«Τα σημάδια είναι φανερά. Οι ημέρες είναι πονηρές και θα γίνουν πονηρότερες, διαβάστε Αποκάλυψη. Τι πρέπει να κάνουμε;»

Πονηρες ημερες, προσοχη!

«…Ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,16)

~ Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸν σημερινὸ ἀ­πόστολο; Ἐπ᾽ αὐτοῦ θὰ ποῦμε λίγα λόγια.

Πολλὰ θαύματα ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία του. Ἰδιαίτερη ἐντύπωσι προκαλοῦ­σαν καὶ προκαλοῦν πάν­τοτε οἱ θεραπεῖες τυφλῶν, τὸ ὅ­τι ἔδωσε τὸ φῶς σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔπασχαν στὰ μά­τια. Στὸν τυφλὸ λ.χ., ποὺ ζητιάνευε ἔξω ἀπ᾽ τὴν Ἰεριχώ, διέταξε, καὶ μέσα σ᾽ ἕνα δευτε­ρόλεπτο, χωρὶς φάρμακα, χωρὶς ἐγχείρησι, χω­ρὶς τίποτε, ἄνοιξαν τὰ μάτια του καὶ εἶδε τὸν ὡραῖο κόσμο καὶ ἐδόξασε τὸ Θεό (βλ. Λουκ. 18,35-43).

Καὶ δὲν ἄνοιγε μάτια τοῦ σώματος μόνο· ἄ­νοιγε προπαντὸς τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, τὰ πνευ­­μα­τικὰ μάτια· καὶ αὐτὸ εἶνε ἀπείρως πιὸ θαυμαστό. Ὤ καὶ ἂν ἄνοιγαν ἔτσι καὶ τὰ δικά μας μάτια! Μά, θὰ πῇς, τυφλοί εἴμαστε; Δὲν εἴ­μαστε βέβαια τυφλοί – δόξα τῷ Θεῷ. Δὲν ὑπάρχει ὅμως μόνο σωματικὴ τύφλωσις. Μάτια ἔχει καὶ ἡ ψυχή· κι ὅπως ὑπάρχουν σωμα­τικῶς τυφλοί, ἔτσι ὑ­πάρχουν καὶ ψυχικῶς τυφλοί.

Τὰ μάτια τοῦ σώ­ματος τὰ ξέρουμε· τὰ μά­τια τῆς ψυχῆς ποιά εἶ­νε; Τὸ ἕνα μάτι τῆς ψυ­χῆς εἶνε ἡ νόησις, τὸ μυαλό. Ὅταν κάποιος κά­­νῃ κάτι ἄστοχο, λέμε πολλὲς φορές· Μὰ στρα­βὸς εἶν᾽ αὐτός; τυφλώ­θηκε, δὲ βλέπει τὸ συμ­φέρον του;… Τὸ δεύ­τερο μάτι, ἀκόμη πιὸ καθαρό, εἶ­νε ἡ συνείδησις, ποὺ φωνάζει καὶ δι­αμαρτύ­ρεται κάθε φο­ρὰ ποὺ κάνουμε τὸ κακό. Καὶ τὸ τρί­το, ποὺ εἶ­νε ὄχι πλέον μάτι ἀλλὰ τηλεσκόπιο μὲ τὸ ὁ­ποῖο βλέπεις μακριά, τὰ βλέπεις ὅλα, εἶ­νε ἡ πίστις. Τρία μάτια λοιπὸν ἔχει ἡ ψυχή· τὸ μυα­λό, τὴ συνείδησι καὶ τὴν πίστι στὸ Χριστό.
Λειτουργοῦν αὐτὰ τὰ τρία; τότε ὁ ἄν­­θρωπος βλέπει. Ἂν ἄνοιγαν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, θὰ βλέπαμε κ᾽ ἐμεῖς. Καὶ τότε, ἄλλοτε θὰ λέγαμε «Δόξα σοι, ὁ Θεός» καὶ θὰ εὐχαριστούσαμε, ἄλλοτε πάλι θὰ λέγαμε «Κύριε, ἐλέησον», γιατὶ διατρέχου­με κινδύνους καὶ ἀ­πειλές. Μάτια ἀνοιχτὰ σημαίνει προσοχή.

* * *

Ἐπειδή, ἀγαπητοί μου, ζοῦ­με μέσα σ᾽ ἕνα κόσμο κινδύνων καὶ ἀπειλῶν, γι᾽ αὐτὸ ἀκρι­βῶς ὁ ἀπόστολος Παῦλος σήμερα φωνάζει· Προσέ­χετε, «βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, …ἐξ­αγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονη­ραί εἰσι» (Ἐφ. 5,15-16). Ζοῦμε, λέει, σὲ ἡμέρες πονη­ρές· γι᾽ αὐτὸ προσέξτε, ἀνοῖξτε τὰ μάτια σας. Τί ἆ­ραγε νὰ ἐννοῇ λέγοντας ὅτι οἱ ἡμέρες ποὺ ζοῦμε εἶνε πονηρές;
Ὑπάρχουν πονηρὲς ἡμέρες; Αὐτὸ εἶνε μία πρόληψις. Ὁ κόσμος ἔχει μιὰ τέτοια ἰδέα· νομίζει, ὅτι ὑπάρχουν ἡμέρες ποὺ εἶνε κακές.

⃝ Ὡρισμένοι π.χ. θεωροῦν τὴν Τρίτη ὡς ἀποφράδα ἡμέρα, ἡμέρα κακή, ἐπειδὴ ἡμέρα Τρίτη ἔπεσε ἡ Πόλις στὰ χέρια τῶν Τούρκων. Γι᾽ αὐτὸ ἡμέρα Τρίτη δὲν ταξιδεύουν.

⃝ Κάτι γυναῖ­κες στὰ χωριὰ καὶ στὰ νησιὰ ἔ­χουν τὴν πρόληψι, ὅτι τὶς πρῶ­τες ἕξι ἡμέρες τοῦ Αὐγούστου, ποὺ τὶς λένε δρίμες, τὰ νερὰ ἔ­χουν καταστρεπτικὲς ἰδιότητες. Γι᾽ αὐτὸ τέτοιες μέρες δὲν πᾶνε σὲ πηγὲς καὶ ποτάμια νὰ πλύ­νουν τὰ ροῦχα· φοβοῦνται πὼς θὰ καοῦν.

⃝ Ἄλλοι πάλι θεωροῦν κακὸ ἕναν ὡρισμένο μῆνα ἢ τὸ δίσεκτο ἔτος. Γι᾽ αὐτὸ ἀναβάλλουν καὶ δὲν κάνουν τότε τὸ γάμο τους.

Ὅλα αὐτὰ εἶνε προλήψεις καὶ δεισιδαιμονί­ες. Μὰ τί; δὲν ἔκανε ὅλες τὶς ἡμέρες ὁ Θεός; καὶ δὲν εἶνε ὅλα τὰ δημιουργήματά του «καλὰ λί­αν» (Γέν. 1,31); Δὲν μπορεῖ λοιπὸν ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος νὰ ἐννοῇ ὅτι ὑπάρχουν ἡμέρες καλὲς καὶ ἡμέρες πονηρὲς – κακές. Τί ἐννοεῖ τότε;

Ὅλες οἱ ὧρες καὶ ὅλες οἱ μέρες καὶ ὅλα τὰ χρόνια, ἀδελφοί μου, εἶνε ἀπὸ τὸ Θεό. Γιὰ νὰ μὲ καταλάβετε θὰ χρησιμοποιήσω τὴν ἑξῆς εἰ­κόνα. Ἔχω ἑπτὰ ποτήρια ἀπὸ κρύσταλλο, κα­θαρὰ – πεντακάθαρα· τὰ βλέπεις καὶ τὰ καμαρώνεις.

Φωνάζω λοιπὸν ἑπτὰ ἀνθρώπους καὶ τοὺς δίνω ἀ­πὸ ἕνα ποτήρι. Ὁ ἕνας πάει στὴν πηγὴ καὶ γε­μίζει τὸ ποτήρι του μὲ νε­ρὸ γάργα­ρο· ὁ ἄλλος γεμίζει τὸ ποτήρι του μὲ νερὸ τῆς Οὖλεν, τοῦ δικτύου τῆς πόλεως· ὁ ἄλλος τὸ γε­μίζει μὲ κρα­σί· ὁ ἄλλος τὸ γεμίζει μὲ οὖζο· ὁ ἄλ­λος τὸ γεμίζει μὲ κολώνια· ὁ ἄλλος τὸ γεμίζει μὲ πετρέλαιο· κι ὁ τελευταῖος τὸ παίρνει καὶ τὸ γεμίζει μὲ ἀκαθαρσίες. Φταίει τώρα τὸ ἐρ­γοστά­σιο ἢ αὐτὸς ποὺ ἔδωσε τὰ ποτήρια, για­τὶ ἐσὺ πῆρες τὸ ποτήρι σου καὶ τὸ γέμισες μὲ ἀκαθαρσίες ἢ μὲ πετρέλαιο; Ὄχι ἀσφαλῶς.

Καταλάβατε τί θέλετε νὰ πῶ; Κάθε ᾽βδομά­δα ὁ Θεὸς μᾶς δίνει ἑπτὰ ποτήρια πεντακάθα­ρα, δηλαδὴ ἑπτὰ ἡμέρες· Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυρι­ακή. Κ᾽ ἐπειδὴ κάθε λεπτὸ ἔχει μεγάλη ἀξία, σοῦ λέει· Πρόσεξε πῶς θὰ γεμίσῃς τὰ ποτήρια σου. Ὁ ἕνας λοι­πὸν παίρνει τὰ ποτήρια καὶ τὰ γεμίζει μὲ προσ­ευχὲς – ὁ ἄλλος τὰ γεμίζει μὲ βλαστή­μιες· ὁ ἕ­­νας τὰ γεμίζει μὲ ἐλεημοσύνες – ὁ ἄλλος μὲ κλεψιές· ὁ ἕνας τὰ γεμίζει μὲ πίστι – ὁ ἄλ­­λος μὲ ἀπιστία· ὁ ἕ­νας τὰ γεμίζει μὲ ἀ­θῳότητα – ὁ ἄλλος μὲ ἐγκλήμα­τα.
Ἑπομένως, τὸ πε­ρι­εχόμενο ἐξαρτᾶ­ται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Κ᾽ ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι πέφτουμε σὲ ἁμαρτίες, γι᾽ αὐτὸ οἱ ἡμέρες μας εἶνε κα­κές· ὄ­χι διότι ὁ Θεὸς ἔκανε τὴν ἄλφα ἢ τὴ βῆ­τα ἡ­μέρα κακή. Καμμιά ἡμέρα δὲν εἶνε κακή. Τοῦ Θεοῦ κτίσματα εἶνε ὅλες οἱ ὧρες καὶ ὅλες οἱ ἡ­μέρες καὶ ὅλες οἱ νύχτες καὶ ὅλα τὰ χρόνια. Κ᾽ εἶνε ὅλα «καλὰ λίαν», πολὺ καλά. Λέγονται κα­κὲς οἱ ἡμέρες αὐτές, διότι ὁ ἄνθρω­πος μὲ τὰ ἐγκλήματά του τὶς ἔκανε ἔτσι. Νά λοιπὸν γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει «Νὰ προσέχετε, διότι οἱ ἡμέρες εἶνε πονηρές».

