ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ «Ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες» ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ

ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ
«Ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες»
(Λουκ. ιδ´ 16-24)

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4263, Δεκ. 2012

 .             Σ’ ἕνα σημεῖο βρέθηκαν σύμφωνοι καὶ οἱ τρεῖς προσκεκλημένοι τοῦ μεγάλου Δείπνου. Στὴν ἀπόρριψη τῆς προσκλήσεως. Στὸ «ἐρωτῶ σε ἔχε με παρῃτημένον». Σὲ παρακαλῶ, δικαιολόγησέ με καὶ ἀπάλλαξέ με ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση ν᾽ ἀνταποκριθῶ. Δὲν μπορῶ, ὅπως βλέπεις νὰ ἔρθω.

Α) Βαθύτερα τὰ αἴτια

.             Ἡ σύμπτωση αὐτὴ δὲν ἦταν τυχαία. Τὸ βαθύτερο αἴτιο, ποὺ ἑρμηνεύει τὴν ἀπροθυμία καὶ τῶν τριῶν, εἶναι κοινό. Ἦταν κάποια προσκόλληση. Κάποιος ὑλικὸς δεσμὸς ποὺ τοὺς κράταγε σφιχτοδεμένους στὴν ἄρνηση καὶ δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ ὑψώσουν τὰ πανιὰ τῆς θελήσεως γιὰ τὸ εὐτυχισμένο ταξίδι μέσα στὸ πέλαγος τῆς θείας ἀγάπης.
.             Καὶ ὁ δεσμὸς αυτός, γιὰ τὸν πρῶτο ἦταν κάποιο κτῆμα ποὺ ἀγόρασε κι ἔπρεπε νὰ πάη νὰ τὸ δῆ. Γιὰ τὸν ἄλλο τὰ πέντε ζευγάρια βόδια ποὺ πῆρε. Γιὰ τὸν τρίτο οἰκογενειακὲς ὑποχρεώσεις.
.             Καὶ στάθηκαν οἱ καθημερινές τους δουλειὲς ἐμπόδιο ποὺ τοὺς ἔφραξαν τὸν δρόμο πρὸς τὸ δεῖπνο. Ἡ προσκόλλησή τους στὰ ὑλικὰ πράγματα ἦταν ἡ ἀπατηλὴ πρόφαση ποὺ τοὺς ἐμπόδισε νὰ νιώσουν τὸ βαθύτερο νόημα τοῦ «ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα». Στάθηκαν καὶ οἱ τρεῖς ἀδύνατοι μπροστὰ στὰ ἐμπόδια. Ἀνίκανοι νὰ ὑψώσουν πρὸς τὰ ἄνω τὶς καρδιές τους. Ἀντάλλαξαν τὴν λαμπρότητα τοῦ βασιλικοῦ δείπνου μὲ τὸ χωράφι, τὸ παχνί, τὶς οἰκογενειακὲς μέριμνες. Καὶ οἱ τρεῖς, θύματα τῶν ἐμποδίων τῆς καθημερινῆς ζωῆς, μένουν μακριὰ ἀπὸ τὸ θεῖο Δεῖπνο.

 Β) Δικαιολογίες

.             Ἀλλὰ δὲν ἦταν μόνο αὐτοί. Ὅλοι οἱ αἰῶνες, ὅλες οἱ γενεὲς ἔχουν νὰ παρουσιάσουν τέτοια θύματα τῆς ὑλιστικῆς νοοτροπίας, ποὺ βαστάει πολλοὺς μακριὰ ἀπὸ τὸ Μέγα Δεῖπνο. Τὸ Δεῖπνο αὐτὸ στρώνεται κάθε μέρα, κάθε Κυριακὴ  καὶ καλεῖ ὁ Κύριος ὅλους μας, νὰ συμμετάσχουμε στὴν θεία εὐφροσύνη.
.             Τὸ χωράφι ὅμως, τὸ κατάστημα, τὸ γραφεῖο, οἱ οἰκογενειακὲς σκοτοῦρες, τὸ ὑλιστικὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας κρατοῦν πολλοὺς μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, τὴν μετάνοια, τὴν ἐξομολόγηση, τὴ θεία Κοινωνία. Ἔχω δουλειὰ λένε, δὲν εὐκαιρῶ γιὰ ἐκκλησίες καὶ τέτοια.
.             Πῶς ὅμως δικαιολογεῖται ὁ ἄνθρωπος νὰ σπαταλᾶ τόσες καὶ τόσες ὧρες γιὰ τόσα ἄλλα, νὰ μὴν ἔχη ὅμως οὔτε λίγη ὥρα γιὰ κάτι τὸ πνευματικό; Ἡ σύγκρουση καθημερινῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς στηρίζεται στὴν ἔλλειψη πνεύματος Θεοῦ καὶ ψυχικῆς καλλιέργειας.

Γ) Πιὸ σωστὴ ἀξιολόγηση

.             Ποῦ ὅμως ὁδηγεῖ μιὰ τέτοια στάση καὶ συμπεριφορά; Ὅταν μπλεκόμαστε στὰ δίχτυα τῆς καθημερινότητος καὶ μένουμε μακριὰ ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, μπορεῖ νὰ προοδεύουμε στὸ ἐμπόριό μας, νὰ μαζεύουμε χρήματα, νὰ ζοῦμε τὴν ζωή μας. Ἀλλὰ δὲν ζοῦμε μιὰ πραγματικὴ ζωή. Ἡ ζωὴ ἡ ἀληθεινὴ ἀξιολογεῖ, ἱεραρχεῖ τὰ πράγματα. Τοποθετεῖ τὸ Πνεῦμα στὴν κορυφή. Ἐνῶ ὅταν κυριαρχῆ ἡ ζωὴ τῆς ὕλης, τότε παραμερίζεται τὸ Πνεῦμα καὶ καταφρονεῖται τὸ θεῖο θέλημα.
.             Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος καταντᾶ νὰ μὴν ἔχη καμιὰ ἐσωτερική, πνευματικὴ ζωή, ποὺ ἐκδηλώνεται σὲ καλοσύνη καὶ συμπόνια, ἀγάπη καὶ δικαιοσύνη. Καὶ φτάνει νὰ γίνεται θηρίο γιὰ τὸν συνάνθρωπό του αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται κάθε ἠθικὴ καὶ θεία ἀλήθεια. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ποὺ καὶ μόρφωση ἔχουν, καὶ ἐπιτυχημένοι στὴ ζωή τους θεωροῦνται, ἀλλὰ σὰν χαρακτῆρες εἶναι σκληροί, ἀπάνθρωποι, ἀτομιστές. Εἶναι καιρὸς πιὰ ἐφ᾽ ὅσον θέλουμε νὰ εἴμαστε πιστοί, νὰ ἀποφασίσουμε: Ὄχι ἄλλες δικαιολογίες. Ἂς παραμερίσουμε ὅ,τι μᾶς κρατάει μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, τὴν πνευματικὴ ζωή, τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος.
.             Καὶ τὸ ἀκόμα πιὸ σημαντικό: Ἡ πνευματικὴ ζωὴ πρέπει νὰ ἐμποτίση τὴν καθημερινή μας ζωή. Ἡ μετοχὴ στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, πρέπει νὰ χρωματίση πνευματικὰ ὅλες τὶς ἡμέρες μας. Πνευματικὴ καὶ καθημερινὴ ζωὴ νὰ συνυπάρχουν καὶ νὰ συνταυτίζωνται ἁρμονικά.

ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΛΟΙ ΣΑΜΑΡΕΙΤΕΣ «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Λουκ. ι´ 25-37)

ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΛΟΙ ΣΑΜΑΡΕΙΤΕΣ
«Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»

(Λουκ. ι´ 25-37)

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4262, Νοέμβριος 2012

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.          Ὁ ἱερέας καὶ ὁ λευΐτης ἔδειξαν μιὰ χαρακτηριστικὴ ἀδιαφορία γιὰ τὸν «πλησίον». Καὶ δυστυχῶς ἔχουν μυριάδες ὀπαδοὺς σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ κάθε κοινωνικὴ τάξη. Πλούσιοι, μὰ καὶ φτωχοί, ἄνθρωποι ποὺ κατέχουν ἀξιώματα, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ, βλέπουν τὸν πόνο καὶ τὴν δυστυχία τῶν ἄλλων καὶ «ἀντιπαρέρχονται». Στὴν ἐποχή μας οἱ πολλοὶ κλείνονται στὸν ἑαυτό τους. Συχνὰ δὲν ξέρουν ποιὸς μένει δίπλα τους. Ἀπομονώνονται καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸν πόνο ἢ τὸ πρόβλημα ποὺ ἀπασχολεῖ τὸν «πλησίον» τους.

 Α) Ὁ Σαμαρείτης

.          Πόσο διαφορετικὰ ὅμως συμπεριφέρθηκε ὁ Σαμαρείτης τῆς σημερινῆς παραβολῆς! Μόλις βρέθηκε μπροστὰ στὸν μισοπεθαμένο συνάνθρωπό του, χωρὶς νὰ χάση λεπτό, τὸν πλησιάζει καὶ σκύβει ἐπάνω του. Εἶναι ξένος ὁ πληγωμένος καὶ ἄγνωστος. Καὶ μάλιστα Ἰουδαῖος. Θὰ μποροῦσε νὰ τὸν περιφρονήση καὶ νὰ χαρῆ γιὰ τὸ πάθημά του. Ὁ τόπος εἶναι ἔρημος. Οἱ ληστὲς ἴσως βρίσκονται ἀκόμα κάπου ἐκεῖ κοντά. Ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ πάθη κι αὐτὸς τὰ ἴδια…
.          Ὁ Σαμαρείτης δὲν ζητάει νὰ τὸν δοῦν οἱ ἄλλοι τὴν ὥρα τῆς φιλανθρωπίας του. Δὲν θέλει νὰ τὸν ἐπαινέσουν, νὰ τὸν προβάλλουν. Δὲν θὰ ἔδινε, φυσικά, λόγο σὲ κανέναν ἂν δὲν σταματοῦσε νὰ βοηθήση, ὅπως οἱ δύο προηγούμενοι. Ἀκόμα, δὲν ἀρκεῖται σὲ εὐχές καὶ ἔκφραση συμπαθείας. Οὔτε ὑπολογίζει τοὺς κόπους ἢ τὸν χρόνο ἢ τὴν ζημιὰ ἀπὸ τὴν καθυστέρηση τῶν ἐργασιῶν του, ἢ τὰ ἔξοδα. Ὅλα αὐτὰ τὰ λησμονεῖ. Μπροστά του εἶναι ὁ ἀδελφὸς ποὺ ἔχει ἀνάγκη βοηθείας. Σκύβει πονετικὰ ἐπάνω του, πλένει τὶς πληγές του μὲ κρασί, τὶς Ἁπαλύνει μὲ λάδι, τὶς δένει πρόχειρα καὶ τὸν μεταφέρει στὸ πανδοχεῖο, ὅπου καὶ πληρώνει.

