Κυριακή Γ’ Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως) – Μαθητές του Σταυρού

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. δ´ 14 – ε΄ 6

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Μᾶρκ. η´ 34 – θ’ 1

Ἦχος βαρύς – Ἑωθινόν: Ζ´

ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

1. Ὁ δρόμος τῆς θυσίας

   Ὁ Τίμιος Σταυρός, τὸν ὁποῖο προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουμε, καθὼς βρισκόμαστε στὸ μέσον τῆς «Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς», ἀποτελεῖ γιὰ τὸν καθένα μας σταθερὴ πυξίδα ποὺ δείχνει τὴν πορεία ζωῆς ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀκολουθήσουμε γιὰ νὰ πετύχουμε τὴ σωτηρία μας. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴ μεγάλη ἀλήθεια μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα.

   Εἶχε ἀντιδράσει ὁ Πέτρος, ὅταν ἄκουσε τὸν Κύριο νὰ προειδοποιεῖ ὅτι πρόκειται νὰ καταδικασθεῖ καὶ νὰ θανατωθεῖ πάνω στὸ Σταυρό. Κι ὁ θεῖος Διδάσκαλος, ἀφοῦ τὸν ἐπετίμησε αὐστηρὰ γιὰ τὴν ἀντίδρασή του, κάλεσε κοντὰ Του ὅλους τοὺς μαθητές Του καὶ ὅσους ἄλλους Τὸν ἀκολουθοῦσαν καὶ τοὺς εἶπε:

   Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθεῖ ὡς μαθητής μου, «ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι»· ἂς διακόψει κάθε φιλία καὶ σχέση μὲ τὸν διεφθαρμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἑαυτό του κι ἂς εἶναι ἕτοιμος ὄχι μόνο νὰ ὑποστεῖ γιὰ μένα θλίψεις καὶ δοκιμασίες, ἀλλὰ καὶ θάνατο σταυρικό, καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθεῖ, μιμούμενος τὸ παράδειγμά μου.

Σκληρὸς ὁ λόγος!… Νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν κακὸ ἑ­­αυτό μας. Νὰ σταματήσουμε νὰ κάνουμε ὅ,τι θέλουμε, ὅ,τι μᾶς εὐχαριστεῖ καὶ ὅ,τι μᾶς βολεύει, καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Θεός, ἀκόμα κι ἂν αὐτὸ σημαίνει κόπο, ὀδύνη ἢ καὶ θάνατο! Ἡ περίοδος τῆς «Σαρακοστῆς» μὲ τὴ νηστεία, τὴν ἐγκράτεια καὶ τὸν ἀγώνα ἐναντίον τῶν παθῶν, μᾶς βοηθεῖ νὰ καλλιεργήσουμε αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀσκήσεως.

   Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι «ἀν­τισταυρική». Ὁ σύγχρονος ­ἄνθρωπος χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ ζεῖ μὲ κάθε ἄνεση καὶ εὐκολία. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀποφεύγει τὴ συζυγικὴ δέσμευση μὲ γάμο, καθὼς καὶ τὴν ­τεκνογονία, δὲν ἀντέχει στὶς θλίψεις, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπομείνει κάποια ἀσθένεια, τρομάζει καὶ μόνο μὲ τὴν ἰδέα τοῦ θανάτου. ­Ἀντίθετα, ὁ πιστὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ ­μαθαίνει νὰ ­ἀγωνίζεται, νὰ ὑπομένει τὶς ­δοκιμασίες, νὰ θυσιάζεται γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν του. ­Ἄλλωστε γνωρίζει ὅτι μόνο ὅποιος ἀκολουθεῖ αὐ­τὸν τὸν δρόμο τῆς ­θυσίας καὶ τῆς αὐταπαρνήσεως μπορεῖ νὰ θεωρεῖται γνήσιος μαθητὴς Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος σὲ ὅλη τὴν ἐπὶ γῆς ζωή Του, ἀπὸ τὴ γέννηση μέχρι καὶ τὸν σταυρικό Του θάνατο, βάδισε ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν ὁδὸ τῆς αὐ­ταπαρνήσεως. Ἐπιπλέον, ὅποιος ­ἀκο­λουθεῖ τὸν δρόμο τῆς ­αὐταπαρνήσεως καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Χριστὸ παύει νὰ ζεῖ ­ἐγωκεντρικὰ καὶ ἀπολαμβάνει τὴ χαρὰ τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς ἀγάπης καὶ πρὸς τὸν συνάνθρωπο. Ἀλλὰ τὸ πιὸ παράδοξο εἶναι ὅτι αὐτὸς ποὺ ζεῖ μὲ αὐταπάρνηση καὶ φαινομενικὰ ζημιώνεται, τελικὰ ­ὠφελεῖται πολλαπλάσια. Αὐτὸ ἀκριβῶς τόνισε ὁ Κύριος στὴ συνέχεια τῆς ­διδασκαλίας Του.