* * *

Σὲ τέτοια ἀκριβῶς ἐποχὴ ζοῦμε. Γι᾽ αὐτὸ ἁρ­­μόζει νὰ ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς· Προσέχετε, διότι οἱ ἡ­μέρες ὄχι μόνο «εἶνε πονηρὲς» ἀλλὰ καὶ θὰ γίνουν ἀκόμη πονηρότερες. Δὲ βλέπετε, δὲν ἀκοῦτε; Θέλεις νὰ βγῇς ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι σου καὶ τὸ σκέπτεσαι· γιατὶ μόλις βγῇς ἐσὺ ἢ τὸ παιδί σου συναντᾷς δεξιὰ κι ἀριστερά, σὲ δρό­μους καὶ χώρους ἐργασίας, χυδαιότητες καὶ βλαστήμιες. Μέσα σ᾽ ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων δὲν βρίσκεις ἕναν νὰ σέβεται τὸ Θεό. Ἡ λέξι «Θεὸς» ἀκούγεται ὄχι μὲ τιμὴ ἀλλὰ σὰν βλαστήμια. Στὰ σχολεῖα λίγοι εἶνε οἱ δασκάλοι ποὺ φυτεύουν στὶς ψυ­χὲς πίστι στὸ Θεό· πολλοὶ τὴν ξερριζώνουν μὲ τρόπο ὕπουλο, μ᾽ ἕνα χαμόγελο, μὲ μιὰ εἰ­ρωνεία, κι ἂς ἔχουν ἀκόμα ἀ­πὸ πάνω τους τὴν εἰ­κόνα τοῦ Χριστοῦ. Στὰ δικαστήρια ἁ­πλώνουν τὸ χέρι χωρὶς φόβο πάνω στὸ Εὐαγγέλιο καὶ δί­νουν ψεύτικο ὅρκο. Στὸ στρατὸ ὁ νέος θ᾽ ἀκού­σῃ τὸν ἀξιωματικὸ νὰ βλαστημάῃ τὰ θεῖα. Ποῦ ἀλλοῦ νὰ πᾶμε; Νὰ πᾶμε λοιπὸν στὴν ἐκ­κλησιά; «Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου…» (Ψαλμ. 140,3). Ἂν κατέβαινε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, θά ᾽παιρνε τὸ φραγγέλλιο καὶ θ᾽ ἄρχιζε ἀπὸ μᾶς τοὺς πα­πᾶδες καὶ τοὺς δεσποτάδες, καὶ μετὰ θὰ συνέ­χιζε στὸ λαό, τοὺς χριστιανοὺς γενι­κῶς, για­τὶ κάναμε τὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ «οἶκον ἐμ­πορίου» (Ἰω. 2,16). Ἔ, τότε λοιπὸν νὰ πᾶμε στὸ σπιτά­κι μας, ἐκεῖ ποὺ εἶνε ἡ ἀσφάλεια. Μὰ κ᾽ ἐκεῖ μπῆκε πιὰ ὁ διάβο­­λος· ἢ μᾶλλον ὄχι ἕνας διάβο­λος, χίλιοι διαβόλοι, πράσινοι – κόκκινοι – μαῦροι, ὅ­λων τῶν χρωμά­των. Γυρίζεις ἕνα κουμπί, κ᾽ ἔρχον­­ται ὅλοι μέσα· ἄλλος μιλάει ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ κι ἄλλος ἀ­πὸ τὴν ἄλλη, καὶ μέσ᾽ στὸ σπίτι ἀκούγονται ὅλα τὰ αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα, καὶ τὰ παιδιὰ ἀ­πὸ βρέφη μαθαίνουν τὴ διαφθορά. Γι᾽ αὐτὸ λέω, ὅτι οἱ ἡμέρες μας εἶνε πονη­ρὲς καὶ θὰ γίνουν ἀκόμη πονηρότερες. Τί θὰ δοῦν τὰ μάτια μας, τί θ᾽ ἀκούσουν τ᾽ αὐ­τιά μας!… Γι᾽ αὐτὸ ὅσοι ζοῦν στὰ χρόνια αὐτὰ εἶνε δυστυχεῖς.

Τί πρέπει νὰ κάνουμε; Τί κάνεις ὅταν βαδί­ζῃς σὲ δρόμο ὀλισθηρό; προσέχεις. Τί κάνει ὁ καπετάνιος ὅ­ταν περνάῃ ἀπὸ θάλασσα γεμάτη ἐπικίνδυνα βράχια; ἔχει τὰ μάτια του δεκα­τέσσερα. Τί κάνει ὁ στρατιώτης ποὺ ἔχει μπρο­στά του ἐχθρό; φυλάγεται. Κ᾽ ἐμεῖς εἴμα­στε πάνω σὲ δρόμο ὀλισθηρό, κ᾽ ἐμεῖς ταξιδεύου­με σὲ φουρτουνιασμένη θάλασσα, κ᾽ ἐμεῖς εἴ­μαστε ἐπιστρατευμένοι σὲ πόλεμο.
Τί χρειάζεται; Προσοχὴ ἀπὸ ὅλους· γονεῖς, ἐκπαιδευτικούς, κληρικούς. Ἂς γλεντάῃ κι ἂς διασκεδάζῃ ὁ κόσμος· τὰ σημάδια εἶνε φανερά, διαβάστε τὴν Ἀποκάλυψι. Οἱ ἄνθρωποι μὲ τὶς ἁμαρτίες μας (μοιχεῖες, πορνεῖες, ψέματα, ἀ­δικίες, πλεονεξίες, βλαστήμιες) γεμίζουμε τὰ ποτήρια μὲ πετρέλαιο καὶ μεγάλη ἀκαθαρσία. Ξεχείλισε πλέον ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ θά ᾽ρθῃ μιὰ μέρα, ποὺ θὰ γίνῃ πόλεμος μὲ τὰ κουμπιά, καὶ τότε δὲν θὰ προλάβουμε νὰ ποῦ­με τὸ «Κύριε, ἐλέησον»· μέσα σὲ ἐλάχιστο χρό­νο θὰ κα­ταστραφῇ ἡ ἀνθρωπότης, θὰ γίνῃ ὁ Ἁρμαγεδών (Ἀπ. 16,16). Πονηρὲς οἱ ἡμέρες!

Λοιπὸν προσοχὴ καὶ προσευχή, στὰ γόνατα! Νὰ παρακαλέσουμε τὸ Θεὸ νὰ μᾶς φωτίσῃ. Νὰ λέμε κ᾽ ἐμεῖς τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Δὲν μπορεῖτε μεγάλες προσευχές, ὅπως στὸ Ἅγιο Ὄ­ρος, ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά σας, στὸ σπίτι, στὸ δρόμο, στὸ τράμ, παντοῦ ὅπου νά ᾽στε, ἕνα ὅ­πλο ἔχετε, τὴν προσευχή· «Κύριε, ἐλέησον», «Κύριε, ἐλέησον», «Κύριε, ἐλέησον»! Διὰ πρε­σβειῶν τῆς ἁγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων ἂς ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ ἡμᾶς· ἀμήν.

Κυριακὴ ΚΣΤ΄ (Θ΄) Λουκᾶ (Ἐφ. 5,8-19) – ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Τρύφωνος Κολωνοῦ – Ἀθῆναι τὴν 1-12-1963. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 20-10-2015.

πηγή: augoustinos-kantiotis

το είδαμε εδώ

Μια συγκλονιστική ομιλία του Οσίου Πορφυρίου για την ορθόδοξη πίστη και όχι μόνο

Ζούμε στην εποχή που έχουμε την ευλογία - ή κατάρα; - να ακούμε την ίδια την φωνή των σύγχρονων Αγίων μας...

πηγή

«ΕΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΔΙΩΓΜΟΙΣ ΥΜΩΝ» (Β΄ ΘΕΣ. 1,4) ΘΑ ΓΙΝΗ ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΑΝΕ ΤΟ ΘΗΡΙΟ. ΑΠΟ ΤΟΥΣ 30.000 ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΖΗΤΗΜΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ 100 ΠΟΥ ΝΑ ΠΟΥΝ: «ΠΡΟΤΙΜΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΛΟΥΣΤΡΟΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΚΗΡΥΤΤΟΥΜΕ ΑΘΕΪΑ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΜΕ ΟΣΗ ΕΥΚΟΛΙΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ, ΜΕ ΟΣΗ ΕΥΚΟΛΙΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΥΚΟΛΙΑ ΘΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΝΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ. ΘΑ ΤΑ ΔΗΤΕ ΑΥΤΑ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«ΕΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΔΙΩΓΜΟΙΣ ΥΜΩΝ» (Β΄ ΘΕΣ. 1,4)

ΘΑ ΓΙΝΗ ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΑΝΕ ΤΟ ΘΗΡΙΟ. ΑΠΟ ΤΟΥΣ 30.000 ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΖΗΤΗΜΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ 100 ΠΟΥ ΝΑ ΠΟΥΝ: «ΠΡΟΤΙΜΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΛΟΥΣΤΡΟΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΚΗΡΥΤΤΟΥΜΕ ΑΘΕΪΑ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΜΕ ΟΣΗ ΕΥΚΟΛΙΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ, ΜΕ ΟΣΗ ΕΥΚΟΛΙΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΥΚΟΛΙΑ ΘΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΝΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ. ΘΑ ΤΑ ΔΗΤΕ ΑΥΤΑ.

Ἐκεῖ πᾶμε.

