ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΔΟΥΛΟΙ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

Χαίρεται.

 

Κάπου διάβασα στο ημερολόγιο μου, ότι σήμερα, «οι μεγάλοι ειρηνοποιοί που μοιράζουν τους κόσμους», έχουν θεσπίσει την σημερινή ημέρα, ως μια ημέρα εορτής κατά του δουλεμπορίου. Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι δούλοι υπήρχαν από αρχαιοτάτων χρόνων, έκαναν ευδιάκριτη την παρουσία τους στον μεσαίωνα, σήμερα δε έχουν αυξηθεί και πληθηνθεί και κατακυρίευσαν την γη. Δυστυχώς αγαπητοί μου εδώ θα έρθουμε να ομολογήσουμε, ότι δεν ήμαστε δούλοι του Θεού, αλλά δούλοι των ανθρώπων. Αφού τον Θεό τον βγάζουμε σταδιακά από την καρδιά και την ψυχή μας και απομακρυνόμαστε από Αυτόν.

 

Θυμάμαι όταν πήγαινα στην Τρίτη Λυκείου στο μάθημα της αγωγής του πολίτη, Μας  είπαν ότι είμαστε  ελεύθεροι  άνθρωποι  και θα ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια για να εκλέγονται οι βουλευτές, οι οποίοι θα είναι οι θεματοφύλακες και λειτουργοί της Δημοκρατίας, οι κυβερνώντες θα νομοθετούν με γνώμονα το κοινό συμφέρον των Ελλήνων και οι αντιπολιτευόμενοι θα ασκούν έλεγχο στην κυβέρνηση και θα κάνουν τις δικές τους προτάσεις για καλύτερη δημοκρατία, όταν αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση ενεργεί υπέρ των ολίγων.

Μετά από 36 χρόνια υποτίθεται και καλά  δημοκρατίας, εγώ αισθάνομαι δούλος και βλέπω τους υποτιθέμενους λειτουργούς να παίζουν τον ρόλο του αφέντη. Δεν γνωρίζω ακριβώς τι λέει το Ελληνικό Σύνταγμα, ούτε ποιοι νόμοι είναι αντισυνταγματικοί, κάθομαι όμως και σκέπτομαι ότι με την λογική που μας κυβερνούν οι αφέντες, θα πρέπει να έχουν φτιάξει ένα σύνταγμα στα μέτρα τους.

Προσωπικά με ενοχλούν και με προσβάλουν τα εξής: 1) Δεν έγινε κανένα δημοψήφισμα από το 1974 έως σήμερα, έτυχε να διαφωνώ στην πορεία σε πολλά θέματα με αυτούς που ψήφισα. 2) Μας επιβάλλουν χαράτσια για τα σπίτια που μένουμε, ενώ τα σπίτια δεν είναι δικά μας, είναι της τράπεζας, αφού δεν έχουμε δουλειά ή μας κούρεψαν τον μισθό και την σύνταξη, δεν θα έχουμε χρήματα να πληρώσουμε τα γραμμάτια, άλλος για 20 και άλλος για 30 χρόνια, οπότε θα έρθει η τράπεζα για κατάσχεση. 3) Χαράτσι σε ένα αγροτόσπιτο που η αξία είναι πέντε χιλιάδες ευρώ, ίδιο με αυτό βρίσκεται στην κεντρική πλατεία μιας πόλης και η αξία του είναι 100.000 ευρώ. Εδώ κάποιος παράξενος νομοθέτης τα ρυθμίζει. 4) Η ξόφληση των τελών κυκλοφορίας προκαταβολικά και με πρόστιμο το διπλό της αξίας πριν κάνουμε χρήση. Εσείς συνταγματολόγοι, δικηγόροι, τι λέτε, είναι στα πλαίσια του συντάγματος; Αν ναι, τότε κάποιοι άλλοι,… ψήφισαν αυτό το σύνταγμα και όχι ο Ελληνικός λαός. 5) Με ποιο δικαίωμα έπαιζαν οι κυβερνήσεις τις οικονομίες του ασφαλιστικού ταμείου μου στο χρηματιστήριο, από τη στιγμή εγώ δεν συμφωνούσα; Αν μας κυβερνούσαν λογικά όντα, δεν έπρεπε κάποιοι πολιτικοί να πάνε φυλακή και αυτοί που καρπώθηκαν το αίμα του εργάτη και πήγαν τα χρήματα στην Ελβετία, να χαρακτηριστούν κλέφτες και να κατασχεθεί ό,τι έχουν και δεν έχουν, αφού οδηγηθούν σε καταναγκαστικά έργα;

 

Σε μια ευνομούμενη κοινωνία, αφέντες και δούλοι, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Αλλά υπάρχουν γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να ζει χωρίς το Θεό, γιατί αν είναι χωρίς Θεό,όλα επιτρέπονται, έχει την εντύπωση ότι αυτός ο κόσμος του ανήκει, αλλά αγαπητοί μου ο Συμπάς κόσμος Ορατός και Αόρατος ανήκει στον Δημιουργό που το Δημιούργησε, όχι σε εμάς που μας έκανε την χάρη να μας τον δώσει, για να τον διαχειριζόμαστε, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μοιράζει τον κόσμο σε διαμερίσματα φτωχά και πλούσια, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μοιράζει τους ανθρώπους σε πλουσίους και φτωχούς, σε αφέντες και σε δούλους.

 

Αγαπητοί μου όσο αρνούμαστε πεισματικά να αναγνωρίσουμε τον ένα και μοναδικό Κύριο και Θεό και Δημιουργό του κόσμου, που μοίρασε τα αγαθά με δικαιοσύνη και αγάπη στον κόσμο και να μιμηθούμε το παράδειγμα του, στην διαχείριση του κόσμου που μας εμπιστεύτηκε, τόσο θα χάνουμε την Ελευθερία μας, που η Ελευθερία του Ανθρώπου είναι δώρο του Θεού και κάνεις δεν έχει το δικαίωμα να την στερεί όσο αρνούμαστε την μετάνοια, τόσο θα ζούμε χειροπιαστά πια σε μια επίγεια κόλαση, που θα μας στερεί την ελευθερία μας, την επικοινωνία και  κοινωνία μας με τον Θεό, την κοινωνία μας με τους γύρο από εμάς ανθρώπους.     

Γόρτυνα23/08/2013

π. Δημήτριος  Φορτετσανάκης

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑ-ΜΟΡΦΩΣΕΩΣ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι

Χαίρεται.

Μεγάλη μέρα για την Εκκλησία μας η σημερινή, σήμερα παντού εορτάζεται η μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού. Η σημερινή ημέρα μας δίδει την πρόκληση, αλλά και την πρόσκληση, να ανεβούμε «εις Όρος Υψιλόν» και να δούμε, να νοιώσουμε και να βιώσουμε, την λαμπρότητα του προσώπου του Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού και να βρεθούμε μεσα στο φως αυτής της λαμπρότητας.

Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί, τροπάριο, μέσα στην υμνολογία της Εκκλησίας μας, για την σημερινή εορτή που να μην αντανακλά τα Θειο φώς με εκείνο έλουσε ὁ Κύριος τους τρεις εκ των προκρίτων μαθητών· «Φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε, Φωτὸς Πατρὸς ἀγεννήτου, ἐν τῷ φανέντι φωτί σου σήμερον ἐν Θαβωρίῳ. Φῶς εἴδομεν τὸν Πατέρα, φῶς καὶ τὸ Πνεῦμα, φωταγωγοῦν πᾶσαν κτίσιν».

Γιατί μεταμορφώθηκε Ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι; Ο Συναξαριστής της ημέρας μας δίδει τις κατάλληλες πληροφορίες. Ὁ Κύριός μας πριν το πάθος Του είχε ενημερώσει, τους Μαθητές και Απόστολους Του  για την σύλληψή Του, για το εκούσιο πάθος αλλά και για την Σταύρωσή Του, μέχρι και για τους διωγμούς κατά των μαθητών Του και το μισός που θα εισέπρατταν από τους ανθρώπους. Για να μην απογοητευθούν, για να μην δειλιάσουν και εγκαταλείψουν τον αγώνα τους, βλέποντας όλα εκείνα να επαληθεύονται, άλλα και γιο να κρατήσουν βέβαιη και σταθερή την ελπίδα σε όσα ουράνια γεγονότα τους υποσχέθηκε, μεταμορφώθηκε και τους έδειξε την Δόξα Του. όση βέβαια, Δόξα μόρουσαν να δουν και να αντέξουν, με αυτόν τον τρόπο επείσθησαν. Βεβαιώθηκαν ότι ἡ Δόξα Του δεν υπήρχε περίπτωση να Τον εγκαταλείψει, αλλά με αυτή την Δόξα θα έρθει «κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς».

