Επιστολή συμπαράστασης του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ προς τον Αρχιεπίσκοπο Τόμιδος κ.κ. Θεοδόσιο

                          

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 7ῃ Ἰουνίου 2013

Σεβασμιώτατον

Ἀρχιεπίσκοπον Τόμιδος

Κύριον κ. ΘΕΟΔΟΣΙΟΝ

Εἰς ΚΩΝΣΤΑΝΤΖΑΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

Σεβασμιώτατε ἅγιε ἀδελφέ,

Χριστός ἀνέστη!

Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ εἰς τό Ἀρχιερατικόν διακονικόν λειτούργημα Ὑμῶν καί εἰς τό Σεπτόν πρόσωπον Ὑμῶν, προαγόμεθα ἵνα ἐκφράσωμεν Ὑμῖν   αἰσθήματα ἀφράστου πνευματικῆς χαρᾶς, ἀγαλλιάσεως καί εὐφροσύνης, τά ὁποῖα διακατέχουν ἡμᾶς, ἐκ τῆς πληροφορήσεως μέσῳ τοῦ ἠλεκτρονικοῦ τύπου τῆς Ἑλλάδος, τῆς διοργανώσεως ἐκ μέρους τῆς καθ’ Ὑμᾶς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς, ὁμιλίας μέ κύριον ὁμιλητήν τόν ὁμότιμον καθηγητήν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., αἰδεσιμολογιώτατον πρωτοπρεσβύτερον π. Θεόδωρον Ζήσην, μέ θέμα «Ἡ ἅλωσις τῆς Κων/λεως», ὁ ὁποῖος ἐπί τῆ εὐκαιρίᾳ τῆς παρουσίας του εἰς τήν καθ’Ὑμᾶς Ἀρχιεπισκοπήν ἐπεσκέφθη Ἱεράς Μονάς, ἔνθα, μετά ἀπό ἐκζήτησιν τῶν ἰδίων των μοναστικῶν ἀδελφοτήτων καί τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπέβαλαν κατάλληλα ἐρωτήματα διά θέματα ζωῆς καί δράσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ὁμιλητής ἀνέπτυξεν

ἐπίκαιρα ἐκκλησιαστικά καί πνευματικά θέματα.

Συγχαίρομεν ἐγκαρδίως τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα διά τήν ἐκ Θεοῦ πεφωτισμένην ἔμπνευσιν τῆς συλλήψεως, διοργανώσεως, τῆς λίαν εὐστόχου ἐπιλογῆς καί τιμητικῆς προσκλήσεως τοῦ ὡς ἄνω ὁμιλητοῦ καί τῆς ἀρίστης διεξαγωγῆς τῆς ὁμιλίας.

Ἡ ὡς ἄνω ἐνέργεια Ὑμῶν καταδεικνύει τό ἀνύστακτον ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος διά θέματα πανορθοδόξου θεολογικοῦ ἐνδιαφέροντος καί κατατάσσει τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα εἰς τούς φύλακας Ἀρχιερεῖς, τούς ἐν κόπῳ καί μόχθῳ πολλῶ, νύκτα καί ἡμέραν ἀγρυπνοῦντας διά τήν σωτηρίαν τοῦ ποιμνίου˙ εἰς τούς εὐόρκους Ἐπισκόπους, τούς διαφυλάσσοντας ἐν ἀκεραιότητι τούς φρικτούς ὄρκους τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας αὐτῶν˙ εἰς τούς καλούς Ποιμένας, τούς ὁμολογοῦντας τήν ἀμώμητον πίστιν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἰς καιρούς δυσχειμέρους καί ἐσχάτους, ἐν οἷς κυριαρχεῖ ἡ σύγχυσις πάντων τῶν πραγμάτων. Ὄντως ἀποδεικνύεσθε, Χάριτι Θεοῦ, ὄχι μόνον θρόνων διάδοχος, ἀλλά καί τρόπων μέτοχος τῶν Ἀποστόλων.

Ἡ ἐπιλογή ἐκ μέρους τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος ὡς ὁμιλητοῦ τοῦ αἰδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση ὑπῆρξε λίαν εὔστοχος, διότι, ὁ ἐξαίρετος καί ἐκλεκτός ἐν Χριστῶ ἀδελφός π. Θεόδωρος Ζήσης εἶναι εἷς τῶν καλλίστων καθηγητῶν διεθνῶς, ὁ ὀποῖος διαπρέπει ἐκ νεότητος εἰς τόν τομέαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς Πατερικῆς Γραμματείας, ἐξέχουσα προσωπικότης καί σύγχρονος μορφή τῆς πατερικῆς θεολογίας, ἔξοχος συγγραφεύς πλείστων θεολογικοῦ καί πνευματικοῦ περιεχομένου συγγραμμάτων, σύμβολον ἀντιστάσεως κλήρου καί λαοῦ ἐναντίον τῆς διαφθορᾶς καί τῶν παρεκκλίσεων ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, παραδοσιακός ἱερεύς, μέ μεγίστη καί σημαντικοτάτη προσφορά καί συμβολή εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, διά τῆς συμμετοχῆς αὐτοῦ ὡς ἐκπροσώπου τόσον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὅσον καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τούς θεολογικούς διαλόγους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν καί Προτεσταντῶν, ὡς διαπιστώνει κανείς, ἀναγινώσκων τό πλούσιον βιογραφικόν αὐτοῦ. Τά ἀνωτέρω μαρτυροῦμεν καί Ἡμεῖς ἐξ ἰδίας πείρας, ὡς αὐτόπτες καί αὐτήκοοι τοῦ ἀνδρός, διότι πολλάκις προσεκαλέσαμεν αὐτόν εἰς συνέδρια, ἡμερίδας καί ὁμιλίας, ἅς διοργανώνει κατά καιρούς ἡ καθ’Ἡμᾶς Ἱερά Μητρόπολις, ἐκ τῶν ὁποίων μένομεν κάθε φορά ἔκπληκτοι καί ἔκθαμβοι ἐκ τῆς θεολογικῆς αὐτοῦ ἐμβριθείας, τοῦ ἐπιστημονικῶς καί θεολογικῶς τεκμηριωμένου καί ἐμπεριστατωμένου λόγου αὐτοῦ, τῆς δυναμικότητος καί μαχητικότητος αὐτοῦ καί, τέλος, τοῦ κατ’ἐπίγνωσιν ζήλου αὐτοῦ ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τά ὁποία, βεβαίως, διαπιστώσατε καί Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, ἰδίοις ὄμμασι. Διό καί ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱερά Μητρόπολις ἐτίμησεν αὐτόν τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2012 μέ τόν Χρυσόν Σταυρόν τῆς Ἱερᾶς Μητροπό-λεως.    

Πιστεύομεν, Σεβασμιώτατε, ὅτι ἡ ἔλευσις τοῦ αἰδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση εἰς τήν καθ’Ὑμᾶς ἐπαρχίαν ὑπήρξεν πλουσιοπάροχος ἐκ Τρισαγίου Θεοῦ εὐλογία καί ἀπετέλεσεν ἱστορικόν σταθμόν, νευραλγικότατον γεγονός καί ἀνεπανάληπτον στιγμήν τόσον διά τά δρώμενα καί τήν πορείαν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Τόμιδος, ἥν θεοφιλῶς καί θεαρέστως διαποιμαίνετε, ὅσον καί δι’ ὁλόκληρον τό Πατριαρχείον Ρουμανίας. Ἐπιπλέον, ἐλπίζομεν ὅτι ἡ ἔλευσις τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση ἐβοήθησεν τό ὑφ’Ὑμῶν καί τῶν συνεργατῶν Ὑμῶν ἐπιτελούμενον ποιμαντικόν ἔργον καί εὐχόμεθα ὅπως ὁ Θεός εὐοδώσῃ τήν καρποφορίαν του.

Εἴθε ἡ ἐκδήλωσις αὕτη, ἅγιε ἀδελφέ, νά ἔχῃ καί ἀνάλογον συνέχειαν, δηλαδή τήν διοργάνωσιν πλείστων παρομοίων ὁμιλιῶν, ἡμερίδων καί συνεδρίων μέ παρομοίους ἐκλεκτούς ὁμιλητάς πρός ἐνημέρωσιν καί διαφύλαξιν τοῦ ποιμνίου καί πρός δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Περαίνοντες, Σεβασμιώτατε ἄγιε ἀδελφέ, εὐχόμεθα ἐκ μέσης καρδίας ὅπως ὁ Ἀναστάς Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καταξιώση ἡμᾶς εἰς μέν τήν παρούσαν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ τήν μεθ’ Ὑμῶν προσωπικήν ἐπαφήν καί ἐπικοινωνίαν καί ἐπιτέλεσιν ἀπό κοινοῦ τῆς φρικώδους καί ἀναιμάκτου Θείας Μυσταγωγίας, εἰς δέ τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ μετασχεῖν τῆς θέας τῆς ἀκτίστου θείας Χάριτος καί θείας δόξης τοῦ ἐν Τριάδι δοξαζομένου Θεοῦ.        

Πάλιν καί πολλάκις συγχαίρομεν καί ἐπικροτοῦμεν διά τήν ἐπιτυχίαν τῆς ἐκδηλώσεως, κατασπαζόμενοι Ὑμᾶς ἀδελφικῶς.

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀδελφός

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁΠειραιῶςΣεραφείμ

http://imp.gr 

ΜΗΤΡ. ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: «Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ καὶ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΝΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΔΙΚΗΘΗΚΕ, ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΗΚΕ, ΔΙΩΧΘΗΚΕ ΑΠΗΝΩΣ»

ΕΛΛΗΝΙΚΗ   ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝΤ.Κ. 801 00  Κ Υ Θ Η Ρ ΑΤΗΛ.:2736031202 & 2736038359FAX  :2736031202

    Ἐν Κυθήροις τῇ 16ῃ Ἀπριλίου  2013

Διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθείας

ΠρόςΤήν Διεύθυνσιν τῆς Ἐφημερίδος«Ὀρθόδοξος Τύπος»Κάνιγγος 10Ἀθήνα  

Ἀγαπητέ μου κ. Πρόεδρε,

Καλή συνέχεια τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς˙

.           Ἐπιτρέψατέ μου ἐν τιμῇ καί ἀγάπη πολλῇ νά ζητήσω ἀπό τήν εὐγένειά σας τήν διόρθωσιν ὡρισμένων ἀνακριβειῶν -ὄχι ἠθελημένων πιστεύω-,  πού περιέχονται εἰς τό ὑπ’ ἀριθ. 1970/5-4-2013 φύλλον τῆς Ἐφημερίδος σας, σελ.8, στό ἄρθρο, πού ἀνακοινώνει τήν ἐν Κυρίῳ κοίμησιν τοῦ ἀειμνήστου πλέον Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κυροῦ Νικοδήμου.
.           Τριανταεννέα χρόνια ἀδικήθηκε, παρεξηγήθηκε καί διώχθηκε ἀπηνῶς ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης. Ὄχι, ὅμως, καί μετά θάνατον νά συνεχίζεται τοῦτο. Πρός Θεοῦ! Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας π.Μᾶρκος Μανώλης, ὁ ὁποῖος ἔζησε ἀπό κοντά τό δρᾶμα τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ Ἐπισκόπου, θά ἦτο ἀκριβής εἰς τήν ἔκθεσιν τῶν γεγονότων, πού ἀναφέρετε στό δημοσίευμα, χωρίς καθόλου νά ἀμφισβητῶ τήν ἰδική σας ἐντιμότητα καί ἀντικειμενικότητα. Τί θέλω ἐν συνειδήσει καί ὡς κατ’ ἐνώπιον Θεοῦ νά μαρτυρήσω, χάριν τῆς ἀληθείας; Ὑπομείνατέ με δι’ ὀλίγον, μαζί μέ τούς ἀγαπητούς ἀναγνώστας τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου».

.              Νά ἀρχίσω τήν παρέμβασίν μου ἀπό τήν ἀναγραφή τῆς εἰδήσεως ὅτι ὁ κεκοιμημένος Ἱεράρχης ἀπέρριψε τήν πρότασιν τῆς ἀποκαταστάσεώς του στήν περιοχή τοῦ Ἰλίου (Λιοσίων) τήν περίοδον 1990-1991, «ἐνῷ ἦσαν ὅλα ἕτοιμα», ὅπως καί ἀργότερα, τόν Ἰούλιο τοῦ 1993, ὅταν μέ τήν συγκατάθεσι τοῦ Σεβ. Ἠλείας κ.Γερμανοῦ παρεχωρήθη δι’ αὐτόν ἡ Ἐπαρχία Ἀμαλιάδος. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι στήν πρώτη περίπτωσι (Μάρτιος 1991) μαζί μέ ἅπαντας τούς ὑπολοίπους πέντε ἐπιζῶντας ἐκ τῶν 12 ἀδίκως ἐκθρονισθέντων τόν Ἰούνιο – Ἰούλιο τοῦ 1974 ἀπεδέχθη τήν πρότασιν τῆς συσταθείσης – συνεδριαζούσης τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας – 12μελοῦς ἐξ Ἀρχιερέων – μελῶν τῆς Ἱεραρχίας Ἐπιτροπῆς, ὑπό τήν Προεδρίαν τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κυροῦ Χρυσοστόμου καί ἀνεμένετο τήν ἑπομένην ἡ ἐπικύρωσίς της ὑπό τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας, ἐνῷ στή δεύτερη περίπτωσι (τῆς Ἀμαλιάδος) ὄντως ἠρνήθη νά τήν ἀποδεχθῇ.

