Γέροντα, ζηλεύω μερικές αδελφές, γιατί έχουν ορισμένα χαρίσματα πού εγώ δεν τα έχω

Γέροντα, ζηλεύω μερικές αδελφές, 

γιατί έχουν ορισμένα χαρίσματα 

πού εγώ δεν τα έχω.
Σ' εσένα ό Θεός έδωσε τόσα χαρίσματα

 κι εσύ ζηλεύειςτά χαρίσματα των άλλων; 

Μοϋ θυμίζεις την κόρη ενός ζαχαροπλάστη 

πού είχαμε στην Κόνιτσα. Ό πατέρας της

 της έδινε κάθε μέρα ένα μικρό κομμάτι ραβανί, 

για νάμην την πειράξη τό μεγάλο, καί αύτη 

έβλεπε τά παιδιά στο σχολείο πού έτρωγαν

μεγάλο κομμάτι μπομπότα καί τά ζήλευε. «Τί μεγάλο κομμάτι τρώνε αυτά!

 έλεγε. Έμενα ό πατέρας μου μικρό μοϋ δίνει». Ζήλευε τήν μπομπότα 

πού έτρωγαν τά άλλα παιδιά, ενώ αύτη ειχε ολόκληρο ζαχαροπλαστείο 

καί έτρωγε ραβανί! Θέλω νά πώ, κι έσύ δέν εκτιμάς τά μεγάλα χαρίσματα

 πού σοϋ έδωσε ό Θεός, άλλά βλέπεις τά χαρί σματατών άλλων καί ζηλεύεις.
"Ας μήν είμαστε αχάριστοι προς τον Καλό Πατέρα μας Θεό, ό 

Όποιος έχει προικίσει δλα τά πλάσματα Του μέ χαρίσματα διάφορα, 

γιατί Αυτός γνωρίζει τί χρειάζεται ό καθένας μας, ώστε νά μή βλαφθοϋμε.

Έμεϊς oμως πολλές φορές κάνουμε σάν τά μικρά παι διά καί 

παραπονιόμαστε, γιατί δέν έδωσε καί σ' εμάς ό Πατέρας ένα φράγκο 

ή ένα δίφραγκο, oπως έδωσε στά αδέλφια μας, ενώ σ' εμάς έχει δώσει 

ολόκληρο έκατοστάρικο.
Νομίζουμε oτι αυτό πού έδωσε σ' εμάς δέν είναι τίποτε, γιατί περνάμε 

τό έκατοστάρικο γιά χαρ τί, καί μας συγκινεί τό φράγκο ή τό δίφραγκο 

πού έδω σε στά αδέλφια μας καί κλαίμε καί αγανακτούμε μέ τον Καλό Πατέρα μας


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

πηγή

Ένας Επίσκοπος θυσιάζεται για το ποίμνιό του

Μετά από μια επιδρομή των Βανδάλων ερημώθηκαν αρκετοί τόποι της Ιταλίας και πολλοί αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν στην Αφρική. Τότε ο Επίσκοπος της Νόλης Παυλίνος (+ 431) μοίραζε ό,τι είχε για να ανακουφισθούν οι αιχμάλωτοι και όσοι είχαν ανάγκη.

Κάποια μέρα τον πλησίασε μια χήρα, της οποίας το γιο είχε δούλο ο γαμπρός του ηγεμόνα των Βανδάλων, και του ζήτησε να τον απελευθερώσει. Ο Παυλίνος έψαξε να βρει χρήματα, αλλά δεν είχε πλέον τίποτα. Της είπε τότε: «Θα γίνω εγώ δούλος, για να απελευθερωθεί ο γιος σου». Αυτή νόμισε ότι ο Επίσκοπος παίζει με τον πόνο της. Ύστερα όμως από πολλή συζήτηση πείσθηκε και ξεκίνησαν κι οι δυο για την Αφρική.

Όταν η χήρα συνάντησε τον κύριο του γιου της, τον παρακάλεσε να τον απελευθερώσει. Εκείνος όμως δεν ήθελε ούτε να το συζητήσει. Τότε η φτωχή γυναίκα αναγκάστηκε να παραδώσει τον Επίσκοπο σε αντάλλαγμα για την ελευθερία του γιου της. Ο Βάνδαλος άρχοντας, χωρίς να γνωρίζει την ιδιότητα του Παυλίνου, τον κράτησε για να καλλιεργεί τον κήπο, απελευθερώνοντας συνάμα το γιο της χήρας.

Με τον καιρό διαπίστωσε πως ο νέος του κηπουρός ήταν πολύ μορφωμένος. Γι’ αυτό επιζητούσε να κατεβαίνει τακτικά στον κήπο και να συζητά μαζί του. Μια μέρα τον πίεσε πολύ να του αποκαλύψει ποιος πραγματικά ήταν, μιας και δεν έμοιαζε για κηπουρός. Ο Παυλίνος τότε, μπροστά στις επίμονες παρακλήσεις του, τού αποκάλυψε πως στην πατρίδα του ήταν Επίσκοπος.

Μόλις το έμαθε αυτό ο άρχοντας, φοβήθηκε και ντράπηκε. Του είπε λοιπόν να του ζητήσει ό,τι θέλει, για να γυρίσει στην πατρίδα του φορτωμένος με δώρα. Και ο αληθινός Επίσκοπος του απάντησε: «Αν θέλεις να μ’ ευχαριστήσεις, ένα πράγμα σου ζητώ: Ν’ απελευθερώσεις τους αιχμαλώτους που προέρχονται από την επισκοπή μου». Ο κύριός του έψαξε και εκπλήρωσε στο ακέραιο το αίτημά του.

Έτσι, σε λίγες μέρες, έχοντας επικεφαλής τον Επίσκοπό τους, επιβιβάστηκαν όλοι σε πλοία και επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Απόσπασμα από το έργο: «Οι άγιοι στον πόλεμο και την ειρήνη», επιμ. Ι. Κωστώφ, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1984, σ. 9-10.
πηγή

Ζήτημα χρόνου είναι η εκδήλωση μιας ορθοδόξου κίνησης προς αναστολή της φθοράς, που προσγίνεται εις την Εκκλησία από τους oικουμενιστές ποιμένες

Οι Λατίνοι και οι προτεστάντες, δυστυχώς, εφ’  όσον ακολουθούν

 πεπλανημένον τρόπον σαρκικής ζωής, δεν πρόκειται να δουν 

το φως της Ορθοδοξίας και της Θεογνωσίας. Αποθανούνται 

εν ταις αμαρτίαις των, εκτός εάν ο Θεός,

--οις επίσταται κρίμασι—φωτίση το σκότος των. 

Δια τούτο αδιστάκτως φρονούμε ότι το επαναλαμβανόμενο

 τροπάριο εκ των Πατριαρχικών χειλέων, 

«δεν έχομεν διαφοράς, ουδέν μας χωρίζει προς την ένωσιν», 

μόνον εχθρός των ανθρώπων θα μπορούσε να το είπη, μόνον 

«ο απ’  αρχής ανθρωποκτόνος» ηδύνατο να το διακηρύξη, 

μόνον ο Άδης θα ηδύνατο να το εφεύρη, ως αντίθεον. 

