Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας - "Τα αίτια της κρίσης είναι τα αμαρτήματα των Ελλήνων και κυρίως των εκκλησιαστικών και πολιτικών αρχόντων"

Καταιγιστικός και αποκαλυπτικός ο κ.κ. ιερεμίας στην συνέντευξη του στο "Αγιορείτικο Βήμα"

Ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Γόρτυνος, κ.κ. Ιερεμίας, μίλησε στο "Αγιορείτικο Βήμα" και την Στέλλα Μειμάρη για όλους και όλα. Ο λόγος του ήταν καταιγιστικός και χωρίς περιστροφές, καίριος και ρηξικέλευθος.

Ο κ.κ. Ιερεμίας όπως είπε, θεωρεί αιτία της κρίσης "τα αμαρτήματα των Ελλήνων και κυρίως των εκκλησιαστικών και πολιτικών αρχόντων", ενώ προειδοποιεί "τους παραχαράκτες της ιστορίας μας και υβριστές των ηρώων μας (τύπου Ρεπούση) να μην τολμήσουν ποτέ να ᾽ρθουν στην Δημητσάνα ή στη Μεγαλόπολη και να πουν τις βλακείες τους, γιατί δεν τους εγγυάται την ασφάλειά τους".

Επισημαίνει ότι εάν ευσταθούν όσα ακούγονται για το θάνατο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, από τον οποίο ο ίδιος έλαβε την Αρχιεροσύνη, "τότε θα καυχάται περισσότερο η Ελλαδική Εκκλησία γι᾽ αυτόν, γιατί πρόκειται περί μάρτυρος", καταλογίζει "αθεΐα και βία" στο κόμμα της Χρυσής Αυγής, ενώ παράλληλα τονίζει ότι η εκκλησιαστική περιουσία θα έπρεπε να δοθεί από την Εκκλησία απευθείας στο λαό.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Γόρτυνος κ.κ. Ιερεμία, όπως δημοσιεύτηκε στο "Αγιορείτικο Βήμα"

-Οικονομική κρίση, αυτοκτονίες συνανθρώπων μας καθημερινά, ανέχεια και απελπισία. Ποια θεωρείτε, σεβασμιώτατε, ότι είναι τα πραγματικά αίτια της κρίσης που βιώνουμε σήμερα και τι θα πρέπει να γίνει ώστε να αλλάξουν τα πράγματα;

Κατά την Αγία Γραφή, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, αιτία όλων των κακών που συμβαίνουν στην ανθρωπότητα είναι η αμαρτία. Φώναζαν οι Προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη για την αποστασία του λαού του Ισραήλ και τον απειλούσαν ότι αυτή του η αποστασία θα του φέρει μεγάλα δεινά στο έθνος του. Δεν άκουε όμως ο λαός την φωνή των Προφητών, γιατί παρασυρόταν από τα κηρύγματα των ψευδοπροφητών, οι οποίοι με τους λόγους τους θώπευαν τον λαό ότι είναι καλός και ότι θα έχει πάντα ειρήνη. «Ειρήνη, ειρήνη και πού εστίν ειρήνη;», λέγει ο προφήτης Ιερεμίας (Ἰερ. 6,14). Και όταν συνέβηκε η δική μας υποδούλωση στον Τούρκικο ζυγό, πάλι οι τότε άγιοι Πατέρες ως αιτία της υποδουλώσεώς μας αυτής εύρισκαν την αμαρτία και μάλιστα την μεγάλη-μεγάλη αμαρτία, την προδοσία της Ορθοδόξου πίστεως από τον Πατριάρχη και τον Αυτοκράτορα και τους Ιεράρχες – πλην του αγίου Μάρκου του Ευγενικού – με το να υπογράψουν την ένωση με τους αιρετικούς Παπικούς.

Επειδή λοιπόν η αμαρτία είναι η αιτία όλων των κακών, γι᾽ αυτό και οι Προφήτες από παλαιά, για την απαλλαγή και την σωτηρία από τα δεινά κήρυτταν την μετάνοια. Στην γραμμή αυτή των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και οι Πατέρες του υποδούλου έθνους μας, μεταξύ των οποίων πρώτος και ανώτερος ο Δημητσανίτης εθνομάρτυρας Γρηγόριος Ε´, κήρυτταν και αυτοί την μετάνοια, για να χαράξει η λευτεριά στον τόπο.

Δεν ενέκρινε ο Πατριάρχης τα πρόωρα επαναστατικά κινήματα των υποδούλων Ελλήνων κατά των Τούρκων, όχι μόνο γιατί αυτά ήταν ασύνετα, αλλά κυρίως, διότι διεπίστωνε, σαν πνευματοφόρος άγιος Πατέρας αυτός, ότι ο λαός δεν μετενόησε ακόμη για τις αμαρτίες του, δεν έκλαψε γι᾽ αυτές, και δεν θα έχει λοιπόν την ευλογία του Θεού ο αγώνας του. Γι᾽ αυτό, όπως το βλέπουμε φανερά στον παρακλητικό κανόνα της Παναγίας Προυσιωτίσσης, συντεθειμένος στην εποχή της δουλείας, η Εκκλησία στην εποχή της Τουρκοκρατίας προέτρεπε τους πιστούς σε μετάνοια, σε οδύνη για τα διαπραχθέντα αμαρτήματα, για να έρθει η ποθητή ελευθερία στην πατρίδα μας.

Και για να έρθουμε στην σημερινή κρίση της πατρίδας μας, σύμφωνα με τα παραπάνω, αιτία της κρίσεως αυτής είναι τα αμαρτήματα των Ελλήνων. Αλλά για να μην τα βάζουμε με τον φτωχό λαό, εννοώ εδώ πρώτα τα αμαρτήματα των αρχόντων, των εκκλησιαστικών και πολιτικών αρχόντων, και έπειτα του λαού. Έτσι, για την απαλλαγή από την κρίση αυτή, ως μόνο φάρμακο και σωτήρια οδό, θεωρούμε την μετάνοια. Δέν ακούγεται όμως δυνατός ο λόγος περί μετανοίας από τους άμβωνες των Εκκλησιών, όπως αρμόζει να ακούγεται για τα κακά που μας συμβαίνουν. Γι᾽ αυτό, ως Επίσκοπος, αγιογραφικά και πατερικά κρίνων τα πράγματα, δεν βλέπω απαλλαγή από την κρίση, γιατί δεν χτυπήσαμε ακόμη τα στήθη μας, αλλά αντίθετα συνεχίζουμε με μεγαλύτερη μάλιστα «φόρα» την αποστασία μας από τον Θεό. Και πάλι πορνείες, και πάλι μοιχείες, και πάλι καρναβαλικά όργια, και πάλι περιπαιγμός των θείων, μέχρι να φτάσουμε στο μεγάλο και φρικτό αμάρτημα – ω Χριστέ!, πώς δεν άνοιξε η γη να μας καταπιεί! – της φρικτής βλασφημίας του τιμίου Προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, χωρίς να συγκλονιστούν οι συνειδήσεις μας γι᾽ αυτό και χωρίς να χτυπήσουν πένθιμα οι καμπάνες της Ελλαδικής μας Εκκλησίας γι᾽ αυτό.

-Ποια είναι η γνώμη σας για όσα ακούγονται κατα καιρούς από ορισμένους πολιτικούς, τύπου Ρεπούση, τα οποία επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία του έθνους μας;

Γι᾽ αυτούς που τολμούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία του έθνους μας έχω να πω ότι είναι αγράμματοι και είναι απολίτιστοι. Η ιστορία, που παράγεται από το ρήμα «οίδα» (= γνωρίζω), γι᾽ αυτό και σημαίνει «γνώση», έχει πηγές, στις οποίες στηρίζει την γνώση της. Οι δε πηγές της ιστορίας της απελευθερώσεως του έθνους μας είναι σχετικά νεώτερες και δεν είναι μόνο κείμενα, αλλά και προσωπικές μαρτυρίες, φυλαχθείσες ως ιερές παραδόσεις στον λαό μας.

Στην ένδοξη ιστορία του ελληνικού έθνους μας έχουν ζυμωθεί οι καρδιές μας και αυτήν έχουμε ως πλούτο και περιουσία μας πνευματική και από αυτήν αρπαζόμαστε για να συνεχίσουμε την πορεία μας σαν ένδοξη φυλή. Την εθαύμασαν δε την ιστορία μας όλα τα έθνη της γης. Όταν συνέβηκε το ηρωικό Ζάλογγο, συγκινήθηκε όλη η Ευρώπη, ακούγοντας ότι σε μιά γωνιά της Ελλάδος κοπέλλες χαιρέτισαν τον θάνατο με χορό και με τραγούδια. Και έρχονται τώρα αγράμματοι, έτσι γιατί το σκέφτηκαν οι κομπλεξικοί, και χωρίς πηγές και επιστημονικούς στηριγμούς μάς λέγουν ανοησίες και καθαρά βλακείες, νομίζοντες τον ελληνικό λαό, που γέννησε Πλάτωνα και Αριστοτέλη, ότι είναι και αυτός ανόητος και βλάκας σαν κι αυτούς και θα τους πιστέψει.

Τους είπα και απολίτιστους, γιατί ο πολιτισμός επιβάλλει ο ένας να μην προσβάλλει αυτό που σέβεται ο άλλος. Η πατρίδα μας με βιβλία ισχυρών επιστημόνων, με ανδριάντες και αγάλματα, με τα αθάνατα δημοτικά της τραγούδια, ύμνησε τα κατορθώματα των ηρώων της και έκανε έτσι την ιστορία της, γραπτή και προφορική (ιερές παραδόσεις). Και έρχεται τώρα η κυρία Τάδε και ο κύριος Τάδε να βάλουν ἐρωτηματικό στο μεγαλείο της ιστορίας μας. Ε, βέβαια! Άλλοι έχυσαν το αίμα τους για την λευτεριά του τόπου μας και έρχονται αυτοί και την απολαμβάνουν, χωρίς να λέγουν ούτε ένα «ευχαριστώ», οι αγνώμονες! Όχι μόνο, αλλά και να υβρίζουν τους ευεργέτες τους και να αμφισβητούν ακόμη και την ύπαρξή τους. Στους παραχαράκτες αυτούς της ιστορίας μας και τους υβριστές των ηρώων μας και των πατρίων μας, τους συνιστώ να μην τολμήσουν ποτέ να ᾽ρθουν στην Δημητσάνα ή στην Μεγαλόπολη και πουν τις βλακείες τους, γιατί δεν τους εγγυώμαι την ασφάλειά τους!

-Πιστεύετε ότι υπάρχει σχέδιο για χειραγώγηση του λαού απο διάφορα λόμπι που επιθυμούν την πλήρη απαξίωση της Εκκλησίας;

Ναι, το νομίζω και το πιστεύω. Καταχθόνιες δυνάμεις, του Αντιχρίστου δυνάμεις, ενεργούν και δρουν με καταστρωμμένο σχέδιο και σύστημα για να αποσπάσουν τον Ελληνικό λαό από τις ιερές του παραδόσεις, για να τον αποκόψουν από την Εκκλησία, για να τον κάνουν απάτριδα και άθεο. Και το σχέδιό τους αυτό κινείται ύπουλα. Ποιός τώρα από μας τους Ιεράρχες είναι Προφήτης, με την έννοια του «ρωέ» (= ο βλέπων) της Παλαιάς Διαθήκης, για να μπορεί να διαγνώσει τα κινήματα του σχεδίου αυτού και να δώσει φάρμακο στον λαό για να μείνει ανεπηρέαστος από τα αντιχριστιανικά και αντεθνικά διαβούλια των μυστικών δυνάμεων του Αντιχρίστου;

-Πως κρίνετε την ολοένα και ανοδική πορεία της Χρυσής Αυγής;

Ως Επίσκοπος θέλω να μένω υπεράνω πολιτικών κομμάτων και πολιτικών αποχρώσεων. Όλα τα πολιτικά κόμματα τα θεωρώ ελλιπή, γιατί είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Όλα τα πολιτικά κόμματα τα θεωρώ ως ιδεολογίες, που προσπαθεί η καθεμιά να βελτιώσει τα πράγματα της κοινωνίας. Έτσι, όλα τα κόμματα θέλω να τα σέβομαι. Πολεμώ όμως, με όλη την δύναμη των πνευμόνων μου, το κόμμα εκείνο που έχει αυτά τα δύο: Αθεΐα και βία. Η «άνοδος» της Χρυσής Αυγής, όπως λέτε, ερμηνεύεται πολύ φυσικά. Απογοητευμένος ο λαός από προηγούμενα κόμματα, χαιρέτισε με ενθουσιασμό ένα νέο κόμμα, για να απογοητευθεί ίσως αργότερα από αυτό και να στραφεί σε άλλο κόμμα, που θα του υποσχεθεί καλύτερο μέλλον. Αυτή η παλίρροια του λαού θα συμβαίνει πάντα, μέχρις ότου καταλάβουμε όλοι ότι το καλύτερο πολίτευμα για να πάει μπροστά η κοινωνία μας είναι η ΧΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ. Το Ευαγγέλιο, αυτό πρέπει να κυβερνήσει την πατρίδα μας και τον κόσμο όλο. Γι᾽ αυτό έχουμε ανάγκη όχι από πολιτικούς, αλλά από Κοσμάδες Αιτωλούς, αγίους Ιεράρχες και Ιεροκήρυκες, που να πάρουν στο ένα χέρι τον Σταυρό και στο άλλο το Ευαγγέλιο και να κηρύττουν το μήνυμα επιστροφής στον Χριστό και στην αγία Του Εκκλησία.

- Τι θεωρείτε ότι θα έπρεπε να γίνει για την όσο το δυνατόν καλύτερη αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας;

Δύσκολο ερώτημα. Αλλά και εύκολο! Για την εκκλησιαστική περιουσία, αφού αυτή ανήκει στην Εκκλησία, φρονώ ότι πρέπει βέβαια να δοθεί στον λαό, αλλά να δοθεί από την ίδια την Εκκλησία, από τον Αρχιεπίσκοπο και τους κατά τόπους Επισκόπους και όχι να παρέχεται στο κράτος. Στους πολιτικούς δεν δίνουμε εμπιστοσύνη να τους παραδώσουμε την εκκλησιαστική περιουσία. Το κράτος να κάνει προτάσεις στην Εκκλησία και η Εκκλησία θα κατατέμνει και θα παραχωρεί την περιουσία της με το αποστολικό πνεύμα «κατά την χρείαν εκάστου» (πρβλ. Πράξ. 2,45).

