Μια σπιθαμή γης Καθέδρα της Ορθοδοξίας!

Γράφει ο θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός Ιωάννης Σιδηράς
«Όντως παράδοξο αγγέλοις είναι και ανθρώποις» μια σπιθαμή γης στο ακρότατο σημείο του Κεράτιου Κόλπου, όπου το λεγόμενο «διπλοφάναρον», το φανάριον του γένους ημών, να εγκολπώνει τα ιερά και όσια του γένους και της πατρώας Ορθοδόξου πίστεως, να είναι η ιερά Καθέδρα, το κέντρο της ορθοδοξίας.

Αυτό το μαρτυρικό και εσταυρωμένο Οικουμενικό Πατριαρχείο ωσάν μέσα σε «οστράκινο ταπεινό σκεύος» τρέφεται και ζωογονείται από το θερμουργό Αίμα και σώμα του αρχιθύτου μεγάλου αρχιερέως Ιησού Χριστού, και μεταβάλλει αυτή τη σπιθαμή γης της Πόλεως σε ουράνιο στερέωμα της καθόλου Ορθοδοξίας απ’ όπου εκπηγάζουν από αιώνων νάματα Ορθοδόξου Θεολογίας, αναδεικνύονται άγιοι πατριάρχες και μάρτυρες Χριστομίμητοι, εκπέμπεται το γνήσιο και ανόθευτο μήνυμα της Ορθοδοξίας προς όλους, τους εγγύς και τους μακράν, αφού Χριστός εσταυρωμένος και Αναστάς κηρύσσεται.

Το Κάστρομονάστηρο του Φαναρίου που είναι το μέγα και πρωτομονάστηρο της Ορθοδοξίας και του γένους έχει να επιδείξει διαχρονικά μέσα στο διάβα των αιώνων τα «στίγματα» του μαρτυρίου και της ακτίστου χάριτος του Τριαδικού Θεού που ενοικεί εν αυτώ και κατευθύνει τα διαβήματα κλήρου και λαού, ιεραρχών και πατριαρχών για ό,τι συμφέρει την Εκκλησία και το λαό του Θεού.

Στους μυριόκλαυστους εκείνους τοίχους που αναδύουν αδιαλείπτως την ευοδία του μοσχολίβανου από τα χέρια του μεγαλομάρτυρος και πρωθηγούμενου Πατριάρχου, ωσάν την κιβωτό του μαρτυρίου, εγκλωβίζονται οι κλαυθμοί, τα δάκρυα, τα όνειρα, τα ζώπυρα του γένους και των οικείων μας εν τη πίστει αδελφών της Πόλεως, των μαρτύρων κληρικών και των εκάστοτε μεγαλομαρτύρων Πατριαρχών.

Πρόταση ζωής από το μαρτυρικό Φανάριο

Σε πείσμα του πανδαμάτορος χρόνου και της αδηφάγου μανίας των ασεβών που καθ’ ημέραν σταυρώνουν το πάντιμο σώμα της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζει θαυμαστά και για πολλούς ανεξήγητα, το Πατριαρχείο μας, την θυσιαστική και αγαπητική προσφορά, διακονία, πορεία, παρουσία και μαρτυρία στα αγιασμένα και μαρτυροαιματόβρεχτα χώματα της αγιοτόκου Πόλεως της Θεομήτορος, αλλά και σε όλο τον κόσμο που πάντοτε ευεργετείται από το ζωογόνο μήνυμα αιωνίου ζωής και γνησίου ευαγγελικού λόγου που προσφέρει ως πρόταση ζωής το μαρτυρικό Φανάριο.

Το Φανάρι δεν είναι απλώς μια σπιθαμή γης στα ιστορικά χώματα της βασιλίδος Πόλεως, είναι όντως «Παρεμβολή Θεού» που διχοτομεί την ιστορία και ενσπείρει στο εγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι την «αυτοαλήθεια» της ζωής που είναι ο Χριστός. Πόσοι και πόσοι δεν προσπάθησαν να αλλώσουν αυτό το καστρομονάστηρο της Ορθοδοξίας, αλλά οι πολέμιοι απωλέσθησαν.
Πολλοί σήκωσαν μέσα στο διάβα των αιώνων ακόμα και δυσεβή χέρια, δολοφονικά, καταστροφικά χέρια επάνω στο πάντιμο σώμα της μαρτυρικής, καθαγιασμένης και εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού εκκησίας της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά όμως σήμερα τα ονόματά τους έχουν λησμονηθεί κάτω από την ταφόπλακα, λησμονημένοι οι διαχρονικώς πολέμιοι του Φαναρίου και από ανθρώπους και από Θεό.

Όσο διώκεται το Φανάρι τόσο ισχυρότερο καθίσταται, όσο υβρίζεται τόσο λαμπρότερο αναδεικνύεται, όσο σταυρώνεται, τόσο περισσότερο βιώνει την Ανάσταση του Χριστού, εν τέλει, όσο βιώνει την Ανάσταση, τόσο επιβεβαιώνεται ότι είναι όντως «Παρεμβολή Θεού» επί της γης.

Ο θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως, που είναι κατά τον νομοδιδάσκαλο Βαλσαμώνα «το περιβόητον τούτο και πράγμα και όνομα», φέρει βαρύ τον σταυρό αυτής της υψηλής αποστολής και διακονίας προς το συμφέρον της καθόλου εκκλησίας του Χριστού στον κόσμο.

Γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, στο υπόμνημα της εκλογής του Ματθαίου στον θρόνο της Αλεξάνδρειας, επί οικουμενικού Πατριάρχου Παϊσίου Β΄, αναγράφονται τα εξής: «Η αγία του Χριστού μεγάλη εκκλησία επιπροσθέτως στα άλλα προνόμια αυτής έχει και το πρώτιστο προνόμιο για την μέριμνα πασών των εκκλησιών. Τέτοια κοινή φιλόστοργη μητέρα και κεφαλή είναι, ώστε όχι μόνο τα εγγύτατα αλλά και τα απομεμακρυσμένα μέλη και μέρη αυτής με σοφία και κηδεμονία προνοητικά να φροντίζει και να ανοίγει τις μητρικές αγκάλες της προς όλους και προς όλες, και ανάλογα να επιχορηγεί τις δωρεές και χάριτες…..» (κ. Δελικάνη, πατριαρχικά έγγραφα, τομ. 2, σελ.39-52)

Σε άλλη εγκύκλιο του οικουμενικού Πατριάρχου Ιερόθεου (1852) αναφέρονται τα εξής: «Γι’ αυτό και ο καθ’ ημάς αγιώτατος αποστολικός, πατριαρχικός και οικουμενικός θρόνος, δεν καταγίνεται μόνο με την διάταξη των οικείων υποθέσεων αυτού και με την ευστάθεια των σχετικών εκκλησιαστικών πραγμάτων του, αλλά εκτείνει την πρόνοιαν και προς τα συμφέροντα των λοιπών αγιωτάτων θρόνων.
Δια τούτο και το «Οικουμενικός», προνόμιο έχει και δεν παρέλειψε άνωθεν και εξ αρχής σε πρόσφορους καιρούς να ενεργεί φιλαδέλφως και να συντρέχει εκ παντός τρόπου στις ανάγκες και χρειές των λοιπών αγιωτάτων θρόνων, σκοπό έχοντας την κατάρτιση και την ψυχική σωτηρία του Χριστωνύμου πληρώματος….» ( κ. Δελικάνη, πατριαρχικά έγγραφα, τομ. 2, σελ. 52)

Εύστοχα γράφει ο αοίδιμος μητροπολίτης Σάρδεων Μάξιμος: «Η ορθοδοξία είναι ζωή, ως ζωή είναι οργανισμός, ως οργανισμός δε έχει κεφαλήν και κέντρον, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, το οποίο έχοντας μοχθήσει τόσο, όσο ουδεμία άλλη εκκλησία υπέρ της ορθοδοξίας, υπομένοντας δε καθαρμούς μεγάλους, καθηγίασε στους αιώνες την θέση που κατέλαβε και κατέχει της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας».

Η αδέκαστη ιστορία μαρτυρεί και εξαγγέλλει ότι η ζωή του οικουμενικού θρόνου επί τοσούτο είναι συνυφασμένη με την ζωή και την ιστορία του γνήσιου ορθόδοξου Χριστιανισμού των Αγίων οικουμενικών συνόδων και των προς διατήρηση της πίστεως και περιφρούρηση της κανονικής τάξεως συνεχών και σκληρών αγώνων, ώστε να μπορεί να λεχθεί ότι δι’ αυτής συμπληρούται και συνεχίζεται η όλη ιστορία της ορθοδόξου εκκλησίας.

Μαρτυρεί και εξαγγέλλει η αδέκαστη ιστορία, ότι: «η εν αρχή ταπεινή και ολιγότεκνος εκκλησία του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του πρωτόκλητου, αθρόα μεγαλύνθηκε, υψώθηκε σε καθέδρα οικουμενική και κέντρο προς το οποίο βλέπει περιγραφόμενος ο θεοχάρακτος της ορθοδόξου εκκλησίας κύκλος, κέντρο θεοστήρικτο, στο οποίο συνεχίζονται και συγκρατούνται….όλες οι κατά τόπους και χώρες υφιστάμενες και περί την κανονική των εκκλησιαστικών πραγμάτων οικονομία αυτενεργοί και αυτοκέφαλοι ορθόδοξες εκκλησίες, που συναρμολογούμενες αποτελούν ενιαίο και αδιαίρετο σώμα.
Αυτή δε αναδέχθηκε και την των άλλων αδελφών εκκλησιών φροντίδα, όσες φορές, περιστάσεις έκτακτες παρακωλύουν την δια ποίμανση….» (πατριαρχική εγκύκλιος, Κυριακή της ορθοδοξίας, 1950).

Οικουμενική καθέδρα και κέντρο πανορθόδοξο το οικουμενικό πατριαρχείο υπήρξε και είναι, συγχρόνως, και κέντρο μεσιτείας προς τον Χριστό υπέρ της διατηρήσεως της πατρώας πίστεως και της κανονικής και εκκλησιαστικής θεσμοθεσίας, ευστάθειας των αγίων του Θεού εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως.

Ο Οικουμενικός θρόνος πάντοτε απέβλεπε προς τα πρεσβεία αυτού, όχι ως μέσο ικανοποιήσεως φιλοδοξιών και επιβολής απολύτου εξουσίας στην εκκλησία και την εκκλησιαστική τάξη, επί ζημία των άλλων ορθοδόξων εκκλησιών, αλλά απλώς ως πρεσβεία της ταπεινής διακονίας εν πνεύματι αγάπης, ειρήνης και αμοιβαίου σεβασμού, υπέρ των συμφερόντων της δόξης και του μεγαλείου της κατ’ Ανατολάς Αγίας Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Αυτή είναι η φωνή των κανόνων και της ιστορίας και στην φωνή και την συνείδηση αυτών, τίποτε και κανείς δεν είναι δυνατόν να προσθέσει ή ν’ αφαιρέσει κάτι (Σάδρεων Μάξιμος).
Το Φανάρι είναι έννοια και φορέας υψίστων αγαθών

Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι τα γραφόμενα του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989), όταν αναφέρεται στον Ιερώτατο θεσμό του Φαναρίου και στην υπόσταση της εννοίας του Φαναριώτου κληρικού. Γράφει δε εύγλωττα τα εξής: «… Είναι ιδιότυπος είτε ο Ιεράρχης, είτε ο εν γένει κληρικός του Φαναρίου.
Αυτό το Φανάριον, είναι τι πλέον της καθεστηκυίας έδρας εν τη Πόλει ταύτη της Κεφαλής της Ορθοδοξίας. Είναι μια έννοια. Συμβολίζει την ικανότητα της ζωής να υπερβαίνη τον χαλασμόν, την δυνατότητα της επιβιώσεως εν τη συνυπάρξει. Το Φανάριον είναι η τέχνη του να εξάγη τις εκ των χειρίστων δεδομένων το άριστον δυνατόν. Το Φανάριον είναι φορεύς υψίστων αξιών. Είναι υπομονή. Είναι σιωπή. Είναι ευγένεια. Η ευγένεια των παλαιών. Όχι ναρκισσισμός και στατικότης.
Φύλαξ του θησαυρού της αμωμήτου ημών πίστεως και της ιεράς παραδόσεως της Ανατολής, επενδεδυμένης τας άλλας παραδόσεις του Γένους, όμως φύλαξ ενεργός και δυναμικός. Είναι η πύλη της Ανατολής, ανεωγμένη προς την Δύσιν. Είναι ο ευαίσθητος δέκτης των μηνυμάτων της Δύσεως. Ερμηνευτής των μεγάλων στροφών του βίου του κόσμου. Το Φανάριον είναι μια σχολή.
Και ο Φαναριώτης, ενώ είναι γέννημα της αναγκαιότητος μιας στιγμής της ιστορίας, αποβαίνει και αυτός έννοια, η οποία διαπορεύεται τας εποχάς, επίκαιρος εις μίαν εκάστην ως προς τα κύρια χαρακτηριστικά. Διότι ο Φαναριώτης εκπροσωπεί τον φορέα μιας μεγάλης κληρονομιάς, την οποίαν ο ίδιος διασώζει όχι δια της ταφής, αλλά δια της αξιοποιήσεως υπέρ των πολλών.
Ο Φαναριώτης είναι ο συγκερασμός της παραδόσεως και της προόδου, εν τη κατά πρόσωπον αντιμετωπίσει της πραγματικότητος, οποιαδήποτε και αν είναι…».

