Ένας Σύριος γιατρός εξηγεί γιατί οι πρόσφυγες επιλέγουν να περάσουν από την Ελλάδα κι όχι από Βουλγαρία ή Αλβανία

Ένας Σύριος γιατρός ο Αλί Καντίρ που βρίσκεται στην Καβάλα ευχαριστεί τους Έλληνες για τη φιλοξενία και εξηγεί γιατί οι πρόσφυγες επιλέγουν να φτάσουν στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας και όχι μέσω Βουλγαρίας, Ουγγαρίας ή Αλβανίας.

«Εργάζομαι ως γιατρός», λέει ο Καντίρ και αφηγείται την ιστορία του στο ΑΠΕ.ΜΠΕ: «Δεν έχω οικογένεια, οπότε για μένα δεν…είναι πρόβλημα, όπου και να πάω.

Στο παρελθόν, εργαζόμουν στη Μεγάλη Βρετανία.

Πάντως, οι περισσότεροι από τους 800 ανθρώπους που είμαστε εδώ, σχεδιάζουν να φτάσουν στη Γερμανία. Ξέρουμε ότι η Κροατία, τα Σκόπια έχουν κλείσει τα σύνορά τους, όμως δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο στην Καβάλα, παρόλο που είναι εξαιρετική η φιλοξενία.
Δεν αντέχει άλλο το μπάτζετ των περισσότερων ανθρώπων, που είναι ζήτημα να έχουν απομείνει 100 – 200 δολάρια ή ευρώ σε μια οικογένεια.

Είναι λεφτά, τα οποία έχουν φυλάξει για να πληρώσουν τα εισιτήρια του λεωφορείου που θα τους πάει στα σύνορα. Πάντως, αν μπορέσουμε να φτάσουμε, ξέρουμε ότι θα περάσουμε.

Υπάρχουν εκεί άνθρωποι, που αν τους πληρώσουμε, θα μας περάσουν, ώστε ο καθένας να ακολουθήσει τη μοίρα του».

Ερωτηθείς για τους λόγους που επιλέγεται η Ελλάδα ώστε να φτάσουν στα σύνορα με τα Σκόπια κι όχι κάποια εναλλακτική διαδρομή από τα σύνορα της Τουρκίας με τη Βουλγαρία, ο Αλί Καντίρ επισημαίνει:

«είναι ο μόνος δρόμος, που δεν θεωρείται έγκλημα να περάσεις τα σύνορα.

Για παράδειγμα σας λέω ότι όποιος πρόσφυγας προσπαθήσει να περάσει για παράδειγμα τα σύνορα της Ουγγαρίας, κινδυνεύει με τέσσερα χρόνια φυλάκιση.

Αν τώρα πάμε από τα σύνορα Τουρκίας – Βουλγαρίας, υπάρχουν αστυνομικοί που θα μας κλέψουν, ώστε να μας αποτρέψουν να περάσουμε. Θα μας πάρουν τα χρήματα, τα τηλέφωνά μας κι ότι βρουν επάνω μας. Την έχουν πατήσει άλλοι συμπατριώτες μας πιο πριν και τώρα ξέρουμε. Και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα μας αφήσουν να περάσουμε. Μπορεί να μας στείλουν πίσω στην Τουρκία.
Όσο για την Αλβανία, υπάρχει μια κανονική μαφία στα σύνορα».

Αναφορικά με το κόστος του ταξιδιού, ο Αλί Καντίρ είπε ότι οι Τούρκοι δουλέμποροι ζητούν 700 ευρώ ανά άτομο κι όπως λέει χαρακτηριστικά:

«τώρα είναι φτηνά τα ναύλα. Παλιότερα, ζητούσαν περισσότερα και μας είχαν σε βάρκες – σκουπίδια. Φανταστείτε, ότι εγώ ταξίδεψα με ένα φουσκωτό και στοιβαχτήκαμε εκεί 70 άτομα. Ο κάθε λαθρέμπορος επιδιώκει να βγάλει κατά μέσο 50.000 € σε κάθε ταξίδι». Καταλήγοντας, ο Σύριος γιατρός ευχαριστει τους κατοίκους και τους υπαλλήλους του Δήμου Καβάλας για την παροχή βοήθειας στον ίδιο και τους συμπατριώτες του:

«Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Καβάλα. Είστε εξαιρετικοί άνθρωποι. Ήρθαμε ξαφνικά εδώ και χωρίς να υπάρχει σχέδιο για να μείνουμε, κάνατε ότι περνούσε από το χέρι σας και μας παρείχατε τα πάντα.

Ήρθαν 15 γιατροί εθελοντικά, έδωσαν φάρμακα σε όποιους το είχαν ανάγκη, ενώ βοήθησαν κι εμένα, ώστε να βοηθήσω κι εγώ από την πλευρά μου τους συμπατριώτες μου, αφού είμαι γιατρός. Ευχαριστώ, Ελλάδα».

το είδαμε εδώ

Δημοτικιά γελοιότης...

Κινδυνεύει η πατρίς από το «εφημερίς». Σάπια η πρωτεύουσα; Φταίει η καθαρεύουσα. Γράψε το «εφημερίδα» και εσώθη η παρτίδα!

Η κυβέρνηση ουδόλως τα έχει χαμένα. Το πρόγραμμα της αποδόμησης, που ξεκίνησε ο Σημίτης και επιτάχυνε ο Τζέφρυ, τώρα συνεχίζεται βολίδα και κωλοτουμπηδόν από τους νυν αριστερούς που εχθρεύονται την αριστεία. Η πατρίδα μας, το έθνος, η παράδοση, τα όσια και τα ιερά μετατρέπονται από τους εκάστοτε πειραματιστές σε συννεφάκια που αλλάζουν σχήματα κατά τα γούστα του ανέμου, που αναλαμβάνει ρόλο γλύπτη. Οι γλύπτες του μερκελισμού και της σοϊμπλικότητας υποδύονται τον άνεμο και σκαλίζουν ένα Ελλαδιστάν και μία Γιουνανία αηδέστατη στην όψη και ερεβώδη στην ανυπαρξία του πνεύματος. Οποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα στο κέντρο των Αθηνών (αν αντέχει την επελαύνουσα και κυβερνώσα οσμή αποχωρητηρίου, που επικρατεί στα περισσότερα σημεία του).

Παρά την «καλή» δουλειά που έχουν κάνει, όμως, οι εκάστοτε τοποτηρητές της υπερδομής στη διάλυση απάντων πρέπει να γίνουν κι άλλα βήματα. Το νυστέρι της Νέας Τάξης πρέπει να φτάσει μέχρι το μεδούλι της ελληνικότητας.

Γλώσσα

Μία από τις ενέργειες που προωθούν τον αφελληνισμό και τη θραύση των παραδοσιακών προτύπων πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Στις 21/2/2016 πέρασε νόμος (4368), βάσει του άρθρου 20 του οποίου αποφασίζεται η αλλαγή του ονόματος της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως. Από «Εφημερίς της Κυβερνήσεως» μετατρέπεται σε «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως». Δηλαδή, από τα δύο τριτόκλητα ουσιαστικά «δημοτίκευσαν» το ένα! Συγκεκριμένα, ο νόμος αναφέρει: «1. Η παρ. 1 του άρθρου 5 του ν. 3469/2006 "Εθνικό Τυπογραφείο, Εφημερίς της Κυβερνήσεως και λοιπές διατάξεις" (Α' 131) τροποποιείται ως εξής: 1. Η "Εφημερίδα της Κυβερνήσεως" εκδίδεται μόνο από το Εθνικό Τυπογραφείο, κατά τους ορισμούς του νόμου αυτού και των διαταγμάτων και πράξεων που εκδίδονται κατ' εξουσιοδότησή του, και φέρει τον τίτλο "Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας"».

Το αποτέλεσμα είναι γελοίο και θλιβερό συνάμα. Στη μικρή φωτογραφία βλέπετε το ΦΕΚ με την ανεκδιήγητη απόφαση και στη μεγάλη, το φύλλο «Εφημερίδας της Κυβερνήσεως».
Κι έγραφε ο Ελύτης:

 «Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική. 

Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου... 

 Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...»

Παναγιώτης Λιάκος

το είδαμε εδώ

Ελλάδα 2016: Στο Πολύκαστρο...

Σε μία από τις πλέον δύσκολες στιγμές στη ζωή της, σε μία γωνιά της Ευρώπης που πνέει… καταχνιά και σε έναν κόσμο που συχνά τώρα τελευταία αποπνέει δυσωδία, μια μάνα προσπαθεί να πλύνει το μικρό της.

Τουλάχιστον να είναι καθαρό να μπορεί να αντιμετωπίσει τα… εμπόδια της ζωής και τα απόνερα της πολιτικής η οποία συχνά πορεύεται με… «βρώμικα» παιχνίδια.

Συνέβη σε ένα βενζινάδικο στο Πολύκαστρο. Ούτε ζεστό νερό, ούτε τίποτα. Πλύσιμο με μπουκάλια.

Είναι η Ελλάδα του 2016!

Δείτε το βίντεο:

Ὑπάρχουν ἀνθρώπινα δικαιώματα;

 

Ἐννοιολογική σύγχυση καί πολιτική ἐκμετάλλευση. Περί ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων

Δέν ὑπάρχουν ἀνθρώπινα δικαιώματα. Γιά νά τό ποῦμε ἀκριβέστερα: ἐν ἔτει 1998 δέν ὑπάρχουν ἀνθρώπινα δικαιώματα καί κανείς δέν μπορεῖ νά γνωρίζει ἄν θά ὑπάρξουν στό μέλλον. Ἡ διαπίστωση αὐτή εἶναι ἀναπόδραστη ἄν ἐπιθυμοῦμε νά ὁρίσουμε τήν ἔννοια τοῦ «δικαιώματος» καί τοῦ «ἀνθρώπινου δικαιώματος» αὐστηρά καί ἀδιαφορώντας ἀπέναντι σέ πολιτικές – ἰδεολογικές σκοπιμότητες. «Δικαίωμα» δέν εἶναι κάτι πού ἁπλῶς διάγει βίο φαντάσματος μέσα στά κεφάλια τῶν φιλοσόφων ἤ πού εὐδοκιμεῖ στά χείλη τῶν προπαγανδιστῶν. Στήν οὐσία τοῦ δικαιώματος ἀνήκει ἐξ ὁρισμοῦ ἡ δυνατότητα νά ἀπαιτεῖται καί νά ἐπιβάλλεται. Καί ὡς «ἀνθρώπινο δικαίωμα» ἐπιτρέπεται νά θεωρεῖται μονάχα ἕνα δικαίωμα τό ὁποῖο ἀπολαμβάνουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μόνο καί μόνο ἐπειδή εἶναι ἄνθρωποι, δηλαδή χωρίς τή διαμεσολάβηση ἐξουσιαστικῶν ἀρχῶν καί συλλογικῶν ὑποκειμένων (π.χ. ἐθνῶν καί κρατῶν) πού, ἀπό ἐννοιολογική καί φυσική ἄποψη, εἶναι στενότερα ἀπό τήν ἀνθρωπότητα ὡς σύνολο.