1. Εἶναι ἀληθές ὅτι ἡ ἐν λόγῳ 12μελής Ἐπιτροπή ἐργάσθηκε φιλοτίμως καί ἐμπνευσμένως, κατά τόν Μάρτιον τοῦ 1991, καί ὄντως «ἦσαν ὅλα ἕτοιμα», ἀλλ’ ἡ ματαίωσις δέν ἐπῆλθε ἀπό τόν Σεβ/τον Νικόδημον, οὔτε ἀπό τούς δύο ἄλλους συνακοινωνήτους καταστάντας Ἀρχιερεῖς (τόν Θεσσαλιώτιδος κυρόν Κωνσταντῖνον καί τόν Λαρίσης κυρόν Θεολόγον). Ὁ ὑπαίτιος ἦτο ἄλλος. Ἐνῷ περί ὥραν 10^ην βραδυνήν ὁ τότε Σεβ. Μητροπολίτης Θηβῶν κ.Ἱερώνυμος (καί νῦν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος) περιχαρῶς ἐτηλεφώνησε στόν φιλοξενούμενο στήν Ἐπαρχία του ἐμπερίστατο Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνο καί τοῦ εἶπε : «Γέροντα, εἶναι ὅλα ἕτοιμα· αὔριο θά ἐπικυρωθοῦν ἀπό τήν Ἱεραρχία»,δυστυχῶς, δυστυχέστατα διά τήν ἑνότητα τῆς Ἱεραρχίας, παρενέβη ὁ ἐκ τοῦ νομοῦ Λαρίσης ὁρμώμενος τότε Ὑπουργός Παιδείας καί Θρησκευμάτων (μέ μεγάλη λύπη δέν θέλω νά ἀναφέρω τό ὄνομά του· μόνον εὔχομαι νά μετανοήσῃ εἰλικρινῶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἐάν δέν τό ἔχει πράξῃ ἀκόμη) ἀφοῦ περί ὥραν 1.30 μετά τό μεσονύκτιο ἐπικοινώνησε μέ τόν ἀείμνηστο Ἀρχιεπίσκοπο κυρό Σεραφείμ. Ὁ κ.Ὑπουργός ἐξύπνησε τόν Μακαριώτατο καί τοῦ εἶπε ὅτι ἐπ’ οὐδενί πρέπει ὁ Λαρίσης Θεολόγος νά ἀποκατασταθῇ εἰς τήν Λάρισα. Ἦτο γνωστή τοῖς πᾶσι ἡ πολιτική σκοπιμότης του, πού ὑπαγόρευε τήν ἐνέργειά του αὐτή, ἀφοῦ στήν περιφέρεια Λαρίσης ὑπῆρχε βουλευτής τοῦ ἰδίου κόμματος φίλα προσκείμενος πρός τόν ἀείμνηστο Σεβ. Θεολόγο καί τό χριστεπώνυμο ποίμνιο τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μητροπόλεως.
.            Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος εἶχε πλέον πεισθῆ ὅτι θά ἔπρεπε νά λυθῇ τό ἐκκλησιαστικό ζήτημα, τό ὁποῖο ἐκκρεμοῦσε ἐπί 17 ἔτη καί ἤθελε νά εὐοδωθῇ ἡ λύσις του, ἀναστατώθηκε ἀπό τήν Ὑπουργική παρέμβασι καί ἔμεινε ἄγρυπνος ὅλη τήν νύκτα, περιεργαζόμενος προφανῶς τήν λύσιν τοῦ ἀνακύψαντος προβλήματος.
.           Πρό τῆς πρωϊνῆς Συνεδρίας τῆς Ἱεραρχίας, εὑρισκόμενος εἰς τό παρά τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ Γραφεῖον του, ἐδέχθη τήν ἐπίσκεψιν ὡρισμένων Σεβ. Συνέδρων καί μεταξύ αὐτῶν προσῆλθε καί ὁ ἐμπερίστατος ἀκόμη Σεβ. Μητροπολίτης κ.Σεραφείμ (νῦν Σταγῶν καί Μετεώρων). Ὅταν τόν εἶδε ὁ Μακαριώτατος τοῦ εἶπε : «Σεραφείμ, εἶσαι ὁ Λαρίσης, νά πᾶς στή Λάρισα» (πρᾶγμα πού εὐθύς ἀμέσως ἀπέκρουσε ὡς ἀντικανονικό). Ὅλοι τότε ἀναστατώθηκαν μέ τήν ἀπρόσμενη αὐτή τροπή τῶν πραγμάτων. Ὅταν εἰσῆλθον εἰς τήν αἴθουσα τῆς Συνεδριάσεως τῆς Ἱεραρχίας, ἐξαίφνης δύο ἐκ τῶν κατεχόντων Ἱεράς Μητροπόλεις τῆς Θεσσαλίας ἀντέδρασαν διά τά ὅσα ἀπεφάσισε καί εἰσηγήθη ἡ προμνημονευθεῖσα 12μελής Ἐπιτροπή καί ἐδήλωσαν τήν διαφωνίαν των. Ἐν τῷ μεταξύ, μετά τήν γενομένην μεταμεσονύκτιον ὑπουργικήν παρέμβασιν, ἐγένετο πρότασις δημιουργίας νέας προσωρινῆς Ἱ. Μητροπόλεως ὑπό τόν τίτλον «Πύλης καί Μεσοχώρας» διά τήν τακτοποίησιν ἐκεῖ τοῦ Σεβ. κ.Θεολόγου καί τοῦ Σεβ. κ.Σεραφείμ εἰς τήν Λάρισαν. Βεβαίως, οἱ προτάσεις αὐτές ἔπεσαν στό κενόν, ἀφοῦ οὔτε ὁ πρῶτος, οὔτε ὁ δεύτερος τάς ἐδέχθησαν διά λόγους συνειδήσεως καί κανονικῶν ἀρχῶν. Πρέπει δέ νά σημειωθῇ ὅτι τό γεγονός τῆς  ἀνατροπῆς τῆς ἀποφάσεως καί τῆς εἰσηγήσεως τῆς Ἐπιτροπῆς ἐλύπησε τήν συντριπτικήν πλειονοψηφίαν τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ἐπιθυμοῦσε τήν ἐπί τέλους διευθέτησιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος, διό καί ληξάσης ἐν παροξυσμῷ τῆς συνεδριάσεως ἐν μέσῃ Μ. Τεσσαρακοστῇ ἀπῆλθον λυπούμενοι.

2. Περί τά μέσα Ἰουλίου τοῦ 1993 συνῆλθεν ἐκτάκτως ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διά τήν τακτοποίησιν τῶν ἐμπεριστάτων Μητροπολιτῶν Θεσσαλιώτιδος Κων/νου, Ἀττικῆς Νικοδήμου καί Λαρίσης Θεολόγου, ἀφοῦ ἱδρύθησαν τρεῖς προσωποπαγεῖς Ἱ. Μητροπόλεις : α) Φαρσάλων καί Δομοκοῦ, β) Ἀμαλιάδος καί γ) Λιοσίων. Οἱ τρεῖς ἕτεροι ἐπιζῶντες ἐκθρονισθέντες τό 1974 Μητροπολῖτες Ζακύνθου Ἀπόστολος, Παραμυθίας Παῦλος καί Τρίκκης Σεραφείμ εἶχαν ἤδη ἀπό τῆς 10/9/1991 μέ ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας τοποθετηθῇ στίς Ἱερές Μητροπόλεις Πολυανῆς καί Κιλκισίου, Ἁγιᾶς καί Συκουρίου καί Σταγῶν καί Μετεώρων, ἀντιστοίχως.
.             Τό Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐνῷ οἱ Μητροπόλεις Ἀττικῆς καί Λαρίσης, οἱ ὁποῖες κανονικῶς, κατά τούς Ἱερούς Κανόνας, καί νομίμως (μετά τάς ἀλλεπαλλήλους ἀθωωτικάς ἀποφάσεις τοῦ Σ.τ.Ε.) ἀνῆκαν εἰς τούς προαναφερθέντας Μητροπολίτας καί ἦσαν κενές (ἡ πρώτη μετά τήν κοίμησιν τοῦ Μητροπολίτου κυροῦ Δωροθέου, ἐπισυμβᾶσαν τήν 2αν Ἰουλίου 1993, καί ἡ δεύτερη μετά τήν τοποθέτησιν τοῦ Σεβ. κ. Δημητρίου εἰς τήν προσωποπαγῆ Ἱεράν Μητρόπολιν Γουμενίσσης τήν 10/9/1991), ἀπεφάσισε νά τοποθετηθοῦν στίς προσωποπαγεῖς Ἱ. Μητροπόλεις Φαρσάλων, Ἀμαλιάδος καί Λιοσίων οἱ Σεβ. Θεσσαλιώτιδος Κων/νος, Ἀττικῆς Νικόδημος καί Λαρίσης Θεολόγος, ἀντιστοίχως.
.            Τήν ἀπόφασιν αὐτήν τῆς Ι.Σ.Ι. δέν ἀπεδέχθησαν οἱ Ἀττικῆς Νικόδημος καί Λαρίσης Θεολόγος διά λόγους, ὄχι ὑπεροψίας καί ἀπειθείας, ὅπως ἔσπευσαν μερικοί νά τούς κατηγορήσουν, ἀλλά διά λόγους συνειδήσεως καί κανονικῆς τάξεως. Ἐκαλοῦντο, οὔσης κενῆς τῆς θεόθεν κληρωθείσης εἰς αὐτούς Θεοσώστου Ἐπαρχίας, νά «τακτοποιηθοῦν» ἤ νά «βολευθοῦν» κάπου ἀλλοῦ, ἱκανοποιοῦντες μέ τόν τρόπο αὐτό κάποια προσωπική φιλοδοξία νά εἶναι ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολῖται. Δέν τό ἐδέχθησαν αὐτό, καί μέ αὐτούς συνετάχθη συμπαριστάμενος ὁ Θεσσαλιώτιδος Κων/νος (παρ’ ὅτι τοῦ παρεχωρεῖτο μέρος τῆς Ἐπαρχίας του), διότι θά ἦσαν ἀναπολόγητοι ἐνώπιον τοῦ λογικοῦ των ποιμνίου, τό ὁποῖο τούς ἀνέμενε ὡς κανονικούς ποιμένας, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας μας Κανόνων καί ἐνώπιον τῆς Ἐπισκοπικῆς συνειδήσεώς των.
.            Ὁ κεκοιμημένος πλέον Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κυρός Νικόδημος ἐνώπιον τῆς προμνημονευθείσης 12μελοῦς Ἐπιτροπῆς τοῦ Μαρτίου τοῦ 1991 (ἀλλά καί εἰς ἄλλας περιπτώσεις) ἐδήλωσε ὅτι ἀπεδέχετο τήν τοποθέτησίν του εἰς τήν προσωποπαγῆ Ἱεράν Μητρόπολιν Λιοσίων (πού ἀποτελοῦσε μέρος τῆς λαχούσης εἰς αὐτόν Μητροπολιτικῆς Ἐπαρχίας), λόγῳ γήρατος τοῦ κατασταθέντος τό ἔτος 1974 εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Ἀττικῆς Μητροπολίτου κυροῦ Δωροθέου, μέ τήν προοπτικήν τῆς συνενώσεώς της σέ περίπτωσι, πού θά ἐκδημοῦσε πρός Κύριον ἐνωρίτερα ὁ Μητροπολίτης Δωρόθεος. Μία θεάρεστη κίνησις καί ὑποχώρησις. Ἀπό τοῦ σημείου, ὅμως, αὐτοῦ μέχρι τοῦ νά ἀποδεχθῆ τήν τοποθέτησίν του εἰς τήν νεοσυσταθεῖσαν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἀμαλιάδος, ἐνῶ πίσω του θά ἄφηνε τεράστια προβλήματα, ὅπως ἀπεδείχθη ἐκ τῶν ὑστέρων, ὑπῆρχε μεγάλη διαφορά, ἀλλά καί δέν θά ἀνέπαυε ἔτσι τήν Ἐπισκοπική του συνείδησι.
.           Εἰρήσθω δ᾽ ἐν παρόδῳ ὅτι καί ὁ ἀείμνηστος Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνος τήν ἴδια περίοδο, ὅταν ἐπανειλημμένως ἐδικαιώθησαν ἀπό τό Σ.τ.Ε. καί ὑπό τῆς διμεροῦς ἐξ Ἀρχιερέων 5μελοῦς Ἐπιτροπῆς (ἀπό ἐν ἐνεργείᾳ καί ἐμπεριστάτους Μητροπολίτας) ἐγένετο ἀποδεκτόν οἱ ἐκθρονισθέντες νά ἐπανέλθουν εἰς τμῆμα καί ὄχι εἰς τήν ἕδραν τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς των, ὑπεχώρησε μέ ταπεινό ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Ὅταν μάλιστα μία νύκτα, περί ὥραν 11^ην μ.μ., μοῦ ἀνεκοίνωσε τηλεφωνικῶς τήν τοιαύτην πορείαν τοῦ θέματος τῆς ἀποκαταστάσεώς των καί ἐρωτηθείς  τοῦ ἀπήντησα ὅτι : ἐάν ἤμουν στή θέσι σας, Σεβασμιώτατε, καί ἕνα χωριό τῆς Ἐπισκοπῆς μου νά μοῦ ἔδιναν εὐχαρίστως θά πήγαινα, μέ χιλιοευχαρίστησε καί ἐνισχύθηκε στήν ἀπόφασί του.

