Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

Πηγή

«Στον ιερό Ναό των 

Βλαχερνών της 

\Κωνσταντινουπόλεως, 

όπου βρισκόταν και το σεπτό 

«μαφόριον» της Παναγίας,

 μία των ημερών, επί βασιλείας

 Λέοντος του Σοφού (886-911), 

ετελείτο ολονύκτια αγρυπνία.

 Είχε πάει εκεί κατά τη συνήθειά 

του και ο όσιος Ανδρέας ο σαλός.

 Συνέβη να παρευρίσκεται και 

ο Επιφάνιος έχοντας μαζί έναν 

υπηρέτη του. 

Συχνά, σε κάθε κατάλληλη

 ευκαιρία, αγρυπνούσε και

 αυτός ανάλογα με την προθυμία

 του, πότε μέχρι το μεσονύκτιο, πότε μέχρι το πρωί. 
Την τετάρτη ώρα

 της νυκτός, βλέπει ο μακάριος Ανδρέας 
μεγαλοπρεπή γυναίκα

 να βγαίνει από την Ωραία και βασιλική Πύλη
 και να προχωρεί

 μαζί με πολυπληθή και λαμπρότατη ακολουθία 
αγίων λευκοφορούντων, 

που έψελναν ιερούς ύμνους και πνευματικά 
άσματα. 

Τη μεγαλοπρεπή αυτή γυναίκα κρατούσαν 
τιμητικά συνοδεύοντας 

από τα χέρια ο Τίμιος Πρόδρομος και 
ο Υιός της Βροντής, 

ο Θεολόγος Ιωάννης, ενώ ακολουθούσαν 
οι υπόλοιποι άγιοι.

 Μόλις τους είδε ο όσιος Ανδρέας να
 προχωρούν προς τον 

άμβωνα της Εκκλησίας, πλησιάζει τον
 Επιφάνιο και του λέει:

 - Βλέπεις την Κυρία και Δέσποινα του 
κόσμου;          

 Αυτός του απαντά: - Ναι, πνευματικέ 
πατέρα μου. 

Ενώ παρακολουθούσαν οι όσιοι, 
Την βλέπουν να 

γονατίζει, να προσεύχεται για ώρα πολλή 
και να τρέχουν 

συνεχώς δάκρυα στο θεοειδές και άχραντο
 πρόσωπό Της.

 Μετά από αυτήν την προσευχή, έρχεται
 προς το θυσιαστήριο

 και δεήθηκε εκεί υπέρ του παρευρισκόμενου
 λαού. Όταν τελείωσε

 τη δέησή Της, έβγαλε από την πανάχραντη
 κεφαλή Της, με μία 

κίνηση γεμάτη χάρη και σεμνότητα, το μέγα και 
φοβερό «μαφόριόν» 

Της, που έλαμπε ως αστραπή, και το άπλωσε
 επάνω από όλον 

τον παρευρισκόμενο λαό. Αυτό το έβλεπαν οι
\ θαυμάσιοι αυτοί άνδρες

 επί αρκετές ώρες να είναι απλωμένο επάνω
 από όλον τον λαό και 

να πηγάζει ως φως ήλεκτρου τη Δόξα του 
Κυρίου. 

Όση ώρα ήταν εκεί η Υπεραγία Θεοτόκος, 
ήταν θεατό 

και εκείνο, μόλις ανεχώρησε, έπαυσε και 
αυτό να είναι 

ορατό. Το επήρε μαζί της, αφήνοντας τη 
Χάρη Της 

στον πιστό λαό».

(1) Με το γεγονός της εμφάνισης της
 Υπεραγίας Θεοτόκου

 βρισκόμαστε μπροστά σε μία θαυμαστή
 ενέργεια του Θεού

 – ο Θεός ενεργεί διά της Θεοτόκου – που
 την ευεργετική της 

επίδραση δέχεται ο πιστός λαός, αλλά βλέπουν
 μόνον οι δύο

 όσιοι: ο Ανδρέας ο σαλός και ο Επιφάνιος. 
Αυτό σημαίνει

 ότι το μεγαλειώδες αυτό όραμα ήταν μία
 ιδιαίτερη ευλογία

 που δόθηκε ως χάρη στους δύο αγίους, 
και διότι προφανώς

 είχαν τις εσωτερικές προϋποθέσεις για να τη 
δεχτούν, και διότι 

θα κατέθεταν τη μαρτυρία τους αυτή αργότερα
 στον πιστό

 λαό προς ενίσχυση της πίστεώς του. Με άλλα
 λόγια ο

 Θεός ικανώνει ορισμένους πιστούς Του,
 με την έννοια

 ότι τους διανοίγει τους πνευματικούς οφθαλμούς,
 ώστε να 

Τον «δουν» στη θεϊκή Του δόξα, και μετέπειτα 
αυτοί 

μαρτυρούν τη θεοπτική αυτή εμπειρία τους,
 η οποία γίνεται

 αποδεκτή από τον λαό, λόγω της αξιοπιστίας 
των ίδιων.