Ἐπιπλέον, ἕνα γνήσιο ἀνθρώπινο δικαίωμα θά πρέπει νά ἰσχύει καί νά ἀπολαμβάνεται παντοῦ ὅπου ὑπάρχουν ἄνθρωποι, δηλαδή παντοῦ ὅπου ἐπιθυμεῖ νά ἐγκατασταθεῖ καθένας. Ὥστε σέ τελευταία ἀνάλυση δέν ὑπάρχουν ἀνθρώπινα δικαιώματα δίχως ἀπεριόριστη ἐλευθερία κίνησης καί ἐγκατάστασης καί δίχως αὐτόματη νομική ἐξίσωση ὅλων τῶν ἀτόμων μέ ὅλα τά ἄτομα χάρη στήν οἰκουμενική ἰσχύ μιᾶ ἑνιαίας νομοθεσίας. Ὅσο ὁ Ἀλβανός, π.χ., δέν ἔχει στήν Ἰταλία τά ἴδια δικαιώματα μέ τόν Ἰταλό, μποροῦμε stricto sensu νά μιλᾶμε γιά πολιτικά καί ἀστικά, ὄχι γιά ἀνθρώπινα δικαιώματα.

Βεβαίως, τά κράτη μποροῦν νά βαφτίζουν ὁρισμένα τουλάχιστον ἀπό τά δικαιώματα, τά ὁποῖα δίνουν στούς πολίτες τους, «ἀνθρώπινα δικαιώματα», ὅμως ἡ ἔκφραση αὐτή θά εἶχε νόημα μόνον ἐάν τό κράτος ἐπεφύλασσε ἀποκλειστικά στούς δικούς του ὑπηκόους τόν χαρακτηρισμό «ἄνθρωπος», ὅπως κάνουν μερικές πρωτόγονες φυλές. Γιατί σέ ἐνάντια περίπτωση κανένα κράτος δέν μπορεῖ νά ἐγγυηθεῖ ὅτι δικαιώματα τά ὁποῖα θεωροῦνται κατ’ ἐξοχήν ἀνθρώπινα δικαιώματα, ὅπως π.χ. τό δικαίωμα τῆς σωματικῆς ἀκεραιότητας ἤ τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου, εἶναι δυνατό νά τά ἀπολαύσουν ἄτομα πού βρίσκονται ἔξω ἀπό τά σύνορά του. Καί ἀντίστροφα: κανένα κράτος δέν μπορεῖ, χωρίς νά αὐτοδιαλυθεῖ, νά ἀναγνωρίσει σέ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως ὁρισμένα δικαιώματα πού θεωροῦνται πολιτικά ἤ ἀστικά δικαιώματα, π.χ. τό δικαίωμα τοῦ ἐκλέγειν καί ἐκλέγεσθαι ἤ τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἐγκατάστασης.



Ἐγκαθίδρυση ἑνός παγκόσμιου κράτους

Ἡ κατάσταση στόν σημερινό κόσμο εἶναι σαφής: δέν ἐπιτρέπεται σέ ὅλους τους ἀνθρώπους, ὑπό μόνη τήν ἰδιότητά τους ὡς ἀνθρώπων, νά κατέχουν ὅλα τά δικαιώματα (εἴτε αὐτά λέγονται πολιτικά καί ἀστικά εἴτε λέγονται ἀνθρώπινα) ἀνεξάρτητα ἀπό τό ποῦ γεννιοῦνται ἤ τό ποῦ βρίσκονται. Ἀνθρώπινα δικαιώματα, τά ὁποῖα θά ἄξιζαν πράγματι αὐτό τό ὄνομα, θά μποροῦσε νά χορηγήσει μονάχα ἕνα παγκόσμιο κράτος, πρός τό ὁποῖο ὅλα τά ἄτομα θά βρίσκονταν σέ ἴση καί ἄμεση σχέση, δηλαδή θά ἀποκτοῦσαν ἄμεσα ὅλα τους τά δικαιώματα ἀπ’ αὐτό ὡς τόν ἐκπρόσωπο ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας. Μόνο ὅποιος ἐκπροσωπεῖ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα μπορεῖ καί νά θεωρήσει τόν κάθε ἄνθρωπο ὑπό μόνη τήν ἰδιότητά του ὡς ἄνθρωπο, ἀνεξάρτητα ἀπό φυλετικά ἤ ἐθνικά κατηγορήματα, καί νά τοῦ χορηγήσει ἀνθρώπινα δικαιώματα.

Ἡ ἐγκαθίδρυση ἑνός παγκόσμιου κράτους στό μέλλον, καί ἑπομένως ἡ καθιέρωση ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, δέν μπορεῖ νά ἀποκλεισθεῖ, ἔτσι ὅμως δέν θά ἐπιτυγχανόταν αὐτόματα ἡ ἐναρμόνιση ἀνάμεσα στήν ἠθική – κανονιστική καί στή νομική ἔννοια τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, καί μάλιστα ὑπό τήν αἰγίδα τῆς πρώτης. Γιατί τό παγκόσμιο κράτος θά μποροῦσε, π.χ., νά καθιερώσει τά ἀνθρώπινα δικαιώματα ὑπό συνθῆκες μεγάλης πληθυσμιακῆς πυκνότητας καί σπάνης ἀγαθῶν, ἔτσι ὥστε τά δικαιώματα αὐτά πολύ λίγο θά ἀντιστοιχοῦσαν στίς σημερινές δυτικές ἠθικές – κανονιστικές ἀντιλήψεις. Ὅποιος λοιπόν εἶναι σέ θέση νά κάνει ἐννοιολογικές διακρίσεις, δέν μπορεῖ νά θεωρήσει ἀναγκαία τή σχέση ἀνάμεσα στήν ἐγκαθίδρυση ἑνός παγκόσμιου κράτους καί στήν ἠθικοποίηση τῆς παγκόσμιας κοινωνίας, ὅπως ἀρέσκονται νά πράττουν οἱ ὀπαδοί τοῦ ἠθικοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Ἡ διαφορά ὅμως ἀνάμεσα στίς δύο παραπάνω ἔννοιες τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καταφαίνεται καί ἄν κάνουμε μίαν αἰσιόδοξη ὑπόθεση. Ἐννοοῦμε τό ἑξῆς: εἶναι δυνατό νά μήν ἐγκαθιδρυθεῖ ἕνα παγκόσμιο κράτος, ἀλλά παρ’ ὅλα αὐτά νά ἐπικρατήσει καθολικά τό ἠθικό – κανονιστικό περιεχόμενο ἐκείνου πού ὀνομάζουμε σήμερα «ἀνθρώπινα δικαιώματα», γιατί ὅλα τά κράτη ἀνεξαιρέτως θά τό καθιστοῦσαν γνώμονα καί ὁδηγό προκειμένου νά διατυπώσουν τά πολιτικά καί ἀστικά δικαιώματα πού παραχωροῦν στούς ὑπηκόους τους. Αὐτό σημαίνει: τά ἠθικά αἰτήματα μποροῦν νά ἱκανοποιηθοῦν καί χωρίς νά καταφύγει κανείς στή ρητορική τῶν πανανθρώπινων δικαιωμάτων, καί ὅποιος θεωρεῖ τούτην ἐδῶ κενή δέν ἀνήκει σώνει καί καλά σέ ὅσους χαίρονται ὅταν γίνονται αὐθαίρετες συλλήψεις καί βασανιστήρια, ὅπως ἀφήνουν συχνά νά ἐννοηθεῖ οἱ ὀπαδοί τῆς οἰκουμενικῆς ἠθικῆς.

Συμπέρασμα: ἡ πρόταση «δέν ὑπάρχουν ἀνθρώπινα δικαιώματα» εἶναι αὐτονόητη ἄν δέν τή συγχέουμε μέ κανέναν τρόπο καί σέ κανένα ἐπίπεδο μέ τίς προτάσεις «δέν εἶναι ὀρθό νά ὑπάρχουν ἀνθρώπινα δικαιώματα (μέ τήν ἠθική – κανονιστική ἔννοια)» καί «δέν θά ὑπάρξουν ποτέ ἀνθρώπινα δικαιώματα». Ἡ πρόταση «δέν ὑπάρχουν ἀνθρώπινα δικαιώματα» ἐπιβεβαιώνεται ἄλλωστε καθημερινά ἀπό τήν πολιτική, νομική καί ἀστυνομική πρακτική τῆς ἴδιας τῆς «Δύσης», ἡ ὁποία προσπαθεῖ νά παρακάμψει τίς ὀδυνηρές ἔσχατες συνέπειες τῆς δικῆς της προπαγάνδας περί «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» ἐμμένοντας στήν κρίσιμη διάκριση ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπινα καί πολιτικά δικαιώματα καί δίδοντας τό προβάδισμα στά δεύτερα, δηλαδή ἀρνούμενη νά ἀναγνωρίσει ὅλα τά δικαιώματα σέ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὑπό μόνη τήν ἰδιότητά τους ὡς ἀνθρώπων.



