Νεοσατανισμός και Ναζιστική ἰδεολογία

Πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ 

Εἶναι γνωστό γιά κάθε χριστιανό καί γιά κάθε λογικό ἄνθρωπο, ὅτι ἡ ναζιστική ἰδεολογία ὑπῆρξε μία ἀπό τίς πλέον ἐγκληματικές καί εἰδεχθεῖς ἰδεολογίες, πού γνώρισε ἡ παγκόσμια ἱστορία. Τόν ἴδιο ὅμως ἐγκληματικό καί ἀπαίσιο χαρακτήρα ἔχει καί ὁ νεοσατανισμός, πού ἀποτελεῖ τήν πλέον φρικτή, ἀποκρουστική και ἐπικίνδυνη ἔκφραση καταστροφικῆς λατρείας (destructive cults).

Εἶναι γνωστή στήν ἔρευνα ἡ σχέση τοῦ Χίτλερ καί ἄλλων στελεχῶν τοῦ Ναζιστικοῦ καθεστῶτος μέ διάφορους ἀποκρυφιστικούς χώρους καί πρακτικές. 

Δυστυχῶς ἡ ἴδια σχέση μεταλλαγμένη συνεχίζεται καί μετά τό τέλος τοῦ ἐγκληματικοῦ καί αἱμοσταγοῦς ναζιστικοῦ μορφώματος μέχρι τίς ἡμέρες μας, καθώς πολλά στοιχεῖα τῆς ναζιστικῆς ὑποκουλτούρας ἔχουν υἱοθετηθεῖ ἀπό διάφορες νεοσατανιστικές ὀργανώσεις.
Στό ἄρθρο μας αὐτό θά ἐπισημάνουνε, ἀναφέροντας ὁρισμένα ἀντιπροσωπευτικά παραδείγματα, τήν σχέση πού ὑπάρχει σήμερα ἀνάμεσα στή ναζιστική ἰδεολογία καί ὑποκουλτούρα μέ νεοσατανιστικές ὀργανώσεις. Πῶς δηλαδή ὁρισμένες ὀργανωμένες ἐκφράσεις τοῦ νεοσατανισμοῦ σχετίζονται μέ τήν
ἐγκληματική ναζιστική κοσμοθεωρία και ἰδεολογία. Στήν ἱστορική ἀφετηρία τους οἱ διάφορες νεοναζιστικές ὀργανώσεις δανείστηκαν ὑλικό ἀπό ἀποκρυφιστικούς χώρους καί παρήγαγαν φανταστικά ἔργα καί λαϊκά διηγήματα συνδεδεμένα μέ τήν ναζιστική ὑποκουλτούρα. Στή συνέχεια ὅμως διάφορες νεοσατανιστικές ὀργανώσεις, πού ὅπως καί ἄλλες ἀκραῖες ἀποκρυφιστικές κινήσεις ἀρέσκονται νά ἀποκαλοῦνται ὡς «Τάγματα ἤ Ναοί », ἄντλησαν ὑλικό καί ἐμπνεύστηκαν ἀπό τή ναζιστική ἰδεολογία. 
Ὁ Anton Szandor Lavey (1930- 1997), ὁ ἱδρυτής τῆς λεγόμενης «Ἐκκλησίας τοῦ Σατανᾶ » (Church of Satan), ὑπῆρξε ὁ πρῶτος πού κατά τρόπο ἀπροκάλυπτο ἐμπνεύστηκε ἀπό τή ναζιστική ὑποκουλτούρα καί υἱοθέτησε τελετουργικό γιά τήν ὀργάνωσή του, προερχόμενο ἀπό ναζιστικές πηγές.
 Ἡ πρακτική τοῦ δανεισμοῦ ναζιστικῶν συμβόλων, ἰδεῶν καί τελετουργικοῦ θά εἰσαχθεῖ γρήγορα καί σέ ἄλλες σατανιστικές ὀργανώσεις.
Τή δεκαετία τοῦ ᾽70 θά ἀκολoυθήσει τήν ἴδια πρακτική ὁ Michael Aquino, ὁ ἱδρυτής τῆς σατανιστικῆς ὀργάνωσης «Temple of Set», ἐνῶ τήν ἴδια περίοδο θά χρήσιμοποιήσει ὑλικό ἀπό τήν ναζιστική ὑποκουλτούρα γιά τό δικό της τελετουργικό ἡ σατανιστική ὀργάνωση «Οrder of the Trapezoid». Τήν ἴδια πρακτική, στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, θά ἐφαρμόσει καί στήν Ἀγγλία ἡ νεοσατανιστική κίνηση «Order of Nine Angles», πού ἔχει στενή σχέση μέ τό βρεττανικό νεοναζιστικό χῶρο.
Στίς δύο τελευταῖες δεκαετίες τοῦ 20οῦ αἰώνα πάνω ἀπό 12 ἀποκρυφιστικές ὀργανώσεις θά χρησιμοποιοῦν ναζιστικό συμβολισμό καί μεθόδους προπαγάνδας.
Ἕνας μεγάλος ἀριθμός τέτοιων κινήσεων θά συνεργάζεται καί θά συστεγάζεται κάτω ἀπό τή διεθνῆ νεοναζιστική-σατανιστική ὀργάνωση ὀμπρέλλα «White Order of Thule», πού ἱδρύθηκε τό 1994 ἀπό τόν Kery Bolton. Πρόκειται οὐσιαστικά γιά ἕνα διεθνές δίκτυο νεοναζί σατανιστῶν, πού δραστηριοποιεῖται στίς χῶρες: Μεγάλη Βρεττανία, Γαλλία, Γερμανία, Ἰταλία, Σουηδία, Φινλανδία, Αὐστραλία, Νέα Ζηλανδία καί Η.Π.Α.
Ναζιστικά στοιχεῖα συναντᾶ κάποιος σήμερα σέ περιοδικά, διαδικτυακούς τόπους, μικρούς ἐκδοτικούς οἴκους, περιθωριακά συγκροτήματα μουσικῆς τοῦ σατανιστικοῦ χώρου, πού ἀποτελοῦν τήν πλέον φανερή ἀπόδειξη γιά τό πῶς ἡ ἐγκληματική ναζιστική ἰδεολογία εἶναι παροῦσα καί ἔχει μπολιάσει τήν πλέον ἀκραία καί σκοτεινή, σύγχρονη καταστροφική λατρεία, πού εἶναι ὁ νεοσατανισμός 
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 19787 Ἰουνίου 2013 
Ενημέρωση "Αναβάσεις"

πηγή

ΥΠΕΡ ΤΟΥ «ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ» ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΤΑΧΘΗΚΕ Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ!!!

Ό,τι και να κάνει ο Ιερώνυμος, όσο και να συνεχίζει τα γνωστά πολιτικάντικα παιχνίδια του, ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΕΠΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ, ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟ! Άρα λοιπόν, οι θλιβερές απόψεις του εκπροσώπου του (που έχει το θράσος να μιλάει για «ταλιμπάν», όταν ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΣΦΑΓΙΑΖΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!) δεν έχουν την παραμικρή αξία ούτε φυσικά μπορούν να φιμώσουν Μητροπολίτες άλλων περιοχών! 
Κρατήστε τις λοιπόν, εντός των ορίων της Αρχιεπισκοπής και μην μιλάτε για ολόκληρη την Εκκλησία! Δεν δικαιούστε! Διαφορετικά, ΑΝ ΤΟΛΜΑΤΕ, θέστε το θέμα προς συζήτηση στην Ιερά Σύνοδο του Φθινοπώρου!
Αναλυτικά η είδηση και το σχόλιο του κ. Λυκούργου Νάνη:
ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
Λυκούργος Νάνης
Καλό θα είναι ο κ Κονιδάρης αφ ενός μεν να κατονομάσει εκείνους τους κληρικούς που μίλησαν για "καλάσνικοφ", αφ ετέρου δε να αποσαφηνίσει εις τι συνίσταται το "ταλιμπανικό κήρυγμα". Διευθύνσεις, παραπομπές και ονόματα κε Κονιδάρη. Είστε άραγε εις θέσιν να αποδείξετε όσα ισχυρίζεσθε;
Από κει και πέρα υπάρχει και μια άλλη διάσταση, την οποία φαίνεται να αγνοεί η συλλογιστική του κ.Κονιδάρη. Θα δύναται άραγε, χωρίς συνέπειες, ο ιεροκήρυκας να κατονομάζει από άμβωνος την πορνεία και την ομοφυλοφιλία διαφθορά και διαστροφή ή θα παγιδευθεί στις δαγκάνες του φασιστικής υφής και εμπνεύσεως δήθεν αντιρατσιστικού, στην πραγματικότητα στραγγαλιστικού της ελευθερίας του προσώπου και αναπαράγοντος το φασισμό, νομοσχεδίου με προφανή συνέπεια τη φίμωση των ποιμένων; 

Από πότε ο εκπρόσωπος Τύπου της αρχιεπισκοπής Αθηνών ομιλεί εξ ονόματος ολοκλήρου της Εκκλησίας της Ελλάδος; Συνεδρίασε η ιερά σύνοδος της Ιεραρχίας για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα; Σε ποιους μητροπολίτες ανατέθηκαν και με ποια κριτήρια οι σχετικές εισηγήσεις; Διεξήχθη εμπεριστατωμένη συζήτηση; Ετέθησαν οι διάφορες προτάσεις σε σχετική ψηφοφορία; Πώς λοιπόν ο κ.Κονιδάρης τις προσωπικές του απόψεις τις "λανσάρει" σαν θέσεις της Εκκλησίας;
………………………………………………………………………………………………….
Ακολουθεί το δημοσίευμα που έδωσε αφορμή για το σχόλιο
Ο Εκπρόσωπος Τύπου του Αρχιεπισκόπου για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο
Του Αιμίλιου Πολυγένη
romfea.gr
"Η επίσημη εκκλησία δεν ισχυρίζεται σε καμία περίπτωση ότι μέσω του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου γίνεται μια προσπάθεια να φιμωθεί η φωνή της", ανέφερε ο Εκπρόσωπος Τύπου του Αρχιεπισκόπου κ. Χάρης Κονιδάρης, σε παρέμβαση του κατά την χθεσινή εκπομπή "Ανατροπή" του σταθμού Mega για την θέση της Εκκλησίας απέναντι στον αντιρατσιστικό νόμο.
Σε άλλο σημείο ο κ. Κονιδάρης ανέφερε ότι "επειδή ακούγονται πολλά τελευταία θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι η Εκκλησία ουδέποτε παρεναιβει στην Κυβέρνηση η σε οποιοδήποτε άλλο πολιτικό φορέα και ζήτησε την απόσυρση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, ούτε φυσικά ζητήθηκε από κάποιον η παρέμβασή της."
"Σε καμία περίπτωση του κήρυγμα της Εκκλησίας το οποίο είναι το κήρυγμα του Ευαγγελίου, δεν προτρέπει σε μίσος κατά οποιοδήποτε ανθρώπου. Το κήρυγμα της αγάπης δεν μπορεί να προτρέψει σε μίσος…" πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο κ. Κονιδάρης.
Κλείνοντας ο Εκπρόσωπος Τύπου του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου τόνισε: "Η Εκκλησία δεν έχει απολύτως τίποτα να φοβάται από ένα τέτοιο νομοσχέδιο και δεν φιμώνεται η φωνή της. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα ένας κληρικός να ομιλεί από τον άμβωνα και να κηρύτει τον Χριστό, και άλλο να κηρυτεί και να λέει να πάρουν τα καλάσνικωφ και να βγουν στους δρόμους.""Το ένα κήρυγμα είναι ορθόδοξου κληρικού, και το άλλο κήρυγμα είναι ταλιμπάν", υπογράμμισε στην παρέμβασή του ο κ. Κονιδάρης.
πηγή

Ἰδεολογία καὶ Ὀρθοδοξία. Ἐρωτήματα στὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό

Διαβάσαμε  ἕνα ἄρθρο  τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ  στὸ τελευταῖο φύλλο τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» (φ. 1976, σελ. 1η καὶ 6η, 24/5/2013) μὲ τίτλο:  «Καὶ ὅμως!  Ἡ Ρωμανία ζεῖ». Κάποιες διατυπώσεις αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου προβλημάτισαν, γιατὶ δίνουν τὴν ἐντύπωση ὅτι ἰδεολογικοποιεῖται ἡ Ὀρθοδοξία, ἔστω καὶ ὑπὸ τὴν αἴγλη τοῦ Βυζαντίου. Καὶ γνωρίζουμε ὅτι  ὁ π. Γεώργιος σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἐπανειλημμένως καταδικάζει τὴν ἰδεολογικοποίηση τῆς Πίστεως.
Μήπως αὐτὴ ἡ ἰδεολογικοποίηση συγχωρεῖται –ἂν καταλάβαμε καλὰ τὰ γραφόμενά του– ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ τὴν χιλιόχρονη Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία; Καὶ ποιός τὴν ἀντιπροσωπεύει σήμερα; Μήπως τὸ ἐσβεσμένο Φανάρι καὶ ὁ Οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος μὲ τὸν ἰσχυρό «δεξιόν» του βραχίονα, τὸν μητροπολίτη Περγάμου κ. Ζηζιούλα καὶ τὸν π. Γεώργιο Τσέτση; 

Θὰ παραθέσω τὰ συγκεκριμένα σημεῖα τοῦ ἄρθρου τοῦ π. Γεωργίου καὶ θὰ κάνω ἐλάχιστα σχόλια-ἐρωτήσεις.

