δείπνο στο σπίτι του πρίγκιπα Γιουσσούπωφ. Θα παραβρίσκονται και άλλοι δύο άνθρωποι, μέλη της συνωμοσίας κι' αυτοί, ο βουλευτής της άκρας δεξιάς Πουρίσσκεβιτς και ο δούκας Πάβλοβιτς.
Το σχέδιο ήταν απλό, θα  τον δηλητηρίαζαν.  Κατά τη διάρκεια του δείπνου, καθώς ο πρίγκιπας έτρωγε με το μοναχό και οι άλλοι περίμεναν κρυμμένοι στον επάνω όροφο, σερβιρίστηκαν πολλά πικάντικα πιάτα στον Ρασπούτιν, τρία γλυκά σοκολάτα και κρασί, πολύ κρασί.  Μέσα στα γλυκά και στο κρασί είχαν βάλει κυάνιο, ικανό να σκοτώσει σύμφωνα με τα λεγόμενα του πρίγκιπα δέκα ανθρώπους.  Μόλις τελειώνει το δείπνο, ο Ρασπούτιν που καταβρόχθησε τα φαγητά χωρίς να μοιάζει ενοχλημένος από κάτι, αρχίζει να ζητά κι' άλλο κρασί, λέγοντας ότι τον καίει το στομάχι του και ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει με ευκολία.  Πίνει πολύ κρασί , το πίνει πολύ γρήγορα και νιώθοντας κάπως μελαγχολικός ζητά από τον Γιουσσούπωφ να του τραγουδήσει με τη συνοδεία κιθάρας κάποια τσιγκάνικα κομμάτια.
Πράγματι ο πρίγκιπας κάνει ό,τι του λέει και ο Ρασπούτιν δείχνει να απολαμβάνει τις νότες των τραγουδιών.  Στις τρεις το πρωί τελικά, καθώς ο Ρασπούτιν δείχνει να τον έχει πιάσει υπνηλία, ο Γιουσσούπωφ ανεβαίνει στον επάνω όροφο να ζητήσει συμβουλές από τους φίλους του.  Στην αρχή σκέφτεται να τον στραγγαλίσει, θα κατέβει όμως με ένα πιστόλι και θα τον πλησιάσει.  Ο Ρασπούτιν εξακολουθεί να είναι ζωντανός.  Ο Γιουσσούπωφ του δείχνει έναν κρυστάλλινο εσταυρωμένο, του λέει να προσευχηθεί και τη στιγμή που ο μοναχός πηγαίνει να κάνει το σταυρό του, τον πυροβολεί στο στήθος.  Ο Ρασπούτιν πέφτει κάτω.  Καταφθάνουν και οι συνεργοί, εξετάζουν το πτώμα, βγαίνουν έξω από το δωμάτιο και κλειδώνουν την πόρτα.  Μετά από ώρα, ο πρίγκιπας πηγαίνει να ξαναδεί το πτώμα.  Κοιτάζει για το σφυγμό του, βεβαιώνεται ότι είναι νεκρός .  Τη στιγμή που ανοίγει την πόρτα για να βγεί από το δωμάτιο, ο Ρασπούτιν ανοίγει τα μάτια και "με αφρούς στο στόμα πετάγεται πάνω" προσπαθώντας να πνίξει τον Γιουσσούπωφ. Με "αίμα να κυλά από το στόμα του"  απειλεί τον πρίγκιπα: "Φελίξ, Φελίξ, θα τα πω όλα στην Τσαρίνα.."
Καταφέρνει να συρθεί έξω από το σπίτι.  Ο Γιουσσούπωφ τον πυροβολεί τέσσερις φορές και ο Ρασπούτιν πέφτει στο κεφαλόσκαλο.  Μεταφέρουν το πτώμα του πάλι μέσα.  Ο Γιουσσούπωφ θα διηγηθεί αργότερα: "το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει, οι σκέψεις μου είχαν θολώσει.  Με έπνιγε η μανία και το μίσος.  Με έπιασε κάτι σαν κρίση.  Όρμησα πάνω του και και άρχισα να τον χτυπάω με ένα ρόπαλο από καουτσούκ, σα να με είχε πιάσει τρέλα".  Τυλίγουν στη συνέχει το πτώμα με ένα σεντόνι και το μεταφέρουν σ' ένα νησάκι στη Νέβα, το νησί Πετρόβσκι, και το πετούν πάνω από μια γέφυρα στην παγωμένη επιφάνεια ενός ποταμού, σφιχτά τυλιγμένο και δεμένο στο σεντόνι, ξεχνώντας όμως να του δέσουν βαρίδια. Υποχρεώνονται λοιπόν να κατέβουν πάνω στον πάγο που σκεπάζει το ποτάμι και να βρουν μια τρύπα απ' όπου και θα τον σπρώξουν από κάτω.
Εξαιτίας μιας μπότας που ξεχάστηκε πάνω στη γέφυρα, διατάσσεται έρευνα.  Ένας δύτης βουτά στο ποτάμι και ανεβάζει το πτώμα, παγωμένο και σκεπασμένο μ' ένα παχύ στρώμα πάγου.  Η αυτοψία θα δείξει τρία σημεία εισόδου σφαίρας, που είχαν διασχίσει την καρδιά, το λαιμό και τον εγκέφαλο.  Στο στομάχι θα βρεθεί "μια παχιά μάζα μαλακής μαυριδερής ουσίας", χωρίς αμφιβολία, το δηλητήριο.  Εκείνο όμως που είναι το πιο εκπληκτικό στην υπόθεση είναι το ότι η αυτοψία αποκάλυψε ότι ο Ρασπούτιν δεν πέθανε ούτε από το δηλητήριο, ούτε από τις σφαίρες, ούτε και από τις εγκεφαλικές κακώσεις που υπέστη από τα χτυπήματα με το ρόπαλο, τα οποία και του παραμόρφωσαν το πρόσωπο.  Η παρουσία νερού στα πνευμόνια δείχνει ότι ανέπνεε ακόμα τη στιγμή που ρίχθηκε στο ποτάμι.  Ο Ρασπούτιν πέθανε από πνιγμό ή από κρυοπάγημα.

Το διαβάσαμε από το: εδώ