Ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ για την Κυριακή της Πεντηκοστής

ΠΝΕΥΜΑΤΕΜΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΚΙΝΗΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

«Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον» (Ἰωαν.20,22)

Ἀφοῦ ἔκλεισε ὁ κύκλος ὅλων τῶν ἔργων τῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας μέ τήν Ἀνάληψι εἰς τούς Οὐρανούς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἄρχισε ἡ νέα περίοδος τῆς χάριτος μέ τήν ἐπιφοίτησι εἰς τήν Ἐκκλησία καί τόν κόσμο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο μᾶς ἔστειλε ὁ Θεῖος Λυτρωτής μας, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσί Του.

«Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ψάλλει πανηγυρικά σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξε, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξε, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁμοούσιε καί ὁμόθρονε τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ, Παράκλητε δόξα Σοι».

Οἱ ἅγιοι Προφῆται τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐπροφήτευσαν μέ τήν δύναμι καί τόν φωτισμό τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί μεταξύ ἄλλων προεῖδαν πολλούς αἰῶνες πρίν τά ἔργα τῆς Θείας Οἰκονομίας, πού ἀναφέραμε, δηλαδή τήν Γέννησι τοῦ Σωτῆρος ἀπό τήν Παρθένο Μαρία, τήν Σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἀνάστασί Του, τήν Ἀνάληψι εἰς τούς Οὐρανούς καί τήν κάθοδο στόν κόσμο καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, μετά τήν ἁγία Πεντηκοστή, ἐσοφίσθησαν μέ τήν χάρι καί τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔλαβον δύναμι καί θάρρος, ἐκαθαρίσθησαν, ἐφωτίσθησαν καί ἐχαριτώθησαν μέ τό Πανάγιο Πνεῦμα καί μετέδωσαν εἰς τά πέρατα τοῦ κόσμου τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἀφοῦ κατήχησαν προηγουμένως καί ἐβάπτισαν τούς λαούς καί τούς μεταλαμπάδευσαν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ διά τῶν ἁγίων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ καί οἱ Ὅσιοι Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ ἅγιοι ἀσκηταί τῶν ἐρήμων ἀρδεύθησαν ἀπό τήν ζωογόνο καί ζωοποιό Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί μέ τήν ἐνίσχυσί Του καί τόν θεῖο φωτισμό ἐβίωσαν τόν Χριστό καί τήν ἐν Χριστῷ πνευματική ζωή καί ὡμολόγησαν τήν πίστιν των μέχρι τέλους καί εἴτε ἐθυσιάσθησαν εἰς τόν ἱερόν βωμόν τῆς χριστιανικῆς πίστεως, εἴτε παρέδωσαν τό πνεῦμα τους εἰς τόν Κύριον ἐν ὁσιότητι καί δικαιοσύνῃ.

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ Κιβωτός τῆς σωτηρίας καί τό Ταμεῖον τῆς Θείας Χάριτος, ἱδρυθεῖσα τήν σημερινή μεγάλη ἡμέρα καί ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς πρίν 20 αἰῶνες, εἶναι τό ἐργαστήριον τῆς ἁγιότητος καί τῶν Ἁγίων μέ τήν δύναμι, τήν ἐπενέργεια καί τήν Χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ πνευματική καί ἁγία μητέρα, ἡ ὁποία πάντοτε ἀνεδείκνυε καί θά ἀναδεικνύη σέ ὅλες τίς ἐποχές, μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, τούς Ἁγίους της, σύμφωνα μέ τίς ἀρχές τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί τά ἁγιοπνευματικά της κριτήρια.

Αὐτό τό Πανάγιο Πνεῦμα, πού ἔχουμε ὅλοι μας, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, τό ἅγιο Χρῖσμα καί ὅλα τά ἅγια καί σωστικά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς τό κρατήσωμε στήν ὕπαρξί μας ὡς τόν πολυτιμότερο πνευματικό μας θησαυρό, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Νά μή λυπᾶμε μέ τήν ζωή καί τήν ἐν γένει ἀναστροφή μας τό Πανάγιο Πνεῦμα, ἀλλά νά ζωντανεύουμε τήν εὐεργετική του παρουσία μέσα μας μέ τήν προσευχή, τήν Θεία Λατρεία, τήν μυστηριακή ζωή καί συμμετοχή μας καί μέ τήν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί μάλιστα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου.

Ἔτσι θά μᾶς ἀναδείξῃ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πνευματέμφορους, πνευματοκίνητους καί ἀληθινά πνευματικούς ἀνθρώπους. Γένοιτο.

† Ὁ Κ.Σ.

Μητρόπολη Κυθήρων &Αντικυθήρων (12-6-2011)

Πεντηκοστή

Φουντούλης Ἰωάννης

“Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν
καί Πνεύματος ἐπιδημίαν
καί προθεσμίαν ἐπαγγελίας
καί ἐλπίδος συμπλήρωσιν·
καί τό μυστήριον ὅσον;
῾Ως μέγα τε καί σεβάσμιον.
Διό βοῶμέν σοι·
Δημιουργέ τοῦ παντός,
Κύριε, δόξα σοι”.



Αὐτόν τόν θαυμάσιο ὕμνο θέτει ἡ ᾿Εκκλησία μας σάν προπύλαιο στήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς. Καί σ᾿ αὐτόν ἀνακεφαλαιώνει τό “μέγα καί σεβάσμιον” μυστήριον, τό ὁποῖον πανηγυρίζει: Τήν συμπλήρωσι τῆς ἐλπίδος, τήν προθεσμία τῆς ἐπαγγελίας, τήν ἐπιδημία τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου. Γιατί πράγματι τό ἑορταζόμενο γεγονός, ἡ ἐπιφοίτησις τοῦ ἁγίου Πνεύματος στούς ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τό τέλος καί τό ἐπιστέγασμα ὅλου τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας. ῞Ολο τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἔλευσις, ἡ διδασκαλία, τό πάθος, ἡ ἀνάστασις, ἡ ἀνάληψις ἀπέβλεπαν σ᾿ αὐτό· στήν ἔλευση τοῦ ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο, στήν νέα δημιουργία. ᾿Ακριβῶς γιά τό λόγο αὐτό στό τροπάριο πού ἀκούσαμε καί σέ ὅλη τήν ὑμνογραφία τῆς Πεντηκοστῆς ἀνυμνεῖται ὁ δημιουργός τοῦ παντός, ὁ Πατήρ, πού διά τοῦ Λόγου, τοῦ Υἱοῦ τῆς ἀγάπης Του, ἐν ἁγίῳ Πνεύματι δημιουργεῖ τόν κόσμο, ἀναδημιουργεῖ, ξανακτίζει τήν κτίσι καί τήν μεταβάλλει σέ νέα, τήν ἀνακαινίζει.

῎Ετσι ἡ ἡμέρα αὐτή συνδέει τήν ἀνάμνησι τῆς γενεθλίου ἡμέρας τοῦ νέου κόσμου μέ τήν ἀνάμνησι τῆς γενεθλίου ἡμέρας τοῦ παλαιοῦ. Τίς δύο γεννήσεις, τήν φυσική καί τήν ὑπερφυσική. Στήν πρώτη μᾶς μεταφέρουν οἱ πρώτες γραμμές τῆς Βίβλου: “῾Η δέ γῆ ἦν ἀόρατος καί ἀκατασκεύαστος καί σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου καί πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. Καί εἶπεν ὁ Θεός· Γενηθήτω φῶς. Καί ἐγένετο φῶς. Καί εἶδεν ὁ Θεός τό φῶς ὅτι καλόν” (Γεν. 1,2—4). Στήν δευτέρα συμβαίνει τό ἴδιο. ᾿Επάνω στήν ἄμορφο ὕλη τῶν ἐθνῶν καί τό σκότος τῆς πλάνης ἐκχύνεται ἡ βιαία πνοή τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ. ῾Ο λόγος Του ἀνακαινίζει τήν παλαιωθεῖσα κτίσι. “Πάρθοι καί Μῆδοι καί ᾿Ελαμῖται καί οἱ κατοικοῦντες τήν Μεσοποταμίαν, ᾿Ιουδαίαν τε καί Καππαδοκίαν, Πόντον καί τήν ᾿Ασίαν, Φρυγίαν τε καί Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καί τά μέρη τῆς Λυβίης τῆς κατά Κυρήνην.... Ρωμαῖοι, ᾿Ιουδαῖοι τε καί προσήλυτοι, Κρῆτες καί ῎Αραβες” (Πράξ. 2,9—11) εἶναι ἡ νέα ἄβυσσος, τό γέννημα τῆς διασπορᾶς, τῆς κατατμήσεως καί τῆς ἀποσυνθέσεως τοῦ κόσμου. ᾿Επάνω ἀπό αὐτούς τώρα ἐπιφέρεται τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί ὁ Λόγος Του καλεῖ ὅλους εἰς συμφωνίαν, εἰς ἑνότητα Πνεύματος ἁγίου, εἰς τό φῶς. “῾Ο εἰπών ἐκ σκότους φῶς λάμψαι” (Β.´ Κορ. 4,6) τούς καλεῖ νά ἐπιστρέψουν “ἀπό σκότους εἰς φῶς” (Πράξ. 26,18), νά γίνουν “φῶς ἐν Κυρίῳ” (Ἐφεσ. 5,8). Καί ἡ ἀναχώνευσις γίνεται μέ τάς πυριμόρφους γλώσσας τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πού διεμερίσθησαν στούς ἀποστόλους. “Καί ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός” (Πράξ. 2,3). ῾Η γλῶσσα, τό σύμβολο, τό ἀποτέλεσμα καί τό αἴτιο τοῦ χωρισμοῦ, γίνεται τώρα σύμβολο ἑνότητος, τῆς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ἑνότητος τοῦ νέου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. ῾Ο ἐγκαινισμός τοῦ Πνεύματος συμβολίζεται μέ τήν καινουργία τῶν γλωσσῶν. Διά τοῦ Χριστοῦ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι λαλεῖται τώρα τό μυστήριο τῆς αἰωνίου σωτηρίας. Αὐτό ἀκριβῶς ὑπογραμμίζει τό δεύτερο στιχηρό τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ α´ ἤχου:



“Γλώσσαις ἀλλογενῶν
ἐκαινούργησας, Χριστέ, τούς σούς μαθητάς,
ἵνα δι᾿αὐτῶν σε κηρύξωσι
τόν ἀθάνατον Λόγον καί Θεόν,
τόν παρέχοντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τό μέγα ἔλεος”.