O άγιος μελισσοκόμος που μοίρασε όλο του το βιός κι έγινε από άρχοντας φτωχαδάκι

 

Την 1η Δεκεμβρίου  γιορτάζει ένας πολύ σπουδαίος άγιος,μια σπάνια περίπτωση πίστης κι αγάπης στον Θεό και στους αδελφούς Του.
Ο άγιος Φιλάρετος αξίζει παραπάνω από μία αναφορές και αυτό θα πράξουμε

                                         Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ Ο ΕΛΕΗΜΩΝΜεγάλη είναι η χαρά της προσφοράς και της ελεημοσύνης στον άνθρωπο με διαστάσεις αιωνιότητας, ενώ η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση της ιδιοκτησίας και γενικά των υλικών και φθαρτών αγαθών είναι ευτελής και πρόσκαιρη.
Ο Άγιος Ιωάννης ο θεολόγος, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου και Απόστολος της αγάπης πάντα έλεγε το «τεκνία αγαπάτε αλλήλους». Έλεγε να αγαπάτε τους άλλους με τα έργα και την αλήθεια και όχι με τα λόγια.
Αυτή η έμπρακτη αγάπη και η ελεημοσύνη αλλά και η ταπείνωση και άλλες χάριτες έβαλαν το φωτοστέφανο στο όμορφο και ιλαρό πρόσωπο του Άγιου Φιλάρετου.
Ο ψαλμωδός της εκκλησίας μας αναφέρει: «Τοις Αγίοις τοις εν τη γή αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος και δια του Αγίου Φιλάρετου». Το συναξάρι της 1ης του μηνός Δεκεμβρίου μεταξύ των άλλων Αγίων αναφέρει: «Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Φιλάρετου του Ελεήμονος».
Ο Άγιος Φιλάρετος γεννήθηκε το 702μ.Χ. στην Άμνια της Παφλαγονίας, η οποία δέχονταν όπως και οι άλλες επαρχίες της Μικράς Ασίας τακτικές Αραβικές επιδρομές. Ήταν από τους ευγενείς του Πόντου και της Γαλατίας, γιος του Γεωργίου του Φερωνύμου.Γεννήθηκε την ταραγμένη εκείνη εποχή όπου το Βυζάντιο σπαράσσονταν από την αίρεση της Εικονομαχίας. Είχε μεγάλη περιουσία και στην κατοχή του εκατοντάδες ζώα, βόδια, άλογα και μουλάρια για τις εργασίες του όπως όργωμα και μεταφορές, αλλά και δώδεκα χιλιάδες πρόβατα. Είχε ακόμα 48 τεράστια κτήματα εύφορα με πηγές για να ποτίζει τις καλλιέργειες και 250 δυνατά μελίσσια και πολλούς υπηρέτες.
Η γυναίκα του ήταν η Θεοσσεβώ από ευγενική οικογένεια και θεοσεβούμενη. Μαζί είχαν τρία παιδιά, ένα όμορφο γιο, τον Ιωάννη και δύο κόρες εξαιρετικά όμορφες, την Υπατία και την Ευανθία. Ο ίδιος έμοιαζε με τον φιλόξενο Αβραάμ και Ιακώβ. Και όσο έδινε τόσο πλήθαιναν τα αγαθά του.
Ο θεός όμως θέλησε να τον δοκιμάσει όπως άλλοτε και τον πολύαθλο Ιώβ. Και ενώ αυτός ο άνθρωπος συνέχιζε αδιάκοπα και με χαρά να μοιράζει στους φτωχούς και πεινασμένους τα αγαθά του, ο θεός σταμάτησε να του αποδίδει τα εκατονταπλάσια.
Τα κτήματα του τα άρπαζαν οι γείτονες του, το βίος του όλο το διασκόρπισε με γενναιοδωρία του, με τις επιδρομές των Ισμαηλιτών και με πολλές άλλες αιτίες και οδηγήθηκε σε μεγάλη φτώχια.
Όλα αυτά τα υπέμεινε χωρίς ποτέ να λυπηθεί ή να βλαστημήσει ή να αγανακτήσει.
Στο τέλος του έμειναν μόνο τα μελίσσια του, 250 κυψέλες, δυνατές και παραγωγικές. Και όταν ερχόταν προς αυτόν κάποιος φτωχός, μη έχοντας τι άλλο να του δώσει, τον έπαιρνε, πήγαινε στα μελίσσια, τρυγούσε μια κυψέλη και έδινε το μέλι στο φτωχό για να χορτάσει. Με τον τρόπο αυτό είτε ήταν καιρός για να τρυγήσει είτε δεν ήταν, εξάλειψε όλα τα μελίσσια του.
Ο Άγιος Φιλάρετος είχε και πολλά εγγόνια μεταξύ των οποίων η εγγονή του Μαρία κόρη της Υπατίας, της κόρης του, η οποία παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Στ΄ όπου βασίλευε εκείνη την εποχή στο Βυζάντιο μαζί με την μητέρα του Ειρήνη την Αθηναία. Τους γάμους ετέλεσε ο Άγιος Ταράσιος το έτος 788μ.Χ. τον Νοέμβριο, ο οποίος ήταν τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Άγιος και η οικογένειά του μετά από αυτό έζησε κοντά στο παλάτι τέσσερα χρόνια χωρίς να δεχθεί να φορέσει μεταξωτά ρούχα και χρυσή ζώνη, αλλά πάντα βοηθούσε τους φτωχούς ανθρώπους και πεινασμένους.
Ο Θεός φανέρωσε στον Άγιο πότε θα έφευγε από τη ζωή και ο Άγιος κάλεσε κοντά του όλη την οικογένεια και τους συμβούλευσε να κάνουν καλά έργα στη ζωή τους, να κάνουν ελεημοσύνες στους φτωχούς και να ζουν ευτυχισμένοι και τότε μόνο θα έχουν θησαυρούς άφθαρτους εις την Βασιλεία των Ουρανών.
Θα σας υποδείξω, τους είπε, έμπιστους αγγελιοφόρους στους οποίους θα εμπιστευτείτε τα χρήματά σας που θα θελήσετε να στείλετε εκεί για να μη σας ζημιώσουν καθόλου. Προσέξτε, τους είπε, να μην μου τα στείλετε με τους πλούσιους αλλά με τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά, τους ξένους, τους φυλακισμένους και τους ομοίους τους.
Προείδε ο Άγιος τη ζωή συγγενών του και τα χρόνια που θα ζούσαν στη γη και τους συμβούλεψε να πράττουν έργα αγαθά. Ευχήθηκε επίσης στον εγγονό του και πνευματικά γιο του Νικήτα προσευχόμενος στον θεό να ζήσει το παιδί αυτό πολλά χρόνια και να τον αξιώσει ο θεός να λάβει το άγιον και αποστολικόν σχήμα και να τηρεί τις εντολές και παραγγέλματα του.
Τους ευχήθηκε όλους και ενώ τους ευλογούσε ξαφνικά έλαμψε το πρόσωπό του σαν τον ήλιο και άρχισε να χαμογελά και να ψέλνει: «Έλεος και κρίσιν άσομαί σοι Κύριε».
Και όταν τελείωσε τον ψαλμό, το σπίτι ευωδίασε από αρώματα. Μετά άρχισε να λέει το «Πιστεύω» και όταν το τελείωσε άρχισε το «Πάτερ Ημών» και όταν έφθασε στις λέξεις «γενηθήτω το θέλημά Σου» παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο πλήρης ημερών, αφού είχε φθάσει ενενήντα ετών και με όψη ανθηρή ωσάν τριαντάφυλλο και χρώμα ζωηρό.
Με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Φιλάρετου του Ελεήμονος την 1η Δεκεμβρίου εκάστου έτους θα πρέπει οι μελισσοκόμοι όλης της χώρας με τα αρμόδια όργανά τους, μελισσοκομικοί σύλλογοι και συνεταιρισμοί να τιμούν τον προστάτη τους Άγιο τελώντας Θεία Λειτουργία με αρτοκλασία. Πρέπει επίσης την ημέρα εκείνη να μοιράζονται στον κόσμο προϊόντα της μέλισσας όπως μέλι, γύρη κ.λ.π. και συγχρόνως να ενημερώνεται ο κόσμος για τα αγνά προϊόντα της μέλισσας και τις ευεργετικές επιδράσεις, που έχουν στον ανθρώπινο οργανισμό.
Πρέπει να γίνει γνωστό στον κόσμο και περισσότερο στη νεολαία της χώρας μας η μεγάλη προσφορά των μελισσών στο περιβάλλον όπως οι επικονιάσεις δένδρων, φυτών και γενικά στην ισορροπία του περιβάλλοντος που στις μέρες το περιβάλλον περισσότερο από κάθε άλλη φορά βομβαρδίζεται ασύστολα και αλόγιστα από επικίνδυνα φυτοφάρμακα σε διάφορες καλλιέργειες, διάφορα απόβλητα, ρυπογόνες ουσίες κ.α.
Στέλιος Μαγαλιός
Μελισσοκόμος – Ιεροψάλτης
misha.pblogs.gr

Συναξαριστή 01 Δεκεμβρίου

Ὁ Προφήτης Ναούμ

 

Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μικροὺς λεγόμενους προφῆτες. Ἔζησε τὸν 7ο αἰῶνα πρὸ Χριστοῦ καὶ ἦταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Συμεών. Πατρίδα εἶχε τὴν Ἐλκεσέμ, γι᾿ αὐτὸ ὀνομάστηκε καὶ Ναοὺμ ὁ Ἐλκεσαῖος.

Τὸ βιβλίο τῆς προφητείας του ἀποτελεῖται ἀπὸ τρία μικρὰ κεφάλαια καὶ ἀφορᾷ τὴν τύχη τῆς πόλης Νινευῆ.
Στὸ Α´ κεφάλαιο, ὑμνεῖ τὸ Θεό.
Στὸ Β´ κεφάλαιο, προαναγγέλλει τὸν ὄλεθρο τῆς Νινευῆ μὲ τὰ ἅρματά της, τοὺς ἱππεῖς καὶ τοὺς θησαυρούς της.
Στὸ Γ´ κεφάλαιο, χαρακτηρίζει τὴν Νινευὴ σὰν πόλη τῶν αἱμάτων, τοῦ ψεύδους, τῆς μεγάλης ἀδικίας καὶ πορνείας.