Αιτία για την τακτική αυτή του Θεού, θα λέγαμε, 
φαίνεται ότι

 είναι η αγάπη Του προς τον κόσμο, η οποία
 ενεργεί με 

τέτοια διάκριση, ώστε να μη βλάψει τους 
πνευματικά ανώριμους

 ή τους ανέτοιμους για μία ιδιαίτερη όραση
 Εκείνου. 

«Ου μη ίδη άνθρωπος το πρόσωπον του 
Θεού και ζήσεται».

 Την τακτική αυτή του Θεού την επισημαίνουμε 
σε όλες τις 

φάσεις της αποκάλυψής Του, από την εποχή 
της Παλαιάς

 Διαθήκης μέχρι και σήμερα ακόμη.
 Ας θυμηθούμε το γεγονός

 της παράδοσης του Νόμου του Θεού στους 
Ισραηλίτες

 στο όρος Σινά: ο Μωϋσής καλείται να μετάσχει
 στην ξεχωριστή 

ενέργεια του Θεού, η οποία δι’  αυτού γίνεται 
έπειτα κτήμα

 όλων. Κι ακόμη. Ο ίδιος ο Κύριός μας στο
 Θαβώρ, στο όρος

 της Μεταμορφώσεώς Του, τους τρεις μαθητές 
Του, Πέτρο, 

Ιωάννη και Ιάκωβο, καλεί να γίνουν 
«επόπται της μεγαλειότητός

 Του», οι οποίοι στον κατάλληλο έπειτα
 καιρό θα καταθέσουν

 τη μαρτυρία της συγκεκριμένης 
εμπειρίας τους.

(2) Οι δύο άγιοι, Συμεών και Επιφάνιος, 
βλέπουν με 

άμεσο τρόπο την αγάπη της Υπεραγίας 
Θεοτόκου προς τον 

πιστό λαό. Εμφανίζεται, προσεύχεται με δάκρυα, 
απλώνει 

προστατευτικά πάνω στον λαό το μαφόρι Της,
 γιατί είναι γεμάτη

 αγάπη και στοργή προς τα παιδιά της και παιδιά
 του Υιού και Θεού 

της. Κι είναι αυτά τα χαρισματικά οράματα, τα
 οποία επιβεβαιώνουν 

διαρκώς την πίστη της Εκκλησίας σχετικά με 
την αγάπη των 

αγίων απέναντί μας και μάλιστα της Παναγίας
 Μητέρας μας. 

Γνωρίζουμε την αγάπη Της αυτή ήδη από τα
 κείμενα της Αγίας

 Γραφής και τη μετέπειτα παράδοση της
 Εκκλησίας μας. 

Ιδιαιτέρως το «γύναι, ιδού ο υιός σου» και το

 «ιδού η μήτηρ σου» του Εσταυρωμένου 
Λυτρωτή μας

 προς τη Μητέρα Του και το μαθητή Του 
Ιωάννη, μας 

συγκινεί την καρδιά και δεν μας αφήνει
 κανένα 

περιθώριο αμφισβήτησης. Μα, όταν έρχονται
 και τέτοια

 θαυμαστά γεγονότα, σαν αυτό της Αγίας
 Σκέπης, η

 πίστη μας γιγαντώνεται ακόμη περισσότερο. 
Ξέρουμε

 ότι σε κάθε ώρα και σε κάθε στιγμή 
μπορούμε να

 αναφερόμαστε, μετά βεβαίως τον Κύριο
 και Θεό μας,

 και στην Παναγία Μητέρα Του, η οποία 
είναι έτοιμη να

 μεσιτεύσει μετά δακρύων υπέρ ημών προς 
τον Υιό

 και Θεό Της. Κι ο πιστός λαός πράγματι το

 επιβεβαιώνει. Οι χαιρετισμοί και οι 
παρακλητικοί κανόνες 

προς την Θεοτόκο δεν λείπουν ποτέ από
 τα χείλη του

 ευσεβούς λαού, ο οποίος νιώθει, έστω κι 
αν δεν Την

 βλέπει οραματικά, την παρουσία και την
 αγάπη Της.

