Περί λειτουργίας των πνευματικών νόμων (Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής).

Ο Γέροντας αγαπούσε να εργάζεται και δεν σταματούσε καθόλου στις ώρες πού επέτρεπε το πρόγραμμα. Το εργόχειρο μας τότε ήταν σταυρουδάκια σκαλιστά, τα οποία σκάλιζε με μεγάλην ευχέρεια και ταχύτητα, αφού εμείς ετοιμάζαμε το ξύλο. Έμενε μόνος του στο καλυβάκι πού του χτίσαμε μακρύτερα από μας, κι εμείς πηγαίναμε να τον βρούμε το μεσημέρι και μετά φεύγαμε ο καθένας μόνος του.

 
Το μέρος εκεί ήταν απόμερο και ήσυχο, αλλά ήταν πιο εκτεθειμένο στους καιρούς. Έτσι, το κρύο ήταν περισσότερο, ώσπου τον πείσαμε να του βάλουμε λίγη θέρμανσι με καμμιά σόμπα. Πήρα, εγώ ο ευτελής, τα μέτρα και ετοίμασα τα υλικά, για να την φτιάξω με λαμαρίνα απ'; έξω και μέσα χτιστή με πηλό. Ετοιμάστηκα για την επομένη, όπως του έταξα αποβραδίς, και το πρωί μάζεψα τα εργαλεία μου και τα υλικά και πήγα κάπου εκεί κοντά να την φτιάξω και να την τοποθετήσω μετά. Έβαλα μετάνοια, όπως πάντα, και άρχισα με καλό καιρό, γιατί δούλευα έξω στο ύπαιθρο.
Μόλις μέτρησα και έκοψα τα εξαρτήματα και άρχισα να δουλεύω, χάλασε απότομα ο καιρός. Μετά, εύρισκα μια παράξενη δυσκολία σε ο,τιδήποτε και αν επιχειρούσα να κάμω. Φυσούσε ένας παράξενος αέρας, πού δεν είχε κατεύθυνσι προς κανένα σημείο, μόνο σήκωνε τα πάντα κατ'; επάνω μου και μου 'φερνε στο πρόσωπο ο,τιδήποτε βρισκόταν στον τόπο: λαμαρίνες, σανίδες, παλιόχαρτα και άμμο. Παραδόξως μου έφευγαν τα εργαλεία και κατρακυλούσαν μακριά χωρίς λόγο, διότι ο τόπος δεν ήταν παντελώς κατωφερής. Τα καρφιά στράβωναν χωρίς λόγο, με την παραμικρή πίεσι, έσπαζαν τα τρυπάνια, άλλαζαν τα σχέδια μου, πού τα είχα μετρημένα και κομμένα με ακρίβεια.
Στην αρχή δεν υπελόγισα τίποτε και βιαζόμουν να επαναφέρω τα πράγματα στην ταξί και να συνεχίσω. Σε λίγο όμως το πράγμα έγινε πολύ αισθητό, ότι κάτι συνέβαινε. Σταμάτησα λίγο όμως, γιατί είχα κατασυντρίψει κυριολεκτικά και όλα μου τα δάχτυλα, και μια παράξενη ταραχή μέσα μου, μου προκαλούσε οργή, σύγχυσι, ανυπομονησία. «Περίεργο πράγμα, λέω, κάτι συμβαίνει»! Εν τω μεταξύ και ο καιρός επεδεινώθη, πού με ανάγκασε να διακόψω, και πήγα στον Γέροντα. Αυτή η κατασκευή απαιτούσε δυο με τρεις, το πολύ, ώρες δουλειά και πέρασαν περισσότερο από έξι ώρες, χωρίς να έχω κάνει τίποτα.
Τότε θυμήθηκα κάτι πού μου είχε πη ο Γέροντας το πρωί, όταν ξεκίνησα, και δεν το έλαβα υπ' όψι. «Άντε να δούμε, μου είχε πη, θα κάμης τίποτε σήμερα;». Εγώ δεν έδωσα σημασία στο νόημα αυτών των λέξεων, αλλά σκέφτηκα πώς το είπε για να με ταπείνωση ίσως, γιατί ήξερα αυτή τη δουλειά. Μάλιστα φιλοδοξούσα να τελειώσω και συντομώτερα καν επιτυχέστερα, για να τον αναπαύσω, και με την κρυφή χαρά πώς μας επέτρεψε να του βάλωμε θέρμανσι και αυτό θα το έκανα μόνος μου εγώ!
Πήγα, λοιπόν, του χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε. Μόλις με είδε ταραγμένο, άρχισε να γελάη.
«Γέροντα, λέω, τι συμβαίνει εδώ; και γιατί μου είπες το πρωί σαν πρόρρησι, αν τελειώσω';; Αφού ξέρεις πώς για μένα τούτο ήταν παιχνίδι». «Εσύ τι συμπέρανες πώς ήταν», μου είπε χαριεντιζόμενος. «Πειρασμός, του είπα, σατανική ενέργεια». «Αυτό ήταν, μου απάντησε. Και άκουσε να μάθης το φαινόμενο σε σένα μυστήριο. Το βράδυ στην προσευχή μου, όταν τελείωσα και ήθελα να ησυχάσω, είδα τον σατανά και απειλούσε να μου κάμη εμπόδια και πειρασμό στην απόφασί μου, πού είχα προγραμματίσει. Κι εγώ είπα στον Χριστό μας- 'Κύριέ μου, μη τον εμπόδισης, για να του δείξω πώς σε αγαπώ και θα υπομείνω το κρύο, όσο επιτρέψης Εσύ'. Και αυτός ήταν ο λόγος, παιδί μου, πού έγιναν όλα αυτά, για να μην έχω σύντομα θέρμανσι, καθώς σεις επιθυμούσατε να μου ετοιμάσετε».
Εγώ, ο μάρτυς αυτού του δράματος, όταν άκουσα αυτή την λεπτομέρεια και τα μυστήρια της κρυπτής προνοίας, με τα οποία λειτουργεί ο πνευματικός νόμος, έμεινα κατάπληκτος και εν σιωπή μονολογούσα· «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον και δόξαν των θαυμάσιων Σου»! Το γεγονός αυτό με βοήθησε να καταλάβω τη δύναμι του λόγου των Γερόντων, πού κατά τον αββά Ποιμένα και τον αββά Δωρόθεο- κρύβουν μέσα τους δύναμι και ενέργεια της χάριτος, σαν δείγμα της προσωπικής των καταστάσεως και πείρας. 
Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

πηγή

Περί λειτουργίας των πνευματικών νόμων (Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής).

