Τυπικόν της 7ης Mαρτίου 2012 7η Mαρτίου 2012

Τετάρτη: Τῶν ἐν Χερσῶνι ἐπισκοπησάντων  Ἁ­γίων Ἱερομαρτύρων  Ἐφραίμ,  Βασιλέως,  Εὐγενίου, Ἀγαθοδώρου,  Ἐλπιδίου,  Καπίτωνος καί  Αἰθερίου.

Ὅλαι αἱ Ἀκολουθίαι, ὡς προδιετυπώθησαν. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΩΝ ΔΩΡΩΝ Προοιμιακός – Τά· «Πρός Κύριον...». Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια:  1.– Τό Στιχηρόν Ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου·  «Τήν πνευματικήν ἀδελφοί...»,δίς καί τό ὁμόηχον Μαρτυρικόν·  «Πανεύφημοι Μάρτυρες...» . 2. – Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια· «Τῶν θείων Ἀποστόλων...  – Μεγάλη καί φρικτή...  – Χριστοῦ οἱ Ἀπόστολοι...» καί  3. – Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τοῦ Ὁσίου ἐκ τοῦ Μηναίου (8ῃ Μαρτίου)·  «Πάτερ Θεοφύλακτε Θεοῦ...  – Πάτερ Θεοφύλακτε τῆς γῆς...  – Πάτερ Θεοφύλακτε Θεόν...»  εἰς 4, τό πρῶτον δίς. Δόξα, Καί νῦν:  Τό συνακολουθοῦν Προσόμοιον Θεοτοκίον· «Χαῖρε ξένον ἄκουσμα Ἁγνή...». Καθεξῆς ἡ λοιπή Ἀκολουθία  καί ἡ Θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων.

Όταν δεν ζεις Χριστό...

Όταν δεν ζεις με τον Χριστό, ζεις μές στη μελαγχολία, στη θλίψη, στο άγχος, στη στενοχώρια. δεν ζεις σωστά.

Τότε παρουσιάζονται πολλές ανωμαλίες και στον οργανισμό.
Επηρεάζεται το σώμα, οι ενδοκρινείς αδένες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, το στομάχι.
Σου λένε: «Για να είσαι υγιής, πάρε το πρωί το γάλα σου, το αυγουλάκι σου, το βουτυράκι σου με δυο-τρία παξιμάδια». Κι όμως, αν ζεις σωστά, αν αγαπήσεις τον Χριστό, μ' ένα πορτοκάλι κι ένα μήλο είσαι εντάξει.
Το μεγάλο φάρμακο είναι να επιδοθεί κανείς στην λατρεία του Χριστού. Όλα θεραπεύονται. Όλα λειτουργούν κανονικά.

Η αγάπη του Θεού όλα τα μεταβάλλει, τα μεταποιεί, τα αγιάζει τα μεταστοιχειώνει.

Πηγή

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ: Η ΠΡOΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ - Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος, Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ποιμένων, Βηθλεέμ

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι ἡ Χριστιανορθόδοξη χρονική περίοδος τῆς νηστείας καί τῆς πνευματικῆς, ψυχικῆς καί σωματικῆς προετοιμασίας τῶν πιστῶν γιά τό Ἅγιο Πάσχα. Ὀνομάστηκε Τεσσαρακοστή, σέ ἀνάμνηση τῆς νηστείας τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στήν ἔρημο, ἡ ὁποία εἶχε διαρκέσει σαράντα ἡμέρες. Εἶναι ἡ ἀρχαιότερη ἀπό ὅλες τίς μεγάλες νηστεῖες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καθιερώθηκε τόν 4ο μ.Χ. αἰῶνα. Ἀρχικά διαρκοῦσε ἕξι ἑβδομάδες, ἐνῶ ἀργότερα προστέθηκε καί ἄλλη μία ἑβδομάδα. Διαρκεῖ συνολικά 48 ἡμέρες, μαζί μέ τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ξεκινᾶ τήν Καθαρά Δευτέρα καί τελειώνει τό Μεγάλο Σάββατο.

Βέβαια, ἡ ὀνομασία Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἤ Μεγάλη Σαρακοστή, δέν ὀφείλεται στή μεγάλη διάρκειά της, ἀλλά στήν μεγάλη σημασία τοῦ κοσμοσωτηρίου γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, καί σέ ἀνάμνηση τῶν παθῶν Του. Μέσα σέ αὐτό τό στάδιο τῶν ἀγώνων, μέ τή νηστεία, τήν ἐξομολόγηση, τήν προσευχή, τήν ἐλεημοσύνη, τίς συχνές ἀκολουθίες, καί ὅλα τα πνευματικά παλέματα προετοιμάζεται ὁ κάθε Χριστιανός γιά νά ἀναστηθεῖ κι αὐτός ἀπό τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες του.

Καί, με τη βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ξεκινᾶ αὐτό τό πνευματικό μας ὁδοιπορικό πρός τό Ἅγιο Πάσχα. Ἐγκαινιάζεται ἡ προετοιμασία μας μέ τό τριήμερο, πού εἶναι οἱ τρεῖς πρῶτες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τρεῖς ἡμέρες ἀπόλυτης νηστείας, ἀσιτίας, χωρίς καθόλου φαγητό καί νερό, κυρίως στή λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, στό γυναικεῖο κοινόβιο στή Βηθανία, ἀλλά καί σέ ἄλλα μοναστήρια τῶν Ἁγίων Τόπων. Εἶναι δύσκολό το τριήμερο αὐτό. Δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, ἀλλά βοηθᾶ μέ τόν καλύτερο τρόπο στήν ἔναρξη τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνα. Μοιάζει μέ πένθος, μιάς καί κόβονται ἐντελῶς οἱ σωματικές μας δυνάμεις καί τό μυαλό μας περιορίζεται μόνον στά πνευματικά. Οὔτε διακονίες, οὔτε διακονήματα τίς τρεῖς αὐτές πρῶτες ἡμέρες, παρά μόνον προσευχή καί ἀκολουθίες.

Ἔτσι λοιπόν, ἡ Καθαρά Ἑβδομάδα, ἤ ἡ Καθαροβδομάδα ὅπως ἐπίσης λέγεται -ἐπειδή οἱ πιστοί «καθαίρονται διά τῆς νηστείας»- εἶναι ἡ ἀρχή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μᾶς εἰσάγει σέ μιά περίοδο μετανοίας καί ἀποτοξίνωσης -σωματικῆς καί ψυχικῆς- μέ μοναδικό προσανατολισμό τόν Θεό καί τό Ἅγιο Πάσχα.

«Μετανοίας καιρός καί δεήσεως ὥρα», ὅπως λέει καί τό τροπάριο.

Ὅσοι, ἐδῶ στήν Ἁγία Γῆ, ζήσαμε καί προλάβαμε τούς παλαιούς ἁγιοταφίτες πατέρες, τόν γέροντα Σεραφείμ τόν Σαββαϊτη, τόν γέροντα Θεοδόσιο τῆς Βηθανίας, τόν π. Σωφρόνιο τόν τυπικάρη τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἀλλά καί πολλούς ἄλλους, διαπιστώσαμε πόσο πιστοί τηρητές ἦταν τῶν ἱερῶν κανόνων, τῆς νηστείας καί τοῦ ἱεροῦ πηδαλίου.

