Γιορτάζουμε σήμερα 20 Ιουλίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Προφήτου Ηλία, του Θεσβίτου.
Μέσα στη χορεία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ξεχωριστή είναι η θέση του προφήτη Ηλία. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα του προφήτη Ηλία αναφέρεται πολλές φορές από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό.
Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, είπε πως ο Ιωάννης θα ερχόταν «ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλίου» (Λουκ., κεφ. α, στ. 17), θα είχε δηλαδή τα γνωρίσματα και το ζήλο του προφήτη Ηλία, θα ήταν ο ίδιος ο προφήτης Ηλίας, όπως ο λαός τον περίμενε να ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός, όταν έδωσε μαρτυρία για τον πρόδρομο Ιωάννη κι έπλεξε το εγκώμιο του, είπε πως αυτός ήταν ο Ηλίας «Αν θέλετε, να το παραλεχθείτε, αυτός είναι ο Ηλίας, που έμελλε να έλθει».
Το πιο σπουδαίο είναι ότι οι μαθητές επάνω στο βουνό, κατά τη θεία Μεταμόρφωση, είδαν τους δυο Προφήτες, τον Μωϋσή και τον Ηλία, να συνομιλούν με τον Ιησού Χριστό. Όλα αυτά φανερώνουν την ξεχωριστή θέση του προφήτη Ηλία ανάμεσα στους Προφήτες και μέσα στη συνείδηση του λαού. Ακόμα και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ακούοντας τη διδασκαλία και βλέποντας τα θαύματά του, έβλεπαν τον προφήτη Ηλία, που είχε ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός ρώτησε· «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;». Κι οι μαθητές είπαν’ «Ἰωάννην τὸν βαφτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν....».
Ο προφήτης Ηλίας έζησε τον 9 π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από τη Θέσβη (γι' αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης), το σημερινό El Istib, της περιοχής Γαλαάδ, και άνηκε στην φυλή του Ααρών. Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του είδε μία θεία οπτασία: Δύο άνδρες λευκοφορεμένοι τον ονόμαζαν Ηλία, τον σπαργάνωναν με φωτιά και του έδιναν φλόγα να φάει.
Τότε ο πατέρας του, πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού περιέγραψε την οπτασία στους ιερείς, εκείνοι του είπαν ερμηνεύοντας την οπτασία, ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.
Ο Προφήτης Ηλίας άσκησε το προφητικό του χάρισμα επί 25 έτη στα χρόνια του βασιλέα Αχαάβ, που βασίλεψε στα 873 - 854 π.Χ. Ο Αχαάβ και μάλιστα η γυναίκα του Ιεζάβελ ήσαν άνθρωποι ασεβείς κι εναντίον τους ήταν ο πόλεμος του προφήτη Ηλία. Η Ιεζάβελ, που δεν ήταν ισραηλίτισσα και γινόταν αιτία να νοθεύεται η πίστη από ειδωλολατρικά έθιμα, αυτή λοιπόν κυνήγησε πολύ τον προφήτη Ηλία, γι’ αυτό κι εκείνος αναγκαζόταν διαρκώς να φεύγει και να κρύβεται. Η Ιεζάβελ κυνηγούσε τον προφήτη Ηλία όπως η Ηρωδιάδα τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Πρώτο μεγάλο σημείο, που έδωσε ο προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε και δεν έβρεξε για τριάμισι χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα ο Προφήτης κρυβόταν σε μια σπηλιά σ’ ένα χείμαρρο πέρ’ από τον Ιορδάνη. Εκεί υπήρχε λίγο νερό, κι ένας κόρακας του πήγαινε τροφή κάθε πρωί.
Όταν στέρεψε το νερό, έφυγε ο Προφήτης και πήγε στα Σάρεπτα της Σιδωνίας· όλα αυτά με εντολή του Θεού. Εκεί φιλοξενήθηκε σε μια χήρα γυναίκα, που είχε λίγο αλεύρι και λίγο λάδι, κι όμως έτρωγαν όλο τον καιρό και δεν έλειψαν. Η χήρα γυναίκα είχε ένα παιδί κι έτυχε να αρρωστήσει και να πεθάνει. Τότε ο Προφήτης προσευχήθηκε κι ανάστησε το παιδί.
Δεύτερο μεγάλο σημείο, που έδειξε ο Προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε κι ήλθε φωτιά από τον ουρανό. Με προσταγή του βασιλέα Αχαάβ, μαζεύτηκαν τετρακόσιοι ειδωλολάτρες ψευτοιερείς, που τους προστάτευε η Ιεζάβελ.Τότε ο προφήτης Ηλίας τους προκάλεσε σ’ ένα διαγωνισμό.