Ο Γέροντας αγαπούσε να εργάζεται και δεν σταματούσε καθόλου στις ώρες πού επέτρεπε το πρόγραμμα. Το εργόχειρο μας τότε ήταν σταυρουδάκια σκαλιστά, τα οποία σκάλιζε με μεγάλην ευχέρεια και ταχύτητα, αφού εμείς ετοιμάζαμε το ξύλο. Έμενε μόνος του στο καλυβάκι πού του χτίσαμε μακρύτερα από μας, κι εμείς πηγαίναμε να τον βρούμε το μεσημέρι και μετά φεύγαμε ο καθένας μόνος του.
Το μέρος εκεί ήταν απόμερο και ήσυχο, αλλά ήταν πιο εκτεθειμένο στους καιρούς. Έτσι, το κρύο ήταν περισσότερο, ώσπου τον πείσαμε να του βάλουμε λίγη θέρμανσι με καμμιά σόμπα. Πήρα, εγώ ο ευτελής, τα μέτρα και ετοίμασα τα υλικά, για να την φτιάξω με 
λαμαρίνα απ'; έξω και μέσα χτιστή με πηλό. Ετοιμάστηκα για την επομένη, όπως του έταξα αποβραδίς, και το πρωί μάζεψα τα εργαλεία μου και τα υλικά και πήγα κάπου εκεί κοντά να την φτιάξω και να την τοποθετήσω μετά. Έβαλα μετάνοια, όπως πάντα, και άρχισα με καλό καιρό, γιατί δούλευα έξω στο ύπαιθρο.
Μόλις μέτρησα και έκοψα τα εξαρτήματα και άρχισα να δουλεύω, χάλασε απότομα ο καιρός. Μετά, εύρισκα μια παράξενη δυσκολία σε ο,τιδήποτε και αν επιχειρούσα να κάμω. Φυσούσε ένας παράξενος αέρας, πού δεν είχε κατεύθυνσι προς κανένα σημείο, μόνο σήκωνε τα πάντα κατ'; επάνω μου και μου 'φερνε στο πρόσωπο ο,τιδήποτε βρισκόταν στον τόπο: λαμαρίνες, σανίδες, παλιόχαρτα και άμμο. Παραδόξως μου έφευγαν τα εργαλεία και κατρακυλούσαν μακριά χωρίς λόγο, διότι ο τόπος δεν ήταν παντελώς κατωφερής. Τα καρφιά στράβωναν χωρίς λόγο, με την παραμικρή πίεσι, έσπαζαν τα τρυπάνια, άλλαζαν τα σχέδια μου, πού τα είχα μετρημένα και κομμένα με ακρίβεια.
Στην αρχή δεν υπελόγισα τίποτε και βιαζόμουν να επαναφέρω τα πράγματα στην ταξί και να συνεχίσω. Σε λίγο όμως το πράγμα έγινε πολύ αισθητό, ότι κάτι συνέβαινε. Σταμάτησα λίγο όμως, γιατί είχα κατασυντρίψει κυριολεκτικά και όλα μου τα δάχτυλα, και μια παράξενη ταραχή μέσα μου, μου προκαλούσε οργή, σύγχυσι, ανυπομονησία. «Περίεργο πράγμα, λέω, κάτι συμβαίνει»! Εν τω μεταξύ και ο καιρός επεδεινώθη, πού με ανάγκασε να διακόψω, και πήγα στον Γέροντα. Αυτή η κατασκευή απαιτούσε δυο με τρεις, το πολύ, ώρες δουλειά και πέρασαν περισσότερο από έξι ώρες, χωρίς να έχω κάνει τίποτα.
Τότε θυμήθηκα κάτι πού μου είχε πη ο Γέροντας το πρωί, όταν ξεκίνησα, και δεν το έλαβα υπ' όψι. «Άντε να δούμε, μου είχε πη, θα κάμης τίποτε σήμερα;». Εγώ δεν έδωσα σημασία στο νόημα αυτών των λέξεων, αλλά σκέφτηκα πώς το είπε για να με ταπείνωση ίσως, γιατί ήξερα αυτή τη δουλειά. Μάλιστα φιλοδοξούσα να τελειώσω και συντομώτερα καν επιτυχέστερα, για να τον αναπαύσω, και με την κρυφή χαρά πώς μας επέτρεψε να του βάλωμε θέρμανσι και αυτό θα το έκανα μόνος μου εγώ!
Πήγα, λοιπόν, του χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε. Μόλις με είδε ταραγμένο, άρχισε να γελάη.
«Γέροντα, λέω, τι συμβαίνει εδώ; και γιατί μου είπες το πρωί σαν πρόρρησι, αν τελειώσω';; Αφού ξέρεις πώς για μένα τούτο ήταν παιχνίδι». «Εσύ τι συμπέρανες πώς ήταν», μου είπε χαριεντιζόμενος. «Πειρασμός, του είπα, σατανική ενέργεια». «Αυτό ήταν, μου απάντησε. Και άκουσε να μάθης το φαινόμενο σε σένα μυστήριο. Το βράδυ στην προσευχή μου, όταν τελείωσα και ήθελα να ησυχάσω, είδα τον σατανά και απειλούσε να μου κάμη εμπόδια και πειρασμό στην απόφασί μου, πού είχα προγραμματίσει. Κι εγώ είπα στον Χριστό μας- 'Κύριέ μου, μη τον εμπόδισης, για να του δείξω πώς σε αγαπώ και θα υπομείνω το κρύο, όσο επιτρέψης Εσύ'. Και αυτός ήταν ο λόγος, παιδί μου, πού έγιναν όλα αυτά, για να μην έχω σύντομα θέρμανσι, καθώς σεις επιθυμούσατε να μου ετοιμάσετε».
Εγώ, ο μάρτυς αυτού του δράματος, όταν άκουσα αυτή την λεπτομέρεια και τα μυστήρια της κρυπτής προνοίας, με τα οποία λειτουργεί ο πνευματικός νόμος, έμεινα κατάπληκτος και εν σιωπή μονολογούσα· «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον και δόξαν των θαυμάσιων Σου»! Το γεγονός αυτό με βοήθησε να καταλάβω τη δύναμι του λόγου των Γερόντων, πού κατά τον αββά Ποιμένα και τον αββά Δωρόθεο- κρύβουν μέσα τους δύναμι και ενέργεια της χάριτος, σαν δείγμα της προσωπικής των καταστάσεως και πείρας.

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής.      
 πηγή
το είδαμε εδώ

Το πρόβλημα στη βάση του είναι μεταφυσικό-πνευματικό.

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Πολλοί από μας κατηγορούμε τους πολιτικούς για τη δημιουργία, το γιγάντωμα και τη διαιώνιση της κρίσης και πολύ καλά κάνουμε από μία άποψη.

Πλην όμως όταν οι πολιτικοί μας χάιδευαν τα αυτιά ονομάζοντάς μας κυρίαρχο λαό, όταν μας χορηγούσαν επιδοτήσεις για να θάβουμε τα φρούτα στις χωματερές, όταν μας διόριζαν σκανδαλωδώς διογκώνοντας κι άλλο τον ήδη διογκωμένο δημόσιο τομέα, όταν σε περιφερειακό νοσοκομείο διορίζονταν σαράντα άτομα σε θέση οδηγού ασθενοφόρου τη στιγμή που ουσιαστικά δεν υπήρχε ασθενοφόρο, αλλά ένα παμπάλαιο όχημα της νομαρχίας που εκτελούσε χρέη ασθενοφόρου, όταν βλέπαμε την ηθική τους εξαχρείωση και τους ονομάζαμε λεβέντες, όταν τα κριτήρια της ψήφου μας συνοψίζονταν στο σύνθημα “ψηφίστε Σούλα για μια θεσούλα”,'οταν το ένα, όταν το άλλο, τότε τι περιμένουμε;

Δε θα ξεχάσω την αντίδραση κάποιων συμπατριωτών μας όταν έμαθαν ότι έπαψε επιτέλους η χορήγηση επιδομάτων μετά από απόφαση της αρμόδιας Α΄ βάθμιας Υγειονομικής Επιτροπής, τα οποία επιδόματα από ένα χρονικό σημείο και πέρα δεν εδικαιούντο και παρά ταύτα καταχρηστικά τα ελάμβαναν!

Φωνές, θορυβώδεις διαμαρτυρίες του τύπου "με αδίκησαν" και το περίφημο "τόσα χρόνια το έπαιρνα κι αυτοί μου το κόψανε"! Δηλαδή κατά τη συλλογιστική των κυρίων αυτών θα πρέπει να λαμβάνουν διά βίου τα σχετικά επιδόματα αν και οι κανονισμοί επιτάσσουν διαφορετικά!

Κι αντί να επαινέσουμε τα μέλη των επιτροπών γιατί εφαρμόζουν το νόμο και συντελούν στην εξοικονόμηση εξόδων και στην περιστολή των περιττών δαπανών εμείς τους εξουθενώνουμε!

Υπάρχουν πάμπολλα παρόμοια παραδείγματα όπως αυτό της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, των φοροαπαλλαγών, των φοροκλοπών κ.τ.ο.

Πολλοί από μας που κατηγορούμε και δικαίως τους πολιτικούς αν είμασταν στη θέση τους πιθανώς να κάναμε και χειρότερα!

Νομίζω ότι ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας έχει απόλυτο δίκαιο προσεγγίζοντας το θέμα απ’ την πνευματική-μεταφυσική οπτική. Συγκεκριμένα είχε πει ότι “Η κρίση που διέρχεται η Ελλάδα, επηρεάζει το ευρύτερο περιβάλλον. Η ουσία της Η ουσία της κρίσης είναι η διαφθορά και τη διαφθορά την τρέφουν τρεις ρίζες: η πλεονεξία και φιλαργυρία, το ψέμα και η αποφυγή της αυτοκριτικής καθώς και ο εγωκεντρισμός που διώχνει την αγάπη”.

Το πρόβλημα στη βάση του είναι μεταφυσικό-πνευματικό. Συναρτάται οντολογικά με τις σχέσεις μας με το Θεό, το συνάνθρωπο και τον εαυτό μας.

Στις κρίσιμες αυτές στιγμές που απειλείται η κοινωνική συνοχή και κυριαρχεί η αβεβαιότητα για το αύριο απουσιάζει η καταφυγή στο Θεό και η μετάνοια.

Είναι λυπηρό ότι οι πολιτικοί μας στα διαγγέλματα και τις δηλώσεις τους δεν Τον επικαλούνται είτε γιατί δεν πιστεύουν στην ύπαρξή Του είτε γιατί κάτι τέτοιο είναι ντεμοντέ.

Το ακόμη πιο λυπηρό είναι το γεγονός ότι πολλοί συμπατριώτες μας "μπαστακώνονται" μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες και πέραν τούτου ουδέν.

Οι βαπτισμένοι όμως στο όνομα της Αγίας Τριάδας Ορθόδοξοι χριστιανοί που πιστεύουμε ακράδαντα στην παντοδυναμία Του και έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας για υπέρβαση της κρίσης σ’ Αυτόν καλούμαστε σε εκστρατεία προσευχής και νινευιτική μετάνοια προκειμένου να κάμψουμε τη φιλανθρωπία Του πιστεύντας ακραδάντως ότι για τις βοώσες μέχρι ουρανού αμαρτίες μας επέτρεψε να δοκιμαστούμε.

Ας μην καμπτόμαστε λοιπόν ως και οι μη έχοντες ελπίδα. Αλλά ας αγωνιστούμε εντονότερα για την κάθαρση από τα βδελυκτά μας πάθη, την αιτία της αποστασίας μας απ την Πηγή της Ζωής.

πηγή
το είδαμε εδώ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΣΕΙΣΜΟΙ

ΑΣ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ...

ΠΟΛΛΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ.ΑΦΟΥ ΕΓΩ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΝΑ ΒΡΩ
ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΣΕΙΣΜΟΙ.

ΩΣ ΓΝΩΣΤΟ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΤΗΝ ΧΑΣΑΜΕ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΕΜΝΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΕΠΕΡΝΑΝ ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΜΕ ΤΟ ΔΟΡΥ ΤΟΥΣ,ΕΚΑΝΑΝ ΑΙΜΟΜΙΞΙΕΣ ΚΑΙ ΣΠΑΤΑΛΗ ΖΩΗ.

ΕΔΩ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΚΡΥΒΕΙ ΘΥΣΑΥΡΟ ΜΕΓΑΛΟ.ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ.ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΥΘΗΤΟΣ ΘΥΣΑΥΡΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ
ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ.

ΠΡΩΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ.
ΤΟ ΑΝΑΛΥΕΙ Ο ΠΑΠΑ ΣΑΒΒΑΣ ΑΧΧΙΛΕΩΣ.......

Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΑΔΙ ΙΑΠΩΝΙΑ

ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΤΣΙΠΑΚΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΜΦΥΤΕΥΤΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.

Μια εντυπωσιακή μαρτυρία έφτασε στη σελίδα Votegreece.gr λίγες μέρες μετά τον φονικό σεισμό στην Ιαπωνία.

Πριν λίγες μέρες ακριβώς μετά τον φονικό σεισμό της Ιαπωνίας επισκέφτηκε το Άγιο Όρος και συγκεκριμένα την μονή Εσφιγμένου κάποιος κύριος. Στην επίσκεψη του που δεν ήταν για πρώτη φορά επιχείρησε να δει κάποιον Πατέρα ασκητή (συγκεκριμένο) για να συζητήσει και να πάρει την ευλογία του.
Στην συζήτηση που είχαν ο Πατέρας ασκητής του εκμυστηρεύτηκε μια πληροφορία που σίγουρα ακούγοντας την μας σόκαρε.
Του είπε ο Πατέρας… Παιδί μου ο σεισμός στη Ιαπωνία δεν έγινε τυχαία.
Στην Ιαπωνία βρίσκεται το εργοστάσιο που δόθηκε η εντολή από την Ελληνική κυβέρνηση να κατασκευαστούν τα τσιπάκια για την κάρτα του πολίτη. Μετά τον σεισμό και το τσουνάμι που προκλήθηκε το εργοστάσιο υπέστη σοβαρές ζημίες και σταμάτησε η λειτουργία του αυτή τη στιγμή.
Του είπε ακόμη πως το θέμα με την Κάρτα του Πολίτη προς το παρόν θα ανασταλεί λόγο των ζημιών που υπέστη το εργοστάσιο και κάνεις δεν πρέπει να αποδεχτεί αυτή τη κάρτα διότι είναι το προχάραγμα και η αποδοχή στον αντίχριστο.
Τα παραπάνω λόγια μας τα εκμυστηρεύτηκε ο κύριος που επισκέφτηκε το Άγιο Όρος .

Να θυμίσουμε ότι η Ιαπωνία είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως στην τεχνολογία τέτοιου είδους εξαρτημάτων.

ΠΗΓΗ.........http://www.votegreece.gr/archives/10539

ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΕΜΝΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ.ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ 1999 ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΛΟΓΟ ΕΓΙΝΕ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ.

ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΟΤΙ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΣΕΙΣΜΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ,Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ,ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ,ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ,ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΠΑΘΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΥΠΟΣΤΕΙ  Η ΚΑΛΑΜΑΤΑ.ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΝ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ ΤΟΤΕ ΤΟΝ ΣΕΙΣΜΟ.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΠΟΛΛΟΙ ΕΛΕΓΑΝ ΟΤΙ ΕΠΕΙΔΗ ΣΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΕΙΧΑΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ  ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΕΡΙΓΕΛΟΥΣΑΝ ΕΓΙΝΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ,ΠΡΟΠΕΡΣΙ.

ΑΛΛΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΡΑΔΙΩΦΟΝΟΥ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

  

ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΜΑΚΡΗ. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ.Η ΨΗΦΙΣΗ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ 

το είδαμε εδώ

Οι Πνευματικοί Νόμοι

Ο Γέροντας αγαπούσε να εργάζεται και δεν σταματούσε καθόλου στις ώρες που επέτρεπε το πρόγραμμα. Το εργόχειρό μας τότε ήταν σταυρουδάκια σκαλιστά, τα οποία σκάλιζε με μεγάλη ευχέρεια και ταχύτητα, αφού εμείς ετοιμάζαμε το ξύλο. Έμενε μόνος του στο καλυβάκι που του χτίσαμε μακρύτερα από μας, κι εμείς πηγαίναμε να τον βρούμε το μεσημέρι και μετά φεύγαμε ο καθένας μόνος του.

Το μέρος εκεί ήταν απόμερο και ήσυχο, αλλά ήταν πιο εκτεθειμένο στους καιρούς. Έτσι, το κρύο ήταν περισσότερο, ώσπου τον πείσαμε να του βάλουμε λίγη θέρμανση με καμιά σόμπα. Πήρα, εγώ ο ευτελής, τα μέτρα και ετοίμασα τα υλικά, για να την φτιάξω με λαμαρίνα απ’έξω και μέσα χτιστή με πηλό. Ετοιμάστηκα για την επομένη, όπως του έταξα αποβραδίς, και το πρωί μάζεψα τα εργαλεία μου και τα υλικά και πήγα κάπου εκεί κοντά να την φτιάξω και να την τοποθετήσω μετά. Έβαλα μετάνοια, όπως πάντα, και άρχισα με καλό καιρό, γιατί δούλευα έξω στο ύπαιθρο.

Μόλις μέτρησα και έκοψα τα εξαρτήματα και άρχισα να δουλεύω, χάλασε απότομα ο καιρός. Μετά έβρισκα μια παράξενη δυσκολία σε οτιδήποτε και αν επιχειρούσα να κάνω. Φυσούσε ένας παράξενος αέρας, που δεν είχε κατεύθυνση προς κανένα σημείο, μόνο σήκωνε τα πάντα κατ’ επάνω μου και μου ‘φερνε στο πρόσωπο οτιδήποτε βρισκόταν στον τόπο: λαμαρίνες, σανίδες, παλιόχαρτα και άμμο. Παραδόξως μου έφευγαν τα εργαλεία και κατρακυλούσαν μακριά χωρίς λόγο, διότι ο τόπος δεν ήταν παντελώς κατωφερής. Τα καρφιά στράβωναν χωρίς λόγο, με την παραμικρή πίεση, έσπαζαν τα τρυπάνια, άλλαζαν τα σχέδια μου, που τα είχα μετρημένα και κομμένα με ακρίβεια.

Στην αρχή δεν υπολόγισα τίποτε και βιαζόμουν να επαναφέρω τα πράγματα στην τάξη και να συνεχίσω. Σε λίγο όμως το πράγμα έγινε πολύ αισθητό. Κάτι συνέβαινε. Σταμάτησα λίγο όμως, γιατί είχα κατασυντρίψει κυριολεκτικά και όλα μου τα δάχτυλα και μια παράξενη ταραχή μέσα μου, μου προκαλούσε οργή, σύγχυση, ανυπομονησία. «Περίεργο πράγμα, λέω, κάτι συμβαίνει»! Εν τω μεταξύ και ο καιρός επιδεινώθηκε τόσο που με ανάγκασε να διακόψω και πήγα στον Γέροντα. Αυτή η κατασκευή απαιτούσε δυο με τρεις, το πολύ, ώρες δουλειά και πέρασαν περισσότερο από έξι ώρες, χωρίς να έχω κάνει τίποτα.

Τότε θυμήθηκα κάτι πού μου είχε πει ο Γέροντας το πρωί, όταν ξεκίνησα και δεν το έλαβα υπ’ όψι. «Άντε να δούμε, μου είχε πει, θα κάνεις τίποτε σήμερα;». Εγώ δεν έδωσα σημασία στο νόημα αυτών των λέξεων, αλλά σκέφτηκα πώς το είπε για να με ταπεινώσει ίσως, γιατί ήξερα αυτή τη δουλειά. Μάλιστα φιλοδοξούσα να τελειώσω και συντομότερα και επιτυχέστερα, για να τον αναπαύσω, και με την κρυφή χαρά πως μας επέτρεψε να του βάλουμε θέρμανση και αυτό θα το έκανα μόνος μου εγώ!

Πήγα, λοιπόν, του χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε. Μόλις με είδε ταραγμένο, άρχισε να γελάει.

«Γέροντα, λέω, τι συμβαίνει εδώ; και γιατί μου είπες το πρωί σαν πρόρρηση, αν τελειώσω; Αφού ξέρεις πως για μένα τούτο ήταν παιχνίδι». «Εσύ τι συμπέρανες πώς ήταν», μου είπε χαριεντιζόμενος. «Πειρασμός, του είπα, σατανική ενέργεια». «Αυτό ήταν, μου απάντησε. Και άκουσε να μάθεις το φαινόμενο, που για σένα είναι μυστήριο. Το βράδυ στην προσευχή μου, όταν τελείωσα και ήθελα να ησυχάσω, είδα τον σατανά και απειλούσε να μου κάνει εμπόδια και πειρασμό στην απόφασή μου, πού είχα προγραμματίσει. Κι εγώ είπα στον Χριστό μας- ‘Κύριέ μου, μη τον εμποδίσεις, για να του δείξω πως Σε αγαπώ και θα υπομείνω το κρύο, όσο επιτρέψεις Εσύ’. Και αυτός ήταν ο λόγος, παιδί μου, πού έγιναν όλα αυτά, για να μην έχω σύντομα θέρμανση, καθώς σεις επιθυμούσατε να μου ετοιμάσετε».

Εγώ, ο μάρτυς αυτού του δράματος, όταν άκουσα αυτή την λεπτομέρεια και τα μυστήρια της κρυπτής προνοίας, με τα οποία λειτουργεί ο πνευματικός νόμος, έμεινα κατάπληκτος και εν σιωπή μονολογούσα· «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον και δόξαν των θαυμασίων Σου»! Το γεγονός αυτό με βοήθησε να καταλάβω τη δύναμη του λόγου των Γερόντων, πού κατά τον αββά Ποιμένα και τον αββά Δωρόθεο- κρύβουν μέσα τους δύναμη και ενέργεια της χάριτος, σαν δείγμα της προσωπικής των καταστάσεως και πείρας.

Διασκευασμένο Απόσπασμα από το Βιβλίο:
“Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής”

πηγή

Οι πνευματικοί νόμοι

ως λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι

                - Γέροντα, ποιοι νόμοι λέγονται πνευματικοί;

                - Θα σου εξηγήσω: Όπως στην φύση υπάρχουν οι φυσικοί νόμοι, έτσι και στην πνευματική ζωή υπάρχουν οι πνευματικοί νόμοι. Ας πούμε, όταν πετάη κανείς ένα βαρύ αντικείμενο ψηλά, με όσο περισσότερη ορμή και όσο πιο ψηλά το πετάξη, με τόσο μεγαλύτερη δύναμη θα πέση κάτω και θα συντριβή. Αυτός είναι φυσικός νόμος. Στην πνευματική ζωή, όσο περισσότερο υψώνεται κανείς με την υπερηφάνειά του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η πνευματική του πτώση και ανάλογα με το ύψος της υπερηφανείας του θα συντριβή. Γιατί ο υπερήφανος ανεβαίνει, φθάνει σε ένα σημείο και μετά πέφτει και σπάζει τα μούτρα του – «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται»[i]. Αυτός είναι πνευματικός νόμος.

                Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους φυσικούς και στους πνευματικούς νόμους: Ενώ οι φυσικοί νόμοι δεν έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους αλλάξη, οι πνευματικοί νόμοι έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος μπορεί να τους αλλάξη, γιατί έχει να κάνη με τον Δημιουργό και Πλάστη του, τον Πολυεύσπλαχνο Θεό. Αν δηλαδή καταλάβη αμέσως το ανέβασμα της υπερηφανείας του και πη: «Θεέ μου, εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου και υπερηφανεύομαι· συγχώρεσέ με!», αμέσως τα σπλαχνικά χέρια του Θεού τον αρπάζουν και τον κατεβάζουν απαλά κάτω, χωρίς να γίνη αντιληπτή η πτώση του. Έτσι δεν συντρίβεται, αφού προηγήθηκε η καρδιακή συντριβή με την μετάνοια που έδειξε.

                Το ίδιο ισχύει και για το «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβης»[ii], που λέει το Ευαγγέλιο. Αν δηλαδή «έδωσα μάχαιρα», κανονικά πρέπει να ξοφλήσω με μάχαιρα. Όταν όμως συναισθάνωμαι το σφάλμα μου, με μαχαιρώνη η συνείδησή μου και ζητάω συγχώρηση από τον Θεό, τότε πλέον παύουν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι και δέχομαι από τον Θεό την αγάπη Του σαν βάλσαμο.

                Μέσα δηλαδή στα κρίματα του Θεού, που είναι άβυσσος, βλέπουμε να αλλάζη ο Θεός, όταν αλλάζουν οι άνθρωποι. Όταν το άτακτο παιδί συνέρχεται, μετανοή και δέρνεται από την συνείδησή του, τότε ο Πατέρας του το χαϊδεύει με αγάπη και το παρηγορεί. Δεν είναι μικρό πράγμα να μπορή ο άνθρωπος να αλλάξη την απόφαση του Θεού! Κάνεις κακό; Ο Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι. Λές «ήμαρτον»; Σου δίνει ευλογίες.

Τα αρχοντόπουλα του Θεού

                Μερικοί άνθρωποι, παρόλο που μετάνοιωσαν για κάποιο σφάλμα τους και ο Θεός τους συγχώρεσε, οπότε έπαψαν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, αυτοί δεν ξεχνούν το σφάλμα τους. Ζητούν επίμονα από τον Θεό να τιμωρηθούν σ’ αυτήν την ζωή για το σφάλμα τους, για να εξοφλήσουν. Αφού λοιπόν επιμένουν, ο Καλός Θεός εκπληρώνει αυτό το φιλότιμο αίτημά τους, τους κρατάει όμως τοκισμένη την πληρωμή στο Ουράνιο Ταμιευτήριό Του, στον Παράδεισο. Αυτοί είναι τα αρχοντόπουλα του Θεού, είναι τα πιο φιλότιμα παιδιά του Θεού.

                Στο Λειμωνάριο[iii] λ.χ. αναφέρεται το εξής για τον αββά Ποιμένα τον βοσκό: Μια φορά τον επισκέφθηκε κάποιος και ζήτησε να τον φιλοξενήση στο κελλί του. Επειδή ο αββάς δεν είχε ιδιαίτερο χώρο για φιλοξενία, τακτοποίησε τον επισκέπτη στο κελλί του και αυτός πήγε να διανυκτερεύση σε μια σπηλιά. Το πρωί που επέστρεψε, τον ρώτησε ο επισκέπτης: «Πως τα πέρασες, αββά; Μήπως κρύωσες;». «Όχι, πέρασα καλά. Μπήκα σε μια σπηλιά και βρήκα μέσα ένα λιοντάρι να κοιμάται. Ξάπλωσα κι εγώ και ακούμπησα την πλάτη μου στην χαίτη του. Από τα χνώτα του η σπηλιά ήταν σαν φούρνος και δεν κρύωσα». «Καλά, δεν φοβήθηκες μήπως σε φάη το λιοντάρι;», τον ρώτησε ο επισκέπτης. «Όχι, του λέει ο αββάς, αλλά, να ξέρης, εμένα θα με φάνε τα θηρία». «Πως το ξέρεις αυτό;». «Εγώ στον κόσμο ήμουν βοσκός, του λέει ο αββάς, και κάποτε που βοσκούσα το κοπάδι μου οι σκύλοι μου καταξέσχισαν κάποιον περαστικό και, ενώ μπορούσα να τον σώσω, αδιαφόρησα. Από τότε ζητάω από τον Θεό συνέχεια να με φάνε τα θηρία. Πιστεύω να μου κάνη ο Θεός αυτό το χατίρι». Και πράγματι αυτόν τον αββά τον έφαγαν τα θηρία. Στην άλλη όμως ζωή αυτοί οι άνθρωποι θα είναι στον πιο εκλεκτό τόπο.

                - Γέροντα, διάβασα σε σχόλια κάποιου πατερικού βιβλίου ότι ο άνθρωπος, όταν κάνη κάποια αμαρτία, πρέπει να τιμωρηθή, για να πληρώση για το κακό που έκανε.

                - Όχι, δεν είναι έτσι. Ο άνθρωπος, αν μετανοιώση, δεν τιμωρείται· τον ελεεί ο Χριστός. Χρειάζεται πολλή προσοχή στα σχόλια, γιατί μπορεί ένας σχολιαστής να είναι αρκετά καλός, αλλά καμμιά φορά να κάνη λανθασμένες ερμηνείες. Αν κανείς δεν είναι σίγουρος ότι ο σχολιαστής είναι καλός, καλύτερα αν διαβάση μόνον το κείμενο. Και σ’ εμένα είπε κάποιος ότι τον Προφήτη Ησαΐα τον πριόνισαν[iv], γιατί έπρεπε να πριονισθή για τις αμαρτίες του κόσμου. Ενώ ο ίδιος παρακάλεσε τον Θεό να πριονισθή για τις αμαρτίες του κόσμου και ο Θεός υπέκυψε στην πολλή αγάπη που είχε για τον λαό. Αλλά για κάθε πριονιά ο Θεός θα του δώση και ένα στεφάνι. Είναι απαραίτητο να ξέρη κανείς μερικά πράγματα, για να καταλάβη κάποια άλλα. Ο αββάς Ποιμήν, για τον οποίο ανέφερα προηγουμένως, μπορούσε να καταλάβη τον Προφήτη Ησαΐα – αν και η περίπτωση του ενός διέφερε από του άλλου, γιατί στην περίπτωση του Προφήτη Ησαΐα υπήρχε η θυσία για τον κόσμο.

                - Έχουμε, Γέροντα, και στην εποχή μας τέτοια περιστατικά;

                - Ναι, βέβαια. Θυμάμαι κάποιο γεγονός που συνέβη, όταν ήμουν στην Μονή Φιλοθέου. Κάποιος μοναχός, όταν ήταν στον κόσμο, είχε κάψει έναν Τούρκο στον φούρνο, επειδή είχε σφάξει τον πατέρα του. Μετά μετανόησε, ήρθε στο Άγιο Όρος, έγινε μοναχός και είχε βάλει μια καλή σειρά. Μέρα-νύχτα όμως παρακαλούσε τον Θεό να επιτρέψη να καή και ο ίδιος. Μια φορά έπιασε πυρκαγιά στο Μοναστήρι. Εγώ τότε ήμουν δοχειάρης. Ετοίμασα δοχεία με νερό και τρέξαμε όλοι και σβήσαμε τη φωτιά. Τελικά αυτόν τον μοναχό τον βρήκαμε καμένο. Θα μου μείνη αλησμόνητη η σκηνή... Τι είχε γίνει; Αυτός τότε ήταν ογδόντα πέντε χρονών και τον διακονούσε ένας μοναχός που ήταν εβδομήντα πέντε. Εκείνη την ημέρα, για να τον ανακουφίση λίγο από τους πόνους των ρευματισμών, του έτριψε τα πόδια του με πετρέλαιο και τον κουκούλωσε κοντά στο τζάκι. Πετάχθηκε όμως μια σκανδαλήθρα από τα ξύλα της καστανιάς, πήρε φωτιά, κάηκε εκείνος και έπιασε φωτιά και όλο το μοναστήρι. Εγώ στενοχωρήθηκα πολύ για το γεγονός· δεν μπορούσα να ησυχάσω! Ύστερα μου είπε ο Πνευματικός: «Μην στενοχωριέσαι· αυτός ζητούσε από τον Θεό να καή, για να εξιλεωθή· αυτό ήταν δώρο Θεού».

Οι πνευματικοί νόμοι και η αγάπη του Θεού

                - Γέροντα, οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν πάντοτε αμέσως;

                - Αναλόγως. Πολλές φορές απορεί κανείς! Ενώ λίγο υπερηφανεύθηκε, αμέσως έσπασε τα μούτρα του· λειτούργησαν οι πνευματικοί νόμοι αστραπιαίως. Π.χ. καθαρίζει μία αδελφή τα τζάμια και της έρχεται ένας υπερήφανος λογισμός ότι τα καθαρίζει καλύτερα από την άλλη, οπότε κάτι συμβαίνει και, τσακ, σπάζει το τζάμι. Άλλες φορές λειτουργούν αργότερα.

                - Όταν, Γέροντα, οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν αμέσως, αυτό τι σημαίνει;

                - Αυτό είναι καλό. Τότε πρέπει να καταλάβη ο άνθρωπος ότι η αγάπη του Θεού τον προστατεύει, γιατί ξοφλάει  και δεν θα τα πληρώση όλα μαζεμένα. Όταν όμως δεν λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι σε έναν άνθρωπο, είναι επικίνδυνο, γιατί δείχνει ότι είναι απομακρυσμένο παιδί του Θεού· δεν είναι στο σπίτι Του. Υπάρχουν μερικοί που ενεργούν συνέχεια με υπερηφάνεια και δεν παθαίνουν τίποτε. Αυτό σημαίνει ότι η υπερηφάνειά τους ξεπέρασε την ανθρώπινη και έφθασε στον ανώτατο βαθμό της, στην δαιμονική υπερηφάνεια, στην έπαρση. Η πτώση τότε γίνεται από την άλλη μεριά της κορυφής, οπότε πέφτει κατ’ ευθείαν στην κόλαση. Είναι εωσφορική πτώση και δεν την βλέπουν όσοι βρίσκονται από την άλλη μεριά της κορυφής. Αυτούς δηλαδή δεν τους πιάνει ο πνευματικός νόμος σε τούτη την ζωή, αλλά ισχύει γι’ αυτούς το Αποστολικό: «Πονηροί άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι»[v].

                - Μπορεί, Γέροντα, να θαυμάση κανείς ένα έργο που έκανε και να γίνη κάποια ζημιά;

                - Ναι, γιατί λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι. Παίρνει την Χάρη Του ο Θεός από κάποιον και κάνει την ζημιά, για να συνετισθή ο άλλος που υπερηφανεύτηκε για το έργο του.

                - Δηλαδή, Γέροντα, όταν γίνεται ζημιά, σημαίνει ότι έχουν λειτουργήσει οι πνευματικοί νόμοι;

                - Φυσικά.

                - Αποκλείεται να είναι κανείς αδέξιος και να κάνη ζημιές;

                - Σπάνιες είναι αυτές οι περιπτώσεις. Γι’ αυτό, όσο μπορείτε, να ζήτε ταπεινά. Να σκέφτεσθε ότι δεν έχουμε τίποτε δικό μας. Όλα ο Θεός μας τα έχει δώσει. Όλα όσα έχουμε είναι του Θεού. Μόνον οι αμαρτίες είναι δικές μας. Αν δεν ταπεινωνώμαστε, θα λειτουργούν σ’ εμάς συνεχώς οι πνευματικοί νόμοι, μέχρις ότου καμφθή ο εγωισμός μας. Ο Θεός να δώση να γίνη αυτό, πριν μας βρη ο θάνατος.

                - Μπορεί, Γέροντα, ο άνθρωπος να μην καταλάβη ότι έχουν λειτουργήσει οι πνευματικοί νόμοι;

                - Αν δεν παρακολουθή κανείς τον εαυτό του, τίποτε δεν καταλαβαίνει και από τίποτε δεν βοηθιέται, ούτε ωφελείται.

                - Δηλαδή, Γέροντα, οι πνευματικοί νόμοι παύουν να λειτουργούν, μόνον όταν ταπεινωθή ο άνθρωπος;

                - Ναι, κυρίως με την ταπείνωση ή, όταν έχη κανείς το ακαταλόγιστο. Να σου πω ένα παράδειγμα: Μια γυναίκα έδερνε συνέχεια τον άνδρα της και αυτός δεν μιλούσε, για να μη χάση την αξιοπρέπειά του, γιατί ήταν και δάσκαλος. Λειτουργούσαν όμως σ’ αυτόν οι πνευματικοί νόμοι. Είχε ορφανέψει μικρός από πατέρα και η χήρα μάνα του με μια σύνταξη προσπαθούσε να τον σπουδάση, να τον κάνη δάσκαλο, και αυτός την έδερνε! Τι είχε τραβήξει η φουκαριάρα η μάνα του! Οπότε επέτρεψε ο Θεός να τον δέρνη η γυναίκα του, για να εξοφλήση. Ύστερα τι γίνεται; Πεθαίνει αυτός, και ο γιος του έδερνε την μάνα του. Ξόφλησε έτσι και αυτή. Παντρεύεται ο γιος και παίρνει μια ελαφρούτσικη, που τον έδερνε και έψελνε το «Χριστός Ανέστη»! Πως οικονόμησε ο Θεός, για να εξοφλήση και αυτός! Εδώ όμως σταμάτησαν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, γιατί αυτή είχε το ακαταλόγιστο.

                - Όταν, Γέροντα, κάποιος έχη μια πτώση και λυπάται, έτσι ξεπληρώνει;

                - Αισθάνεται ότι χρωστάει ή λυπάται εγωιστικά; Αν αισθάνεται ότι χρωστάει, δεν θα πληρώση. Όταν όμως δεν αισθάνεται το χρέος του, επιτρέπει ο Θεός να πληρώση. Ο Χριστιανός λ.χ. πρέπει να κάνη ελεημοσύνες. Αν κάποιος είναι σκληρός και δεν δίνη, αλλά μαζεύη τα χρήματα, θα πάνε οι κλέφτες, θα τον δείρουν, θα του πάρουν και τα χρήματα, και έτσι θα εξοφλήση. Όταν έχουμε χρέη και δεν ξοφλούμε σ’ αυτήν την ζωή, αυτό είναι πολύ κακό σημάδι, είναι εγκατάλειψη από τον Θεό. Όταν πάλι κάποιος δεν τρώη σκαμπίλια και δέχεται ευλογίες, τότε φαίνεται ότι έκανε κάτι καλό και ανταμείβεται εδώ γι’ αυτό από τον Χριστό διπλά και τριπλά. Δεν ξοφλάει όμως για τα σφάλματά του. Και αυτό πάλι είναι κακό. Ας πούμε ότι έκανα δέκα τοις εκατό καλωσύνες και ο Χριστός με ανταμείβει για είκοσι τοις εκατό και δεν έχω ούτε θλίψεις ούτε στενοχώρια· τότε όμως δεν ξοφλώ αμαρτίες.

Η ταλαιπωρία σ’ αυτήν την ζωή τρώει την κόλαση, λέει ο Αββάς Ισαάκ[vi]. Δηλαδή, όταν λειτουργούν σε κάποιον οι πνευματικοί νόμοι, αφαιρείται ένα μέρος από τα βάσανα της κολάσεως.

 

---

[i] Λουκ. 18, 14· βλ. και Ματθ.23, 12.

[ii] Βλ. Ματθ. 26, 52.

[iii] Βλ. Ιωάννου Μόσχου, Λειμωνάριον, έκδ. Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος 1983, σ. 182.

[iv] Βλ. Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόμος 5^ος, σ. 218.

[v] Β’ Τιμ. 3, 13.

[vi] Αββά Ισαάκ του Σύρου, Οι Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος ΝΕ’, έκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1961, σ. 193.

πηγή

Για την λειτουργία των πνευματικών νόμων

Ο Γέροντας αγαπούσε να εργάζεται και δεν σταματούσε καθόλου στις ώρες πού επέτρεπε το πρόγραμμα. 

Το εργόχειρο μας τότε ήταν σταυρουδάκια σκαλιστά, τα οποία σκάλιζε με μεγάλην ευχέρεια και ταχύτητα, αφού εμείς ετοιμάζαμε το ξύλο. Έμενε μόνος του στο καλυβάκι πού του χτίσαμε μακρύτερα από μας, κι εμείς πηγαίναμε να τον βρούμε το μεσημέρι και μετά φεύγαμε ο καθένας μόνος του.

Το μέρος εκεί ήταν απόμερο και ήσυχο, αλλά ήταν πιο εκτεθειμένο στους καιρούς. Έτσι, το κρύο ήταν περισσότερο, ώσπου τον πείσαμε να του βάλουμε λίγη θέρμανσι με καμμιά σόμπα. Πήρα, εγώ ο ευτελής, τα μέτρα και ετοίμασα τα υλικά, για να την φτιάξω με λαμαρίνα απ’; έξω και μέσα χτιστή με πηλό. Ετοιμάστηκα για την επομένη, όπως του έταξα αποβραδίς, και το πρωί μάζεψα τα εργαλεία μου και τα υλικά και πήγα κάπου εκεί κοντά να την φτιάξω και να την τοποθετήσω μετά. Έβαλα μετάνοια, όπως πάντα, και άρχισα με καλό καιρό, γιατί δούλευα έξω στο ύπαιθρο.

Μόλις μέτρησα και έκοψα τα εξαρτήματα και άρχισα να δουλεύω, χάλασε απότομα ο καιρός. Μετά, εύρισκα μια παράξενη δυσκολία σε ο,τιδήποτε και αν επιχειρούσα να κάμω. Φυσούσε ένας παράξενος αέρας, πού δεν είχε κατεύθυνσι προς κανένα σημείο, μόνο σήκωνε τα πάντα κατ’; επάνω μου και μου ‘φερνε στο πρόσωπο ο,τιδήποτε βρισκόταν στον τόπο: λαμαρίνες, σανίδες, παλιόχαρτα και άμμο. Παραδόξως μου έφευγαν τα εργαλεία και κατρακυλούσαν μακριά χωρίς λόγο, διότι ο τόπος δεν ήταν παντελώς κατωφερής. Τα καρφιά στράβωναν χωρίς λόγο, με την παραμικρή πίεσι, έσπαζαν τα τρυπάνια, άλλαζαν τα σχέδια μου, πού τα είχα μετρημένα και κομμένα με ακρίβεια.

Στην αρχή δεν υπελόγισα τίποτε και βιαζόμουν να επαναφέρω τα πράγματα στην ταξί και να συνεχίσω. Σε λίγο όμως το πράγμα έγινε πολύ αισθητό, ότι κάτι συνέβαινε. Σταμάτησα λίγο όμως, γιατί είχα κατασυντρίψει κυριολεκτικά και όλα μου τα δάχτυλα, και μια παράξενη ταραχή μέσα μου, μου προκαλούσε οργή, σύγχυσι, ανυπομονησία. «Περίεργο πράγμα, λέω, κάτι συμβαίνει»! Εν τω μεταξύ και ο καιρός επεδεινώθη, πού με ανάγκασε να διακόψω, και πήγα στον Γέροντα. Αυτή η κατασκευή απαιτούσε δυο με τρεις, το πολύ, ώρες δουλειά και πέρασαν περισσότερο από έξι ώρες, χωρίς να έχω κάνει τίποτα.

Τότε θυμήθηκα κάτι πού μου είχε πει ο Γέροντας το πρωί, όταν ξεκίνησα, και δεν το έλαβα υπ’ όψι. «Άντε να δούμε, μου είχε πη, θα κάμης τίποτε σήμερα;». Εγώ δεν έδωσα σημασία στο νόημα αυτών των λέξεων, αλλά σκέφτηκα πώς το είπε για να με ταπείνωση ίσως, γιατί ήξερα αυτή τη δουλειά. Μάλιστα φιλοδοξούσα να τελειώσω και συντομώτερα καν επιτυχέστερα, για να τον αναπαύσω, και με την κρυφή χαρά πώς μας επέτρεψε να του βάλωμε θέρμανσι και αυτό θα το έκανα μόνος μου εγώ!

Πήγα, λοιπόν, του χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε. Μόλις με είδε ταραγμένο, άρχισε να γελάη.

«Γέροντα, λέω, τι συμβαίνει εδώ; και γιατί μου είπες το πρωί σαν πρόρρησι, αν τελειώσω’;; Αφού ξέρεις πώς για μένα τούτο ήταν παιχνίδι». «Εσύ τι συμπέρανες πώς ήταν», μου είπε χαριεντιζόμενος. «Πειρασμός, του είπα, σατανική ενέργεια». «Αυτό ήταν, μου απάντησε. Και άκουσε να μάθης το φαινόμενο σε σένα μυστήριο. Το βράδυ στην προσευχή μου, όταν τελείωσα και ήθελα να ησυχάσω, είδα τον σατανά και απειλούσε να μου κάμη εμπόδια και πειρασμό στην απόφασί μου, πού είχα προγραμματίσει. Κι εγώ είπα στον Χριστό μας- ‘Κύριέ μου, μη τον εμπόδισης, για να του δείξω πώς σε αγαπώ και θα υπομείνω το κρύο, όσο επιτρέψης Εσύ’. Και αυτός ήταν ο λόγος, παιδί μου, πού έγιναν όλα αυτά, για να μην έχω σύντομα θέρμανσι, καθώς σεις επιθυμούσατε να μου ετοιμάσετε».

Εγώ, ο μάρτυς αυτού του δράματος, όταν άκουσα αυτή την λεπτομέρεια και τα μυστήρια της κρυπτής προνοίας, με τα οποία λειτουργεί ο πνευματικός νόμος, έμεινα κατάπληκτος και εν σιωπή μονολογούσα· «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον και δόξαν των θαυμάσιων Σου»! Το γεγονός αυτό με βοήθησε να καταλάβω τη δύναμι του λόγου των Γερόντων, πού κατά τον αββά Ποιμένα και τον αββά Δωρόθεο- κρύβουν μέσα τους δύναμι και ενέργεια της χάριτος, σαν δείγμα της προσωπικής των καταστάσεως και πείρας.

”Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής” περί λειτουργίας των πνευματικών νόμων 

πηγή

Ο πόνος μέσα από τον πόνο

Τα «γιατί» του όποιου πόνου μας φαίνεται πως θα μένουν αναπάντητα, όσο προσπαθούμε να δούμε την αιτία έξω από τον εαυτό μας. Για όσους, με καλή διάθεση, κάνουν το δικηγόρο του Θεού, φαίνεται πως δεν θα αποδεικτούν καλοί δικηγόροι, μια και η λογική Του δεν συμβαδίζει με τη δική μας.

Θάθελα σ’ αυτό το σημείωμα να εντοπίσω μια αιτία που γίνεται κάποτε ο λόγος του δικού μας πόνου. Είναι εκείνη που προκαλούμε εμείς τον πόνο του άλλου, εκούσια ή ακούσια

Ζώντας με ανθρώπους, αναπόφευκτα, συγκρουόμαστε, ψυχραινόμαστε, προκαλούμε και δεχόμαστε πόνο. Η ατέλειά μας, όπως και των γύρω μας, είναι δεδομένη και η μη συνειδητοποίησή της θα μας προκαλεί συχνά απογοήτευση και απαίτηση , είτε από τον εαυτό μας είτε από τους άλλους.Όμως, εκείνες οι φορές που ο λόγος μας ή η σιωπή μας ως αδιαφορία, πλήγωσε τον πλησίον μας, μένουν στη ζωή μας ως αμετανόητες αμαρτίες. Δεν μπορείς να δικαιολογηθείς και να καλύψεις τη συνείδησή σου! Χρειάζεται να περάσεις τον πόνο της μετάνοιας, που συντρίβει την έπαρση και την αυτάρκεια μέχρις «Άδου κατωτάτου» και φτάνεις στην ανάστασή σου. «Ο πόνος της μετάνοιας», κατά τον όσιο Γέροντα της Κύπρου, Παναή τον εκ Λύσης, «είναι ο μεγαλύτερος πόνος στον άνθρωπο». Όταν, βέβαια, είναι αληθινή μετάνοια, η οποία και δίνει την εμπειρία της νεκρανάστασης.

Αν αυτή η μετάνοια δεν υπάρξει, τότε λειτουργεί ο πνευματικός νόμος που θα φέρει πόνο από τον πόνο που προκαλέσαμε εμείς στον άλλο. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για ν’ απαλλαγούμε από το βάρος της αμαρτίας μας, παρά να δεκτούμε το φάρμακο του πόνου. Είτε μέσω της μετάνοιας είτε μέσω του ακούσιου πόνου των θλίψεων.Πώς να καλυφτούν οι «μικρές» αμαρτίες μας έναντι των συνανθρώπων μας; Πώς να παραθεωρηθούν οι κρυφοί βαθιοί αναστεναγμοί τους; Πώς να αδιαφορήσεις για τον καρδιακό τους πόνο; Είναι εκεί, αναμένοντας την καρδιακή μας συγγνώμη για να εξαλειφτούν και να θεωρηθούν «ως μη γενόμενες». Κι αν αυτό δεν γίνει, τότε ο καλός Θεός αφήνει να πειρακτούμε, να δοκιμαστούμε, να συντριβούμε, για να λυτρωθούμε. Δεν είναι αυτό έκφραση της αγάπης Του;

Τα χρόνια που ζούμε έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι το μόνο σίγουρο για τον καθένα μας. ΄Ετσι η αναβολή για την τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μας είναι επιπολαιότητα που στοιχίζει. Οι έξυπνοι, ως ξύπνοι ευρισκόμενοι εν εγρηγόρση, δεν περιμένουν την τελευταία στιγμή για ν’ απαλλαγούν από τα βάρη της συνείδησης. Τακτοποιούν τις σχέσεις τους, ελευθερώνονται και πορεύονται προς συνάντηση του Κυρίου τους με τη χαρά των αγίων Του.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους  

πηγή

Βαξεβάνη ο "άγιος" Παστίτσιος βοήθειά σου

Πριν λίγο συνελήφθη ο δημοσιογράφος Βαξεβάνης για την δημοσιοποίηση της φερόμενης "Λίστας Λαγκάρντ", με εντολή της ντόπιας συμμορίας μέσω του δικαστικού της τμήματος. Ο Βαξεβάνης λοιπόν που έγινε γνωστός μέσω της κρατικής τηλεόρασης με τις ακριβοπληρωμένες εκπομπές του και που τώρα θέλει να αποδομήσει το σύστημα, του οποίου υπήρξε τρόφιμος... 

Όσο και να ψάξετε να βγάλετε άκρη με την κοσμική λογική που τόσο υπερεκτιμά ο Βαξεβάνης, δεν θα βγάλετε άκρη γιατί όλα υπακούουν στην πνευματική λογική κι αυτή είναι απλά ...παράλογη...

Αυτό που ζούμε είναι απλά η αυτοκαταστροφή του κακού.

Βοήθειά σου ο "άγιος" Παστίτσιος Κώστα Βαξεβάνη όπως ζητούσες σε πρόσφατο άρθρο σου (ΕΔΩ)... 

πηγή