 Β) Χρειάζονται καὶ σήμερα

.          Καλοὶ Σαμαρεῖτες χρειάζονται καὶ σήμερα. Οἱ πληγωμένοι ἀπὸ ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους ἐχθροὺς εἶναι πολλοί. Γύρω μας, ἴσως καὶ πολὺ κοντά μας, ὑπάρχουν «ἡμιθανεῖς» καὶ πληγωμένοι ἀπὸ τὴν κακία τοῦ κόσμου ἢ ποικίλες συμφορές. Δὲν ὑπάρχει σχεδὸν σπίτι ποὺ νὰ μὴν ἔχη κάποια δοκιμασία. Σὲ ὅλους αὐτοὺς ἂς δείξουμε τόση ἀγάπη, ὅση θέλουμε νὰ μᾶς δείχνουν οἱ ἄλλοι στὶς περιπτώσεις ποὺ βρισκόμασθε σὲ δυσκολίες. «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», μᾶς τονίζει ὁ Κύριος.
.          Ὁ νομικὸς ρώτησε πῶς θὰ κερδίση τὴν αἰώνια ζωή. Καὶ ὁ Κύριος τὸν παρέπεμψε στὸν ἄνθρωπο τῆς ἀγάπης. Ἡ θρησκεία μας δὲν εἶναι θεωρία. Εἶναι ζωὴ καὶ δράση. Εἶναι θυσία στὸν βωμό τῆς ἀγάπης. «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», σημαίνει νὰ σκεπτώμασθε τοὺς ἄλλους ὅπως καὶ τὸν ἑαυτό μας! Ποὺ γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουμε πρέπει νὰ ἀποσπασθοῦμε ἀπὸ τὰ δεσμά μας, τὶς ὑποθέσεις μας, τὸ συμφέρον μας. Ὁ θεόπνευστος λόγος τονίζει: «χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων». Δηλαδὴ νὰ ζοῦμε μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους. Μὲ τὴν σκέψη τῆς δυστυχίας τους. Νὰ ὑποφέρουμε μὲ τὸν πόνο τους. Ἀλλὰ κι αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Δὲν φθάνει νὰ συγκινῆσαι μέχρι δακρύων μπροστὰ σὲ μιὰ συμφορά. Πρέπει νὰ πλησιάζης τὸν ἄλλο, τὸν «πλησίον» καὶ νὰ προσφέρης ὅ,τι μπορεῖς. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κάνης τὰ πάντα. Μπορεῖς ὅμως νὰ σπογγίσης μερικὰ δάκρυα, νὰ μαλακώσεις μερικὲς πληγές, νὰ παρηγορήσης μὲ τὴν παρουσία σου, νὰ παρακινήσης καὶ ἄλλους, νὰ προσευχηθῆς.
.          Ἡ ἀγάπη εἶναι προσφορὰ ποὺ πάντα ἔχει καλὸ ἀντίκτυπο καὶ σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους ποὺ τὴν προσφέρουμε. Ὠφελούμεθα πρῶτα ἐμεῖς ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης μας. Τὸ ἔργο τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, ἡ πραγματοποίηση τῆς θείας ἐντολῆς «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», εἶναι ἔργο πραγματικὰ θεῖο. Δίνει βαθιὰ ἱκανοποίηση καὶ γεμίζει χαρὰ τὸν ἄνθρωπο τῆς ἀγάπης.

ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ «Νῦν ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι: τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐξετάσεων ποὺ ἔδωσαν στὴν γῆ, τόσο ὁ πλούσιος, ὅσο κι ὁ φτωχὸς Λάζαρος!»

 ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

«Νῦν ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι»(Λουκ. ιϛ´ 19-31)

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4262, Νοέμβριος 2012

.          Ὁ πλούσιος ποὺ τόσο καλὰ πέρασε στὴν ζωή του, ποὺ τὰ πάντα ἀπήλαυσε, βρίσκεται τώρα, ὅταν «ἀπέθανε καὶ ἐτάφη», στὴν ὀδύνη καὶ τὴν φρίκη τῆς αἰώνιας καταδίκης. Καὶ ὁ φτωχὸς Λάζαρος ποὺ ὑπέφερε στὴν ζωή του πολλά, τώρα ἀναπαύεται στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάµ. Αὐτὴ ἡ θέση τους, ἦταν τὸ ἀποτέλεσµα τῶν ἐξετάσεων ποὺ ἔδωσαν στὴν γῆ, τόσο ὁ πλούσιος, ὅσο κι ὁ φτωχὸς Λάζαρος!

Α) Ὁ πλούσιος.

.          Πρῶτος ἐξετάσθηκε ὁ πλούσιος. Ἔδωσε ἐξετάσεις γιὰ τὰ πλούτη του. Εἶχε χρήµατα, σπίτια, φίλους, σύνεχεις διασκεδάσεις, γλέντια. Ζοῦσε «μεγάλη ζωή». Ἀπέτυχε ὄµως στὴν χρήση τοῦ πλούτου του. Καὶ καταδικάσθηκε γιὰ τὴν ἐγωιστικὴ χρησιµοποίησή του. «Ἀπέλαβες τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου». Αὐτὰ τὰ δύο «σοῦ», ἦταν ἡ ἀποτυχία στὶς ἐξετάσεις του. Τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του δὲν τὸν ἐνδιέφερε. Γιὰ τίποτε ἄλλο καὶ γιὰ κανένα, δὲν ἤθελε νὰ διαθέση μιὰ στιγµή, μιὰ δραχµή. Ἀδιάφορος περνοῦσε µπροστὰ ἀπὸ τὶς κραυγαλέες ἀνάγκες τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Ἀνέβαινε καµαρωτὰ τὶς σκάλες τοῦ μεγάρου του με τὴν χρυσοποίκιλτη στολή του καὶ δὲν εἶχε τὴν ὥρα, καὶ περισσότερο τὴν διάθεση, νὰ τοῦ ρίξη ἕνα βλέµµα. Ὁ πλούσιος µποροῦσε νὰ εἶναι ἕνας μεγάλος φιλάνθρωπος. Καὶ αὐτὸς ἔγινε ἕνας τροµερὸς ἀπάνθρωπος. Λάτρευε τὴν ὕλη κι ἀγνοοῦσε τὸ πνεῦµα. Κόλλησε στὴν γῆ. Δὲν πίστευε στὸν οὐρανό. Ἐξετάσθηκε ὁ πλούσιος στὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης καὶ ἀπέτυχε στὶς ἐξετάσεις του. Ἔδειξε με τὴν σκληρότητα καὶ τὴν ἀδιαφορία του πὼς δὲν ἦταν ἄξιος νὰ κατοικήση στὰ σκηνώµατα τοῦ Θεοῦ.

 Β) Ὁ φτωχὸς Λάζαρος.

.          Ἐξετάσεις ὅµως ἔδωσε καὶ ὁ Λάζαρος. Δοκίµασε ὅλα τὰ δεινά: Φτώχεια, γύµνια, πείνα, δίψα, κρύο, πόνους, πληγές. Ἀνάπαυση δὲν εὕρισκε πουθενά. Ὕπνο δὲν ἔβλεπε ἀπὸ τοὺς πόνους. Κανεὶς δὲν τὸν πλησίαζε. Τὰ σκυλιὰ ἔγλυφαν τὶς πληγές του. Σκληρὰ δοκιµάσθηκε. Δύσκολες οἱ ἐξετάσεις ποὺ ἔδωσε. Ἄλλος στὴν θέση του θὰ γόγγυζε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, θὰ βλασφηµοῦσε. Ὁ Λάζαρος ὅµως δὲν ἔκανε κάτι τέτοιο. Φάνηκε βράχος ὑποµονῆς. Κανένα παράπονο δὲν βγῆκε ἀπὸ τὸ στόµα του γιὰ τὶς δοκιµασίες καὶ τὶς συµφορές του. Ἀπὸ τὴν πίστη ἀντλοῦσε ὑποµονή. Ἐξετάσθηκε αὐτὸς σὲ ἄλλη ἀρετή, στὴν ὑποµονή, καὶ ἀρίστευσε. Καὶ σὰν ἄριστος ἀγωνιστὴς κέρδισε τὴν αἰωνιότητα. Πῆγε στὰ οὐράνια σκηνώµατα τοῦ Θεοῦ.

Γ) Οἱ δικές μας ἐξέτασεις.

.          Καὶ ἐµεῖς ὅµως δίνουµε καθηµερινὰ ἐξετάσεις. Ἐξετάσεις καὶ ὅσοι ἔχουµε ἄφθονα τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ ὅσοι στεροῦνται. Καὶ ἄλλοτε ἀριστεύουµε καὶ ἄλλοτε πάλι ἀποτυγχάνουµε. Ἄλλοτε με τὴν συµπεριφορά µας, τὴν ἀγάπη μας στὸν πλησίον, τὴν ἀνοχή μας, τὴν ὑποµονὴ μας, ἑλκύουµε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἄλλοτε κολλᾶμε στὴν γῆ καὶ λατρεύουµε τὴν ὕλη. Φυσικά, εἶναι ἄλλο πράγµα ἡ χρήση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ ἄλλο ἡ ὑποδούλωση σ᾽ αὐτά. Στὴν πρώτη περίπτωση γίνονται στὴν ζωή μας βοηθός. Στὴν δεύτερη γίνονται τύρρανος.
.          Ἡ ἀποτυχία, στὶς ἐξετάσεις τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπιτυχία σ᾽ αὐτές, ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν πίστη ἢ τὴν ἀπιστία μας στὴν αἰωνιότητα: Ὅ,τι κάνουµε σ᾽ αὐτὴ τὴν γῆ, θὰ ἔχη τὴν προέκτασή του στὴν ἄλλη. Καὶ θὰ εἶναι μιὰ καταδίκη ἢ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη. Ὅταν µέσα μας ριζώσει ἡ πίστη ὅτι ἡ αἰώνια ζωὴ εἶναι ἡ συνέχεια αὐτῆς ἐδῶ τῆς ζωῆς, τότε θὰ ἀγωνιζώµασθε γιὰ νὰ ἐπιτύχουµε στὶς ἐδῶ ἐξετάσεις. Αὐτὴ ἡ πίστη μᾶς ἀποµακρύνει ἀπὸ τὴν ὑλιστικὴ νοοτροπία καὶ μᾶς βοηθάει νὰ ὑπερβαίνουµε τὴν φιλαυτία μας καὶ νὰ ἐµπιστευώµασθε στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

«Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΤΗΜΑ ΙΕΡΟΝ»

«Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΤΗΜΑ ΙΕΡΟΝ»

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4261, Ὀκτώβριος 2012

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.        Οἱ ἀδίστακτοι πολέμιοι τοῦ γλωσσικοῦ μας πλούτου νὰ ἄκουγαν τουλάχιστον τὶς ἀπόψεις τοῦ κάθε ἄλλο παρὰ συντηρητικοῦ Ἀδαμαντίου Κοραῆ; Ὁ Κοραῆς συνδέει ἀδιάσπαστα τὴν γλώσσα μας μὲ τὴν παιδεία, διὰ τῆς ὁποίας περιμένει τὸν φωτισμὸ τοῦ Γένους καὶ τὴν ἀνάστασή του ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό: «Ποτὲ ἔθνος δὲν διαστρέφει τὴν γλώσσαν του χωρὶς νὰ διαστρέψη ἐνταυτῷ καὶ τὴν παιδείαν του. Ἡ ἀσυνταξία τῆς γλώσσης συνοδεύει πάντοτε τὴν ἀσυνταξίαν τῶν ἐννοιῶν διότι ὅστις συνηθίζει νὰ καταφρονῆ τοὺς κανόνας τῆς Γραμματικῆς, γρήγορα θέλει καταφρονήσει καὶ τοὺς κανόνας τῆς Λογικῆς». Γιὰ τὸν Κοραῆ ἡ γλώσσα εἶναι ὑπόθεση ἐθνική: «Ἡ γλῶσσα εἶναι ἓν ἀπὸ τὰ πλέον ἀναπαλλοτρίωτα τοῦ ἔθνους κτήματα. Ἀπὸ τὸ κτῆμα τοῦτο μετέχουν ὅλα τὰ μέλη τοῦ ἔθνους μὲ δημοκρατικήν, νὰ εἴπω οὕτως, ἰσότητα· κανείς, ὅσον ἤθελε εἶσθαι σοφός, οὔτ’ ἔχει, οὔτε δύναται πόθεν νὰ λάβῃ τὸ δίκαιον νὰ λέγη πρὸς τὸ ἔθνος: “Οὕτω θέλω νὰ λαλῇς, οὕτω νὰ γράφῃς”… Ἡ γλῶσσα εἶναι κτῆμα ὅλου τοῦ ἔθνους· καὶ κτῆμα ἱερόν. Ὅθεν πρέπει νὰ ἀνακαινίζεται μὲ εὐλάβεια καὶ ἡσυχίαν καθὼς ἀνακαινίζονται τὰ ἱερὰ τῶν θεῶν καὶ ὄχι μὲ τὴν θορυβώδη καὶ τυραννικὴν αὐθάδειαν, μὲ τὴν ὁποία ὑψώθη τῆς Βαβὲλ ὁ πύργος».

«ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ»

«ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ»

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4261, Ὀκτώβριος 2012

μεταφορά από

.         Μὲ τὴν ἔναρξη τῆς σχολικῆς χρονιᾶς ἐπανερχόμαστε σ’ ἕνα καίριο καὶ πάντοτε ἐπίκαιρο θέμα: Τὰ διδακτικὰ βιβλία. Χρόνια τώρα κακοπαθεῖ ὁ πιὸ εὐαίσθητος τομέας τοῦ Ἔθνους μας, ἡ Παιδεία. Μορφώνονται ἢ παραμορφώνονται τὰ παιδιά μας; Δυστυχῶς τὰ διδακτικὰ βιβλία παραχαράσσουν καὶ διαστρέφουν τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ τὴν γλώσσα. Ὁδηγοῦν τὴν Παιδεία μας σὲ ἀπηρχαιωμένα τριτοκοσμικὰ πρότυπα. Διάχυτη ἡ ἀνησυχία καὶ ἡ ἀγανάκτηση. «Ἡ γλώσσα μας –ἡ πλουσιότερη γλώσσα τοῦ κόσμου σὲ λέξεις, ἐκφραστικὲς δυνατότητες καὶ ποικίλες νοηματικὲς ἀποχρώσεις– κατόρθωσε νὰ διασωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀπίσχνασή της ποὺ προκάλεσε τὸ 1976 ὁ ἐγκληματικὸς νόμος τοῦ Γ. Ράλλη. Ἕνας νόμος ποὺ ἀναγόρευε τὴν ἁπλουστευμένη δημοτικὴ ὡς ἐπίσημη γλώσσα τοῦ κράτους!… Ὅλως αἰφνιδίως –καὶ μετὰ τὴν παραχάραξη τῆς ἱστορίας μας ἀπὸ τὴν ἀπάτριδα Ρεπούση– ἀποτολμήθηκε ὁ ἐφοδιασμὸς τῶν Ἑλληνοπαίδων μὲ μιὰ νέα κατάπτυστη γραμματικὴ γιὰ τὴν Ε´ καὶ ϛ´ τάξη τοῦ Δημοτικοῦ. Μιὰ γραμματικὴ ποὺ ἀποδομεῖ ἐντελῶς τὴ γλώσσα μας γιὰ τὶς ἐπερχόμενες γενιὲς τῶν Ἑλλήνων, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν ἀποδόμηση τοῦ ἀλφαβήτου μας. Οἱ τέσσερις συγγραφεῖς τοῦ …ἐγχειριδίου, ἀπὸ τὰ ἑπτὰ φωνήεντα καταργοῦν τὰ τρία (η, υ καὶ ω) καὶ κατασκευάζουν ἕνα ἐπιπλέον δικό τους φωνῆεν, τὸ «ου»! Ἐπίσης ἐξοβελίζουν τὰ σύμφωνα ξ καὶ ψ, σκεπτόμενοι… ὅτι τὸ κάπα καὶ τὸ σίγμα (κσ) ἠχοῦν καὶ ὡς ξ καὶ ὁμοίως τὸ πὶ καὶ τὸ σίγμα μαζὶ (πσ) ἀποδίδουν ἀπολύτως ἠχητικὰ τὸ …ἄχρηστο ψ!» (Κ. Νικολάου τ. ἀντιπρόεδρος τῆς Εὐρωβουλῆς «ΠΑΡΟΝ» 22.7.2012).

«ΕΞΕΛΙΠΕ ΤΟ ΥΔΩΡ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΚΟΥ…» (Μιὰ ἀπελπισμένη μάνα. Ἕνα ἐξαντλημένο καὶ ἑτοιμοθάνατο παιδί. Ἕνα ἀσκὶ ἄδειο ἀπὸ νερό. Ἕνας ἥλιος καυτερὸς καὶ ἐξοντωτικός.)

«Ἐξέλιπε τὸ ὕδωρ ἐκ τοῦ ἀσκοῦ…»(Γενέσ. κα´ 15)

Τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4260, Σεπτέμβριος 2012

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ» 

.        Πάντοτε ἐπίκαιρος καὶ διδακτικὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, μᾶς στέλνει μηνύματα ἰδιαίτερα χρήσιμα καὶ γιὰ τὴν ἐποχή μας. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως, περιγράφεται ἡ τραγικὴ κατάσταση στὴν ὁποία βρέθηκε ἡ Ἄγαρ. Μαζὶ μὲ τὸ παιδί της, τὸν Ἰσμαήλ, περιπλανιόταν στὴν ἔρημο. Τὰ ἐφόδιά της ἄρχισαν νὰ λιγοστεύουν. Καὶ ἡ κατάστασή της ἔγινε τραγική, ὅταν τῆς τελείωσε τὸ νερὸ ἀπὸ τὸ ἀσκὶ ποὺ κουβαλοῦσε μαζί της.
.        Τί θὰ κάνη τώρα χωρὶς νερό, μέσα στὴν ἔρημο, κάτω ἀπὸ τὶς καυτερὲς ἀκτίνες τοῦ ἡλίου; Πῶς θὰ ἀτενίση τὸ παιδὶ της ἀφυδατωμένο νὰ σβήνη ἐκεῖ στὴν ἀφιλόξενη ἐρημιά; Μητέρα εἶναι καὶ δὲν ἀντέχει νὰ βλέπη τὸ παιδί της νὰ ψυχορραγῆ, χωρὶς νὰ μπορῆ καμιὰ βοήθεια νὰ τοῦ προσφέρη. Ἕνα πράγμα τῆς χρειάζεται, τὸ νερό.
.        Ποῦ ὅμως νὰ τὸ βρῆ στὴν καρδιὰ ἐκείνη τῆς ἐρήμου; Νερὸ δὲν ὑπάρχει πουθενά. Ἔτσι νομίζει. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἄφθονη ἀπελπισία. Καὶ σ’ αὐτὴν παραδίνεται χωρὶς ἀντίσταση. Καὶ σ’ αὐτὴν θέλει νὰ παραδώση τώρα καὶ τὸ παιδί της. «Ἐξέλιπε τὸ ὕδωρ ἐκ τοῦ ἀσκοῦ καὶ ἔρριψε τὸ παιδίον ὑποκάτω μιᾶς ἐλάτης» (Γενέσ. κα΄ 15). Καὶ τότε ἀναλύθηκε σὲ δάκρυα.
.        Μιὰ ἀπελπισμένη μάνα. Ἕνα ἐξαντλημένο καὶ ἑτοιμοθάνατο παιδί. Ἕνα ἀσκὶ ἄδειο ἀπὸ νερό. Ἕνας ἥλιος καυτερὸς καὶ ἐξοντωτικός. Τέσσερα στοιχεῖα ἀπογνώσεως συνθέτουν τὸ μελαγχολικὸ ἐκεῖνο τοπίο, ποὺ θὰ θύμιζε ἀρχαία τραγωδία. Καὶ σὰν λύση δὲν φαίνεται καμιὰ ἄλλη ἀπὸ τὴν τραγικότητα τοῦ θανάτου.
.        Ὅλα αὐτὰ πραγματικά, ψηλαφητά, ἀδιαμφισβήτητα. Ἕνα ὅμως εἶχε λησμονηθῆ: Ἡ πραγματικότητα τοῦ Θεοῦ, ἡ παντοδυναμία Του, ἡ πανταχοῦ παρουσία Του. Καὶ αὐτὴ εἶναι πάντα ἡ πιὸ ἰσχυρή. Καὶ αὐτή, στὴν συγκεκριμένη περίπτωση, ὅπως καὶ σὲ τόσες ἄλλες, ἀνέτρεψε ὅλα τα ἀπογοητευτικὰ δεδομένα. Ἄνοιξε τὰ μάτια τῆς Ἄγαρ καὶ τῆς φανέρωσε αὐτό, ποὺ ἡ ἀπελπισία δὲν τὴν ἄφηνε νὰ δῆ. Νὰ δῆ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ποὺ παρουσιάζει ὀάσεις στὴν ἐρημιά, πηγάδια γεμάτα στὴν ξηρασία.
.        Ἐκεῖ στὴν ἐρημιὰ ἀντήχησε παρήγορη καὶ ἐνισχυτικὴ ἡ φωνὴ τοῦ οὐρανοῦ: «Τί σοῦ συμβαίνει Ἄγαρ. Μὴ φοβᾶσαι. Ὁ Θεὸς ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ παιδιοῦ σου. Εἶδε τὸ δράμα του, τὴν τραγικὴ κατάστασή του. Σήκω πάνω. Πάρε τὸ παιδί σου. Κράτησέ το. Αὐτὸ τὸ παιδί, ὄχι μονάχα δὲν θὰ χαθῆ σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ἐρημιά, ἀλλὰ θὰ τὸ ἀναδείξω σὲ γενάρχη μεγάλου ἔθνους». «Καὶ ἀνέωξεν ὁ Θεὸς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς καὶ εἶδε φρέαρ ὕδατος ζῶντος καὶ ἐπορεύθη καὶ ἔπλησε τὸν ἀσκὸν ὕδατος καὶ ἐπότισε τὸ παιδίον» (Γενέσ. κα´ 19).
.        Ἄνοιξε, Ἄγαρ, τὰ μάτια σου καὶ κοίτα. Πρόσεξε τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ. Μὴν ἀφήνης τὴν ἀπελπισία νὰ σοῦ κλείση τὸ ὀπτικό σου πεδίο. Ἐσὺ θρηνολογεῖς γιὰ τὸ ἄδειο σου ἀσκὶ καὶ δίπλα σου βρίσκεται ὁλόκληρη πηγή, ποὺ ἀναβλύζει δροσερὸ νερό. Καὶ δὲν τὸ βλέπεις. Καὶ κινδυνεύεις ἀπὸ τὴν ἀπόγνωση καὶ σὺ καὶ τὸ παιδί σου.
.        Πόσες φορὲς καὶ μεῖς κινδυνεύουμε ἀπὸ τὸ σαράκι τῆς ὀλιγοπιστίας, ποὺ ροκανίζει ὄχι μόνο τὴν πνευματική μας ζωή, ἀλλὰ καὶ τὴν σωματική μας ὑγεία καὶ τὴν ψυχική μας εὐεξία! Σὲ κάθε δυσκολία, σὲ κάθε ἀντιξοότητα, σὲ κάθε δοκιμασία, κοιτάζουμε μονάχα τὸ ἄδειο μας ἀσκὶ καὶ δὲν βλέπουμε καθόλου τὶς ἀστείρευτες πηγὲς τοῦ Θεοῦ. Τὸν ὀνομάζουμε Πατέρα καὶ πάνω στὰ πράγματα δὲν τὸν ἀναγνωρίζουμε ὡς Πατέρα. Τὸν λέμε Παντοκράτορα καὶ δὲν πιστεύουμε στὴν παντοδυναμία Του. Ἔχουμε τόσες φορὲς δεῖ ζωντανὴ τὴν παρουσία Του καὶ τὴν ἀγαθὴ πρόνοιά Του στὴ ζωή μας καὶ τὴν λησμονοῦμε, τότε ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν θυμώμαστε. Νὰ θυμώμαστε ὅτι, στὴν ἔρημό μας καὶ στὰ ἄδεια μας ἀσκιά, ὁ Θεὸς ἀπαντάει μὲ τὶς ἀστείρευτες πηγές Του, τὶς πηγὲς τοῦ ἐλέους καὶ τῆς φιλανθρωπίας Του.
.        Κι ἂν ὁ ὁρίζοντας τῆς ψυχῆς μας σκοτεινιάζη. Κι ἂν ὁ ἥλιος τῆς χαρᾶς κρύβεται καὶ οὔτε ἕνα ἀστέρι ἐλπίδας δὲν στέλνη τὶς παρήγορες καὶ ἐνισχυτικὲς ἀκτίνες του. Κι ἂν ἀπανωτὰ ἔρχωνται τὰ χτυπήματα τῆς ζωῆς. Ὅμως ὅλα εἶναι πρόσκαιρα καὶ παροδικὰ καὶ συχνὰ φαινομενικά. Τὰ σύννεφα θὰ διαλυθοῦν καὶ ὁ ἥλιος καὶ πάλι θὰ φανῆ. Τὸ «στενά μοι πάντοθεν σφόδρα» (Β΄ Βασιλ. κδ΄ 14) δὲν διαρκεῖ γιὰ πάντα. Ἡ δοκιμασία θὰ περάση. Ὁ στοργικὸς Πατέρας μας γνωρίζει νὰ δίνη τὶς καλύτερες καὶ συμφερότερες λύσεις. Προσφέρει διέξοδο στὸ ἀδιέξοδο. Ἔρχεται καὶ μᾶς λέει πὼς «ἐδῶ εἶμαι, πολὺ κοντά σας, δίπλα σας. Εἶμαι ὁ Πατέρας σας. Ὅμως ἡ ὀλιγοπιστία σας δὲν σᾶς ἀφήνει νὰ μὲ δῆτε. Νὰ δῆτε ὀάσεις στὴν ἐρημιά. Νὰ “ἀντλήσετε ὕδωρ μετ’ εὐφροσύνης” ἀπὸ τὶς ἀστείρευτες πηγὲς τῆς ἀγάπης μου. Νὰ σβήσετε τὴν βασανιστικὴ δίψα σας καὶ νὰ πλημμυρίσετε ἀπὸ τὴν οὐράνια χαρὰ καὶ ἐλπίδα».