Του είπε κι έβαλαν πάνω στο θυσιαστήριο τα ξύλα και το σφάγιο για θυσία, και άρχισαν να τρέχουν γύρω και να φωνάζουν όλη την ήμερα τον ψεύτικο θεό Βάαλ, για να ρίξει φωτιά· «και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις». Τότε ο Προφήτης τους είπε· «Κάνετε πέρα! Τώρα θα κάνω εγώ τη θυσία μου». Έκανε δικό του θυσιαστήριο, έβαλε κι έβρεξαν καλά τρείς φορές τα ξύλα με νερό κι ύστερα προσευχήθηκε. Έπεσε τότε φωτιά από τον ουρανό κι αναποδογύρισε κι έκαψε ολόκληρο το θυσιαστήριο.
Ύστερα απ’ αυτό το σημείο, ο λαός έπιασε τους τετρακόσιους ψευτοϊερείς, κι ο προφήτης Ηλίας τους τιμώρησε αυστηρά. Η Ιεζάβελ, αγριεμένη, κυνήγησε τον Προφήτη, κι εκείνος έφυγε ψηλά στο Χωρήβ, εκεί που πριν πεντακόσια χρόνια ο Μωϋσής άκουσε τη φωνή του Θεού κι είδε τη βάτο να φλέγεται και να μην καίγεται.
Εκεί ο προφήτης Ηλίας κρυβόταν σε μια σπηλιά, κι ο Θεός τον δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα. Του είπε· «Ανέβα ψηλά στην κορυφή, και θα δεις το Θεό. Θα περάσει δυνατός αέρας· θα γίνει σεισμός· θα δεις φωτιά και θα περάσει ένα ανάλαφρο και δροσερό αεράκι. Ο Θεός δεν θα είναι ούτε στη θύελλα ούτε στο σεισμό ούτε στη φωτιά, αλλά στο ανάλαφρο αεράκι».
Άλλα θαυμαστά σημεία του πορφήτη Ηλία ήταν ότι διέσχισε τον Ιορδάνη ποταμό με την μυλωτή του και τέλος ότι αντί να πεθάνει ανελήφθη με άρμα πυρός στον ουρανό.
Να σημειώσουμε, ότι ο προφήτης Ηλίας, μετά από οκτώ ή δέκα χρόνια από την ανάληψη του, απέστειλε γράμματα (ίσως δι’ Αγγέλου) στον βασιλέα Iωράμ, προβλέποντας τον θάνατο του επειδή απομακρύνθηκε από την λατρεία του αληθινού Θεού: «και ήλθεν αυτώ εν γραφή παρά ᾿Ηλιού του προφήτου λέγων· τάδε λέγει Κύριος Θεός Δαυίδ του πατρός σου· ανθ' ων ουκ επορεύθης εν οδώ ᾿Ιωσαφάτ του πατρός σου και εν οδοίς ᾿Ασά βασιλέως ᾿Ιούδα» (Παραλειπομένων Β’, κεφ. 21, στίχος 12).
Το δε βιβλίο Σοφία Σειράχ αναφέρει ότι: «ΚΑΙ ανέστη ᾿Ηλίας προφήτης ως πυρ, και ο λόγος αυτού ως λαμπάς εκαίετο.... ως εδοξάσθης, ᾿Ηλία, εν τοις θαυμασίοις σου· και τις όμοιός σοι καυχάσθαι; ο εγείρας νεκρόν εκ θανάτου και εξ άδου εν λόγω ῾Υψίστου· ο καταγαγών βασιλείς εις απώλειαν και δεδοξασμένους από κλίνης αυτών· ο ακούων εν Σινά ελεγμόν και εν Χωρήβ κρίματα εκδικήσεως· ο χρίων βασιλείς εις ανταπόδομα και προφήτας διαδόχους μετ᾿ αυτόν· ο αναληφθείς εν λαίλαπι πυρός εν άρματι ίππων πυρίνων.... μακάριοι οι ιδόντες σε και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι, και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα.» (Σοφία (Σειράχ, μη΄, 1).
Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!
Απολυτίκιο: Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε. Ο ένσαρκος Άγγελος, των Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος, της παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας, Ελισαίω την χάριν, νόσους αποδιώκει, και λεπρούς καθαρίζει, διό και τοις τιμώσιν αυτόν, βρύει ιάματα.
- Χρόνια πολλά, Ηλία μου, να χαίρεσαι και τον παππού!