Θα ήταν παρήγορο μάλιστα να μνημονεύαμε
 στο σημείο

 αυτό και μία παράδοση-θρύλο, που 
κυκλοφορείται ιδίως

 στους πιστούς της Ρωσίας. Πέθαιναν 
οι χριστιανοί και 

«σκόνταφταν» στην παρουσία του 
αποστόλου Πέτρου, ο

 οποίος έχοντας τα κλειδιά του Παραδείσου
 ζητούσε

 τις απολύτως «κανονικές» προϋποθέσεις
 εισόδου

 στον Παράδεισο. 
Τους περισσότερους δυστυχώς 

τους απέπεμπε, διότι δεν εκπληρούσαν αυτά 
που έπρεπε.

 Κι ενώ λίγοι είχαν εισέλθει στον Παράδεισο, 
άκουγε 

πολλές φωνές και πολλές υμνολογίες μέσα 
σ’  αυτόν.

 Παραξενεύτηκε και κοιτώντας πιο πέρα από
 τη θύρα του

 Παραδείσου είδε ότι η Παναγία  Μητέρα
 βρισκόταν πάνω 

από τα τείχη και με το μαφόρι της σήκωνε
 «παράνομα» 

και έβαζε μέσα στον Παράδεισο αυτούς που 

είχαν απορριφτεί.

(3) Η εμφάνιση της Παναγίας και η προστασία 
Της προς 

τον πιστό λαό γίνεται εκεί που ο λαός αυτός
 έχει συναχτεί 

εν Εκκλησία. Δεν είναι τυχαίο, πιστεύουμε, 
ότι η Παναγία

 γίνεται το όργανο της χάρης του Θεού, όταν
 ο λαός φανερώνει

 την πίστη του με τον ερχομό του στον ναό 
και μάλιστα

 σε ώρα έντονης και παρατεταμένης
 προσευχής: σε αγρυπνία.

 Και τούτο διότι ο Θεός προσφέρει τη χάρη
 Του, αλλ’  όταν 

και ο άνθρωπος δείχνει τη διάθεση να την
 αποδεχτεί. 

Στο θαυμαστό γεγονός της Αγίας Σκέπης 
πολύ άμεσα 

διαπιστώνουμε αυτό που ο Κύριος είχε πει: 

«Ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το
 εμόν όνομα, 

εκεί ειμι εν μέσω αυτών». 

Η παρουσία Του εκδηλώθηκε μέσω της 
Μητέρας Του,

 όπως βεβαίως και για την εμφάνισή Του 
στον απόστολο

 Θωμά μετά την ανάσταση προηγήθηκε
 η παρουσία 

του Θωμά στον κύκλο των μαθητών,
 δηλ. στο χώρο της

 Εκκλησίας. Έτσι βεβαίως ο Θεός διά των
 αγίων Του δρα

 όπως και όπου θέλει, αλλά εκεί που
 κατεξοχήν ενεργεί

 και προσφέρει τη χάρη Του είναι η 
Εκκλησία. 

Από την άποψη αυτή ο αγώνας του πιστού να 

συμμετέχει στις εκκλησιαστικές ακολουθίες,
και μάλιστα

 στη Θεία Λειτουργία,  αποτελεί όρο για τη 
μετοχή του 

στην παροχή της χάρης του Θεού.