2. Τὸ ἀληθινό μας συμφέρον

   Ὅποιος θέλει νὰ σώσει τὴ ζωή του, θὰ χάσει τὴν αἰώνια ζωή. «Ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐ­­μοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗ­τος σώσει αὐτήν». Ὅποιος ὅμως χάσει τὴ ζωή του ­θυσιάζοντάς την γιὰ τὴν ὁμολογία καὶ τὴν ὑπακοή του σὲ μένα καὶ τὸ Εὐαγγέλιό μου, αὐτὸς θὰ σώσει τὴν ψυχή του στὴ μέλλουσα ζωή, ὅ­­­που θὰ κερδίσει τὴν αἰώνια εὐτυχία.  Κι αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικό. Διότι τί θὰ ὠφελήσει τὸν ἄνθρωπο, ἐὰν κερδίσει ὁλόκληρο τὸν κόσμο, καὶ στὸ τέλος χάσει τὴν ψυχή του; «…τί δώσει ­ἄνθρωπος ἀν­­­­­τάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»… Ἐὰν ἕ­­­νας ἄνθρωπος χάσει τὴν ψυχή του, τί μπο­­­ρεῖ νὰ δώσει ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ νὰ τὴν ἐξαγοράσει ἀπὸ τὴν αἰώνια ἀπώλεια;

   Καὶ ὁ Κύριος διακηρύττοντας σαφῶς ὅτι θὰ χάσει ὁπωσδήποτε τὴν ψυχή του ἐκεῖνος ποὺ δὲν θὰ ὑποστεῖ τὶς θυσίες αὐτές, εἶπε: Ὁποιοσδήποτε ντραπεῖ ἐμένα καὶ τοὺς λόγους μου ἐπηρεασμένος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς γενιᾶς αὐτῆς ποὺ ἀποστά­τησε ἀπὸ τὸν πνευματικό της Νυμφίο καὶ εἶναι ἁμαρτωλή, θὰ ντραπεῖ γι’ αὐτὸν καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ τὸν ἀποκηρύξει ὡς ξέ­νο ὅταν θὰ ἔλθει μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους περιβεβλημένος μὲ τὴ δόξα τοῦ Πατρός Του.

   Καὶ κλείνοντας τὴ διδασκαλία Του αὐτή, εἶπε: Σᾶς λέω ἀληθινὰ ὅτι ὑπάρχουν μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ στέκονται ἐδῶ, οἱ ὁ­­­ποῖοι δὲν θὰ γευθοῦν θάνατο, προτοῦ νὰ δοῦν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ νὰ ἔχει ἔλ­θει δυναμικὰ καὶ ἀποτελεσματικά.

   Αὐτὸ πραγματικὰ καὶ ἔγινε. Μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ­καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ καταργήθηκε ἡ παλαιὰ τάξη καὶ θεμελιώθηκε ἡ νέα τάξη, τὴν ὁ­­­ποία ἐκπροσωπεῖ πλέον ἡ Ἐκκλησία ὡς ἄλλη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ.

   Ἂς μὴ βλέπουμε λοιπὸν κοντόφθαλμα. Τί νόημα ἔχει νὰ ἐξασφαλίσουμε τὴ ζωή μας στὸ ἐδῶ καὶ τώρα καὶ νὰ διακινδυνεύσουμε τὸ αἰώνιο μέλλον μας;… Τίποτε στὸν κόσμο δὲν ἀξίζει ὅσο ἡ ψυχή μας. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος, κι ὁ λόγος Του εἶναι ἀξιόπιστος καὶ ἀληθινός, καθόσον μάλιστα Αὐτὸς δημιούργησε τὸν κόσμο κι ὁ Ἴδιος ἐξαγόρασε τὴν ψυχή μας μὲ τὸ τίμιο Αἷμα Του. Εἶναι λοιπὸν ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ κρίνει ὀρθὰ τί ἀξίζει περισσότερο. Ἂς Τὸν ἐμπιστευθοῦμε κι ἂς συνειδητοποιήσουμε ὅτι τὸ πραγματικό μας συμφέρον εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Γι’ αὐτὴν ἀξίζει νὰ θυσιάσουμε τὰ πάντα!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”