Ἡ συνταγή τῆς Δύσης γιά τό «κράτος δικαίου»

Τά «ἀνθρώπινα δικαιώματα» ἀσκοῦνται πάντοτε ὑπό τήν ἐπιφύλαξη τῶν (ἐθνικῶν, «εὐρωπαϊκῶν» κτλ.) κυριαρχικῶν δικαιωμάτων. Τό κάθε κυρίαρχο κράτος ἤ ἡ κάθε κυρίαρχη ἐξουσία ἔχει τό δικαίωμα νά συλλαμβάνει ἀνθρώπους ἀπό ἄλλες χῶρες μόνο καί μόνο ἐπειδή αὐτοί εἰσέρχονται ἤ παρεπιδημοῦν, δίχως ἄδεια, στήν ἐπικράτειά της, ὅμως δέν ἔχει, π.χ., τό δικαίωμα νά τούς ξυλοκοπήσει, γιατί ἡ ἴδια διακηρύσσει τό ἀνθρώπινο δικαίωμα τῆς σωματικῆς ἀκεραιότητας λές καί ἡ σύλληψη καθ’ ἑαυτήν δέν ἀποτελεῖ eo ipso ἄρση τοῦ δικαιώματος τοῦ ἀτόμου νά διαθέτει τό σῶμα του ὅπως θέλει! Μέ αὐτή τή συνταγή ἡ Δύση νομίζει ὅτι «δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν», ὅμως τό κάνει μέ ἀντίτιμο τή λαθραία εἰσαγωγή τῶν ἀρχῶν καί τῆς πρακτικῆς τοῦ «κράτους δικαίου» μέσα στόν χῶρο τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οἱ παράνομοι μετανάστες, οἱ ὁποῖοι ἀπελαύνονται, ὑφίστανται βέβαια τή μοίρα τους σύμφωνα μέ τίς (μεταβλητές) διατάξεις τοῦ «κράτους δικαίου», ὅμως δέν τήν ὑφίστανται ἐπειδή δέν εἶναι ἄνθρωποι, παρά ἐπειδή δέν εἶναι Γάλλοι, Ἕλληνες, Γερμανοί κτλ. Στήν κρίσιμη αὐτή περίπτωση ἀποφασιστικό ἀποδεικνύεται τό κριτήριο τῆς ἐθνικότητας, ὅσα καί ἄν ἰσχυρίζεται ἡ ρητορική τῆς Δύσης περί «ἀξιοπρέπειας τοῦ ἀνθρώπου» κ.τ.τ. Τό «κράτος δικαίου» ἐμφανίζεται ἐδῶ καταχρηστικά ὡς φύλακας τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί συμπεριφέρεται ἐξίσου ἀνακόλουθα ὅσο καί ἕνας ὀπαδός τοῦ ἠθικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅταν βρίσκεται σέ μία ξένη χώρα καί ἀντιμετωπίζει δυσκολίες, προκειμένου νά διευκολυνθεῖ δέν τηλεφωνεῖ στήν… ἀνθρωπότητα, ἀλλά στήν πρεσβεία τῆς χώρας ἐκείνης πού ἔχει ἐκδώσει τό διαβατήριό του.



Ἐπιλεκτική ἐπίκληση καί χρήση

Ἡ ἐννοιολογική σύγχυση συχνότατα βολεύει ἐξαιρετικά τά ἄτομα καί τά κράτη, ἐπειδή συγκαλύπτει κραυγαλέες ἀντιφάσεις ἀνάμεσα στή θεωρία καί στήν πράξη. Ὡστόσο ἡ δική μας πρόθεση ἐδῶ δέν εἶναι νά ἐξαναγκάσουμε κατά κάποιο τρόπο τά δρῶντα ὑποκείμενα νά υἱοθετήσουν ἠθικά «ὀρθολογική» συμπεριφορά, ἀποσαφηνίζοντας τίς ἔννοιες καί ξεσκεπάζοντας ἀσυνέπειες καί ὑποκρισίες. Τέτοιες δουλειές μπορεῖ νά τίς ἀφήσει κανείς στούς πολλούς ὑψηλόφρονες φιλοσόφους, οἱ ὁποῖοι περιμένουν τήν ὥρα τῆς πανηγυρικῆς τους ἐμφάνισης. Ἡ ἐννοιολογική σύγχυση καί ἡ ἀμφιλογία θά ἐπικρατοῦν στήν παγκόσμια σκηνή ὅσο ἐπικρατοῦν καί τά συμφέροντα πού κρύβονται πίσω τους. Καί ἡ πολιτική ἐκμετάλλευση τῶν «ἀνθρώπινων δικαιωμάτων» θά καταφαίνεται πρῶτα πρῶτα στήν ἐπιλεκτική τους ἐπίκληση καί χρήση μέ βάση ἐξωηθικά κριτήρια.

Ἤδη τήν ἐποχή τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου ἡ προγραμματική ἐπιστράτευση τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» ἐναντίον τοῦ «ὁλοκληρωτισμοῦ» δέν ἐμπόδισε τίς στενές συμμαχίες τοῦ δυτικοῦ στρατοπέδου μέ ὠμές δικτατορίες. Ἡ πολύ διαφορετική συμπεριφορά τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, π.χ., ἔναντι τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας καί τοῦ Ἰράν, μολονότι καί οἱ δύο αὐτές χῶρες ἀντιμετωπίζουν κατά τόν ἴδιο τρόπο τά «ἀνθρώπινα δικαιώματα», μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Δύση δέν ἐννοεῖ νά ξεκόψει ἀπό τίς παραδόσεις της στό σημεῖο αὐτό. Βεβαίως, τά διδακτικά παραδείγματα εἶναι πολυάριθμα. Ἄς περιοριστοῦμε λοιπόν σέ μία γενική παρατήρηση. Ἡ πολιτική ἐκμετάλλευση τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», δηλαδή ἡ χρήση τους ὡς μέσου πίεσης καί ἐπέμβασης, εἶναι ἀναπόδραστη ἤδη λόγω τοῦ γεγονότος ὅτι τά τέτοια «δικαιώματα» μποροῦν νά ἐπιβληθοῦν μονάχα ἀπό τούς ἰσχυρότερους πάνω στούς ἀσθενέστερους, τό ἀντίστροφο ὅμως εἶναι ἀδύνατο νά γίνει, οὔτε εἶναι δυνατό στήν περίπτωση αὐτή νά ὑπάρξουν ὁποιεσδήποτε θεσμικές ρυθμίσεις.

Ἐπαναλαμβάνουμε: ἐδῶ δέν καυτηριάζουμε ἠθικά παραπτώματα, ἀλλά περιγράφουμε μία κατάσταση μέσα στήν ὁποία τά ἠθικά παραπτώματα εἶναι ἀναπόδραστα. Ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς περιγραφῆς αὐτῆς εἶναι βέβαια καί ἡ ἐπισήμανση τῆς ἀντίφασης ἀνάμεσα στήν ἐξιδανικευμένη εἰκόνα τῶν δρώντων ὑποκειμένων γιά τόν ἑαυτό τους καί στήν πραγματική τους ἰδιοσυστασία καί πρακτική. Πρίν ἀπό λίγα χρόνια ἀκόμη παρόμοιες ἐπισημάνσεις προέρχονταν συχνά ἀπό τά ἀναλυτικά ἐργαστήρια τῆς μαρξιστικῆς «Ἀριστερᾶς», στό μεταξύ ὅμως ἡ πηγή αὐτή ἔχει στερέψει. Μετά τήν κατάρρευση τῆς οὐτοπίας τῆς Ἀνατολῆς ἡ ἐξημερωμένη πλέον δυτική «Ἀριστερά» ἔχει ἐγκολπωθεῖ τήν οὐτοπία τῆς Δύσης, δηλαδή τήν οὐτοπία μιᾶς παγκόσμιας κοινωνίας πού τείνει πρός τήν ἁρμονία πάνω στή βάση τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων».



Ψευδαισθήσεις «ἀριστερῶν»

Διάφοροι «ἀριστεροί», καί μάλιστα πρώην κομμουνιστές ἤ φιλοκομμουνιστές, ἐπιστρατεύουν σήμερα ποικίλες ἐκλογικευτικές ἀκροβασίες προκειμένου νά προσαρμόσουν τήν «προοδευτική» τους συνείδηση στήν πραγματικότητα ὅπως αὐτή διαμορφώθηκε μετά τήν ἀμερικανική νίκη στόν Ψυχρό Πόλεμο. Ἡ παθιασμένη ὁμολογία πίστεως στά «ἀνθρώπινα δικαιώματα» τούς προσφέρει τή δυνατότητα νά στήσουν γέφυρες συμβιβασμοῦ ἀνάμεσα στό παρελθόν καί στό παρόν χωρίς νά ἐξευτελισθοῦν φανερά, γιατί αὐτήν τήν ὁμολογία πίστεως στήν ἰδεολογία τοῦ πρώην ἐχθροῦ τήν καλύπτουν πίσω ἀπό τήν δῆθεν ἐμμονή στό ἀρχικό «ἀνθρωπιστικό ἰδεῶδες» της «δυτικῆς Ἀριστερᾶς». Ἔτσι, ἡ ἴδια ἐκείνη «Ἀριστερά», ἡ ὁποία χθές ἀκόμη ἔπαιζε τόν ρόλο τοῦ «χρήσιμου ἠλίθιου» (Λένιν) στίς διάφορες ἐκστρατεῖες εἰρήνης τοῦ Κρεμλίνου καί δέν ὑπέφερε τήν ἔκφραση «ἀνθρώπινα δικαιώματα», ὅταν αὐτή ἔβγαινε ἀπό τά χείλη τοῦ Ρήγκαν καί τῆς Θάτσερ ἡ ἴδια ἐκείνη «Ἀριστερά» ἀποτελεῖ σήμερα τόν «χρήσιμο ἠλίθιο» τῶν πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν καί τοῦ οἰκουμενιστικοῦ ἀμερικανισμοῦ. Κίνητρά της εἶναι ἡ πολιτική ἀφέλεια καί τά χειροπιαστά κοινωνικά ὀφέλη, ἄν καί σέ πολύ διαφορετικές δόσεις καί μείξεις ἑκάστοτε.

Βέβαια, πολλοί «ἀριστεροί» τρέφουν ἀκόμη τήν ψευδαίσθηση ὅτι ἐκπροσωποῦν τήν ἀντίθεση πρός τό «σύστημα», μόνο καί μόνο ἐπειδή ἐνίοτε ἐπικαλοῦνται τήν ἰδεολογία τοῦ συστήματος ἐνάντια στήν πραγματικότητά του. Ἔτσι πορίζονται τόν ἄσπιλο μανδύα, τόν ὁποῖο κατόπιν φοροῦν ἐπιδεικτικά. Ἡ ἰδεολογία ὅμως τοῦ συστήματος, δηλαδή ἡ συνείδησή του, ἀποτελεῖ ἐξίσου μέρος του ὅσο ἀποτελεῖ καί ἡ πρακτική του, δηλαδή ἡ κοιλιά του. Καί ὑπάρχουν σοβαρές ἐνδείξεις ὅτι ἐδῶ ἡ κοιλιά κοιμᾶται λιγότερο ἀπό τή συνείδηση καί τήν κατευθύνει.

Τά «ἀνθρώπινα δικαιώματα» εἶναι πολιτικό ἐργαλεῖο μέσα σέ μιὰ πλανητική κατάσταση, ἡ πυκνότητα τῆς ὁποίας καθιστᾶ βέβαια ἀπαραίτητη τή χρήση οἰκουμενιστικῶν ἰδεολογημάτων, μέσα στήν ὁποία ὅμως ἡ δεσμευτική ἑρμηνεία τῶν ἰδεολογημάτων αὐτῶν συνεχίζει νά ἐναπόκειται στίς διαθέσεις καί στά συμφέροντα τῶν ἰσχυρότερων ἐθνῶν.

