Ο «πρόσφυγας» Χριστός

Του Δημητρίου Δημηνά

Ο Χριστός, την γέννηση του οποίου γιορτάζουμε, ήρθε στη γη ως πτωχός, άστεγος και καταδιωκόμενος. «Εις τα ίδια ήλθεν και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη [ Ιω.1,14], που σημαίνει ότι ο Χριστός ήρθε στα δικά του δημιουργήματα, τα οποία όμως δεν τον δέχθηκαν. Πραγματικά δε η ζωή του Χριστού στην επί γης παρουσία του, από την γέννηση μέχρι τον θάνατό του, ήταν ζωή ενός  ξένου, κυνηγημένου, πρόσφυγα και μετανάστη.

Συνελήφθη  από την Παναγία στη Ναζαρέτ και γεννήθηκε στον παγωμένο σταύλο της αφιλόξενης Βηθλεέμ. Διώκεται από τον αιμοσταγή βασιλιά Ηρώδη και καταφεύγει πρόσφυγας στην μακρινή Αίγυπτο  για να γλιτώσει την σφαγή στην νηπιακή του ηλικία. Επανέρχεται στη Ναζαρέτ και ξεκινά την δημόσια εμφάνισή του περιφερόμενος από πόλη σε πόλη καταδιωκόμενος, συκοφαντούμενος, καθυβριζόμενος, μη έχοντας «που την κεφαλήν κλίνη». [Ματ.8,2ο]. Ακόμη και μετά την ατιμωτική σταύρωση και αποκαθήλωσή Του αντιμετωπίζεται ως «ξένος». Ο κρυφός μαθητής του, ο ευσχήμων Ιωσήφ, ζητά από τον Πιλάτο το σώμα Του να το κηδεύσει με την γνωστή φράση του υμνωδού, «Δός μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενοθέντα».

Τις διώξεις, τις βιαιότητες, τα πάθη, την ακούσια ξενιτειά και προσφυγιά που έζησε επί γης o Κύριος     βιώνουν σήμερα εκατομμύρια συνάνθρωποι μας, οι οποίοι αδίκως καταδιωκόμενοι από τις εγκληματικές δραστηριότητες κάποιων σύγχρονων σφαγέων Ηρώδων εγκαταλείπουν τις εστίες τους αναζητώντας καταφύγιο και περίθαλψη σε ξένες, άγνωστες χώρες. Το  Θείο Δράμα δυστυχώς επαναλαμβάνεται σε όλη του την τραγικότητα.
Οι φρικιαστικές σκηνές των εν ψυχρώ  αποκεφαλιζομένων ανθρώπων, τα ξεβρασμένα στις ακτές των νησιών μας άψυχα αθώα κορμάκια, που γνώρισαν από την νηπιακή τους ηλικία την φρίκη του πολέμου και ο κατατρεγμός και εξαθλίωση των συνωστισμένων μπρός στα συρματοπλέγματα του αίσχους, που ύψωσαν οι «πολιτισμένοι» λαοί της Ευρώπης συνθέτουν την αποκαρδιωτική εικόνα του “homo sapiens” της σκληροτράχηλης και ανάλγητης εποχής μας.
    
Η μεγάλη γιορτή της ενσάρκωσης του θείου Λόγου μάς δίνει την ευκαιρία να εμβαθύνομε στο νόημα του μυστηρίου και μέσα από τα αδιέξοδα της ηθικής και οικονομικής κρίσης που μας περιζώνουν να ανασυνταχθούμε και να χαράξουμε μια πνευματική πορεία που οδηγεί στο ταπεινό σπήλαιο για ανοικοδόμηση μιας καινούργιας εν Χριστώ ζωής. Μιας ζωής πλημμυρισμένης από μια αγάπη δίχως όρους και όρια, όπως μας τη δίδαξε ο Κύριος στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη, που περιέθαλψε χωρίς δισταγμούς και ξενοφοβία τον ημιθανή αλλοεθνή  Ιουδαίο. Οι μέρες μας τέτοιους «Σαμαρείτες» απαιτούν.

Ο σεβασμός και το ενδιαφέρον μας για τον άλλο, τον «ξένο» είναι έκφραση πίστεως και αγάπης προς τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος με την γέννησή Του προσέλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση. Μιλώντας μάλιστα για τα  έσχατα ταυτίστηκε με τους ξένους θέτοντας ως βασικό κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων κατά την τελική κρίση της Δευτέρας Παρουσίας Του την στάση τους έναντι των ξένων «ξένος ήμην και συνηγάγετέ με» [Ματθ.25,35], δηλαδή ήμουν ξένος, πρόσφυγας και μετανάστης, όπως θα λέγαμε σήμερα, και με περιμαζέψατε.

Ας ανοίξουμε, γιορτάζοντας τα δύσκολα φετινά Χριστούγεννα, τις καρδιές μας και τις πόρτες των σπιτιών μας στους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, εγχώριους και ξένους, όπως παραγγέλλει στο  υπέροχο ποίημα του ο μεγάλος μας ποιητής Κ. Παλαμάς «Χριστούγεννα. Ανοίξτε τις πόρτες, ήρθαμε. Τα χέρια δώστε, η καρδιά και ο νους… σας φέρνουμε καινούργιους ουρανούς».