3. Εἶπα στήν ἀρχή ὅτι ὄχι μόνο ἀδικήθηκε καί διώχθηκε, ἀλλά καί παρεξηγήθηκε ὁ ἀοίδιμος Ἐπίσκοπος Νικόδημος. Τά ὅσα ἐλέχθησαν μέχρι τώρα καταδεικνύουν τό πρᾶγμα. Καί τά ἀποσπάσματα ἀπό τό προσωπικό του ἡμερολόγιο, πού ἀκούσθηκαν κατά τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία καί ἀφοροῦσαν στά συναισθήματά του κατά τό πρῶτο ἑξάμηνο μετά τήν ἐκθρόνισί του συγκίνησαν καί κατέπληξαν τούς πάντας. Μέ πολύ ἐνδιαφέρον ἀναμένουμε τήν δημοσίευσί του. Ὕστερα ἀπό αὐτά θά προσθέσωμε καί τά ἀκόλουθα:

Ἔχοντας συνείδησι ὅτι ἐπιστρατεύθηκε ἀπό τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία νά διακονήσῃ σέ μία πολύ μεγάλη, πολυπληθῆ καί πολύπαθη Ἱ. Μητρόπολι ἀποδύθηκε στό ποιμαντικό του ἔργο μέ πολύ ζῆλο καί ἀφοσίωσι καί καθ᾽ ὅλη τήν ἑξαετῆ διακονία του ὤργωσε κυριολεκτικά καί ἐξύψωσε πνευματικά ὁλόκληρη τήν Μητροπολιτική του Ἐπαρχία. Αἴφνης, κατά τήν δεύτερη φάσι τῆς δικτατορίας ἐχαρακτηρίσθη μαζί μέ τούς ἄλλους 32 χειροτονηθέντας ἐπί Ἀρχιεπισκοπείας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου τοῦ Α´ ὡς ἀντικανονικός (ὡς ἐκλεγείς καί χειροτονηθείς ὑπό Ἀριστίνδην Συνόδου, ἐνῷ τόσες ἄλλες Ἀριστίνδην Σύνοδοι καί τόσοι Μητροπολῖτες ἀνεδείχθησαν κατά παρόμοιο τρόπο μετά τήν ἀπελευθέρωσι τοῦ Ἔθνους μας ἀπό τήν Τουρκοκρατία, ἀλλ’ ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία τους, μέ τά ὑπόλοιπα μέλη τῆς Ἱεραρχίας ἐθεράπευσε τό τυχόν «ἔλλειμμα» κανονικότητος). Καί ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλά χωρίς νά ζητηθῇ ἡ συγκατάθεσίς του ὡς ἐπιχωρίου Μητροπολίτου, κατετμήθη εἰς τρία μέρη ἡ Θεόσωστος Ἐπαρχία του καί μετ’ ὀλίγον ἐξεθρονίσθη ἄνευ συγκεκριμένης κατηγορίας, βασιζομένης στούς Ἱερούς Κανόνας τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἄνευ δίκης καί ἐξετάσεως μαρτύρων καί χωρίς ἀπολογία. Ἡ ἀπομάκρυνσίς του, μαζί μέ τήν τῶν ὑπολοίπων ἕνδεκα Μητροπολιτῶν, ἐβασίσθη ἐπάνω στίς δύο σαθρές συντακτικές πράξεις τῆς δικτατορίας (ὑπ’ ἀριθ. 3 καί 7/1974) καί σέ συνοπτική διαδικασία τῆς «πρεσβυτέρας» καλουμένης Ἱεραρχίας, καταγραφεῖσαν σέ ὀλίγες γραμμές. Ἀκολουθεῖ καί ἄλλη ἀντικανονική – πρωτάκουστη πρᾶξις : ἡ ἀπόδοσις εἰς τούς ἐκπτώτους τίτλων πάλαι ποτέ διαλαμψασῶν Ἐπισκοπῶν καί ἡ προσφώνησίς των δι᾽ αὐτῶν (πρωτοφανές στά ἐκκλησιαστικά χρονικά). Δικαιώθηκε, μαζί μέ τούς ὑπολοίπους Ἀδελφούς Μητροπολίτας, δι’ ἀλλεπαλλήλων ἀποφάσεων τοῦ ΣτΕ, ἀνεβίωσαν τά ΒΔ ἐγκαταστάσεώς των εἰς τάς Ἱεράς Μητροπόλεις των καί ἐθεωρήθησαν ὡς μηδέποτε γενόμενες οἱ ἐκπτώσεις των ἀπό τόν Ἐπισκοπικό τους θρόνο. Τό ἔτος 1993, ἀφοῦ δέν ἀπεδέχθη τήν τοποθέτησίν του εἰς τήν νεοπαγῆ τότε Ἱεράν Μητρόπολιν Ἀμαλιάδος, ὅπως καί οἱ δύο ἄλλοι ἀδελφοί Μητροπολῖται (καθ’ ἅ εἴπαμε προηγουμένως) κατέστησαν «ἀκοινώνητοι», ἐνῶ, σύν τοῖς ἄλλοις, δέν ὑπῆρχε πρός τοῦτο καί ἡ πλειονοψηφία τῶν 2/3 τῆς Ἱεραρχίας, πού ἀπῃτεῖτο. Καί πρόσφατα, πρό 3ετίας, ὁ κορμός τῆς ἀρχικῆς Ἱ. Μητροπόλεως, διῃρέθη σέ δύο νέες Μητροπόλεις : Κηφισίας καί Ἰλίου.
.         Διά νά εἴμεθα ἀντικειμενικοί, λοιπόν, ἡ ἀντίδρασις τοῦ ἀειμνήστου Νικοδήμου δέν ἦταν γιατί ἔχασε τόν θρόνο, ἀλλά γιά ὅλες τίς παραπάνω ἀντικανονικές καί παράνομες ἐνέργειες. Τό ἔλεγε καί τό ἐτόνιζε πάντοτε : Δέν θά ἤθελα ποτέ νά παραμείνῃ αὐτό τό κακό προηγούμενο ἀτακτοποίητο στήν σύγχρονη Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία. (Καί τά τελευταῖα χρόνια ἔλεγε). Δέν εἶμαι σέ θέση νά ἀναλάβω τήν εὐθύνη διοικήσεως 230 ἐνοριῶν (ὅταν ἀκόμη ἦταν ἑνωμένη ἡ Ἱ. Μητρόπολις Ἀττικῆς). Ὁ πόθος του ἦταν νά ἀποκαταστήση ἡ Ἱεραρχία μας τά κακῶς γενόμενα καί ἐκεῖνος ἐμφρόνως θά ἔκαμνε ὅ,τι ἐπέτασσε ἡ ἐπισκοπική του συνείδησις.

4. Ὅ,τι καί ὅσα ἔγραφε δέν τά ἔκαμε ἐπειδή ἔχασε τόν θρόνο, οὔτε γιά νά ἀνακτήση τόν θρόνο. Ἀλλ’ οὔτε καί ἄν ἐπανήρχετο εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολίν του θά ἔπαυε νά γράφῃ καί νά στιγματίζῃ τά κακῶς ἔχοντα ἐκκλησιαστικά πράγματα. Γνώμονάς του ἦταν τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, οἱ Ἱεροί Κανόνες καί ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσίς μας. Ἡ γλῶσσα του ἦταν Προδρομική, Χρυσοστομική καί Στουδιτική. Δέν ἐχρησιμοποιοῦσε τό ψεῦδος ἤ τήν ἀνακρίβεια, ἀλλά ἦταν καυστικός καί ἐπιτιμητικός, ὅποτε παρεβιάζοντο καί κατεπατοῦντο τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος. Καυτηρίαζε τήν ἐκκοσμίκευσι τῶν Κληρικῶν καί ἰδιαίτερα ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, τό κοσμικό φρόνημα, τήν κοσμική ζωή, τήν ἔκπτωσι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους καί τοῦ φρονήματος, τόν ἀντίθεο πλουτισμό, τήν σιμωνεία καί τήν πολυτελῆ ζωή ἐνίων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων καί γενικότερα ὅ,τι ἦταν ἀντίθετο πρός τήν πτωχεία, τήν ταπείνωσι καί τήν ἐν Χριστῷ ἁγιοπνευματική ζωή, καί

5. Εἶχε τήν συνείδησιν ὅτι, βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῶν νόμων τῆς Πολιτείας, ἦτο ὁ Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος, διότι καμμία δίκη ἤ καταδίκη παρά τῶν ἁρμοδίων ἐκκλησιαστικῶν ὀργάνων δέν τοῦ ἀφῄρεσε τήν ἰδιότητα αὐτή, οὔτε ὑπέβαλε ποτέ ἑκουσίως τήν  παραίτησίν του, ἀλλ᾽ οὔτε καί καθῃρέθη ὐπό τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιμ. π.Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, σπουδαῖος Θεολόγος – Κανονολόγος τοῦ περασμένου αἰῶνος, εἶχε γνωμοδοτήσει περί τοῦ ὅτι εἶχε τό δικαίωμα, ὅπως καί οἱ ὑπόλοιποι συνεξόριστοι Ἀρχιερεῖς, νά χρησιμοποιῇ τόν τίτλο «Κανονικός Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος». Αὐτό τό διακήρυξαν τά πλήθη, πού συνέρρευσαν κατά τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία καί τόν ἐνταφιασμό του, ὅταν δύο φορές ἔψαλαν τήν ἀρχική του φήμη, ἐπευχόμενοι μέ τό «αἰωνία ἡ μνήμη». Μέ τήν ἔννοια αὐτή κανονικῶς ἔπραξε τό ἐκκλησιαστικό πρακτορεῖο «Ρομφαία», πού ἐχρησιμοποίησε τόν κανονικό καί νόμιμο τίτλο κατά τήν ἀναγγελία τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας του.