1. «(Διὰ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου) ἡ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία μεταστοιχειώνεται σὲ “ἐπώνυμον τοῦ Χριστοῦ Πολιτείαν”. Διαμορφώνεται συνάμα μία νέα συνείδηση καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία. Εἶναι ἡ νέα αὐτοκρατορικὴ ἰδέα γιὰ τὴν προοδευτικὴ ἐνσωμάτωση ὅλων τῶν Λαῶν τῆς Οἰκουμένης στὴν χριστιανικὴ Πίστη. Τὰ στηρίγματα τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης εἶναι: ἡ ρωμαϊκὴ Οἰκουμένη καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία, ὁ Χριστιανισμὸς ὡς πατερικὴ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἑλληνικότητα (γλῶσσα, πολιτισμός, παιδεία). Αὐτὸ ἐκφράζει τὸ γνωστὸ τροπάριο τῆς Ἁγίας Κασσιανῆς: “Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται, καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν”. Ἡ χριστιανικὴ πίστη εἶναι τὸ συνδετικὸ στοιχεῖο ὅλης τῆς αὐτοκρατορίας καὶ αὐτὸ ἀλλοιώνει ἡ αἵρεση, ποὺ δὲν εἶχε μόνο θεολογικό, ἀλλὰ καὶ πολιτικὸ χαρακτήρα».

Στὸ ἀπόσπασμα αὐτὸ τοῦ ἄρθρου, ἔχουμε νὰ κάνουμε τὶς ἑξῆς παρατήρησεις:

Διαπιστώνει ὁ συγγραφέας ὅτι «διαμορφώνεται μία νέα συνείδηση καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία». Καὶ παρακάτω: «Τὰ στηρίγματα τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης εἶναι: ἡ ρωμαϊκὴ Οἰκουμένη καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία, ὁ Χριστιανισμὸς ὡς πατερικὴ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἑλληνικότητα (γλῶσσα, πολιτισμός, παιδεία)».

Ἂς μᾶς ἐξηγήσει ὁ π. Γεώργιος. Ἀποδέχεται τὸν Χριστιανισμὸ κάτω ἀπὸ μία “πολιτειακὴ ἰδεολογία (τῆς αὐτοκρατορίας)... κύριο στοιχεῖο (τῆς ὁποίας) εἶναι ἡ ὑπερεθνικότητα"; Ἦταν στήριγμα τῆς αὐτοκρατορικῆςἰδεολογίας «ὁ Χριστιανισμὸς ὡς Πατερικὴ Ὀρθοδοξία»; Ὑποστήριξαν, δηλαδή, οἱ Πατέρες, ὅπως ὁ Ἀθανάσιος, Βασίλειος, Χρυσόστομος, Μάξιμος, Μᾶρκος Εὐγενικός, Γρηγόριος Παλαμᾶς τὴν «πολιτειακὴ ἰδεολογία» τῆς αὐτοκρατορίας ἢ ἐμπόδισαν νὰ καταλήξει ἡ διπλὴ ἐξουσία σὲ μιὰ πολιτειακὴ ἰδεολογία μόνο;

Πρὸς ἐπίρρωσιν τῶν λόγων του ὁ π. Γεώργιος, προσφεύγει στὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς. Ἀπὸ ποῦ κι ὣς ποῦ, ὅμως, αὐτὸ τὸ τροπάριο ἐκφράζει τὴ “νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία”; Τὸ τροπάριο κάνει μιὰ διαπίστωση: «Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται», ἀσφαλῶς ὅμως διὰ τῶν ὅπλων καὶ τῆς βίας. Καὶ συνεχίζει ἡ Κασσιανή, χρησιμοποιώντας αὐτὸ τὸ ἱστορικὸ γεγονός, γιὰ νὰ μᾶς μεταφέρει σὲ μιὰ πνευματικὴ πραγματικότητα: «καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν». Δηλαδή, ἡ ὑμνογράφος διαπιστώνει ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἐκηρύχθη καὶ ἐπιστεύθη ἀπὸ κάποιους ἀνθρώπους, ποὺ ἀνῆκαν σὲ ὅλα τὰ ἔθνη, ἐπεκτάθηκε σὲ ὅλο τὸν κόσμο, κι ὄχι ἀσφαλῶς ὅτι ὅλα τὰ ἔθνη πίστεψαν στὸ Χριστό. Καὶ ὅσοι ἀπὸ τὰ κατακτημένα ἔθνη πίστεψαν, τὸ ἔκαναν ἐλεύθερα καὶ ὄχι διὰ τῆς αὐτοκρατορικῆς βίας.

Στὴν συνέχεια γράφει: «Κύριο στοιχεῖο τῆς αὐτοκρατορίας εἶναι ἡ ἁρμονικὴ ἱεράρχηση τῆς ἐθνικότητας (συνείδηση τῆς καταγωγῆς) στὴν ὑπερεθνικότητα. Τὸ φυλετικὸ στοιχεῖο δὲν ἔθιγε τὴν ἑνότητα στὸ ἕνα ἐκκλησιαστικὸ σῶμα».

Ὅταν λέγει, «ἡ ἱεράρχηση τῆς ἐθνικότητας στὴν ὑπερεθνικότητα», ποιό νόημα δίδει στὴν ἱεράρχιση; Μήπως τῆς «ὑπαγωγῆς» τῶν ἐθνῶν στὸ ἰδεολόγημα τῆς ὑπερεθνικότητας; Ὡς Χριστιανοί, ἔχουμε τὴν ἔννοια τῆς «Οἰκουμενικότητας» τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἔννοια ὑπερεθνικότητα ἔχει μιὰ ἐντελῶς κοσμικὴ διάσταση, ἐκφράζει ἕνα κοσμικὸ φρόνημα. Γιατί ταυτίζει “οἰκουμενικότητα” καὶ “ὑπερεθνικότητα”; Καί, ἂν ὁ π. Γεώργιος ταυτίζεται τὸ “ἐθνικὸ (συνείδηση τῆς καταγωγῆς)” μὲ τὸ “φυλετικό”, τότε ποιό πρόβλημα ὑπάρχει, ποιός λόγος νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὸ ἰδεολόγημα τῆς«ὑπερεθνικότητας», ἀφοῦ ὁ ἴδιος στὴ συνέχεια ἀποδέχεται ὅτι «τὸ φυλετικὸ στοιχεῖο δὲν ἔθιγε τὴν ἑνότητα στὸ ἕνα ἐκκλησιαστικὸ σῶμα»; Δὲν ὑπάρχει ἐδῶ ἀντίφαση;

Δὲν καταλαβαίνουμε γιατί ἐπιμένει ὁ π. Γεώργιος στὸ ὑπερεθνικό, καὶ δείχνει νὰ ἀντιτίθεται στὸ ἐθνικό· δὲν ἔχουν ἀπὸ τὸ Θεὸ καθορισθεῖ οἱ ὁροθεσίες τῶν ἐθνῶν; Δὲν ἔχουν τὰ ἔθνη ἄγγελο φύλακα; Ἔχουν καταργηθεῖ αὐτὰ ἢ θὰ καταργηθοῦν στὸν "μέλλοντα" αἰῶνα; Κατὰ ποίαν ἔννοιαν, λοιπόν, οἱ ὁροθεσίες τῶν ἐθνῶν θίγουν τὴν πανανθρώπινη ἑνότητα; Νὰ καταργήσουμε, μήπως, ἀπὸ τώρα καὶ τὴν οἰκογένεια γιὰ μιὰ ὑπερ-οικογένεια;

Ὅταν πηγαίνουμε σὲ ἕνα Ναό, μήπως πηγαίνουμε ὡς Ἕλληνες ἢ Σέρβοι, ἢ Ἄγγλοι; Δὲν πηγαίνουμε ὡς Ὀρθόδοξοι, ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ; Αὐτὴ ἡ συνείδηση τοῦ ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, εἶναι ἄραγε ἐφεύρημα τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς «νέας πολιτειακῆς ἰδεολογίας» του ἢ ἀποτελεῖ ἀρχέγονη πίστη καὶ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας;

Ἐπίσης, γράφει: «ὅπου ἐπικρατεῖ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἐκεῖ ὑπερισχύει ἕνας νοσηρὸς ἐθνικισμὸς (φυλετισμός)». Ἐρωτῶ: Καὶ γιατί νοσηρὸς ἐθνικισμός, κι ὄχι ὑγιὴς φιλοπατρία ἢ ἁγνὸς ἐθνισμός; Καὶ τί ἐμποδίζει νὰ ἀναπτυχθεῖ καὶ νὰ ὑπερισχύει καὶ μιὰ νοσηρὴ «ὑπερεθνικότητα», ὅταν κι ἐκεῖ κυριαρχεῖ κοσμικὸ πνεῦμα; Ἢ μήπως ἡ ὑπερεθνικότητα εἶναι μιὰ ἔννοια ἐξαγιασμένη; (Κι ἀπὸ ποιόν;).

 «Ἀληθινοὶ ἡγέτες, ἄλλωστε, (σ.σ. ἐννοεῖ σ’ αὐτὴ τὴν αὐτοκρατορικὴ «πολιτειακὴ ἰδεολογία») ἦσαν οἱ Ἅγιοι καὶ τὸ ὑπέρτατο ἰδανικὸ δὲν ἦταν ἡ πολιτικὴ δύναμη ἢ ἡ κοσμικὴ σοφία, ἀλλὰ ἡ ἁγιότητα, ὡς θέωση».

Ἀπὸ ποῦ κι ὣς ποῦ πάλι, ἡγέτες αὐτοῦ τοῦ ἰδεολογικοῦ «πολιτειακοῦ» μορφώματος ἦσαν οἱ Ἅγιοι; Καὶ ἀκόμα, «ὑπέρτατο ἰδανικό του ἡ ἁγιότητα καὶ ἡ θέωση»;(!) Ταυτίζονται οἱ αὐτοκράτορες μὲ τοὺς ἁγίους, καὶ τὰ ἰδανικὰ τῆς «πολιτειακῆς (βυζαντινῆς) ἰδεολογίας»μὲ τὴν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας; Μήπως πάλι συναντᾶμε ἐδῶ τὴν ἰδεολογικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας;

Συνεχίζει: «Ἡ ὑπερεθνικὴ ἕνωση μέσα στὴν Ὀρθοδοξία ὁδηγεῖ στὸ οἰκουμενικὸ ἔθνος (“ἔθνος ἅγιον”, Α´ Πέτρ. 2,9)».