῾Ο λαός λοιπόν τοῦ Θεοῦ, ἡ ᾿Εκκλησία ἑορτάζει κατά τήν Πεντηκοστή τήν γέννησί της. Τήν γενέθλιο ἡμέρα της, ἀλλά καί αὐτό τό μυστήριο τῆς ἰδίας τῆς ζωῆς της. Γιατί ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ἔζησε τό μυστήριο τῆς Πεντηκοστῆς σέ μία στιγμή χρόνου κατά τό μακάριο ἐκεῖνο ἔτος καί τήν ἱστορική ἐκείνη ἡμέρα, πού “ἐπλήσθησαν” οἱ μαθηταί “Πνεύματος ἁγίου”. ᾿Αλλά τό ζῇ καθημερινῶς, διαρκῶς, σέ κάθε στιγμή χρόνου, ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη τήν γενέθλιο μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Γιατί τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἦλθε τότε καί ἔκτοτε μένει καί θά μένῃ εἰς τόν αἰῶνα στόν κόσμο γιά νά συγκροτῇ τήν ᾿Εκκλησία. Πνεῦμα καί ᾿Εκκλησία εἶναι ἀδιασπάστως ἡνωμένα. Τό ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἡ ψυχή, ἡ ζωή, ἡ ὕπαρξις τῆς ᾿Εκκλησίας, τῆς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι καινῆς ζωῆς. Σ᾿ αὐτό ὀφείλεται ἡ ἑνότης, ἡ ἁγιότης, ἡ καθολικότης τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Από αὐτό πηγάζουν τά χαρίσματα, οἱ θεσμοί, ἡ πίστις καί ἡ θεολογία τῆς ᾿Εκκλησίας. Τήν βιαία Του πνοή καί τήν πυρίμορφο δρόσο Του αἰσθάνεται σέ κάθε βῆμα, σέ κάθε ἐκδήλωσι, σέ κάθε κίνησί της. ᾿Από αὐτό πηγάζουν οἱ ὑπερφυσικές ἐνέργειες τῶν μυστηρίων, πού ζωογονοῦν, πού τροφοδοτοῦν καί ἁγιάζουν τό σῶμά της. Αὐτό θεολογεῖ καί ὁ ποιητής τοῦ τρίτου στιχηροῦ τοῦ ἑσπερινοῦ:

“Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό ἅγιον·
βρύει προφητείας,
ἱερέας τελειοῖ,
ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν,
ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν,
ὅλων συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς ᾿Εκκλησίας.
῾Ομοούσιε καί ὁμόθρονε
τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ,
Παράκλητε, δόξα σοι”.



Στήν ἱστορική λοιπόν Πεντηκοστή, ἀλλά καί στήν διαρκῆ Πεντηκοστή, στήν ὁποία ζῇ ἡ ᾿Εκκλησία, θά μᾶς μεταφέρῃ κατά τήν ἐπέτειο τοῦ γεγονότος αὐτοῦ. Θά μᾶς καλέσῃ νά κλίνωμε τά γόνατα στάς αὐλάς τοῦ Κυρίου καί νά προσκυνήσωμε τήν ἀήττητο δύναμί Του, νά δοξολογήσωμε τήν ἁγία Τριάδα, πού φωτίζει καί ἁγιάζει τίς ψυχές μας. Καί στήν στάση αὐτή τῆς ταπεινώσεως, τῆς κλίσεως τῶν γονάτων καί τοῦ αὐχένος, νά ὑποδεχθοῦμε τήν χάρι τοῦ Παρακλήτου. Νά ἀνανεώσωμε καί νά ἀναρριπίσωμε τήν φλόγα τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Νά συνειδητοποιήσωμε τήν θέσι μας καί τήν ὑπόστασί μας σάν μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας, σάν ναῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ναῶν καί σκευῶν καθαρῶν, δοχείων τοῦ Παρακλήτου, τῶν ὁποίων κάθε σκέψις θά ὑπαγορεύεται ἀπό τό Πνεῦμα τῆς σοφίας, κάθε ἐνέργεια ἀπό τό Πνεῦμα τῆς συνέσεως, τό ἀγαθόν, τό εὐθές, τό νοερόν, τό ἡγεμονεῦον, τό καθαῖρον τά πταίσματα. Τό Πνεῦμα τό ἅγιον, τό Κύριον καί ζωοποιόν, τό θεῖον πού θεοποιεῖ τούς ἀνθρώπους, πού διά τῆς χάριτός Του μᾶς μεταβάλλει σέ “Θεούς κατά μέθεξιν”.

Αὐτό τό ὑπερφυές γεγονός τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παρακλήτου περιγράφουν τά τρία θαυμάσια τροπάρια τῶν αἴνων καί τοῦ ἑσπερινοῦ τοῦ δ´ ἤχου. Αὐτό τό Πνεῦμα ἐγκωμιάζουν καί αὐτοῦ τήν χάρι ἐπικαλοῦνται μαζί μέ τό δοξαστικό τοῦ πλ. β´ ἤχου.

“Παράδοξα σήμερον
εἶδον τά ἔθνη πάντα ἐν πόλει Δαυίδ,
ὅτε τό Πνεῦμα κατῆλθε τό ἅγιον
ἐν πυρίναις γλώσσαις,
καθώς ὁ θεηγόρος Λουκᾶς ἀπεφθέγξατο.
Φησί γάρ· Συνηγμένων τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ,
ἐγένετο ἤχος, καθάπερ φερομένης βιαίας πνοῆς,
καί ἐπλήρωσε τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι·
καί πάντες ἤρξαντο φθέγγεσθαι
ξένοις ρήμασι, ξένοις δόγμασι,
ξένοις διδάγμασι τῆς ἁγίας Τριάδος”.

“Τό Πνεῦμα τό ἅγιον,
ἦν μέν ἀεί καί ἔστι καί ἔσται
οὔτε ἀρξάμενον οὔτε παυσόμενον,
ἀλλ᾿ ἀεί Πατρί καί Υἱῷ συντεταγμένον
καί συναριθμούμενον.
Ζωή καί ζωοποιοῦν·
φῶς καί φωτός χορηγόν·
αὐτάγαθον καί πηγή ἀγαθότητος·
δι᾿ οὗ Πατήρ γνωρίζεται
καί Υἱός δοξάζεται
καί παρά πάντων γινώσκεται,
μία δύναμις, μία σύνταξις,
μία προσκύνησις τῆς ἁγίας Τριάδος”.

“Τό Πνεῦμα τό ἅγιον,
φῶς καί ζωή καί ζῶσα πηγή νοερά,
Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως·
ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν,
ἡγεμονεῦον, καθαῖρον τά πταίσματα.
Θεός καί θεοποιοῦν·
πῦρ ἐκ πυρός προϊόν·
λαλοῦν, ἐνεργοῦν,
διαιροῦν τά χαρίσματα·
δι᾿ οὗ προφῆται ἅπαντες
καί Θεοῦ ἀπόστολοι
μετά μαρτύρων ἐστέφθησαν.
Ξένον ἄκουσμα, ξένον θέαμα,
πῦρ διαιρούμενον εἰς νομάς χαρισμάτων”.
“Βασιλεῦ οὐράνιε,
Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας,
ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν,
ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός·
ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν
καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος
καί σῶσον, ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν”.

Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Κωνστάνταρου -ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Στη ζωή και στη συνείδηση της Ορθοδοξίας μας, η Πεντηκοστή είναι μια από τις σημαντικότερες εορτές, αφού αυτή είναι η Γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας. Και όπως όλα τα μεγάλα γεγονότα που έχουν καθοριστική σημασία για τον άνθρωπο και την όλη δημιουργία, είχαν προφητευθεί, το ίδιο και στο γεγονός της Πεντηκοστής, το Πνεύμα το Άγιον «το λαλήσαν δια των Προφητών», μέσω του Προφήτου Ιωήλ, αιώνες ολόκληρους πριν, είχε αποκαλύψει και το σωτήριο γεγονός της καθόδου του Αγίου Πνεύματος.

Στο αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής, θα πρέπει να προσέξουμε πώς ακριβώς ο Ευαγγελιστής Λουκάς, περιγράφει το μοναδικό γεγονός της Πεντηκοστής. Αλλά και μόνοι μας είναι ανάγκη να μελετήσουμε τη συνέχεια του Β΄ κεφαλαίου των Πράξεων των Αποστόλων, για να δούμε τον Απ. Πέτρο στην πρώτη του ομιλία προς τα πλήθη, να ερμηνεύει την καταπληκτική προφητεία του Πρ. Ιωήλ, η οποία πραγματοποιείται την ημέρα αυτή της καθόδου του Αγίου Πνέυματος.

Το θέμα της Πεντηκοστής είναι ανεξάντλητο, αρκεί και μόνο κανείς, να ρίξει μια ματιά στον θησαυρό των πατερικών κειμένων που κατέχουμε ως ευλογημένη κληρονομιά στα χέρια μας...

Εμείς τώρα σ’ ένα σημαντικό και καθοριστικό σημείο θα σταθούμε, το οποίο έχει να κάνει με την ορθόδοξή μας συνείδηση αλλά και τον ορθό τρόπο ζωής στο χώρο της Εκκλησίας.

Το ότι η ημέρα της Πεντηκοστής, θεωρείται, και είναι βέβαια η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας, τούτο έχει Εκκλησιολογικές και υπαρξιακές προεκτάσεις για εμάς αφού από αυτό το σημείο ξεκινά η χρονική Αποστολική Διαδοχή αλλά και Διδαχή. 