- Πως κρίνετε την επιχειρούμενη κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών από τα σχολεία, καθώς και την κατάργηση της αργίας της Κυριακής;

Το κρίνω ως φυσικό επακόλουθο της πολιτικής μερικών κυβερνώντων, που θέλουν να κάνουν άθεη την παιδεία μας και την πατρίδα μας. Δεν πρόκειται όμως να πετύχουν τίποτε, όπως το αποδεικνύει η ένδοξη ιστορία μας. Το ελληνικό έθνος πέρασε από Τουρκιά• και τότε δεν είχαμε σχολεία και δεν χτυπούσε η καμπάνα για τον εκκλησιασμό της Κυριακής. Και όμως! Και τότε τα Ελληνόπουλα μάθαιναν γράμματα, «του Θεού τα πράματα», στα Κρυφά Σχολειά, και τότε πάλι οι Έλληνες πηγαίνανε στην Εκκλησία την Κυριακή σε κρυφούς τόπους. Ιδιαίτερα όμως για την κατάργηση του θρησκευτικού μαθήματος, παρά την αντίδρασή μου με όλους τους Ιεράρχες γι᾽ αυτό, κάπως βλέπω προσωπικά το πράγμα – ίσως και λανθασμένα – ότι είναι αποδοκιμασία από τον Θεό για μερικούς ή πολλούς θεολόγους καθηγητές και καθηγήτριες, που παρουσιάζονται αθεολόγητοι, ακόμη δε και ασεβείς στους μαθητές, εμπαίζοντες μάλιστα μερικοί απ᾽ αυτούς τις ιερές παραδόσεις μας• ενώ οι φιλόλογοι και οι μαθηματικοί ομιλούν με ενθουσιασμό για το αντικείμενο του μαθήματός τους.

Ναι, με πολύ πόνο και οδύνη το λέγω: Υπάρχουν μερικοί ακατάρτιστοι στα ιερά γράμματα θεολόγοι και δεν λέγουν από την έδρα τους ένα γλυκό λόγο για τον Χριστό και την Παναγία μας στους μαθητές τους. Αγωνιζόμαστε με αγώνα πολύ οι Ιεράρχες να μην καταργηθεί το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία. Αλλά και αν συμβεί κάτι τέτοιο, και πάλι δεν φοβούμαστε, γιατί η Εκκλησία θα στραφεί δυναμικώτερα στην Κατήχηση. Και την διδασκαλία των ιερών μας παραδόσεων θα την αναλάβει η γιαγιά! Αυτή μάλιστα θα μιλήσει πιο καλά από τον θεολόγο καθηγητή στο σχολείο. Γιατί η γιαγιά θα πει στο εγγονάκι για νηστεία την Τετάρτη και την Παρασκευή• θα πει για καντήλι, για λιβάνι, για μετάνοιες, πράγματα που δεν τα λέγουν στα παιδιά οι κύριοι θεολόγοι καθηγητές των Γυμνασίων μας.

- Τι πιστεύετε για όλα αυτά που ακούγονται για το θάνατο του μακαριστού Χριστοδούλου και για τη διενέργεια νεκροψίας-νεκροτομής;

Δεν γνωρίζω τίποτε γι᾽ αυτό. Τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπό μας Χριστόδουλο, από τα τίμια χέρια του οποίου έλαβα την Αρχιερωσύνη, όπως όλοι, έτσι και εγώ, τον παραδεχόμαστε για δυναμικό εκκλησιαστικό άνδρα, που έγραψε ιστορία. Είχε δυναμικό λόγο. Είναι αλήθεια ότι τέτοιοι δυναμικοί άνδρες μπαίνουν στο στόχαστρο των αντιφρονούντων που μηχανεύονται τρόπους, πονηρούς τρόπους, για την εξαφάνισή τους. Στο βιβλίο του προφήτου Ιερεμίου διαβάζουμε ένα τέτοιο περιστατικό, που συνέβηκε εναντίον του προφήτου από δικούς του μάλιστα ανθρώπους, από τους «άνδρες Αναθώθ», τους πατριώτες δηλαδή του προφήτου.

Αυτοί διοργάνωσαν μία απόπειρα δολοφονίας εναντίον του προφήτου. Τον εκάλεσαν σε τραπέζι και συνεφώνησαν να βάλουν δηλητηριώδες φυτό στο ψωμί του, για να τον εξαφανίσουν (Ἰερ. 11,18-23). Και πολλά-πολλά τέτοια παραδείγματα δολοφονικών ενεργειών έχουμε να παρουσιάσουμε από την Εκκλησιαστική μας Ιστορία εναντίον των αγίων Πατέρων. Εάν τοιούτον τι συνέβηκε και στον Μακαριστόν Αρχιεπίσκοπό μας, τότε θα καυχάται περισσότερο η Ελλαδική Εκκλησία γι᾽ αυτόν, γιατί πρόκειται περί μάρτυρος. Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υπέμεινε με θαυμαστή καρτερικότητα την βάσανο της ασθενείας του, χωρίς να εκφέρει γογγυσμόν τινα. Άγιασε με την θαυμαστή υπομονή του και την προσευχή του στην κλίνη της ασθενείας του.

- Πως σχολιάζετε τον πολύχρονο εγκλεισμό του πρώην Πατριάρχη Ιεροσολύμων, κ. Ειρηναίoυ;

Δεν γνωρίζω καλά το θέμα και γι᾽ αυτό δεν μπορώ να το σχολιάσω. Προσωπικά όμως λέγω ότι μου προκαλεί την συμπάθεια κάποιος που πάσχει και υποφέρει, ενώ πρώτα ήταν στα μεγαλεία του.

πηγή

Ν. ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ: ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΑΝΑΞΙΟΙ - ΕΡΜΑΙΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

"...Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού και τίποτα δεν μπορεί να την εξοντώσει όσο και αν όλοι αυτοί το επιδιώκουν. Οι σύγχρονοι όμως «Γραμματείς και Φαρισαίοι» είναι αυτοί που σήμερα την σταυρώνουν. Είναι αυτοί που έχουν αφήσει έρμαιο το ποίμνιο σε αυτή την μεγάλη ιστορική συμφορά, βορρά κοράκων, εχθρών της Ορθοδοξίας και του ελληνισμού..."

Ορθόδοξοι πολίτες που δεν θέλησαν να σφραγιστούν με το Άμκα, τους κόπηκε η σύνταξη. Ψηφίστηκε νομοσχέδιο που επιβάλει την δωρεά οργάνων σώματος αν δεν κάνεις υπεύθυνη δήλωση. Στα σχολικά βιβλία ο ευτελισμός της Oρθοδοξίας διδάσκεται πλέον με ανοιχτό τρόπο ώστε οι νέοι μαθητές να γίνονται αγνωστικιστές και αρνητές της πίστεως ενώ το μάθημα των θρησκευτικών γίνεται μάθημα συγκριτικής θρησκειολογίας. Οι Έλληνες βουλιάζουν στην ανέχεια, στην ανεργία, οικογένειες διαλύονται και πολλοί νέοι αναγκάζονται σαν καινούργιο παιδομάζωμα να φεύγουν στο εξωτερικό και έπονται πολύ χειρότερα για μια χώρα που υποτίθεται ότι είναι ο φάρος της ελληνικής παράδοσης και της ορθοδοξίας.

Σε όλα αυτά η εκκλησιαστική ιεραρχία είναι σκανδαλωδώς απούσα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Γνωστός ιεράρχης της βόρειας Ελλάδας που αρέσκεται να βγαίνει συχνά στα τουρκολαγνικά κανάλια και να κάνει δηλώσεις εντυπωσιασμού επί παντός επιστητού, όταν του ζητήθηκε να συμπαρασταθεί σε μια κίνηση κατά της παρέλασης των ομοφυλοφίλων με διάφορες προφάσεις, (εν αμαρτία), «εξαφανίστηκε» μην τυχόν και ενοχλήσει τον γνωστό τουρκολάγνο και ισλαμόφιλο δήμαρχο. Άλλος ιεράρχης πάλι της βορείου Ελλάδας θεώρησε σωστό να παραβρεθεί σε δημόσια εκδήλωση μουσουλμάνων δερβίσηδων επικροτώντας μια παραθρησκευτική τελετή που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, (αν είχε κάποια γνώση θα αντιλαμβάνονταν τι εννοώ), από τελετές δαιμονιζόμενων. Άλλος ιεράρχης της κεντρικής Ελλάδας ο οποίος μάλιστα είχε και εκπομπή στην «αμαρτωλή» ΕΡΤ, είχε βγάλει εγκύκλιο που παρακινούσε τους ιερείς της μητρόπολης του να μην χτυπούν τις καμπάνες γιατί… ενοχλούν τον κόσμο τις Κυριακές. Άλλος ιεράρχης πάλι της κεντρικής Ελλάδας έχει σκανδαλίσει εμφανιζόμενος δημόσια χωρίς το ράσο δηλώνοντας πως πρέπει να καταργηθεί στους δημόσιους χώρους και έτσι η Ελλάδα να είναι μια καθαρά κοσμική χώρα. Άλλος ιεράρχης της Πελοποννήσου, γνωστός για τις δημοσιές παρεμβάσεις του υπέρ της παγκοσμιοποίησης, έχει επανειλημμένα τοποθετηθεί με την άνευ ορών ένωση των εκκλησιών. Τέλος γνωστός ιεράρχης του Πατριαρχείου έφτασε στο σκανδαλώδες σημείο να… φιλήσει δημόσια το χέρι του Πάπα. 

Και μέσα σε όλη αυτή την «θύελλα» ο αρχιερέας της χώρας του μνημονίου, της χώρας που αργοπεθαίνει καθώς έχει παραδοθεί η εθνική της κυριαρχία, αρέσκεται στο να βγαίνει φωτογραφίες αγκαλιά με όλους αυτούς τους «πολιτικούς εθνοσωτήρες» που έχουν καταστρέψει τα πάντα. Ο αρχιερέας αυτός ξέρει πολύ καλά την «σιωπή» ενώ γύρω του συσσωρεύονται ερείπια και σε λίγο καιρό οι εκκλησίες θα μείνουν χωρίς ιερείς, άλλωστε αυτό δεν επιδιώκουν όλοι αυτοί οι πολίτικοι του φίλοι; Ο αρχιερέας αυτός κωφεύει σε όλες τις εκκλήσεις για να σταθεί στο ύψος του και να υπερασπιστεί το κάθε πλευρά διωκόμενο ποίμνιο του, ένα ποίμνιο σπαρασσόμενο, ένα ποίμνιο εγκαταλελειμμένο. Θα πρέπει να γνωρίζει πως στο Βυζάντιο, όπως μας αναφέρει ο Στήβεν Ράνσιμαν, αυτός ο κορυφαίας βυζαντινολόγος στο βιβλίο του Βυζαντινή Θεοκρατία, «Ο σεβασμός για την θεϊκή εξουσία του Αυτοκράτορα ή του Πατριάρχη δεν εμπόδιζε τους Βυζαντινούς να ξεσηκώνονται σε επανάσταση εναντίον ενός ανθρώπου που τον θωρούσαν ανάξιο για τέτοια θέση». Θα πρέπει να του θυμίσουμε αυτό που έγραψε το 1984 ο κορυφαίος ελληνορθόδοξος θεολόγος, Ιωάννης Ρωμανίδης, στο μεγαλειώδες έργο του, «Πατερική Θεολογία» : «Η εκκλησία όμως όταν αντιμετωπίζει ανέντιμο αγώνα εναντίον της είναι υποχρεωμένη να αμυνθεί». Και εδώ να θυμηθούμε και τον Πάτερ Παΐσιο : «Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχει η Ελλάδα μας κάνει κακό λένε πρέπει να την εξαφανίσουμε», και τέλος τον μεγάλο αυτό άγιο, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, «Την εξουσία δεν την φοβάται όποιος κάνει το καλό αλλά όποιος κάνει το κακό». 

Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού και τίποτα δεν μπορεί να την εξοντώσει όσο και αν όλοι αυτοί το επιδιώκουν. Οι σύγχρονοι όμως «Γραμματείς και Φαρισαίοι» είναι αυτοί που σήμερα την σταυρώνουν. Είναι αυτοί που έχουν αφήσει έρμαιο το ποίμνιο σε αυτή την μεγάλη ιστορική συμφορά, βορρά κοράκων, εχθρών της Ορθοδοξίας και του ελληνισμού. 

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ 
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

πηγή

Ἕνα φωτισμένο κείμενο ἀπὸ φωτισμένους Ἁγιορεῖτες Πατέρες γιὰ τὴν κρισιμότητα τῆς ἐποχῆς μας

Ἱερὸν Κελλίον Μπουραζέρη Ἁγ. Νικολάου, 08/06/2013

Δύσκολοι Καιροί

Εἶναι ἕνας χαρακτηρισμὸς ποὺ καὶ παλιὰ ἔδιναν οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐποχή τους ἀναπολώντας τὰ περασμένα. Δὲν εἶναι ὅμως ἀρκετός, πιστεύουμε, γιὰ νὰ ἐκφράση τὴν σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα. Τὰ γεγονόντα αὐτὰ καθεαυτά, ἡ μεταξύ τους σχέση, ἡ σύγκλιση, ἡ ἔκταση καὶ ἡ ταχύτητα μὲ τὴν ὁποία ἐξελίσσονται ἀναγκάζουν πολλοὺς νὰ τὴν δοῦν ὡς ἀποκαλυπτική. Ἡ προχωρημένη καὶ γενικευμένη κρίση ποὺ ἐπικρατεῖ σὲ ὅλα τὰ πεδία -εἶναι περιττὸ νὰ τὰ ἀπαριθμήσουμε- δὲν ἔχει αἴτια οἰκονομικά, πολιτικά, ἀλλὰ πνευματικὰ καὶ φανερώνει ὅτι πίσω ἀπὸ τοὺς ὁρατοὺς κρύβεται ὁ ἀόρατος ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀνθρωπότητος.
Αὐτὸς ὅμως δὲν εἶναι παρὰ ἕνα ἀπὸ τὰ κτίσματα, ἱκανότερο βέβαια ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη τὸ κακό, ὡς πνεῦμα πονηρό, ἀδύναμο ὅμως ἐμπρὸς στὸν Δημιουργὸ καὶ Κτίστη τῶν ἁπάντων. Γι’ αὐτό, καὶ ἂν τὸν συναντήση μὲς στὸν ἄνθρωπο, φεύγει μακριὰ καὶ τὰ σχεδιά του ματαιώνονται. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ ἁλώσει ἰδιαίτερα τὶς ὀρθόδοξες χῶρες, ὥστε, καὶ ἂν αὐτὲς εἶναι μικρὲς καὶ ἀδύναμες σὰν τὴν Ἑλλάδα μας. Τὸν φοβίζουν ὅσο τίποτε ἄλλο οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ λαοὶ ποὺ ἔχουν μέσα τους Χριστό, γι’ αὐτό, στὴν ὕστατη προσπάθειά του νὰ ἀπομακρύνει τὴ Χάρη ποὺ ἔλαβαν μὲ τὸ Βάπτισμα  καὶ τὸ Χρίσμα, ἔχει ἐπιστρατεύσει.... ὅλη του τὴν πονηρὶα καὶ τοὺς πιὸ ἔμπιστους συνεργάτες του.