Ὁ π. Σεραφείμ νήστευε μέχρι τά 102 τοῦ χρόνια, ὁ μοναχός π. Φιλάρετος ὁ Κύπριος μέχρι τά 89 τοῦ χρόνια, ὁ π. Δαμασκηνός στόν Ἅγιο Σάββα μέχρι τά 90 του χρόνια, ὄχι μόνον αὐτοί, ἀλλά καί πόσοι ἄλλοι διακριτικοί πατέρες τῶν Ἱεροσολύμων…

Ἴσως σέ πολλούς φανεῖ ὡς ὑπερβολή, ὅμως ὑπῆρχαν καί ὑπάρχουν ἁγιοταφίτες πατέρες πού νήστευαν καί νηστεύουν μέ πλήρη ἀποχή ἀπό τροφή καί νερό ὅλη τήν πρώτη ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί κοινωνοῦσαν καί κοινωνοῦν τό πρῶτο Σάββατο τῶν Νηστειῶν.

Ἐμεῖς οἱ νεώτεροι ὡς ἀμαθεῖς καί ἀρχάριοι τους ρωτούσαμε: «Γιατί ἄραγε τόση ὑπερβολή στή νηστεία;».

Καί ἐκεῖνοι μᾶς ἀπαντοῦσαν τόσο σοφά καί πατερικά: «Διότι, ὅσο ὁ ἔξω ἄνθρωπος φθείρεται, τόσο ὁ ἔσω ἄνθρωπος -τουτέστιν ἡ ψυχή- ζωογονεῖται καί τρέφεται! Ὅσο παιδεύουμε τή σάρκα καί τήν κοιλία, τόσο ὠφελεῖται τό πνεῦμα». «Καλύτερα», ἔλεγαν, «νά φονεύσω ἐγώ τή σάρκα, παρά ἡ σάρκα νά φθείρει τήν ψυχή μου πού εἶναι ἀθάνατη!».

«Νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή οὐράνια χαρίσματα λαβών». Καθώς καί «ἐγκράτεια, ἐκγύμνασις καί τῆς τροφῆς λιτότης καί ἔγερσις ἑωθινή ἐστι μακροβιότης».

Ἦταν θυμάμαι Καθαροβδομάδα τοῦ 1995. Ἕνα μικρό γκρούπ Ἑλλήνων προσκυνητῶν εἶχε ἐπισκεφθεῖ, στή Μονή τῶν Ποιμένων, τόν γέροντα Σεραφείμ. Τούς ἔλεγε λοιπόν, μεταξύ ἄλλων: «…μήν εἶστε παιδιά μου πλεονέκτες, γιατί ἡ πλεονεξία θά φέρει κακό, θά ἐπιφέρει κρίση! Γιατί; Διότι αὐτό πού περισσεύει δέν εἶναι δικό σου, δέν εἶναι δικό μου, ἀλλά εἶναι τοῦ πτωχοῦ, εἶναι τῆς χήρας, τοῦ ὀρφανοῦ, τοῦ ἀρρώστου, τοῦ φυλακισμένου ἤ ὅποιου ἄλλου ἔχει ἀνάγκη. Δέν εἶναι γιά τίς τράπεζες τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά γιά ἀποταμίευση μέσω ἐλεημοσυνῶν στίς τράπεζες τῶν οὐρανῶν!». Πόσο ἐπίκαιρα εἶναι στίς ἡμέρες μας τά λόγια τοῦ γέροντα Σεραφείμ,; Πόσο ἀληθινά ἀκούγονται τά λόγια του, ἐδῶ πού ἔχουμε φθάσει παγκοσμίως;

Μόλις ἔμπαινε ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή μᾶς προέτρεπαν οἱ πατέρες σέ ἀκόμα περισσότερη προσευχή. Μᾶς προέτρεπαν σέ ἐντονότερη ἀνάγνωση καί μελέτη τῶν θείων γραφῶν, τῶν συναξαρίων, τῶν βίων τῶν ἁγίων μας. «Εἶναι σπουδαία τροφή», μᾶς ἔλεγαν, «τροφή θρεπτική-βιταμινούχα τῆς ψυχῆς».

Εὐλογημένοι μας ἀδελφοί,

δί’ εὐχῶν ὅλων των ἁγίων, εἴθε αὐτή ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή πού ξεκινᾶ νά εἶναι σαρακοστή νέας ἀρχῆς, κάθαρσης, ἁγιασμοῦ, μετανοίας εἰλικρινοῦς, θέωσης καί ψυχοσωματικῆς μας ἀνάτασης καί ἀνάστασης ἀπό τήν κάτω Ἱερουσαλήμ πρός τήν ἄνω.

Ἀμήν, γένοιτο.

Συγγραφεύς: Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος, Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ποιμένων, Βηθλεέμ

πηγή

ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΙΔ’-Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ  ΙΔ’

Το παρακάτω συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους θα το μεταφέρουμε όπως ακριβώς δημοσιεύθηκε στο Ελληνοχριστιανικό νεανικό περιοδικό «Προς την Νίκην», το έτος 2000.

ΘΑΥΜΑ…

Τρομάρα μας. Δεν τη γλυτώνουμε…

Το διαισθάνονταν οι κάτοικοι των Φιλιατρών, πως θα το πλήρωναν το σαμποτάζ των ανταρτών, πούχαν στήσει τις προάλλες ενέδρα στους Γερμανούς κι είχαν σκοτώσει κάπου 100 στρατιώτες, λίγο πιο έξω από την πόλη τους. Όπως και σ’ άλλους τόπους στην περίοδο της Κατοχής θα το πλήρωναν με φοβερά αντίποινα.

Αλλοίμονό μας!

Κοίταζε ο ένας τον άλλο μ’ απελπισία. Κλάψες ακούγονταν απ’ τις γυναίκες. Ως και τα μικροπαίδια είχαν μαραθεί, βλέποντας τους μεγάλους σ’ αυτό το χάλι.

Ωστόσο η διαταγή είχε δοθεί από το στρατηγείο της Τρίπολης, επείγουσα κι ανελέητη. Κι είχε διαβιβασθεί εν τω άμα στον Κοντάου, τον τρομερό φρούραρχο των Φιλιατρών. Κι εκείνος την είχε γνωστοποιήσει στο Επιτελείο του, σκληρούς ναζιστές, ο ένας φανατικότερος από τον άλλο.

Κατ’ εκείνη τη διαταγή την άλλη ημέρα πρωί –Ιούλιο του 1944- θα εκτελούσαν οι Γερμανοί, χωρίς καμμιά διαδικασία, τους επικεφαλείς της πόλης. Και θα έστελναν 1500 άνδρες στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων στη Γερμανία… Και τέλος, θα έβαζαν φωτιά απ’ άκρη σ’ άκρη στα Φιλιατρά.

