Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς: Ευθύνεται η Εκκλησία για Αντισημιτισμό;

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

                   ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Εν Πειραιεί τη 20η  Απριλίου 2015. 

ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΑ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ;

 Ο ρατσισμός, σε όλες τους τις εκφάνσεις, αποτελεί σήμερα ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα. Οι όντως δύσκολες οικονομικές και άλλες συνθήκες, σε παγκόσμιο επίπεδο, ευνοούν την ανάδυση τέτοιων φαινομένων. Μια έκφανση του ρατσισμού είναι και ο αντισημιτισμός. Το εκπεφρασμένο με φράσεις και πράξεις μίσος κατά του εβραϊκού λαού, το οποίο εμφανίζεται, σύμφωνα με την ιστορία, ήδη στην προ Χριστού εποχή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα του κ.Δημήτρη Ψαρρά, στην εφημερίδα «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (φύλλο: 30-3-2015), με τίτλο: «Πολλοί Εβραίοι αισθάνονται ταραγμένοι σήμερα από τον αντισημιτισμό στην Ευρώπη». Ο συντάκτης στο δημοσίευμά του σχολιάζει μια έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας σχετικά με τον αντισημιτισμό, η οποία παρουσιάστηκε στη βρετανική πρεσβευτική κατοικία στην Αθήνα υπό την αιγίδα της βρετανικής προεδρίας της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA). Στην εκδήλωση αυτή κεντρικός ομιλητής ήταν ο Βρετανός αναλυτής κ. Τζόναθαν Μπόιντ, του οποίου στη συνέχεια παραθέτει θέσεις και απόψεις πάνω στο εν λόγω θέμα.

Ο κ. Μπόιντ, αφού προηγουμένως έδωσε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία γύρω το φαινόμενο του αντισημιτισμού στην Ευρώπη, στη συνέχεια, τελειώνοντας τη συνέντευξή του, είπε και τα εξής: «Τα φαινόμενα αντισημιτισμού δεν φαίνεται ότι θα εξαλειφτούν ποτέ. […] οι Εβραίοι έχουν συχνά παρουσιαστεί ως αουτσάιντερ, και δυστυχώς, μεγάλο μέρος αυτής της αντιπάθειας πηγάζει από τον τρόπο που παραδοσιακά τους έβλεπε η Εκκλησία. Μέχρι πολύ πρόσφατα, σε ένα μεγάλο μέρος της χριστιανικής παράδοσης, οι Εβραίοι δυσφημίζονταν ως δολοφόνοι του Χριστού, ως μια διεφθαρμένη δαιμονική παρουσία που τυφλά διατηρεί τις δικές της αρχαϊκές παραδόσεις, παρόλο που η διαθήκη του Θεού με τους Εβραίους έχει από καιρό αντικατασταθεί από τη νέα διαθήκη του Θεού -ή αλλιώς την Καινή Διαθήκη- με τους χριστιανούς. Αυτές είναι όλες φρικτές ιδέες, αλλά έχουν χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για να θυματοποιήσουν ποικιλοτρόπως, στιγματίσουν, παρενοχλήσουν, «χτυπήσουν», απομακρύνουν και σφαγιάσουν τους Εβραίους για αιώνες».

Επειδή, προφανώς, ο κ. Μπόιντ δεν έδωσε τις σωστές διαστάσεις στις αιτίες που εξέθρεψαν τον αντισημιτισμό, εμπλέκοντας την Εκκλησία σε αυτή τη διαδικασία, θεωρούμε ότι πρέπει να δώσουμε ορισμένες διευκρινήσεις επί των δηλώσεών του.

Τις βαθύτερες αιτίες του αντισημιτισμού, όπως και κάθε άλλης μορφής ρατσισμού, θα πρέπει να αναζητήσουμε όχι στην Εκκλησία, αλλά στην ίδια την πεπτωκυΐα και στα πάθη υποδουλωμένη ανθρώπινη φύση, η οποία αδυνατεί να  αγαπήσει τον πλησίον του γνήσια και έμπρακτα. Ο ανθρώπινος εγωισμός, όταν αναπτυχθεί και καλλιεργηθεί σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, δημιουργεί, με την σειρά του, ιδεολογικές, φυλετικές, εθνικιστικές,ή θρησκευτικές προκαταλήψεις, που μπορεί να πάρουν την μορφή μίσους και αποστροφής απέναντι σε άλλους λαούς, ή να γεννήσουν την επιθυμία επιβολής και εκμεταλλεύσεως αυτών. Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η αποικιοκρατία και η οικονομική εκμετάλλευση των χωρών του τρίτου κόσμου, (Αφρική, Ασία), κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, η οποία υπήρξε  καρπός ρατσιστικών αντιλήψεων των λαών των χωρών αυτών. Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, το ιδεολογικό υπόβαθρο των πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των λαών και των εθνών είναι ρατσιστικές αντιλήψεις και εθνικιστικές προκαταλήψεις.

Ειδικότερα εις ό, τι αφορά τον εβραϊκό λαό παρατηρούμε, ότι από αρχαιοτάτων χρόνων βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τους γειτονικούς λαούς που τον περιβάλλουν. Πρώτοι οι Ασσύριοι το 722 π. Χ. κατέλυσαν το βασίλειο του Ισραήλ και στην συνέχεια οιΒαβυλώνιοι το 587 π. Χ., αφού κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ ολοσχερώς, οδήγησαν τους αιχμαλώτους Ιουδαίους σε εξορία στη Βαβυλώνα. Αργότερα οι Έλληνες κατά την ελληνιστική περίοδο υπό τον Αντιόχο τον Επιφανή (215-164 π. Χ.), εξαπέλυσαν σκληρότατο διωγμό εναντίον των Εβραίων, που έφθασε μέχρι βεβηλώσεως του ναού της Ιερουσαλήμ, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να εκδηλωθούν στη συνέχεια οι ηρωϊκοί αγώνες των Μακκαβαίων για την απελευθέρωση του έθνους των. Κατά την περίοδο της κυριαρχίας των Ρωμαίων μνημονεύουμε την μαζική απέλαση των Ιουδαίων από την Ρώμη επί Κλαυδίου Καίσαρος και την εκ νέου ολοσχερή καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τα στρατεύματα του Τίτου το 70 μ. Χ. Τέλος αναφέρουμε τη συστηματική εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων από την ναζιστική Γερμανία κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε είδε με «αντιπάθεια» τους Εβραίους, όπως ισχυρίζεται ο κ. Μπόιντ. Την αντιπάθεια θα πρέπει να την αναζητήσει από την πλευρά των Εβραίων και όχι από την πλευρά της Εκκλησίας. Οι Εβραίοι και πιο συγκεκριμένα η θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ, ήταν εκείνη που «αντιπάθησε» τον Χριστό και όχι απλώς τον «αντιπάθησε», αλλά τον μίσησε με θανάσιμο μίσος, μέχρις ότου τελικά τον οδήγησε σε σταυρικό θάνατο, καθ’ όν χρόνον Εκείνος δεν έπαυε επί τριετία να ευεργετεί τον λαό των Εβραίων με μια πληθώρα θαυμάτων, μοναδικών στο είδος τους, που απεδείκνυαν την μεσσιανική του ιδιότητα. Αλλά και όταν τον κάρφωναν πάνω στο σταυρό και τότε ακόμη Εκείνος έδειξε σ’ αυτούς τον ανεξάντλητο πλούτο της αγάπης και της ανεξικακίας του: «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ.23,34). Το παράδειγμα της ανεξικακίας και της αγάπης του Κυρίου ακολούθησε κατόπιν και η Εκκλησία. Οι απόστολοι ουδέποτε καλλιέργησαν μεταξύ των μελών της Εκκλησίας μίσος κατά των Εβραίων. Αντίθετα μάλιστα θεώρησαν χρέος τους να κηρύξουν το ευαγγέλιο και να καλέσουν σε μετάνοια πρώτα τους Εβραίους και αργότερα, μετά από μερικά χρόνια, (γύρω στο 39 μ. Χ.)  και τους εθνικούς, με πρώτο τον Κορνήλιο τον εκατόνταρχο. Τι θα έλεγε ο κ. Μπόιντ αν ζούσε την εποχή των αποστόλων και έβλεπε την παράδοξη αυτή τακτική των αποστόλων, να κηρύττουν δηλαδή τα έξι πρώτα χρόνια της ιεραποστολικής δράσεώς των αποκλειστικά μόνο στους Εβραίους και όχι ταυτόχρονα και στους εθνικούς και τους έκρινε με τα δικά του κριτήρια; Άραγε θα τους χαρακτήριζε ως σημίτες - ρατσιστές; Όταν αργότερα εκδηλώθηκε ο πρώτος μεγάλος διωγμός των Εβραίων εναντίον της Εκκλησίας, (βλ. Πράξεις 8^ο κεφ.), μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, με αποτέλεσμα να διασκορπιστούν οι χριστιανοί από την Ιερουσαλήμ σ’ όλη την Παλαιστίνη και τότε ακόμη η Εκκλησία έδειξε μακρόθυμη στάση ανεξικακίας και αγάπης απέναντι στους απειθούντες και βλασφημούντες Ιουδαίους. Εξακολουθούσε να κηρύττει το Ευαγγέλιο τόσο προς τους Εβραίους, όσο και προς τους Εθνικούς. Ο απόστολος Παύλος σ’ όποια πόλη πήγαινε, θεωρούσε χρέος του να κηρύξει το ευαγγέλιο πρώτα στους Εβραίους, (στις εβραϊκές συναγωγές) και κατόπιν στους εθνικούς. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του εκφράζεται με τέτοια αγάπη, αλλά ταυτόχρονα και με τόσο μεγάλη λύπη και οδύνη για τους συμπατριώτες του Εβραίους, ώστε θα προτιμούσε αυτός να χωρισθεί για πάντα από τον Χριστό, αρκεί να σωθούν οι συμπατριώτες του:  «λύπη μοι εστί μεγάλη και αδιάλειπτος οδύνη τη καρδία μου. Ηυχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα» (9,2-3). Επίσης στην προς Εβραίους Επιστολή του, εξαίρει το ρόλο και τη διακονία του παλαιού Ισραήλ για την πραγματοποίηση της εν Χριστώ σωτηρίας και προφητεύει, ότι στα έσχατα«πας Ισραήλ σωθήσεται» (Ρωμ.11,26). Παραθέτουμε μερικές ακόμη χαρακτηριστικές περιπτώσεις από την ιστορία της Εκκλησίας: Στην περίφημη Βασιλειάδα του Μ. Βασιλείου έβρισκαν καταφύγιο και βοήθεια όχι μόνο χριστιανοί, αλλά και Ιουδαίοι, όπως και ειδωλολάτρες.  Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι «χριστιανοί» της Ευρώπης και φυσικά ο Ναζισμός έστελνε στα φονικά κρεμαντόρια τους Εβραίους της Ευρώπης, η Εκκλησία στην Ελλάδα τους έκρυβε. Ηρωικοί Επίσκοποι, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Δαμασκηνός, ο Μητροπολίτης Ζακύνθου κυρός Χρυσόστομος, εκατοντάδες κληρικοί, μοναχοί και απλοί πιστοί έκρυβαν με κίνδυνο της ζωής τους Έλληνες Εβραίους. Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός εξέδιδε χιλιάδες πλαστές ταυτότητες, παρουσιάζοντας πολλούς καταδιωκόμενους Εβραίους ως Ορθοδόξους Χριστιανούς! Δεν είναι τυχαίο ότι οι εν Έλλάδι Εβραίοι αναγνωρίζουν αυτή την υπέρτατη προσφορά της Εκκλησίας μας και τιμούν κάθε χρόνο τους αείμνηστους Ιεράρχες της ως «Δικαίους των Εθνών».Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και άλλες πολλές παρόμοιες μαρτυρίες, ωστόσο περιοριζόμαστε σ’ αυτές για να μη μακρύνουμε πολύ τον λόγο.