Καθορίζει η αλήθεια αυτή μία από τις πλέον σημαντικές μας θέσεις που θέλοντας και μη δέχεται κανείς, αφού το γεγονός της Πεντηκοστής δεν είναι κάτι το υποκειμενικό, αλλά ένα ιστορικώς αποδεδειγμένο γεγονός.

Όσο κι αν φαίνεται απλό ή συνηθισμένο για εμάς που το ζούμε, για τα εκτός Ορθοδόξου Εκκλησίας σχήματα, η Πεντηκοστή αποτελεί την «Λυδία λίθο», που βοηθά, τους καλοπροαίρετους τουλάχιστον, μη ορθοδόξους, να συνειδητοποιήσουν ότι πλην της Ορθοδοξίας, ουδεμία άλλη «Εκκλησία» δεν διαθέτει την αδιάσπαστη, μέσω των αιώνων, παρακαταθήκη που μας παρέδωκαν οι Άγιοι Απόστολοι.

Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι «χριστιανικές ομολογίες», δεν βλέπου με τόσο «καλό μάτι» την ιστορική ανασκόπηση του παρελθόντος, μέσω της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Και γιατί τούτο; Μα διότι φαίνεται ξεκάθαρα ποια χρονική στιγμή ξεκινά κανείς την ιστορική του πορεία και ακόμα τι έχει προσθέσει ή τι έχει αφαιρέσει στην παρακαταθήκη της Αποστολικής Διδαχής.

Είναι, νομίζετε, μικρό πράγμα να διαθέτουμε ως Ορθόδοξοι, επακριβώς τον θησαυρό των Επισκοπικών και Πατριαρχικών καταλόγων, απ’ αρχής μέχρι και των ημερών μας, χωρίς να υφίσταται απολύτως καμμία διάσπαση στη χρυσή αυτή Αποστολική αλυσίδα;

Βέβαια στο σημείο αυτό, είναι ανάγκη να τονιστεί ότι μαζί με το προηγούμενο, την αδιάσπαστη δηλ. Αποστολική Διαδοχή, θα πρέπει να υφίσταται και η Αποστολική Διδαχή. Πιο απλά; Να κηρύττονται και να εφαρμόζονται τόσο το δόγμα όσο και το ήθος. Να κατέχουμε και να εφαρμόζουμε επακριβώς, όλα όσα οι θείοι Απόστολοι παρέλαβαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό και μας παρέδωσαν.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη μας ευθύνη. Ευθύνη κλήρου και λαού.

Έχουμε, αλήθεια, συνειδητοποιήσει την παρακαταθήκη που φέρνουμε στους ασθενικούς μας ώμους ή βλέπουμε την Ορθοδοξία ως ένα folklore που «χαλαρώνει» απλώς τις κουρασμένες μας υπάρξεις και που με το πέρασμα των καιρών, όπως όλα αλλάζουν θέλοντας και μη, θα αλλάξει και η ουσία του σωτήριου μηνύματος;

Έχουμε σταθεί, έστω και για λίγες στιγμές, να εμβαθύνουμε στην αξία όλων αυτών των καταστάσεων; Αλλά μελετούμε και τις ειδικές υποχρεώσεις τις οποίες έχουμε αναλάβει ως βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί; Συνειδητοποιούμε όλα αυτά ή μια κρούστα συνειδησιακής αναισθησίας, εμποδίζει την χάρη της Πεντηκοστής να πνεύσει και να ανάψει μέσα στην ύπαρξη τη φλόγα του Αγίου Πνεύματος;

Και κάτι ακόμα. Μήπως ορισμένα καινά (κενά) κηρύγματα, οικουμενιστικής χροιάς που τελευταίως ακούγονται και προβάλλονται κατά κόρον από τα Μ.Μ.Ε., ότι δήθεν όλες οι θρησκείες είναι παράλληλοι δρόμοι που οδηγούν στον Θεό, μήπως μας έχουν αμβλύνει την δογματική μας συνείδηση; Και μήπως μαζί με την δογματική παρέκκλιση έχουμε προχωρήσει και σε συνειδησιακές αλλοιώσεις με αποτέλεσμα, πράγματα απαράδεκτα για συνειδητούς πιστούς, τώρα να φαντάζουν στα μάτια μας «φυσιολογικά», διότι δήθεν άλλαξαν οι εποχές.

Οπωσδήποτε θα πρέπει να γινόμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, αφού είναι επιταγή του Αγίου Πνεύματος «...μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φιλίπ. Β΄ 12).

Είθε το Πνεύμα το Άγιον, το «σοφώτατον και φιλανθρωπότατον» (Γρηγόριος Θεολόγος), που μας αγαπά με άπειρη αγάπη και ποθεί την σωτηρία και ευτυχία μας, να εφευρίσκει με την αγάπη του και τη σοφία του μύριους τρόπους για να μας ευεργετεί. Και γίνεται φυσικά αυτό, εάν εμείς καταφεύγουμε με πίστη στη Χάρη του και προσέχουμε ώστε να μη Το λυπούμε με θεληματικές αμαρτίες. Να προσέχουμε και να φροντίζουμε ολοένα και περισσότερο, να μελετούμε και να εφαρμόζουμε την πίστη μας, όπως ακριβώς παραλάβαμε το δόγμα και το ήθος, και τέλος να γευόμαστε τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, ώστε η ζωή μας να γίνεται ζωή χαράς και ευλογίας.

Αμήν. 
π. Ιωήλ
Κόνιτσα

Πεντηκοστή-Ψυχοσάββατο

Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος (Πρωτοσύγκελλος Ἱ. Μ. Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης)

Ὁ Χριστὸς "ἐπεξηγώντας" στοὺς Σαδδουκαίους τὸ μυστήριο τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν ἔλεγε ὅτι εἶναι Θεὸς τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαὰκ καὶ τοῦ Ἰακὼβ καὶ "οὐκ ἔστιν Θεὸς νεκρῶν, ἀλλὰ ζώντων" (Ματθ. 22, 32). Αὐτὴ τὴν διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ ἀκολουθώντας ἡ Ἐκκλησία ἔθαπτε τοὺς βιολογικὰ νεκροὺς Χριστιανοὺς ἔξω ἀπὸ τὸν ναό, ἐντός τοῦ ὁποίου τελοῦσε τὰ μυστήρια καὶ ἰδιαιτέρως τὴν Εὐχαριστία θεωρώντας ὅτι "παρὰ τῷ Θεῷ πάντες ζῶσι".

Τὰ ψυχοσάββατα καὶ τὰ μνημόσυνα τῶν κεκοιμημένων (ὅταν τελοῦνται μὲ τὸν σωστὸ τρόπο) εἶναι ἡ οὐσιαστικότερη φανέρωση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Μέσα στὴν Ἐκκλησία οἱ ἄνθρωποι ἀγωνίζονται νὰ πάψουν νὰ εἶναι μονάδες, τμήματα, μέλη καὶ προσπαθοῦν νὰ ἑνωποιηθοῦν στὸ ἕνα σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Νὰ γίνουν ἀδέρφια. Νὰ γίνουν ἕνα σῶμα. Νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὸ ἀποσπασματικὸ καὶ νὰ γίνουν ὁλοκληρία. Νὰ βιώσουν τὰ λόγια τῆς προσευχῆς τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν Πατέρα ὅταν παρακαλεῖ γιὰ τοὺς μελλοντικοὺς Χριστιανοὺς (ποὺ θὰ ὑπάρξουν ἀπὸ τοὺς λόγους τῶν ἀποστόλων): "νὰ εἶναι ἕνα ὅπως ἐμεῖς (Πατὴρ καὶ Υἱὸς) εἴμαστε ἑνωμένοι καὶ νὰ ἑνωθοῦν μαζί μας γιὰ νὰ πιστεύσει ὁ κόσμος ὅτι Σὺ μὲ ἔστειλες" (Ἰω 17, 21).

Αὐτὸ τὸ ἔργο, τῆς ἑνώσεως μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μεταξύ μας, γιορτάζουμε στὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ἅγιος Παράκλητος ἔρχεται μὲ τὴν Πεντηκοστὴ στὸν κόσμο καὶ στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἀλήθεια τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ ὁ ὁποῖος κάνει δύσκολη τὴν ἑνότητα.

Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο φωτίζει καὶ ἁγιάζει τὶς καρδιὲς ὥστε νὰ μάθουν νὰ ἀγαποῦν καὶ ἔτσι νὰ μοιάσουν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ κέντρο τοῦ κύκλου. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἀκτίνες τοῦ κύκλου. Ὅσο πορευόμαστε πρὸς τὸ κέντρο τοῦ κύκλου τόσο πλησιάζουμε καὶ μεταξύ μας. Ἐγγίζοντας πρὸς τὸν Χριστὸ "ἐν ταυτῷ" ἐγγίζουμε καὶ πρὸς ἀλλήλους. Τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ φωτίζει σ’ αὐτὴν τὴν διπλὴ πορεία ἐνδυναμώνοντάς μας στὸν κόπο τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὴν ἐγωιστική μας αὐταπάτη. Μένοντας στὸν ἐγωισμό, μένουμε μόνοι. Ἀκίνητοι σὲ αὐταπάτη ἀεικινησίας. Ἀπλησίαστοι καὶ ἀδιάφοροι. Ξένοι. Μὲ μία καρδιὰ ποὺ γίνεται σιγὰ-σιγὰ "λίθινη". Ὁ Θεὸς μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, διὰ τοῦ προφήτη Ἰεζεκιήλ, κραυγάζει: "Δῶστε μου τὴν πέτρινη καρδιά σας καὶ θὰ τὴν κάνω σάρκινη" (Ἰεζ. 36, 26). Σὲ μᾶς μένει νὰ ἀνταποκριθοῦμε. Ἂν ναί, τότε θὰ ΄ρθεῖ καὶ θὰ κατοικήσει μέσα μας καὶ θὰ γεμίσει ἡ καρδιά μας ἀπὸ τὰ δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: "ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια" (Γαλ. 5, 22).

