Τα σημεία των καιρών και ο ερχομός του Αντιχρίστου - video (Ομιλία Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη)

Ομιλία Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στα Αντίκυρα Βοιωτίας. Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στις 4/12/2011 ύστερα από πρόσκληση του Εφημέριου π. Χαράλαμπου, αλλά και των κατοίκων της περιοχής.

πηγή : http://www.freemonks.gr

Ο παπά Αντώνης μιλάει για την Κιβωτό του Κόσμου

 

Ο π. Αντώνιος μιλάει για τη φτώχεια, για την απάνθρωπη Αθήνα, για τις ελληνίδες μάνες που θέλουν να αφήσουν τα παιδιά τους απελπισμένες από τη φοβερή φτώχεια και την ανεργία, για την ελπίδα που η Κιβωτός του Κόσμου δίνει σε εκατοντάδες παιδιά.
Επίσης μιλά για τις μητέρες που η ΚΙΒΩΤΟΣ "χαρίζει" στα παιδιά τους, για τα όνειρα, τις ελπίδες, τους εθελοντές, για το ρόλο της Εκκλησίας στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου, για το νέο πρωτοποριακό έργο των παιδιών της Κιβωτού του Κόσμου που είναι η ΠΑΙΔΙΚΗ ΒΙΒΛΟΣ.

Mπορείτε να ακούσετε το εξαιρετικό αυτό έργο των παιδιών της Κιβωτού του Κόσμου (ΚΛΙΚ ΕΔΩ)

Δείτε τη συνέντευξη:

πηγή

Ὁ Ἅγιος Πατάπιος

Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+))

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ ὁσίου Παταπίου τοῦ ἐρημοπολίτη. Ἔτσι χαρακτηριστικὰ τιτλοφορεῖται ὁ ὅσιος, ποὺ ἔζησε ἀπομονωμένος στὴν ἔρημο, ἀφήνοντας τὸ θόρυβο καὶ τὶς χαρὲς τῆς κοσμικῆς ζωῆς. Γεννήθηκε στὴν Θήβα τῆς Αἰγύπτου ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς χριστιανούς, κοντὰ στοὺς ὁποίους μὲ πολλὴ φροντίδα κι ἐπιμέλεια ἀνατράφηκε κι ἔμαθε τὰ ἱερὰ γράμματα. Ταιριάζει καὶ στὸν ἅγιο Πατάπιο ἐκεῖνο ποὺ γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τὸν Τιμόθεο· «ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ἡ πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὰ ἱερὰ γράμματα κάνουν πραγματικὰ σοφὸ καὶ σώζουν τὸν ἄνθρωπο.

Ὅταν ἦλθε σὲ ἡλικία, ὁ ἅγιος Πατάπιος ἀπαρνήθηκε τὴν πατρίδα, τὸν πλοῦτο, τοὺς συγγενεῖς καὶ κάθε κοσμικὴ ἀπόλαυση καὶ ματαιότητα κι ἔφυγε στὴν ἔρημο. Ἦταν ἡ ἐποχὴ τότε, ποὺ ὁ ἀναχωρητισμὸς καὶ ὁ μοναχικὸς βίος στὴν περιοχὴ ἐκείνη τῆς Αἰγύπτου βρίσκονταν σὲ μεγάλη ἀκμή. Γρήγορα ὁ ἅγιος Πατάπιος ξεχώρισε κι ἔγινε πολὺ γνωστὸς γιὰ τὴ μεγάλη του ἄσκηση καὶ ἀρετή, τόσο, ποὺ πολλοὶ ἔτρεχαν κοντά του, γιὰ νὰ ὠφεληθοῦν πνευματικὰ ἀπὸ τὴ γνωριμία του καὶ τὴν ἀναστροφὴ μαζί του. Τὸ ἴδιο γινότανε, ὅπως βλέπομε στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, μὲ τὸν πρόδρομο καὶ βαπτιστὴ Ἰωάννη, ὅπου «ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν Ἱεροσόλυμα καὶ πᾶσα Ἰουδαία καὶ πᾶσα περίχωρος τοῦ Ἰορδάνου».

Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ προσέξουμε καὶ νὰ τὸ ἐκτιμήσουμε πολύ, ποιὰ σημασία δηλαδὴ καὶ πόση πνευματικὴ ὠφέλεια ἔχει γιὰ ἕναν τόπο ἡ παρουσία ἑνὸς ἁγίου ἀνθρώπου. Ἂς μὴν εἶναι, καὶ δὲν πρέπει νὰ εἶναι, μέσα στὸ θόρυβο τοῦ κόσμου, ἀλλὰ στὴν ἔρημο, μόνος μαζὶ μὲ τὸ Θεό. Οἱ ἄνθρωποι τὸν βρίσκουν καὶ τρέχουνε νὰ τὸν δοῦν καὶ νὰ τὸν ἀκούσουν, σὰν ἐκείνους ποὺ διψᾶνε καὶ δὲν περιμένουνε νὰ πάη σ’ αὐτοὺς τὸ νερό, ἀλλ’ αὐτοὶ πηγαίνουν στὴ βρύση. Δὲν εἶναι ἀνάγκη καὶ δὲν πρέπει οἱ ὅσιοι ἀσκητὲς νὰ κατεβαίνουν, γιὰ νὰ βροῦν τάχα τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι μόνοι τους ξέρουνε νὰ πηγαίνουν στὰ μοναστήρια, ὅπως καὶ τώρα πολλοὶ πηγαίνουν στὸ Ἅγιο Ὄρος.

Ὁ ἅγιος Πατάπιος τόσο πολὺ ἀγάπησε τὴν ἡσυχία τῆς ἐρήμου, ὥστε ἄρχισε νὰ στενοχωρῆται, βλέποντας τοὺς ἀνθρώπους νὰ τρέχουν κοντά του, νὰ τὸν ἐπαινοῦν καὶ νὰ τὸν θαυμάζουν γιὰ τὴν ἀσκητική του ζωὴ καὶ γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου του. Οἱ ἅγιοι ποτὲ δὲν ἀφήνουν τὸν ἑαυτό τους νὰ πιστέψει ἐκεῖνα ποὺ ὁ κόσμος πιστεύει γι' αὐτούς· ἂν τὸ πάθουν αὐτό, τότε τὰ ἔχασαν ὅλα. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη δύναμη καὶ ἡ ἀρετὴ τῶν Ἁγίων, γι’ αὐτὸ ὅσο ὁ κόσμος τοὺς θαυμάζει, τόσο ἐκεῖνοι φεύγουν καὶ κρύβονται. Αὐτὸ ἔκαμε καὶ ὁ ἅγιος Πατάπιος· ἀφοῦ ἔμεινε χρόνια στὴν ἔρημο τῆς Θηβαΐδας, ὕστερα γιὰ νὰ χαθοῦν τὰ ἴχνη του, ἔφυγε καὶ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη.

Στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ ἅγιος Πατάπιος, ὡδηγημένος ἀπὸ τὸ Θεό, πῆγε κι ἔμεινε στὸ προσκύνημα τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν. Ἐκεῖ ἔζησε ἄγνωστος καὶ φτωχός, μέσα σὲ μεγάλη σκληραγωγία καὶ πνευματικὴ περισυλλογή, ὅπως καὶ στὴν ἔρημο. Μὰ τὸ φῶς δὲν μπορεῖ νὰ κρυφτῆ κι ἡ ἁγιωσύνη, ὅσο περισσότερο κρύβεται μέσα στὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, τόσο πιὸ πολὺ εἶναι φανερὴ στὸν κόσμο. Ὁ ἅγιος Πατάπιος, ὁ ταπεινὸς καὶ φτωχὸς μοναχὸς τῶν Βλαχερνῶν, ἔφτασε νὰ εἶναι ἕνας οὐράνιος ἄνθρωπος κι ἕνας ἐπίγειος ἄγγελος. Γι’ αὐτὸ κι ὁ Θεὸς τὸν δόξασε μὲ τὴ χάρη τῶν θαυμάτων. Ἐκεῖ κοντὰ στὰ ἰαματικὰ νερὰ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς τῶν Βλαχερνῶν ἦταν κι ὁ ἅγιος Πατάπιος, θεραπεύοντας τὶς ἀρρώστιες τῶν ἀνθρώπων.

Ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα καὶ τὶς θεραπεῖες τοῦ ἁγίου Παταπίου ἀναφέρομε μόνο ἕνα· θεράπεψε μιὰ γυναίκα, ποὺ ἔπασχε ἡ ταλαίπωρη ἀπὸ καρκίνο τοῦ μαστοῦ. Τὴν ἀρρώστια αὐτή, ποὺ γιὰ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη ἀκόμα εἶναι ἀνίατη, τὴν νίκησε ὁ ἅγιος Πατάπιος μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ὁ προστάτης καὶ θεραπευτὴς τῶν πιστῶν, ποὺ πάσχουν ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἐπάρατη ἀρρώστια. Καὶ σήμερα στὸ γυναικεῖο μοναστήρι τοῦ ἁγίου Παταπίου, ποὺ εἶναι στὸ βουνὸ ἐπάνω ἀπὸ τὸ Λουτράκι τῆς Ἀττικῆς, πηγαίνουν οἱ πιστοὶ καὶ ζητοῦν τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ βροῦν ἴαση μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ ἁγίου Παταπίου. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας, εἶπε γιὰ τοὺς Ἁγίους, κι εἶναι ἀλήθεια, ὅτι «ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κάκεῖνος ποιήσει...». Ἀμήν.

Κωνσταντίνος Χολέβας, Η σύγχρονη μάχη του Αλέξανδρου υπέρ του Ελληνισμού

πηγή

πηγή: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της 6.12.2011

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Επιτέλους ας ακούσουμε και ας διαβάσουμε κάτι αισιόδοξο. Φτάνει πια με τις δυσάρεστες οικονομικές ειδήσεις, μάς έχουν ψυχοπλακώσει. Αυτά και άλλα παρόμοια ακούει, αγαπητοί αναγνώστες, ο καθένας μας όπου κι αν κινείται, με όποιους κι αν συζητεί. Προσωπικά πιστεύω ότι δύο είναι οι κύριες δυνάμεις που μπορούν να απομακρύνουν την εθνική κατάθλιψη και να δώσουν ελπίδα στον λαό μας...

Πρώτον η πίστη στον Θεό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεύτερον η μελέτη της διαχρονικής πορείας του Ελληνισμού από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα και η αναζήτηση προτύπων και παραδειγμάτων από τις μεγάλες προσωπικότητες που χάραξαν την πορεία μας. Για μια τέτοια προσωπικότητα θα σας μιλήσω σήμερα. Μία προσωπικότητα που συνεχίζει να δίνει ακόμη και σήμερα μάχες υπέρ του Ελληνισμού. Αναφέρομαι στον Μέγα Αλέξανδρο.

Την ώρα που ορισμένα ευρωπαϊκά μέσα ενημερώσεως μάς λοιδορούν, οι ηγέτες της Ευρώπης μάς ταπεινώνουν και τα λάθη μερικών Ελλήνων πολιτικών μάς θλίβουν και μάς συνθλίβουν, ο Μακεδών βασιλεύς και στρατηλάτης προβάλλει στη Γαλλία το μεγαλείο του Ελληνισμού και τονώνει την εθνική μας υπερηφάνεια. Προ ολίγων ημερών είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μία εκδήλωση του Συνδέσμου Γυναικών Μακεδονίας –Θεσσαλονίκης με θέμα: Ο Μέγας Αλέξανδρος στο Λούβρο. Μού έκανε εντύπωση η γλαφυρή και κατατοπιστική ομιλία της κ. Πολυξένης Αδάμ-Βελένη, Διευθύντριας του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης. Μας παρουσίασε τη φιλοσοφία και τη χωροταξία, βάσει της οποίας στήθηκε μία μεγάλη έκθεση για την αρχαία Μακεδονία στο φημισμένο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι. Από τα τέλη Οκτωβρίου μέχρι τις 16 Ιανουαρίου η μεγάλη κεντρική αίθουσα του φημισμένου μουσείου θα είναι αφιερωμένη στην ελληνικότατη Μακεδονία των αρχαίων, των ελληνιστικών και των ρωμαϊκών χρόνων με επίκεντρο βεβαίως τη μορφή του Αλεξάνδρου. Έτσι χιλιάδες επισκέπτες από όλον τον κόσμο θα μάθουν και θα δουν κάτι θετικό για την Ελλάδα, θα καταλάβουν ότι αυτός ο τόπος γέννησε μεγάλες ιστορικές μορφές, έστω κι αν σήμερα ταλαιπωρείται και διασύρεται από τα λάθη των νεωτέρων Ελλήνων.

Οι συλλογές που εκτίθενται στο Λούβρο προέρχονται αφ’ ενός μεν από Μουσεία της Βορείου Ελλάδος, αφ’ ετέρου δε από μακεδονικά ευρήματα που ανέσκαψαν Γάλλοι αρχαιολόγοι σε παλαιότερες εποχές και τα είχαν μεταφέρει στην πατρίδα τους. Όπως μας εξήγησε η κ. Βελένη η πρώτη γαλλική αρχαιολογική αποστολή στη Μακεδονία έγινε γύρω στο 1860 με τον Λεόν Εζέ. Η δεύτερη ανασκαφική προσπάθεια των Γάλλων έγινε το 1916, όταν ο Διχασμός μας κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έφερε αγγλικά και γαλλικά στρατεύματα στη Θεσσαλονίκη για να μετάσχουν στο Βαλκανικό Μέτωπο μαζί με Έλληνες και Σέρβους και εναντίον Γερμανών και Βουλγάρων. Μάλιστα τότε η κυβέρνηση Βενιζέλου, που είχε αποσχισθεί από την βασιλική κυβέρνηση των Αθηνών, έδωσε την άδεια να γίνουν αυτές οι ανασκαφές με τη συμφωνία ότι τα ευρήματα των μακεδονικών τάφων (τούμπες) θα μοιράζονται στα τρία. Το ένα τρίτο θα μένει στην Ελλάδα, το άλλο ένα τρίτο θα πηγαίνει στη Γαλλία και το τελευταίο ένα τρίτο στην Βρετανία. Τώρα για πρώτη φορά ευρήματα και κτερίσματα από τον ίδιο τάφο ενώθηκαν και συναντήθηκαν. Δηλαδή τα ευρισκόμενα στην Ελλάδα ταξίδεψαν προσωρινά και ενώθηκαν με όσα είχαν μεταφερθεί μετά το 1918 στη Γαλλία.

Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι την ίδια περίοδο εκτίθενται σε άλλες λιγότερο κεντρικές αίθουσες του Λούβρου και αρχαιολογικά ευρήματα από την Κίνα. Όμως την κινεζική έκθεση την χρηματοδότησαν μόνοι τους οι Κινέζοι, ενώ την έκθεση για τον Αλέξανδρο την χρηματοδότησε εξ ολοκλήρου το γαλλικό μουσείο χωρίς να χρειασθεί η ελληνική οικονομική ενίσχυση. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι μεγάλες επεξηγηματικές επιγραφές μέσα στην αίθουσα είναι γραμμένες στη γαλλική, αγγλική και ελληνική γλώσσα! Φυσικά μέσα από τα εκθέματα και τις ελληνικότατες επιγραφές των μνημείων διατρανώνεται διεθνώς και πανηγυρικώς η ελληνική ταυτότητα των Αρχαίων Μακεδόνων κάτι που δεν θα αρέσει στους γείτονές μας τους σκοπιανούς. Αλλά καιρός είναι, να παύσουμε να μοιρολογούμε ηττοπαθώς για τα αγάλματα του Αλεξάνδρου που ανεγείρονται στην ΠΓΔΜ και να ασχοληθούμε περισσότερο με τον Αλέξανδρο, τον Φίλιππο και το μεγαλείο της Αρχαίας Μακεδονίας. Αλήθεια πόσα ελληνόπουλα γνωρίζουν ότι στο μεγαλύτερο γαλλικό μουσείο το κύριο θέμα που προβάλλεται και συζητείται είναι «Το Βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου», όπως μεταφράζεται ακριβώς ο τίτλος της έκθεσης (LE ROYAUME D’ ALEXANDRE LE GRAND);

Από τα πολλά και ενδιαφέροντα που μας εξήγησε με οπτικοακουστικά μέσα η κ. Αδάμ-Βελένη συγκράτησα το μίσος των Ρωμαίων κατακτητών του 2ου π.Χ. αιώνος κατά της Πέλλας. Η πρωτεύουσα του Αλεξάνδρου ενοχλούσε τους Ρωμαίους, διότι θύμιζε την μεγάλη ελληνική αυτοκρατορία που έφθασε ως την Ινδία. Την κατέσκαψαν, την λεηλάτησαν και επί 90 ημέρες τελούσαν στη Ρώμη την τελετή του θριάμβου επιδεικνύοντας τα λάφυρα από την κατακτημένη μακεδονική πρωτεύουσα! Ίσως σε τέτοιες κακίες και εκδηλώσεις ανθελληνικού φθόνου να βρίσκεται η εξήγηση για τη διάθεση των δυτικοευρωπαίων να μας ταπεινώνουν. Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΕΥΡΩ, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μας ας έχουμε καταγράψει και τα αισθήματα ζήλιας της Δύσης απέναντι στον Αλέξανδρο (και στο Βυζάντιο). Λίγη Ιστορία δεν βλάπτει!

Σημ. ιστολογίου: Το βίντεο βρήκαμε στην επίσημη ιστοσελίδα του μουσείου του Λούβρου και αναφέρεται στην έκθεση για την οποία κάνει λόγο ο κ. Χολέβας

Δημήτρης Νατσιός, Δασκάλες ηρωίδες και εκπαιδευτικοί του...μειωμένου ωραρίου

πηγή

Δασκάλες ηρωίδες και εκπαιδευτικοί του...μειωμένου ωραρίου

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

Οι εκδρομές πάντοτε ενθουσιάζουν τους μαθητές. Αν και τα τελευταία χρόνια απαγορεύονται οι ψυχαγωγικές και επιτρέπονται μόνον οι μορφωτικές-διδακτικές, εν τούτοις, τα παιδιά είναι παιδιά και χαίρονται και παιζογελούν, εδραία παιδαγωγική αρχή είναι το «τέρπειν και διδάσκειν», η παιδεία είναι χαρά και τα παιδιά χαρά μεγαλύτερη.

Φέτος στην Ε’ δημοτικού διδασκόμαστε την ιστορία της Νέας Ρώμης-(Βυζαντίου) και συμφωνήσαμε τα δύο τμήματα, 50 περίπου μαθητές, να επισκεφτούμε την όμορη συμβασιλεύουσα -πάλαι ποτέ- πόλη της Θεσσαλονίκης.

Τόποι προορισμού: ο περικαλλής ναός του πολιούχου Αγίου Δημητρίου και το μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Όλα εξελίσσονται κατ’ ευχήν, τα παιδιά με κατάνυξη, ευλάβεια και σεβασμό προσκυνούν τον Μυροβλήτη, την υπόγεια κρύπτη, τις άγιες εικόνες. Κατόπιν στο Βυζαντινό Μουσείο, περιεργάζονται τα εκθέματα, διαβάζουν τις εξηγήσεις των προθηκών, συζητούν, ερωτούν, μαθαίνουν, μια πολύχρωμη κυψέλη όλο δροσιά και ζωντάνια. Ως γνωστόν στο μουσείο κυριαρχεί η εικόνα. Ο πολιτισμός της Ρωμηοσύνης είναι άρρηκτα δεμένος με την τέχνη της αγιογραφίας. Είναι η ταυτότητά του. Σε μία αίθουσα του μουσείου «συναντάμε» μία μάλλον ηλικιωμένη γυναίκα. Αμέσως δείχνει την δυσφορία της, ενοχλείται από την παρουσία των παιδιών. Κάνει παρατηρήσεις, τα μαλώνει, δείχνει την απέχθειά της για την παρουσία τους. Θέλει να πει: «τι δουλειά έχουν παιδιά σε μιά τόσο...ανεβασμένη (αν το λέω καλά) έκθεση;».

Πριν προχωρήσω, μια παρένθεση. Η «ενοχλημένη», μου είπε, αφού ξέρασε δηλητήρια και τα«σχολιά της σχόλια» ότι είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Δασκάλα, δηλαδή, αλλά όχι από εκείνες τις παλιές και πολιές, που έμπαιναν στην τάξη και «γεννούσαν σχολιαρούδια», καμάρι των γονιών τους και της κοινωνίας, αλλά τους αυριανούς κουκουλοφόρους. Είναι ο γνωστός εσμός των επικίνδυνων εκπαιδευτικών που βαπτίζουν την ασχετοσύνη και την σαχλαμάρα τους, «προοδευτική» διδασκαλία. Σαπίσαμε τα προηγούμενα χρόνια από μια δράκα χαραμοφάηδων συνδικαλιστών, που «κατέβαζαν το κλάδο» (με σπαραγμό ψυχής γράφω τέτοια μπουρδολογήματα) με αίτημα την μείωση του ωραρίου και την αύξηση των μισθών. Ο σκοπός της παιδείας, η μετατροπή του σχολείου σε ΚΕΠ, η αθλιότητα των σχολικών βιβλίων, τα ουσιώδη και σοβαρά, δεν απασχολούσαν τους κηφήνες της ΔΟΕ (Διδασκαλικής Ομοσπονδίας).Τώρα που μας βρήκε το κακό, παραμένουν στη θέση τους βέβαια, αλλά«απραγέστεροι των βατράχων και αφωνότεροι των ιχθύων».

Ας γυρίσουμε όμως λίγο πίσω στα περασμένα χρόνια, να δούμε κάποιες άλλες δασκάλες, από κείνες που σελάγιζαν ψηλά, στα «κρημνά της αρετής» του Κάλβου. Στο κοιμητήριο της Ευαγγελίστριας στην Θεσσαλονίκη, καθώς μπαίνεις δεξιά, άγνωστο στους πολλούς, είναι θαμμένες τέσσερις δασκάλες, τέσσερις ηρωίδες: Η Λίλη Βλάχου, η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, η Βελίκα Τράικου και η Αγγελική Φιλιππίδου. Και οι τέσσερις είναι δασκάλες, νέα κορίτσια, που μαρτύρησαν για την Μακεδονία την περίοδο του Αγώνος. Η τελευταία ηρωίδα, η Αγγελική Φιλιππίδου, υπηρετούσε-διακονούσε, το 1906, στην Αγριανή Σερρών. Οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες, επειδή ανασταίνει, στα φοβισμένα σκλαβόπουλα, «ψυχή και Χριστό», θέλουν να την δολοφονήσουν. Στις 12 Δεκεμβρίου του 1906 οι συμμορίες των Κομιτατζήδων επιτίθενται στο χωριό. Η Αγγελική και ο άντρας της, επίσης δάσκαλος, είναι στο στόχαστρο. Το σπίτι της πολιορκείται. Οι δύο σύζυγοι ατρόμητοι πολεμούν. Μία σφαίρα θρυμματίζει το γόνατο της δασκάλας. Ξημερώνει ο Θεός και οι Βούγλαροι φεύγουν. Στο χωριό καταφθάνει ο Έλληνας πρόξενος στις Σέρρες Αντώνης Σαχτούρης. Προτείνει στην τραυματισμένη δασκάλα να την μεταφέρουν αμέσως στο νοσοκομείο των Σερρών. Αρνείται. Τον παρακαλεί να την βάλουν επάνω σε φορείο και να σταματούν, για λίγο, σε όλα τα χωριά, που θα διασχίσουν ως τις Σέρρες. Έτσι και έγινε. Την βάζουν οι «αγαθοί» Μακεδόνες σε ένα πρόχειρο φορείο και διαβαίνουν τα χωριά. Σε κάθε πλατεία σταματούν. Η ηρωίδα δασκάλα φωνάζει, νουθετεί, βροντολαλεί το «εστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία». Είναι συγκλονιστική η πορεία της, αιματοβαμμένη. «Το αίμα της στην τραγική εκείνη πορεία σταγόνα-σταγόνα έβαφε τη μακεδονική γη και γινόταν αρραβώνας με την λευτεριά», γράφει η εξαίρετη φιλόλογος-ιστορικός, Αθηνά Τζινίκου στο βιβλίο της «η Μακεδόνισσα στον θρύλο και την ιστορία». Όταν φτάνει στις Σέρρες, ο κόσμος, ο λαός, σπεύδει δακρυσμένος και της φιλά το χέρι. Μεταφέρεται στην Θεσσαλονίκη. Εκεί αφήνει την τελευταί της πνοή, μπήκε στο Εικονοστάσι του Γένους, αιωνία η μνήμη. Αυτές ήταν δασκάλες, φως περίλαμπρο, που εμείς τα μεταμοντέρνα απολειφάδια, δεν καταδεχόμαστε ούτε το όνομά τους στα σχολεία-τα νέα, καινά ή ...κενά να δώσουμε. Εξηγώ. Πριν από 4-5 χρόνια η δία βίου ανοησία και αμάθεια, ζήτησε από τα εκπαιδευτήρια του κράτους να υιοθετήσουν -τιμής ένεκεν- ένα όνομα, «πάνυ ακριβούς», σπουδαίου Έλληνα. Ακούστηκαν και προτάθηκαν διάφορα γελοία και πολλά σοβαρά. (Μέχρι και τον Τσε Γκεβάρα πρότειναν κάποια πολυπολιτισμικά σαπρόφυτα. Λες και δεν έχουμε Καραϊσκάκη ή Παύλο Μελά). Τα ονόματα των τεσσάρων ηρωίδων «διδασκαλισσών» ουδείς τα πρότεινε, ακόμη και εδώ στην Μακεδονία. Ο φόβος της προοδευτικής σαβούρας και λίγδας επισκίαζε τα πάντα. Ηρωϊσμός... τι είναι αυτό; τρώγεται;

Κλείνει, η παρένθεση, επανέρχομαι στην προλογική διήγηση, στις τσιρίδες και αιτιάσεις της τωρινής δασκάλας, στα παιδιά, τους μαθητές μας. Μεταφέρω φράσεις: «Δεν ντρέπεστε εσείς οι δάσκαλοι, που αφήνετε τα παιδιά να φέρονται έτσι», «τι τα κουβαλάτε στα μουσεία, αφού δεν φέρονται σωστά». «Είστε απαράδεκτοι» και άλλα τινά. Σημειώνω. Τα παιδιά, φέρονταν σαν παιδιά. Δεν μπορείς να τα βάλεις φίμωτρο, είναι αδύνατο. Όταν «δραπετεύουν» από την τσιμεντένια θαυμάσια, γεμάτη παιχνίδια και ηλεκτρονικά «καλούδια» φωλιά τους, το άψογο παιδικό δωμάτιο της πολυκατοικίας ή από το τσιμεντένιο κλουβί -που κάποτε το ονομάζαμε «αύλειο χώρο»- ανοίγουν τα φτερά τους, πετούν ψηλά, οι παπαγάλοι γίνονται θαλασσοπούλια που αγναντεύουν το πέλαγος. Τα παιδιά δεν αντέχουν, σεν καταλαβαίνουν τα πρέπει. (Λέει ο Ελύτης: «Να πιάσω το πρέπει από το γιώτα και να το γδάρω μέχρι το –πι»).

Δεν άντεξα την προσβολή. Της είπα το του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, αείχλωρον ρηθέν. «Όταν τα μήλα είναι ξινά δεν φταίνε τα μήλα, αλλά οι μηλιές». Μας έρχονται από το σπίτι μοσχοαναθρεμμένοι μοναχογιοί και μοναχοκόρες, σατραπίσκοι κακομαθημένοι, και απαιτούν, οι γονείς και κηδεμόνες, να πράξουμε αυτό που δεν κάνουν αυτοί: να γίνουμε γονείς τους.

Επιπροσθέτως η ενοχλημένη «περιεργαζόταν» τις εικόνες -της Παναγίας και του Χριστού- ψιμυθιωμένη ωσάν μούμια και παντελονοφορούσα. Ήταν από αυτά τα παλιμπαιδίζοντα γραϊδια, που «επισκέπτονται» τις εκκλησιές και «προσκυνούν» τις εικόνες, ντυμένες σαν τις εγγονές τους. Το έχω ξαναγράψει. Είμαι είκοσι τόσα χρόνια δάσκαλος-μάχιμος και όχι συνδικαλιστής-και δεν έχω ακούσει σχεδόν ποτέ να μεταφέρει μαθητής «εξωσχολική» γνώση, χωρίς να πει την κοινότοπη φράση: «Κύριε, είδα στην τηλεόραση». Πού είναι οι γονείς, πού είναι οι παππούδες; Οι σημερινές γιαγιάδες βλέπουν τα τούρκικα κοπροσήριαλ, παρέα με τα εγγόνια τους και μετά απορούν για την συμπεριφορά τους. (Φοιτητικό σύνθημα: «είμαστε αυτοί που μας έλεγαν οι γονείς μας να μην κάνουμε παρέα»).

Ζούμε σ’ έναν ξεπεσμένο«πολιτισμό», ο οποίος απεχθάνεται τα πολιτιμότερα μέλη του, τα τζιβαϊρικά του, τα παιδιά. Μόνο όμως από τα παιδιά μπορείς να «ταμιεύσεις» (για να χρησιμοποιήσω έναν επίκαιρο όρο) δύο πολυτίμητα σήμερα πράγματα. Αγάπη ανιδιοτελή και προσφορά φιλότιμη

 

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ 7/12/2011.

ΘΕΜΑ: «προς τους Εκπαιδευτικούς της πόλεως και του Νομού Κορινθίας δια του Τύπου Ανοικτή Πρόσκληση Ενδιαφέροντος για την προστασία των υποσιτιζομένων ΜΑΘΗΤΩΝ».

Προς

τους εκπαιδευτικούς της πόλεως και του Νομού Κορινθίας.

Αγαπητοί μου εκπαιδευτικοί,

τούτες τις δύσκολες στιγμές που περνά η πατρίδα μας, όλοι μας δοκιμαζόμαστε καθημερινά. Κρίση, ύφεση, έλλειμμα, συνομωσίες και διάφορες νέες έννοιες μπήκαν στο λεξιλόγιό μας, άλλαξαν την καθημερινότητά μας, πτώχευσαν εκτός από τον τόπο και τις οικονομίες μας, προσωρινά ίσως και την ελπίδα μας.

Ό,τι και να συμβαίνει, όπως και να συμβαίνει και για όσο χρόνο και να συμβαίνει, κάποια πράγματα δεν διαπραγματεύονται, δεν αγοράζονται, δεν πωλούνται, δεν νοικιάζονται, δεν δανείζονται και κυρίως δεν «κουρεύονται». «Haircut» και αναδιάρθρωση στις ψυχές μας και την πίστη μας δεν μπορεί να κάνει κανείς.

Μέσα στο γενικότερο πλαίσιο Φιλανθρωπίας της Ιεράς Μητροπόλεως Κορίνθου, επιβάλλεται να προστεθεί ακόμη μια δράση, η οποία όμως χρειάζεται και την αρωγή σας. Το τελευταίο διάστημα, λόγω της ανέχειας σε διάφορα σχολεία της χώρας μας παρατηρήθηκαν (σύμφωνα με τα ΜΜΕ και μαρτυρίες δασκάλων και παιδιών) φαινόμενα υποσιτισμού μαθητών, τα οποία οδήγησαν ακόμη και σε λιποθυμίες!!! Όμως αυτά τα απαράδεκτα για πολιτισμένους ανθρώπους φαινόμενα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΟΥΝ ΣΤΗ ΡΙΖΑ τους. Στιγματίζουν την εποχή μας. Ελέγχουν την πίστη μας και επιβάλλεται να τα αντιμετωπίσουμε καίρια, διακριτικά και με αγάπη. Όπως αποδεικνύεται, φύσει και θέσει αρμόδιοι να επισημάνουν αυτά τα φαινόμενα, άξιοι προστάτες των παιδιών μας, «δάσκαλοι» με την πραγματική έννοια του όρου είστε εσείς.

Αυτό που σας ζητώ αυτή τη στιγμή είναι απλό αλλά τόσο πολύτιμο: κάθε κρούσμα, φαινόμενο, ακόμη και υποψία τέτοιας κατάστασης μπορείτε να την αναφέρετε στην Ιερά μας Μητρόπολη και ειδικά στον αρμόδιο για αυτή την δράση ιερέα π. Παύλο Στρούμπα, εφημέριο του Ι. Ναού Αγίων Γεωργίου - Μακαρίου Κορίνθου, τηλ. 6932 - 743958. Η Μητρόπολή μας με τη συμπαράστασή σας αλλά και με διακριτικότητα και σεβασμό στο τεράστιο πρόβλημα κάθε τέτοιας οικογένειας, μέσω της Τράπεζας Τροφίμων και Ενδυμάτων «Η ΘΕΟΠΡΟΣΦΟΡΑ» μπορεί να προσφέρει, να ενισχύσει και να συνδράμει, εξασφαλίζοντάς τους τα απαραίτητα υλικά εφόδια σε τρόφιμα και ρουχισμό.

Ευελπιστώντας στη αμέριστη συμπαράστασή σας για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, που αποτελούν ντροπή για την κοινωνία μας, αναμένοντας την με ευαισθησία ανταπόκρισή σας, προσεύχομαι και εύχομαι όλα αυτά τα τεκταινόμενα να μην οδηγήσουν σε «πτώχευση» την καρδιά μας αφ᾿ ενός και αφ᾿ ετέρου τέτοια γεγονότα να μην επεκταθούν και κρατήσουν για πολύ.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανικός Ἀγωνιστικός Σύλλογος «ΑΓ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ», καί ἡ Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ» σᾶς προσκαλοῦν στήν ἐνδιαφέρουσα ὁμιλία τοῦ ἀγωνιστοῦ θεολόγου–φιλολόγου καί συγγραφέως

κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

μέ θέμα:

«ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ»

πού θά πραγματοποιηθεῖ τήν Κυριακή 11 Δεκεμβρίου καί ὥρα 6.00 μ.μ. στήν αἴθουσα ἐκδηλώσεων τοῦ δημαρχείου Βόλου.

Μετά τήν ἐπίκαιρη αὐτή ὁμιλία θά ἐπακολουθήσει συζήτηση.

Μετά τιμῆς

Τά Διοικητικά Συμβούλια

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ-ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ

ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ-ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Αρχιμ. Αυγουστίνου Γ. Μύρου,

Δρος Θ., Ιεροκήρυκος Ι. Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης

Oπως παντοτε συμβαίνει για κάθε συ­νειδητή ανθρώπινη πράξη, έτσι και πίσω από τον τρόπο με τον οποίο ρυθμί­ζονται οι σχέσεις Εκκλησίας και Πολι­τείας κρύπτεται μία συγκεκριμένη φιλο­σοφία, η οποία απορρέει είτε από την Ορθόδοξη Πίστη, είτε από την αιρετική πίστη, είτε ακόμη και από την απιστία και αθεΐα. Γι' αυτό είναι ιδιαίτερα σημα­ντικό, όσοι τοποθετούνται στο ζήτημα των σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας, να ομολογούν με ειλικρίνεια το υπόβαθρο της πίστεως και της φιλοσοφίας, όπου στηρίζονται για να τοποθετηθούν.

Η Ορθόδοξη Διδασκαλία, όπως για όλα τα ζητήματα, έτσι και γι' αυτό που εδώ μας απασχολεί, έχει τις δικές της εκπεφρασμένες θέσεις, οι οποίες στηρί­ζονται στην αποκεκαλυμμένη Πίστη του Χριστού. Οι θέσεις αυτές εξαρτώνται πρωτίστως από την απάντηση που δίνει στο βασικό ερώτημα, τι είναι η Εκκλησία και τι η Πολιτεία. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Διδασκαλία, και οι δύο εξου­σίες έχουν κοινή την προέλευσή τους, Αυτόν τον εν Τριάδι Θεό. Ο θεόπνευστος λόγος του αποστόλου Παύλου είναι κατηγορηματικός. «Ου γαρ εστιν εξου­σία ει μη υπό Θεού. Αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισί» (Ρωμ. 13,1). Υπάρχει όμως η μεταξύ τους δια­φοροποίηση ως προς την ουσία και τα όριά τους. Η Εκκλησία είναι το αθάνα­το θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού (Μτθ. 16,18 και Εφ. 1,23), ενώ η Πολι­τεία είναι ένας ληξιπρόθεσμος εγκόσμιος Οργανισμός (Μτθ. 12,25). Έχουν επίσης και κοινή αποστολή, τη βοήθεια στον άνθρωπο, που είναι το πλάσμα του Θε­ού. Στο σημείο αυτό υπάρχει και άλλη διαφοροποίηση. Η μεν αποστολή της Πολιτείας εξαντλείται στην εξασφάλιση και διατήρηση εγκοσμίων αγαθών, όπως είναι η ασφάλεια, η τάξη, η δίκαιη απο­νομή των υλικών αγαθών, που επιβάλλε­ται με την κοσμική δύναμη (Ρωμ. 13,4­7), ενώ η αποστολή της Εκκλησίας εντο­πίζεται κυρίως στην πνευματική καλ­λιέργεια για τη σωτηρία του ανθρώπου, η οποία ασκείται με πνευματικά μέσα (Μτθ. 20,25,28). Επειδή όμως οι δύο κό­σμοι, ο υλικός και ο πνευματικός, είναι αλληλένδητοι ως έργα του ιδίου αληθι­νού Θεού, η Εκκλησία, ως εκφραστής του θελήματος του Θεού, έχει λόγο και για τους δύο, τον οποίο λόγο οφείλουν να αποδέχονται όσοι έχουν ελεύθερα επιλέξει να είναι χριστιανοί.

Κάθε σκέψη για χωρισμό μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας προϋποθέτει άλλη, μη Ορθόδοξη πίστη, τόσο για το τι είναι η Εκκλησία και τι η Πολιτεία, όσο και για τις μεταξύ τους σχέσεις. Εκτός από την αθεΐα, μόνον η αίρεση ευνοεί τον χωρισμό και την τελείως ανεξάρτητη πο­ρεία τους.

Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το σύστημα χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας έχει την αρχή του σε λαούς με έντονη την παρουσία Προτεσταντικών Ομολογιών, όπως είναι οι Ηνωμένες Πο­λιτείες της Αμερικής, η Ιρλανδία, η Γαλ­λία, το Βέλγιο, πόλεις της Ελβετίας κ.α. Το σύστημα αυτό είναι συνεπές με την προτεσταντική θεολογία, σύμφωνα με την οποία τόσον η Εκκλησία, όσο και η Πολιτεία αποτελούν ανθρωποκεντρικούς Οργανισμούς, που αντλούν την ισχύ και την εξουσία τους από τα ανθρώπινα μέλη τους.

Σύμφωνα με την αιρετική αυτή θε­ολογία η Εκκλησία δεν είναι το Σώμα του ενανθρωπήσαντος Χριστού, αλλά κοινω­νία ανθρώπων, τους οποίους συνενώνουν κοινές θρησκευτικές ανάγκες. Επομένως η Εκκλησία δεν είναι διαφορετική από την Πολιτεία, ούτε στην ουσία της, ούτε στα όριά της, αφού και εκείνη είναι ανθρώπινος οργανισμός. Η διαφοροποί­ηση των δύο εξουσιών εντοπίζεται στους απόλυτα διαχωρισμένους τομείς ευθύνης της κάθε μιας, στον υλικό και εγκόσμιο για την Πολιτεία και στον πνευματικό και υπερκόσμιο για την Εκκλησία. Είναι ολοφάνερη έτσι η αιρετική διαφοροποίη­ση από την αντίστοιχη Ορθόδοξη τοποθέ­τηση.

Αυτή η αντίληψη έχει τις ρίζες της στην αιρετική διδασκαλία του δυαλισμού, σύμφωνα με την οποία η πραγματικότη­τα χωρίζεται σε στεγανά διαμερίσματα, σ' αυτό των υλικών και εγκοσμίων, και σ' εκείνο των πνευματικών και επουρανίων. Επομένως, κατ' αυτούς, και η κάθε εξου­σία στον τομέα ευθύνης της είναι επαρκής και δεν χρειάζεται την στενή συνεργασία με την άλλη.

Ιστορικά η εξέλιξη του χωρισμού Εκ­κλησίας και Πολιτείας ευνοήθηκε από την πικρή εμπειρία που είχαν οι λαοί αυτοί από τις αυθαιρεσίες άλλης αιρέσεως, αυτής του Παπισμού, ο οποίος οδηγήθηκε στο άλλο άκρο και θέλησε να συγκέντρωσε μαζί με την πνευματική και την κοσμική εξουσία στους πνευματι­κούς πατέρες της Εκκλησίας, με όλα τα τραγικά επακόλουθα και τα ανατριχια­στικά εγκλήματα του Μεσαίωνα. Αντίθετα, στο ελληνικό Γένος η Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν βρέθηκε διεκδικήτρια της κοσμικής εξουσίας. Ήταν πά­ντοτε η συμπαραστάτρια στα καλά έργα της Πολιτείας, και γενικά υπήρξε η πνευ­ματική τροφός του Γένους. Στα χίλια χρόνια της χριστιανικής αυτοκρατορίας της Ρωμιοσύνης, παρά τις μεμονωμένες εξαιρέσεις, συμπορεύθηκε με την Πολι­τεία σε μία θαυμαστή σχέση συναλληλίας και αλληλοπεριχώρησης, όπως ακριβώς υπαγόρευε η Ορθόδοξη θεολογία. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας η Εκκλησία έσωσε κυριολεκτικά το ελληνικό Γένος. Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια δεν υπήρχε καν ελληνική Πολιτεία. Υπήρχε μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία με αμέτρητες θυσίες σήκωσε στους ώμους της όλο το βάρος του σκλαβωμένου λα­ού, τον οποίο και διατήρησε, ώστε μετά την απελευθέρωση να μπορεί να επανι­δρυθεί η ελληνική Πολιτεία.

Είναι φανερό ότι για να υποστηρίξει κάποιος σοβαρά τον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας στην πατρίδα μας, όπως αυτός με πάθος προβάλλεται και επι­διώκεται στις ημέρες μας, πρέπει να αρνηθεί πρώτα την Ορθόδοξη θεολογία μαζί με την ιστορία μας, και ύστερα να εγκολπωθεί την αιρετική θεολογία και να δικαιώσει την ιστορία των αιρέσεων.

Περιοδικό ‘ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ’ Οκτώβριος 2011 - Τεύχος 9

Κανείς δεν πέφτει μόνος του

 

Κάλλιστος Γουέαρ

«Όταν κάποιος πέφτει», διαπιστώνει ο Aleksei Khomiakov, πέφτει μόνος του· αλλά κανείς δεν σώζεται μόνος του». Δεν θα μπορούσε να είχε πει επίσης ότι κανείς δεν πέφτει μόνος του; Ο στάρετς Ζωσιμάς στους Αδελφούς Καραμάζοφ του Dostoevsky πλησιάζει περισσότερο την αλήθεια, όταν λέει ότι ο καθένας μας είναι «υπεύθυνος για τον καθένα και για το κάθε τι»: «Υπάρχει μόνο ένας δρόμος για τη σωτηρία κι αυτός είναι το να καταστήσεις τον εαυτό σου υπεύθυνο για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Μόλις νιώσεις υπεύθυνος για όλη την αμαρτωλότητα, για το κάθε τι και για τον καθένα, θα δεις αμέσως ότι έτσι είναι πράγματι, και ότι εσύ πρέπει να κατηγορηθείς για τον καθένα και για όλα τα πράγματα».

Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ

 

Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ· ἤνοικται πᾶσιν ἡ Ἐδέμ. Εὐτρεπίζου Ἐφραθᾶ, ὅτι τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, ἐν τῷ σπηλαίῳ ἐξήνθησεν ἐκ τῆς Παρθένου. Παράδεισος καὶ γὰρ ἡ ἐκείνης γαστήρ, ἐδείχθη νοητός, ἐν ᾧ τὸ θεῖον φυτόν· ἐξ οὗ φαγόντες ζήσομεν, οὐχὶ δὲ ὡς ὁ Ἀδὰμ τεθνηξόμεθα. Χριστὸς γεννᾶται, τὴν πρὶν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα.
πηγή