Ἂς δοῦμε, ὅμως, τί λέει γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους τέτοιας πόλης, καὶ τί γιὰ αὐτοὺς ποὺ εἶναι κοντὰ στὸν Κύριο: «Χρηστὸς Κύριος τοῖς ὑπομένουσιν αὐτὸν ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως καὶ γινώσκων τοὺς εὐλαβουμένους αὐτὸν καὶ ἐν κατακλυσμοῖς πορείας συντέλειαν ποιήσεται τοὺς ἐπεγειρομένους, καὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ διώξεται σκότος». Ναούμ, Α´ 7 -8.
Δηλαδὴ ὁ Κύριος εἶναι εὐεργετικὸς γιὰ ἐκείνους ποὺ μένουν κοντά Του στὶς ἡμέρες τῶν θλίψεών τους. Γνωρίζει ὁ Κύριος καὶ περιβάλλει μὲ συμπάθεια ἐκείνους ποὺ Τὸν σέβονται. Ἐναντίον ὅμως τῶν ἁμαρτωλῶν, ποὺ ἀλαζονικὰ μὲ κάθε εἴδους ἁμαρτία ἐγείρονται ἐναντίον Του, θὰ ὁρμήσει σὰν κατακλυσμὸς γιὰ νὰ τοὺς ἐξαφανίσει τελείως. Θὰ καταδιώξει τοὺς ἐχθρούς Του καὶ θὰ τοὺς κυριεύσει τὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου.

Ὁ πρoφήτης Ναοὺμ πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν τόπο τῶν πατέρων του.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος β’.
Τοῦ Προφήτου σου Ναοὺμ τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Νόμω ἔλαμψας, προαναγγέλλων, τᾶς τῆς χάριτος, Ναοὺμ Προφήτα, ὀμωνύμως παρακλήσεις ἐν Πνεύματι· δι' ὧν ὁ Λόγος οὐσίαν τὴν βρότειον, ἐπιφανεῖς τοὶς ἀνθρώποις κατηύφρανεν ὅθεν πρέσβευε, Τριάδι τὴ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀμιγῆ χαρακτήρων τῶν κάτω ἔνδοξε, σὺ τὸν νοῦν κεκτημένος, τοῦ θείου Πνεύματος, καθαρώτατον Ναοὺμ δοχεῖον γέγονας, τὰς ἐλλάμψεις τὰς αὐτοῦ, εἰσδεχόμενος λαμπρῶς, καὶ πᾶσι διαπορθμεύων· διό σε ἐκδυσωποῦμεν, ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου πρέσβευε.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Νέος

Γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτὸ ἀναφέρει ὁ Εὐεργετινός, ὅτι ἔγινε μοναχὸς καὶ ζοῦσε ζωὴ ἀσκητική.

Γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ ὅμως περισσότερο, ἄφησε τὸν ἡσυχαστικὸ βίο καὶ πῆγε σὲ μία κοινοβιακὴ Μονὴ στὴν Κίο τῆς Βιθυνίας καὶ ὑποτάχθηκε στὸν ἡγούμενο, δουλεύοντας τὶς πιὸ σκληρὲς δουλειὲς τῆς Μονῆς. Ἀφοῦ ἔδειξε πολλὴ ὑπακοὴ καὶ ὑπομονὴ καὶ ἔγινε ὑπόδειγμα ἀσκητικῆς ταπεινοφροσύνης, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ὀνήσιμος Ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀλλοῦ ἀναφέρεται σὰν Ὀνησίφορος, μαζὶ μὲ τὸν Σολομῶντα, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς ἐπίσκοπος Ἐφέσου.

---

 

Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος ὁ Ἐλεήμων

 

Ἦταν ὑπόδειγμα κάθε ἀρετῆς καὶ ἰδιαίτερα τῆς ἀγαθοεργίας. Ἔζησε τὸν 8ο αἰῶνα μ.Χ. στὴν πόλη Ἀμνεία τῆς Παφλαγονίας, καὶ τοὺς γονεῖς του ἔλεγαν Γεώργιο καὶ Ἄννα. Παντρεύτηκε τὴν Θεοσεβὼ καὶ ἀπόκτησε τρία παιδιά. Ἕνα γιό, τὸν Ἰωάννη, καὶ δυὸ κόρες, ποὺ τὴν πρώτη ἔλεγαν Ὑπατία καὶ τὴν δεύτερη Εὐανθία.

Ὁ Φιλάρετος ἦταν γεωργὸς καὶ ἀπὸ τὰ εἰσοδήματά του, πλουσιοπάροχα μοίραζε ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχούς. Πεινασμένο ἔβρισκε; τὸν χόρταινε. Γυμνό; τὸν ἕντυνε. Χήρα καὶ ὀρφανό; βοηθοῦσε καὶ παρηγοροῦσε. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε καὶ ὁ Φιλάρετος κάποτε κατάντησε πολὺ φτωχός.

Ὅμως καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ, ἔδειξε θαυμαστῆ καρτερία ὅπως ὁ Ἰώβ, καὶ συνέχισε νὰ ἀγαθοεργεῖ μέχρι ὑπερβολῆς. Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ εἶδε τὴν ἀσυναγώνιστη πίστη του οἰκονόμησε μὲ τὴν πρόνοιά Του, ὥστε ὁ Κωνσταντῖνος ὁ γιὸς τῆς βασίλισσας Εἰρήνης, νὰ πάρει γιὰ γυναῖκα του τὴν ἐγγονὴ τοῦ ἁγίου Μαρία, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ ὡραία στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα.

Τὸν δὲ Φιλάρετο, τὸν τίμησε μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ ὑπάτου. Ἔτσι ἔγινε κάτοχος πολλοῦ πλούτου, ποὺ τὸν διαμοίραζε ἀκόμα πιὸ ἄφθονα στοὺς φτωχούς.

Ὅταν θὰ πέθαινε, κάλεσε τοὺς συγγενεῖς του καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς: «Παιδιά μου, μὴ ξεχνᾶτε ποτὲ τὴν φιλοξενία, μὴ ἐπιθυμεῖτε τὰ ξένα πράγματα, μὴ λείπετε ποτὲ ἀπὸ τὶς ἀκολουθίες καὶ λειτουργίες τῆς Ἐκκλησίας, καὶ γενικὰ ὅπως ἔζησα ἐγὼ ἔτσι νὰ ζεῖτε καὶ ἐσεῖς». Καὶ αὐτὰ ἀφοῦ εἶπε, ξεψύχησε μὲ τὴν φράση: «γενηθήτω τὸ θέλημά σου».

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως περιουσίᾳ, διεσκόρπισας τοῖς δεομένοις τὸν προσιόντα σοι πλοῦτον, Φιλάρετε· καὶ εὐσπλαχνίᾳ κοσμήσας τὸν βίον σου, τὸν χορηγὸν τοῦ ἐλέους ἐδόξασας· Ὃν ἱκέτευε δοθῆναι τοῖς εὐφημοῦσι σε ῥανίδα οἰκτιρμῶν καὶ θεῖον ἔλεος.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας ὁ Πέρσης

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἀρβὴλ τῆς Περσίας καὶ ἦταν ἕνας μεταξὺ τῶν Ἁγίων ποὺ δόξασαν τὸ ἔδαφος τῆς Περσίας μὲ τὶς ἀρετὲς καὶ τὸν ἡρωισμό τους γιὰ τὴν πίστη.

Συνελήφθη διότι προσπαθοῦσε νὰ διαφωτίσει τοὺς πατριῶτες του στὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Βασανίστηκε σκληρά, ἀλλὰ δὲν κάμφθηκε. Ἀντίθετα, παρέδωσε τὴν τελευταία του πνοή, βλέποντας ὁράσεις ἀνδρῶν, περιβεβλημένων φωτεινοὺς στεφάνους, ποὺ τὸν καλοῦσαν στοὺς τόπους τῆς ἀνέκφραστης ἀγαλλίασης.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Ἀνανίας καὶ Σολόχων Ἀρχιεπίσκοποι Ἐφέσου

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Ἀλλὰ μᾶλλον πρόκειται περὶ παρεξηγήσεως. Διότι Ἀρχιεπίσκοποι Ἐφέσου ὑπῆρξαν μόνο δυό, ὁ Ὀνήσιμος (ποὺ ἀναφέραμε πιὸ πάνω) καὶ ὁ Σολόχων ἢ Σολομών.

---

 

Ἐγκαίνια Ναοῦ Ἁγίου Τρύφωνος

«Πλησίον τῆς ἁγίας Εἰρήνης ἀρχαίας καὶ νέας». Ἀλλὰ τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Τρύφωνα, ὁρίζονται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς τὴν 19η Ὀκτωβρίου.

---

 

Ὁ Ἅγιος Θεόκλητος, Ἀρχιεπίσκοπος Λακεδαιμονίας

Ἐπονομάζεται καὶ θαυματουργός. Σῴζεται εἰκόνα του σὲ ἐκκλησία τῆς Μονεμβασίας, ὅπου ἀπὸ τὰ φθαρμένα στοιχεῖα δὲν γίνεται γνωστὴ ἡ ἐποχή του.

Ἄλλες πηγές μας πληροφοροῦν ὅτι ἔζησε ἀσκητικότατο βίο, τὸν 9ο αἰῶνα καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν προσπάθειά του νὰ ἐξυψώσει τὸ ἠθικὸ ἐπίπεδο τοῦ ποιμνίου του.

Ἦταν ὀπαδὸς τοῦ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἰγνατίου καὶ πῆρε μέρος στὴν κατὰ τοῦ Φωτίου συγκληθεῖσα Σύνοδο (869-870). Θεωρεῖται τοπικὸς Ἅγιος τῆς Λακεδαιμονίας, ἡ δὲ βιογραφία του συντάχθηκε ἀπὸ κάποιον ἀνώνυμο

Η CIA κρατά κλειστό το στόμα του Καραμανλή;;;

Όσοι έχουν την δυνατότητα να συνομιλούν με ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στον Κώστα Καραμανλή, ξέρουν... από πρώτο χέρι πως ο πρώην πρωθυπουργός -με αφορμή τις καταιγιστικές εξελίξεις που οδήγησαν στην σύσταση κυβέρνησης συνεργασίας- ήταν έτοιμος να παρέμβει στα πολιτικά πράγματα μέσω ανεπίσημων δηλώσεων σε εφημερίδα μεγάλου εκδοτικού συγκροτήματος. Γι’ ακόμη μια φορά όμως έκανε πίσω μέχρι νεωτέρας….

Ο λόγος δεν ήταν άλλος από τα… μηνύματα που έλαβε και πάλι από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, εξαιτίας των οποίων κρατά το στόμα του κλειστό όλο αυτό τον καιρό. Άλλωστε, δεν πάει καιρός από τις αποκαλύψεις περί σχεδίου δολοφονίας του Καραμανλή και εμπλοκή πρακτόρων της CIA στην ελληνική πολιτική σκηνή προκειμένου να αναχαιτιστεί η σύσφιξη των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας.

Πάντως, σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, ο πρώην πρωθυπουργός θα μιλήσει… Απλώς περιμένει την κατάλληλη στιγμή, αφού σκοπεύει η παρέμβασή του να είναι συνολική και ίσως… καθοριστική.