Ἀγαπητέ μου κ.Πρόεδρε,

.            Μέ πολύ σεβασμό στήν μνήμη τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κυροῦ Νικοδήμου καί ἐν φόβῳ Θεοῦ ἔκρινα ὅτι θά ἔπρεπε νά διευκρινισθοῦν, χάριν τοῦ δικαίου καί τῆς ἀληθείας, ὡρισμένες ἀνακριβεῖς πληροφορίες τοῦ σχετικοῦ ἄρθρου τῆς Ἐφημερίδος σας, οἱ ὁποῖες, ἐπαναλαμβάνω, δέν ἦσαν ἠθελημένες ἤ σκόπιμες. Ἡ παροχή, ὅμως, τῶν ἐξηγήσεών μου αὐτῶν ἐξελίχθηκε σέ πραγματεία ὁλόκληρη καί ζητῶ τήν συγγνώμη καί τήν κατανόησί σας. Ὅμως, πρέπει νά λέγεται πάσῃ θυσία ἡ ἀλήθεια καί νά ὁμολογῆται τό δίκαιον τοῦ ἀδυνάτου, τοῦ κάθε ἀδυνάτου καί ἀνυπερασπίστου, διά νά εὕρωμεν ἔλεος ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτου.
.            Ἔχει, ἴσως, σχηματισθῇ, δυστυχῶς, ἄλλη εἰκόνα διά τόν ἀείμνηστον Μητροπολίτην ἐξ ὡρισμένων κύκλων, μή εἰδότων τήν ἀλήθειαν καί τήν ἀκρίβειαν τῶν γεγονότων. Τά πράγματα, ὅμως, ἀλλάζουν ἄν ληφθοῦν σοβαρῶς ὑπ᾽ ὄψιν τά ἀκόλουθα τρία ὑποθετικά ἄν. Ἄν, μετά τό θλιβερό ἀντικανονικό καί παράνομο γεγονός τῆς ἐκπτώσεως ἀπό τόν Μητροπολιτικό του θρόνο, δέν ὑπῆρχε ἡ παρέμβασις τοῦ πολιτικοῦ ἐκείνου προσώπου, πού ἐματαίωσε τήν ὁμόθυμη βούλησι τῆς Ἱεραρχίας. Ἄν ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅταν παρεπέμφθη ἡ ὑπόθεσις τῶν 12 (ἐξ ὧν οἱ πέντε ἀνῆκαν εἰς τάς Νέας Χώρας) εἰς τήν Πατριαρχικήν Σύνοδον, ἐπιστρέφουσα τόν φάκελον ἠξίωνε τήν τήρησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν σχετικῶν Πολιτειακῶν νόμων, ὅπως ἀργότερα τό ἔπραξε διά τόν καθαιρεθέντα κάτοχον τοῦ ἰδίου θρόνου. Καί ἄν μετά τήν χηρεία καί κένωσι τῶν Μητροπολιτικῶν ἑδρῶν Ἀττικῆς καί Λαρίσης, ἐπικρατοῦσε τό φιλάδελφο καί ἀποδίδονταν στίς Θεόσωστες Ἐπαρχίες τους οἱ κατά πάντα ἄξιοι αὐτοί Ἐπίσκοποι, προσέβλεπαν δέ ὅλοι στό ἀληθινό συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καθορίζεται ἀπό τήν κανονική τάξι της, μακριά ἀπό σκοπιμότητες καί συμβιβασμούς, τότε ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία θά εἶχε ἐπωφεληθῇ τά μέγιστα ἀπό τήν παρουσία καί διακονία τέτοιων σπουδαίων ἱεραποστολικῶν καί χαρισματικῶν μορφῶν καί δέν θά ὑφίστατο οὐδέν πρόβλημα, οὐδέ ἡ ἀκοινωνησία, ὁ δέ μεταστάς Ἱεράρχης θά ἦτο, κατά τά πρεσβεῖα τῆς Ἀρχιερωσύνης, ὁ Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

.             Ἡ κατάθεσις αὐτή τῆς ψυχῆς μου ἄς εἶναι ἕνα ἐλάχιστο μνημόσυνο τιμῆς, εὐλαβείας καί σεβασμοῦ πρός τόν ἀείμνηστον Μητροπολίτην.

 Ὁ  Μητροπολίτης

† Ὁ  Κυθήρων Σεραφείμ

Ἐπιστολὴ πρὸς γυναικεία Ἱερὰ Μονή Γέρων Ἐφραίμ Κατουνακιώτης

Ἐν Χριστῷ ἀγαπημένες μου ψυχές. Εὔχομαι ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νὰ κυματίζῃ μέσα σας. Δὲν γνωρίζω τί ἀκριβῶς σᾶς ἔχει πῇ ὁ ἀγαπητός μου ἀδελφὸς καὶ σεβαστὸς Γέροντάς σας γιὰ μένα. Πάντως ὡς συμπεραίνω, ἡ ἀγάπη του γιὰ μένα ὑπερβαίνει τὸ ὅριον τῆς ἀληθείας καὶ ἀκριβείας. Δὲν θὰ τολμοῦσα οὔτε κατὰ διάνοιαν νὰ σᾶς ὁμιλήσω, διότι γνωρίζω, ὅτι δὲν ὑπάρχει κενὸν τί εἰς τὰς ὁμιλίας του πρὸς ἐσᾶς, γιὰ νὰ ἔλθω τώρα ἐγὼ νὰ τὸ συμπληρώσω, ἢ καὶ νὰ τὸ πληρώσω· ἀλλὰ ἀφοῦ μὲ παρακαλεῖτε, ἢ μᾶλλον μὲ πιέζετε νὰ σᾶς γράψω κάτι, ὄχι τί καινὸν εἰς τὰ τοῦ Γέροντός σας, ἀλλὰ τὸ ἴδιον μὲ ἄλλους λόγους, ἅς σᾶς ἀκούσω, ἵνα μὴ φανῶ παρήκοος.

Γνωρίζω, ὅτι γράφω πρὸς ψυχάς, αἱ ὁποῖαι ἀπαρνήθηκαν τὸν κόσμον καὶ τὰ τοῦ κόσμου, καὶ ἀφιέρωσαν τὸν ἐαυτὸν τους ἐξ ὁλοκλήρου γιὰ τὴν ἄλλην ζωὴν στὸν ἐπουράνιον Νυμφίον, τὸν γλυκύτατον Ἰησοῦν. Ἐνεδύθησαν τὸ ἔνδυμα, τὸ μοναχικόν. Τὸ ἔνδυμα τῆς ἀγαμίας, τῆς παρθενίας, τῆς σωφροσύνης, τῆς ὑπακοῆς, τῆς προσευχῆς. Ἔφυγαν μακρυὰ ἀπὸ τὸν κόσμον, οὐχὶ μόνον μὲ τὸ σῶμα, ἀλλὰ πολὺ περισσότερον μὲ τὸ πνεῦμα. Συναγωνίζονται νύκτα καὶ ἡμέρα μὲ τοὺς ἀσάρκους ἀγγέλους, ἐν σαρκὶ οὖσαι, εἰς τὴν δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ. Μέρα τὴν ἡμέρα προκόπτουν (αὐτοπαρατηρῶσαι ἑαυτάς) εἰς τὴν ἐξομολόγησι, εἰς τὴν ὑπακοήν, εἰς τὴν προσευχήν, καὶ γενικῶς εἰς τὴν αὐτοσυγκέντρωσιν. Τὰς περιλούει ἡ σιωπή, ἢ μᾶλλον ἡ σμικρολογία, τὸ πένθος, τὰ ἀείρροα δάκρυα, ὁ Θεῖος ἔρως. Ὁ παρθενικὸς Θεῖος ἔρως τοῦ γλυκυτάτου καὶ ὡραιοτάτου Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ δὲν παύουν οὔτε στιγμήν, ποὺ νὰ μὴ προφέρουν τὸ γλυκύτατον Αὐτοῦ ὄνομα. Ἰησοῦ μου γλυκύτατε ἐλέησόν με. Ἰησοῦ μου γλυκεία ἀγάπη ἐλέησόν με. Ἰησοῦ μου Νυμφίε μου ἐλέησόν με.

Βεβαίως αὐτὴ ἡ εὐχὴ δὲν εἶναι ἡ ἴδια γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, δηλαδὴ γιὰ ὅλες τὶς καταστάσεις. Ὁ ἕνας τὴν λέγει: Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με. Ὁ ἄλλος τὴν λέγει: Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με. Ὁ ἄλλος: Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με. Ὁ ἄλλος: Ἰησοῦ μου ἐλέησόν με. Ὁ ἄλλος: Ἰησοῦ μου, καὶ ὁ τελευταῖος δὲν προφέρει τίποτε, ἀλλὰ κάθεται σιωπώντας καὶ ἐντρυφώντας τὴ Θείαν γλυκύτητα! Εὔχομαι νὰ φθάσετε στὴν τελευταία κατάστασιν. Ὅλα ἔρχονται διὰ μέσου τῆς ὑπακοῆς. Ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς μοναχῆς, ἡ ὑπακοὴ εἶναι. Ὅλα τὰ χαρίσματα διαμέσου τῆς ὑπακοῆς χορηγοῦνται. Ὑπακοὴ = ζωή. Παρακοὴ = Θάνατος.

Συγχωρήσατε μοι διὰ τὴν φλυαρίαν μου.
Μὲ ἀδελφικὴν ἀγάπη καὶ ψυχικὸν σύνδεσμον.

Ἐφραίμ

Επιστολή Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ.Σεραφίμ ,προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κεφαλληνίας κ.κ. Σπυρίδωνα με θέμα το Καρναβάλι και το χθεσινό σχόλιο της εφημερίδας Το Ποντίκι

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 15ῃ Μαρτίου 2013

Πρός τόν

Σεβασμιώτατον

Μητροπολίτην Κεφαλληνίας

Κύριον κ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

Εἰς ΑΡΓΟΣΤΟΛΙΟΝ

Σεβασμιώτατε καί πολυτίμητε Δέσποτα,

Πάνυ εὐλαβῶς προάγομαι ὅπως ἐκφράσω Ὑμῖν ἀπείρους συγχαρητηρίους προσρήσεις διά τήν εὐπρεπεστάτην, εὔψυχον καί ἐξαίρετον Ὑμετέραν διαμαρτυρίαν διά τήν αἰσχίστην συμπερίληψιν εἰς τάς «καρναβαλικάς» ἐκδηλώσεις ἐν Ληξουρίῳ τῆς Ὑμετέρας Θεοσώστου Ἱ. Μητροπόλεως, ἅρματος εἰκονίζοντος τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ καί Κύριον τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀσεβέστατος καί κακοηθεστάτος αὐτός εὐτελισμός τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου προσώπου τοῦ αἰωνίου Θεοῦ πού ἠθικῶς καί νομικῶς κολάζεται ὡς κακόβουλος βλασφημία τῶν Θείων, ἐπιχειρούμενος εἰς μίαν νῆσον τήν ὁποίαν ἐξαγίασαν καί ἐξαγιάζουν οἱ νοεφανεῖς ἀστέρες τῆς Τρισηλίου Θεότητος ὅσιοι καί θεοφόροι Γεράσιμος ὁ νέος ἀσκητής μέ τό ἀδιαλώβητον, ἀδιάφθορον καί εὐωδιάζον χαριτόβρυτον σκήνωμά του καί Παναγῆς Μπασιᾶς ὁ ἡγιασμένος Ἱερεύς ἀποδεικνύει ἐναργῶς τήν τρομακτικήν ἔκπτωσι καί ἀπομείωσι τῆς συνειδήσεως τῶν ἀνθρώπων.

Ἐν ταὐτῷ, προκλητικός ὑπῆρξε καί ἀπαράδεκτος ὁ σχολιασμός τῆς ἑβδομαδιαίας ἐφημερίδος «Τό ποντίκι» τῆς 14/3/2013, πού ἐπαίρεται διά τήν «προοδευτικότητά» της καί διά τήν «κριτικήν γενναιότητά» της ὅταν ἀναφέρεται εἰς τήν ἡμετέραν ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν, ἀλλά διερωτώμαι τί θά ἔπραττε ἐάν ἀντί τοῦ ἀσεβεστάτου ὁμοιώματος τοῦ Παναγίου Θεοῦ εὐτελίζετο τό ὁμοίωμα τοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ; Θά εἶχε τότε τήν ἰδίαν «κριτική γενναιότητα» διά νά γράφη ἀσεβῶς «Ἔ ρέ Λασκαρᾶτος πού τοῦ χρειάζεται»; Πολύ ἀμφιβάλλω!

Ταπεινῶς καί αὖθις συγχαίρων Ὑμᾶς καί εὐχόμενος ὅπως ὁ Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας Κύριος ἐπιδαψιλεύη Ὑμῖν εὐδαίμονα ἔτη πλήρη χαρίτων καί εὐλογιῶν καί εὔδρομον τό στάδιον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς διατελῶ,

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ ἀδελφός

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ἐπιστολὴ πρὸς ἑτοιμοθάνατο Γέρων Ἐφραίμ Κατουνακιώτης

Ἡ ἐπιστολὴ ποὺ ἀκολουθεῖ δημοσιεύθηκε ἀπὸ τὴ συνοδεία τοῦ γέροντος στὴ βιογραφία του πoὺ ἐκδόθηκε ἀπὸ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας τὸ 2000, καὶ ἀπευθύνεται σὲ ἑτοιμοθάνατο καρκινοπαθὴ μοναχό.

Κατουνάκια 4-2-1993

Ἐν Χριστῷ ἀγαπητὲ ἀδελφὲ π. Ἱερεμία

Μὲ πολλὴν ἀγάπη σὲ ἀσπάζομαι ἀδελφικὰ, εὐχόμενος ὅπως Κύριος ὁ Θεὸς ἐξαποστείλη τὸν Ἄγγελον Ἀὐτοῦ καὶ σοῦ χαρίση πνεῦμα ὑπομονῆς, πνεῦμα πίστεως καὶ ἐμπιστοσύνης πρὸς τὸν Θεόν.

Χθὲς ἔλαβα τὸ γράμμα σου καὶ σήμερα πρωΐ ἔρχομαι νὰ σοῦ ἀπαντήσω. Πρὸ τριῶν μηνῶν κατέβηκα στὴν Ἀθήνα καὶ ἔκανα ἐγχείρηση καταρράκτου στὰ μάτια καὶ δὲν ἔχει ἀποκτασταθῆ ἀκόμα ἡ ὅρασίς μου καὶ δὲν βλέπω καλὰ, καὶ βάζω τὸν Ν. νὰ σοῦ γράψη ὅ,τι ὑπαγορεύω ἐγώ. Γενοῦ ἄξιος τῆς κλήσεώς σου τῆς «Θεοκλήτου». Μετὰ ἁγίων ἡ κλῆσις σου, μετὰ μαρτύρων ἡ μερίς σου.