 Θὰ ἐπανέλθουμε στοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους. Αὐτὸ θὰ γίνῃ ἢ μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἢ ἀπ᾿ ἔξω μὲ ἐξωτερικὸ διωγμό. Ὅπως στὴ Ῥωσία ἦταν ἑκατομμύρια ψευτοχριστιανοί. Μετὰ ἦρθε τὸ μεγάλο κόσκινο καὶ κοσκινίστηκαν οἱ Χριστιανοί. Τώρα ὑπάρχουν λίγοι, ἀλλὰ πραγματικοὶ Χριστιανοί. Ζήτημα μέσα στὴ Μόσχα, ποὺ εἶνε 8 ἑκατομμύρια, νὰ ὑπάρχουν 100 – 200 Χριστιανοί. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ ἔχουν μέσα τους δύναμι. Ὁ βίος τους, τὸ παράδειγμά τους, ἡ αὐτοθυσία τους τὸ δείχνει.
Ἐδῶ ἐμεῖς εἴμαστε ὅλοι χριστιανοὶ τοῦ γλυκοῦ νεροῦ. Ἂν πιστεύαμε στὸ Θεό, θὰ εἴχαμε ἐγκαταλείψει κάθε ἄλλη κοσμικὴ ἀσχολία. Τί νὰ τὰ κάνῃς τ᾿ ἄλλα· τὸ Εὐαγγέλιο ποιός ἐφαρμόζει.
Στὴ Θεσσαλονίκη ὅμως τότε ἦταν πραγματικοὶ Χριστιανοί. Καὶ ἀπόδειξις, ὅτι δὲν λυγίζανε στοὺς διωγμούς. Ἐκεῖνα τὰ πτωχαδάκια πάλευαν μ᾿ ὅλες τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες, ποὺ ἦταν ἐχθρικές. Αὐτοὶ οἱ λίγοι Χριστιανοὶ ἐθεωροῦντο ἀμελητέοι, δὲν τοὺς ὑπολόγιζαν· καὶ ὅμως αὐτοὶ ἦρθαν σὲ ῥῆξι μὲ ὅλους τοὺς ἰσχυροὺς τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ὑπέστησαν πολλοὺς διωγμούς.
Ἀλλὰ καὶ πάντοτε τὰ πτωχαδάκια διώκονται, καὶ μένουν κοντὰ στὸ Χριστό. Οἱ ἄλλοι, ποὺ ἔχουν ἀξιώματα, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον πολεμοῦν τὸ Χριστό.
Θὰ γίνῃ διωγμός. Θὰ τὰ δῆτε ἐσεῖς ποὺ θὰ ζήσετε, ἐγὼ γέρος ἄνθρωπος εἶμαι. Θὰ γίνῃ διωγμός, καὶ θὰ δῆτε ὅλους τοὺς δασκαλάκους νὰ προσκυνᾶνε τὸ κόκκινο θηρίο. Τριάντα χιλιάδες εἶνε ὅλοι οἱ δάσκαλοι· ζήτημα νὰ μείνουν ἑκατὸ ποὺ νὰ ποῦν· Προτιμοῦμε νὰ γίνουμε λοῦστροι στὴν πλατεῖα τῆς πόλεως, παρὰ νὰ κηρύττουμε ἀθεΐα. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, μὲ ὅση εὐκολία χειροκροτοῦσαν τὸν Παπαδόπουλο, μὲ ὅση εὐκολία χειροκροτοῦσαν τὸν Καραμανλῆ, μὲ τὴν ἴδια εὐκολία θὰ χειροκροτοῦνε καὶ τὸν ἀντίχριστο. Θὰ τὰ δῆτε αὐτά. Συμφέρον καὶ μόνο συμφέρον εἶνε σήμερα οἱ ἄνθρωποι, καὶ τίποτε περισσότερο. Τέτοιοι εἶνε καὶ οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ καθηγηταὶ καὶ οἱ ἀξιωματικοί, γιατί ὄχι καὶ οἱ παπᾶδες καὶ οἱ δεσποτάδες – δὲν κάνω καμμία διάκρισι.
Δὲν ἦρθε ἀκόμη ἡ ὥρα τοῦ ἀντιχρίστου· ὅταν θὰ ἔρθῃ, θὰ τὸ δοῦμε. Μιλάει παρακάτω ὁ ἀπόστολος γιὰ τὴν ὥρα τοῦ ἀντιχρίστου.

Διαμάντια ἄθραυστα εἶνε οἱ πραγματικοὶ Χριστιανοί. Στὴν Ἀμερικὴ κοπίασαν πάρα πολὺ γιὰ νὰ κόψουν ἕνα διαμάντι, νὰ τὸ χωρίσουν στὰ δύο. Δὲν σπάει εὔκολα τὸ διαμάντι. Σπάει τὸ σφυρὶ ποὺ τὸ κτυπᾷ, ἀλλὰ τὸ διαμάντι δὲν σπάει. Ἔτσι εἶνε καὶ ὁ ἀληθινὸς Χριστιανός. «Ἐν πᾶσι τοῖς διωγμοῖς». Ὄχι ν᾿ ἀντέξουμε σὲ ἕναν μόνο διωγμὸ ἢ σὲ δύο, ἀλλὰ σὲ ὅλους τοὺς διωγμούς.
Ὑπέφεραν οἱ Χριστιανοὶ τῆς Θεσσαλονίκης· ἦταν πραγματικοὶ ἥρωες. Μακάρι νὰ ἐπανέλθουμε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς Χριστιανούς. Νὰ ἔχουμε λίγους Χριστιανούς, ἀλλὰ ζωντανούς. Γιατί ν᾿ ἀσχολούμεθα μὲ ὅλους; Δὲν πά᾿ ν᾿ ἀνάβῃ αὐτὸς φωτιὲς(*) καὶ ν᾿ ἀγαπᾷ τὴν πυρολατρία; Δὲν πά᾿ νά ᾿νε μασόνος καὶ ροταριανός; Δὲν θ᾿ ἀσχολούμεθα μ᾿ αὐτούς. Τώρα ἀσχολούμεθα ἀναγκαστικῶς μὲ ὅλους. Ἐὰν ὑποθέσουμε, ὅτι ξεκαθαρίζουν τὰ πράγματα καὶ μένουν ἐδῶ στὴν πόλι 200 μὲ 300 Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι θὰ ποῦν «Θέλουμε νὰ ζήσουμε χριστιανικά», δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρά. Οἱ ἄλλοι, ὅ,τι θέλουν ἂς κάνουν. Καὶ χαύρα καὶ τζαμὶ νὰ κτίσουν, δὲν θὰ ἔχουμε καμμιὰ εὐθύνη. Δὲ βλέπεις τὶς γιορτὲς ποῦ τὶς περνᾷ ὁ πρωθυπουργὸς τῆς χώρας ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι; Στὰ ρεβεγιόν, ὄχι στὴν ἐκκλησία!
Λίγοι, λοιπόν, ἦταν οἱ Χριστιανοὶ τῆς Θεσσαλονίκης, ἀλλὰ ζωντανοί. Ἔχει ἀξία ὄχι τὸ ποσὸν ἀλλὰ τὸ ποιόν. Πότε θ᾿ ἀποκτήσῃ ἡ Ἐκκλησία μας τέτοιους ζωντανοὺς Χριστιανούς;
Ἔτσι ἦταν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί. Ὑπέφεραν ἀπὸ διωγμούς, ἀλλὰ δὲν λύγιζαν. Γι᾿ αὐτὸ τοὺς ἐπαινεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

το κατηγορώ του Προδρόμου

Κανένα στόμα δεν μίλησε σκληρότερα για την κακουργία της ηγεσίας από αυτό στο κομμένο κεφάλι του προδρόμου. Παραθέτω στη συνέχεια το σχετικό κήρυγμα,

:

Και στη συνέχεια παραθέτω βίντεο από ομιλία, που έγινε στην Πλατεία Δημοκρατίας του Αγρινίου:

το είδαμε εδώ

ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΣΑΛΩΜΗΣ +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

Συντάκτου· Επίσκοπου ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

φυλ. Χριστιανικής Σπίθας 113, Ιανουάριο 1951

ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΣΑΛΩΜΗΣ

«Ὅπου χορός, ἐκεῖ ὁ Διάβολος». (Ἱ. Χρυσόστομος)

31 ἤ 32 μ.Χ. Ὁ Ἡρώδης, ὁ υἱὸς τοῦ Ἠρώδου ἐκείνου, ὅστις ἐφόνευσε τὰ ἀθῶα νήπια της Βηθλεέμ, ἑορτάζει τὰ γενέθλιά του. Φωταψίαι εἰς τὰ ἀνάκτορα. Ὁ ἡγεμὼν «δεῖπνον ἑποίει τοῖς μεγιστᾶσιν αὐτοῦ καὶ τοῖς χιλιάρχοις καὶ τοῖς πρώτοις τῆς Γαλιλαίας». Ἡρώδη! Ὁ λαός σου πάσχει, ἀποθνήσκει ἐκ πείνης, ρακένδυτος περιφέρεται καὶ σὺ σπαταλᾶς τοὺς θησαυροὺς τοῦ Δημοσίου εἰς συμπόσια, εἰς τὰ ὁποῖα πίνουν καὶ τρώγουν καὶ μεθοῦν καὶ κραιπαλοῦν τὰ ἀνθρώπινα κτήνη μὲ τὰς χρυσᾶς των ζώνας καὶ τὰς πολυτελεῖς ἐσθῆτας; Ὁ λαὸς πεινᾶ, οἱ μεγιστάνες διασκεδάζουν. Εἰς τὰς αἰθούσας τῶν ἀνακτόρων θόρυβος χιλίων δαιμόνων. Ὄργανα παίζουν, ἄσματα ἀκούονται, γύναια χορεύουν, ἡ νὺξ προχωρεῖ, τὸ μεσονύκτιον πλησιάζει, ἡ ἁμαρτία κορυφοῦται, καὶ ἰδοὶ μία διαβόητος διὰ τὴν σκανδαλώδη ζωήν της γυνὴ ἡ Ἠρωδιάς, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ἐρρίφθη εἰς τὰς φυλακὰς τῆς Μαχαιροῦντος ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, παρακινεῖ τὴν θυγατέραν της Σαλώμην νὰ λάβει μέρος εἰς τὸν χορόν. Καὶ ἡ Σαλώμη ἐκτελεῖ τὸ θέλημα τῆς «μαμᾶς» χορεύει μὲ ὅλην της τὴν καρδίαν, χορεύει μὲ ἔξαψιν ὅλων τῶν αἰσθήσεων, χορεύει μὲ σατανικὴν τέχνην, ἐξαπλώνει τὰ δίκτυα, ἀνοίγει ὅλα τὰ πτερὰ τῆς ἠδονῆς, νικᾶ ὅλας τὰς χορευτρίας, ἔρχεται πρώτη εἰς τὸν ἀνακτορικὸν χορὸν καὶ προκαλεῖ τὸν θαυμασμὸν ὅλων, ἰδιαιτέρως τοῦ σαρκολάτρου, τοῦ ἐκφύλου ἐκείνου ἡγεμόνος, ὅστις μὲ ἀνοικτὸν τὸ στόμα παρακολουθεῖ τοὺς στροβιλισμοὺς τῆς ἀναιδεστάτης κόρης, κόρης ἀνταξίας τῆς μητρός. Εἰς τὴν Σαλώμην τώρα ὁ Διάβολος πρέπει νὰ δώση τὸ πρῶτον βραβεῖον. Ποῖον βραβεῖον; «Ζήτησέ μου – λέγει μὲ ὅρκον ὁ ἔκφρων Ἡρώδης πρὸς τὴν Σαλώμην – ζήτησέ μου ὅ,τι θέλεις καὶ θὰ σοῦ δώσω ἕως τὸ ἥμισυ τῆς βασιλείας μου». Καὶ ἡ Σαλώμη συσκέπτεται μετὰ τῆς μητρός. Πόσα θὰ ἠδύναντο νὰ ζητήσουν αἱ δύο γυναῖκες! Καὶ ὅμως ἀντὶ παντὸς ἄλλου ζητοῦν τὴν κεφαλὴν τοῦ Ἰωάννου. Ἔφριξαν οἱ ἄγγελοι. Τὶ φοβερώτερον τῆς κακῆς γυναικὸς; Ὑπερβαίνει τὴν τίγριν. Εἶνε ἱκανὴ ἡ γυναῖκα νὰ διαπράξη τὸ δτυγερώτερον τῶν ἐγκλημάτων ἀρκεῖ νὰ ἱκανοποιήση τὸ πάθος τῆς ἐκδικήσεως. Ἰδοὺ δύο γυναῖκες ζητοῦν τὴν κεφαλὴν τοῦ ἁγιωτέρου τῶν ἀνδρῶν τῆς Π. Διαθήκης.