Ὅταν, λοιπόν, αὐτά, ἔστω καὶ κατ’ ἀρχὰς καὶ ἐν μέρει, ἀρχίσουν νὰ ὑπάρχουν στὰ μέλη-χριστιανοὺς τῆς Ἐκκλησίας, τότε ἀρχίζει νὰ σαρκώνεται τὸ μέγα μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Τότε οἱ Χριστιανοί, μέσα στὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ τὴν ὁποία Ἐκεῖνος τοὺς ἔδωσε καὶ γιὰ τὴν ὁποία χαίρουν• ἀγαποῦν καὶ νοιάζονται ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Γίνονται ἀδέρφια. Ἀποχτοῦν κοινότητα σκέψης καὶ τρόπου. Γίνονται κοινότητα σὲ ὅλα, στὴν χαρά, στὴν θλίψη, στὶς ἀνάγκες, στὴν ἄνεση. Τότε οἱ ἀρετὲς ποὺ φυτρώνουν σιγὰ-σιγὰ στὴν καρδιὰ ἀρχίζουν νὰ καρποφοροῦν καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι (δικοί μας καὶ ξένοι) γίνονται ἀδέρφια μας.

Γνωρίζοντας τὴν ἀδυναμία καὶ τὸ τρεπτὸ τῆς φύσεως οἱ χριστιανοὶ ἀγωνίζονται γιὰ ὅσο γίνεται μεγαλύτερη μετοχὴ στὴν χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὄχι μηχανικά, μὲ μόνη τὴν μετοχὴ στὰ μυστήρια, ἀλλὰ οὐσιαστικά. Μὲ τὴν βοήθεια τῶν μυστηρίων, στὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὸν ψυχοσωματικὸ ἐγωισμὸ ποὺ ἐμποδίζει τὴν ἀγάπη καὶ ἀνακόπτει τὴν πορεία πρὸς τὴν ἀδερφό.

Στὴν γιορτὴ λοιπὸν τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς ποὺ εἶναι φανέρωση τοῦ τρόπου τῆς Ἐκκλησίας, οἱ χριστιανοὶ (τὴν παραμονὴ) προσεύχονται γιὰ τοὺς ἀδερφούς τους ποὺ ἔχουν φύγει ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ ἔχουν περάσει στὴν κατάσταση ποὺ προσδιορίζεται μόνον ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Στὸ μέτρο ποὺ κάποιος ἔγινε μέτοχος τῶν ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ, τόσο Τοῦ μοιάζει, τόσο ἄνεση ἔχει στὴν σχέση μαζί Του. Οἱ μάρτυρες καὶ οἱ Ἅγιοι, μεγάλη· οἱ ὑπόλοιποι χριστιανοί, ἀνάλογα. "Ἀστὴρ ἀστέρος, διαφέρει ἐν δόξῃ". Ἀτυχῶς κάποιοι, πολὺ λίγο ἢ καὶ ἐπικίνδυνα λίγο, ὥστε τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ νὰ εἶναι γι’ αὐτοὺς ξένο ἢ καὶ ἐνοχλητικό!

Ἔρχεται λοιπὸν τώρα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ προσεύχεται μὲ τὴν Εὐχαριστία τὴν παραμονὴ τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς, (ποὺ εἶναι ἡ γιορτὴ τῆς δυνατότητος τῆς ἀνθρώπινης ἀλλαγῆς), καὶ παρακαλεῖ τὸν Κύριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, τὸν Δεσπότη Χριστό, γιὰ ὅλους ὅσοι βρίσκονται ἐνώπιόν Του: Νὰ παραβλέψει ἀδυναμίες. Νὰ συγχωρήσει λάθη. Νὰ παραγράψει ἁγνοήματα. Νὰ δώσει ζωή. Νὰ φέρει ἐλπίδα ἀναπαύσεως.

Ἡ Ἐκκλησία παρακαλεῖ καὶ ἱκετεύει. Ὁ Χριστὸς θέλει. Ἡ τραγωδία εἶναι ὅτι ἴσως κάποιος δὲν ἐπιθυμεῖ καμμιὰ ἀλλαγή… Ἀκόμα καὶ τὴν ἑπομένη μετὰ τὸ ψυχοσάββατο ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὅλη ἡ Ἐκκλησία γονατιστὴ παρακαλεῖ γιὰ ὅσους ἔχουν φύγει "Δέξου Κύριε δεήσεις καὶ ἱκεσίες καὶ ἀνάπαυσε ὅλους τοὺς γονεῖς, τοὺς ἀδερφούς, τὰ τέκνα ὅλων καὶ κάθε ἄνθρωπο, ὅλους ὅσους ἔχουν πεθάνει, στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαὰκ καὶ τοῦ Ἰακώβ…".

Ἡ συμμετοχή μας λοιπὸν στὴν γιορτὴ ἂς γίνει μία προσπάθεια κατανόησης τῆς σχέσης μας μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα (κάθαρση-φωτισμό). Μετοχὴ στὰ χαρίσματά του ποὺ μόνον στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουν καὶ δίνονται. Ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τοὺς ἀδερφούς μας δηλαδή, ζωντανοὺς καὶ κεκοιμημένους.

Κάποια στιγμὴ καὶ μεῖς θὰ χρειαστοῦμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη.

Μὲ ἀγάπη καὶ εὐχὲς

ὁ ἐφημέριος

π. Θεοδόσιος

Εγκύκλιος του Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας Ευσέβιου για την Εορτή της Πεντηκοστής

Αγαπητοί μου Πατέρες και Αδελφοί,

Η Εορτή της Πεντηκοστής σύμφωνα με τη θεολογική γλώσσα αποτελεί την γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας μας. Ο εορτασμός δε της ημέρας αυτής κάθε χρόνο μας θυμίζει, ότι το Άγιον Πνεύμα, το τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, συγκροτεί τον θεσμό της Αγίας μας Εκκλησίας.

Ο Αγαθός Παράκλητος, όπως ονομάζεται το Άγιο Πνεύμα, καθώς λέμε και στην προσευχή: «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε...», σημαίνει ακριβώς την ιδιότητά Του να παρέχει στον πονεμένο και πληγωμένο άνθρωπο την παράκληση, δηλαδή την πνευματική ανακούφιση και την θεραπεία.

Σήμερα εν μέσω μιας πολυώνυμης κρίσης κυρίως πνευματικής, που μέρα με την ημέρα γίνεται οξύτερη και όπου εξαιτίας της κοινωνικής ακαταστασίας και της αβεβαιότητος για το μέλλον, πολλοί αγωνιούν και διαμαρτύρονται αγανακτισμένοι για το κατάντημάς μας, ως Έθνους και ως Λαού, αισθάνομαι την ανάγκη να απευθύνω δυό πατρικούς λόγους στην αγάπη σας με σκοπό να παρηγορήσω τη θλίψη της ψυχής σας, να γλυκάνω τον πόνο της καρδιάς σας και να συμπαρασταθώ στον αγώνα σας.

Η Ορθόδοξη Εκκλησίας μας, αγαπητά μου Παιδιά, ως θεανθρώπινος οργανισμός, έχει ανέκαθεν το μοναδικό προνόμιο, να επισκοπεί με θάρρος στις δύσκολες στιγμές της Ιστορίας, όταν οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι η μη, σιωπούν η καιροσκοπούν.

Η Εκκλησία σε όλες τις κρίσιμες περιόδους της Ιστορίας μας, μέσα από τους εκπροσώπους της και από τα πιστά μέλη της, γνωρίζει να διακηρύττει την αλήθεια και μόνο, να ευρίσκεται κοντά στο Λαό της, να τον παρηγορεί και να του δίνει ελπίδα.

Έτσι και τώρα, η Εκκλησία μας συμπορεύεται με τον Λαό, που αποτελεί το σώμα της. Συναγωνίζεται με τα παιδιά της στην διεκδίκηση των δικαίων αιτημάτων τους. Η Εκκλησία είναι κοντά στον κόσμο, όχι για να επιδεικνύεται, αλλά για να αποδεικνύει τη σχέση της με τον λαό της, να καταγγέλει τη διαφωνία της με το άδικο σύστημα που μας προδίδει και να προβάλλει την ετοιμότητά της για υπεύθυνες πρωτοβουλίες.

Η Εκκλησία στηρίζει τον αγώνα όσων με αγανάκτηση διαμαρτύρονται εναντίον της άδικης υπονόμευση της κοινωνικής δικαιοσύνης και με αγωνία παρακολουθεί να πληθαίνουν όλο και περισσότερο οι αγανακτισμένοι πολίτες. Επιθυμεί όμως η διαμαρτυρία να κινείται σε κόσμια και ευπρεπή πλαίσια.

Όταν οι Απόστολοι ζήτησαν από τον Χριστό να καταστρέψει τους κατοίκους ενός χωριού της Σαμαρείας, που δεν Τον δέχθηκαν, Εκείνος τους επέπληξε λέγοντας «ουκ οίδατε ποίου πνεύματος εστέ» (Λουκ. θ, 55). Δηλαδή «Δεν ξέρετε ποιών διαθέσεων και ποιάς πνευματικής καταστάσεως είσθε εσείς.» Σαν να τους έλεγε: «Δεν είσθε άνθρωποι του πνεύματος της οργής και της τιμωρίας, αλλά του πνεύματος της αγάπης».

Πάνω σ΄ αυτό το λόγο η Εκκλησία στέκεται με ευλάβεια και προτρέπει ηπιότητα, μετριοπάθεια, σωφροσύνη, επιείκια, αδελφοσύνη, εγκράτεια, πραότητα, αγάπη, όλα εκείνα δηλαδή τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που ελάβαμε με το άγιο Βάπτισμα και το άγιο Χρίσμα και τα ενεργοποιούμε ανανεώνοντάς τα με την θεία κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού μας.