Νὰ σοῦ πῶ καὶ τὴν ἀλήθεια, καὶ σὲ μακαρίζω καὶ σὲ ζηλεύω, ἀποβλέποντας τὸν καρπὸν αὐτῆς σου τῆς δοκιμασίας. Ἡ πολλὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐσένα ἐκεῖ σὲ ὁδήγησε, εἰς αὐτὸ τὸν Γολγοθά. Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος πλέκει δύο ἐγκωμιαστικοὺς λόγους πρὸς τὸν πολύαθλο Ἰώβ. Δὲν τὸν ἐπαινεῖ εἰς τὸ πρότερόν του βίον, πρὸ τῆς δοκιμασίας ποὺ ἦτο θεοσεβὴς-φιλόξενος-ἀπεχόμενος παντὸς κακοῦ, ἀλλὰ τὸν ἐγκωμιάζει εἰς τὴν ὑπομονὴν ὅπου ἔκαμε εἰς αὐτὴ τὴν δοκιμασίαν ὅπου τοῦ ἔστειλε ὁ Θεός.

Στὸν καιρὸ τῆς κατοχῆς ἕνας πατέρας πτωχός, παπουτσής, ἔκανε πολλὰ παπούτσια, καὶ τὰ ἔδινε στὴν κόρη του νὰ τὰ πουλήση στὰ γύρω χωριά. Τὸ κοριτσάκι μὲ διαφόρους καιροὺς καὶ ξυπόλυτο πήγαινε στὰ χωριὰ καὶ τὰ πωλοῦσε. Πότε πεινασμένο, πότε ξυπόλυτο, πότε ἡμέρα καὶ πότε νύκτα, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ κοριτσάκι νὰ χτικιάση (νὰ πάρη φυματίωσιν).

Προτοῦ νὰ πεθάνη πρόλαβαν καὶ τὸ ἔκαμαν καλογριούλα καὶ τὸ ὀνόμασαν Ἀνυσία μοναχή.

Ὅταν τῆς ἔκαμαν ἀνακομιδὴ, εὐωδίαζαν τὰ λείψανά της. Νὰ, λοιπόν, τί ἀποτέλεσμα ἔφερε ἡ ὑπομονὴ εἰς τὰς θλίψεις.

Στὸ χωριό μου μία ὅμοια ψυχή, Βασιλικὴ τὴν ὀνόμαζαν, ἐπειδὴ ἦταν γερὸ κοριτσάκι, τὴν ἔπαιρνε ὁ πατέρας της στὶς ἐξωτερικὲς δουλειὲς μαζί του. Ἀπὸ τὶς πολλὲς κακουχίες κλονίστηκε σοβαρὰ ἡ ὑγεία της καὶ στὸ τέλος ἀπέθανε. Ἕνας γείτονάς της, πολὺ εὐλαβὴς ἄνθρωπος, προσευχόμενος μία φορὰ εἶδε πέντε ἕξι ἀγγέλους καὶ ὑμνολογοῦσαν τὸν Θεόν. Καὶ μέσα στὴ μέση ἦταν καὶ αὐτὴ ἡ ψυχή. Νά, λοιπὸν, ἡ ὑπομονὴ τί τὴν ἀξίωσε.

Καὶ ὁ Γέροντάς μας, ὁ παππούς σας, ὁ γέροντας Ἰωσήφ, μᾶς ἔλεγε συχνὰ ὅτι ὅλος ὁ βίος του ἕνα μαρτύριο ἦταν καὶ νὰ τί τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ εὐωδιάσουν τὰ λείψανά του.

Σοῦ εὐχόμεθα δι’ εὐχῶν τοῦ ἁγίου Γέροντός μας καὶ σ΄ ἐσένα «τὰ ἴδια».

 

Μὲ ἀδελφικὴ ἀγάπη

παπα Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης.

πηγή

Eρωτικό ραβασάκι από τα ...Κατουνάκια

Η επιστολή του γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτη που ακολουθεί , γράφτηκε τον Φεβρουάριο τού 1994 προς ηγουμένη και ήταν το τελευταίο γραπτό του. Μετά από ένα μήνα έχασε το φώς του και έβλεπε μόνο σκιές.

 Είναι συγκλονιστικό το περιεχόμενο της, αν σκεφτεί κανείς πως ο συγγραφέας της έζησε επί δεκαετίες σε πολύ σκληρές συνθήκες, με ακραία  στέρηση και όμως η ψυχή του παρέμεινε τρυφερή και γλυκιά, όταν διαπιστώνει πως δεν έχασε την αγαπητική της φύση παρά τις κακουχίες και την επί δεκαετίες καταπίεση (λόγω του σκληρότατου χαρακτήρα των προϊσταμένων του γέροντος)  αλλά εξαγνίστηκε  και κεκαθαρμένη διοχέτευσε όλο το ερωτικό δυναμικό της προς τον Θεό σε σημείο ώστε να εκφράζεται με εικόνες σχεδόν σκανδαλιστικές , ανάλογες αυτών  που περιγράφονται στο «Άσμα Ασμάτων»

Μικρή όρασις τής μελλούσης μακαριότητος:

Μα πότε θα ελθη εκείνη η ευλογημένη ημέρα~ Η μεγάλη και επιφανής, που όλοι μαζύ, Άγγελοι και άνθρωποι, θα ενωθούν εις δοξολογίαν Θεού~Μέσα στο αιώνιον και γλυκύτατον και ανεκδιήγητον φώς~ Μέσα στην αιώνιον χαράν~

Ω! Τι αιώνιος χαρά περιμένει τους Χριστιανούς~

Ω! Έρωτας του γλυκυτάτου και ωραιοτάτου Ιησού!

Ω!  Βασιλική ερωτική μέθη!

Ω! Αθάνατος ψυχή! Χριστιανική ψυχή!

Τι έχεις να κληρονομήσης !  Τι έχεις να απολαύσης !

Τι σού έχει ετοιμάσει ο γλυκύτατος Νυμφιος σου Ιησούς!

Ένα θα γίνης με Αυτόν !

(και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες» (Εβρ.2,11 )

που θα τον βλέπης πρόσωπον προς πρόσωπον αιωνίως.

Και θα Τον φιλής.Θα τον φιλής ,θα Τον φιλής στα μάτια, στο στόμα , στα χέρια Του, στην πλευράν Του, στο στήθος Του και όσον Τον φιλής , τόσο και περισσότερον θα καίγεσαι από ζέση πνευματική, από αγάπη να Τον φιλής.

Ω! Ερωτικό ξεχείλισμα τής ασματικής Νύμφης, τής ορθοδόξου χριστιανικής ψυχής προς τον γλυκύτατον Νυμφίον της , τον Ιησούν. Που στόμα και μάτια ενώθησαν , έγιναν  ένα στο ίδιο το σώμα

τα μεν μάτια να αναλύονται, να λιώνουν σε ερωτικά δάκρυα , σε δάκρυα χαράς, σε δάκρυα ειρήνης και γλυκύτητος,

το δε στόμα σε ατελείωτα ερωτικά άσματα, σε ερωτικούς ύμνους δοξολογίας, ευχαριστίας χωρίς τέλος, όπως αυτός ο ίδιος ο Νυμφίος της την έχει μάθει, την έχει διδάξει από πολλήν αγάπη προς αυτήν

Επίλογος

«Έφη το σεπτόν και σεβάσμιον στόμα

νοσφισμός υμίν ου γενήσεται φίλοις».

«Ο ουρανός και η γη παρελεύσεται , οι δε λόγοι μου ου μη παρελεύσονται» (Ματθ.24,35)

Αμήν. 

Πηγή

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ

Ελέω Θεού, αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και

 μητροπολίτης Σκοπίων, προς την 

Εκκλησίαν

 εις την οποίαν από Θεού ετοποθετήθη 

ως Αρχιποιμήν Αυτής και προς πάσας

 τας ανά την οικουμένην Εκκλησίας 

συναγομένας εν ενί του Χριστού Σώματι

 και εν Πνεύματι Αγίω συνδεδεμένας, 

από τας φυλακάς της πόλεως των

 Σκοπίων, όπου έχει εγκλειστεί

 γιά έκτη φορά κατά τα δέκα τελευταία

 έτη εκπέμπει αυτήν την Δευτέραν,

 από φυλακάς, Εγκύκλιον επιστολήν.
Όταν αποκτήσωμεν την αγάπη του Χριστού και την αρετή,τότε αξίζει να υποστούμε 

ακόμη και διωγμούς ένεκεν Αυτού, αν χρειαστεί και εξορία να ανεχτούμε,

 αλλά και έτοιμοι να ακούσουμε γιά τους εαυτούς μας τις πιο απρεπείς 

συκοφαντίες, και ακόμη, να χαιρόμαστε για όλα αυτά, 

λέει ο άγιος Νικόλαος о Καβάσιλας.
Όταν μέσα στον άνθρωπο ανάψει αυτή η αγάπη του Θεού και όταν οι αρετές 

λάμψουν μέσα του, τότε ο άνθρωπος είναι έτοιμος όχι μόνον να υποφέρει βάσανα,

 όχι μόνον να υπομένει φαύλα έργα εναντίον του και δεσμά εγκλεισμού, αλλά είναι 

ακόμη έτοιμος και να χαίρεται για όλα αυτά.

Η χαρά όμως αυτή δεν διαδίδεται ανάλογα με το πόσο την αξίζει κάποιος,

 δεν αποτελεί επ΄ουδενί ανταμοιβή για τις ασκήσεις, αλλά είναι χάρις, 

υπέροχη και τέλεια δωρεά του ελέους του Θεού που Αυτός μόνος ο Πατήρ 

ευδοκεί, όπως εισέλθωμεν εις την χαράν του Κυρίου ημών (Ματθ. 25,21-23).

Διότι, εκείνοι που εισήλθαν εις την χαράν του Πατρός, χαίρονται με την χαράν του 

Χριστού και έτσι, εκείνο το οποίον χαροποιεί τον Χριστόν, Αυτός κάνει να χαίρονται

 με αυτό και εκείνοι που είναι δικοί Του, ενώ ουσιαστικά ο Ίδιος χαίρεται εν Αυτώ.

Επειδή Εσείς, οι οποίοι είσαστε εν τω Σώματι Αυτού και χαίρεστε με τη

 χαρά του Χριστού, εύκολα θα αναγνωρίσετε τη χαρά με την οποίαν 

χαρήκαμε εκ νέου εγκλωβισμένοι στα δεσμά ένεκεν Αυτού, σε Εσάς 

απευθύνομεν την Δευτέραν κατά σειράν αυτήν Εγκύκλιον επιστολήν,

 γεγραμμένην μέσα εις τας φυλακάς, διά να Σας παρακαλέσωμεν, 

όπως διατηρείτε εις την μνήμην Υμών τα δεσμά ημών και όπως μην

 αισχύνεσθε ένεκεν ημών, διότι και περαιτέρω υπ΄ αυτά παραμένομεν.

Όταν ο θείος Παύλος ζητά από τον Τιμόθεο να μην εντραπεί για το μαρτύριόν 

του (Β΄Τιμοθ. 1,8), δεν το κάνει αυτό για να τον επικρίνει επειδή αισχυνόταν 

αυτός από τα δεσμά του Παύλου, αλλά το έκανε για να τον ενθαρρύνει, έτσι 

ώστε και ο ίδιος να δεχθεί να υποφέρει τα δικά του δεινά, εάν και εφ΄ όσον 

βρεθεί στην ίδια κατάσταση.

Εάν λοιπόν, έως κάποιου σημείου, θα ήταν επιτρεπτό στον Παύλο να έχει 

έστω και την ελάχιστην αμφιβολίαν και υποψίαν έναντι κάποιων οι οποίοι 

ακόμη δεν ήταν σταθεροί εις την πίστην, κι είχαν ανάγκη ακόμη όχι από 

στερεά τροφή αλλά από βρεφικό γάλα (Α΄Κορ. 3,2), δεδομένου του ότι 

στην πρώτη του απολογία στο δικαστήριο κανείς δεν του είχε 

συμπαρασταθεί αλλά όλοι τον είχαν εγκαταλείψει (Β΄Τιμοθ. 4,16), 

και γι΄ αυτό λέει στον Τιμόθεο ότι το Πνεύμα το οποίον ο Θεός μάς 

έδωσε δεν είναι πνεύμα φόβου αλλά πνεύμα δυνάμεως, αγάπης και 

σοφίας (Β΄Τιμοθ. 1,2), εις ημάς δεν είναι επιτρεπτή καμία αμφιβολία 

έναντι Υμών, διότι Εσείς μας υποστηρίξατε και  κατά την πρώτην και κατά 

την δευτέραν, όσο και σε όλες κατά σειράν μέχρι και αυτήν την έκτην 

απολογίαν της πίστεως ημών, ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων της ΠΓΔΜ.  