Τά «ἀνθρώπινα δικαιώματα» ὑπόκεινται στήν ἐπαμφοτερίζουσα λογική αὐτῆς τῆς κατάστασης καί ἀντικατοπτρίζουν τίς ἀντιφάσεις καί τίς ἐντάσεις πού σημαδεύουν κατά τρόπο δραματικό τήν παγκόσμια κοινωνία. Γι’ αὐτό ὁ ἀγώνας γιά τήν ἑρμηνεία τους ἀναγκαστικά θά μετατραπεῖ σ’ ἕναν ἀγώνα μεταξύ ἀνθρώπων γύρω ἀπό ὅ,τι θεωρεῖ ἑκάστοτε ὁ καθένας τους δικό του ἀναφαίρετο δικαίωμα. Αὐτός ὁ ἀγώνας περί ἑρμηνείας ἔχει ἀρχίσει ἀπό καιρό ἀνάμεσα σέ «Βορρᾶ» καί «Νότο» ἤ «Δύση» καί «Ἀνατολή» καί ὀξύνεται στόν βαθμό ὅπου τά δισεκατομμύρια τοῦ «Νότου» ἤ τῆς «Ἀνατολῆς» ἑρμηνεύουν ὄχι τυπικά, παρά ὑλικά τά «ἀνθρώπινα δικαιώματα», ἀπαιτώντας μιὰ οὐσιαστική ἀνακατανομή τοῦ παγκόσμιου πλούτου χωρίς νά τούς ἐνδιαφέρει ἡ ἠθική τῶν χορτασμένων. Ὅπως ἡ ἐσωτερική λογική τοῦ «ἐλεύθερου ἐμπορίου», ἔτσι καί ἡ ἐσωτερική λογική τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» θά στραφεῖ σύντομα ἐναντίον τῆς Δύσης, καί τότε αὐτή θά ἐγκαταλείψει τίς σημερινές ἰδεολογικές της θέσεις. Εἶναι βέβαια πολύ ἀμφίβολο ἄν κι ἔτσι ἀκόμη θά μπορέσει νά κερδίσει τούς τρομακτικούς ἀγῶνες κατανομῆς, οἱ ὁποῖοι θά συγκλονίσουν τόν 21ο αἰώνα.

πηγή

Ξεχνάμε σιγά-σιγά το ορθόδοξο χριστιανικό παραδοσιακό πανηγύρι

Ένα επικίνδυνο φαινόμενο αποχριστιανισμού της ορθόδοξης παραδοσιακής κοινωνίας

Τώρα τελευταία στον τόπο μας τείνουν να κυριαρχήσουν κάποιες παράξενες «γιορτές» αφιερωμένες σε περίεργες «θεότητες» όπως «γιορτή του κρασιού», «γιορτή της σαρδέλας», «γιορτή του καρπουζιού», «γιορτή του τσίπουρου» κ. ο. κ.

Με τις αφιερώσεις αυτές η σύγχρονη κοινωνία μας απομακρύνεται από τις παραδοσιακές γιορτές της ορθοδοξίας που γαλούχησαν γενεές γενεών με το γνήσιο θρησκευτικό και ελληνορθόδοξο ήθος που νοημάτιζε τη ζωή του ορθόδοξου λαού μας.

Οι τοπικές πανηγύρεις, ιδιαίτερα της υπαίθρου, συγκέντρωναν πλήθος πιστών από κάθε γεωγραφικό σημείο της πατρίδας μας, για να βρεθούν στο πανηγύρι του χωριού τους και να τιμήσουν τον τοπικό Άγιο. Το πνεύμα των γιορτών άλλαζε τις διαθέσεις των ανθρώπων. Οι χωρικοί άνοιγαν τα σπίτια τους στους επισκέπτες, οι γυναίκες καθάριζα και άσπριζαν τις αυλές τους, καθάριζαν με επιμέλεια τον Ιερό Ναό, οι νοικοκυρές ετοίμαζαν νόστιμα παραδοσιακά φαγητά και γλυκίσματα, έκοβαν άνθη για να στολίσουν από την παραμονή το σπίτι τους και την Εκκλησία ή το ξωκλήσι του χωριού και φίλευαν τους ξένους και τους συντοπίτες ότι καλό παράγει ο τόπος τους. Στη συνέχεια παρακολουθούσαν τον πανηγυρικό Εσπερινό και συμμετείχαν στην ιερά λιτάνευση της Εικόνας και το πρωί όλοι πήγαιναν στην Θεία Λειτουργία για λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων. Και μετά το πέρας της λειτουργικής σύναξης άρχισε το παραδοσιακό γλέντι με χορούς και ξεφαντώματα.

Σήμερα όμως όλη αυτή η γιορταστική μυσταγωγία τείνει ν’ αντικατασταθεί με κοσμικές γιορτές μακριά από το ελληνορθόδοξο πνεύμα της χριστιανικής γιορτής. Τα αγγελτήρια του πανηγυριού δεν γράφουν «πανήγυρης Αγίας Παρασκευής» ή «του προφήτη Ηλία» ή «της Αγίας Μαρίνας», αλλά έχουμε γιορτή αφιερωμένη σε κάποιο τοπικό προϊόν όπως αναφέραμε παραπάνω. Από μακριά οσμίζεται κανείς γαργαλιστικές μυρωδιές από ψησταριές με διάφορα κρεατικά, έστω κι αν είναι νηστησίμες μέρες, ενώ η πνευματική διάσταση τη γιορτής αγνοείται και υποτιμάται. Εκείνο που προέχει είναι να διασκεδάσουμε όσο μπορούμε καλύτερα. Και η διασκέδαση ολοκληρώνεται με σύγχρονη ξέφρενη μουσική και με ξενικούς χορούς.

Με τον τρόπο αυτό όμως ξεχνάμε σιγά - σιγά το ορθόδοξο χριστιανικό παραδοσιακό πανηγύρι. Δεν εκκλησιαζόμαστε, δεν ετοιμαζόμαστε πνευματικά, δεν κοινωνούμε, δεν συμμετέχουμε στη λιτάνευση της ιεράς εικόνας του εορταζόμενου Αγίου. Τελικά αποχριστιανίζεται η θρησκευτική πανήγυρης και αντικαθίσταται από κοσμικές εκδηλώσεις που στοχεύουν στην ικανοποίηση του φαγητού και τη διασκέδαση.

Αυτά πρέπει να μας εμβάλλουν σε ανησυχία. Είναι ανάγκη να κρατήσουμε τις όμορφες παραδοσιακές παραδόσεις με τη αρετή της φιλοξενίας που χαρακτηρίζει την ορθόδοξο χριστιανική ελληνική οικογένεια. Όσα μας φέρνουν, δυστυχώς καθιερώνονται «ως πολιτισμός» αλλότρια των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων. Πρόκειται για ένα «πολιτισμό» που παραμερίζει την Εκκλησία και τους Αγίους από την ζωή της ορθόδοξης κοινωνίας μας και τείνει να αποχριστιανίσει ότι έχει απομείνει στη συνείδηση του λαού μας. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα σχέδιο που υλοποιείται ύπουλα από ξένα κέντρα εχθρικά προς την πίστη μας και την ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Ιδιαίτερα τα καλοκαιρινά πανηγύρια ας αποτελέσουν αφορμή για επιστροφή στις παραδοσιακές μορφές του ελληνικού πανηγυριού.

Γι’ αυτό στώμεν καλώς.