Η Εκκλησία μας μέσα στην ιστορική της πορεία έχει αποδείξει τον αποτελεσματικό τρόπο διεξαγωγής των αγώνων της ζωής μας μέσα από τους Αγίους. Παράδειγμα: οι κοινωνικοί αγώνες κι η αγωνία ενάντια στη φτώχεια του Μ. Βασιλείου, ενάντια στην πολιτική αυθαιρεσία του του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ενάντια στην εκκλησιαστική εκκοσμίκευση του Γρηγορίου του Θεολόγου, για να παραλείψουμε τον έλεγχο και τον ένθεο ζήλο των Προφητών της Π.Δ.

Η ζωή της Εκκλησίας μας, από πάντα, ευθύς εξ αρχής είναι μια πορεία ειρηνικής διαμαρτυρίας ενάντια στο κακό, που όμως εμπιστεύεται την έκβαση του αποτελέσματος στον Θεό.

Οι Χριστιανοί καλούμαστε να πορευόμαστε με την ειρήνη του Χριστού και την χάρη Του εναντίον της αμαρτίας και του Διαβόλου, αλλά μαθαίνουμε παράλληλα να αφήνουμε την πρόνοια του Θεού να προπορεύεται στη ζωή μας.

Στις εκτενείς ικεσίες των προσευχών μας ζητούμε από τον Θεό «τα καλά και συμφέροντα για τις ψυχές μας και την ειρήνευση του κόσμου». Τον παρακαλούμε να παρεμβαίνει για τη σωτηρία μας.

Διαμαρτυρόμαστε ειρηνικά για τα δίκαια και τα μεγάλα της ζωής.

Αλλιώς ο αγώνας μας διαστρέφεται και χάνει την ωραιότητά του. Ο διάβολος κλέβει τη χαρά του περί δικαίου αισθήματός μας και μας ωθεί στην αμαρτία, απειλώντας την πνευματική μας αρτιότητα.

Διαμαρτυρόμαστε πάντοτε για την δύναμη του κακού, που μας εξουσιάζει, εξαιτίας των ανθρωπίνων παθών, των λαθών και των αδυναμιών μας.

Πόσοι όμως συνοδεύσαμε την διαμαρτυρία μας με έντονη προσευχή;

Πόσοι από εμάς γονατίσαμε για να ζητήσουμε τη χάρη και το έλεος του Θεού;

Πόσοι παρακαλούμε ικετευτικά τον Χριστό η να μας γλυτώνει από τον πειρασμό, η να μας ενισχύει για να ανταπεξέλθουμε στον αγώνα της ζωής, όταν ο διάβολος σκιάζει το φως Του και το σκοτάδι της κακίας μας απειλεί;

Πόσοι εμπιστευόμαστε την πορεία της ζωής μας στον Χριστό;

Πόσοι μιμούμαστε Εκείνον και τους Αγίους μας, που έγιναν οι αυθεντικοί μιμητές του, ώστε να γίνουμε εμείς καλλίτεροι κι έτσι ν΄ αλλάξουμε και τους γύρω μας;

Μόνο η διαμαρτυρία δεν αρκεί, ιδίως χωρισμένη από την χάρη του αγνού και ανιδιοτελούς αγώνα. Είναι το πρώτο βήμα ίσως, αλλά απαιτείται και η εκζήτηση του θείου ελέους, για να μεταμορφωθή η αγανάκτηση σε ανανεωτική δύναμη για τη ζωή μας.

Μέσα στην Αποκάλυψη (στ 10) φαίνεται πως οι Μάρτυρες διαμαρτύρονται, που ο Θεός επιτρέπει ακόμη να δοκιμάζωνται οι πιστοί. Κι όμως λαμβάνουν την απάντηση, να συνεχίσουν με υπομονή την προσευχή τους μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των εκλεκτών, που θα αγωνίζονται έως ότου ο Κύριος θέλει.

Αγαπητά μου Παιδιά

Ο Χριστός μας διαβεβαιώνει «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. ιε, 5) και ένα πράγμα είναι σίγουρο: Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό και προσεύχεται ελπίζοντας με βεβαιότητα στη θεϊκή του συνδρομή και αγωνίζεται να διατηρείται ενωμένος μαζί Του, εκείνος ο άνθρωπος λαμβάνει χάρη και ευλογία για κάθε στιγμή της ζωής του και πορεύεται όπως του επιτρέπει ο Θαεός. Κι όταν χρειάζεται να διαμαρτυρηθεί, το πράττει πάντοτε στα πλαίσια της εν Χριστώ ειρηνικής διαμαρτυρίας, όπως την έμαθε μέσα στην Εκκλησία, έχοντας ειρηνικό όπλο τον Σταυρό του Χριστού και ο,τι αυτός εμπεριέχει ως τρόπος ζωής και κινητήρια δύναμη την χάρη του Αγίου Πνεύματος, που κινεί την ψυχή των Μαρτύρων κάθε εποχής.

Μέσα στη σύγχυση των ταραγμένων καιρών μας και στον έντεχνα προωθούμενο αποχριστιανισμό του Έθνους μας δεν θα είμαστε Εκείνοι, που θα παραδώσουμε τα τιμαλφή της πίστεώς μας. Δεν θα αφήσουμε να μας εξαγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας. Δεν θα επιτρέψουμε να εξαγοράσουν τα ιερά και τα όσια της φυλής μας, τις παραδόσεις, τις αρχές, τα ιδανικά, την ιστορία, την γλώσσα και τον πολιτισμό μας, την εθνική μας συνείδηση.

Γι΄ αυτό και σε λίγο, που θα γονατίσουμε για να επικαλεσθούμε την χάρη του Αγίου Πνεύματος και για εμάς, ας ανοίξουμε διάπλατα την καρδιά μας στη χάρη του Κυρίου μας για να Την λάβουμε οδηγό αλάνθαστο στη ζωή μας. Κι όταν ακούσουμε την ικεσία, «Κύριε δίδαξόν με πως δει και υπέρ ων χρη προσεύχεσθαι» δηλ. δίδαξέ με Κύριε, πως πρέπει και για ποιά πράγματα πρέπει να προσεύχομαι, ας του ζητήσουμε να λαλήσει αγαθά στις καρδιές των κυβερνώντων υπέρ του λαού, κι ας ενθυμούμαστε πάντοτε να στεφανώνουμε ο,τι λέμε και ο,τι κάνουμε με την προσευχή μας, προσέχοντας τι και πως το ζητούμε από τον Θεό και κυρίως αφήνοντας στην Πρόνοιά του την καρποφορία της ζωής μας. Αμήν

Ο Θεός να σας ευλογεί και να σας στηρίζει.

Μετά της εν Κυρίω αγάπης και ευχών
Ο Μητροπολίτης
+Ο Σάμου και Ικαρίας Ευσέβιος

Ο Άγιος Πρωτομάρτυρας Άλμπαν (†304)

Ο Άγιος Πρωτομάρτυρας Άλμπαν (†304)

Πηγή (Αγγλικά): http://www.oodegr.com/english/biographies/arxaioi/Protomartyr_Alban.htm

Ο ΆΓΙΟΣ ΆΛΜΠΑΝ ήταν ο πρώτος μάρτυρας στα Βρετανικά Νησιά˙ θανατώθηκε στο Verulamium (το σημερινό Saint Albans που πήρε το όνομά του από τον ίδιο), μάλλον κατά τη διάρκεια του διωγμού του αυτοκράτορα Διοκλητιανού το έτος 303 ή 304, παρόλο που κάποιοι λένε ότι πέθανε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σεπτίμιου Σεβήρου, γύρω στο 209.

Σύμφωνα με την ιστορία που διηγείται ο Άγιος Βέδας ο Σεβάσμιος, ο Άγιος Άλμπαν προστάτευε στο σπίτι του έναν ιερέα, που κρυβόταν από τους διώκτες του. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την καλοσύνη του φιλοξενούμενού του, που με μεγάλο ζήλο δέχτηκε το κήρυγμά του και έλαβε το Βάπτισμα. Σε λίγες μέρες μαθεύτηκε ότι ο ιερέας κρυβόταν στο σπίτι του Αγίου Άλμπαν και πήγαν στρατιώτες να τον συλλάβουν. Τότε ο Άγιος Άλμπαν φόρεσε τα ρούχα του ιερέα, παραδόθηκε στη θέση του και πήγε σε δίκη.

Ο δικαστής ρώτησε τον Άγιο Άλμπαν: «Από ποια οικογένεια είσαι;»

Ο άγιος απάντησε: «Αυτό είναι ένα θέμα που δεν σας αφορά. Θα ήθελα να ξέρετε ότι είμαι Χριστιανός».

Ο δικαστής επέμεινε και ο άγιος είπε: «Οι γονείς μου με ονόμασαν Άλμπαν και λατρεύω τον ζωντανό και αληθινό Θεό, τον δημιουργό των πάντων».

Έπειτα είπε ο δικαστής: «Εάν θέλεις να απολαύσεις την αιώνια ζωή, θυσίασε στους μεγάλους θεούς αμέσως!»

Ο άγιος απάντησε: «Εσείς θυσιάζετε στους δαίμονες, που δεν μπορούν να προσφέρουν καμιά βοήθεια και καμιά ανταπόκριση στις επιθυμίες της καρδιάς. Η ανταμοιβή τέτοιων θυσιών είναι η ατέρμονη τιμωρία της κόλασης».

Ο δικαστής θύμωσε που ξέφυγε ο ιερέας και απείλησε τον άγιο με θάνατο εάν επέμενε να αρνείται τους θεούς της Ρώμης. Αυτός απάντησε θαρραλέα ότι ήταν Χριστιανός, και δεν θα έκαιγε λιβάνι στους παγανιστικούς θεούς. Καταδικάστηκε να βασανιστεί και μετά να αποκεφαλιστεί.