Κάτι άρχισε να διαρρέει για τη μελλούμενη συμφορά κι ο κόσμος περίτρομος κλείσθηκε στα σπίτια του και δεν ήξερε τι να κάνει.

Τόμαθε στην Τρίπολη κι ο ιεροκήρυκας π. Θεόδωρος Κωτσάκης, που καταγόταν από τα Φιλιατρά, κι αμέσως κινήθηκε για να γλυτώσει την πατρίδα του. Με ένα διερμηνέα πήγε στο Στρατηγείο.

Φύγετε, τούπε μία Ελληνίδα που ήταν εκεί, γυναίκα που ήξερε. Φύγετε…Φύγετε το ταχύτερο.

Χαλούσε ο κόσμος μεσ’ το Γραφείο του Στρατηγού. Βαρειές φωνές στη διαπασών, γροθιές στο τραπέζι…

Κανέναν δε δέχεται. Κανέναν δε θέλει… Άλλη ώρα… Φύγετε τώρα…

Είδε κι απόειδε ο π. Θεόδωρος και σηκώθηκε κι έφυγε.

Σώσε μας, Άγιε Χαράλαμπε! Βγήκε από τα βάθη του εναγώνια δέηση.

Άρχισε να ειδοποιεί έναν-έναν τους Φιλιατρινούς, μέσ’ την Τρίπολη να επικαλεσθούν τον πολιούχο των Φιλιατρών Άγιο Χαράλαμπο, να κάνει θαύμα. Κι ο ίδιος ξενύχτησε στην προσευχή.

«Ιερομάρτυς ένδοξε Χαράλαμπε, ρύσαι τους τιμώντάς σε…πάσης περιστάσεως και δεινών κινδύνων ταις προς Χριστόν λιταίς σου…Σε γαρ προστάτην κεκτήμεθα…».

Άκουσε ο Άγιος κι έσπευσε και κατέβηκε στα έρμα τα Φιλιατρά. Κι ήρθε ίσια και μπήκε κατευθείαν μέσ’ το υπνοδωμάτιο του Κοντάου. Και του εμφανίστηκε την ώρα που εκείνος έχοντας οργανώσει το όργιο αίματος της άλλης ημέρας, κοιμόταν ήσυχος. Στάθηκε μπρος του ολοζώντανος, σεβάσμιος και ιλαρός, με τα άμφιά του, με την άσπρη μακριά γενειάδα του. Και του μίλησε:

Μην εκτελέσεις τη διαταγή.

Ο Γερμανός ξύπνησε απότομα και αιφνιδιασμένος. Κοίταξε γύρω, πάνω…

- Όνειρο ήταν, είπε και γύρισε απ’ το άλλο πλευρό.

Νάσου όμως ο άγιος πάλι.

Μην εκτελέσεις τη διαταγή.

Πετάχτηκε τώρα απ’ το κρεβάτι του κατασαστισμένος κι έτριψε τα μάτια του.

Τι λέει αυτός ο παπάς;

Ξανάπεσε όμως και τον ξαναπήρε ο ύπνος, όταν για τρίτη φορά του παρουσιάστηκε ο Γέροντας. Το ίδιο κοφτός και επιτακτικός.

Μην εκτελέσεις τη διαταγή.

Χορός λογισμών άρχισε στο Γερμανό, που τάχε χαμένα.

Να μην εκτελέσω τη διαταγή; Και νάθελα θα το μπορούσα; Κι ο Στρατηγός της Τρίπολης; Θα με τιμωρήσει οπωσδήποτε…

Δεν θα τιμωρηθείς, του μίλησε ο άγιος καρδιογνωστικά. Θα φυλάξω και σένα και τους στρατιώτες σου. Θα γυρίσετε όλοι στα σπίτια σας με το καλό κάποια μέρα.

Ο Κοντάου συγκλονίστηκε ολόκληρος από το λόγο, αλλά δεν υποχώρησε.

- Περίεργα πράγματα εδώ στην Ελλάδα!

Έπεσε στο κρεβάτι του κι έκλεισε πάλι τα μάτια του, για να τον πάρει ο ύπνος. Μα ο οργανωτής της σφαγής δεν είχε πια ύπνο. Όνειρα είχε εφιαλτικά. Φαντάσματα έβλεπε, αίματα, άθαφτα πτώματα. Κατάρες άκουγε, θρήνους, φρικτά βογγητά κάπου εκεί παραδίπλα του, μέσα στο σπίτι του.

Αναπήδησε αξημέρωτα από το κρεβάτι του τρέμοντας.

Έχω και οικογένεια…Μήπως το κρίμα πέσει…

Βημάτισε μεσ’ το δωμάτιό του, κρατώντας το κεφάλι του, που τούχε γίνει βαρύ από τον πονοκέφαλο. Τούρθε και σκοτοδίνη, αλλά τέλος δεν τόβαλε κάτω ο Ναζί.

Δεν πάει να λέει ο,τι θέλει! Είπα πως θα κάψω τα Φιλιατρά, άναψε το πείσμα της ράτσας του. Δεν λέω και ξελέω εγώ.

Πλάγιασε μήπως μπορέσει να κοιμηθεί και συνέλθει. Μόλις όμως έκλεισε τα μάτια του νάσου ο Άγιος ξανά μπροστά του αυστηρότερος.

Μην εκτελέσεις τη διαταγή, τον πρόσταξε αμείλικτα. Είναι αθώοι οι Φιλιατρινοί.

Ο Κοντάου τα χρειάστηκε τώρα, στην τέταρτη τούτη εμφάνιση. Άρχισε να περιφέρεται έντρομος μέσ’ το δωμάτιό του.

- Κάποιον προστάτη θάχουν. Κάποιον Άγιο πιστεύουν τούτοι οι άθλιοι.

Μόλις άρχισε να χαράζει πήρε τηλέφωνο στο Στρατηγείο της Τρίπολης.

Δεν θάθελα να αντιταχθώ στη διαταγή σας Στρατηγέ. Αλλά επιτρέψατέ μου να σας αναφέρω τι μου συνέβη τη νύχτα.

Είχε ετοιμασθεί να αντιμετωπίσει εξοργισμό, απειλές, καθαίρεση άμεση κ.λπ. Αλλά βρέθηκε μπρος σ’ ένα όλως διόλου αλλαγμένο στρατηγό.

Πες μου, μίλαγε από την άλλη μεριά του σύρματος, χωρίς αντίδραση ο τραχύς στρατηγός, θέλοντας να μάθει λεπτομέρειες. Πες μου λοιπόν…

Είχε συμβεί το αναπάντεχο: Την ίδια νύκτα ο Άγιος Χαράλαμπος είχε παρουσιαστεί και στην Τρίπολη, στο Γενικό Στρατηγό, καθ ὅλα όμοιος, όπως τον περιέγραψε ο φρούραρχος απ’ τα Φιλιατρά, δίνοντας και σ’ αυτόν με την ίδια ισχύ την εντολή: «Μην εκτελέσεις τη διαταγή».

Η συγκυρία τους χτύπησε φοβερά, κι ας μη καταλάβαιναν οι Γερμανοί ούτε γρυ από τέτοια. Κι απ’ εκείνη την ώρα, μπορούσαν δεν μπορούσαν δε λειτουργούσαν πια, φρούραρχος και στρατηγός, σαν στρατευμένοι του Χίτλερ.