Πρωτ. Γερ. Σταν

ληστές, λήσταρχοι και άγιοι…

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για κάποιος διαβόητους ληστές και κακοποιούς. Και, καθώς λέγονται και επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια, αρχίζει να λειτουργεί συνειρμικά η διαλεκτική σκέψη, η οποία μας φέρνει μπροστά στην τωρινή πραγματικότητα και μας προβάλλει αμείλικτα ερωτήματα: Όπως, για παράδειγμα, σχετικά με το ποιος φταίει για το σημερινό κατάντημα της πατρίδας μας και του λαού μας. Φταίνε μήπως οι, διαβόητοι, λεγόμενοι, αυτοί ληστές, οι οποίοι πήραν απ’ τις τράπεζες μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ; Ή μήπως κάποιοι άλλοι αρχιλήσταρχοι, οι οποίοι, εν ονόματι των κλεφτονόμων και ληστονόμων, άρπαξαν απ’ τα δημόσια και ασφαλιστικά ταμεία και τις τσέπες του λαού εκατομμύρια και δισεκατομμύρια; Κάποιοι, για παράδειγμα διαβόητοι καναλάρχες, οι οποίοι συστηματικά και προγραμματισμένα ασκούν το έργο της παραπλάνησης και κατατρομοκράτησης του λαού, έναντι ευνόητων ανταλλαγμάτων. Ή κάποιοι τζογαδόροι πολιτικοί και τραπεζίτες, οι οποίοι με πολυποίκιλες χρηματιστηριακές κομπίνες καταληστεύουν τις οικονομίες του λαού. Με προφανή σκοπό να τον βυθίσουν στην έσχατη εξαθλίωση και να μεγιστοποιήσουν την αισχροκέρδεια των τοκογλύφων και τη δική τους, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα εθνοκτόνα σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Μπορούμε, ύστερα απ’ το ληστρικό αυτό παραλήρημα των νόμιμων ληστάρχων να μιλούμε για κάποιους διαβόητους, λεγόμενους, ληστές; Των οποίων μάλιστα τα όπλα βρέθηκαν, όπως ειπώθηκε, πεντακάθαρα! Σε αντίθεση με τη μαφία των νόμιμων μεγαλοαπατεώνων και αρχιληστών, των οποίων τανομικά και άλλα δολοφονικά τους όπλα είναι βρώμικα απ’ τον ιδρώτα και το αίμα και το δάκρυ πολλών χιλιάδων και εκατομμυρίων Ελλήνων!
Το πόσο μάλιστα περισσότερο βρώμικα είναι φαίνεται από το γεγονός ότι ασύγκριτα περισσότερο κι απ’ τους παράνομους, λεγόμενους,κακοποιούς διώκονται συστηματικά και αδυσώπητα εκ μέρους τους και οι άγιοι. Στους οποίους, κατά συγκυρία, είναι αφιερωμένη και η σημερινή Κυριακή των Αγίων Πάντων. Που είναι κάτι αντίστοιχο με το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Δεδομένου ότι οι μέρες του χρόνου είναι τριακόσιες εξήντα πέντε, ενώ οι άγιοι είναι εκατομμύρια. Και, όπως είναι ευνόητο δεν μπορούν να συμπεριληφθούν όλοι μέσα στο ετήσιο εορτολόγιο. Κι ακόμη γιατί μπορεί να μην περιλαμβάνονται κάποιοι πολύ μεγαλύτεροι άγιοι σε σύγκριση με αυτούς, που συνήθως γιορτάζουμε. Γιατί, μέχρις ενός σημείου, και στην περίπτωση των αγίων εμείς οι άνθρωποι εφαρμόζουμε τα δικά μας ανθρώπινα μέτρα. Τα οποία μπορεί να είναι διαφορετικά από τα μέτρα του Θεού, στον οποίο ανήκει το τελικό δικαίωμα να απονέμει τον τίτλο της αγιότητας. Δεδομένου ότι η κοινωνική αριστοκρατία έχει ως κριτήρια, τον πλούτο, τη δύναμη, την κοινωνική τάξη,τα διάφορα αξιώματα και άλλα παρόμοια. Ενώ αντίθετα ο τίτλος της αγιότητας απονέμεται, σε αντίθεση με τα κοινωνικά και κοσμικά κριτήρια. Με αποτέλεσμα ν’ ανήκουν στην αριστοκρατία της αγιότητας φτωχοί, αγράμματοι κοινωνικά απαξιωμένοι και καταφρονεμένοι. Ακόμη και νήπια, όπως ο άγιος Κήρυκος ή αγράμματοι ,όπως ο άγιος Αντώνιος και τόσοι άλλοι.
Συνήθως, όταν μιλούμε γι’ αγίους, τους συγχέουμε με κάποιους ψοφοδεείς σημερινούς χριστιανούς. Οι οποίοι είναι πειθήνιοι και συμβιβασμένοι με το καθεστώς των νόμιμων κακοποιών. Οι άγιοι αντίθετα είναι οι, κατεξοχήν, ελεύθεροι και ασυμβίβαστοι άνθρωποι. Γι’ αυτό και έρχονται σε ρήξη και σύγκρουση, διαχρονικά, με τα διάφορα τυραννικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Για να υφίστανται, σε κάθε εποχή, τα πάνδεινα εκ μέρους των νόμιμων κακοποιών. Έχουμε, εντούτοις, και παραδείγματα κακοποιών-νόμιμων ή και παράνομων-οι οποίοι μεταμελήθηκαν για τη ληστρική τους δραστηριότητα και ακολούθησαν το δρόμο της αγιότητας. Όπως ο αρχιτελώνης Ζακχαίος και ο συσταυρωμένος με το Χριστό ληστής, που έγινε και ο πρώτος πολίτης του παραδείσου.
Ωστόσο πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι οι άγιοι διώχτηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα απ’ τους κακοποιούς των διάφορων θρησκευτικών καθεστώτων. Και, όχι τόσο για λόγους ιδεολογικών διαφορών, αλλά εξαιτίας της σύγκρουσης προς τα συμφέροντα της εκάστοτε άρχουσας θρησκευτικής τάξης. Ο Χριστός οι Απόστολοι και γενικότερα οι πρώτοι χριστιανοί διώχτηκαν απ’ τους εκπροσώπους του εβραϊκού ιερατείου, επειδή προπάντων θίγονταν τα συμφέροντά των τελευταίων. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, διώχτηκαν απ’ ειδωλολατρικά ιερατεία, για λόγους παρόμοιους. Αλλά και κατά τη διάρκεια χριστιανικών, λεγόμενων, χρόνων και καθεστώτων πάμπολλοι ήταν αυτοί, πουδιώχτηκαν, επειδή ήρθαν σε σύγκρουση με τις αδικίες, που γίνονταν εν ονόματι της καπηλείας του χριστιανισμού, με την οποία βέβαια οι άγιοι σε καμιά περίπτωση δεν συμβιβάζονται. Κι άλλοι οι οποίοι, επειδή δεν εύρισκαν ικανοποίηση, αναγκάζονταν να καταφεύγουν στις ερημιές και να επιλέγουν την μοναχική και ασκητική ζωή.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί η αγαστή, συχνά, συνεργασία μεταξύ των νόμιμων και των παράνομων ληστών, οι οποίοι λειτουργούν μεταξύ τους ως συγκοινωνούντα δοχεία. Δεδομένου ότι μιλούν, κατά κανόνα, την ίδια γλώσσα. Πράγμα που φαίνεται συν τοις άλλοις και στην περίπτωση της δίκης του Χριστού. Οπότε οι νόμιμοι κακοποιοί-αρχιερείς και λοιποί-ζήτησαν την απελευθέρωση του Βαραββά και την καταδίκη του Χριστού. Κι αν συχνά συγκρούονται μεταξύ τους αυτό δεν συμβαίνει, επειδή έχουν ιδεολογικές διαφορές, αλλά επειδή έχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Των οποίων συγκρούσεων το αποτέλεσμα κρίνεται, κατά κανόνα, υπέρ των νόμιμων κακοποιών, για τον απλούστατο λόγο ότι διαθέτουν ισχυρότερα όπλα.
Αντίθετα ο διωγμός εναντίον των αγίων εκ μέρους των νόμιμων κακοποιών, άλλοτε απροκάλυπτος και άλλοτε συγκεκαλυμμένος, είναι σε κάθε εποχή αμείλικτος και αδυσώπητος. Και αυτό συμβαίνει, γιατί η αριστοκρατία των αγίων είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το καθεστώς της αδικίας και της απανθρωπιάς. Και αυτό, που απομένει σε μας είναι να επιλέξουμε ανάμεσα στην ασυμβίβαστη και ανυποχώρητη αξιοπρέπεια των αγίων και το ληστρικό καθεστώς των διεθνών και ντόπιων νόμιμων και επίσημων κακοποιών…

παπα-Ηλίας

https://papailiasyfantis.wordpress.com
e mail: papailias6391@gmail.com

Υπόδειγμα Πρωθυπουργού

Του Αρχιμ. Βασίλειου Μπακογιάννη 

---

Ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν δεινός συνταγματάρχης του ελληνικού στρατού κατά την μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922).

«Σαϊτάν ασκέρ», «τάγμα του σατανά» αποκαλούσαν οι τούρκοι το στράτευμά του. Σαν συνταγματάρχης ζούσε σπαρτιάτικα· για να μπορεί να βοηθεί τους στρατιώτες του και τους αξιωματικούς του.

Δεν του «έκανε καρδιά» να τρώει, να πίνει, να γλεντάει και ο διπλανός του να υποφέρει.

«Το μισθό του διοικητού μου (καταθέτει ο υπασπιστής του Παπαθανασόπουλος) τον έπαιρνα εγώ.

Κατ' εντολήν του διετίθετο: Στα αυστηρότατα περιορισμένα προσωπικά του έξοδα και στις ανάγκες των στρατιωτών του!

Αν περίσσευε κάτι, το διέθετε στο συσσίτιο των αξιωματικών». (Βλ. Γιώργου Μακαρονά, Νικόλαος Πλαστήρας, πενήντα χρόνια απουσίας, Ιστορία, (εικονογραφημένα) εκδοτικός οργανισμός, Πάπυρος, τ. 421, Ιούλιος 2003, σελ. 39-49).

Γυρίζοντας στην Ελλάδα (1922) έγινε αρχηγός της επαναστατικής Κυβερνήσεως, και τρεις φορές Πρωθυπουργός.

Σαν Πρωθυπουργός αρκέσθηκε στον μισθό του συνταγματάρχου. Και συντηρούσε με τον μισθό του αυτόν τέσσερα ορφανά παιδάκια. Έφθανε στο σημείο να μην έχει στην τσέπη του δραχμή!

Δεν είχε καν δικό του σπίτι...! Αρχικά έμεινε σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Αργότερα νοίκιασε ένα διαμερισματάκι στη Βασ. Σοφίας. Όταν αρρώστησε, τον επισκέφθηκαν οι Βασιλείς, Παύλος και Φρειδερίκη.

«Γιατί μένετε σε τόσο μικρό σπιτάκι; Θα κοιτάξουμε να μείνετε σε καλύτερο σπίτι!», του είπε η Βασίλισσα.

«Όχι, σας ευχαριστώ. Ο λαός μας μένει σε πολύ κατώτερα σπιτάκια!», της απάντησε ο Πρωθυπουργός. 

Κάποια μέρα καθώς ξεκουραζόταν στο διαμερισματάκι του, ήρθε μια γυναίκα από την Κοκκινιά, θέλοντας σώνει και καλά, να τον δει προσωπικά. «Ας έρθει», είπε στον υπασπιστή του.

«Μα πρέπει να ξεκουρασθείτε, θα πεθάνετε, αν δεν ξεκουράζεστε λιγάκι», του απάντησε ο υπασπιστής. Και ο Πρωθυπουργός: «Μιχάλη, σκέφτεσαι, αν αυτή η φτωχειά έχει εισιτήρια για να ξαναρθεί;!». Και τη δέχθηκε.

Σε μια περιοδεία του στον Έβρο, βλέποντας «ιδίοις όμμασιν» τη δυστυχία του λαού του, σπάραξε η καρδιά του.

Όταν κάθισε στο επίσημο «τραπέζι», δεν μπόρεσε να φάει! (Σημειώστε: «Στη διάρκεια του επισήμου δείπνου (8.7.08) της Ιαπωνίας του G8, οι ηγέτες των πλουσίων βιομηχανιών δοκίμασαν 19 διαφορετικά πιάτα, κορυφαίων σπεσιαλιτέ, συζητώντας για την παγκόσμια επισιτιστική κρίση!» (Βήμα, 9.7.08). Συζητούσαν για τη φτώχεια, τρώγοντας τα καλύτερα φαγητά!).

Αυτόπτης λοιπόν μάρτυρας έλεγε για τον Πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα: «Οι φίλοι του στο Σουφλί, του παρέθεσαν «γεύμα» σε εστιατόριο.

Στο «τραπέζι» παρακαθίσαμε και εμείς, οι συνοδοί του. Ριχτήκαμε στο φαϊ σαν πεινασμένοι λύκοι!

Ο Ν. Πλαστήρας βαθιά στενοχωρημένος, άπλωνε το χέρι του στο πιάτο, έπαιρνε ένα ελάχιστο και έκανε, πως έτρωγε! Καθόμουν πολύ κοντά του.

Έσκυψα πίσω από την καρέκλα του, και του είπα: «Δεν Σας βλέπω να τρώτε. Από το πρωί δεν βάλατε τίποτε στο στόμα σας! Πρέπει να φάτε κάτι».

Στύλωσε πάνω μου τα μάτια του, και μου ψιθύρισε: «Μετά από αυτά που είδαμε, μου κόπηκε η όρεξη!».