πηγή

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ «Ποία ὑμῖν χάρις ἐστί;» (Κυρ. Β´ Λουκ.)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β´ ΛΟΥΚΑ(30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ)

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ
«Ποία ὑμῖν χάρις ἐστί;»Λουκᾶ ϛ´ 31-36

Τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4260, Σεπτέμβριος 2012

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.       Πόσο εὔκολα ἀκολουθοῦμε τὸ μέτριο, αὐτὸ ποὺ δὲν μᾶς κοστίζει, ποὺ μᾶς ἐξυπηρετεῖ! Εὔκολο εἶναι νὰ ἀγαπᾶμε ἐκείνους ποὺ μᾶς ἀγαποῦν. Νὰ αἰσθανώμασθε ὅμως μίσος γιὰ τὸν πρῶτο ποὺ θὰ μᾶς βλάψη. Εὔκολο εἶναι νὰ εὐεργετοῦμε ἐκείνους ποὺ μᾶς εὐεργετοῦν. Ἀλλὰ καμιὰ σκέψη νὰ εὐεργετήσουμε κάποιον ποὺ δὲν περιμένουμε νὰ πάρουμε τίποτα. Εὔκολο εἶναι νὰ δανείζουμε ἐκεῖνον ποὺ ξέρουμε ὅτι θὰ μᾶς ἐπιστρέψει τὰ δανεικά, δὲν δίνουμε ὅμως τίποτα στὸν φτωχό.

 Α) Συνηθισμένη νοοτροπία

.       Πολλὲς καὶ καθημερινὲς αὐτὲς οἱ περιπτώσεις: Εἶναι εὔκολο νὰ εἴμεθα μέσα στὸ σπίτι καλοί, πράοι, εἰρηνικοί, ὅταν οἱ γύρω μας εἶναι εἰρηνικοί, πράοι, εὐγενικοί. Μόλις ὅμως μᾶς πειράξουν στὸ παραμικρό, τότε ἀναστατωνόμαστε, χάνουμε τὴ γαλήνη μας. Φθάνουμε νὰ ποῦμε λόγια ἄπρεπα, σκληρά.
.       Εὔκολο νὰ εἴμασθε δίκαιοι στὸν συνάδελφο ποὺ μᾶς συμπεριφέρεται μὲ δικαιοσύνη, μὲ καλοσύνη. Μόλις ὅμως συναντήσουμε τὸν δύστροπο, τὸν ἄδικο, γινόμασθε ἐμεῖς περισσότερο ἄδικοι καὶ δύστροποι.
.       Ἀγαπᾶμε, γιὰ νὰ ἀγαπηθοῦμε. Βοηθᾶμε, γιὰ νὰ βοηθηθοῦμε. Δανείζουμε, γιὰ νὰ πάρουμε περισσότερα. Δείχνουμε καλωσύνη, ἀγάπη, μὲ τὸ ἀζημίωτο.Εἴμασθε καλοὶ μὲ τοὺς καλούς. Ἔτσι συχνά, τὴν συμπεριφορά μας τὴν ὑπαγορεύει τὸ περιβάλλον, οἱ συνθῆκες τὶς ὁποῖες ζοῦμε. Ὄχι ἡ ἐσωτερική μας διάθεση, ὁ πνευματικός μας κόσμος. Ὁ πειρασμὸς τῆς εὐκολίας μᾶς ὑποδουλώνει.

 Β) Ὁ Χριστιανὸς διαφορετικός!

.       Πόσο ὅμως παρεξηγοῦμε τὸν Χριστιανισμό, ὅταν τὸν νομίζουμε θρησκεία τῆς ἥσσονος προσπαθείας! Αὐτὸ μᾶς τονίζει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὅταν μᾶς λέη: «Εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. Καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοὺς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα».
.       Ποιά χάρη, ποιά ἀμοιβὴ μπορεῖ νὰ ἑλκύση ἡ μικρή, ἡ μηδαμινὴ προσπάθεια ἢ ἡ ἔλλειψη κάθε προσπαθείας; Ποιά χάρη νὰ ἑλκύση ἡ ἀρετὴ ποὺ ἀμείβεται πάντα στὸν κόσμο αὐτό; Καὶ τί διαφέρουμε ἐμεῖς ποὺ δεχθήκαμε τὸ θεῖο φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δὲν γνώρισαν τὴν ἀλήθεια καὶ γι’ αὐτὸ δείχνουν καλωσύνη ὅταν πρόκειται νὰ ἀμειφθοῦν;

 Γ) Πρὸς τὴν τελειότητα

.       Ὁ Κύριος δὲν ἔγινε ἄνθρωπος καὶ θυσιάσθηκε στὸν Σταυρὸ γιὰ νὰ μᾶς δώση κάτι τὸ μέτριο, ἀλλὰ τὸ τέλειο. Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς τὸ τονίζει: «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου…»
.       Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας εἶναι σάλπισμα θεῖο, οὐράνιο, ποὺ μᾶς δείχνουν τὸν δρόμο πρὸς τὴν τελειότητα. Μᾶς ζητάει νὰ δείχνουμε ἀγάπη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας. Νὰ ἀγαθοποιοῦμε καὶ νὰ δανείζουμε χωρὶς νὰ περιμένουμε ἀμοιβή.
.       Ἡ ἐφαρμογὴ βέβαια αὐτῆς τῆς θείας ἐντολῆς εἶναι δύσκολη. Ἀπαιτεῖ ἀνθρώπους μὲ ἰσχυρὴ θέληση, γιὰ νὰ προχωρήσουν στὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς, ἀληθινοὺς Χριστιανούς. Ὅταν ὅμως λείπη ἡ πνευματικὴ καλλιέργεια, ὁ σύνδεσμός μας μὲ τὸν Θεό, τότε ἀδυνατοῦμε νὰ πράξουμε ὅ,τι μᾶς ζητάει ὁ Κύριος. Αὐτὸς ποὺ καὶ στὸ σημεῖο αὐτό, εἶναι τὸ ἄριστο, τὸ μοναδικὸ παράδειγμα. Ὅπως τονίζεται στὸ Εὐαγγέλιο: «αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς, βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους», χαρίζει σὲ ὅλους ἁπλόχερα τὰ δῶρα Του, χωρὶς νὰ περιμένη ἀνταπόκριση. Παρακινούμενος μόνο ἀπὸ τὸ πέλαγος τῆς ἀγάπης Του.
.       Θὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς νὰ πλησιάσουμε αὐτὴ τὴν θεία ἀγάπη; Θὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς ν’ ἀνεβοῦμε πάνω ἀπὸ τὸ μέτριο καὶ νὰ πραγματοποιήσουμε τὸ τέλειο; Γιὰ μιὰ τέτοια πορεία ζωῆς χρειάζεται σύνδεσμος στενὸς μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ἀγώνας σκληρός. Μιὰ δύσκολη κορυφὴ μᾶς δείχνει σήμερα ὁ Κύριος, ποὺ ἀνεβαίνει κανεὶς μὲ μόχθο καὶ κόπο πολύ. Ὅμως ὅποιος τὴν φθάσει γίνεται «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη». Φῶς Θεοῦ στὸν σύγχρονο κόσμο.

ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ «Ἀλλοίμονο σ’ ἐκείνους ποὺ ἀποτελματώνονται μέσα στὴν μιζέρια τοῦ σκεπτικισμοῦ, τῶν ἀτελείωτων ὑπολογισμῶν καὶ τῶν αἰωνίων δισταγμῶν». (Κυρ. Α´ Λουκ.)

ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ
(Κυρ. Α´ Λουκ., 23.09.12)

«Ἐπὶ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον…»
[Λουκ. ε´ 1-11]

Τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4260, Σεπτέμβριος 2012

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.          Θαλασσοδαρμένος καὶ κατάκοπος ἦταν ὁ Σίμων. Μιὰ ὁλόκληρη νύκτα ἀγωνίσθηκε, ἵδρωσε, κοπίασε, μόχθησε γιὰ νὰ πιάση λίγα ψάρια. Ἀλλὰ μάταια. Τίποτα, ἀπολύτως τίποτα δὲν ἔπιασε. Οὔτε ἕνα ψαράκι. Χαμένος κόπος! Ἄδικη ταλαιπωρία.
.          Ὁ Σίμων μὲ τοὺς συντρόφους του πλένουν καὶ καθαρίζουν στὴν παραλία τὰ δίκτυα σκυθρωποί, ἀμίλητοι, μελαγχολικοί, καθὼς τοὺς πλησιάζει ὁ θεῖος Διδάσκαλος, περιστοιχισμένος ἀπὸ τὰ πλήθη. Ἀνεβαίνει στὴν βάρκα καὶ συνεχίζει τὴν θεία Του διδασκαλία. Καὶ ὅταν τελείωσε, ἀπευθύνεται στὸν Σίμωνα καὶ τοῦ λέει: «Ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν».Καὶ τότε ὁ κουρασμένος Σίμων, ἀπαντᾶ: «Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες, οὐδὲν ἐλάβομεν…»

 Α´ Ὑπακοὴ κι ἐμπιστοσύνη

.          Καὶ ἐμᾶς συχνὰ ὁ Κύριος μᾶς συναντᾶ στενοχωρημένους καὶ ἀπελπισμένους. Ἀτομικὲς δυσκολίες, θλίψεις οἰκογενειακές, ψυχικὲς ἀπογοητεύσεις μᾶς φέρνουν στὴν θέση τοῦ Σίμωνος Πέτρου.
.          Πόσες φορὲς κι ἐμεῖς δὲν ρίξαμε τὰ δίκτυα μέρες καὶ μῆνες καὶ χρόνια γιὰ νὰ πετύχουμε κάτι ὑλικὸ ἢ πνευματικὸ καὶ τὰ τραβήξαμε τελείως κενά; Κι ἀπελπιζόμαστε τότε, δὲν γίνεται τίποτα, λέμε, κι ἐγκαταλείπουμε τὴν προσπάθεια.
.          Κι ὅμως ὁ Κύριος λέει κάτι παράξενο στὸν Πέτρο: νὰ ξαναρίξη τὰ δίκτυα. Κι ὁ Πέτρος ὑπακούει. Παραμερίζει τὴν πείρα του, τὶς γνώσεις του, τὴν ἀποτυχία τῆς νύχτας… Καὶ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοὴ ἀπαντᾶ: «Ἐπὶ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον»..          Ἂς προσέξουμε τὴν ἀπάντηση αὐτή. Ἀφοῦ ἐσύ, Κύριε, διατάσσεις, ἔστω κι ἂν στὰ ἀνθρώπινα μάτια μας φαίνεται ἡ διαταγή σου ἀπραγματοποίητη, προορισμένη νὰ ἀποτύχη, ὅμως ἐγὼ θὰ ὑπακούσω. Θὰ ρίξω τὰ δίχτυα. Θὰ πάω πάλι γιὰ ψάρεμα!
.          Αὐτὴ ἡ ὁλοπρόθυμη κι ὁλόθερμη ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοὴ στὸ θεῖο θέλημα, αὐτὴ ἡ ἀκλόνητη πίστη του, ἦταν ὁ μεγάλος μαγνήτης ποὺ τράβηξε τὴν μεγάλη εὐλογία τῆς ὑπερφυσικῆς ἁλιείας τὴν ἡμέρα ἐκείνη. Κι ἀκόμα, ἦταν τὸ προοίμιο τῆς μεγάλης δωρεᾶς ποὺ δέχθηκε ὁ μέχρι τότε ἀσήμαντος ψαρὰς τῆς Γεννησαρέτ: «Ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν».

Β´ Ὄχι μόνο τότε

.          Καὶ σήμερα ὁ Κύριος ἐπαναλαμβάνει: Ρίξε, ἄνθρωπε, καὶ πάλι τὰ δίκτυά σου. Συνέχισε τὸν ἀγώνα σου. Μὴ ἀποκάμης. Ἀγωνίσου μέχρι τέλους τῆς ζωῆς σου, χωρὶς δισταγμούς, χωρὶς μεμψιμοιρίες, χωρὶς διακοπή. Ἂν ἔχουμε τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὴν πίστη τοῦ Πέτρου, θὰ ἀπαντήσουμε: «Ἐπὶ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον». Θὰ ρίξω τὸ δίκτυ. Καὶ θὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγώνα παρ’ ὅλα τὰ ἐμπόδια ποὺ σίγουρα θὰ συναντήσουμε. Θὰ συνεχίσουμε τὴν προσπάθεια γιὰ τὴν πρόοδό μας στὴν ἀρετή, τὴν καλυτέρευση τοῦ ἑαυτοῦ μας.
.          Καὶ θὰ τὸ κάνουμε μὲ ὄρεξη καὶ ἐνθουσιασμό. Θὰ μᾶς ἐνισχύη ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ νικᾶμε καὶ θὰ νιώθουμε πλούσια τὴν καρποφορία. Θὰ λάβουμε κι ἐμεῖς προσωπικὴ καὶ πλούσια πείρα στὸ θέμα αὐτό: Κενὰ δίκτυα χωρὶς τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Γεμάτα, ὅταν ἡ πίστη μας ἑλκύση τὴν θεία Του χάρη.
.          Ἀλλοίμονο σ’ ἐκείνους ποὺ ἀποτελματώνονται μέσα στὴν μιζέρια τοῦ σκεπτικισμοῦ, τῶν ἀτελείωτων ὑπολογισμῶν καὶ τῶν αἰωνίων δισταγμῶν.Ἀλλοίμονο σ’ ἐκείνους ποὺ μπροστὰ σὲ μερικὲς ἄκαρπες προσπάθειες παραδίνουν τὰ ὅπλα καὶ μένουν στὴν ἀπελπισία.
.          Ἐμεῖς μὲ ἐμπιστοσύνη ἂς ποῦμε στὸν Κύριο: Κύριε, ἀφοῦ Ἐσὺ τὸ θέλεις, θὰ συνεχίσουμε τὸν ἱερό μας ἀγῶνα, ἔστω κι ἂν γύρω μας μύριες φωνὲς μᾶς ψιθυρίζουν τὸ ἀντίθετο. Θὰ προχωρήσουμε μὲ τὴν ἀκλόνητη πίστη τοῦ Σίμωνα, μὲ τὴν καρτερικὴ ὑπακοὴ τοῦ κουρασμένου ψαρᾶ. Θὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγώνα μας ἔχοντας στὰ χείλη μας τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου: «Ἐπὶ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον».

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΤΙΜΗΣ

Τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4260, Σεπτέμβριος 2012

πηγή

 .          Ὁ Κύριος Ἰησοῦς πέθανε στὸν σταυρό. Ὁ σταυρὸς ὑπῆρξε τὸ μέσον, μὲ τὸ ὁποῖο πέτυχε τὴν λύτρωσή μας. Μαζὶ μὲ τοὺς ὅρους «πάθος», «αἷμα», «θάνατος», ὁ ὅρος «σταυρὸς» ἔχει γίνει μιὰ ἀπὸ τὶς λέξεις-κλειδιά, ποὺ συνοψίζουν ὅλο τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας. Ὁ σταυρὸς δὲν εἶναι πιὰ αἰσχύνη, ἀλλὰ τίτλος τιμῆς. Πρῶτα γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ μετὰ γιὰ τοὺς Χριστιανούς.
.          Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης τονίζει ἰδιαιτέρως ὅτι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι πιὰ μόνο πάθημα, θλίψη, ταπείνωση. Εἶναι ἤδη δόξα, θρίαμβος, νίκη κατὰ τῶν ἐχθρῶν του. Γιὰ νὰ περιγράψη τὴ σταύρωση τοῦ Κυρίου, ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη «ὕψωσις». Ἡ σταύρωση εἶναι γι’ αὐτὸν ἡ στιγμή, ποὺ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου «ὑψοῦται» (Ἰωάν. η΄ 28). Ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Κύριος ἀποδεικνύεται ὁ νέος «χαλκοῦς ὄφις», τὸ μέσον, ποὺ ἐπινόησε ἡ θεία ἀγάπη, γιὰ νὰ σωθῆ ὁ κόσμος καὶ νὰ ζήση (Ἰωάν. γ΄ 14-16). Ἡ στιγμή, ποὺ ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου «κρίνεται» καὶ «ἐκβάλλεται ἔξω» (Ἰωάν. ιβ΄ 31-33)
.          Στὴν διήγηση τοῦ πάθους (κέφ. ιη΄-ιθ΄) ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης παρουσιάζει τὸν Κύριο Ἰησοῦ νὰ συμπεριφέρεται μὲ δύναμη καὶ μεγαλοπρέπεια. Ἡ πορεία πρὸς τὸν σταυρὸ εἶναι περισσότερο βασιλικὸς θρίαμβος παρὰ πορεία μελλοθανάτου. Ἐπάνω στὸν σταυρὸ ὁ Ἰησοῦς παραμένει ὁ Κύριος. Ἐκεῖ θεμελιώνει τὴν Ἐκκλησία. Ἀπὸ τὴν τρυπημένη πλευρὰ του ἐξέρχεται τὸ αἷμα τῆς Εὐχαριστίας καὶ τὸ ὕδωρ τοῦ Βαπτίσματος (Ἰωάν. ιθ΄ 34), μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ζῆ καὶ θὰ αὐξάνη ἡ Ἐκκλησία, ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες. Ὅλοι στὸ ἑξῆς θὰ πρέπει νὰ ἀτενίζουν «ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰωάν. ιθ΄ 37, Ζαχ. ιβ΄ 10), διότι ἡ πίστη στὸν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ θὰ εἶναι ἡ μόνη δύναμη, ἡ ἱκανὴ νὰ νικᾶ τὸν κόσμο (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 4). Μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα βλέπει τὸν σταυρὸ τοῦ Λυτρωτῆ ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς καὶ στὴν Ἀποκάλυψή του. Ὁ σταυρὸς τοῦ Ἰησοῦ εἶναι τὸ «ξύλον τῆς ζωῆς»(Ἀποκ. κβ΄ 2). Τὸ «ξύλον τῆς ζωῆς», ποὺ εἶχε φυτέψει ἀρχικὰ ὁ Θεὸς στὸν Παράδεισο.
.          Ἀλλὰ ὁ σταυρὸς εἶναι τίτλος τιμῆς καὶ γιὰ τὸν Χριστιανό. Ἡ καθημερινὴ ζωή του εἶναι μιὰ διαρκὴς «σταύρωσις τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου», ἕνας διαρκὴς ἀγώνας γιὰ νὰ καταλυθῆ ἡ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ Πονηροῦ καὶ νὰ κατακτηθῆ ἐκείνη ἡ ἐλευθερία, ποὺ θὰ ἐπιτρέπη στὸν Χριστιανὸ νὰ ζῆ ὅσο τὸ δυνατὸν στενώτερα μὲ τὸν Χριστὸ (Ρωμ. ϛ΄ 6-14). Ὁ Χριστιανὸς δὲν καλεῖται ἁπλῶς νὰ «σταυρωθῆ», νὰ σηκώση τὸν ἀτομικὸ «σταυρό» του, νὰ πεθάνη δηλαδὴ ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ προσφέρη καὶ αὐτὴ τὴ ζωὴ του (Μάρκ. η΄ 34). Καλεῖται προπάντων νὰ ἀκολουθήση τὸν Κύριό του, νὰ συναποθάνη μαζί του. Διότι μόνο ἐὰν συσταυρωθῆ καὶ συνταφῆ μὲ τὸν Χριστό, γεγονὸς ποὺ ἤδη πραγματοποιήθηκε μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα (Ρωμ. ϛ΄ 4), θὰ μπορέση νὰ προχωρήση μὲ καρδιὰ ἀνακαινισμένη καὶ ἐξαγνισμένη «ἐν καινότητι ζωῆς», χωρὶς καμιὰ τοῦ λοιποῦ σχέση μὲ τὴν προηγούμενη ζωὴ τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ἀκόμα ἐὰν γίνη «σύμφυτος» (ἕνα φυτὸ) μὲ τὸν σταυρωμένο Ἰησοῦ, θὰ κατορθώση νὰ νεκρώση πραγματικὰ τὸν «παλαιὸν ἄνθρωπον», νὰ συζήση μὲ τὸν Χριστό, νὰ γίνη κλῆμα τῆς Ἀμπέλου ποὺ εἶναι ὁ Κύριος (Ἰωάν. ιε΄ 1-17). Καὶ τελικὰ νὰ συμμετάσχουμε ὅλοι μας στὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του.
.          Αὐτὴ ὅμως ἡ συμμετοχὴ στὴν χαρὰ καὶ τὴν δόξα τοῦ Σωτῆρος, ἀρχίζει μὲ τὴν συμμετοχὴ στὰ παθήματά Του (Α΄ Πέτρ. δ΄ 13). Ὁ σταυρὸς λοιπὸν τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι κάτι πολὺ οὐσιαστικώτερο ἀπὸ μιὰ ἐξωτερικὴ μίμηση. Εἶναι πραγματικὴ συμμετοχὴ στὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, τὸν σταυρὸ ποὺ εἶναι βεβαίως ἀσθένεια, μωρία, ἐσχάτη ἐξουθένωση, ἀλλὰ εἶναι στὴν οὐσία πρόγευση τῆς δόξης, τοῦ θριάμβου, τῆς «ὑψώσεως» τοῦ Κυρίου.
.          Ἰδιαίτερα τὶς ἡμέρες αὐτές, ἡμέρες δοκιμασιῶν καὶ θλίψεων, ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας ἂς γίνη τὸ ἀσάλευτο στήριγμά μας. Καὶ ἂς τὸ ἐπαναλάβουμε πὼς γιὰ νὰ εἴμαστε κοινωνοὶ τῆς «παρακλήσεώς» Του, τῆς οὐράνιας παρηγοριᾶς καὶ δυνάμεως, πρέπει νὰ γίνουμε καὶ κοινωνοὶ τῶν «παθημάτων» Του, τῆς σταυρικῆς θυσίας Του.