Ὁ Ἡρώδης ἀνάνδρως ὑποχωρεῖ καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν γυναικῶν ἐκτελεῖται. Κατὰ τὰς πρωϊνὰς ὥρας πρὶν ἀνατείλη ὁ Ἤλιος, ὁ Ἰωάννης ἀποκεφαλίζεται. Καὶ ἡ κεφαλὴ ἐδόθη ἐπὶ πίνακι εἰς τὸ κοράσιον καὶ «τὸ κοράσιον ἔδωκεν αὐτὴν τῆ μητρὶ αὐτῆς». Ἰδοὺ τὸ τέλος τῆς χοροεσπερίδος ἐκείνης. «Ὤ συμπόσιον διαμονικόν! – φωνάζει ὁ Ἱ. Χρυσόστομος. – Ὤ θέατρον σατανικόν. Ὤ παράνομος ὄρχησις, (χορὸς) καὶ μισθὸς ὀρχήσεως παρανομώματος».

Πόσον θὰ ἐπεθύμουν ἡ περικοπὴ τοῦ Ἱ. Εὐαγγελίου (Ματθ. 14, 1-12), ἡ διʼ ὀλίγων λέξεων, μεστῶν βαθυτάτης ἐννοίας, περιγράφουσα τὴν τραγωδίαν νὰ ἐτυποῦτο μὲ μεγάλα τυπογραφικὰ στοιχεῖα καὶ ὑπὸ ζηλωτῶν χριστιανῶν νʼ ἀνηρτᾶτο ὡς πινακὶς εἰς τὰς αἰθούσας ἐκείνας, εἰς τὰς ὁποίας πρόκειται νὰ γίνουν οἱ σημερινοὶ χοροί, χοροὶ Σαλώμης.

* * *

1951 μ. Χ. Τὸ ἀνθρώπινον κτῆνος, τὸ ὁποῖον ὡργίασε τὴν νύκτα ἐκείνην εἰς τὰ ἀνάκτορα τοῦ Ἡρώδου δὲν ἀπέθανεν. Ζῆ. Ὁ Ἡρώδης, ἡ Ἡρωδιὰς καὶ ἡ Σαλώμη ὑπάρχουν καὶ σήμερον, μὲ ἄλλα ὀνόματα μὲ ἄλλας ἐμφανίσεις. Ὑπάρχουν καὶ σήμερον ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐν μέσω πεινῶντας καὶ δεινῶς ὑποφέροντος λαοῦ παραθέτουν δεῖπνα – ροταριανὰ δεῖπνα! – ἄλλοι δὲ διοργανώνουν κοσμικὰς συγκεντρώσεις, χοροεσπερίδας καὶ καλοῦν κυρίας καὶ δεσποινίδας διὰ νὰ ἐπιδείξουν τὰς χορευτικάς των ἱκανότητας. Καὶ ὑπὸ τὸ φῶς ἠλεκτρικῶν λαμπτήρων καὶ πολυελαίων, ὑπὸ τοὺς ἤχους ἀλλόφρονος μουσικῆς, εἰς πολυτελεστάτας αἰθούσας λεσχῶν, μεγάρων καὶ σχολείων ἀκόμη, χορεύουν μέχρι τῶν πτωϊνῶν ὡρῶν τὸν χορὸν τῆς Σαλώμης. Τὶ εἴπον, τὸν χορὸν τῆς Σαλώμης; Κάτι χειρότερον τοῦ χοροῦ ἐκείνου. Ἡ Σαλώμη θὰ ἐκοκκίνιζεν ἀπὸ ἐντροπήν, ἐὰν ἔβλεπε τὰς συγχρόνους γυναῖκας νὰ χορεύουν τοὺς νεωτέρους χοροὺς μὲ τὰ τὀσα παράξενα ὀνόματά των ποὺ εἶνε παρμένα ἀπὸ ξένας γλώσσας καὶ ἀπὸ τὰ λεξιλόγια ἀκόμη τῶν ἀγρίων φυλῶν τῆς Ἀφρικῆς. Ποὺ κατήντησεν ὁ ἄνθρωπος, ὁ Ἕλλην καὶ ἡ Ἑλληνίς! Μόνον οἱ καμῆλες, τὰ καγκουρῶ, αἱ ἀρκούδες καὶ οἱ πίθηκοι τῶν δασῶν θὰ ἠδύναντο νὰ κάμουν τὰς κινήσεις, τὰς ἀηδεῖς κινήσεις ποῦ κάμνουν οἱ ἄνθρωποι εἰς τοὺς σημερινοὺς χοροὺς τῆς ἐκφυλισθείσης ἠπείρου μας.

– Οἱ σημερινοὶ χοροί! Δὲν ἔχουν τίποτε ἀπὸ τὴν σεμνότητα τῶν Ἑλληνικῶν χορῶν. Οἱ ἄνδρες καὶ αἱ γυναῖκες χορεύουσαι δὲν χωρίζονται πλέον μὲ μακρὰν τινα ἀπόστασιν, ἀλλὰ ὑπὸ τοὺς ἥχους πλακῶν γραμμοφώνου καὶ παρουσία γονέων, συζύγων καὶ ἀδελφῶν πλησιάζουν, ἔρχονται εἰς ἐπαφὴν σῶμα μὲ σῶμα, ἐναγκαλίζονται ἀναιδῶς καὶ κατὰ ζεύγη στροβιλίζονται δαιμονιωδῶς. Μὴ τολμήσης νὰ τοὺς ἐλέγξης διὰ τοὺς ἀπρεπεῖς, ἁμαρτωλοὺς αὐτοὺς χορούς. Διότι οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι πίνουν τὴν ἁμαρτίαν ὡς ποτήριον ψυχροῦ ὕδατος. Οὐδεμία τύψις! «Χορεύομεν, ἀλλὰ δὲν ἁμαρτάνομεν» ἀπαντοῦν οἱ νέοι εἰς τὰς διαμαρτυρίας τοῦ ἄμβωνος. Ἀλλά, νέοι μου, πόσον ἀπατάσθε. Ζῆτε μέσα εἰς μίαν μολυσμένην ἀτμόσφαιραν καὶ διʼ αὐτὸ δὲν αἰσθάνεσθε τὴν ἠθικὴν δυσοσμίαν τῶν χορευτικῶν κέντρων. Δὲν ἁμαρτάνετε; Ἀλλὰ δὲν εἶσθε οὔτε ἄγγελοι, οὔτε τὸ σῶμα σας εἶνε κατεσκευασμένον ἐκ μαρμάρου. Ἄνθρωποι εἶσθε, τὴν γῆν οἰκοῦντες καὶ σάρκας φέροντες, μὲ αἵμα νεανικόν ποὺ καίει εἰς τὰς φλέβας σας. Ἕνας σπινθὴρ ἀρκεῖ διὰ νὰ ἐκραγῆ ἡ πυρκαϊά. Εἶνε δυνατὸν ἡ πυρίτις νὰ πλησιάζη τὸ πῦρ καὶ νὰ μὴ ἀναφλέγεται; Ἄλλο τόσον εἶνε δυνατὸν καὶ σεῖς νὰ μὴ ἀναφλεχθῆτε ἀνασκαλεύοντες τὸ πῦρ. Ἀλλὰ ἐπιμένετε λέγοντες ὅτι εἶσθε τόσον δυνατοί, ὥστε νὰ μὴ ἐπηρεάζεσθε ἀπὸ τὰς χορευτικὰς περιπτύξεις; Τότε ἐπιτρέψτε μας νὰ σᾶς ἐρωτήσωμεν: Τὶ σκέπτεσθε, καλοί μου νέοι, ὄταν χορεύετε; Τὸν οὐρανόν, τὰ ἄστρα, τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους; Ὄχι. Ἀλλὰ τί; Ἐντρέπεσθε ἀσφαλῶς νὰ τὸ εἴπητε, διότι αἱ σκέψεις σας, ὅλος ὁ ψυχικὸς σας κόσμος κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ χοροῦ κατακρημνίζεται μέσα εἰς τὰ νοσογόνα ἕλη τῆς ἁμαρτίας.