«Αναστέλλω την καταστροφή των Φιλιατρών…» εκδόθηκε και μεταδόθηκε απ’ τον ασύρματο του Στρατηγού διαταγή κατεπείγουσα από την Τρίπολη στα Φιλιατρά…

Πήραν τους δρόμους έξαλλοι από χαρά οι Φιλιατρινοί με την είδηση. Γιόμισαν πανηγυρίζοντας την αγορά και τις πλατείες και τις εκκλησίες πλήθη κόσμου. Ρίχνονταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Καμπάνες χτυπούσαν. Ψέλναν, κλαίγανε από συγκίνηση.

Μεγάλη η Χάρη Του! – Θαύμα, ε;

Κι ήταν θαύμα! Ο Κοντάου ζήτησε νάρθουν μπροστά του οι ιερείς της πόλης. Και τους διηγήθηκε για το σεβάσμιο παπά, που επενέβη υπέρ τους μέσα στη νύκτα. Και τους τον περιέγραψε και τους ρωτούσε επίμονα ποιός ήταν. Δεν ικανοποιήθηκε όμως, όπως φάνηκε, από τις απαντήσεις τους και έτσι την άλλη μέρα πήρε αράδα τις εκκλησίες, ψάχνοντας να δει στις εικόνες εκείνον τον Άγιο της νύκτας.

Πήγε στον Άγιο Γιάννη, στον Άγιο Νικόλαο, στον Άγιο Αθανάσιο και τελευταία στην Παναγία. Προχώρησε κι εδώ όπως και πριν ο Γερμανός, περιεργαζόμενος εικόνες, εικονοστάσια, τοιχογραφίες… Έξαφνα στάθηκε σαν να καρφώθηκε μπρος στο προσκυνητάρι του Αγίου Χαράλαμπου. Είχε αναγνωρίσει μονοστιγμής στην μορφή του το νυκτερινό σεπτό του επισκέπτη.

Αυτός είναι, είπε μισοσβησμένα  και στάθηκε προσοχή, κτυπώντας δυνατά το πόδι του.

Σκέπασε ύστερα το μουσκεμένο από τον ιδρώτα του πρόσωπό του και άρχισε   να μιλάει στη γλώσσα του για ώρα, εξουθενωμένος.

Άναυδοι τον παρακολουθούσαν όλοι τους, κι όταν τελείωσε, του εξιστόρησαν τα του Αγίου, αγιότητα, ομολογία του, μαρτύριό του…

Θαμπώθηκε ο Γερμανός. Σείστηκε εντός του ο ναζισμός του…

Υπάρχει Θεός! «Θεός θαυμαστός εν τοις Αγίοις Αυτού» στην Ορθοδοξία! Πέρασε το μήνυμα στον αναθρεμμένο με το πνεύμα του Νίτσε νεοβάρβαρο. Μήνυμα αξέχαστο.

Μετά τον πόλεμο ο Κοντάου ερχόταν για χρόνια στα Φιλιατρά με την οικογένειά του. Προτιμούσε την ημέρα της γιορτής του Αγίου. Μαζί με τους Φιλιατρινούς ευχαριστούσε κι αυτός τον Άγιο Χαράλαμπο, παραδεχόμενος το θαύμα.

Τις οίδε μέσα στην ψυχή του ποιό θαύμα μπορεί νάγινε.

Α. Απελεύθερος

Σημ. Τα στοιχεία είναι παρμένα: 1) από τις διηγήσεις των Φιλιατρινών, που έζησαν το θαύμα το 1944 και 2) από τα βιβλία: α) του Ανδρέα Μιχαλοπούλου, «Θεόδωρος Κωτσάκης» και β) Θεοτέκνης Μοναχής «Το Συναξάρι του Αγίου Χαραλάμπους», 3) από άρθρο του Βασ. Μουστάκη στο περιοδικό «Εφημέριος», έτους 1964, αριθ. 22 «Ένα θαύμα» και δ) του Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας Στεφάνου: «Ο Άγιος Χαράλαμπος».

(Συνεχίζεται...)                      

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Tέσσερις τάσεις στην θεολογία και ζωή της Εκκλησίας και το ησυχαστικό βίωμα της ορθοδοξίας

Του Γέροντος Εφραίμ, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου*

Πρώτη, αυτή των ευσεβιστών, ηθικιστών.
Οι άνθρωποι αυτοί που υπήρχαν πάντοτε σε όλες τις εποχές δίνουν βαρύτητα στον τύπο, έχουν μία εξωτερικά ηθική ζωή, αλλά δεν γνωρίζουν ουσιαστικά τί σημαίνει καθαρότητα της καρδίας. Μένουν στον τύπο και δεν εισχωρούν στην ουσία. Νομίζουν ότι η θέωση του ανθρώπου είναι ένα ηθικό γεγονός και όχι μία οντολογική κατάσταση, πραγματική μετοχή του ανθρώπου στις άκτιστες ενέργειες του Θεού.

Στην δεύτερη τάση κατατάσσονται αυτοί που εκφράζουν την λεγόμενη αισθητική θεολογία. Είναι άνθρωποι με υψηλή διανόηση και κουλτούρα· άνθρωποι της τέχνης, της ποίησης, της μουσικής. Θέλουν να συνδέσουν την θεολογία με την τέχνη, ώστε η θεολογία να γίνει η θεραπαινίδα της τέχνης. Δηλαδή η θεολογία της Εκκλησίας μας να γίνει ποιητική, συγγραφική και μουσική. Ας τονίσουμε όμως ότι η Ορθοδοξία και συνεπώς η θεολογία δεν είναι τέχνη και πολιτισμός, αλλά παράγει τέχνη και πολιτισμό. Η οποιαδήποτε τέχνη και η ίδια η ζωή μας πρέπει να συνδέεται με την Εκκλησία και από εκεί να παίρνει «τό ύδωρ το ζών»

Τρίτη τάση είναι αυτή των παραδοσιαρχικών. Αυτοί επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στον τύπο της Πατερικής παραδόσεως, αλλοιώνουν όμως την ίδια παράδοση στην πράξη. Δεν καταλαβαίνουν την Παράδοση ως οργανική και δυναμική συνέχεια της Εκκλησίας. Ταυτίζουν τον εαυτό τους με το ένδοξο παρελθόν της Παραδόσεως, δεν ζούν όμως αυτήν την Παράδοση. Είναι αυτοί που είναι γνώστες της ορθοδόξου θεολογίας, δεν την εφαρμόζουν όμως στην ζωή τους. Ομιλούν μέν συνέχεια για επιστροφή στις παραδόσεις και τους Πατέρες, δεν έχουν όμως βιώσει την θεία Χάρη, που είχε σκηνώσει στους Πατέρες και τους ενέπνεε σε κάθε λόγο και δραστηριότητά τους. Έτσι αποδεικνύονται κίβδηλοι, ή όπως θα έλεγε ο απόστολος Παύλος «κύμβαλα αλλαλάζοντα»

Στην τέταρτη τάση κατατάσσονται αυτοί που ομιλούν για παροντική θεολογία. Μετατοπίζουν το κέντρο βάρους από την θεολογία στην ανθρωπολογία και την κοινωνιολογία. Αυτοί πρεσβεύουν το τέλος της Πατερικής θεολογίας, και προσπαθούν να ομιλήσουν με νέα θεολογία για τα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας, τα οποία νομίζουν ότι δεν μπορεί να τα επιλύσει η Πατερική θεολογία. Θεωρούν ότι ο λόγος της Εκκλησίας είναι κλειστός, στατικός και δεν πιστεύουν ότι αυτό που τροφοδοτεί την Εκκλησία είναι τα έσχατα· ότι μόνο με το πρίσμα της εσχατολογίας έχει νόημα και η ιστορία του κόσμου.