Επίσης ο ισχυρισμός του ότι «οι Εβραίοι δυσφημίζονταν ως δολοφόνοι του Χριστού, ως μια διεφθαρμένη δαιμονική παρουσία που τυφλά διατηρεί τις δικές της αρχαϊκές παραδόσεις», δεν αποδίδει την αλήθεια των πραγμάτων με αποτέλεσμα να φθάνει στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι «αυτές είναι όλες φρικτές ιδέες» και επομένως, κατά την άποψή του, απορριπτέες. Το ότι οι Εβραίοι εφόνευσαν τον Χριστό, με πρωταγωνιστές τους θρησκευτικούς ηγέτες του λαού, δεν αποτελεί δυσφήμιση, ούτε συκοφαντία, αλλά μια αναντίρρητη ιστορική αλήθεια. Μια απλή ματιά στα ευαγγελικά κείμενα αποδεικνύει τετραγωνικά του λόγου το αληθές. Παραθέτουμε δύο μόνον βιβλικές μαρτυρίες από τις πολλές, αντιπροσωπευτικώς: «Ην δε παρασκευή του πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη και λέγει τοις Ιουδαίοις, ίδε ο βασιλεύς υμών. Οι δε εκραύγασαν, άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν» (Ιω.19,14-15). «Τούτον (τον Ιησούν) τη ωρισμένη βουλή και προγνώσει του Θεού έκδοτον λαβόντες, δια χειρών ανόμων προσπήξαντες ανείλετε» (Πραξ.2,23). Εάν ο Βρετανός αναλυτής πιστεύει, ότι τα ευαγγελικά κείμενα δεν αποδίδουν την αλήθεια, ας το αποδείξει. Αν όμως δεν μπορεί να αποδείξει, ως ιστορικώς αναξιόπιστα τα ευαγγελικά κείμενα, τότε οφείλει να δει κατάματα την αλήθεια και να την παραδεχθεί. Να παραδεχθεί δηλαδή και να ομολογήσει, ότι ο λαός αυτός διέπραξε την μεγαλύτερη αμαρτία όλων των αιώνων και όλων των εποχών στην ιστορία της ανθρωπότητος. Και να μη προσπαθεί πονηρά, να παρουσιάσει την μεγίστη ευθύνη των Εβραίων για το φοβερό αυτό έγκλημα, ως μια άδικη συκοφαντική  δυσφήμιση και ως μια «φρικτή ιδέα», που οφείλει να απορριφθεί. Εξ ίσου αληθές επίσης είναι το γεγονός, ότι ο Θεός απέρριψε και εγκατέλειψε τον λαό αυτό εξ’ αιτίας της απιστίας του να αποδεχθεί τον Χριστό ως τον προαναγγελθέντα και αναμενόμενο από τους προφήτες Μεσσία και ιδίως μετά το φοβερό έγκλημα, που διέπραξε,να σταυρώσει τον Χριστό: «Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ, η αποκτέννουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν! ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. ιδού αφίεταιυμίν ο οίκος υμών έρημος»(Ματθ.23,37-38). Ο Θεός δεν δίστασε να απορρίψει τον λαό Του και να αποσύρει την Χάρη Του από αυτόν, (εκτός βέβαια από το κατ’ εκλογήν λήμμα, που ήταν όλοι όσοι επίστευσαν σ’ Αυτόν), παρ’ όλο που μέχρι τότε και καθ’ όλη την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης ήταν ο εκλεκτός Του λαός: «και εμπεριπατήσω εν υμίν και έσομαι υμών Θεός, και υμείς έσεσθέμοι λαός» (Λευϊτ.26,12). «Και έσται η κατασκήνωσίς μου εν αυτοίς, και έσομαι αυτοίς Θεός, και αυτοί μου έσονται λαός» (Ιεζεκ.37,27). Τι λοιπόν; Με βάση την παρά πάνω εκλογή θα κατηγορήσουμε τον Θεό ως σημίτη -ρατσιστή; Άπαγε της βλασφημίας. Βέβαια αν σκεπτόμασταν με την λογική του κ. Μπόιντ, σε τέτοιο συμπέρασμα θα καταλήγαμε. Ο Θεός ούτε όταν εξέλεξε τους Εβραίους ως τον εκλεκτό Του λαό ήταν σημίτης - ρατσιστής, ούτε όταν τον απέρριψε έγινε αντισημίτης, αλλά όλες του οι ενέργειες και στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης και σ’ αυτήν της Καινής υπήρξαν θεοπρεπείς και κατά πάντα δίκαιες. Έχουμε ανάγκη θείου φωτισμού, διότι χωρίς αυτόν αδυνατούμε να εισχωρήσουμε και να κατανοήσουμε με την εμπαθή ανθρώπινη λογική μας τις θεοπρεπείς αυτές ενέργειες  και να δούμε την εκλογή του εβραϊκού λαού μέσα στο σχέδιο της οικονομίας του Θεού για την σωτηρία όλης της ανθρωπότητος και όχι μόνον ενός λαού. Διότι όπως λέγει ο προφήτης, ή μάλλον ο ίδιος ο Θεός διά του προφήτου: «ου γαρ εισίν αι βουλαί μου ώσπερ αι βουλαί υμών, ουδ’  ώσπερ αι οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος.  Αλλ’  ως απέχει ο ουρανός από της γης, ούτως απέχει η οδός μου από των οδών υμών και τα διανοήματα υμών από της διανοίας μου»(Ησ.55,8-9).

  Πέραν αυτών ο κ. Μπόιντ, αν ήθελε να είναι δίκαιος και αντικειμενικός απέναντι στην ιστορία, θα έπρεπε να παρουσιάσει και την άλλη πλευρά του θέματος. Να παρουσιάσει δηλαδή παράλληλα και τα φρικτά ταλμουδικά κείμενα, που ανασταυρώνουν τον Χριστό, τα οποία δεν είναι μόνον συκοφαντικά κατά του Κυρίου μας, της Εκκλησίας και των χριστιανών κείμενα, αλλά και άκρως ρατσιστικά. Να μας αναλύσει ο κ. Μπόιντ την δυσώνυμη Καμπάλα, που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια του Ισραήλ. Να κάνει επίσης λόγο για τον εθνικισμό και ρατσισμό, ο οποίος καλλιεργήθηκε επί 20 και πλέον αιώνες μέχρι σήμερα, μέσα στους κόλπους του Διεθνούς Σιωνισμού, τον οποίον ο τότε αδέσμευτος Ο.Η.Ε. καταδίκασε το 1985 ως όντως ρατσισμό. 

  Τελειώνοντας την αναφορά μας αυτή και με βάση όσα αναφέραμε παρά πάνω, θέλουμε να τονίσουμε και πάλι, ότι η Εκκλησία ουδέποτε εγκλωβίστηκε και παγιδεύτηκε σε ρατσιστικά, ή αντιρατσιστικά, σε σημιτικά, ή αντισημιτικά σύνδρομα. Τέτοιου είδους καταστάσεις που τροφοδοτούν έχθρες, αντιπάθειες και πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων και των λαών αποτελούν γνωρίσματα του παλαιού ανθρώπου, του μακράν της Εκκλησίας ευρισκομένου κόσμου. Αντίθετα η Εκκλησία καλλιέργησε στους κόλπους της την ανιδιοτελή αγάπη προς τον πλησίον ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, ή εθνικής καταγωγής, σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολ.3,11). Αυτά για του λόγου το αληθές!        

Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Το είδαμε εδώ

ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Η ΕΛΛΑΣ, 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

 ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Η ΕΛΛΑΣ, 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Σωματεῖον  «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ» ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΑΙΡΟΥΜΕ  - ΟΥΤΕ ΔΙΑΙΡΟΥΜΕΘΑ Ἕδρα: MOYΣΩΝ 14, 15452 ΨΥΧΙΚΟΝ Τηλ. 0030  210-3254321-2,    fax 210-3236978 e-mail: fot_gram@otenet.gr website: www.fotgrammi.gr Facebook: Oι Φίλοι του Τάματος του Έθνους, Φωτεινή Γραμμή Twitter: @PANEL_TAMA Ἀριθ. Ἀποφ. Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν 3079/2008 Α.Φ.Μ. 998406487 ΔΟΥ ΨΥΧΙΚΟΥ

20.3.2015

Ἀρχίζουμε μὲ ἕνα σύντομο σημείωμα τοῦ Αἰδ. π. Χρίστου Κυριακόπουλου, Πρωτοσυγγέλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ σχετικὰ μὲ μία μοναδικὴ καὶ πρωτότυπη ἐργασία του γιὰ τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Τὸ θρηνῶδες αὐτὸ ἱστορικὸ τραγούδι, ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἐξορία τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στὴ Ζάκυνθο, ἠχογράφησα γιὰ ἱστορικοὺς λόγους, πρὸ δεκαετίας, προκειμένου νὰ τὸ παρουσιάσω σὲ ἐπιστημονικὸ συνέδριο στὴν Τρίπολι. Δὲν κυκλοφόρησε σὲ δίσκο. Τὸ διατηροῦσα στὸ ἀρχεῖο μου. Δὲν ἤθελα ὅμως νὰ παραμένει στὸ ἀρχεῖο. Ἐν ὄψει τῆς Ἐθνικῆς μας ἑορτῆς τῆς 25ης Μαρτίου σᾶς τὸ ἀποστέλλω γιὰ νὰ γίνει καὶ δικό σας κτῆμα καὶ τὸ ἀφιερώνω στοὺς ἥρωες τοῦ 21, ποὺ μᾶς χάρισαν τὸ πολυτιμότερο ἀγαθό, τὴν ἐλευθερία  μας καὶ στὴ μνήμη τοῦ ἀπελευθερωτοῦ τοῦ Γένους μας Θεοδώρου Κολοκοτρώνη.

π. Χρίστος Κυριακόπουλος.

https://www.youtube.com/watch?v=oZsOnksxty8

 (Χρονογράφημα)

Εὐαγγελίζου Γῆ, Χαρὰν Μεγάλην

1. Αἰῶνες Αἰώνων διατηροῦν καὶ ἐπαληθεύουν τὴν Ἑλληνικὴ Αἰωνιότητα. Ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας στολίζει καὶ ὑμνεῖ εἴκοσι αἰῶνες τὴν Αἰωνία Ἑλλάδα. Ὁ 21ος αἰώνας εἶναι ἀδήριτη ἀνάγκη νὰ δικαιώσῃ ἐπὶ τέλους τοὺς Ἀγῶνες τῶν Ἀγωνιστῶν καὶ τῶν Ἡρώων τοῦ 1821.

2. Ἀνάμεσα στὴν Αἰωνία Αἴγλη τῆς Ἑλλάδος συναντᾶμε τὸν Μεγάλο τῆς Φυλῆς Κωστὴ Παλαμά:

 «Αὐτὸ τὸν λόγο θὰ σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλο κανένα

Μεθύστε μὲ τ᾿ Ἀθάνατο Κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα».

3. Ὁ Ἀγώνας τῆς Νέας Παλιγγενεσίας εἶναι ἐδῶ στὸ χῶμα τὸ Ἅγιο καὶ Ἑλληνικό.