Ὀρθῶς κοινωνιολόγος τις παρετήρησεν, ὅτι ἐὰν διὰ κάθε ἁμαρτίαν ποὺ γίνεται εἰς τὰς αἰθούσας τῶν χορῶν, ἔπιπτε καὶ ἕνα ἄστρον, δὲν γνωρίζω πόσα ἄστρα θὰ ἔμενον εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ δὲν εἶνε ὑπερβολικὴ ἡ εἰκὼν αὐτή, ἀρκεῖ νὰ ἐνθυμηθῶμεν τὶ εἴπεν ὁ Κύριος διʼ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐξακοντίζουν πονηρὰ βλέμματα εἰς τὰς ὅψεις τῶν γυναικῶν. Τοὺς ὠνόμασε μοιχούς. Ἰδοῦ οἱ ἀθάνατοί Του λόγοι: «Πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἥδη ἐμοίχευσεν ἀυτὴν ἐν τῆ καρδία αὐτοῦ» (Ματθ. 5, 28). Καὶ δὲν εἶνε μόνον τὰ βλέμματα τῶν χορευτῶν φλόγες πυρὸς σατανικοῦ. Ἀλλὰ καὶ αἱ χεῖρες καὶ οἱ πόδες καὶ ὅλη ἡ σωματική των ὕπαρξις ἐγγίζει τὸ πῦρ καὶ καίονται οἱ δυστυχεῖς. Ὤ! καὶ ἐὰν τὸ ἠννόουν καὶ τὸ ἠσθάνοντο θὰ ἔφευγον μακρὰν ὡς ἀπὸ προσώπου ὄφεως. Ἀπευθύνω πρὸς τοῦτο μίαν ἐρώτησιν πρὸς τοὺς ἄνδρας: Σὺ σύζυγε, ὅστις ἀπαθῶς βλέπεις τὴν γυναῖκα σου εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ ἄλλου νὰ χορεύη, σὲ ἐρωτῶ ἐὰν τὴν ἴδης εἰς τὴν ἰδίαν στάσιν εἰς ἄλλον τόπον καὶ χρόνον τὶ θὰ αἰσθανθῆς; Θʼ ἀνεχθῆς τὸ θέαμα; Θέλεις νὰ τὴν σταματᾶ ἕνας ξένος εἰς τοὺς δρόμους καὶ τὰς πλατείας καὶ νὰ τὴν ἐναγκαλίζεται ὅπως τὴν ἐναγκαλίζονται είς τὰ χορευτικὰ κέντρα; Ἀσφαλῶς ὄχι. Θὰ θεωρήσης τοῦτο τόσον βαρύ, ὥστε ἤ θὰ ἐγκληματίσης ἤ θὰ ζητήσης διαζύγιον. Ἀλλὰ πῶς, ἄνθρωπέ μου, ἡ ἰδία πράξις γενομένη εἰς τὴν αἴθουσαν τοῦ χοροῦ πῶς ἀμνηστεύεται ἐντελῶς ἀπὸ σὲ καὶ τοὺς ὁμοίους σου ἠλιθίους καὶ θεωρεῖται ἕνα ἀθῶον παίγνιον; Ἀλλὰ μὴ περιμένετε λογικὴν ἀπὸ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι κατήργησαν τὸν κώδικα τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἀνύψωσαν εἰς τὴν θέσιν τοῦ Εὐαγγελίου ἄλλους κώδικας, τὴν ἐθιμοτυπίαν τῆς αἰσχρᾶς κοινωνίας.

Εἰς τὰς εἰσόδους τῶν χορῶν ὀργιάζει σήμερον ὁ Σατανᾶς. Κατὰ τὰς πρωϊνὰς ὥρας ἐξέρχονται ναυάγια ἠθικά, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, χορευταὶ καὶ χορεύτριαι. Κόλασιν ἔχουν εἰς τὴν ψυχήν. Ὁ Μέγας Βασίλειος καυτηριάζων μίαν χοροεσπερίδα τῆς ἐποχῆς του λέγει περὶ τῶν γυνσικῶν, αἱ ὁποῖαι ἔλαβον μέρος εἰς αὐτὴν τὰ ἐξῆς: «Ποῖας νὰ κλαύσω; τὰς παρθένας κόρας ἤ τὰς ἐγκάμους γυναῖκας; Αἱ μὲν ἐπέστρεψον ἐκ τοῦ χοροῦ χωρὶς πλέον νὰ ἔχουν τὴν παρθενίαν, αἱ δὲ χωρὶς νὰ φέρουν πλέον εἰς τοὺς ἄνδρας των τὴν σωφροσύνην». Καὶ ἐὰν ταῦτα ἔλεγεν ὁ Μ. Βασίλειος διὰ τοὺς χοροὺς τῆς ἐποχῆς του, τὶ νὰ εἴπωμεν ἡμεῖς διὰ τοὺς χοροὺς τῆς ἰδικῆς μας ἐποχῆς; Εἰς τὰ χοροδιδασκαλεῖα, αἰθούσας τῶν χορῶν ρίπτονται τὰ πρῶτα σπέρματα τῶν αἰσχρῶν ἐρώτων, τῶν συζυγικῶν διενέξεων, τῶν διαζυγίων, τῶν διαφόρων οἰκογενειακῶν δραμάμων, τὰ ὁποῖα συνταράσσουν τὰς σημερινὰς κοινωνίας μας. Χιλιάδες ψυχαὶ καταστρέφονται καὶ ἡ ἠθικὴ ἀποκεφαλίζεται, μέλη Χριστοῦ διασπαράσονται, καὶ ἐπὶ πίνακι προσφέρεται ἡ αἰδὼς καὶ ἡ παρθενικὴ τιμὴ εἰς τὸν Ἑωσφόρον. Βραβεῖς ἀπονέμονται. Ἐσχάτως ἐγράφη, ὅτι ἔκφυλοι ἀριστοκράται τῶν Ἀθηνῶν προσφέρουν ὡς ἔπαθλα εἰς τὰς δεινὰς χορευτρίαςτῶν νεωτέρων χορῶν… μεταξωτὰς περισκελίδας!!

* * *

Μὲ τοὺς σημερινοὺς χοροὺς ποὺ κατακλύζουν τὴν Πατρίδα μας δὲν θὰ μείνη Ἑλληνὶς κόρη ἀμόλυντος. Οὐδεμία δὲ δυστυχῶς συστηματικὴ ἀντίδρασις κατὰ τοῦ κακοῦ παρατηρεῖται. Καὶ τὸ μὲν Κράτος ἀδιαφορεῖ, περὶ τὰ οἰκονομικὰ καὶ μόνον ἀσχολούμενον, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἱεραρχία, ὁ φρουρὸς οὗτος τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν αὐστηρῶς τοὺς χοροὺς (Ἴδε Κανόνας ξβ΄. – ΣΤ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, κβ΄ – Ζ΄ Συνόδου, Θ΄. Καρθαγένης) τὶ πράττει; Διεφώτισε τὸν λαὸν τῆς Ἑλλάδος; Ἐξέδωκεν ἐγκύκλιον; Ἔλαβε φραγγέλιον; Ὕψωσε φωνὴν διαμαρτυρίας ἐνώπιον τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἡμέρας, οἱ ὁποῖοι ἀναλαμβάνουν ὑπὸ τὴν προστασίαν των τοιούτους ἀνηθίκους χορούς; Δυστυχῶς ὄχι. Ἡ Ἱεραρχία μας, θὰ τὸ εἴπωμεν, κατατρίβεται εἰς ἄχαριν, ἀψυχολόγητον καὶ ἀνελεύθερον ἀγῶνα κατὰ τῆς παρατάξεως τῶν Παλαιοημερολογητῶν, τῶν ἐν Χριστῶ τοῦτων ὀρθοδόξων ἀδελφῶν μας, ἐνῶ τεράστια ἡθικὰ προβλήματα ἀναμένουν ἐπὶ ἔτη καὶ δεκαετηρίδας ὁλοκλήρους τὴν λύσιν των. Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Σαπίζει ἡ κοινωνία μας καὶ ἡμεῖς ἀντὶ νὰ κρατῶμεν καηυτήριον ρίπτομεν ἄνθη ἐπὶ τῶν πληγῶν, ἀντὶ νὰ ἐλέγχωμεν, κολακεύομεν, αἰσχρῶς καὶ ἐπικροτοῦμεν τὴν ἀθλιότητα τῶν ἡμερῶν μας. Ποῖον λόγον θὰ δώσωμεν εἰς τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν καὶ εἰς τὸν Θεόν; – Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δὲν γνωρίζω τὶ παθόντες, συγκοινωνοῦν τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ διὰ τοῦ ὀνόματός των, ἄν μὴ καὶ διὰ τῆς παρουσίας των, ἐνισχύουν τοιαύτας ἁμαρτωλὰς χοροεσπερίδας. Ἀναγνῶστα τῆς Σπίθας, μᾶς ἀπέστειλαν ἔκ τινος νήσου τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀρχιπελάγους ἔντυπον εἰδοποίησιν, κυκλοφορήσασαν κατὰ χιλιάδας, εἰς τὴν ὁποίαν κατάπληκτοι ἀνεγνώσαμεν τὰ ἐξῆς: «Τὴν προσεχῆ Παρασκευὴ 9 Ἰουνίου 1950 ἡ θεατρικὴ παράστασις τοῦ α΄. συστήματος προσκόπων ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ.κ. …. μὲ τὴν ξεκαρδιστικὴ κωμωδία Παβουγάδας, μουσική, τραγούδια – ΧΟΡΟΙ – ποὺ θʼ ἀφήσουν ἐποχὴ». Ἀλλοι δὲ φίλοι ἀναγνῶσται ἐκ μεγάλης πόλεως τῆς Πελοποννήσου μᾶς ἀπέστειλαν μόλις ἐχθὲς τοπικὴν ἐφημερίδα, εἰς τὴν ὁποίαν ἀνεγνώσαμεν ὅτι πρὸς ἐνίσχυσιν πόρων φιλανθρωπικοῦ ἱδρύματος τὸ συμβούλιον προεδρευόμενον ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου …. ἀπεφάσισε μεταξὺ τῶν ἄλλων, ὅπως δοθῆ ἕνας χορὸς ἐπʼ εὐκαιρία τῶν Ἀπόκρεω.

Τὶ νὰ εἴπωμεν; – Ἀποφεύγομεν νʼ ἀναφέρωμεν τὰ ὀνόματα τῶν Μητροπολιτῶν, διότι ὁ σκοπὸς τῶν ἄρθρων μας δὲν εἶνε ἡ διαπόμπευσις τῆς Ἱεραρχίας – αὐτὴ διαπομπεύει ἑαυὴν μὲ τοιαύτας ἐμφανίσεις – ἀλλὰ ὁ ἔλεγχος τῶν τεραστίων σφαλμάτων τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. Πονοῦμεν καὶ θρηνοῦμεν διὰ τὴν κατάπτωσιν αὐτῆν. Τὸ ἅλας ἐμωράνθη. Τὸ φῶς ἐσβέσθη. Οἱ ἀστέρες πίπτουν. Οἱ ὀδηγοὶ τῆς ἀρετῆς, προαγωγοὶ τῆς ἁμαρτίας κατήνητησαν. Ποῖος νὰ μὴ κλαύση; Ἐὰν ἔζη σήμερον ἕνας Μ. Βασίλειος θὰ ἐκάλει Ἱερὰν Σύνοδον καὶ θὰ τοὺς ἐκαθήσει ἐκ τῶν θρόνων ὡς προδότας τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐνῶ τώρα; Ὑπάρχει φόβος ὄχι αὐτοὶ νὰ κληθοῦν εἰς ἀπολογίαν, ἀλλὰ ὁ μὲ πόνον καὶ δάκρυα γράφων τὸ παρὸν ἐλάχιστος ἱερομόναχος τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος…

Ὑπὸ τὴν προστασίαν ἀρχιερέων τοῦ 20ου αἰῶνος οἱ χοροί! Βουνὰ καὶ νάπαι τῆς Ἑλλάδος κλαύσατε διὰ τὸ φαινόμενον τοῦτο καὶ σὺ Ἱερὲ Χρυσόστομε ἐκ τῆς ὑψηλῆς σου σκοπιᾶς βόησον «ὅπου χορὸς ἐκεῖ ὁ Διάβολος».