Σήμερα, ανήμερα του προφήτη Ηλία, αν δεν άκουσε ευχές απ’ όλους, όσους ήταν στη λειτουργία, στο γραφικό εκκλησάκι του χωριού! Σ’ αυτό το εκκλησάκι, το σκαρφαλωμένο στον λόφο έξω από το χωριό, στεκόταν όπως πάντα, μπροστά στο πυρφόρο άρμα του προφήτη Ηλία μετά την απόλυση της θείας λειτουργίας. Στις 20 Ιουλίου κάθε χρόνο ο άγιος είχε την τιμητική του και πάντα αυτή τη μέρα ήταν για διακοπές στο χωριό και πάντα καμάρωνε ο παππούς μαζί του και μαζί τους χαίρονταν όλοι οι συγχωριανοί του. - Έλα, άρχισε το κουρμπάνι, θα μας πιάσουν τα καλά τραπέζια!
Η Λία, η μικρότερη αδερφή του, βιαστική κι «αγωνιώδης» όπως πάντα, τον τραβούσε από το καινούριο του καρό πουκάμισο, δώρο της γιαγιάς και του παππού, καθώς είχε σχεδόν αδειάσει η μικρή εκκλησία κι όλο το χωριό έξω στην αυλή της γευόταν το πληγούρι με τα κατσικάκια, που θυσιάστηκαν προς τιμή του αγίου. Όλοι μαζί, σαν μια οικογένεια, πρόσφεραν τα ζωντανά, την καλύτερη σοδειά για το πληγούρι και το σταρένιο ζυμωτό ψωμί. Όλοι μαζί στα άσπρα τραπέζια που στρώθηκαν αποβραδίς στην κορυφή του λόφου, τιμούσαν τον άγιο, που καίει με τον ήλιο του τον δυνατό, όχι όμως για να κάψει τις σοδειές τους, γιατί δεν τους στερεί τη βροχή με ανομβρία, αλλά εισακούει τις προσευχές τους και τους δροσίζει, για να έχουν τους καρπούς της γης.
- Δεν πέθανε, πήγε στον ουρανό με το άρμα του, ζει … Ψέλλισε τη σκέψη του φωναχτά και το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στην εικόνα του τέμπλου. Κι ο προφήτης Ηλίας τον κοιτούσε δυναμικά με τα λευκά του γένια και μαλλιά και τα χέρια του να κρατούν αποφασιστικά τα χαλινάρια από τα πύρινα άλογα. Την ίδια μορφή τη θυμάται και από το Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας, όταν πέρυσι το είχαν επισκεφτεί με τους γονείς του και τη Λία. Είναι έργο του Θεόδωρου Πουλάκη από την Κρήτη.
«Λένε πως ήταν παλιά ναυτικός ο άγιος, μα κουράστηκε τη θάλασσα. Πήρε λοιπόν το κουπί του κι ανηφόριζε στη στεριά. Λαχταρούσε να συναντήσει ανθρώπους που δε θ’ αναγνώριζαν το κουπί του και δε θα ήξεραν από θάλασσα. - Ε, πατριώτη, πού το πας το κουπί σου; O βοσκός που συνάντησε ανηφορίζοντας, σίγουρα ήξερε από θάλασσα. Συνέχιζε τον ανήφορο λοιπόν. Ύστερα από λίγο έμπαινε σ’ ένα μικρό χωριουδάκι, σκαρφαλωμένο μέσα στις φυλλωσιές απ’ τα πλατάνια. - Ε, παιδιά, πού λέτε να έχει κρυμμένη τη βάρκα του αυτός και κουβαλάει μόνο το κουπί του; Μήπως του την κλέψανε; Tα γέλια και οι δυνατές φωνές των παιδιών της πλατείας τον «έδιωξαν» ακόμα πιο μακριά. «Δεν είναι τόπος αυτός να ξαποστάσω», σκέφτηκε και συνέχισε τον ανήφορο. Έπρεπε να συναντήσει ανθρώπους να μην αναγνωρίζουν το κουπί του, γιατί δε θα γνώριζαν από θάλασσα, σημάδι πως ήταν πολύ μακριά της. Ανέβαινε κι όλο ανέβαινε και σταματημό δεν είχε. Κόντευε πια στην κορυφή του βουνού, όταν σταμάτησε να ξαποστάσει στη ρίζα μιας καστανιάς κι ακούμπησε το κουπί του στον κορμό της. - Πώς κατά τα μέρη μας πατριώτη; Έλα να σε φιλέψω στο καλυβάκι μου κρύο νερό και κάστανα. Μεγάλο και το φτυάρι σου, αν μου το δάνειζες για λίγο, θα σ΄ το χρωστούσα χάρη. Είναι κλαδί της καστανιάς; - Καλοσύνη σου κυρούλα, λέω κι εγώ να ξαποστάσω και να φτιάξω το καλύβι μου στην κορφή του βουνού. Να πάρεις και το φτυάρι μου να κάνεις τη δουλειά σου. Ικανοποιημένος πια που βρήκε άνθρωπο να μην αναγνωρίζει το κουπί του, το έμπηξε στην κορφή του βουνού και σταμάτησε εκεί το ταξίδι του, μακριά από τη θάλασσα. Κι έτσι, εκεί ψηλά στις κορφές των βουνών και των λόφων, αναπαύτηκε κι έφτιαξε τις εκκλησιές και τα ξωκλήσια του. Γι’ αυτό και μεις τον γιορτάζουμε στο εκκλησάκι μας κι έχουμε Ηλίες πολλούς στο χωριό».