ΚΑΡΔΙΑΝ ΠΑΡΩΡΓΙΣΜΕΝΗΝ ΜΗ ΠΡΟΣΤΑΡΑΞῌΣ», Μὴν αὐξήσης τὴν ταραχή! Πρόσεξε τὴν πρόκληση, διότι θὰ τοῦ μεγαλώσης τὴν ἀγανάκτηση.

«Μὴ προσταράξῃς»
(Σοφία Σειρὰχ δ´ 3)

 τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4259. Ἰούλ.- Αὔγ. 2012

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.            Ἡ παράκληση, ἡ προσταγὴ τοῦ Κυρίου ἀντηχεῖ λακωνικά: «Μὴ προσταράξῃς!» (Σοφία Σειρὰχ δ΄ 3). Μὴν αὐξήσης τὴν ταραχή. Μὴν τὴν κάνης ὀδυνηρότερη, μεγαλύτερη καὶ ὀξύτερη. Μὴν προσθέσης ταραχὴ στὴν ταραχή του. Δὲν τὸν βλέπεις πόσο βασανίζεται;
.            Βασανίζεται; Ποιός; Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι ὀργισμένος σὲ μεγάλο βαθμό. Ἡ καρδιά του εἶναι ταραγμένη, ἀναστατωμένη. Μὴν τὴν ἀναστατώνης περισσότερο. «Καρδίαν παρωργισμένην μὴν προσταράξῃς», προστάζει ὁ Κύριος στὴν Π. Διαθήκη.

*  *  *

.            «Καρδίαν παρωργισμένην μὴ προσταράξῃς». Θὰ σοῦ τυχαίνη συχνά, νὰ συναντᾶς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἀγανακτισμένοι ἢ ταραγμένοι. Αἰτίες ὑπάρχουν πολλές. Μέσα στὴν καθημερινὴ δουλειά, στὶς σχέσεις μὲ τοὺς συναδέλφους ἢ τὶς διάφορες ὑπηρεσίες δημιουργοῦνται ἄφθονες προστριβὲς μικρότερες ἢ μεγαλύτερες. Στὴν οἰκογενειακὴ ζωὴ πάλι δὲν εἶναι καθόλου σπάνιο νὰ ἀναφύωνται διαφορὲς ἢ νὰ προκαλοῦνται ἀναφλέξεις. Κάτι στὴν συμπεριφορά, κάποιος λόγος βαρύς, κάποια προτίμηση ἢ ἀδικία καὶ ἡ καρδιὰ ἀναστατώνεται. Γίνεται «παρωργισμένη».
.              Εἶναι ἴσως ἀδύνατον νὰ περάση ἡμέρα χωρὶς νὰ συναντήσης ἕναν ἢ πιὸ πολλοὺς ἀνθρώπους ταραγμένους, ἐξοργισμένους. Ἀνθρώπους ποὺ ἡ ψυχή τους νὰ κοχλάζη ἀπὸ ὀργή, νὰ βρίσκεται σὲ ἔξαψη.
.            Τί κάνεις, τί κάνουμε, στὶς περιπτώσεις αὐτές;
.            Στὶς περιπτώσεις αὐτές, πολλοὶ ἀντιμετωπίζουν ἕναν περίεργο πειρασμό. Νιώθουν τὴν τάση νὰ ρίξουν λάδι στὴν φωτιά. Ἂν μάλιστα συμβῆ ἡ ὀργὴ νὰ ὀφείλεται σὲ κάποιον, τὸν ὁποῖον δὲν πολυσυμπαθοῦν, τότε λένε κι ἐκεῖνοι τὸν λόγο τους καὶ πολλαπλασιάζουν τὴν ταραχὴ τοῦ ἄλλου.
.            Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι αἰσθάνονται ἰδιαίτερη ἡδονὴ νὰ συνδαυλίζουν τὴν φωτιὰ στὴν ταραγμένη καρδιὰ τοῦ συνανθρώπου τους, τοῦ συναδέλφου τους, τοῦ συγγενῆ τους. Τὸν βλέπουν νὰ ἀνάβη ὅλο καὶ πιὸ πολὺ καὶ δὲν τὸν λυποῦνται καθόλου. Τοῦ λένε λόγια, ποὺ τὸν «προσταράζουν». Τὸν σπρώχνουν ἔτσι σὲ καταστάσεις βασανιστικὲς καὶ ταυτόχρονα πολὺ ἐπικίνδυνες. Τοῦ μεγαλώνουν τὴν ταραχή, τοῦ τὴν αὐξάνουν σὲ σημεῖο καταστρεπτικό. Ἔτσι δὲν ὁδηγήθηκαν ὁρισμένοι καὶ στὸ ἔγκλημα ἀκόμη;
.            Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς δίνει ἐντολή: «Καρδίαν παρωργισμένην μὴ προσταράξῃς». Δὲν πρέπει, δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα. Στὸν πρῶτο ταραγμένο ἄνθρωπο ποὺ θὰ δοῦμε στὸ σπίτι, στὸν δρόμο, στὴν δουλειὰ ἂς θυμηθοῦμε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου. Καὶ ἂς ρωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας: Ἐδῶ ἔχουμε μιὰ καρδιὰ ἀναστατωμένη. Τί θὰ κάνω, γιὰ νὰ τὴν ἠερμήσω;
.            Καὶ ἂν ἡ ψυχὴ αὐτὴ εἶναι ὀργισμένη ἐναντίον ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ καὶ σὲ μᾶς ἔχει κάνει κακό; Ἂν νιώθουμε τὸ αἷμα νὰ ἀνεβαίνη στὸ κεφάλι καὶ νὰ βάφη κατακόκκινο τὸ πρόσωπό μας; Ἂς ἀπομακρυνθοῦμε τὸ συντομώτερο. Ἂς φράξουμε πάσῃ θυσίᾳ τὸ στόμα μας. Διότι ἐνδέχεται νὰ ἀνάψουμε κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, νὰ μὴν κατορθώσουμε νὰ συγκρατηθοῦμε καὶ νὰ προσταράξουμε τὴν «παρωργισμένην καρδίαν» τοῦ ἀδελφοῦ μας. Ἂς κλείσουμε τὸ στόμα μας, τὸ στόμα ποὺ εἶναι ἕτοιμο νὰ πῆ πολλά, νὰ δώση στοιχεῖα, νὰ καταθέση πληροφορίες, ποὺ θὰ κάνουν τὸν ἄλλο νὰ γίνη ἐκτὸς ἑαυτοῦ…

*  *  *

.            «Καρδίαν παρωργισμένην μὴ προσταράξῃς». Ὁ λόγος αὐτὸς τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἔχει καὶ μιὰ ἄλλη εἰδικὴ σημασία. «Καρδία παρωργισμένη» εἶναι πολλὲς φορὲς ἡ καρδιὰ τοῦ φτωχοῦ, τοῦ πεινασμένου. Βλέπει τὴν ἀδικία, τὴ σπατάλη, τὴν ἀσωτία, ἐνῶ ὁ ἴδιος πεινάει, ἐνῶ τὰ παιδιά του ὑποφέρουν καὶ ἀγανακτεῖ. Ἀγανακτεῖ ἡ ψυχή του, διαμαρτύρεται, παρακαλεῖ. Μιὰ τέτοια «παρωργισμένην καρδίαν», ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο, μὴν τὸν «προσταράξῃς».
.            Θὰ τὸν «προσταράξῃς», ἂν ἀδιαφορήσης γιὰ τὴν πείνα του. Ἂν τοῦ κλείσης κατάμουτρα τὴν πόρτα. Ἂν ἀρνηθῆς ν’ ἀκούσης τὴν φωνὴ τῆς δυστυχίας του. Ἂν μπροστὰ στὰ μάτια του, αὐτὰ τὰ μάτια ποὺ εἶναι κλαμένα καὶ ὀργισμένα, ζῆς μιὰ ζωὴ προκλητικῆς ἐπιδείξεως, σπατάλης καὶ καλοφαγίας.Πρόσεξε τὴν πρόκληση, διότι θὰ τοῦ μεγαλώσης τὴν ἀγανάκτηση, τὴν πικρία καὶ θλίψη. Θὰ μεταβάλης τὴν ταραχή του σὲ θύελλα, σὲ ὁρμητικὸ χείμαρρο, ποὺ ξεχύνεται ἀφρισμένος καὶ τίποτα δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ τὸν σταματήση.
.            Μιὰ τέτοια «καρδίαν παρωργισμένην», τὴν καρδιὰ ἑνὸς πεινασμένου, ἀδικημένου, φτωχοῦ ἀνθρώπου, μὴν τὴν ταράξης πιὸ πολύ. Μὴν γίνης ἀφορμὴ αὐξήσεως τῆς ὀδύνης της.