4. Τὰ ἄνθη ἔρχονται καὶ τούτη τὴν Ἄνοιξι, γιατὶ καὶ τοῦτος ὁ Χειμώνας φεύγει, ἔστω καὶ ἄν φέγγει ἀκόμη στὸν κάθε κάμπο ἡ χιονοπλαγιὰ τῶν ὡραίων Ἑλληνικῶν ὑψηλῶν ὀρέων.

5. Φυτεύουμε καὶ καλλιεργοῦμε κάθε προσμονή. Κάθε ἀνθοφορία θὰ φέρνῃ καὶ τὴν ἀνάλογη ἢ ἀντίστοιχη καρποφορία. Οἱ μέλισσες φέρνουν μαζὶ μὲ τ᾿ ἄνθη τοὺς καρπούς. Μὰ δὲν ξεχνοῦν. Φέρνουν μέλι καὶ γύρη, κερὶ καὶ πρόπολη. Τὸ γνήσιο κερὶ τῶν μελισσῶν τῆς Ἑλληνικῆς Ἱερῆς Γῆς πρέπει μόνο νὰ μπαίνῃ στὴν κάθε Ἐκκλησιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὸ εἶναι ἀκόμη ἕνα νέο χρέος τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων.

Ὅλοι λένε :

«Πάω ν᾿ ἀνάψω ἕνα κερί», μ᾿ αὐτὸ κερὶ δὲν εἶναι

Γιατὶ ἔχει μέσα χημικά, μεγίστη προσβολή᾿ ναι.

6. Τὸ πρῶτο ΣΤΟΊΧΗΜΑ τῶν Ἑλλήνων καὶ Φιλελλήνων Ὀρθοδόξων  εἶναι νὰ ἀνάβουμε εἶναι νὰ ἀνάβουμε στὴν Ἐκκλησιὰ μόνο γνήσια κεριὰ ἀπὸ μελισσοκέρι 100%. Ἐκεῖ εὑρίσκεται ἡ πρώτη μας νίκη. Σὲ ἐφικτοὺς ἱεροὺς στόχους σεβασμοῦ καὶ αὐτοσεβασμοῦ.

Δὲν εἶναι ἱερὸ οὔτε ὅσιο νὰ ἀνάβουμε ψεύτικα κεριὰ στὴν Ἀληθινὴ Πίστι μας.

Ἕνα νεῦμα τῶν Ἁρμοδίων ἀρκεῖ.

7. Ὁ Δεύτερος Ἱερὸς καὶ ἐφικτὸς στόχος εἶναι, ὅταν ὁμιλοῦμε ἢ γράφουμε ἑλληνικὰ νὰ μὴ χρησιμοποιοῦμε ξένες λέξεις. Αὐτὸ εἶναι ταυτόχρονα τὸ δεύτερο σκαλοπάτι πρὸς τὴν ἐπιτυχία καὶ τὴν ἐνίσχυσι τῆς αὐτοπεποίθησής μας. Ἡ δική μας γλῶσσα εἶναι ἡ μητέρα τῶν Γλωσσῶν, τῆς Φιλοσοφίας καὶ τῶν Εὐαγγελίων.

Γιὰ νὰ μὴ ξεχνᾶμε· πόσο κοστίζει-πόσο ἀξίζει ἡ χρήση τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντακτικοῦ ἀπὸ τὴν Γερμανικὴ Γλῶσσα ;  Ἄς παρουσιάσουν οἱ ἴδιοι τὴν δωρεά, ἄν ἔγινε· ἀλλιῶς ἄς ὑποβάλλουν τὶς προτάσεις τους μὲ σεβασμὸ πρὸς τὸ «Νῦν ὑπὲρ Πάντων ἡ Ἑλλάς».

8. Ὁ Τρίτος Ἱερὸς καὶ ἐφικτὸς στόχος εἶναι νὰ ἐξασφαλίσουμε πλήρως ὑγιεινὴ διατροφὴ στοὺς κατοίκους κάθε Ἐνορίας μὲ ντόπια παραγωγὴ ἀπὸ γάλα – κρέας - ἔλαιο – ψωμί – βότανα – μπαχαρικά – μέλι – ψάρια – λαχανικά – ξηροὺς καρπούς - ἄγρια χόρτα - ὄσπρια – φροῦτα καὶ δικά μας ζυμαρικά, γιαούρτι καὶ τυριά, κρασιὰ καὶ ἀποστάγματά μας, γλυκὰ καὶ ποτὰ κάθε ἐποχῆς.

9. Πρὸς τοῦτο συνεργασίες, μικρὰ θερμοκήπια παντὸς ὑψομέτρου, μικρὲς κοινωνικὲς συνεταιριστικὲς ἐπιχειρήσεις γιὰ ἄρτια ὀργάνωση ἐργασίας - ἐλεύθερου χρόνου - ἀδειῶν καὶ ποιότητα ζωῆς. Ἔτσι θὰ θρέψουμε σωστὰ καὶ ὅλα τὰ παιδιὰ στὰ Σχολεῖα τῆς περιοχῆς.

Ἡ ὑγεία θέλει πολλὰ μικρὰ γεύματα καὶ αὐτὰ μποροῦμε νὰ τὰ ἐπιτύχουμε. Εἶναι ἐφικτά, ἄν συνεργασθοῦμε. Τὸ ὑψηλότερο κίνητρο τῆς συνεργασίας εἶναι ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον καὶ ἡ θέλησι νὰ εἴμεθα εὐτυχεῖς χωρὶς δυστυχεῖς στοὺς τόπους τῆς κάθε περιοχῆς.

10. Ἔτσι κτίζονται τῶν Ἑλλήνων οἱ Κοινότητες καὶ ἐπιβεβαιώνεται ὁ ὕμνος τοῦ Ὀδυσσέα Ἐλύτη «Κάθε χωριὸ καὶ Πολιτισμός».

11. Οἱ τρεὶς πρῶτοι στόχοι εἶναι ξεκάθαροι, εἶναι καὶ ἐφικτοί. Ἀπὸ τὶς Τρεὶς Χάριτες ὡς τὶς Ἐννέα Μοῦσες θὰ εὑρεθοῦν παροῦσες οἱ γενεές, ποὺ δημιουργοῦν σὺν Θεῷ τὸ μέλλον,«Νῦν ὑπὲρ Πάντων ἡ Ἑλλάς».

12. Λύσεις ὑπάρχουν. Τὰ πιὸ δύσκολα προβλήματα ἔχουν ἁπλὲς λύσεις. Ὑπάρχουν λύσεις καὶ χωρὶς ἀπολύσεις ;

- Βεβαίως ὑπάρχουν. – Μὰ πῶς ;

Μία ἑταιρεία ἀλλάζει. Δὲν μὲ χρειάζεται πιὰ ἐμένα. Θέλει γνῶστες πληροφορικῆς. Μὲ ἀπολύει. Μοῦ δίδει ἀποζημίωσι. Ἐγὼ βάζω μέρος ἢ καὶ ὅλη τὴν ἀποζημίωσι στὸ μετοχικὸ κεφάλαιο τῆς νέας ἑταιρείας, ποὺ ἐπιλέγω νὰ ἐργασθῶ καὶ συνεχίζω νὰ ἐργάζομαι. Αὐτὴ εἶναι ἡ Τέταρτη ἐπιλογὴ καὶ στόχος μαζί. Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες μποροῦν ν᾿ ἀλλάζουν Ἑταιρεῖες ἀλλὰ νὰ μὴ χάνουν τὴν ἐργασία τους.

• Αὐτὰ μποροῦμε νὰ τὰ δοῦμε πρωτοσέλιδα στὸν τύπο ὅλης τῆς Γῆς ;
• Ναὶ βεβαίως
• Καὶ γιατὶ καθόμαστε ρὲ παιδιά ;
• Γιατὶ ἀκόμη κάνουν «κουμάντο» τὰ ἀφεντικὰ, ἐνῷ πρέπει νὰ διοικοῦν ἀνθρώπους μὲ ὄμορφους καὶ ἀποτελεσματικοὺς τρόπους, ὅσοι ἔχουν σπουδάσει διοίκησι ἀνθρώπων.

Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἀκόμη ἐφικτὸς στόχος.

Πέντε ἐφικτοὶ στόχοι δίνουν τὸ προζύμι στὴν νέα Δίκαιη καὶ Ἀποτελεσματικὴ Ἑλληνικὴ Κοινωνία.

• Νῦν ὑπὲρ πάντων ἡ Ἑλλάς.
• Ὅταν τὸ σκάφος τῆς Πολιτείας ὑπάρχει καὶ πλέει σῶο, τότε καὶ οἱ πολίτες αὐτοῦ μποροῦν νὰ εὐημεροῦν, ὅπως ἔγραψε ὁ Σοφοκλής.
• Εὐημερία ; Εὐτυχία ; Εὐφροσύνη ;
• Ναὶ καὶ Εἰρήνη ἐν Κοινωνικῇ Δικαιοσύνῃ.

Χωρὶς ἀστέγους, χωρὶς ἀνέργους, χωρὶς ἀέργους, χωρὶς ἀνειδίκευτους.

• Τὶ λέτε ρὲ παιδιά. Καὶ εἶναι ὅλα τόσο ἁπλά ;
• Εἴδατε κάποιον ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς στόχους ἀνέφικτο ;
• Καὶ πῶς τοὺς σκεφτήκατε βρὲ παιδιά ;
• Δὲν τοὺς σκεφθήκαμε.

Ὁ Κύριος Ἡμῶν Ἰησοὺς Χριστὸς  ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος· ἡ Γένεσι τοῦ Ὁποίου Εὐαγγελίσθη ὑπὸ τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριῆλ στὴν Παρθένο Μαρία, εἶπε «Εἰρήνη ὑμῖν».

«Δικαιοσύνην μάθατε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς Γῆς».

«Ὅστις θέλει ὁπίσω μου ἐλθεῖν».

«Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε…».

13.Τι ἄλλο χρειαζόμαστε ; Ἐλευθερία, ἤτοι πραγματικὴ τοῦ Ἐλευθερωτοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

• Ναὶ ἀλλὰ μὴ ξεχνᾶμε κάτι.
• Τι, τι ξεχνᾶμε ;
• Τὸ Τάμα τῶν Ἡρώων τοῦ 1821. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμεθα οἱ ἀπόγονοι τους καὶ ὅλοι ἔχουμε τὸ χρέος ἐκπληρώσεως τοῦ ἀνεκπλήρωτου Τάματος αὐτῶν. Καὶ ἄν βάλουμε στὴν καρδιά μας τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα. Νῦν ὑπὲρ πάντων ἡ Ἑλλὰς καὶ ὁ Ἐλευθερωτὴς Χριστός, Μέγας Ὁδηγός.
• Μιὰ πέτρα ὁ καθένας στὴν σωστὴ θέσι καὶ ὁ Ναὸς τοῦ Ἐλευθερωτοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ σὲ περίοπτη θέσι τῶν Ἀθηνῶν θὰ εἶναι γεγονὸς μὲ τὸ νὶ καὶ μὲ τὸ σίγμα νὰ δίδουν μείγμα ἁρμονίας καὶ ὁμορφιᾶς.
• Καὶ γιατὶ δὲν ξεκινᾶμε ;
• Γιατὶ ἀκόμη δὲν εὑρήκαμε τὴν περίοπτη θέσι ἢ καλλίτερα γιατὶ οἱ περίοπτες θέσεις τῶν Ἀθηνῶν δὲν ἀνήκουν σὲ ἐμᾶς. Ἄν ἦταν δικές μας, θὰ εἴχαμε ξεκινήσει πρὸ πολλοῦ.  Ἀλλὰ ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά. Τὸ Μέλλον δὲν ἀργεῖ.