Έφαγε λίγα φρούτα και σηκώθηκε στα γρήγορα. Φύγαμε πολύ νωρίτερα. Στο Διδυμότειχο τα ίδια! Η περιοδεία του στον Έβρο κατάντησε γι' αυτόν ψυχικό μαρτύριο!».

Πέθανε το 1953. Η περιουσία του; 216 δραχμές στο πορτοφόλι του και 10 δολάρια στην τσέπη του! (Γιώργου Μακαρονά, Νικόλαος Πλαστήρας κ.λ.π.).

Το πρόβλημα της οικονομικής κρίσεως χρειάζεται καρδιά Νικάλαου Πλαστήρα! Μόνο με τέτοια καρδιά θα επιλυθεί.

Ξεκάθαρα πράγματα: Δεν υπάρχει ανθρωπιά. Άσπλαγχνα κομπιούτερς (που κάνουν ψυχρούς λογαριασμούς) μας κυβερνάνε!

«Ντροπή μας», ήταν ο τίτλος του κυρίου άρθρου της εφημερίδας «Ελεθευροτυπία» (φ. 13.10.2007) με αφορμή την παγκόσμια ημέρα (17 Οκτωβρίου) για την εξάλειψη της πτώχειας.

Μεταξύ των άλλων έγραφε: «Πεθαίνουν από την πείνα 18 εκατομμύρια συνάνθρωποί μας το χρόνο,από τους οποίους τα 10 εκατομμύρια παιδιά! Πολιτικό είναι το πρόβλημα της φτώχειας, επισημαίνουν οι μελετητές, και υπογραμμίζουν ότι τα κράτη θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης στους πολίτες τους, αν αποφάσιζαν να περιορίσουν την εκμετάλλευση και να εφαρμόσουν πολιτικές σεβασμού της ανθρώπινης αξίας (...).Πείνα, δυστυχία, εξαθλίωση και απελπισία υπάρχουν και στους αναπτυγμένους, γιατί δεν υπάρχει ανθρωπιά, γιατί έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη αξία.Έχουν ξεπεράσει στην Ευρώπη τα 70 εκατομμύρια οι φτωχοί (μιλάμε για το 2007!) και ουδείς από τους τεχνοκράτες, τους τραπεζίτες και τους σοφούς των Βρυξελλών συγκινείται και ενδιαφέρεται να δρομολογήσει πολιτικές, που θα εξαλείψουν την ντροπή".

Μου έλεγε ένας φτωχός και άνεργος συνάνθρωπός μας: «Όταν βλέπω στην τηλεόραση βουλευτές, πολιτικούς, δημοσιογράφους να μιλάνε για την κρίση, «τα παίρνω στο κρανίο!».

Πως τολμούν και μιλάνε για την κρίση, αυτοί που έχουν χιλιάδες και εκατομμύρια ευρώ στην άκρη;! Που ξέρουν αυτοί από κρίση;!

Εμένα να ρωτήσουν, που δεν μπορώ να θρέψω τα παιδιά μου! Αν τους καίει η κρίση, ας βάλουν το χέρι τους βαθιά στην τσέπη τους, και ας μας βοηθήσουν! Εκεί θα τους παραδεχθώ!»

το είδαμε εδώ

Σύνθημα στα τείχη Βαβυλώνος

«Το συμπόσιο του Βαλτάσαρ», από τον Ρέμπραντ. Χρονολογείται στο 1635 και εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. 

«'Οι πύλες του Καυκάσου είναι ανοιχτές', διακηρύσσει πανηγυρικά ο Γκαίμπελς στο Ραδιόφωνο του Κράτους στο Βερολίνο. [...] Το Ροστόφ ανακαταλαμβάνεται μετά από από μια τρομερή μάχη, που ήταν και η πρώτη μεγάλη ήττα του Τρίτου Ράιχ στην ξηρά. Ο Ρούνστεντ υποχωρεί κατά 80 χλμ. Για να φτιάξει το μέτωπο του χειμώνα. Απαλλάσσεται από τα καθήκοντά του.  Ο Γκουντέριαν σχολιάζει: 'Διάβασα στο Ροστόφ την προειδοποίηση: Μανή, θεκέλ, φάρες, που είχε εμφανιστεί και στα τείχη της Βαβυλώνας'. Ο Ρούνστεντ παρατηρεί: 'Δεν ήξερα πως ο Γκουντέριαν ήταν τόσο καλλιεργημένος'». 
Jean Marabini, «Η Καθημερινή Ζωή στο Βερολίνο την Εποχή του Χίτλερ», εκδόσεις Δ. Ν. Παπαδήμα, σελ. 168

Το 1942 οι Γερμανοί ξεκίνησαν την επιχείρηση Έντελβαϊς με στόχο να ελέγξουν τον Καύκασο και να καταλάβουν το Μπακού με τις πετρελαιοπηγές του. Το Ροστόφ επί του Ντον, είναι μια πόλη που βρίσκεται στη βορειοανατολική άκρη της Μαύρης Θάλασσας, στην Αζοφική Θάλασσα, στις εκβολές του ποταμού Ντον. Το παρατσούκλι της πόλης είναι «Οι Πύλες του Καυκάσου». Οι Γερμανοί την κατέλαβαν στις 23 Ιουλίου 1942 σημειώνοντας μια εκ των τελευταίων νικών στην σύντομη ιστορία του Τρίτου Ράιχ. Από εκεί και έπειτα τον κύριο λόγο της εξέλιξης των πραγμάτων είχε αναλάβει το...
χέρι που έγραψε το σύνθημα που είδε στα τείχη της Γερμανικής Βαβυλώνας ο επινοητής του «κεραυνοβόλου πολέμου», στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν.

Το νόημα της φράσης

Το  «μανή, θεκέλ, φάρες» αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη (Δανιήλ, Ε, 25). Το αποκρυπτογράφησε ο προφήτης Δανιήλ ενώπιον του Βαλτάσαρ, του μεγάλου βασιλέως της Βαβυλώνος και των χιλίων μεγιστάνων που είχε καλέσει σε δείπνο. Την ώρα του γλεντιού εμφανίστηκαν οι λέξεις. Χαράχθηκαν αίφνης στους τοίχους από δάχτυλα ανθρωπίνου χεριού. Ο Βαλτάσαρ τρόμαξε στη θέα της άγνωστης σε αυτόν γραφής και κάλεσε τον Δανιήλ, ο οποίος την ερμήνευσε. Μανή: μετρήθηκε η βασιλεία σου. Θεκέλ: ζυγίστηκε και βρέθηκε ελλιπής. Φάρες: διαιρέθηκε η βασιλεία σου και δόθηκε στους Μήδους και στους Πέρσες.
Ο Θεός, που μίλησε διά των συνθημάτων στον Βαλτάσαρ, τον καλούσε να μεταμεληθεί για την ιεροσυλία του να ταΐζει και να ποτίζει τους βαβυλώνιους πλουσίους με τα ιερά σκεύη του ναού των Ιεροσολύμων, τα οποία είχε φέρει στην αυτοκρατορία ο Ναβουχοδονόσορ.
Ο Δανιήλ κήρυξε στους προύχοντες και ζήτησε τη μεταμέλεια του βλασφήμου και αλαζόνα βασιλέα που ήθελε να συμπεριφέρεται σαν τον χοίρο με τα όσια και τα ιερά άλλων. Υπενθύμισε στον επηρμένο βασιλέα την τρέλα που έστειλε ο Θεός στον Ναβουχοδονόσορα, τον πατέρα του, όταν ο τελευταίος νόμισε ότι κατέκτησε τον κόσμο όλον. Ο Βαλτάσαρ δεν μετανόησε και την ίδια νύχτα σκοτώθηκε από τους Μήδους και η βασιλεία του εδόθη στον Δαρείο.

Βερολίνο και Βαβυλώνα

Ο Γκουντέριαν ήταν πράγματι καλλιεργημένος και ιδιαίτερα βαθύνους – ανεξαρτήτως των σφαλμάτων του σε ζητήματα πολεμικής τέχνης. Επίσης, δεν ήταν τυφλωμένος από τη δολοφονική μανία που είχε καταλάβει ομόβαθμούς του και κομματικά στελέχη των ναζί. Γι' αυτό άλλωστε δεν δικάστηκε στη Νυρεμβέργη ως εγκληματίας πολέμου. Αντιμετωπίστηκε από τους νικητές ως στρατιώτης. Η καλλιέργεια πάντα βοηθά τον άνθρωπο που σκάπτει ένδον να συντονίζεται με τους ανεπαίσθητους κραδασμούς του τόξου της Μοίρας και της τροπής της Ιστορίας και ο Χ. Γκουντέριαν θέλησε την ώρα του απόλυτου θριάμβου να ζητήσει -έστω εμμέσως- συγγνώμη από τα θύματα του Χίτλερ την ίδια στιγμή που συνομιλούσε με τον Στρατάρχη φον Ρούνστεντ!
Το Βερολίνο έχει μια τάση εδώ και έναν περίπου αιώνα να θυμίζει την Βαβυλώνα. Η πρόσκαιρη ισχύς, που πάντοτε αφαιρείται όσο εύκολα παραχωρείται, αλαφιάζει τους διαχειριστές της που ξεχνούν πόσο δυνατά είναι μερικά συνθήματα που γράφονται στους τοίχους των οικιών των δυσσεβών. Η αποκρυπτογράφηση των άγνωστων σε εμάς λέξεων και των δυσνόητων ψηφίων είναι μια ευκαιρία για ειλικρινή μεταμέλεια. Αλλιώς αναλαμβάνει η μόνη άτρωτη και άφθαρτη υπερδύναμη. Ο Κύριος. Οι μη πιστεύοντες τον λένε Φύση, σύμπαν ή οτιδήποτε άλλο εξυπηρετεί την μικροψυχία όσων νιώθουν ότι μπορούν να ζουν δίχως Θεό και εκτός του πεδίου ευθύνης του. Όμως, το σύνθημα στον τοίχο είναι γεγραμμένο και πάντα ευδιάκριτο, σαφές...

το είδαμε εδώ

Αθέων σκανδαλισμός....

Η αφορμή δόθηκε από την εξαγγελία της μεταφοράς των Αγίων Λειψάνων σε μεγάλο νοσοκομείο των Αθηνών, ώστε να έχουν την δυνατότητα κάποιοι ασθενείς να προσκυνήσουν. Συζητήσεις επί συζητήσεων!