Ἄλλο ἕνα προβληματισμὸ μᾶς δημιουργεῖ αὐτὴ ἡ φράση. Ἐάν, δηλαδή, δὲν ὑπάρξει «ὑπερεθνικὴ ἕνωση», δὲν ὑπάρχει τὸ «ἔθνος ἅγιον» τοῦ ἀποστόλου Πέτρου; Ἡ βυζαντινὴ αὐτοκρατορικὴ ἰδεολογία θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ«ἔθνος ἅγιο» ἢ ἡ βίωση τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πατέρων; Καὶ σήμερα ποὺ δὲν συμβαίνει αὐτό («ὑπερεθνικὴ ἕνωση»), δὲν ὑπάρχει τὸ «ἔθνος ἅγιον», ὅπως τὸ ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος;

Τέλος: θὰ ὑπάρξει ποτὲ στὴ γῆ χριστιανικὴ «ὑπερεθνικὴ ἕνωση», ἑνότητα τῶν λαῶν; Ἢ θὰ ὑπάρξει μόνο ἡ ἑνότητα τῶν Μασώνων, τῶν Οἰκουμενιστῶν, τῆς Ν. Τάξεως, τῶν Σιωνιστῶν, τῶν Διεθνιστῶν, μὲ ἕνα ὄνομα: ἡ ἑνότητα τοῦ Ἀντιχρίστου;

Ἐρωτήματα μαθητῆ πρὸς τὸ δάσκαλο.

Ὑποσημείωση: Ἕνα κείμενο ποὺ ἐνισχύει τὰ ἐρωτήματά μου, εἶναι τὸ παρακάτω. Τό ἔχει γράψει ὁ π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης στὸ περιοδικὸ «Παρακαταθήκη», τ. 88, ΙΑΝ.–ΦΕΒΡ. 2013, σελ. 11:

 Σημάτης Παναγιώτης
πηγή

Ευστάθιου Χ. Λιανού Λιάντη, Με αφορμή τις κωδωνοκρουσίες των Καλαβρύτων: Υπάρχει ορθόδοξος εθνικισμός;

Ανιχνεύοντας την ιδεολογική παραφθορά του χριστιανικού μηνύματος

Ένα από τα σημαντικά βιβλία που έχει επιμεληθεί ο Ευστάθιος Χ. Λιανός Λιάντης

[πηγή: ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 26-5-2013]

και είπε Κύριος· τί πεποίηκας; φωνή αίματος του αδελφού σου βοά προς με εκ της γης

Γεν. 4:10

Στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία υφίσταται ένα παραγνωρισμένο χαρακτηριστικό, το οποίο μπορεί να δώσει την απάντηση στην αποδοχή ή την απόρριψη του εθνικισμού από το σώμα της. Αυτό είναι η εκκλησιολογική τεκμηρίωση της αγιότητας των ονομαζόμενων «στρατιωτικών αγίων», μιας αγιολογικής κατηγορίας, η οποία, παρά τις προσπάθειες αλλοτρίωσης της ταυτότητάς της από τους κρατικούς θεσμούς, παραμένει η πλέον επαναστατική και αντιεξουσιαστική. Οι άγιοι Γεώργιος, Δημήτριος, Σεβαστιανός, για να αναφερθούμε μόνον στους επιφανέστερους, δεν ήταν στρατιωτικοί που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία· ήταν αξιωματικοί που διακήρυξαν τη χριστιανική τους πίστη, αρνούμενοι την αυτοκρατορική/εθνική λατρεία και την κρατική θρησκευτική πολιτική. Έτσι, ήλθαν αντιμέτωποι με την εξουσία, που τους επέβαλε μαρτυρικό θάνατο. Την καθοριστική τους μάχη την έδωσαν μη μαχόμενοι, ενώ τη στιγμή του θανάτου στάθηκαν άοπλοι, «άδοξοι» για την εγκόσμια «εν όπλοις» δόξα.

Όταν η αυτοκρατορία έγινε χριστιανική, τέθηκε το ζήτημα της ιερότητας των πολέμων, που διεξήγαγε, και ζητήθηκε από την Εκκλησία η αναγνώριση ως αγίων των στρατιωτών οι οποίοι έχαναν τη ζωή τους πολεμώντας υπό τα λάβαρα του χριστιανού αυτοκράτορα. Όμως, η βυζαντινή θεολογία γνώριζε τα όρια των περιχωρήσεων των θεσμών. Η απάντηση της συνόδου του Πατριαρχείου στον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, ήταν: «Πώς αυτοί που φονεύουν και φονεύονται στους πολέμους θα μπορούσαν να λογισθούν μάρτυρες ή εφάμιλλοι των μαρτύρων, όταν οι θείοι κανόνες τους επιβάλουν επιτίμιο, εμποδίζοντάς τους για τρία χρόνια από την ιερή μετάληψη;». Κανένας πόλεμος για τη βυζαντινή Εκκλησία δεν μπορούσε να είναι ιερός, διότι αυτό θα αλλοίωνε την καθαυτή υπόστασή της ως Εκκλησία του Χριστού. Ο πόλεμος, ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε έθνη και η αντιπαλότητά τους είναι χαρακτηριστικά του «κόσμου τούτου». Και οι ιεράρχες θεολόγοι της εποχής δεν λησμονούσαν ότι ακόμη κι αν βρίσκονταν εντός του κόσμου, και αναγκάζονταν σε συμβιβασμούς, δεν ανήκαν σ’ αυτόν· «εκ του κόσμου ουκ εισίν καθώς εγώ εκ του κόσμου ουκ ειμί» Ιω. 17:16.

Σήμερα οι ορθόδοξοι αρχιερείς φέρουν αμφίεση παρόμοια μ’ εκείνη του βυζαντινού αυτοκράτορα· ένα τυπολογικό ιδίωμα που διατηρείται προκειμένου να επισημανθεί η νοητή συνέχεια της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας της Ανατολής. Παρότι ο τύπος εμμένει, η ουσία επιλανθάνεται. Και τούτο δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τη θεολογία αλλά και με την «κοσμοθεωρία» της αυτοκρατορίας. Το Βυζάντιο ήταν πολυεθνικό και «υπερεθνικό» σε όλες τις κοινωνικές βαθμίδες. Αφομοίωνε και ενέτασσε λαούς όχι με εθνολογικούς αλλά με πολιτιστικούς όρους. Και οι «αλλοεθνείς» έφθαναν έως το ύπατο αξίωμα. Ο αρμενικής καταγωγής Ηράκλειος ήταν αυτός που θέσπισε ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας την ελληνική. Τη δυναστεία του Ηρακλείου διαδέχθηκε η συριακή δυναστεία των Ισαύρων, για ν’ ακολουθήσουν οι Φρύγες του Αμορίου. Έναντι, λοιπόν, ποιας πολιτιστικής κληρονομιάς ή παράδοσης μπορεί ένας ιεράρχης να ιδεολογικοποιεί τον ρατσισμό, να προπηλακίζει τους μετανάστες ως ανεπιθύμητους, να μιλάει για εθνική καθαρότητα;

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κίτρους Βαρνάβας, ανάστημα κεφαλαιώδες για την Εκκλησία της Ελλάδος, αναρωτήθηκε κάποτε: «Πώς μπορούμε εγώ και ο αδελφός μου από την άλλη μεριά των συνόρων, ως ορθόδοξοι επίσκοποι, να ευλογούμε στρατεύματα, που αν χρειαστεί, θα διεξάγουν μια φονική μάχη μεταξύ τους;». Οι λόγοι αυτοί εκφράζουν την αναγκαία θεολογική ευαισθησία, το συνειδησιακό ενέργημα, του χριστιανού ποιμένα, ο οποίος αντιλαμβάνεται το σύνορο ως εμπόδιο της αδελφοσύνης. Εδώ έγκειται και η διαφορά, εκκλησιολογική και κανονική, της περιφεριοποίησης της εκκλησιαστικής διοίκησης, που υφίστατο από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες για την εξυπηρέτηση ποιμαντικών αναγκών με τον ψευδο-νεωτερικό εθνικό διαχωρισμό των Εκκλησιών.

Η πράξη του εθνικού διαχωρισμού συνιστά αίρεση για την Ορθόδοξη Εκκλησία σύμφωνα με τον Όρο της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου (Κωνσταντινούπολη, 1872). Το κείμενο του Όρου αποκόπτει από το εκκλησιαστικό σώμα όσους πρεσβεύουν ή εφαρμόζουν εθνοφυλετικές αντιλήψεις και πρακτικές:«Αποκηρύττουμε, επικρίνοντας και καταδικάζοντας, τον φυλετισμό, δηλαδή τις φυλετικές διακρίσεις και τις εθνικές έριδες και φθόνους και διαιρέσεις στην Εκκλησία του Χριστού […]. Εκείνους που αποδέχονται αυτόν τον φυλετισμό και πάνω του τολμούν να θεμελιώνουν καινοφανείς φυλετικές παρασυναγωγές, τούς κηρύττουμε, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, αποκομμένους από τη μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, και ως εκ τούτου σχισματικούς».

Η απάντηση, λοιπόν, στους ιερωμένους που σηκώνουν τα εθνικιστικά λάβαρα δεν είναι ότι δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν γιατί είναι «εκκλησιαστικοί». Έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται, όπως κάθε κοινωνική τάξη σε μια δημοκρατική χώρα. Η απάντηση, που οφείλει να δοθεί από τους προοδευτικούς φορείς, είναι ότι αυτές οι θέσεις τους είναι απροκάλυπτα αντιχριστιανικές και τους καθιστούν υπόλογους στην ίδια την Εκκλησία. Ο Μέγας Βασίλειος χαρακτήριζε αυτούς τους επισκόπους «λύκους βαρείς, που διασπούν το ποίμνιο του Χριστού»· και είναι όντως «λύκοι βαρείς» όσοι εγκολπώνονται τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον ναζισμό, ειδικά όταν οι ίδιοι φέρουν εγκόλπιο με τη μορφή του Χριστού.

——————————————

Ο Ευστάθιος Χ. Λιανός Λιάντης είναι θεολόγος και επιμελητής εκδόσεων.

 http://enthemata.wordpress.com/2013/05/26/lian/

πηγή

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ -Απάντηση του Σεβασμιωτάτου μας στις συκοφαντίες του Γενικού Γραμματέα της Χρυσής Αυγής κ. Νίκου Μιχαλολιάκου

 ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΤΗΣ «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» !

Διακονῶν τόν λαό τοῦ Θεοῦ εἶμαι ὑποχρεωμένος νά τόν προστατεύω ἀπό τήν παραχάραξη τῆς ἀλήθειας καί ἀπό τήν κίβδηλη πραγματικότητα. Αὐτό εἶναι τό χρέος κάθε Ὀρθοδόξου Ἱεράρχη. Γι’ αὐτό τό λόγο ὀφείλω νά ἀπαντήσω στίς συκοφαντίες πού ἐκτοξεύθησαν ἀπό τόν Γεν. Γραμματέα τοῦ κόμματος Λαϊκός Συναγερμός «Χρυσή Αὐγή» κ. Νίκο Μιχαλολιάκο στόν τηλεοπτικό σταθμό Kontra καί ἀπό τόν Βουλευτή Ἐπικρατείας κ. Χρῆστο Παππᾶ στό ἱστολόγιό του, ὅτι δῆθεν ἐνεργῶ ὡς ἐντολοδόχος διεθνιστικῶν Σιωνιστικῶν κέντρων ἐπειδή διαμαρτυρήθηκα γιατί μέ πασίδηλες καί ὁμολογημένες ἐνέργειες καί δηλώσεις βουλευτῶν τους, τίς ὁποῖες πλήρως καλύπτουν οἱ ἀνωτέρω, ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ πολιτικός τους χῶρος ἀγωνίζεται γιά τήν ἐπιβολή τοῦ νεοπαγανισμοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς καί ὅτι ἐμφορεῖται ἀπό τίς ἰδεοληψίες τῶν σατανιστῶν ἀποκρυφιστῶν ὅπως ὁ Ἑωσφοριστής Ἄλιστερ Κρόουλι, ὁ Οὐίλιαμ Γιέιτς, ὁ Ἐντουαρτν Λῦτον, ὁ Ἄρθρουρ Μάχεν, ὁ Σάξ Ρόμερ, ὁ Ἄλτζερνον Μπλάκγουντ, ὁ Τσάρλς Οὐίλιαμς, ὁ Ὄστιν Σπέαρ, ὁ Οὐίλιαμ Χόρτον, ὁ Ἴσραελ Ριγκάρντι, ὁ Ζεράρ Ἀνκώς, κἄ.