Παρέλαβε λοιπόν Ο Κύριος τους τρεις των Μαθητών και Αποστολών, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και «μετεμορφώθη ἐμπρόσθεν αὐτῶν καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον Αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτια Αὐτοῦ ἐγένοντο λευκὰ ὡς τὸ φῶς». Από τα δεξιά  και αριστερά του Κυρίου φάνηκαν ὁ Προφήτης Ηλίας και ὁ Θεόπτης Μωυσής, που συνομιλούσαν μαζί Του για όλα όσα επρόκειτο να γίνουν. Εδώ γεννιέται το ερώτημα, γιατί ο Κύριος, διάλεξε από τους δώδεκα Μαθητές και Απόστολους τους, τους συγκεκριμένους τρείς; Καὶ άλλες φόρες το έκανε, κατά τὴν ανάσταση τής θυγατέρας του Ιαείρου, κατά την Αρχιερατική προσευχή στον κήπο της Γεθσημανή· Ο Πέτρος αγαπούσε περισσότερο από όλους τον Κύριο· ὁ Ιωάννης, ὁ πιο αγνός, και τον Αγαπούσε ο περισσότερο Κύριος ώστε να του εμπιστευθεί την ίδια του την Μητέρα κάτω από τον Σταυρό· ὁ Ιάκωβος πρώτος θα γευόταν τα πικρό του μαρτυρίου ποτήριο σον τον ίδιο τον Κύριο.

Το ίδιο ερώτημα, μπαίνει και στο γιατί από τα τόσα Ιερά πρόσωπα που έχει η Παλαιά Διαθήκη διάλεξε δύο, τὸν Μωυσή και τον Ηλία; Η απάντηση εδώ έχει δύι σκέλει, στο πρώτο σκέλος είναι, γιο νὰ αποδειχτεί ότι άλλος είναι ὁ Ηλίας και άλλος είναι ὁ Χριστός· γιο να διαλύσει τις διαδώσεις των Φαρισαίων  άτι ὁ Χριστός είναι ένας από τους προφήτες. Με την Αγία Μεταμόρφωσή Του ὁ Χριστός, έδειξε και στους Μαθητές, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο ότι Αυτός είναι Ο Δεσπότης και Κύριος και οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης είναι ταπεινοί υπηρέτες και δούλοι Κυρίου. Το δεύτερο σκέλος αυτής της απάντησης είναι, γιο να διδάξει με την παρουσία των δύο μεγάλων προφητών ότι Αυτός είναι ο αρχηγός της ζωής και του θανάτου, αφού από τους νεκρούς, επέλεξε τον Μωυσή και από τους  ζωντανούς τον Ηλία «ὡς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου ἔτι ζῶν ἀνελήφθη».

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι, ο  Χριστός μεταμορφώθηκε σαράντα ημέρες πριν από την Σταύρωσή Του και  γιορτάζεται στις 6 Αύγουστου, δηλαδή. σαράντα μέρες πριν από την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Και όπως ακριβώς μεταμορφώθηκε σαράντα ημέρες πριν την Σταύρωση, κατά αυτόν τον τρόπο και εορτάζεται σαράντα ημέρες πριν την εορτή του Τίμιου Σταυρού, που «ἐπέχει τὰ δίκαια τῆς σταυρώσεως καὶ τοῦ πάθους». Αυτό γίνεται, για τον λόγο ότι δεν είναι επιτρεπτό κατά την διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής να γίνεται εορτασμός, λόγο της περιόδου που θεωρείται πένθιμη.

Ας ξεκινήσουμε  λοιπόν, αδελφοί και φίλοι μου αγαπημένοι, για το Όρος το Υψηλό, για το όρος το Θαβώρ να ανεβούμε, να συναντήσουμε το Μωυσή και τον Ηλία αλλά και τους τρεις των Μαθητών, να γευτούμε και να βιώσουμε αλλά και να μεταμορφωθούμε εκεί καθαρίζοντας, από τα ψυχοφθόρα πάθη την ψυχή την καρδιά, αλλά περισσότερο από ποτέ την Συνείδηση μας. Και να «μεθύσουμε» από το πνευματικό κρασί της Αμπέλου, που είναι Ο Μεταμορφωμένος Κύριος μας. Αμήν. 

Γόρτυνα 05/08/13

Πατήρ Δημήτριος

 π. Δημήτριος Φορτετσανάκης

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΒΙΑ π. Δημήτριος Φορτετσανάκης

Αγαπητοί μου Αδελφοί και Φίλοι.

Χαίρεται.

Πολλές φορές με έχει προβληματίσει, το γεγονός της Βίας. Παίρνω, ως αφορμή, τον Προμηθέα Δεσμώτη, για να κάνω μερικές σκέψεις που θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας. Ο «Προμηθεύς Δεσμώτης» είναι το πρώτο δράμα μιας τριλογίας που φέρει τον τίτλο: Προμήθεια. Το δεύτερο δράμα ήταν ο «Προμηθεύς λυόμενος» και το τρίτο ο «Προμηθεύς Πυρφόρος». Με την τριλογία αυτή, ο Έλληνας ποιητής Αισχύλος. Γράφω Έλληνας και δεν γράφω αρχαίος Έλληνας, γιατί έχω την γνώμη, ότι στα τόσα προβλήματα που έχει αυτή η χώρα, έχει και αυτό, ένα θέμα ταυτότητας, ξαφνικά έχουμε γεμίσει με αρχαίους, με βυζαντινούς, με νέους και συγχρόνους, λες και πρέπει υποχρεωτικά να έχουμε μια ταμπέλα. Για μένα λοιπόν είναι όλοι Έλληνες από την στιγμή που τα γραφόμενα και τα λεγόμενα τους είναι διαχρονικά και δεν έχει σημασία αν τα είπαν και τα έγραψαν πριν η μετά Χριστό, σημασία έχει ότι ήταν Έλληνες, ότι ήταν άνθρωποι πνευματικοί και είχαν αγάπη  και αγωνία για την πατρίδα τους την Ελλάδα και ότι αυτά που είπαν είναι τόσο διαχρονικά, που μπορεί να τα είπαν τότε, αλλά αφορούν και το τώρα. Αυτός ο μεγάλος Έλληνας ποιητής, θέλησε κατά κάποιον τρόπο να εκφράσει ένα είδος κοσμοθεωρίας, της οποίας η διαλεκτική και νοητή γραμμή ξεκινούσε με τη βία και το Κράτος ως δύναμη των αντιθέσεων («Προμηθεύς Δεσμώτης») περνούσε στη συμφιλίωση («Προμηθεύς λυόμενος») για να αποκορυφωθεί στη δικαιοσύνη και την ειρηνική συμβίωση («Προμηθεύς Πυρφόρος»). Είναι βέβαια γεγονός, ότι δεν σώθηκαν τα δύο τελευταία δράματα, εκτός από ορισμένα αποσπάσματα του «Λυόμενου», δεν μπορεί κανείς παρά να σκέφτεται μόνο με γνώμες και υποθέσεις.

Στο πρώτο δράμα οι βασικοί πρωταγωνιστές  είναι δύο: Ο Δίας και ο Προμηθέας. Με βάση την εκδοχή του σχετικού μύθου, ο Δίας αποφασίζει να καταστρέψει το γένος των ανθρώπων και τότε ο Προμηθέας θέλησε να το σώσει δίνοντάς του τη φωτιά που στο μεταξύ είχε κλέψει από τον Ήφαιστο. Ο κοσμοκράτορας Δίας εξοργίστηκε γι’ αυτό  και έστειλε τα όργανά του, το Κράτος και τη Βία, να συλλάβουν τον Προμηθέα και να τον μεταφέρουν στον Καύκασο. Σε όλο το δράμα, διάχυτη είναι η σκληρότητα και η ανελεημοσύνητου Δία, κάτι για το οποίο υπερηφανεύονται τα όργανά του, το Κράτος και η Βία. Αυτά εδώ, μεθερμηνεύοντας τη βούληση και θέληση του Δία, φέρνουν τον Τιτάνα στα ακατοίκητα βουνά του Καυκάσου, για να τον αλυσοδέσουν. Το άχαρο τούτο έργο  ανατίθεται στον Ήφαιστο, ο οποίος συμπάσχει με τον Προμηθέα και εκτελεί τούτο απεχθές καθήκον χωρίς τη θέλησή του. Απεναντίας, το Κράτος, ως πιστός υπηρέτης του Δία, γίνεται ο δήμιος του Τιτάνα και δεν χάνει την ευκαιρία να τον χλευάσει.