Μὴν παρασυρθοῦμε ὡστόσο ἀπὸ τὰ κατορθώματα ποὺ ἔχει νὰ ἐπιδείξη στὴν ἐποχή μας καὶ τὸν θεωρήσουμε κυρίαρχο τῶν πάντων. Ὁ μόνος Δυνατὸς, ὁ Παντοκράτωρ εἶναι μαζί μας, μέσα μας, ὅταν βέβαια τὸν ἀκολουθοῦμε ἀπαρνούμενοι τὸν ἑαυτό μας καὶ γινόμαστε μέλη ζωντανὰ τοῦ Σώματός του, τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα, ἂν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὸ παράδειγμά Του νὰ γινόμαστε μέτοχοι τῆς  Χάριτος τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος ἡ ὁποία ἀνασταίνει  τὶς ψυχὲς ἀπὸ τώρα καὶ θὰ δοξάση τὰ ἀναστημένα σώματα στὴν Δευτέρα Παρουσία Του. Ἐμεῖς ἀδικήσαμε τὸν ἑαυτό μας, λησμονώντας τὴν ὕψιστη αὐτὴ τιμὴ ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνη ἄνθρωπος, ὥστε νὰ μᾶς δώση τὴν δυνατότητα νὰ γίνουμε ἐμεῖς θεοὶ κατὰ Χάριν.

Ἂν ἀναλογιστοῦμε αὐτὲς τὶς ἀλήθειες θὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι αἴτιοι τοῦ κακοῦ καὶεἰδικά τῆς  σημερινῆς κατάστασης εἴμαστε ἐμεῖς ἐφ’ ὅσον μποροῦμε νὰ τὰ ἀποτρέψουμεμὲ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ δὲν τὸ κάνουμε. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ βασικὴ εὐθύνη δὲν ἀνήκει τόσο στὸν εἰσηγητὴ τῆς κακίας ὅσο σὲ ἐμᾶς ποὺ ἔχουμε τὴν δύναμη καὶ δὲν τὴν ἐνεργοποιοῦμε.
Ἀκοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην (ἀρετή) αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα (τὰ γήινα) προστεθήσεται ὑμίν» καὶ ὡς χριστιανοὶ τὸ δεχόμαστε, ἀλλὰ μόνο στὴν θεωρία. Στὴν καθημερινὴ ζωὴ τὸ πρωταρχικὸ ἐνδιαφέρον μας ἔχει μεταφερθῆ ἀπὸ τὸν οὐρανό, «ὅπου ὑπάρχει τὸ πολίτευμά μας» ἡ ἀληθινὴ πατρίδα μας, σὲ τούτη ἐδῶ τὴν γῆ στὴν ὁποία μᾶς ἔφερε ὁ Θεὸς μὲ ἀποκλειστικὸ σκοπὸ νὰ προετοιμασθοῦμε γιὰ τὴν αἰωνιότητα.

«Οὐδεὶς ἀναβέβηκε εἰς τὸν οὐρανὸν μετὰ ἀνέσεως» μᾶς λέει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μαςμὲ τὸ στόμα τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ καὶ ὅλων τῶν ἁγίων της. Ἐμεῖς θεωροῦμε τὴν ἄνεση ὡς αὐτονόητο δικαίωμα καὶ τὴν ἐπιδιώκουμε μὲ κάθε τρόπο καὶ χωρὶς καμμία συστολή. Ἔτσι ὅμως καλλιεργοῦμε ἀντὶ νὰ καταπολεμήσουμε τὴν φιλαυτία μας καὶ προετοιμάζουμε τὴν ψυχή μας νὰ ἀναζητήση καὶ νὰ δεχθῆ τὴν ἁμαρτία. Αὐτὴ εἶναι ποὺ ἀπομακρύνει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ νεκρώνει ἔτσι τὴν ψυχή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς βρίσκουν ὅλα τὰ κακά, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικὰ καὶ στὴν ζωὴ αὐτὴ καὶ στὴν αἰώνια. Δὲν ἁμαρτάνει βέβαια ὅποιος χρησιμοποιεῖ εὐχαριστιακὰ καὶ ἀπολαμβάνει ἔννομα τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ ἴδιος μᾶς τὰ ἔδωσε  γιὰ νὰ ἀναγώμεθα σ’αὐτόν. Ἁμαρτωλὰ δὲν εἶναι κατὰ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ τὰ γήινα ἀγαθά, ἀλλὰ ἡ ἐμπαθὴς προσκόλληση σὲ αὐτά. Αὐτὴ εἶναι ἀκριβῶς ἡ μεγάλη πτώση μας γι’αὐτὸ καὶ τώρα ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ τὰ πάρουν στὰ χέρια τους καὶ νὰ μᾶς τὰ στεροῦν οἱ ἐχθροί του, μήπως συνέλθουμε ἀπὸ τὴν ἀχαριστία μας καὶ καταλάβουμε ὅτι αὐτὸς εἶναι ἡ πηγὴ κάθε ἀγαθοῦ. Ἀλλὰ αὐτὴ δὲν θὰ εἶναι καὶ ἡ ἔσχατη πτώση; Τὸ ὅτι θὰ προτιμήσουν οἱ πολλοὶ ἐκεῖνον ποὺ θὰ τοὺς ὑποσχεθῆ ὅτι θὰ τοὺς ἐξασφαλίση τὰ γήινα ἀγαθὰ ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ οὐράνια καὶ πνευματικὰ καὶ κωφεύοντας στὴν ὁλοκάθαρη καὶ πατρικὴ φωνὴ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία τους βεβαιώνει μέσα ἀπὸ τὶς Ἅγιες Γραφὲς ὅτι στὴν μέλλουσα ζωὴ θὰ πᾶνε μαζὶ μ’ αὐτὸν ποὺ ἀκολούθησαν στὴν παρούσα.
Ἐκεῖνο ποὺ ζητᾶ ἡ ψυχὴ μας  εἶναι ἀδύνατον νὰ μᾶς τὸ χαρίση ἄλλος ἐκτὸς ἀπὸ Αὐτὸν ὁ ὁποῖος μᾶς ἔπλασε ἀλλὰ καὶ μᾶς ἀνέπλασε μὲ τὴν Σταύρωση  καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Δικαιοῦται ὡστόσο νὰ εἶναι, καθὼς λέει ὁ ἴδιος, Θεὸς ζηλότυπος καὶ θέλει νὰ Τὸν ἀγαποῦμε ὅπως μᾶς Ἀγαπᾶ Αὐτός, μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά. «Υἱέ μου, δός μοι σὴν καρδίαν» μᾶς παραγγέλλει στὴν Π.Διαθήκη καὶ «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς  καρδίας  σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς  ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς  δυνάμεώς σου» στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ ὡς πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή.
Ἂς ἐπιστρέψουμε λοιπὸν μὲ τὴν μετάνοια στὴν ἀγκαλιά Του παρακαλώντας Τον νὰ μᾶς δώση τὴν διάθεση νὰ Τὸν ἀναζητήσουμε, νὰ θέλουμε νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε καὶ αὐτὸ νὰ γίνει τὸ πρῶτο μέλημα τῆς ζωῆς μας. Ἂς φροντίσουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ πλῆθος καὶ τὸ μέγεθος τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ μὴ δικαιολογοῦμε συνεχῶς  τὸν ἑαυτό μας. Ὅπως δὲν ὠφέλησε τοὺς πρωτοπλὰστους ἡ δικαιολογία καὶ ἡ μετάθεση τῆς εὐθύνης, ἔτσι καί μᾶς. Δὲν θὰ εἶχε ὁ νοητὸς ὄφις οὔτε οἱ συνανθρωποί μας τὴν δυνατότητα νὰ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Θεό, ἂν ἐμεῖς εἴχαμε μείνει πιστοὶ στὴν Πατρική Του ἀγάπη καὶ εἴχαμε ἐκτιμήσει τὰ δῶρα του.
Ὡς Πατέρας φιλόστοργος δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ μᾶς ἀγαπᾶ, ἀλλὰ περιμένει μὲ μακροθυμία τὴν μετανοιά μας.Ὅλα αὐτὰ ποὺ σήμερα συμβαίνουν στὸ προσωπικὸ ἐπίπεδο, στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ στὸ παγκόσμιο προσκήνιο μᾶς κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. «Ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» κατὰ τὸν Ἀπόστολο. Ἂν τώρα δὲν ξυπνήσουμε, σὲ λίγο θὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Ὁ ὕπνος θὰ γίνη λήθαργος καὶ νάρκη. Ἡ κακομοιριὰ στὴν ὁποία καταδικάσαμε τὸν ἑαυτό μας δὲν ἁρμόζει στὶς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καὶ μάλιστα σὲ Ὀρθόδοξους Ἕλληνες. Δὲν μᾶς χάρισε ὁ Ὕψιστος Θεὸς τὴν ὕπαρξη σὰν μία παρένθεση μέσα στὴν ἀνυπαρξία, ὥστε νὰ κυλιώμαστε στὰ γήινα, μάταια ἢ ἁμαρτωλά.Ὅποιος δὲν φοβᾶται τὸν Κτίστη τῶν ἁπάντων φοβᾶται καὶ ὑποδουλώνεται στὰ κτὶσματά Του, ἀλλὰ καὶ ἀντιστρόφως. Μή μᾶς κυριεύση λοιπὸν ἡ ἡττοπάθεια, ὡς πρόσωπα καὶ ὡς ἔθνος καὶ ὑποκύπτουμε στὶς ἐπιβουλὲς τῶν ὁρατῶν καὶ τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν. Μᾶς ἔφεραν πρὸ ἀλλεπάλληλων τετελεσμένων γεγονότων ποὺ κανένας μας δὲν θέλει καὶ ὅμως τὰ ἀποδεχόμαστε μοιρολατρικὰ καὶ σχεδὸν ἀδιαμαρτύρητα. Ἐδῶ ποὺ φθάσαμε εἶναι πλέον ἀδύνατον, ἀνθρωπίνως, νὰ ἐπανέλθουμε στὴν ὁμαλότητα, τὴν λογική, τὴν χαρά, τὴν ἑνότητα, τὴν ἀγάπη, τὴν  ἐλευθερία. Ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς βγάλη ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο καὶ νὰ μᾶς   χαρίση  ὅλα τὰ καλὰ εἶναι ὁ Χριστός μας, τὸν ὁποῖο παραγκωνίσαμε καὶ βάλαμε στὴν θέση του, στὸ κέντρο τῆς ζωῆς τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἑαυτό μας. Καὶ θὰ τὸ κάνη ἂν μετανοήσουμε ἔμπρακτα καὶ τοῦ ἀναθέσουμε «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν» ἀπὸ τὶς σωστικὲς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας Του Μητρὸς καὶ Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν θέλει μὲ κανένα τρόπο νὰ προσβάλη τὸ πλάσμα ποὺ τίμησε μὲ τὸ κατ’εἰκόνα Του γι’ αὐτό, σεβόμενος τὸ αὐτεξούσιο ποὺ ἄλλοι πασχίζουν τώρα νὰ μᾶς στερήσουν, θέλει τὴν συγκατάθεσή μας. Ἂν παρ’ ὅλα ταῦτα ἐμεῖς δὲν ταπεινωθοῦμε, ἀλλὰ προτιμήσουμε νὰ αὐτονομηθοῦμε ὁριστικὰ ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο καὶ  Παντοδύναμο  τὸν Κυριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τότε κι αὐτὸς ἀναγκαστικὰ θὰ μᾶς ἐγκαταλείψη καὶ οὐσιαστικὰ θὰ χάσουμε τὴν ἐπίγεια πατρίδα μας. Ὅποιος ὅμως  ξεχωρίσει ἀπὸ τὴν μᾶζα καὶ Τὸν ἀκολουθήσει, θὰ ἔχη τὴν δυνατότητα νὰ κερδίσει τὴν οὐράνια πατρίδα τὴν ὁποία ἐπόθησε καὶ προσδοκᾶ. Καὶ ἂν ὁ Κύριός μας δῆ νὰ ἀλλάζουμε ὁμαδικὰ πορεὶα νὰ μετανοοῦμε σὰν τοὺς Νινευΐτες, μπορεῖ μὲ ἕνα νεῦμα νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν Του, νὰ εὐλογήσει καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα μας καὶ τὶς ψυχὲς νὰ σώσει.

Ἂς ἀγωνιστοῦμε λοιπὸν νὰ ἑλκύσουμε τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἑνώνει τοὺςἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξὺ τους, ὥστε νὰ ἐπικρατήσει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμόνοια,ὅπως στὸν οὐρανὸ ἔτσι στὴν Ἑλλάδα μας, στοὺς Ὀρθοδόξους λαοὺς -καὶ ποιὸς δὲν τὸεὔχεται- σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο.

ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Α΄) - Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος Λεμοντζής

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

(Α΄)

Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος Λεμοντζής, Δρ.Θ. 

Από εκείνους που διανυκτερεύουν στα πανδοχεία, μερικοί βρίσκουν κρεβάτια, άλλοι δεν έχουν κρεβάτι κοιμούνται στο πάτωμα και εντούτοις ροχαλίζουν όπως κι εκείνοι που κοιμούνται σε κρεβάτι. Κι όταν περάσει η νύχτα, πρωί- πρωί αφήνουν το κρεβάτι τους και το πανδοχείο και φεύγουν όλοι μαζί, έχοντας μόνο τα πράγματά τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και όλοι όσοι γεννιούνται σ’ αυτόν τον κόσμο, και οι φτωχοί και οι πλούσιοι και επίσημοι, βγαίνουν από την ζωή σαν από πανδοχείο, χωρίς να παίρνουν μαζί τους τίποτε από τις απολαύσεις του βίου και από τα πλούτη τους, παρά μόνον τα έργα τους, καλά ή κακά, όσα έκαναν στη ζωή τους». (Μέγας Αντώνιος)

   Ανώνυμος χριστιανός των πρώτων χριστιανικών χρόνων σε επιστολή του προς κάποιον Διόγνητο, με­ταξύ άλλων αναφέρει και τα εξής: «οι Χριστιανοί δεν διαφέρουν από τους άλλους ανθρώπους, ούτε ως προς τον τόπο που κατοικούν, ούτε ως προς τη γλώσσα, ούτε ως προς τον τρόπο ζωής. Γιατί δεν κατοικούν σε ξεχωριστές πόλεις, ούτε χρησιμοποιούν κάποια παραλλαγμένη διάλεκτο. Φέρουν σάρκα, αλλά δεν ζουν κατά τις επιθυμίες της σαρκός. Στη γη μένουν, αλλά είναι πολιτογραφημένοι στον ουρανό. Υπακούουν στους καθορισμένους νόμους και με τον δικό τους τρόπο υπερβαίνουν τους νόμους. Όλους τους αγαπούν, αλλά απ’ όλους διώκονται...με λίγα λόγια, ό,τι είναι η ψυχή για το σώμα, αυτό είναι και οι χριστιανοί για τον κόσμο». Το συγκεκριμένο κείμενο εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη θέση των χριστιανών μέσα στον κόσμο. Οι χριστιανοί ζώντας μέσα στον κόσμο, νιώθουν ότι βρίσκονται στον οίκο του Πατρός τους διότι ο κόσμος έχει δημιουργηθεί από το Θεό. Ταυτόχρονα νιώθουν ότι είναι πάροικοι και παρεπίδημοι (Α' Πετρ. 2,11), διότι από τη μία ο τελικός προορισμός τους είναι η Βασιλεία του Θεού, και από την άλλη ο κόσμος έχει λησμονήσει τον προ­ορισμό του.