(4) Η ιδιαίτερη παροχή αγιασμού από την
 Παναγία προς

 τον προσευχόμενο λαό νομίζουμε ότι είχε 
να κάνει και

 με το μαφόρι Της, που φυλασσόταν ως
 εξαιρετική ευλογία

 στον συγκεκριμένο ναό των Βλαχερνών.
 Με άλλα λόγια, 

η χάρη του Θεού και των αγίων του
 επεκτείνεται, όταν

 υπάρχουν αντικείμενα που σχετίζονται με
 την εδώ στον

 κόσμο τούτο παρουσία των αγίων. Βεβαίως,
 για παράδειγμα, 

ο άγιος Διονύσιος παρέχει τη χάρη του Θεού
 σε όσους εν

 πίστει τον επικαλούνται, μα η παροχή της 
χάρης αυτής 

φαίνεται να είναι εντονότερη εκεί που υπάρχει
 το αγιασμένο 

λείψανό του, στη Ζάκυνθο. Το ίδιο συμβαίνει
 και με

 όλους τους αγίους, το ίδιο πιστεύουμε ότι 
συνέβη και εκεί

 στον ναό των Βλαχερνών. Κι είναι και τούτο
 μία αλήθεια, 

που την επιβεβαιώνει διαρκώς  ο πιστός λαός
 ανά τους αιώνες, 

αφού βλέπουμε πόσο ο λαός αυτός 
καθοδηγούμενος από 

την καρδιά του τιμά τα λείψανα των αγίων, 
όπως και τα 

ιδιαίτερα αντικείμενα, όπως είπαμε, που
 σχετίζονται με τη 

ζωή τους. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί  η χάρη
 του Θεού

 αγκαλιάζει όλη την ύπαρξη ενός αγίου,
 όπως και 

διοχετεύεται αυτή και στα υλικά αντικείμενα
 που τον 

περιβάλλουν. Δεν υπάρχει τίποτε κακό 
στη δημιουργία 

του Θεού, πέρα από τις κακές επιλογές 
της καρδιάς μας, 

ενώ τα πάντα εξαγιάζονται από την υπακοή 
του ανθρώπου 

στον Θεό.