* * *

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Ὁ Ἄδης ἐπλάτυνε τὸ στόμα αὐτοῦ καὶ καταπίνει ψυχάς. Τὰ σχολεία τοῦ Σατανᾶ ηὐξήθησαν καταπληκτικῶς εἰς τὴν χώραν μας. Παρθενικοὶ θησαυροὶ καταστρέφονται. Σκοτειναὶ δυνάμεις ἐργάζονται διὰ τὸν ἐκφυλισμὸν τῆς ἀνθρωπότητος. Πρὸ πολλῶν δεκαετηρίδων ἐδημοσιεύθη βιβλίον πολύκροτον «Τὰ πρωτόκολλα τῶν σοφῶν τῆς Σιών», εἰς τὸ ὁποῖον ἀποκαλύπτεται ἡ κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος συνωμοσία. «Μὲ τὰ ἰσχυρὰ ποτὰ – λέγουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους – μὲ τὰ πορνικὰ ἄσματα, μὲ τὴν αἰσχρὰν φιλολογίαν, μὲ τὰ χοροδιδασκαλεῖα θʼ ἀποκτηνώσωμεν τοὺς χριστιανικοὺς λαούς, θὰ ἐκμηδενἰσωμεν τὴν χριστιανικὴν ἠθικήν, θʼ ἀποβλακώσωμεν διὰ «προώρου ἀκολασίας» τὴν νεολαίαν καὶ ὁ χριστιανικὸς πολιτισμὸς θὰ πέση εἰς ἐρείπια». Ταῦτα φθέγγεται ὁ Διάβολος. Ἀλλὰ εἰς τὸ ἔθνος μας ὑπάρχουν καὶ δυνάμεις θεϊκαί, ποὺ κρύπτονται εἰς τὰ στήθη τῶν πιστῶν Ἑλλήνων, καὶ εἶναι ἰκανοὶ νὰ συντρίψουν λεγεῶνες δαιμονίων.Ἔργον τῆς Ἱεραρχίας εἶνε ἡ ἀφύπνισις τῶν κεκρυμμένων τούτων δυνάμεων τῆς Πίστεως. Μὲ τὴν Ἱεραρχίαν μας ἐπὶ κεφαλῆς, μετανοοῦσαν καὶ κλαίουσαν διὰ τὰ σφάλματά της, ἡ Ἑλλάς, ἡ Χριστιανικὴ Ἑλλάς θὰ ὀργανωθῆ εἰς τάγματα Γεδεών, εἰς παράταξιν Κυρίου, εἰς στρατὸν Ὀρθοδοξίας, διὰ νὰ σώση ὡς εἰς ἄνθρωπος τὴν πνευματικὴν μάχην καὶ ἡ Ἑλλὰς μὲ τὸν Τίμιον Σταυρὸν θὰ νικήση ἐπὶ τοῦ ἠθικοῦ καὶ πνευματικοῦ πεδίου, θὰ πατήση ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτῆς τὸν δαίμονα τῆς ἀκολασίας, θὰ κλείση τὰ χοροδιδασκαλεῖα, τὰς αἰθούσας τῶν αἰσχρῶν χορῶν καὶ θὰ μετατρέψη ταύτας εἰς κέντρα χριστιανικῆς διαπαιδαγωγήσεως καὶ ψυχαγωγίας τῆς Ἑλληνικῆς Νεολαίας. Εἰς τὴν Ἑλλάδα μας ὁ Χριστὸς θὰ νικήση τὸν Διάβολον, ἀρκεῖ ἔκαστος τῶν πιστῶν νὰ εὐρεθῆ εἰς τὴν θέσιν του, καὶ ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ νὰ θυσιάση τὸ πᾶν. Διότι ἄνευ θυσιῶν καὶ ἀγώνων οὐδὲν κατωρθοῦται.

ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΣΑΛΩΜΗΣ «Ὅπου χορός, ἐκεῖ ὁ Διάβολος». (Ἱ. Χρυσόστομος) + Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

31 ἤ 32 μ.Χ. Ὁ Ἡρώδης, ὁ υἱὸς τοῦ Ἠρώδου ἐκείνου, ὅστις ἐφόνευσε τὰ ἀθῶα νήπια της Βηθλεέμ, ἑορτάζει τὰ γενέθλιά του. Φωταψίαι εἰς τὰ ἀνάκτορα. Ὁ ἡγεμὼν «δεῖπνον ἑποίει τοῖς μεγιστᾶσιν αὐτοῦ καὶ τοῖς χιλιάρχοις καὶ τοῖς πρώτοις τῆς Γαλιλαίας». Ἡρώδη! Ὁ λαός σου πάσχει, ἀποθνήσκει ἐκ πείνης, ρακένδυτος περιφέρεται καὶ σὺ σπαταλᾶς τοὺς θησαυροὺς τοῦ Δημοσίου εἰς συμπόσια, εἰς τὰ ὁποῖα πίνουν καὶ τρώγουν καὶ μεθοῦν καὶ κραιπαλοῦν τὰ ἀνθρώπινα κτήνη μὲ τὰς χρυσᾶς των ζώνας καὶ τὰς πολυτελεῖς ἐσθῆτας; Ὁ λαὸς πεινᾶ, οἱ μεγιστάνες διασκεδάζουν. Εἰς τὰς αἰθούσας τῶν ἀνακτόρων θόρυβος χιλίων δαιμόνων. Ὄργανα παίζουν, ἄσματα ἀκούονται, γύναια χορεύουν, ἡ νὺξ προχωρεῖ, τὸ μεσονύκτιον πλησιάζει, ἡ ἁμαρτία κορυφοῦται, καὶ ἰδοὶ μία διαβόητος διὰ τὴν σκανδαλώδη ζωήν της γυνὴ ἡ Ἠρωδιάς, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ἐρρίφθη εἰς τὰς φυλακὰς τῆς Μαχαιροῦντος ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, παρακινεῖ τὴν θυγατέραν της Σαλώμην νὰ λάβει μέρος εἰς τὸν χορόν. Καὶ ἡ Σαλώμη ἐκτελεῖ τὸ θέλημα τῆς «μαμᾶς» χορεύει μὲ ὅλην της τὴν καρδίαν, χορεύει μὲ ἔξαψιν ὅλων τῶν αἰσθήσεων, χορεύει μὲ σατανικὴν τέχνην, ἐξαπλώνει τὰ δίκτυα, ἀνοίγει ὅλα τὰ πτερὰ τῆς ἠδονῆς, νικᾶ ὅλας τὰς χορευτρίας, ἔρχεται πρώτη εἰς τὸν ἀνακτορικὸν χορὸν καὶ προκαλεῖ τὸν θαυμασμὸν ὅλων, ἰδιαιτέρως τοῦ σαρκολάτρου, τοῦ ἐκφύλου ἐκείνου ἡγεμόνος, ὅστις μὲ ἀνοικτὸν τὸ στόμα παρακολουθεῖ τοὺς στροβιλισμοὺς τῆς ἀναιδεστάτης κόρης, κόρης ἀνταξίας τῆς μητρός. 