Κατά τό παρελθόν ὁ Νίκος Μιχαλολιάκος προλογίζοντας τό βιβλίο τοῦ Ὀδυσσέα Πατεράκη, ἐκδ. Ἐλεύθερη Σκέψις 1982, «Τό ἀστραφτερό σκοτάδι τοῦ ἑωσφόρου», «Ἐθνική τῶν Ἑλλήνων Θρησκεία» ἔγραφε: «Ἐκεῖνο ὅμως προσωπικῶς τό ὁποῖο περισσότερο τιμῶ εἰς “τό ἀστραφτερό σκοτάδι τοῦ ἑωσφόρου” εἶναι ἡ πνευματική τόλμη καί ἡ ἰδεολογική συνέπεια. Ἡ πνευματική τόλμη ἑνός νέου ἀνθρώπου νά μήν ὑπολογίζει τόν σκοταδισμό 20 αἰώνων καί νά τολμᾶ ἀναφοράς εἰς τούς παλαιούς ἀπωλεσθέντας παραδείσους, οἱ ὁποῖοι συγχρόνως εἶναι καί οἱ μελλοντικοί κόσμοι τῶν ὀνείρων μας τά ὁποῖα (sic) μέ τήν βούλησή μας θά γίνουν πραγματικότης. Καί ἡ ἰδεολογική συνέπεια ἑνός πνευματικοῦ ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος προκειμένου νά παραμείνη πιστός εἰς τήν ἑλληνική του συνείδηση θυσιάζει τήν ἐπιθυμία του νά γίνει εἰς ὅλους γενικῶς ἀρεστός. Τελειώνω μέ τά ἑξῆς χαρακτηριατικά ἐπί τοῦ προκειμένου λόγια τοῦ γνωστοῦ Ἰρλανδοῦ ἀποκρυφιστοῦ καί ποιητοῦW.B.Yeats...» καί στή δική του ποιητική συλλογή: «Ἡ ἐξομολόγηση ἑνός ἐθνικοῦ» πού ἐπανεξέδωσαν οἱ ἐκδόσεις ΝΕΑ ΣΠΑΡΤΗ 2008 περιέχεται τό ποιήμα «Ὁ μέγα Πᾶν», τό ὁποῖο παρατίθεται: «O ΜΕΓΑΣ ΠΑΝ Σιγή στο δάσος, παγερή οσμή εγκλήματος. Σύλληψη της στιγμής και ανθρωποθυσία Τραγόμορφος επρόβαλε του μύθου νοσταλγός, Σατανικά υπέροχος, ο Μέγας Παν. Ώρα του δειλινού, το σκότος ανατέλλει Και οι εξόριστοι της μέρας, οι Εωσφόροι οι ποιητές ξυπνούνε, Ηδονικά με βλέμμα κόκκινο, θολό τυραγνισμένο Μια κίτρινη σελήνη που προβάλλει αντικρύζουν Και τα στοιχειά της νύχτας ξαναζούνε Οι μονομάχοι, οι κρεμασμένοι και οι συνωμότες. Και αυτός στην μέση του ναού, Στο κέντρο της τεράστιας αιμάτινης κηλίδας, Στο βάθρο του βωμού,Τραγόμορφος, σατανικά υπέροχος Την ώρα δοξάζει της θυσίας Των ευγενών ενστίκτων και της βίας. Αυτός ο αιώνιος κυβερνήτης, ο Μέγας Πάν.», καί στό ὁμότιτλο ποιήμα του: «Ἡ ἐξομολόγηση ἑνός ἐθνικοῦ» γράφει: «Ὑπέρτατε Κύριε τῶν ἀθανάτων καί τῶν θνητῶν, αἰώνιε πατέρα τοῦ κεραυνοῦ καί τῆς καταιγίδας... Νεφελεγέρτη καί μή στοχαστῆς πώς τό πνεῦμα ἐτοῦτο ἡ καρτερία ἐμόλυνε εἴκοσι αἰώνων. Μιά κατάρα βαθιά κυνηγᾶ τή γενιά μας καί σκοτάδι ἁπλώθη πάνω στής παγανῆς Σου λατρείας τό φῶς...».

Ἀπό τά παραπάνω ἀποδεικνύεται, καί ἰδίως ἀπό τήν ἀναφορά τοῦ κ. Ν. Μιχαλολιάκου στόν Ἰρλανδό ἀποκρυφιστή σατανιστή ποιητή W.B.Yeats, διακεκριμένο στέλεχος τοῦ ἑρμητικοῦ τάγματος τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὅτι τό ὄνομα πού ἐπέλεξε ὁ κ. Μιχαλολιάκος τό 1985, γιά τήν ἐπωνυμία τῆς κίνησής του καί τό ἰδεολογικό περιεχόμενό της εἶναι δάνειο ἀπό τό σατανιστικό, ἀποκρυφιστικό καί παγανιστικό ἑρμητικό τάγμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς στό ὁποῖο πρωταγωνίστησε δραματικά ὁ γνωστός σατανιστής Ἄλιστερ Κρόουλι, πού στηρίζεται στήν ἑρμητική Καμπάλα, ἡ ὁποία εἶναι ἔμπνευσις καί ἔργο τῶν Σιωνιστῶν σατανιστῶν Ραββίνων.

Δήλωναν καί δηλώνουν ὁ κ. Ν. Μιχαλολιάκος καί ὁ κ. Χ. Παππᾶς ὅτι ἔχουν ὅραμα τήν διασφάλιση τῆς ὀρθοδόξου ἰδιοπροσωπείας τοῦ Γένους καί ἑπομένως τά κατά τό παρελθόν γραπτά τοῦ κ. Ν. Μιχαλολιάκου ἦταν ἐσφαλμένη θέση καί ἄποψη «ποιητικῇ ἀδείᾳ» προβάλοντας τήν φιλοπατρία μέσα στήν ἰδεολογική διεθνιστική σύγχυση καί τήν ἐνορχηστρωμένη διαδικασία ὁμογενοποίησης τῶν ἐθνικῶν ταυτοτήτων. Ὅμως οἱ δημοσκοπικές μετρήσεις φαίνεται τούς «μέθυσαν» καί ἀπέβαλαν τό προσωπεῖο τοῦ εὐσεβοῦς ὀρθοδόξου, ἀφοῦ προκλητικά δήλωσαν στήν ἱστοσελίδα τους ἀπαντώντας στά ἐρωτήματά μας«...Ναι, κάποιοι νέοι της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ εόρτασαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, μία ημέρα ιερή της Παράδοσης του Ελληνισμού για χιλιάδες χρόνια...» καλύπτοντας πλήρως τούς βουλευτές Κασιδιάρη καί Ματθαιόπουλο καί ἀποδεικνύοντας τό βάσιμο τῆς δεδικαιολογημένης μας καταγγελίας διότι δέν ἔχουν τό δικαίωμα νά παραπλανοῦν τόν Ἑλληνικό λαό ἀποκρύπτοντες τήν πραγματική τους ἀποκρυφιστική καί παγανιστική πίστη. Ὅσον ἀφορᾶ στόν κ. Χ. Παππᾶ τοῦ λέμε ὅτι παραπέμψαμε στίς ἱστοσελίδες τῶν Ὀρθοδόξων Ἑβραίων τῶν ΗΠΑ ὄχι γιά νά διδαχθῆ κανείς θεολογία ἤ πνευματικότητα!!! ἀλλά γιά νά διαβάσει τά ντοκουμέντα τῆς στενῆς σχέσης τοῦ ναζιστικοῦ μορφώματος τοῦ φρενοβλαβοῦς Χίτλερ μέ τήν ἡγεσία τοῦ Σιωνιστικοῦ κινήματος καί νά ἐξάγη τά συμπεράσματά του καί γιά τό σήμερα.

Εἶναι γνωστόν ὅτι ὁ διεθνής Σιωνισμός διϊστορικά μισεῖ τόν Χριστόν Ἰησοῦν, τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ τόν ἀληθῆ Μεσσίαν. Ἡ Καμπάλα καί τό Ταλμούδ βρίθουν ἀπό ὕβρεις ψευδολογίες, αἰσχρότητες καί γελοιότητες πού ἀφοροῦν στό Πανάγιο καί ὑπερύμνητο πρόσωπό Του. Καί εἶναι ἐπίσης γνωστό ὅτι ἀγωνίζονται μέ τήν Μασονία, τό Ἰσλάμ, τίς ἀποκρυφιστικές κινήσεις καί τόν νεοπαγανισμό τῆς Νέας Ἐποχῆς, νά ἀπομειώσουν τήν εἰς Χριστόν πίστιν. Οἱ παλαιότερες καί σημερινές δηλώσεις καί οἱ ἐνέργειες τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς ἐντάσσονται πλήρως σέ αὐτό τό σύστημα καί ἑπομένως πράγματι τό προσωπεῖο ἔπεσε γιατί ὁ διεθνής Σιωνισμός ἐπιδιώκει τήν ἑωσφορική παγκόσμια θρησκεία ΜΡΑ γιά τήν ἐπικράτηση τῆς ὁποίας τό «πετραδάκι» της προσθέτει καί ἡ Χρυσή Αὐγή μέ τίς δηλώσεις καί ἐνέργειές της.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ε ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΕΙ «ΣΙΩΝΙΣΤΗ» ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ο Χ. ΠΑΠΠΑΣ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΑΓΑΖΙ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ - ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ!!!

ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ «ΥΠΕΡΠΑΤΡΙΩΤΩΝ

 ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ» ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ!

Ο άνθρωπος που έτρεχε να φωτογραφηθεί δίπλα στον Πειραιώς Σεραφείμ, τον αποκαλεί πλέον «σιωνιστή» και «συστημικό», επειδή τόλμησε να κάνει κριτική στο κόμμα του! 

Αυτός είναι ο Χρήστος Παππάς, βουλευτής της Χ.Α και «εβραιοφάγος», που κρίνει εύκολα τους άλλους, αλλά όχι τον εαυτό του!

Διαφορετικά, θα μας έλεγε κάτι για το ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΟ, να διατηρεί κατάστημα ειδών οικιακού εξοπλισμού, όπως λέει ο ίδιος (δείτε αριστερά) το οποίο είναι ευεργέτης του «Ρέστειου κέντρου φιλοξενίας ηλικιωμένων», στο οποίο συμμετέχουν όλα τα γνωστά ονόματα μεγάλων εβραϊκών οικογενειών εν Ελλάδι(διαβάστε αναλυτικά εδώ):

Τι είναι το «Ρέστειον»; Ίδρυμα που ανήκει στο Κ.Ι.Σ (Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο), στο οποίο λειτουργεί και συναγωγή (δείτε την φωτογραφία και διαβάστε εδώ)!!!

Δωρητής του εν λόγω ιδρύματος, είναι η εταιρεία με την οποία συνεργάζεται ο Παππάς!!! Δηλαδή, για να το κάνουμε «λιανά», τα κέρδη του συγκεκριμένου μαγαζάτορα - νυν βουλευτή, πηγαίνουν σε «φιλανθρωπίες» των Εβραίων!!!