Λέγεται ότι καθώς οδηγούνταν στο σημείο της εκτέλεσης (στο λόφο πάνω στον οποίο σήμερα βρίσκεται ο καθεδρικός ναός του Saint Albans), από τις προσευχές του μάρτυρα, το πλήθος που τον ακολουθούσε στον τόπο της εκτέλεσής μπόρεσε να διασχίσει αβρόχοις ποσί τον ποταμό Coln. Αυτό το θαύμα άγγιξε τόσο πολύ την καρδιά του δημίου που πέταξε κάτω το ξίφος του, έπεσε στα πόδια του Αγίου Άλμπαν, δηλώνοντας τον εαυτό του Χριστιανό, και ικέτευσε να υποφέρει είτε για αυτόν είτε με αυτόν. Ένας άλλος στρατιώτης άρπαξε το ξίφος και, κατά τα λόγια του Βέδα, «το κεφάλι του γενναίου μάρτυρα αποκόπηκε και έτσι αυτός πήρε το στέμμα της ζωής, την οποία ο Θεός υποσχέθηκε σ' αυτούς που Τον αγαπούν ».

Ένας πίδακας νερού ξεπήδησε από το σημείο της εκτέλεσης του μάρτυρα και, λέγεται ότι, τη στιγμή που το κεφάλι του αγίου έπεσε στο έδαφος, τα μάτια του δημίου του βγήκαν από τις κόγχές τους. Πριν από αυτό το θαύμα, ο διοικητής διέταξε να σταματήσει ο διωγμός των Χριστιανών και να αποδοθεί τιμή στους ένδοξους μάρτυρες του Χριστού. Από εκείνη τη στιγμή, πολλοί άρρωστοι άνθρωποι βρήκαν γιατρειά από τα αναρίθμητα θαύματα που έγιναν στον τάφο του Αγίου Άλμπαν, και η τιμή του εξαπλώθηκε σε όλη την Αγγλία όπως επίσης και στην Ευρώπη.

Στην περίοδο του διωγμού του Βασιλέως Henry VIII , ο οποίος κατέστρεψε τα Αγγλικά Μοναστήρια, η λάρνακα του Αγίου Αλβανού άδειασε [ή το λείψανό του χάθηκε]. Το 2002 ο ναός του Αγίου Παντελεήμονος Κολωνίας ο οποίος κατείχε από αιώνων λείψανα του Αγίου Αλβανού παρεχώρησε ένα μέρος των λειψάνων του Αγίου, τα οποία κατετέθησαν στον τόπο του μαρτυρίου του δηλαδή στο σημερινό Saint Albans.

Περιηγητής στις εικόνες μιας παλιάς Ελλάδας

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

Στο χειροποίητο σπίτι του στην Καρδαμύλη της Μάνης -το σχεδίασε και το έκτισε ο ίδιος-, ο μισός Αγγλος και μισός Ιρλανδός, 95χρονος Πατρικ Λι Φέρμορ συνεχίζει να δίνει το εκδοτικό «παρών», λες και δεν έχει περάσει από πάνω του ο χρόνος -τέτοιο κουράγιο.

Εικόνα χωρικού της Βόρειας Ελλάδας από το ταξιδιωτικό βιβλίο «Ρούμελη» Ο «Μιχαλάκης», όπως τον προσφωνούν οι φίλοι του Κρητικοί, οι οποίοι τού παραπονιούνται γιατί ακόμη δεν έχει γράψει ένα βιβλίο για το νησί τους, επανεκδίδει το θρυλικό ταξιδιωτικό του «Ρούμελη. Οδοιπορικό στη Βόρεια Ελλάδα», το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε στ' αγγλικά το 1966. Τη μετάφραση υπογράφει η ποιήτρια Λίνα Κάσδαγλη (1921-2009) και το τυπώνει ο «Κέδρος». Είναι μια περιπέτεια προς τα μέσα, ως συνειδητοποίηση ενός ξένου μπροστά στο πρωτόγνωρο ελληνικό θαύμα. Αλλά και προς τα έξω, ως μια απόλαυση του ελληνικού τοπίου και των ανθρώπων του, όταν η Ελλάδα δεν είχε χαραχθεί ακόμη από ασφαλτοστρωμένους δρόμους.
Οσο κι αν όλα αυτά μπορεί σήμερα να ακούγονται σαν άσκοπη επίκληση σ' ένα παρελθόν το οποίο δεν επιστρέφει πλέον ακέραιο -ούτε καν σαν μνήμη-, εξακολουθούν να βρίσκονται τυπωμένα στις φωτεινές σελίδες ορισμένων βιβλίων, όπως τα ταξιδιωτικά του Πάτρικ Λι Φέρμορ, αυτού του κάποτε δεκαοκτάχρονου, ο οποίος είχε την τόλμη και το κουράγιο να διασχίσει με τα πόδια την Ευρώπη με προορισμό την Κωνσταντινούπολη.
Τον είχαμε απολαύσει αυτό τον τελευταίο ουμανιστή και φίλο του Γιώργου Σεφέρη στις ταξιδιωτικές σελίδες της «Εποχής της δωρεάς», βγαλμένες από το 1933: Ηθελε, όπως περιγράφει την εμπειρία του, «ν' αλλάξω σκηνικό, να εγκαταλείψω το Λονδίνο και την Αγγλία και να σεργιανίσω την Ευρώπη σαν απλός αλήτης ή σαν φτωχός προσκυνητής ή περιπλανώμενος καλόγερος, ένας περιηγητής φιλόσοφος, ένας μοναχικός ιππότης».
Εν προκειμένω, η Ρούμελη δεν είναι η γεωγραφική περιοχή που γνωρίζουμε από τον επίσημο γεωφυσικό χάρτη, η οποία απλώνεται από την Αττική ώς και την Αιτωλοακαρνανία. Κάποτε αυτό το εξωτικό για τον ξένο φίλο μας όνομα περιελάμβανε όλη σχεδόν τη Βόρεια Ελλάδα. Ο «Μιχαλάκης» αναπολεί την πιο ζεστή ζωή στην πιο καθημερινή της απόλαυση, όπως είναι ένα γεύμα, το οποίο αποτελείται από κατσίκι μούρλια, ούζο Τυρνάβου σούπερ και για επιδόρπιο μήλα βουτηγμένα σε κρασί.
«Το χρονικό», όπως το χαρακτηρίζει ο Πάτρικ Λι Φέρμορ, «αυτών των ταξιδιών, που έγιναν εδώ και αρκετά χρόνια και ξεκίνησαν όλα από ενδόμυχα κίνητρα, θα ήταν ένας απατηλός οδηγός». Γιατί η Ελλάδα έχει αλλάξει, με κατεύθυνση όχι τη δημιουργία, αλλά την υπεράσπιση του κέρδους με όρους κατανάλωσης: «Ανετα πούλμαν έχουν αντικαταστήσει τώρα τα σαραβαλιασμένα επαρχιακά λεωφορεία, μεγάλοι δημόσιοι δρόμοι διασχίζουν την καρδιά μακρινών χωριών και πλήθος ξενοδοχεία έχουν φυτρώσει», διαπιστώνει, όχι βεβαίως με χαρμόσυνη διάθεση.
Τοπία, μνημεία και οι άνθρωποι, οι οποίοι κάποτε δεν διέφεραν από αυτά, έχουν παραδοθεί ως θέαμα στον τουρισμό: «Μοναστήρια και αρχαίοι ναοί όπου, χθες σχεδόν, έφτανες μόνον ύστερα από μια ασυντρόφευτη κουραστική αναρρίχηση, είναι τώρα σύντομοι σταθμοί ενός ιδιαίτερα οργανωμένου και άκοπου μαζικού τουρισμού. Για πρώτη φορά από τον καιρό του Ιουλιανού του Παραβάτη πλανιώνται ανάμεσα στους κίονες καπνοί και ο ταξιδιώτης πρέπει ν' αποσυρθεί βαθιά στην ενδοχώρα για να μη φτάνει στ' αυτιά του το ραδιόφωνο. Ολα αυτά είναι πηγή ενός φοβερά αναγκαίου εισοδήματος και χαρά για τους πολλούς· ο σπάνιος Ελληνας ή ξένος που διαφωνεί, μπορεί πάντοτε ν' απομακρυνθεί μαζί με τα νεύρα του και ν' αποσυρθεί στην ερημιά, εκτός βολής. Αλλωστε, σ' αυτές ακριβώς τις ερημιές, που όλο και λιγοστεύουν, οδηγούν τις περισσότερες φορές τούτες τις σελίδες», γράφει, φέροντας σε αντίστιξη το τότε με το τώρα.
Ο Πάτρικ Λι Φέρμορ ζει τα τελευταία χρόνια όπως όταν ήταν νέος. Στη γλυκιά μανιάτικη ερημιά, που δεν έχει κοπεί από τον πολιτισμό της τεχνολογίας και που δεν έχει αγγιχτεί από το «κακό μάτι» του (νεο)πλουτισμού. Ενας αμετανόητος προσκυνητής, πιστός στις παλαιές εικόνες της ελληνικής φύσης, πριν από τη φυσιολατρεία και τους ομίλους αναψυχής. *

ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ!

Εις πολλά έτη Δέσποτα!

Υικά και ολόθυμα ευχόμαστε έτη πολλά στον Παναγιότατο Οικουμενικό Πατριάρχη μας κ. Βαρθολομαίο για τα ονομαστήριά του.

Ο Θεός να τον φωτίζει για να επιτελεί το έργο του και να τον ενισχύει για να επιβιώνει στο στόμα του αιμοβόρου λύκου της Ανατολής, που για αιώνες κατασπαράσσει τις σάρκες του ευλογημένου μας Γένους και της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Προσευχόμαστε ο Θεός να φωτίζει τον Παναγιότατο να δίνει παντού και πάντοτε την καλή ομολογία της πίστεως, όπως την έδωσαν οι Αγιοι Κύριλλος, Ιωάννης Δαμασκηνός, Γρηγόριος Παλαμάς, κτλ., οι οποίοι - εν κινδύνοις και εν αιχμαλωσία όντες - δεν δίστασαν να ομολογήσουν Χριστόν τον ΜΟΝΟΝ αληθινόν Θεό.

Πάτρικ, Μιχάλης ή Παντελής

της Σταυρούλας Παπασπύρου

Τόπος γεννήσεως: Λονδίνο. Ημερομηνία γεννήσεως: 11 Φεβρουαρίου 1915. Υψος: 1,80. Μάτια: καστανά. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: κανένα. Επάγγελμα: φοιτητής.