Διότι δεν φθάνει ότι φθείρει το σωτήριον ορθόδοξον φρόνημα των 

ήδη ορθοδόξων λαών, αλλά στερεώνει εις την δαιμονικήν πλάνην

 και αίρεσιν τόσα εκατομμύρια αιρετικών, αυτών που ζουν σήμερα

 και εκείνων που θα έλθουν μέχρι συντελείας. 

Εάν κηρύγματα τοιαύτης τρομακτικής σημασίας και από τόσον

 υψηλάς καθέδρας, μας αφήνουν αδιάφορους, δεν έχουμε κάθε 

δικαίωμα να υποστηρίζουμε ότι, οι ηγετικήν έχοντες θέσιν εν τη

 Εκκλησία κληρικοί και λαϊκοί εις κάποιον σημείον εκ των τριών

—πίστιν, γνώσιν, βίωσιν—νοσούν; Αλλ’  υπάρχει ευσεβής κλήρος

 και λαός, που έχει αντιληφθή την έκταση και το βάθος της 

κατάστασης. Και φυσικά θα αναλάβη την πρωτοβουλία προς

 εκκαθάριση της θέσης του. Ζήτημα χρόνου είναι η εκδήλωση 

μιας ορθοδόξου κίνησης προς αναστολή της φθοράς, που 

προσγίνεται εις την Εκκλησία από τους ποιμένας και τους 

διδασκάλους της, των μεν κακώς διδασκόντων, των δε αθλίως 

σιωπώντων. Αυτός ο κλήρος και ο λαός, αναλαμβάνοντες τας 

ευθύνας των θα σαλπίσουν το «στώμεν  καλώς εις την βάση της

 Ορθοδόξου Εκκλησίας». Κάποιοι Επίσκοποι θα συγκινηθούν 

και θα ηγηθούν του Ορθοδόξου αγώνα προς περισυλλογή 

και αναστολή του ενεργουμένου Ουνιτισμού μας.

πηγή

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: Ἀπαλλαγή κανένας Ἅγιος δέν ἐζήτησε ἀπό τόν Θεό, αλλά υπομονή!

Εγώ σας έχω πει ότι κάποτε με πλησίασε μια Γερόντισσα εκεί και λέει:
-Θέλω να εξομολογηθώ.
-Μα εγώ δεν εξομολογώ τους καλογήρους, θα εξομολογήσω καλογριές;-Όχι, θέλω να πω τον λογισμό μου, λέει.-Ε, πες τον λογισμό σου.

Αφού είπε κι εκείνη τα βάσανά της -γιατί πάντα βάσανα θα σου πει, δεν θα σου πει χαρές- λέει: «Είδα σαν ένα όραμα, ότι πάνω σ’ ένα βουναλάκι καθόντουσαν οι Πατριάρχαι Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και λέω:

-Οι Πατριάρχαι είσαστε;

-Ναι, λένε, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.

-Νά ‘ρθω κι εγώ εκεί;

-Έλα.

-Από πού νά ‘ρθω;

-Να, από ΄κει, απ’ τον δρόμο.

-Δεν βλέπω κανέναν δρόμο.

-Εκεί είναι, ψάξε να τον βρεις.

-Μα, δεν βλέπω δρόμο.

-Ψαξε, βρε ευλογημένη, ψάξε και θα τον βρεις.

-Μα, αυτός ο δρόμος είναι δεκαπέντε πόντους, πώς θα περάσω; Όλο αγριοπούρναρα και αγκάθια. Θα σχίσω τα φορέματά μου, θα ματώσω τα ποδάρια μου.

-Α, κι εμείς από ‘κει περάσαμε και ήρθαμε εδώ πάνω.»

Το πράγμα θέλει να πει ότι διά μέσου των θλίψεων, δια μέσου των στενοχωριών, διά μέσου του αίματος, ο άνθρωπος θ’ ανέβει στον ουρανό. Με αμεριμνία και με άνεση, με αυτοκίνητο δεν πάμε, πάτερ, στον Παράδεισο. Θα δώσεις αίμα, να πάρεις πνεύμα.

Έξω αυτή η Γερόντισσα, να πούμε, δεν αναφέρω τ’ όνομά της. Καρκίνο, εγχειρήσεις, τούτο, εκείνο, αυτό κι όμως προσευχομένη είδε την Παναγία στο θρόνο της. «Περάστε οι όσιοι», λέει. Όλοι οι όσιοι πέρασαν μπροστά σαν παρέλαση, στην Παναγία. «Περάστε οι μεγαλομάρτυρες».

Αυτή καθότανε εκεί, Γερόντισσα ήταν, Ηγουμένη. Και στο τέλος πήγε, έβαλε μετάνοια φίλησε το χέρι της Παναγίας, ήταν ένα βελούδο! Και η Παναγία της είπε: «Υπομονή, υπομονή, υπομονή», και ξύπνησε, να πούμε. Δηλαδή αν θέλεις να είσαι μαθήτρια και μαθητής του Χριστού, θ’ ανέβεις κι εσύ απάνω στο Σταυρό.

Απαλλαγή κανένας Άγιος δεν εζήτησε από τον Θεό. Υπομονή να χαρίσει. Αν κάνεις υπομονή θά ‘χεις και λιγάκι μισθό, αν θά ‘χεις απαλλαγή, δεν έχεις τίποτες, μισθό δεν έχεις…!

πηγή / αντιγραφή

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης για το ΔΝΤ, τα τράστ και τους τραπεζίτες

09ΙΑΝ

Ο Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Νύσσης

Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου. Γεννήθηκε περί το 329 ή 330 μ.Χ. Ήταν υιός του Βασιλείου και της Εμμελείας. Ο πατέρας του καταγόταν από τον Πόντο και η μητέρα του από την Καππαδοκία.
Ο Γρηγόριος, μολονότι είχε χειροτονηθεί αναγνώστης, δεν σκεπτόταν να γίνει κληρικός, ούτε θεολόγος. Ο αδελφός του Βασίλειος, τον οποίο θεωρούσε πνευματικό πατέρα και δάσκαλό του, τον είλκυσε στην ιεροσύνη. Μετά την εκπαίδευσή του στη Νεοκαισάρεια φοίτησε στην Καισάρεια με σκοπό να γίνει συνήγορος και διδάσκαλος της ρητορικής, όπως ο πατέρας του και οι πρόγονοί του.
Σε ηλικία 40 ετών, το 371 ή 372 μ.Χ., παρακαλείται από τον αδελφό του Μέγα Βασίλειο, Αρχιεπίσκοπο τότε Καισαρείας,να δεχθεί την Επισκοπή Νύσσης. Η Νύσσα (σήμερα Νεμσεχίρ) ήταν ασήμαντη πόλη της Καππαδοκίας, επί της οδού που οδηγούσε από την Καισάρεια στην Άγκυρα. Ο Γρηγόριος δέχθηκε, από μεγάλο σεβασμό στον Άγιο Βασίλειο.
Οι Αρειανοί, όμως, του έφεραν μεγάλες ενοχλήσεις. Αντιλαμβανόμενοι, ότι στο πρόσωπό του η αίρεσή τους θα είχε σπουδαιότατο πολέμιο, σχεδίασαν να τον εξοντώσουν. Τον κατηγόρησαν λοιπόν, ότι εξελέγη Επίσκοπος αντικανονικά και σφετερίσθηκε χρήματα της Εκκλησίας. Τις κατηγορίες υπέβαλε κάποιος με το όνομα Φιλόχαρης, όργανο των Αρειανών, προς τον διοικητή του Πόντου Δημοσθένη, προς τον οποίο ο Μέγας Βασίλειος έγραψε και επιστολή. Για την κατηγορία της καταχρήσεως παρακάλεσε να γίνει ο έλεγχος για να δειχθεί η συκοφαντία, για την αντικανονική χειροτονία λέγει ότι η ευθύνη είναι δική του, διότι αυτός χειροτόνησε και ότι, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι σωστό να δικάσει επί της υποθέσεως αυτής σύνοδος Επισκόπων, των οποίων η εκκλησιαστική θέση δεν ήταν σε κανονική τάξη.Η επίκληση του Βασιλείου απέβη άκαρπη. Ο αυτοκράτορας Ουάλης ήθελε να αποφευχθεί το θέμα. Το 376 μ.Χ. ο Γρηγόριος καθαιρείται ερήμην από σύνοδο Αρειανών Επισκόπων του Πόντου και της Γαλατίας. Και ο Γρηγόριος, καταδιωκόμενος, αναγκαζόταν να πλανάται και να κρύβεται.
Η περιπέτεια έληξε τον Αύγουστο του έτους 378 μ.Χ., όταν απέθανε ο Ουάλης. Ο Γρηγόριος επανήλθε στη Νύσσα, όπου του επιφυλάχθηκε θριαμβευτική υποδοχή.
Κατά το φθινόπωρο του 379 μ.Χ. έλαβε μέρος στη Σύνοδο της Αντιόχειας, η οποία συνήλθε ιδίως για την αίρεση του Απολλιναρίου. Ο Απολλινάριος, ερμηνεύοντας κατά γράμμα χωρίο της Αγίας Γραφής (κατά Ιωάννη α’ 14), υποστήριζε ότι ο Θεός Λόγος έγινε σάρκα, όχι σάρκα και ψυχή. Αρνήθηκε τον ανθρώπινο νου, την ανθρώπινη ψυχή και θέληση του Ιησού Χριστού ως στοιχεία διασπαστικά της ενότητός Του και αντίθετα προς την τελειότητά Του και αντικατέστησε τα στοιχεία αυτά με τη θεία επενέργεια. Δίδασκε, δηλαδή, στην ουσία, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι τέλειος Θεός ούτε τέλειος άνθρωπος. Πολλοί νόμιζαν ότι ο Απολλινάριος δέχθηκε την επίδραση της πλατωνικής και νεοπλατωνικής φιλοσοφίας, αλλά το πιθανότερο είναι, καθώς πιστεύει ο Γρηγόριος Νύσσης, ότι αφετηρία στη χριστολογική του διδασκαλία είναι χωρίο επιστολής του Αποστόλου Παύλου (προς Θεσσαλονικείς Α’, ε’ 23). Στη Σύνοδο ο Άγιος ανασκεύασε τις κακόδοξες θεωρίες του Απολλιναρίου. Επίσης, η Σύνοδος του ανέθεσε αποστολή για την Εκκλησία της Βαβυλωνίας και με την ευκαιρία αυτή επισκέφθηκε και τους Αγίους Τόπους.
Το περιεχόμενο της πίστεως αποτελεί την παράδοση, η οποία μεταβιβάζεται «πατρόθεν» ως κλήρος κατά διαδοχή στους Αποστόλους διά των Πατέρων στις εκάστοτε νεότερες γενιές. Έτσι, ο Άγιος συμμετείχε, επίσης, στη Β’ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία συνήλθε το έτος 381 μ.Χ., στην Κωνσταντινούπολη επί Θεοδοσίου του Μεγάλου (379-395 μ.Χ.), για να ενισχύσει την Ορθόδοξη διδασκαλία κατά του Αρειανισμού και να αποφανθεί κατά των αιρετικών δοξασιών, τις οποίες δίδασκε ο Μακεδόνιος περί του Αγίου Πνεύματος. Στη Σύνοδο αυτή ο Γρηγόριος αναδείχθηκε υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, αφού κατατρόπωσε τους δυσσεβείς αιρετικούς με την δύναμη των λόγων του και με αγιογραφικές αποδείξεις. Στις συζητήσεις εκείνες ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης διακρίθηκε τόσο, ώστε αν ονομασθεί Πατήρ πατέρων και Νυσσαέων φωστήρ. Και ο Θεοδόσιος τον προσονόμασε στύλο της Ορθοδοξίας.Ο Άγιος Γρηγόριος τονίζει ιδιαίτερα την συνεργασία του Αγίου Πνεύματος στην προσωπική Πνευματική ζωή κάθε μέλους της Εκκλησίας. Η Πνευματική ζωή παρουσιάζεται στη διδασκαλία του ως συνεχή ανοδική πορεία του ανθρώπου προς την τελείωση και αυτή επιτυγχάνεται με τη συνεργία Θεού και ανθρώπου. Ο προσωπικός αγώνας του κάθε πιστού μαζί με τη Χάρη του Παρακλήτου αποτελούν τις δυο προϋποθεσεις για την πνευματική τελειότητα.
Ο αυτοκράτορας, ανταποκρινόμενος σε υπόδειξη της Συνόδου, όρισε διά νόμου, ότι έπρεπε να θεωρούνται αιρετικοί όσοι δεν ήσαν σε εκκλησιαστική κοινωνία με τον Άγιο Γρηγόριο. Περιελήφθησαν δε μαζί με τον Γρηγόριο ως κανονικοί και νόμιμοι Επίσκοποι και δύο άλλοι, ο Καισαρείας Ελλάδιος και ο Μελιτηνής Οτρήιος.
Το έτος 385 μ.Χ. έρχεται και πάλι στην Κωνσταντινούπολη, για να εκφωνήσει τους επικήδειους λόγους του στη βασιλόπαιδα Πουλχερία και στη βασίλισσα Πλακίλλα, σύζυγο του αυτοκράτορα. Και πάλι αναγκάζεται να έλθει στην Κωνσταντινούπολη το 394 μ.Χ., προκειμένου να συμμετάσχει σε Σύνοδο που συγκροτήθηκε με αφορμή τη διαμάχη των Επισκόπων Βαγαδίου και Αγαπίου, οι οποίοι διεκδικούσαν και οι δύο Την Επισκοπή Βόστρων της Αραβίας.
Υπήρξε έξοχος ρήτορας, σοφός συγγραφέας ιερών συγγραφών και ζηλωτής της Ορθοδόξου Πίστεως. Ο Θεόδωρος Πρόδρομος δίδει σε ποίημά του μια ένδειξη περί των προσώπων τα οποία αποτελούν τον κορμό της κατηγορίας των Πατέρων, μεταξύ των οποίων αναφέρει και τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης :
«Τον Γρήγορον νουν, την Βασίλειον χάριν,
Το χρύσιον μέλημα του Χρυσοστόμου,
Το Γρηγορίου φθέγμα του Νυσσαέως,
Τον Μάξιμον, το θαύμα της ησυχίας»

«Ει  μη  πλήθος ην  τοκιστών ουκ αν ην το πλήθος των πενοομένων.Λύσον σου την φατρίαν , και πάντες έξομεν την αυτάρκειαν »

                      

« Δρεπάνι του τοκιστή είναι η  δικαστική απαίτηση του χρέους, αλώνι το σπίτι του, όπου λιανίζει τις περιουσίες των αναγκεμένων ανθρώπων. Ολονών τ’ αγαθά τα βλέπει δικά του. Εύχεται στους ανθρώπους ανάγκες και συμφορές, για να τρέξουν υποχρεωτικά να δανειστούν απ΄αυτόν. Μισεί τους αυτάρκεις και όσους δεν έχουν δανειστεί απ’ αυτόν τους θεωρεί εχθρούς του. Συχνάζει στα δικαστήρια για ν’ ανακαλύψει κάποιον που τον πιέζουν οι δανειστές και ακολουθεί τους φοροεισπράκτορες, όπως τα κοράκια τους στρατούς που διεξάγουν πόλεμο( για να τρώνε τους σκοτωμένους). Κουβαλάει παντού το κομπόδεμα, και σαν δόλωμα το δείχνει σ’ εκείνους που τους πνίγει η  ανάγκη, ώστε, ανοίγοντας γι’ αυτό το στόμα, να καταπιούν μαζί μ’ αυτό και το αγκίστρι του τόκου. Καθημερινά μετράει τα κέρδη, μα η  δίψα του για χρήμα δε σβήνει. Στεναχωριέται για το χρυσάφι που έχει φυλαγμένο στο σπίτι, επειδή μένει αχρησιμοποίητο κι’ ανεκμετάλλευτο.

Πώς θα προσευχηθείς, λοιπόν, τοκογλύφε; Με τι συνείδηση θα ζητήσεις από τον Θεό κάποια ευεργεσία, συ που έμαθες όλο να παίρνεις και ποτέ να μην δίνεις; Ή μήπως σου διαφεύγει, ότι η προσευχή σου αποτελεί υπόμνηση της δικής σου απανθρωπιάς; Ποια συγχώρηση έδωσες και ζητάς συγγνώμη; Ποιον ελέησες κι’ επικαλείσαι τον Ελεήμονα; Αλλά κι’ αν ακόμη προσφέρεις ελεημοσύνη, ως προϊόν απάνθρωπης εκμετάλλευσης δεν θα είναι καρπός των συμφορών των άλλων, γεμάτη δάκρυα και στεναγμούς;

Αν γνώριζε ο φτωχός από πού προσφέρεις την ελεημοσύνη, δεν θα την δεχόταν, γιατί θα αισθανόταν σα να έμελλε να γευτεί σάρκες αδελφικές και αίμα συγγενών του. Θα σου πετούσε δε κατάμουτρα τούτα τα λόγια τα γεμάτα θάρρος και φρονιμάδα: μη με θρέψεις, άνθρωπε, από τα δάκρυα των αδελφών μου. Μη δώσεις στο φτωχό ψωμί βγαλμένο από τους στεναγμούς των άλλων φτωχών. Μοίρασε στους συνανθρώπους σου όσα με αδικίες μάζεψες και τότε θα παραδεχθώ την ευεργεσία σου. Ποιό το όφελος, αν δημιουργείς πολλούς φτωχούς (με την εκμετάλλευση) κι ανακουφίζεις ένα (με την ελεημοσύνη); Αν δεν υπήρχε το πλήθος των τοκογλύφων ( των εκμεταλλευτών γενικά), δεν θα υπήρχε ούτε η στρατιά των πεινασμένων. Ας διαλυθούν τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και όλοι θ’ αποκτήσουμε την οικονομική μας αυτάρκεια».

( ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ( 4ος αι.) “Κατά τοκιζόντων”

 

ΠΗΓΕΣ.ΦΛΟΓΑ ΚΥΡΙΟΥ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ

Πηγή

ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.... ΔΕΝ ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΑΣ!

πηγή

του Σπυρίδωνα Καραχάλιου

Το αληθινό περιβάλλον της πολεμικής που δεχόμαστε ως έθνος αποκαλύπτεται με όλες πλέον τις άθλιες πτυχές του. Η σήψη, η διαφθορά, ο θρασύς έλεγχος των «εκπολιτισμένων» βαρβάρων της Εσπερίας, η εξαθλίωση του λαού μας, όλα βρίσκουν τη θέση τους επάνω στο μωσαϊκό του ανθελληνισμού.

Κανείς πλέον δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι ένα οικονομικό ξεσκόνισμα αλλά η σημαντικότερη μάχη που καλούμαστε να δώσουμε ως έθνος, η μεγάλη αναμέτρηση της Πίστης και της Φωτιάς.


Ήρθε η ώρα να μας γυρέψουν οι μπιστικοί σκύλοι της παγκοσμιοποίησης να τους παραδώσουμε μαζί με τη φωτιά από το τζάκι και τη φωτιά της Πίστης μας. Αλλά αυτό δεν είναι διόλου εύκολο πράγμα να τελεσφορήσει στη γη του φωτός και των θυσιαστικών αγώνων. Βλέπουν βέβαια οι μισέλληνες του σιωνιστικού νεοταξισμού την αδράνεια και την ήπια αντίδραση του λαού μας έως τώρα στα δεινά που φέρανε οι προδότες πολιτικάντηδες. Μετρούν τους σφυγμούς της κοινωνίας μας και μας ετοιμάζουν την ηλεκτρονική αιχμαλωσία συναλλαγών, σκέψεων και πράξεων.

Η μεθοδευμένη ανυπαρξία των μηχανισμών καθάρσεως του πολιτικού τοπίου από τις υπεξαιρέσεις του δημοσίου χρήματος και τις φορολογικές απάτες είναι το απαραίτητο βήμα για την έναρξη της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Η Ελλάς γίνεται για μια ακόμη φορά το πειραματόζωο για την αντικατάσταση του εθνικού κράτους από την παγκόσμια διακυβέρνηση.

Η στοχοποίηση του ελληνικού εθνικισμού και της ελληνικής αστυνομίας από το γερμανικό κοινοβούλιο και την ανήθικη ψευτοευρωπαϊκή ένωση δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την επίθεση υποταγής της εθνικής μας συνειδήσεως και νομιμότητας. Η καταστολή του πατριωτισμού και των μηχανισμών ασφαλείας του ελληνικού έθνους.

Κατά ποια έννοια νομιμοποιούνται να ασκήσουν επάνω μας έλεγχο ξένες δυνάμεις; Ποιοι είναι αυτοί που θα μας μιλήσουν για αυταρχισμούς και ανικανότητα κρατικού ελέγχου είτε της εθνικής μας ασφάλειας είτε των δημοσίων οικονομικών μας; Αλλά και από την άλλη πλευρά πως είναι δυνατόν να περιμένουμε ακόμη λύσεις από τους άρπαγες ελληνόφωνους πολιτικάντηδες όταν οι ίδιοι κάλυπταν επί χρόνια ολόκληρα τη διαφθορά και επάνδρωναν τους θεσμούς με διεφθαρμένους;

Πως είναι δυνατόν να βάλουν τάξη στο κράτος αυτοί που έχουν πάρει εντολή να το κατεδαφίσουν; Σε καμία περίπτωση ο παράνομος και ο κατακτητής δεν γίνεται να κάμουν το έργο του φρουρού έθνους και εννόμου τάξεως. Άλλος είναι ο προορισμός τους.

Οι λύκοι έχουν ζώσει για τα καλά τη μάντρα. Γρυλίζουν, λυσσομανάνε, ουρλιάζουν ολοένα και πιο δυνατά. Το κάμουν διακριτικά είναι η αλήθεια. Αλλά το κακό δεν αλλάζει μήτε οπισθοχωρεί μονάχο του. Και από ειρηνικές επαναστάσεις μην περιμένετε τίποτα. Ένα μεγάλο παραμύθι είναι, η νάρκωση πριν τον ακρωτηριασμό σε Πίστη και Πατρίδα.

Μας φέρανε τη φτώχια για να μας κάνουνε ζήτουλες. Μας φέρανε τον τρόμο στην κοινωνία και την οικονομία για να μας μουδιάσουνε σθένος και ανθρωπισμό. Χρησιμοποιούνε στην αλλοίωση του ελληνισμού μας και των ελευθεριών μας, στο αγκάλιασμα των αιώνιων εχθρών μας, ακόμη και εξωμότες της ιεροσύνης και της ορθοδοξίας μας ως κατήγορους του εθνικισμού και λάτρεις πολυπολιτισμού και αλλοθρήσκων.

Για ποιο λόγο αγκαλιάζονται χθεσινοί μονομάχοι στο πεδίο της πίστης; Για ποιο λόγο άθεοι αριστεροί προσεγγίζουν το Θείο Βήμα όταν πριν αλλάζανε δρόμο; Όταν μιλάγανε για χωρισμό κράτους και εκκλησίας; Γιατί προφανώς κάποιοι μέσα από την εκκλησία θέλουνε την παγκόσμια κοινωνία των θρησκειών. Επομένως αυτοί είναι οι εταίροι της μετάλλαξης και όχι οι πιστοί μαχητές Θεού και Ελλάδος.

Από την άλλη πλευρά πάλι για ποιο λόγο ψευτοσυντηρητικοί και ψευτοσοσιαλιστές βρίσκουν κοινό σημείο συνάντησης με την κομμουνιστική λαίλαπα στα πολυπολιτισμικά μονοπάτια και τα ανοικτά σύνορα όταν διώκουν τάχα την αναρχία και τη λαθρομετανάστευση; Αυτήν διώκουν ή την Ελλάδα και τους Έλληνες; Δεν κάμουν σε καμία περίπτωση έργο εθνικό ούτε λαϊκό. Θάβουν το έθνος μας και ρίχνουν στάχτη στα μάτια του λαού μας. Παραχώρησαν εθνική κυριαρχία, δώσανε γη και πλούτο στα σκυλιά του παγκόσμιου κτήνους, του εμπόρου εθνών και πίστεως και τώρα μας βάζουνε στα ηλεκτρονικά κελιά του λόγου που λέγεται Παγκοσμιοποίηση και Αντίχριστη Σιωνιστική Δικτατορία.

Θυμηθείτε. Μας κάνανε να αφήσουμε πίσω σκλαβωμένες ελληνικές πατρίδες. Μας συνήθισαν να επικαλούνται άλλοι λαοί τη δική μας ιστορία και τα δικά μας τάχα ελεύθερα εδάφη. Διαλύσανε οικογένεια και παιδεία. Κατηγορήσανε και φυλακίσανε παρασημοφορημένους Έλληνες Στρατιωτικούς. Συκοφάντησαν Ιερά και Όσια. Ψευτοταγοί, ψευτοέλληνες και αλλόπιστοι σηκώσανε εξουσία και πλούτη υποθηκεύοντας Ελληνική Ψυχή.

Τώρα μας λένε να πληρώσουμε το λογαριασμό. Να πάρουμε τα ηλεκτρονικά δεσμά με τις ηλεκτρονικές κάρτες χρέωσης και πίστωσης σε όλες τις συναλλαγές μας και μάλιστα υποχρεωτικά. Από τα 500 ευρώ και σύντομα από το 1 ευρώ. Ύστερα θα μας φέρουν το χάραγμα. Αφού λύσανε τάχα το πρόβλημα με λιγότερη πατρίδα και λιγότερο ψωμί, θα μας πάρουν και την Πίστη για να είμαστε ασφαλείς στα χέρια του παγκόσμιου κτήνους.

Δεν πουλάμε Πατρίδα. Δεν αρνούμαστε Θεό. Είμαστε οι Πολεμιστές της Πίστης και της Φωτιάς. Είμαστε Έλληνες, είμαστε Εθνικιστές. Ερχόμαστε προς δόξα Θεού και Μεγάλης Ελλάδος και διασκορπίζονται οι εχθροί του Φωτός.





ethnikistikosagwn.blogspot.com 

Ο Θεόφιλος παρασημοφόρησε τους Λαυρεντιάδη και Κυριακίδη για ένα έργο το οποίο είχε αποκατασταθεί από το 1974 προκειμένου να διεισδύσουν στο εκκλησιαστικό σύστημα!!

πηγή
Την εποχή της παντοδυναμίας τους ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης και ο Πέτρος Κυριακίδης για να εδραιώσουν την παρέμβασή τους στο σύστημα εξουσίας έπρεπε να διεισδύσουν και στο εκκλησιαστικό σύστημα. 

«Free Sunday», 31.05.2009: Στο παραπάνω
δημοσίευμα οι παρασημοφορημένοι επιχειρηματίες
φέρονται ως χορηγοί των εργασιών συντήρησης
τη στιγμή που η συγκεκριμένη αναστήλωση ήταν
προσφορά της ΜΚΟ Ρωμιοσύνη, η οποία διαχειρίζεται
κονδύλια από το Υπ.Εξ., δηλαδή λεφτά του
Έλληνα φορολογούμενου ή κάνουμε λάθος;

  
Αρπάζουν την ευκαιρία όταν ο καταληψίας του πατριαρχικού θρόνου στα Ιεροσόλυμα Θεόφιλος Γιαννόπουλος πρότεινε στον μέχρι στιγμής καταζητούμενο από τις ελληνικές αρχές Πέτρο Κυριακίδη να αναλάβει τις δαπάνες συντήρησης του «δοχειού», έναν αρχαιολογικό χώρο δυτικά του Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου. 

Ο Θεόφιλος αναγνωρίζοντας τη συμβολή του τον τίμησε πακετο με τον λαυρεντη λαυρεντιαδη με την ανώτατη διάκριση του Πατριαρχείου, το παράσημο του Ανωτέρου Ταξιάρχου του Τάγματος των Ιπποτών του Παναγίου Τάφου. 

Ο χώρος του δοχειού σήμερα

Ο χώρος του δοχειού σήμερα

Ο χώρος του δοχειού μετά την αρχαιλογική έρευνα των ετών 1973-74
με καλυμμένη τη δεξαμενή (βαπτιστήριο) για την προστασία των εισερχομένων.

Ιεροσόλυμα 26.12.1974. Υποβολή εκθέσεως Εργασιών
Αναστηλώσεως εν τω Ι. Ν. της Αναστάσεως, Ι.Μ. Τιμίου
Σταυρού και στον Τάφο της Παναγίας εν Γεθσημανή.

"Θεός με ξέρει" Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Άκουσα μια φορά τον Θ.   να λέει, πως ο Θεός τον γνωρίζει και έχει μια θέση γι΄ αυτόν εκεί πάνω, και μου άρεσαν τα λόγια του. Θεώρησα ότι είναι ταπεινός άνθρωπος.


         Αν είναι ταπεινό, το να θέλουμε να μας ξέρουν, γιατί είναι ενοχλητικό, το να μιλάει κανείς για τον εαυτό του; Ο Θουκυδίδης λέει, πως κανείς δεν ακούει ευχαρίστως κάποιον που μιλάει για τον εαυτό του.

        Νομίζω ότι πρέπει να δούμε γιατί θέλει κανείς να τον ξέρουν οι άλλοι. Ποια είναι η πρόθεσή του.


        Ξενιτιά δεν είναι να μην ξέρεις τον ξένο τόπο και τους ανθρώπους του. Ξενιτιά είναι να μην σε ξέρει ο ξένος τόπος κι οι άνθρωποι που τον κατοικούν. 

          Μαζοχιστής είμαι να θέλω να ζω την πίκρα της ξενιτιάς; Άρα καλά κάνω και θέλω να με ξέρουν οι άλλοι παρά να τους ξέρω εγώ.
Αυτή τη γνώμη έχουν όλοι όσοι αγαπούν την αυτοβιογραφική γραφή. Ο Καβάφης έλεγε, "το θέμα μου είναι ο εαυτός μου". Το ίδιο κι ο Χέρμαν Μέλβιλ, ο συγγραφέας του Μόμπι Ντικ και του ΄|Ασπροφόρη (το καλύτερό του) κ.α.

          Ο Τζεφιρέλι αρχίζει την αυτοβιογραφία του με αυτά τα λόγια: "Πιστεύω στο Θεό". Και στη συνέχεια απαριθμεί τις φορές που τον έσωσε ο Θεός από βέβαιο θάνατο. Μέχρι απ΄ το εκτελεστικό τον έσωσε την τελευταία στιγμή, όπως και το Ντοστογιέφσκι.

         Θα μου πείτε , άλλους δεν τους έσωσε. Στη θέση αυτού που σώζεται δεν σκέφτεσαι ετσι.


  πηγή

Για την επιτυχία των ονείρων μας

Γιατί κάνουμε όνειρα; Τι θέλουμε να πετύχουμε; Ασφαλώς την ευτυχία μας. Συμβάλλουν κι αυτά με το δικό τους τρόπο στο να κάνουν ομορφότερη τη ζωή μας. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές, [...] πρέπει να χαράξουμε τον ορθό δρόμο που θα μας οδηγήσει στην πραγμάτωση του ονείρου. Για να επιτύχουμε στην προσπάθειά μας χρειάζονται τέσσερις βασικές προϋποθέσεις.

1. Τα όνειρά μας πρέπει να συμφωνούν με την κλήση του Θεού. Δηλαδή, να είναι όνειρα και πόθοι, που βρίσκονται σ’ αρμονία με ό,τι νομοθετεί Εκείνος. Πρέπει ν’ αποβλέπουν στη δόξα του, οπότε θα ‘χουν την επιδοκιμασία και την ευλογία του. Αλλοιώτικα τα… κρημνίζει, όπως έκανε στην περίπτωση του πύργου της Βαβέλ! (βλ. Γένεσις ια’ [11] 1-9). Αλλά κι αν ακόμη δεν τα διαλύσει, και τα όνειρα πραγματοποιηθούν κάποτε, εφ’ όσον δεν συμφωνούν με τους νόμους του, δε θα μας προσφέρουν την ευτυχία.
   Τα όνειρα που έχουν σαν στόχο ικανοποίηση της κενοδοξίας μας, τα όνειρα που στοχεύουν σε ματαιότητες, εφήμερες κοσμικές δόξες, χολλυγουντισμούς και κάτι αμαρτωλούς πρωταγωνιστισμούς με μεγαλόστομους τίτλους, αλλά τόσο ταπεινωτικούς για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κι αν κάποτε εκπληρωθούν, εξευτελίζουν το σώμα και προσφέρουν μια στυφή χαρά. Αφήνουν στην ψυχή ένα γλυκύπικρο αίσθημα, που αυξάνει την εσωτερική δίψα, δημιουργεί ακατάσχετο πυρετό και βασανίζει την ψυχή. Τέτοια όνειρα είναι έξω από την κλήση του Θεού. Γι’ αυτό ούτε τον Θεό ευχαριστούν ούτε και την ψυχή, τον καθ’ αυτό άνθρωπο ικανοποιούν.
2. Πλάθοντας ο έφηβος όνειρα πρέπει να συμβουλεύεται ώριμους, σοβαρούς και πιστούςανθρώπους. Να τους ερωτά αν “ονειρεύεται” καλά, άξια του προορισμού του. Υπογραμμίζω τον χαρακτηρισμό ώριμους, σοβαρούς και πιστούς. Γιατί πολλές φορές οι νέοι κι οι νέες, άπειροι καθώς είναι, πλάθουν όνειρα παράλογα, έξαλλα, χιμαιρικά, παρακινούμενοι από το περιβάλλον, την άμυαλη συντροφιά ή από ανεύθυνους συγγραφείς και διεστραμμένους “καλλιτέχνες”, που κυριαρχούνται από το “κοσμικό” πνεύμα, την επίδειξη και τον σνομπισμό. Δεν ξέρω πόσες είν’ αυτές οι περιπτώσεις. Πάντως δεν είναι λίγες. Και ξεκινούν οι έφηβοι αυτοί με παραφουσκωμένα τα μυαλά -ξεμυαλισμένοι κυριολεκτικά- για ανώφελους, γελοίους ή και εξουθενωτικούς στόχους. Και γίνονται δυστυχισμένα και τραγικά θύματα της μωρίας των άλλων.
3. Τα όνειρά μας πρέπει να τα εντάσσουμε κάτω από το μοναδικό Όνειρο, το οποίο πρέπει να μας συνέχει. Το Όνειρό μας αυτό είναι η, κατά το δυνατόν στον άνθρωπο, εξομοίωσή μας με τον Θεό της αγάπης, είναι η “θέωσίς” μας αφού καλλιεργήσουμε τις άγιες αρετές του Χριστού και στολιστούμε μ’ αυτές. Ανεβαίνοντας και περιφρονώντας τα μικρά να ωριμάζουμε, ν’ αποκτούμε την πρόθυμη και ταπεινή υπηρεσία του διπλανού μας, την άσκηση της χριστιανικής αγάπης. Ποθείς να γίνεις -ας πούμε- βουλευτής, υπουργός; Πρέπει να ξέρεις πως όταν πραγματοποιήσεις τούτο τ’ όνειρά σου, δεν πρέπει ν’ αποβλέπεις στο να εισπράττεις χειροκροτήματα, να δέχεσαι υποκλίσεις, ν’ ακούς επαίνους, ν’ απομυζάς με πλάγιους τρόπους το δημόσιο ταμείο… Έχεις υποχρέωση ν’ αναλίσκεσαι για το σύνολο, χωρίς να νοιάζεσαι για τη μικροπολιτική και την ψηφοθηρία, ή για τον εύκολο πλουτισμό. Έχεις χρέος να “βουλεύεσαι” για τούτο το Έθνος, που λέγεται Ελλάς, κι όχι να “βολεύεσαι”, να καίγεσαι, να πάσχεις κυριολεκτικά για το σύνολο.
   Ωστόσο, κι αυτά ακόμη τα όνειρα, που αποβλέπουν στην υπηρεσία της κοινωνίας, δε θα παραμερίζουν ούτε θα επισκιάζουν το Όνειρο. Αυτά πρέπει να το εξυπηρετούν. Μικρός σωρός κονιορτού, καθώς είναι ο καθένας μας, πρέπει ν’ αποζητά την ακτινοβολία της αιωνιότητος. Τ’ Όνειρό μας πρέπει να παραμένει αναλλοίωτο: “Να πραγματοποιήσωμεν το θείον εντός μας, να κάμωμεν, ώστε ο θείος σπινθήρας που υπάρχει μέσα μας να μεταβληθεί σε φλόγα”, όπως έλεγε ο Γερμανός δραματικός ποιητής Γκαίτε. Αν έτσι προχωρούμε, τότε ας ξέρουμε πως κάτω απ’ το Όνειρο επιτυγχάνουν κι όλα τα άλλα όνειρα, παίρνουν κι αυτά αξία, αποκτούν κι αυτά περιεχόμενο.
4. Τα όνειρα, που “βυζαίνουν από την ψυχή το αίμα της”, για να δουν ανατολή χρειάζονται κάτι περισσότερο από την ωραία σύλληψη. Είναι ανώφελο κι επικίνδυνο να ονειροπολείς ατελείωτα, έστω κι αν τα όνειρά σου είναι άξια. Γίνεσαι δυσκίνητος, βυθίζεσαι στο στείρο ρεμβασμό. Για να μη μαδήσουν τα φτερά και των πιο ευγενικών ονείρων είναι απαραίτητη η αδιάκοπη προσπάθεια. Θα παρουσιαστούν στιγμές που θα χρειαστεί πολλή τόλμη.
   Έχω υπ’ όψη μου ένα παράδειγμα, που δεν είναι καθόλου αξιομίμητο, ωστόσο έτσι καθώς πραγματοποιήθηκε, κάτι έχει να μας πει. Πρόκειται για τον αμερικανό δημοσιογράφο Μάνρυ, που πριν λίγα χρόνια ρίχτηκε σε μια τρομερή περιπέτεια αποβλέποντας μονάχα στο θόρυβο γύρω από το όνομά του. Βάλθηκε να διασχίσει μόνος τον Ατλαντικό, από την Αμερική ως την Αγγλία, σε μια βάρκα μ’ ένα τόσο δα πανάκι!…Διακινδύνευσε στην απεραντοσύνη των νερών, τα ‘βαλε με άγριους ανέμους, με την τρικυμία και την ομίχλη. Είπε αποβιβαζόμενος στην Αγγλία: “Έρχεται μια ώρα που πρέπει να αποφασίσεις για τα όνειρά σου, είτε να διακινδυνεύσεις τα πάντα για να τα πραγματώσεις, είτε να μείνεις, για όσα χρόνια σου μένουν ακόμη, στο πίσω μέρος της ζωής”.
   Αλλά, αν εκείνος, για ένα τόσο ριψοκίνδυνο και εντελώς αδιάφορο όνειρο, πάλεψε τόσο σκληρά, πόσο πρέπει να κουραστεί άραγε ο νέος που πλάθει ωραία όνειρα, κι έχει βάλει στόχους αληθινά μεγάλους;
   Κάποτε ένας νέος μου ‘γραφε με πολλή θλίψη: “Κρημνίστηκαν τα όνειρά μου…”. Ήξερα πως είχε πράγματι ωραία όνειρα: αλλά δε μόχθησε γι’ αυτά. Βιάστηκε να τα δει να εκπληρώνονται γρήγορα-γρήγορα. Φαντάστηκε, ας πούμε, τον εαυτό του στρατάρχη, αλλά δεν κουράστηκε να γίνει εύελπις!…

Γράφοντας για τα εφηβικά όνειρα μου ‘ρχεται στο νου η γενναία και αγωνιστική μορφή του αποστόλου Παύλου. Έφτιαξε κι ο δυναμικός εκείνος νέος της Ταρσού μετά την επιστροφή του στην Εκκλησία του Χριστό το Όνειρό του: Να μιμηθεί τον Χριστό και να κηρύξει το Ευαγγέλιο της σωτηρίας στα έθνη. Μεγάλος ο στόχος του. Και πάλεψε σκληρά για να τον φτάσει. Λίγες μονάχα φράσεις από τις επιστολές του είναι αρκετές να φωτίσουν το πρόβλημά μας.

Ήξερε καλά τι ζητούσε: Αγωνιζόμενος έγραφε “οὕτω τρέχω, ὡς οὐκ ἀδήλως, οὕτω πυκτεύω, ὡς οὐκ ἀέρα δέρων” (Α’ Κορ. θ’ [9] 26): Ξέρω καλά τι ζητώ, για ποιον σκοπό παλεύω και πώς θα φτάσω στο τέρμα. Δεν παρουσιάζομαι σαν να πυγμαχώ γρονθοκοπώντας τον αέρα και αγωνιζόμενος στα κούφια. “Κατά σκοπόν διώκω επί το βραβείον της άνω κλήσεως” (Φιλιπ. γ’ [3] 14). Προχωρώ κατ’ ευθείαν στον στόχο μου και τρέχω βιαστικά για να πάρω το βραβείο του ουρανού, εκεί όπου με καλεί ο Θεός. Γι’ αυτό δε λογαριάζω τίποτε, ούτε κι αυτή τη ζωή μου, προκειμένου να πραγματώσω το Όνειρό μου (Πράξ. κ’ [20] 24).

Τελειώνοντας θαρρώ πως από μόνοι μας λίγα μπορούμε να επιτύχουμε, όσο κι αν παλέψουμε για ν’ ανθίσουν τα όνειρά μας και να μη μαρανθεί ο αβρός κάλυκας προτού ν’ ανοίξει. Όσο μεγαλύτερα είναι τα όνειρά μας, τόσο περισσότερο πρέπει να τα εμπιστευθούμε στα χέρια του Θεού. Και ταυτόχρονα να ζητούμε τον φωτισμό και την καθοδήγησή Του με προσευχή και στενή επικοινωνία μαζί Του.

Ας ξέρουμε και τούτο: Εφ’ όσον προσπαθούμε να επιτύχουμε τα όνειρά μας με όσα είπαμε, κι αν ακόμη αποτύχουμε εδώ στη γη, είμαστε ουσιαστικά επιτυχημένοι. Ζούμε κιόλας μέσα στην όμορφη ατμόσφαιρα του μεγάλου Ονείρου. Γευόμαστε την άδολη και μόνιμη χαρά, που μάς προσφέρει ο αγώνας για την κατάκτηση της αρετής.

Όσοι προχωρείτε στη ζωή με όνειρα πραγματοποιήσιμα, άξια να δουν ανατολή, ο Θεός μαζί σας.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Από τα προβλήματα των νέων μας”
του Νικ. Π. Βασιλειάδη 

πηγή

Όσιος Θεοδόσιος ο κοινοβιάρχης

Κοινοῦ Θεοδόσιος Ἡγεμὼν βίου, Κοινὴ Μονασταῖς ἐκβιώσας ζημία. Ἑνδεκάτῃ ὀλοὸν βίοτον λίπε Κοινοβιάρχης.

Βιογραφία Ο Όσιος Θεοδόσιος γεννήθηκε στο χωριό Μωγαρισσού της Καππαδοκίας από πολύ πιστούς και ενάρετους γονείς, τον Προαιρέσιο και την Ευλογία. Έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντα του Μεγάλου (457 - 474 μ.Χ.) και έφτασε έως και τους χρόνους του αυτοκράτορα Αναστασίου του Δικόρου (491 - 518 μ.Χ.). Αρνήθηκε την έγγαμη ζωή και σε νεαρή ηλικία έγινε μοναχός. Από πολύ νωρίς διακρίθηκε για την εγκράτεια και την ηθική του τελειότητα. Αφού ασκήτεψε κοντά σε μεγάλους ασκητές όπως ο Συμεών ο Στυλίτης (βλέπε1 Σεπτεμβρίου) και ο ησυχαστής Λογγίνος αποσύρθηκε σε απομακρυσμένο ησυχαστήριο όπου δίδασκε το λόγο του Θεού στους περαστικούς διαβάτες. Η φήμη του για την αγία ζωή του έγινε γρήγορα γνωστή στα πέρατα της αυτοκρατορίας και έφερε στο ησυχαστήριό του δεκάδες αδελφούς αναγκάζοντας τον Θεοδόσιο να ιδρύσει ένα ευρύχωρο μοναστήρι όπου εφάρμοσε πιστά τα πρότυπα του ασκητικού βίου. Έκανε πολλά θαύματα και, αφού δίδαξε τις αρετές της ασκητικής ζωής στους εκατοντάδες μαθητές του, εκοιμήθη σε βαθύ γήρας το 529 μ.Χ. Η είδηση της κοιμήσεώς του διαδόθηκε σαν αστραπή. Και έτρεξαν πολλοί, λαϊκοί, κληρικοί και μοναχοί, ακόμη και Επίσκοποι, για να ασπαστούν το ιερό λείψανο του Αγίου ανδρός, που στάθηκε για όλους φιλόστοργος πατέρας και προστατευτικός αδελφός. Και αυτός ακόμη ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων προσήλθε να ασπασθεί και να παραστεί στην εξόδιο Ακολουθία, μεγάλη δε υπήρξε η συγκίνησή του, όταν βρέθηκε ενώπιον του ιερού σκηνώματος του Οσίου. Η σύναξή του ετελείτο στο σεπτό Αποστολείο του Αγίου Αποστόλου Πέτρου, που ήταν κοντά στην Αγία Σοφία. Μερικά από τα θαύματα του Αγίου είναι τα εξής: Ο Άγιος είχε κατασκευάσει έναν τάφο για τον εαυτό του, ώστε βλέποντάς τον να θυμάται το θάνατο. Τον τάφο αυτόν εγκαινίασε με τον θάνατό του ένας Άγιος ασκητής, ονόματι Βασίλειος. Τον ασκητή λοιπόν αυτόν, ενώ είχε πεθάνει, μόνο ο Θεοδόσιος και ένας άλλος μοναχός τον έβλεπαν να στέκεται ανάμεσα στους άλλους μοναχούς και να συμψάλλει. Στους υπόλοιπους μοναχούς ο Βασίλειος ήταν αθέατος. Ένα άλλο θαύμα του Αγίου, είναι το ότι σε έναν τόπο στον οποίο πρόκειται να ιδρύσει μοναστήρι, άναψε σβησμένα κάρβουνα, χωρίς να έχει φωτιά. Επίσης, ο Άγιος προείπε και την καταστροφή που θα γινόταν στην Αντιόχεια από μεγάλο σεισμό.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’. Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν. Θεοδόσιε Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος πλάγιος α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Ἀρεταὶς θεοσδότοις ἐκλάμψας ὅσιε, Μοναστικῆς πολιτείας ὤφθης λαμπρὸς χαρακτήρ, καὶ φωστὴρ θεοειδὴς Πάτερ καὶ ἔξαρχος, Θεοδόσιε σοφέ, τῶν Ἀγγέλων μιμητά, θεράπων ὁ τῆς Τριάδος ἣν ἐκδυσώπει ἀπαύστως,ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν. Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’ - Τῇ ὑπερμάχῳ Πεφυτευμένος ἐν αὐλαῖς ταῖς τοῦ Κυρίου σου, τάς σάς ὁσίας ἀρετάς τερπνῶς ἐξήνθησας, καί ἐπλήθυνας τά τέκνα σου ἐν ἐρήμῳ, τῶν δακρύων σου τοῖς ὄμβροις ἀρδευόμενα, ἀγελάρχα τῶν Θεοῦ θείων ἐπαύλεων· ὅθεν κράζομεν· Χαίροις Πάτερ Θεοδόσιε. Κάθισμα Ἦχος πλ. δ'. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον. Ἐγκρατείᾳ καὶ πόνοις καὶ προσευχαῖς, τὴν ψυχήν σου κοσμήσας θεοπρεπῶς, γέγονας συμμέτοχος, τῶν Ὁσίων Ἀοίδιμε· καὶ τῶν θαυμάτων ὄντως, χαρίσματα ἔλαβες, τοῦ ἰᾶσθαι τάς νόσους, τῶν πίστει τιμώντων σε· ὅθεν καὶ Δαιμόνων, ἀπελαύνων τὰ πλήθη, παρέχεις ἰάματα, τοῖς ἀνθρώποις τῇ χάριτι, θεοφόρε Θεοδόσιε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου. Ὁ Οἶκος Ἄνθρωπος μὲν τῇ φύσει ἐχρημάτισας Πάτερ, ἀλλ' ὤφθης συμπολίτης Ἀγγέλων· ὡς γὰρ ἄσαρκον ἐπὶ τῆς γῆς βιοτεύσας σοφέ, τῆς σαρκὸς ἅπασαν τὴν πρόνοιαν ἀπέρριψας· διὸ καὶ παρ᾿ ἡμῶν ἀκούεις· Χαίροις, πατρὸς εὐλαβοῦς ὁ γόνος, χαίροις, Μητρὸς εὐσεβοῦς ὁ κλάδος. Χαίροις, τῆς ἐρήμου πολιστὴς παγκόσμιος· χαίροις οἰκουμένης φωστὴρ ὁ πολύφωτος. Χαίροις, ὅτι ἐκ νεότητος ἠκολούθησας Χριστῷ, χαίροις ὅτι κατεμάρανας τῆς σαρκὸς τάς ἡδονάς. Χαίροις, τῶν Μοναζόντων πρόξενος σωτηρίας, χαίροις, τῶν ῥαθυμούντων τρόπος παρηγορίας. Χαίροις, πολλοὺς ἐκ πλάνης ῥυσάμενος, χαίροις, κρουνοὺς θαυμάτων δωρούμενος. Χαίροις, πτωχῶν τὴν φροντίδα ποιήσας, χαίροις, ἡμῶν ὁ προστάτης καὶ ῥύστης· Χαίροις, Πάτερ Θεοδόσιε.  Μεγαλυνάριον Δόσιν θεοδώρητον εἰληφώς, δόσεσιν ὁσίαις, τὰς χορείας τῶν Μοναστῶν, ἱερῶς ῥυθμίσας, δοτοὺς Θεῷ προσῆξας, τοὺς σοὶ ἐφαπομένους, ὦ Θεοδόσιε.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!