Κι αναρωτιόμαστε:

Πως συμβιβάζεται ο εν λόγω βουλευτής να είναι νοσταλγός της Χούντας και ταυτόχρονα χορηγός του ΚΙΣ μέσω Cocomat και ταυτόχρονα ο ιδεολόγος του κόμματος που "κυνηγούν ανελέητα οι Σιωνιστές";;; 

Στο ΚΙΣ ανήκει και η "Ένωση Σιωνιστών Ελλάδος" κύριοι της Χ.Α! Ποιός είναι λοιπόν ο Σιωνιστής, Χρήστο Παππά και λοιποί χρυσαυγίτες που λασπολογείτε ΤΥΦΛΑ ως "Σιωνιστές" όσους διαφωνούν μαζί σας;;;;;;

πηγή

π. Γεώργιος Μεταλληνός - Ἔθνος-Ἐθνικισμὸς & Ὀρθόδοξο φρόνημα

Πηγή: Ἱερὰ Μητρόπολις Γερμανίας (26/3/2005)

1. Μὲ τὸ κείμενο αὐτὸ θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα: Γιατὶ ἡ Ὀρθοδοξία -«καθ᾿ ὃ Ὀρθοδοξία», φυσικά- δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἐθνικιστική.

Δὲν θὰ ἐπιχειρηθεῖ, βέβαια, ἐδῶ ἀποσαφήνιση τῶν ὅρων: ἔθνος, ἐθνισμός, πατριωτισμός, ἐθνικισμός. Διότι, παρὰ τὴ συχνὴ κακοποίησή τους, στὴν καθημερινὴ χρήση, λίγο ἢ πολὺ ἔχουν περιεχόμενο κοινὰ ἀποδεκτό. Ἔτσι, οἱ ὅροι πατριωτισμὸς καὶ φιλοπατρία ἐκφράζουν κάτι σαφὲς καί, ὅπως πιστεύω, καθολικὰ δεκτό· τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα, ὡς τόπο τῆς στενότερης ἢ εὐρύτερης καταγωγῆς, κάτι ποὺ καταφάσκει καὶ ἡ ὀρθόδοξη παράδοση διὰ στόματος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ θεολόγου (4ος αἰ.): «Μητέρα τιμᾶν τῶν ὁσίων (=εἶναι ἱερὸ νὰ τιμᾷ κανεὶς τὴ μητέρα του)· μήτηρ δὲ ἄλλη μὲν ἄλλου, κοινὴ δὲ πάντων (μήτηρ) πατρίς» (Ἐπιστ. 37). Τὸ μόνο, ποὺ πρέπει νὰ δηλωθεῖ, εἶναι ἡ σαφὴς διαφοροποίηση στὸ κείμενο αὐτὸ τῶν ὅρων «ἐθνισμός» καὶ «ἐθνικισμός», διότι ὁ μὲν πρῶτος ταυτίζεται μὲ τὸν «πατριωτισμό», ὁ δεύτερος ὅμως κρύβει τὴ νόσο τοῦ μισαλλόδοξου φανατισμοῦ, μὲ ὅλες τὶς εὐνόητες ταυτίσεις καὶ προεκτάσεις.

2. Ἡ στάση ἀπέναντι στὸ «ἔθνος» καὶ στὴν «πατρίδα» στὸ χῶρο τῶν κατὰ παράδοση ὀρθοδόξων λαῶν εἶναι μὲν ἐνσωματωμένη σ᾿ αὐτό, ποὺ δηλώνει ἐκκλησιαστικὰ ὁ ὅρος «ὀρθόδοξο φρόνημα» (πρβλ. Ρωμ. 7,27), ὡς τὸ περιεχόμενο τῆς συνειδήσεώς τους, προϋποθέτει, ὅμως, τὴ χριστιανικὴ νοηματοδότηση τοῦ ὅρου «ἔθνος», ἤδη στὴν ἀρχὴ τῆς ἐμφανίσεως τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἱστορικὴ σκηνή, ὡς σώματος καὶ κοινωνίας. Ἔτσι, «ἔθνη» ἀποκαλοῦνται στὴν Καινὴ Διαθήκη, ὅπως καὶ στὴ σύγχρονή της ἑβραϊκὴ κοινωνία, οἱ εἰδωλολάτρες - ἐθνικοί, οἱ μὴ Ἰουδαῖοι καὶ μὴ χριστιανοί. Αὐτὸ ἐννοεῖ π.χ. ὁ Χριστὸς στὴν «ἐπὶ τοῦ ὄρους» ὁμιλία, λέγοντας: «πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ» (Ματθ. 6,32). Τὴν ἴδια ἔννοια ἔχει καὶ ὁ λόγος γιὰ «ἕλληνες» στὸ Ἰωάν. 12, 20. Πρόκειται γιὰ «ἐθνικούς» (εἰδωλολάτρες) προσηλύτους (Π. Ν. Τρεμπέλα, Ὑπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον, σ. 448/9). Αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπογραμμισθεῖ γιὰ τοὺς σημερινοὺς ἐθνικιστές, οἱ ὁποῖοι, στηριζόμενοι σὲ ἀνεπιστημονικὲς μυθοπλασίες, βλέπουν στὸ χωρίο αὐτὸ πράγματα ἄσχετα πρὸς τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια.

Ὁ Χριστὸς παραδόθηκε στὰ «ἔθνη» (=ἐθνικούς) (Ματθ. 20, 19). Ἡ ἐντολή του, ὅμως, μετὰ τὴν ἀνάστασή του εἶναι «πορευθέντες, μαθητεύσατε (=κάμετε μαθητὲς - χριστιανούς) πάντα τὰ ἔθνη» (=λαούς) (Ματθ. 28, 19). Σ᾿ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ὁ ὅρος «ἔθνος» (ἢ «ἔθνη») ἔχει κυρίως πνευματικὴ - θρησκευτικὴ καὶ ὄχι φυλετικὴ σημασία. Σημαντικό, ὅμως, εἶναι, ὅτι ἤδη στὴν Κ.Δ. χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος «ἔθνος», πάλι μὲ πνευματικὴ ἔννοια, ἀλλὰ γιὰ νὰ δηλώσει τὸ σῶμα τῶν πιστῶν, τὸ «λαὸ τοῦ Θεοῦ», τὸ «ἔθνος ἅγιον» (Α´ Πέτρ. 2, 9). «Ἔθνος ἅγιον» καὶ «λαὸς τοῦ Θεοῦ» ταυτίζονται νοηματικὰ καὶ σημαίνουν τὸ «σῶμα Χριστοῦ», τὴν Ἐκκλησία, μὲ ὑπόβαθρο καθαρὰ ἀ-φυλετικό.

Ἔτσι, ὁδηγούμεθα στὸ Γαλ. 3, 27 ἑ., ὅπου ὁρίζεται ἀπὸ τὸν Ἀπ. Παῦλο, ὅτι οἱ βαπτισμένοι «εἰς Χριστόν» (=ὅσοι «πέθαναν» καὶ ἀναγεννήθηκαν στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ) ἔχουν ντυθεῖ τὸν Χριστὸ καί, ἔτσι, «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος ἢ Ἕλλην». Μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχουν πιὰ διαφορὲς (φυλετικὲς - ταξικές), ἀφοῦ ἡ ἰδιότητα τοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας ἑνώνει, ἐνῷ οἱ ὅποιες ἄλλες ἰδιότητες χωρίζουν. Ὅλα αὐτὰ ὅμως (ὅπως καὶ στὸ Κολ. 3, 11) σὲ πλαίσια καθαρὰ ὑπερεθνικὰ καὶ ἀφυλετικά. Οἱ πιστοὶ εἶναι ἴσοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐξ ἄλλου δὲν εἶναι «προσωπολήπτης», ἀφοῦ «ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστίν» (Πράξ. 10,34). Ἡ πέτρεια ἔννοια «ἔθνος ἅγιον» ταυτίζεται μὲ τὸν παύλειο ὅρο «λαὸς Θεοῦ» (π.χ. Β´ Κορ. 6, 16: «...καὶ ἔσομαι αὐτῶν θεὸς καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός». Πρβλ. Α´ Πέτρ. 2, 9: «Ὑμεῖς δὲ γένος ἐκλεκτόν..., οἳ ποτὲ οὐ λαός, νῦν δὲ λαὸς Θεοῦ», ὅπου ὑπεισέρχεται καὶ ὁ ὅρος «γένος», δηλωτικὸς τῆς νέας –πνευματικῆς καταγωγῆς ἀπὸ τὸ «δεύτερο Ἀδάμ» καὶ γενάρχη τῆς νέας ἀνθρωπότητας, τὸν Ἰησοῦ Χριστό). Ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ χωρία, ποὺ ἐνδεικτικὰ ἀναφέρθηκαν, σχετίζονται μὲ τὸ νέο ἔθνος - γένος - λαό, τὸ «σῶμα» τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν ὑποκαθιστᾷ τὶς ὁποιεσδήποτε ἀνθρώπινες καὶ ἱστορικὲς σχέσεις, ἀφοῦ ἀνάγει σὲ μία νέα ὄχι μόνο ἐνδοϊστορική, ἀλλὰ συνάμα καὶ ὑπεριστορικὴ πραγματικότητα, σὲ ἕνα νέο Θεανθρώπινο κόσμο, ποὺ ἑνώνει τοὺς λαοὺς τῆς γῆς σὲ μία ἑνότητα, θεμελιωμένη στὴν ἄκτιστη «θεία Βασιλεία» (χάρη). Ὁ χαρακτηρισμὸς τῶν χριστιανῶν τὸν 6ο αἰῶνα «τρίτον γένος» (genus tertium) ἐνσαρκώνει τὴ νέα αὐτὴ συνείδηση καὶ τὴν ὑπέρβαση τῶν φυλετικῶν διαιρέσεων, ἀφοῦ οἱ «ἀναγεννημένοι» μέσα ἀπὸ τὴν πνευματικὴ «κοιλία» τῆς Ἐκκλησίας, τὸ βαπτιστήριο (ἢ τὴν κολυμβήθρα), κληρονομοῦν ἀπὸ τὸν Χριστὸ μία νέα-διαφορετικὴ φύση, ποὺ καταργεῖ τὴν «πεσοῦσα» φύση τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ.

Αὐτὰ εἶναι τὰ θεμέλια τῆς χριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας, ποὺ ἐνεργοποιοῦνται μὲ τὴν ἐνσωμάτωση τοῦ ἀνθρώπου στὴν Ἐκκλησία. Οἱ ἱστορικὲς - ἐνδοκοσμικὲς σχέσεις δὲν ἀναιροῦνται, ἀλλὰ ὑπερβαίνονται καὶ ἱεραρχοῦνται. Ὁ Βαρνάβας, ἔτσι, καὶ ὡς ἀπόστολος καὶ συνεργάτης τοῦ Παύλου, χαρακτηρίζεται «κύπριος τῷ γένει» (Πράξ. 4,36), ὁ ἴδιος δὲ ὁ Παῦλος δὲν ἀποποιεῖται τὴν καταγωγή του (Γαλ. 1,13 ἑ.), ἀφοῦ ὁ θεὸς τῶν Χριστιανῶν, ὁ «πατήρ» τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Α´ Ἰωάν. 2, 23), «ἐποίησεν ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ παντὸς προσώπου τῆς γῆς, ὁρίσας... τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν» (Πράξ. 17, 25 ἔ.). Μὲ αὐτὰ δηλώνεται ἡ ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους λόγω τῆς κοινῆς ΟΛΩΝ καταγωγῆς («ἐξ ἑνός» αἵματος ἢ ἀνθρώπου) καὶ ἄρα τὸ ἀβάσιμο καὶ ἀντιχριστιανικὸ τοῦ φυλετισμοῦ. Οἱ διαμορφωμένες ἱστορικὰ -καὶ μέσα στὴ δυναμικὴ τῆς πτώσεως- «ἐθνότητες» καὶ οἱ ὁποιεσδήποτε ἀνάμεσά τους διαφορὲς - διακρίσεις δὲν προέρχονται ἀπὸ τὸν ἕνα καὶ δημιουργὸ θεό, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Αὐτὸ ἐκφράζει ὡς πανορθόδοξο βίωμα τὸ «κοντάκιο» τῆς Πεντηκοστῆς: «Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε...». Ἀντιπαρατίθενται σ᾿ αὐτὸ τὸ γεγονὸς τῆς Βαβὲλ (Γέν. κεφ. 11) καὶ τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. 2, 1 ἑ.). Στὸ πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. 2,1 ἑ.) ζεῖ ἡ Ἐκκλησία, στὴν αὐθεντική της ἔκφραση, ὡς Ὀρθοδοξία.