Παράλληλα όμως παρατηρείται σε πολλούς τα τελευταία χρόνια μία βαθύτερη γνώση της Πατερικής παραδόσεως, και προπάντων του ησυχασμού ως αυθεντικού, πρακτικού βιώματος. Το βίωμα αυτό, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή του Ευαγγελίου στην εποχή μας, η βίωση της θείας Χάριτος, που εξασφαλίζει στον άνθρωπο την καρποφόρα ένταξή του στο Σώμα της Εκκλησίας με πληρότητα αληθινής ζωής και αναφαίρετης χαράς κατά την κοινωνία του με τα άλλα πρόσωπα. Τότε ο άνθρωπος γίνεται εκκλησιολογική και ευχαριστιακή υπόσταση, αληθινό πρόσωπο κατ'; εικόνα του απολύτου και αιωνίου προσώπου του Χριστού.

Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι όσοι ανήκουν στις τέσσερις κατηγορίες που αναφέραμε έχουν μία διανοητική σχέση με τον Θεό, επαναπαύονται σε αυτήν και νομίζουν ότι γνωρίζουν τον Θεό. Δεν έχουν όμως επιτύχει την κοινωνία με τον Θεό, που σχετίζεται με την όλη τους ύπαρξη και κυρίως με την νοερά ενέργεια στην καρδιά τους, αλλά ούτε την ουσιαστική κοινωνία με τον συνάνθρωπο. Οι άγιοι Κολλυβάδες Πατέρες μας τόνιζαν ότι το πνευματικό κέντρο του ανθρωπίνου προσώπου είναι η καρδία και όχι ο εγκέφαλος. Εκεί διαδραματίζονται όλα τα μυστήρια του αοράτου πολέμου, της αναγεννήσεώς μας, της ενοικήσεως της θείας Χάριτος. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι η καρδία του ανθρώπου είναι κέντρο φυσικό, παραφυσικό και υπερφυσικό. Ο ίδιος ο Χριστός μας αποκαλύπτει ότι η βασιλεία του Θεού «εντός ημών εστιν». Οι Κολλυβάδες επέμεναν στην συχνή θεία Κοινωνία, γιατί γνώριζαν ότι στο ευχαριστιακό Σώμα του Χριστού ενώνεται αρρήτως και αδιαιρέτως η θεία με την ανθρώπινη φύση, βιώνεται το ομοούσιο της ανθρωπότητος, τελεσιουργείται το μυστήριο της θεώσεως.

Οι άνθρωποι που ζούν και προσφέρουν μία φαλκιδευμένη, νοθευμένη Ορθοδοξία, πρέπει να εναρμονισθούν με την ζωογόνο Πατερική παράδοση, που είναι αυτή των Κολλυβάδων του 18ου αιώνα, των Ησυχαστών του 14ου αιώνα, των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Οι Κολλυβάδες γίνονται έτσι και σήμερα πνευματικοί οδηγοί μας για την σωστή συνέχιση της πορείας μας μέσα στην αυθεντική Πατερική παράδοση.

Το πνεύμα των Πατέρων παραμένει πάντοτε το ίδιο. Ανάλογα όμως τις κοινωνικές, πολιτικές, πολιτισμικές συνθήκες κάθε εποχής οι Πατέρες βιώνοντας την θεία Χάρη, την κοινωνία με τον προσωπικό Θεό διατυπώνουν και τις θέσεις τους κατά τον διάλογο με τα φιλοσοφικά, θρησκευτικά και κοινωνικά ρεύματα της εποχής τους. Η διατύπωση των δογμάτων και η ερμηνεία της οδού της μετανοίας διαμορφώνεται κάθε φορά με σύγχρονη και δυναμική ορολογία δίχως να αλλοιώνεται η ουσία του Ευαγγελικού κηρύγματος, που πάντοτε ήταν, «μετανοείτε, ήγγικε η βασιλεία των ουρανών».

*Από το κεφάλαιο «Οι Κολλυβάδες στην ιστορία και το παρόν» στο βιβλίο του "Αθωνικός Λόγος".

πηγή

Ένας λαϊκός Γέροντας της Αθήνας

Αυτοί που εργάσθηκαν στην Εκκλησία χωρίς καθέδρες και πτυχία.

Αυτός ο μπαλωματής (επιδιορθωτής παπουτσιών) είναι άξιος συνάδελφος και διάδοχος ενός άλλου, αγιασμένου μπαλωματή, που γνώρισε ο άγιος Αντώνιος ο Μέγας τον 4ο αι. μ.Χ. Τούτος, ο δικός μας, έστησε το μικρό του "κρυφό σχολειό" και πρόσφερε στους ενδιαφερόμενους κομμάτια από τους πιο πολύτιμους πνευματικούς μας θησαυρούς!

Ας προβληματίσει το κείμενο όποιον ενδιαφέρεται για την πνευματική προκοπή των συνανθρώπων του, μα και τη δική του... Βέβαια, χρειάζεται προσοχή, δηλαδή ταπεινή καρδιά, για να μη νομίζω πως είναι κάποιος φωστήρας που θα φωτίσω τους άλλους, αλλά να ξέρω πως κι εγώ είμαι ένας μικρούλης μαθητής των αληθινών διδασκάλων, των αγίων, και φυσικά του Ενός Δασκάλου όλων, του Χριστού.

Ας το προσέξουν επίσης και οι παπάδες, όσοι δεν κάνουν αυτό που μπορούν, αν και στις μέρες μας έχουμε, δόξα τω Θεώ, αρκετούς αγωνιστές και στο φιλανθρωπικό τομέα και στον πνευματικό(δε διαφέρουν στην πραγματικότητα, είναι οι δύο όψεις της ίδιας προσφοράς). Και φυσικά, ας το προσέξω κι εγώ, που δεν είμαι καθόλου καλύτερος απ' τους υπόλοιπους. Διάβασε λοιπόν, ψυχή μου.

