ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΣΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Επιμέλεια Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη

Νόμω πείθου. Να πειθαρχείς στο Νόμο.

Θεόν σέβου. Να σέβεσαι το Θεό.

Γονείς αίδου. Να σέβεσαι τους γονείς σου.

Ηττώ υπέρ δικαίου. Να καταβάλλεσαι για το δίκαιο.

Γνώθι μαθών. Γνώρισε αφού μάθεις.

Ακούσας νόει. Κατανόησε αφού ακούσεις.

Σαυτόν ίσθι. Γνώρισε τον εαυτό σου.

Εστίαν τίμα. Να τιμάς την εστία σου.

Άρχε σεαυτού. Να κυριαρχείς τον εαυτό σου.

Φίλους βοήθει. Να βοηθάς τους φίλους.

Θυμού κράτε. Να συγκρατείς το θυμό σου.

Όρκω μη χρω. Να μην ορκίζεσαι.

Φιλίαν αγάπα. Να αγαπάς τη φιλία.

Παιδείας αντέχου. Να προσηλώνεσαι στην εκπαίδευσή σου.

Σοφίαν ζήτει. Να αναζητάς τη σοφία.

Ψέγε μηδένα. Να μην κατηγορείς κανένα.

Επαίνει αρετήν. Να επαινείς την αρετή.

Πράττε δίκαια. Να πράττεις δίκαια.

Φίλοις ευνόει. Να βοηθάς  τους φίλους.

Εχθρούς αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από τους εχθρούς.

Ευγένειαν άσκει. Να είσαι ευγενής.

Κακίας απέχου. Να απέχεις από την κακία.

Εύφημος ίσθι. Να έχεις καλή φήμη.

Άκουε πάντα. Να ακούς τα πάντα.

Μηδέν άγαν. Να μην υπερβάλλεις.

Χρόνου φείδου. Να μη σπαταλάς το χρόνο.

Ύβριν μίσει. Να μισείς την ύβρη.

Ικέτας αίδου. Να σέβεσαι τους ικέτες.

Υιούς παίδευε. Να εκπαιδεύεις τους γιους σου.

Έχων χαρίζου. Όταν έχεις, να χαρίζεις.

Δόλον φοβού. Να φοβάσαι το δόλο.

Ευλόγει πάντας. Να λες καλά λόγια για όλους.

Φιλόσοφος γίνου. Να γίνεις φιλόσοφος.

Όσια κρίνε. Να κρίνεις τα όσια.

Γνους πράττε. Να πράττεις με επίγνωση.

Φόνου απέχου. Να μη φονεύεις.

Σοφοίς χρω. Να συναναστρέφεσαι με σοφούς.

Ήθος δοκίμαζε. Να επιδοκιμάζεις το ήθος.

Υφορώ μηδένα. Να μην είσαι καχύποπτος.

Τέχνη χρω. Να ασκείς την Τέχνη.

Ευεργεσίας τίμα. Να τιμάς τις ευεργεσίες.

Φθόνει μηδενί. Να μη φθονείς κανένα.

Ελπίδα αίνει. Να δοξάζεις την ελπίδα.

Διαβολήν μίσει. Να μισείς τη διαβολή.

Δικαίως κτω. Να αποκτάς δίκαια. (πόλεμος στη διαφθορά)

Αγαθούς τίμα. Να τιμάς τους αγαθούς.

Αισχύνην σέβου. Να σέβεσαι την εντροπή.

Ευτυχίαν εύχου. Να εύχεσαι ευτυχία.

Εργάσου κτητά. Να κοπιάζεις για πράγματα άξια κτήσης.

Έριν μίσει. Να μισείς την έριδα.

Όνειδος έχθαιρε. Να εχθρεύεσαι τον χλευασμό.

Γλώσσαν ίσχε. Να συγκρατείς τη γλώσσα σου.

Ύβριν αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από την ύβρη.

Κρίνε δίκαια. Να κρίνεις δίκαια.(το Δικαστικό μας σύστημα πρέπει να βελτιωθεί για να τελειώσει το φαινόμενο της ατιμωρησίας που τροφοδοτεί κάθε είδους διαφθοράς)

Λέγε ειδώς. Να λες γνωρίζοντας.

Βίας μη έχου. Να μην έχεις βία.

Ομίλει πράως. Να ομιλείς με πραότητα.

Φιλοφρόνει πάσιν. Να είσαι φιλικός με όλους.

Γλώττης άρχε. Να κυριαρχείς τη γλώσσα σου.

Σεαυτόν ευ ποίει. Να ευεργετείς τον εαυτό σου.

Ευπροσήγορος γίνου. Να είσαι ευπροσήγορος.

Αποκρίνου εν καιρώ. Να αποκρίνεσαι στον κατάλληλο καιρό.

Πόνει μετά δικαίου. Να κοπιάζεις δίκαια.

Πράττε αμετανοήτως. Να πράττεις με σιγουριά.

Αμαρτάνων μετανόει. Όταν σφάλλεις, να μετανοείς.

Οφθαλμού κράτει. Να κυριαρχείς των οφθαλμών σου.

Βουλεύου χρήσιμα. Να σκέπτεσαι τα χρήσιμα.

Φιλίαν φύλασσε. Να φυλάττεις τη φιλία.

Ευγνώμων γίνου. Να είσαι ευγνώμων.

Ομόνοιαν δίωκε. Να επιδιώκεις την ομόνοια.

Άρρητα μη λέγε. Να μην λες τα άρρητα.

Έχθρας διάλυε. Να διαλύεις τις έχθρες.

Γήρας προσδέχου. Να αποδέχεσαι το γήρας.

Επί ρώμη μη καυχώ. Να μην καυχιέσαι για τη δύναμή σου.

Ευφημίαν άσκει. Να επιδιώκεις καλή φήμη.

Απέχθειαν φεύγε. Να αποφεύγεις την απέχθεια.

Πλούτει δικαίως. Να πλουτίζεις δίκαια. (να τελειώσει το φαινόμενο της ατιμωρησίας για να κτυπηθεί η διαφθορά και να φορολογηθεί υψηλά κάθε μορφή συσσωρευμένου πλούτου)

Κακίαν μίσει. Να μισείς την κακία.

Μανθάνων μη κάμνε. Να μην κουράζεσαι να μαθαίνεις.

Ους τρέφεις αγάπα. Να αγαπάς αυτούς που τρέφεις.

Απόντι μη μάχου. Να μην μάχεσαι αυτόν που είναι απών.

Πρεσβύτερον αιδού. Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους.

Νεώτερον δίδασκε. Να διδάσκεις τους νεότερους.

Πλούτω απόστει. Να αποστασιοποιείσαι από τον πλούτο. (υψηλή φορολογία στο πλούτο για την αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων)

Σεαυτόν αιδού. Να σέβεσαι τον εαυτό σου.

Μη άρχε υβρίζων. Να μην κυριαρχείς με αλαζονεία. (πόλεμος στη διαφθορά και δίωξη  σε όσους πολιτικούς, κρατικούς αξιωματούχους, δικαστές, κληρικούς  και δημοσιογράφους είναι διεφθαρμένοι)

Προγόνους στεφάνου. Να στεφανώνεις τους προγόνους σου.

Θνήσκε υπέρ πατρίδος. Να πεθάνεις για την πατρίδα σου. (οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι να δώσουν προτεραιότητα στην φιλοπατρία κι όχι στην φιλοχρηαματία)

Επί νεκρώ μη γέλα. Να μην περιγελάς τους νεκρούς.

Ατυχούντι συνάχθου. Να συμπάσχεις με το δυστυχή. (να βοηθούμε τους εμπερίστατους αδελφούς μας στο χώρο της ενορίας και της τοπικής κοινωνίας)

Τύχη μη πίστευε. Να μην πιστεύεις την τύχη.

Τελεύτα άλυπος. Να πεθαίνεις χωρίς λύπη.

«Έρχεται πείνα» [ομιλία]

«...ο καλός Θεός έκρυψε κάτω από την γη στέρνες. Κι εδώ η Ελλάδα έχει στέρνες. Κι εδώ η Ελλάς έχει στέρνες αλλά τα συμφέροντα των μεγάλων δεν επιτρέπουν! Στην Ζάκυνθο το πετρέλαιο τρέχει σε μια γωνιά εκεί... πετρέλαια είναι αλλά τα συμφέροντα είναι η Ελλάς να μην έχει τα μέσα για να ζήσει!» 

Προφητικός λόγος ενός παραξηγημένου μεγάλου αγίου!

ΚΑΝΤΕ ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ :

ΑΚΟΥΣΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ! 

Εν έτει 2013, διαπιστώνω προσωπικά πόσο μπροστά ήταν αυτός ο «φανατικός» και «αναχρονιστικός» όπως τον θεωρούσαν οι μεγαλύτεροι στο χωριό μου, το οποίο ανήκει στην Μητρόπολή του.

Παράκληση : 

Ακούστε με μεγάλη προσοχή τι λέει ο μακαριστός Καντιώτης : 

Έρχεται πείνα 

Πηγή

"ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ"

"ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ"

.                                                                                                                                                                                                              .

ΚΑΠΟΙΟΣ, ΚΑΠΟΥ, ΚΑΠΟΤΕ ΠΗΓΕ ΓΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ...

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ!

ΣΧΕΔΙΑΖΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ ΕΞΙ ΗΜΕΡΕΣ, ΜΟΛΙΣ ΟΜΩΣ ΓΝΩΡΙΣΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΗ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΑΛΛΑΞΕ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ...

ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑΥΡΟΝΙΚΗΤΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΚΑ ΕΞΑΗΜΕΡΗΣ, ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΤΡΙΗΜΕΡΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ ΤΟΥ...

ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ ΕΒΛΕΠΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΓΕ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙ ΣΤΟΝ ΕΞΩ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ...

ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΕ Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΜΕ ΛΟΥΚΟΥΜΙ ΚΑΙ ΡΑΚΙ, ΕΔΕΙΞΕ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ - ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΤΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ...

Η ΩΡΑ ΗΤΑΝ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 16.00 ΕΙΧΕ ΕΣΠΕΡΙΝΟ...

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ ΕΙΧΕ ΠΑΡΑΣΤΕΙ ΣΕ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΠΟΥ ΔΙΗΡΚΕΣΕ 12 ΩΡΕΣ...

ΑΜΕΣΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕΤΑ ΕΠΕΣΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΕ ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΗΜΑΝΕ ΣΤΙΣ 16.00 ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΥΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΒΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ...

ΞΥΠΝΗΣΕ ΚΑΙ ΣΚΟΥΝΤΟΥΦΛΩΝΤΑΣ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΟΠΟΥ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡΑΒΡΕΘΗΚΕ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ...

ΛΕΩ ΣΩΜΑΤΙΚΑ, ΓΙΑΤΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΥΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟΝ ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟ, ΕΤΣΙ ΕΛΕΓΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ..

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΝΑ ΘΕΣΟΥΝ ΣΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΓΙΩΝ ΠΟΥ ΦΥΛΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΟΝΗ...

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΣΟΥΡΜΟ ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ...

ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΣΥΝΗΘΙΣΕ ΠΙΑ, ΑΦΟΥ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΑΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΑΣΠΑΖΕΤΑΙ ΝΕΚΡΑ ΚΟΚΑΛΑ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΠΑΛΜΟ ΕΙΧΑΝ, ΟΥΤΕ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ, ΟΥΤΕ ΑΝΕΒΛΥΖΑΝ ΜΥΡΟ, ΠΑΡΑ ΤΑ ΟΣΑ ΕΛΕΓΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ...

ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΦΥΓΕΙ, ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΡΕΜΕΝΕ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ, ΟΤΑΝ Ο ΠΑΠΠΟΥΛΗΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΕΚΕΙ ΕΙΠΕ ΜΕ ΣΠΑΣΤΗ ΦΩΝΗ, ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΔΥΝΑΤΗ:

''ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ, ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΔΕΝ ΜΥΡΙΣΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΜΥΡΩΔΙΑ ΠΟΥ ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΑ ΘΕΙΑ ΛΕΙΨΑΝΑ;''

ΕΚΕΙΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΞΑΦΝΙΑΣΜΕΝΟΣ ΑΦΟΥ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΕ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ...

ΑΜΕΣΩΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΜΕ ΥΦΟΣ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ ΤΟΥ ΛΕΕΙ:

''ΕΓΩ''...

ΤΟΤΕ ΞΕΠΕΤΑΧΘΗΚΑΝ ΚΑΜΜΙΑ ΔΕΚΑΡΙΑ ΑΚΟΜΑ...

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΟΣ ΙΕΡΕΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΓΛΥΚΙΑ ΦΩΝΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΨΕΛΝΕΙ ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΗ...

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΕΥΩΔΙΑΖΟΥΝ ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΑ ΚΑΙ ΓΛΥΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΙΝΕΣ ΝΑ ΕΙΣΠΝΕΕΙΣ...

ΣΕ ΛΙΓΟ Η ΘΕΙΑ ΜΥΡΩΔΙΑ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΗ ΠΟΥ ΞΕΧΥΘΗΚΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ, ΑΠΛΩΘΗΚΕ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ...

ΟΣΟΙ ΤΗΝ ΕΙΧΑΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙ ΕΚΛΑΙΓΑΝ ΣΑΝ ΜΩΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΓΑΝ ΟΤΙ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΜΥΡΙΣΟΥΝ ΑΡΧΙΚΑ...

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ...

ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ Ι. ΜΟΝΗ ΙΒΗΡΩΝ ΚΑΙ Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ...

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΕΝΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ ΧΑΡΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ...

ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΝΙΩΘΕ ΕΛΑΦΡΥΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΑΓΝΟΤΕΡΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΠΙΣΤΟΣ !!! 

+++

πηγή

π. Ἀνανίας Κουστένης - Ὁ ἱερέας στὸν Παπαδιαμάντη

Γιὸς παπᾶ ὁ κὺρ-Ἀλέξανδρος καὶ μὲ ἐπώνυμο παπαδικό. Τὸν ξεχώριζαν τ᾿ ἀλλὰ παιδιά. Κι αὐτὸ τὸν πονοῦσε.

Ἔβλεπε στὸν παπᾶ τὸν συνεχιστὴ τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Ἔδειχνεν ὁ παπὰς τὸν ἀόρατο Χριστό. Ἐδάνειζε τὸ χέρι καὶ τὸ στόμα τοῦ σ᾿ Ἐκεῖνον. Καὶ ὅπως ὁ Χριστὸς νοιαζότανε τοὺς ἀνθρώπους στὰ χρόνια της ἐνσάρκου οἰκονομίας Του, ἔτσι καὶ ὁ παπὰς νοιάζεται τοὺς ἀνθρώπους. Λειτουργεῖ καὶ συλλειτουργεῖ μαζί τους στὸ Ναό. Παίρνει τὰ αἰτήματά τους, «τὰ πάθια καὶ τοὺς καϋμούς» των καὶ τὰ προσφέρει στὸ Χριστό, ποὺ εἶναι «ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου». Κατεβάζει μὲ τὴν ἔγκριση τῶν πιστῶν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα σὲ ὅλους καὶ στὰ Δῶρα. Καὶ σὲ λίγο, ἀφοῦ μεταλάβει αὐτός, βγαίνει νὰ κοινωνήσει τοὺς πιστοὺς τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας.

Καὶ γίνεται ἔτσι ὁ παπὰς πατέρας ποὺ γεννᾶ μέσα μας τὸ Χριστό. Ἀρχικὰ βέβαια μὲ τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ ὕστερα μὲ τ᾿ ἄλλα.

Οἱ τύποι τῶν ἱερέων στὸν Παπαδιαμάντη εἶναι μορφὲς (δηλαδὴ μορφωμένοι), ἐνάρετοι, σεβάσμιοι, ἱεροπρεπεῖς. Μπορεῖ νὰ εἶναι ὀλιγογράμματοι, ἀλλὰ μποροῦν καὶ κάνουν πολὺ καλὰ τὸ ἔργο τους.

Μποροῦν καὶ στέκουν μέσα στὸ Ναὸ μὰ καὶ στὴν Κοινωνία.

Κάνουν τὴ θεία Λειτουργία καὶ παίρνουν τὰ ὑπερκόσμια δῶρα της. Καὶ ὑστέρα βγαίνουν, «προέρχονται ἐν εἰρήνῃ», καὶ συνεχίζουν τὴ λειτουργία τῆς ζωῆς. Τὴ λειτουργία μετὰ τὴ Λειτουργία.

Ὁ ἱερέας πατέρας του ἦταν ἄριστος λειτουργός, τέκνον τῶν Κολλυβάδων, ἀλλὰ καὶ ἱκανὸς καὶ θαρραλέος καὶ χρήσιμος μέσα στὴν Κοινωνία.

Στὸ διήγημα «Στὸ Χριστὸ στὸ Κάστρο» νοιάζεται γιὰ τοὺς δύο ἀποκλεισμένους σὲ αὐτό. Κάνοντας ὁ ἴδιος τὸ ντελάλη, τὸ ἀνακοινώνει. Κι ὑστέρα στὸ σπίτι του συγκεντρώνει ἐνορίτες καὶ συνεργάτες του καί, ἀποφασισμένος ὄντας ἐκεῖνος, συμπαρασύρει καὶ πείθει ἀρκετοὺς νὰ τὸν ἀκολουθήσουν στὸν πηγαιμό του γιὰ βοήθεια τῶν κινδυνευόντων ἐνοριτῶν του.

Καὶ ὅλοι μαζὶ πηγαίνουν μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς των στὸ Χριστὸ στὸ Κάστρο, βρίσκουν σώους τους κινδυνεύοντας ἀπὸ τὰ χιόνια, κάνουν ἐκεῖ τὴ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων, προσφέρουν βοήθεια καὶ σὲ ναυαγοὺς ποῦ ξώκειλαν κατὰ τ᾿ ἀκροθαλάσσι, κι ὅλοι μαζὶ τρῶνε καὶ πίνουν εὐχαριστημένοι καὶ κοιμοῦνται πανάλαφροι. Καὶ τὴν ἄλλη μέρα τὸ ἀπόγευμα γυρίζουν αἰσίως στὴν πολίχνη.

Τί καρτεροῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Τὴν ἀγάπη τὴν ἔμπρακτη, τὴν ἔγνοια καὶ τὴν ἀποδοχή. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μάννα μας, κι ἐμεῖς πιστά Της τέκνα. Ὅπως καὶ ὁ σήμερα τιμώμενος καὶ φίλτατός μας κυρ-Ἀλέξανδρος.

Στὴν Ἀθήνα τὸν ἐσαγήνευε ὁ μακάριστος παπα-Πλανᾶς. Ὁ ταπεινός. Ὁ ἄξιος τοῦ πρώτου μακαρισμοῦ τοῦ Σωτῆρος. Πόση γαλήνη εὕρισκε κοντά του. Γνωστό μας εἶναι καὶ τὸ ἄρθρο του γι᾿ αὐτόν.

Τὰ μέγιστα τιμοῦσε καὶ τοὺς ἄγαμους ἐνάρετους κληρικοὺς καὶ μοναχούς. Εἶχε ὑπέροχο παράδειγμα τὸν Διονύσιο τὸ Γέροντα, τὸν ἱεροπρεπῆ ἀσκητὴ καὶ λόγιο, τὸν συγγενῆ του. Τόνιζε τὴν προσφορά τους τὴ μεγάλη...

Καὶ στὰ τελευταῖα του ἐκάλεσε τὸν ἀξιαγάπητο ἀρχιμανδρίτη Ἀνδρέα Μπούρα, τὸν σπουδαῖο καὶ φίλο του, γιὰ ἐξομολόγηση καὶ Θεία Κοινωνία. Ζήτησε νὰ τοῦ διαβάσει τὴ μεγάλη ἐξομολογητικὴ εὐχή. Καὶ τὸν μετέλαβε. Κι ὑστέρα ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος ἄρχισε νὰ κλαίει. Ἔφευγε γιὰ τὴν ἄλλη πλάση. Εἶχε συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός του.

Ἀναφέρει στὰ ἔργα του καὶ ἱερεῖς μὲ ἀδυναμίες. Ἀναγκάζεται νὰ κρίνει. Ἀλλὰ μὲ πόνο καὶ ταπείνωση καὶ μοναδικὸ σκοπὸ τὴ διόρθωση, τὴ θεραπεία καὶ τὴν σωτηρία. Φέρεται μ᾿ εὐσπλαγχνία καὶ καλωσύνη. Ποτὲ δὲν προσβάλλει καὶ δὲν ἐκχυδαΐζει τοὺς ἥρωές του. Περιβάλλει μ᾿ ἀνείπωτη στοργὴ ἀκόμα καὶ τὸν πειναλέο ἀνθρωπίσκο στὸ «Λαμπριάτικο Ψάλτη». Καὶ δείχνει σὲ ὅλους καὶ στὸν ἑαυτό του, χωρὶς ἀφόρητο διδαχτισμό, τὴν θύρα τοῦ Παραδείσου, ποὺ εἶναι ἡ Μετάνοια.

Θεωρεῖ ὡς κύρια αἰτία τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν αἱρέσεων τὴν ἔλλειψη πραγματικῆς ποιμαντικῆς μέριμνας ἐκ μέρους τῶν ἱερέων.

Τὸ δέσιμο κλήρου καὶ λάου καὶ ἡ συνεργασία σώζει. Πάντοτε φυσικὰ μὲ τοῦ Χριστοῦ τὴ Χάρη.

Διαβάζοντας κανεὶς τὰ ἔργα τοῦ Παπαδιαμάντη ἔχει τὴν αἴσθηση πῶς βρίσκεται ἐδῶ καὶ κάπου ἄλλου ταυτόχρονα. Πῶς βρίσκεται ἐδῶ, στὰ πάθια καὶ τοὺς καϋμοὺς τοῦ κόσμου καὶ συγχρόνως στὰ Ρόδινα ἀκρογιάλια τῆς Θείας Βασιλείας. Καὶ τοῦτο γιατὶ ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι γνήσιον τέκνον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Καὶ ὅλα μέσα σ᾿ αὐτὴν εἶναι θεανθρώπινα.

Καὶ ζῶντα μέσα σ᾿ αὐτὴν τὴν θεανθρώπινη διάσταση τῆς Ἐκκλησίας ὁ κὺρ-Ἀλέξανδρος, μεταξύ της ἀνθρώπινης ἀδυναμίας καὶ τῆς Πηγῆς τῆς Παντοδυναμίας σχοινοβατοῦσε κι ἀγωνιζότανε. Ἄφηνε τὴν ὀντότητά του στὴν Ἀγκάλη τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ στοργὴ τῆς Παναγίας, ποὺ Τοὺς ὑπεραγαποῦσε. Ὑμνοῦσε «μετὰ λατρείας τὸν Χριστό του».

Ἐπόνεσεν ἀμέτρητα στὴ ζωή του. Πέρασε φτώχεια σὰν ἀσκητής, μὰ ἔμεινε στὴν ἔντιμη πενία του, ὅπως ἔγραψε κάποτε στὸν ἱερέα πατέρα του, καὶ εἶχε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Πέρασε μοναξιὰ καὶ δυσκολίες «σὰν σκοτεινὸ καὶ ἄμοιρο τρυγόνι». Κατέφευγεν ὅμως στὴν ἁγία Ἐκκλησιά, ἐκεῖ ποὺ «τὸ χελιδόνι ηὐρε φωλιὰ καὶ τὸ τρυγόνι σκέπη».

Δὲν ἔγινε ὁ ἴδιος ἱερέας, μὰ ἱερουργοῦσε μὲ τὰ ἀθάνατα γραφτά του τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Καὶ πόσους δὲν ὠφέλησε καὶ ὠφελεῖ.

Λένε πὼς κάποια φορὰ ἀπελπισμένος ἐπῆγε νὰ ἐξομολογηθεῖ (πίστευε στὴν Ἐξομολόγηση). Καὶ εἶπε στὸν παπὰ πῶς δυσκολεύεται καὶ ὑποφέρει πολύ. Καὶ ὁ παπάς, χωρὶς νὰ τὸν ξέρει, ἀφοῦ τὸν παρηγόρησε δεόντως, τοῦ συνέστησε νὰ διαβάζει τὰ ἔργα τοῦ Παπαδιαμάντη.

Ἀναφέρει ὁ Μικρασιάτης λογοτέχνης καὶ μακαριστὸς πλέον Ἠλίας Βενέζης πὼς ἐνῶ εὐρίσκοντο στὰ περίφημα τάγματα ἐργασίας κι ἔμεναν σ᾿ ἕνα σταῦλο κλεισμένοι, βρῆκε κάποιος πεταμένο μέσα ἐκεῖ ἕνα φύλλο ἀπὸ περιοδικὸ καὶ ἄρχισε νὰ τὸ διαβάζει, γιὰ νὰ περνᾶ ἡ ὥρα. Καὶ καθὼς ἐδιάβαζε ἄρχισαν ὅλοι ν· ἀκοῦνε μ᾿ ἐνδιαφέρον. Μαλάκωσαν καὶ γαλήνεψαν οἱ ταλαίπωρες ψυχές τους. Καὶ καθὼς τελείωσε τὸ διάβασμα, ἔβγαλαν ὅλοι ἀνακουφισμένοι μιὰ φωνή: «ρὲ αὐτὸ ἦταν Εὐαγγέλιο. Λὲς κι εἴμαστε στὴν Ἐκκλησία». Καὶ τί λέτε πῶς ἦταν; Ἕνα κομμάτι ἀπ᾿ τὸ διήγημα τοῦ Παπαδιαμάντη «Ὑπὸ τὴν Βασιλικὴν Δρῦν».

Θυμᾶμαι κάποια φορὰ ἦρθε καὶ μὲ βρῆκε στὴν ἐκκλησία ἕνας πολὺ πονεμένος. Ἤθελε νὰ πεθάνει, μοῦ ἔλεγε. Δὲν ἤξερα τί νὰ κάνω. Ἦταν Μεγαλοβδομάδα. Εἶχα μαζί μου τὰ «Πασχαλινὰ Διηγήματα» τοῦ κυρ-Ἀλέξανδρου καὶ σκέφθηκα νὰ ζητήσω κι ἐγὼ μιὰ ἐξυπηρέτηση ἀπὸ τὸν πονεμένο ἀδελφό μας. Τὸν παρακάλεσα νὰ μοῦ διαβάσει, ἂν ἤθελε, ἕνα διήγημα πασχαλινό. Τοῦ εἶπα πὼς ἤμουν πολὺ κουρασμένος, καὶ ἤμουν, καὶ θὰ μὲ ἐξυπηρετοῦσε μ᾿ αὐτό. Κι ὑστέρα θὰ μιλάγαμε γιὰ τὰ δικά του. Ἐκεῖνος σάστισε γιὰ λίγο, μὰ ὑποχώρησε στὸ αἴτημά μου καὶ ἄρχισε νὰ διαβάζει σιγὰ-σιγὰ τὸ «Λαμπριάτικο Ψάλτη». Καὶ διαβάζοντας ἄρχισε λίγολιγο νὰ συνέρχεται. Ἔβλεπα τὸ πρόσωπό του ν᾿ ἀλλάζει. Ἔλαμπε ἀγάλι-ἀγάλι ἡ θωριά του. Διαβασεν ἀρκετά. Καὶ κάποια στιγμὴ ἄρχισε νὰ κλαίει. Ἔσκυψε καὶ μοῦ φίλησε τὸ χέρι. Κι εἶπε μὲ χαρμολύπη: «Παππούλη, τί μοῦ ἔκανες; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ διαβάζω; Γιατί ἔφυγεν ὁ πόνος ἀπὸ μέσα μου κι ἀλάφρωσεν ἡ ψυχή μου;» Κι ἔκλαιγεν, ὅλο ἔκλαιγεν ἀπὸ χαρὰ καὶ θαυμασμό. Τοῦ εἶπα γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη καὶ τὸ ἔργο του. «Μὰ τοῦτος εἶναι ἅγιος, ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, σοφός, ποιητὴς μεγάλος, μάγος τοῦ λόγου» μοῦ εἶπε. Καὶ ἔφυγεν ὁ ἄνθρωπος πουλάκι Ἤθελε νὰ ζήσει.

Αὐτὸς εἶναι ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος. Μιλάει ὅμως μὲ γλύκα καὶ ἀποδοχὴ γιὰ τοὺς ἀρχαίους. Καὶ συναιρεῖ στὸ ἔργο του τὸ διαιώνιο Ἑλληνισμό. Καταγράφει τὴ γλώσσα μας ἀπ᾿ τὶς ἀμμουδιὲς τ᾿ Ὁμήρου μέχρι σήμερα.

Εἶναι λάτρης τοῦ Χριστοῦ καὶ μέγιστος πατριώτης. Καὶ συνάμα ἀγαπᾶ «πάντα τὰ ἔθνη», λέγοντας σὲ κάποιο διήγημά του «πὼς κι ὁ Ἑβραῖος ἔχει ψυχή».

Εὐχαριστοῦμε τὸ Θεό, ποὺ μᾶς ἔδωκε τὸν κυρ-Ἀλέξανδρο. Εὐχαριστοῦμε καὶ τὸν ἴδιο, ποῦ ἀφηκε σὲ μᾶς «ἄλλο, τὰς βίβλους, στόμα του».

 Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Παπαδιαμαντικοὶ Λόγοι», ἐκδ. Ἀκτή, Εἰσήγηση στὸ Διήμερο Συνέδριο γιὰ τὸν Ἀλ. Παπαδιαμάντη, ποὺ ὀργάνωσε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς 25-26 Μαΐου 2001
πηγή

Γιατί κάνουμε το σταυρό μας…

Τι συμβολίζει και πως γίνεται σωστά…

Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά των ορθόδοξων χριστιανών (και όχι μόνο) είναι ότι σχηματίζουμε στο σώμα μας, με το δεξί μας χέρι, το σημείο του σταυρού. Γιατί όμως το κάνουμε αυτό, τι συμβολίζει και πόσο παλιά συνήθεια είναι; Γιατί γίνεται;

Κάνουμε το σταυρό μας για τρείς λόγους:

α. Έτσι αναγνωρίζουμε φανερά ότι είμαστε μαθητές του Χριστού, ο οποίος σταυρώθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων.

β. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι, όπως ο Κύριος θυσιάστηκε στο σταυρό, έτσι κι εμείς πρέπει να θυσιάζουμε το συμφέρον μας, τον χρόνο μας ή κομμάτια από τη ζωή μας (μέχρι και την ίδια τη ζωή μας) για τους συνανθρώπους μας.

γ. Η πείρα των αιώνων έχει αποδείξει ότι το σημείο του σταυρού λειτουργεί ως ισχυρό φυλαχτό, που προστατεύει τους ανθρώπους από τις επιρροές των πνευματικών τους εχθρών (δαιμόνων), καθώς και άλλους κινδύνους που πιθανόν να τους απειλούν. Αυτό συμβαίνει, γιατί, κάνοντας τον σταυρό μας, επικαλούμαστε τον Εσταυρωμένο Θεό μας (τον Θεάνθρωπο Ιησού) και ζητάμε τη βοήθεια και την προστασία Του.

 Το να διακηρύξουμε δημόσια ότι πιστεύουμε στον Χριστό (όπως γίνεται όταν κάνουμε τον σταυρό μας) δεν είναι σωστό να γίνεται εγωιστικά ή υποκριτικά, αλλά ταπεινά, σεμνά και με αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και συγχώρεση προς τους εχθρούς μας. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ιησού, καλό είναι να μην επιδεικνύουμε, αλλά και να μην κρύβουμε την πίστη μας. Είπε: «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10, 32-33).

Τα λόγια αυτά του Ιησού φαίνονται «σκληρά», αλλά ο Κύριος δεν είναι σκληρός. Αντίθετα, είναι ταπεινός και ειρηνικός. Τα λέει όμως για να μάς παρακινήσει να Του ανοίξουμε την καρδιά μας και να ενωθούμε μ᾽ Αυτόν – σ᾽ αυτό θα μάς βοηθήσει το να παραδεχτούμε δημόσια την πίστη μας.

Πώς κάνουμε το σταυρό μας;

Αυτό φυσικά το ξέρουν και τα παιδιά. Ενώνουμε τα τρία πρώτα δάχτυλα του δεξιού μας χεριού και τα αγγίζουμε στο μέτωπό μας, μετά στην κοιλιά μας και στη συνέχεια στο δεξιό και τον αριστερό ώμο μας. Με αυτό τον τρόπο σχηματίζουμε το σχήμα του σταυρού, πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Κύριος. Γι᾽ αυτό, δεν είναι σωστό να κάνουμε απλά μια αόριστη κίνηση (να «παίζουμε μαντολίνο», όπως λέει ο λαός). Αν «βαριόμαστε» ή ντρεπόμαστε να κάνουμε τον σταυρό μας σωστά, κάνουμε ένα βήμα πίσω στη σχέση μας με το Θεό – και τα βήματα αυτά είναι τόσο πολύτιμα!…

Το σημαντικότερο βέβαια από τα βήματα αυτά μπορούμε να πούμε πως είναι το να αγαπάμε και να συγχωρούμε τους εχθρούς μας. Αρχίζουμε λοιπόν από τα απλά (όπως το σημείο του σταυρού) και μ᾽ αυτά ζητάμε βοήθεια από τον Θεό, για να προχωρήσουμε στα δύσκολα.

Τι συμβολίζει το σημείο του σταυρού;

Κατά τον μεγάλο δάσκαλο της χριστιανικής ζωής άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (18ος-19ος αιώνας), ο σταυρός περιέχει τους εξής συμβολισμούς…

• Αγγίζουμε στο μέτωπο: ο Χριστός, ως Θεός, βρισκόταν στον ουρανό.

• Κατεβαίνουμε στην κοιλιά μας: από τον ουρανό, ο Κύριος έγινε άνθρωπος και μπήκε στη μήτρα της Θεοτόκου (της Παναγίας).

• Υψωνόμαστε στους ώμους μας: παρακαλούμε τον Θεό να μάς τοποθετήσει «στα δεξιά Του» (στον παράδεισο) κι όχι «στ᾽ αριστερά» (στην κόλαση), σύμφωνα με την περιγραφή της Δευτέρας Παρουσίας, που κάνει ο ίδιος ο Χριστός στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφάλαιο 25.

Τα τρία ενωμένα δάχτυλά μας συμβολίζουν την Αγία Τριάδα, ενώ τα άλλα δύο συμβολίζουν ότι ο Χριστός είναι και Θεός και άνθρωπος.

Λίγα ιστορικά στοιχεία…

Από την ίδρυση του χριστιανισμού οι χριστιανοί σέβονται τον σταυρό. Ο απόστολος Παύλος γράφει ότι «ο σταυρός του Χριστού» είναι το μόνο θέμα, για το οποίο θα μπορούσε να είναι περήφανος, και ότι «ο λόγος του σταυρού» φαίνεται ανοησία σ᾽ εκείνους που ζουν μακριά από τον Θεό, για τους χριστιανούς όμως είναι «δύναμις Θεού» (Προς Γαλάτας, 6, 14, Α´ προς Κορινθίους, κεφ. 1).

Ο απόστολος Πέτρος ζήτησε να σταυρωθεί με το κεφάλι προς τα κάτω, θεωρώντας ότι δεν είναι άξιος να θανατωθεί ακριβώς όπως ο αγαπημένος του δάσκαλος. Το ίδιο και ο απόστολος Ανδρέας, στην Πάτρα, ο οποίος μάλιστα χαιρέτισε τον σταυρό, πριν καρφωθεί σ᾽ αυτόν, και τον ονόμασε «αγιασμένο από το σώμα του Χριστού» και «γεμάτο χαρά».

Στις Πράξεις του αποστόλου Ανδρέα (ένα βιβλίο πού γράφτηκε γύρω στο 150-180 μ.Χ.) αναφέρεται ήδη η συνήθεια των χριστιανών να σχηματίζουν το σημείο του σταυρού κουνώντας τα δάχτυλά τους. Το ίδιο αναφέρουν κι άλλοι χριστιανοί συγγραφείς των πρώτων αιώνων, όπως ο Τερτυλλιανός, ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας, ο Ωριγένης, ο Λακτάντιος κ.ά. Φαίνεται ότι οι πρώτοι χριστιανοί έκαναν τον σταυρό τους πάνω στο μέτωπό τους, με το ένα δάχτυλο.

Οι χριστιανοί κάνουμε τον σταυρό μας όταν φεύγουμε για κάπου και όταν φτάσουμε, πριν κοιμηθούμε και αφού ξυπνήσουμε, όταν αρχίζουμε κι όταν τελειώνουμε μια δουλειά ή το φαγητό μας, όταν βάζουμε το φρεσκοζυμωμένο ψωμί στο φούρνο ή το τσουκάλι στη φωτιά, όταν ευλογούμε τα παιδιά μας ή άλλα αγαπημένα μας πρόσωπα (σχηματίζουμε σταυρό προς το μέρος τους)… Γενικά, ζούμε και πεθαίνουμε κάτω απ᾽ το σημείο του σταυρού – ώστε να κάνουμε μόνο πράγματα πού αρέσουν στον Θεό και να είμαστε πάντοτε μαζί Του.

Πηγή/αντιγραφή

Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Αρχιμ. Κύριλλος

Ποιος θέλει να γίνει πλούσιος; Μπορεί ο Χριστός να μας κάνει πλούσιους; Μπορούμε εμείς να διακρίνουμε ποια είναι τα πλούτη που ο Χριστός υπόσχεται στους πιστούς χριστιανούς; ‘‘Να είναι φωτισμένα τα μάτια της καρδιάς σας  για να διακρίνετε ποια είναι η ελπίδα που προσφέρει η πρόσκλησή Του και τι πλούτο δόξας προσφέρει η κληρονομιά που έδωσε στους πιστούς του» (Εφες 1,18). Μερικά από τα πλούσια που μας υπόσχεται ο Θεός είναι η αγάπη, η χαρά, η δύναμη της πίστης στον Χριστό, η ειρήνη Του, η συγχώρηση των αμαρτιών μας, η αιώνια ζωή. Όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τα υλικά πλούτη, με τα χρήματα, είναι όμως απείρως πολυτιμότερα από τους θησαυρούς του κόσμου. Οι υποσχέσεις του Θεού που τις βλέπουμε να πραγματοποιούνται στην ζωή μας όταν την ζούμε με συνέπεια και χριστιανικά αποτελούν πολύτιμους και αιώνιους θησαυρούς που όλα τα χρήματα του κόσμου δεν μπορούν να αγοράσουν. Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο για τα πνευματικά αγαθά που μας χαρίζει, για τις πλούσιες δωρεές Του και για την αγάπη Του.

Ο δρόμος του σταυρού είναι δρόμος αυταπάρνησης και θυσίας. Ο Χριστός θεληματικά οδηγείται στον  Σταυρό. Ο δρόμος του σταυρού είναι επιλογή του καθενός. Ο Χριστός ζητάει από εμάς να απαρνηθούμε τον εαυτό μας καθημερινώς, να νεκρώνουμε τις αμαρτωλές μας επιθυμίες και να Τον ακολουθήσουμε στον δρόμο του Σταυρού. Ο Χριστός πέθανε για χάρη μας, αφήνοντας σε μας το παράδειγμα να ακολουθήσουμε βαδίζοντας  στα ίχνη Του (Β’ Πέτρ. 2,21). Μοιάζει ο δρόμος του Χριστού με ένα στενό μονοπάτι που όμως αποτελεί την μόνη διέξοδο.

Στην διαδρομή της ζωής μας συνεχώς βαδίζουμε από μία κατάσταση σε μία άλλη, από μία ηλικία σε μία άλλη, από μία δοκιμασία σε μία άλλη. Συχνά έρχονται καταστάσεις οδυνηρές που μας πληγώνουν και μας αφήνουν τραύματα και πληγές. Σε αυτό μοιάζουμε με τον διαβάτη της παραβολής του καλού Σαμαρείτη που καθώς κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ έπεσε στα χέρια ληστών που τον λήστευσαν, τον χτύπησαν και τον παράτησαν στην μέση του δρόμου, πληγωμένο και απογυμνωμένο. Και εμείς πολλές φορές αισθανόμαστε να έχουμε πέσει θύματα της αμαρτίας και της κακίας των ανθρώπων που μας πληγώνουν, μας απελπίζουν, μας τραυματίζουν. Τότε , στα αδιέξοδα της ζωής μας έρχεται ο Χριστός ως άλλος καλός Σαμαρείτης να σκύψει με ενδιαφέρον πάνω μας, να δέσει τις πληγές της ψυχής μας και να περιποιηθεί με στοργή τα τραύματα που μας έχει προξενήσει η αμαρτία.

» Εγώ όμως σας λέω να μην αντιστέκεστε στον κακόβουλο, αλλά όποιος σε χτυπήσει στο δεξί μάγουλο, στρέψε του και το άλλο» (Ματθ. 5,39). Με τα λόγια αυτά ο Χριστός μας διδάσκει έμπρακτη ταπεινοφροσύνη και πραότητα. Στις προσβολές ο χριστιανός οφείλει να μην ανταποδίδει, αλλά να το βλέπει ως μία ευκαιρία που του δίνεται για ομολογία πίστεως, να δείξει σε αυτόν που τον προσέβαλε την γλυκύτητα και πραότητα του Χριστού. Με την συμπεριφορά μας δείχνουμε στους άλλους πως είμαστε πραγματικά παιδιά του Θεού, μιμητές της ζωής του Κυρίου. Στην ζωή δεν θα μας φέρονται οι άλλοι πάντοτε με δίκαιο ή ευγενικό τρόπο. Εμείς προς όλους να είμαστε δίκαιοι και να επιδιώκουμε την δικαιοσύνη του Θεού που είναι ανώτερη από την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Ας παρακαλέσουμε θερμά τον Γλυκύ Ιησού να μας χαρίζει ήρεμη και γαλήνια συμπεριφορά προς όλους.

Κάποιος χριστιανός συζητούσε με έναν άπιστο και του έλεγε να πιστεύσει στον Χριστό, να μετανοήσει για να γλυτώσει την κόλαση, και μία ζωή μετά θάνατον στο σκοτάδι μακριά από τον Χριστό. Ο άπιστος τότε απάντησε ειρωνικά πως δεν τον ένοιαζε γιατί στην κόλαση θα είχε μεγάλη παρέα, δεν θα ένοιωθε μοναξιά. Πόσο ανόητος είναι ο ασεβής και άπιστος άνθρωπος όταν παίρνει αψήφιστα τα θέματα της ψυχής του. Ο λόγος του Θεού είναι σαφής: »Και ο διάβολος που τους πλανούσε ρίφθηκε στην λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού…εκεί θα βασανίζονται μέρα και νύχτα στους αιώνες των αιώνων»(Αποκ. 20,10). Ο άνθρωπος στην κόλαση δεν θα είναι μόνος του, αλλά θα υποφέρει για τις δικές του προσωπικές αμαρτίες, τόσο που δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τους άλλους. Ας μην απορρίπτουμε την πρόσκληση του Θεού που μας καλεί να πιστεύσουμε στον Χριστό και να σωθούμε από την αιώνια κόλαση. Όσο λοιπόν υπάρχει καιρός και δυνατότητα ας μετανοήσουμε, ας εξομολογηθούμε για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας, να αποκαταστήσουμε ειρήνη με τον Θεό και να είμαστε έτοιμοι όταν φύγουμε από την επίγεια ζωή να βρεθούμε μπροστά στον Κύριο.

Κάποιος πιστός χριστιανός μιλούσε σε έναν άρρωστο για την σωτηρία που προσφέρει ο Χριστός, εκείνος όμως ένοιωθε πως δεν είχε κάτι να προσφέρει με την σειρά του στον Χριστό. Μην κάνουμε και εμείς το ίδιο λάθος σκεπτόμενοι πως είμαστε ανάξιοι και ταπεινοί μπροστά στον Κύριο και δεν έχουμε τίποτε να Του δώσουμε. Ο Χριστός προσφέρει την χάρη Του και την σωτηρία σε όποιον Τον ακολουθήσει. Και για την μεγάλη αυτή δωρεά από μας ο Χριστός ζητάει μετάνοια και πίστη, να αναγνωρίσουμε την αμαρτία μας και με μετάνοια και ταπείνωση να ζητήσουμε το έλεος και την συγχώρησή Του. Ο Χριστός είναι παρών και μας περιμένει να κάνουμε την αρχή, να Τον πλησιάσουμε εμείς και να Του επιτρέψουμε να ενεργήσει στην ζωή μας.

Μία ομάδα ορειβατών  επιχειρούσε μία δύσκολη και κοπιαστική αναρρίχηση. Η κορυφή ήταν ακόμη μακριά και οι ίδιοι είχαν εξαντληθεί. Βρήκαν μία προεξοχή του βράχου και εκεί πάτησαν με ανακούφιση, ξεκουράστηκαν και πήραν δυνάμεις για να συνεχίσουν την πορεία τους μέχρι την κορυφή. Και η δική μας ζωή μοιάζει με την κοπιώδη προσπάθεια των ορειβατών. Στις ανηφόρες και τις δυσκολίες που έχει η καθημερινότητά μας κάπου θα συναντήσουμε και εμείς ένα σημείο για αν ξεκουραστούμε στην πορεία μας μέσα στην ζωή. Ο Κύριος μας περιμένει, μας ξεκουράζει από το βαρύ φορτίο, μας δίνει νέες δυνάμεις για να συνεχίσουμε ανανεωμένοι. Ο Κύριος είναι

Πολλές φορές έχουμε εμπιστευθεί ανθρώπους να μας βοηθήσουν σε δύσκολες στιγμές, από συγγενείς να μας συμπονέσουν, από ανθρώπους εξουσίας να μας λύσουν προβλήματα. Τι απογοήτευση όμως νοιώσαμε όταν δεν μας άκουσαν, δεν μας πρόσεξαν, δεν ενδιαφέρθηκαν για τις ανάγκες μας, έδειξαν αδιαφορία. Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές μας απογοητεύουν. Υπόσχονται ασφάλεια, ειρήνη, ζωή χωρίς στερήσεις και στενοχώριες, ιδίως στα ημέρες που ζούμε μέσα σε γενική αναταραχή, παγκόσμια ανασφάλεια, τρομοκρατία, πολέμους. Την λύση για όλα αυτά δεν την έχει ο άνθρωπος ούτε μπορούν να την προσφέρουν τα διάφορα συστήματα που εφαρμόζει. Την δύναμη έχει μόνον ο Θεός να την δώσει, την λύση θα την βρούμε μόνον σε Εκείνον. Γι’ αυτό είναι μακάριος εκείνος που ελπίζει στον ζωντανό Θεό που συγχωρεί αμαρτίες, δίνει ζωή, ακούει προσευχές και δίνει λύση στα προβλήματά μας, διαλύει τις ανησυχίες μας και γαληνεύει την ψυχή μας. Ο άνθρωπος χωρίς τον Θεό ζει μέσα στην αβεβαιότητα και την ταραχή. Μην προσπαθούμε να βρούμε την ειρήνη μακριά από τον Θεό, δεν θα το πετύχουμε. Ας στρέψουμε το βλέμμα μας σε Αυτόν, που είναι ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει. Μόνον αν στραφούμε στον Κύριο και του πούμε με προσευχή τα αιτήματά μας, Αυτός με τον δικό Του τρόπο και στην κατάλληλη ώρα θα δώσει την λύση στις ανάγκες μας. Γι’ αυτό ο Χριστός πέθανε πάνω στον Σταυρό. Ας πιστέψουμε σε Αυτόν, ας μετανοήσουμε και ας απλώσουμε το χέρι μας να πάρουμε την δωρεά της σωτηρίας που μας προσφέρει.» Κύριε των Δυνάμεων, μακάριοι οι άνθρωποι που ελπίζουν σε Σένα»(Ψαλμ. 83,13).

Χωρίς περίθαλψη οι μοναχοί, όλα τζάμπα για τους λαθρομετανάστες!

Ιδού μια φοβερή είδηση που έθαψε όλος ο Τύπος για να μην συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες σε τι ύψη μαζοχισμού έχει οδηγηθεί η Ελλαδική Εκκλησία από τους Συριζαίους Δεσποτάδες και Θεολόγους που την λυμαίνονται.

Στην Συνεδρίαση της 3^ης Οκτωβρίου 2012, η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε ότι σταματά την ασφαλιστική κάλυψη των μοναχών και μοναζουσών της Ελλαδικής Εκκλησίας λόγω ελλείψεως πόρων!

Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει πως στην σημερινή πρωταθλήτρια του Μαζοχισμού Ελλάδα, οι Λαθρομετανάστες πλήρους νοσοκομειακής περιθάλψεως εντελώς δωρεάν, ακόμη κι αν πάσχουν από πανάκριβες αρρώστιες, όπως η Χολέρα και το Έητζ, την ίδια στιγμή που οι μοναχοί και οι μοναχές πρέπει να πληρώνουν από την τσέπη τους και την ασπιρίνη!

ΕΠΙΣΗΣ: Μετά από εντολή του Υπουργείου Παιδείας, οι ...Μητροπόλεις της Ελλαδικής Εκκλησίας έχουν ξεκινήσει την αξιολόγηση των κληρικών που πληρώνονται από το Κράτος. Βασικό κριτήριο για την ευμενή αξιολόγηση των παπάδων είναι αν δίνουν φαϊ στους Λαθρομετανάστες!

ΤΕΛΟΣ:Τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής στο «Κόντρα», η Βίκυ Μιχαλονάκου έστησε90λεπτη εκπομπή για το συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά», που διοργάνωσε στις 22και 23 Ιανουαρίου η Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης.

Η είδησις είναι ότι βγήκε στο τηλέφωνο ο ιθύνων νους του εν λόγω Συνεδρίου, Συριζαίος θεολόγος Χρυσόστομος Σταμούλης και αποκάλυψε πως Αριστεροί και Χριστιανοί Σύνεδροι συμφώνησαν σε κάτι: Ότι η Εκκλησία και η Αριστερά έχουν ταυτόσημες απόψεις στο θέμα της περιθάλψεως των Ξένων(Λαθρο)Μεταναστών!

Η παραπάνω είδηση είναι του κ. Χατζηγώγου και δημοσιεύτηκε στην στήλη του «Κοινός Νούς» στην εφημερίδα «ΣΤΟΧΟΣ» στις 31 Ιανουαρίου 2013

Πηγή

Ο ζητιάνος, η βαρυχειμωνιά και η προσευχή της Μαρίας Αληθινές ιστορίες της διπλανής πόρτας...

Του Διονύση Μακρή

 

Το χιονόνερο που έπεφτε ήταν εκνευριστικό. Ο δυνατός βοριάς δεν άφηνε τίποτε όρθιο. Το τσουχτερό κρύο ήταν ανυπόφορο. Ο Μάρκος τυλίχθηκε με μία κουβέρτα και ζάρωσε πάνω στα πρόχειρα χαρτόκουτα που είχε στρώσει. Αναστέναξε βαριά. Ήπιε μία γουλιά νερό από το μπουκάλι. Όλα τα στοιχεία έδειχναν πως η νύκτα που θα ακολουθούσε θα ήταν εφιαλτική. Αναρωτιόταν αν θα ξημέρωνε ζωντανός η αν θα πάγωνε. Κοιτούσε δεξιά -αριστερά μη τυχόν και περάσει κάποιος περαστικός και ανοίξει κουβέντα. Το εμπορικό Κέντρο δίπλα του είχε σχεδόν αδειάσει. Ασυναίσθητα κοίταξε τον ουρανό. «Γιατί Θεέ μου έφθασα σ’ αυτήν την κατάσταση; Γιατί με τιμωρείς τόσο σκληρά;» ψέλλισε! Κοιτούσε σαν να προσδοκούσε μία απάντηση. Μάταια όμως περίμενε. Το ρολόι που ήταν αναρτημένο στο εμπορικό κέντρο έδειχνε 1:45 π.μ.

Κοίταξε τις απέναντι πολυκατοικίες. Τα φώτα των διαμερισμάτων ήταν όλα κλειστά. Μόνο ένα εξ αυτών ήταν ανοικτό. Κάποιος άρρωστος η κανένα μωρό θα τους κρατά ξάγρυπνους, σκέφτηκε. Τουλάχιστον είναι στα ζεστά και θα έχουν κάποιον να τους φροντίσει. Ξαφνικά βλέπει μία μπλε ακτίνα φωτός να φεύγει από τον ουρανό και να εισέρχεται μέσα από την μπαλκονόπορτα στο διαμέρισμα. Ξαφνιάστηκε! Τρόμαξε. Άρχισε να τρίβει τα μάτια του μη τυχόν και έχει παραισθήσεις. «Βρε τι ζημιά μπορείς να πάθεις από μία μπύρα!» σκεφτόταν. Προσπάθησε να σκεφθεί κάτι άλλο για να ξεφύγει από την παραίσθηση. Τα μάτια του όμως δεν τα όριζε. Ήταν καρφωμένα σ’ αυτό το περίεργο μπλε φως που κατέληγε στο διαμέρισμα. Άρχισε να τσιμπιέται μη τυχόν και κοιμόταν. Νόμιζε πως έβλεπε όνειρο. Αποφάσισε να σηκωθεί λίγο και να περπατήσει. Έτσι πίστευε πως θα ξέφευγε από τις παραισθήσεις. «Λες να είχε κανένα περίεργο χόρτο το σουβλάκι που έφαγα και μου έφερε αυτή την αναστάτωση;» αναλογιζόταν καθώς προχώρησε δύο τρία βήματα. «Μήπως πάλι είναι η τελευταία μου νύκτα αυτή και ο Θεός έδωσε αυτό το σημάδι;» Ξανακοίταξε προς την πολυκατοικία. Το φως γινόταν πιο δυνατό. «Μπορεί να πρόκειται για κάποιο λέιζερ. Μπορεί αυτός που μένει στο διαμέρισμα να δημιουργεί όλο αυτό το θέαμα και ενώ το φως φεύγει από το διαμέρισμα να πιστεύω πως έρχεται από τον ουρανό. Αυτό είναι... Με το κρύο αυτό φαίνεται χάζεψα εντελώς» μονολόγησε ο Μάρκος και επέστρεψε στη θέση του! Άδικα σηκώθηκα, έλεγε. Ξανακάθισε κάτω και τυλίχθηκε με τις κουβέρτες. Ασυναίσθητα έκανε το σταυρό του και έγειρε πίσω το κεφάλι του. «Τρεις ώρες απομένουν θα περάσουν. Πες ότι κάνω γερμανικό νούμερο στο στρατό... Α! ρε μανούλα ευτυχώς που δεν ζεις, να δεις πως κατάντησε ο γιος σου. Βέβαια αν ζούσες θα ήταν όλα διαφορετικά. Δεν νομίζω να κατέληγα ζητιάνος και άστεγος. Πολλά λάθη μάνα έκανα στη ζωή μου. Την κατέστρεψα. Έχασα τα πάντα. Πίστευα πως όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από μένα. Δεν υπολόγιζα τίποτε. Πούλησα και το πατρικό μας. Και εκείνο το χωραφάκι που είχα ενθύμιο από τον πατέρα μου. Εκείνο που έλεγες πως κάποτε βρισκόταν εκεί το ξωκκλήσι της Παναγίας μας. Εκείνο που έκαψαν οι αντάρτες. Κι εκείνο το πούλησα. Τα λεφτά τα ξόδεψα στα ξενύχτια και στα χαρτιά. Δεν σεβάστηκα ούτε την υπόσχεση που σου έδωσα παιδί ακόμη, λίγο μετά το θάνατο του πατέρα μου ότι θα ανοικοδομήσω το σπίτι της Παναγίας και θα ανάβω το καντηλάκι της... Αχ ρε μάννα κι σ’ άκουγα θα είχα οικογένεια με τη Χρυσούλα, που μ’ αγαπούσε αληθινά. Αλλά ήθελα τη μεγάλη ζωή. Και να τώρα έγινα ένα ρεμάλι. Και το περίεργο είναι πως τα βάζω και με το Θεό. Με εκείνον δηλαδή που πολεμούσα γιατί τον έβλεπα εμπόδιο στη ζωή μου... Θυμάσαι που σου έλεγα πόσο ανόητος ήταν ο άσωτος υιός που αν και μπορούσε να περνά ζωή χαρισάμενη κοντά στο σπίτι προτίμησε και εκείνος τη μεγάλη ζωή. Ε! μάννα πολύ πιο ανόητος από εκείνον είναι ο γιος σου. Ακολούθησα τα βήματα του ασώτου. Και να τρώω τώρα τα αποφάγια των άλλων και ζητιανεύω. Ούτε στο χωριό δεν τολμώ να πάω, τέτοιο τομάρι που είμαι». Αυτά συλλογιόταν ο Μάρκος προσπαθώντας να ανταπεξέλθει στην παγωμένη νύχτα.

Ασυναίσθητα κοίταξε και πάλι προς την πολυκατοικία. Το μπλε ουράνιο φως παρέμενε σταθερό. Τότε είδε μία ακτίνα φωτός να έρχεται προς το μέρος του. Όλα γύρω φωτίσθηκαν και μία ζεστασιά γέμισε τον χώρο. Ένιωσε τότε ένα χέρι να τον ακουμπά. Γύρισε να δει ποιός ήταν αλλά δεν είδε κανένα. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου κάποιος τον σήκωσε στα χέρια του. Λουσμένος όπως ήταν από το φως βρέθηκε πάνω στο μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας. Κοίταξε μέσα. Είδε μία νεαρή κοπέλα να έχει υψώσει τα χέρια της και να προσεύχεται. Την έβλεπε λες και ήταν δίπλα του και τα πατζούρια να έχουν εξαφανιστεί. Άγγελοι φωτεινοί στέκονταν δίπλα της. Διάβαζε από ένα βιβλίο προσευχές. Το πρόσωπό της έλαμπε σαν τον ήλιο. Ακούμπησε το βιβλίο στην άκρη. Ψαλτήριο ήταν ο τίτλος του. Η κοπέλα στη συνέχεια άνοιξε ένα τετράδιο και άρχισε να διαβάζει διάφορα ονόματα. Ο άγγελος που έστεκε δεξιά της σημείωνε. «Κύριε, στείλε τη ζεστασιά σου και στον φτωχό άγνωστο άστεγο που στέκεται εκεί απέναντι μέσα στη βαρυχειμωνιά. Σώσε τον Χριστέ μου. Κάλεσέ τον και πάλι κοντά σου και οδήγησε τον στη μετάνοια» είπε η κοπέλα αμέσως μετά την ικεσία που έκανε για να περάσει η κρίση στην Ελλάδα. Για την κρίση είπε: «Κύριε στείλε την Παναγία μας και τους αγίους να διαλύσουν τον εγωισμό μας και να δώσουν τέλος στην αποστασία μας. Στείλε τους αγγέλους σου να μαλακώσουν τις ψυχές και τις καρδιές μας και να επαναφέρουν την αγάπη και την αληθινή πίστη στον ελληνικό λαό. Βοήθησε την πατρίδα μου να λούζεται πάλι με το ανέσπερον αναστάσιμο φως Σου και να εκδιώξει τους δαίμονες που τη διασύρουν και τη ξευτιλίζουν. Κύριε, έλα γρήγορα και μην αργείς. Ιδού η δούλη σου Μαρία έτοιμη να θυσιαστεί για σένα...»!

-           «Τέτοιες προσευχές δεν είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλά μου. Ήταν τόσο όμορφα εκεί πάνω στο μπαλκόνι. Ήταν τόσο ζεστά. Δεν ξέρω πόσο έμεινα. Ξέρω μόνο πως όταν το ίδιο χέρι που με θαυμαστά με ανέβασε στο μπαλκόνι όταν με γύρισε πίσω είχε σχεδόν ξημερώσει. Ήταν η πιο γλυκιά νύχτα της ζωής μου. Το ρολόι του εμπορικού κέντρου έδειχνε σχεδόν έξι και τα συνεργεία καθαριότητας είχαν αναλάβει εργασία. Το μπλε φως είχε εξαφανισθεί. Αν και δεν είχα κοιμηθεί ένιωθα ξεκούραστος και δυνατός. Έτρεξα απέναντι και κάθισα σε ένα απάγκιο μέρος. Ήθελα να συναντήσω αυτή την κοπέλα, να την ευχαριστήσω για το δώρο που μου έκανε και για τις προσευχές της. Γύρω στις 9 παρά κάτι την είδα να βγαίνει από την πολυκατοικία. Έτρεξα κοντά της. Μόλις με είδε έβαλε το χέρι στη τσάντα της, πιστεύοντας ότι θα της ζητήσω βοήθεια.

-           Όχι, Όχι Μαρία δεν θέλω βοήθεια. Να σε ευχαριστήσω θέλω για το μεγάλο δώρο που μου έκανες και για τις προσευχές σου.

-           Πως ξέρεις το όνομά μου», είπε τότε εκείνη.

-           Να άκουσα χθες το βράδυ τις προσευχές σου, ψέλλισα αμήχανος καταπίνοντας τη γλώσσα μου. Είμαι ο άστεγος ζητιάνος που ικέτευες το Θεό να τον σώσει και να τον βοηθήσει να μετανοήσει. Πες μου Μαρία τι να κάνω;

Α! κατάλαβα είσαι εσύ που έκανες το σταυρό σου, του είπε τότε εκείνη. Σε κοιτούσα από τις γρίλιες της μπαλκονόπορτας. Ήθελα να σε φωνάξω να έρθεις να κοιμηθείς μαζί μας αλλά δεν ήξερα πως θα αντιδράσουν οι γονείς μου γιατί ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Και επειδή δεν μπορούσα να σε βοηθήσω ζήτησα να το κάνει ο Χριστός μας για να βγάλεις τη νύχτα και να μην παγώσεις. Ο Χριστός έκανε πάλι το θαύμα του. Περίμενε να χτυπήσω στη μάνα μου να σου φτιάξει ένα καλό πρωινό γιατί εγώ πρέπει να φύγω για διαφορετικά θα αργήσω στη δουλειά μου.

Πριν προλάβω να μιλήσω η Μαρία με έβαζε στο ασανσέρ.

- Γλυκιά μου μητερούλα θα φτιάξεις ένα ζεστό τσάι στον κύριο, γιατί πρέπει να φύγω;

- Ευχαρίστως Μαρία μου, ευχαρίστως! είπε εκείνη και μου έγνεψε να περάσω μέσα.

Ένιωσα πολύ άσχημα. Δεν ξέρω πόσο καιρό είχα να μπω σε σπίτι. Κοίταξα στο σαλόνι. Εκεί υπήρχε μία εικόνα της Παναγίας και μπροστά έκαιγε το καντηλάκι. Στο λιβανιστήρι, δίπλα στο νεροχύτι έκαιγε ακόμη το λιβάνι. Η Μαρία έφυγε λέγοντάς μου:

- Νιώσε άνετα και μην στεναχωριέσαι. Ο Χριστός σ’ αγαπά.

Σε λίγο ήρθε από το διπλανό δωμάτιο ο πατέρας της Μαρίας ο κυρ- Λάμπρος, όπως μου συστήθηκε. Με καλημέρισε και κάθισε δίπλα μου. Ευτυχώς που οι άνθρωποι έχουν λιβανίσει, γιατί από τη βρώμα μου δεν θα μπορούσαν ούτε να σταθούν. Η κυρά -Ουρανία ψιθύρισε κάτι στον άνδρα της και εκείνος πήγε στο δωμάτιο και γύρισε με φρεσκοσιδερωμένα ολοκαίνουργια ρούχα.

-Μάρκο παιδί μου, πιστεύω πως αυτά θα σου κάνουν. Αν δεν σου κάνουν θα πεταχτώ απέναντι στο εμπορικό κέντρο να σου πάρω ένα παντελόνι και ένα πουκάμισο. Μπουφάν και μπλούζες έχω πολλές και είναι στα μέτρα σου. Η Ράνιά μου έβαλε ήδη το θερμοσίφωνο να κάνεις ένα μπάνιο, μέχρι να φτιάξει κάτι να φάμε.

- Δεν είναι ανάγκη κυρ-Λάμπρο. Θα πιώ ένα τσάι και θα φύγω, είπα και έσκυψα από αμηχανία και ντροπή το κεφάλι μου.

-Μην ντρέπεσαι παιδί μου οι χριστιανοί είναι αδέλφια. Έχουν τον ίδιο Πατέρα και την ίδια μάνα την Παναγία μας.

Ο κυρ- Λάμπρος την ώρα που ήμουν στο μπάνιο έτρεξε και μου πήρε δύο-τρία παντελόνια, εσώρουχα, μία ζώνη κι ένα σακβουαγιάζ. Τα ρούχα του μου έκαναν κουτί. Είχα πολλούς μήνες να φορέσω φρεσκοσιδερωμένα ρούχα. Άλλωστε δεν πρέπει να ήταν και πολύ μεγαλύτερός μου. Η κυρά Ράνια, πρόσθεσε δύο-τρεις μπλούζες, ένα τάπερ με γλυκίσματα και αρκετές κάλτσες, στο σακβουαγιάζ. Με ρώτησε αν το νούμερο των παπουτσιών που φοράω ήταν 43 και όταν απάντησα καταφατικά, μου έφερε και ένα ζευγάρι μποτάκια. Έμεινα δύο-ώρες μαζί τους και τους εξιστόρησα με το νι και με το σίγμα τι είχα ζήσει το προηγούμενο βράδυ. Εκείνοι έκαναν συχνά το σταυρό τους και ευχαριστούσαν το Θεό. Όπως μου είπε η κυρά Ράνια, η Μαρία της θέλει να μοιάσει στην Αγία Παρασκευή. Να αξιωθεί όπως εκείνη να δίδει το φως του Χριστού στους ανθρώπους...

Φεύγοντας ο κυρ- Λάμπρος μου έδωσε τριακόσια ευρώ και μου πρότεινε να μεταβώ στην Πελοπόννησο, σ’ ένα μοναστήρι κοντά στην Κόρινθο. Εκεί βρίσκεται ο τάδε γέροντας. Πες του ότι σε έστειλα εγώ και ζήτησέ του να δουλέψεις στο μοναστήρι ως εργάτης.

Το ότι συνήλθε και μπήκε πάλι σε μία σειρά είναι ένα θαύμα. Αλλά το μεγαλύτερο θαύμα είναι πως υπάρχουν ακόμη οικογένειες άγιες, οικογένειες χριστιανικές, οικογένειες Ορθόδοξες, εξομολογείτο στον γέροντα ο Μάρκος. Του ζήτησε ακόμη να γίνει μοναχός και να αξιωθεί να ξαναζήσει το άκτιστο φως. Να ξαναζήσει τη γλυκιά εκείνη ζεστή νύχτα που διέλυσε τη βαρυχειμωνιά και το παγετό της καρδιάς του. Να βιώσει το φως του Χριστού που του πρόσφεραν οι αγνές προσευχές της Μαρίας.

 

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Διακήρυξη για την Μασονία από Σύναξη Ο.Κ.Μ. (π. Θ. Ζήσης)

Simeron Wordpress / πηγή

Όσιος Βουκόλος Επίσκοπος Σμύρνης

                                                  

Σμύρνης ὁ Ποιμὴν Βουκόλος θυηπόλος, Ἄγρυπνός ἐστι, καὶ θανών, ποίμνης φύλαξ. Ἀγλαὸν ἠελίοιο φάος λίπε Βουκόλος ἕκτῃ.

Βιογραφία Ο Όσιος Βουκόλος από νεαρή ηλικία έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος και μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, ο οποίος τον χειροτόνησε Επίσκοπο της Εκκλησίας της Σμύρνης. Ο Άγιος διακόνησε την Εκκλησία με όλη την ευσυνειδησία, την θερμότητα και την αυταπάρνηση των μαρτυρικών εκείνων χρόνων. Υπήρξε πατέρας και ποιμένας για τους Χριστιανούς του στη διδασκαλία και την υπεράσπιση, όταν κινδύνευαν από τους διώκτες του Ευαγγελίου. Προς δε τα ειδωλολατρικά πλήθη συμπεριφερόταν με σύνεση και διάκριση, προσέχοντας να μην τα ερεθίσει αλλά και προσπαθώντας με θεία τέχνη και φωτισμό να ελκύει πολλούς από αυτά στην Χριστιανική πίστη. Λίγο πριν αναχωρήσει από τον πρόσκαιρο αυτό βίο, ο Όσιος χειροτόνησε ως διάδοχό του τον Άγιο Ιερομάρτυρα Πολύκαρπο (τιμάται 23 Φεβρουαρίου) και μετά κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη. Στο Συναξάρι του αναφέρεται ότι μόλις το ιερό λείψανο του Οσίου Βουκόλου ενταφιάσθηκε, με θαυματουργική ενέργεια του Θεού φύτρωσε στον τόπο της ταφής του ένα δένδρο το οποίο παρείχε ιάσεις στους πιστούς.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Βουκόλε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ. Ὡς διαλάμπων ἀρετῶν ταὶς ἀκτίσι, τοῦ ἐν τῷ στηθεῖ τοῦ Δεσπότου πεσόντος, ἐκ πόθου προσεπέλασας τῷ θείῳ φωτί, ὅθεν ὡς θεόπνευστος, Ἱεράρχης ἐμπρέψας, ἴθυνας τὴν ποίμνην σου, πρὸς νομὰς ἀληθείας. Καὶ νῦν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, Πάτερ Βουκόλε, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε. Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω Στρατηγώ. Ως ιεράρχην Εκκλησίας ευφημούμεν σε, ως μαθητήν και μιμητήν, Βουκόλε πάνσοφε, μαθητών Χριστού προ πάντων ηγαπημένου` μεθ` ου πρέσβευε ρυσθήναι τους τιμώντας σε, εκ παντοίων ανάγκης και περιστάσεων, και βοώντας σοι: Χαίροις Πάτερ τρισόλβιε. Κάθισμα Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς. Ἱερωσύνης τῷ φωτὶ διαλάμπων, ἐφωταγώγησας λαοὺς Ἱεράρχα, τὸ τῶν εἰδώλων σκότος τε ἠφάνισας αἴγλῃ ἰαμάτων δέ, τῶν παθῶν τὴν ὁμίχλην, λύσας μεταβέβηκας, πρός τὸ ἄδυτον φέγγος, ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύων ἐκτενῶς, τῶν σὲ τιμώντων, Βουκόλε Μακάριε. Ὁ Οἶκος Άγγελος εδείχθης εν σαρκί θεοφόρε, ισάγγελον βιώσας εν γη βίον` εις θεωρίας γαρ επίβασιν την πράξιν εύρες θεόπνευστε άγουσαν, και ως τις άσαρκος ήρθης τω Πνεύματι μετάρσιος εμβατεύων εις τα άδυτα και απόρρητα Θεού μυστήρια. Όθεν ακούεις: Χαίρε πασών αρετών ταμείον. Χαίρε φωτός του θείου δοχείον. Χαίρε ιερόν εγκρατείας εντρύφημα. Χαίρε αγνείας λαμπρόν ενδιαίτημα. Χαίρε λύχνε παμφαέστατε, καταυγάζων τους πιστούς. Χαίρε στύλε πυραυγέστατε, τον νέον Ισραήλ οδηγών. Χαίρε ποιμένων ακριβέστατος τύπος. Χαίρε χαρίτων ευωδέστατος κήπος. Χαίρε αστήρ Ασίας λαμπρότατος. Χαίρε φωστήρ Σμυρναίων φαεινότατος. Χαίρε δι ου η Εκκλησία κοσμείται. Χαίρε δι ου Χριστός ανυμνείται. Χαίροις Πάτερ τρισόλβιε.