Ως εκ τούτου, αυτήν την επιστολήν δεν την αναγράφομεν διά να 

ενθαρύνωμεν την ανδρείαν Υμών εν τη πίστη, η οποία αποδείχθηκε 

ημίν μέσω των μαρτυριών Υμών και κατά τας προηγούμενας φοράς, 

καθ΄ ον χρόνον τελούσαμεν υπό κράτησιν, παρά, την αποστέλλομεν 

προς Υμάς, όπως μοιρασθώμεν μεθ΄ Υμών την χαράν με την οποίαν 

ο Κύριος μάς χαροποίησε, χαράν η οποία πηγάζει από τα δεσμά του

 Χριστού, και με την οποίαν χαίρεται καθείς, όστις και ο ίδιος υπομένει

 τοιαύτα με τον έναν ή τον άλλον τρόπον. 

Εκείνοι όμως οι οποίοι θα αγαπήσουν τα δεσμά Αυτού έναντι κάθε είδους

 φυσικής ελευθερίας, θα καταλάβουν και την δική μας χαρά, χαράν με την

 οποίαν χαίρεται η καρδία ημών όταν φέρομεν εις την μνήμην μας Εσάς και 

την μέριμναν Υμών δι΄ ημάς.

Διότι, κανείς άλλος εκτός από εκείνον που επλήγη από την τρελή

 αγάπη του Θεού δεν δύναται να ανακαλύπτει και να αναγνωρίζει 

αυτήν την χαράν, η οποία εκχέεται από τα πάθη, από τη λύπη, τις 

δυσκολίες, τις φυλακίσεις, τις διώξεις ή τις εξορίες.

Εκείνος όμως, που άνοιξε την καρδιά του στο έλεος του Θεού και επέτρεψε 

να τον τραυματίσει αυτή η ανείπωτη αγάπη, όχι μόνον επιτρέπει αυτή να τον 

πληγώνει συχνά, αλλά τις πληγές που δέχεται από αυτήν την αγάπη τις εκτιμά

 περισσότερο απ΄ οτιδήποτε άλλο.

Εκείνοι δε, οι οποίοι γνωρίζουν ότι οι πειρασμοί που υπομένει κανείς ένεκεν

 του Χριστού αυξάνουν το χάρισμα της χαράς, αυτοί ζηλεύουν τα δεσμά με τα

 οποία είμαστε δεμένοι στη φυλακή των Σκοπίων, μάλιστα όχι με αρρωστημένη

 ζήλεια αλλά με συναγωνιστικό καλό ζήλο και αυτός ο ζήλος δεν είναι ίδιος με 

εκείνων που με κάθε τρόπο προσπαθούν να μας αποτρέψουν από τον σκοπόν

 μας, ο οποίος δεν είναι άλλος από την ίδιαν την ενότητα της Εκκλησίας.

Οι μεν πρώτοι, ζηλεύουν άδολα, με ζήλεια που φαίνεται ότι είναι ζήλος προς 

τον Θεόν, οι δε άλλοι, ζηλεύουν ημάς με κακεντρέχεια και απροκάλυπτη 

επιθυμία να κάνουν κακό, υποτιμώντας ακόμη και τα δεινά του Χριστού,

 μόνον και μόνον επειδή σε αυτήν την στιγμή αυτά έγιναν και δικά μας πάθη.

Τι λοιπόν; Ένα είναι το ζητούμενον, λέει ο απόστολος: «πλὴν παντὶ τρόπῳ,

 εἴτε προφάσει, εἴτε ἀληθείᾳ, Χριστὸς καταγγέλλεται» (Φιλ.1,18). 

Όποιος μπορεί να καταλάβει, θα καταλάβει και εκείνο που ακολουθεί:

 «Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλ. 1, 21).

Μπορεί να εκληφθεί ο θάνατος ως κέρδος μόνον εάν προηγουμένως 

με χαρά αποδεχθεί κάποιος και τις δυσβάσταχτες ταπεινώσεις, τους 

λοιδωρισμούς, τις βλασφημίες και συκοφαντίες, τους διωγμούς και τις

 φυλακίσεις διά Χριστόν (Α΄Κορ. 4,9-13). Και αυτό, εάν και εφ΄όσον, 

στην αδικία που υπομένει δεν απαντάει εκδικητικά, με οργή, με μίσος,

 πεπεισμένος για της αρετές του. Διότι, κάθε είδος αρετής ξευτίζει όταν

 έρθει σε επαφή με το μίσος.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο απόστολος προτρέπει τους Κορινθίους

 στους λοιδωρισμούς να απαντούν με ευλογία, στους διωγμούς με ανοχή και 

στις βλασφημίες με λόγους φιλικούς.

Όπλον στον πνευματικόν αγώνα αποτελεί η αδυναμία του σταυρού· όπλο για

 το οποίο οι περισσότεροι σε αυτόν τον κόσμο δεν πιστεύουν ότι είναι νικηφόρο.

 Στην ουσία όμως, όταν όλα δείχνουν ότι απωλέσαμε όλη μας τη δύναμη, 

τότε είμαστε αληθινά δυνατοί (Β΄Κορ.12,10).

Γι΄ αυτό εμάς, που επιλέξαμε αυτόν τον αγώνα, μας θεωρούν μωρούς,

  όπως ακριβώς συνέβαινε και στα χρόνια των αποστόλων (Α΄Κορ.1,23-24).

 Ποιος, όμως, υπέφερε περισσότερα δεινά από τον ίδιο τον θείον Παύλο;

Φυλακισμένος πολλές φορές, ραβδισμένος με ασύλληπτη αυστηρότητα, πολλάκις 

εν κινδύνοις ακόμη και εις θάνατον. Διήλθε όλων των ειδών τους πειρασμούς, 

εν ξηρά, εν ερήμω, εν θαλάσση (Β΄Κορ.11,23-29).

Όμως δεν προκάλεσαν όλ΄ αυτά, το να χαραχθεί βαθιά μέσα του η πεποίθησις, 

ότι οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στο δοκιμασμένο χαρακτήρα 

και ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει 

(Ρωμ.5,3-5).

Μπορεί, άραγε, να βρεθεί κανείς κακοπροαίρετος που θα πει ότι ο Απόστολος Παύλος 

ήταν μακράν του Θεού και ότι η οργή του Θεού στράφηκε εναντίον του, και ότι γι΄αυτό 

του συνέβησαν όλα τα παραπάνω;

Αντιθέτως, όλα αυτά εκείνος τα υπομένει με χαρά, λόγω ακριβώς της ζωντανής 

και φανερής παρουσίας του Θεού σ’ Αυτόν. «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου», του λέει, 

διότι «ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται» (Β΄Κορ.12,9). Μακάριος ο

 υπομένων τους πειρασμούς με ελπίδα. Διότι, εάν τους υπομείνει με αταλάντευτη 

την πίστη εις τα επαγγελλόμενα, «λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο 

ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Ιακωβ.1,12).

Κανένας όμως πειρασμός δεν είναι επάνω από τα όρια αντοχής αυτού 

που δοκιμάζεται.

Ο Θεός, που είναι καρδιογνώστης και ετάζων τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, 

που γνωρίζει τις πνευματικές δυνάμεις και ικανότητες του καθενός ξεχωριστά, 

δεν επιτρέπει στους πειρασμούς που αντιμετωπίζουμε να υπερβαίνουν τα όρια 

της ανθεκτικότητος ημών.

Εκείνος που πιστεύει, σε κάθε δοκιμασία που του δίδεται να αντιμετωπίσει,

 ταυτόχρονα λαμβάνει και την δύναμιν να την υπερβεί (Α΄Κορ.10,13). 

Αυτή η υπέρβασις, εντούτοις, δεν είναι πάντοτε ορατή στην αρχή της

 δοκιμασίας.

Είναι κεκρυμμένη μέσα σε ένα πλέγμα υπομονής και ελπίδος, και αποκαλύπτεται 

μόνον όταν φανούμε υπομονετικοί ως προς τα ελπιζόμενα (Ιακωβ.1,4).

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι ο Θεός εκείνος ο Οποίος μας θέτει εις πειρασμόν.

Εις πειρασμόν οδηγούμεθα υπό της προς λάθος κατεύθυνση στραμμένης

 ιδίας επιθυμίας (Ιακωβ.1,13-14).

Αλλά, σε πειρασμούς, και χωρίς την συμμετοχή της θελήσεώς μας, δύνανται

 να μας οδηγήσουν και εκείνοι οι οποίοι μας ζηλεύουν, που μας μισούν 

ή έχουν για σκοπό τους να αφαιρέσουν από εμάς την περιουσία μας.

Κάποιες φορές λοιπόν, χωρίς αυτό να είναι θέλημα Θεού αλλά ούτε 

και εξαιτίας δικής μας υπαιτιότητος, υποφέρουμε διάφορους πειρασμούς· 

σε αυτές τις περιπτώσεις, ο στέφανος που προορίζεται για εμάς θα είναι

 κατά πολύ ενδοξότερος από εκείνον που θα στεφώμασταν, εάν αντέχαμε

 κάποια δοκιμασία στην οποία υποπέσαμε εξαιτίας της εσφαλμένα

 παρασυρόμενης ημών βουλήσεως.

Όταν οι άλλοι μας παρασύρουν στο πειρασμό, τότε αυτό μπορεί να 

ονομαστεί πάθος.

Ο μισθός, δηλαδή, για τα υπομείναντα πάθη τα οποία ανεχθήκαμε 

με ευχαριστία και χωρίς γογγυσμούς, χωρίς να καταβληθούμε από μίσος

 προς εκείνους που μας έσπρωξαν στο ακούσιον πάθος και τα 

ανεπιθύμητα δεινά, θα είναι μεγαλύτερος και από εκείνον που χαρίζεται 

για την ενάρετη και στολισμένη με κάθε αγαθοεργία ζωή κάποιου.

Παράδειγμα όλων αυτών είναι ο μακάριος Ιώβ. Πότε αυτός αποδείχθηκε 

περισσότερο άξιος για το στέφανο; όταν διέπρεψε με έργα αγαθά όπως 

η φιλοξενία, η συμπόνοια, οι ελεημοσύνες, οι φιλανθρωπίες, η δικαιοσύνη,

 η φιλοπονία, η πραότητα, η σοφία, η εγκράτεια και πολλά άλλα; ή μήπως,

 όταν φάνηκε υπομονετικός στα δεινά τα οποία επ΄ ουδενί δεν άξιζε, 

δεχόμενος επιθέσεις από διαβολική ζήλεια και μὀνον;

Οπωσδήπωτε, οι αγαθοεργίες του Ιώβ είναι αναμφισβήτητες και υπέρ 

αρκετές για την απόκτηση του στεφάνου, όμως η υπομονή των αδίκως 

προκληθέντων αυτώ παθημάτων αναδεικνύει τον Ιώβ ακόμη πιο άξιο.

Η υπομονή των παθών αποτελεί το δυσκολότερο μέρος του αγώνος μας,

  κατά το οποίον για τη νίκη, πέραν της μεγάλης επιμονής και καρτερίας,

 είναι απαραίτητη και η ανυπολόγιστη αγάπη προς τον Θεόν.

Όταν υποφέρουμε αδίκως και ένεκεν της αγάπης του Χριστού, στην

 ουσία γινόμαστε συμμέτοχοι των αδίκων Αυτού παθών, αλλά 

συνάμα και Εκείνος γίνεται μέτοχος του δικού μας πόνου.

Τοιαύτη ακριβώς συσσωμάτωση μετά του Χριστού είναι που μας δίδει και

 την μεγαλύτερη παρηγορίαν στα πάθη μας.

Η ζωή μας είναι κεκρυμμένη στην ζωή του Χριστού και ημείς ήδη έχουμε 

αποθάνει εν Χριστώ (Κολ.3,3), όπως και ο Ίδιος έχει αποθάνει για εμάς εφάπαξ.

Εντούτοις, όταν οι πολιτικές αρχές στην πατρίδα μας συνειδητοποίησαν ότι για 

εκείνον που έχει αποθάνει εν Χριστώ και εκ νέου έχει γεννηθεί ως αιχμάλωτος

 της αγάπης Αυτού, η κάθειρξη σε φυλακές δεν μπορεί να προξενήσει ούτε πόνο 

ούτε πληγές, αποφάσισαν να επιτεθούν στους πιο αγαπημένους, στους

 αξιοσέβαστους Επισκόπους και τους ευλαβεστάτους ιερείς, στους μοναχούς 

και τις μοναχές, χωρίς να εξαιρέσουν ούτε το λογικόν ποίμνιον, μεταξύ αυτού 

και ανήμπορους ηλικιωμένους ανθρώπους.