πηγή

Περὶ τοῦ περιεχομένου τῆς θρησκείας μας

Κόντογλου Φώτης

 

Σεβαστέ καί ἀγαπητέ,

Μέ πολλή χαρά καί ἀγάπη διάβασα τό γράμμα πού μοῦ γράψατε μέ αἴσθημα καί ἐμπιστοσύνη, ἀπαντώντας στό δικό μου. Μέ καλωσύνη χριστιανική δικαιώνετε ἕναν ἄνθρωπο πού δέν εἶναι θεολόγος, ἀλλά πού μοναχά ἀγαπᾶ ἀπό βάθους ψυχῆς τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, κι' αὐτός ὁ πόθος του τόν κάνη νά παίρνει τό θάρρος νά μπαίνει ἀπρόσκλητος καί χωρίς χιτώνα εἰς τόν γάμον, καί νά μιλᾶ γιά τά πράγματα τῆς θρησκείας. Εἶμαι ἀληθινά ἕνας ἀμαθής, καί ὅ,τι λέγω τό λέγω ὅπως μέ ὁδηγᾶ τό αἴσθημά μου κι' ὅπως μέ φωτίζει ὁ Θεός βλέποντας τήν ἁγνή πρόθεση μου. Λοιπόν σᾶς παρακαλῶ νά κρίνετε ὅ,τι λέγω, πού εἶνε ἁπλοϊκό καί αὐθόρμητο, μέ τό μέτρο πού τοῦ πρέπει, δηλ. μέ ἐπιείκεια:

Λέτε πώς ἡ Ὀρθοδοξία δέν φοβᾶται ἀπό κανέναν. Ναί, βέβαια «πύλαι ἅδου οὐ κατισχύουσιν αὐτῆς». Ἀλλά μήπως μᾶς ἀφαιρέσει ὁ Κύριος τή χαρά τῆς ἀληθινῆς πίστεώς του ἐπειδή γινήκαμε ἀνάξιοι νά τήν ἔχουμε, καί τήν ἀφήσει μοναχά σέ ὅσους τόν λατρεύουνε ἐν ἁπλότητι, «ἐν ἀφελότητι καρδίας», κλεισμένοι μέσα σέ κρυφά σπίτια, «ἐν ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς», «ἐν τοῖς ταμείοις», ὅπως λέγει τό Εὐαγγέλιο ; Θαρρῶ πώς πολλοί Χριστιανοί μέ τό νά καταγίνονται πολύ ἐπιστημονικά μέ τόν Χριστιανισμό, ξεχάσανε καί χάσανε τόν Χριστό.

Τήν οὐσία τῆς Ὀρθοδοξίας πολλοί, καί θεολόγοι, εὐλαβεῖς ἄνθρωποι καί μέ ἴσια καρδιά, θαρρῶ ὅτι δέν τήν ἀντιλαμβάνουνται, δέν τήν νοιώθουνε σωστά. Μέσα τους ἔχουνε μιὰν Ὀρθοδοξία παραμορφωμένη, ἕναν Χριστό ἄλλον ἀπό τόν ἀληθινό Χριστό πού εἴχανε μέσα στήν ψυχή τους οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κι' οἱ ἀληθινοί Χριστιανοί πού ζήσανε σέ καιρούς πού ἡ πίστη εἶχε πιό καθορισμένη μορφή. Γιατί κατά τήν γνώμη μου, ἡ μορφή καθορίζει καί τόν χαρακτήρα τῆς οὐσίας σαφῶς. Πολλοί νομίζουνε πώς ἡ μορφή εἶνε ἕνα ἐπουσιῶδες ἐξωτερικό ντύσιμο ἐνῶ ἔχει βαθύτατη ἀνταπόκριση καί ταύτιση μέ τήν οὐσία. Ἔχουνε τήν ἰδέα πώς εἶνε στά πιό πολλά ἕνα «αἰσθητικό ἤ αἰσθησιακό» (γιά τάς αἰσθήσεις) τεχνικό κατασκεύασμα αὐτοσχεδιασμένο ἀπό τούς ἀνθρώπους. Γιά μένα, στήν Ὀρθοδοξία ἡ μορφή εἶνε ἡ ἁπτοποίηση (ἄς ποῦμε) τῆς οὐσίας της, εἶνε δηλαδή ἡ πνευματική ἔκφρασίς της μέ μέσα ὑλικά, «τῶν αἰσθήσεων ἕνεκα» ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Διονύσιος στό ἔργο του «περί ἐπιγείου Ἱεραρχίας». Αὐτά πού λέγω εἶνε ἁπλά, ἐμπειρικά, μά φαίνουνται θεωρητικά, ὅπως γίνεται πολλές φορές ὅταν ὁ ἄνθρωπος θέλει μέ λόγια νά ἐξηγήσει κάποιες ἁπλὲς καί θετικές καταστάσεις.

Ὁ Χριστός εἶνε μέσα στίς ψυχές τῶν Χριστιανῶν. Πλήν δέν τόν γεννᾶνε οἱ ψυχές, ἀλλά ὁ ἴδιος, «ὁ ὤν, ὁ ζῶν», μπαίνει μέσα στίς ψυχές πού ἑτοιμασθήκανε νά τόν δεχθοῦν. Ὁ Χριστός λοιπόν δέν εἶνε εἴδωλον ὑποκειμενικόν, πού παραλλάσσει κατά τήν ψυχήν πού τό φτιάνει, ἀλλά τό κατ' ἐξοχήν Ὑπάρχον, μέ σαφέστατον περίγραμμα. Σύμφωνα πρός Αὐτόν μορφώνεται ἡ ψυχή τοῦ Χριστιανοῦ «εἰς τό μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». Γι' αὐτό ὁ Χριστιανισμός ἤτανε στά πρῶτα χρόνια Οἰκουμενικός κι' ἡ λατρεία του ἀπό τήν Ἐκκλησία γινότανε μέ τά ἴδια ἐξωτερικά σχήματα, σύμβολα καί ὑλικά μέσα, «τοῦ Χριστοῦ ὄντος χθές καί σήμερον τοῦ αὐτοῦ, καί εἰς τούς αἰώνας». Ἀλλά σιγά, σιγά, ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἀντί νά πλασθεῖ κατά τό πρότυπο τοῦ Χριστοῦ, ἔπλασε αὐτή τόν Χριστό κατά τό πρότυπόν της, καί διά νά γίνει αὐτό, τόν παρεμόρφωσε κατά τάς ποικίλας ἐπιθυμίας τῆς καρδίας της. Ἔτσι χωρίσθηκε ἡ μία Ἐκκλησία σέ πολλές, ἀναλόγως μέ τόν σαρκικόν χαρακτήρα, τά ἔθιμα καί τόν ἐξωτερικόν κόσμο πού περιέβαλλε τίς διάφορες φυλές τῶν ἀνθρώπων, καί χάθηκε ἡ οἰκουμενικότης τῆς Ἐκκλησίας, κατά τήν ὁποίαν ὁ Χριστός ἤτανε παντοῦ ὁ ἴδιος, ἀπό τήν Ἀντιόχειαν ἕως τά Μεδιόλανα, ὑμνούμενος μέ τήν ἴδιαν ὑμνωδίαν, μέ τήν ἴδιαν εἰκονογραφίαν, μέ τόν ἴδιον ρυθμόν εἰς τήν τελετουργίαν, τά ἄμφια, τά ἀντικείμενα τῆς λατρείας, τά σύμβολα, κ.λ.π., μ' ἕναν λόγον μέ τό ἴδιο πνεῦμα τῆς λατρείας πού εἶνε ἡ ἁπτοποίησις τῆς ἀψαύστου οὐσίας τῆς θρησκείας μας, κ' ἡ ὁποία, μιὰ καί ἡ αὐτή λατρεία, πιστοποιοῦσε καί βεβαίωνε σαφῶς τόν ἕνα ὡς ἀναλλοίωτον ἀντικειμενικῶς χαρακτήρα τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου. Κι' οἱ κληρικοί καί θεολόγοι κάθε φυλῆς ἄρχισαν νά ἱερουργοῦν καί νά θεολογοῦν μέ τόν τοπικόν τρόπον πού ἐπέβαλε αὐτή ἡ ὑποκειμενική ἀντίληψις τῆς Ἐκκλησίας, κι' ἔτσι ἡ κάθε Ἐκκλησία ἐπῆρε ἕνα παράδοξον ἐθνικόν ἤ φυλετικόν χρωματισμόν, στενόν, ἀντί - οἰκουμενικόν. Σ' αὐτό συνήργησε πολύ καί ἡ παρεξήγησις μερικῶν ρήσεων τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Ἀποστόλων, ὅπως π.χ. «ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Πατρός μου μοναὶ πολλαί εἰσιν», «τά πάντα γέγονα ἵνα τούς πάντας κερδίσω» τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, καί ἄλλα, ἐνῶ ὁ Χριστός λέγει καί ξαναλέγει νά εἶνε ἕνα Αὐτός καί οἱ Χριστιανοί, καί στίς Πράξεις γράφει ὁ Εὐαγ. Λουκᾶς ὅτι «τοῦ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἤν ἡ καρδία καί ἡ ψυχή μία». Πῶς εἶνε δυνατόν νά εἶνε μία ἡ καρδία τῶν πιστευόντων, ὅταν ὁ καθένας ψέλνει καί ζωγραφίζει κατά τό δικό του γοῦστο, κατά τό σαρκικό του φρόνημα ; Οὔτε στίς κοσμικές ἑνώσεις των οἱ ἄνθρωποι δέν νοιώθουνε πώς οἱ καρδιές τους εἶνε ἑνωμένες ὅταν, ἔχουνε ὁ καθένας ἄλλον τρόπο στό νά αἰσθάνονται μέ τά μάτια τους ἤ μέ τά αὐτιά τους. Καί δέν λέγει ὁ Λουκᾶς «αἱ καρδίαι καί αἱ ψυχαί ἦσαν ἡνωμέναι», ἀλλά «ΜΙΑ», χωρίς καμμιά διαφορά, γιατί καρδιά τους εἶχε γίνει ὁ Χριστός καί ἔκφρασίς του ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή οἱ κατά παράδοσιν τρόποι ἐκδηλώσεως.