*   *   *

.            Κύριε, Κύριε τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης, Σὲ παρακαλῶ, ἀξίωσέ με σήμερα νὰ εἶμαι υἱὸς εἰρήνης. Ὅπου συναντήσω ταραχὴ καὶ ἀναστάτωση, μὴν τὴν μεγαλώσω. Ἀξίωσέ με νὰ σβήσω τὴν φωτιὰ τῆς ὀργῆς στὶς ταραγμένες ψυχὲς ποὺ θὰ στείλης σήμερα στὸν δρόμο μου. Ἐκεῖ ποὺ ταλαιπωρεῖ ἡ ἐκδίκηση, νὰ προσφέρω τὴν συγγνώμη. Ἐκεῖ ποὺ διχάζει τὸ μίσος νὰ φέρνω τὴν ἀγάπη. Στὴν ταραχὴ νὰ προσφέρω τὴν εἰρήνη. Στὰ σκοτεινὰ πρόσωπα νὰ σκορπίζω ἕνα φωτεινὸ χαμόγελο. Στὴν ἀπελπισία νὰ φέρνω τὴν δική Σου ἐλπίδα…

πηγή

«Όταν έλθει καύμα…»('Ιερεμ. ιζ' 8)

«

«Όταν έλθη καύμα…»('Ιερεμ. ιζ' 8)

   Ή θερμοκρασία ανεβαίνει. Ζέστη. Ζέστη πού ώρα με την ώρα γίνεται πιο αισθητή. Ό αέρας ακίνητος. Μια δυσφορία πιέζει το στήθος. Έρχεται ό καύσωνας, ανυπόφορος και απειλητικός.    Το «καύμα» φθάνει. Τα δένδρα τρέμουν. Σαν να αισθάνονται ότι ό καύσωνας θα τα συντρίψει, θα τα ξεράνει, θα τα κάψει μέσα στην πύρινη αγκάλη του.Φοβούνται τα δέντρα.

Όχι όμως όλα. ' Υπάρχουν κι εκείνα πού δεν φοβούνται: «ού φοβηθήσονται, όταν έλθη καύμα» ('Ιερεμ. ιζ' 8). Δεν θα τρομάξουν στην επίθεση του καύσωνα. Όσο κι αν είναι σφοδρός, όσο κι άν στο πέρασμά του ξεραίνει τα πάντα, ορισμένα δέντρα δεν τον υπολογίζουν. Μπορούν να διατηρούνται ολόδροσα. Μέσα στην αποπνικτική ζέστη απλώνουν το φρέσκο φύλλωμά τους και είναι φορτωμένα καρπό. Δεν φοβούνται το καύμα. Ή εξήγηση είναι απλή. Δίπλα τους περνάει το ποτάμι. Οι ρίζες τους βυθίζονται στα βάθη της γης τα πάντοτε υγρά. «Ξύλων εύθηνούν παρ ’ύδατα και επί ικμάδα βαλεί ρίζαν αυτού και ού φοβηθήσεται, όταν έλθη καύμα» (' Ιερεμ.ιζ' 8).

Ή ζωή μας δεν είναι μια συνεχής άνοιξη. Το ξέρεις πολύ καλά. Ή εποχή πού όλα είναι πράσινα και δροσερά και όλα ανθισμένα και γελαστά δεν κρατάει πολύ. Ό ευχάριστος καιρός με τον φρέσκο ευωδιαστό αέρα και το νοτισμένο χώμα περνάει γρήγορα. Έρχεται το καλοκαίρι. Και μαζί του έρχεται και ή ζέστη. Και πολύ συχνά ή ζέστη μεταβάλλεται σε καύσωνα. Γίνεται καύμα πού κατακαίει στη φλογισμένη επαφή του τα πάντα.

  Στη ζωή του κάθε ανθρώπου θα υπάρξει οπωσδήποτε αυτή ή επίσκεψη τού καύσωνα. Θα νιώσει μια καυτή ατμόσφαιρα να τυλίγει την ψυχή του, να της αφαιρεί κάθε δροσιά και δύναμη.

Θα έλθει το καύμα πού λέγεται θάνατος άγαπημένου προσώπου.Θα έλθει το καύμα πού λέγεται απώλεια μιας θέσης, ανέχεια και στέρηση.Θα φθάσει ό καύσωνας πού ονομάζεται άρρώ- στια. Αρρώστια μακρά, βαριά, δαπανηρή, ανίατη.Θα φυσήξει ίσως ό λίβας του κακού και της αμαρτίας μέσα στο σπίτι. Και τότε από το στήθος του πατέρα ή της μάνας θα βγει ό στεναγμός της οδύνης: Μπήκε φωτιά στην οικογένεια μας. Καιγόμαστε. Πάμε να σκάσουμε.

  Θα έλθει κάποτε το καύμα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Τότε ή αγωνία θα πλακώσει την ψυχή.

Ό φόβος θα θρονιαστεί στην καρδιά και μαζί του ό πόνος. Τα μάτια θα γεμίσουν σκιές και ή όψη θα μαραθεί. Ό άνθρωπος θα μοιάζει με δέντρο πού το χτύπησε και το ξέρανε ό καύσωνας. Θα τρέμει, θα πνίγεται, θα άναζητάει λίγη δροσιά, μια κάποια ανακούφιση. Θα ζητάει γαλήνη, ασφάλεια...

  Δεν θα είναι όμως μόνο έτσι. Θα υπάρξουν πολλοί πού θα αντιμετωπίσουν διαφορετικά τον ερχομό του καύματος. Θα τον αντιμετωπίσουν με ηρεμία και θάρρος. Χωρίς φόβο. Χωρίς τρομοκρατημένο βλέμμα. Θα ακούσουν το βήμα του θανάτου πού πλησιάζει, θα ακούσουν το χτύπημα της αρρώστιας στην πόρτα του σπιτιού τους, θα οσφρανθούν την οικονομική καταστροφή, πού έρχεται. Και όμως δεν θα φοβηθούν. Γιατί θα είναι οι ευλογημένοι άνθρωποι, όπως τούς ονομάζει ό προφήτης Ιερεμίας.«Ευλογημένος ό άνθρωπος, ός πέποιθεν έπί τώ Κυρίω και έσται Κύριος έλπίς αυτού και έσται ώς ξύλον εύθυνούν παρ ’ ύδατα και έπί ικμάδα βαλεί ρίζαν αύτού και ού φοβηθήσεται, όταν έλθει καύμα» (' Ιερεμ. ιζ' 7-8). Ευλογημένος είναι ό άνθρωπος πού έχει στηρίξει την πεποίθησή του στον Θεό και ό Κύριος είναι ή ελπίδα του. Θα είναι για πάντα πολύκαρπο και εύσκιόφυλλο δέντρο και ποτέ δεν θα φοβηθεί τον καύσωνα.

Είναι μεγάλη ευλογία να έχει ό άνθρωπος βαθιές ρίζες. Να είναι ριζωμένος στον Θεό. Να στηρίζεται γεμάτος εμπιστοσύνη σ ’ Αυτόν. Ή ύπαρξή του να φυτρώνει δίπλα στον μεγάλο ποταμό τού λόγου τού Θεού και να ζωογονείται από την πεποίθησή του στον Κύριο. Τότε δεν θα έχει να φοβηθεί τον καύσωνα. Σαν το δέντρο, πού οι ρίζες του βυθίζονται στα βάθη της Γής είναι πάντοτε υγρά, έτσι κι αυτός θα δέχεται ήρεμα και θαρραλέα τον απειλητικό καύσωνα. «Ού φοβηθήσεται, όταν έλθει καύμα». Από όπου κι άν έλθει, οσοδήποτε σφοδρό κι άν είναι, όσο κι άν διαρκεί.

  Μέσα στην ανυπόφορη ζέστη, πού θα βασανίζει την ψυχή του, ό πιστός στον Θεό άνθρωπος θα νιώθει τη δροσιά και την αναψυχή πού χαρίζει ό Κύριος. Θα τη νιώθει βαθιά και γεμάτος ευγνωμοσύνη θα προσεύχεται:

Κύριε, ας είσαι ευλογημένος, γιατί είσαι ό μεγάλος ποταμός πού με ζωογονεί μέσα στον καύσωνα της ζωής.

Κύριε, ας είσαι δοξασμένος, γιατί μάς κάνεις το ασύγκριτο δώρο να μάς αξιώνεις να ριζώσουμε σε Σένα. Όσο μεγάλη κι άν είναι ή ξηρασία, δεν φοβόμαστε. Ή δροσιά Σου δεν θα μάς λείψει ποτέ...

Κύριε, ας είσαι ευλογημένος!

Θερμά Σε ικετεύω, κάνε με σαν το δέντρο το φυτευμένο στα άφθονα τρεχούμενα νερά πού θα φερνή πλούσιους και ώριμους καρπούς στον κατάλληλο καιρό και τα καταπράσινα φύλλα του θα διατηρούνται για πάντα. (Ψαλμός α' 3).

 "ΖΩΗ" Ιούνιος 2012

αντιγραφή απο...

«ΟΤΑΝ ΕΛΘῌ ΚΑΥΜΑ…» (Στὴν ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου θὰ ὑπάρξη ὁπωσδήποτε αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψη τοῦ καύσωνα.)