Ὁ ὅρος «ἔθνος», μαζὶ μὲ τὰ συνώνυμά του, ἀποφορτίζεται ἐκκλησιαστικὰ ἀπὸ τὸ παλαιὸ νόημά του καὶ ἀναφορτίζεται (=ἐνέργεια ποὺ χαρακτηρίζει ὅλη τὴ θεολογικὴ γλῶσσα τοῦ Χριστιανισμοῦ) μὲ ἔννοια πνευματικὴ - πολιτιστική, στὰ ὅρια τῆς νέας ὑπαρξιακῆς καὶ ὑπαρκτικῆς γεννήσεως τῶν Χριστιανῶν (βλ. Ἰωάν. 1,13: «οἳ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν»). Αὐτὴ ἡ νέα συνείδηση καὶ πραγματικότητα ἐκφράζεται στὴν Ἀποκάλυψη (κεφ. 5, 9-10): «...Ἄξιος εἰ λαβεῖν τὸ βιβλίον καὶ ἀνοίξαι τὰς σφραγῖδας αὐτοῦ, ὅτι ἐσφάγης καὶ ἠγόρασας τῷ Θεῷ ἡμᾶς ἐν τῷ αἵματί σου ἐκ πάσης φυλῆς καὶ γλώσσης καὶ λαοῦ καὶ ἔθνους». Ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα Χριστοῦ, εἶναι ὁ νέος κόσμος, ἡ νέα «ἐν Χριστῷ» κοινωνία.

3. Ἱστορικὴ πραγμάτωση τῆς νέας αὐτῆς συνειδήσεως ὑπῆρξε ἡ αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης (Ρωμανία / Βυζάντιο). Τὸ «Βυζάντιο», παρ᾿ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες ἀτέλειες καὶ ἁμαρτίες, νοεῖται ὡς μία «Μεγάλη Ἐκκλησία», μέσα στὴν ὁποία προσκομίζεται συνεχῶς ἡ ἀνθρώπινη ἁμαρτία - ἀποτυχία, γιὰ νὰ μεταμορφωθεῖ, μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν ἄκτιστη χάρη, σὲ ζωὴ ἐν Χριστῷ. Βυζαντινολόγοι, ὅπως ὁ Στ. Ράνσιμαν (Βυζαντινὴ θεοκρατία, Ἀθήνα 1982) μπόρεσαν νὰ δοῦν ἔτσι τὸ «Βυζάντιο», ἑρμηνεύοντάς το «ἐκ τῶν ἔνδον» καὶ ὄχι μὲ τὰ φραγκολατινικὰ κριτήρια τῆς ἀλλοτριωμένης χριστιανικότητας καὶ ἑλληνικότητας. Στὸ Χριστιανικὸ Κράτος τῆς Ρωμανίας συνεχίζεται πληθυσμιακὰ ἡ δομὴ τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας: ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς λαοτήτων συνθέτει τὴν αὐτοκρατορία, ἤ, ἂν θέλουμε, κοινοπολιτεία, συνιστώντας ἐκ τῶν πραγμάτων μία τρισύνθετη ἑνότητα: πολιτιστικὴ (παρὰ τὶς τοπικὲς ἰδιαιτερότητες), κρατικὴ καὶ πνευματική. Ὁ ἑλληνιστικὸς πολιτισμός, ὁ ρωμαϊκὸς κρατικὸς φορέας καὶ ἡ νέα συνείδηση, ἡ Ὀρθοδοξία, συνθέτουν τὸ «Γένος τῶν Ρωμαίων», δηλαδὴ τῶν Ὀρθοδόξων πολιτῶν τῆς Νέας Ρώμης. Κατὰ κάποιο τρόπο, ἡ Ρωμαίικη Αὐτοκρατορία γίνεται τὸ «πανδοχεῖο» τῆς ἱστορίας (βλ. Λουκ. 10, 24), ἐνσαρκώνοντας τὸν ἀναμενόμενο νέο κόσμο, στὰ ὅρια τῆς θεανθρωπότητας. Αὐτὸ εἶναι βέβαια αἰσθητό, ὅπου σῴζεται τὸ ὀρθόδοξο - πατερικὸ φρόνημα.

Ὅλες οἱ λαότητες τῆς αὐτοκρατορίας θὰ συνδέονται μὲ τὴν κοινὴ πίστη (ὡς φρόνημα), σὲ μιὰ νέα συγγένεια, τὴν ἐν Χριστῷ παγγένεια τῶν Ρωμαίων, μὲ σημεῖο ἀναφορᾶς ὄχι τὴν Παλαιά, ἀλλὰ τὴ Νέα Ρώμη - Κωνσταντινούπολη. Τὰ «ἐθνικά» ὀνόματα δὲν διέκριναν τὶς λαότητες διαιρετικά, ἀλλὰ ὑποδήλωναν τὶς ἐπαρχίες (αὐτὸ σημαίνει ὁ ὅρος «ἔθνος» στὸν 34ο ἀποστολικὸ κανόνα) καὶ τὶς γλωσσικὲς ὁμάδες. (Ἡ Ρωμανία ποτὲ δὲν ἐπεδίωξε γλωσσικὴ ὁμοιομορφία). Ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν ὁ πανενωτικὸς σύνδεσμος τῶν Ρωμαίων. Καὶ αὐτὸ βιωνόταν ἐντονότερα, ὅπου ἡ σχέση μὲ τὴν «πατερικότητα» ἦταν ἰσχυρότερη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ «ἐθνικό» ὄνομα «ρωμαῖος» ταυτίσθηκε μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς νέας «ἐθνικῆς» συνειδήσεως, δηλαδὴ τὴν πίστη. Ρωμαῖος (δηλαδὴ Νέο-Ρωμαῖος ἢ Ρωμηός) σημαίνει ὀρθόδοξος. Ἡ μακραίωνη διαπάλη μεταξὺ Φράγκο-γερμανικοῦ κόσμου καὶ Ρωμαίικης Ἀνατολῆς ἐπικεντρώθηκε γι᾿ αὐτὸ στὴ διεκδίκηση ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς τοῦ ὀνόματος «ρωμαῖος», ταυτόσημου μὲ τὸ «ὀρθόδοξος», ἐνῷ στὴ Χριστιανικὴ Ἀνατολὴ προσέδωσαν τὰ ὀνόματα «Γραικία» καὶ «Γραικός», δηλωτικὰ ὄχι τοῦ «ἑλληνισμοῦ» καὶ τῆς «ἑλληνικότητας», ὅπως ἀφελῶς θέλουν κάποιοι νὰ πιστεύουν. Ἁπλὰ σημαίνουν: «χώρα τῶν μὴ (γνησίων) Ρωμαίων καὶ ἀποσχισθέντων αἱρετικῶν». Βέβαια, αὐτὰ ὅλα μᾶς τὰ ξεκαθάρισε μὲ τὴν πρωτοπορειακὴ ἐπιστημονικὴ ἔρευνά του ὁ π. Ἰ. Ρωμανίδης, ἀλλὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀναρριπίζονται, διότι δὲν ἔχουν συνειδητοποιηθεῖ ἀκόμη ἀπὸ πολλοὺς ἢ ἀπορρίπτονται ἀσυζητητὶ ἀπὸ τοὺς εὐρωπαΐζοντες.

Οἱ λαοὶ τῆς Ρωμανίας / Βυζαντίου, ἀνάλογα μὲ τὸ βαθμὸ ὀρθοδοξοποιήσεώς τους, ὑπερβαίνοντας τὸ κριτήριο τῆς καταγωγῆς, ἐντάσσονταν σὲ μία ἄλλη ἑνότητα, στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ δὲ ἑνότητα ἐπιβίωσε ἀδιατάρακτα στὶς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων ὡς τὸ 19ο αἰῶνα καὶ τὴν ἔξαρση τῶν ἐθνι(κι)σμῶν. Ὅταν ἡ πατριαρχικὴ ἐγκύκλιος τοῦ 1848 ὀνομάζει τὸ «λαό» (δηλ. σύνολο τὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ σῶμα) «φύλακα» τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκφράζει αὐτὴ τὴ συνεχιζόμενη πραγματικότητα τῆς Ρωμανίας, τὴν ὑπερφυλετικὴ ἑνότητα μὲ βάση τὴν πίστη. Αὐτὴ τὴν ἑνότητα διασποῦσε (καὶ διασπᾷ) ἡ αἵρεση (κάθε αἵρεση) ὡς νόθευση καί, γι᾿ αὐτό, ἀπόρριψη τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ ἀπόρριψη δὲ τῆς Ὀρθοδοξίας εἶχε ὡς συνέπεια τὴν ἀνάπτυξη ἀντεθνικοῦ ρόλου, ὅπως συνέβη λ.χ. μὲ τοὺς λεγόμενους «μονοφυσῖτες» στὰ ἀνατολικὰ καὶ νότια σύνορα τῆς αὐτοκρατορίας ἢ μὲ τοὺς Βογομίλους στὴ Βαλκανικὴ (συνεννοήσεις μὲ Νορμανδούς) κ.λπ.

Πρέπει δὲ ἐδῶ νὰ λεχθεῖ, ὅτι τὰ σπέρματα τοῦ νεωτέρου ἐθνικισμοῦ ἀπαντοῦν στὶς ἀρχαῖες αἱρέσεις καὶ στὴν αἱρετίζουσα διανόηση μὲ τὴν ἀναίρεση ἐκ μέρους των τῆς ὀρθόδοξης καθολικότητας. Ἔτσι, χωρὶς κανένα δισταγμὸ οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀναφέρονταν -καὶ ἀναφέρονται- στοὺς ἁγίους τοῦ προφητικοῦ Ἰουδαϊσμοῦ (Ἡσαΐα, Μωυσῆ, Δαβίδ). Ὁ Ἕλληνας - Καππαδόκης Γρηγόριος Νύσσης θὰ προβάλλει λ. χ. τὸν Μωυσῆ ὡς πρότυπο θεουμένου. Οἱ ἅγιοι Ἐφραὶμ καὶ Ἰσαάκ, καύχημα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἦσαν Σύροι, ὅπως σήμερα ὡς σέμνωμα τῆς Ὀρθοδοξίας θεωροῦμε καὶ μεῖς, οἱ «ἐκ καταγωγῆς» Ἕλληνες, τὸν ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σαρὼφ ἢ τὸν ἅγιο Σάββα τὸν Σέρβο. Οἱ αἱρετικοί, ὅμως, (π.χ. οἱ Ἀρειανοί), προετοιμάζοντας τὴν ἐμφάνιση τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ, θὰ στρέφονται «μονιστικά» στοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες φιλοσόφους, ταυτιζόμενοι κατὰ κάποιο τρόπο μὲ τοὺς σημερινοὺς ἐθνικιστὲς - ἀρχαιολάτρες, ποὺ ἀπορρίπτουν τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὡς «ἑβραϊκό» (!) βιβλίο καὶ τοὺς Ἁγίους της (Προφῆτες) ὡς «ἑβραίους». Η Π.Δ., ὅμως, ἁγία Γραφὴ ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, οἱ Προφῆτες ἅγιοι τῆς πίστεώς μας, ἰσόκυροι μὲ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Πατέρες μας, οἱ δὲ ἅγιοι Μακκαβαίοι παῖδες μαζὶ μὲ τὴν ἁγία μητέρα τους Σολομονὴ καὶ τὸ δάσκαλό τους Ἐλεάζαρο τιμῶνται ὡς ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν 1η Αὐγούστου, διότι τὰ κριτήρια τῆς Ὀρθοδοξίας ἀκριβῶς δὲν εἶναι ἐθνικιστικά, ἀλλὰ ὑπερεθνικά.