Ἐπειδή ἔτυχε νά εἶμαι ζωγράφος καί πολυτεχνίτης, δηλαδή νά ἐκφράζομαι μέ ἁπτά καί θετικά μέσα, μπόρεσα νά ἰδῶ πιό καθαρά ποιά εἶνε ἡ οὐσία, ὁ χαρακτήρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τή μορφή της, ἀπό τά ἁπτά μέσα τῆς ἐκφράσεως πού μεταχειρίζεται. Οἱ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν Ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων, εἶδα (ἀφοῦ γνώρισα καλά καί δούλεψα μέ ἐπιτυχία στήν κοσμική τέχνη) ὅτι δέν εἶνε κάποια αὐθαίρετα κατασκευάσματα ἀνθρωπίνης ἐφευρέσεως (ἐμπνεύσεως, φαντασίας καί ταλέντου, ὅπως λένε) πού δείχνουν τήν ὑποκειμενικήν ἀντίληψιν πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος γιά τά πρόσωπα τῆς θρησκείας, ὅπως εἶνε τά ἔργα τῆς Ἀναγεννήσεως καί τά ἄλλα τῶν δυτικῶν λαῶν, ρεαλιστικά, ἀναπαραστατικά (κινηματογραφικά), ἀλλά εἶνε ἔργα πνευματικά, ἐκφράζοντα τήν ἀναλλοίωτον πνευματικήν οὐσίαν τῶν ἱερῶν προσώπων ἀντικειμενικῶς (λαμβανομένου τοῦ «ἀντικειμενικῶς» στήν περιοχή τόν πνεύματος), ἤτοι ἔργα ἐκφραστικά τῆς εὐλαβείας τῶν πιστῶν, τά ὁποῖα ἔγιναν μέ θείαν ἐπιφοίτησιν, καί ὄχι κατά τήν ἀνθρωπίνην φαντασίαν ἡ ὁποία ποικίλλει κατά τό ἄτομον. Γι' αὐτό, καί ὅσοι ἁγιογράφοι ἔβαλαν τ' ὄνομά τους εἰς τά ἔργα τους, ἔγραψαν «διά χειρός τοῦ ἁμαρτωλοῦ τάδε», φανερώνοντας μ' αὐτό ὅτι δέν εἶνε ἔργον ἰδικόν τους, ἀλλά ὅτι ἔγινε ἀπό θείαν ἐπισκίασιν καί φώτισιν, ὁ δέ ζωγράφος ἔδωσε μόνον ταπεινῶς καί ὑπευθύνως τό χέρι του, ὡς ὄργανον ἁπλοῦν διά νά ζωγραφισθοῦνε αὐτά τά ἀκηλίδωτα ἀρχέτυπα. Γι' αὐτό ὑπάρχουνε στήν Ὀρθοδοξία καί εἰκόνες «ἀχειροποίητοι». Ἄλλως τε καί οἱ ἴδιοι οἱ Δυτικοί, χωρίς νά τό λένε, φαίνεται ὅτι ζωγραφίζουνε τές εἰκόνες τῶν ἐκκλησιῶν των ἁπλῶς πρός τέρψιν (ἔστω καί τήν λεγομένην πνευματικήν), χωρίς νά ἀποδίδουν θαυματουργὰς ἰδιότητας σ' αὐτά τά ἔργα πού εἶνε ζωγραφισμένα μέ κοσμικό πνεῦμα, ὅπως οἱ πίνακες τῆς ἱστορικῆς, λεγομένης ζωγραφικῆς καί μόνον τό θέμα τους ἁπλῶς εἶνε θρησκευτικό. Καί πώς δέν περιμένουν θαύματα οἱ Δυτικοί ἀπό αὐτές τίς εἰκόνες, φαίνεται ἀπό τό ὅτι σ' ὅλες τίς πόλεις τῆς Ἰταλίας λ.χ. οἱ λεγόμενες εἰκόνες «Μiracolosae» εἶνε ὅλες παλιές βυζαντινές εἰκόνες, ἐνῶ θά γελάσουνε ἄν τούς πεῖς πώς εἶνε θαυματουργός καμμιά Παναγία τοῦ Ραφαέλλου ἤ τοῦ Ἀντρέα ντέλ Σάντο, ζωγραφισμένη ἀπό κάποια γυναίκα πού ποζάρισε, γιατί ὁ ζωγράφος ἔτσι φανταζότανε τήν Παναγία μέ τή σαρκική φαντασία του. Τό ἴδιο ἔγινε καί στή μουσική (πρό πάντων σ' αὐτή), στά ἄμφια (μπελερίνες σάν φτερά τοῦ Μεφιστόφελε, κολλαρίνες σιδερωμένες, κομπολόγια, βελλάδες κλπ.), στή μορφή τῶν παπάδων (ξούρισμα, δηλαδή κοσμικότατη ἀπασχόληση, ἀφοῦ κι' ὁ φτωχός ἅγιος Φραγκίσκος πού εἶχε λίγα γένεια ἀχτένιστα ζωγραφίσθηκε ξουρισμένος σάν τόν Πάπα, αὐτός πού δέν ἔτρωγε κἄν καί ζοῦσε σάν ἀγρίμι, ξουριζότανε καθημερινῶς μέ ζιλέτ. Σέ τέτοια ἀνοησία φτάνει ὁ ἄνθρωπος καί δή ὅταν ἐπικαλεῖται διαρκῶς τή λογική, ὅπως οἱ Δυτικοί).

Ἔτσι λοιπόν, ἀντί νά ἁγιασθεῖ ἡ ζωή τῶν Χριστιανῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία στίς τέχνες, στά ἔθιμα κλπ., ἀντίθετα, ἡ Ἐκκλησία ἔγινε κοσμική, αἴθουσα παραστάσεων πρός τέρψιν. Στίς εἰκόνες ὁ Χριστός κι' οἱ ἅγιοι ἔγιναν κατ' εἰκόνα καί ὁμοίωσιν τῶν ἀνθρώπων, μέ γαλανά μάτια καί μέ ξανθά μαλλιά καί γένεια ἤ καί ξουρισμένοι, ἀκόμα καί μέ τά κοστούμια πού φορούσανε αὐτοί κι' οἱ γυναῖκες τους, ἀναλόγως τή φυλή τους. Κ' ἡ ὑμνωδία ἔγινε κι' αὐτή τραγούδι θεατρικό, ἐρωτικό, ὅπως δυστυχῶς πάει νά γίνει καί σ' ἐμᾶς, πού κατήντησε γιά μᾶς ἕνα τό «ψέλνω» μέ τό «τραγουδῶ».

Γιά ὅλα αὐτά καί γιά ἄλλα ἔγινα φανατικός ζηλωτής τῆς Ὀρθοδοξίας, ὄχι γιατί εἶμαι Ἕλληνας Ὀρθόδοξος, ἀλλά γιατί πιστεύω ἀκράδαντα πώς ἡ Ἐκκλησία μας εἶνε ἡ μόνη πού διετήρησε ἀπαραμόρφωτη τή λατρεία, τίς ἅγιες τέχνες καί τά ἱερά ἔθιμα μέ τήν παράδοσή μας, καί συνεπῶς ἡ ψυχή ἔρχεται σ' ἐπικοινωνία μέσον αὐτῶν μέ τήν ἀληθινή, ἀπαραμόρφωτη οὐσία τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας. Γνώρισα ἕως τώρα πέντε-ἕξη ξένους πού γινήκανε Ὀρθόδοξοι ἤ ποθοῦνε νά γίνουνε ἀπό ἀνάγκη ψυχική, γιατί νοιώσανε αὐτά ποὺ ἔνοιωσα κι ἐγώ. Καί σέ ὅλα «ἡ καρδία ἡμῶν καί ἡ ψυχή ἐστί μία», ἄν κι ἐγώ εἶμαι Ἕλληνας τῆς Μ. Ἀσίας, ὁ ἕνας ἀπ' αὐτούς Γάλλος, ὁ ἄλλος Ἰσπανός, ὁ ἄλλος Ἀμερικάνος, ἡ ἄλλη Γερμανίδα, ὁ ἄλλος Βέλγος. Νά ἡ οἰκουμενικότης τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ μουσουλμάνοι κρατήσανε πιό οἰκουμενική τή θρησκεία τους, γιατί εἶνε φαίνεται πιό ταπεινοί καί πιό ἁπλοί καί ἴσιοι, ἀπό τούς λεγόμενους Χριστιανούς. Ἀπό τό Κάιρο ὡς τό Βεναρές, ἀπό τό Ὀρμούζ ὡς τή Σαμαρκάνδη, παντοῦ τό τζαμί ἔχει τό ἴδιο σχέδιο, ὁ μουεζίνης ψέλνει μέ τόν ἴδιο τρόπο, ὁ χότζας ντύνεται κατά τόν ἴδιο ἀρχαῖο τρόπο καί ἔχει γένεια, σημεῖο πώς εἶνε ὁ φυσικός τύπος τοῦ ἀνθρώπου ὅπως τόν ἔπλασε ὁ Θεός. Ἀκόμα σέ χῶρες πού ἀλλάξανε κάποια δόγματα τοῦ Κορανίου ὅπως στήν Περσία, ὁ χαρακτήρας τῆς λατρείας εἶνε ὁ ἴδιος. Γιατί ἐκεῖ δέν πετάγουνται οἱ διάφοροι πορνοΡαφαέλοι καί οἱ κοσμικοί Σαίν Σάνχ, νά κάνουνε τό κέφι τους μέσα στήν Ἐκκλησία, σάν νἄνε θέατρο.

Θέλω νά τά πῶ μέ λίγα λόγια, μά ἄθελά μου λέγω πολλά καί συμπαθᾶτε με.

Λοιπόν, κατά τήν ἁπλή γνώμη μου, ὁ χαρακτήρας τῆς Ὀρθοδοξίας δέν καθορίζεται μόνο ἀπό τά δόγματα, κι' οὔτε ἡ θεολογία μπορεῖ μοναχή νά τόν καθορίσει. (Τό «Filioque» στάθηκε μιὰ ἀφορμή γιά νά χωρίση ἀπό τήν ὀρθοδοξία ἡ Δύση, ἐπειδή κατά βάθος εἶχε ἄλλα γοῦστα, ἄλλα φυλετικά ἰδεώδη). Καθορίζεται ὅμως καθαρά, ἁπλά, ἐμπειρικά, ἄμεσα, ἀπό τή λειτουργική διάταξη, ἀπό τίς τέχνες (μουσική, ἁγιογραφία, ἀρχιτεκτονική), ἀπό τή μορφή τῶν Ἱερέων, τά ἄμφιά τους, τά ἱερά ἔθιμα. Μέ αὐτά τά ἐξωτερικά μέσα γνωρίσαμε κι' ἐμεῖς τήν Ὀρθοδοξία καί τήν ἔχουμε καί θά τήν ἔχουμε μέχρι θανάτου, «γραπτήν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν». Λοιπόν, χωρίς νά πελαγοδρομοῦμε σέ συζητήσεις ἀφηρημένες, ἔχω τήν γνώμη πώς εἶνε πολύ ἁπλό τό ζήτημα τῆς στερεώσεως τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεώς μας. Ἄν ἐπιτύχουμε ὥστε τό τυπικό τῆς Ἐκκλησίας μας νά μήν παραβαίνεται κατά τό κέφι τοῦ κάθε ἱερωμένου, ἀλλά νά τηρεῖται ἀκριβέστατα, ἄν ἡ ψαλμωδία στίς ἐκκλησίες μας εἶνε ἡ βυζαντινή ὀρθόδοξος, ἐκτελεσμένη ἀπό τεχνίτες εὐλαβεῖς καί ἔμπειρους σ' αὐτή τήν τέχνη, χωρίς νά ἀνακατεύεται σ' αὐτή κάθε αἰσθηματολόγος ἀνόητος τενόρος τῆς πεντάρας, μή ἔχων ἰδέαν τί θά πεῖ Ἑλλάδα καί Ὀρθοδοξία, ἄν οἱ εἰκόνες ζωγραφίζουνται κατά τήν εὐσεβῆ καί θαυμάσια παράδοσή μας, ἄν πάψουνε διάφοροι ἀργόσχολοι νά γράφουνε «διατριβὰς» περί τοῦ «καμηλαυχίου ἤ καλυμαυχίου», «καί τῆς ἀνάγκης συγχρονισμοῦ τοῦ σχήματος τῶν ἱερέων», (μολονότι ὁ «συγχρονιζομανής» τάδε θεολόγος γεννήθηκε σ' ἕνα χωριό μέ πέντε σπίτια), ἄν μ' ἕναν λόγο ἡ ἐξωτερική, χεροπιαστή μορφή τῆς λατρείας στήν Ἐκκλησία μας ἀπομείνει ὅπως ἤτανε «ἀεί ἡ αὐτή μένουσα πλήν τά πάντα καινίζουσα» τότε καί τό πνευματικό περιεχόμενο τῆς θρησκείας μας θά σωθεῖ ἀληθινό, ἀλώβητο, ἀπαραμόρφωτο ὅπως τό νοιώθουμε κι' ἐμεῖς μέσα μας πού τό ζήσαμε καί δέν τό μάθαμε: «ὄχι μαθόντες, ἀλλά παθόντες».

Μέ ἀγάπην Φώτης Κόντογλους

Ἡ τελειότητα τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς

Μπαμπινιώτης Γεώργιος (Καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου 'Αθηνῶν)

Ἡ ἀνάγκη ἐπικοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό (ὅποιον θεό πιστεύει), ἡ ἀνάγκη τῆς προσευχῆς, εἶναι ἀπό πολύ παλιά γνωστή στόν ἄνθρωπο καί ἐμφανίζεται στίς γλῶσσες τῶν περισσοτέρων λαῶν.