Ἡ 25η Μαρτίου τοῦ 2021 θέλει ἔξι χρόνια ἀκόμη γιὰ να᾿ ρθῃ. Ὡς τότε ὅλοι οἱ στόχοι μας μποροῦν νὰ ἐπιτευχθοῦν, ἄν ἀρχίσουμε τώρα .

14. Καὶ οἱ ὑπόλοιποι στόχοι μας γιὰ πρόοδο – περιβάλλον – Δωρεὰν Παιδεία – Δωρεὰν Ὑγεία - Ἐπικοινωνία - Ἐλευθεροτυπία – πότε καὶ πῶς θὰ ἐπιτευχθοῦν ;

Μὲ Ἀγάπη – Πίστι – Αὐταπάρνησι - Ἀφοσίωσι . Ὅστις θέλειν…

Νῦν ὑπὲρ πάντων ἡ Ἑλλάς.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Γιὰ τὸν χωρισμὸ Ἐκκλησίας καὶ Κράτους

 

Οἱ ἀληθινὲς ἐπιδιώξεις τῆς προτάσεως γιὰ «χωρισμὸ Ἐκκλησίας - Κράτους»,



«Ὅταν ἀκούει κάποιος τὸ σύνθημα περὶ «χωρισμοῦ Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Κράτος», νομίζει ὅτι στὴ Χώρα μας εἶναι ἑνωμένοι οἱ δύο αὐτοὶ θεσμοὶ ἢ ὅτι δὲν εἶναι διακριτοὶ οἱ ρόλοι καὶ διαφορετικὲς οἱ ἁρμοδιότητές τους.

Αὐτό, ὅμως, δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ λάθος ἀλλὰ μία ἐσκεμμένη διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας, ποὺ προκαλεῖ τοὺς πολλοὺς καὶ παραπλανᾶ τοὺς λίγους ἀφελεῖς.

Ὅλοι γνωρίζετε ὅπου καὶ ἂν κατοικεῖτε, στὴν Ἐνορία σας, στὴν Κοινότητά σας ἢ τὸν Δῆμο σας, ἂν ἡ Ἐκκλησία ἢ ὁ Παπὰς σας μπερδεύονται στὶς τοπικὲς ἐξουσίες ἢ ἐμποδίζουν τὶς κρατικὲς δραστηριότητες. Ἀντιθέτως, ὅλοι γνωρίζετε ὅτι ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ ἱερέας σας εἶναι μόνιμα ἀρωγοὶ σ΄ ὅλους τους κοινωνικοὺς καὶ τοὺς ἀνθρώπινους προβληματισμούς, ἀπὸ τὴν αἱμοδοσία μέχρι τὴν ψυχικὴ στήριξη καὶ ἀπὸ τὴν ἀποφυλάκιση μέχρι τὴν οἰκονομικὴ βοήθεια ἀνθρώπων ποὺ σκληρὰ δοκιμάζονται ἀπὸ φτώχεια καὶ ἀρρώστιες. Ἡ Ἐκκλησία, σὲ ὅλη τὴν μακρόχρονη πορεία Της, συμπληρώνει, βοηθᾶ καὶ στηρίζει τὸν ἄνθρωπο.

Τὸ Σύνταγμά μας - ὅπως καὶ τὰ προηγούμενα δέκα Συντάγματα τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας - καὶ γενικὰ ἡ Ἑλληνικὴ νομοθεσία, ὁρίζουν ξεκάθαρους καὶ διακριτοὺς ρόλους γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Πολιτεία. Τὸ σύνθημα, ἑπομένως, ποὺ χρόνια κάποιοι, μὲ πολὺ δηλητήριο, φανατισμὸ καὶ πεῖσμα, κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά μας, σὲ ἄλλους στόχους ἀποβλέπει. Στόχους ποὺ τελευταῖα εὐτυχῶς ἔχουν πλήρως ἀποκαλυφθεῖ, γιὰ τοὺς πόλους μὲ τὴν δημόσια κατάθεση τῶν διαφόρων προτάσεών τους.

Πίσω ἀπὸ τὸν παραπλανητικὸ τίτλο τοῦ ... αἰτήματος «Χωρισμὸς Ἐκκλησίας - Κράτους» νὰ τί κρύβεται, ὅπως τὰ ἀποκαλύπτουν οἱ ἐν λόγῳ προτάσεις.



ΝΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΖΗΤΟΥΝ

Ἀπαιτοῦν μὲ νομοθετικὴ ἐπιβολὴ τὸν ὑποχρεωτικὸ πολιτικὸ γάμο γιὰ ὅλους τοὺς Ἕλληνες καὶ τὶς Ἑλληνίδες.

Ἀπαιτοῦν τὴν καθαίρεση, μὲ νόμο, ὅλων τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων καὶ τῶν εἰκόνων ἀπὸ ὅλους τοὺς δημόσιους χώρους (τὰ σχολεῖα, τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες, τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις, τὰ πλοῖα, τὰ δικαστήρια, τὰ ἱδρύματα, τὰ νοσοκομεῖα).

Ἀπαιτοῦν τὴν κατάργηση, μὲ νόμο, τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν.

Ἀπαιτοῦν, μὲ νόμο, τὴν ἐξαφάνιση κάθε θρησκευτικότητας στὶς ἐθνικές μας ἑορτὲς (καὶ βέβαια τὶς θρησκευτικὲς ἀργίες).

Ἀπαιτοῦν τὴν ἐκδίωξη, μὲ νόμο, τῶν Ἱερέων ἀπὸ τὰ Νοσοκομεῖα, τὶς φυλακές, καὶ τοὺς σχηματισμοὺς τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων καὶ τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας.

Ἀπαιτοῦν τὴν ὑπονόμευση τῆς βάπτισης τῶν Ἑλληνοπαίδων, μὲ νόμο, καὶ τὴν προπαγάνδιση τῆς πολιτικῆς κηδείας.

[Σημ.: ἀκόμη κάποιοι τόλμησαν καὶ μίλησαν γιὰ ἀλλαγὴ τῆς ἐθνικῆς μας σημαίας ἐπειδὴ φέρει τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ!]

Αὐτὰ εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ «αἰτήματα» (ἀπαιτήσεις), ποὺ περιέχονται στὶς προτάσεις τους, ποὺ ἀπρόσεκτα καὶ χωρὶς σύνεση δημόσια κατέθεσαν οἱ γνωστοὶ ἀντίπαλοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, πιέζοντας τώρα τὴν Βουλὴ νὰ τὰ ἐγκρίνει, ἐρήμην τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ.

Ἡ κατάθεση αὐτῶν τῶν προτάσεων τὸν περασμένο Νοέμβριο μὲ τὸ πιὸ πάνω περιεχόμενο γιὰ τὴν δῆθεν κατοχύρωση, τῆς καλά, κατοχυρωμένης ἤδη Συνταγματικὰ θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ὑποκρύπτει κάτω ἀπὸ τὸν παραπλανητικὸ αὐτὸ τίτλο τὰ ἀπὸ μακροῦ σχέδια τῶν «ἐκσυγχρονιστῶν» τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ποὺ ἐπέλεξαν νὰ ταυτίσουν τὸν ἀναγκαῖο, κατὰ τὰ ἄλλα, κοινωνικὸ ἐκσυγχρονισμὸ μὲ τὴν περιθωριοποίηση ὄχι μόνο τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἴδιας τῆς Θρησκείας τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

Θὰ περίμενε κανείς, ἀπὸ ὑπεύθυνα καὶ ἀξιόλογα πρόσωπα, νὰ στρέψουν τὴν προσοχὴ καὶ τὴν συμβολή τους στὴ διόρθωση τῶν ἀπὸ ἐτῶν κακῶς κειμένων στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν ὁρατὴ ὑπονόμευση ὅλων τῶν θεσμῶν, ἀπὸ τὴν ἀναγκαία σταθερὴ καὶ ὁμόφωνη ἀντιμετώπιση τῶν σοβαρῶν ἐθνικῶν μας προβλημάτων, ἀπὸ τὴν ἐπιστράτευση κάθε δυνάμεως, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ συνεισφέρει στὴν ἐπίλυση τῶν σοβούντων προβλημάτων τῆς καθημερινῆς καὶ διαχρονικῆς ζωῆς τοῦ Λαοῦ, ἀνταποκρινόμενοι πειστικὰ στὶς ζωτικὲς ἀνάγκες τῶν Ἑλλήνων καὶ τὶς ἀνάγκες τῆς μεγάλης μας Πατρίδας.

Ἀντ΄ αὐτῶν, καὶ λόγῳ τῆς γνωστῆς ἀπὸ ἔτη χρεωκοπίας πολλῶν ἰδεολογιῶν, κατασκεύασαν τὸ νέο ἰδεολογικό τους λάβαρο τῆς ἀποδυναμώσεως τῆς χριστιανικῆς πίστεως μὲ τὴν ἐγκαθίδρυση τοῦ καθεστῶτος μιᾶς ΑΘΕΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ καί, δυστυχῶς, τὸν συνακόλουθο διχασμὸ ἑνὸς ὁλόκληρου Λαοῦ, ΔΙΧΑΣΜΟ, ποὺ ὅπως φαίνεται, ἀρκετοὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος διαρκῶς τὸν ἐπιθυμοῦν καὶ καταχθόνια τὸν σχεδιάζουν.

Ἡ Ἐκκλησία λυπᾶται, γιατί σὲ ἐποχὴ τραγικῶν διεργασιῶν, ποὺ συντελοῦνται ἐντὸς καί, κυρίως, ἐκτός τῆς Χώρας μας καὶ ἀπειλοῦν τὴν οὐσιαστικὴ ἐπιβίωση τοῦ Λαοῦ μας, κάποιοι ἐξορμοῦν ἀνεύθυνα γιὰ νὰ κατεδαφίσουν τὴν πίστη τοῦ Λαοῦ, ἀντὶ νὰ τὴν ἐνισχύσουν ὡς πολύτιμο παράγοντα ἐσωτερικῆς ψυχικῆς πληρότητας, ἐθνικῆς ὁμοψυχίας καὶ κοινωνικῆς συνοχῆς.

Οἱ προτάσεις - ἀπαιτήσεις, ποὺ εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας, δὲν ἀποβλέπουν στὸ «χωρισμό», ἀλλὰ στὴν ἐτσιθελικὴ καὶ βάναυση μετατροπὴ τῆς Ἑλλάδος σὲ ΑΘΡΗΣΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ χωρὶς βέβαια τὴν ἔγκριση τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ.

Καὶ ἐπειδὴ καλὰ γνωρίζουν τὴν ἀντίσταση τῶν Ἑλλήνων καὶ ἰδιαίτερα τῆς νεολαίας μας, εἶναι βέβαιο ὅτι τὸν ἑπόμενο χρόνο θὰ ἐπιδιώξουν, μὲ ὅλα τὰ ἄθλια μέσα καὶ τὶς κάθε μορφῆς συκοφαντίες, νὰ γκρεμίσουν τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ Λαοῦ πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν Κλῆρο της, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἐπιβάλλουν ἄνετα τὶς ὀρέξεις τους. Προετοιμαστῆτε καὶ ὁπλιστῆτε μὲ ὑπομονή. Νέο κύμα διασυρμοῦ κατασκευάζεται σὲ βάρος τοῦ Κλήρου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς νέους ... Διοκλητιανούς.