Το ενδιαφέρον των χριστιανών δεν περιορίζεται μόνο στο χώρο των ιστορικών εξελίξεων, αλλά επεκτείνεται πέρα από αυτόν: «Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. 13,14). Η μέλλουσα αυτή πόλη που ταυτίζεται με την Βασιλεία του Θεού, δεν είναι μακριά από τους πιστούς, αλλά βρίσκεται μέσα στην καρδιά τους (Λουκ. 17,21). Μπροστά στη Βασιλεία του Θεού ο κόσμος και τα πράγματα του κόσμου σχετικοποιούνται. Μαζί με αυτά σχετικοποιείται και ο χρόνος (Α' Κορ. 7,29-31). Οι πιστοί δεν θεωρούν αυτήν εδώ τη γη ως μόνιμο κατοικία. Γι’ αυτό οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης δεν απέβλεπαν σ’ αυτή τη γη, αλλά πρόσμεναν ουράνια πατρίδα, (Εβρ.11,15-16 και Εβρ. 13,14) όπου οι πιστοί γίνονται συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού (Εφ. 2,19).

   ΗΕκκλησία δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», ζει όμως εν τω κόσμω, για τη σωτηρία του κόσμου. Ο λόγος της, ο συνεκτικός και διαλεκτικός ορθόδοξος λόγος, βρίσκεται σε ρήξη με το φρόνημα του κόσμου, η αποστολή της όμως είναι ο άνθρωπος μέσα στον κόσμο. «Η Εκκλησία ενώ δεν προέρχεται από τον κόσμο, εργάζεται στον κόσμο· ενώ είναι πνευματική, δρα στην ιστορία· νοηματοδοτεί την ζωή των ανθρώπων και αντιμετωπίζει τα βιολογικά προβλήματά τους, αφού ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματικό ον. Όμως η Εκκλησία εργάζεται στην κοινωνία, χωρίς να κάνη πολιτική. Ελέγχει και κρίνει την αμαρτία, αλλά αγαπά τον αμαρτωλό άνθρωπο. Επειδή η κρίση είναι πολυποίκιλη, οι πολιτικοί εξετάζουν τα πολιτικά αίτια που την προκάλεσαν, η Εκκλησία όμως βλέπει τα θεολογικά αίτια και προσπαθεί να θεραπεύσει τα συμπτώματα. Οι οικονομολόγοι ελέγχουν τους νόμους της αγοράς, ώστε να λειτουργούν με δικαι­οσύνη, αλλά η Εκκλησία περιγράφει τα θεολογικά πλαίσια μέσα στα οποία θα κινείται ο άνθρωπος, θέτει πνευματικούς στόχους, αλλά και απαλύνει τις πληγές των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας κρασί και λάδι, υλικά που πράγματι καθαρίζουν και θερα­πεύουν τις πληγές, όπως δείχνει η παραβολή του καλού Σαμαρείτου. Είναι φυσικό ότι η Εκκλησία έχει τον δικό της θεολογικό-πνευματικό λόγο και την δική της θεραπευτική πράξη», επισημαίνει η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος²⁷⁸.

   Ηπροοπτική της Εκκλησίας δεν είναι εξωκοσμική ή υπερκοσμική αλλά είναι εσχατολογική· και επειδή είναι προφητική και εσχατολογική, είναι και δυναμική και ιστορική. Οι χριστιανοί δεν είναι έξω από τα δει­νά του κόσμου και τις θλίψεις των ανθρώπων. Είναι μάρτυρες και θεατές του θεάτρου του δαιμονικού και του παραλόγου, με το κακό να λαμβάνει τρομακτικές διαστάσεις, όντας πρόκληση για την αποστολή τους. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο καθορίζει την κοινωνική αδικία. Η αλλαγή στις ανθρώπινες σχέσεις επιβάλλεται. Η Εκκλησία δεν έχει κομματικό λόγο διότι από τη φύση της ενώνει και δεν κομματιάζει, έχει όμως κοινωνικό λόγο και επικρίνει την κοινω­νική αδικία, την εκμετάλλευση του συνανθρώπου. Όταν τοποθετούμε την Εκκλησία στο περιθώριο της πορείας του κόσμου τότε αρνούμαστε την αποστολή της. Στην Εκκλησία δεν είμαστε απλοί θεατές του κοινωνικού κακού, αλλά υπεύθυνοι για την ιστορία του ανθρώπου, με όλο το βάρος μίας χαρισματικής παρουσίας. Όπως ο Υιός του Θεού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και την θεράπευσε, την θέωσε, έτσι και η Εκκλησία προσλαμβάνει τον κόσμο και τον θεραπεύει, τον οδηγεί στη σωτηρία, τον αποκαθιστά στην αρχική του ωραιότητα, τον λαμπρύνει και τον εξαγιάζει. Η αυθεντική ορθόδοξη στάση δεν εκφράζεται στην άρνηση του κόσμου, αλλά στην άρνηση της κυριαρχίας του σατανά πάνω σ’ αυτόν, δηλαδή στην πάλη του ανθρώπου με τις δαιμονικές δυνά­μεις. Η Εκκλησία καλείται να μεταμορφώσει τον κόσμο, να τον ανακαινίσει, να τον ζωοποιήσει. «Η Εκκλησία του Χριστού έχει λόγο για την σημερινή κρίσιμη κατάσταση, διότι δεν έπαψε να αποτελεί σάρκα του κόσμου, μέρος της Ιστορίας. Δεν μπορεί να ανέχεται κανενός είδους αδικία, αλλά οφείλει να δείχνει ετοιμότητα για μαρτυρία και μαρτύριο. Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι δίπλα μας πεινούν, βρίσκονται σε ένδεια, ασφυκτιούν οικονομικά, ενώ η απελπισία πολλές φορές κυριεύει την καρδιά τους. Το γνωρίζουμε γιατί πρώτος σταθμός τους στην αναζήτηση ελπίδας είναι ο Ναός της περιοχής τους, η ενορία τους. Στόχος και αγώνας μας είναι η κάθε ενορία να γίνει το κέντρο απ’ όπου όλη η ποιμαντική δραστηριότητα της τοπικής Εκκλησίας θα αγκαλιάσει όλη την τοπική κοινωνία», επισημαίνει η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδος²⁷⁹.

   Ηεσχατολογική προοπτική της Εκκλησίας μπορεί να χαρακτηριστεί ως προοπτική εξόδου. Ο κόσμος θεωρείται πρόσκαιρος και παροδικός τόπος για τη διαμονή των πιστών. Ο Χριστιανισμός καλεί τον άν­θρωπο να ελευθερωθεί από την απάτη και τη μέρι­μνα για τα υλικά αγαθά και να δοθεί με απόλυτη εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια. «Άνθρωπος είναι εκείνος που εννόησε τι είναι το σώμα, ότι δηλαδή είναι φθαρτό και λιγόχρονο. Ένας τέτοιος άνθρωπος εννοεί και την ψυχή ότι έχει θεϊκή καταγωγή, ότι είναι αθάνατη και πνοή του Θεού και ότι για δοκι­μασία και θέωση συνδέθηκε με το σώμα. Εκείνος που εννόησε τι είναι η ψυχή, ζει με σωστό και θεά­ρεστο τρόπο και δεν υπακούει στο σώμα του, αλλά βλέποντας νοερά το Θεό σκέφτεται και τα αιώνια αγαθά που χαρίζει ο Θεός στη ψυχή», αναφέρει ο Μέγας Αντώνιος²⁸⁰. Όταν κανείς έχει την αίσθηση ότι ξενοδοχείται στον κόσμο αυτόν και ότι η πραγματι­κή του πατρίδα βρίσκεται στη Βασιλεία του Θεού, είναι επόμενο να φροντίζει πριν απ’ όλα γι' αυτήν. Ο Μέγας Αντώνιος παρομοιάζει τον παρόντα κόσμο με ένα πανδοχείο όπου διανυκτερεύουν οι άνθρωποι. Κοινή μοίρα όλων αυτών που διανυκτερεύουν στο πανδοχείο, είτε έχουν κρεβάτι να κοιμηθούν είτε δεν έχουν, είτε έχουν υλικά αγαθά είτε δεν έχουν, είναι ότι την επόμενη μέρα το πρωί, όλοι ανεξαιρέτως θα φύγουν από αυτό το πανδοχείο. Αυτή είναι η κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Από εκείνους που διανυκτερεύουν στα πανδοχεία, μερικοί βρίσκουν κρεβάτια, άλλοι δεν έχουν κρε­βάτι, κοιμούνται στο πάτωμα και εντούτοις ροχα­λίζουν όπως κι εκείνοι που κοιμούνται σε κρεβάτι. Κι όταν περάσει η νύχτα, πρωί- πρωί αφήνουν το κρεβάτι τους και το πανδοχείο και φεύγουν όλοι μαζί, έχοντας μόνο τα πράγματά τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και όλοι όσοι γεννιούνται σ’ αυτόν τον κόσμο, και οι φτωχοί και οι πλούσιοι και επίσημοι, βγαίνουν από την ζωή σαν από πανδοχείο, χωρίς να παίρνουν μαζί τους τίποτε από τις απολαύσεις του βίου και από τα πλούτη τους, παρά μόνον τα έργα τους, καλά ή κακά, όσα έκαναν στη ζωή τους»²⁸¹.

Η περιουσία και ο πλούτος είναι πράγματα παροδικά που παραπλανούν τον άνθρωπο και εμποδίζουν την είσοδό του στη Βασιλεία του Θεού (Ματθ. 6,19-20). Η κατοχή του πλούτου αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και τον εμποδίζει να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού ενώ η συναίσθηση της Βασιλείας του Θεού οδηγεί στην απαλλαγή από το βάρος του υλικού πλούτου και την απόθεση κάθε φροντίδας και μέριμνας στο Θεό. Η αίσθηση της προσκαιρότητας του κόσμου και η αναγκαιότητα της καθολικής αναφοράς προς το Θεό αποτελούν ουσιώδη γνωρίσματα της χριστιανικής ζωής. Γι' αυτό οι πνευματικοί μας Πατέρες λέγουν: «Δεν είναι δυνατόν να περάσουμε με ευλάβεια την σημερινή ημέρα, εάν δεν την λογαριάσουμε σαν την τελευταία της ζωής μας. Και είναι αξιοθαύμαστο, ότι κάτι παρόμοιο εξέφρασαν και οι Έλληνες φι­λόσοφοι, οι οποίοι εχαρακτήρισαν την φιλοσοφία “μελέτη θανάτου”»²⁸². «Εκείνος που άκουσε την καταδικαστική απόφαση του θανάτου του, δεν θα ενδιαφερθή πλέον για προγραμματισμούς θεατρικών παραστάσεων. Και εκείνος που πενθεί πραγματικά, δεν θα σκεφθή ποτέ την τρυφή ή την δόξα ή τον θυμό και την έξαψι της οργής», σημειώνει χαρακτηριστικά ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης²⁸³. Ο καιρός, σημειώνει ο Απόστολος Παύλος, είναι «συνεσταλμένος», «ίνα και οι έχοντες γυναίκας ως μη έχοντες ώσι, και οι κλαίοντες ως μη κλαίοντες, και οι χαίροντες ως μη χαίροντες, και οι αγοράζοντες ως μη κατέχοντες, και οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι, παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου» (Α' Κορ. 7,29-31)²⁸⁴. Ο κόσμος είναι πεπερασμένος, υποκείμενος στη χρονική ρευστότητα. Ο κόσμος παρέρχεται και μαζί του όλα όσα επιθυμούν οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτόν, ενώ όποιος επιτελεί το θέλημα του Θεού θα ζήσει αιώνια. «Και ο κόσμος παράγεται και η επιθυμία αυτού, ο δε ποιών το Θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα» (Α' Ιωάν. 2,17). Οι Χριστιανοί καλούνται να μην συσχηματίζονται με το κοσμικό φρόνημα, καλούνται να μην υιοθετούν τους τρόπους, την ηθική, και τις συμπεριφορές του κόσμου. Ο πιστός καλείται να ζει με νήψη και εγρήγορση. «Οι καπετά­νιοι κατευθύνουν με προσοχή το πλοίο για να μην προσκρούσει πάνω σε σκόπελο ή ύφαλο. Έτσι κι εκείνοι που επιθυμούν να ζήσουν την ενάρετη ζωή, ας εξετάζουν με επιμέλεια ποια πρέπει να κάνουν και ποια πρέπει να αποφεύγουν και να πιστεύουν ότι οι αληθινοί και θείοι νόμοι τους συμφέρουν, κόβοντας τις πονηρές ενθυμήσεις και επιθυμίες από την ψυχή τους», αναφέρει ο Μέγας Αντώνιος²⁸⁵.

Από το 3^οκεφάλαιο του βιβλίου:

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗΚΑΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΗΘΟΣ

Αναθέτοντας την ελπίδα μας στον Θεό

http://www.egolpion.com/oikonomikikrisi_lemontzis.el.aspx

ISBN:978-960-93-4966-6

κάντε κλικ για μεγέθυνση

Για παραγγελίες:

Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος Λεμοντζής, Δρ.Θ.

Τηλ. 6977510787, 2310525220

πηγή

Οι αυτοκτονίες είναι φαινόμενο του υλικού μας Κόσμου. Το φάρμακο πρόληψης είναι η επιστροφή στην Πνευματικότητα της Ορθοδοξίας.

Με αφορμή την αυτοκτονία ενός ακόμη επίλεκτου μέλους της Κοινωνίας μας, Αντιπρόεδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά Κώστα Ρεσβάνη, θέλω να σας καταθέσω δύο ιστορίες από το περιβάλλον μου.

Γνωστός μου, με τρείς απόπειρες αυτοκτονίας, με το ένα πόδι στο Δρομοκαϊτιο και με προταθείσα αγωγή ψυχοφαρμάκων, μετά από Εξομολόγηση σε Αγιορείτη στην Αθήνα πέρυσι τον Απρίλιο, πήγε στο Άγιο Όρος στην καλύβα του Αγιορείτη για περίπου ένα μήνα. 

Στην επιστροφή του από το Άγιο Όρος, εκπλαγήκαμε για την επαναφορά του σε κατάσταση ηρεμίας και στην διάρκεια των επόμενων 12 μηνών είδαμε και χαρήκαμε για την αισθητή βελτίωση του. Την εικόνα του συγκεκριμένου συνανθρώπου μας την βιώσαμε περισσότεροι από 20 συνάδελφοι, μεταξύ των οποίων και συνάδελφοι που είναι κατά της Εκκλησίας!!!

Ένας άλλος γνωστός, υπήρξε πολύ μεγάλος επιχειρηματίας σε χώρα της Νοτίου Αφρικής. Στα 65 του, πιάστηκε για παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος και κατασχέθηκε όλη η περιουσία του. Ο ίδιος οδηγήθηκε στην φυλακή για 2 χρόνια εκτίοντας ποινή δύο ετών σε καταναγκαστικά έργα. Μετά την αποφυλάκιση του, ξεκίνησε μια επιχειρηματική προσπάθεια εκτροφής αγελάδων. 

Η ιδέα του ήταν αποτυχημένη και έχασε ότι του είχε απομείνει από τις παράνομες εξαγωγές συναλλάγματος. Σε ηλικία 70 ετών και παντελώς κατεστραμμένος ξεκίνησε νέα προσπάθεια, στον τομέα εμπορίας μετάλλων σε συνεργασία με ένα φίλο του που ήταν και ο χρηματοδότης. Στα 75 του ήταν πάλι πολύ πλούσιος. Πέθανε τελικά από Καρκίνο στα 75 του.

Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι οι επιστήμες μπορεί να οδηγούν σε οικονομική ευμάρεια, αλλά όχι σε πνευματική επάρκεια και σε κτίσιμο ισχυρών προσωπικοτήτων. Η επιλογή της αυτοκτονίας συνδέεται με την έλλειψη πραγματικού σθένους για να αντιμετωπιστεί η απώλεια μιας περιουσίας. Γιατί έχουμε στηρίξει το "είναι μας" στον Υλικό Πλούτο. Δεν είναι έτσι.

Άλλοι καταλήγουν στα ψυχοφάρμακα που θέτουν τους ασθενείς σε μόνιμη εξάρτηση από τους γιατρούς και τα ψυχοφάρμακα. Δηλαδή τους βάζουν σε ένα λαβύρινθο χωρίς τέλος.

Μην στηρίζετε την ζωή σας στα υλικά αγαθά. Προσπαθήστε να ακολουθήσετε τον δρόμο της Πνευματικής μας Κληρονομιάς. Επισκεφτείτε το Άγιο Όρος ή άλλες Μονές όπου υπάρχουν πολύ καλοί Πνευματικοί. 

Γνωρίστε τον δρόμο της Πνευματικότητας. Μην απελπίζεσθε. Θα βρείτε ανάπαυση και θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τα δύσκολα με περισσότερη δύναμη.
πηγή

Π. Γ.ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ: "Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΘΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ Ν' ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ"

Συνέντευξη στον Μάκη Βραχιολίδη
Φίλες και φίλοι των «Νέων Ανθρώπων», δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις και πρόλογοι για τον πατέρα Γεώργιο Μεταλληνό. Τον ορθόδοξο ιερέα και ομότιμο καθηγητή της θεολογίας, τον συγγραφέα πλέον των 70 θεολογικών βιβλίων.

Ο Ορθόδοξος χριστιανικός του λόγος, αυτές τις άγιες μέρες του Θείου Δράματος, είναι περισσότερο αναγκαίος από ποτέ. Λόγος που με επιχειρήματα αδιάσειστα σε φέρνει πιο κοντά στον Χριστό και σου επεξηγεί τη σημασία που πρέπει να δώσουμε οι Έλληνες στο αναστάσιμο μήνυμα του «Χριστός Ανέστη» ώστε να μπορέσουμε να υπερβούμε τους σκοπέλους που έχουμε μπροστά μας ως έθνος...
Αιδεσιμότατε, ο ελληνικός λαός εδώ και τρία χρόνια ανεβαίνει έναν Γολγοθά που μοιάζει να μην έχει τέλος. Μοιάζει επίσης, σα να έχει χάσει την ελπίδα του στον Χριστό.

π. Γεώργιος: Ένα χωρίο των προφητών της Π. Διαθήκης, που είναι οι άγιοί μας προ των Αποστόλων και των Πατέρων, είναι χριστιανική η Παλαιά Διαθήκη στα θεολογικά της σημεία, έχει έναν στίχο εκπληκτικό σε αυτή την περίπτωση: «πάντες ηχρειώθησαν, μέχρις ενός». Δηλαδή έχουμε εξαχρειωθεί οι πάντες. Μέσα σε αυτή την κατάσταση που χάσαμε σχεδόν όλοι την πίστη μας, την σχέση μας με τον Χριστόν και από την άλλη πλευρά κάποιοι θρασείς, χρεοκοπημένοι πολιτικοί και χρεοκοπημένη είναι όλη η πολιτική τους, έχουν φέρει το έθνος μας σε αυτή την αθλιότητα. Αυτό που μας λείπει, είναι η επανασύνδεσή μας με την πηγή της ζωής μας, του δυναμισμού μας και της δυνάμεως αντιμετώπισης όλων αυτών των συμφορών. Το έχουμε δε αποδείξει κατά την περίοδο της μακράς δουλείας που αρχίζει από τον 7ο αιώνα με την αραβοκρατία και φθάνει μέχρι τον 21ο αιώνα με την ακόμη συνεχιζόμενη αγγλική και τουρκική κατοχή της Κύπρου.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι όσα υποφέρει ο ελληνικός λαός είναι αποτέλεσμα θείας παρέμβασης, θείας δοκιμασίας. Είναι πράγματι έτσι;

π. Γεώργιος: Ο Θεός χρησιμοποιεί όλες τις περιπέτειές μας, για να μας βοηθήσει να βρούμε τον σωστό εαυτό μας. Δεν προκαλεί όμως ο Θεός τίποτε. Δεν τιμωρεί ο Θεός εκδικητικά, αλλοίμονο. Ο Θεός δεν αλλάζει διαθέσεις αλλά η Χάρις του Θεού, όταν εγώ είμαι ανίκανος να την κρατήσω μέσα μου, διότι είναι κλεισμένη τελείως η καρδιά μου, από ευλογία μεταβάλλεται σε κατάρα. Το ίδιο συμβαίνει με τη Θεία Κοινωνία. Κανονικά, αυτός που κοινωνεί πρέπει να ανεβαίνει αγιοπνευματικά, επειδή όμως η κατάστασή μας είναι αθλία, μέσα στην καρδιά μας δηλαδή, μεταβάλλουμε τη ζωή της Θείας Κοινωνίας σε θάνατο. Την υγεία σε αρρώστια. Και ο Θεός δυστυχώς, δεν μπορεί να μας κάνει τίποτε εάν δεν το θέλουμε εμείς. Λέγει στην Αποκάλυψη ο Χριστός: «Στέκομαι έξω από την πόρτα», εννοεί της καρδιάς μας «και χτυπάω. Εάν μου ανοίξει κάποιος θα μπω». Ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει δικτατορία οιασδήποτε μορφής εις την Ορθοδοξία. Διότι ακόμη και για την σωτηρία, ακόμη και για την Ανάσταση από την μεγαλύτερη πτώση εις την οποία ζούμε σήμερα, χρειάζεται η δική μας συγκατάθεση. Και δική μας συγκατάθεση σημαίνει να καθαρίσουμε την καρδιά μας για να έχουμε τον Χριστό μέσα μας.

Το Θείο Πάθος οδηγεί στην Ανάσταση. Ο ελληνικός λαός βλέπετε να μπορεί να φτάσει στην Ανάσταση ή δεν είναι ακόμη έτοιμος;

π. Γεώργιος: Μόνον εφόσον έχουμε κι εμείς τις προϋποθέσεις μας, γιατί ο Χριστός ως Θεάνθρωπος είχε τις προϋποθέσεις της Ανάστασης. Ποια είναι η προϋπόθεση; Η ένωση, ασύγχυτα και αδιαίρετα, του Θεού και του ανθρώπου στον Ιησούν Χριστόν. Επομένως, ο Θεός-Χριστός νικά τον θάνατο και ανιστά τον άνθρωπο-Χριστό. Η επέκταση και η σημασία για μας είναι η εξής: εάν έχουμε κι εμείς Χριστό μέσα μας μπορούμε να πορευόμεθα στην οποιαδήποτε Ανάσταση και να νικούμε την οποιαδήποτε τραγωδία της ζωής μας. Εδώ όμως πρόκειται για κάτι βαθύτερο: τα αντανακλαστικά μας έχουν εξασθενίσει τόσο πολύ ώστε διαπράττονται από τον χώρο της πολιτικής τα μεγαλύτερα εγκλήματα εις βάρος του έθνους κι εμείς δεν αντιδρούμε καθόλου. Θα μου πείτε πώς θα αντιδράσουμε; Άμα είχαμε την κατάλληλη ηγεσία θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε. Ο λαός είναι αδιοργάνωτος και χωρίς ηγεσία. Και δεν εννοώ βίαια γεγονότα κι επαναστάσεις. Κάποια μέρα μπορεί να γίνουν κι αυτά, δεν αποκλείεται, όταν θα καταλάβουμε πού πηγαίνουμε. Ακόμη όμως δεν το καταλάβαμε. Εννοώ να είμαστε ενωμένοι και να αντιδράσουμε όπως συμβαίνει στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Διερωτώμαι, γιατί μόνο 500 ήσανε έξω από τη Βουλή, όταν εψηφίζετο το δολοφονικό αυτό νομοσχέδιο; Και  την ίδια ώρα εις την Ισπανία και Πορτογαλία μαζεύονται μισό εκατομμύριο άνθρωποι.

Μήπως απολείπει και η ηγεσία της Εκκλησίας; Οι ιεράρχες που θα συνεγείρουν το πλήθος; Παλαιότερα υπήρχε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ή ο Παπαφλέσσας.

π. Γεώργιος: Είναι αλήθεια ότι και από την εκκλησιαστική πλευρά δεν στεκόμαστε πάντα στο ύψος μας. Αντί να νουθετούμε τον λαό και να συγκροτούμε την ενότητά του, τον αφήνουμε «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα», που λέει κι ο Χριστός μας. Είναι η μεγάλη ευθύνη της πνευματικής ηγεσίας, αρχίζοντας από τους Μητροπολίτες μας και καταλήγοντας σε μας τους απλούς κληρικούς.

Σε τέτοιες στιγμές εθνικής κρίσεως λοιπόν,  η Εκκλησία δεν θα μπορούσε να αναλάβει πιο ενεργό ρόλο;

π. Γεώργιος: Τι θα πει πιο ενεργό; Είναι σχετικό αυτό που λέτε. Πιο «ενεργό», σημαίνει να είμαστε μόνοι μας στον άμβωνά μας και να κηρύττουμε για την κατάσταση που υπάρχει, την ανάγκη ενώσεως όλων μας στην πίστη μας και την παράδοσή μας την ελληνορθόδοξη, για να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι τη συμφορά που μας έχει κτυπήσει. Από’ κει και πέρα, όποιος δεν έχει σχέση με την Εκκλησία, το λέγω συνήθως, πώς θα με ακούσει, στην Ομόνοια; Μου λένε «δεν τ’ ακούμε αυτά;» και τους απαντώ: «πού να σας τα πω, στην πλατεία Συντάγματος να τα φωνάζω;». Κυρίως ποιο είναι το πρόβλημα: ουδεμία ταύτιση του εκκλησιαστικού χώρου με οποιαδήποτε κομματική παράταξη. Εδώ δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί». Έχει χρεοκοπήσει όλος ο πολιτικός μας κόσμος.

Ωστόσο τα τελευταία τρία χρόνια βλέπουμε τις εκκλησίες να είναι γεμάτες. Το Σύνταγμα μπορεί να είναι άδειο αλλά οι εκκλησιές όλο και περισσότερο γεμίζουν.

π. Γεώργιος: Αυτό είναι γεγονός, μην ενθουσιαζόμεθα όμως. Μία μεγάλη ενορία όπως ο Άγιος Παντελεήμονας Αχαρνών πρέπει να έχει πάνω από 200.000 πιστούς ίσως και περισσότερους. Για να πούμε ότι οι Ορθόδοξοι της περιοχής εκκλησιάζονται, θα έπρεπε να έχουμε δέκα «Άγιους Παντελεήμονες» ή είκοσι. Επομένως σε μία εκκλησία που συγκεντρώνονται 200-300, την Κυριακή εάν πάνε 2.000, είναι ακόμη ένα μικρό ποσοστό έναντι των ορθοδόξων της περιοχής αυτής. Έρχεται κόσμος σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες που λειτουργούμε. Το λέω λοιπόν για να μην ενθουσιαζόμεθα.

Το διάστημα της κρίσης έχουν επωφεληθεί και επωφελούνται οι διάφορες αιρέσεις οι οποίες ασκούν πολύ πιο έντονο το έργο προσηλυτισμού τους. Αναφέρομαι κυρίως στους Ιεχωβάδες, οι οποίοι μάλιστα το τελευταίο διάστημα επιστρατεύουν και νέα κορίτσια.

π. Γεώργιος: Δεν είναι οι μόνοι. Οι παροιμίες, όπως ήδη ο Αριστοτέλης είχε υποστηρίξει, είναι η συμπυκνωμένη σοφία του λαού μας, του έθνους μας. Οπότε λέει ο λαός «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Δεν είναι λοιπόν περίεργο όπου όλοι αυτοί προσπαθούν να εκμεταλλευθούν και αλλοίμονο σε μας όταν είμαστε τόσο ηλίθιοι, γιατί περί ηλιθιότητος πρόκειται, που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το γιατί ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο οι διάφορες αιρέσεις.

Αυτό που «απαιτεί» η Ορθοδοξία είναι η αγνότητα της καρδιάς και η αλήθεια. Αυτή την έχουν κάνει «σκουπίδι» και την έχουν ποδοπατήσει οι πολιτικοί μας, έτσι;

π. Γεώργιος: Κοιτάξτε, αυτό που μπορώ να πω ως ιστορικός περισσότερο και λυπούμαι που το λέω αυτές τις ημέρες αλλά είναι αλήθεια, οι πολιτικοί μας σκέπτονται πώς θα κρατήσουν την εξουσία ή πώς θα καταλάβουν την εξουσία. Γι’ αυτό τον λόγο, μηδενός εξαιρουμένου, ενεργούν ως ξένοι στην Ελλάδα και όργανα των ξένων και όχι ως Έλληνες προς τα έξω. Αυτή είναι η χρεοκοπία του πολιτικού μας κόσμου. Ακόμη κι εκείνοι που λένε «δεν θέλουμε εξουσία», με τη σιωπή τους και την υποτονικότητα των ενεργειών τους, ενισχύουν το έργο αυτών των πολιτικών. Και καταλαβαίνετε για ποια παράταξη μιλώ.

Αιδεσιμότατε, ο άνθρωπος όταν βρίσκεται ενώπιον του θανάτου καταλαμβάνεται από μεγάλο φόβο και τρόμο. Εάν όμως εγκολπωθεί το νόημα του «Χριστός Ανέστη»,  μπορεί και νικά τον φόβο αυτό. Εξηγήστε μας λοιπόν,  τι νοηματοδοτεί το «Χριστός Ανέστη»;

π. Γεώργιος: Ο αναστάσιμος χαιρετισμός που διαμορφώθηκε στην ελληνική γλώσσα και μεταδόθηκε σε όλους τους Ορθοδόξους και τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, είναι το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ». Δεν είναι λόγος ευχής αλλά χαιρετισμός και διακήρυξη της πίστεως στο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον πιστό στον Χριστό άνθρωπο. Πόσοι όμως γνωρίζουμε ότι ο αναστάσιμος χαιρετισμός του Χριστού, αμέσως μετά την ανάστασή Του, είναι ο και ελληνικός λόγος «χαίρετε»! Με αυτό τον χαιρετισμό απευθύνεται ο αναστάς Χριστός στις Μυροφόρες, μόλις βγήκαν από το κενό «μνημείο». Η συνήθης αυτή ελληνική προσφώνηση, από την εποχή των Ομηρικών επών, αποκτά μίαν ιδιαίτερη πνευματική και χριστιανική σημασία. Η λέξη ανανοηματοδοτείται, εντασσόμενη σ’ ένα καθαρά αγιοπνευματικό πλαίσιο και γίνεται το πρώτο «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» της χριστιανικής ιστορίας.