Ἡ αἵρεση πάντα θὰ ἀρνεῖται τὴν καθολικότητα καί, συνεπῶς, καὶ τὴν ὑπερεθνικότητα, κινούμενη σὲ πλαίσια σαφῶς φυλετικὰ καὶ ἐθνικιστικά. Αὐτὸ εἶναι εὐδιάκριτο στὴν πορεία τῆς «χριστιανικῆς» Εὐρώπης καὶ τοῦ δυτικοῦ κόσμου εὐρύτερα. Ἡ ἀλλοτρίωση στὴν πίστη, μετὰ τὴν ἐκφράγκευσή της, θὰ ἔχει στὸ χῶρο τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως σοβαρότατες συνέπειες. Ὁ ὅρος «ἔθνος» θὰ ἀποβεῖ στὴ Δύση φυλετικὴ κατηγορία (nation - gens). Τί ἄλλο ἐκφράζει ἡ «Ἁγία Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία τοῦ γερμανικοῦ ἔθνους»; Ὁ Φραγκογερμανικὸς ρατσισμός, μάλιστα, θὰ ἔχει ὡς βάση τὸ σῶμα τῶν «εὐγενῶν», μὲ τὴν τάξη τῶν ὁποίων θὰ ταυτισθεῖ τελικὰ τὸ «ἔθνος» (αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει ὁ ὅρος «ἔθνος - nation» στὸ Λούθηρο). Ἀναστροφὴ τῆς πυραμίδας θὰ γίνει στὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση (1789) -στὴν ἀρχή της βέβαια- ὅπου κατὰ τὸν Ἀββᾶ Sieyes ὁ ὅρος «nation» ταυτίζεται μὲ τὴν «τρίτη τάξη», χωρὶς ὅμως ἀλλαγὴ νοοτροπίας.

4. Ἡ Ὀρθόδοξη καθολικότητα εἶναι ἡ μήτρα, στὴν ὁποία κυοφορεῖται ἡ ὑπερεθνικότητα. Ὁ μεγάλος ρωμηὸς πολιτικός του 19ου αἰῶνα, ὁ ληξουριώτης ριζοσπάστης Γεώργιος Τυπάλδος - Ἰακωβάτος (1813-1882), συνήθιζε νὰ λέγει: «Εἴμεθα πρῶτα Χριστιανοὶ (ὀρθόδοξοι) καὶ μετὰ Ἕλληνες», ἀποκρούοντας τὸ ἐθνικιστικὸ σύνθημα τῶν Βενετσιάνων κατακτητῶν καὶ τοῦ νησιοῦ του: «semo prima Veneziani e poi Christiani». Τὸ ὑπερεθνικό, ὅμως, στὴν Ὀρθοδοξία δὲν ἀναιρεῖ τὸ ἐθνικό. Δὲν εἶναι «ἀνεθνική» ἡ ὀρθόδοξη πίστη. Δὲν καταργεῖ τὸ ἐθνικὸ στοιχεῖο, ἀλλὰ καὶ δὲν τὸ ἀφήνει νὰ λειτουργεῖ διασπαστικά. Ὅπου καὶ ὅταν εἶναι ἀκμαῖο τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα, ἐκεῖ βιώνεται ἡ οἰκουμενικότητα καὶ ρωμαίικη παναδελφότητα· ὅπου ὅμως ἐπικρατεῖ ἡ ἐνδοκοσμικὴ προοπτικὴ καὶ ἐσχατολογία, ἐκεῖ κατισχύει ἡ ἐθνικότητα ὡς φυλετισμός.

Ἡ διαχρονικότητα αὐτῆς τῆς ὀρθόδοξης συνείδησης ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ δυὸ κείμενα, ποὺ ἀπέχουν μεταξύ τους 16 αἰῶνες, τὴν Πρὸς Διόγνητο Ἐπιστολὴ (β´ αἰ.) καὶ τὶς Διδαχὲς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (ιη´ αἰ.). Στὸ πρῶτο κείμενο ὁρίζεται, ὅτι οἱ Χριστιανοὶ «πατρίδας οἰκοῦσιν ἰδίας, ἀλλ᾿ ὡς πάροικοι· μετέχουσι πάντων ὡς πολίται, καὶ πάνθ᾿ ὑπομένουσιν ὡς ξένοι- πᾶσα ξένη πατρὶς ἐστὶν αὐτῶν καὶ πᾶσα πατρὶς ξένη». Δὲν παύουν, δηλαδή, νὰ εἶναι «πολῖτες» (καὶ πατριῶτες), ἀλλὰ δὲν δένονται μὲ τὴν προσωρινότητα τοῦ κόσμου. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα ἐκφράζει καὶ ὁ Πατροκοσμᾶς: «ἡ πατρίδα μου ἡ ψεύτικη, ἡ γήινη καὶ ματαία, εἶναι ἀπὸ τοῦ Ἁγίου Ἄρτης καὶ ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν Ἀποκούρου... Ἡμεῖς, Χριστιανοί μου, δὲν ἔχομεν ἐδῶ πατρίδα. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔβαλεν τὸν νοῦν εἰς τὸ ἐπάνω μέρος, διὰ νὰ στοχαζώμεθᾳ πάντοτε τὴν οὐράνιον βασιλείαν, τὴν ἀληθινὴν πατρίδα μας». Ἔτσι σκέπτονται οἱ αὐθεντικὰ ὀρθόδοξοι, δηλ. οἱ Ἅγιοι. Ἡ σκέψη δὲ αὐτὴ δὲν εἶναι προφανῶς ἐθνικιστική, ἀλλὰ οὔτε καὶ διεθνιστική. Διότι, ὅπως ἐλέχθη, δὲν καταργεῖται ὁ ἐθνισμὸς καὶ ἡ ἐθνότητα, ἀλλὰ ἱεραρχεῖται στὸ «πραγματικό», ποὺ εἶναι τὸ αἰώνιο. Καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ κατηγορήσει τὸν Πατροκοσμᾶ γιὰ «ἐθνικὴ μειοδοσία»!

Ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἐν Χριστῷ κοινωνία, μὲ τὴ λατρεία της κυρίως, διασῴζει, εἰς πεῖσμα τῆς πολιτικῆς καὶ διπλωματίας, τὴν ἑνότητα καὶ οἰκουμενικότητα τῆς Ρωμανίας / Βυζαντίου, μὲ ἑνωτικὸ σύνδεσμο τὴν ὀρθόδοξη πίστη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ παραμένει ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα, «τὸ Βυζάντιο μετὰ τὸ Βυζάντιο» (Νίκ. Γιόργκα). Ἡ Ρωμαίικη αὐτοκρατορία συνεχίζεται μὲ ἕνα ἄλλο τρόπο ὑπάρξεως μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ μαζὶ ἡ ὑπερεθνικότητα καὶ ὑπερφυλετικότητά της. Μόνο, ὅταν ἀποδυναμώνεται ἡ ἐσωτερικὴ σχέση μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση, τότε ἀνατρέπονται αὐτὲς οἱ ἰσορροπίες.

5. Ἔχει, ὅμως, ἰδιαίτερη σημασία τὸ γεγονός, ὅτι ὁ «φυλετισμός» (ρατσιστικὸς ἐθνικισμός) καταδικάσθηκε συνοδικὰ στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1872, μὲ ἀφορμὴ τὶς πρῶτες ἐκρηκτικὲς ἐκφάνσεις τοῦ ἐθνικισμοῦ στὴ Βαλκανική, τὸ πραξικοπηματικὸ Ἑλλαδικὸ αὐτοκέφαλο (1833) καὶ τὴ Βουλγαρικὴ Ἐξαρχία (1870). Πρέπει δὲ νὰ λεχθεῖ στὴ συνάφεια αὐτή, ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, κινούμενοι στὸ σύνδρομο τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ, καταλύσαμε πρῶτοι τὴν ὑπερεθνικὴ παράδοση τῆς Ρωμηοσύνης, οἱ πολιτικὲς δὲ Ἡγεσίες τῶν ὀρθοδόξων ἐθνῶν τῆς Βαλκανικῆς ἀκολουθοῦν μὲ σχολαστικὴ ἀκρίβεια ὅλες τὶς πολιτειοκρατικὲς αὐθαιρεσίες τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, χρησιμοποιώντας τες μόνιμα ὡς προηγούμενο. Καὶ αὐτὸ πρέπει νὰ λαμβάνεται σοβαρὰ ὑπόψη, ὅταν διαμαρτυρόμενα γιὰ συμπεριφορές, ὅπως αὐτὴ τοῦ Μπερίσα, ἔναντι τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου τῆς Ἀλβανίας...

Ἡ Σύνοδος τοῦ 1872 ἀντιμετώπισε τὸν ἐθνοφυλετισμὸ (ἐθνικισμό) ὡς αἵρεση. Βέβαια, ἀναφέρεται στὸ «βουλγαρικὸν ζήτημα», διότι τὸ «ἑλλαδικόν» εἶχε «λυθεῖ» τὸ 1850. Ὁ φυλετισμὸς χαρακτηρίζεται ἀσυμβίβαστος μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ὡς προβολὴ τῆς φυλῆς καὶ τοῦ ἔθνους εἰς βάρος τῆς πίστεως, μὲ συνέπεια τὴ διάσπαση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ κείμενο εἶναι σαφές: καταδικάζει τὶς φυλετικὲς διακρίσεις καὶ ἐθνικὲς ἔριδες καὶ τὶς διχοστασίες, ποὺ ἀναιροῦν τὴν «ἑνότητα τῆς πίστεως». Ὁ φυλετισμὸς (ἐθνικισμός) καταδικάζεται ὡς «καινὴ δόξα», «ξένος» πρὸς τὴν ὀρθόδοξη παράδοση καὶ «νεωτερικὴ λύμη». Ἡ Ἐκκλησία -ὑποστηρίζεται- δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ποτὲ «ἐθνική», δηλαδὴ «φυλετική». Καὶ αὐτό, πράγματι, ἦταν τὸ καίριο πρόβλημα γιὰ τὴ βαλκανικὴ πραγματικότητα τὸ 19ο αἰῶνα, ὅταν, μὲ τὴν ἐπίδραση τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ τῶν εὐρωπαϊκῶν ἐθνικισμῶν, ἡ ἀναφορὰ δὲν ἦταν πιὰ στὴν «ἐν Ἑλλάδι», στὴν «ἐν Βουλγαρίᾳ» ἢ στὴν «ἐν Σερβίᾳ» Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ στὴν «ἑλληνική» (ὄχι: ἑλλαδική), στὴ βουλγαρικὴ καὶ στὴ σερβικὴ Ὀρθοδοξία. Ἡ Ὀρθοδοξία, ἔτσι, ἀπὸ παράγων ἑνότητας καὶ συνοχῆς, γίνεται δύναμη διασπάσεως, διότι φιλτράρεται μὲ τὶς ἐθνικιστικὲς ἰδέες, ποὺ ὑποτάσσουν τὴν καθολικότητα τῆς πίστεως στὴν ἐθνικιστικὴ - φυλετικὴ ἰδέα. Τὸ λεγόμενο «μακεδονικό» ἤ, καλύτερα, «σκοπιανό» καὶ τὸ «βορειοηπειρωτικό» συναρτῶνται μὲ τὸν ἐθνικισμὸ τῆς Βαλκανικῆς, ποὺ περιθωριοποιεῖ τὴν πίστη ἢ τὴν ὑποτάσσει στὶς ἐθνικιστικὲς σκοπιμότητες. Εἶναι ἐπίκαιρος ἐδῶ καὶ πάλι ὁ λόγος τοῦ Γ. Ἰακωβάτου: «Οἱ Ἀλβανοὶ τῆς Ἠπείρου (ὅταν εἶναι) ὀρθόδοξοι, εἶναι Ἕλληνες· ἅμα εἰσεχώρησεν ὁ ὄφις τοῦ παπισμοῦ εἰς τὴν Ἀλβανίαν, καὶ τὸ ἥμισυ αὐτῆς ἐγένετο παπικόν, δὲν εἶναι Ἕλληνες»! Καὶ σ᾿ ἄλλο σημεῖο: «Ἄνευ θρησκείας (ἐννοεῖ: ὀρθοδοξίας), Φράγκοι, Ἀλβανοί, Βλάχοι. Μετὰ θρησκείας ὁμογενεῖς» (δηλ. τοῦ ἰδίου γένους, ὀρθόδοξοι καὶ Ἕλληνες). Ἔχει μεγάλη σημασία, ὅτι τὴν συνοδικὴ ἀπόφαση τοῦ 1872 ὑπέγραψαν καὶ πρώην Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχες, ἀλλὰ καὶ οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας Σωφρόνιος καὶ Ἀντιοχείας Ἱερόθεος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Σωφρόνιος. Ὁπότε τὸ κείμενο ἔλαβε πανορθόδοξη σημασία.

