Μεταμόρφωση. Η δόξα του Χριστού. (Μητροπ. Διοκλείας Καλλίστου)

πηγή

Η δόξα της Μεταμόρφωσης, ενώ είναι Τριαδική, είναι ειδικότερα και μια Χριστολογική δόξα.  Εδώ πλησιάζουμε στην καρδιά του μυστηρίου του Θαβώρ. Στο Όρος βλέπουμε τον σαρκωμένο Σωτήρα να φανερώνεται στον αληθινό του χαρακτήρα: τέλεια θείος και τέλεια ανθρώπινος. Η Μεταμόρφωση είναι μια φανέρωση μαζί της θεότητας και της ανθρωπότητας του Χριστού. Το αΐδιον, άκτιστον φως ακτινοβολώντας απ’ το πρόσωπο του Χριστού, αποκαλύπτει τη θεότητά του: δείχνει «την δόξαν της θεϊκής σου μορφής» (Μέγας εσπερινός, απόστιχο 4ο), «την θείαν δόξαν υποκάτω της σαρκός» (Όρθρος, κάθισμα μετά τον Πολυέλαιο, στα Σλαβικά λειτουργικά βιβλία). Αλλά την ίδια ώρα το ανθρώπινο σώμα του Κυρίου, αν και φωτοβόλο με άυλη δόξα, παραμένει γνήσια υλικό και ανθρώπινο· η σάρκα του μεταμορφώνεται, αλλά δεν αναιρείται. Μ’ αυτόν τον τρόπο η Μεταμόρφωση εκφράζει σ’ ένα ορατό σχήμα την αλήθεια του Χαλκηδόνιου δόγματος που ομολογεί τον Υιό ομοούσιο με τον Πατέρα κατά τη θεότητα, ομοούσιο μ’ εμάς κατά τήν ανθρωπότητα, ένα και αδιαίρετο πρόσωπο σε δύο τέλειες φύσεις.
Η γλώσσα της Χαλκηδόνος χρησιμοποιείται στα κείμενα της γιορτής, περισσότερο στο δεύτερο Κανόνα που αποδίδεται στον άγιο  Ιωάννη το Δαμασκηνό: «Θεός όλος υπάρχων, όλος βροτός γέγονας, όλη τη θεότητι μίξαςτην ανθρωπότητα εν υποστάσει σου, ην εν δυσί ταις ουσίαις Μωυσής Ηλίας τε, είδον εν όρει Θαβώρ. (Β’ Κανών 3, 3).
[...]  Στη Μεταμόρφωση τίποτα δεν αφαιρείται απ’ το Χριστό και τίποτα δεν προσθέτεται. Τίποτα δεν αφαιρείται: μεταμορφωμένος στο Θαβώρ, ο Χριστός παραμένει τόσο τέλεια άνθρωπος, όσο ήταν κάθε άλλη στιγμή τόσο τέλεια άνθρωπος, όσο εσείς ή εγώ. Η ανθρώπινη σάρκα του δεν εξαλείφεται ούτε καταποντίζεται μέσα στο θείο φως· γίνεται διαυγής, η θεότητα φέγγει μέσ’ απ’ αυτήν, και απ’ αυτήν, αλλά εξακολουθεί να είναι αυθεντικά ανθρώπινη σάρκα.
Ωστόσο, αν τίποτα δεν αφαιρείται, όμοια τίποτα δεν προσθέτεται. Η αιώνια δόξα που αποκαλύφθηκε στο Όρος Θαβώρ είναι κάτι που ο σαρκωθείς Χριστός κατέχει πάντοτε, από την πρωταρχική στιγμή της σύλληψής του στη μήτρα της αγίας Παρθένου. Αυτή η δόξα συνυπάρχει με αυτόν στη διάρκεια όλης της επίγειας ζωής του: ακόμα και τις ώρες της έσχατης ταπείνωσής του, όπως της αγωνίας του κήπου τη Γεθσημανή, ή της κραυγής εγκατάλειψης πάνω στο Σταυρό, παραμένει αληθινό ότι «εν αύτω κατοικεί παν το πλήρωμα της θεό­τητος σωματικώς» (Κολ. 2:9). Η διαφορά βρίσκεται απλώς σε τούτο: σε άλλες στιγμές της επίγειας ζωής του η δόξα, αν και αληθινά παρούσα, είναι κρυμμένη κάτω απ’ το καταπέτασμα της σάρκας· στην κορυφή του Όρους στιγμιαία μόνο, το καταπέτασμα γίνεται διάφανο και η δόξα γυμνώνεται κατά ένα μέρος. Αλλά, όπως οι Πατέρες επιμένουν συνεχώς, στη Μεταμόρφωση καμιά αλλοίωση δε συνέβη στον ίδιο το Χριστό· η αλλοίωση προσφέρθηκε μάλλον στους αποστόλους. Με τα λόγια του αγίου Ιωάννη του Δαμάσκηνου: «Μεταμορφούται τοίνυν, ουχ ο ουκ ην προσλαβόμενος, αλλ’ όπερ ην τοις οικείοις μαθηταίς εκφαινόμενος, διανοίγων τούτων τα όμματα…» ή, με τα λόγια του αγίου Ανδρέα Κρήτης: «Ου τότε γενόμενος εαυτού διαυγέστερος ή υψηλότερος· άπαγε· αλλ’ όπερ και πρότερον…».
«Η ιστορία του Ευαγγελίου, λέει ο Παύλος Ευδοκίμωφ, μιλά όχι για τη Μεταμόρφωση του Κυρίου, αλλά γι’ αυτή των αποστόλων».
Επομένως λοιπόν η γιορτή της Μεταμόρφωσης μας φέρνει μπροστά στο «σωτήριο παράδοξο» της Χριστιανικής μας πίστης: ότι ο Ιησούς είναι τέλεια Θεός, τέλεια άνθρωπος και ωστόσο ένα πρόσωπο κι όχι δύο. Στις 6 Αυγούστου καλό είναι να συλλογιζόμαστε με την πιο έντονη ενάργεια τη διπλή πληρότητα του σαρκωθέντος Σωτήρα: την τελειότητα της Θεότητάς του και την αμείωτη ακεραιότητα της ανθρωπότητάς του. Το Θαβώρ μας δείχνει, στο πρόσωπο του Χριστού, την ανθρώπινη φύση — τη δική μας ανθρώπινη φύση— αναληφθείσα στο Θεό, πλημμυρισμένη από θεία ζωή και δόξα, διαποτισμένη απ’ τις άκτιστες ενέργειες, κι όμως ακόμα πλέρια ανθρώπινη.

(Μητροπ. Διοκλείας Καλλίστου, Η δόξα της Μεταμόρφωσης, από τον συλλογικό τόμο «Μεταμόρφωση», εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ σ. 26-28).

Η ΔΕΥΤΕΡΗ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (τὴν ἴδια μέρα, στὴν ἴδια Ἐκκλησία, στήν ἴδια Ἁγία Τράπεζα [ἤ σέ διάφορα τραπεζάκια] ἀπό τόν ἴδιο ἱερέα) ΩΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