Στήν Ἑλληνική ἡ λέξη προσεύχομαι (ἀπευθύνω εὐχή, αἴτημα ἡ παράκληση πρός τούς θεούς) πρωτοαπαντᾶ στόν Αἰσχύλο, ἐνῶ ὡς τεχνικός ὅρος ἡ λέξη προσευχή μαρτυρεῖται πολύ ἀργότερα στήν Ἁγία Γραφή, στό κείμενο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί - μέ ἰδιαίτερο βάρος καί βάθος - στό κείμενο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Δέν ἔχω, δυστυχῶς, τόν ἐπιστημονικό θεολογικό ὁπλισμό, γιά νά ἑρμηνεύσω τό βαθύτερο περιεχόμενο, τό δογματικό νόημα καί τή σημασία πού ἔχει στήν ὀρθόδοξη, ἰδίως, παράδοση ἡ ἔννοια τῆς προσευχῆς. Αὐτό πού ἀκροθιγῶς ἐπιχειρῶ νά δείξω ἐδῶ, στό θεωρητικό πλαίσιο μίας κειμενογλωσσικῆς ἀνάλυσης πού ἀνάγεται στόν Roman Jakobson, εἶναι ἡ γλωσσική δομή τῆς κυριακῆς προσευχῆς, ὅπως μᾶς παραδίδεται ἀπό τό Εὐαγγέλιο (Μάτθ. 6, 9-13 καί Λούκ. 11, 2-4), τήν ὁποία θεωρῶ ὡς ἰδανικό κείμενο.

Κατά τό κείμενο τοῦ Εὐαγγελίου, τήν παραδίδει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στούς ἀνθρώπους (ἐξ' οὐ καί "κυριακή" προσευχή), λέγοντας οὕτως οὔν προσεύχεσθε ὑμεῖς" καί συνοδεύοντας τήν μ' ἕνα πολύ διδακτικό ἠθικό ἀλλά καί γλωσσικό σχόλιο: "Προσευχόμενοι δέ μή βαττολογήσητε, ὥσπερ οἱ ἐθνικοί, δοκούσι γάρ ὅτι ἐν τή πολυλογία αὐτῶν εἰσακουσθήσονται• μή οὔν ὁμοιωθῆτε αὐτοῖς• οἶδε γάρ ὁ πατήρ ὑμῶν ὧν χρείαν ἔχετε πρό τοῦ ὑμᾶς αἰτῆσαι αὐτόν" (Μάτθ. 6, 7-9).

Ἐξ ὁρισμοῦ ὡς προσευχή, ὡς κείμενο εὐχῶν καί αἰτημάτων / παρακλήσεων, τό κείμενο τῆς κυριακῆς προσευχῆς (γνωστό καί ὡς "Πάτερ ἠμῶν") λειτουργεῖ μ ἕναν κεντρικό μηχανισμό τῆς γλώσσας, τήν τροπικότητα. Εἶναι ὁ μηχανισμός τῆς γλώσσας πού, ἄλλοτε γραμματικοποιημένος (μέ τή μορφή τῶν ἐγκλίσεων τῆς Προστακτικῆς, τῆς Ὑποτακτικῆς καί τῆς Εὐκτικῆς, ὅπως συμβαίνει στήν ἀρχαία ἑλληνική γλώσσα) καί ἄλλοτε λεξικοποιημένος (μέ "δεῖκτες τροπικότητας", ὅπως τά ἄς, νά καί θά στή Νέα Ἑλληνική), χρησιμοποιεῖται ἀπό τόν ὁμιλητή της Ἑλληνικῆς γιά ἐπικοινωνιακές ἀνάγκες ὅπως ἡ ἔκφραση ἐπιθυμίας, εὐχῆς, παράκλησης, προτροπῆς, προσταγῆς, ἀπαγόρευσης, ἀπειλῆς κ.τ.ο.

Τό κείμενο τῆς κυριακῆς προσευχῆς εἶναι ὑπόδειγμα λιτότητας, περιεκτικότητας καί εὐθυβολίας.

Περιλαμβάνει:
α) μία ἐπίκληση πρός τόν Θεό, ἐκφρασμένη μέ τήν πτώση τῆς ἐπίκλησης, τήν κλητική, μέ τήν ὁποία καί ἀρχίζει: Πάτερ ἠμῶν...

β) τρεῖς εὐχές - ἐπιθυμίες, ἐκφρασμένες μέ τριτοπρόσωπους μονολεκτικούς τύπους τῆς κατεξοχήν τροπικῆς ἔγκλισης, τῆς Προστακτικῆς: ἁγιασθήτω - ἐλθέτω - γενηθήτω... καί

γ) τρία αἰτήματα / παρακλήσεις, ἐκφρασμένα μέ τούς κατεξοχήν τύπους Προστακτικῆς, τούς τύπους τοῦ β' προσώπου: δός - ἅφες - μή εἰσενέγκης ἀλλά ρύσαι...

Κάθε εὐχή καί κάθε αἴτημα ἐξειδικεύεται (ἡ ἐξειδίκευση ἀποτελεῖ ἕναν ἄλλο κεντρικό μηχανισμό τῆς γλώσσας) μέ τά πιό ἄμεσα καί ἀπαραίτητα στοιχεῖα.

Οἱ τρεῖς εὐχές μ' ἕνα ὁμοιόμορφο ὀνοματικό ὑποκείμενο: ἁγιασθήτω - τό ὄνομά σου, ἐλθέτω - ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω - τό θέλημά σου.

Τά τρία αἰτήματα μέ δύο συμπληρώματα (προσώπου καί πράγματος) στό κάθε ρῆμα τους: δός - ἠμίν τόν ἄρτον, ἅφες - ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, μή εἰσενέγκης - ἠμᾶς εἰς πειρασμόν καί ρύσαι - ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ (εἰς πειρασμόν καί ἀπό τοῦ πονηροῦ εἶναι ἐμπρόθετα συμπληρώματα / ἀντικείμενα).

Περαιτέρω, λιτή πάντοτε, ἐξειδίκευση γίνεται μέ ἐλάχιστες ἀναφορές τόπου, χρόνου καί τρόπου: πάτερ ἠμῶν - ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἐξειδίκευση τόπου) γενηθήτω τό θέλημά σου - ὡς ἐν οὐρανῶ καί ἐπί τῆς γής (ἐξειδίκευση τόπου), δός ἠμίν σήμερον τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον (ἐξειδίκευση χρόνου), ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν - ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν (ἐξειδίκευση τρόπου).

Τό περιεχόμενο τοῦ κειμένου κλιμακώνεται νοηματικά: προηγοῦνται οἱ εὐχές καί ἀκολουθοῦν τά αἰτήματα. Ξεκινᾶμε μέ ὅ,τι ἀναφέρεται στόν ἴδιο τόν Θεό, γιά νά περάσει μετά στά αἰτήματα.

Κι ἐδῶ κλιμάκωση, ἀπό τά ὑλικά στά πνευματικά αἰτήματα: τά πρός τό ζῆν - ἄφεση ἁμαρτιῶν - προστασία ἀπό τόν πειρασμό.

Γλωσσικά σέ ὅλο τό κείμενο κυριαρχεῖ καί προβάλλεται τό ρῆμα: ἁγιασθήτω - ἐλθέτω - γενηθήτω, δός - ἅφες - μή εἰσενέγκης - ρύσαι. Κυριαρχοῦν καί προτάσσονται οἱ εὐχές καί τά αἰτήματα. Ἡ ἐξειδίκευσή τους ἐπιτάσσεται, τά ὑποκείμενα δηλαδή καί τά ἀντικείμενά τους (μέ ἐξαίρεση τό ἀντικείμενο τοῦ δός).

Συμπέρασμα. Τό κείμενο τῆς κυριακῆς προσευχῆς εἶναι ἕνα κείμενο πού θά μποροῦσε, μέ ἐπικοινωνιακά - γλωσσικά κριτήρια, νά χαρακτηρισθεῖ ὡς "ἰδανικό".

Εἶναι λιτό, γιατί περιορίζεται σέ βασικές πληροφοριακές δομές (ἐπίκληση - εὐχές - αἰτήματα), σέ ἐξίσου βασικές ἐξειδικευτικές πληροφορίες (ὀνοματικά ὑποκείμενα στίς εὐχές - διπλά ὀνοματικά συμπληρώματα στά αἰτήματα) καί σέ ἐλάχιστες ἐξειδικεύσεις χρόνου, τόπου καί τρόπου.

Μέ μία ἐντυπωσιακή οἰκονομία γλωσσικῶν μέσων - στό κείμενο χρησιμοποιεῖται μόνο Προστατική, μέ ἐξαίρεση τή μοναδική διαπιστωτική ρηματική δήλωση, τήν Ὁριστική ἀφίεμεν - ἐπιτυγχάνεται μία οὐσιαστική, καίρια καί γνήσια μορφή ἐπικοινωνίας, χωρίς ρητορεῖες, ἐπιτηδεύσεις καί περιττό λεκτικό φόρτο.

Ἡ συμμετρία καί ἡ ἔντονα αἰσθητή ἐπανάληψη τῶν ἴδιων συντακτικῶν καί μορφολογικῶν δομῶν (τό γνωστό φαινόμενο τοῦ "παραλληλισμοῦ"), πού φάνηκε ἐλπίζω ἔστω καί ἀμυδρά στή σύντομη ἀνάλυσή μας, ἐξασφαλίζει στό κείμενο τῆς κυριακῆς προσευχῆς αἴσθηση ρυθμοῦ καί μέτρου (πού δέν θίξαμε ἐδῶ), γεγονός πού ὁδηγεῖ στήν εὔκολη πρόσληψη καί μνημονική ἀνάκληση τοῦ κειμένου.

Πρόκειται γιά ἕνα θαυμαστό, τέλειο στήν ἁπλότητα καί τή βαθύτητά του κείμενο, πού δείχνει ἀνάγλυφα τήν ἐκφραστική δύναμη στήν ὁποία μπορεῖ νά φθάσει ἡ γλώσσα τοῦ ἀνθρώπου, ἀπόρροια τῆς ἰδιότητας πού μοιράζεται "κατά χάριν" ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό, ἀπόρροια τοῦ πνεύματος

Κοιμηθείτε ήσυχοι. Υπάρχει δικαιοσύνη. Στη φυλακή ο Ηγούμενος Εφραίμ;

;

Μετά απο μαραθώνια απολογία ο Γέροντας της Ι.Μ.Μ Βατοπαιδίου Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, εκρίθη προφυλακιστέος κατά την Ανακρίτρια Κυρία Ειρήνη Καλού..! Η διαφωνία του αρμοδίου εισαγγελέως όμως απέτρεψε τον εγκλεισμό του στη φυλακή και η διαφωνία των 2 θα κριθεί απο το δικαστικό συμβούλιο εντός των προσεχών ημερών....

Έτσι λοιπόν η Ελληνική Δικαιοσύνη κυρίαρχη και ανεξάρτητη απέδειξε για ακόμη μια φορά στον δύσμοιρο ελληνικό λαό ότι μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Οι κακοί βρίσκονται πάντα στη φυλακή και οι καλοί δικαίως ελεύθεροι!

Να ο Γέροντας Εφραίμ επί παραδείγματι: πρέπει κατά την Ανακρίτρια να κλειστεί στη φυλακή. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή είναι αγνώστου διαμονής, ύποπτος φυγής, ή μήπως ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων, όπως προβλέπουν οι σχετικές διατάξεις; Αν βεβαίως θεωρήσουμε ότι υπάρχουν στοιχεία ενοχής του...

Όχι βέβαια! Ο Γέροντας Εφραίμ κατοικεί εδώ και 22 χρόνια στον ίδιο χώρο που έχει ακόμη και ειδικό Αστυνομικό Σταθμό!

Από τότε που άρχισε αυτή η ιστορία έχει μεταβεί τουλάχιστο 10 φορές στο εξωτερικό αλλά πάντοτε δήλωσε ΠΑΡΩΝ στα ραντεβού του με τη Δικαιοσύνη.

Έχει λευκό ποινικό μητρώο. Κι όμως! Κατά την Ανακρίτρια πρέπει να φυλακιστεί ως επικίνδυνος! Τα εκατοντάδες προκλητικά πολιτικά λαμόγια, οι προδότες, οι μειοδότες, οι ημέτεροι που κατάστρεψαν και καταστρέφουν τη χώρα από τη μεταπολίτευση και δω, ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ δεν τους έδειξε την πόρτα των Φυλακών..