Τους σέρνουν σε δικαστικές αγωγές με κατηγορίες εναντίων των, προκειμένου

 να τους καταστήσουν συμμέτοχους κακών για τα οποία πρώτον ημάς, ψευδώς

 και χωρίς καμία τύψη συνειδήσεως κατηγόρησαν και επιβάρυναν.

Τοιουτοτρόπως, εξισώθησαν με εκείνους τους διώκτες της Εκκλησίας των 

πρώτων αιώνων, γενόμενοι και οι αυτοί διώκτες του Ιδίου του Χριστού, διότι

 εκείνος που καταδιώκει τα μέλη του Σώματος Αυτού, που δεν είναι άλλο από

 την Εκκλησίαν Του, διώκει Αυτόν τον Ίδιον τον Κύριον ημών, ο Οποίος κατοικεί 

μέσα εις τον καθένα από εμάς ξεχωριστά και μέσα σε όλους εμάς μαζί.

Εάν τα δεσμά της φυλακής δεν μας έχουν καταβάλει με την βαρύτητά τους,

 ο πόνος για τα δεινά στα οποία υποβλήθηκαν οι αδελφοί ημών αρχιερείς,

 οι κληρικοί, οι μοναχοί και ο πιστός καθ΄ ημάς λαός του Θεού, μας έχουν 

κόψει σαν το πιο κοφτερό δρεπάνι και έχουν ενχύσει εις τα σπλάχνα 

ημών πικρόν ποτήριον όξους και χολής.

Ασυγκρίτως οδυνηρότερη είναι η πληγή που προκλήθηκε εις ημάς από τα δεινά 

αυτών που αγαπούμε, από την πληγή για τα δικά μας πάθη. Διότι, όντως, 

σε εκείνον που είναι εν Χριστώ νεκρός, η αγάπη ακριβώς προς τα αγαπημένα

 του πρόσωπα δεν του επιτρέπει αληθώς και καθ΄ ολοκληρίαν να αποθάνει.

Ο αγαπών, θέτει εαυτόν εις διάθεσιν εκείνου που αγαπάει, καρτερώντας την

 στιγμή που, αν χρειαστεί, και θα αποθάνει χάριν αυτού.

Έτσι μας δίδαξε ο Σωτήρ ημών, όταν μας είπε, ότι μείζον αυτού δεν υφίσταται,

 από το να δίδουμε την ίδια μας τη ζωή για εκείνους που αγαπούμε (Ιωαν.15,13).

Μας είπε όμως και το εξής: «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ

 σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ.10,28).

Δεν δύνανται οι διώκτες ημών να βλάψουν τις ψυχές μας, αν και ήδη έχουν 

καταφέρει να βλάψουν την σωματική υγεία κάποιων από εμάς.

Δεν κατάφεραν όμως, με τη δύναμη της εξουσίας, να μας ταλαντεύσουν εις την 

πίστην προς Εκείνον που προσδωκούμε να έλθει για να μας ενδύσει το νέο σώμα,

 αυτό που είναι αντάξιο των ανεκτίμητων ψυχών μας, με τις οποίες μας προίκησε

 ο Κύριος.

Και όταν είναι ο Θεός μεθ΄ ημών, τις δύναται εναντίον ημών; Δεν εφείσθη, 

όμως, ο Θεός, ούτε του μονογενούς Αυτού Υιού, μας θυμίζει ο ιερώτατος 

Παύλος, και παρέδωκεν Αυτόν θανάτω δι΄ ημάς.

Συνεπώς, αδελφοί μου, εάν δι΄ ημάς παραδίδει τον Υιόν Του τον αγαπητόν εις

 το πάθος, αυτό σημαίνει ότι δεν θα παραμείνει αδιάφορος και αδρανής ούτε όταν

 κάποιος αποπειραθεί να αγγίξει όχι μόνον το σώμα μας, αλλά και την ψυχή μας.

Έχουν την δύναμιν οι διώκτες ημών ψευδώς να μας ενοχοποιήσουν και με τον πιο

 απρεπή τρόπο να μας συκοφαντήσουν, μπορούν να μας δικάσουν και να μας

 καταδικάσουν, μπορούν να μας φυλακίσουν και διώξουν, μπορούν με τη δύναμη 

του  εξαναγκασμού σε κάτι στο οποίο μπορεί να καταφεύγει κάθε ανεύθυνη γήινη

 εξουσία, να πολλαπλασιάσουν τα σωματικά μας βάσανα έως τα όρια της

 ανθεκτικότητός μας.

Μπορούν, όμως, έτσι άραγε, να μας χωρίσουν από την αγάπη του Χριστού; 

Δύνανται, μήπως, τα δεινά, οι απειλές, οι διώξεις, η πείνα, η γύμνια, οι κίνδυνοι, 

ή ακόμη και αυτός ο μαρτυρικός θάνατος, να μας χωρίσουν από τον Χριστό;

 - ρωτάει ο απόστολος Παύλος τους Ρωμαίους.

Και απαντάει έτσι όπως θα απαντούσε κάθε ένας από εμάς, τους χτυπημένους

 και σκλαβωμένους από την τρελή αγάπη του Θεού 

«πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις

 οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται 

ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» 

(Ρωμ.8,38-39).

Γι΄ αυτό, μην ανησυχείτε υπέρ του δέοντος, αδελφοί, ούτε για τα δικά μας 

δεσμά ούτε για τους διωγμούς εναντίον μας, των οποίων το τέλος δεν λέει 

να φανεί στον ορίζοντα.

Γιατί δεν έχουμε εδώ μόνιμη πολιτεία αλλά λαχταρούμε την μελλοντική (Εβρ. 13,14).

 Ας μην Σας ανησυχούν ούτε οι ψευδείς κατηγορίες με τις οποίες κάποιους από Εσάς

 σας αντιμετωπίζουν σαν συμμέτοχους στις συκοφαντίες εναντίον ημών, θέλοντας

 έτσι να εντροπιάσουν την αφοσίωσήν μας στον Θεό και την Εκκλησία.

Ο Κύριος μάς διδάσκει να μην μεριμνούμεν για το τι θα απολογηθούμε όταν μας

 παραδώσουν στα δικαστήρια.

Αυτός θα μας φωτίσει εκείνη την ώρα τι να είπωμεν, διότι δεν θα είμαστε εμείς 

εκείνοι που θα μιλούμε ενώπιον των δικαστών, αλλά το Πνεύμα του Πατρός ημών 

το λαλούν εν ημίν (Ματθ. 10,19-20).

Για εμάς που είμαστε στην Εκκλησία και προικιστήκαμε από το Θεό με

 όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, επειδή η συμμετοχή έστω και 

σε ένα μέρος και μόνον του πιο μικρού χαρίσματος είναι αρκετό να μας

 καταστήσει κοινωνούς των μεγαλυτέρων δωρεών του Θεού, 

είναι χαρακτηριστικό να λέμε μόνον την αλήθεια, διότι αυτή για

 εμάς σημαίνει την ίδια τη ζωή.

Εντούτοις, δεχτείτε σαν κάποια εκ των προτέρων γνώση, και την καθόλου μικρή

 δική μας εμπειρία από τα δικαστήρια της πατρίδος μας και τις εναντίον ημών άδικες

 και παράνομες αποφάσεις τους.

Όταν οι δικαστικές αποφάσεις είναι υπό επιρροή από τις πολιτικές 

καταστάσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλες τις σχετικές με 

την Ορθόδοξο Αρχιεπισκοπή Αχρίδος δικαστικές διαδικασίες τα τελευταία

 δέκα χρόνια, τότε η δικαιοσύνη στερείται της αισθήσεως του δικαίου και 

η αλήθεια ουσιαστικά παραγνωρίζεται.

Και παρ΄ όλο που έχουν θεσμοθετηθεί για να κρίνουν με βάση το δίκαιο και την 

αλήθεια, τα δικαστήρια που κρίνουν εμάς, είναι σαν να έθεσαν για σκοπό τους 

να κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Ως εκ τούτου, είναι δυνατόν να μας δημιουργηθεί η εντύπωσις, ότι από μια 

τέτοια εν γένει κατάσταση δεν διαφαίνεται καμία διέξοδος.

Αλλ΄ όμως, δεν υπάρχει χώρος για απογοήτευση. 

Εμείς είμεθα πήλινα δοχεία αδύναμοι, ευθραύστοι, 

φτωχοί για κάποιους ίσως μηδαμινοί και ανάξιοι.
Για το Θεό, όμως, έχουμε ανεκτίμητη αξία (Β’Κορ. 4, 7-8).

Ας επιρρίψομεν επ΄ Αυτόν πάσαν τήν μέριμναν ημών, διότι Αυτός νοιάζεται 

και ενδιαφέρεται δι΄ ημάς (Α΄Πετρ. 5, 7).

Όσο περισσότερο συμμετέχουμε εις τα πάθη του Χριστού, τόσο περισσότερο 

έχουμε τη δική Του στήριξη. Ακόμα και τότε όταν περνάμε μέσα από λύπες

 εξαιτίας αναξιοπαθούντων δεινών που μας βρίσκουν στη ζωή, αυτό συμβαίνε

ι ένεκεν της υποστηρίξεως και της σωτηρίας μας.

Κι όταν ο Θεός στηρίζει κάποιον που πάσχει, δι΄ αυτού στηρίζει 

και εκείνους που μέσω των δεσμών της αγάπης συμμετέχουν στα δεινά 

του αναξιοπαθούντος.

Όπως οι Κορίνθιοι, μέσω των δεσμών της αγάπης, συνέπασχον με τον

 απόστολο Παύλο, και ως εκ τούτου, εύλογα Εκείνος ανέμενε να βοηθηθούν

 αυτοί από τον Θεόν (Β΄Κορ. 1,3-11), ούτως και ημείς ικετεύομεν τον Κύριον 

και αναμένομεν να Σας αναζωπυρώσει την πίστη εις την επαγγελία Αυτού, 

να Σας κραταιώνει και να Σας παρηγορεί στον αγώνα με τις δοκιμασίες στις οποίες 

Σας έσπρωξε η κακία των σχισματικών και να Σας ρυσθεί οριστικώς από αυτά 

που θα μπορούσαν να υπερβούν τις δυνάμεις Σας εις το να αντέξετε και να νικήσετε.

Αλλά σε εκείνους που γεύτηκαν τον πόνο που προκαλούν τα βάσανα στα οποία 

τους έριξε ο φθόνος των εχθρών τους, δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις γιατί 

είναι  «ἀγαθὸν πεποιθέναι ἐπὶ Κύριον ἢ πεποιθέναι ἐπ᾿ ἄνθρωπον» (Ψαλ. 117,8),

 όπως είναι καλύτερο και το να αναζητούμε καταφύγιο στο Θεό παρά να ελπίζουμε

 μόνον στους ανθρώπους και στους κοσμοκράτορες του αιώνος

 τούτου (Ψαλ. 117,8-9).

Η ωμότητα και η αναισθησία των ανθρώπων μπορούν συχνά να είναι 

χειρότερες και από εκείνη την κακία του διαβόλου, και γι΄ αυτό ο θεόπνευστος 

Δαυίδ επιλέγει ως καλύτερο το να πέσει κανείς στα χέρια του Θεού, ακόμη 

κι αν πρόκειται για θεία τιμωρία, παρά να πέσει στα χέρια ανθρώπων και

 να γίνει έρμαιο της εκδίκησής τους (Β΄Σαμ. 24,12).

Οι υποσχέσεις που δίνει ο άνθρωπος είναι άστατες και συχνά εξαρτώνται από το 

ατομικό συμφέρον.

Οι υποσχέσεις που επαγγέλλεται ο Θεός εκπληρώνονται σίγουρα, κάθε μια στην 

ώρα της, όταν ο Κύριος αποφασίσει ότι είναι το πιο ωφέλιμο.

Εκείνο που ο Θεός υπόσχεται το σφραγίζει και το υπογράφει με το αίμα που

 έχυσε στο σταυρό. Γι΄ αυτό, όταν μας έρχεται να αναστενάξουμε βαθιά, 

θλιμμένοι από το βάρος των δυσκολιών, αισθανόμενοι ότι δεν έχουμε 

κανένα άλλο στήριγμα παρά μόνον τον Θεό, αναστενάζουμε αλλά χωρίς

 να απελπιζόμαστε, διότι «τί γάρ μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ παρὰ 

σοῦ τί ἠθέλησα ἐπὶ τῆς γῆς;» (Ψαλ. 72,25).

Ο Θεός ημών, εντούτοις, θα εισακούσει και θα παρηγορήσει σίγουρα ημάς, 

ιδιαιτέρως δε, εφόσον καταφέραμε να εφαρμόσουμε εκείνο το τελειώτερο το

 οποίο εντέλλεται ημίν, να αγαπούμε τους εχθρούς μας (Ματθ. 5,44).

Να προσεύχεσθε για το καλό των διωκτών Υμών, να ζητάτε την ευλογία

 του Θεού γι΄ αυτούς, και όχι να τους  καταριέστε (Ρωμ. 12,14).