Ο κυρ-Ηλίας ο μπαλωματής

Φωτο (άγνωστου) από εδώ

Ο γέροντας Αμφιλόχιος πάντα μας παρώτρυνε σε ιεραποστολικούς αγώνες:
-Οι γείτονες Τούρκοι, οι περισσότεροι είναι αδελφοί μας εξωμότες. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε στον χαμό του μωαμεθανισμού. Να έχουμε και το σχήμα των μοναχών και την ιερωσύνη. Παράλληλα να επιδοθούμε σε διάφορα ταπεινά επαγγέλματα -κτίστες, μαραγκοί, σαμαράδες, ράπτες, τσαγκάρηδες, ρολογάδες- και να περάσουμε στην Μικρά Ασία ζητούντες τάχατες καλύτερη τύχη. Με το πρόσχημα αυτό εξηγούμε στον φτωχό πελάτη την πίστη των πατέρων του. Ίσως σας φαίνονται δύσκολα μέχρι ακατόρθωτα, αλλά, αν δεν επιτείνουμε τις προσπάθειες, αυτά τα ταπεινά επαγγέλματα θα τα χρησιμοποιήσουν άλλοι, για να διαστρέψουν την πίστη του λαού. Πιστεύσατέ με πως πίσω από τα μικρά κρύβονται μεγάλα, ενώ πίσω από τα μεγάλα δεν υπάρχει πολλές φορές τίποτες. Μη ξεχνάτε πως το λίγο κρασί του Οδυσσέα τύφλωσε τον Κύκλωπα.

["Ν": εννοείται πως το κίνητρο μιας τέτοιας παρότρυνσης είναι καθαρά και μόνο η σωτηρία του πλησίον και καθόλου κάτι πονηρό, επεκτατικό ή πολιτικό].

Πράγματι, η αυγουλού στην λαϊκή διδάσκει τον δικό της Θεό, τον Ιεχωβά. Ο ξενοδοχειακός υπάλληλος προσφέρει καφέ στους πελάτες και τους ανοίγει συζήτηση για την πίστη τωνευαγγελικών. Εκεί όμως που διαπίστωσα πως τα όνειρα του Γέροντα δεν είναι ουτοπία, αλλά πραγματικότητα, ήταν στην φοιτητική μου γειτονιά, στην Ακαδημία Πλάτωνος των Αθηνών. Κάθε Κυριακή και μικρογιορτή ο κυρ-Ηλίας πρώτος στην εκκλησία, πάντα όρθιος και με την καλή αλλοίωση στο πρόσωπό του. Έλεγα καθ’ εαυτόν: «Νεωκόρος, επίτροπος ή ευλαβής είναι;».

Στην γιορτή της ανακομιδής των λειψάνων του αγίου Γεωργίου, στις 3 Νοεμβρίου, ο παπα-Γιώργης, που διέθετε κάποια παιδεία ως απόφοιτος Ριζαρείου, απηύθυνε στο εκκλησίασμα λίγα λόγια. Εντελώς απερίσκεπτα είπε πως το αίμα του αγίου Γεωργίου μας καθαρίζει από την αμαρτία. Εξανέστη ο κυρ-Ηλίας: «Ούτε τον ίδιο δεν έσωσε. Μόνο το αίμα του Ιησού Χριστού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία». Τότε σκέφθηκα: «Ο κυρ-Ηλίας είναι απλώς ενορίτης και όχι κάποιος υπηρέτης του ναού» και άρχισα να το ψάχνω το πράγμα.

Τελικά ήταν ο μπαλωματής της γειτονιάς. Είχε ένα πολύ μικρό μαγαζί και διώρθωνε παπούτσια παλιά. Παρατήρησα την φτωχολογιά να μπαινοβγαίνει στο μαγαζάκι του κυρ-Ηλία όπως σε σημερινό σούπερ-μάρκετ, και το απόβραδο γύρω από τον πάγκο, από την μέσα μεριά τον κυρ-Ηλία με την άσπρη του ποδιά να ράβη παπούτσια κι από την άλλη πέντ’-έξι άνδρες να ακροάζωνται ανάγνωση. Λέγω: «Δεν πάει άλλο. Πρέπει το βράδυ με κάποια παπούτσια για διόρθωση ν’ ακούσω τι μελετούνε». Πράγματι, ένας ηλικιωμένος θεολόγος διάβαζε κι εξηγούσε την Φιλοκαλίαν σ’ αυτούς τους φιλόκαλους ανθρώπους. Την άλλη μέρα μαζί με τα διωρθωμένα υποδήματα συνεχάρην τον μπαλωματή για την συντροφιά του.

- Αφού δεν μας δίνει η Εκκλησία τους θησαυρούς της, θ’ απλώσουμε εμείς οι λαϊκοί βέβηλα χέρια να τους αρπάξουμε.
Ρώτησα στην γειτονιά:
- Τι εστί κυρ-Ηλίας;
Και μου απήντησαν:
- Ο πνευματικός μας. Στις δυσκολίες μας σ’ αυτόν προστρέχουμε.
Δεν ξεύρω το τέλος του, αλλά σίγουρα θα πάσχασε στην βασιλεία των ουρανών, γιατί "των τοιούτων εστί" [=ανήκει σ' αυτούς που είναι έτσι], σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας.

Από το βιβλίο του π. Γρηγορίου, ηγουμένου της Μονής Δοχειαρίου, «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας» (Η ΖΩΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΑΣΚΗΤΕΨΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ - Η ΖΩΗ ΑΣΚΗΤΩΝ ΠΟΥ ΑΓΙΑΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ)

Α΄ έκδοση Σεπτέμβριος 2010

Ιερά Μονή Δοχειαρίου,

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

πηγή

Δέκα άγνωστοι και ανώνυμοι άγιοι!

Ό Κύριλλος Μοναχός, Γέροντας της Καλύβης «Τίμιος Σταυρός» των καλλιτεχνών αγιογράφων Ανανιαίων και Δίκαιος της Ιεράς Σκήτης της Άγιας Αννης, κατά το σωτήριον έτος 1977-78, μας διηγήθηκε ότι στις 20 του μηνός Σεπτεμβρίου 1977, ήρθε στο Κυριάκο - κεντρικός Ναός της Σκήτης - ένας Λιβανέζος χριστιανός ορθόδοξος, ό όποιος είπε ότι, λόγω της εμπόλεμης καταστάσεως στην πατρίδα του, ήταν πρόσφυγας κι έμενε στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας.
Ό Λιβανέζος ζήτησε από το Δίκαιο Πατέρα Κύριλλο, να του δείξει το δρόμο πού οδηγεί στην κορυφή του Άθωνα. Ό Π. Κύριλλος πρόθυμα έδειξε το δρόμο που ζητούσε και ευλαβές αυτός προσκυνητής ξεκίνησε για την κορυφή, ή οποία φτάνει τα 2.030 μ. ύψος και επειδή χρειάζονται περισσότερο από 4 ώρες οδοιπορία, από την Αγιάννα μέχρι να φθάσει στην κορυφή, όπου υπάρχει και μικρό εκκλησάκι έπ' ονόματι της «Μεταμορφώσεως του Κυρίου», έπρεπε να φύγει πρωί.

Για το λόγο αυτό, ό Λιβανέζος έφυγε πολύ πρωί και το βραδάκι γύρισε πάλι στο «Κυριάκο» της Σκήτης, φιλοξενήθηκε και κοιμήθηκε.
 Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία λειτουργία, ετοιμάστηκε για να φύγει, αλλά θυμήθηκε να ρωτήσει κάτι πού δεν μπόρεσε να καταλάβει και πού του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Έτσι μπροστά και σε άλλους Πατέρες της Σκήτης, με τα λίγα σπασμένα Ελληνικά πού μιλούσε είπε, πώς όταν κατέβαινε από την κορυφή του Άθωνα, στην τοποθεσία πού λέγεται «Βαβύλα» εκεί πού αρχίζει ό πολύς κατήφορος, αισθάνθηκε υπερβολική κούραση και θέλησε λίγο να καθίσει να ξεκουραστεί. εκεί πού πήγε να βρει κατάλληλο μέρος, ξάφνου βλέπει μπροστά του ένα σπίτι από το όποιο βγήκαν δυο σεβάσμιοι μοναχοί οι οποίοι τον δέχθηκαν μέσα στο σπίτι και του πρόσφεραν σύκα νωπά φρέσκα και το κρύο νερό, έφαγε και ήπιε το κρύο νερό και όπως είπε, τόση γλύκα και νοστιμιά αισθάνθηκε πού δεν μπορούσε να την περιγράψει, αλλά και κατά περίεργο τρόπο όλη ή κούραση πού είχε, μετά από το κέρασμα, εξαφανίστηκε.
Μέσα στο Καλύβι αυτό είδε δέκα σεβάσμιους Μοναχούς, τους οποίους είδε να στηρίζονται, ό καθένας τους, πάνω σε μια γυριστή στη μέση μονόξυλη μαγκούρα και με το κομποσχοίνι στο χέρι όλοι να προσεύχονται.
Τους ρώτησε, πόσον καιρό έχουν πού μένουν εκεί; Κι αυτοί του απάντησαν πώς έχουν πάρα πολλά χρόνια, και δεν κάνουν σχεδόν καμιά άλλη εργασία, παρά μόνον προσεύχονται για όλο τον κόσμο. Αυτό κίνησε την περιέργεια του Λιβανέζου, κι όταν έφυγε σ' όλο το δρόμο, όπως έλεγε, σκέφτονταν αυτό πού του είπαν ότι έχουν πολλά χρόνια εκεί προσευχόμενοι , ενώ ή ηλικία τους δεν έδειχνε να είναι και πολύ μεγάλη και για αυτό ρωτούσε το Δίκαιο και τους Πατέρες; Πώς του είπαν αυτοί οί Μοναχοί πού φαίνονταν να είναι της ίδιας ηλικίας, ασκητεύουν πάρα πολλά χρόνια εκεί;
Ό Δίκαιος Πατήρ Κύριλλος, και οί άλλοι Πατέρες της Σκήτης έμειναν έκθαμβοι και κατάπληκτοι, από την αποκάλυψη αυτή, πού προφανώς ό Πανάγαθος Θεός «κρίμασιν οις Αυτός οίδε» έδειξε στο Λιβανέζο, διότι όλοι γνωρίζουν, πώς στο μέρος εκείνο δεν υπάρχει ούτε σπίτι, ούτε Μοναχοί να μένουν εκεί κοντά στην περιοχή αυτή.
Τότε όλοι μ' ένα στόμα και μια καρδιά δόξασαν το Θεό και είπαν στον ξένο ευλαβή προσκυνητή : «Αδελφέ, δώσε δόξα και ευχαριστία στο μεγαλοδύναμο και παντοδύναμο Κύριο και Θεό μας, πού σε αξίωσε να ιδείς εκλεκτούς δούλους και Αγίους Του, διότι αυτούς πού είδες εσύ χθες δεν ήσαν Μοναχοί, άλλα ήσαν Άγιοι και Όσιοι Πατέρες του Όρους, τους οποίους κανείς από μας δεν αξιώθηκε να δει, αλλά κατά καιρούς έχουν φανερωθεί σε μερικούς ευλαβείς Μοναχούς και σε καλούς και ευλαβείς χριστιανούς προσκυνητές, ένας από τους οποίους φαίνεται πώς θα είσαι και συ!
Ό Λιβανέζος αναχώρησε ευλογών και δοξάζων τον Θεόν, τον «θαυμαστόν εν τοις Αγίοις Αυτού». 

πηγή

Το κύρος και η προσωπικότητα του Ιησού.

Το κύρος του Χριστού είναι πολύ μεγάλο

 και από την ιδιότητά του ως

 διδασκάλου αλλά και ως Υιός Θεού 

«Εξεπλήσοντο οι όχλοι επί τη διδαχή 

αυτού, ην γαρ διδάσκων αυτούς ως εξουσίαν 

έχων και ουχ ως οι γραμματείς» 

Ματθαίος (ζ’ 28-29) «Τις η διδαχή η καινή αύτη»
 αναφωνούν οι όχλοι στον Μάρκο α’27 και στον 

Ιωάννη λένε οι Ιουδαίοι «ουδέποτε ούτως

 ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος». 

Υπήρχε βέβαια συνάφεια και με την προσωπική

 του ηθική «μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και

 ταπεινός τω καρδία και ευρήσεσθε ανάπαυσιν

 ταις ψυχάς υμών» (Ματθ. ια’ 29) 

«τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας» (Ιω η’ 9).

Αν και τα κανονικά ευαγγέλια δεν παρέχουν ουδεμία

 περιγραφή της φυσικής όψης του Χριστού εντούτοις 

μας παραδίδουν τόσες πληροφορίες σχετικά με την

 ζωή Του ώστε μπορούμε να σχηματίσουμε πλήρη 

εικόνα για την προσωπικότητα ή τον χαραχτήρα

 Του. Κατά τον Γερμανό φιλόσοφο R. Euken

 «Κατά την συνολική εντύπωση είναι ο Ιησούς

 σαφέστερος και οικειότερος οποιουδήποτε άλλου

 ήρωα της παγκόσμιας ιστορίας….όταν όμως 

θέλουμε να αναλύσουμε και να τον ερμηνεύσουμε

 παρουσιάζονται πάρα πολλά προβλήματα». 

Στα Ευαγγέλια η μορφή του Χριστού, κατά την 

γενική ομολογία ορθολογιστών κριτικών, τελείως

 εξαιρετικού μεγαλείου τέτοιου που δεν γνώρισε

 άλλον η ιστορία. Θαυμαστή είναι η παρατηρούμενη

 τέλεια αρμονία των πνευματικών δυνάμεών 

Του προς τις άλλες. Έχει υπεράνθρωπη διάνοια

 και σοφία χωρίς να είναι άκρατος νοησιαρχικός 

(intellectualist), έχει εξαιρετικά τρυφερή καρδιά

 χωρίς να πάσχει από παθολογική αισθηματικότητα

 και κατέχει εξαιρετικά ισχυρή θέληση χωρίς όμως 

να είναι τυφλή.

Υπήρξε ο μοναδικός άνθρωπος του οποίου ήταν σε 

πλήρη συμφωνία οι πράξεις και οι σκοποί, ήταν

 απαλλαγμένος από κάθε μονομέρεια και αποκλειστικότητα,

 κοσμούνταν από ακτινοβολούσα αγνότητα, αλλά δεν

 απέφευγε την συναναστροφή με αμαρτωλούς,

 περιφρονούσε τους πειρασμούς του κόσμου και

 δεν τους φοβόταν, αγαπούσε την μοναχικότητα

 και ζούσε συνήθως μεταξύ των ανθρώπων, συνδύαζε

 την αρμονική συνείδηση της υπερκόσμιας υπεροχής

 του με τρυφερότατη αγάπη και συγκινητικής 

επιείκειας, άφταστη ταπεινοφροσύνη με μεγαλειώδη

 αξιοπρέπεια, απλότητα τρόπων με υπερκόσμια 

ευγένεια, σοβαρότητα με μειλιχιότητα, ηρεμία-πραότητα 

και αγάπη μέχρι αυτοθυσίας και οργής επί της 

εμφάνισης του ψεύδους υπό οποιασδήποτε μορφής.

Ακόμη και σήμερα ο Ιησούς των Ευαγγελίων 

προκαλεί θαυμασμό στον αναγνώστη ανάλογη

 με εκείνη που προκαλούσε στην εποχή Του τόσο

 στους οπαδούς όσο και στους εχθρούς Του 

(Μάρκος ε’ 33, θ’31) – (Ιωάν. Ζ’ 44, ή 9).

 Η σοβαρή μελέτη επίσης

 των Ευαγγελίων φέρνει σε κοινή παραδοχή

 στους σοβαρούς μελετητές ότι ο Χριστός δεν 

είναι ούτε άνθρωπος, ούτε θεός αλλά θεάνθρωπος.

(πηγή:http://www.geocities.com/anonymos_pistos/gr/Xristos.htm)

 

Mια επανάληψη γιατί μας αρέσει. Ο Θεός να έχει καλά 

τον ανώνυμο αδελφό πού το έγραψε.

Read more: πηγή

Σχόλια στο κήρυγμα του Μητροπολίτου Μύρων Χρυσοστόμου την Κυριακή της Ορθοδοξίας

( 4 Μαρτίου 2012)

Αποτειχισι: και Μύρων και Χρυσόστομος.... ο Δις-ΔΥΣΩΔΗΣ!!!


Δυστυχώς εις έτι μίαν φοράν οι φονταμενταλισταί του οικουμενισμού και της νέας τάξεως μόλυναν με τους πλήρης κακίας και μίσους λόγους των εναντίον των υποτίθεται "αδελφών" των Ορθοδόξων τον ιερόν χώρον, την αγίαν εορτάσιμον ημέραν, αλλά και τας καρδίας όλων ημών.

Βέβαια δεν εκπλησσόμεθα εκ των ύβρεων του εν λόγω μεγαλοκληρικού.

Αλήθεια υβρίζουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ποιοι;

Αυτοί που τρέφονται από αυτούς;

Μας λέγουν ότι ο "οικουμενικός πατριάρχης" ημών διοικεί όλας τας ανά την οικουμένην μητροπόλεις!

Διερωτήθηκε τις πόθεν προκύπτουν όλοι οι ιερείς, ανεξαρτήτως βαθμίδος, οι οποίοι στελεχώνουν τας μητροπόλεις του εξωτερικού;

Εις το πλείστον είναι Ελλαδίται!

Αυτούς καθυβρίζει;

Την σάρκα του;

Λοιπόν ας το καταλάβουν εκεί εις το "οικουμενικόν" πατριαρχείον, το οποίο εδώ και καιρό πάσχει από φρενίτιδα φαναριωτισμού και βάλει διαρκώς εναντίον της σάρκας του δηλαδή εναντίων του Φιλοχρίστου Ορθοδόξου Ποιμνίου και ενάντια εις την Αιματοποτισμένη Φιλτάτη ημών Ελλάδα.

ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ και παρακαλούμε εξ όλης της ισχύος ημών τον Άγιον Τριαδικόν Ύψιστον Θεόν μηδέποτε επιτρέψη να προσκυνήσουμε ποτέ ούτε τον παπισμόν, ούτε τον οικουμενισμόν, ούτε την μασονίαν, ούτε την νέαν τάξιν, ούτε την νέαν εποχήν, ούτε την πανθρησκείαν ούτε οτιδήποτε άλλο πολεμά την Αγίαν Ορθοδοξίαν και την Φιλτάτη ημών Πατρίδα, ακόμα κι αν αυτό μας το προστάζει ιερεύς, επίσκοπος, πατριάρχης, ο αδελφός, ο πατήρ ή η μήτηρ ημών.

Φίλοι όλοι αυτοί, Φιλτάτη όμως η Αγία μας Ορθοδοξία και η Πατρίδα ημών...

Τας δε ύβρεις και την λάσπην τας επιστρέφουμε εις τους εκτοξεύσαντας και εις τους φανατισμένους φονταμενταλιστάς του οικουμενισμού...

Το κήρυγμα του εν λόγω μητροπολίτη αντί να περιστραφεί στην υπόθεση της προβολής της υπεροχής της Ορθοδοξίας απέναντι στις διάφορες ομολογίες αναλώθηκε στην απαξίωση των διαφωνούντων προς τις απαράδεκτες οικουμενιστικές πρακτικές του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.


Το θλιβερό εν προκειμένω τυγχάνει ότι ο ομιλητής επίσκοπος χρησιμοποίησε και χρυσοστομικά χωρία προκειμένου να κατοχυρώσει την πολεμική του κατά των αντιφρονούντων αυτώ.

Αλήθεια τι θα έλεγε και θα έγραφε σήμερα ο ιερός Χρυσόστομος για τις συμπροσευχές,το Μπάλαμαντ,το Πόρτο Αλέγκρε,την Ασσίζη,τις συναγωγές,την coca-cola,τη Γροιλανδία;

Και το μεγάλο αυτόν άγιο πώς θα τον στόλιζαν οι θεράποντες του οικουμενισμού;

Μάλλον θα τον χαρακτήριζαν σαν ταλιμπάν,επαρχιώτη,φονταμενταλιστή κ.τ.ο

πηγή

Γέροντας Παίσιος:«Δυστυχώς η καλύβη μου δεν συμφωνεί με την καρδιά μου»

Το μικρό Καλυβάκι του Τιμίου Σταυρού δεν είχε πολλές δυνατότητες φιλοξενίας και ο Γέροντας με το ησυχαστικό του τυπικό φιλοξενούσε με διάκριση, όταν έκρινε ότι υπήρχε ανάγκη. Γράφει σε επιστολή του (21-12-71): «...Έχω όλη την αγαθήν προαίρεσιν να σας φιλοξενώ με όλην την γύφτικήν μου φιλοξενία στην Καλύβη μου και να είμαι δικός σας όχι ο μισός Παΐσιος αλλά ολόκληρος. Όποτε θέλετε να μην διστάζετε, (διότι όταν θα καταλάβω ότι διστάζετε, θα στενοχωρηθώ). Μόνον τώρα τον χειμώνα, έναν μόνον δέχεται η Καλύβη. Δυστυχώς η Καλύβη μου δεν συμφωνεί με την καρδιά μου». 

πηγή