Τι κι αν ο Γέροντας Εφραίμ απολαμβάνει του σεβασμού και της εκτίμησης προσωπικοτήτων του ύψους του Βλαντιμίρ Πούτιν; Που δεν υπολείπτεται τους ανυπόλυπτους κωλοτούμπες πολιτικούς μας..!

Εμείς σεβόμαστε τον Γέροντα Εφραίμ και προσευχόμαστε, ελπίζουμε και πιστεύουμε πως το Δικαστικό Συμβούλιο, με την απαιτούμενη αίσθηση ευθύνης θα επιτρέψει στον Ηγούμενο του Βατοπαιδίου να συνεχίσει το έργο του για το καλό της Εκκλησίας και της Πατρίδας.

πηγή

← Eικόνες τής Julia Bridget Hayes ... | «όποιον πόλεμο και να διαλέξουμε, θα έχει πάντα χαρακτήρα αδελφοκτόνο»

LinkWithin

Aπό τον πολύ καλό ιστοχώρο τού Ι.Ν.της Αγ.Ζώνης Κυψέλης μια συνέντευξη του π.Σωφρονίου δίνει πολύ χρήσιμες νύξεις προς μιά άλλη οπτική τόσο της νυν σοβούσης κρίσεως όσο και γενικότερα των ποικίλων δυσκολιών  στην  ανθρώπινη ιστορία και της στάσεως του ανθρώπου ενώπιον τους...
         

Ερώτηση προς τον π. Σωφρόνιο: Είπατε ότι αρχίσατε να γράφετε, επειδή πολλοί θέλησαν να γνωρίσουν με εύκολο τρόπο τη σοφία της ζωής. Μα όσο κι αν διαβάσουν, δεν μπορούν να τη γνωρίσουν, διότι για να την μάθουν, είναι απαραίτητο να φοιτήσουν στο σχολείο της ζωής από το οποίο Εσείς περάσατε.
π. Σωφρόνιος. Εν μέρει δεν το αρνούμαι αυτό. Αλλά γιατί να μην αποδεχθώ ότι δεν δημιούργησα εγώ όλες αυτές τις σκέψεις πού φέρω, άλλα ότι τις δέχθηκα από άλλους, από την Καινή Διαθήκη, από τους δασκάλους μου; Και οι άνθρωποι πού ήδη έχουν εγκαταλείψει εντελώς τη μελέτη του Ευαγγελίου, αν ακούσουν αυτό τον λόγο, ίσως πούν: «Ναί, θα προσπαθήσω κι εγώ. Ο άνθρωπος αυτός δοκίμασε, αποφάσισε και να τί του δόθηκε». Είναι αυτό πού έκανε και ο Γέροντας Σιλουανός. Το παράδειγμά του ενέπνευσε χιλιάδες ανθρώπους. Είναι πολύ πιθανό ότι έθεσε τη βάση για μία νέα άνθηση της πνευματικής ζωής. Στον Γέροντα Σιλουανό, άνθρωπο απλό και φυσικό, δόθηκε να γνωρίσει και να βιώσει εκείνη τη μορφή της αγάπης «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», με την οποία ο Κύριος αγάπησε τον άνθρωπο ...; Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αγάπης αυτής συνίσταται στο ότι, όταν δίνεται αυτό το αίσθημα -καί αυτό δίνεται μέσω της καρδιάς, τότε χωρίς καμία λογική απόδειξη είναι φανερό για τον άνθρωπο ότι δεν πεθαίνει, ότι είναι αιώνιος. Καμιά επιστημονική γνώση δεν οδηγεί σε αυτό.
  Ο Αϊνστάιν έγραψε ένα βιβλίο για τον εαυτό του, «Πώς βλέπω τον κόσμο». Βίωσε κάποτε μία κατάσταση κάποιου μυστικιστικού δέους, οπότε η σκέψη του προχώρησε ακόμη και στο να ανακαλύψει τον τύπο ή την εξίσωση όχι μόνο για την ύλη αλλά και για τον Θεό. Αλλά δεν γνώρισε τον Θεό ως πρόσωπο. Η αντίληψή του έφθασε ως εκείνο το επίπεδο όπου υπερτερούν οι φιλόσοφοι. Αυτοί, εξετάζοντας την ύπαρξη, δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να συμφωνήσουν στο ότι η αρχή του παντός είναι το άτομο του υδρογόνου και ότι όλες οι μορφές της δικής μας υπάρξεως δημιουργήθηκαν ως τυχαία επακόλουθα κάποιων συνδυασμών αυτών των ατόμων.
  Αυτό κάποτε αποτελεί στήριγμα για τους ανθρώπους, ώστε μόνοι τους να πορευθούν με εμπιστοσύνη στον δρόμο εκείνο πού έδειξε ο Χριστός.
Ερώτηση: Είπατε ότι, όταν ο άνθρωπος εκτρέπεται προς το κακό, τότε χάνει τον σύνδεσμο με τον Θεό, δηλαδή δημιουργείται ένα ρήγμα. Όμως αυτό είναι μάλλον μονόπλευρο ρήγμα: είναι ρήγμα του άνθρωπου με τον Θεό και όχι του Θεού με τον άνθρωπο;
π. Σωφρόνιος: Ναί. Σε αυτό εμπεριέχεται και το τραγικό της πτώσεως, ότι ο Θεός ήρθε και έδειξε ότι Αυτός δεν θέλει να μάς εγκαταλείψει, αλλά ότι ο άνθρωπος απομακρύνεται. Δηλαδή με την έννοια ότι ο Θεός δεν εξαναγκάζει τον άνθρωπο.
  Ορίστε, τώρα ζούμε τόσο φοβερά γεγονότα: πόλεμος στό Βιετνάμ, πόλεμος στη Νιγηρία, πόλεμος στη Μέση Ανατολή, πείνα στη γή πού πλήττει με θάνατο χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπων.
 Λογικά μάς φαίνεται ότι, αν η ανθρωπότητα ζούσε με άλλες αρχές, τότε θα μπορούσε να τους θρέψει όλους- ότι οι πόροι πού δαπανώνται για τον πόλεμο, ακόμη και όταν δεν υπάρχει αυτός, υπερβαίνουν τους πόρους πού θα ικανοποιούσαν τις ανάγκες όλων αυτών πού πεθαίνουν.
   Σε σχέση με αυτά ρώτησα στην Αγγλία έναν άνθρωπο: Αν είχατε απόλυτη εξουσία, τί θα κάνατε με όσους σάς φαίνονται υπαίτιοι αυτού του κακού; Η απάντηση ήταν: Αν είχα τέτοια απόλυτη εξουσία, τότε δεν θα μπορούσα να κινηθώ- αυτή η εξουσία θα με παρέλυε.
  Και τόσο ανίσχυρο βλέπουμε μπροστά μας τον Χριστό Θεό πού είπε: «Μή αντιστήναι τώ πονηρώ», δηλαδή «δώσε τη ζωή σου, ακόμη και όταν σου φαίνεται ότι σε κακοποιούν». Έτσι, αν ο Θεός δεν έχει σχέση με το κακό, τότε το κακό δεν εμπερικλείει αυτό τον λόγο του Χριστού Θεού, και έτσι Αυτός φαίνεται σαν να μάς "ρίχνει σε κάποια φυλακή", σαν να μάς απορρίπτει κλπ.
  Τα ίδια τα λόγια «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», μαρτυρούν ότι στον Θεό δεν υπάρχει αυτή η απόρριψη. Είναι εξωχρονικό φαινόμενο - σύμφωνα με τη βιβλική αποκάλυψη, πριν από τον άνθρωπο έπεσε ο Εωσφόρος.
  Γι' αυτό και η ανθρώπινη πτώση, η οποία υποκινήθηκε από τον Εωσφόρο, φέρει εωσφορικά στοιχεία. Αλλά ως τώρα μπορεί να συναντήσεις στη γή πάρα πολλούς ανθρώπους πού σκέπτονται για την αυτοθέωση τοϋ άνθρωπου: ότι δεν υπάρχει κανείς και τίποτε υψηλότερο, ότι στο είναι βασιλεύει ο άνθρωπος, ότι ο άνθρωπος θα γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου. Όταν όμως μιλούμε για την αμαρτία, αυτή η έννοια δεν είναι ηθική, άλλα οντολογική, πού υπερβαίνει τους κανόνες της κοινωνικής ζωής. Όχι επειδή είναι ενάντια στους κανόνες, αλλά επειδή προχωρεί απείρως μακρύτερα από αυτούς.
  Οι ηθικοί κανόνες μιλούν για τιμωρίες, ενώ ο Θεός λέει: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών. Μή φοβείσθε από των αποκτενόντων υμάς». Αλλά αυτό είναι αδύνατο να το εξηγήσεις με λέξεις και να το αντιληφθείς αλλιώς, παρά μέσω της καρδιάς, γιατί όλοι οι άνθρωποι, όσο έχουν την αίσθηση της παρουσίας του θανάτου, είναι φυσικό να προστατεύουν τον εαυτό τους από όλα τα πλάσματα πού επιβουλεύονται τη ζωή τους ή ακόμη και τις ανέσεις της ζωής αυτής. Και μέχρι τώρα ακριβώς γι' αυτό γίνεται η πάλη στον κόσμο.
  Ο Χριστός είπε: «Είς εστίν υμών ο Πατήρ ο ουράνιος, πάντες δε υμείς αδελφοί εστέ». Έτσι, οποιονδήποτε πόλεμο και να διαλέξουμε, αυτός θα έχει πάντα χαρακτήρα αδελφοκτόνο.
  Ο Κάιν φόνευσε τον Αβελ και αυτός ο καϊνικός χαρακτήρας διακρίνεται όλα τα χρόνια στην ιστορία.
Όταν το κατανοήσουμε αυτό, τότε μάς παρουσιάζεται η ανάγκη να νικήσουμε μέσα μας αυτή την τάση. Γιατί, αν έχουμε μέσα μας αυτή την εωσφορική κίνηση, η δυναμική της πτώσεως συνεχίζει να αυξάνεται.
Ένας άνθρωπος είπε: «Μπορεί γι' αυτό να απαγορεύθηκε στον άνθρωπο να γνωρίσει το καλό και το κακό, γιατί μπροστά στην ατέλειά του και την επιδίωξή του να πολεμήσει το κακό, θα καταστρέψει όλα όσα του φαίνονται φορείς του κακού και θα αρχίσει η αλληλοκαταστροφή».
  Ερώτηση: Αλλά και οι Ιησουίτες δεν πολιτεύονται με τον τρόπο αυτό;
  π. Σωφρόνιος: Δόξα τώ Θεώ, δεν είμαστε Ιησουίτες.
Αν οι άνθρωποι ήταν σαν τα παιδιά, τότε θα ζούσαν χωρίς αυτές τις ακατάπαυστες αδελφοκτόνες μάχες.

Νομίζω ότι η αιτία όλων των πολέμων και των ταραχών δεν είναι η υλική κατάσταση, άλλα η πνευματική.

Και στη βάση όλων των Ιστορικών γεγονότων δεν βρίσκονται υλικές αιτίες άλλα πνευματικές.
Όταν θυμάμαι πώς ζούσα στην έρημο του Αθω, νομίζω ότι σε κανέναν δεν είναι δυνατό να περιγράψει τη φτώχεια αυτής της ζωής. Παρ' όλα αυτά, ο άνθρωπος βρίσκεται σε τέτοια ελευθερία πνεύματος, πού δεν θα την άλλαζε με τίποτε. Και αυτοί πού μαζεύουν θησαυρούς ή ακόμη και σκοτώνουν τ' αδέλφια τους, ώστε να αυξηθούν οι θησαυροί αυτοί, φαίνονται παράφρονες, εσκοτισμένοι.
Ως τώρα δεν δέχθηκαν τον Χριστό.  Ακόμη και αυτοί οι λαοί πού διεκδικούν χριστιανικούς τίτλους, στην πορεία της ιστορίας ντροπιάστηκαν, γιατί μέχρι και τα προηγούμενα χρόνια oι πιο επικίνδυνοι ήταν πάντα αυτοί οι λαοί πού αυτοαποκαλούνταν χριστιανικοί. Οι λιγότερο φωτισμένοι λαοί δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν τέτοια μέσα εξολοθρεύσεως, όπως οι λαοί πού φωτίσθηκαν με το πνεύμα τοϋ Χριστού. Αυτό όμως δεν συνέβη επειδή ο Χριστός είναι πατέρας του κακού, αλλά, όπως είπαμε, το μεγάλο δώρο της ελευθερίας πραγματώθηκε σε αυτούς τους λαούς με αρνητική προοπτική.