Οι Μυροφόρες βγαίνουν από το μνημείο, στο οποίο πήγαν για να τελέσουν τα συνήθη νεκρικά έθιμα στον νεκρό Χριστό, με ανάμικτα συναισθήματα «φόβου και χαράς» (Ματθ. 28,8) κάτι το φυσιολογικό στη συνταρακτική πνευματική εμπειρία, που ακούοντας από τον Άγγελο ότι ο Κύριός τους «ηγέρθη από των νεκρών» (στ.7). Ο λόγος λοιπόν του Χριστού προς αυτές «Χαίρετε» αποκτά ειδική σημασία που μπορεί να προσδιορισθεί με τα ακόλουθα λόγια: «Μη φοβείσθε, αλλά χαίρετε». Να αισθάνεστε χαρά γιατί η Ανάσταση ως έκφραση της αγάπης  του Θεού, νικά τον φόβο (Α’ Ιω. 1,18), αλλά και τον θάνατο, κάθε είδος θανάτου, είναι πηγή ζωής, ζωής αιωνίου. «Εκ του τάφου ανέτειλε ζωή και ελπίδα». Η Ανάσταση του Χριστού είναι έτσι, πηγή χαράς και δεν μπορεί να εκφρασθεί αποδοτικότερα με τον ελληνικό χαιρετισμό «χαίρετε». Η λέξη δέχεται χριστιανικά μιαν υπέροχη υπέρβαση.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ…

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1940 και περάτωσε εκεί την εγκύκλιο παιδεία του (1958). Σπούδασε Θεολογία (1958-1962) και κλασσική φιλολογία (1964-1967) στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου έλαβε τα πτυχία θεολογίας και Φιλολογίας. Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, (1963-1965), διορίστηκε επιστημονικός βοηθός στην έδρα Πατρολογίας και το 1969 μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στην τότε Δυτική Γερμανία (Βόννη και Κολωνία), όπου έμεινε μέχρι το 1975. Ενδιάμεσα έκανε σπουδές και έρευνες αρχειακές στην Αγγλία. Το 1971 εισήλθε στις τάξεις του κλήρου στη Γερμανία και έγινε διδάκτωρ Θεολογίας (Αθήνα) και Φιλοσοφίας – Ιστορίας (Κολωνία).

Από το 1984, καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών διδάσκοντας «Ιστορία του Πνευματικού Βίου κατά την μεταβυζαντινή περίοδο», «Ιστορία και Θεολογία της Λατρείας» και «Βυζαντινή Ιστορία». Διετέλεσε Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής από 1/9/2004 έως 31/8/2007, οπότε και αφυπηρέτησε, διατελών πλέον ως Ομότιμος Καθηγητής.

Λειτουργεί στον ιερό ναό (Άγιος Αντίπας) της Οδοντιατρικής Σχολής 

πηγή

Ἡ πνευματική κρίση- αἴτια- ἀποτελέσματα Ἀρχιμανδρίτου Ἀρσενίου Κατερέλου

  

Μπροστά στίς σοβαρότατες, τραγικές καί πρωτόγνωρες δυσχέρειες τῆς ἐποχῆς πού ζοῦμε, ΤΡΕΙΣ λύσεις εὑρίσκονται ἐνώπιόν μας.

Ἡ μία λύση εἶναι νά κλείσουμε τά μάτια καί νά ποῦμε ὅτι δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα. Νά γίνουμε στρουθοκάμηλοι. Ἀλλά ἡ λύση αὐτή, μοιάζει μέ τό νά ἐπιχειρήσης, τήν θεραπεία τοῦ πυρετοῦ, σπάζοντας τό θερμόμετρο.

Ἡ ἄλλη λύση εἶναι, νά συμμορφωθοῦμε μέ τόν αἰῶνα τοῦτον. Νά γίνουμε ὄρνιθες. Δηλαδή, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ ἔκφραση –κοινῶς- ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΤΤΑ. Ὅταν ὅμως, εἶσαι ἀετός, δέν μπορεῖς νά πεῖς: «Θά κόψω τά φτερά μου, καί θά γίνω ἑρπετό, γιά νά ζῶ κι ἐγώ, ὅπως ζοῦν τά ἑρπετά». Ἀλλά ὁ μαδημένος ἀετός, ὁ ἀετός χωρίς φτερά, δέν εἶναι κἄν ἀετός, εἶναι μελλοθάνατος.

Μένει μία τρίτη λύση, ἡ χριστιανική ἀντίσταση. «Ἀντιστῆναι τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ» (Ἐφεσ. στ΄ 13). Τό ''ὄχι'', εἶναι μία πολύ μικρή λέξη. Ἔρχονται ὅμως στιγμές, πού ἀπαιτεῖται γιγάντιο χριστιανικό ἀνάστημα, γιά νά τήν προφέρης.

Μέ τήν βόήθεια τοῦ Θεοῦ, ἄς ἀποκτήσουμε ὅλοι αὐτό τό γιγάντιο ἀνάστημα, μέ προσευχή, μέ μετάνοια, μέ ἀντίσταση, πού θά ἔχει διάκριση, χωρίς ἀκρότητες καί φανατισμούς, μέ ὀρθή πίστη καί πειθώ, νά μήν δεχθοῦμε καί νά ποῦμε ΟΧΙ σ’ αὐτά πού θέλουν νά μᾶς ἐπιβάλλουν!

Ποῦ φθάσαμε!..... Νά διεκδικοῦμε τά δεδομένα, νά διεκδικοῦμε τά κεκτημένα.

Ὅσο βαρύ φορτίο κι ἄν προσπαθήσουν νά μᾶς φορτώσουν, νά μήν γονατίσουμε, ἁπλῶς νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά γερές πλάτες. Καί γερές πλάτες ἔχουμε, ὅταν ἔχουμε μέσα μας τόν Χριστό, ὅταν ζοῦμε κατά Θεόν.

Ὁ Χριστός μέ τήν Σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση Του ἔθεσε τήν Ἐκκλησία μέσα στόν κόσμο. Ὁ Σατανᾶς ἐφρύαξε καί ἀγωνίζεται νά θέση τόν κόσμο, τήν ἐκκοσμίκευση, μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἐπιπλέον δέ, τώρα θέλει νά διώξη καί τούς ἐναπομείναντας πιστούς ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ἡ Ἐκκλησία ἱδρύθηκε μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσή Του θά συνεχίση τήν πορεία Της μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ὅπου ἐκεῖ ἀνήκει τό πραγματικό καί ὁριστικό εἶναι τῆς Ἐκκλησίας Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία οὐσιαστικά εἶναι ΕΙΚΩΝ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ. Καί πρέπει ὁ καθένας μας νά ἀναζωγραφῆ τά ὑστερήματα τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ, καί νά σηκώνη καί νά ἀντιμετωπίζη τούς σταυρούς, ἀπ’ ὅπου κι ἄν προέρχονται.  Εἴτε εἶναι προσωπικοί, εἴτε ἀπό τόν Σατανᾶ, εἴτε ἀπό τόν κόσμο.

Ἡ πολιτική σημερινή ἀνθρωπίνη δικαιοσύνη μοιάζει μέ τήν ἀράχνη, πού μέ τόν ἱστό της (τούς νόμους της δηλαδή), μπορεῖ νά πιάνη τά μικρά ζωΰφια, τά κουνουπάκια καί τίς μυγοῦλες καί νά τά καταβροχθίζη. Ἀδυνατεῖ ὅμως νά συλλάβη τά μεγάλα θηρία τοῦ δάσους (δηλαδή τοῦ ΚΡΑΤΟΥΣ) τίς ΑΡΚΟΥΔΕΣ καί τά ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ, πού τήν ἀγνοοῦν –τήν περιφρονοῦν καί τήν ξεσκίζουν!...Καί μετά ἀπό ὅλα αὐτά, ἔχουν τό θράσος νά ξεφωνίζουν: «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ», γιά νά καλύψουν τόν παράνομο - ἐξωφρενικό πλοῦτο, τά καμουφλαρισμένα συμφέροντά τους καί γιά νά προχωρήσουν στά διαβολο-κατευθυνόμενα σχέδιά τους.

Οἱ ἄνθρωποι σήμερα ζοῦν σάν νά πρόκειται νά μήν πεθαίνουν καί πεθαίνουν σάν νά μήν ἔχουν προλάβει νά ζήσουν.

Καί νομίζουν ὅλοι αὐτοί πού ζοῦν μέσα στήν κρυμμένη σατανική χλιδή ὅτι κοιμοῦνται ἥσυχα. Ἡ στιγμή τῆς πραγματικῆς ἡσυχίας, δέν εἶναι ἐκείνη πού κοιμόμαστε, ἀλλά ἐκείνη πού κοιμᾶται ἥσυχη ἡ συνείδησί μας.

ΟΥΑΙ! ΣΤΟΥΣ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ!...

Ἄνθρωποι μικροί, χωρίς Χριστό, χωρίς ἀξίες καί ἠθικό ἀνάστημα, πού κατάφεραν, ἀνέντιμα, νά ἀναρριχηθοῦν σέ μεγάλα κοσμικά ἀξιώματα. Τό μόνο πού πέτυχαν ἤ θά πετύχουν εἶναι ὅ,τι καί ὁ νᾶνος πού ἔκλεψε καί φόρεσε στολή γίγαντα –ΤΗΝ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ.

Ὁ κόσμος εἶναι σήμερα τόσο διεφθαρμένος, ὥστε ὑπάρχει ἕνα ἐπάγγελμα, πού μπορεῖ νά δοξάση ὅποιον τό ἐξασκήσει, γιατί λίγοι τό ξέρουν. Τό ἐπάγγελμα αὐτό εἶναι ἡ τιμιότητα.

Μέ θλίψη καί πόνο λέω: Ποῦ φθάσαμε!....

Ἔλεγε ὁ Διογένης: «Μέ τό φανάρι ψάχνω νά βρῶ ἄνθρωπο».

Φοβᾶμαι καί λυπᾶμαι, μήπως στόν καιρό πού ζοῦμε, πρέπει νά λέμε, πρίν ζητήσεις τόν ἄνθρωπο, ψάξε γιά τό φανάρι.

Τόν ἄνθρωπο, λέει ὁ Ἀριστοτέλης, τόν ξεχωρίζουν ἀπό τό ζῶον, δύο πράγματα, «ὁ γέλως καί ἡ αἰδώς», δηλαδή τό γέλιο καί ἡ ντροπή. Τό ζῶον δέν γελάει ποτέ, καί δέν ντρέπεται γιά τίποτε. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, πού δέν γελάει ποτέ, ρέπει πρός τήν ψυχοπάθεια ὅπως καί αὐτοί πού γελᾶνε χωρίς λόγο... Ὅπου δέν ὑπάρχει Χριστός -ὑπάρχει ψυχίατρος.  Καί ἐκεῖνος πού δέν ντρέπεται γιά τίποτε, ρέπει πρός τήν ἀποκτήνωση.  Καί ζοῦμε στήν ἐποχή πού δέν ὑπάρχει ντροπή. Πατᾶμε ἐπί πτωμάτων καί αὐτό εἶναι τραγικό καί κτηνῶδες. Ἐάν δέν συμμορφωθοῦμε, τά ἀποτελέσματα θά εἶναι ὀλέθρια.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΘΕΟΙ καί αὐτό μᾶς ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Στήν Ἀμερική, στόν τεράστιο ζωολογικό κῆπο τῆς Νέα Ὑόρκης, ὅπου ἐκτίθενται ὅλα τά θηρία τῆς γῆς, ὑπάρχει μία μικρή σπηλιά μέ τήν ἐπιγραφή: «Ἐδῶ κατοικεῖ, τό φοβερώτερο θηρίο πού ζεῖ στόν πλανήτη». Ὁ ἐπισκέπτης, περίεργος, προχωρεῖ στό βάθος τῆς σπηλιᾶς καί βλέπει ξαφνικά ἕνα πελώριο καθρέφτη πού μέσα του ἀντικρύζει, φυσικά, τό εἴδωλό του. Στήν βάση ὑπάρχει ἡ ἐπεξήγησι : «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό φοβερώτερο θηρίο τῆς γῆς, γιατί ἀπό τήν ἐμφάνισή του μέχρι σήμερα, ψάχνει νά βρῆ τρόπους, γιά νά ἀφανίσει τό εἶδος του».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί!  Ὁ ἄνθρωπος, στήν κλίματα τῶν ἀξιῶν, εἶναι προτελευταῖος. Ἐπάνω, στό πρῶτο, τό κορυφαῖο σκαλί, στέκει ὁ Θεός. Κατωθέν του, στό ἔσχατο σκαλί, κυλιέται τό κτῆνος, ἡ ἀθλιότητα.  Γιά τό ἐπάνω, γιά τόν Θεό, ἀπαιτεῖται ἅλμα ἀγωνιστικό (ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι μας).  Γιά τό κάτω, πήδημα θανάτου. Ἡ ἐπιλογή,  μεταξύ ἀθλιότητος καί Μεγαλείου ἀνήκει  στόν ΙΔΙΟ τόν ἄνθρωπο. Δυστυχῶς, πολλοί, σήμερα, ἔχουν ἐπιλέξει τήν ἀθλιότητα!

Οἱ Πολιτικοί μας, οἱ Ἄρχοντες, οἱ διοικοῦντες τήν διαλυμένη χώρα μας, διαμορφώνουν, λόγῳ συμφερόντων, καί γνωρίζουν καλά τίς τιμές γιά μισθούς, τίς τιμές γιά φόρους, τίς τιμές γιά περικοπές! ΜΟΝΟ ΤΙΜΕΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ!..  Δέν γνωρίζουν ὅμως ἀπό ἀξίες. Τίς ἔχουν καταπατήσει. Δέν θέλουν κἄν νά ὑπάρχουν ἀξίες. Περιφρονοῦν, δέν ὑπολογίζουν, δέν σέβονται καί θέλουν νά ἀφανίσουν ἀξίες καί θεσμούς. Ὅπου δέν ὑπάρχει Χριστός, ΑΥΤΕΣ δυστυχῶς εἶναι οἱ συνέπειες. Συνέπειες τῆς Πνευματικῆς κρίσης, εἶναι ἡ κρίση πού περνάει ἡ χώρα μας (καί γενικά ἡ ἀνθρωπότητα).

Φταίνε μόνο οἱ μεγάλοι; ΟΧΙ... Φταῖμε καί ἐμεῖς!... Οἱ Μεγάλοι τήν δουλεία τους ἔκαναν! Ἐμεῖς τί κάναμε; Βάλαμε μετάνοια καί βοηθήσαμε τά σχέδιά τους!.... Γίναμε σκουλήκια καί παραπονιόμαστε καί ἀναρωτιόμαστε γιατί μᾶς πατᾶνε!  Δέν μπορεῖ κανένας, νά ἀνέβει στήν πλάτη σου, ἐκτός ἐάν ΕΣΥ ὁ ΙΔΙΟΣ σκύψεις. Σκύψαμε, λοιπόν, ὑποκύψαμε, συμβιβαστήκαμε, ἀνεχτήκαμε, ὑποχωρήσαμε, ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΜΕ, ΔΕΛΕΑΣΤΗΚΑΜΕ καί ἄλλα πολλά....