6. Ἀπὸ τὶς προϋποθέσεις αὐτὲς προσδιορίζεται ἡ δυναμική, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀναπτύξει ἡ Ὀρθοδοξία στὴ σημερινὴ κρίση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ καὶ βαλκανικοῦ χώρου. Ἡ Ὀρθοδοξία, ὅμως, προϋποθέτει ὀρθοδόξους, πατερικὸ δηλαδὴ φρόνημα καὶ καθολικότητα σκέψης. Ἡ ὀρθοδοξολογία εἶναι εὔκολη, ἀκόμη καὶ γιὰ πολιτικούς, ποὺ τὴν ἀγνοοῦν ἢ τὴν ἀπορρίπτουν μὲ τὴν πολιτικὴ ἢ καὶ τὴ βιωτή τους. Ἡ Ὀρθοδοξία, ὅμως, μόνο μέσα στὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία μπορεῖ νὰ λειτουργήσει καὶ νὰ ἀποβεῖ εὐεργετικὴ στὰ ὀρθόδοξα ἔθνη. Ἡ ὑπογραφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ὁποιαδήποτε πολιτικὴ τὴν ἀποδυναμώνει, πολὺ δὲ περισσότερο ἡ ταύτισή της μὲ ὁποιαδήποτε πολιτικὴ ἢ ἰδεολογία. Διότι ἡ Ὀρθοδοξία ἰδεολογικοποιούμενη ἀποορθοδοξοποιεῖται. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι Χριστοκεντρικὸ φρόνημα καὶ συνείδηση, ποὺ ἐνσαρκώνεται σὲ τρόπο ζωῆς, καὶ μόνο μέσα στὰ ὅρια αὐτὰ τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας μπορεῖ νὰ παραμείνει δύναμη ἑνοποιητικὴ καὶ νὰ ἀναπτύξει τὴν ἑνωτικὴ δυναμική της.

Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν παράδοση ἐνσαρκώνει -καὶ σήμερα- ὁ τόσο σκανδαλιστικός, γιὰ ὅσους ἔχασαν τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση, λόγος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἐπισκόπου Μπάτσκας καὶ Νοβισὰντ καὶ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Εἰρηναίου (Μπούλοβιτς): «Ἐγὼ Σέρβος γεννήθηκα καὶ Ἕλληνας θὰ πεθάνω». Οἱ ὀλιγότερο εὐρωπαϊκὰ ἐξελιγμένοι ἢ προσανατολισμένοι ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας στὰ Βαλκάνια καὶ οἱ Ρωμαιορθόδοξοι (ρούμ-ὀρτοντόξ) τῆς Ἐγγὺς καὶ Μέσης Ἀνατολῆς συνεχίζουν νὰ ζοῦν συνειδησιακὰ στὴν πανενότητα τοῦ ρωμαίικου - ὀρθοδόξου Γένους. Ἔτσι, ἐνῷ οἱ πολιτικὲς ἐπιλογὲς τῶν ἡγεσιῶν τους ἐνίοτε λειτουργοῦν διασπαστικά, ἡ ῥωμαίικη - ὀρθόδοξη συνείδηση δημιουργεῖ ἑνότητα ὑπερεθνική, μὲ τὴ συνεχῆ ἀδελφοποίηση ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων μέσα στὸ Κυριακὸ Σῶμα, τὴν Ἐκκλησία.

Μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ διὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ζοῦν ἡ Ρωμανία καὶ ἡ ἑνότητά της. Γύρω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴν Εὐχαριστιακὴ σύναξη καὶ σύνολη τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας πραγματώνεται ἡ ὑπερεθνικὴ ἑνότητά μας στὰ ὅρια τῆς «κατὰ Θεὸν πατρίδος». Ὁ λόγος τοῦ Σεβασμ. Εἰρηναίου δηλώνει, πάνω ἀπ᾿ ὅλα, τὴν ἁρμονικὴ καὶ ἰσόρροπη σύνδεση ἐθνικότητας καὶ ὑπερεθνικότητας (ἢ ὑπερεθνότητας), μέσα στὴν ἁγιοπνευματικὴ ζωὴ καὶ σχέση καὶ ὄχι ἁπλὰ στὶς «ὀρθοδοξολογίες» καὶ τὶς προτάσεις γιὰ «ὀρθόδοξα τόξα» τῶν ὀρθοδοξολογούντων καί, ἴσως, ἀγνοούντων παντάπασι τὴν Ὀρθοδοξία ὡς ζωὴ «ἐν Χριστῷ» καὶ ἐν «Ἁγίῳ Πνεύματι». Χωρὶς πατερικὸ φρόνημα καὶ ἐμπειρία, κάθε λόγος γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία εἶναι ἁπλὴ πολιτικὴ καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν πείθει τοὺς Ὀρθοδόξους.

Μέσα στὴν ἁγιοπνευματικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Σέρβος, πράγματι, εἶναι Ἕλληνας καὶ ὁ Ἕλληνας Σέρβος, ἀλλὰ καὶ Ἀφρικανὸς καὶ Ἀσιάτης καὶ Ἀμερικανὸς καὶ Εὐρωπαῖος. Στὴν τραγῳδία τῆς τέως Γιουγκοσλαβίας ὁ Ἕλληνας Ὀρθόδοξος δὲν συμπάσχει μὲ τοὺς Σέρβους, διότι παραδοσιακὰ καὶ αὐτοὶ εἶναι ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ διότι (καὶ ὅταν...) εἶναι «ἐν δικαίῳ», ἀγωνιζόμενοι γιὰ τὴν ἱστορικὴ ὕπαρξη καὶ συνέχειά τους. Τὸ ἴδιο, δὲν συμπαριστάμεθα μόνο στοὺς Βορειοηπειρῶτες, ἐπειδὴ εἶναι Ἕλληνες, ἀλλὰ σ᾿ ὅλους τους Ἀλβανοὺς Ὀρθοδόξους, διότι ἀδικοῦνται. Ἡ ὀρθόδοξη συνείδηση εἶναι, ἐξ ἄλλου, ὑπὲρ τῶν μουσουλμάνων, ὅταν καὶ αὐτοὶ ἀδικοῦνται καὶ καταπιέζονται. Ἂν δὲν ἐνεργεῖ ἔτσι ἡ ὀρθόδοξη συνείδηση, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὀρθόδοξη. Γι᾿ αὐτὸ δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρξουν ποτὲ συμπαγῆ καὶ μονοδιάστατα «ὀρθόδοξα τόξα», ὅπως τὰ θέλουν οἱ πολιτικοί, ἐνεργοῦντες κατὰ κανόνα μὲ κοσμικὸ πνεῦμα καὶ προϋποθέσεις. Σὲ τελευταῖα ἀνάλυση, πρέπει νὰ γίνει κατανοητό, ὅτι δὲν ὑπάρχουν σήμερα «ὀρθόδοξοι λαοί» ἢ «ὀρθόδοξες κυβερνήσεις», ποὺ μποροῦν νὰ ἐνεργοῦν καθολικὰ «ὀρθοδόξως», ἀλλὰ μόνο ὀρθόδοξα πρόσωπα στοὺς λαοὺς καὶ ἴσως καὶ σὲ κυβερνήσεις, καὶ μόνο αὐτὰ μποροῦν νὰ ἐνεργήσουν ὀρθόδοξα. Ὅπως, ὅμως, ἡ χωρὶς ὀρθόδοξους προϋποθέσεις ὀρθοδοξολογία ἀποβαίνει ἐπιβλαβὴς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, τὸ ἴδιο καὶ ἡ θρησκειοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, συμπορευόμενη σὲ μᾶς τοὺς νέο-ἕλληνες μὲ τὴν ἀρχαιοπληξία καὶ ἑλληνομανία, βοηθεῖ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ ἐθνικισμοῦ - ρατσισμοῦ, ὁδηγώντας στὴν ἀπορθοδοξοποίηση τοῦ λαοῦ μας.

Ὅπως, ὅμως, ἀποδεικνύουν τὰ πράγματα, δὲν ἐργάζονται μόνο οἱ ἀρχαιόπληκτοι ἐθνικιστὲς ἐναντίον τοῦ ἀληθινοῦ πατριωτισμοῦ - ἐθνισμοῦ, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀθεράπευτα εὐρωπαϊστές. Ἐνῷ ὅλο τὸ 19ο καὶ 20ο αἰῶνα ἡ Εὐρώπη καλλιεργοῦσε τὴν ἐθνι(κιστι)κὴ ὑστερία στὰ Βαλκάνια, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἔχει εὔχρηστα προτεκτοράτα, σήμερα, μέσα στὴν προοπτική της Ἑνωμένης Εὐρώπης, χρησιμοποιώντας ὡς ὄργανα κάποιους κονδυλοφόρους τοῦ δημοσιογραφικοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐπιστημονικοῦ χώρου, ἐπιδιώκει νὰ ἀμβλύνει, ὥσπου νὰ τὸ νεκρώσει, τὸ ἐθνικο-πατριωτικὸ φρόνημα, ἐνῷ κύκλοι της ἐμμένουν πεισματικὰ στὸν ἐθνικισμὸ - ρατσισμό τους. Εἶναι ἀνάγκη, συνεπῶς, νὰ συνειδητοποιήσουν καὶ οἱ Ἕλληνες «ἐθνικιστές», ὅτι μὲ τὴν τακτική τους συμπλέουν, τελικά, μὲ τὸν εὐρωπαϊκὸ ἐθνικισμὸ - ρατσισμό, δολοφονώντας τὸν αὐθεντικὸ πατριωτισμό, ποὺ θεμελιώνεται μόνο στὴν ἄδολη φιλανθρωπία τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων μας. Παράλληλα, ὅμως, βλάπτουν καὶ τὴν ὑπερεθνικὴ ρωμαίικη ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν ὑποτίμηση τῆς Ὀρθοδοξίας ἢ τὴν «ἐθνικοποίησή» της, δηλαδὴ τὴ διαστρέβλωση τῆς κατ᾿ ἐξοχὴν ἑνοποιητικῆς μας δύναμης στοὺς δύσκολους καιρούς μας. Τελικὰ ὁ μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια «ἐθνικισμός» δὲν ἀποβαίνει ἀρνητικὴ δύναμη μόνο γιὰ τὴν πίστη καὶ παράδοσή μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ Ἔθνος, τὸ ὁποῖο διατείνεται ὅτι θέλει νὰ προφυλάξει.

---

πηγή