Κείμενα αναρτημένα στο διαδίκτυο, άλλοτε προασπιζόμενα την ιδέα της μεταφοράς των Αγίων Λειψάνων στο Νοσοκομείο των Αθηνών και άλλοτε απαξιωτικά , ακόμα και υβριστικά όχι μόνον απέναντι σε πρόσωπα ανθρώπων αλλά και σε αυτούς τους Αγίους του Θεού! Συνήθεις ύποπτοι, οι ίδιοι! Οι ίδιοι που διαμαρτυρήθηκαν για την μεταφορά του Αγίου Φωτός με επίσης τιμές Αρχηγού Κράτους, οι ίδιοι που καυχώνται για τον ορθολογισμό τους, οι ίδιοι που θεωρούν την απλοϊκή πίστη των γραϊδίων με την οποίαν μεγαλώσαμε γενιές και γενιές, ως επιστροφή στον μεσαίωνα... 

Κάποιοι, θέλησαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά ένα προσκύνημα και δυστυχώς, τους δώσαμε την μεγάλη ευκαιρία! Η μεγαλομάρτυς Αγία Βαρβάρα, βρέθηκε στο στόχαστρο όσων μας θεωρούν σκοταδιστές, όσων επιμένουν πως ο άνθρωπος που θρησκεύει δεν σκέπτεται λογικά, όσων τέλος, περίμεναν υπομονετικά για να βρουν την ευκαιρία να πλήξουν για μια ακόμη φορά, το θρησκευτικό συναίσθημα του πιστού λαού μας! 

Θεώρησαν πως η μεταφορά των Αγίων λειψάνων στο νοσοκομείο, θα δώσει φρούδες ελπίδες για ζωή, σε ετοιμοθάνατους... Πίστεψαν, πως το να ελπίζει κάποιος στο θαύμα, αποτελεί ουτοπία η οποία θα καλλιεργηθεί με την επίσκεψη των Αγίων Λειψάνων στον χώρο του νοσοκομείου... Ήθελα να ήξερα: ξέρουν οι ίδιοι τι σημαίνει να βρίσκεσαι εσύ, ή κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο στο κρεβάτι του πόνου; Ξέρουν τι είναι να προσπαθείς να βρεις τρόπο να αναθερμάνεις την φλόγα της ελπίδος για την ζωή που τρεμοσβήνει; Αν δεν τα γνωρίζουν αυτά, τότε σίγουρα δεν γνωρίζουν τι σημαίνει θαύμα, τι σημαίνει υπέρβαση της λογικής, τι σημαίνει αδυναμία της λογικής μπροστά στο υπέρλογο! 

Μην προσπαθήσει κανείς να φέρει αντιμέτωπο την Θρησκεία με την Επιστήμη! Όσοι το προσπάθησαν ματαιοπόνησαν μιας και διαψεύσθηκαν οι προσδοκίες τους, όταν η μία, ήρθε να συμπληρώσει την άλλη! Δεν νομίζω τελικά πως τους πείραξε η μεταφορά των Αγίων Λειψάνων στο νοσοκομείο. Νομίζω, πως τους πειράζει που δεν έχουν την δύναμη να πιστέψουν σε κάτι ανώτερο από τους ίδιους, γιατί το να μπορείς να πιστεύεις αληθινά , θέλει πραγματική δύναμη! 

Δεν θα μπορούσα όμως να μην τους δώσω ένα απειροελάχιστο δίκιο.... Μήπως τελικά το έχουμε παρακάνει; Μήπως οι τόσο συχνές μεταφορές των Αγίων μας, γίνονται μια συνήθεια που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε κάποια στιγμή στην απαξίωση; Τα Ιερά Προσκυνήματα , αποτελούν μια αρχαία της Εκκλησίας παράδοση η οποία εδράζεται στην ανάγκη στήριξης του ευσεβούς λαού μας σε δύσκολες συγκυρίες. Αποτελεί αρχαία παράδοση η μεταφορά Αγίων Λειψάνων σε περιοχές που επλήγησαν στο παρελθόν από μία καταστροφή, η παλαιότερα από κάποια λοιμώδη ασθένεια κλπ. Δεν είναι κακό αυτό! Αντίθετα νομίζω πως για όποιον διαθέτει το δώρο της πίστεως, τα Ιερά μας σεβάσματα αποτελούν την πηγή της ευλογίας στους προσκυνητές τους. 

Η Αθήνα, έχει δεκάδες νοσοκομεία και κλινικές γεμάτα από ασθενείς. Η επιλογή ενός συγκεκριμένου νοσοκομείου έδωσε λάθος μηνύματα σε όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει να βρίσκεσαι στο κρεβάτι του πόνου...  Δεν ξέρω αν τελικά, ο των αθέων σκανδαλισμός θα μπορούσε να μας προβληματίσει. Όπως, θα μπορούσαν να προβληματιστούν και οι ίδιοι, δείχνοντας τον ίδιο ζήλο, στο δικαίωμα του κάθε ασθενούς σε δωρεάν υγεία, σε δωρεάν φαρμακευτική αγωγή, ώστε ανεμπόδιστα η επιστήμη να μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στην ζωή του ανθρώπου... Αν είχαν όλοι αυτοί ομονοήσει σε αυτό, ίσως σήμερα να μην υπήρχε ανάγκη της παρουσίας των κοινωνικών φαρμακείων... 

Μέχρι τότε, ας επιστρέψουμε στην μίζερη και καταθλιπτική ζωή μας! Ας μην γίνει αιτία η ευλογία της παρουσίας της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, να ξεχάσουμε τόσο γρήγορα το ''bullying'' για το οποίο αναλώθηκαν εκατοντάδες ώρες συζητήσεων με αφορμή το θάνατο του Β. Γιακουμάκη, να ξεχάσουμε τόσο γρήγορα, πως μείναμε άφωνοι από την θηριώδη δολοφονία της μικρούλας Άννης από τα χέρια του πατέρα της... Τέλος, ας μην ξεχάσουμε τόσο γρήγορα πως αν κάποιος μπορεί να μας σώσει πλέον από την καταστροφή μας, αυτός, είναι μονάχα ο Θεός... Και απ' ότι βλέπω, φθάσαμε στο σημείο σε αυτή την διαπίστωση να βρίσκουμε σύμφωνους και κάποιους ΄΄αθέους'... 

                                                                                                           π. Θωμάς Ανδρέου 

το είδαμε εδώ

"ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΟΤΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ, ΚΥΡΙΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΕΣ ..."

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥΣ Η ΜΗ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΕΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ, ΤΙΣ ΚΑΡΤΕΣ, ΤΟΝ ΕΠΙΤΑΦΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΟΥΝ !!!





Ο ΠΑΠΑ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΗΛΩΣΕ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ:
"Ο Χριστός ίδρυσε μία πίστη, σε μία εκκλησία και κατά τόπους αρχηγούς, πατριάρχες, δεσποτάδες κ.λ.π ...
Οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης θέλουν ο καθένας και μία εκκλησία, ανάλογα με την πίστη του, με ένα όμως αρχηγό, τον Πάπα, κανέναν άλλο !!!
Επίσης ονειρεύονται να συγκεντρωθούν όλες οι εξουσίες σε ένα κράτος - μία κυβέρνηση - μία τράπεζα - ένα νόμισμα ...
Υποταγή στον ένα, σε αυτόν που κατέχει μία κεντρική εξουσία ..."
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΙ:
"Αν θέλετε τζαμί, να αγοράσουν με δικά τους χρήματα την έκταση και να αναλάβουν μόνοι τους την κατασκευή, όχι με χρήματα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ...
Κοντά η μακριά από τις εκκλησίες, αν τους ενοχλεί το άκουσμα της καμπάνας, υπάρχουν υπερσύγχρονες ωτασπίδες που μηδενίζουν όλους τους ήχους ... 
Αν ακόμα δε θέλουν να βλέπουν την περιφορά του επιταφίου, μπορούν να επιλέξουν άλλους δρόμους μετακίνησης, όπως επέλεξαν να πιστεύουν όποιον άλλο θεό θέλουν ...
Δεν θα συμμεριστούμε όμως τη θέση τους αυτή γιατί δε θέλουμε να συμμετέχουμε στην εντεταλμένη πρόθεση μείωσης της Θεότητας του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ...
Όσα προσχήματα και αν εφεύρετε κύριοι για να εξισώσετε τον ΚΥΡΙΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ με τους δικούς σας θεούς, δε θα το πετύχετε, γιατί υπάρχει ΘΕΟΣ και σας βλέπει ...
Αν δεν έχετε σεβασμό για εκείνον, φόβο ΘΕΟΥ δεν έχετε;
Δεν βλέπετε οτι δεν περνούν τα αθειστικά μέτρα σας; 
Καμμία κάρτα δεν επιβλήθηκε που να σας δικαιώνει, δεν το βλέπετε;
Παράγγειλαν τις κάρτες στη Φουκοσίμα και είδατε τι συνέβει ...
Την παράγγειλαν αλλού και κάηκαν τα εργοστάσια, (Αγγλία - ηπα), 
δε σας λέει κάτι αυτό;
Οι στόλοι του κόσμου όλου έχουν μαζευτεί στην Α.Μεσόγειο, δεν ανησυχείτε;
Δεν βλέπετε ότι ο χρόνος τελειώνει;

το είδαμε εδώ

Οι 12 άνθρωποι που κατέστρεψαν την Ελλάδα

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ POLITICO

Διαβάστε ποιοι είναι κατά το περιοδικό οι υπεύθυνοι για την ελληνική τραγωδία

Το Politico στην ευρωπαϊκή του έκδοση δημοσιεύει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο το οποίο αφορά την Ελλάδα και αναφέρεται σε πρόσωπα και "θεσμούς" που πρωταγωνίστησαν στην χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι οι άνθρωποι που σύμφωνα με το άρθρο και όπως θα λέγαμε στην ελληνική αργκό, "πήραν στον λαιμό τους την Ελλάδα".

Όπως γράφει το άρθρο, την ώρα που οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τους πιστωτές είναι σε εξέλιξη, η ευθύνη για την καταστροφή του έθνους που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα πέφτει εντελώς στους ώμους του Αλέξη Τσίπρα και του υπουργού του των Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Η ιστορία δείχνει ότι μεγάλοι ηγέτες από τον Γουίνστον Τσόρτσιλ μέχρι την Κωνσταντίνο τον Β "βοήθησαν" την Ελλάδα να φτάσει εκεί που είναι σήμερα.

Και παραθέτει την λίστα των 12: 

Κωνσταντής και Γεώργιος Μαυρομιχάλης (πέθαναν το 1831)

Όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας ορίστηκε πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας το 1827 δεν είχε φαναστεί ότι η δουλειά του θα ήταν πολύ πιο σκληρή από το πόστο του ως υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας. Μεγαλωμένος αλλιώς ο Καποδίστριας συνειδητοποίησε ότι το όραμά του για ένα μοντέρνο ελληνικό κράτος δεν ήταν κοινό με πολλούς, ιδιαίτερα με την τότε ελίτ.