Εἰς τὴν Σαλώμην τώρα ὁ Διάβολος πρέπει νὰ δώση τὸ πρῶτον βραβεῖον. Ποῖον βραβεῖον; «Ζήτησέ μου – λέγει μὲ ὅρκον ὁ ἔκφρων Ἡρώδης πρὸς τὴν Σαλώμην – ζήτησέ μου ὅ,τι θέλεις καὶ θὰ σοῦ δώσω ἕως τὸ ἥμισυ τῆς βασιλείας μου». Καὶ ἡ Σαλώμη συσκέπτεται μετὰ τῆς μητρός. Πόσα θὰ ἠδύναντο νὰ ζητήσουν αἱ δύο γυναῖκες! Καὶ ὅμως ἀντὶ παντὸς ἄλλου ζητοῦν τὴν κεφαλὴν τοῦ Ἰωάννου. Ἔφριξαν οἱ ἄγγελοι. Τὶ φοβερώτερον τῆς κακῆς γυναικὸς; Ὑπερβαίνει τὴν τίγριν. Εἶνε ἱκανὴ ἡ γυναῖκα νὰ διαπράξη τὸ δτυγερώτερον τῶν ἐγκλημάτων ἀρκεῖ νὰ ἱκανοποιήση τὸ πάθος τῆς ἐκδικήσεως. Ἰδοὺ δύο γυναῖκες ζητοῦν τὴν κεφαλὴν τοῦ ἁγιωτέρου τῶν ἀνδρῶν τῆς Π. Διαθήκης.
Ὁ Ἡρώδης ἀνάνδρως ὑποχωρεῖ καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν γυναικῶν ἐκτελεῖται. Κατὰ τὰς πρωϊνὰς ὥρας πρὶν ἀνατείλη ὁ Ἤλιος, ὁ Ἰωάννης ἀποκεφαλίζεται. Καὶ ἡ κεφαλὴ ἐδόθη ἐπὶ πίνακι εἰς τὸ κοράσιον καὶ «τὸ κοράσιον ἔδωκεν αὐτὴν τῆ μητρὶ αὐτῆς». Ἰδοὺ τὸ τέλος τῆς χοροεσπερίδος ἐκείνης. «Ὤ συμπόσιον διαμονικόν! – φωνάζει ὁ Ἱ. Χρυσόστομος. – Ὤ θέατρον σατανικόν. Ὤ παράνομος ὄρχησις, (χορὸς) καὶ μισθὸς ὀρχήσεως παρανομώματος».
Πόσον θὰ ἐπεθύμουν ἡ περικοπὴ τοῦ Ἱ. Εὐαγγελίου (Ματθ. 14, 1-12), ἡ διʼ ὀλίγων λέξεων, μεστῶν βαθυτάτης ἐννοίας, περιγράφουσα τὴν τραγωδίαν νὰ ἐτυποῦτο μὲ μεγάλα τυπογραφικὰ στοιχεῖα καὶ ὑπὸ ζηλωτῶν χριστιανῶν νʼ ἀνηρτᾶτο ὡς πινακὶς εἰς τὰς αἰθούσας ἐκείνας, εἰς τὰς ὁποίας πρόκειται νὰ γίνουν οἱ σημερινοὶ χοροί, χοροὶ Σαλώμης.
* * *                                    
-astegoi Αθηνα copy1951 μ. Χ. Τὸ ἀνθρώπινον κτῆνος, τὸ ὁποῖον ὡργίασε τὴν νύκτα ἐκείνην εἰς τὰ ἀνάκτορα τοῦ Ἡρώδου δὲν ἀπέθανεν. Ζῆ. Ὁ Ἡρώδης, ἡ Ἡρωδιὰς καὶ ἡ Σαλώμη ὑπάρχουν καὶ σήμερον, μὲ ἄλλα ὀνόματα μὲ ἄλλας ἐμφανίσεις. Ὑπάρχουν καὶ σήμερον ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐν μέσω πεινῶντας καὶ δεινῶς ὑποφέροντος λαοῦ παραθέτουν δεῖπνα – ροταριανὰ δεῖπνα! – ἄλλοι δὲ διοργανώνουν κοσμικὰς συγκεντρώσεις, χοροεσπερίδας καὶ καλοῦν κυρίας καὶ δεσποινίδας διὰ νὰ ἐπιδείξουν τὰς χορευτικάς των ἱκανότητας. Καὶ ὑπὸ τὸ φῶς ἠλεκτρικῶν λαμπτήρων καὶ πολυελαίων, ὑπὸ τοὺς ἤχους ἀλλόφρονος μουσικῆς, εἰς πολυτελεστάτας αἰθούσας λεσχῶν, μεγάρων καὶ σχολείων ἀκόμη, χορεύουν μέχρι τῶν πτωϊνῶν ὡρῶν τὸν χορὸν τῆς Σαλώμης. Τὶ εἴπον, τὸν χορὸν τῆς Σαλώμης; Κάτι χειρότερον τοῦ χοροῦ ἐκείνου. Ἡ Σαλώμη θὰ ἐκοκκίνιζεν ἀπὸ ἐντροπήν, ἐὰν ἔβλεπε τὰς συγχρόνους γυναῖκας νὰ χορεύουν τοὺς νεωτέρους χοροὺς μὲ τὰ τὀσα παράξενα ὀνόματά των ποὺ εἶνε παρμένα ἀπὸ ξένας γλώσσας καὶ ἀπὸ τὰ λεξιλόγια ἀκόμη τῶν ἀγρίων φυλῶν τῆς Ἀφρικῆς. Ποὺ κατήντησεν ὁ ἄνθρωπος, ὁ Ἕλλην καὶ ἡ Ἑλληνίς! Μόνον οἱ καμῆλες, τὰ καγκουρῶ, αἱ ἀρκούδες καὶ οἱ πίθηκοι τῶν δασῶν θὰ ἠδύναντο νὰ κάμουν τὰς κινήσεις, τὰς ἀηδεῖς κινήσεις ποῦ κάμνουν οἱ ἄνθρωποι εἰς τοὺς σημερινοὺς χοροὺς τῆς ἐκφυλισθείσης ἠπείρου μας.
– Οἱ σημερινοὶ χοροί! Δὲν ἔχουν τίποτε ἀπὸ τὴν σεμνότητα τῶν Ἑλληνικῶν χορῶν. Οἱ ἄνδρες καὶ αἱ γυναῖκες χορεύουσαι δὲν χωρίζονται πλέον μὲ μακρὰν τινα ἀπόστασιν, ἀλλὰ ὑπὸ τοὺς ἥχους πλακῶν γραμμοφώνου καὶ παρουσία γονέων, συζύγων καὶ ἀδελφῶν πλησιάζουν, ἔρχονται εἰς ἐπαφὴν σῶμα μὲ σῶμα, ἐναγκαλίζονται ἀναιδῶς καὶ κατὰ ζεύγη στροβιλίζονται δαιμονιωδῶς. Μὴ τολμήσης νὰ τοὺς ἐλέγξης διὰ τοὺς ἀπρεπεῖς, ἁμαρτωλοὺς αὐτοὺς χορούς. Διότι οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι πίνουν τὴν ἁμαρτίαν ὡς ποτήριον ψυχροῦ ὕδατος. Οὐδεμία τύψις! «Χορεύομεν, ἀλλὰ δὲν ἁμαρτάνομεν» ἀπαντοῦν οἱ νέοι εἰς τὰς διαμαρτυρίας τοῦ ἄμβωνος. Ἀλλά, νέοι μου, πόσον ἀπατάσθε. Ζῆτε μέσα εἰς μίαν μολυσμένην ἀτμόσφαιραν καὶ διʼ αὐτὸ δὲν αἰσθάνεσθε τὴν ἠθικὴν δυσοσμίαν τῶν χορευτικῶν κέντρων. Δὲν ἁμαρτάνετε; Ἀλλὰ δὲν εἶσθε οὔτε ἄγγελοι, οὔτε τὸ σῶμα σας εἶνε κατεσκευασμένον ἐκ μαρμάρου. Ἄνθρωποι εἶσθε, τὴν γῆν οἰκοῦντες καὶ σάρκας φέροντες, μὲ αἵμα νεανικόν ποὺ καίει εἰς τὰς φλέβας σας. Ἕνας σπινθὴρ ἀρκεῖ διὰ νὰ ἐκραγῆ ἡ πυρκαϊά. Εἶνε δυνατὸν ἡ πυρίτις νὰ πλησιάζη τὸ πῦρ καὶ νὰ μὴ ἀναφλέγεται; Ἄλλο τόσον εἶνε δυνατὸν καὶ σεῖς νὰ μὴ ἀναφλεχθῆτε ἀνασκαλεύοντες τὸ πῦρ. Ἀλλὰ ἐπιμένετε λέγοντες ὅτι εἶσθε τόσον δυνατοί, ὥστε νὰ μὴ ἐπηρεάζεσθε ἀπὸ τὰς χορευτικὰς περιπτύξεις; Τότε ἐπιτρέψτε μας νὰ σᾶς ἐρωτήσωμεν: Τὶ σκέπτεσθε, καλοί μου νέοι, ὄταν χορεύετε; Τὸν οὐρανόν, τὰ ἄστρα, τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους; Ὄχι. Ἀλλὰ τί; Ἐντρέπεσθε ἀσφαλῶς νὰ τὸ εἴπητε, διότι αἱ σκέψεις σας, ὅλος ὁ ψυχικὸς σας κόσμος κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ χοροῦ κατακρημνίζεται μέσα εἰς τὰ νοσογόνα ἕλη τῆς ἁμαρτίας.
Ὀρθῶς κοινωνιολόγος τις παρετήρησεν, ὅτι ἐὰν διὰ κάθε ἁμαρτίαν ποὺ γίνεται εἰς τὰς αἰθούσας τῶν χορῶν, ἔπιπτε καὶ ἕνα ἄστρον, δὲν γνωρίζω πόσα ἄστρα θὰ ἔμενον εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ δὲν εἶνε ὑπερβολικὴ ἡ εἰκὼν αὐτή, ἀρκεῖ νὰ ἐνθυμηθῶμεν τὶ εἴπεν ὁ Κύριος διʼ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐξακοντίζουν πονηρὰ βλέμματα εἰς τὰς ὅψεις τῶν γυναικῶν. Τοὺς ὠνόμασε μοιχούς. Ἰδοῦ οἱ ἀθάνατοί Του λόγοι: «Πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἥδη ἐμοίχευσεν ἀυτὴν ἐν τῆ καρδία αὐτοῦ» (Ματθ. 5, 28). Καὶ δὲν εἶνε μόνον τὰ βλέμματα τῶν χορευτῶν φλόγες πυρὸς σατανικοῦ. Ἀλλὰ καὶ αἱ χεῖρες καὶ οἱ πόδες καὶ ὅλη ἡ σωματική των ὕπαρξις ἐγγίζει τὸ πῦρ καὶ καίονται οἱ δυστυχεῖς. Ὤ! καὶ ἐὰν τὸ ἠννόουν καὶ τὸ ἠσθάνοντο θὰ ἔφευγον μακρὰν ὡς ἀπὸ προσώπου ὄφεως. Ἀπευθύνω πρὸς τοῦτο μίαν ἐρώτησιν πρὸς τοὺς ἄνδρας: Σὺ σύζυγε, ὅστις ἀπαθῶς βλέπεις τὴν γυναῖκα σου εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ ἄλλου νὰ χορεύη, σὲ ἐρωτῶ ἐὰν τὴν ἴδης εἰς τὴν ἰδίαν στάσιν εἰς ἄλλον τόπον καὶ χρόνον τὶ θὰ αἰσθανθῆς; Θʼ ἀνεχθῆς τὸ θέαμα; Θέλεις νὰ τὴν σταματᾶ ἕνας ξένος εἰς τοὺς δρόμους καὶ τὰς πλατείας καὶ νὰ τὴν ἐναγκαλίζεται ὅπως τὴν ἐναγκαλίζονται είς τὰ χορευτικὰ κέντρα; Ἀσφαλῶς ὄχι. Θὰ θεωρήσης τοῦτο τόσον βαρύ, ὥστε ἤ θὰ ἐγκληματίσης ἤ θὰ ζητήσης διαζύγιον. Ἀλλὰ πῶς, ἄνθρωπέ μου, ἡ ἰδία πράξις γενομένη εἰς τὴν αἴθουσαν τοῦ χοροῦ πῶς ἀμνηστεύεται ἐντελῶς ἀπὸ σὲ καὶ τοὺς ὁμοίους σου ἠλιθίους καὶ θεωρεῖται ἕνα ἀθῶον παίγνιον; Ἀλλὰ μὴ περιμένετε λογικὴν ἀπὸ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι κατήργησαν τὸν κώδικα τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἀνύψωσαν εἰς τὴν θέσιν τοῦ Εὐαγγελίου ἄλλους κώδικας, τὴν ἐθιμοτυπίαν τῆς αἰσχρᾶς κοινωνίας.