Κάποιοι νομίζουν - καὶ κυρίως αὐτοὶ ποὺ βρίσκονται πίσω ἀπὸ αὐτοὺς - ὅτι τώρα εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμή, μετὰ τὸν πρόσφατο γενικευμένο καὶ βάναυσο διασυρμὸ τῆς Ἐκκλησίας (γιὰ τὸν ὁποῖο ἀσφαλῶς εὐθύνονται καὶ ὁρισμένοι ἐπίορκοι καὶ ἀνήθικοι Κληρικοί,) γιὰ νὰ ἐπιβάλλουν τὶς ἀντιεκκλησιαστικές, ἀντιορθόδοξες καὶ ἄθεες ἀπόψεις τους.

Ἀλλὰ αὐτὴν τὴν ἱστορικὴ περίοδο κανεὶς δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ διαταράξει, σὲ ἐποχὴ μάλιστα πολλαπλὰ δεινῆς κρίσεως, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν συνοχὴ στὶς σχέσεις Ἐκκλησίας - Πολιτείας, ποὺ εἶναι μία ἀπὸ τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὴν κοινωνικὴ ὁμαλότητα καὶ τὴν συνοχὴ τοῦ Λαοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία, ἡ δεξαμενὴ αὐτὴ τῆς ἀγάπης, τὸ θεραπευτήριο τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν, τὸ ἐργαστήριο τῆς καθημερινῆς προσφορᾶς, δὲν ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὰ σχέδια καὶ τὶς ποικίλες ἐπιδιώξεις τῶν ὅποιων κύκλων. Συνεχίζει καὶ θὰ συνεχίσει μέσα στοὺς αἰῶνες, παρὰ τὴν πολεμική, τὰ ἐμπόδια καὶ τὸν κατατρεγμό, τὸν δρόμο Της, μὲ σεβασμὸ στὸ χρέος Της πρὸς τὸν Ὕψιστο, στὴν ἱστορία καὶ τὴν παράδοσή Της. Μὲ πλήρη ἐπίγνωση τοῦ πνευματικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ρόλου Της, τὸν ὁποῖο εἶναι βέβαιη ὅτι ἐκτιμᾶ καὶ ἀποδέχεται ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς καὶ ὁ ἁπανταχοῦ Ἑλληνισμός.

Γιὰ θέματα σπουδαῖα, γιὰ θέματα ποὺ ἀνατρέπουν τὴν θρησκευτικὴ εἰρήνη καὶ τὴν παράδοση τῶν Ἑλλήνων, ὁ μόνος, ποὺ μπορεῖ ἄμεσα νὰ ἀποφανθεῖ, εἶναι ὁ Λαός, ποὺ φέρει καὶ τὴν εὐθύνη τῆς προστασίας τῆς πολιτιστικῆς του ταυτότητας καὶ τῶν θρησκευτικῶν παραδόσεών του.

Οἱ μεγάλες ἀποφάσεις ἀνήκουν στὸν Ἑλληνικὸ Λαὸ καὶ ὄχι σὲ πρόσωπα. Τὰ οἱοδήποτε πρόσωπα.

Ὁ Λαὸς εἶναι ἐδῶ.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐδῶ!

Φυλλάδιο Πρὸς τὸ Λαὸ Νο 40, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος  2005

ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ Ι. ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ «ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ» ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

ΚΑΡΥΑΙ  ΤΗι  18ῃ/31ῃ Δεκεμβρίου 2014

ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. Φ.2/7/3012

Τῇ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι

Τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ

Κυρίῳ κῳ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ωι

Πανσεβάστῳ Πατρὶ ἡμῶν καὶ Δεσπότῃ

Εἰς Φανάριον

Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,

Τὴν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα βαθυσε­βάστως ἐν Κυρίῳ προσαγορεύομεν, ὑποβάλλοντες τὸ υἱϊκὸν ἡμῶν σέβας καὶ τὰς ταπεινὰς εὐχὰς διὰ τὴν ἐπὶ θύραις ἐπιτολὴν τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, νυχθημερὸν μνημονεύοντες τοῦ σεπτοῦ Ὑμῶν ὀνόματος ἐν ταῖς πρὸς Κύριον ταπειναῖς δεήσεσιν ἡμῶν.

Ἀξιωθέντες ἐγκαταβιοῦν εἰς τὸ ἱερὸν τῆς Κυρίας Θεοτόκου Περιβόλιον, τελοῦντες τὰς ἱερὰς ἀκολουθίας ἤ ἀναγινώσκοντες τὰ τῶν θεοφόρων πατέρων συγγράμματα, ἄλλοτε μὲν τιμῶμεν τὸν ἐν ἁγίοις ἱερομάρτυρα Κοσμᾶν τὸν Πρῶτον καὶ τοὺς σὺν Αὐτῷ, διότι μὲ τὴν ὁμολογίαν καὶ τὸ αἷμα των «ἐτήρησαν ἄμωμον τὴν Ἐκκλησίαν ἐκ τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως» «μὴ θελήσαντες συγκοι­νωνῆσαι καὶ συμφρονῆσαι τοῖς Λατινόφροσι» (τροπάριον τρίτης ὠδῆς  καὶ Κοντάκιον), ἄλλοτε δὲ μετὰ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου μακαρίζομεν τὸν Ἅγιον Μάρκον Ἐφέσου τὸν Εὐγενικόν, διότι «ὤφθη ἀνένδοτος ταῖς τῶν ἐναντίων ἐπιφοραῖς, τῆς θείας πίστεως λυμαινο­μένης τοῖς παραχαράκταις Λατίνοις» (Δοξαστικὸν μικροῦ ἑσπερινοῦ) καὶ ἄλλοτε ἀναγινώσκομεν τὸν Ὅσιον Σιλουανὸν ἀναβοῶντα: «Πόσον μακάριοι εἴμεθα οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ διότι ὁ Κύριος ἔδωκεν ἡμῖν τὴν ζωὴν ἐν Πνεύματι... Πιστεύω μόνον εἰς τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, διότι εἰς Αὐτὴν εὑρίσκεται ἡ χαρὰ τῆς σωτηρίας, ἥτις ἀποκτᾶται διὰ τῆς ταπεινώσεως ἐν Χριστῷ»!

Ἀνατραφέντες εἰς τὴν πνευματικὴν ταύτην παράδοσιν καὶ μελετῶντες τοὺς ἀγῶνας τῶν πάλαι τε καὶ ἐπ᾽ ἐσχάτων πατέρων διὰ τὴν ἀκαινοτόμητον τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας πίστιν, δυσκολευόμεθα νὰ κατα­νοήσωμεν τὰ διατρέξαντα κατὰ τὰς ἑορτίους ἡμέρας ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρω­τοκλήτου, τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν, κατ᾽ αὐτὴν τὴν ἱερωτάτην στιγμὴν τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς, ἐξελθόντος ἐκ τοῦ ἱεροῦ βήματος διὰ νὰ δώσῃ λειτουργικὸν ἀσπασμὸν εἰς τὸν ἐνδεδυμένον τὸ ὠμόφορον Πάπαν Ρώμης, ὅστις καὶ ἐν συνεχείᾳ ἀπήγγειλε τὴν Κυριακὴν προσευχήν!

Ἀκροώμενοι τὴν ἀνησυχίαν τῶν ἐνα­σκου­μένων ἐν τῇ Ἁγιωνύμῳ Πολιτείᾳ πατέρων καί ἀδελφῶν, ἐκφράζομεν τὸν συνέχοντα ἡμᾶς προβληματισμόν, διότι τὰ ὡς ἄνω  πληγώνουν τὸ ὀρθόδοξον δογματικὸν καὶ λειτουργικὸν αἴσθημα καὶ προκαλοῦν σύγχυσιν εἰς τὰς συνειδήσεις τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον χριστιανῶν, ἐπαναλαμβανόμενα δὲ δίδουν τὴν αἴσθησιν ὅτι οὐδὲν ὠφελοῦν ἀλλὰ μᾶλλον σκανδαλισμὸς γίνεται, δεδομένης τῆς στασιμότητος τοῦ ἀπὸ δεκαετιῶν ἀρξαμένου θεολογικοῦ διαλόγου, ὥστε τὸ ὅραμα τῆς ἐν ἀληθείᾳ καὶ μιᾷ πίστει ἑνώσεως, νὰ φαντάζῃ ὡς ἀνέφικτος πραγματικότης, ὅτε δὲ μάλιστα πολλοὶ Ρωμαιοκαθολικοί, ἀπογοητευμένοι ἐκ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἐμφορουμένης ἐκ τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν δοξασιῶν τοῦ παπισμοῦ, ἀναζητοῦν διέξοδον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

Ὡς Ἱερὰ Κοινότης, Παναγιώτατε, ἐθεωρήσαμεν υἱϊκὸν ὄφλη­μα ἵνα μεταφέρωμεν τὴν ἀγωνίαν ἡμῶν, ἐπιποθούντων ἵνα παραμείνῃ ἀπαρα­σά­λευτος ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότης τῶν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξων καὶ αὐτοῦ τούτου τοῦ ἁγιο­ρει­τικοῦ Σώματος, διότι, δὲν ἀποκρύπτομεν ὅτι ἰδιαιτέρως μᾶς θλίβει καὶ ἀνησυχεῖ τὸ ἐνδεχόμενον ἀναβιώσεως τῶν ἐνταῦθα πρὸ πεντηκονταετίας διαδραματισθέντων γεγο­νότων, τὰ ὁποῖα βεβαίως καὶ ἀπευχόμεθα, ὑφιστάμενοι εἰσέτι τὰς ὀδυνηρὰς συνεπείας αὐτῶν, ὡς ἄλλωστε ἀνεφέρθη Ὑμῖν καὶ διὰ τοῦ ὑπ᾽ ἀρ. Φ2/7/1679/18.7.2014 ἱεροκοι­νοτικοῦ ἡμῶν γράμματος.

Γινώσκοντες τὸ βαρὺ φορτίον, τὸ ὁποῖον ἐπωμίζεσθε, ὑποβάλλομεν ταῦτα μετὰ πόνου καὶ συνοχῆς καρδίας, υἱϊκῶς παρακαλοῦντες ὅπως πατρικῶς φροντίσητε ἵνα ἀναπαύητε τὰς συνειδήσεις τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε», ἐξαιτούμενοι τὰς πατριαρχικὰς Ὑμῶν εὐχὰς καὶ κατασπαζόμενοι βαθυσεβάστως τὴν Τιμίαν Ὑμῶν Δεξιάν

Ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι

τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω.

Μητρόπολη Πειραιώς: Αρχή ωδίνων η παραχώρηση χριστιανικού ναού για μουσουλμανική λατρεία!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 18η Δεκεμβρίου 2014.

 

ΑΡΧΗ ΩΔΙΝΩΝ Η ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΓΙΑ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

 

      Ο Οικουμενισμός έχει αλώσει πολύ περισσότερο τον κόσμο, απ’ ότι φανταζόμαστε. Ιδιαίτερα έχει αλώσει την δυτική «χριστιανοσύνη», η οποία, αποκομμένη από τη Χάρη του Θεού και τη γνήσια πνευματικότητα, η οποία βιώνεται μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, ολισθαίνει από πτώσεως εις πτώσιν. Η πλάνη γίνεται το ισχυρό εφαλτήριο για την υιοθέτηση και άλλων πλανών, ώστε η αίρεση να γίνεται παναίρεση.

      Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε  από ένα μείζονος σημασίας γεγονός, που συνέβη πριν λίγο καιρό στις Η.Π.Α. και το οποίο θα σηματοδοτήσει ένα νέο σκηνικό στον τομέα του πανθρησκειακού οράματος της «Νέας Υδροχοϊκής Εποχής». 

Ο έγκριτος και διακεκριμένος δημοσιογράφος - τουρκολόγος και ομολογητής της Ορθοδοξίας κ. Ν. Χειλαδάκης αποκάλυψε ένα πρωτοφανές συμβάν, στις 14 Νοεμβρίου ε. ε. Παραχωρήθηκε ο Καθεδρικός Ναός της Ουάσιγκτον στους μουσουλμάνους να τελέσουν δική τους λατρεία! Μεταξύ των άλλων έγραψε και τα εξής: «Η παγκοσμιοποίηση και η πανθρησκεία σε όλο της το μεγαλείο! Μέσα στον καθεδρικό, υποτίθεται χριστιανικό ναό της αμερικανικής πρωτεύουσας, στην Ουάσιγκτον, πριν από λίγες μέρες μουσουλμάνοι τέλεσαν την μουσουλμανική προσευχή της Παρασκευής, (Cuma), γνωστή ως namaz, για πρώτη φορά στην ιστορία του ναού και για πρώτη φορά σε ναό που δεν έχει καμία σχέση με την θρησκεία του Ισλάμ καθώς έχει κτιστεί για την χριστιανική λατρεία. […] Μερικές εκατοντάδες μουσουλμάνοι των Ηνωμένων Πολιτειών συγκεντρώθηκαν εκεί για να προσευχηθούν στον Αλλάχ και στον προφήτη τους τον Μωάμεθ. […] Για το ιστορικό αυτό γεγονός εξέφρασε την απόλυτη ικανοποίησή του ο πρόεδρος του ιδρύματος, “Σύνδεσμοι Αμερικανικού Ισλάμ”, (CAIR), Rulla Allouch, ο οποίος σε δήλωσή του τόνισε πως σήμερα επιτεύχθηκε άλλο ένα βήμα προσέγγισης μουσουλμάνων και χριστιανών και πρόσθεσε ότι οι προσπάθειες αυτές θα συνεχιστούν για την προσέγγιση και με άλλες θρησκείες, όπως ο βουδισμός και ο ινδουισμός που στις Η.Π.Α. έχουν αρκετούς οπαδούς, με τους οποίους υπάρχει συνεχής διάλογος με τους μουσουλμάνους των Η.Π.Α.».

      Θεωρούμε το γεγονός αυτό μια πολύ καλά ενορχηστρωμένη ενέργεια. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ενώ στις Η.Π.Α. υπάρχουν χιλιάδες τζαμιά, εν τούτοις τους παραχωρήθηκε ο καθεδρικός χριστιανικός ναός της πόλεως να κάμουν την τελετή τους. Επίσης έχει σημασία, ότι δεν τους παραχωρήθηκε κάποιος άλλος ναός, αλλά ο καθεδρικός. Αν διαβάσουμε με προσοχή τις δηλώσεις του μουσουλμάνου αξιωματούχου, προέδρου του ιδρύματος, «Σύνδεσμοι Αμερικανικού Ισλάμ», μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός. Πρόκειται για την «προσέγγιση μουσουλμάνων και χριστιανών». Μ’ άλλα λόγια το γεγονός εντάσσεται στα πλαίσια του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, ο οποίος εργάζεται πυρετωδώς τα τελευταία χρόνια να «φέρει κοντά» τις θρησκείες του κόσμου, με απώτερο σκοπό την ένωσή τους και τη δημιουργία της δαιμονικής Πανθρησκείας.

      Ως γνωστόν βασικό δόγμα του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού είναι ότι η αλήθεια δεν υπάρχει πουθενά αυτούσια και κατ’ αποκλειστικότητα, αλλά είναι διεσπαρμένη στις διάφορες πίστεις και θρησκείες. Με τη συνένωση των επί μέρους πίστεων, θα μπορέσουν οι άνθρωποι να γνωρίσουν την καθολική αλήθεια! Πρωτοπόρος σε αυτή την προσπάθεια της προσέγγισης είναι ο Παπισμός, ο οποίος ήδη κατά την Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο (1962-1965), με την γνωστή Συνοδική Εγκύκλιο Nostra Aetate, επιχειρεί  το πρώτο επίσημο άνοιγμα προς τις άλλες θρησκείες, όπου διακηρύσσεται: «Με εκτίμηση ατενίζει η Εκκλησία και τους Μουσουλμάνους, οι οποίοι λατρεύουν τον ένα και μοναδικό Θεό τον ζώντα… τον εύσπλαχνο και παντοδύναμο, τον δημιουργό ουρανού και γης, που μίλησε στους ανθρώπους».

      Στο ίδιο «μήκος κύματος» κινούνται και οι πολυάριθμες παραφυάδες του Προτεσταντισμού, οι οποίες, αφού υποβίβασαν την Εκκλησία σε «ατομική θρησκευτικότητα», βλέπουν με συμπάθεια τους πιστούς των άλλων θρησκειών και αποζητούν την κοινωνία μαζί τους. Έστω για παράδειγμα οι λεγόμενοι «χριστιανοί σιωνιστές», οι οποίοι έχουν αποθεώσει κυριολεκτικά την ιουδαϊκή θρησκεία. Ο διάλογος και η προσέγγιση με τις δύο άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες, τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, (για τις οποίες έγινε γενικά παραδεκτό, ότι πιστεύουν στον ίδιο Θεό), θεωρήθηκε ως έκφραση αγάπης, ως «αγαπητική έξοδος» προς τον πλησίον προς μετάδοση του μηνύματος της χριστιανικής πίστεως. Θεωρήθηκε ακόμη ως μία αναγκαιότητα για την αντιμετώπιση του θρησκευτικού και ιδιαίτερα του ισλαμικού φανατισμού, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, των ποικίλων κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν την ανθρωπότητα, την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία  των θρησκειών στις σύγχρονες πολυθρησκευτικές κοινωνίες και την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης μεταξύ των λαών. Στην πραγματικότητα όμως εξυπηρετεί και προωθεί τα σκοτεινά σχέδια  της Νέας Εποχής, την ομογενοποίηση όλων των θρησκειών, προκειμένου έτσι να οικοδομηθεί το νέο θρησκευτικό μοντέλο της πανθρησκείας του Αντιχρίστου.

      Το τραγικό είναι ότι στις διάφορες διαθρησκειακές συναντήσεις συμμετέχουν και ορθόδοξοι κληρικοί και θεολόγοι, όπως λ. χ. στις συναντήσεις της Ασίζης. Το δε ακόμη χειρότερο είναι, ότι συχνά λαμβάνουν μέρος σε συμπροσευχές με τους αλλόθρησκους.

     Κλασικό παράδειγμα η συμπροσευχή για «τη σωτηρία του πλανήτη» στην Γροιλανδία το 2007, ενώπιον ειδώλου – σφαίρας της γης, Άλλο παράδειγμα, τα κοινά με τους μουσουλμάνους δείπνα «seftar», κατά την «νηστεία» του Ραμαζανιού.

    Επίσης η προσφορά ως δώρου «του Κορανίου», το οποίο μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως «άγιο», η  ανοικοδόμηση διαθρησκειακού ναού στο Βερολίνο, το άναμμα της «επτάφωτης λυχνίας» στις ιουδαϊκές συναγωγές, κ.α.

   Ο Διαθρησκευτικός Οικουμενισμός είναι το τρίτο σκέλος της παγκοσμιοποίησης, ο οποίος θέλει να δημιουργήσει την παγκόσμια θρησκεία για την παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα. Στην ουσία όμως θέλει να εξαφανίσει τον Χριστιανισμό μέσα σε αυτή την διαθρησκειακή χοάνη και κυρίως την Ορθοδοξία μας, την γνήσια και ανόθευτη μορφή του Χριστιανισμού, η οποία αποτελεί την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την αληθινή Εκκλησία του Χριστού.

       Περαίνοντας, θεωρούμε ότι το πρωτόγνωρο αυτό γεγονός είναι η αρχή για ακόμη «τολμηρότερα» ανοίγματα προς το «πλησίασμα» και εν τέλει την ένωση των θρησκειών του κόσμου.

      Καλούμε τους πιστούς της τοπικής μας Εκκλησίας να μη δίνουν σημασία σε αυτά τα ολέθρια διδάγματα και να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι η Αγία μας Εκκλησία δεν είναι θρησκεία, πολλώ δε μάλλον όμοια με τις θρησκείες του κόσμου και ως εκ τούτου ουδεμία ανάγκη έχει να κοινωνεί με αυτές και το χειρότερο, να προσβλέπει στην ένωση μ’ αυτές!

Εκ του Γραφείου επι των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

Ανακοινωθέν Μητ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ για δήλωση Πάπα περί "ασθενούς Ορθοδόξου Εκκλησίας"

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

Πειραιεύς, 14 Νοεμβρίου 2014

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Διαπέμπομεν ἐπίκαιρον σχολιασμόν τῆς ἀμετροεποῦς καί ἀπαραδέκτου δηλώσεως τοῦ ἀντικανονικῶς διακατέχοντος τόν Θρόνον τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης τοῦ τέως περιπύστου καί πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου τῆς Δύσεως.

 

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΠΕΡΙ «ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Κατά τήν ἀνά Τετάρτη γενική ἀκρόασηκατήχηση στήν πλατεία τοῦ Ἁγίου Πέτρου ἐνώπιον χιλιάδων πιστῶν του, ὁ αἱρεσιάρχης «πάπας» Φραγκίσκος εἶπε τά ἑξῆς φρικτά πού ἀφοροῦσαν καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία : «Δέν ὑπάρχει ὑγιής Ἐκκλησία, ὅταν οἱ πιστοί, οἱ κληρικοί καί οἱ διάκονοι δέν εἶναι ἑνωμένοι περί τόν Ἐπίσκοπό τους. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἑνωμένη περί τόν Ἐπίσκοπο εἶναι μιά ἄρρωστη Ἐκκλησία. Ὁ Ἰησοῦς θέλησε αὐτήν τήν ἕνωση ὅλων τῶν πιστῶν μέ τόν Ἐπίσκοπο. Τό ἴδιο καί τῶν ἱερέων καί τῶν διακόνων. Ὅλοι ὀφείλουν νά ἔχουν τή συνείδηση ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος καθιστᾶ ὁρατό τόν δεσμό τοῦ καθενός μέ τήν Ἐκκλησία, καί τῆς Ἐκκλησίας μέ τούς Ἀποστόλους καί μέ τίς ἄλλες κοινότητες, οἱ ὁποῖες ἐπίσης εἶναι ἑνωμένες μέ τούς Ἐπισκόπους καί μέ τόν Πάπα στή Μία, Μοναδική (unique) Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ δική μας, ἡ Ἱεραρχική Ἁγία Μητέρα Ἐκκλησία»[1].

Ἐάν ἡ ἀρρώστια σταματοῦσε στήν ἀπόσχιση ἀπό τόν ἐπίσκοπο, ἐκκλησιολογικά δέν θά ὑπῆρχε πρόβλημα, μολονότι καί αὐτό δικαιολογεῖται, ὅταν ὁ ἐπίσκοπος δέν ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας. Τό γεγονός, ὅμως, ὅτι ἡ ἀρρώστια ἐπεκτείνεται καί πρός ὅσους δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν «πάπα», ἀποτελεῖ φρικτή ὕβρη καί προσβολή τῆς μόνης Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τουτέστι τῆς Ὀρθοδόξου, καί βλασφημία τοῦ μόνον ἐν αὐτῆ ἐνοικούντος Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο εἶναι ἀδύνατον νά ἐνοικεῖ στήν αἱρετική παρασυναγωγή τοῦ παπισμοῦ, ὅπου ἰδιαιτέρως ὑποτιμᾶται καί περιφρονεῖται μέ τήν αἵρεση τοῦ Filioque.

Μελετώντας τήν παραπάνω δήλωση τοῦ «πάπα» Φραγκίσκου δέν νιώσαμε ἀπολύτως καμμία ἔκπληξη γιά τήν ἑωσφορική αὐτή διακήρυξη καί τήν ἀμετανοησία τοῦ αἱρεσιάρχου τῆς Ρώμης! Διακηρύσσει κι αὐτός, ὅπως καί οἱ προκάτοχοί του, τήν ἐκκλησιολογική συνείδηση τῆς αἱρετικῆς θρησκευτικῆς παρασυναγωγῆς τοῦ Παπισμοῦ. Ἐμμένει κι αὐτός, στερεά καί ἀταλάντευτα, στίς ἑωσφορικές καί ἀντορθόδοξες παπικές διδασκαλίες! Εἶναι εἰλικρινής καί συνεπής στήν Βατικάνειο Ἐκκλησιολογία. Σύμφωνα μέ τόν ἔγκριτο δημοσιογράφο κ. Γεώργιο Παπαθανασόπουλο, ὁ «πάπας» ἔστειλε ὑβριστικό μήνυμα πρός τό Φανάρι, πού ἑτοιμάζεται νά τόν ὑποδεχθεῖ στίς 29/30 τρέχοντος μηνός.

Σχετικά μέ τά λεγόμενα τοῦ «πάπα» Φραγκίσκου περί ἑνότητος μέ τόν Ἐπίσκοπο, θά πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ὁ παπισμός ἀπορρίπτει τήν ἰσότητα τῶν Ἐπισκόπων, ἐπειδή προβάλλει τήν αἱρετική διδασκαλία γιά τό πρωτεῖο τοῦ «πάπα» Ρώμης, ο ὁποῖος θεωρείται ὡς η ὑπέρτατη διοικητική ἐξουσία σ'ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία. Ὁ παπισμός δέχεται ὡς κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας τόν «πάπα». Ἔτσι, ἐξηγεῖται καί ἡ φράση «Ἱεραρχική Ἁγία Μητέρα Ἐκκλησία».

Ἀντιθέτως, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει ὡς κεφαλή τόν Χριστό καί διακρίνεται στήν ποιμαίνουσα ἱεραρχία, τόν κλῆρο, καί τό λογικό ποίμνιο, τόν λαό. Ἡ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας ἔχει τήν ἀρχή της στούς ἁγίους Ἀποστόλους κατά ἀδιάκοπη διαδοχή καί περιλαμβάνει τρεῖς βαθμούς, τοῦ ἐπισκόπου, τοῦ πρεσβυτέρου καί τοῦ διακόνου. Ἔργο της εἶναι ἡ διδακτική, ἱερατική καί διοικητική διακονία τῆς Ἐκκλησίας, πού μεταδίδεται ἀδιάκοπα μέ τό μυστήριο τῆς ἱερωσύνης. Ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, μητροπολίτες καί πατριάρχες εἶναι ἴσοι μεταξύ τους. Ἡ ἐνδεχόμενη διάκριση εἶναι τιμητική καί ὀφείλεται στήν ἐπισημότητα τῆς πόλεως, ὅπου εἶναι ἐπίσκοποι, καί δέν ἀναφέρεται σέ δικαιώματα ἐξουσίας πάνω σέ ἄλλους ἐπισκόπους[2]. Πίπτει ἔτσι στό κενό ἡ πρόσφατη καί καινοφανής προσπάθεια τοῦ Φαναρίου νά καθιερώσει τήν ἀμάρτυρη στήν Ὀρθόδοξη παράδοση καί αἱρετική ἀντίληψη ὅτι ὁ ἑκάστοτε Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι πρῶτος ἄνευ ἴσων, δηλ. «πάπας» τῆς Ἀνατολῆς.  

Ὁ «πάπας» Φραγκίσκος μέ τή φράση ὅτι οἱ ἐκκλησιαστικές κοινότητες πρέπει νά εἶναι «ἑνωμένες μέ τούς ἐπισκόπους καί τόν πάπα» ὑπονοεῖ σαφέστατα τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐπίσης, μέ τήν φράση «…Μία, Μοναδική (unique) Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ δική μας, ἡ Ἱεραρχική Ἁγία Μητέρα Ἐκκλησία», ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ διεκδικεῖ τήν ταυτότητα τῆς «μοναδικῆς» καί «ὑγιοῦς Ἐκκλησίας» τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο!

Ἡ Διακήρυξη αὐτή ἀποτελεῖ, θά λέγαμε, συνέχεια ἑνός ἄλλου ἐκκλησιολογικοῦ κειμένου, πού τό Βατικανό ἔδωσε στή δημοσιότητα τό 2007, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο ὁ πρώην «πάπας» Βενέδικτος ΙΣΤ΄ διεκήρυξε ὅτι ἡ λεγομένη «Καθολική Ἐκκλησία» εἶναι ἡ «μοναδική πραγματική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο». Ἀναγνώρισε μέν ὅτι ὑπάρχουν καί ἐκτός τῆς λεγομένης «Καθολικῆς Ἐκκλησίας πολλά στοιχεῖα καθαγιασμοῦ καί ἀλήθειας», ἀλλά ἡ λεγομένη «Καθολική Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». «Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες» (προσέξτε! ὄχι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία) εἶναι μέν «Ἐκκλησίες», ἀλλά πάσχουν ἀπό ἕνα «ἔλλειμμα», εἶναι ἐλλειματικές, διότι δέν ἀναγνωρίζουν τόν «πάπα» ὡς διάδοχο τοῦ Ἀπ. Πέτρου καί ἀρνοῦνται τό παπικό πρωτεῖο ἐξουσίας, πού θεμελιώνεται στήν αἱρετική περί Πέτρου παπική διδασκαλία.

Ὁ «πάπας» Φραγκίσκος, διάδοχος τοῦ ἐπιτίμου «πάπα» Βενεδίκτου ΙΣΤ΄, ξεπέρασε κατά πολύ τόν προκάτοχό του καί χρησιμοποίησε ἀσεβέστερο καί βλασφημότερο χαρακτηρισμό. Διεκήρυξε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὄχι μόνο ἐλλειματική, ἀλλά καί «ἀσθενής», «ἄρρωστη» Ἐκκλησία, διότι δέν ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ἀποτελεῖ μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τήν ὁποία ὀμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, καί διότι δέν ἀναγνωρίζει τόν «πάπα» ὡς πρῶτο στήν ἐξουσία Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας[3].

Οὐσιαστικά, ὁ «πάπας» Φραγκίσκος ζητᾶ τελείως ἀπροκάλυπτα τόν τέλειο ἐξουνιτισμό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Νά κρατήσει, δηλ. ὅλα τά ἤθη, τά ἔθιμα, τά δόγματά της κ.ἄ., ἀλλά νά ἀναγνωρίσει καί νά μνημονεύει τόν αἱρεσιάρχη «πάπα».

Γιά νά κατανοήσουμε καλύτερα τήν παπική ἐκκλησιολογία μετά τήν Β΄ Βατικανή ψευδοσύνοδο, θά πρέπει νά τονίσουμε ὅτι, σύμφωνα μέ τήν πεπλανημένη λατινική ἀντίληψη, ἔχουμε μία Ἐκκλησία, δύο βαθμίδων. Ἡ πρώτη βαθμίδα εἶναι ὁ παπισμός, στόν ὁποῖο δῆθεν ὑφίσταται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί στόν ὁποῖο ὑπάρχει ἡ πλήρης κοινωνία (πλήρης Ἐκκλησία). Ἡ δεύτερη βαθμίδα εἶναι οἱ «ἐλλιπεῖς Ἐκκλησίες» ἤ «ἀσθενείς καί ἄρρωστες Ἐκκλησίες», ὅπως ἡ Ὀρθοδοξία, ὁ Μονοφυσιτισμός καί ὁ Προτεσταντισμός, οἱ ὁποῖες στεροῦνται τῆς κοινωνίας μέ τόν «πάπα» Ρώμης, ἀφοῦ δέν ἀναγνωρίζουν τό πρωτεῖο ἐξουσίας καί τό ἀλάθητο καί γι’αὐτό βρίσκονται σέ ἀτελῆ κοινωνία (ἀτελής Ἐκκλησία). Ἠ νέα εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας τῆς νέας λατινικῆς ἐκκλησιολογίας μπορεῖ νά κατανοηθεῖ, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, μέ ἕνα σχήμα ἑνός συστήματος ὁμόκεντρων κύκλων, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τήν Ἐκκλησία ὅλων τῶν βαπτισμένων καί τῶν ἀβαπτίστων. Στό κέντρο τῶν κύκλων βρίσκεται ὁ παπισμός, πού εἶναι ἡ συγκεκριμένη ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Πιό κοντά στό κέντρο βρίσκεται ἡ Ὀρθοδοξία. Πιό μακρυά ὁ Μονοφυσιτισμός. Πιό μακρυά ὁ Ἀγγλικανισμός. Πιό μακρυά ὁ Προτεσταντισμός καί πιό μακρυά οἱ δίκαιοι, οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νά ὑπάρχουν ὄχι μόνο μεταξύ τῶν βαπτισμένων, ἀλλά καί μεταξύ τῶν ἀβαπτίστων.

Ὅμως, ἡ δημιουργία ἀπό τούς παπικούς μιᾶς ἄλλης, νέας «ἐκκλησίας», συνεπάγεται καί τήν δημιουργία ἑνός ἄλλου, νέου Χριστοῦ. Κάθε ἀλλαγή ἤ μετασχηματισμός τῆς πίστεως ἤ τῆς παραδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἄλλος Ἰησοῦς, ἄλλη Ἐκκλησία. Σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, μία ἐκκλησία, πού πραγματώνεται σέ βαθμούς πληρότητας, δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία, γιατί ὁ Χριστός εἶναι τά πάντα καί ἐν πάσιν Χριστός. Στόν παπισμό ἡ Ἀληθινή Πίστη δέν εἶναι τό κριτήριο γιά τήν ἀναγνώριση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ[4].

Ὁ «πάπας» κ. Φραγκίσκος, ὁ «πάπας» δῆθεν τῶν «πτωχῶν», τῆς «ἀγάπης», τῆς «εἰρήνης» καί τῆς «ἑνότητος», ἀλλά ὄχι τῆς ἀληθείας, ἀσέβησε, βλασφήμησε καί ἐξευτέλισε τήν νύμφη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν ἀληθινή καί μοναδική Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τήν Ὀρθοδοξία, μέ τήν ἀνωτέρω δήλωσή του!

Οἱ ἀντορθόδοξες διακηρύξεις τοῦ «πάπα» ἀνατρέπουν καί τινάζουν κυριολεκτικά στόν ἀέρα, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποτελεῖ εἰκόνα τῆς Τριαδικῆς κοινωνίας, εἶναι ὁ φορεύς τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας, πού παρέχεται μέσω τῶν θεουργῶν μυστηρίων. Ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατί ἡ φράση τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ Καρχηδόνος «ἐκτός (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία» (extra ekklesiam nulla salus), καθιερώθηκε ὡς κατεξοχήν ἐκκλησιολογική ἀλήθεια. Ἡ Ἐκκλησία, κατά τον Ἀπ. Παῦλο[5], εἶναι τό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κεφαλή τοῦ σώματος αὐτοῦ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί μέλη του ὅλοι ὅσοι ἔχουν βαπτισθεῖ ὀρθόδοξα καί πιστεύουν ὀρθόδοξα, ζώντες καί κεκοιμημένοι. Εἶναι ποτέ δυνατόν ὁ Χριστός, πού εἶναι ὁ πανυπερτέλειος, ὁ ἀλάθητος Θεάνθρωπος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, νά εἶναι ἀσθενής καί ἄρρωστος, γιά νά εἶναι ἀσθενής καί ἄρρωστη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ «πάπας» Φραγκίσκος; Καί ἄν ὑποθέσουμε πώς εἶναι ἀσθενής καί ἄρρωστη, πώς εἶναι δυνατόν νά βγάζει ὑγιεῖς πνευματικά καί θεωμένους ἀνθρώπους, ὅπως τά τόσα ἐκατομμύρια παλαιῶν καί νέων ἁγίων; Ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα Χριστοῦ, ἔχει ἔνοικο τήν χαρισματική παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐκπίπτουν ἐπίσημα οἱ αἱρετικοί, αὐτοί δηλ. πού ἀπορρίπτουν τήν ἀλήθειά της, και οἱ σχισματικοί, αὐτοί δηλ. πού ἀπορρίπτουν τόν τρόπο διοικήσεώς της. Ἀνεπίσημα ἀποκόπτεται ἀπό τήν Ἐκκλησία κάθε μέλος (ἀνεξαρτήτως ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος), πού τοποθετεῖ τόν ἑαυτό του συνειδητά ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀρνούμενο τήν ἀλήθεια, τή ζωή καί τή διδασκαλία της[6].   

Ἔχει ἰδιαίτερη σημασία τό γεγονός ὅτι ἡ δήλωση αὐτή τοῦ «πάπα» ἔγινε λίγες ἡμέρες πρίν τήν ἐπίσκεψή του στό Φανάρι στίς 29/30-11-2014. Τό μήνυμά του εἶναι σαφέστατο πρός κάθε «κατεύθυνση». Μετά τό πρόσφατο ναυάγιο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου στό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας, σχετικά μέ τόν συγκερασμό τοῦ πρωτείου καί τῆς συνοδικότητος, ἔρχεται ὁ ἴδιος αὐτοπροσώπως νά δώσει ὁριστική λύση στό θέμα τῆς ψευδοενώσεως. Πορεύεται ὡς ἰατρός σέ μία ἄρρωστη καί ἀσθενή Ἐκκλησία, γιά νά τήν θεραπεύσει, νά τήν λυτρώσει, δηλ. νά τήν ὑποτάξει ὑπό τούς πόδας του. Οἱ οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου, φαίνεται νά ἀποδέχονται τίς περί ἀσθενείας δηλώσεις τοῦ «πάπα», διότι σέ ἀντίθετη περίπτωση θά ἔπρεπε ἐπειγόντως, ὄχι μόνο νά ἀκυρώσουν τήν ἐπίσκεψή του στό Φανάρι, ἀλλά καί νά συγκαλέσουν Πανορθόδοξη Σύνοδο, γιά νά καταδικάσει τίς ἀνωτέρω δηλώσεις τοῦ «πάπα», νά ὑπερασπισθεῖ τό κῦρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί νά διακόψει κάθε ἐπικοινωνία μετά τοῦ ἑωσφορικῶς ἀμετανοήτου Παπισμοῦ. Τήν στιγμή, πού ὁ αἱρεσιάρχης «πάπας» ἐξευτελίζει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διά τῶν δηλώσεών του, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, εὑρισκόμενος αὐτές τίς ἡμέρες στή Βιέννη προκειμένου νά συμμετάσχει στούς ἑορτασμούς γιά τά 50 χρόνια ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ ἐκεῖ ἑδρεύοντος οἰκουμενιστικοῦ Ἱδρύματος «Pro Oriente», ὅπως ἐπίσης καί γιά νά παραλάβει ἐπισήμως ἀπό τούς ὑπευθύνους τῆς τοπικῆς «ΡΚαθολικῆς Ἐκκλησίας» τίς δωρεές ἑνός Ναοῦ καί ἑνός οἰκοπέδου πρός τήν Ἱερά Μητρόπολη Αὐστρίας μέ σκοπό τήν ἵδρυση Ἱερᾶς Μονῆς[7], δήλωσε ὅτι «εἴμαστε εὐγνώμονες στήν Καθολική Ἐκκλησία»[8], ὅτι «στό διάλογο καί στή συμφιλίωση δέν ὑπάρχει ἐναλλακτική ἐπιλογή»[9], ὅτι «περιμένουμε μέ πολλές προσδοκίες τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα», ὅτι «εἴμαστε ἀδελφοί ἐν Χριστῶ»[10] καί τέλεσε οἰκουμενιστική συμπροσευχή στήν παπική ἐνορία τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα[11]. Σέ συνέντευξή του στήν αὐστριακή ἐφημερίδα «Κουρίρ»[12], ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος σημείωσε πώς «ἡ ἀποκατάσταση τῆς διάσπασης καί ἡ ἐπανένωση τῆς Ἐκκλησίας συνιστᾶ μεγάλο καθῆκον τῆς ἐποχής μας». Παρέπεμψε στά πρῶτα βήματα, πού ξεκίνησαν σ’ αὐτή τήν κατεύθυνση πρίν ἀπό 50 χρόνια ὁ «πάπας» Παῦλος ΣΤ΄ καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας, ἐνῶ, ὅπως παρατήρησε, «ὁ ἐπίσημος Θεολογικός Διάλογος ἀνάμεσα στίς Ἐκκλησίες βοήθησε νά ἐξαλειφθοῦν παρεξηγήσεις καί διαφορές ἀπόψεων». Ἀναφέρθηκε, ἐπίσης, στή συνάντησή του τόν περασμένο Μάϊο στήν Ἱερουσαλήμ μέ τόν «πάπα» Φραγκίσκο, ὅπως ἐπίσης στήν ἀνταλλαγή ἐπισκέψεων κάθε χρόνο ἀνάμεσα σέ ἀντιπροσωπεῖες τῶν δύο «Ἐκκλησιῶν» στή Ρώμη μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου καί ἀντίστοιχα μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου φέτος θά βρίσκεται προσκεκλημένος του (ἀπό τις 29 Νοεμβρίου) ὁ «πάπας» Φραγκίσκος, ἐνῶ ὡς μεγάλη βοήθεια θεωρεῖ ὁ ἴδιος θεσμούς, ὅπως τό Ἵδρυμα «Πρό Ὀριέντε», πού προωθοῦν τόσο τίς θεολογικές ὅσο καί τίς προσωπικές ἐπαφές. Ἀπό τόν «πάπα» Φραγκῖσκο ὁ Οικουμενικός Πατριάρχης ἀναμένει, ὅπως σημείωσε, περαιτέρω θαρραλέα βήματα καί προσπάθειες γιά τήν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως ἐκεῖνος ἔχει ἤδη κάνει ἀπό τήν ἐκλογή του σέ «προκαθήμενο τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας».

Μέ τήν ἀνωτέρω ἀντορθόδοξη διακήρυξή του, ὁ «πάπας» Φραγκίσκος «ἄδειασε» ὅλους τούς «Ὀρθόδοξους» Οἰκουμενιστές Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους καί ἀκαδημαϊκούς θεολόγους, οἱ ὁποῖοι εἴτε ἄμεσα εἴτε ἔμμεσα, ἀναγνωρίζουν τήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ὡς «ἀδελφή Ἐκκλησία» καί τόν «πάπα» ὡς Πρῶτο. Ὁ «πάπας», μέ τήν ἀνωτέρω διακήρυξη, ἀφήρεσε τελείως ἀπό τούς «Ὀρθόδοξους» Οἰκουμενιστές, κάθε ἐπιχείρημα γιά περαιτέρω διαλόγους, στό ὄνομα τῆς ἀγαπολογίας. Κάθε περαιτέρω συμμετοχή σέ θεολογικούς διαλόγους καί διαλόγους ἀγάπης μέ τούς ἀμετανοήτους ποικιλώνυμους αἱρετικούς θά πρέπει νά διακοπεῖ, διότι ἔχουν βαλτώσει, ὁδηγοῦν σέ ἀδιέξοδο καί ζημιώνουν τά μέγιστα τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως πολύ χαρακτηριστικά συνέβη στήν τελευταῖα συνεδρίαση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν τόν περασμένο Σεπτέμβριο στό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας. Ἡ ἀποχώρηση, ἐπίσης, τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας ἀπό τό προτεσταντικό-παναιρετικό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» εἶναι ἀναγκαία ὅσο ποτέ ἄλλοτε.

Ἡ Ὀρθοδοξία, κατά τόν «πάπα»», δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι μία «ἀσθενής» Ἐκκλησία! Ἐμεῖς, ὅμως, διακηρύττουμε παγκοσμίως στεντορεία τῆ φωνῆ ὅτι μόνο ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τήν ὁποία ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, εἶναι ἡ ὑγιεστάτη Ἐκκλησία διότι ἔχει κεφαλή τόν ἐνσαρκωθέντα Θεό Λόγο, τόν Σωτῆρα Κύριον Ἰησοῦ Χριστό καί σῶμα Της τούς ἀπ’ αἰώνων Ἁγίους καί κατά τήν ἀψευδῆ τοῦ Δομήτορός Της διακήρυξη «πύλαι Ἅδου (καί αἱρέσεων) οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18) καί ὁ ἐν Αὐτῇ Παράκλητος ἀγαθός, «τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγεῖ Αὐτήν εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰω. 16,13), ἐνῶ ὁ Παπισμός εἶναι ὄχι μόνο ἀσθενής καί ἄρρωστη «Ἐκκλησία», ἀλλά καί μία μεγάλη αἵρεση, ἀναίρεση καί καθαίρεση τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἰδίας τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς διδασκαλίας της, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τά μέλη της στήν αἰώνια ἀπώλεια.

 

Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

Ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

 

---

[1] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, Προκλητική δήλωση τοῦ Πάπα : «Ἀσθενής ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», 7-11-2014 http://www.agioritikovima.gr/batikano/item/47004.

[2] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, Δυτική Θεολογία καί πνευματικότητα, ἐκδ. Ὑπηρεσία Δημοσιευμάτων Α.Π.Θ., σ. 41.

[3] ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ, Ἀπάντηση στή δήλωση-διακήρυξη τοῦ Πάπα περί ‘’άρρωστης Ορθόδοξης Εκκλησίας’’, http://aktines.blogspot.gr/2014/11/blog-post_83.html

[4] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΚΟΝΙΤΣΗΣ κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τόν πάπα, 14-4-2014, http://www.impantokratoros.gr/BE51BE54.el.aspx

[5] Ἐφεσ. 1, 23.

[6] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, Δυτική Θεολογία καί πνευματικότητα, ἐκδ. Ὑπηρεσία Δημοσιευμάτων Α.Π.Θ., σσ. 37-39.

[7] http://aktines.blogspot.gr/2014/11/50-pro-oriente.html, http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/mitropoleis-exoterikou/27783-2014-11-03-20-22-49

[8]http://romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/27967-2014-11-10-23-56-03

[9] http://www.agioritikovima.gr/oikpa/item/47265-βαρθολομαίος-ενώπιον-ρωμαιοκαθολικών-και-κοπτών-στο-διάλογο-και-στη-συμφιλίωση-δεν-υπάρχει-εναλλακτική-επιλογή

[10] http://www.agioritikovima.gr/oikpa/item/47356

[11] http://aktines.blogspot.gr/2014/11/blog-post_85.html

[12] http://fanarion.blogspot.gr/2014/11/blog-post_95.html
Πηγή