πηγή Δεύτερη θεία λειτουργία τὴν ἴδια μέρα στὴν ἴδια Ἐκκλησία στήν ἴδια Ἁγία Τράπεζα ἤ σέ διάφορα τραπεζάκια ἀπό τόν ἴδιο ἱερέα ἤ ἀπό ἄλλον. Ἐρώτηση: Εἶμαι κάτοικος ἐξωτερικοῦ καὶ θὰ ἤθελα νὰ ρωτήσω ποῦ βασίζεται θεολογικὰ ἡ ἀπαγόρευση τέλεσης δεύτερης Θείας Λειτουργίας μέσα στὴν ἴδια ἡμέρα ἀπὸ τὸν ἴδιο Ἱερέα; Καί τί προτείνετε γιὰ τοὺς Ἱερεῖς ἐδῶ στὸ ἐξωτερικὸ ποὺ τὸ κάνουν κατὰ κόρον γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὸν κόσμο; Ἀπάντηση: .                 Θεολογικῶς ἡ μία θεία Λειτουργία τήν ἡμέρα, βασίζεται στό Ἕνα καί μοναδικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἕνα τό Σῶμα, μία ἡ Κεφαλή, μία ἡ Ἐκκλησία, μία ἡ Εὐχαριστία πού μᾶς ἑνώνει ὅλους τούς βαπτισμένους καί μυρωμένους μεταξύ μας ἀλλά καί μέ τήν κεφαλή. .                 Στούς ἱερεῖς πού τελοῦν δύο θεῖες λειτουργίες, θά προτείναμε νά τούς ἐνημερώνατε πρῶτα ταπεινά μέ τή σχετική αὐτή ἀπάντηση. Ὅσον ἀφορᾶ δέ στό κουλτουριάρικο ἐπιχείρημα πού φέρνουν, δηλ. τό περί ἐξυπηρετήσεως τοῦ κόσμου, ἄς μᾶς ἀπαντήσουν, ἄν ἀγαποῦν περισσότερο ἀπό τούς ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς παρέδωσαν τούς θεόπνευστους κανόνες, σύμφωνα μέ τούς ὁποίους ἀπαγορεύεται ρητῶς δεύτερη θεία Λειτουργία τήν ἴδια μέρα. .                 Ἐκτός αὐτοῦ ὅμως ἡ θεία Λειτουργία ἔχει καί ἀσκητικό χαρακτήρα. Ὅποιος πραγματικά ἀγαπᾶ τόν Χριστό, δέν μπορεῖ νά θυσιάσει αὐτό τό ἐλάχιστο πού τοῦ ζητᾶ κάθε Κυριακή; Νά σηκωθεῖ δηλ. νωρίς γιά νά ἐκκλησιασθεῖ; .                 Ἀλλά καί πρακτικῶς εἶναι ἀδύνατον νά γίνουν δύο ὁλοκληρωμένες θεῖες Λειτουργίες τήν ἴδια μέρα. Ἄν ἡ πρώτη διαρκεῖ ἀπό 7.00΄ ὡς 10.15΄ ἡ δεύτερη θά ἔπρεπε νά διαρκεῖ ἀπό 10.30΄ ὡς 13.45΄.  Ἀναγκαστικά λοιπόν, συνήθως ἀπό τήν δεύτερη, κόβονται τουλάχιστον τά μισά λόγια καί αὐτά πού μένουν βιάζονται νά τά τελειώσουν μέ γρήγορο τέμπο. Ἐμπαίζουμε δηλ. τόν ἴδιο τόν Χριστό μας γιά νά ἔχουμε ἥσυχη τή συνείδησή μας ὅτι ἐκκλησιασθήκαμε. .                 Ἄν ὡστόσο δέν πεισθοῦν μέ ὅλα αὐτά τά ἐπιχειρήματα, ἴσως νά χρειασθεῖ νά ἀπευθυνθεῖτε διά τοῦ ἰδίου εὐγενικοῦ καί διακριτικοῦ τρόπου καί στόν οἰκεῖο ἐπίσκοπο. Στή συνέχεια ὁ καθένας ἀναλαμβάνει τίς εὐθῦνες του. .                 Ἀκόμη ἀναλυτικότερα, στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐδῶ καί 2000 χρόνια μόνον μία λειτουργία γίνεται σὲ κάθε θυσιαστήριο κάθε μέρα. Εἶναι ἐπίσης γνωστὸ ὅτι ἅπαξ τῆς ἡμέρας κατὰ ἀνώτατο ὅριο κοινωνοῦν οἱ Χριστιανοὶ καὶ οἱ ἱερεῖς (πρβλ. τελευταία Θεία Κοινωνία π. Ἀθανασίου Χαμακιώτη καὶ σχετικὴ ρήση του). Ὁ κληρικὸς ἄλλωστε χειροτονεῖται γιὰ συγκεκριμένο θυσιαστήριο καὶ ὄχι γιὰ "διάφορα τραπεζάκια". .                 Ἐκτός τῶν παραπάνω ὅμως, ἡ  μοναδικότητα τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι σοβαρὸς λόγος γιά τήν τέλεση μίας καί μοναδικῆς θείας Λειτουργίας ἀνά τήν ἡμέρα;  Ὑπάρχει σημαντικότερος; .                 Πόσα χωριά δἐν ἔχουν λειτουργία, οὔτε καί τὸ Πάσχα ἐλλείψει Ἱερέων; Ὄχι μόνο σήμερα ἀλλὰ καὶ στὸ παρελθόν. Δὲν ἤξεραν τότε νὰ κάνουν 5-10 λειτουργίες γιὰ νὰ καλύψουν ὑποτιθέμενες ὅπως καί σήμερα  ἀνάγκες τῶν εὐσεβιστῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ; .                 Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι super market ποὺ ψωνίζεις ὅ,τι θέλεις ὅποτε θέλεις! Οἱ παλαιοὶ  ἀσκητὲς τῆς Ἐρήμου ἐκκλησιάζονταν καὶ  κοινωνοῦσαν συνήθως μιὰ φορά τὸ χρόνο. Οἱ σημερινοὶ μεταπατερικοὶ χριστιανοὶ εἶναι καλύτεροι; Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Γραικὸς δὲν μπόρεσε νὰ κοινωνήσει 18 χρόνια, γιατί τὸν ἐμπόδιζαν οἱ συνθῆκες (καταδίκη ἀπὸ Ρωσικὴ Σύνοδο καὶ φυλάκιση) καὶ ὅμως ἁγίασε καὶ θαυματουργεῖ. .                 Ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ἑρμηνεύοντας τόν ΞΗ΄ Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπου γίνεται ρητῶς λόγος περί τῆς ἀπαγορεύσεως τῆς δευτέρας χειροτονίας, (ἑρμηνεία ὑποσ.(1), Πηδάλιο, σελ. 90), ἐπισημαίνει κατ᾿ ἐπέκτασιν ὅτι ὁ ἱερεύς εἰς τοῦτο συνίσταται, στό νὰ ἱερατεύει. Δηλαδὴ νὰ θυσιάζει τὸ μυστικὸ ἱερεῖο, τό ὁποῖο εἶναι ἡ ἀναίμακτος θυσία διὰ τῆς ὁποίας καταγγέλλεται ὁ ἕνας θάνατος τοῦ  Κυρίου.  Γιὰ νὰ μὴν διπλασιάζεται ὁ μοναδικὸς θάνατος τοῦ Χριστοῦ διώρισε ἡ ἐν Ἀντισιοδώρῳ τοπικὴ σύνοδος ἐπί Ἡρακλείου (913μ. Χ.) νὰ μὴ γίνονται δύο λειτουργίες μέσα στὴ μία μέρα στὴν ἴδια μάλιστα ἁγία Τράπεζα. «Οὐκ ἔξεστιν ἐν μιᾷ τραπέζῃ κατά τήν αὐτήν δύω λειτουργίας εἰπεῖν, οὐδέ ἐν τῇ αὐτῇ τραπέζῃ, ἐν ᾗ ὁ ἐπίσκοπος ἐλειτούργησε, τόν πρεσβύτερον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ λειτουργῆσαι». .                 Οἱ ἱερεῖς μας, προτρέπει αὐστηρά ὁ ἅγιος Νικόδημος, ἄς πάψουν εἰς τό ἑξῆς τό ἄτοπο τοῦτο, τό ὁποῖο κάνουν οἱ παπικοί. Μήπως ἀκόμη καί ἐδῶ θέλουμε νά τούς μιμηθοῦμε ;

Ο Άθως και το Θαβώρ Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Από αιώνες, κάθε χρόνο, την παραμονή της Μεταμορφώσεως, αρκετοί μοναχοί αναχωρούν από την Μεγίστη Λαύρα με ζώα φορτωμένα με τρόφιμα, σκεπάσματα και λειτουργικά σκεύη και ανεβαίνουν προς την «’Αγίαν κορυφήν» του Άθωνας, σε ύψος 2,033 μέτρων, επάνω από τα σύννεφα, όπου βρίσκεται ένα μικρό παρεκκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Εκεί, την άλλη μέρα το βράδυ, θα κάνουν την ολονύχτιον αγρυπνίαν με τρόπο παρόμοιο προς όλα τα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Ανεβαίνοντας σιγά-σιγά, όπως τότε, οι Απόστολοι ανέβαιναν με τον Ίησοϋν «εις όρος υψηλόν» (Ματθ. 17, 1), ψάλλουν τους προεόρτιους ύμνους στο ρυθμό των κωδωνίσκων των μουλαριών: «Δεύτε συνανέλθωμεν τω Ιησού αναβαίνοντι εις το όρος το άγιον…».

Στον δρόμο, μοναχοί από διάφορα μέρη του Όρους και προσκυνηταί ποικίλων εθνοτήτων, συνάπτονται μαζί τους, και αυτή η πομπή που συναποτελείται ομοιάζει τότε με τους Εβραίους που συγκεντρώνονταν από όλα τα μέρη της Παλαιστίνης μαζί με τους προσήλυτους για να εορτάσουν εις τον οίκον Κυρίου εις την Σιών (βλ. Β΄ Παραλ, 30,25). «Εκεί γαρ ανέβησαν αι ψυλαί, φυλαί Κυρίου, μαρτυρίου τω Ισραήλ, του εξομολογήσασθαι τω ονόματι Κυρίου» (Ψ. 121,4).

Αυτή η «αγία Κορυφή», η οποία τακτικά ενδύεται με λαμπρό χιόνι, που άλλοτε αντανακλά τις ακτίνες του ηλίου και άλλοτε κρύβεται υπό την νεφέλη, ήταν προορισμένη να γίνη «Όρος του φωτός»· διότι η αρχαία λέξις «αίθων» σημαίνει: πυρώδης, αναλαμπών, αστράπτων… Η κορυφή κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των αγιορειτών. Βλέπουν αυτό το όρος σαν τον άξονα του κόσμου, που ενώνει τον ουρανό και την γη, σαν τον στύλον διά του οποίου οι προσευχές τους αναβαίνουν προς τον Θεόν, σαν το υποπόδιον του Θεού, σαν την εκλεκτήν κατοικίαν της Παντανάσσης, της «Μητρός του Φωτός».

Αναρίθμητες εικόνες ή χαλκογραφίες δείχνουν την Παναγίαν στον ουρανό, πάνω από την χιονισμένη κορυφή του Άθωνος, που εξαπλώνει στον κόσμο το Μαφορίον της, την «αγίαν Σκέπην» της προσευχής της.

Εκεί επίσης, κατά μια αρχαία και αδιάρρηκτη παράδοση, οι μοναχοί αναβαίνουν μερικές φορές για ένα προσωπικό προσκύνημα, για να προσευχηθούν πλησιέστερα προς τον ουρανό και για να λάβουν από τον θεόν μια πληροφορία για τις αποφασιστικές στιγμές της ζωής τους.

Εκεί, στον δέκατο αιώνα, εν ημέρα Μεταμορφώσεως, ο κτίτωρ της μονής των Ιβήρων, όσιος Ευθύμιος, είδε το φως του Θεού να εξαστράπτει ως πυρ φλέγων ενώ λειτουργούσε: «αίφνης φως αμέτρητον περιήστραψεν άπαντας και σεισμός εγένετο και όλοι έπεσαν πρυνείς κατά γης. Μόνος δε ο μακάριος Ευθύμιος ίστατο, φαινόμενος ως στύλος πυρός και μένων ακίνητος προ του ιερού θυσιαστηρίου».

Τέσσερεις αιώνες αργότερα, η Παναγία εμφανίστηκε στον άγιον Μάξιμον τον Καυσοκαλυβίτην μέσα σε άφθονο θείο φως και αρώματα, κρατώντας στην αγκαλιά της τον Κύριον, που ευλόγησε τον άγιον και τον γέμισε με θείαν αγαλλίασιν. Εκεί ακόμα, υστέρα από αιώνες τέτοιων γεγονότων που έμειναν κρυφά, ο Γέρων Ιωσήφ (+ 1959), ο μέγας ησυχαστής και πραγματικός πατήρ της σημερινής αναγεννήσεως της παραδόσεως της νοερός προσευχής στο Άγιον Όρος, συνάντησε τον συνασκητή του, τον Γέροντα Αρσένιον (+1983) και άρχισε την ζωή σκληρού αγώνος και περιπλανήσεως στις κλιτύς του Άθωνος. Και από την κορυφήν αυτήν, μία μέρα, που είχε φθάσει στην απελπισία, μια λαμπρή ακτίνα φωτός εξήστραψε και μπήκε στην καρδιά του. Και από τότε, όπως σ’ ένα Θαβώρ, ο νους του δεν σταμάτησε να μένει διαρκώς με τον Ιησούν ενωμένο μέσα στην καρδία του.

Υπάρχει επίσης η διήγησις ότι επτά ασκηταί ζουν σ’ αυτά τα ύψη γυμνοί και άγνωστοι και διατηρούν διά μέσου των αιώνων, από γενεά σε γενεά, την μυστική παράδοση της ασκήσεως και της θεωρίας.

Μύθος ή αλήθεια ή διήγησις αυτή δείχνει ακριβώς πόσο κεντρική είναι η θέσις της «Αγίας Κορυφής» στην συνείδηση και στην ζωή των αγιορειτών. Γι’ αυτό το μικρό παρεκκλήσι της Μεταμορφώσεως και δίπλα του ο πελώ¬ριος σιδερένιος σταυρός, που στέκονται σ’ αυτόν τον στενό βράχο, έχουν μια ιδιαίτερη συμβολική αξία και δείχνουν, σαν δυό σημεία, στον ουρανό και στον κάτω κόσμο, τα δυό χαρακτηριστικά της μοναστικής πολιτείας, η οποία είναι βίωσις του σταυρού, εκουσία και αδιάλειπτη συμμετοχή στο πάθος του Κυρίου, και είναι ταυτόχρονα η οδός της θεώσεως, μια ζωή μέσα στο φως της εσχατολογικής δόξης, που απεκάλυψε ο Χριστός, για μια στιγμή, στους Αποστόλους του, πάνω στο όρος Θαβώρ. Όπως ο Κύριος ανέβηκε στο όρος «κατ’ ιδίαν» με τους εκλεκτούς Μαθητές για να προσευχηθεί (Λουκ. 9, 28), έτσι και οι μοναχοί, απαρνούμενοι τον κόσμο, ζουν στον Άθωνα «εν ησυχία και προσευχή», ζουν εδώ και τώρα, μέσα στο φως της Μεταμορφώσεως. Ο Άθως είναι για αυτούς Θαβώρ, προτύπωσις της βασιλείας των ουρανών.

Στην δύση του Βυζαντίου, όταν ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο αγιορείτης και μέγας διδάσκαλος του θείου φωτός, αγωνίστηκε εναντίον των ουμανιστών για την υπεράσπιση των ησυχαστών και την υποστήριξη της ορθοδόξου διδασκαλίας περί της θεώσεως του ανθρώπου — δηλαδή της πραγματικής συμμετοχής του στην ζωή του Θεού διά μέσου της ακτίστου χάριτος— το θέμα της Μεταμορφώσεως και της φύσεως του Θαβωρίου φωτός βρισκόταν στο κέντρο της διαμάχης. Σ’ όλα τα έργα τους, ο άγιος Γρηγόριος και οι ομόφρονές του, κάνουν αναρίθμητες αναφορές σ’ αυτό το θείο γεγονός και δείχνουν ότι η Μεταμόρφωσις του Κυρίου, ως πρότυπον της δικής μας θεώσεως, είναι κατ’ εξοχήν η εορτή του μοναχισμού, η πανήγυρις του Αγίου Όρους. Για χρόνια ο άγιος Γρηγόριος είχε ζήσει στους πρόποδες του Άθω, στην Μ. Λαύρα, και ως ησυχαστής στο υψηλότερα ευρισκόμενο κελλίον του αγίου Σάββα. Γι’ αυτόν όπως και για κάθε σύγχρονο αγιορείτη, ο Άθως ταυτίζεται με το Θαβώρ και με κάθε «όρος του Θεού», όπου ό Θεός αποκαλύφτηκε στους ανθρώπους. Γιά αυτούς είναι και Όρος Σιών, και όρος Σινά, όρος Κάρμελ, όρος των Ελαιών και όρος του Γολγοθά. Είναι επίσης παρόμοιο με όλα τα «άγια όρη» όπου ο Κύριος κατοίκησε «εν τοις αγίοις αυτού» (Ψ. 150,1) «εν αυναγωγή θεών» (Ψ.81,1), όμοιο με το όρος του Ολύμπου της Βιθυνίας, από το οποίο προήλθαν οι πρώτοι αγιορείτες, με το όρος του Λάτρου, με το όρος του Γάνου, με το βουνό του Αγίου Αυξεντίου και με όλα τα ένδοξα μοναστικά Κέντρα της Μικράς Ασίας• με τα άγια όρη της Ελλάδος, και παραλληλίζεται τέλος με το όρος του Ολύμπου – της αρχαίας κατοικίας του δωδεκαθέου. Συγγενεύει με τους ιερούς βράχους των Μετεώρων, όπου στον πιο ψηλό βράχο βρίσκεται κτισμένο μοναστήρι της Μεταμορφώσεως, με τα όρη της Πελοποννήσου, της Μακεδονίας, των Καρπαθίων, της Σερβίας, της Αρμενίας με το σεβαστό Αραράτ, τα Καυκάσια όρη· με τα όρη της Ρωσσίας και με το μικρό «Άγιον όρος» του αγίου Σεραφείμ στο δάσος του Σαρώφ· με το Μοnte Cassino του αγίου Βενεδίκου, με το όρος του Μερκουρίου —φρούριο των βυζαντινών ασκητών στην Καλαβρία—, και με όλα τα άγια όρη της ορθοδόξου Δύσεως. Ο Άθως ταυτίζεται λοιπόν με όλ’ αυτά τα όρη που έγιναν Θαβώρ, για τους μοναχούς όλων των αιώνων, και που «μεταναστεύ¬ουν εκεί ως στρουθία» (Ψ. 10,11).

Σ’ αυτήν την νύχτα, μέσα στο στενό παρεκκλήσι, όπου μόνον λίγα πρόσωπα μπορούν να χωρέσουν, ενώ οι άλλοι προσπαθούν να ζεσταθούν λιγάκι δίπλα στη μεγάλη φωτιά που καίγεται απ’ έξω, οι φωνές των ψαλτών γίνονται σάλπιγγες της Εκκλησίας, που ανακηρύττουν στον κόσμο το μήνυμα του αιδίου φωτός.

(“Η βίωσις της Μεταμορφώσεως στη ζωή του αγιορείτου μοναχού”. -απόσπασμα- από τον Τόμο, «Μεταμόρφωση», εκδ. Ακρίτας, σ. 121-125)

πηγή

ο Θαβώριον Φώς Πρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος

Πρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιώς

Εν Πειραιεί 2-8-2012       

Μία από τις βασικές δογματικές διαφορές μεταξύ της αγίας Ορθοδοξίας και της αιρέσεως του παπισμού σχετίζεται με το Θαβώριον Φως.

Το θέμα του Θαβωρίου φωτός είχε απασχολήσει την Εκκλησία τον 14ο αιώ. με κύριους εκφραστές από μεν την πλευρά του παπισμού τον επηρμένο, υπερήφανο, αιρετικό και αναθεματισμένο από το Συνοδικό της Ορθοδοξίας Βαρλαάμ Καλαβρό, από δε την πλευρά της Ορθοδοξίας τον αντιρρητικό και αντιαιρετικό μέγα θεολόγο του Φωτός, τον κήρυκα της ακτίστου θείας Χάριτος, τον αντίπαπα και παπομάστιγα άγιο Γρηγόριο Παλαμά αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης.

Οι παπικοί, με εκφραστή τον Βαρλαάμ, υποστηρίζουν ότι το Φως της Θείας Μεταμορφώσεως είναι κτιστό. Δεν είναι απρόσιτο, ούτε αληθινό φως της θεότητος, αλλά κατώτερο από τους αγγέλους και από αυτή την ανθρώπινη νόηση, τα νοήματα και τα νοούμενα. Είναι δηλαδή φως υλικό, που άλλοτε γινόταν ορατό με τις αισθήσεις και άλλοτε διαλυόταν και κατέληγε στο «μη είναι», διότι ήταν φθαρτό και πεπερασμένο[1].

Σ’ αυτή την αίρεση, ότι δηλαδή το Θαβώριον Φως είναι κτιστό, οδηγήθηκαν οι παπικοί, επειδή ταυτίζουν την άκτιστη ουσία του Θεού με τις άκτιστες ενέργειές Του και επειδή αποδίδουν στον Θεό κτιστές ενέργειες. Οι παπικοί δεν δέχονται άκτιστες ενέργειες στον Θεό. Πιστεύουν ότι ο Θεός είναι ουσία απρόσιτη και δεν επικοινωνεί προσωπικά με τον άνθρωπο. Ενεργεί στον κόσμο όχι άμεσα, αλλά έμμεσα, με κτιστές ενέργειες. Γι’ αυτούς η Θεία Χάρις είναι μέγεθος κτιστό, που το δημιουργεί ο Θεός, για να σώσει τον άνθρωπο. Κτιστή είναι επίσης η Χάρις των Μυστηρίων, όπως κτιστό είναι και το Θαβώριον Φως της Μεταμορφώσεως του Χριστού[2].

Οι απόψεις, όμως, αυτές του παπισμού για το Θείο Φως είναι ετερόδοξες και αντίθετες με την διδασκαλία των αγίων. Με αναφορά πλήθους πατερικών χωρίων ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και άλλοι μοναχοί απέδειξαν ότι το Φως της Θείας Μεταμορφώσεως δεν είναι υλικό και πεπερασμένο, δεν είναι εξωτερική δόξα του σώματος, αλλά δόξα και λαμπρότητα της υποστατικά ενωμένης με το σώμα θεότητας. Δεν είναι ακόμη το Φως η ουσία του Θεού, που είναι αθέατη και αμέθεκτη, αλλά ενέργεια και Χάρις του Θεού, προσιτή και μεθεκτή από τους αξίους. Σύμφωνα με την Σύνοδο του 1341, που θεωρείται ως η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος, «άκτιστον εστί το Φως της του Κυρίου Μεταμορφώσεως και ουκ έστι τούτο η ουσία του Θεού». Επίσης, σύμφωνα με το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, το Φως, που έλαμψε κατά τη Μεταμόρφωση του Κυρίου δεν είναι ούτε κτίσμα ούτε ουσία του Θεού, αλλά άκτιστη και φυσική Χάρις και έλλαμψη και ενέργεια, που πάντοτε προέρχεται αχωρίστως από την θεία ουσία[3].

Στην Ορθόδοξη θεολογία υπάρχει διάκριση μεταξύ ακτίστου ουσίας του Θεού και ακτίστων ενέργειών Του. Με την ουσία, βέβαια, του Θεού, η οποία είναι παντελώς ακατάληπτη και ανέκφραστη, ο πιστός δεν μπορεί να έλθει σε κοινωνία. Επικοινωνεί, όμως, και μετέχει των θείων ενέργειών Του. Αυτές, όπως και η θεία ουσία, είναι άκτιστες και αδημιούργητες. Είναι δηλαδή κάτι άλλο από τη θεία ουσία, αλλά όχι κάτι άλλο από τη Θεότητα. Ο πιστός, με τη μετάνοια, την άσκηση, την προσευχή και τη συμμετοχή του στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, κοινωνεί με τις άκτιστες θείες ενέργειες και γίνεται «θείας κοινωνός φύσεως»[4]. Δηλαδή με τις άκτιστες θείες ενέργειες και κατά το μέτρο του πνευματικού του αγώνα καθαρίζεται η καρδιά του από τα πάθη, φωτίζεται ο νους και αξιώνεται να «δει», θεάται, με τρόπο μυστικό και απόρρητο, τη θεία δόξα, το άκτιστο Φως. Αυτή είναι η ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας μας[5].

Οι παπικοί, επίσης, θεωρούν ότι οι Απόστολοι ήταν ατελείς σ’ εκείνη την υπέρτατη θεωρία της Μεταμορφώσεως, εξαιτίας του φόβου, που δοκίμασαν, όταν οι Προφήτες Μωϋσής και Ηλίας εισήλθαν στη νεφέλη.

Σύμφωνα, όμως, με την Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως και όπως εξηγούν οι άγιοι Πατέρες, αυτός ο φόβος, που ήταν στενά συνδεδεμένος με την χαρά, δεν ήταν δουλικός, ώστε να κολασθούν και να λυπηθούν οι Απόστολοι, αλλά υιϊκός και των τελείων. Γιατί, υπάρχει ο εισαγωγικός φόβος και ο φόβος των τελείων. Εδώ πρόκειται για χαρά, σεβασμό, προσκύνηση του μεγάλου μυστηρίου, του οποίου αξιώθηκαν να γίνουν θεατές[6].

Όλα τα παραπάνω έχουν σωτηριολογικές προεκτάσεις και συνέπειες, δηλαδη ἐχουν άρρηκτη σχέση με την σωτηρία και τη ζωή του Ορθοδόξου Χριστιανού. Γιατί, αν η θεία Χάρις είναι κτιστή, ο άνθρωπος δεν μπορεί να φθάσει στον αγιασμό και την θέωση. Και αυτό επειδή, απλούστατα, ένα κτίσμα – κτιστή ενέργεια (Χάρις) – δεν είναι δυνατόν να σώσει, να λυτρώσει και να θεώσει άλλο κτίσμα, τον άνθρωπο. Έτσι, οι Δυτικοί δεν ομιλούν περί της κατά Χάριν θεώσεως ως σκοπού της ζωής του ανθρώπου, αλλά μόνον περί της ηθικής τελειώσεώς του. Ότι, δηλαδή οφείλουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι ηθικά, όχι, όμως, κατά Χάριν θεοί. Κατά συνέπεια, η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι κοινωνία θεώσεως, αλλά ίδρυμα, που παρέχει στους ανθρώπους την δικαίωση κατά ένα ουμανιστικό (ανθρωπιστικό), νομικιστικό και δικανικό τρόπο διά μέσου της κτιστής χάριτος. Σε τελική ανάλυση δηλαδή καταλύεται η ίδια η αλήθεια της Εκκλησίας ως πραγματικότητα θεανθρωπίνης κοινωνίας[7].

Η Ορθόδοξη, όμως, εμπειρία και το Ορθόδοξο βίωμα μιλά για κατά Χάριν θέωση του ανθρώπου, για εξαγιασμό και για κοινωνία θεώσεως.

Ας ικετεύσουμε, λοιπόν, τον Μεταμορφωθέντα Κύριό μας, να μας αξιώσει να ανεβούμε πάνω στην κορυφή του όρους Θαβώρ και να δούμε την δόξα της Μεταμορφώσεώς Του, αφού πρώτα καταφρονήσουμε τα γήινα και καθαρισθούμε από τα πάθη και τους πονηρούς, αισχρούς και βλάσφημους λογισμούς και να προσκυνήσουμε την εν τω Θαβώρ φανείσαν Ομοούσιο, Ζωοποιό και Βασιλικωτάτη Αγία Τριάδα, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιον Πνεύμα, στην οποία πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν!

[1] Β. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ, Οι ησυχαστικές έριδες κατά τον ΙΔ΄ αιώνα, εκδ. Παρατηρητής, Θεσ/κη 1993, σ. 51.
[2] Ο Παπισμός χθες και σήμερα, εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, Ιούλιος 2009, σσ. 15-  16. 
[3] Β. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ, ένθ’ ανωτ., σσ. 52, 97, 101.
[4] Β΄ Πέτρ. 1,4.
[5] Ο Παπισμός..., σ. 15.
[6] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ,  Εορτοδρόμιον Γ΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1987, σ. 260 και Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ, Οι Δεσποτικές εορτές, εκδ.  Ι.Μ.Γενεθλίου Θεοτόκου Πελαγίας, Λιβαδειά 1998, σ. 179.
[7]Ο Παπισμός..., σ. 16.

πηγή

Σιμόν Πέρες: "Οι μικρές χώρες μπορούν να γίνουν μεγάλες"

Γ.Θ : Το πιστεύω και εγώ Σιμόν... αλλά όχι επειδή το λες εσύ...

«Οι μικρές χώρες μπορούν να γίνουν μεγάλες και να κάνουν μεγάλα πράγματα» δηλώνει ο Σιμόν Πέρες, o 89χρονος ισραηλινός πρόεδρος, βραβευμένος με Νομπέλ Ειρήνης για τις προσπάθειές του για την επίλυση του Μεσανατολικού και άνθρωπος που προωθεί τη δημοκρατία και την ειρήνη σε παγκόσμιο επίπεδο (πρόσφατα λειτούργησε και προσωπική του ιστοσελίδα στο facebook για τον λόγο αυτό!).

Ο κ. Πέρες, επί σειρά ετών πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, επισημαίνει ότι η Ελλάδα και το Ισραήλ θα έπρεπε να έχουν συνεργαστεί στενά εδώ και πολλά χρόνια λόγω «γεωγραφικής και πολιτισμικής εγγύτητας». Επικαλούμενος την εμπειρία του προτρέπει την ελληνική κυβέρνηση να λάβει τα αναγκαία δύσκολα μέτρα για να θεραπεύσει την οικονομία της, ενώ δηλώνει ότι ισραηλινοί επενδυτές ενδιαφέρονται για την Ελλάδα.

Σημειώνει μάλιστα με έμφαση ότι στον σύγχρονο κόσμο μεγάλη χώρα είναι αυτή που έχει υψηλό επίπεδο ανάπτυξης και τεχνολογία, όχι πολλά εδάφη. «Η Ελλάδα έχει ψηλά βουνά που θα σας φέρουν τουρίστες, αλλά χρειάζεστε υψηλή τεχνολογία που θα σας φέρει επενδύσεις» τονίζει. Τάσσεται, δε, υπέρ της ενίσχυσης της ενεργειακής συνεργασίας των δύο χωρών, με την Ελλάδα να αποτελεί κόμβο για τη μεταφορά ισραηλινού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, στέλνοντας εμμέσως σαφές μήνυμα και στην Τουρκία ότι «όλες οι πλευρές θα συμπεριφερθούν βάσει των όσων λέει το Διεθνές Δίκαιο».
Τα τελευταία δύο χρόνια, οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις έχουν αναπτυχθεί ραγδαία. Βλέπετε περιθώρια περαιτέρω εμβάθυνσής τους;
«Κατ' αρχήν, δεν ήταν φυσιολογικό που οι σχέσεις μας δεν ήταν στενές. Πρώτον, βρισκόμαστε πολύ κοντά από γεωγραφικής άποψης. Δεύτερον, βρισκόμαστε πολύ κοντά πολιτισμικά. Η ιστορική και η γεωγραφική εγγύτητα δικαιολογούν ότι οι σχέσεις μας έπρεπε να είναι στενότερες. Τώρα πρέπει να συνεργαστούμε. Είμαστε μικρές χώρες, αλλά οι μικρές χώρες μπορούν να γίνουν μεγάλες και να κάνουν μεγάλα πράγματα. Το μέγεθος μιας χώρας δεν κρίνεται από την έκταση του εδάφους της, αλλά από το επίπεδο ανάπτυξης και την τεχνολογία της. Η Ελλάδα έχει ψηλά βουνά που θα σας φέρουν τουρίστες, αλλά χρειάζεστε υψηλή τεχνολογία που θα σας φέρει επενδύσεις• και σε αυτό μπορούμε να συνεργαστούμε. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει σήμερα οικονομικά προβλήματα. Ημουν πρωθυπουργός όταν η δική μας οικονομία βρέθηκε στο χαμηλότερο σημείο της, με πληθωρισμό 400%. Επρεπε να πάρω επώδυνα μέτρα που δεν άρεσαν στον λαό. Δεν δίστασα όμως διότι πρέπει να λειτουργήσεις σαν γιατρός: αν θέλεις να θεραπεύσεις τον ασθενή, πρέπει να είσαι έτοιμος και να τον πονέσεις. Και η δημοτικότητά μου, παρά την αρχική μου εκτίμηση, αυξήθηκε σημαντικά. Λέω στον ελληνικό λαό ότι ναι μεν είναι δύσκολο, αλλά αν λάβετε τα αναγκαία μέτρα μπορείτε σύντομα να θεραπεύσετε την οικονομία σας».

Οι δύο χώρες έχουν οικοδομήσει μία πολύ στενή στρατιωτική σχέση. Ποιος είναι ο απώτερος στόχος της;
«Ο κόσμος έχει αλλάξει. Στο παρελθόν, η ασφάλεια είχε σχέση με την αντιμετώπιση εχθρών. Σήμερα, η ασφάλεια αφορά την αντιμετώπιση κινδύνων. Και κάθε χώρα είναι εκτεθειμένη σους κινδύνους που απορρέουν από την τρομοκρατία. Η Ελλάδα θα μπορούσε π.χ να αντιμετωπίσει πρόβλημα τρομοκρατίας στον τουρισμό. Θέλει επίσης να προστατεύσει την ασφάλειά της. Οι μικρές χώρες πρέπει να συνεργάζονται».

Το Ισραήλ έχει ανακαλύψει σημαντικές ποσότητες φυσικού αερίου εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης του. Θεωρείτε ότι η Ελλάδα είναι ένας πιθανός εταίρος στην εξαγωγή του αερίου στην ευρωπαϊκή αγορά, αν αυτό επιλέξει η ισραηλινή κυβέρνηση;
«Φυσικά! Πιστεύω ότι είναι μια πολύ καλή ιδέα και πρέπει να την εξετάσουμε. Ελπίζω επίσης ότι όλες οι πλευρές θα συμπεριφερθούν βάσει των όσων λέει το Διεθνές Δίκαιο. Από όσα γνωρίζω, η ιδέα μεταφοράς του φυσικού αερίου μέσω Ελλάδος έχει εξεταστεί και μπορεί να υπάρξουν πολύ θετικά αποτελέσματα».

Η Ελλάδα επιδιώκει την προσέλκυση επενδύσεων για την επανεκκίνηση της ανάπτυξης. Υπάρχουν τομείς όπου θα μπορούσαν να υπάρξουν ισραηλινές επενδύσεις; Θα το συζητήσετε αυτό με τον κ. Σαμαρά;
«Φυσικά, γιατί όχι; Επιτρέψτε μου να σας φέρω ένα παράδειγμα. Η Ελλάδα διαθέτει περίπου 20% καλλιεργήσιμης γης. Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα και θα ήμασταν πολύ χαρούμενοι αν μπορούσαμε να βοηθήσουμε. Αρκετοί ισραηλινοί επενδυτές θα ενδιαφέρονταν. Στο Ισραήλ έχουμε ιδιαίτερα προηγμένη γεωργική παραγωγή και είμαστε μια χώρα με περιορισμένες καλλιεργήσιμες εκτάσεις και μικρά υδάτινα αποθέματα. Παράγουμε όμως πολλά προϊόντα».

Η ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου βρίσκεται σε αναταραχή. Η Συρία βρίσκεται στο επίκεντρο της κρίσης αλλά είναι και γείτονάς σας. Βάσει της τεράστιας εμπειρίας σας πώς θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί το συριακό πρόβλημα;
«Πρέπει να δείξουμε ηγετικό πνεύμα. Αυτό που θα έπρεπε να γίνει είναι να δοθεί η εντολή στα Ηνωμένα Εθνη να δημιουργηθεί μια μεταβατική κυβέρνηση στη Συρία για δύο χρόνια ώστε μετά ο συριακός λαός να μπορέσει να εκλέξει την κυβέρνησή του. Ο καλύτερος τρόπος θα ήταν ο Αραβικός Σύνδεσμος, στον οποίο η Συρία είναι μέλος, να κάνει αυτή τη δουλειά, αλλά χρειάζεται την υποστήριξη του ΟΗΕ. Ισως να χρειαστεί και η αποστολή δύναμης του ΟΗΕ. Διαφορετικά, αν κάποιος άλλος επέμβει, θα θεωρηθεί ξένη επέμβαση».

Υπάρχει επίσης το ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν…
«Ο κίνδυνος σήμερα επικεντρώνεται στο Ιράν. Ο εχθρός μας δεν είναι ο ιρανικός λαός, είναι η σημερινή ηγεσία του που αποτελεί απειλή. Μετέτρεψε το Ιράν σε κίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη. Εχει στόχο να κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή. Σπέρνοντας τρομοκρατία σε όλον τον κόσμο, χρηματοδοτώντας την, εκπαιδεύοντας τρομοκράτες. Προσπαθούν να κατασκευάσουν πυρηνική βόμβα και, αν τα καταφέρουν, ο κόσμος θα είναι δύσκολο να κυβερνηθεί. Ο ελεύθερος κόσμος έχει ευθύνη να σταματήσει την ιρανική πυρηνική απειλή και αυτό δεν πρέπει να καθυστερήσει».

Προσωπική ιστορία
«Το σπίτι μας είναι γεμάτο με ελληνική κουλτούρα»

Εχετε μια ιδιαίτερη οικογενειακή σχέση καθώς ο πατέρας σας βρέθηκε εδώ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο…
«Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Πολωνία, αλλά πολέμησε με τους Βρετανούς στην Ελλάδα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Γερμανοί τον έπιασαν και τον έβαλαν στη φυλακή, αλλά κατάφερε μαζί με τέσσερις συμπολεμιστές του να δραπετεύσει και κρύφτηκε σε ένα μοναστήρι. Οι άνθρωποι εκεί τους προσέφεραν καταφύγιο και φαγητό. Εμειναν εκεί περίπου έναν χρόνο. Αποφάσισαν να φύγουν και να πάνε στο Ισραήλ. Επιβιβάστηκαν σε μια βάρκα με τη βοήθεια και των μοναχών, αλλά οι Γερμανοί τους εντόπισαν. Αρχισαν να τους πυροβολούν και ένας εξ αυτών σκοτώθηκε. Ενας από τους υπολοίπους, που ήταν Αυστραλός ιερέας, του είπε: "Κοίτα, πάρε την ταυτότητα του νεκρού διότι, αν οι Γερμανοί ανακαλύψουν ότι είσαι εβραίος, θα σε σκοτώσουν". Τελικά, οι Γερμανοί τούς συνέλαβαν και ο πατέρας πέρασε πολλά χρόνια σε φυλακή της Γερμανίας. Επέζησε και μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στο Ισραήλ, όπου έμαθε ελληνικά και δίδαξε στα παιδιά μου πώς να τραγουδούν ελληνικά τραγούδια. Το σπίτι μας ήταν γεμάτο ελληνική κουλτούρα».

Σχέσεις με μεγάλες προοπτικές
Η επίσκεψη του κ. Πέρες στην Αθήνα επιβεβαιώνει τη ραγδαία αναβάθμιση των επαφών Ελλάδας και Ισραήλ

Ως το επιστέγασμα της ραγδαίας αναβάθμισης των διμερών σχέσεων θεωρούν η Αθήνα και το Τελ Αβίβ την επίσημη επίσκεψη του προέδρου του Ισραήλ Σιμόν Πέρες στην Ελλάδα, η οποία ξεκινά αύριο. Οι δύο χώρες έχουν αναπτύξει πολύ στενές σχέσεις και αυτό φάνηκε και από το γεγονός ότι αυτές δεν διεκόπησαν ή περιορίστηκαν ούτε κατά τη διάρκεια της μεταβατικής κυβέρνησης του κ. Λ. Παπαδήμου, όταν τέσσερις κορυφαίοι ισραηλινοί υπουργοί (ο υπουργός Αμυνας Εούντ Μπαράκ, ο υπουργός Υποδομών και Ενέργειας Ούζι Λαντάου, η υπουργός Γεωργίας Ορίτ Νοκέντ και ο υφυπουργός Εξωτερικών Ντάνι Αγιαλόν) επισκέφθηκαν την Αθήνα.

Ο έλληνας πρωθυπουργός κ. Αντ. Σαμαράς αποδίδει μεγάλη σημασία στις σχέσεις με το Τελ Αβίβ, καθώς πιστεύει ότι η χώρα μας έχει να κερδίσει πολλά και σε επίπεδο δημόσιας εικόνας μέσω της υποστήριξης του εβραϊκού λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες (ο πρόεδρος του American Jewish Committee, μιας εκ των μεγαλύτερων αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων, ο Ντέιβιντ Χάρις, βρέθηκε προσφάτως στην Αθήνα).

Σύμφωνα με πληροφορίες, αποτελεί ειλημμένη απόφαση και των δύο κυβερνήσεων η σχέση να αναβαθμιστεί ακόμη περισσότερο, ανεξάρτητα από λογική αξόνων και από τη στάση ξένων χωρών. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία, καθώς δεν είναι λίγοι όσοι βλέπουν τις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις μόνο μέσα από το πρίσμα μιας αντιπαράθεσης με την Τουρκία.
Σε θέματα άμυνας, είναι πλέον εμφανές ότι οι δύο πλευρές επιθυμούν να διευρύνουν τη συνεργασία τους από τον αέρα στη θάλασσα. Αρχικά υπήρξαν οι κοινές ασκήσεις των Πολεμικών Αεροποριών των δύο χωρών, με μετασταθμεύσεις και μαχητικών αεροσκαφών σε Ελλάδα και Ισραήλ. Ωστόσο, μετά και την επίσκεψη του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού αντιναυάρχου Κ. Χρηστίδη στο Ισραήλ, δύο ισραηλινά πολεμικά σκάφη επισκέφθηκαν τον Ναύσταθμο Σαλαμίνος, ενώ πραγματοποίησαν και άσκηση στο πεδίο βολής «Καράβια».

Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τη συνεργασία των δύο πλευρών σε θέματα ενέργειας. Η Ελλάδα φαντάζει ως η βασική πύλη για την εξαγωγή των ισραηλινών και κυπριακών κοιτασμάτων φυσικού αερίου που έχουν ανακαλυφθεί στην Ανατολική Μεσόγειο προς την Ευρώπη, εφόσον τελικά επιλεγεί αυτή η οδός. Ισραηλινές εταιρείες έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για συμμετοχή σε ελληνικούς διαγωνισμούς για έρευνες υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης, ενώ ενδιαφέρον υπάρχει και για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ. Προοπτική υπάρχει, σύμφωνα με τους γνωρίζοντες, και για συνεργασία στην αμυντική βιομηχανία, ενώ ισραηλινές εταιρείες συμμετέχουν και σε κοινοπραξία που εξετάζει το ενδεχόμενο συμμετοχής της στη διαδικασία αξιοποίησης του Ελληνικού.

Στον οικονομικό τομέα, ο τουρισμός βρίσκεται στην κορυφή της σύσφιγξης των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων. Υπολογίζεται ότι τα τελευταία δύο χρόνια ο αριθμός των ισραηλινών τουριστών αυξήθηκε από τις περίπου 150.000 στις 400.000. Η Ρόδος και η Κρήτη αποτελούν αγαπημένους προορισμούς, ενώ έχει δημιουργηθεί σταθερός δίαυλος με τη Θεσσαλονίκη, που έχει ιδιαίτερα συμβολική σημασία για το Ισραήλ. Το 2011 υπήρξαν περίπου 59.000 διανυκτερεύσεις ισραηλινών τουριστών στη συμπρωτεύουσα.

Οι δύο πλευρές συνομιλούν τακτικά και για όλες τις περιφερειακές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Η ανταλλαγή πληροφοριών με αφορμή την κρίση στη Συρία συνεχίζεται, ενώ δεν πρέπει να λησμονείται το γεγονός ότι η Αθήνα εξακολουθεί να θεωρείται αξιόπιστος συνομιλητής στον αραβικό κόσμο, δίνοντας έμφαση στις σχέσεις της με την Αίγυπτο αλλά και τους Παλαιστινίους.

μεταφορά απο...

Τυπικόν της 6ης Aὐγούστου 2012 Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Δευτέρα: Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Τῇ Κυριακῇ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ Ἀπολυτίκια:  1.– «Ἐξ ὕψους κατῆλθες...»,  2.– Δόξα· «Χριστοῦ τήν Μεταμόρφωσιν...». Κοντάκιον:  «Ἐν τῇ θείᾳ σήμερον Μεταμορφώσει...». Ἀπόλυσις:  Μικρά· «Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός. Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια: Τά 4 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς · «Πρό τοῦ Σταυροῦ σου, Κύριε...  – Πρό τοῦ Σταυροῦ σου, Κύριε, παραλαβών...  – Εἰς ὄρος ὑψηλόν...  – Ὄρος τό ποτε ζοφῶδες...» εἰς 6, τά δύο πρῶτα ἐκ δευτέρου. Δόξα, Καί νῦν:  Τό Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς· «Προτυπῶν τήν Ἀνάστασιν τήν σήν...». Εἴσοδος:  «Φῶς ἱλαρόν...». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας καί τά Ἀναγνώσματα. Ἀπόστιχα:  Τά 3 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς· «Ὁ πάλαι τῷ Μωσεῖ συλλαλήσας...  – Τήν σήν τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ...  – Τό ἄσχετον τῆς σῆς φωτοχυσίας...», μετά τῶν πρό αὐτῶν στίχων  εἰς τά δύο τελευταῖα:  α΄.– «Σοί εἰσιν οἱ οὐρανοί καί σή ἐστιν ἡ γῆ· τήν οἰκουμένην καί τό  πλήρωμα αὐτῆς σύ ἐθεμελίωσας».  β΄.– «Θαβώρ καί Ἑρμών ἐν τῷ ὀνόματί σου ἀγαλλιάσονται». Δόξα, Καί νῦν:  Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Πέτρῳ καί Ἰωάνν­ῃ καί Ἰακώβῳ...». Τρισάγιον. Ἀπολυτίκιον:  «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...», τρίς. Ἀπόλυσις:  «Ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ μεταμορφωθείς ἐν δόξῃ ἐνώπιον τῶν  ἁγίων αὐτοῦ μαθητῶν καί Ἀποστόλων, Χριστός ὁ ἀληθινός...». Τῷ Δευτέρᾳ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, τά διά τήν Λιτήν Στιχηρά Ἰδιόμελα  τῆς Ἑορτῆς· «Ὁ φω­τί σου ἅπασαν τήν οἰκουμένην...» , κτλ. μετά τοῦ Δόξα, Καί νῦν αὐτῶν. Τρισάγιον καί  τό Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκιον:  Τῆς Ἑορτῆς· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...», τρίς. Καθίσματα:  Τῆς Ἑορτῆς τῆς α΄ καί β΄ Στιχολογίας καί τό μετά  τόν Πολυέλεον, ὡς ἐν τῷ Μηναίῳ, ἅπαντα ἐκ δευτέρου. Ἀναβαθμοί:  Τό α΄ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου· «Ἐκ νεότητός μου...». Προκείμενον:  «Θαβώρ καί Ἑρμών ἐν τῷ ὀνόματί σου ἀγαλλιάσονται». Στίχος:  «Σοί εἰσιν οἱ οὐρανοί καί σή ἐστιν ἡ γῆ· τήν οἰκουμένην καί  τό πλήρωμα αὐτῆς σύ ἐθεμελίωσας». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου:  Τῆς Ἑορτῆς· «Παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τόν Πέτρον...»  (Λουκ. θ΄ 28-36). Ὁ Ν΄ Ψαλμός:  (Χῦμα). Δόξα· «Ταῖς τῶν Ἀποστόλων...». Καί νῦν·  «Ταῖς τῆς Θεοτόκου...» καί τό Ἰδιόμελον· «Ὁ φωτί σου ἅπασαν...». Κανόνες:  Οἱ δύο τῆς Ἑορτῆς· «Ῥήματα ζωῆς...», μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ  καί·«Μωσῆς ἐν θαλάσσῃ...», ἄνευ στίχου καί εἰς τά δύο τελευταῖα  Δόξα, Καί νῦν, ἀμφότεροι εἰς 4. Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Μεσῴδιον Κάθισμα:  Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐπί τό ὄρος τό Θαβώρ...», ἅπαξ. Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος:  Τῆς Ἑορτῆς. Συναξάριον:  Τῆς ἡμέρας. Καταβασίαι:  «Σταυρόν χαράξας...». Ἡ Τιμιωτέρα:  Οὐ στιχολογεῖται, ἀντ’ αὐτῆς ἡ θ΄ ᾨδή ἀμφοτέρων τῶν Κανόνων  τῆς Ἑορτῆς, ὡς ἐν τῷ Μηναίῳ. Εἱρμός θ΄ ᾨδῆς:  «Μυστικός εἶ Θεοτόκε παράδεισος...». Ἐξαποστειλάριον:  Τῆς Ἑορτῆς· «Φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε...», τρίς. Αἶνοι:  Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τῆς Ἑορτῆς·  «Πρό τοῦ τιμίου Σταυροῦ σου...  – Ὁ πρό αἰώνων ὑπάρχων Θεός Λόγος...  – Παρθενικῆς ἐκ νεφέλης...» εἰς 4, τό πρῶτον δίς. Δόξα, Καί νῦν:  Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Παρέλαβεν ὁ Χριστός...». Δοξολογία:  Μεγάλη. «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ Ἀντίφωνα:  Τῆς Ἑορτῆς. Ἀντίφωνον α΄. Ἦχος β΄. «Μέγας Κύριος, καί αἰνετός σφόδρα. ἐν πόλει τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἑτοιμάζων ὄρη ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ. Ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον. Τά ὄρη ἀγαλλιάσονται ἀπό προσώπου Κυρίου. Δόξα... Καί νῦν...».                                                                  Ἀντίφωνον β΄. Ἦχος ὁ αὐτός. «Οἱ θεμέλιοι αὐτοῦ ἐν τοῖς ὄρεσι τοῖς ἁγίοις. Ἀγαπᾷ Κύριος τάς πύλας Σιών, ὑπέρ πάντα τά σκηνώματα Ἰακώβ. Δεδοξασμένα ἐλαλήθη περί σοῦ, ἡ πόλις τοῦ Θεοῦ. Μήτηρ Σιών, ἐρεῖ ἄνθρωπος· καί ἄνθρωπος ἐγεννήθη ἐν αὐτῇ.                                                                 Δόξα... Καί νῦν... Ὁ Μονογενής Υἱός...».            Ἀντίφωνον γ΄. Ἦχος βαρύς. «Τά ἐλέη σου, Κύριε, εἰς τόν αἰῶνα ᾄσομαι. Ἐξομολογήσονται οἱ οὐρανοί τά θαυμάσιά σου, Κύριε. Μακάριος ὁ λαός ὁ γινώσκων ἀλαλαγμόν. Κύριε, ἐν τῷ φωτί τοῦ προσώπου σου πορεύσονται  καί ἐν τῷ ὀνόματί σου     ἀγαλλιάσονται ὅλην τήν ἡμέραν».                           Εἴσοδος. Εἰσοδικόν, Ἦχος β΄:  «Ὅτι παρά σοί πηγή ζωής, Κύριε, ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς.  Σῶσον ἡμᾶς, Υἱέ Θεοῦ, ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ μεταμορφωθείς,  ψάλλοντάς σοι, Ἀλληλούϊα». Μετά  τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκιον:  Τῆς Ἑορτῆς· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». Κοντάκιον:  Ὁμοίως· «Ἐπί τοῦ ὄρους μετεμορφώθης...». Τρισάγιον. Ἀπόστολος:  Τῆς Ἑορτῆς· «Σπουδάσατε βεβαίαν ὑμῶν τήν κλῆ­σιν...»  (Β΄ Πέτρ. α΄, 10-19). Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως· «Παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τόν Πέτρον καί Ἰάκωβον...»  (Ματθ. ιζ΄, 1-9). Εἰς τό Ἐξαιρέτως:  Τό τροπάριον τῆς ζ΄ ᾨδῆς τοῦ β΄ Κανόνος τῆς Ἑορτῆς·  «Νῦν τά ἀνήκουστα ἠκούσθη...». Κοινωνικόν:  «Ἐν τῷ φωτί τῆς δόξης τοῦ προσώπου σου, Κύριε,  πορευσόμεθα εἰς τόν αἰῶνα. Ἀλληλούϊα». «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...», κτλ. Ἀπόλυσις: Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ. Ἐν τῇ τραπέζῃ κατάλυσις ἰχθύος. Τῇ αὐτῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας: ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Ἡ Ἀκολουθία κατά τήν ἐν τῷ Μηναίῳ τάξιν. Εἴσοδος:  «Φῶς ἱλαρόν...». Τό μέγα Προκείμενον·  « Ὁ Θεός ἡμῶν ἐν τῷ οὐρανῷ καί ἐν τῇ γῇ· πάντα ὅσα ἠθέλησεν  ἐποίησεν», μετά τῶν πρό αὐτοῦ στίχων, ὡς ἐν τῷ Μηναίῳ. Μετά τό· «Νῦν ἀπολύεις...», συνάπτεται \ ὁ Μικρός Παρακλητικός Κανών. Τρισάγιον. Ἀπολυτίκιον: ' Τῆς Ἑορτῆς· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...», ἅπαξ.

ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΒΑΣΩΝ ΚΥΡΟΣ ΦΙΛΗΜΩΝ

Εκοιμήθη σήμερα, 3η Αυγούστου ε.ε. ο Μητροπολίτης Καβάσων κυρός Φιλήμων, εφησυχάζων Ιεράρχης του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Ο μακαριστός αρχιερεύς εγεννήθη την 30η Σεπτεμβρίου 1934 στην Λυών της Γαλλίας. Απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, εκάρη Μοναχός στην Ιερά Μονή Πεντέλης το έτος  1955. Χειροτονήθηκε Διάκονος την 15η Μαρτίου 1959 από τον Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Ιερόθεο και Πρεσβύτερος-Αρχιμανδρίτης τα Χριστούγεννα του έτους 1960 από τον Μητροπολίτη Άρτης Ιγνάτιο. Το 1964 ενετάχθη στον κλήρο του παλαιφάτου Πατριαρχείου, όπου διετέλεσε Εφημέριος των  Ιερών Ναών Αγ. Νικολάου Ιβραημίας, Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Πορτ-Σαϊδ, Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αλεξανδρείας και Ηγούμενος της  Ιεράς Πατριαρχικής Μονής Οσίου Σάββα Αλεξανδρείας. Την 27η Νοεμβρίου 1979 εξελέγη Επίσκοπος Κανώπου, χειροτονηθείς στον Ι.Ναό Οσίου Σάββα της Μ.Πόλεως την 2α Δεκεμβρίου από τους αοιδίμους Μητροπολίτες Πηλουσίου Βαρνάβα και Ειρηνουπόλεως Φρουμεντίου, ως και τον Μητροπολίτη Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας (νυν Γέροντα Μέμφιδος) Σεβ.κ.Παύλο. Μετά την εις Επίσκοπον χειροτονία του διωρίσθη Ηγούμενος της περιωνύμου  Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Παλαιού Καΐρου. Την 23η Νοεμβρίου 1999 εξελέγη Μητροπολίτης Νταρ Ες Σαλαάμ (Τανζανία), παραιτηθείς της θέσεώς του την 4η Νοεμβρίου 2000. Την 14η Μαρτίου 2003 εξελέγη Τιτουλάριος Μητροπολίτης Καβάσων. Η εξόδιος Ακολουθία του εκλιπόντος Ιεράρχου θα τελεσθή την Τρίτη, 7η Αυγούστου ε.ε. και ώρα 11.00 π.μ. στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Κυψέλης (Μετόχιο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας) και ο ενταφιασμός του στο Αʼ Κοιμητήριο Αθηνών. Θα προηγηθή η τέλεση Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας από τον Σεβ.Μητροπολίτη Άκκρας κ.Γεώργιο, Εκπρόσωπο της ΑΘΜ στην Αθήνα.

Τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπόστολος Κυριακῆς Θ΄ Ματθαίου. (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Τὸ

Τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Α΄ Κορ. 3,9-17)

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης 

Μία ἀπὸ τὶς ἀνάγκες ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἐδῶ στὴ γῆ εἶνε ἡ στέγη, τὸ σπίτι. Βράδιασε; Ὅπως τὸ πουλὶ κι αὐτὸ τὸ ἄγριο θηρίο γυρίζει στὴ φωλιά του, καὶ δὲν ὑπάρχει ζωντανὸ ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ φωλιά, ἔτσι κι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα μέρος ποὺ θὰ στεγάσῃ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν οἰκογένειά του.
Κανείς δὲν θέλει νά ᾽νε ἄστεγος· ὅλοι προσπαθοῦν νὰ χτίσουν ἕνα σπίτι. Κάνουν τὰ πάντα γι᾽ αὐτό· καὶ οἰκόπεδα ἀγοράζουν, καὶ χρήματα δανείζονται, καὶ τότε θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους εὐτυχῆ ὅταν μπορέσουν νὰ μποῦν μέσα στὸ σπίτι. Σπίτια διάφορα, μεγάλα, πολυώροφα, παλάτια, οὐρανοξύστες.
Ὁ κόσμος θεωρεῖ αὐτοὺς ποὺ κατοικοῦν σὲ τέτοια μέγαρα εὐτυχισμένους. Ἀλλὰ εἶνε ἔτσι;
Ὅταν ὁ Θεὸς σείει τὴ γῆ, τότε τὰ σπίτια πέφτουν κ᾽ οἱ ἄνθρωποι φονεύονται. Τὸ εἶπε κι ὁ Χριστός· ὅταν στὰ Ἰεροσόλυμα τοῦ ἔδειχναν τὶς μεγάλες οἰκοδομὲς εἶπε· Ὅλα αὐτὰ θὰ γκρεμιστοῦν, δὲ θὰ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθῳ»(Λουκ. 19,44).
Τὰ καλύβια εἶνε εὐλογημένα· τὰ μέγαρα ποὺ στήθηκαν μὲ ἀδικίες καὶ πλεονεξίες, ἂν ἕνας ἄγγελος Κυρίου τὰ πιάσῃ καὶ τὰ στύψῃ, θὰ στάξουν αἷμα ἀδικημένων.
Ἀλλὰ γιατί, ἀδελφοί μου, σᾶς ἀπασχολῶ μὲ τὰ σπίτια, μικρὰ καὶ μεγάλα; Διότι γι᾽ αὐτὸ μᾶς μιλάει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος· ὁλόκληρος ὁ σημερινὸς ἀπόστολος λέει γιὰ κάποια οἰκοδομή.
Θὰ ἤμουν εὐτυχής, ἂν μποροῦσα νὰ κάνω τὸν καθένα σας νὰ ἐπιθυμήσῃ ν᾽ ἀγοράσῃ ἕνα διαμέρισμα σ᾽ αὐτήν!
Εἶνε μιὰ μεγάλη - τεράστια οἰκοδομή· ἀρχίζει ἀπὸ ᾽δῶ στὴ γῆ καὶ φτάνει μέχρι τὸν οὐρανό· χωράει μέσα ὅλους, ὄχι μόνο τοὺς βασιλιᾶδες ἀλλὰ καὶ τοὺς πιὸ φτωχούς· οἰκοδομὴ ἀθάνατη καὶ αἰωνία. Ποιά ἆραγε νὰ εἶνε αὐτὴ ἡ οἰκοδομή; Καὶ πῶς μπορεῖ καθένας μας ν᾽ ἀποκτήσῃ ἕνα μέρος σ᾽ αὐτήν, νὰ συμπεριληφθῇ στοὺς ἐνοίκους της;
Μᾶς τὸ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε»(Α΄ Κορ. 3,9). Ἡ οἰκοδομὴ αὐτὴ εἶνε ἡ Ἐκκλησία.

* * * 

Ἀλλ᾽ ὅταν λέμε «Ἐκκλησία», ἀγαπητοί μου, δὲν ἐννοοῦμε τὸ κτήριο τοῦ ναοῦ. Τὰ κτήρια μπορεῖ νὰ τὰ γκρεμίσουν οἱ ἄπιστοι καὶ μιὰ μέρα νὰ μὴν ὑπάρχῃ καμμιά ἐκκλησιὰ πάνω στὴ γῆ.
Ἡ οἰκοδομὴ ὅμως τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλησία, εἶνε κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερο καὶ ὑψηλότερο.
Ἡ Ἐκκλησία θὰ ὑπάρχῃ στὶς σπηλιὲς καὶ τὰ δάση, ὅπως τὴν ἐποχὴ τῶν διωγμῶν. Ἐκκλησία δὲν εἶνε τὰ ντουβάρια. Ἐκκλησία εἶνε ὅλοι ὅσοι πιστεύουν στὸ Χριστό. Ἐκκλησία δὲν εἶνε μόνο ὁ δεσπότης μὲ τὰ χρυσᾶ καὶ τὶς μίτρες, ὁ παπᾶς καὶ ὁ διᾶκος, οἱ ἐπίτροποι καὶ οἱ ψαλτάδες καὶ οἱ νεωκόροι· Ἐκκλησία εἶνε καὶ μιὰ γριούλα ἀγράμματη ποὺ τὸ Δεκαπενταύγουστο γονατίζει στὴν Παναγιά, κ᾽ ἕνα παιδάκι φτωχὸ ποὺ ἀκούει τὸ μάθημα τοῦ κατηχητικοῦ καὶ τραγουδάει σὰν ἀηδονάκι τὰ τραγούδια τοῦ Χριστοῦ μας, κ᾽ ἐκεῖνος ὁ ζητιάνος ποὺ προσκυνάει τὶς εἰκόνες καὶ ζητάει τὴν προστασία τῶν ἁγίων· καθένας ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό, ἀπὸ τὸ μικρὸ παιδὶ ποὺ κρατάει στὴν ἀγκαλιὰ ἡ μάνα μέχρι τὸν ἀσπρομάλλη γέρο, ὅλοι εἶναι Ἐκκλησία, οἰκοδομὴ τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία δέχεται τοὺς μεγάλους, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄνθρωπο οἱουδήποτε χρώματος, κοινωνικῆς καταστάσεως καὶ φυλῆς. Προχωρῶ. Ἐκκλησία δὲν εἴμαστε μόνο ὅσοι ζοῦμε σήμερα· Ἐκκλησία εἶναι καὶ οἱ γονεῖς μας καὶ οἱ παποῦδες μας, γενεὲς γενεῶν, ὅλοι ὅσοι κοιμοῦνται στὰ νεκροταφεῖα. 
Γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ὑπάρχει θάνατος· «δὲν εἶναι Θεὸς νεκρῶν ἀλλὰ ζώντων» (Λουκ. 20,38). Ὅλοι αὐτοὶ εἶναι Ἐκκλησία. Μὲ τὴ διαφορά, ὅτι ὅσοι εἶναι ἀκόμα ἐδῶ στὴ γῆ λέγονται Ἐκκλησία στρατευομένη, γιατὶ κάνουν πόλεμο, ἐνῷ ὅσοι πέρασαν τὶς πύλες τοῦ θανάτου καὶ εἶναι στὰ οὐράνια λέγονται Ἐκκλησία θριαμβεύουσα.

Αὐτὴ εἶναι Ἐκκλησία, καὶ αὐτὴν ὀνομάζει «οἰκοδομὴ» ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἀλλὰ ὅπως κάθε οἰκοδομὴ ἔχει θεμέλιο κι ὅσο πιὸ μεγάλη εἶναι τόσο τὰ θεμέλια πρέπει νά ᾽ναι πιὸ γερὰ καὶ νά ᾽ναι χτισμένη πάνω σὲ βράχο, ἔτσι καὶ αὐτὴ ἡ πνευματικὴ οἰκοδομή, τὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ, ἔχει θεμέλιο. 
Θεμέλια ὑπάρχουν πολλά· θεμέλιο γιὰ τὸ χρηματιστήριο εἶναι τὸ χρῆμα, θεμέλιο γιὰ τὸ πανεπιστήμιο εἶναι ἡ σοφία καὶ ἡ γνῶσι, θεμέλιο γιὰ τὸ κράτος εἶναι τὰ ὅπλα καὶ ὁ στρατός.
Καὶ θεμέλιο γιὰ τὴν Ἐκκλησία ποιό ἔχει; Τίποτε ἀπ᾽ αὐτά. Ἀλλοίμονο ἂν ἡ Ἐκκλησία στηριχθῇ στὴ βία, στὴν ἔπαρσι τῆς ἐπιστήμης, στὸ χρῆμα καὶ στὰ τιμολόγια.
Τότε θὰ ἔρθῃ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ προφήτης Ἠλίας μὲ τὴ ῥομφαία του, νὰ μᾶς κόψῃ ὅλους τοὺς κληρικούς, ὅσοι μεταβάλλουν τὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ σὲ «οἶκον ἐμπορίου»  (Ἰω. 2,16). Δὲν ἔχουν θέσι οἱ δίσκοι. Τί φοβερὸ τὴν ἱερώτερη στιγμὴ ν᾽ ἀκούγωνται τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα!
Μὴ δίνουμε δικαίωμα στοὺς χιλιαστὰς καὶ τοὺς προτεστάντες νὰ κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία μας.
Εἶμαι βέβαιος, ὅτι ὁ λαὸς θὰ δώσῃ περισσότερα χωρὶς δίσκους. Ποιό εἶναι λοιπὸν τὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας μας;

Μεγάλο λόγο λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τὸν θεμέλιο λίθο τῆς Ἐκκλησίας δὲ μποροῦν νὰ τὸν κλονίσουν οὔτε ὅλοι οἱ δαίμονες. Κανείς, λέει ὁ ἀπόστολος, δὲν μπορεῖ νὰ βάλῃ ἄλλον θεμέλιο στὴν Ἐκκλησία ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ὑπάρχει, καὶ αὐτὸς εἶναι Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός (Α΄ Κορ. 3,11). 
Θεμέλιό της δὲν εἶναι ὁ τάδε βασιλιᾶς ἢ ἡ τάδε βασίλισσα ἢ οἱ κυρίαρχοι τοῦ κόσμου· θεμέλιο εἶναι ὁ σταυρωθεὶς καὶ ἀναστὰς Χριστός, ποὺ ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. Γι᾽ αὐτὸ εἶναι πολὺ μικρὸς αὐτὸς ποὺ θὰ τὰ βάλῃ μὲ τὴν Ἐκκλησία.
Τὸ εἶπε ὁ ἴ διος ὁ Χριστός. Ὅταν ρώτησε τοὺς ἀποστόλους «Τί λέει ὁ κόσμος γιὰ μένα;» καὶ ἄλλοι εἶπαν «Εἶσαι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής», ἄλλοι «Εἶσαι ὁ Ἠλίας», ἄλλοι «Εἶσαι ὁ Ἰερεμίας ἢ ἕνας τῶν προφητῶν», τοὺς λέει· «Ἐσεῖς τί ἰδέα ἔχετε γιὰ μένα;». Τότε ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἀπήντησε· «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος».
Καὶ ὁ Χριστὸς χάρηκε καὶ τοῦ λέει· «Σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν». Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ὄχι ὅπως τὰ ἑρμη νεύουν οἱ φράγκοι, ἀλλ᾽ ὅπως τὰ ἑρμηνεύουν οἱ πατέρες· Πέτρε, εἶπες μιὰ μεγάλη ἀλήθεια.
Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια, ὅτι ἐγὼ δὲν εἶμαι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶμαι αὐτὸς ὁ Θεός, ὁ ἕνας τῆς ἁγίας Τριάδος, αὐτὴ ἡ πίστις στὸ πρόσωπό μου, αὐτὸ εἶναι τὸ θεμέλιο ἐπάνω στὸ ὁποῖο θὰ θεμελιώσω τὴν Ἐκκλησία μου (Ματθ. 16,16-18).
Μιὰ οἰκοδομὴ ὅμως ἐκτὸς ἀπὸ θεμέλιο ἔχει καὶ στύλους, κολῶνες. Ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία μας. Ποιές εἶναι οἱ κολῶνες, οἱ στῦλοι της; Ἂν διαβάσετε τοὺς ὕμνους καὶ τὰ ἀπολυτίκια, θὰ δῆτε ὅτι κολῶνες ποὺ μετὰ τὸ Χριστὸ στηρίζουν τὴν ἁγία μας πίστι, «κρηπῖδες», «βάσεις», «στῦλοι» τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, λέγονται οἱ προφῆται, οἱ ἀπόστολοι, οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτοὶ εἶναι οἱ στῦλοι της. Μιὰ οἰκοδομὴ ἐπίσης χτίζεται μὲ λιθάρια, πλῆθος λιθάρια. Ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία. Ἂν ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ θεμέλιο καὶ οἱ πατέρες οἱ στῦλοι, ἐμεῖς εἴμαστε τὰ λιθάρια της.
Ὁ κάθε πιστὸς εἴμαστε ἕνα λιθαράκι, λιθαράκι ὄχι νεκρὸ ἀλλὰ ζωντανό, ποὺ τὸ παίρνει ἡ ἁγία Τριάδα μέσα ἀπ᾽ τὰ χώματα τὴ λάσπη καὶ τὴ βρώμα, τὸ πλένει καὶ τὸ καθαρίζει μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα, καὶ τὸ πελεκάει γιὰ νὰ τὸ βάλῃ στὴ θέσι του.
Ὅπως ὁ μάστορας χτυπάει κάθε πέτρα μὲ τὴ σμίλη καὶ τῆς δίνει τὸ σχῆμα ποὺ θέλει, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς, ποὺ ἔχουμε ἐλαττώματα, μᾶς χτυπάει - πελεκάει ὁ Θεός. Πῶς; Μὲ τὴ θλῖψι, τὰ δυστυχήματα, τὸν πόνο, τὰ δάκρυα, ἔτσι γινόμαστε πέτρες κατάλληλες γιὰ τὴν θεία οἰκοδομή.
Ἂς προσέξουμε κάτι ἀκόμη. Σ᾽ ἕνα τοῖχο, γιὰ νὰ κολλήσῃ τὸ ἕνα λιθάρι μὲ τὸ ἄλλο, χρειάζεται κονίαμα, λάσπη μὲ ἀσβέστη· χωρὶς αὐτὸ σπίτι δὲν χτίζεται. Ἔτσι καὶ στὴν οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας.
Ποιό εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνει τὸν ἕνα Χριστιανὸ μὲ τὸν ἄλλο καὶ μᾶς κάνει ἕνα; Ἡ ἀγάπη· ἡ ἀγάπη ὅπως τὴν δίδαξε καὶ τὴν ἐφήρμοσε ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοι. Ἔτσι βλέπουμε ὅτι στοὺς πρώτους Χριστιανοὺς ἦταν «ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία» (Πράξ. 4,32).

* * * 

Μιὰ προφητεία καὶ τελείωσα. Εἶπε ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, ὅτι θά ᾽ρθη μέρα ποὺ καὶ τὰ ἄστρα θὰ πέσουν σὰν τὰ φύλλα τῆς συκιᾶς. Ἀπὸ τότε ποὺ ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία του πέρα σαν δυὸ χιλιάδες χρόνια καὶ θὰ περάσουν κι ἄλλα. Στὸ διάστημα αὐτὸ πολλὰ ἔγιναν καὶ θὰ γίνουν· θὰ πέσουν θρόνοι καὶ βασίλεια, θ᾽ ἀλλάξῃ ὁ χάρτης πολλὲς φορές.
Μέσ᾽ στὸν ὠκεανὸ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ χρόνου τί μένει; Μικρὰ - μεγάλα καράβια θὰ πνιγοῦν, ἀλλὰ ἕνα θὰ μείνῃ ἀβύθιστο καὶ θὰ θριαμβεύῃ αἰωνίως· ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ὅσο κι ἂν τὴν πολεμήσουν οἱ διῶκται, οἱ αἱρέσεις, οἱ δαίμονες, ἡ Ἐκκλησία θὰ μείνῃ· γιατὶ ἔχει θεμέλιο τὸ Χριστό, κι ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ ᾅδου δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὴ νικήσουν (Ματθ. 16,18).
Ὅποιος πάει κόντρα μὲ τὴν Ἐκκλησία θὰ σπάσῃ τὰ μοῦτρα του, θὰ γίνῃ στάχτη· ἡ Ἐκκλησία θὰ μείνῃ μὲ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος 

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ Ι. Ναὸ τῆς περιοχῆς Τζιτζιφιῶν - Ἀθηνῶν τὴν 4-8-1963.  
Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 17-7-2012. Περίοδος Δ΄ - Ἔτος ΚΘ΄ Φλώρινα - ἀριθμ. φύλλου 1767