«Ὅταν ἔλθῃ καῦμα…»
(Ἱερεμίας ιζ´ 8)

τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»
ἀρ. τ. 4258, Ἰούνιος 2012

.              Ἡ θερμοκρασία ἀνεβαίνει. Ζέστη. Ζέστη ποὺ ὥρα μὲ τὴν ὥρα γίνεται πιὸ αἰσθητή. Ὁ ἀέρας ἀκίνητος. Μιὰ δυσφορία πιέζει τὸ στῆθος. Ἔρχεται ὁ καύσωνας, ἀνυπόφορος καὶ ἀπειλητικός. Τὸ «καῦμα» φθάνει.
.              Τὰ δένδρα τρέμουν. Σὰν νὰ αἰσθάνωνται ὅτι ὁ καύσωνας θὰ τὰ συντρίψη, θὰ τὰ ξεράνη, θὰ τὰ κάψη μέσα στὴν πύρινη ἀγκάλη του.
.              Φοβοῦνται τὰ δέντρα. Ὄχι ὅμως ὅλα. Ὑπάρχουν κι ἐκεῖνα ποὺ δὲν φοβοῦνται: «οὐ φοβηθήσονται, ὅταν ἔλθῃ καῦμα» (Ἱερεμ. ιζ´ 8). Δὲν θὰ τρομάξουν στὴν ἐπίθεση τοῦ καύσωνα. Ὅσο κι ἂν εἶναι σφοδρός, ὅσο κι ἂν στὸ πέρασμά του ξεραίνη τὰ πάντα, ὁρισμένα δένδρα δὲν τὸν ὑπολογίζουν. Μποροῦν νὰ διατηροῦνται ὁλόδροσα. Μέσα στὴν ἀποπνικτικὴ ζέστη ἁπλώνουν τὸ φρέσκο φύλλωμά τους καὶ εἶναι φορτωμένα καρπό. Δὲν φοβοῦνται τὸ καῦμα. Ἡ ἐξήγηση εἶναι ἁπλή. Δίπλα τους περνάει τὸ ποτάμι. Οἱ ρίζες τους βυθίζονται στὰ βάθη τῆς γῆς τὰ πάντοτε ὑγρά. «Ξύλον εὐθηνοῦν παρ’ ὕδατα καὶ ἐπὶ ἰκμάδα βαλεῖ ρίζαν αὐτοῦ καὶ οὐ φοβηθήσεται, ὅταν ἔλθῃ καῦμα» (Ἱερεμ. ιζ´ 8).
.              Ἡ ζωή μας δὲν εἶναι μιὰ συνεχὴς ἄνοιξη. Τὸ ξέρεις πολὺ καλά. Ἡ ἐποχή, ποὺ ὅλα εἶναι πράσινα καὶ δροσερὰ καὶ ὅλα ἀνθισμένα καὶ γελαστὰ δὲν κρατάει πολύ. Ὁ εὐχάριστος καιρὸς μὲ τὸν φρέσκο εὐωδιαστὸ ἀέρα καὶ τὸ νοτισμένο χῶμα περνάει γρήγορα. Ἔρχεται τὸ καλοκαίρι. Καὶ μαζί του ἔρχεται καὶ ἡ ζέστη. Καὶ πολὺ συχνὰ ἡ ζέστη μεταβάλλεται σὲ καύσωνα. Γίνεται καῦμα ποὺ κατακαίει στὴν φλογισμένη ἐπαφή του τὰ πάντα.
.              Στὴν ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου θὰ ὑπάρξη ὁπωσδήποτε αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψη τοῦ καύσωνα. Θὰ νιώση μιὰ καυτὴ ἀτμόσφαιρα νὰ τυλίγη τὴν ψυχή του, νὰ τῆς ἀφαιρῆ κάθε δροσιὰ καὶ δύναμη.
.              Θὰ ἔλθη τὸ καῦμα, ποὺ λέγεται θάνατος ἀγαπημένου προσώπου.
.              Θὰ ἔλθη τὸ καῦμα, ποὺ λέγεται ἀπώλεια μιᾶς θέσης, ἀνέχεια καὶ στέρηση.
.              Θὰ φθάση ὁ καύσωνας ποὺ ὀνομάζεται ἀρρώστια. Ἀρρώστια μακρά, βαριά, δαπανηρή, ἀνίατη.
.          Θὰ φυσήξη ἴσως ὁ λίβας τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας μέσα στὸ σπίτι. Καὶ τότε ἀπὸ τὸ στῆθος τοῦ πατέρα ἢ τῆς μάνας θὰ βγῆ ὁ στεναγμὸς τῆς ὀδύνης. Μπῆκε φωτιὰ στὴν οἰκογένειά μας. Καιγόμαστε. Πᾶμε νὰ σκάσουμε.
.              Θὰ ἔλθη κάποτε τὸ καῦμα τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Τότε ἡ ἀγωνία θὰ πλακώση τὴν ψυχή. Ὁ φόβος θὰ θρονιαστῆ στὴν καρδιὰ καὶ μαζί του ὁ πόνος. Τὰ μάτια θὰ γεμίσουν σκιὲς καὶ ἡ ὄψη θὰ μαραθῆ. Ὁ ἄνθρωπος θὰ μοιάζη μὲ δέντρο, ποὺ τὸ χτύπησε καὶ τὸ ξέρανε ὁ καύσωνας. Θὰ τρέμη, θὰ πνίγεται, θὰ ἀναζητάη λίγη δροσιά, μιὰ κάποια ἀνακούφιση. Θὰ ζητάη γαλήνη, ἀσφάλεια.
.              Δὲν θὰ εἶναι ὅμως μόνο ἔτσι. Θὰ ὑπάρξουν πολλοὶ ποὺ θὰ ἀντιμετωπίσουν διαφορετικὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ καύματος. Χωρὶς φόβο. Χωρὶς τρομοκρατημένο βλέμμα. Θὰ ἀκούσουν τὸ χτύπημα τῆς ἀρρώστιας στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τους, θὰ ὀσφρανθοῦν τὴν οἰκονομικὴ καταστροφή, ποὺ ἔρχεται. Καὶ ὅμως δὲν θὰ φοβηθοῦν. Γιατί θὰ εἶναι οἱ εὐλογημένοι ἄνθρωποι, ὅπως τοὺς ὀνομάζει ὁ προφήτης Ἱερεμίας. «Εὐλογημένος ὁ ἄνθρωπος, ὃς πέποιθεν ἐπὶ τῷ Κυρίῳ καὶ ἔσται Κύριος ἐλπὶς αὐτοῦ καὶ ἔσται ὡς ξύλον εὐθυνοῦν παρ’ ὕδατα καὶ ἐπὶ ἰκμάδα βαλεῖ ρίζαν αὐτοῦ καὶ οὐ φοβηθήσεται, ὅταν ἔλθῃ καῦμα» (Ἱερεμ. ιζ΄ 7-8). Εὐλογημένος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει στηρίξει τὴν πεποίθησή του στὸν Θεὸ καὶ ὁ Κύριος εἶναι ἡ ἐλπίδα του. Θὰ εἶναι γιὰ πάντα πολύκαρπο καὶ εὐσκιόφυλλο δέντρο καὶ ποτὲ δὲν θὰ φοβηθῆ τὸν καύσωνα.
.              Εἶναι μεγάλη εὐλογία νὰ ἔχη ὁ ἄνθρωπος βαθιὲς ρίζες. Νὰ εἶναι ριζωμένος στὸν Θεό. Νὰ στηρίζεται γεμάτος ἐμπιστοσύνη σ’ Αὐτόν. Ἡ ὕπαρξή του νὰ φυτρώνη δίπλα στὸν μεγάλο ποταμὸ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ζωογονῆται ἀπὸ τὴν πεποίθησή του στὸν Κύριο. Τότε δὲν θὰ ἔχη νὰ φοβηθῆ τὸν καύσωνα. Σὰν τὸ δέντρο, ποὺ οἱ ρίζες του βυθίζονται στὰ βάθη τῆς γῆς εἶναι πάντοτε ὑγρά, ἔτσι κι αὐτὸς θὰ δέχεται ἤρεμα καὶ θαρραλέα τὸν ἀπειλητικὸ καύσωνα. «Οὐ φοβηθήσεται, ὅταν ἔλθῃ καῦμα». Ἀπὸ ὅπου κι ἂν ἔλθη, ὁσοδήποτε σφοδρὸ κι ἂν εἶναι, ὅσο κι ἂν διαρκῆ.
.              Μέσα στὴν ἀνυπόφορη ζέστη, ποὺ θὰ βασανίζη τὴν ψυχή του, ὁ πιστὸς στὸν Θεὸ ἄνθρωπος θὰ νιώθη τὴν δροσιὰ καὶ τὴν ἀναψυχὴ ποὺ χαρίζει ὁ Κύριος. Θὰ τὴν νιώθη βαθιὰ καὶ γεμάτος εὐγνωμοσύνη θὰ προσεύχεται.
.              Κύριε, ἂς εἶσαι εὐλογημένος, γιατί εἶσαι ὁ μεγάλος ποταμὸς ποὺ μὲ ζωογονεῖ μέσα στὸν καύσωνα τῆς ζωῆς.
.              Κύριε, ἂς εἶσαι δοξασμένος, γιατί μᾶς κάνεις τὸ ἀσύγκριτο δῶρο νὰ μᾶς ἀξιώνης νὰ ριζώσουμε σὲ Σένα. Ὅσο μεγάλη κι ἂν εἶναι ἡ ξηρασία, δὲν φοβόμαστε. Ἡ δροσιά Σου δὲν θὰ μᾶς λείψη ποτέ…
.              Κύριε, ἂς εἶσαι εὐλογημένος!
.          Θερμὰ Σὲ ἱκετεύω, κάνε με σὰν τὸ δέντρο τὸ φυτευμένο στὰ ἄφθονα τρεχούμενα νερὰ ποὺ θὰ φέρνη πλούσιους καὶ ὥριμους καρποὺς στὸν κατάλληλο καιρὸ καὶ τὰ καταπράσινα φύλλα του θὰ διατηροῦνται γιὰ πάντα (Ψαλμὸς α´ 3).

πηγή

Πνευματική διάβρωση...

Δεν θα πάψουμε να τονίζουμε, ότι ο κίνδυνος για την εποχή μας δεν είναι τόσο η αμαρτία που αναγνωρίζεται, ομολογείται και αποδοκιμάζεται, διότι εκείνος που αμαρτάνει συντρίβεται, μετανοεί και είναι
συμπαθής και στο Θεό και στους ανθρώπους.

Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος της εποχής μας: όχι η αμαρτία που αποδοκιμάζεται, αλλά η αμαρτία που δικαιώνεται. Η νοθεία και η διαστροφή των πνευματικών και ηθικών αξιών. 
Το αφύσικο και διάστροφο που θεωρείται φυσικό. Η ανωμαλία που χαρακτηρίζεται ομαλότητα. Η αρετή που θεωρείται κακία,η κακία αρετή, η αλήθεια έλλειψη και το ψέμα ικανότητα.

Πολύ ωραία, θα έλεγε κανείς, χαρακτηρίζει την εποχή μας ο ιερός Χρυσόστομος περιγράφοντας την τότε πνευματική και ηθική παρακμή: «Όχι μόνον προσηγορίαις ευφήμοις περιστέλλομεν την κακίαν, αλλά
και η αρετή εναντίοις καλείται ονόμασιν, αγροικία μεν η σωφροσύνη, δειλία δε η επιείκεια, αναδρία δε η δικαιοσύνη... και το μεν άτυφον δουλοπρεπές, η δε δικαιοσύνη... και το μεν άτυφον δουλοπρεπές, 
η δε ανεξικακία ασθένεια».

Και ένας σύγχρονος διανοούμενος γράφει:

«Κι ο τόπος γιόμισε ψευδώνυμα. Για πολλούς, «ρεαλισμός» ίσον « χυδαίος συμβιβασμός». Η «κουλτούρα» δεν είναι παρά το ψευδώνυμο της πνευματικής «στειρότητος».
Το «θράσος» το ψευδώνυμο της «άγνοιας», η «κοσμικότητα» το ψευδώνυμο της «αταλαντοσύνης». Από δω και πέρα οφείλουμε να λέμε: «Αριστοφάνης» και να καταλαβαίνουμε «επιθεώρηση» 
ή «βωμολοχία». Σήμερα το ψευδώνυμο της «επιτυχίας» είναι ο «πλούτος», το ψευδώνυμο της «χυδαιότητας» η «αναρχία», το ψευδώνυμο της «αναρχίας» η «ελευθερία».

Η «Ζωή>>

πηγή