ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – τῆς Σταυροπροσκυνήσεως – Μρκ. 8,34 – 9,1

Ἡ ἑβδομάδα ποῦ ξεκινάει ἀπό αὔριο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ τέταρτη τῶν Νηστειῶν, εἶναι τό μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Φτάνουμε, δηλαδή, στά μέσα τῆς νηστείας καί τῆς πνευματικῆς μας ἄσκησης. Εἶναι φυσικό νά αἰσθανόμαστε κάποια κόπωση καί εἶναι δίκαιο νά πάρουμε μία ἐνίσχυση, γιά νά συνεχίσουμε τόν δρόμο μας. Αὐτή τήν ἐνίσχυση μᾶς δίνει ἡ Ἐκκλησία σήμερα, προβάλλοντάς μας νά προσκυνήσουμε τόν τίμιο Σταυρό. Μᾶς θυμίζει ἔτσι πώς, ἄν ἐμεῖς κοπιάσαμε λίγο νηστεύοντας, ὁ Σωτήρας Χριστός πέθανε γιά τήν σωτηρία μας πάνω στόν Σταυρό. Μᾶς δίνει νά καταλάβουμε πώς, αὐτό πού λέμε πνευματική ἀνακαίνιση καί προκοπή, δέν μπορεῖ νά γίνει παρά μέ σταύρωση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἔτσι, οἱ ἱεροί πατέρες ὅρισαν νά διαβάζεται στήν σημερινή Θεία Λειτουργία ἡ εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο, ὅπου ὁ Ἰησοῦς μιλάει γιά αὐταπάρνηση καί γιά σταυρό.

Πρῶτα εἶπε ὁ Κύριος: «ὅποιος θέλει». Σ’ αὐτά τά λόγια βλέπουμε πώς ὁ Θεός κανέναν δέν ἀναγκάζει καί κανέναν δέν ὑποχρεώνει νά τόν ἀκολουθήσει. Δέν καταργεῖ αὐτό πού μᾶς ἔδωσε ἐκεῖνος· τήν ἐλευθερία. Αὐτή ἡ ἐλευθερία εἶναι τό πολυτιμότερο δῶρο τοῦ Θεοῦ σ’ ἐμᾶς καί τό χαρακτηριστικότερο γνώρισμά μας. Ὁ Θεός θέλει ἡ ἀρετή μας νά εἶναι κατόρθωμα τῆς θέλησής μας, νά τό θέλουμε δηλαδή νά εἴμαστε καλοί, γιατί ἀλλιῶς, ἄν ἡ ἀρετή μας ἦταν χωρίς τή θέλησή μας, δέν θά εἶχε καμιά ἀξία. Τό ἴδιο κι ἡ σωτηρία μας. Ἄν δέν τή θέλουμε οἱ ἴδιοι, δέν ἔχει καμιά ἀξία. Γι’ αὐτό κι ὁ Θεός δέν μᾶς τήν ἐπιβάλλει. Τό μόνο πού μποροῦμε ἐμεῖς νά δώσουμε γιά τήν σωτηρία μας, ὕστερα ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ καλή μας θέληση, νά θέλουμε νά σωθοῦμε. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θέλει ἡ σωτηρία μας νά μήν εἶναι ἔργο μόνο δικό του, ἀλλά καί κατόρθωμα δικό μας.

Ἐπιπλέον, τό «ὅποιος θέλει» φανερώνει πώς, ὅταν ὁ Χριστός καλεῖ τόν κόσμο, δέν κάνει διάκριση μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός θέλει νά σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί τούς καλεῖ ὅλους. Ὅταν πρόκειται γιά κεῖνο πού ὁ Θεός δίνει γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ὁ Ἰησοῦς Χριστός τούς καλεῖ ὅλους («δεῦτε πρός μέ πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι καγῶ ἀναπαύσω ὑμᾶς»). Ὅταν, ὅμως, πρόκειται γιά κεῖνο πού οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά δώσουν γιά τήν σωτηρία τους, τότε ὁ Ἰησοῦς Χριστός λέει «ὅποιος θέλει».

Ἀπό τή στιγμή, ὅμως, πού ὁ ἄνθρωπος θά τό θελήσει, πού θά πάρει, δηλαδή, τήν ἀπόφαση ν’ ἀκολουθήσει τόν Χριστό, ἀμέσως τά πράγματα δυσκολεύουν: «ἄς ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του, ἄς σηκώσει τόν σταυρό του κι ἄς μέ ἀκολουθεῖ». Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι σκληρός. Εἶναι λόγος πού τόν ἀντέχουν μόνο δυνατοί ἄνθρωποι· δυνατοί στό φρόνημα καί τήν προαίρεση. Ὁ ἀληθινός χριστιανός εἶναι ἄνθρωπος ὁλοκληρωτικά δοσμένος στόν Θεό. Ὁ ἀληθινός χριστιανός ἀρνεῖται τελείως τόν ἑαυτό του, δηλαδή τό θέλημά του, τόν ἐγωισμό του, τίς ἐπιθυμίες του καί τά ἐγκόσμια συμφέροντά του. Ἀληθινός χριστιανός εἶναι ὅποιος, καθώς ὁ Κύριός του, σηκώνει κι αὐτός τόν σταυρό του· καί σταυρός εἶναι τό χρέος, ἡ εὐθύνη, ἡ θλίψη, ἡ θυσία, ἡ ἀγάπη. Ὅλα αὐτά, μέ μία λέξη, εἶναι ὁ σταυρός.

Βέβαια, ὁ σταυρός εἶναι σταυρός. Ὅσο κι ἄν τόν ὀμορφήνουμε, ὁ σταυρός παραμένει τό ματωμένο ξύλο, τό θανατικό ὄργανο, τό σύμβολο τῆς αὐταπάρνησης καί τῆς θυσίας. Δέν κερδίζουμε τίποτα καί λέμε λόγια στόν ἀέρα, ὅταν θέλουμε νά παρουσιάσουμε τό κήρυγμα τοῦ σταυροῦ γιά εὔκολο πράγμα. Τό πιό προσωπικά ὑπεύθυνο, τό πιό ἄξιο εἶναι νά σηκώνουμε τόν σταυρό μας καί νά πεθαίνουμε γιά τόν Χριστό καί τό εὐαγγέλιό του. Νά πεθαίνουμε, ὄχι γιά νά ὠφεληθεῖ ὁ Χριστός, ἀλλά γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς. Ἀμήν.