Το διαβατήριο σφραγίστηκε μια βροχερή μέρα τον Δεκέμβρη του '33, κι ο κάτοχός του το έχωσε στην τσέπη ήσυχος ότι τ' όνειρό του μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Το σχέδιο είχε ξεδιπλωθεί μπροστά του «με την εντέλεια και τη γρηγοράδα γιαπωνέζικου χαρτολούλουδου σε ποτήρι». Θ' άλλαζε σκηνικό. Θα εγκατέλειπε την Αγγλία και θα σεργιάνιζε πεζός στην Ευρώπη σαν αλητάκος, σαν περιπλανώμενος καλόγηρος, σαν φτωχός προσκυνητής. Για το ατίθασο αγόρι που άκουγε στ' όνομα Πάτρικ Λι Φέρμορ, ο δρόμος προς την ελευθερία ήταν ανοιχτός.

Μισόν αιώνα αργότερα, το 1978, ο συγγραφέας της «Ρούμελης» και της «Μάνης», ο ξένος που έγινε δικός μας διαφημίζοντας την Ελλάδα όσο ελάχιστοι, βάλθηκε να δημοσιεύσει σταδιακά το χρονικό τού νεανικού οδοιπορικού του, αρχής γενομένης μ' ένα βιβλίο που η κριτική χαρακτήρισε «τουλάχιστον αριστούργημα»: το «Α Time of gifts». Και φέτος, λίγο πριν συμπληρώσει τα 90, μπορεί να το δει τυπωμένο και στη γλώσσα μας, ως «Η εποχή της δωρεάς» (μετ. Μαίρη Βοσταντζή, εκδ. «Μεταίχμιο»).

Η ασίγαστη περιέργεια και η δίψα για περιπέτεια αναδύονται απ' όλον τον βίο του Πάτρικ Λι Φέρμορ. Πάντι για τους φίλους του, Μιχάλης για τους συναγωνιστές του στην Κρήτη την περίοδο της Αντίστασης, Παντελής για τους συντοπίτες του στην Καρδαμύλη όπου επέλεξε να εγκατασταθεί, αντί της στρατιωτικής σταδιοδρομίας για την οποία τον προόριζαν, θέλησε να ζήσει σαν μυθικός ήρωας. Εξοπλισμένος με μια φθαρμένη χλαίνη και μια μαγκούρα από ξύλα φλαμουριάς, έναν υπνόσακο που γρήγορα θα έχανε, μπλοκ, μολύβια, γόμες και μια παλιά Ποιητική Ανθολογία της Οξφόρδης, που επίσης θα έκανε γρήγορα φτερά, διέσχισε στα 18 του τη Μάγχη κι έβαλε πλώρη για την Κωνσταντινούπολη.

«Η επιχείρηση έπρεπε να είναι μοναχική»

Δεν χρειαζόταν καν να κοιτάξει το χάρτη πριν ξεκινήσει: «Ο νους μου έβλεπε δύο μεγάλα ποτάμια να οριοθετούν τη διαδρομή μου. Το πρώτο, ο Ρήνος, ξετύλιγε τα νερά του ώς τις Αλπεις, που τις ακολουθούσαν η λυκοτρόφα κορυφογραμμή των Καρπαθίων και οι οροσειρές των Βαλκανίων. Κι εκεί στο τέρμα των μαιάνδρων του άλλου ποταμού, του Δούναβη, η Μαύρη Θάλασσα άρχιζε ν' απλώνει το μυστηριακό κι ασύμμετρο σχήμα της». Ούτε για τον τελικό του προορισμό αμφέβαλε: «Ο εξαϋλωτικός ορίζοντας της Κωνσταντινούπολης κεντούσε με λεπτούς κυλίνδρους και ημισφαίρια τη θαλασσινή καταχνιά. Πιο πέρα, το όρος Αθως όρθωνε τις κορυφές του. Και το ελληνικό αρχιπέλαγος σκόρπιζε αχνάρια από κυνηγητό νησιών στην απεραντοσύνη του Αιγαίου»...

Ο Πάτρικ Λι Φέρμορ φλέρταρε με την ιδέα να στρατολογήσει έναν σύντροφο, αλλά την εγκατέλειψε: «Κατά βάθος ήξερα πως η επιχείρηση έπρεπε να είναι μοναχική και η ρήξη απόλυτη. Ηθελα να στοχαστώ, να γράψω, να αργοπορήσω ή να επιταχύνω το βήμα σύμφωνα με το κέφι μου χωρίς περισπασμούς, ν' ατενίσω τα πράγματα με καινούρια μάτια, ν' αφουγκραστώ γλώσσες που να μην τις σπιλώνει ούτε μια γνωστή λέξη».

Δεν θα 'παιρνε τον δρόμο της επιστροφής πριν από τον Ιανουάριο του '37, «διάστημα που αργότερα μου φάνηκε ολόκληρη ζωή», όπως γράφει. Κι ήταν πια, σαν τον Οδυσσέα, γεμάτος εμπειρία και γνώση, εντελώς μεταμορφωμένος από το ταξίδι του.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Φέρμορ πέρασε στην Ελλάδα και περιπλανήθηκε στην Ηπειρο, τη Μακεδονία, τη Στερεά και τα νησιά, μαθαίνοντας τις παραδόσεις και τη γλώσσα της χώρας που θα γινόταν η δεύτερη πατρίδα του. Με το που ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος, επέστρεψε στην Αγγλία για να καταταγεί στην ιρλανδική φρουρά. Το 1941, εν τούτοις, το υπουργείο Πολέμου τον έστειλε στο αλβανικό μέτωπο ως σύνδεσμο αξιωματικό στον ελληνικό στρατό.

Επί γερμανικής κατοχής, μεταμφιεσμένος σε βοσκό, έζησε δυο χρόνια περίπου στα βουνά της Κρήτης, οργανώνοντας ομάδες ανταρτών, καθώς και την αιχμαλωσία και απαγωγή του γερμανού διοικητή, στρατηγού Κράιπε. Ενα κατόρθωμα για το οποίο ο ίδιος δεν έγραψε ποτέ γραμμή, αλλά διαδόθηκε μέσω του βιβλίου «Met by moonlight» που έγραψε ο υπαρχηγός της ομάδας του Στάνλεϊ Μος, και της ομώνυμης ταινίας όπου τον Φέρμορ ενσαρκώνει ο Ντερκ Μπόγκαρντ.

Με μια επιστολή στον φίλο του Ζαν Φίλντινγκ, συμπολεμιστή του στις πλαγιές του όρους Κέντρος, ξεκινά ο Φέρμορ την «Εποχή της δωρεάς»: «Πραγματικά η αδιαφορία για τη ρυπαρότητα των σπηλαίων και η άμεση αντίδραση στον κίνδυνο θα μπορούσαν να θεωρηθούν τα πιο κατάλληλα εφόδια για να επιβιώσει κανείς στην κατεχόμενη Κρήτη» του γράφει.

«Εκείνο ωστόσο που μας είχε κυριολεκτικά φυτέψει στον νησιώτικο ασβεστόλιθο ήταν -πράγμα παράδοξο για έναν σύγχρονο πόλεμο- η επιλογή του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία όπου είχαμε φοιτήσει»...

Το παραπάνω γράμμα συνιστά κι ένα εξαιρετικά αποκαλυπτικό κείμενο για τα παιδικά χρόνια του Φέρμορ. Πριν καταπιαστεί με την αφήγηση του οδοιπορικού του στην Ολλανδία (οικεία ως τότε στα μάτια του από τα έργα των ζωγράφων της), στη Γερμανία (με τις πόλεις πλημμυρισμένες στις εθνικοσιαλιστικές σημαίες και την ύπαιθρο, δέκα μήνες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, βυθισμένη σ' έναν «αποσβολωμένο εφησυχασμό»), στα «σκυφτά, με τη νυσταλέα χάρη του μπαρόκ» κάστρα του Δούναβη, στην αυτοκρατορική Βιέννη, τη χιονισμένη Πράγα και την ουγγρική μεθόριο, ο Πάτρικ Λι Φέρμορ μας προσφέρει μια εξίσου σαγηνευτική αυτοπροσωπογραφία του, επίσης γενναιόδωρη σε λογοτεχνικές, εικαστικές και ηθογραφικές αναφορές.

Αυτός που έμελλε να διακριθεί ως ένας από τους πιο προικισμένους και ρομαντικούς ταξιδιωτικούς συγγραφείς του αιώνα μας, μεγάλωσε σαν «χωριατόπουλο χωρίς χαλινάρι». Αμέσως μετά τη γέννησή του, η μητέρα του κι η αδελφή του μπαρκάρισαν για την Ινδία, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ήδη ως υπάλληλος της αποικιακής κυβέρνησης, αφήνοντας τον ίδιο πίσω «ώστε να σωθεί ένα τουλάχιστον μέλος της οικογένειας, αν τύχαινε να βυθιστεί το πλοίο τους από εχθρικό υποβρύχιο». Κι ώσπου να τελειώσει ο πόλεμος, ζούσε μαζί με μια «καλοσυνάτη και απλοϊκή οικογένεια», σ' ένα σκηνικό από «αχυραποθήκες, θημωνιές και νεράγκαθα», μια δεξαμενή «αμέριστης κι ανόθευτης χαράς» στις κατοπινές του αναμνήσεις.