Παναγία η Γοργοεπήκοος

του Καθηγητή Μιλτιάδη Κωνσταντίνου, του Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ Σύμφωνα με το τυπικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας,  το λειτουργικό έτος αρχίζει και τελειώνει με δύο  γιορτές της Παναγίας• μία που αναφέρεται σε κάποιο  γεγονός της ζωής της  (Κοίμηση στις 15 Αυγούστου – Γέννηση στις 8 Σεπτεμβρίου)  και μία που σχετίζεται με την προσκύνηση αμφίων της  (αγία ζώνη στις 31 Αυγούστου – αγία σκέπη στις 1 Οκτωβρίου).   Το ιστορικό υπόβαθρο της γιορτής της αγίας Σκέπης ανάγεται στον  ι΄ μ.Χ. αιώνα. Δύο παράξενοι  άνθρωποι, ο Ανδρέας που κάνει τον τρελό για να τραβήξει την προσοχή  του κόσμου και να τους  διδάξει το μήνυμα του ευαγγελίου και ο συνοδός του ο Επιφάνειος,  ξαγρυπνούν μαζί με πλήθος  πιστών στην εκκλησία των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη και  παρακαλούν την Παναγία  να τους απαλλάξει από τις επιδρομές των Αράβων. Ξαφνικά,  ο Ανδρέας και ο Επιφάνειος  βλέπουν ένα μεγαλειώδες όραμα. Η Παναγία συνοδευόμενη  από τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο  και ακολουθούμενη από πλήθος αγίων ντυμένων στα λευκά μπαίνουν  στον ναό και κατευθύνονται  προς την αγία τράπεζα. Εκεί η Παναγία γονατίζει και προσεύχεται  ώρα πολλή με δάκρυα στα  μάτια. Ύστερα γυρίζει προς τον συγκεντρωμένο λαό και απλώνει  πάνω του το κάλυμμα της  κεφαλής της. Όταν οι δύο άνδρες αφηγήθηκαν το όραμά τους,  όλοι κατάλαβαν ότι αυτό  ήταν ένα σημάδι πως βρίσκονται κάτω από τη σκέπη, την προστασία  δηλαδή, της Παναγίας  και δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Δοξολόγησαν με ύμνους το Θεό και έτσι καθιερώθηκε  η γιορτή της Αγίας Σκέπης.  Το 1952, ύστερα από πρόταση του αρχιεπισκόπου  Αθηνών Σπυρίδωνα, η Ιερά Σύνοδος της  Εκκλησίας της Ελλάδος μετέθεσε την ημερομηνία της γιορτής  στις 28 Οκτωβρίου, ώστε όλος  ο ελληνικός λαός να αποδίδει τις ευχαριστίες του στην Παναγία  για τη σωτηρία του από τα  δεινά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι, η γιορτή της 1ης Οκτωβρίου  αφιερώνεται σε μιαν  άλλη γιορτή της Παναγίας με το ίδιο όμως νόημα: Στην Παναγία που  ακούει γρήγορα τις  προσευχές των πιστών και ανταποκρίνεται αμέσως σ’ αυτές  παρέχοντάς τους τη βοήθειά της,  στην Παναγία τη Γοργοεπήκοο.  Το όνομα ‘‘Γοργοεπήκοος’’ προέρχεται από μια εικόνα της  Θεοτόκου που από το  1646 φυλάσσεται στη Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους.  Σύμφωνα με το σχετικό  συναξάρι, το συγκεκριμένο όνομα αποδόθηκε στην Παναγία  όταν αυτή άκουσε τις  παρακλήσεις του αμελούς μοναχού Νείλου και τον θεράπευσε.   Η τοποθέτηση των διπλών αυτών γιορτών στην αρχή και στο τέλος  κάθε εκκλησιαστικής  χρονιάς κρύβει ένα βαθύτατο συμβολισμό• υποδηλώνει ότι στο  πρόσωπο της Θεοτόκου  συγκεφαλαιώνεται ολόκληρη η ιστορία των σχέσεων του  ανθρώπου με τον Θεό.  Από την πρώτη στιγμή που ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο,  τον καλεί σε συνεργασία  μαζί του. Ο Θεός δεν δημιουργεί τον άνθρωπο ως ένα άβουλο  ον που καθοδηγείται από  τα ένστικτά του, αλλά ως ένα ελεύθερο ον, προικισμένο με όλα  τα χαρακτηριστικά που  έχει και ο ίδιος ο Θεός. Αυτή είναι η σημασία της φράσης που  χρησιμοποιεί η Αγία Γραφή,  όταν λέει ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε “κατ’ εἰκόνα καὶ  καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ”.  Ως ελεύθερο ον ο  άνθρωπος έχει τη δυνατότητα της επιλογής:  Να μοιάσει τον Θεό  ή να μοιάσει τα ζώα. Δυστυχώς, μέσα από μια σειρά από  λανθασμένες επιλογές  ο άνθρωπος, αντί να πλησιάσει και να μοιάσει τον Θεό , απομακρύνθηκε από αυτόν  τόσο, ώστε ολόκληρη η Ιστορία του να φτάσει σε αδιέξοδο.  Όμως ο Θεός ποτέ δεν  εγκατέλειψε το πλάσμα του. Έτσι, καταστρώνει ένα σχέδιο,  που, χωρίς να  παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου, θα τον οδηγήσει  και πάλι κοντά του.  Για να εφαρμοστεί το σχέδιο αυτό χρειαζόταν ένας άνθρωπος  να κάνει ελεύθερα,  χωρίς καταναγκασμό, αυτό που αρνήθηκε να κάνει ο πρώτος  άνθρωπος• να ακολουθήσει  τον δρόμο που του δείχνει ο Θεός.   Ο άνθρωπος που άκουσε αυτήν την πρόσκληση του Θεού ήταν,  όπως βεβαιώνει η Αγία  Γραφή, ο Αβραάμ. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αντίρρηση,  δέχεται να ακολουθήσει το δρόμο  που του δείχνει ο Θεός, θέτοντας τον εαυτό του στην υπηρεσία  του. Όμως ο Θεός δεν ήθελε  τη σωτηρία ενός μόνον ανθρώπου, αλλά όλων των ανθρώπων.  Έτσι, το σχέδιο του μπαίνει  σε μια νέα φάση. Από τον Αβραάμ θα δημιουργήσει ένα νέο λαό,  ο οποίος θα αναλάβει να  προετοιμάσει όλους τους λαούς της γης για να δεχθούν το μήνυμα  της σωτηρίας που θα  φέρει ο Θεός. Όταν, λοιπόν, ήρθε ο κατάλληλος καιρός, ο Θεός  αναζήτησε άλλον έναν  άνθρωπο, που και πάλι ελεύθερα και χωρίς καταναγκασμό,  θα δεχόταν να συνεργαστεί  μαζί του. Όταν ο άγγελος μετέφερε στην Μαρία την απόφαση  του Θεού, εκείνη χωρίς  δεύτερη σκέψη, χωρίς αντίρρηση, δέχτηκε να γίνει όργανό του.  Εύκολα αντιλαμβάνεται  κανείς ότι χωρίς αυτήν την απροϋπόθετη συνεργασία της Μαρίας  η πραγματοποίηση  του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου θα ήταν αδύνατη.   Αυτός είναι ο λόγος που οι πιστοί όλων των εποχών τίμησαν την  Παναγία όσο κανένα άλλο  πρόσωπο από όσα αναφέρονται μέσα στην Αγία Γραφή,  παρ’ όλο που η ίδια η Αγία Γραφή  της αφιερώνει ελάχιστους μόνο στίχους• γιατί εκπροσωπεί την  ανθρώπινη συμβολή στο  σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.  Ο Θεός έσωσε τον κόσμο, αυτό όμως  δεν έγινε μόνο με τη δύναμη του Θεού, αλλά και με τη συνεργασία  των ανθρώπων στο  πρόσωπο της Μαρίας. Έτσι, η Μαρία έγινε μητέρα όχι μόνον του  Χριστού, αλλά και του  νέου λαού του Θεού, των χριστιανών. Είναι η μητέρα της Εκκλησίας  και γι’ αυτό αποδίδονται  σ’ αυτήν όλα τα χαρακτηριστικά που έχει και η Εκκλησία.  Ακόμη και το όνομα “Γοργοεπήκοος”,  αυτή, δηλαδή, που ακούει γρήγορα τις προσευχές των πιστών,  είναι στην πραγματικότητα  χαρακτηριστικό της Εκκλησίας. Μέσα στην Εκκλησία και για  χάρη της Εκκλησίας  ανταποκρίνεται γρήγορα ο Θεός στις παρακλήσεις των ανθρώπων.  Η εικόνα της Παναγίας,  λοιπόν, που κρατάει τον Χριστό στην αγκαλιά της είναι η εικόνα της  Εκκλησίας, είναι η εικόνα  όλων των χριστιανών. Αρκεί εδώ να θυμηθεί κανείς το επεισόδιο που  περιγράφεται στο  Κατὰ Λουκάν Εὐαγγέλιον (8:19-21), σύμφωνα με το οποίο, όταν η  μητέρα του Ιησού θέλησε  να τον επισκεφθεί, εκείνος, απασχολημένος με το κήρυγμα,  αρνήθηκε να τη δεχτεί, λέγοντας:  “Μητέρα μου και αδέλφια μου είναι εκείνοι που ακούν και τηρούν  το λόγο του Θεού”.  Σε όλους τους χριστιανούς δόθηκε η χάρη να γίνουν μητέρες του  Χριστού, να ταυτιστούν  με τη Θεοτόκο, να ξαναγεννήσουν τον Χριστό στη δική τους εποχή,  στο δικό τους περιβάλλον.  Χρειάζεται μόνο μια γενναία απόφαση• χρειάζεται να πούν στον  Θεό εκείνο το αποφασιστικό  “Ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου• γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμα σου” (Λου 1:38)  που είπε η Μαρία στον άγγελο  που της μετέφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Χριστού.   Η ταύτιση αυτή των ρόλων της Παναγίας και της Εκκλησίας φαίνεται  παραστατικά μέσα από μια  συνοπτική επισκόπηση των αιώνων που ακολούθησαν μετά το  όραμα του Ανδρέα.  Η τότε αυτοκρατορία μπορεί να άντεξε προς στιγμήν τις επιδρομές  των Αράβων, όμως σύντομα  κατέρρευσε κάτω από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα σταυροφόρων,  Νορμανδών, Βενετσιάνων  και τελικά των Τούρκων. Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όταν τα  πάντα είχαν ανατραπεί,  όταν η ασφάλεια του παρελθόντος είχε οριστικά χαθεί, όταν όλες  οι ελπίδες φαίνονταν αστήρικτες,  η σκέπη της Παναγίας εξακολουθούσε να κρατάει υπό την προστασία  της τους ορθοδόξους.  Όταν όλοι οι θεσμοί της εποχής κατέρρευσαν, μόνον η Εκκλησία κατάφερε  να επιζήσει και να  στηρίξει όλους αυτούς τους αιώνες το κλονισμένο φρόνημα των χριστιανών.  Η Εκκλησία, όπως  και η Παναγία, έγινε η μάννα των ορθοδόξων που τους προστάτεψε κάτω  από τη σκέπη της  και τους έδωσε τη δυνατότητα να αναγεννηθούν.   Σήμερα η ανθρωπότητα ολόκληρη βιώνει μια νέα, εντελώς καινούργια  και πάλι, φάση της  Ιστορίας. Οι κοσμογονικές αλλαγές σε πολιτικο-κοινωνικό και οικονομικό  επίπεδο κλόνισαν  και πάλι τις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων και γέννησαν σε πολλούς  από αυτούς αισθήματα  ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα  σε όλον τον πλανήτη  αντιμετωπίζουν το όριο της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης.  Χιλιάδες είναι εκείνοι που  απογοητευμένοι από τα διάφορα κοινωνικά και οικονομικά συστήματα  αναζητούν λύσεις  και καταφύγιο στις πιο απίθανες θρησκείες που γεννά το μυαλό του  ανθρώπου.  Όμως οι ορθόδοξοι χριστιανοί μπορούν μέσα στον γενικό  αποπροσανατολισμό να νιώθουν  ασφαλείς. Μπορούν να νιώθουν σίγουροι όσο βρίσκονται κάτω  από τη σκέπη της  Παναγίας που ανταποκρίνεται γρήγορα στις προσευχές τους.  Μέσα στην Εκκλησία  προσφέρονται όλες οι λύσεις που αναζητά κανείς. Ένα μόνο  χρειάζεται, η απόφαση  να κρατήσει κανείς τα μάτια του και τα αφτιά του ανοιχτά για  να τις αντιληφθεί.  Και η Παναγία η Γοργοεπήκοος θα μεταφέρει γρήγορα τούτη  την απόφαση στον Θεό. πηγή

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ:O στρεβλος και κακοδοξος Ζηζιουλας ξεσπα σε ...ξεφωνηματα!!!

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ.κ. Ἰωάννης (Ζηζιούλας), Ἀκαδημαϊκός, διατελέσας Πρόεδρος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν παγκοσμίως γνωστός γιά τήν θεολογική του κατάρτιση καί τίς συγγραφές του, δημοσιοποίησε στό διαδίκτυο ἐπιστολές του πρός τόν Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ.κ. Ἱερόθεο, ὑπεροχικό καί ἀνεπανάληπτο θεολογικό ὀξύγραφο κάλαμο, τοῦ ὁποίου τά πολυτίμητα ἔργα ἔχουν μεταφρασθεῖ σέ εἴκοσι μία ξένες γλῶσσες παγκοσμίως, διαμαρτυρόμενος διά δῆθεν στρέβλωση τῶν θέσεών του κατά τήν ἐμπνευσμένη ὁμιλία τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου στήν διοργανωθεῖσα ἀπό τήν Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς ¨Ἡμερίδα μέ θέμα: «Πατερική Θεολογία καί Μεταπατερική Αἵρεση».

 

 

 

Οἱ ἀπαντήσεις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, δυστυχῶς γιά τόν Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη εἶναι καταλυτικές καί εἰσδύουν στά μύχια τῆς θεολογικῆς σκέψεως καί ὀρθοδόξου δογματικῆς ἀληθείας καί αὐτό τό διακρίνει ἀκόμη καί προλύτης τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης.

 

 

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης στήν ἀπό 27/9/2012 δήλωσή του ἀνέφερε τά ἑξῆς: 

 

«Ως προς το ερώτημα του Αγίου Ναυπάκτου γιατί συνέδεσα το όλον θέμα με εκείνο της πολεμικής που ασκείται κατά των θεολογικών διαλόγων, του υπενθυμίζω ότι το παραποιημένο κείμενό μου βρίσκεται σε ομιλία του που χειροκροτήθηκε από σύναξη, κατά την οποία ακούστηκαν τα μύρια όσα κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των θεολογικών διαλόγων του» τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ἔχει ἀνά χεῖρας τά ἀποσταλέντα πρός Αὐτόν Πρακτικά τῆς διοργανωθείσης ἡμερίδος καί ἀναντιρρήτως ἔχει διακριβώσει ὅτι κατ’ αὐτήν δέν ὑπῆρξε ζωντανός διάλογος μέ τούς συμμετέχοντας ἀλλά ἀκούστηκαν μόνο οἱ τεκμηριωμένες ἐπιστημονικές εἰσηγήσεις τῶν Ἀκαδημαϊκῶν εἰσηγητῶν καί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου.

                                        Ολο ...σκερτσα, ε;

 

 

 

Ἐπειδή ἡ βαρυτάτη ἀναφορά του προσβάλλει βαναύσως τήν καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητρόπολη ἡ ὁποία διοργάνωσε τό ὡς εἴρηται συνέδριο, τόν παρακαλοῦμε δημοσίᾳ γιά νά μήν θεωρηθῆ ἡ τοποθέτησή του ὡς κοινή συκοφαντία νά μᾶς ἀναφέρει ὀνομαστικῶς καί ὄχι ἀφοριστικῶς ποιά εἶναι τά ἀτεκμηρίωτα καί συνεπῶς ψευδῆ καί κακόπιστα «μύρια ὅσα» πού ἀκούστηκαν «κατά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῶν θεολογικῶν διαλόγων του». 

 

 

 

Εἶναι ὑποχρεωμένος ὁ Σεβ. κ. Ἰωάννης νά ἀπαντήσει στήν οὐσία τοῦ ἐρωτήματος, διότι ἄλλως δικαιώνει ὅσους τόν «συκοφαντοῦν» ὅτι αὐτός εὐθύνεται προσωπικῶς γιά τήν λανθασμένη πορεία τοῦ διεξαγομένου θεολογικοῦ διαλόγου καί γιά τίς δύο ἀνεπέρειστες ἐπιστολές πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πού ἀπέστειλε τό Σεπτό Κέντρο.

 

 

 

Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀποστροφή τῆς τοποθετήσεώς του τῆς 17/9/2012 ὅτι: 

 

 «Γνωρίζετε την πολεμικήν, η οποία ασκείται τελευταίως υπό ωρισμένων κύκλων εναντίον μου και αυτού του Οικουμενικού Πατριάρχου εξ αφορμής του γεγονότος ότι, υπείκων εις συνοδικάς αποφάσεις όλων ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, προεδρεύω από Ορθοδόξου πλευράς του επισήμου θεολογικού Διαλόγου μετά των Ρωμαιοκαθολικών. 

Η εμπάθεια και αι ύβρεις, που την συνοδεύουν, καθιστούν αδύνατον και άνευ νοήματος οιανδήποτε απάντησιν εις την πολεμικήν αυτήν. 

Η άμεσος η έμμεσος όμως συστράτευσις ενός επισκόπου της Εκκλησίας εις την πολεμικήν αυτήν, και δη και με μεθόδους παραποιήσεως των θέσεών μου, αποτελεί ιδιαιτέρως σοβαρόν ζήτημα», ἀσφαλῶς δέν θά ἀναφέρεται ὁ Σεβ. στούς συναδέλφους του Ἀκαδημαϊκούς Θεολόγους Καθηγητάς κ.κ. Μέγα Φαράντο καί Χρυσόστομο Σταμούλη, οἱ ὁποίοι τόν καταγγέλουν ἐπί κακοδοξίᾳ καί ὄχι ἐπειδή προεδρεύει τοῦ ἐπισήμου Θεολογικοῦ διαλόγου μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς.

 

 

0

Μήπως ἡ πεποίθησή του ὅτι «ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις ἀποτελοῦν τοὺς δύο πνεύμονας διὰ τῶν ὁποίων ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία» (περ. «᾿Επίσκεψις», ἀριθ. 559/31.7.1998) ἀποτελεῖ τήν αἰχμή τοῦ δόρατος ἐναντίον του, διότι παρ’ ὅτι μέγιστος θεολόγος εἰσάγει τό ἀκατανόητο δηλ. παρουσιάζει τόν Χριστιανισμό ὡς ὁργανισμό πού «ὀξυγονοῦται» ἀπό δύο πνεύμονες, τόν μέν Ρωμαιοκαθολικό πού διδάσκει τά δόγματα τοῦ filioque, τοῦ παπικοῦ πρωτείου καί παπικοῦ ἀλαθήτου, τῆς κτιστῆς χάριτος, τῶν ἀξιομισθιῶν τῶν ἁγίων καί τῶν λυσιποίνων, τῆς ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου καί τῆς ἐνσωμάτου ἀναλήψεώς της καί τοῦ καθαρτηρίου πυρός καί τόν Ὀρθόδοξο πού διδάσκει ἀκριβῶς τά ἀντίθετα. Νά γιατί περιπίπτουν οἱ θέσεις του σέ ἀπόλυτη θεολογική ἀντίφαση καί  νά γιατί ἀδίκως διαμαρτύρεται γιατί τοῦ τό ἐπισημειώνουν.

 

 

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