Το 1831 τον μαχαίρωσαν στην κοιλιά και τον πυροβόλησαν στο κεφάλι ο Κωνσταντής και ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης ενώ πήγαινε στην εκκλησία. Η δολοφονία του ήταν για να τον εκδικηθούν για την φυλάκιση του πατέρα και αδερφού τους πρώην πολέμαρχου Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.

Η δολοφονία του Καποδίστρια βύθισε την Ελλάδα στο χάος και στην επιβολή από τους τότε ισχυρούς της Ευρώπης ενός ξενόφερτου Βασιλιά, του Όθωνα, έτσι ώστε να πάρουν οι Έλληνες μια πρώτη γεύση από γερμανική κατοχή.

Ουίνστον Τσώρτσιλ (1874–1965)

Το 1944 οι αντάρτες του Απελευθερωτικού Στρατού κατάφερναν να διώξουν τους Γερμανούς από την Ελλάδα μετά από τριμάμισι χρόνια βάναυσης κατοχής. Όμως εν αγνοία τους ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ και ο Σοβιετικός ηγέτης Ιωσήφ Στάλιν εμοίρασαν κρυφά Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια σε ένα κομμάτι χαρτί, φέρνοντας την Ελλάδα στη σφαίρα επιρροής της Βρετανίας.

Και με τους κομμουνιστές ηγέτες να φέρουν επίσης ευθύνη η εμμονή του Τσόρτσιλ να αποκαταστήσει την αντιλαϊκή  μοναρχία αλλά και η αποφασιστικότητά του να αποκλείσει πρώην κομμουνιστές αντάρτες από το νέο ελληνικό στρατό, έσπρωξε Ελλάδα στον καταστροφικό δρόμο του εμφυλίου πολέμου.

Κωνσταντίνος Β' (1940–)

Από την ώρα που η Ελλάδα έγινε κοινοβουλευτική δημοκρατία το 1974, ο πρώην Βασιλιάς της δεν είχε κανέναν ρόλο στην πολιτική ή δημόσια ζωή. Ο Κωνσταντίνος ανέβηκε στον θρόνο στα 23 του χρόνια και έκανε αρκετή ζημιά από το 1964 έως το 1967. Σύντομα, ο ίδιος βρέθηκε σε διαμάχη με την κεντρώα κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος τελικά παραιτήθηκε. Ο Κωνσταντίνος με τις επόμενες κινήσεις που έκανε τροφοδότησε την πολιτική αστάθεια η οποία τελικά οδήγησε στην στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967.

Γεώργιος Παπαδόπουλος (1919–1999)

Η αδύναμη κατάσταση στην οποία ήδη βρισκόταν η Ελληνική Δημοκρατία δέχθηκε ένα μεγάλο πλήγμα το 1967 όταν μια ομάδα μεσαίων αξιωματικών του στρατού, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο, οργάνωσαν ένα επιτυχημένο πραξικόπημα. Ακολούθησαν 7 χρόνια δικτατορίας στη διάρκεια της οποίας ο ίδιος ο Παπαδόπουλος καθαιρέθηκε με πραξικόπημα από τους σκληροπυρηνικούς.

Ανδρέας Παπανδρέου (1919 –1996)

Ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην Ελλάδα από την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ελληνική πολιτική σκηνή αλλά και στην οικονομία της. τα χρόνια που βρέθηκε στην εξουσία ( 1981 -1989, 1993 -1996), ο σπουδαγμένος στο Χάρβαρντ οικονομολόγος παρουσίασε τις μεταρρυθμίσεις του γεμίζοντας τον τομέα της δημόσιας διοίκησης με υποστηρικτές του κόμματός του. Παρά το γεγονός ότι ανέβασε το βιοτικό επίπεδο κάνοντας την μεσαία τάξη πολυπληθέστερη, επιβάρυνε αυξάνοντας δραματικά το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Τα σκάνδαλα διαφθοράς έκαναν το ένα μετά το άλλο την εμφάνισή τους στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και όλη η Ελλάδα και ο κόσμος μιλάει για την ερωτική του περιπέτεια όταν ο Παπανδρέου εγκατέλειψε την γυναίκα του για την  αεροσυνοδό ερωμένη του και κατόπιν σύζυγό του.

 

Κώστας Καραμανλής (1956–)

Όπως πολλοί πρωθυπουργοί, ο Κώστας Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας βασιζόμενος κυρίως στη δύναμη του επιθέτου του. Ο θείος του ήταν πρωθυπουργός και Πρόεδρος της χώρας. Όμως στα 5 χρόνια που ήταν στην εξουσία, από το 2004 έως το 2009, έγιναν ελάχιστες μεταρρυθμίσεις και η κυβέρνησή του έχασε τον έλεγχο της οικονομίας.

Αν ο Καραμανλής, γράφει το Politico, περνούσε λιγότερο χρόνο παίζοντας Playstation, όπως φημολογείται, τα πράγματα ίσως να ήταν καλύτερα. Η κυβέρνηση Καραμανλή άνοιξε τον δρόμο με το δημοσιονομικό έλλειμμα να έχει φτάσει στα ύψη, να ζητήσει η χώρα πρόγραμμα διάσωσης.

Γιώργος Παπανδρέου (1952–)

Πρωθυπουργός όπως και ο πατέρας του και ο παππούς του, ο Γιώργος παπανδρέου εξελέγη τον Οκτώβριο του 2009 χρησιμοποιώντας το πιασάρικο σλόγκαν "λεφτά υπάρχουν" παρά το γεγονός ότι είχε επίγνωση της δεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας.

Ανίκανος να διαχειριστεί την δημοσιονομική κρίση, ο Παπανδρέου ζήτησε €110 δισεκατομμύρια κάνοντας συμφωνία διάσωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οι έλληνες δεν ξανατσίμπησαν όταν επέστρεψε στην πολιτική σκηνή φέτος.

Άκης Τσοχατζόπουλος (1939–)

Η Ελλάδα θα ήταν σε πολύ χειρότερη θέση αν ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Άκης Τσοχατζόπουλος είχε πετύχει στην προσπάθειά του να γίνει πρωθυπουργός το 1996. Ευτυχώς, το μόνο που έκανε ήταν να με έξι ψήφους διαφορά να αντικαταστήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το 2013, το δικαστήριο καταδίκασε τον Τσοχατζόπουλο,  σε ισόβια κάθειρξη για € 55.000.000 σε μίζες από εξοπλισμούς όταν ήταν υπουργός Άμυνας. Η σύζυγός του, η πρώην σύζυγός του, η κόρη του, ο εξάδελφος του, και οι συνεργάτες ήταν οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο με την πλειοψηφία να έχουν επίσης φυλακιστεί.

Έλληνες Ολιγάρχες

Με περιουσίες που διατηρούν και αυξάνουν δεκαετίες ολόκληρες, οι Έλληνες ολιγάρχες έχουν περάσει σχετικά αλώβητοι από την κρίση.

Συνεχίζουν να ελέγχουν τεράστιο πλούτο διατηρώντας θέσεις κλειδιά σε τομείς όπως αυτούς της Ναυτιλίας, των Τηλεπικοινωνιών, των Τραπεζών, των Κατασκευών και των Δημοσίων Έργων.

Το περιοδικό κάνει λόγο για κλίκα των ισχυρών που χρησιμοποιεί τις πολιτικές τους διασυνδέσεις με όλες τις κυβερνήσεις για να κερδίζουν τις συμβάσεις. Ασκούν επίσης έλεγχο σε όλα τα μεγάλα ΜΜΕ σε μια χώρα όπου η δημόσια ραδιοτηλεόραση παραμένει σε μεγάλο βαθμό υπό τον έλεγχο του κράτους. Η νεα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει υποσχεθεί να χαλιναγωγήσει τους ολιγάρχες, αλλά μερικά πράγματα είναι πιο εύκολα στα λόγια παρά στην πράξη.

Πέτρος Κωστόπουλος (1954–)

Επιχειρηματίας και εκδότης ο Πέτρος Κωστόπουλος, κέρδισε την φήμη του στην διάρκεια της δεκαετίας του '90. Έβγαλε στην αγορά μερικά από τα πιο δημοφιλή περιοδικά lifestyle και προσπάθησε να σπάσει τα ταμπού και να μιμηθεί την αστική μόδες από πιο εύπορες δυτικές χώρες. Το βασικό μήνυμα στις δημοσιεύσεις και τα κύρια άρθρα του ήταν αυτό του αχαλίνωτου καταναλωτισμού.

Πολλές πιστωτικές κάρτες, Πόρσε Καγιέν, διακοπές για σκι, μεγάλα στεγαστικά δάνεια, καθώς και ιδιωτικές πισίνες. Όλα αυτά τα status symbols έγιναν πιο προσιτά όταν μη Ελλάδα μια από τις πιο φτωχές χώρες της ΕΕ έγινε μέλος της ευρωζώνης το 2001 και οι τράπεζές της απέκτησαν πιο εύκολα πρόσβαση σε φτηνό χρήμα.

Νίκος Μιχαλολιάκος (1957–)

Σχετικά άγνωστος μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ο Νίκος Μιχαλολιάκος και το νεο - ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής επωφελήθηκαν από την ελληνική κρίση κερδίζοντας θέσεις στο Ελληνικό και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Για αρκετό διάστημα η Χρυσή Αυγή αλώνιζε στους δρόμους με πεζές περιπολίες και με κατηγορίες για τον εκφοβισμό και μερικές φορές ξυλοδαρμό μεταναστών και πολιτικών αντιπάλων. Μόνο όταν ένας υποστηρικτής της Χρυσής Αυγής μαχαίρωσε θανάσιμα τον τραγουδιστή Παύλο Φύσσα το 2013 το κράτος αντέδρασε φυλακίζοντας τον Μιχαλολιάκο και πολλά άλλα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής, που τις επόμενες ημέρες θα δικαστούν για την σύσταση και λειτουργία μιας εγκληματικής οργάνωσης.

Tρόικα

Η τρόικα - η οποία αποτελείται από την  Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ - φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση της Ελλάδας. Τα προγράμματα της τρόικας βασίστηκαν σε υπεραισιόδοξες προβλέψεις για την ανάπτυξη, οι οποίες οδήγησαν σε μια σειρά από αναθεωρήσεις της βιωσιμότητας του χρέους στην Ελλάδα. Η δημοσιονομική λιτότητα έχει επιβάλει ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος στον ελληνικό λαό, ωθώντας τους ανθρώπους στην ανεργία και στη φτώχεια, και αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς πρόσβαση στη δημόσια υγειονομική περίθαλψη.

πηγή