Γιατί ὅλα αὐτά;

Ἀπό τά πάθη μας, ἀπό τά λάθη μας. Ὑπάρχουν λάθη, πού τά δικαιολογῶ καί πάθη πού τά συγχωρῶ, εἶναι.... τά δικά μου. Ἐγωισμός, Ὑπερηφάνεια, πλεονεξία, φιλαυτία, αὐταρέσκεια κ.λ.π. Εἶναι αὐτό τό φρόνημα Χριστιανικό; Τί ἔκαναν οἱ Ἅγιοί μας; Ταπείνωση, λιτότητα καί πολλά ἄλλα.

Μᾶς σερβίρανε τήν Ὑπερκατανάλωση καί τήν δεχθήκαμε μέ σατανική εὐχαρίστηση.

ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ: «Εἶχε τά πάντα, ὅλα ὅσα ἤθελε, ἐκτός ἀπό τά ἀναγκαῖα. Γι’ αὐτό ἤτανε φτωχός».

Ὁ Σατανᾶς δέν μᾶς παρασύρει ἀπότομα στήν καταστροφή. Μᾶς ἑλκύει λίγο-λίγο. Ἀλλά ἐμεῖς δέν χρειαζόμαστε μεγάλη ἕλξη, τρέχουμε ἀπό μόνοι μας. Καί μετά ἀπό τήν Ὑπερκατανάλωση καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, μᾶς πασσάρανε καί τήν οἰκονομική κρίση.  Θά ὑπῆρχε οἰκονομική κρίση ἄν δέν προϋπῆρχε πνευματική κρίση;

Εἴμαστε λοιπόν συνυπεύθυνοι.  Καί κατά τά ἄλλα εἴμαστε Χριστιανοί.  Καί φθάσαμε σήμερα μέσα στό κράτος μας, μέσα στά σπίτια μας καί παντοῦ νά μᾶς σπέρνουν τόν φόβο καί τήν ἀνασφάλεια γιά νά μᾶς ἀποπροσανατολίσουν.  Καί τώρα πιά ὁ Σατανᾶς χορεύει, ἤ μᾶλλον ὁ Σατανᾶς τραγουδάει κι ἐμεῖς χορεύουμε στόν δικό του ρυθμό.

Φταίει μόνο ὁ Σατανᾶς; ΟΧΙ! .... Ἐμεῖς τοῦ δώσαμε τήν ἄδεια. ΕΜΕΙΣ, ἡ κακή μας προαίρεση, τά πάθη μας καί πάνω ἀπ’ ὅλα τό ΕΓΩ ΜΑΣ.

Γνώσεις ἔχουμε πολλές. ΓΝΩΣΗ ΔΕΝ ἔχουμε. Ἡ ἐποχή μας πνίγεται ἀπό πληροφορίες ἀλλά πεθαίνει ἀπό δίψα γιά γνώση.  Γι’ αὐτό μία ζωή ὀρθολογισμό, ζοῦμε ἀνάμεσα στό πῶς, στό πότε, στό ποῦ καί στό γιατί. Τό πρῶτο βῆμα πρός τήν γνώση εἶναι νά καταλάβη κανείς τήν ἄγνοιά του.

Οἱ Ἀρχαῖοι ἔλεγαν: «Γνῶθι Σαυτόν». ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ πρῶτα «Γνῶθι Θεόν», διότι χωρίς Γνῶθι Θεόν, δέν ὑπάρχει Γνῶθι σαυτόν. Ἀλλά ποῦ τέτοιο πρᾶγμα!.... Μᾶς ἀφήνει τό ἐγώ μας; Μᾶς ἀφήνουν οἱ πλάνες μας, μᾶς ἀφήνει ἡ κοσμική δόξα;

Εἶπε ὁ Παστέρ: Θά ἔδινα εὐχαρίστως ὅλη τήν δόξα μου ὡς ἐπιστήμονας, γιά ἕνα ψίχουλο ἀπό τήν δόξα τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ὁ ὁποῖος δέν ἤξερε οὔτε νά διαβάζη.

Ἐμεῖς καί μόνο στή σκέψη ὅτι θά χάσουμε τήν κοσμική δόξα, τίς ὑπερβολικές ἀνέσεις καί πολυτέλειες, μᾶς πιάνει κατάθλιψη.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ χριστιανισμός ἐκπολιτίζει, ἀλλά ὁ πολιτισμός δέν ἐκχριστιανίζει. Θεωροῦμε κατόρθωμα ὅτι φθάσαμε σέ μηχανές πού «σκέπτονται» καί ἐνεργοῦν σάν «ἄνθρωποι». Ὁ κίνδυνος ὅμως εἶναι νά καταντήσουν οἱ ἄνθρωποι νά σκέπτονται καί νά αἰσθάνονται σάν μηχανές. Ἤ, μήπως ἤδη ἔχουμε καταντήσει ἔτσι;

Τήν ἐποχή μας κατακλύζουν οἱ κομπιοῦτερς «μνῆμες». Ὁ σύγχρονος ὅμως ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος χωρίς Χριστό, πάσχει κυρίως ἀπό κομπιοῦτερ «λήθης». Δηλαδή, θέλει καί προσπαθεῖ νά ξεχάση τούς φόβους του, τίς ἀνασφάλειές του καί τίς ἐν γένει ἐνοχές του καί ΟΧΙ νά ἀποβάλλη τά πάθη του καί ὅλες τίς συνέπειες ἀπό αὐτά. Ἐνῶ, ὅταν καί ἐάν ζοῦμε κατά Θεόν, θέλουμε ὄχι νά ξεχάσουμε τά πάθη μας, ἀλλά νά τά θεραπεύσουμε. 

Πολλοί ἄνθρωποι καταναλώνουν τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς τους, γιά νά κάνουν ἄθλιο τό ὑπόλοιπο. Γι’ αὐτό, συχνά ἀντιπαθοῦμε τούς σωστούς ἀνθρώπους -ὄχι γιά τό τί εἶναι-ἀλλά γιά τό τί εἴμαστε ἐμεῖς! ....

Δέν μᾶς συμφέρει νά κυκλοφοροῦν σωστοί ἄνθρωποι στήν πιάτσα. Θίγεται τό λερωμένο ἐγώ μας καί φοβόμαστε μήν ἀποκαλυφθεῖ καί τσαλακωθεῖ...

Ὅποιος νίκησε τόν ἑαυτό του, δέν ἔχει νά φοβᾶται κανέναν ἀντίπαλο.

Εἶπε Γέρων: «Σέ ὅλη μου τήν ζωή πάλαιψα μέ τόν ἑαυτό μου, γιά νά σώσω τόν ἑαυτό μου ἀπό τόν ἑαυτό μου». Ψάχνουμε γύρω μας, ἔχουμε λογισμούς μέ τούς πνευματικούς μας, μέ τούς φίλους, μέ τούς γνωστούς, μέ τούς ἄλλους.  Πάντοτε φταῖνε οἱ ἄλλοι.  Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ψάξε μέσα σου, ψάξε γιά σένα. Ἀπό σένα πηγάζουν ὅλα, ἀπό τά πάθη σου, ἀπό τόν ἐγωϊσμό σου, ἀπό τίς ζήλειες σου, ἀπό τίς κακίες, τά κόμπλεξ καί τόσα ἄλλα. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ΕΑΥΤΟΣ.

Μή στάζεις δηλητήριο, δέν προξενεῖς τίποτε στούς ἄλλους. Ἐσύ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ αὐτοδηλητηριάζεσαι καί αὐτοτιμωρεῖσαι.

ΑΥΤΟΙ πού μποροῦν, πράττουν. Ἐκεῖνοι πού δέν μποροῦν, σχολιάζουν. Ποιοί κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησία, ὅτι ἀπαιτεῖ τυφλή ὑπακοή τό δόγμα της; Ἐκεῖνοι πού πιστεύουν στίς χειρότερες ἐφημερίδες, στά διεστραμμένα καί παραπλανητικά κανάλια τῶν τηλεοράσεων καί πιό συχνά στίς πιό γελοῖες δεισιδαιμονίες.

Ποιοί κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησία ὅτι ὑποβιβάζει τόν ἄνθρωπο; Ἐκεῖνοι πού διεκδικοῦν τόν πίθηκο γιά πατέρα, τήν τύχη γιά δάσκαλο, τήν ἡδονή γιά κανόνα τῆς ζωῆς, τό μηδέν γιά τέλος.

Ποιοί κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησία πώς δέν εἶναι ἐπιεικής; Ὅσοι δέν ἐπιτρέπουν σέ κανέναν νά ἔχει ἄλλη γνώμη ἀπό τήν δική τους.

Κατηγοροῦν ἐπισκόπους, παπᾶδες, μοναχούς, ἀλλά ποιό τό ὄφελος; Ἡ λάσπη πού ρίχνουμε στούς ἄλλους, λερώνει μόνο τόν ἑαυτό μας. Εἰρωνεύονται καί χλευάζουν ταπεινούς ἀνθρώπους, γνησίους Χριστιανούς πού ἀγωνίζονται γιά τήν πίστη τους. Ὅποιος μιλᾶ μέ καταφρόνηση γιά ταπεινό ἄνθρωπο, εἶναι σάν νά ἄνοιξε τό στόμα του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ....

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στήν ἐποχή μας ΛΙΓΑ μέτωπα καθαρά ὑπάρχουν!.... Ἀλλά ποῦ ἔχουμε καταντήσει!  Λερωμένα δάκτυλα νά δείχνουν καί νά κατηγοροῦν τά καθαρά Μέτωπα.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σάν τό τζάκι. Ἄλλοι παίρνουν ἀπ’ αὐτό τήν φλόγα καί ἄλλοι τήν στάχτη. Οἱ πρῶτοι ἀσχολοῦνται καί ἐμβαθύνουν στά «θεῖα» καί ὑπερκόσμια τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπολαμβάνουν ζεστασιά. Οἱ ἄλλοι, ἀπασχολοῦνται, ἀνασκαλεύουν καί κουτσομπολεύουν τά ἀνθρώπινα, τά εὐτελῆ, πού συμβαίνουν ἀπό ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, καί γεύονται στάχτη.

Κάποιος, κουτοπόνηρος, πλησίασε ἕναν ἀσκητή καί τόν ρώτησε: «Τί εἶναι Γέροντα γιά τόν Θεό 1.000 χρόνια;» «Ἕνα λεπτό τῆς ὥρας, παιδί μου», ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος.... «Καί τί εἶναι μία βαλίτσα χρυσάφι;» «ΤΙΠΟΤΕ, μία δραχμή», εἶπε ὁ ἀσκητής. «Τότε, παρακάλεσε, Γέροντα, τόν Θεό νά μοῦ δώση μία δραχμή!...».

Τόν λοξοκοίταξε ὁ ἀσκητής, σιώπησε, καί σέ λίγο τοῦ ἀπάντησε:

«Τό εἶπα στόν Θεό καί μοῦ εἶπε νά περιμένεις ἕνα (1) λεπτό τῆς ὥρας!..».

Ἕνας ἄλλος ἐξυπνάκιας, θέλοντας νά κάνη φτηνό πνεῦμα καί νά εἰρωνευτῆ, πλησίασε μετά τό κήρυγμα τόν Ἱερέα καί τόν ρώτησε: «Πάτερ δέν μᾶς εἴπατε κάτι!  Στήν κόλαση, τούς ἁμαρτωλούς τούς ψήνουν ἤ τούς βράζουν;» «Δέν ξέρω φίλε μου», εἶπε ὁ Ἱερέας. «Αὐτό θά τό διαπιστώσεις μόνος σου»!

Ἅνθρωποι, ποὺ ἀντί νά ἀγωνίζονται πῶς θά ζήσουν κατά Θεόν, ἀπεραντολογοῦν σέ σχολαστικές  συζητήσεις περί Θεοῦ καί Ἁγίων!  Ἄν τύχει καί δοῦν δύο πόρτες, πού στή μία εἶναι γραμμένο ''ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ'' καί στή ἄλλη ''Διάλεξις περί Παραδείσου'' θά προτιμήσουν νά μποῦν στήν δεύτερη πόρτα.

Νά μή λατρεύης τόν Θεό πού ΕΣΥ δημιούργησες, ἀλλά τόν Θεό πού δημιούργησε ἐσένα!...

Ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντας Παΐσιος: «Ὅλοι εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πόσοι ἀπό μᾶς βρίσκονται στό σπίτι τοῦ Πατέρα τους»!

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Θεός δέν ζητᾶ συνηγόρους, πού προβάλλουν μέ τά λόγια τους τήν ἀξία τοῦ Χριστιανισμοῦ.  Ζητᾶ πιστούς πού νά δείχνουν, μέ τόν ἄψογο βίο τους, τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ καλύτερη ὑπεράσπιση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά καί ἡ χειρότερη δυσφήμισή του, προέρχεται ἀπό τόν βίο καί τήν πολιτεία τῶν φερομένων ὡς ὀπαδῶν του. Πολλοί μιλοῦν γιά τόν Χριστιανισμό μέ τό μέτρο, ἀλλά τόν ζοῦν μέ τόν πόντο. Ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ φανατισμοῦ καί τῆς πίστης εἶναι ὅτι τήν πίστη μπορεῖς νά τήν ἐξηγήσης, χωρίς νά γίνης ἔξω φρενῶν. Ὁ φανατικός ἄνθρωπος εἶναι σάν ἐκεῖνον πού φωνάζει δυνατά, μόνο καί μόνο γιά νά ἀκούη τόν ἀντίλαλο τῆς φωνῆς του ὁ ἴδιος.

Πολλοί ἄνθρωποι φιλονικοῦν γιά τήν θρησκεία, γράφουν περί αὐτῆς, μάχονται γι᾽ αὐτή, λένε ὅτι εἶναι ἕτοιμοι νά πεθάνουν χάριν αὐτῆς, ἐκτός ἀπό τό νά ζοῦν σύμφωνα μέ αὐτήν.

Ἕνας σοφός εἶπε γιά τόν δραστήριο ἄνθρωπο, πού ἀγωνίζεται χωρίς σκοπό: «Τρέχει, τρέχει ἀκούραστα, πάνω - κάτω στό γήπεδο, μόνο πού ξεχνάει πώς ὑπάρχει καί μπάλα»!

Ὁ πιστός πού θέλει νά κάμη ἐναρμόνια τή ζωή του, πρέπει νά στρέψη τήν πλάτη του στίς παραφωνίες καί στά φάλτσα τοῦ κόσμου.

Πολλοί θεολογοῦμε, ἀλλά πόσοι θεοπρακτοῦμε; Πόσοι δηλαδή κάνουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ;

Ἕνας Γέροντας ἀσκητής συνήθιζε νά λέη: «Ἄν ὁ Θεός μέ πρόσταζε νά περάσω διά μέσου ἑνός τοίχου, θά τό ἔκανα. Ἡ δική μου δουλειά θά ἦταν νά περάσω, ἡ δική Του νά γκρεμίση τόν τοῖχο».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐκεῖνα στά ὁποῖα σκοντάφτουμε εἶναι τά πετραδάκια. ΟΧΙ τό βουνό.

Οἱ κλέφτες, παλαιά, πεταλώνανε τά ἄλογά τους ἀνάποδα γιά νά παραπλανοῦν τούς διῶκτες τους, πού ἔψαχνα τά χνάρια τους. Ἔτσι καί ὁ Διάβολος, δέν μᾶς κάνει μετωπική ἐπίθεση, ἀλλά μᾶς στήνει παγίδες.  Καί ὅταν μπαίνει στήν καρδιά μας, καί ὅταν προσποιεῖται ὅτι τάχα φεύγει.

Ἔλεγε κάποιος Γέροντας: «Γι’ αὐτό χρειάζεται ΛΑΓΩΝΙΚΟ, γιά νά τόν πιάσης τόν Διάβολο, καί ΤΕΤΟΙΟ Λαγωνικό εἶναι ὁ καλός ἐξομολόγος». Ἀρκεῖ νά ἔχει προηγηθεῖ μετάνοια. Ἐξομολόγηση ΧΩΡΙΣ μετάνοια, δέν εἶναι ἐξομολόγηση. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἀμετανόητος, πού συνεχῶς ἁμαρτάνει καί οὔτε κἄν προσπαθεῖ νά μετανοήση, εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέν θέλει νά μετανοήση. Εἶναι σάν ἐκεῖνον πού σκότωσε τούς γονεῖς του καί στήν ἀπολογία του ζήτησε ἀπό τό Δικαστήριο νά τόν λυπηθῆ, γιατί ἦταν ὀρφανός!

Ἐκτός τῶν ἄλλων πού προαναφέραμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,  ἕνα πολύ σοβαρό θέμα, πού ἀπασχολεῖ τήν ἐποχή μας, εἶναι ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας. Ὑπάρχει σήμερα σωστή χριστιανική οἰκογένεια; Σπάνιο! ...

Ἡ καλή οἰκογένεια, εἶναι ὅπως ἡ κατοικία.  Δέν φυτρώνει, κατασκευάζεται ἀπό τήν χριστιανική ἀγωγή τῶν γονέων, πού δέν ξέρω σέ ποιό βαθμό ὑπάρχει σήμερα, καί ἀπό τήν παιδεία τῶν σχολείων πού σήμερα εἶναι ἀνύπαρκτη ἕως ἀρνητική.

Παλαιότερα, τό ἀνδρόγυνο ἔπρεπε νά ἔχει ἕνα πολύ σοβαρό λόγο γιά νά χωρίση.  Σήμερα, ἀναζητεῖ ἕνα πολύ σοβαρό λόγο γιά νά μή χωρίση.

Συζητᾶνε οἱ γονεῖς πολύ γιά τά παιδιά τους.  Δέν συζητᾶνε ὅμως μέ τά παιδιά τους.

Λέει ἕνα γνωμικό: «Σέ ὅποιο σπίτι δέν μπαίνει ὁ ἥλιος, μπαίνει ὁ γιατρός». Οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι, στίς σημερινές οἰκογένειες, διαπιστώνουν ΟΤΙ: «Σέ ὅποιο σπίτι δέν μπαίνει ὁ Χριστός, μπαίνει ὁ ψυχίατρος».

Ἕνα παιδί, ἐπισκέφθηκε ἕναν ψυχίατρο, καί ὁ γιατρός τόν ρώτησε: «Σέ ἀγαπᾶνε, παιδί μου, οἱ γονεῖς σου;» Καί τό πληγωμένο παιδί ἀπάντησε: «Τό πρόβλημα δέν εἶναι ἄν μέ ἀγαπᾶνε, ἀλλά ἄν ἔχουν οἱ ἴδιοι ἀγάπη μεταξύ τους».

Μία κυρία εἶπε σέ κάποιο Γέροντα γιά τόν γυιό της, ὅτι δέν ἔδινε καμμία σημασία στά ὅσα αὐτή τοῦ ἔλεγε γιά τόν Θεό καί τήν πίστη. «Θά σᾶς δώσω μία συμβουλή», τῆς εἶπε ὁ Γέροντας. «Νά μιλήσετε στόν Θεό γιά τόν γυιό σας καί ὄχι μόνο στόν γυιό σας γιά τόν Θεό».

Μέ πόνο καί λύπη εἶπε κάποιος: «Μή καταπιέζετε τά παιδιά σας. Σκεφθεῖτε ὅτι ἔχουν ‟δίκαιο’’. Μεγαλώνουν σ’ ἕνα κόσμο ἀπάνθρωπο. Ἐσεῖς, μεγαλώσατε σ’ ἕναν κόσμο, ὅπου εἴχατε καί πεῖνα καί ἀνέχεια καί δυστυχία καί φτώχεια. Ἑπομένως μπορούσατε νά ἐλπίζετε!...  Σήμερα, τά παιδιά σας δέν ἔχουν σέ τί νά ἐλπίζουν, ὅταν τά ἔχουν πρό πολλοῦ ὅλα.  Καί τοῦ πουλιοῦ τό γάλα, χάμπουργκερ, χρήματα, τηλεόραση, ὑπολογιστές, κινητά, μηχανάκια, ἐπώνυμα ὡραῖα ροῦχα κ.λ.π.. εἶναι τά φτωχά, μπουκωμένα. Λυπηθεῖτε τα!» Καί μετά ψάχνουμε νά βροῦμε τί φταίει! ...

Οἱ σήμερα τιμώμενοι Ἅγιοι μας καί γενικά ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας, ἀπό τί ἔγιναν Ἅγιοι; Ἀπό τά θαύματα; ΟΧΙ! Ἀπό τήν Ἀρετή!

Ἡ ἀρετή εἶναι κατάσταση ἐμπόλεμη. Ἕνας πόλεμος διαρκής καί ἀκατάπαυστος κατά τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας.

Δέν ἔδωσε στόν Χριστό τίποτε ἐκεῖνος πού δέν τοῦ τά ἔδωσε ὅλα. Ὁ Χριστός δέν ἀποτελεῖ ὑπόσχεση γιά τήν μή δημιουργία θύελλας. Ἀποτελεῖ ὅμως ἀσφάλεια μέσα στή θύελλα.

Ἄς συνετισθοῦμε καί ἄς ἀκούσωμε τόν συνεχῆ καί ποικίλλο συναγερμό μέ ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν τόν καιρό ἐτοῦτο. Διάλυση κράτους, οἰκογένειας, παιδείας, πόλεμος κατά τῆς θρησκείας μας καί λοιπά, εἶναι σειρῆνες καί χτυπᾶνε.

Ἅς μετανοήσουμε καί ἄς προσευχηθοῦμε. Εἴμαστε ὅλοι συνυπεύθυνοι. Καί νά ἀρνηθοῦμε ὅλα ὅσα θέλουν νά μᾶς περάσουν.  Δέν διεκδικοῦμε κάτι, ἁπλῶς τά δεδομένα, τά ἀπαιτοῦμε. Ἄς ἀποκτήσουμε τό φρόνημα τῶν τοπικῶν προστατῶν Ἁγίων μας. Ταπείνωση –προσεύχή-μετάνοια.

Τί εἶναι μετάνοια; Ἀλλάζω νοῦ!  Παύω νά ἁμαρτάνω. Μίμησις τῶν Ἁγίων.

Ἄν οἱ δύσκολες περιστάσεις μᾶς βροῦν κοντά στό Θεό, τότε θά βροῦμε τόν Θεό μέσα στίς δύσκολες περιστάσεις.

Αὐτός ὁ ὁποῖος δέν εἶναι πνευματικός ἕως τήν σάρκα του, γίνεται σαρκικός ἕως τό πνεῦμα του.

Ὑπάρχουν δύο εἰδῶν ἐλευθερίες. Ἡ ψεύτικη, ὁπότε εἶναι κανείς ἐλεύθερος νά κάνη ὅ,τι θέλει, καί ἡ ἀληθινή, ὁπότε εἶναι κανείς ἐλεύθερος νά κάνη ὅ,τι πρέπει. 

Κι ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ξέρουμε τί πρέπει νά κάνουμε.  Νά ἀναλάβουμε, λοιπόν, ὅλοι τίς εὐθῦνες μας πρίν εἶναι πολύ ἀργά.

Νά ψάξουμε νά βροῦμε τό σφουγγάρι πού θά σβύσει τίς ἀνορθογραφίες πού γεμίζουν τόν μαυροπίνακα πού ἔχουμε μέσα μας. Γιά πολλούς ἀνθρώπους τό πρόβλημα δέν εἶναι πού δέν μποροῦν νά βροῦν τήν λύση, ἀλλά πού δέν μποροῦν νά δοῦν τό πρόβλημα.

Τό ἐρώτημα δέν πρέπει νά εἶναι ποιός ἔχει δίκαιο, ἀλλά ποιό εἶναι τό δίκαιο!

Ὅταν οἱ θεσμοί διατρέχουν κίνδυνο, ἡ σιωπή δέν εἶναι χρυσός. Εἶναι κάρβουνο πού μουτζουρώνει!... Καί μία σπίθα, εἶναι ἀρκετή γιά νά δημιουργήσει πυρκαγιά. Καί στήν περίπτωσή μας ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ. Γιατί ὅπως εἴμαστε ὑπόλογοι γιά κάθε βλαβερό μας λόγο, ἔτσι εἴμαστε ὑπόλογοι καί γιά κάθε ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ μας. Εἶπε κάποιος: «Τήν ἐποχή μας βαραίνει ἡ ἐνοχή, ὄχι τόσο γιά τίς κακές πράξεις τῶν κακῶν ἀνθρώπων, ὅσο ἡ ἀποτρόπαιη, ἀπαράδεκτη, σιωπή τῶν καλῶν ἀνθρώπων γιά τίς κακουργίες τῶν κακῶν».

Στήν παρούσα ζωή, ὁ ἕνας, μικρός ἤ μεγάλος, θά κρίνεται πάντοτε ἀπό τούς ἄλλους. Στή μέλλουσα ὅμως ζωή οἱ πολλοί, δηλαδή οἱ πάντες, θά κριθοῦμε ἀπό τόν ΕΝΑ! Τό Θεόν. Ἡ ἀπόφαση γιά τούς πολλούς θά εἶναι τότε ἡ ἐτυμηγορία τοῦ ΕΝΟΣ. Ἐδῶ σ’ αὐτή τήν ζωή, οἱ κρίσεις τῶν ἀνθρώπων γιά τούς ἄλλους στηρίζονται σέ ὅ,τι βλέπουν ὡς θεατές. Ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ γιά ὅλους μας βασίζεται σέ ὅσα γνωρίζει, ὡς  καρδιογνώστης, ὁ Θεός.

Προσπάθησε, νά μήν ἐξογκώνης τά σφάλματα τῶν ἄλλων!  Νά μή σέ χαρακτηρίζη ἡ τακτική τοῦ γελοιογράφου, πού ἐξογκώνει κάτι γιά νά τό σατυρίση.  Νά σέ διακρίνη ἡ εὐγένεια τοῦ καλοῦ ζωγράφου πού διορθώνει κάτι γιά νά τό ὀμορφήνη. Μήν ἀσχολεῖσαι μέ τό κακό πού βλέπεις εὔκολα γύρω σου. Προσπάθησε νά ἀνακαλύψης τήν ἀρετή, πού εἶναι συνήθως κρυμμένη. Νά εἶσαι ἐξερευνητής τῶν μαργαριταριῶν τῆς ἀρετῆς στόν ἀπέραντο Ὠκεανό τῶν ἀνθρώπων καί ὄχι ρακοσυλλέκτης τῆς κακίας στόν σκουπιδοντενεκέ τῆς ἀνθρώπινης ἀθλιότητας!....

Πολλοί ἄνθρωποι σέβονται καί τιμοῦν τούς πεθαμένους Ἁγίους, ἀλλά τούς βασάνιζαν καί τούς ἐδίωκαν, ὅταν ζοῦσαν. Μᾶς κουβαλήσανε καί τούς –δῆθεν Κυρίους- ἀπό τό Διεθνές Νομισματικό Ταμεῖο σάν περιστέρια πού θά φέρουν τήν λύση. Μόνο πού δέν εἶναι περιστέρια. Κόρακες, κοράκια εἶναι. Καί, ἐννοεῖται, ὅτι μεταξύ τους: Κόρακας, κοράκου μάτι δέν βγάζει ποτέ! Ὅσο μέ ἐμᾶς, τούς πῆρε ὁ πόνος!.... Ἄν ἔχουμε Δάσκαλο καί Ὁδηγό κοράκια, μέ μαθηματική ἀκρίβεια, θά μᾶς ὁδηγήσουν σέ ψοφίμια. Τέτοιους ὁδηγούς ΔΕΝ χρειαζόμαστε. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΜΕ.

Ἐμεῖς πρέπει νά ἔχουμε ὁδηγό τό ΔΙΗΝΕΚΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ, τόν Χριστό, τό ταμεῖο τῆς ἀστείρευτης Θείας Χάριτος. ΟΧΙ λοιπόν ΔΟΥ ΝΟΥ ΤΟΥ (ΔΝΤ), ἀλλά ΔΟΥ ΠΟΥ ΤΟΥ, δηλαδή ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ. Σ’ αὐτό τό ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ, μέ χριστιανική αὐταπάρνησι, κατέθεταν οἱ σήμερα Τιμώμενοι Ἅγιοι μας.  Καί ΤΩΡΑ, ΠΑΜΠΛΟΥΤΟΙ, μποροῦν καί θέλουν νά μᾶς δίδουν πλούσιες ΔΩΡΕΕΣ, ἀπό τήν ἀστείρευτη τράπεζα τοῦ οὐρανοῦ, ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ, μέ μόνο ἀντάλλαγμα τήν δική μας ἀγαθή προαίρεση.

Ἄς μή χάσουμε, λοιπόν, τήν ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Ἰδού καιρός πνευματικῆς κατάθεσης. Ὁ δέ ΤΟΚΟΣ αὐτῆς τῆς συνδιαλλαγῆς, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσι τοῦ Χριστοῦ εἶναι, γι’ αὐτή τήν ζωή ὑπερπολλαπλάσιος, γιά δέ τήν ἄλλη Βασιλεία ΑΙΩΝΙΟΣ.

Ἡ σημερινή δέ θλιβερή κατάστασις μεγιστοποιεῖ τήν μεγάλη σημασία, ὠφέλεια καί ἀνάγκη τῆς σημερινῆς ἑορτῆς. Ὁπότε καί ἡ εὐγνωμοσύνη μας, βεβαίως καί εἶναι ἀκόμα πιό μεγάλη πρός τόν Ἐπίσκοπό μας κ.κ. Νικόλαον, πού ὡς γνωστόν ἐθέσπισε τήν σημερινή ἑορτή.

Εὔχομαι, ὁλόθερμα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά πρεσβειῶν τῶν Φθιωτῶν Ἁγίων μας, στά δύσκολα χρόνια πού ζοῦμε, ἀντιστεκόμενοι θεοπρεπῶς, νικηταί τῆς ἁμαρτίας, νά εἰσέλθουμε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἐκεῖ ὅπου ΟΛΩΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ μᾶς περιμένουν οἱ Τοπικοί μας Ἅγιοι! ... Ἀμήν. Γένοιτο!...