Η προετοιμασία για την προσευχή (Αγ. Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ)

Η προσευχή έχει μεγάλη σημασία για τον άνθρωπο και γι’ αυτό θα πρέπει να υπάρξει η σωστή προετοιμασία πριν από αυτήν – όπως λέει και η Παλαιά Διαθήκη: «Προετοιμάσου πριν προσευχηθείς και μην γίνεσαι σαν ένας που πειράζει τον Κύριο».
«Όταν θα σταθούμε μπροστά στον βασιλέα και Θεό μας για να συζητήσουμε μαζί Του», λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, «ας μην βιαστούμε να το κάνουμε χωρίς προετοιμασία μήπως και μας δει από μακρυά να μην έχουμε τα όπλα και την στολή που αρμόζουν για την παρουσίαση ενώπιον του Βασιλέως και διατάξει τους υπηρέτες και δούλους Του να μας δέσουν και να μας εξορίσουν μακριά από το πρόσωπό Του και τις δεήσεις μας να τις σχίσουν και να τις πετάξουν στο πρόσωπό μας».
Η πρώτη προετοιμασία συνίσταται στο να εκδιωχτεί η πικρία και η κατάκριση για τον πλησίον. Αυτή η προετοιμασία διατάσσεται από τον Κύριό μας.
«Και όταν στήκητε προσευχόμενοι αφίετε είτι έχετε κατά τινός ίνα και ο πατήρ υμών ο ουράνιος αφή υμών τα παραπτώματα υμών. Ειδέ υμείς ουκ αφίετε, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών».
Η περαιτέρω προετοιμασία περιλαμβάνει την εκδίωξη των βιοτικών μεριμνών με την δύναμη της πίστης στο Θεό και με τη δύναμη της υπακοής και της παράδοσης στο θέλημα του Θεού. Επίσης με την αναγνώριση της προσωπικής αμαρτωλότητας που έχει σαν επακόλουθο την συντριβή και ταπείνωση του πνεύματος. «Αν επιθυμούσες θυσίες θα σου τις πρόσφερα» λέει ο προφήτης Δαυίδ στον Θεό εκ μέρους οποιουδήποτε που έπεσε και παραμένει στην πτώση. Όχι μόνο μια μερική θυσία του σώματος και της ψυχής αλλά ολόκληρη, «…ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει».
Ο Άγιος  Ισαάκ ο Σύρος επαναλαμβάνει το απόφθεγμα ενός άλλου αγίου: «Εάν ένας δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του σαν αμαρτωλό, η προσευχή του δεν είναι δεκτή στον Θεό».
Θα πρέπει να στέκεται ένας μπροστά στον αόρατο Θεό σαν να Τον βλέπει και με την πεποίθηση ότι τον βλέπει και τον ακούει προσεκτικά. Θα πρέπει να στέκεται ένας μπροστά στον αόρατο Θεό, ακριβώς όπως ένας ένοχος εγκληματίας που είναι καταδικασμένος για αναρίθμητα εγκλήματα σε θάνατο στέκεται μπροστά σ’ένα αυστηρό και αμερόληπτο δικαστή. Ακριβώς! Στέκεται μπροστά στον κυρίαρχο Δεσπότη και Κριτή του, μπροστά στον Δικαστή στο βλέμμα του οποίου καμμιά ανθρώπινη ψυχή δεν θα δικαιωθεί· ο οποίος πάντα δικαιώνεται στις κρίσεις Του· ο οποίος, δεν καταδικάζει παρά μόνον όταν μέσα στην ανέκφραστη αγάπη Του συγχωρεί κάποιου τις αμαρτίες  και δεν «εισέρχεται εις κρίσιν μετά του δούλου Του».
Νοιώθοντας τον φόβο του Θεού και αισθανόμενος σ’ αυτόν τον φόβο την παρουσία του Θεού, όταν ένας προσεύχεται θα δει -χωρίς να βλέπει – με μια πνευματική αίσθηση, Αυτόν που είναι αόρατος, θα αντιληφθεί ότι η προσευχή είναι το να στέκεται με συναίσθηση ότι βρίσκεται μπροστά στην φοβερή κρίση του Θεού.
Στάσου στην προσευχή με το κεφάλι σκυφτό και τα πόδια αλύγιστα και ακίνητα· βοήθησε την προσευχή σου με συντριβή της καρδιάς με αναστεναγμούς από τα βάθη της ψυχής και άφθονα δάκρυα. Μια ευλαβική εσωτερική στάση στην προσευχή είναι πολύ βοηθητική για όλους που παλεύουν στην κονίστρα της προσευχής, ιδίως στους αρχαρίους στους οποίους η διάθεση της ψυχής συμμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό με τη στάση του σώματος.
Ο Απόστολος Παύλος παραγγέλλει ευχαριστίες όταν προσευχόμαστε; «Τη προ­σευχή προσκαρτερείτε, γρηγορούντες εν αυτή εν ευχαριστία». Ο Απόστολος λέει ακόμη ότι την ευχαριστία την προστάζει ο ίδιος ο Θεός: «αδιαλείπτως προσεύχεσθε· εν παντί ευχαριστείτε. Τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς».
Ποιά είναι η σημασία της ευχαριστίας; Είναι ότι δίνει ευχαριστίες στον Θεό για τις άπειρές Του ευλογίες που ξεχύνονται σε όλη την ανθρωπότητα και στον καθένα. Με μια τέτοια ευχαριστία η ψυχή γεμίζει με μια θαυμάσια ειρήνη· και γεμίζει με ειρήνη παρά το γεγονός ότι λύπες την περιζώνουν απ’ όλες τις πλευρές. Με την ευχαριστία ο άνθρωπος αποκτά μια ζωντανή πίστη έτσι ώστε να απορρίπτει κάθε ανησυχία για τον εαυτό του, καταπατά τον φόβο των ανθρώπων και των δαιμόνων και παραδίδεται ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού.
Μια τέτοια διάθεση της ψυχής είναι μια θαυμάσια προδιάθεση και προετοιμασία για προσευχή. Λέει ο Απόστολος: «Ως ουν παρελάβετε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν αυτώ περιπατείτε, ερριζωμένοι εν αυ­τώ και βεβαιούμενοι εν τη πίστει καθώς εδιδάχθητε, περισσεύοντες εν αυτή εν ευχαρι­στία» – δηλαδή μέσω της ευχαριστίας λαμβάνεται μια πληρότητα πίστεως. «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν ερώ, χαίρετε… ο Κύ­ριος εγγύς· μηδέν μεριμνάτε, αλλ’ εν παντί τη προσευχή και τη δεήσει μετά ευχαριστίας τα αιτήματα υμών γνωριζέσθω προς τον Θεόν».
Η σημασία της πνευματικής προσπάθειας της ευχαριστίας εξηγείται με ιδιαίτερη πληρότητα από τους αγίους Πατέρες Βαρσανούφιο και Ιωάννη στο έργο τους «Καθοδήγηση στην πνευματική ζωή».

(Πηγή: Περιοδικό «Ορθόδοξη μαρτυρία», εκδ. Παγκυπρίου συλλόγου Ορθοδόξου παραδόσεως – Οι φίλοι του αγ. Όρους

Τριαντατρεῖς Εὐχὲς γιὰ τὸ τριαντατριάρι κομποσχοίνι

---

Ὀρθόδοξε Χριστιανέ, Νέε καὶ Νέα!...
Πρωὶ καὶ βράδυ βγάζε τὸ κομποσχοινάκι ἀπὸ τὸ χέρι σου καὶ κάμε στὸν κάθε κόμπο μιὰ ἀπὸ τὶς παρακάτω προσευχές:
01. Μνήσθητι Κύριε ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου.
02. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὴν Ὀρθοδοξία μας.
03. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τὸν Ἐπίσκοπό μας καὶ τὴν συνοδεία αὐτοῦ.
04. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς ἁπανταχοῦ γῆς Ὀρθοδόξους κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.
05. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τὸν Πνευματικό μας Πατέρα καὶ τὴν συνοδεία αὐτοῦ.
06. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τὸν Ἑλληνικὸ Στρατὸ καὶ τὰ Σώματα Ἀσφαλείας.
07. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς ἄρχοντες τοῦ ἔθνους μας.
08. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς μισοῦντας, ἀγαπῶντας καὶ προσευχομένους ὑπὲρ ἡμῶν.
09. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς γονεῖς, ἀναδόχους καὶ διδασκάλους μας.
10. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς κατὰ σάρκα καὶ κατὰ πνεῦμα ἀδελφοὺς καὶ συγγενεῖς μας.
11. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τὰ γηρατειὰ καὶ τοὺς μοναχικοὺς ἀνθρώπους.
12. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τὰ Βρέφη, τοὺς ἀπροστάτευτους καὶ ἀδυνάτους.
13. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τὴν μαθητιώσα νεολαία μας.
14. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς ἔφηβους νέους καὶ νεανίδες μας.
15. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς ναρκομανεῖς, ἀλκοολικοὺς καὶ καπνίζοντες.
16. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τὰς συζυγίας τῶν Ὀρθοδόξων οἰκογενειῶν.
17. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τὶς κυοφοροῦσες ἀδελφές μας.
18. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά.
19. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς ἐν διαστάσει συζύγους καὶ πειραζομένους ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφές μας.
20. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς ἀσθενεῖς, ψυχῆς καὶ σώματος.
21. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς ἐλεοῦντας καὶ ἐργαζομένους τῶν Ἱερῶν Μονῶν καὶ Ἐνοριῶν.
22. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς εὐλαβεῖς προσκυνητὰς τῶν Ἱερῶν Μονῶν καὶ Ἐκκλησιῶν.
23. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς πλέοντας, ὁδοιποροῦντας, ἱπταμένους, αἰχμαλώτους καὶ ἀπελπισμένους.
24. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς πενθοῦντας καὶ θλιμένους ἀδελφούς μας.
25. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς δικαστὰς καὶ πολιτικούς.
26. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησε τοὺς πλανεμένους καὶ βλασφημοῦντας τὴν Ὀρθοδοξία μας.
27. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησέ μας καὶ δώρησε καιρὸν εἰρηνικόν.
28. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ φύλαξέ μας ἀπὸ ἀσθένεια, ὀργή, κίνδυνο καὶ φώτιζε τοὺς γιατροὺς καὶ νοσοκόμους.
29. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ φύλαξέ μας ἀπὸ πείνα, ἀνάγκη καὶ δυστυχία.
30. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ φύλαξέ μας ἀπὸ καύσωνα, φωτιὰ καὶ σεισμό.
31. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ φύλαξέ μας ἀπὸ κατακλυσμό, καταποντισμὸ καὶ παγετό.
32. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἀνάπαυσε καὶ τὶς ψυχὲς τῶν πατέρων, μητέρων, ἀδελφῶν, συγγενῶν, πάπων πρὸ πάπων.
33. Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν.
(Κάνε καὶ μιὰ μετάνοια μὲ Σταυρὸ στὸ τέλος).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προτρέπει στὴν Α´ πρὸς Θεσσσαλονικεῖς, ε´ 17: «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς».

Εὔχεσθε,
Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου καὶ
Ἁγίων Νεομαρτύρων Γυναικῶν Ἀκυλίνης, Κυράννης καὶ Ἀργυρῆς
Γαλήνη Ὄσσης Λαγκαδᾶ