«Φαίνεται πως εκείνα τα χρόνια με είχαν κάνει ανεπίδεκτο σε κάθε είδους πειθαναγκασμό», εξομολογείται ο Φέρμορ. Οι πρώτες του σχολικές εμπειρίες κατέληξαν σε πανωλεθρία. Στα 10 του, και χάρη στην συμβουλή ψυχιάτρου, οι δικοί του τον έστειλαν σ' ένα πρωτοποριακό ειδικό σχολείο, όπου δάσκαλοι και συμμαθητές συναγωνίζονταν ποιος θα είναι ο πιο εκκεντρικός. Εν μέσω σκανδάλων το ίδρυμα έκλεισε, κι ο ίδιος, ένιωσε σαν ξεριζωμένος απ' τα λημέρια του Ρομπέν των Δασών. Λάτρης του Σέξπιρ και του Αριστοφάνη, άριστος στα αρχαία, τα λατινικά, τη γεωγραφία και τα γαλλικά, ο κολεγιόπαις πια Πάτρικ έβλεπε στο περιοδικό του σχολείου τους «αδέξιους και μιμητικούς στίχους» του να ξεχύνονται «κρουνηδόν σαν εκτόπλασμα», ενώ ο ίδιος πρωτοστατούσε στη λογομαχία και την υποκριτική.

Ο Φέρμορ ανακαλεί την εικόνα ενός εφήβου ασυνήθιστα ενεργητικού και ανήσυχου, που έφτανε συχνά στην απόλυτη σύγχυση. Τα κλεφτά ραντεβού του με την κόρη ενός μανάβη, του κόστισαν την οριστική αποβολή του από το κολέγιο. Η ιδέα μιας καριέρας στο στρατό άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Αντί, όμως, να συγχρωτίζεται με τους συμβατικούς υποψήφιους ευέλπιδες, προτιμούσε την παρέα ανθρώπων ωριμότερων, ανορθόδοξων, μποέμ. Κι από τη στιγμή που άνθισε μέσα του η επιθυμία της φυγής τίποτε δεν μπορούσε να τον συγκρατήσει.

Το οδοιπορικό στην Ευρώπη φάνταζε στα μάτια του ως η ιδανική πρώτη ύλη για τον συγγραφέα που φιλοδοξούσε να γίνει. Η αποτύπωσή του, ωστόσο, δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Η «Εποχή της δωρεάς» (λογοτεχνικό βραβείο W.H. Smith and Son, 1978) καλύπτει την απόσταση από τις Κάτω Χώρες ώς την Ουγγαρία. Το ταξίδι συνεχίζεται στο «Between the woods and the water» (βραβείο ταξιδιωτικού βιβλίου Thomas Cook, 1987), τα δικαιώματα του οποίου δεν διαθέτει για την ώρα το «Μεταίχμιο». Θα προλάβει άραγε ο Φέρμορ να δημοσιεύσει και τον τρίτο τόμο της περιπλάνησής του, μεταφέροντάς μας ώς τις πύλες του Βυζαντίου; Την τελευταία πάντως εικοσαετία στη Μάνη, σ' αυτό ακριβώς έχει αφοσιωθεί

ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ!

ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===========

Εις πολλά έτη Δέσποτα!

Υικά και ολόθυμα ευχόμαστε έτη πολλά στον Παναγιότατο Οικουμενικό Πατριάρχη μας κ. Βαρθολομαίο για τα ονομαστήριά του.

Ο Θεός να τον φωτίζει για να επιτελεί το έργο του και να τον ενισχύει για να επιβιώνει στο στόμα του αιμοβόρου λύκου της Ανατολής, που για αιώνες κατασπαράσσει τις σάρκες του ευλογημένου μας Γένους και της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Προσευχόμαστε ο Θεός να φωτίζει τον Παναγιότατο να δίνει παντού και πάντοτε την καλή ομολογία της πίστεως, όπως την έδωσαν οι Αγιοι Κύριλλος, Ιωάννης Δαμασκηνός, Γρηγόριος Παλαμάς, κτλ., οι οποίοι - εν κινδύνοις και εν αιχμαλωσία όντες - δεν δίστασαν να ομολογήσουν Χριστόν τον ΜΟΝΟΝ αληθινόν Θεό.

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΟΥ ΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ

_________

Εκφράζουμε όμως παράλληλα και την ανυπόκριτη χαρά μας, επειδή ο Παναγιότατος αναφέρθηκε σε ένα θέμα που σκανδαλίζει αφόρητα τους πιστούς και το οποίο δυστυχώς τείνει να γίνει θεσμός σε πολλά εκκλησιαστικά περιβάλλοντα.

Πρόκειται για το άκρον άωτον της θεολογικής φαιδρότητος οι αρχιερείς να γιορτάζουν γενέθλια.!!!

ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΓΕΝΕΘΛΙΑ

_________

Το κακό λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας.

Δεν αναφέρομαι μόνον στην Εκκλησία της Αμερικής, για την οποία ισχύει το “πόθεν άρξομαι θρηνείν”, αλλά και σε άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας λ.χ., όχι μόνον γιόρτασε τα γενέθλιά του, αλλά κληρικός του Αλεξανδρινού Θρόνου είχε την ιταμότητα να κάνει κήρυγμα για να... κατοχυρώσει θεολογικά την γελοία αυτή συνήθεια.!!!

Αφήνω ότι οι Σέρβοι Αρχιερείς πήραν τούρτα γενεθλίων στον αείμνηστο Πατριάρχη Παύλο στο νοσοκομείο για τα 95 χρόνια των γενεθλίων του.!!!

Ευτυχώς η θεολογική αυτή ψώρα δεν έφτασε στην Εκκλησία της Κύπρου και εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζω - ελπίζω να έχω σωστή πληροφόρηση - στην Εκκλησία της Ελλάδος μόνον ο αείμνηστος Χριστόδουλος γιόρταζε γενέθλια.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που μετρά είναι οι ορθοδοξότατες θέσεις και η θεολογικότατη ανάλυση των γενεθλίων και των ονομαστηρίων που έκανε ο Παναγιότατος.

ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ!

_______

Σας ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά χρόνια πολλά, Παναγιότατε, και ο Χριστός να σας φωτίζει να δίνετε παντού και πάντοτε και για όλα τα θέματα το ίδιο ορθόδοξη ομολογία, όπως κάνατε με το γελοίο εορτασμό των γενεθλίων Ορθοδόξων και μάλιστα Επισκόπων και Πατριαρχών.

Παραθέτουμε στη συνέχεια το κείμενο που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗΝ ΜΑΣ ΕΟΡΤΗΝ

Του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου

==============

Πολλοὶ λαοὶ συνηθίζουν νὰ τιμοῦν τὰ γενέθλια, ἤτοι τὴν εἴσοδον τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὸν κόσμον τοῦτον τῆς πτώσεως καὶ τῆς φθορᾶς.

Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιθέτως, δίδοντες τὸ βάρος εἰς τὴν εἴσοδόν μας εἰς τὸν νέον κόσμον τῆς ἀληθοῦς ζωῆς, δηλ. τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται διὰ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, ὁπότε λαμβάνομεν καὶ τὸ χριστιανικὸν ἡμῶν ὄνομα, ἑορτάζομεν τὰ ὀνομαστήριά μας καὶ ὄχι τὰ γενέθλια.

Ἕνας Ρουμᾶνος Ὀρθόδοξος θεολόγος καὶ κληρικός, σημειώνει ἐπιτυχῶς περὶ τούτου:

«Οἱ Ρουμᾶνοι δὲν ἑορτάζομεν ποτὲ τὰ γενέθλιά μας, ὅπως κάνουν αἱ ἄλλαι χῶραι τῆς γῆς...Ἑορτάζομεν μὲ πρωτόγνωρον χαράν, μὲ μουσικήν, μὲ προσκεκλημένους καὶ μὲ τὴν πλέον δυνατὴν μεγαλοπρέπειαν τὴν ὀνομαστικήν μας ἑορτήν. Ἑορτάζομε δηλαδὴ τὸ ὄνομα ποὺ ἐλάβαμε μὲ τὸ βάπτισμα. Διότι ἡ ἡμέρα τοῦ βαπτίσματός μας εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς πραγματικῆς γεννήσεώς μας...Κάθε χρόνο περιμένομε – χωρὶς κανένα κίνδυνο νὰ διαψευσθοῦμε – τὴν κάθοδο τοῦ προστάτου Ἁγίου μας ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἔρχεται στὸ σπίτι μας. Εἰσέρχεται κάτω ἀπὸ τὴν στέγην μας, θὰ μᾶς συντροφεύῃ ὅλην τὴν ἡμέραν... Δὲν ἔρχεται ποτὲ μόνος του. Χάρις εἰς τὸν Ἅγιον ποὺ ἔρχεται εἰς τὸ σπίτι μας, ἔχομε ὅλην τὴν ἡμέραν ὁλόκληρον τὸν οὐρανὸν ὑπὸ τὴν στέγην μας. Ὁλόκληρος ἡ οὐρανία ἱεραρχία εὑρίσκεται εἰς τὴν γῆν, εἰς τὸ σπίτι μας! Εἰς τὸ σπίτι μας εὑρίσκονται τὰ Σεραφείμ...Μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους κατέρχονται ἀπὸ τὸν οὐρανὸν οἱ ἄλλοι Ἅγιοι, οἱ Ὁμολογηταί, οἱ Μάρτυρες, οἱ νεκροὶ συγγενεῖς, οἱ γείτονες...Ὅλοι εἶναι ἐκεῖ...Διότι ὅλοι εἶναι καλεσμένοι εἰς τὴν ὀνομαστικήν μας ἑορτήν...Ἡ ἑορτὴ εἶναι διπλῆ. Ὁ οὐρανὸς ἑορτάζει τὸν Ἅγιον καὶ ἡ γῆ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος φέρει τὸ ὄνομά του...».

Ταῦτα ἀσφαλῶς δὲν ἰσχύουν μόνον διὰ τοὺς Ρουμάνους, ἀλλὰ καὶ δι’ ἡμᾶς καὶ δι’ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους, πλὴν τῶν Σέρβων, οἱ ὁποῖοι ἀντὶ τοῦ προσωπικοῦ των προστάτου Ἁγίου συνηθίζουν νὰ τιμοῦν τὸν προστάτην ἅγιον ὅλης τῆς οἰκογενείας, μὲ τὴν τελετὴν τῆς «Σλάβας», καὶ τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα, οὐχὶ σπανίως, ἀπουσιάζει παντελῶς ἀπὸ τὰ μέλη τῆς τιμώσης αὐτὸν οἰκογενείας.

ΠΗΓΗ: