Πέμπτη: Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ
ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
|
Τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ.
Ἀπολυτίκια:
1.– «Οὐράνιος χορός...».
2.– Δόξα·«Ὁ μάρτυς σου, Κύριε...».
Κοντάκιον:
«Ὡς ἀγκάλας σήμερον...».
Ἀπόλυσις:
Μικρά.
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Προοιμιακός.
Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...».
Ἑσπέρια:
Τά 3 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς· «Λέγε, Συμεών...
– Δέχου, Συμεών... – Δεῦτε καί ἡμεῖς...» εἰς 6,
ἅπαντα ἐκ δευτέρου.
Δόξα, Καί νῦν:
Τό Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς· «Ἀνοιγέσθω ἡ πύλη...».
Εἴσοδος:
«Φῶς ἱλαρόν...». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας καί τά Ἀναγνώσματα.
Ἀπόστιχα:
Τά 3 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς· «Κατακόσμησον τόν
νυμφῶνά σου, Σιών... – Τόν ἐκλάμψαντα πρό αἰώνων...
– Τόν ὀχούμενον ἐν ἅρμασι...», μετά τῶν πρό αὐτῶν στίχων
εἰς τά δύο τελευταῖα: α΄.– «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα, κατά
τό ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό
σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν».
β΄.– «Φῶς, εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου, Ἰσραήλ».
Δόξα, Καί νῦν:
Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Ὁ τοῖς Χερουβίμ ἐποχούμενος...».
Τρισάγιον.
Ἀπολυτίκιον: Τῆς Ἑορτῆς· «Χαῖρε, κεχαριτωμένη...», τρίς.
Ἀπόλυσις:
«Ὁ ἐν ἀγκάλαις τοῦ δικαίου Συμεών βασταχθῆναι
καταδεξάμενος διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν, Χριστός
ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν...».
Τῇ Πέμπτῃ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ
Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, τά διά τήν Λιτήν Στιχηρά
Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς·
«Ὁ παλαιός ἡμερῶν...», κτλ. μετά τοῦ Δόξα,
Καί νῦν αὐτῶν. Τρισάγιον καί τό
Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς· «Χαῖρε, κεχαριτωμένη...».
ΟΡΘΡΟΣ
Ἑξάψαλμος.
Εἰς τό· «Θεός Κύριος...».
Ἀπολυτίκιον:
Τῆς Ἑορτῆς· «Χαῖρε, κεχαριτωμένη...», τρίς.
Καθίσματα:
Τῆς Ἑορτῆς τῆς α΄ καί β΄ Στιχολογίας
καί τό μετά τόν Πολυέλεον, ὡς ἐν τῷ Μηναίῳ,
ἅπαντα ἐκ δευτέρου.
Ἀναβαθμοί:
Τό α΄ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου· «Ἐκ νεότητός μου...».
Προκείμενον:
«Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός
σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ».
Στίχος:
«Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν·
λέγω ἐγώ τά ἔργα μου τῷ βασιλεῖ».
Εὐαγγέλιον Ὄρθρου:
Τῆς Ἑορτῆς· «Ἦν ἄνθρωπος ἐν Ἰερουσαλήμ...» (Λουκ. β΄ 25-33).
Ὁ Ν΄ Ψαλμός:
(Χῦμα). Δόξα· «Ταῖς τῆς Θεοτόκου...».
Καί νῦν, τό αὐτό καί τό Ἰδιόμελον· «Ἀνοιγέσθω ἡ πύλη...».
Κανών:
Τῆς Ἑορτῆς· «Ῥανάτωσαν ὕδωρ νεφέλαι...», μετά τῶν
Εἱρμῶν αὐτοῦ μετά στίχου· «Δόξα σοι, ὁ Θεός
ἡμῶν, δόξα σοι» καί εἰς τά δύο τελευταῖα Δόξα, Καί νῦν, εἰς 6.
Ἀπό γ΄ ᾨδῆς·
Μεσῴδιον Κάθισμα:
Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐν τῷ ὄρει τῷ Σινᾷ...», ἅπαξ.
Ἀφ’ ς΄ ᾿Ωδῆς·
Κοντάκιον – Οἶκος:
Τῆς Ἑορτῆς.
Συναξάριον:
Τῆς ἡμέρας.
Καταβασίαι:
«Χέρσον ἀβυσσοτόκον...».
Ἡ Τιμιωτέρα:
Οὐ στιχολογεῖται ἀντ’ αὐτῆς τά Μεγαλυνάρια τῆς Ἑορτῆς·
«Ἀκατάληπτόν ἐστι...» μέχρι καί τοῦ στίχου·
«Κατελθόντ’ ἐξ οὐρανοῦ...», ἀπό δέ τοῦ στίχου·
«Λάμπρυνόν μου τήν ψυχήν...», ἀνά Τροπάριον
τῆς θ΄ ᾿Ωδῆς τοῦ Κανόνος τοῦ Εἱρμοῦ καί τοῦ
α΄ Τροπαρίου δευτερουμένων.
Εἱρμός θ΄ Ὠδῆς: «Θεοτόκε ἡ ἐλπίς... – Ἐν νόμῳ, σκιᾷ καί γράμματι...».
Ἐξαποστειλάριον: Τό Αὐτόμελον τῆς Ἑορτῆς·
«Ἐν Πνεύματι τῷ ἱερῷ...», τρίς.
Αἶνοι:
Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τῆς Ἑορτῆς·
«Νόμον τόν ἐν γράμματι...
– Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν...
– Κόλπων τοῦ Γεννήτορος...» εἰς 4, τό πρῶτον δίς.
Δόξα, Καί νῦν:
Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Ὁ ἐν χερσί πρεσβυτικαῖς...».
Δοξολογία:
Μεγάλη.
«Χαῖρε, κεχαριτωμένη...».
ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ
Ἀντίφωνα:
Τῆς Ἑορτῆς.
Ἀντίφωνον α΄.
Ἦχος β΄.
«Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν.
Ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου.
Ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου.
Διά τοῦτο εὐλόγησέ σε ὁ Θεός εἰς τόν αἰῶνα.
Δόξα... Καί νῦν...».
Ἀντίφωνον β΄.
Ἦχος ὁ αὐτός.
«Περίζωσαι τήν ῥομφαίαν σου ἐπί
τόν μηρόν σου δυνατέ.
Καί ἔντεινε καί κατευοδοῦ καί βασίλευε.
Τά βέλη σου ἠκονημένα δυνατέ·
λαοί ὑποκάτω σου πεσοῦνται.
Ῥάβδος εὐθύτητος ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου
Δόξα... Καί νῦν... Ὁ Μονογενής Υἱός...».
Ἀντίφωνον γ΄.
Ἦχος α΄.
«Ἄκουσον, θύγατερ, καί ἴδε,
καί κλῖνον τό οὖς σου.
Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν
οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου
ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ».
Εἴσοδος.
Εἰσοδικόν, Ἦχος β΄:
«Ἐγνώρισε Κύριος τό Σωτήριον αὑτοῦ ἐναντίον πάντων
τῶν ἐθνῶν. Σῶσον ἡμᾶς, Υἱέ Θεοῦ, ὁ ἐν ἀγκάλαις τοῦ
δικαίου Συμεών βασταχθείς, ψάλλοντάς σοι, Ἀλληλούϊα».
Μετά τήν Εἴσοδον.
Ἀπολυτίκιον:
Τῆς Ἑορτῆς· «Χαῖρε, κεχαριτωμένη...».
Κοντάκιον:
Ὁμοίως· «Ὁ μήτραν παρθενικήν...».
Τρισάγιον.
Ἀπόστολος:
Τῆς Ἑορτῆς· «Χωρίς πάσης ἀντιλογίας...» (Ἑβρ. ζ΄ 7-17).
Εὐαγγέλιον:
Ὁμοίως· «Ἀνήγαγον οἱ γονεῖς τό παιδίον Ἰησοῦν...» (Λουκ. β΄ 22-40).
Εἰς τό Ἐξαιρέτως:
«Θεοτόκε ἡ ἐλπίς... – Ἐν νόμῳ, σκιᾷ καί γράμματι...».
Κοινωνικόν:
«Ποτήριον σωτηρίου...».
«Εἴδομεν τό φῶς...», κτλ.
Ἀπόλυσις:
Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ.
|
πνεύματι πάντα θα την θυμάμαι να στέκεται στα τελευταία της απέναντι απο το παράθυρο της και να σταυροκοπιέται αμέτρητες φορές θωρώντας της Εκκλησιά της Υπαπαντής ...-Παναγιά μου Παπαντή μεγάλη η χάρη σου ....έλεγε και ξανάλεγε ολοένα ...σκορπίζοντας σπόρους Θεού στις εύφορες τότε παιδικές μας ψυχές ...Μια αληθινή ιστορία με επίκεντρό της αυτήν την μεγάλη ημέρα μας γυρίζει πίσω σε ευλογημένα μανιάτικα χώματα .Ας την ξαναθυμηθούμε.
-Ένα μεσημέρι καλοκαιριού πριν από πολλά χρόνια μια παρέα από παιδιά με τις σφεντόνες τους στις τσέπες ,τα πιο πολλά ξυπόλυτα και ηλιοκαμένα έπαιζαν ανέμελα κλέφτες και αστυνόμους ,αμπάριζα και μόρα σε όλες τις 
Τα χρόνια κύλησαν…τα παιδιά μεγάλωσαν έγιναν άντρες σωστοί ..από εκείνο το σουρούπωμα κανείς τους δεν είχε πολλά -πολλά με τον Γρηγόρη …μα κι αυτός είχε απομακρυνθεί από τους παλιούς του φίλους αλλά και από όλα τα ιερά συναπαντήματα μαζί τους στις γιορτές και τις Κυριακάδες …Πάντα μόνος στον καφενέ ,απόμακρος , σκληρός και ειρωνικός στο βλέμμα ,θύμιζε πάντα σε όλο το χωριό εκείνο το μάτι της Παναγιάς που έλειπε ,και που κάθε χρόνο σαράντα μέρες μετά το πρώτο Χριστός Ανέστη ,τους έκανε όλους να την κοιτούν θλιμμένοι φοβούμενοι πως κάποτε θα έρθει κάποιο κακό για το χωριό τους…
Αληθινή Ιστορία έτσι όπως μου την διηγήθηκε ο πατέρας μου , και έτσι όπως την διασκεύασα για.... τις ανάγκες μιας παιδικής ψυχής …
1. Την 2α του μηνός Φεβρουαρίου, αδελφοί μου χριστιανοί, η αγία μας Εκκλησία εορτάζει την τέταρτη Δεσποτική εορτή, την Υπαπαντή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πρώτη Δεσποτική εορτή είναι τα Χριστούγεννα, δεύτερη είναι η Περιτομή, τρίτη η Βάπτιση στον Ιορδάνη ποταμό και τέταρτη η Υπαπαντή. Είναι μεγάλη η εορτή αυτή, γιατί δεν είναι μόνο Δεσποτική, αλλά και Θεομητορική εορτή. Κατά λειτουργικό κανόνα που ακολουθεί η Εκκλησία μας, την άλλη μέρα μιάς Δεσποτικής εορτής, εορτάζουμε το πρόσωπο εκείνο που συνδέεται άμεσα με την εορτή αυτή. Επειδή σάς μίλησα άλλοτε για την Υπαπαντή, θα σάς μιλήσω σήμερα για τον άγιο Συμεών τον θεοδόχο, ο οποίος εορτάζει την άλλη μέρα της εορτής• γιατί αυτός «απάντησε» τον Κύριο, και γι᾽ αυτό η εορτή λέγεται Υπαπαντή.