Ας έλθουμε τώρα στο μέρος των συμβολισμών, αλήθεια τι είναι αυτά τα οποίασυμβολίζουν το Κράτος και η Βία; Το πρώτο σίγουρα  την εξουσία του Δία και κατά συνέπεια του κάθε Δία και το δεύτερο τον τρόπο άσκησης αυτής της εξουσίας από τον Δία και τον κάθε Δία. Ο ήρωας του εδώ δράματος, ο Προμηθέας, συμβολίζει την αντίσταση σε τούτη την εξουσία. Αντιστέκεται από αγάπη για τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, γιατί και κατά την μυθολογία μπορεί ο Δίας να ήταν κοσμοκράτορας αλλά παντοκράτορας δεν ήταν, έτσι λοιπόν. Επιχειρεί να τους δώσει το παντέχνου πυρός σέλας, δηλαδή τη λάμψη της πάντεχνης φωτιάς, και έτσι αποδεικνύεται ως ο πρώτος που μεταδίδει τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ποιος αποκαλύπτεται ως εχθρός αυτού του πολιτισμού; Το Κράτος του Δία και του κάθε Δία. Ως φορέας εξουσίας, αυτό δεν είναι κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού, παρά το ευθέως αντίθετο του τελευταίου. Τούτο μαρτυρούν και τα αθώα, αλλά μεστά νοήματος λόγια του Ήφαιστου: . «σκληρός είναι ο καθένας που παίρνει την εξουσία»· Συμπέρασμα, η εξουσία δεν συμβαδίζει με την ανθρωπινότητα, αλλά είναι απανθρωπιά. Έπειτα πάλι ο Ήφαιστος . αποτεινόμενος στο Κράτος του λέει πως πάντα ήταν άσπλαχνο και θρασύ, δηλαδή ανήκει στη φύση του να είναι εξ-ουσία, ήτοι εκτός της ουσίας.

Σύμφωνα με τον Αισχύλο, αυτό το εξουσιαστικό ζευγάρι μόνο είχε τη δύναμη να αλυσοδέσει τον Προμηθέα. Το έγκλημά του ήταν τόσο τρομερό, που έπρεπε να πληρώσει. Έκλεψε περιουσιακό στοιχείο εκείνων που είχαν καβαλήσει το διπλοτουρμπινο και διπλού διαφορικού καλάμι ας μου επιτραπεί η έκφραση και νόμιζαν ότι ήταν κάποιοι και είχαν την εντύπωση ότι ήταν δικό τους. Έκλεψε την φωτιά , και την έδωσε στους ανθρώπους. Αν ζούσε σήμερα ο Προμηθέας, ίσως το ξανασκεφτόταν. Οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν αυτή την ευεργετική ενέργεια όχι για να δημιουργήσουν πολιτισμό με ειρήνη και αρμονική συνύπαρξη, αλλά την χρησιμοποίησαν να καταστρέψουν, έφτιαξαν όπλα μαζικής καταστροφής, αιματηρούς πολέμους και σφαγές και η βία από τη μυθολογία πέρασε στην Ιστορία και έγινε αποκλειστικό προνόμιο της κρατικής εξουσίας που ασκεί ο κάθε Δίας που έχει την εντύπωση ότι κάτι είναι 

Όταν έγραφε ο Αισχύλος την τριλογία του Προμηθέα, δεν υπήρχαν κράτη με την έννοια που τα εννοούμε σήμερα, αλλά πολύ πριν από κάποιους άλλους, μίλησε για κρατική βία, για το δικαίωμα του κράτους να αφαιρει ζωές και να ασκεί βία εναντίον οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας και να ποινικοποιεί τη βία σε όλους τους άλλους κοινωνικούς φορείς ή σε διάφορα πεδία δράσης. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτό έγινε για να ελεγχθεί η βία και να υπάρχουν συνταγματικές εγγυήσεις με το αντίστοιχο νομικό οπλοστάσιο για τον περιορισμό της. Αλλά η βία του κράτους, φανερή ή κρυφή, υπάρχει πάντα ως συστατικό του στοιχείο. 

Έτσι  η βία δεν ξεριζώθηκε από την κοινωνική συνείδηση. Όπως έδειξε η ίστορια, για παραδείγμα, μελετώντας την εμπειρία του ναζισμού, η «κοινοτοπία του κακού» προϋπήρχε της ναζιστικής ιδεολογίας. Απλώς κάτω από αυτό το καθεστώς βρήκε διέξοδο. Οι ναζί εγκληματίες πολέμου, όπως ο Αϊχμαν, ήταν απλώς γραφειοκράτες που έκαναν το καθήκον τους. Οπως και οι φρικαλέες πράξεις των ναζί στρατιωτών δεν έγιναν από ανθρωπόμορφα τέρρατα αλλά από τον άνθρωπο της διπλανής μας πόρτας. Το ίδιο ήταν και οι βασανιστές της χούντας. Συχνά φιλήσυχοι νοικοκυραίοι και οικογενειάρχες. 

 Αγαπητοί μου αδελφοί, ελληνική κοινωνία δεν είναι πια ίδια με αυτή που ξέραμε. 

Τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία ζούμε τη βία ως ένα φαινόμενο της καθημερινότητάς μας. Και το βλέπουμε παντού. Από τη βία των οδηγών στη βία των συναλλαγών, στη διάθεση για αυτοδικία που ακούγεται φυσιολογικά σε κάθε τραπέζι πάω να του σπάσω τα μούτρα, θα τον λιώσω και άλλες καθόλου όμορφες εκφράσεις και λέξεις ακούμε καθημερινά , στις αστικές ή οικογενειακές διαφορές και εντάσεις. Τώρα που οι σύγχρονοι Δίες κοσμοκράτορες και μεγάλοι ειρηνοποιοί, δημιούργησαν τις απαιτούμενες συνθήκες και προϋποθέσεις για ανεργία, φτώχεια, κοινωνικό αποκλεισμός, που απαγόρευσαν την πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία. Αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών είναι να σε λίγο καιρό να έχουμε παραβατικότητα και εγκληματικότητα. Ή ακόμα μορφές οργανωμένης βίας που μπορεί να φτάνουν σε συμπεριφορές παθολογικού χαρακτήρα. Ολοι εναντίον όλων, η βία για τη βία, άσχετα από τα αποτελέσματα που φέρνει. Να μη μιλήσουμε εδώ για μαφίες, οργανωμένο έγκλημα, οργανωμένο χουλιγκανισμό ή ακόμα για κοινωνική και πολιτική βία που στην ουσία αναιρεί την κάθε ευνομούμενη πολιτεία και κοινωνία. Η βία, στην όποια της μορφή και τηρουμένων των σχετικών αναλογιών, δεν ήταν ποτέ επαναστατική. Ήταν εξουσιαστική δηλαδή όπως προείπα εκτός της ουσίας γιατί αναιρεί το επιχείρημα και τον διάλογο και υποτάσσει την αντίπαλη άποψη με την εξουσία της βίας. Η βία του Ισραήλ και η βία της Χαμάς δεν συμψηφίζονται και ούτε μπορούν να έχουν κάποια σύγκριση. Αλλά σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία και από τις δύο πλευρές υπάρχουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό που διαφέρει είναι η κλίμακα. Αλλο 13 θύματα και άλλο 1.300. Αλλά με μια λογική αντιπολεμική και μη βίαιη όλοι τους είναι άνθρωποι και έχουν τα ίδια δικαιώματα. 

Η τωρινή κατάσταση της βίας στη χώρα μας, μοιάζει να βρίσκεται εκτός κοινωνικού, πολιτικού και πολιτειακού ελέγχου. Και οι κυβερνώντες, αντί να ψάξουν, να βρουν τα βαθύτερα αίτια και αυτά να προσλάβουν και να θεραπεύσουν, ασχολούνται με τα επιφαινόμενα. Τα μέτρα που έχουν αναγγελθεί και πρόκειται να μπουν σε εφαρμογή, είναι στη λογική του κράτους και της βίας του μεγάλου κοσμοκράτορα σύγχρονου Δια, δηλαδή στη χρήση ακόμα μεγαλύτερης βίας από όπου και να προέρχεται αυτή. Δυστυχώς μια κοινωνία πολτοποιείτε και οι άνθρωποι εκείνοι που έπρεπε να είναι θεματοφύλακες και καταπέλτες σε τέτοιου είδους φαινόμενα, καταβάλουν τα μέγιστα για την εκπλήρωση αυτών των φαινομένων. Μετανοείτε αδελφοί μου, η αλαζονεία σας είναι τέτοια που νομίζετε, ότι είστε κάτι, ότι είστε κοσμοκράτορες, αλλά και κοσμοκράτορες αν είστε, δεν είστε παντοκράτορες. Γιατί όπως και να το κάνουμε, Ένας είναι ο Θεός Πατέρας Παντοκράτορας Ποιητή του ουρανού και της γης των ορατών και πάντων των αοράτων, μετανοείτε πια και μάθετε δικαιοσύνη οι κυβερνώντες αυτού του τόπου. Μαζέψτε πια το αλαζονικό σας κράτος και την βία του και καταλάβετε επιτελούς, ότι δεν υπάρχουν μόνο νούμερα και αριθμοί, αλλά υπάρχουν οντότητες, υπάρχουν άνθρωποι που είναι κατ εικόνα και ομοίωση του Θεού Πατέρα Παντοκράτορα.

Γόρτυνα 21/07/2013

Πατήρ Δημήτριος.