Ο παππούς, ικανοποιημένος που τον άκουγαν όλοι καθισμένοι, γύρω στο άσπρο τραπέζι της γιορτής, πέρασε το χέρι στους ώμους του και τον έσφιξε ελαφρά πάνω του. Ήταν ο Ηλίας της παράδοσης που ζει και τον πήρε να γιορτάσουν μ’ όλο το χωριό. Δ.Σ. πηγή
Μέσα στη χορεία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, ξεχωριστή είναι η θέση του προφήτη Ηλία, του οποίου αύριο η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα του προφήτη Ηλία αναφέρεται πολλές φορές από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, είπε πως ο Ιωάννης θα ερχόταν «εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού», θα είχε δηλαδή τα γνωρίσματα και το ζήλο του προφήτη Ηλία, θα ήταν ο ίδιος ο προφήτης Ηλίας, όπως ο λαός τον περίμενε να ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός, όταν έδωσε μαρτυρία για τον Πρόδρομο Ιωάννη κι έπλεξε το εγκώμιό του, είπε πως αυτός ήταν ο Ηλίας «Αν θέλετε, να το παραδεχθείτε, αυτός είναι ο Ηλίας, που έμελλε να έλθει».
Το πιο σπουδαίο είναι ότι οι μαθητές επάνω στο βουνό, κατά τη θεία Μεταμόρφωση, είδαν τους δύο Προφήτες, το Μωυσή και τον Ηλία, να συνομιλούν με τον Ιησού Χριστό· «Ώφθησαν αυτοίς Μωυσής και Ηλίας μετ’ αυτού συλλαλούντες». Όλ’ αυτά φανερώνουν την ξεχωριστή θέση του προφήτη Ηλία ανάμεσα στους Προφήτες και μέσα στη συνείδηση του λαού. Ακόμα και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ακούοντας τη διδασκαλία και βλέποντας τα θαύματά του, έβλεπαν τον προφήτη Ηλία, που είχε ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός ρώτησε- «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;. Κι οι μαθητές είπαν’ « Ιωάννην τον βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν…».
Ο προφήτης Ηλίας ήταν από τη Θέσβη, μια πόλη πέρ’ από τον Ιορδάνη, γι’ αυτό και λέγεται Θεσβίτης. Προφήτεψε στα χρόνια του βασιλέα Αχαάβ, που βασίλεψε στα 873-854, πριν από τη γέννηση του Ιησού Χριστού. Ο Αχαάβ και μάλιστα η γυναίκα του Ιεζάβελ ήσαν άνθρωποι ασεβείς κι ο πόλεμος του προφήτη Ηλία ήταν εναντίον τους . Η Ιεζάβελ, που δεν ήταν Ισραηλίτισσα και γινότανε αιτία να νοθεύεται η πίστη από ειδωλολατρικά έθιμα, κυνήγησε πολύ τον προφήτη Ηλία, γι’ αυτό κι εκείνος αναγκαζότανε διαρκώς να φεύγει και να κρύβεται. Η Ιεζάβελ κυνηγούσε τον προφήτη Ηλία όπως η Ηρωδιάδα τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Πρώτο μεγάλο σημείο, που έδωσε ο προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε και δεν έβρεξε για τριάμισι χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα ο Προφήτης κρυβότανε σε μια σπηλιά σ’ ένα χείμαρρο πέρ’ από τον Ιορδάνη. Εκεί υπήρχε λίγο νερό, κι ένας κόρακας του πήγαινε τροφή κάθε πρωί. Όταν στέρεψε το νερό, έφυγε ο Προφήτης και πήγε στα Σάρεπτα της Σιδωνίας· όλ’ αυτά με εντολή του Θεού. Εκεί φιλοξενήθηκε σε μια χήρα γυναίκα, που είχε λίγο αλεύρι και λίγο λάδι, κι όμως έτρωγαν όλο τον καιρό και δεν έλειψαν. Η χήρα γυναίκα είχ’ ένα παιδί κι έτυχε να αρρωστήσει και να πεθάνει. Τότε ο Προφήτης προσευχήθηκε κι ανάστησε το παιδί.
Δεύτερο μεγάλο σημείο, που έδειξε ο Προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε κι ήλθε φωτιά από τον ουρανό. Με προσταγή του βασιλέα Αχαάβ, μαζεύτηκαν τετρακόσιοι ειδωλολάτρες ψευτοϊερείς, που τους προστάτευε η Ιεζάβελ. Τότε ο προφήτης Ηλίας τους προκάλεσε σ’ ένα διαγωνισμό. Τους είπε κι έβαλαν επάνω στο θυσιαστήριο τα ξύλα και το σφάγιο για θυσία, κι αρχίσανε να τρέχουν γύρω και να φωνάζουν όλη την ημέρα τον ψεύτικο θεό Βάαλ, για να ρίξει φωτιά· «και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις». Τότε ο Προφήτης τους είπε· «Κάνετε πέρα! Τώρα θα κάμω εγώ τη θυσία μου». Έκαμε δικό του θυσιαστήριο, έβαλε κι έβρεξαν καλά τρις φορές τα ξύλα με νερό κι ύστερα προσευχήθηκε. Έπεσε τότε φωτιά από τον ουρανό κι αναποδογύρισε κι έκαψε ολόκληρο το θυσιαστήριο.
Ύστερ’ απ’ αυτό το σημείο, ο λαός έπιασε τους τετρακόσιους ψευτοϊερείς, κι ο προφήτης Ηλίας τους τιμώρησε αυστηρά. Η Ιεζάβελ, αγριεμένη, κυνήγησε τον Προφήτη, κι εκείνος έφυγε ψηλά στο Χωρήβ, εκεί που πριν πεντακόσια χρόνια ο Μωυσής ήκουσε τη φωνή του Θεού κι είδε τη βάτο να φλέγεται και να μην καίεται. Εκεί ο προφήτης Ηλίας κρυβότανε σε μια σπηλιά, κι ο Θεός τον δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα. Του είπε· «Ανέβα ψηλά στην κορυφή, και θα δεις το Θεό. Θα περάσει δυνατός αέρας· θα γίνει σεισμός· θα δεις φωτιά· και θα περάσει ένα ανάλαφρο και δροσερό αεράκι. Ο Θεός δεν θα είναι ούτε στη θύελλα ούτε στο σεισμό ούτε στη φωτιά, αλλά στο ανάλαφρο αεράκι». Ο Προφήτης Ηλίας υπήρξε ο άνθρωπος, που φλεγότανε ολόκληρος από θείο ζήλο. Η ζωή του πύρινη κι ο θάνατός του ανάληψη στον ουρανό «επί πυρίνου άρματος». Αμήν.
Ο Γέροντας Ιάκωβος μετέβαινε συχνά-πυκνά στο Προκόπι, στεκόταν μπροστά στο σκήνωμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου, που ως γνωστόν είναι αδιάφθορο, και σιγοψιθύριζε.
Κάποια ημέρα που βρέθηκε εκεί και συνομιλούσε με τον Άγιο, πλησίασαν πολλοί άνθρωποι προκειμένου να προσκυνήσουν και εκείνοι με τη σειρά τους το σκήνωμα. Κανείς όμως δεν προχωρούσε, γιατί κανείς δεν ήθελε να διακόψει τη συνομιλία του Γέροντα Ιάκωβου με τον Άγιο. Μαζεύτηκε σε λίγη ώρα πολύς κόσμος. Κάποια στιγμή διαπίστωσαν όλοι οι προσκυνητές ότι ο Άγιος Ιωάννης μετακινήθηκε. Ως ήταν φυσικό κάποιοι έβγαλαν κραυγές. Τότε ο Γέροντας Ιάκωβος γυρίζει πίσω και με ήρεμη φωνή τους λέγει: Τι πάθατε βρε παιδιά; Παράξενο σας φαίνεται; Εσείς το βράδυ που ξαπλώνετε στο κρεβάτι σας, στο ένα πλευρό μένετε όλη τη νύκτα ; Και ο Άγιος κουράστηκε από αυτό το πλευρό και γύρισε από το άλλο.
«Προφήτα, κήρυξ Χριστού, του θρόνου της μεγαλωσύνης ουδέποτε χωρίζη, και εκάστω ασθενούντι αεί παρίσταται. εν τοις υψίστοις λειτουργών, την οικουμένην ευλογείς πανταχού δοξαζόμενος. Αίτησαι ιλασμόν ταις ψυχαίς ημών»1
Η εκούσια παρακοή και η εκ του παραδείσου έξοδος των πρωτοπλάστων κατέστησε δυσχερή την μέχρι τότε άμεσον κοινωνίαν Δημιουργού και πλάσματος λόγω της αμαυρώσεως του «κατ’ εικόνα». Μακρυνθείς ο πεπτωκός άνθρωπος του θείου θελήματος εστερήθει των δωρεών της αρχεγόνου δικαιοσύνης, απώλεσε τα θεία χαρίσματα, υπετάγει εις την αμαρτίαν και έκτοτε υπόκειται εις την φθοράν και τον θάνατον.
Δια της φράσεως εκ του βιβλίου της Γεννέσεως, την λεγομένην και πρωτευαγγέλιον «...έχθραν θήσω αναμέσον σού και αναμέσον του σπέρματος σου και αναμέσον του σπέρματος αυτής. Αυτός σου τηρήσει καφαλήν και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν»2 διαφαίνεται η άρρητος αγάπη του παναγάθου και πανοικτίρμονος Θεού προς το πλάσμα του και βεβαιώνει την τελικήν σωτηρίαν του ανθρωπίνου γένους δια της ελεύσεως του Θεανθρώπου.
Κατά την Παλαιάν Διαθήκην η άκρατος αυτή φιλανθρωπία υπαγορεύθει δια της αναδείξεως των εκλεκτών σκευών ανάμεσα εις τους ανθρώπους, οι οποίοι εχρημάτισαν δοχεία της χάριτος, όργανα εις τας χείρας του Παντοδυνάμου Θεού, προάγγελοι της νέας, της καινής διαθήκης, προπομποί των υπό του Θεού μελλοντικών σημάτων. Ούτοι ήσαν οι προφήτες, τα «στόματα του Θεού», τα «φυσικά όργανα του Αγίου Πνεύματος», τα «καθαρά κάτοπτρα, τα αντικατοπτρίζοντα τας θείας αλήθειας»3, οι διαδραματίσαντες πρωταγωνιστικόν ρόλον εις την θεοκρατικήν ισραηλιτικήν κοινωνίαν, εις τον μακρύν κατάλογον των οποίων ανήκει και ο θεόπνευστος Άγιος Προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης, ο αποκαλούμενος «άνθρωπος του Θεού», χαρακτηρισμός ο οποίος ισχύει και δια τον μαθητήν και διάδοχον Του Προφήτην Ελισσαίον.
Η ενάρετος ζωή, ο ακέραιος χαρακτήρας, η βαθεία συναίσθησις της αποστολής, η ακατάβλητος παρρησία εις το κήρυγμα της αληθείας και η αψήφησις των κινδύνων, η ακαταμάχητος αγωνιστικότης, η περιφρούρησις των ιερών παραδόσεων, η προάσπισις των πτωχών και των αδυνάτων, ο έλεγχος των κατεχόντων συμφεροντολογικώς και καταπιεστικώς την εξουσίαν, αποτελούν ορισμένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ουρανομήκους Προφήτου Ηλιού, του μεγάλου, γενναίου και υψηλού, του επιγείου αγγέλου και επουρανίου ανθρώπου, «του χαμαί βαδίζοντος και τα ουράνια ηνιοχούντος», όπως εγκωμιαστικώς αποκαλεί αυτόν ο χρυσούς την γλώσσαν ιερός Χρυσόστομος.
Εις το τριακοστόν βιβλίον της Παλαιάς Διαθήκης ο Σοφός Σειράχ, αναφερόμενος εις την όλην βιοτήν του προφήτου, λέγει χαρακτηριστικώς: « Και ανέστη Ηλίας προφήτης ως πύρ και ο λόγος αυτού ως λαμπάς εκαίετο. Ος επήγαγεν επ’ αυτούς λιμόν και τω ζήλω αυτού ωλιγοποίησεν αυτούς. Εν λόγω Κυρίου ανέσχεν ουρανόν, κατήγαγεν ούτως τρις πύρ. Ως εδοξάσθης Ηλία εν τοις θαμαυσίοις σου. Και τις όμοιος σοι καυχάσθαι? Ο εγείρας νεκρόν εκ θανάτου και εξ Άδου εν λόγω Υψίστου. Ο καταγαγών βασιλείς εις απώλειαν και δεδοξασμένους από κλίνης αυτών.
Ο ακούων εν Σινά ελεγμόν και εν Χωρήβ κρίματα εκδικήσεως. Ο χρίων βασιλείς εις ανταπόδομα και προφήτας διαδόχους μετ’ αυτόν.
Ο αναληφθείς εν λαίλαπι πυρός εν άρματι ίππων πυρίνων. Ο καταγραφείς εν ελεγμοίς εις καιρούς κοπάσαι οργήν προ θυμού, επιστρέψαι καρδίαν πατρός προς υιόν και καταστήσαι φυλάς Ιακώβ. Μακάριοι οι ιδόντες σε και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι, και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα»4. Αλλά και ο καινοδιαθηκικός χώρος τελεί υπό την επίδρασιν της δυναμικής και φλογερής προσωπικότητος του Προφήτου Ηλιού με την παράθεσιν εκ των τριών συνοπτικών ευαγγελιστών τόσο της παρουσίας Του εις το θαύμα της Θαβωρείου θείας Μεταμορφώσεως ως και της συγχύσεως του προσώπου Του προς τον Χριστόν, την εκλογή Του εκ μέρους του αποστόλου Ιακώβου εις την Καθολικήν αυτού επιστολήν ως πρότυπον πίστεως και πεπαρρησιασμένης προσευχής, την αυτούσια παράθεσιν των λόγων του Θεσβίτου από τον ουρανοβάμονα Παύλον εις την προς Ρωμαϊους επιστολήν δια την υπεράσπισιν της προνοίας του Θεού δια τον εκλεκτόν λαόν έναντι των Ρωμαίων και αλλαχού.
Εντυπωσιακά όμως τυγχάνουν και τα όσα καταγράφονται εις τα ACTA SANCTORUM αναφορικώς με το πρόσωπον του Θεσβίτου: « Όσο εκπληκτικά υπήρξαν τα έργα του μεγάλου προφήτου Ηλιού επί της γής, όσο θαυμαστή εις πάντας τους επομένους αιώνας η αρπαγή του εις τον ουρανόν και ο επί τοσαύτας χιλιάδας ετών παρατεινόμενος βίος, τόσον ασύνηθες οφείλει να θεωρηθή το γεγονός ότι άνθρωπος μέχρι του νυν επιζών κατεγράφει εις τα αγιολόγια της Εκκλησίας παρά την απαγόρευσιν του ECCLESIASTICUS να υμνήται τις προ του θανάτου αυτού και αντιθέτως προς την λαϊκήν παροιμίαν, την λέγουσα ότι ουδείς δύναται να ονομασθεί ευτυχής πρό του θανάτου»5.
Τί έτερος λόγος δύναται να εγκωμιάσει τον μέγα προφήτην? τι λόγος δύναται να αποδώσει το μεγαλείον της ουρανομήκους ψυχής του κατ’ εξοχήν διαχρονικού προσώπου εις την ιστορία της Θείας Οικονομίας, το οποίο ίσταται ζών και δρών εις το παρελθόν, εις το παρόν και μέλλει να πρωτοστατήσει και εις το μέλλον? Όντως παράδοξον και ακατανόητον το φαινόμενον ανθρώπου «σάρκα φορούντος» να ζει επί τρεις χιλιάδες συναπτά έτη, να βρίσκεται εις το κατ’ εικόνα και να βιώνει το καθ’ ομοίωσιν, να απολαμβάνει της τιμής και της δόξης των κεκοιμημένων αγίων καθώς την αγιοποίησιν Του επέβαλε δια μοναδικού τρόπου η χάρις του Θεού «δια υπερβάσεως των νομιμοτάτων αποφάσεων της Εκκλησίας»6 αναθέτων εις αυτόν, ως τον πλέον έμπιστον, και τον ρόλον του προδρόμου της Δευτέρας και φοβεράς Αυτού παρουσίας7. «Και ιδού εγώ αποστελώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν ή ελθείν την ημέραν Κυρίου τήν μεγάλην και επιφανή, ος αποκαταστήσει καρδίαν πατρός πρός υιόν καί καρδίαν αννθρώπου πρός τόν πλησίον αυτού μή ελθών πατάξω τήν γήν άρδην»8. Δια τους λόγους τούτους τυγχάνει εις εκ των δημοφιλεστέρων αγίων, η λατρευτική δε παράδοσις αυτού υφίσταται από αρχαιοτάτων χρόνων. Άπασα η κατά Ανατολάς Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά την πυρφόρον εις ουρανούς ανάβασιν του κατά την 20ην Ιουλίου και Του αφιερώνει ναούς, μοναστήρια και παρεκκλήσια επί κορυφών.
Με αφορμή την σημερινή εορτή του Προφήτη Ηλία, φίλοι μου, σκέφτηκα ένα μικρό αφιέρωμα με οδηγό τον κυρ - Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ο Σκιαθίτης είχε, ως γνωστόν, ενδιατρίψει και στην υμνογραφία. Τα λίγα, μα λίαν ενδιαφέροντα, υμνογραφήματά του συμπεριέλαβε στην έκδοση των Απάντων του ( εκδ. ΔΟΜΟΣ, τόμος πέμπτος) ο κράτιστος φιλόλογος, λογοτέχνης και παπαδιαμαντολόγος – ας μου επιτραπεί – Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, στον οποίο οφείλουμε πολλά! Μεταξύ των παπαδιαμάντειων υμνογραφημάτων και τα Απόστιχα του Μικρού Εσπερινού εις την εορτήν του Προφήτου Ηλιού. Στα υπομνήματα της κριτικής έκδοσης του Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου, διαβάζουμε ότι κατά τον Βαλέτα «αυτά τα τρία μικρά τροπάρια εις ήχον β’ προς το Οίκος του Εφραθά, τα συνέθεσε ο Ππδ. χωρίς να κοπιάσει καθόλου και μέσα σε λίγη ώρα κατά τα τελευταία του χρόνια, όταν κάποτε είχε πάει στο πανηγύρι του Προφήτου Ηλία, που το μοναστηράκι του βρίσκεται σε μιαν όμορφη αγναντερή τοποθεσία… Τάγραψε, για να συμπληρώσει μ’ αυτά την παλιάν ασματική ακολουθία του Προφήτη, απ’ την οποία λείπει ο μικρός Εσπερινός». Ο Παπαδιαμάντης έγραψε τρία τροπάρια, αλλά προσέθεσε κι ένα θεοτοκίον «παλαιόν» ως «Δόξα, και νυν» των αποστίχων (Δέσποινα αγαθή, τας αγίας σου χείρας, προς τον Υιόν σου άρον, τον φιλόψυχον Πλάστην, οικτειρήσαι τους δούλους σου). Στα τρία αυτά μικρά προσόμοια (όλες κι όλες 45 λέξεις), ο κυρ – Αλέξανδρος υμνεί τον Ηλία ως ζηλωτήν και θεόπτην, στον οποίο αποκαλύφθηκε ο Θεός ως «αύρα λεπτή». Δεν παραλείπει όμως, στο γ’ προσόμοιο, να αναφερθεί και στην παρουσία του Προφήτη Ηλία κατά την Μεταμόρφωση του Κυρίου, ο οποίος τον παρέστησε «εν Θαβωρίω μάρτυρα». Αυτή την αναφορά στην εσχατολογικής σημασίας παρουσία του Προφήτη Ηλία, τη συναντάμε μόνο σε κάποια τροπάρια των Κανόνων του Όρθρου της εν Μηναίω ακολουθίας του. Δεν τονίζεται, δηλ., από τους υμνογράφους του στα δοξαστικά, ιδιόμελα και λοιπά προσόμοια, η θαυμαστή παρουσία του στο Θαβώρ, όπου πλαισίωνε μαζί με τον Μωϋσή τον μεταμορφωθέντα Κύριο για να δηλωθεί ότι Αυτός «ζώντων και νεκρών κυριεύει».
Παραθέτουμε τα τρία προσόμοια του κυρ Αλέξανδρου για τον Θεσβίτη: Ήχος β' Οίκος του Εφραθά Ου πυρ, ου συσσεισμός, ουχί σφοδρόν σε πνεύμα, αύρα λεπτή δε μάκαρ, ανέδειξε θεόπτην, Ηλία μεγαλώνυμε. Στίχ. Μη άπτεσθε των χριστών μου. Αύρα τον εν λεπτή, ιδόντα Θεού δόξαν, ως ζηλωτήν Κυρίου, θεσπέσιον Προφήτην, υμνούμεν οι θεόφρονες. Στιχ. Συ ιερεύς εις τον αιώνα. Σε ο Μονογενής, Υιός ο της Παρθένου, Θεός σεσαρκωμένος, παρέστησε τρισμάκαρ, εν Θαβωρίω μάρτυρα.
Τα τρία αυτά προσόμοια του Παπαδιαμάντη, όπως και όλα τα υμνογραφήματά του, ηχογράφησε με επιμέλεια τον Μάϊο του 1991 η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία υπό τη διεύθυνση του αείμνηστου Λυκούργου Αγγελόπουλου. Το 1993 κυκλοφόρησαν δύο κασέτες με αυτή την πρωτότυπη εργασία. Η πρώτη περιείχε ολόκληρη την ασματική ακολουθία του Αγίου ιερομάρτυρος Αντίπα Επισκόπου Περγάμου και η δεύτερη όλα τα υμνογραφικά σπαράγματα, θα λέγαμε, που συνέθεσε με διάφορες αφορμές ο Παπαδιαμάντης. Εδώ υπάρχουν και τα τροπάρια στον Προφήτη Ηλία, ο κανόνας στην Παναγία την Γοργοεπήκοο (τρεις ωδές) και ο ικετήριος κανών εις τον Άγιον Διονύσιον τον εν Ολύμπω. Θα ήταν ευχής έργο να βγει κάποια στιγμή αυτή η σημαντική δουλειά της Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας και σε ψηφιακούς δίσκους, αφού σήμερα η τεχνολογία καλπάζει και πολλά σημαντικά πράγματα χρήζουν επανεκδόσεως σε ψηφιακή μορφή.