Ω, ποία μεγαλειότις, ω, ποία τελειότις! Το να σεβόμαστε τις αρχές του κράτους

 φαίνεται κάπως φυσικό ύστερα από αυτό που λέει ο απόστολος των εθνών στους

 Ρωμαίους, (Ρωμ. 13,1-7), ακόμη και το να προσευχόμαστε για τους έχοντας

 την εξουσία (Α΄Τιμ. 2,2), αλλά το να προσευχόμαστε για τους εχθρούς, 

συμπεριλαμβανομένων και εκείνων των αρχόντων που είναι εχθρικά διακείμενοι

 προς την Εκκλησία, ε, αυτό πια, είναι παράδοξο!

Παρ΄ όλα αυτά, δεν είναι άραγε γεμάτη η Εκκλησία μας από διαφόρων ειδών 

παράδοξα; Δεν είναι ακατανόητα παράδοξον η ενσάρκωση της υποστάσεως 

του Υιού του Θεού; Δεν είναι παράδοξον η άσπορος σύλληψις του Χριστού

 και η υπέρ φύσιν γέννησίς Του από Παρθένο;

Δεν είναι άραγε παράδοξον το ότι τρώγοντας ψωμί και πίνοντας κρασί γινόμαστε

 μέλη του Σώματος του Χριστού και με αυτό και μέτοχοι της εν Θεώ ζωής;

Οπότε, το να αγαπάει κάποιος τους εχθρούς του, και να ζητάει το έλεος

 του Θεού γι΄ αυτούς είναι όντως παράδοξον.
Όμως, ακριβώς αυτή η παραδοξότητα είναι που μας κάνει να ομοιάζουμε 

με τον Ίδιον τον Θεόν. Η κρίσις και η εκδίκησις είναι του Θεού.

Εκείνος είπε ότι σε Αυτόν ανήκουν η εκδίκησις και η ανταπόδωσις. 

Ο Κύριος θα δικαιώσει τον αδικημένον (Δευτ. 32,35-36) και είναι φοβερό 

να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού Θεού (Εβρ. 10, 31).

Αυτός δεν τιμωρεί πάντοτε τους αδίκους· αλλά ακόμη, κι όταν τους 

τιμωρεί δεν το κάνει πάντοτε με ορατό τον τρόπο. 

Διότι, εάν τιμωρούσε όλους τους ενόχους κατά τάξην, και εάν το έκανε

 αυτό με ορατό τρόπο, τί θα απέμενε να συντελεστεί για 

την τελευταία Κρίση;

Σε τούτον τον κόσμο, αγαπημένοι μας αδελφοί, υποφέρουν και οι καλοί και

 οι κακοί. Αλλά, αν και τα παθήματα είναι ίδια, και για αυτούς που κατά κάποιο

 τρόπο τα αξίζουν και για εκείνους που δεν έχουν καμία υπαιτιότητα, εντούτοις,

 η διάκρισις μεταξύ των μεν και των δε, δεν εξαφανίζεται, λέει ο ιερός Αυγουστίνος.

Υπάρχει διαφορά μεταξύ αυτών που υποφέρουν, ακόμη κι αν ο τρόπος που

 υποφέρουν τα δεινά είναι όμοιος, έστω και ο πόνος ακόμη να είναι ίδιος,

 όμως ούτε η καταδίκη, αλλά ούτε η βοήθεια που είναι του Θεού είναι ίδιες.

Όπως ακριβώς μέσα στην ίδια φωτιά ο χρυσός αστράφτει ενώ τα άχυρα

 καίγονται, ή όπως κάτω από το ίδιο αλώνι, τα στάχια κόβονται ενώ το

 σιτάρι αλωνίζεται, έτσι και όταν η ίδια δύναμη χτυπάει, τους μεν καλούς 

τους δοκιμάζει, τους καθαρίζει, τους διορθώνει, τους δε κακούς τους τιμωρεί,

 τους συντρίβει και τους διαλύει.

Έτσι, κατά τον ίδιο πειρασμό, οι κακοί καταρώνται και βλασφημούν τον Θεό 

ενώ οι καλοί προσεύχονται και Τον δοξολογούν. Δεν είναι, λοιπόν, πρωτίστως 

σημαντικό το ποια και πόσα είναι τα βάσανα, αλλά το ποιος και πώς τα υπομένει.

Εν τέλει, δεν είναι, άραγε, περισσότερο μακάριοι εκείνοι ακριβώς οι

 ονειδιζόμενοι, οι δεδιωγμένοι και υβριζόμενοι με ψευδείς και πονηρές 

κατηγορίες ένεκεν του Χριστού (Ματθ. 5,11); 

Το αποκορύφωμα όλων των μακαρισμών δεν είναι στην πραότητα, 

ούτε στην καθαρότητα της καρδίας, ούτε ακόμη, στην ειρήνη της ψυχής 

και στην μετάδοση αυτής, ούτε καν, στην δικαιοσύνη.

Το αποκορύφωμα είναι στο χάρισμα του να υπομένει κάποιος την αδικία, 

τους ονειδισμούς, τους διωγμούς και τις συκοφαντίες χάριν της ζωής εν Χριστώ.

Κι όταν ο άνθρωπος αγγίξει αυτήν την κορυφή τότε η χαρά μόνη της τον 

επισκέπτεται, μη ερχόμενη αυτή κατ΄ αναλογίαν με τα έργα, ούτε πάλι ως 

αμοιβή για τους μεγάλους άθλους και τις αρνήσεις, αλλ΄ όπως είπαμε στην

 αρχή, έρχεται ως χάρις, ως υπέροχο και τέλειο δώρο του ελέους του Θεού.

Αυτή η εγκύκλιος επιστολή, αγαπημένοι μας εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές,

 είναι γραμμένη στο κελί των προφυλακισμένων των φυλακών των Σκοπίων

 όπου είμεθα εγκλεισμένοι ήδη εδώ και δέκα μήνες.

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες κρατούμεθα είναι ωμές και απάνθρωπες.

Κατά τους θερινούς μήνες, σχεδόν καθ΄ όλη τη διάρκεια της ημέρας δεν είχαμε 

νερό, με λίγη τροφή και κανενός είδους ιατρική παρακολούθηση.

Κλειδωμένοι για 23 ώρες και με μία μόνον ώρα παραμονής στον

 καθαρό αέρα την ημέρα. Κάθε τι που λαμβάνουμε περνάει από 

ενδελεχή έλεγχο και για οτιδήποτε είναι γραμμένο σε ξένη γλώσσα 

περιμένουμε μήνες την άδεια από το δικαστήριο για να μας παραδοθεί.

Παρ΄ όλα αυτά, ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού και διαθέτει χαρίσματα 

ώστε να μπορεί να προσαρμόζεται στις εξωτερικές συνθήκες, και έτσι, 

κάθε προφυλακισμένος, αργά ή γρήγορα, αποδέχεται την ωμά διαγραφόμενη 

πραγματικότητα και ζει σ΄ αυτήν και μαζί μ΄ αυτήν.

Οι περισσότεροι από τους προφυλακισμένους δεν έχουν  καταδικαστεί,

 αυτοί ή περιμένουν την ημέρα της δίκης τους ή την απόφαση της καταδίκης τους.

 Αυτή ακριβώς η αβεβαιότητα είναι το πιο δύσκολο πράγμα στην προφυλάκιση.

Ο άνθρωπος μπορεί να συνηθίσει τον αποπνικτικά μικρό χώρο του

 κελίου των ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων να τον μοιράζει και με 

άλλους συγκρατούμενους του, μπορεί να προσαρμοστεί και σε μια ζωή 

μέσα σε τέσσερις υγρούς και μουχλιασμένους τοίχους, ακόμη και 

η έλλειψη τροφής και ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως δεν μπορούν

 να τον πτοήσουν τόσο, όσο έχει τη δύναμη αυτό να το κάνει και να τον 

πτοήσει η αναμονή της εκδικάσεως της υποθέσεώς του και 

η δικαστική απόφασις.

Η κατάστασις των προφυλακισμένων ίσως μπορεί να συγκριθεί με αυτήν των

 εγκληματιών που μετά τον θάνατό τους αναμένουν την προσωρινή τους καταδίκη. 

Αυτοί, αργότερα, ύστερα από την τελική κρίση, θα εκτίσουν την ποινή τους, 

αλλά η ίδια η αναμονή της ποινής είναι ήδη ποινή.

Εάν θα μπορέσουμε να ισχυριστούμε για τους εγκληματίες, ότι και πριν από την 

δίκαια απόφαση για την κόλαση ήδη την περιμένουν αυτή σε ένα είδος κολάσεως,

 τότε για τους προφυλακισμένους μπορούμε να πούμε, ότι τελούν υπό δεσμά, 

συχνά πιο βαριά από εκείνα που θα αντιμετωπίσουν ύστερα από την εκδίκαση 

και την απόφαση.

Ύστερα από όλα αυτά, θα θέλαμε μόνον να Σας παρακαλέσουμε έτσι όπως 

ο Απόστολος Παύλος παρακαλεί τους φωτισμένους «μιμνήσκεσθε τῶν δεσμίων

 ὡς συνδεδεμένοι, τῶν κακοχουμένων ὡς καὶ αὐτοὶ ὄντες ἐν σώματι» (Εβρ. 13, 3).

Ενθυμήσθε ημάς αλλά μην μεριμνάτε υπέρ του δέοντος περί ημών.

Τα άδικα δεσμά ελευθέρωσαν πολλούς από τις αμαρτίες τους, τις εκούσιες 

και τις ακούσιες. Έτσι και τα δικά μας αυτά δεσμά και δεινά, 

εάν τα υπομένουμε εξ αιτίας κάποιας αμαρτίας με την οποίαν 

κάποιον αδικήσαμε ή βλάψαμε, είναι δίκαια.

Εάν πάλι, δεν υποφέρουμε εξ αιτίας κάποιων δικών μας αμαρτιών, τότε αυτοί οι 

πόνοι και τα βάσανα που υπομένουμε θα συντελέσουν μόνον εις το εκτυπώτερον 

μετασχείν του Χριστού και Υμών.

Τα από αδικία πάθη, εν Χριστώ αγαπημένοι αδελφοί, είναι ο συντομότερος

 δρόμος προς τα βάθη της θεογνωσίας.

Οπωσδήποτε, όταν τα πάθη αυτά γίνουν αποδεκτά εκουσίως, χωρίς 

εναντιόσεις και αντιρρήσεις και όταν υποστούν με χαρά. Με τα παθήματα 

και τις συμφορές που μας βρίσκουν, ιδιαιτέρως δε, εάν αυτά είναι 

αναξιοπαθούντα βάσανα, ανακαλύπτουμε και αληθινά επιβεβαιώνουμε

 το κατά πόσον είμεθα πλησίον του Θεού, ή καλύτερα, το πόσον 

Αυτός μας πλησίασε.

Ημείς πλησιάζουμε Αυτού, όταν με τα παθήματα μας συμμετέχουμε 

στη δική Του θυσία για τη ζωή του κόσμου. Μόνον η δική μας θυσία 

δεν είναι αρκετή για την συμφιλίωσή μας με το Θεό. 

Γι΄ αυτό και ήταν απαραίτητη η θυσία του Χριστού.

Όμως, η θυσία που εμείς προσφέρουμε, κάποτε μπορεί να μας συμφιλιώσει

 μεταξύ μας.

Εάν αυτή η δική μας ελάχιστη θυσία, την οποίαν εκουσίως και εθελουσίως

 προσφέρομεν εις τον Θεόν, συντελέσει εις το να επέλθει πλήρης συμφιλίωσις

 μετά των σχισματικών και εις την υπέρβασιν του υπάρχοντος σχίσματος,

 τότε όλα όσα υπομένουμε τα δέκα τελευταία χρόνια, μεταξύ των άλλων μερικές

 διώξεις, εξορίες και μεγάλο αριθμό φυλακίσεων, ας είναι από εμάς μόνον ένα

 μικρό λιθαράκι προς εκείνο το οποίον είναι το πιο πολύτιμο για την Εκκλησίαν,

 και αυτό είναι  η Ενότητά Της.

Έτι ευχόμεθα, προς τον Θεόν και Πατέρα, να Σας ενισχύει και να 

Σας στερεώνει στην ενότητα μετά του αγαπημένου Αυτού Υιού, ώστε

 συναζόμενοι εν ενί Σώματι συνεργεία του Αγίου Πνεύματος, από κοινού 

να δοξάζομεν τον εν Τριάδι Θεόν, αναμένοντας την παρουσία του 

Χριστού, διότι εν Αυτώ απεθάνομεν, και η ζωή ημών κέκρυπται σύν

 τω Χριστώ εν τω Θεώ. Και όταν ο Χριστός φανερωθεί, η ζωή ημών, 

τότε και ημείς συν Αυτώ θα φανερωθούμε δοξασμένοι 

στην παρουσία Του (Κολ. 3, 3-4).

πηγή