π.Δημήτριος Φορτετσανάκης   

 

ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ “Υμείς εστέ το φως του κόσμου” (Ματθ. ε΄ 14-19) (Τίτ. γ΄ 8-15) π. Δημήτριος Φορτετσανάκης

 

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

Χαίρεται.

Η Εκκλησία μας, αποδίδει σήμερα φόρο τιμής, στη μνήμη των εξακοσίων τριάντα (630)Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το τετρακόσια πενήντα ένα (451) μ.Χ.  στην Χαλκηδόνα για να διατυπώσει το Χριστολογικό δόγμα.  Συγκεκριμένα, με αφορμή τις διάφορες αιρέσεις που διαστρέβλωναν την αλήθεια της Εκκλησίας μας γύρω από το πρόσωπο του Κυρίου, η Σύνοδος της Χαλκηδόνας διατύπωσε το Χριστολογικό δόγμα και διατράνωσε την πίστη της Ορθοδοξίας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
 Με αυτή την ομολογία της πίστεως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο πραγματικός Σωτήρας και Θεός μας και επομένως αυτός που οδηγεί τους ανθρώπους  που τους δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα που είναι η πηγή  των φώτων.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Εκκλησία μας σήμερα που τιμά τη μνήμη των αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, επέλεξε το συγκεκριμένο ευαγγελικό ανάγνωσμα που είναι παρμένο από την “Επί του όρους ομιλία” και στο οποίο ο Χριστός παρομοιάζει τους μαθητές Του, με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη πάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού και ακόμα με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη.

 

Αγαπητοί μου, αν θέλουμε. Μπορούμε να επιμείνουμε λίγο στον παραβολικό λόγο του Χριστού, με τον οποίο οι μαθητές παρουσιάζονται να είναι το “φως του κόσμου”.  Όπως μας αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αληθινό φως του κόσμου είναι μόνο ο Θεός.  Στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού οι άνθρωποι είδαμε το απρόσιτο φως της Θεότητας (“εγώ ειμί το φως του κόσμου”) και λάβαμε “το φως της ζωής”.
Εκείνος, λοιπόν, είναι “το φως των ανθρώπων”,  “το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον”. Τόσο οι μαθητές του Κυρίου όσο και οι πιστοί γενικότερα, επειδή ακριβώς δέχονται το φως το αληθινό, μπορούν να γίνουν και οι ίδιοι φως με μία βέβαια  σχετική έννοια.  Ο Χριστός είναι ο ίδιος το φως και πηγή του φωτός.
Οι πιστοί είναι ετερόφωτοι γιατί αντλούν φως από την πηγή Εκείνου.  Παίρνουν το θείο φωτισμό “εκ του πληρώματος αυτού” και έτσι γίνονται “τέκνα” και “υιοί φωτός”. Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Αγίος  Γρηγόριος ο Νύσσης, είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων.
Έτσι, στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούομε στα κελεύσματα του ευαγγελικού λόγου, γινόμαστε κι εμείς φως του κόσμου.  Αποτελούμε επίσης την “πόλιν”, η οποία “επάνω όρους κειμένη ου δύναται κρυβήναι” κατά το λόγο του Κυρίου.
Η θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι περίοπτη.  Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας.  Οι Χριστιανοί ως άλλοι λύχνοι - λυχνάρια αναμμένα από το φως του Χριστού -καλούμαστε να εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως, τόσο με τα λόγια όσο και με τα καλά μας έργα.

Αγαπητοί μου, η συνειδητοποίηση του ιερού μας χρέους απέναντι στην αγάπη του Χριστού και Θεού μας, θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μας κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που ήταν και τότε και σήμερα φώτα του κόσμου, που φωτίζουν το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού.

 

Γόρτυνα 13/07/2013

Πατήρ Δημήτριος.

π.Δημήτριος Φορτετσανάκης

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΑΘΕΤΕ.

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

 

Χαίρεται.

 

Ένα πανανθρώπινο αίτημα από αρχαιοτάτων χρόνων, που ποτέ δεν βρίσκει τη πλήρωσή και την εκπλήρωση του, γιατί πάντα υπάρχουν κάποιοι περισσότερο ίσοι από τους άλλους που φροντίζουν να μην εκπληρώνεται. Τα ισχυρά κράτη υπαγορεύουν το διεθνές δίκαιο κατά τα δικά τους γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα και τα επιβάλλουν στα ασθενέστερα ως δικαιοσύνη, κατ' ευφημισμό ασφαλώς. Η διεθνής “δικτατορία” των χρηματιστικών αγορών και των τοκογλύφων, το “πρότυπο” της “δικαιοσύνης” για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Αν προσέξουμε τις διεθνείς εξελίξεις τα τελευταία 40 έτη, είναι αδύνατον να οδηγηθούμε σε άλλο συμπέρασμα. Για να πάμε στα του οίκου μας. Να ξεκινήσω από τη βουλευτική ασυλία, φοβερή δημοκρατική κατάκτηση και “δίκαιη” αναμφίβολα. Να θυμηθούμε όλους όσους καταλήστευσαν το δημόσιο χρήμα, μίζες, διαπλοκή, life style, εντός ή εκτός Ελλάδας και ο λαός στην ανέχεια. Άνθρωποι που δεν έφταιξαν σε τίποτα ανέστιοι γέμισαν τα πεζοδρόμια, τα παγκάκια, τις 

 

πλατείες, τις γέφυρες, τις στοές, κραυγάζοντας και επιθυμώντας δικαιοσύνη. Και ο κατάλογος κάθε μέρα να μεγαλώνει και να διευρύνεται. Πραγματικά θα ήταν αφελής κάποιος να πιστέψει, ότι θα μπορούσε να επικρατήσει η δικαιοσύνη στο σημερινό κόσμο της απληστίας και της ανομίας. Θα μπορούσε όμως μια στοιχειώδης έστω δικαιοσύνη να έχει οικοδομηθεί αν είχαμε περιφρουρήσει ή καλύτερα αν δεν είχαμε λησμονήσει τις πατροπαράδοτες αξίες μας σερνόμενοι από τα προσωρινά φώτα της Ράμπας, μιας ελεεινής δυτικόφερτης - όσο και οδυνηρής όπως απεδείχθη τώρα που ήρθε ο λογαριασμός - κουλτούρας. Η δικαιοσύνη εξελίχθηκε σε ουτοπία, ένα απατηλό όνειρο στο βωμό του εκσυγχρονισμού, του ανελέητου ανταγωνισμού, της ισχύς. Η σημερινή μορφή της δικαιοσύνης : “ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του αρκεί να συμφωνεί μαζί μου”, λένε οι ισχυροί της Γης. Σε μια ανθρώπινη κοινωνία η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ, εκ των ων ουκ άνευ. Η θυσία του δικαιώματος για δικαιοσύνη μπορεί να είναι προαιρετική. Το ερώτημα αν μπορεί να λειτουργήσει ικανοποιητικά ένα κράτος, μια κοινωνία χωρίς τη στοιχειώδη δικαιοσύνη μπορούμε να το απαντήσουμε όλοι αν δούμε τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Η διέξοδος θα αναρωτηθούν όλοι ; Το φως στο τούνελ ; Κατά την άποψη μου μόνο μία, η παραδοχή της παρουσίας του ζώντος και αληθινού Θεού στη ζωή των ανθρώπων. Αυτό αποτελεί μια καλή αφετηρία για μια προσπάθεια ριζικής αλλαγής προς μια δικαιότερη κοινωνία, μια κοινωνία των ανθρώπων και όχι των Ισχυρών. Μια κοινωνία που δεν θα θυμίζει σε τίποτα την εποχή των Πατρίκιων και Πληβείων. Δικαιοσύνη μάθετε η τρόικα και σία οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα και αριθμοί. Δικαιοσύνη μάθετε, κυβερνόντες αυτής της χώρας που λέγετε Ελλάδα και μη στερείτε το ψωμί, την παιδεία, και την υγειά από τους ανθρώπους και το μέλλον αυτού του τόπου, τα παΐδια και τους νέους μας, δικαιοσύνη μάθετε οι μεγαλοτραπεζίτες και οι μεγαλέμποροι, και πάρτε παράδειγμα από τους, παλιούς σας συναδέλφους, της Οδησσού, όπως το Βαρβάκη και το Ριζάρη, που αυτοί δεν έβγαλαν έξω το χρήμα από τις μίζες και να διεκδικήσουν την πρώτη θέση στη λίστα λαγκαρντ. Αυτοί το έφεραν και γέμισαν τα ταμεία του νεοσύστατου κράτους και έδωσαν χρήμα από τα κέρδη τους για να φτιαχτούν νοσοκομεία και σχολειά. Δικαιοσύνη μάθετε, εσείς εκεί στο υπουργείο παιδείας και εκτός από δικαιοσύνη ιδιαίτερος εσείς,  να μάθετε και παιδεία γιατί στην Σμύρνη δεν υπήρξε συνωστισμός, υπήρξε σφαγή και μάλιστα προμελετημένη, μην παραποιείται την Ιστορία μας, και αντί να διώχνεται δασκάλους, και να κλείνεται σχολειά, να πάρετε δάσκαλους και να ανοίξετε και αλλά σχολειά και να τους βάλλεται να μάθουν στα παιδιά μας στα Ελληνόπουλα την γλώσσα τους, την ιστορία τους τον πολιτισμό τους, να τους μάθετε τη γλώσσα που γράφτηκαν τα Ευαγγέλια, τη γλώσσα που χρησιμοποίησε η Θρησκεία τους, τη γλώσσα του Ομήρου. Φτάνει πια, ως εδώ με τον εισαγόμενο πολιτισμό της Δύσης. Ποιον πολιτισμό; Των Γερμανών; Των βαρβαρικών πολέμων και του Αουσβιτς; Ποιο πολιτισμό των ιταλών του Μουσολίνι; Ή των Ολλανδών του μη πολέμου: ξέχασα και τους Γάλους του γιατί να πολεμήσω; Οι Άγγλοι  της αιματηρής διπλωματίας και της κλεψιά του πλούτου των λαών, τα δικά μας αγάλματα ποτέ θα μας τα γυρίσετε πίσω; Οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ολλανδοί των κτήσεων; Οι Ελβετοί με το ξέπλυμα του χρήματος και το φορολογικό παράδεισο και τα εργοστάσια των όπλων και από την άλλοι οι κουμουνιστές του τείχους και της ύλης; Ποιον πολιτισμό; Τι έχουν όλοι αυτοί για μόστρα, μήπως αυτά που έκλεψαν από τη χωρά μας. Δικαιοσύνη μάθετε και εσείς Έλληνες και κάμετε μετάνοια, κάμετε το σημείο του Σταυρού και αναφωνήσετε αυτό που είπε ο Αλέξανδρος ο Υψηλάντης Μάχου υπέρ πατρίδος και στη θέση της Τουρκιάς, βάλετε την Παγκοσμία δικτατορία που μεθοδεύεται, και να μάθει ο κάθε ένας, από τα λάθει του και να μην τα ξανακάνει. Δικαιοσύνη μάθετε οι συνοικούντες επί της γής.

 

Γόρτυνα 8/7/2013

 

Πατηρ Δημήτριος.

π. Δημήτριος Φορτετσανάκης

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι

Χαίρεται

Μελετώντας κάποιος την Αγία Γραφή, θα διαπιστώσει ότι ο πυρφόρος, προφήτης Ηλίας, σε κάποια στιγμή έπεσαι σε πλάνη, του μπήκε ο λογισμός, μέσα στο μυαλό του, ότι δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος στον κόσμο, εκτός από τον εαυτό του, που να πιστεύει στο Θεό και ν’ αγωνίζεται για το άγιο θέλημά του. Βλέποντας όλη τη γενική κατάπτωση και αποστασία των ανθρώπων, της εποχής, στην οποία ζούσε. Απελπίστηκε και απογοητεύτηκε, ο Προφήτης Ηλίας  και γεμάτος παράπονο κραύγασε στο Θεό· «Υπολέλειμμαι εγώ μονώτατος» (Γ΄ Βασ. 19,10). Κύριε απέμεινα τελείως μόνος μου· κανένα άλλο δεν βλέπω να πιστεύει στο όνομά σου. Βέβαια ο Θεός απεκάλυψε στον Πυρφόρο αυτόν Προφήτη, την πλάνη του. Ο Θεός του έδειξε ότι υπήρχαν 7.000 ακόμη πιστοί, που δεν «έκλιναν γόνυ τω Βάαλ».

 Σήμερα, μέσα σε μία κοινωνία ρευστή, αλλά και ευμετάβλητη, ανάλογο παράπονο με τον Ηλία θα μπορούσαμε να εκφράσουμε και εμείς, οι σύγχρονοι, καταπτοημένοι από την εντυπωσιακή εξάπλωση των λαθών, της αμαρτίας και της προκλητικής καταφρονήσεως των λόγων του Θεού. Αντί όμως, να μας διακατέχει απελπισία και λογισμοί πονηροί να μπουν στη σκέψη και το μυαλό μας ότι «αφού όλοι έτσι σκέπτονται και ζουν άρα έτσι πρέπει και εμείς να σκεπτόμαστε και να ζούμε», θα πρέπει να θυμηθούμε ότι όπως και στην εποχή του Ηλία έτσι και στη δική μας, παρά το φαινόμενο της κατάπτωση των ηθών και της απιστία, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που δεν έκλιναν και δεν κλείνουν γόνυ και καρδία τω Βάαλ και το κάθε σύγχρονο βααλ, όπως και να λέγεται αυτό. Υπάρχουν όχι απλώς ευσεβείς και ευλαβείς, αλλά άγιοι μ’ όλη τη σημασία και την ένια που μπορεί να έχει αυτή η λέξη της, οι οποίοι όμως είναι άγνωστοι όπως και στην εποχή του Ηλία. Αυτοί οι άγνωστοι άγιοι είναι ο λόγος που θεσπίστηκε η εορτή των «Αγίων Πάντων».

Ανοίγοντας το Πεντηκοστάριον, το βιβλίο δηλαδή της Εκκλησίας μας, που περιέχει τους ύμνους των εορτών από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι και την Κυριακή των αγίων Πάντων, θα δούμε στο συναξάρι της ημέρας να γράφονται τα εξής λόγια·

Α΄. Ότι οι πατέρες θέσπισαν την εορτή αυτή μια εβδομάδα μετά την πεντηκοστή, για να φανερωθούν στον κόσμο οι καρποί του Αγίου Πνεύματος. Για να φανερωθούν τα χαρίσματα και η δύναμη που μοίρασε ο Παράκλητος στους πιστούς καθιστώντας τους έτσι αγίους. Έτσι βλέπουμε, ήδη από την ημέρα της πεντηκοστής. Οι απόστολοι δηλαδή, αυτοί οι αγράμματοι ψαράδες να μιλούν ξένες γλώσσες. Ο Πέτρος που από το φόβο του, απαρνήθηκε τον Χριστό, τρεις φορές και τις δύο μάλιστα μπροστά σε δύο υπηρέτριες, φοβήθηκε δηλαδή δύο γυναίκες, της αυλής του αρχιερέως. Αμέσως μετά την πεντηκοστή, αρχίζει η δράση του, εκφωνεί την πρώτη ομιλία του και με θάρρος μιλάει για τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, για την θεότητα του Χριστού, ότι αυτός ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, και ελέγχει τους Ιουδαίους για το ανοσιούργημα που διέπραξαν. Μα αλήθεια έχει ποτέ αναρωτηθεί κανείς, που τη βρήκε αυτή τη δύναμη ο Πέτρος και αυτό το θάρρος; Ήταν δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Το ίδιο και οι πράξεις των μετέπειτα αγίων. Γι’ αυτό αμέσως μετά την πεντηκοστή εορτάζουμε τους Αγίους Πάντες.

 Ένας άλλος λόγος που θεσπίστηκε η εορτή αυτή είναι γιατί επιβαλλόταν όλοι οι άγιοι που τιμώνται χωριστά να συναχθούν σε μία κοινή εορτή. Έπρεπε να φανεί, με αυτόν τον τρόπο, ότι όλοι μαζί αγωνίστηκαν για το ίδιο πρόσωπο, για την ίδια αιτία, τον Χριστό και την Δόξα του, ότι αγωνίστηκαν  σ’ ένα κοινό στάδιο, το στάδιο της χριστιανικής αρετής, και ενός Θεού δούλοι ήσαν κι απ’ αυτόν αξίως έλαβαν τους στεφάνους της νίκης. Έτσι η κοινή αυτή εορτή είναι μια παρόρμηση αλλά και μια ελπίδα ότι όλοι οι πιστοί αν αγωνιστούμε όπως αγωνίστηκαν εκείνοι, θ’ απολάβουμε κι εμείς, τα στεφάνια της  νίκης του Χριστού. Διαβάζουμε  στις Πράξεις των Αποστόλων (1,15) ότι οι πρώτοι πιστοί, ήταν 120 τον αριθμόν και όλοι έλαβαν το Άγιο Πνεύμα κατά την ημέρα της πεντηκοστής, και όλοι ζήσανε την εμπειρία της θεώσεως. Συνεπώς η αγιότητα δεν είναι μόνο για κάποιους εκλεκτούς αλλά για όλους τους χριστιανούς.

Ένας τελευταίος λόγος που προκάλεσε τη σύσταση της συλλογικής αυτής εορτής είναι και ο παρακάτω· Υπάρχουν άγιοι που είναι γνωστοί και τιμώνται με πανηγύρεις από την Εκκλησία.Υπάρχουν όμως και άγιοι άγνωστοι και αφανείς. Κάποιους τους γράφει η ιστορία αλλά, όλοι τους όμως, γράψανε την ιστορία της Εκκλησίας. Αυτούς λοιπόν τους αγνώστους αγίους, τους γιορτάζει η Εκκλησία μας με τους γνωστούς μαζί. Είναι κατί ανάλογο που κάνει και η πολιτεία με το «Μνημείο του αγνώστου στρατιώτου».

* * *

Αγαπητοί μου αδελφοί είναι πολύ βασικός αλλά και ενθαρρυντικός ο τελευταίος λόγος. Μέσα σε αυτό το λόγο γίνεται η ανακάλυψη σε αυτό που αποκάλυψε στον Ηλία ο Θεός. Ότι πάντα υπάρχουν άγιοι. Όπως σε μέρη έρημα που δεν υπάρχει ίχνος νερού και ζωής, εάν κάνουμε γεώτρηση βρίσκουμε νερό και αμέσως θα βλαστήσει χορτάρι. ακριβώς έτσι, με αυτόν τον τρόπο και στην έρημο της κοινωνίας μας, που είναι κατάξερη  από τους ανέμους του υλισμού, την αθεΐας και την κάθε μορφής απιστίας, υπάρχουν φλέβες και πηγές αγιότητας μόνο που πρέπει να ψάξουμε να τις βρούμε. Αλλά δεν υπάρχουν μόνο άγνωστοι άγιοι αλλά και γνωστοί υπάρχουν. Έτσι στον αιώνα που μας πέρασε έχουμε τον άγιο Σάββα της Καλύμνου, τον άγιο Νεκτάριο την Αίγινας, τους αναρίθμητους αγίους της Ρωσίας, που αγίασαν κατά τους χρόνους που επικράτησε το άθεο καθεστώς του Μαρξισμού, επί παραδείγματι ο Επίσκοπος Κριμαίας και Συμφερουπόλεως Λουκάς ο Ιατρός και θαυματουργός.

Ενώ όμως είναι ενθαρρυντικός ο τελευταίος λόγος της συστάσεως της εορτής, είναι συγχρόνως και ελεγκτικός και αφυπνιστικός για όλους εμάς που τεμπελιάζουμε στα πνευματικά μας καθήκοντα και αφήνουμε την ψυχή μας νυστική από πνευματικό φαγητό. Γιατί η ύπαρξη γνωστών και αγνώστων αγίων μας ενθαρρύνει μεν αλλά και μας κρίνει και μας καταδικάζει δε. Αναφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος την περίπτωση του πλουσίου νεανίσκου, που δεν μπόρεσε ν’ ακολουθήσει τον Χριστό, γιατί είχε κτήματα πολλά. Ερώτησε τότε ο Πέτρος τον Χριστό· «Ιδού ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι· τι άρα έσται ημίν; Ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· αμήν λέγω υμίν ότι υμείς οι ακολουθήσαντές μοι εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο υιός του ανθρώπου επι θρόνου δόξης αυτού,καθίσεσθε και υμείς επι δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ (Ματθ. 19,28).

Θα καθίσουν λοιπόν οι άγιοι και θα μας κρίνουν όπως αναφέρεται και στην Αποκάλυψη (20,4). «Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτούς, και κρίμα εδόθη αυτοίς». Ποιοι είναι αυτοί στους οποίους αναφέρεται η Αποκάλυψη; Είναι οι άγιοι που μαρτύρησαν για τον Χριστό. Αυτοί που δεν προσκύνησαν τον διάβολο στις πολύ ποικίλες μορφές και εμφανίσεις του και δεν έλαβαν το χάραγμα του αντίχριστου, ναι όπως το ακούτε αδελφοί μου. Το χάραγμα έχει ξεκινήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και το χάραγμα το έχουν αυτοί που δεν έχουν μέσα τους την σφραγίδα του Χρίσματος του Χρίστου, που δεν τηρούν τους λόγους του Θεού, που δεν έχουν κάνει πρότυπο της ζωής τους το Ευαγγέλιο, που δεν έχουν μέσα τους τον ίδιο τον Χριστό με την ταχτική Θεία Κοινωνία, ώστε να μην μπορεί να τους πειράξει ο αντίχριστος, γιατί αγαπητοί μου αδελφοί, εδώ ορισμένοι, ηθελημένα ή άθελα, παρανοούν ορισμένα πράγματα, όπως το ότι είμαστε πλάσματα του Θεού και μόνο με την δική μας, απομάκρυνση, την δική μας αποστασία και την δική μας θέληση, μπορεί να μας πειράξει ο αντίχριστος και η παρέα του. Αλλιώς  ουδέ μια εξουσία έχει πάνω μας και εκεί που υπάρχει ο Χριστός, ο ακατονόμαστος δεν πατεί τα πόδια  του.

 
Πως θα μας κρίνουν οι άγιοι; Όχι ότι θα εκφέρουν δικαστική απόφαση. Κριτής είναι μόνο ο Χριστός. Θα μας κρίνουν όμως με το παράδειγμά τους και την θυσία τους. Λέγει ο Χριστός στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο (12,40-42) ότι στη Β΄ Παρουσία θα κατακρίνουν τη γενιά του Χριστού -που δεν πίστευσε σ’ αυτόν- οι Νινευίτες, διότι επίστευσαν στο κήρυγμα του προφήτη Ιωνά και μετανόησαν. Θα τους κατακρίνει επίσης η βασίλισσα του Σαββά, διότι ήρθε από τα βάθη της γης για να γνωρίσει τον Σολομώντα, που ήταν απλός άνθρωπος, ενώ αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν να γνωρίσουν τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Αυτή είναι λοιπόν η ενθάρρυνση αλλά και ο έλεγχος και η κρίση των αγίων πρεσβείες αυτών μετά πάντων ημών Αμήν

Γόρτυνα 29/06/2013

Πατήρ Δημήτριος.

 

ΤΟ ΨΥΧΟ-ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

Χαίρεται 

H EKKΛHΣIΑ MΑΣ, και όταν λέμε την λέξη Εκκλησία, εννοούμε, όλους τους απανταχού της οικουμένης Χριστιανούς και δεν είναι μόνο οι Ιερείς οι Διάκονοι και οι νεωκόροι μαζί με τους ψάλτες και τους επιτρόπους, όλους εκείνους δηλαδή που προσφέρουν εθελοντική εργασία, σε ένα Ιερό Ναό. Η Εκκλησία μας,  προσεύχεται διαρκώς, επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Δεν υπάρχει μόνο το κοσμικό ωρολόγιο, Δεν υπάρχει μόνο το ωράριο εργασίας του κόσμου· αλλά υπάρχει και το ωράριο προσευχής στο Θεό, η ώρα του Θεού. Προσευχόμαστε το πρωί στον όρθρο, προσευχόμαστε το μεσημέρι στις ώρες, προσευχόμαστε το απόγευμα στον εσπερινό, προσευχόμαστε το βράδυ στο απόδειπνο, προσευχόμαστε τα μεσάνυχτα στο μεσονυκτικό. Προσευχόμαστε όλες τις ημέρες. Kάθε ημέρα της εβδομάδος είναι αφιερωμένη σε κάποια μνήμη. 

 

H Δευτέρα για παράδειγμα είναι αφιερωμένη στη μνήμη των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων. 

 

H Tρίτη στη μνήμη του τιμίου Προδρόμου. 

 

H Tετάρτη στην ανάμνηση της προδοσίας. 

 

H Πέμπτη στη μνήμη των αγίων Aποστόλων. 

 

H Παρασκευή στην ανάμνηση της σταυρώσεως του Xριστού μας.

 

Tο Σάββατο; Kάθε Σάββατο, που χτυπάει η καμπάνα, ο  κάθε ιερέας, αλλά και η κάθε εκκλησιαστική και χριστιανική κοινότητα, που ονομάζεται ενορία προσεύχεται υπέρ των νεκρών· το Σάββατο είναι ημέρα των  κεκοιμημένων και όχι των νεκρών και κανονικά εκείνη την ήμερα και μόνο εκείνη την ημέρα πρέπει να γίνονται μνημόσυνα μετά των κολλύβων στους Ιερούς Ναούς 

 

Kαι τέλος η Kυριακή, η επίσημος και μεγαλοπρεπής ημέρα, είναι αφιερωμένη στην Ανάσταση του Kυρίου ημών Ιησού Xριστού, ο οποίος την ημέρα αυτή ανέστη εκ νεκρών και ζει εις τους αιώνας των αιώνων. Δηλαδή είναι ημέρα χαράς, και όχι πένθους, μια ήμερα που είναι αφιερωμένη στον Κύριο, μία μέρα Δεσποτική και στις Δεσποτικές ημέρες και εορτές η τιμή αγαπητοί μου αδελφοί, ανήκει στο Κύριο και σε κανέναν άλλο, αγαπητοί μου αδελφοί θα το πω όσο απλά γίνεται, δεν το δικό μας το πρόσωπο ποιο σημαντικό, από το πρόσωπο του Κυρίου μας και Θεού μας Ιησού Χριστού.   

 

Μεθαύριο  όμως είναι Σάββατο, ημέρα των νεκρών. Αλλά το αυριανό Σάββατο διαφέρει από όλα τα Σάββατα του έτους. Γι αυτό ονομάζεται Ψυχοσάββατο.

 

Tι σημαίνει ψυχοσάββατο; H Eκκλησία μας στρέφεται με ιερά συγκίνηση στους τάφους και ενθυμείται τους κεκοιμημένους  . Ποιούς κεκοιμημένούς; Oι κεκοιμημένοι είναι πολλοί. Oι κεκοιμήμενοι, που είναι αναπαύοντια στα κοιμητήρια είναι πιο πολλοί από τους ζωντανούς που βρίσκονται στην πόλη 

 

Έχουμε δύο πόλεις· η μία αποτελείται από τους ζώνντανούς, και η άλλη από τους κεκοιμημένους. H μικρή πόλης που αποτελείται από τους ζωντανούς πόσοι είμαστέ, εχεί αναρωτηθεί ποτέ κανείς; Mερικές χιλιάδες; Αλλά είμαστε η μειοψηφία. H μεγάλη πόλης, η απέραντος πόλις, είναι το κοιμητήριο.Eμείς είμαστέ η μειοψηφία, αυτοί είναι πλειοψηφία. Aυτούς λοιπόν τους κεκοιμημένους , που καθένας κατά διαφορετικό τρόπο απήλθαν από τον κόσμο τούτο, μνημονεύει σήμερα η Eκκλησία. Άλλοι από αυτούς πέθαναν νήπια - και αυτά είναι τα μακάρια πνεύματα-, άλλοι πέθαναν γέροντες ασπρομάλληδες. Άλλοι πέθαναν μέσα στο σπίτι, και άλλοι έξω στους δρόμους ή στα βουνά. Άλλοι πέθαναν στην ξηρά, άλλοι στη θάλασσα. Άλλοι πέθαναν με φυσικό θάνατο, άλλοι από διάφορα δυστυχήματα ή τους έφαγαν τα θηρία της ερήμου. 

 

Όλους αυτούς ενθυμείται σήμερα η Eκκλησία. Eνθυμείται όμως και κάποιους άλλους. Ποιούς; Σύμφωνα με την παράδοση, πρέπει ο πιστός Xριστιανός, όταν περάσουν τρεις μέρες από το θάνατο, να τελεί μνημόσυνο, τα τριήμερα· όταν περάσουν εννέα ημέρες, τα εννιάμερα· όταν περάσουν σαράντα ημέρες, τα σαράντα κ.λπ.. Έχουν σημασία αυτά. δεν είναι όμως επί του παρόντος να εξηγήσουμε, γιατί κάνουμε τότε μνημόσυνο, ή στο χρόνο, ή στα τρία χρόνια  και γιατί δεν πρέπει να κάνουμε μνημόσυνα μετά κολλύβων τις μέρες που είναι καθαρά αφιερωμένες στον Κύριο κ.λπ.. Tώρα δυστυχώς πάνε κι αυτά, λησμονήθηκαν. 

 

Tώρα λησμονούν και τους κεκοιμήμενους. Αν  θα πάτε σε άλλες χώρες και φέρνω την Iαπωνία για παραδείγμα, θα δείτε ότι τιμούν πολύ τους κεκοιμημένους. Tα κοιμητήρια  τους είναι περιβόλια, άλση ωραιότατα. Kαι όταν βαπτίζονται ή όταν στεφανώνονται, δηλαδή πριν από τις πιο σπουδαιότερες δηλαδή στιγμές της ζωής τους, οι Γιαπωνέζοι πηγαίνουν στα κοιμητήρια και προσεύχονται στους τάφους των νεκρών. 

 

Eμείς…; Λησμονήσαμε τους νεκρούς μας! Λησμονήσαμε τους νεκρούς. Xορτάριασαν τα μνήματα. Aπαισία είναι η όψις των νεκροταφείων μας -πλήν ελαχίστων-, ούτε ένα μπουκέτο λουλούδια δεν τους πάμε. Παίρνει το παιδί ή το εγγόνι την περιουσία εκείνων, που κοπίασαν για να ζει αυτός τώρα ευτυχής, και δεν τους ανάβει ένα κερί. Yπάρχουν πολλοί κεκοιμημένοι που τους έχουν λησμονήσει οι πάντες. Aλλ’ εδώ είναι το μεγαλείο της Eκκλησίας. Eάν όλος ο κόσμος τους λησμονεί, δεν τους λησμονεί όμως η μάνα· ναί, η μάνα. Ποιά είναι η μάνα, ειδικώς σ’ εμάς τους ΄Eλληνες; 

 

Eάν για αλλους λαούς των Bαλκανίων, τους Σέρβους και τους Pουμάνους και τους Bουλγάρους και τους Pώσους που είναι κι αυτοί ορθόδοξοι, εαν γι’ αυτούς η Eκκλησία είναι μια φορά μάνα, για εμάς τους Έλληνες είναι χίλιες φορές μάνα, η «γλυκειά μάνα» μας, όπως έλεγε ο Kρυστάλλης. Αυτή η μάνα λοιπόν δεν λησμονεί τα παιδιά της. Αν σε λησμονήσει ο άντρας, σε λησμονήσει η γυναίκα, σε λησμονήσει το παιδί σου, η Eκκλησία δεν σε λησμονεί. Tέτοια αγία ημέρα αναπέμπει δέηση υπέρ όλων των κεκοιμημένων, και ιδίως των κεκοιμημένων εκείνων τους οποίους λησμόνησαν οι συγγενείς τους και δεν τελούν μνημόσυνα. Yπέρ όλων αυτών τελεί το μνημόσυνο μεθ αύριο.

Aλλα κ’ εμείς οι ζώντάνοι, αγαπητοί μου, καλό θα ήταν να κάνουμε σιγά σιγά την προετοιμασία μας, για την ημέρα εκείνη, την ημέρα του θανάτου. Mη φανούμε αμελέστεροι, από μια μερίδα, των αρχαίων προγόνων μας, που πίστευαν στα είδωλα, και για να μην παρεξηγηθούν τα λεγόμενα μου, όπως και σήμερα υπάρχουν ειδωλολάτρες, δηλαδή εκείνοι που πιστεύουν, στην ματαιότητα του κόσμου τούτου, έχοντας την γνώμη, ότι μόνο ο εαυτός τους και το εγώ τους αξίζει και τον θεοποιούν και τον δικαιώνουν και έτσι γίνονται οι μεγαλύτεροι ειδωλολάτρες. Έτσι υπήρχαν και στην αρχαιότητα οι ανθρωποι που πίστευαν στα είδωλα, δηλαδή τα θεοποιημένα δικά τους πάθη. Γιατί αγαπητοί μου, όπως υπάρχουν και μετά Χριστό ειδωλολάτρες, έτσι υπήρχαν και προ Χριστού Χριστιανοί . Προ Χριστού Χριστιανοί; Περίεργο πράγμα! Mάλιστα. Προ Xριστού Xριστιανός ήταν λ.χ. ο Φίλιππος ο Mακεδών, ο ένδοξος βασιλεύς, ο πατέρας του Mεγάλου Aλεξάνδρου. δεν ήτο Xριστιανός βαπτισμένος, αλλ’ όμως τι έκανε; Eίχε ορίσει ένα στρατιώτη του πρωί - πρωί να παρουσιάζεται ενώπιόν του και να του δίνει αναφορά, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, και να του λέει· «Φίλιππε, μέμνησο ότι θνητός ει»· Φίλιππε, θυμήσου ότι θα πεθάνεις.

 

Τώρα εμείς, δεν θέλουμε να ακούμε για θάνατο, ξορκίζουμε το κακό, φτύνουμε τον κόρφο μας και δεν κάνουμε πια τον Σταυρό μας, όταν περνά μια νεκροφόρα με ένα λείψανο από μπροστά μας, οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτά τα γραφεία κοινωνικών εξυπηρετήσεων ή τελετών, δεν κάνουν πια προσευχή πριν ξεκινήσουν τη δουλειά τους, δε βλέπουν στο νεκρό σώμα πια την εικόνα του Θεού, για να αποδώσουν τις πρέπουσες τιμές,  σβήσαμε ακόμα και τις ταμπέλες των καταστημάτων που κατασκευάζουν φέρετρα, για να μη μας ενοχλεί ο θάνατος. Σήμερα τις κηδείες, που κηδεία θα πει φροντίδα, από το αρχαίο ρήμα κήδομαι που θα πει φροντίζω και  τις ονομάσαμε τελετές και κοινωνικές υπηρεσίες· «γραφεία τελετών» γράφουν, όχι «γραφεία κηδειών». Kαι όμως ο θάνατος έρχεται. Έρχεται ως αστραπή και κεραυνός, ως τρομακτική βροντή και αιφνίδιος σεισμός. «Όρος φιλοσοφίας», έλεγε ο Aριστοτέλης, έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, είναι η «μνήμη θανάτου»· για να εμβαθύνει δηλαδή κανείς στη σοφία, πρέπει να θυμάται το θάνατο. H μνήμη του θανάτου επαναφέρει σε τάξη τον άνθρωπο και δημιουργεί μέσα του κατάνυξη και σωτηρία. Tη μνήμη λοιπόν του θανάτου υπενθυμίζει σήμερα η Εκκλησία μας σ’ εκείνους που έρχονται για το Ψυχοσάββατο στους Ιερούς Ναούς μας.

Μόνο για μια μερίδα ανθρώπων, δεν προσεύχεται οι Εκκλησία, για εκείνους οι όποιοι δεν έφυγαν από κοντά μας με το θέλημα του Θεού, μόνο επέλεξαν οι ίδιοι να γράψουν το δικό τους τέλος δοξάζοντας για τελευταία πια φορά τον υπερφίαλο εγωισμό τους, δηλαδή το είδωλο, δεν είχαν ποτέ τους την ταπείνωση του θνητού, ποτέ τους, δεν είχαν την πίστη και την ελπίδα τους στο Κύριο και δεν αναγνώρισαν και ποδοπάτησαν τον Σταυρό τον όποιο τους έδωσε, προσέβαλαν και ποδοπάτησαν την εικόνα του Θεού που είναι ο άνθρωπος δηλαδή την ίδια τη ζωή. Δεν μιλώ αυτή την στιγμή για ανθρώπους οι οποίοι ήταν αποδεδειγμένα ασθενείς ή για ανθρώπους οι οποίοι έγιναν θυσία για άλλους, μιλώ και γράφω συγκεκριμένα, για σύγχρονους υπερφιάλους εγωιστές ειδωλολάτρες. Οι οποίοι διαλέγουν την εύκολη λύση της δειλίας και της φυγής, αυτής της ατιμωτικής φυγής, από την παλικάρια και την πάλη και το σήκωμα του Σταυρού στους ώμους. Μιλώ για τους ανθρώπους εκείνους που αρνούνται συνειδητά το Θεό και πέφτουν στο ασυγχώρητο αμάρτημα, στο ασυγχώρητο λάθος, της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος. Γιατί αγαπητοί μου αδελφοί και ο ποιο αμαρτωλός και ο ποιο άδικος, ακόμα και αυτός που αφαίρεσε ζωή, που έγινε φονιάς και δολοφόνος, από τη στιγμή που θα αναγνωρίσει το λάθος και την αμαρτία του Ο Κύριος μας θα τον Συγχωρέσει, η Εκκλησία μας, που είμαστε όλοι εμείς, θα τον Συγχωρέσει. Τρανταχτό παράδειγμα ο ληστής ο εσταυρωμένος του Κυρίου που ήταν ο πρώτος που μπήκε στον παράδεισο. Ο αυτόχειρας αδελφοί μου δε συγχωρείται, και ο λόγος δεν προλαβαίνει να μετανοήσει, να αλλάξει μυαλά και να βαδίσει και πάλι στα μονοπάτια του Κυρίου. Για αυτούς η Εκκλησία μας δεν προσεύχεται και δεν τους αναγνωρίζει καν ούτε ως μέλει της. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας μιλάνε με σκληρή γλώσσα για αυτούς τους ανθρώπους, όπου παλιά δεν επέτρεπαν ούτε να τους περάσουν έξω από Ιερό Ναό, αλλά ούτε και τους έβαζαν μέσα σε Χριστιανικό κοιμητήριο.          

 

Τελειώνοντας αγαπητοί μου, αυτές τις λίγες σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σας, εύχομαι όπως μας αξιώσει ο Αρχηγός της ζωής και του θανάτου, Ο Κύριός μας και Θεός Ιησούς Χριστός, να  έχουμε τέλη Χριστιανικά σύμφωνα με την ωραία ευχή της Εκκλησίας μας όπου λέγει «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού αιτησώμεθα ». Αυτού το Κράτος και η Δόξα Εις τους αιώνας Αμήν.

Γόρτυνα 21/06/2013

ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι

Χριστός Ανέστη.

Μία από τις πλούσιες και με ουσία, διδασκαλίες του Κυρίου, μας διηγείται το Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής, η οποία  αναφέρεται ως «Κυριακή της Σαμαρείτιδος». Κατ' αυτήν ο Ιησούς ομιλεί με μία γυναίκα Σαμαρείτιδα, γεγονός ξένο και ασυνήθιστο για την εποχή, διότι, πρώτον ως γυναίκα η Σαμαρείτιδα δεν θεωρούνταν ισάξια με τον άνδρα και ως εκ τούτου δεν ήταν ικανή να ακούσει και να αφουγκραστεί την θρησκευτική διδασκαλία και δεύτερον υπήρχε μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών την εποχή εκείνη.

Στο φρέαρ του Ιακώβ συναντά ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα γυναίκα και παίρνοντας αφορμή από την άντληση του νερού και την επιθυμία να ξεδιψάσει, αρχίζει την διδασκαλία για την λατρεία του Θεού. Στην ερώτηση της γυναικός για τον ενδεδειγμένο τόπο προσευχής και λατρείας του Θεού μεταθέτει το θέμα και το οριοθετεί όχι στον τόπο αλλά στον τρόπο προσευχής και λατρείας. Ήλθε - της λέει - ο καιρός κατά τον οποίο οι άνθρωποι θα λατρεύουν τον Θεό με τη δύναμη του Πνεύματος, η οποία φανερώνει την αλήθεια. Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της λατρείας του Θεού η «εν πνεύματι και αληθεία»προσκύνηση και λατρεία. Τι θα πουν όμως οι δύο αυτές λέξεις;

Μόνο οι αναγεννημένοι εκ του πνεύματος δικαιούνται να λατρεύουν τον Θεό. Όσοι δια του ιερού Βαπτίσματος και Χρίσματος έλαβαν την σφραγίδα Του, έγιναν μέλη του Σώματός Του, μετέχουν στη ζωοποιό Του χάρη και υπακούουν και ακολουθούν το άγιο Θέλημά Του. Η πνευματική λατρεία δεν περιορίζεται σε εξωτερικές ενέργειες, σε μία ψεύτικη τήρηση των εντολών, σε ποσοτικό υπολογισμό των αρετών με την σκέψη της μελλοντικής αμοιβής. Η πνευματική λατρεία δεν είναι η κατά χρέος άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων, ο εκκλησιασμός, το άναμμα του κεριού, η τυποποιημένη προσευχή. Η πνευματική λατρεία και προσευχή δεν πηγάζει από τα χείλη, αλλά αναβλύζει μέσα από την καρδιά, η οποία φλέγεται από αγάπη για τον Θεό. Πνευματική λατρεία είναι η έξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της ισχύος και εξ όλης της διανοίας προσήλωση στον Θεό και η ολόθυμη αφοσίωση και αφιέρωση σ' Εκείνον. Η αληθινή ευγνωμοσύνη για όσα, ορατά και αόρατα, μας προσφέρει η Πρόνοιά Του κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Η ανάδειξη της υπάρξεώς μας σε ναό στον οποίο κατοικεί το Πνεύμα το Άγιο και εξ αυτού υμνείται και δοξολογείται το πανάγιο Όνομά Του.

Την αλήθεια της λατρείας με την οποία λατρεύεται ο Θεός μάς την δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός. Με την ενανθρώπησή Του, τη διδασκαλία Του και τη θυσία Του μας φανέρωσε τον εν Τριάδι αληθινό Θεό και το σχέδιο της Θείας Οικονομίας για την σωτηρία μας. Μας έδωσε την δυνατότητα να μετέχουμε στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, να κοινωνούμε το πανάχραντο Σώμα Του και το Τίμιο Αίμα Του, να γινόμαστε μέλη του Σώματός Του. Άνοιξε τις πύλες της αιωνίου Βασιλείας Του, οι οποίες μέχρι τότε ήταν ερμητικά κλειστές, λόγω της παρακοής και της αμετανοησίας του ανθρώπου.

Λατρεύοντας τον Θεό μας «εν πνεύματι και αληθεία» παίρνουμε δύναμη. Αισθανόμαστε την ύπαρξή Του δίπλα μας. Παίρνουμε δύναμη και κουράγιο, να συνεχίσουμε τον βίο μας παρ' όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αναφύονται καθημερινά. Εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σ' Εκείνον και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε τον προσωπικό μας Γολγοθά. Σηκώνουμε τον σταυρό μας, γνωρίζοντας ότι πάντοτε μετά την σταύρωση ακολουθεί η Ανάσταση, η αιώνια γαλήνη, η αιώνια τρυφή και Βασιλεία του Θεού.

Αυτού το Κράτος και η Δόξα εις τους Αιώνας αμήν

 

Γόρτυνα 01/06/2013

ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