Εἰς τὰς εἰσόδους τῶν χορῶν ὀργιάζει σήμερον ὁ Σατανᾶς. Κατὰ τὰς πρωϊνὰς ὥρας ἐξέρχονται ναυάγια ἠθικά, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, χορευταὶ καὶ χορεύτριαι. Κόλασιν ἔχουν εἰς τὴν ψυχήν. Ὁ Μέγας Βασίλειος καυτηριάζων μίαν χοροεσπερίδα τῆς ἐποχῆς του λέγει περὶ τῶν γυνσικῶν, αἱ ὁποῖαι ἔλαβον μέρος εἰς αὐτὴν τὰ ἐξῆς: «Ποῖας νὰ κλαύσω; τὰς παρθένας κόρας ἤ τὰς ἐγκάμους γυναῖκας; Αἱ μὲν ἐπέστρεψον ἐκ τοῦ χοροῦ χωρὶς πλέον νὰ ἔχουν τὴν παρθενίαν, αἱ δὲ χωρὶς νὰ φέρουν πλέον εἰς τοὺς ἄνδρας των τὴν σωφροσύνην». Καὶ ἐὰν ταῦτα ἔλεγεν ὁ Μ. Βασίλειος διὰ τοὺς χοροὺς τῆς ἐποχῆς του, τὶ νὰ εἴπωμεν ἡμεῖς διὰ τοὺς χοροὺς τῆς ἰδικῆς μας ἐποχῆς; Εἰς τὰ χοροδιδασκαλεῖα, αἰθούσας τῶν χορῶν ρίπτονται τὰ πρῶτα σπέρματα τῶν αἰσχρῶν ἐρώτων, τῶν συζυγικῶν διενέξεων, τῶν διαζυγίων, τῶν διαφόρων οἰκογενειακῶν δραμάμων, τὰ ὁποῖα συνταράσσουν τὰς σημερινὰς κοινωνίας μας. Χιλιάδες ψυχαὶ καταστρέφονται καὶ ἡ ἠθικὴ ἀποκεφαλίζεται, μέλη Χριστοῦ διασπαράσονται, καὶ ἐπὶ πίνακι προσφέρεται ἡ αἰδὼς καὶ ἡ παρθενικὴ τιμὴ εἰς τὸν Ἑωσφόρον. Βραβεῖς ἀπονέμονται. Ἐσχάτως ἐγράφη, ὅτι ἔκφυλοι ἀριστοκράται τῶν Ἀθηνῶν προσφέρουν ὡς ἔπαθλα εἰς τὰς δεινὰς χορευτρίαςτῶν νεωτέρων χορῶν… μεταξωτὰς περισκελίδας!!
* * *
Μὲ τοὺς σημερινοὺς χοροὺς ποὺ κατακλύζουν τὴν Πατρίδα μας δὲν θὰ μείνη Ἑλληνὶς κόρη ἀμόλυντος. Οὐδεμία δὲ δυστυχῶς συστηματικὴ ἀντίδρασις κατὰ τοῦ κακοῦ παρατηρεῖται. Καὶ τὸ μὲν Κράτος ἀδιαφορεῖ, περὶ τὰ οἰκονομικὰ καὶ μόνον ἀσχολούμενον, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἱεραρχία, ὁ φρουρὸς οὗτος τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν αὐστηρῶς τοὺς χοροὺς (Ἴδε Κανόνας ξβ΄. – ΣΤ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, κβ΄ – Ζ΄ Συνόδου, Θ΄. Καρθαγένης) τὶ πράττει; Διεφώτισε τὸν λαὸν τῆς Ἑλλάδος; Ἐξέδωκεν ἐγκύκλιον; Ἔλαβε φραγγέλιον; Ὕψωσε φωνὴν διαμαρτυρίας ἐνώπιον τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἡμέρας, οἱ ὁποῖοι ἀναλαμβάνουν ὑπὸ τὴν προστασίαν των τοιούτους ἀνηθίκους χορούς; Δυστυχῶς ὄχι. Ἡ Ἱεραρχία μας, θὰ τὸ εἴπωμεν, κατατρίβεται εἰς ἄχαριν, ἀψυχολόγητον καὶ ἀνελεύθερον ἀγῶνα κατὰ τῆς παρατάξεως τῶν Παλαιοημερολογητῶν, τῶν ἐν Χριστῶ τοῦτων ὀρθοδόξων ἀδελφῶν μας, ἐνῶ τεράστια ἡθικὰ προβλήματα ἀναμένουν ἐπὶ ἔτη καὶ δεκαετηρίδας ὁλοκλήρους τὴν λύσιν των. Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Σαπίζει ἡ κοινωνία μας καὶ ἡμεῖς ἀντὶ νὰ κρατῶμεν καηυτήριον ρίπτομεν ἄνθη ἐπὶ τῶν πληγῶν, ἀντὶ νὰ ἐλέγχωμεν, κολακεύομεν, αἰσχρῶς καὶ ἐπικροτοῦμεν τὴν ἀθλιότητα τῶν ἡμερῶν μας. Ποῖον λόγον θὰ δώσωμεν εἰς τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν καὶ εἰς τὸν Θεόν; – Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δὲν γνωρίζω τὶ παθόντες, συγκοινωνοῦν τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ διὰ τοῦ ὀνόματός των, ἄν μὴ καὶ διὰ τῆς παρουσίας των, ἐνισχύουν τοιαύτας ἁμαρτωλὰς χοροεσπερίδας. Ἀναγνῶστα τῆς Σπίθας, μᾶς ἀπέστειλαν ἔκ τινος νήσου τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀρχιπελάγους ἔντυπον εἰδοποίησιν, κυκλοφορήσασαν κατὰ χιλιάδας, εἰς τὴν ὁποίαν κατάπληκτοι ἀνεγνώσαμεν τὰ ἐξῆς: «Τὴν προσεχῆ Παρασκευὴ 9 Ἰουνίου 1950 ἡ θεατρικὴ παράστασις τοῦ α΄. συστήματος προσκόπων ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ.κ. …. μὲ τὴν ξεκαρδιστικὴ κωμωδία Παβουγάδας, μουσική, τραγούδια – ΧΟΡΟΙ – ποὺ θʼ ἀφήσουν ἐποχὴ». Ἀλλοι δὲ φίλοι ἀναγνῶσται ἐκ μεγάλης πόλεως τῆς Πελοποννήσου μᾶς ἀπέστειλαν μόλις ἐχθὲς τοπικὴν ἐφημερίδα, εἰς τὴν ὁποίαν ἀνεγνώσαμεν ὅτι πρὸς ἐνίσχυσιν πόρων φιλανθρωπικοῦ ἱδρύματος τὸ συμβούλιον προεδρευόμενον ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου …. ἀπεφάσισε μεταξὺ τῶν ἄλλων, ὅπως δοθῆ ἕνας χορὸς ἐπʼ εὐκαιρία τῶν Ἀπόκρεω.
Τὶ νὰ εἴπωμεν; – Ἀποφεύγομεν νʼ ἀναφέρωμεν τὰ ὀνόματα τῶν Μητροπολιτῶν, διότι ὁ σκοπὸς τῶν ἄρθρων μας δὲν εἶνε ἡ διαπόμπευσις τῆς Ἱεραρχίας – αὐτὴ διαπομπεύει ἑαυὴν μὲ τοιαύτας ἐμφανίσεις – ἀλλὰ ὁ ἔλεγχος τῶν τεραστίων σφαλμάτων τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. Πονοῦμεν καὶ θρηνοῦμεν διὰ τὴν κατάπτωσιν αὐτῆν. Τὸ ἅλας ἐμωράνθη. Τὸ φῶς ἐσβέσθη. Οἱ ἀστέρες πίπτουν. Οἱ ὀδηγοὶ τῆς ἀρετῆς, προαγωγοὶ τῆς ἁμαρτίας κατήνητησαν. Ποῖος νὰ μὴ κλαύση; Ἐὰν ἔζη σήμερον ἕνας Μ. Βασίλειος θὰ ἐκάλει Ἱερὰν Σύνοδον καὶ θὰ τοὺς ἐκαθήσει ἐκ τῶν θρόνων ὡς προδότας τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐνῶ τώρα; Ὑπάρχει φόβος ὄχι αὐτοὶ νὰ κληθοῦν εἰς ἀπολογίαν, ἀλλὰ ὁ μὲ πόνον καὶ δάκρυα γράφων τὸ παρὸν ἐλάχιστος ἱερομόναχος τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος…
Ὑπὸ τὴν προστασίαν ἀρχιερέων τοῦ 20ου αἰῶνος οἱ χοροί! Βουνὰ καὶ νάπαι τῆς Ἑλλάδος κλαύσατε διὰ τὸ φαινόμενον τοῦτο καὶ σὺ Ἱερὲ Χρυσόστομε ἐκ τῆς ὑψηλῆς σου σκοπιᾶς βόησον «ὅπου χορὸς ἐκεῖ ὁ Διάβολος».
* * *
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Ὁ Ἄδης ἐπλάτυνε τὸ στόμα αὐτοῦ καὶ καταπίνει ψυχάς. Τὰ σχολεία τοῦ Σατανᾶ ηὐξήθησαν καταπληκτικῶς εἰς τὴν χώραν μας. Παρθενικοὶ θησαυροὶ καταστρέφονται. Σκοτειναὶ δυνάμεις ἐργάζονται διὰ τὸν ἐκφυλισμὸν τῆς ἀνθρωπότητος. Πρὸ πολλῶν δεκαετηρίδων ἐδημοσιεύθη βιβλίον πολύκροτον «Τὰ πρωτόκολλα τῶν σοφῶν τῆς Σιών», εἰς τὸ ὁποῖον ἀποκαλύπτεται ἡ κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος συνωμοσία. «Μὲ τὰ ἰσχυρὰ ποτὰ – λέγουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους – μὲ τὰ πορνικὰ ἄσματα, μὲ τὴν αἰσχρὰν φιλολογίαν, μὲ τὰ χοροδιδασκαλεῖα θʼ ἀποκτηνώσωμεν τοὺς χριστιανικοὺς λαούς, θὰ ἐκμηδενἰσωμεν τὴν χριστιανικὴν ἠθικήν, θʼ ἀποβλακώσωμεν διὰ «προώρου ἀκολασίας» τὴν νεολαίαν καὶ ὁ χριστιανικὸς πολιτισμὸς θὰ πέση εἰς ἐρείπια». Ταῦτα φθέγγεται ὁ Διάβολος. Ἀλλὰ εἰς τὸ ἔθνος μας ὑπάρχουν καὶ δυνάμεις θεϊκαί, ποὺ κρύπτονται εἰς τὰ στήθη τῶν πιστῶν Ἑλλήνων, καὶ εἶναι ἰκανοὶ νὰ συντρίψουν λεγεῶνες δαιμονίων.Ἔργον τῆς Ἱεραρχίας εἶνε ἡ ἀφύπνισις τῶν κεκρυμμένων τούτων δυνάμεων τῆς Πίστεως. Μὲ τὴν Ἱεραρχίαν μας ἐπὶ κεφαλῆς, μετανοοῦσαν καὶ κλαίουσαν διὰ τὰ σφάλματά της, ἡ Ἑλλάς, ἡ Χριστιανικὴ Ἑλλάς θὰ ὀργανωθῆ εἰς τάγματα Γεδεών, εἰς παράταξιν Κυρίου, εἰς στρατὸν Ὀρθοδοξίας, διὰ νὰ σώση ὡς εἰς ἄνθρωπος τὴν πνευματικὴν μάχην καὶ ἡ Ἑλλὰς μὲ τὸν Τίμιον Σταυρὸν θὰ νικήση ἐπὶ τοῦ ἠθικοῦ καὶ πνευματικοῦ πεδίου, θὰ πατήση ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτῆς τὸν δαίμονα τῆς ἀκολασίας, θὰ κλείση τὰ χοροδιδασκαλεῖα, τὰς αἰθούσας τῶν αἰσχρῶν χορῶν καὶ θὰ μετατρέψη ταύτας εἰς κέντρα χριστιανικῆς διαπαιδαγωγήσεως καὶ ψυχαγωγίας τῆς Ἑλληνικῆς Νεολαίας. Εἰς τὴν Ἑλλάδα μας ὁ Χριστὸς θὰ νικήση τὸν Διάβολον, ἀρκεῖ ἔκαστος τῶν πιστῶν νὰ εὐρεθῆ εἰς τὴν θέσιν του, καὶ ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ νὰ θυσιάση τὸ πᾶν. Διότι ἄνευ θυσιῶν καὶ ἀγώνων οὐδὲν κατωρθοῦται.

+Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυουστίνος