Ένας συγχρονος Νεομάρτυρας-π.Ιωάννης της Σάντα Κρουζ

Το ιστολόγιο μας, συνεχίζει το αφιέρωμα τιμής στους κληρικούς που ποτέ δεν εμφανίστηκαν με την αλαζονεία της αρετής αλλά απόμειναν μέσα στην ταπείνωση της αμαρτολότητας που όλοι μας σέρνουμε πίσω μας. Και στάθηκαν δίπλα στο Λαό του Θεού και σε κάθε πονεμένο άνθρωπο. Το αφιέρωμα μας σήμερα είναι στον Π. Ιωάννη της Σάντα Κρούζ.

       Ο Άγιος Νεομάρτυρας πατήρ Ιωάννης της Σάντα Κρούζ γεννήθηκε το 1937 στο χωριό Αποίκια της νή­σου Άνδρου και λεγόταν Καρασταμάτης. Σε ηλικία 20 ε­τών πηγαίνει στην Αμερική και δημιουργεί οικογένεια. Χειροτονείται ιερέας και για 10 χρόνια εργάζεται με ιεραποστολικό ζήλο στην Αλάσκα και αφού διακόνησε την Εκκλησία σε πολλούς Ναούς ήρθε στην Σάντα Κρουζ στον Ναό του Προφήτη Ηλία το 1981 που τον τε­λειοποίησε και τον εγκαινίασε και γίνεται κέντρο ορθόδοξης ομολογίας σε όλη την περιοχή όπου οι άνθρωποι ήταν απομακρυσμένοι από τον Θεό και την Εκκλησία.
       Ο πατήρ Ιωάννης ήταν απλός στην συμπεριφορά του, αγαπούσε τους ενορίτες του και η πόρτα του σπι­τιού του ήταν πάντα ανοιχτή, και την νύχτα ακόμη ό­ποιος τον ζητούσε έμπαινε μέσα και πολλές φορές φώνα­ζαν οι δικοί του γιατί φοβόντουσαν τους κακοποιούς της νύχτας. Τα κηρύγματα του ήταν πύρινα, αγαπούσε τον Θεό και ήθελε όλοι να Τον αγαπήσουν. Πήγαινε στα πάρκα και μιλούσε με νέους ανθρώπους που δεν γνώρι­ζαν τίποτε για τον Θεό ή ήταν σε άλλα δόγματα ή ήταν Εβραίοι.

       Στην Άνδρο συμβαίνει ένα θαύμα με τους κρίνους της Παναγίας. Όταν ανθίζουν οι κρίνοι τους πηγαίνουν στην Εικόνα της. Αργότερα, όπως είναι φυσικό, ξεραί­νονται και πέφτουν. Πέφτουν και τα φύλλα και μένει το ξερό κοτσάνι. Τ' αφήνουν έτσι ξερά τα κοτσάνια στην Εικόνα Της και όταν έρθει η γιορτή της, κάθε χρόνο, αυτά ανθίζουν και βγάζουν μπουμπούκια. Ο πατήρ Ιωάν­νης μιας και ήταν από μικρός μεγαλωμένος στο νησί ή­ξερε το θαύμα αυτό. Ήρθε λοιπόν στο νησί πήγε στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου και ζήτησε από τον Γέροντα Δωρόθεο κρίνους της Παναγίας. Πήρε μερικά ξερά κοτσάνια και τα πήγε στην Αμερική. Τα έβαλε στην Εικόνα της Παναγίας και αυτά άνθισαν ξανά. Άρχισε σιγά - σιγά ο κόσμος να θερμαίνεται στην πίστη και να προσκυνούν την Παναγία.

       Ήταν μία ευαίσθητη και όμορφη ψυχή ο πατήρ Ιω­άννης. Έγραφε και θρησκευτικά ποιήματα και τον συ­γκινούσαν πολύ τα θαύματα της Παναγίας και οι βίοι των Αγίων. Ζητούσε από τον Γέροντα Δωρόθεο να του στέλνει βιβλία για να κάνει κηρύγματα. Όταν αργότερα ήρθε στην Άνδρο η πρεσβυτέρα πήρε κρίνους, τους φύ­τεψε στην Αμερική και όταν άνθιζαν τους έβαζαν στην Παναγία, και γινόταν και εκεί το θαύμα, να ξανανθίζουν τα ξερά κοτσάνια. Αγαπούσε πολύ τον Άγιο Νικόλαο γιατί από μικρός πήγαινε στο Μοναστήρι. Εκεί λοιπόν στο Μοναστήρι στην Άνδρο μία Εικόνα της Παναγίας άρχισε να ρέει αίμα και μύρο. Ο πατήρ Ιωάννης άρχισε με θείο ζήλο να μιλά για τα θαύματα της Παναγίας μας. Άρχισαν τότε να γίνονται Ορθόδοξοι και από άλλα δόγματα. Αυτό όμως ενόχλησε κάποιους και άρχισαν να του κάνουν απειλητικά τηλεφωνήματα και γράμματα για να σταματήσει το κήρυγμα. Όμως τότε εκείνος έγινε πιο φλογερός και έλεγε: «Όσο τα μάτια μου έχουν νερό εγώ θα κηρύττω τον Χριστό και την Ορθοδοξία».
       Συνιστούσε στους χριστιανούς να προφυλαχθούν από τις παγίδες του αντιχρίστου και να μην πάρουν το χάραγμα και, τότε, άρχισαν πιο έντονα τ' απειλητικά τη­λεφωνήματα για την ζωή του, όμως αυτός δεν λογάριαζε τίποτα.
       Στις 17 Μαΐου το 1985 το βράδυ πήρε τηλέφωνο τον Γέροντα Δωρόθεο στην Άνδρο και του ζητούσε πληρο­φορίες για τα θαύματα της Παναγίας της Μυροβλύτισσας γιατί ήθελε να κάνει κήρυγμα την Κυριακή. Την άλλη μέρα στις 18 Μαΐου ο πατήρ Ιωάννης ήταν μόνος του στο σπίτι μαζί με τον γιο του Φώτιο. Η πρεσβυτέρα είχε πάει στο σπίτι της κόρης τους Μαρίας. Το αγόρι βγήκε για λίγο έξω με τους φίλους του και ο πατήρ Ιωάννης πήγε στην Εκκλησία να την ετοιμάσει και να γράψει το κήρυγμα. Το αγόρι γύρισε αργά στο σπίτι, είδε ότι ο πα­τέρας του έλειπε και πήγε ανήσυχο να τον βρει στην Εκκλησία.Και τότε αντίκρισε το φοβερό θέαμα. Τον πατέ­ρα του κατακρεουργημένο και αγνώριστο. Τον είχαν βρει μόνο του και τον βασάνισαν χτυπώντας τον στο κε­φάλι με σφυρί, και το σώμα του το κατακρεούργησαν με το μαχαίρι. Και όπως διαπίστωσε η αστυνομία, επειδή ε­κείνος σπαρταρούσε, πήραν τον σταυρό του με την αλυ­σίδα και τον έπνιξαν. Το αίμα του που χύθηκε από τις πληγές του και πλημμύρισε το δάπεδο του Ιερού Ναού το χρησιμοποίησαν για να γράψουν δικά τους συνθήμα­τα στους τοίχους του Ιερού Ναού και το 666. Ήταν σατανιστές.

*** Θαυμαστά σημάδια

 Ο Άγιος ιερέας μαρτύρησε στο σημείο που φωτο­γραφήθηκε με τον σταυρό στο χέρι(φώτο επάνω), ίσως να ήταν μία πρόρρηση για το τι θα επακολουθούσε.Συνέβησαν προ του θανάτου του τρία θαυμαστά γεγονότα:

1) Οι ανθισμένοι κρίνοι της Παναγίας, μία βδομάδα πριν μαρτυρήσει, πέσανε όλοι ξαφνικά και από τότε δεν έχουν ξανανθίσει.

2) Η Εικόνα της Παναγίας δάκρυσε και το δάκρυ υ­πάρχει ακόμα πάνω στην Εικόνα, και

3) επί τρεις συνεχείς Κυριακές προ του μαρτυρίου του, κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, έλαμπε το πρόσωπό του και σκορπούσε αχτίνες και το παιδί, που του έδινε το ζέον και είδε το παράδοξο αυτό φαινόμενο, επιτιμήθηκε αυστηρά για να μην φανερώσει τίποτα.
       Η αστυνομία ερεύνησε για τους φονείς του Αγίου και βρήκαν τρία άτομα ένα ανδρόγυνο και τον γιο του άνδρα από άλλη γυναίκα. Ήταν ιερείς του σατανά και πήραν δηλητήριο κόμπρας, όταν τους συνέλαβαν και οι δύο πέθαναν, και ο τρίτος έχασε τα λογικά του και δεν συνεννοείται. Επειδή το Λείψανο του Αγίου ήταν παρα­μορφωμένο και το πρόσωπό του δεν μπορούσαν να το αντικρίσουν, αφού του φορέσανε την καλή του χρυσοκέ­ντητη στολή, σφραγίσανε το φέρετρο στην νεκρώσιμη ακολουθία.

       Όταν έμαθε ο Γέροντας Δωρόθεος για τον μαρτυρι­κό θάνατο του πατρός Ιωάννη έγραψε στην πρεσβυτέρα να του στείλει στην Άνδρο τ' άμφια του Αγίου που εί­χαν συλλειτουργήσει στο Μοναστήρι στην γιορτή του Αγίου Δωροθέου το 1981. Πέρασε καιρός και απάντηση δεν έλαβε. Στις 4 Ιουλίου το 1986 είχαν λειτουργήσει ε­κεί στο Μοναστήρι και ήταν και αρκετοί από την Αθή­να. Περίμεναν το μεσημέρι με το πρωινό καράβι ένα πούλμαν με προσκυνητές για την αγρυπνία το βράδυ για την εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου. Μόλις λοιπόν τελείωσε η λειτουργία άρχισαν μόνες τους να χτυπούνε οι καμπάνες πανηγυρικά. Όλους τους κατέλαβε φόβος και δέος. Σταμάτησαν για λίγο οι καμπάνες και άρχισαν πάλι να χτυπούνε τόσο αρμονικά που όλοι εξέστησαν, έκαναν παράκληση στον Άγιο Νικόλαο και πε­ρίμεναν να φανερωθεί κάτι θαυμαστό. Ήρθαν και οι προσκυνητές με το πούλμαν και τους είπαν για το θαυ­μαστό αυτό γεγονός. Το απόγευμα πήρε τηλέφωνο τον Γέροντα Δωρόθεο η κόρη του πατρός Ιωάννη η Μαρία, που είχε έρθει ειδικά στην Άνδρο, για να φέρει τ' άμφια του πατέρα της. Τα έφερε στο Μοναστήρι και τα υποδέ­χτηκαν με χαρά όλοι οι προσκυνητές, τέλεσαν και αγρυ­πνία το βράδυ και τα έφεραν σε προσκύνηση. Οι καμπά­νες χτυπούσαν στο Μοναστήρι το πρωί ακριβώς την ώ­ρα που έμπαινε στο λιμάνι το καράβι με τ' άμφια του Νεομάρτυρος.

Εμφανίσεις μετά το θάνατό του

Οι εμφανίσεις του ιερομάρτυρος Ιωάννου μετά τον θάνατό του είναι πάρα πολλές. 

Παραμονές του Αγίου Νικολάου το 1986 και ο Γέροντας Δωρόθεος ετοίμαζε το Μοναστήρι μαζί με μερικές γυναίκες που τον βοηθού­σαν από το χωριό εκεί. Κάποια στιγμή είδαν τον μακα­ριστό Ιωάννη να περπατά στην αυλή και να έρχεται προς το μέρος τους από την ανοιχτή πόρτα στην τράπε­ζα. Έβαλαν όλοι τις φωνές γιατί όλοι τον ήξεραν στο χωριό και τον έλεγαν: παπά - Γιάννη. Και τότε χάθηκε από μπροστά τους. Ώσπου να συνέλθουν από το ξάφνια­σμα ήρθε ο ταχυδρόμος μ' ένα δέμα από την Ελβετία ό­που μέσα ήταν μία Εικόνα του Αγίου σκαλιστή σε ξύλο από Ορθόδοξους Ρώσους που τον τιμούν ως Άγιο. Ο πατήρ Ιωάννης ζήτησε να μοιραστεί παντού η Εικόνα Του και να γίνει γνωστό το μαρτύριό του, η Ορθόδοξη ομολογία του.
       Τον Φεβρουάριο του 1987 ο Γέροντας Δωρόθεος πή­γε στην Ελβετία για εγχείρηση. Ενώ μιλούσε με τους πιστούς εκεί για τον Άγιο και το μαρτύριό του τον εί­δαν να τους ευλογεί και να χάνεται. Όταν είχαν λειτουρ­γήσει μαζί με τον Γέροντα Δωρόθεο και όταν εξομολο­γήθηκε ο πατήρ Ιωάννης δώρισε το πετραχήλι του εκεί στο Μοναστήρι. Όταν πήγε στην Ελβετία ο Γέροντας Δωρόθεος ένα τμήμα από το πετραχήλι του Αγίου εσκόρπιζε άρρητη ευωδία στους παρευρισκομένους εκεί.
       Στην Άνδρο σήμερα ζει ο αδελφός του Αγίου με την οικογένειά του και η γερόντισσα μητέρα του, που δεν ξέρει τίποτα για τον παπά και τον θάνατό του. Στην Αμερική και στην Ρωσική Εκκλησία της διασποράς τι­μάται ως Άγιος και έχουν εκδώσει και ασματική ακολουθία στον Άγιο. Τα γεγονότα και τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου του τ' ανέφερε όλα στον Γέροντα Δωρό­θεο η κόρη του Μαρία. 

Η μνήμη του τιμάται στις 19 Μαΐου και είναι παραμονή της εορτής του Αγίου Νικο­λάου της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων Του. Θα συνεορτάζεται μαζί με τον Άγιο Νικόλαο γιατί από παιδί αγαπούσε πολύ τον Άγιο Νικόλαο. Την Ευλογία Του να έχουμε όλοι μας. Αμήν.

περιοδικό Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ 

ΤΕΥΧΟΣ 17. Μάιος-Αύγουστος 2006 Θεσ/νίκη

πηγή

Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΤΟΣΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΜΑΣ, ΟΣΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΝΑ ΧΑΘΕΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ

Η Ελληνική γλώσσα είναι συνυφασμένη με την ψυχή, την ταυτότητα και την ιστορική συνέχεια του Ελληνικού λαού και η μέριμνα γι’ αυτήν είναι αυτονόητη, ακόμη και κάτω από τις δραματικές οικονομικές συνθήκες που βιώνει σήμερα η χώρα μας. Η Ελληνική γλώσσα είναι ταυτόχρονα, με την απαράμιλλη οικουμενική κληρονομιά της, παρακαταθήκη πολιτισμού και πηγή εμπνεύσεως για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Με το πνεύμα αυτό, η Ένωση Περιφερειών Ελλάδος (ΕΝΠΕ), η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ) και η Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά (ΕΓΚ) συνδιοργάνωσαν  από 8-10 Μαρτίου 2013, μεγάλη εκδήλωση στην Ακαδημία Αθηνών, με θέμα: 
«Η Ελληνική Γλώσσα χθες, σήμερα, αύριο».

Από πλευράς επισήμων στην εκδήλωση παρέστησαν: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, ο Πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Χ. Σαρτζετάκης, ο Υπουργός Παιδείας κ. Κ. Αρβανιτόπουλος, αρχηγοί και κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι κομμάτων, Υπουργοί, οι πρώην Πρόεδροι της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωρας και κ. Απόστολος Κακλαμάνης, ο Δήμαρχος Αθηναίων κ. Γ. Καμίνης, οι Πρόεδροι των Ανωτάτων Δικαστηρίων, η Στρατιωτική ηγεσία και λοιπές αρχές, προς τις οποιες  απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό ο Πρόεδρος της Ακαδημίας κ. Σπύρος Ευαγγελάτος.

Στην συνέχεια την εκδήλωση χαιρέτησαν ο Πρόεδρος της ΚΕΔΕ κ. Κ. Ασκούνης, μέλη της ΕΓΚ που ανήκουν σε διάφορους πολιτικούς χώρους (Ι. Μιχελάκης, Α. Σγουρίδης, Λ. Κανέλλη). Ακολούθως έλαβε τον λόγο ο επίτιμος Πρόεδρος της ΕΓΚ  ομ. καθηγητής ΕΜΠ-Ακαδημαϊκός κ. Αντώνης Κουνάδης που αναφέρθηκε στο ιστορικό και τους σκοπούς της εκδηλώσεως. Τον λόγο έλαβε μετά ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος ο οποίος αναφέρθηκε στον ρόλο της εκκλησίας για την διαφύλαξη, προαγωγή και διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας, κηρύσσοντας στην συνέχεια την έναρξη των εργασιών της διημερίδας. Ακολούθησε η κεντρική ομιλία της εκδηλώσεως από τον διεθνούς εμβέλειας ελληνιστή και γλωσσολόγο καθηγητή κ. F. R. Adrados, ξένο εταίρο της Ακαδημίας Αθηνών και εκδότη του μεγάλου Αρχαιοελληνο-Ισπανικού λεξικού, ο οποίος ανέπτυξε σε άπταιστα ελληνικά το θέμα:
Από τις ρίζες της Ελληνικής Γλώσσας έως την πρόσληψή της στις Ευρωπαϊκές Γλώσσες».

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 
«ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΓΛΩΣΣΑ»  

του Αντωνίου Ν. Κουνάδη
 ομ. καθηγητού ΕΜΠ – Ακαδημαϊκού

Εξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Η αποψινή εκδήλωση με θέμα «Η Ελληνική Γλώσσα: χθες, σήμερα, αύριο»
έχει για την Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά (ΕΓΚ), συνδιοργανώτρια της εκδήλωσης, συμβολική σημασία˙
συμπίπτει με  την 12η επέτειο από της ιδρύσεώς της το 2001 που αναγγέλθηκε στον ίδιο αυτό χώρο κατά την πρώτη δημοσία εκδήλωσή της, την οποία εχαιρέτησε  ο τότε Πρόεδρος της Ακαδημίας και ιδρυτικό  μέλος της ΕΓΚ, ομ. Καθηγητής της Κλασσικής Φιλολογίας  κ. Ν. Κονομής. Αποτελεί εξαιρετική τιμή και ευτυχή συγκυρία ότι την εκδήλωση αυτή λαμπρύνουν με την παρουσία τους όλες οι ηγεσίες του τόπου, η Πολιτειακή, Πολιτική,  Θρησκευτική, Δικαστική, Στρατιωτική και λοιπές αρχές προς τις οποίες οφείλονται θερμότατες ευχαριστίες.
Η σημερινή εκδήλωση δεν απευθύνεται σε γλωσσολόγους (όπως θα μπορούσε να νομισθεί), διότι δεν έχει ως αντικείμενο την επιστήμη της γλωσσολογίας.  Απευθύνεται σε κάθε Έλληνα πατριώτη, διότι σκοπός της είναι η διαφύλαξη ενός ύψιστης σημασίας αγαθού της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, της Ελληνικής Γλώσσας, θεμελιακού στοιχείου της εθνικής μας οντότητας. Η γλώσσα μας είναι εθνική υπόθεση που αφορά όλους μας, ιδιαίτερα μάλιστα μετά τα πλήγματα που αυτή δέχθηκε  τις τελευταίες δεκαετίες με αποτέλεσμα την πανθομολογουμένη λεξιπενία και αδυναμία εκφράσεως της νέας γενιάς.   Σήμερα η διαφύλαξη αυτή είναι περισσότερο επιτακτική, λόγω της βαθειάς και πολύπλευρης κρίσης: πολιτικής, κοινωνικής και ιδιαίτερα οικονομικής. Κρίσης οφειλομένης  όχι μόνο σε κακοδιαχείριση της χώρας,  αλλά και στο σοβαρό έλλειμμα Ανθρωπιστικής Παιδείας με όλα τα παρεπόμενα  απαξίωσης θεσμών, ιδανικών και εθνικών παραδόσεων επί των οποίων στηρίχθηκε η συνέχεια, η επιβίωση  και η μεγαλουργία του Ελληνικού Έθνους. Μιάς Παιδείας αναγκαίας σήμερα ιδιαίτερα για την Νεολαία μας για την αντιμετώπιση της διαφθοράς, της εγκληματικότητας,   των ναρκωτικών, της ανεργίας, της καταθλίψεως  και της απογνώσεως με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αλλά μέ μία Νεολαία χωρίς  όραμα, χωρίς  ελπίδα, βυθισμένη στην  απογοήτευση και μεταναστεύουσα κατά κύματα στο εξωτερικό, το μέλλον του τόπου μας διαγράφεται ζοφερό.
Κυρίαρχη, όμως, έκφανση  της Ανθρωπιστικής Παιδείας είναι η Κλασσική Παιδεία, βασικό στοιχείο του Ελληνικού Πολιτισμού, τον οποίο η  Ελληνική γλώσσα – γραπτή και προφορική – διαφύλαξε, προήγαγε και κατέστησε γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα .
Πράγματι, η  γλώσσα μας με τα τέσσερα  βασικά  χαρακτηριστικά της, την  διαχρονικότητά  της, τον  πλούτο του λεξιλογίου  της, την τελειότητα της  Γραμματικής  της  δομής και την  ποικιλία των εκφάνσεών της,  καλλιεργούμενη  εδώ και  3.500 χρόνια  από  τον ίδιο λαό, στον  ίδιο τόπο  συνεχώς και αδιασπάστως, αποτελεί φαινόμενο συνέχειας και ακτινοβολίας. Η Ελληνική,  έχει θέσει ανεξίτηλα την σφραγίδα της σε  όλες, εν γένει, τις  δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες, οι οποίες κατά τον διακεκριμένο αποψινό  ομιλητή μας, τον καθηγητή γλωσσολογίας και ελληνιστή Φραντζίσκο Ροντρίγκεζ Αντράντος,  θεωρούνται κ ρ υ φ ο ε λ λ η ν ι κ έ ς. Π.χ. η γαλλική γλώσσα σύμφωνα με μελέτη του γαλλικού Υπουργείου Παιδείας περιλαμβάνει λέξεις με ελληνικές ρίζες σε ποσοστό περίπου 60%. Το 80% των λέξεων της πορτογαλικής γλώσσας, έχει ελληνικές ρίζες, όπως μου εγνώρισε η καθηγήτρια Alcina Dos Martires Lopes, συντάκτης του πρόσφατα εκδοθέντος Αρχαιοελληνο-πορτογαλλικού λεξικού. Η αγγλική γλώσσα,  σύμφωνα με το ογκώδες Λεξικό του κ. Αρ. Κωνσταντινίδη, έχει πάνω από 155.000 λέξεις με ρίζες ελληνικές. Η σημερινή γερμανική γλώσσα διαμορφώθηκε από τον Μαρτίνο Λούθηρο το 1534 με πρότυπο τους κανόνες γραμματικής και συντακτικού της ελληνικής γλώσσας.
Ωστόσο, το 1976 ξεκίνησε μία φθίνουσα πορεία της γλώσσας μας  με την κατάργηση της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών απὸ το πρωτότυπο, συνεχίστηκε με τὴν  επιβολή τοῦ μονοτονικού συστήματος γραφής το 1982, και την δεκαετία του ΄90, με την συρρίκνωση  των ωρών διδασκαλίας των γλωσσικών μαθημάτων. Επακόλουθο της αποκοπής της Νεοελληνικής  από τις ρίζες της – τα Αρχαία Ελληνικά – ήταν ἡ υποβάθμιση της Γραμματικής, του Συντακτικού, τῆς Ετυμολογίας,  ο κακός τονισμός  των λέξεων, οι βαρβαρισμοὶ, οι σολοικισμοὶ και η παραμορφωτικὴ εκφορά λόγου  ποὺ ακούμε ἀκόμη καὶ απὸ παρουσιαστὲς εἰδήσεων.  
Ο Παπαδιαμάντης διδάσκεται πλέον από μετάφραση. Ανησυχητική είναι επίσης η αδικαιολόγητη εισδοχή στο καθημερινό μας λεξιλόγιο ξένων (κυρίως αγγλικών) λέξεων. Από διενεργηθείσα έρευνα προέκυψε ότι ξενόφερτες λέξεις χρησιμοποιεί το 64,8% των κατοίκων της Αττικής, το 60,9% των αναγνωστών αθλητικών εφημερίδων, το 55,8% των ιδιωτικών υπάλληλων και το 51,4% ατόμων που παρακολουθούν  καθημερινώς 4 έως 5 ώρες τηλεόραση.  Χαρακτηριστική είναι εν προκειμένω η ρήση του Γ. Σεφέρη:  «Ο Θεός μας χάρισε μια γλώσσα ζωντανή, εύρωστη, πεισματάρα, χαριτωμένη που αντέχει, μολονότι έχουμε εξαπολύσει όλα τα θεριά να την φάνε».
Αλλά ο μεγάλος και μαχητικὸς δημοτικιστὴς Ιωάννης Κακριδής  το 1986 (10 χρόνια μετά την μεταρρύθμιση του 1976) εδήλωσε: « Ἡ γλώσσα μας αργοπεθαίνει, της λείπει το οξυγόνο (δηλαδή τα αρχαία)» και συμπλήρωσε ο Ελύτης «και μόνο όποιοι γνωρίζουν Αρχαία Ελληνικά  μπορούν να χρησιμοποιούν σωστά τὴν Νεοελληνικὴ Δημοτική». Ο Ελύτης είχε επίσης πει: «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μόνο μια γλώσσα, η ενιαία  ελληνική γλώσσα, όπως εξελίχθηκε από την αρχαία, που έπρεπε να είναι το μεγάλο καμάρι μας και το  μεγάλο στήριγμα. Οι ρίζες μας βρίσκονται εκεί,  στα αρχαία, και λυπάμαι που καταργήθηκαν από τα γυμνάσια».
Και όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν υπήρχε συνταγματική προστασία της γλώσσας μας,   όπως σε άλλες χώρες, χωρίς μάλιστα αυτές να έχουν τέτοια  γλωσσική κληρονομιά. Π.χ. Γαλλία,   Ρωσία, Γερμανία, Ισπανία,  Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα, Αίγυπτος  κλπ. Προ 25ετιας περίπου ανετέθη σε  επιτροπές από ειδικούς στην Ιαπωνία και στην Κορέα να εισηγηθούν το ενδεχόμενο  εκσυγχρονισμού  της παραδοσιακής  τους γραφής. Το πόρισμα στο οποίο κατέληξαν σύντομα άρχιζε ως εξής: «Κάτω τα χέρια από την ιστορική μας γραφή, αναγνωρίζουμε τις δυσχέρειες που έχουν οι νέοι  στην εκμάθηση των ιδεογραμμάτων  αλλά  η προσπάθεια που καταβάλλουν αποτελεί πνευματική άσκηση, η οποία οξύνει το νου. Με αυτή τη γραφή επιβιώσαμε. Με αυτή την γραφή επιτύχαμε το οικονομικό θαύμα της Άπω Ανατολής».  Η Ισπανία, προ 20ετίας περίπου, εσείετο επί δύο χρόνια από λαϊκές αντιδράσεις προκειμένου να περιληφθεί   στο  πληκτρολόγιο των  Η/Υ που της είχαν προμηθεύσει πολυεθνικές εταιρείες ένα και μόνο σύμβολο. Και το επέτυχαν! Στην Ρωσία επιβάλλονται μεγάλα χρηματικά πρόστιμα σε περίπτωση αλλαγής, ακόμη και ενός γράμματος του Κυριλλικού αλφαβήτου.
Ἡ κακοποίηση τῆς Ἑλληνικῆς είχε φθάσει  στὰ πρόθυρα καθιερώσεως τῆς  φωνητικής ορθογραφίας,  αφού Φιλόλογοι, Καθηγητὲς  Πανεπιστημίων, εισηγούντο πρὸς τὸ Παιδαγωγικὸ Ινστιτούτο  την  κατάργηση τῶν διπλῶν συμφώνων ως και τοῦ ω καὶ τῶν ει, η, υ, οι.  Σέ Τμῆμα μάλιστα τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἐδιδάσκετο ὁ τρόπος μεταβάσεως ἀπὸ τὴν  φωνητικὴ  ὀρθογραφία στὴν  λατινοποίηση τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς.  Σὲ αὐτὸν τὸν ὀλισθηρὸ κατήφορο εὑρίσκετο ἡ γλῶσσα μας στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’90. Ἀκολούθησε τον Ιανουάριο του 2001 ἡ ἔντονη ἀντίδραση μὲ τὴν  διακήρυξη  τῶν 40 Ἀκαδημαϊκῶν, κατὰ τῆς  λατινοποίησης τῆς ἑλληνικῆς γραφής,  ἡ ὁποία ἔτυχε ἐξαιρετικὰ μεγάλης δημοσιότητας. Στην συνέχεια η ΕΓΚ  σε πέντε μόνο χρόνια ἀπὸ τῆς ιδρύσεώς της επέτυχε, πρὶν ἀπὸ ὅλα, την εὐαισθητοποίηση τῆς Κοινῆς Γνώμης γιὰ τὴν ἀνάγκη ἀνάσχεσης τῆς φθίνουσας πορείας τῆς γλώσσας μας.
Η πρώτη απόπειρα εκλατινισμού της ελληνικής γραφής έγινε στις αρχές  της Μεταπολίτευσης, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ερώτησε τους αείμνηστους Κωνσταντίνο Τσάτσο  και  Ευάγγελο Παπανούτσο αν συμφωνούσαν με εισηγήσεις που είχε δεχθεί για την υιοθέτηση του λατινικού αλφαβήτου, εν  όψει  της επικείμενης εντάξεως  της χώρας  μας στην τότε ΕΟΚ.  Η αντίδραση και των δυο αυτών σοφών ανδρών υπήρξε έντονη  και  ακαριαία.
Ἡ Ελληνικὴ γλώσσα αποτελεί φαινόμενο συνέχειας,  αφού από  τὶς 6300 λέξεις τοῦ Ὁμηρικοῦ λεξιλογίου ἐπιβιώνουν μέχρι σήμερα 1800, ἀπὸ τὶς ὁποῖες σχετικὰ μικρὸ μέρος ἔχει ἀλλάξει ἔννοια.   Ο επιφανής Γλωσσολόγος  Γ. Χατζηδάκης απέδειξε ότι από τις  4900 περίπου λέξεις της Καινής Διαθήκης 2280  (σχεδόν οι μισές) χρησιμοποιούνται και σήμερα, οι υπόλοιπες 2220 κατανοούνται και μόνο 400 είναι ακατανόητες. Γιὰ τὴν διαχρονικότητα τῆς Ἑλληνικῆς ἡ ΕΓΚ ὀργάνωσε ενώπιον πολυπληθῶν ἀκροατηρίων μεγάλες ἐκδηλώσεις.
Την πρώτη ἐκδήλωση, πού έγινε  στὴν  Παλαιὰ Βουλὴ στὶς 11 Ἰουνίου 2002 μὲ θέμα «Ἡ γλῶσσα τοῦ Ὁμήρου καὶ ἡ ἐποχή μας», ἐχαιρέτησαν  ἡ τότε Ἐπίτροπος τῆς Ε.Ε. γιὰ τὶς γλώσσες καὶ θέματα Παιδείας  κα Viviane Reding και ο τότε Πρόεδρος τῆς ΕΓΚ καὶ νῦν Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, ο οποίος, μεταξὺ άλλων, εἶπε: «Δυστυχῶς, ἐδῶ καὶ δύο δεκαετίες, παριστάμεθα μάρτυρες μιάς προοδευτικῆς κακοποίησης τῆς γλώσσας μας μὲ τὶς κατὰ καιροὺς ἄστοχες παρεμβάσεις ποὺ ὑποβάθμισαν τὴν γλωσσική μας Παιδεία», συνέχισε δὲ μὲ τὴν ἑξῆς ἐκτίμηση καὶ πρόβλεψη: «Ἡ ὑπάρχουσα χρονικὴ ἀπόσταση ἀπὸ κάποια γεγονότα, πού σημάδεψαν ἀρνητικὰ τὴν πορεία τῆς γλώσσας μας, ἐπιτρέπει σήμερα πιὸ νηφάλια νὰ μελετήσουμε βαθύτερα τὶς δυσμενεῖς σὲ αὐτὴν ἐπιπτώσεις καὶ νὰ προχωρήσουμε στὶς ἀναγκαῖες διορθωτικὲς παρεμβάσεις». Παρεμβάσεις πού ξεκίνησαν μὲ τὴν ἀξιέπαινη ἀπόφαση τῆς τότε  Ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων και νύν ευρωβουλευτού κας Μαριέττας Γιαννάκου γιὰ τὴν αὔξηση στὴν Β/θμια Ἐκπαίδευση τῶν ὡρῶν διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ἀπὸ τὸ πρωτότυπο κατὰ ἕξι ὧρες ἑβδομαδιαίως. Η ἀπόφαση αυτή συνοδεύτηκε  με την ἐπαναφορὰ της ὑποχρεωτικῆς ἐξέτασης  στὸ μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν τῶν μέσῳ ΑΣΕΠ διοριζομένων φιλολόγων, διότι διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχαν επαρκώς  κατηρτισμένοι  φιλόλογοι για να διδάξουν αρχαία ελληνικά στην Μέση Εκπαίδευση! Σε πανελλαδική έρευνα, που διενήργησε το 2006 το Υπουργείο Παιδείας με θέμα  «το μάθημα των αρχαίων ελληνικών στο γυμνάσιο», μετείχαν 345 καθηγητές Φιλόλογοι. Το 95%  αυτών ετονισε την πολλαπλή ωφελιμότητα του μαθήματος αυτού υπογραμμίζοντας, μεταξύ άλλων, την συμβολή των αρχαίων ελληνικών στην σωστότερη  χρήση της νέας ελληνικής γλώσσας
Ἡ δεύτερη μεγάλη ἐκδήλωση  μὲ θέμα «Ἀπὸ τὴν Αττική διάλεκτο στὴ γλῶσσα τῶν Εὐαγγελίων» ἔγινε τὸν Νοέμβριο τοῦ 2003 στὸ Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρουσία τοῦ τότε ἀρχηγοῦ τῆς Ν.Δ καὶ μετέπειτα Πρωθυπουργοῦ κ. Κώστα Καραμανλῆ, τοῦ τότε Προέδρου τῆς Βουλῆς κ. Ἀπόστολου Κακλαμάνη, Ὑπουργῶν, Βουλευτῶν καὶ ἄλλων προσωπικοτήτων. Τὴν ἐκδήλωση αυτή εχαιρέτησε με μήνυμα του καὶ ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Γαλλικής Δημοκρατίας κ. Valery Giscard d’ Estaing.
Ἡ τρίτη ἐκδήλωση, την οποία εχαιρέτησε ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας ἔγινε ἐπίσης στὸ Μέγαρο Μουσικῆς Ἀθηνῶν στὶς 2 Δεκεμβρίου τοῦ 2005 και ἀνεφέρετο στὴν βυζαντινὴ περίοδο. Μία περίοδο ἐπίσης ἀδιάσπαστης συνέχειας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας.
Η τετάρτη εκδήλωση έγινε στο φιλολογικό  σύλλογο «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»  στις 8 Δεκεμβρίου του 2006 με θέμα «Η ελληνική γλώσσα από την Άλωση μέχρι την ίδρυση του ελληνικού κράτους». Την εκδήλωση εχαιρέτησε  ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος.
Η ΕΓΚ  ὀργάνωσε δύο ἀκόμα μεγάλες ἐκδηλώσεις στὴν Πνύκα (Πυκνα), ἐκ τῶν ὁποίων ἡ τελευταία μὲ θέμα «Ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ Εὐρωπαϊκὸς Πολιτισμός» έγινε παρουσία τῶν εθνικών εκπροσώπων των χωρών της Ε.Ε. μὲ τὴν ευκαιρία της Ελληνικής Προεδρίας το 2003 .
Και ενώ από το έτος 2001 τα πλήγματα κατά της γλώσσας μας είχαν κοπάσει για κάμποσα χρόνια, τον περασμένο Ιούνιο νέος σάλος ξέσπασε με το περιβόητο βιβλίο της Νέας Γραμματικής της Ε’ και ΣΤ΄ Δημοτικού,   που απασχόλησε για πολλούς μήνες τον τύπο.
Στο πλαίσιο, όμως, του παρόντος χαιρετισμού δεν μου επιτρέπεται να αναφερθώ περισσότερο στο βιβλίο αυτό, το οποίο προδήλως απευθύνεται σε μαθητές των οποίων η Ελληνική δεν είναι  η μητρική γλώσσα. Όπως δε απέδειξαν έγκριτοι Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι η γραμματική αυτή είναι ακατάλληλη από παιδαγωγικής απόψεως, διότι προκαλεί σύγχυση όχι μόνο σε παιδιά αλλά και σε μεγάλους.
Το προβληθέν προς υποστήριξη του βιβλίου επιχείρημα  ότι μόνον γλωσσολόγοι  μπορεί να έχουν γνώμη για την γλώσσα μας είναι έωλο και άστοχο, διότι η διαφύλαξη της γλώσσας μας  είναι υπόθεση όλων μας με διάφορο βέβαια βαθμό ευθύνης του κάθε ενός μας. Η σωστή εκφορά λόγου δεν  ενδιαφέρει μόνο τις  θεωρητικές, αλλά και τις θετικές επιστήμες (τις λεγόμενες «ακριβείς»), οι οποίες απαιτούν στον γραπτό λόγο σαφήνεια, ορθότητα και ακρίβεια. Άλλωστε υπάρχουν περιπτώσεις επιστημόνων με σημαίνουσα συμβολή σε εκτός ειδικότητος των θέματα, ως π.χ. σε γλωσσικά του Βρετανού δικαστή William Jones, πρωτεργάτη της «συγκριτικής γλωσσολογίας» το 1776, του Βρετανού αρχιτέκτονα Michael Ventris, που επέτυχε την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β΄ κ.ά.
Η πρωτόγνωρη κρίση που διέρχεται η χώρα μας αλλά και ολόκληρη η Οικουμένη είναι κρίση προεχόντως πνευματικών, ηθικών και πολιτισμικών αξιών λόγω της συρρικνώσεως της Κλασσικής και Ανθρωπιστικής Παιδείας. Η Οικονομική και η Τεχνολογική ανάπτυξη που είναι κυρίαρχη επιδίωξη στα προγράμματα όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, έγινε αυτοσκοπός και όχι ένα μέσο  για την πνευματική, ηθική και πολιτισμική ανέλιξη του πολίτου Μια κοινωνία, όμως, υλικώς  ευημερούσα αλλά με πολίτες που στερούνται  ιδανικών  και αρχών, μοιραίως γίνεται  ευάλωτη  στις μάστιγες του σημερινού κόσμου. Ο  ανθρωπιστικός χαρακτήρας της Εκπαίδευσης είναι αναγκαίος  για την ηθική εξυγίανση και την ηθική συνοχή της σημερινής κοινωνίας αλλά και την διαφύλαξη της Ιστορίας μας, της εθνικής μας παραδόσεως και οντότητος. Στο πλαίσιο αυτό είναι αναγκαία η χάραξη  μιας εθνικής πολιτικής  για την  Παιδεία από ένα  συνταγματικά  κατοχυρωμένο Συμβούλιο προσωπικοτήτων. Μεταξύ δε των μέτρων που θα πρέπει να θεωρηθούν ως επείγοντα είναι: α) Αναμόρφωση των Αναλυτικών Προγραμμάτων Πρ/βάθμιας και Δευτ/βαθμιας Εκπαίδευσης με επαναφορά των ωρών διδασκαλίας στα γλωσσικά  μαθήματα και την ιστορία,  β) ενίσχυση  της  διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο, γ) ίδρυση Κλασσικών Λυκείων,  και δ) επανεξέταση όλων των βιβλίων ιστορίας και γλώσσας. Είναι καιρός πλέον τα ανεπανάληπτα εγχειρίδια γραμματικής και συντακτικού του Αχιλλέα Τζαρτζάνου, που τα τελευταία χρόνια συνεχώς ανατυπώνονται και κυκλοφορούν ακόμη και σε καροτσάκια πλανοδίων πωλητών να επανέλθουν στην εκπαίδευση! Αποτελεί χρέος της Πολιτείας να βοηθήσει την νέα γενιά να γευθεί  τα κείμενα της ανεπανάληπτης ελληνικής γραμματείας μέσω της ορθής διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών απ’ το πρωτότυπο, ιδιαίτερα μάλιστα όταν τέτοια μέτρα λαμβάνονται από ξένες χώρες. Ενδεικτικώς αναφέρω: Στην Ιταλία, όπου πρόσφατα ιδρύθηκαν εκατοντάδες Κλασσικά Λύκεια, την περασμένη χρονιά στις Πανιταλικές εξετάσεις στα Αρχαία Ελληνικά  δόθηκε προς μετάφραση το αρχαίο κείμενο του Αριστοτέλη που βλέπετε στην οθόνη σας. Στην Βρετανία αποφασίστηκε η εισαγωγή στα δημόσια δημοτικά τους σχολεία των Αρχαίων Ελληνικών, διότι, μεταξύ άλλων βοηθούν τα παιδιά να μάθουν σε βάθος τον τρόπο να σκέπτονται και να χειρίζονται τα αγγλικά. Στην Αυστραλία καθιερώθηκε η υποχρεωτική διδασκαλία της ελληνικής ως δεύτερης (κατ’ επιλογήν) γλώσσας μετά τα αγγλικά.
Κατά την περίοδο της Παγκοσμιοποίησης και της πορείας της χώρας μας προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι αναγκαία, όσο ποτέ άλλοτε στη νεότερη Ιστορία μας, η θωράκιση και η ενίσχυση της εθνικής μας οντότητος, των  πολιτιστικών και εθνικών παραδόσεών μας, η συνταγματική  προστασία της γλώσσας μας που υπήρχε σε παλαιότερα Συντάγματα. Τα αρχιτεκτονικά και γλωσσικά μνημεία του ελληνικού πολιτισμού που αποδεικνύουν την συνέχεια και την ταυτότητά μας είναι έργα μοναδικής άξιας  και συνεπώς ανεπίδεκτα οποιασδήποτε αλλοιώσεως. Είναι υπέρτατο καθήκον όλων μας να προστατεύσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την γλώσσα μας, διότι αν συνεχισθεί ο σημερινός κατήφορος οι κάτοικοι της χώρας αυτής (την οποία μας κληροδότησαν ελεύθερη οι προγονοί μας χύνοντας ποταμούς αίματος) μετά από κάποια χρόνια δεν θα γνωρίζουν ελληνικά.
Η  γεωπολιτική θέση  της Ελληνικής Επικράτειας και η Νέα Τάξη πραγμάτων, καθιστούν εθνική επιταγή  την συστράτευση των απανταχού της γης Συνελλήνων και όλων των δυνάμεων του έθνους, πολιτικών, πνευματικών, κοινωνικών, οικονομικών με στόχο την ενίσχυση της χώρας μας στους  καίριους  τομείς της Παιδείας, της Άμυνας και της Οικονομίας. Αυτό το μήνυμα υπαρξιακής σημασίας  για την χώρα μας και τον Ελληνισμό, θα πρέπει να εκπέμψει η αποψινή σύναξη.
Κύριες και Κύριοι, η εθνική μας κυριαρχία δεν κινδυνεύει τόσο από τους δανειστές μας, όσο από το ενδεχόμενο να χαθεί η Γλώσσα μας,  η οποία είναι η αληθινή πατρίδα μας! Αν η Γλώσσα μας χαθεί, χάνεται και ο λαός μαζί της!

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Σταυροπροσκυνήσεως) Ευαγγέλιο : Μρκ. 8, 34-38, 9,1 + Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΟΡΟΣ

          Αν η φιλαυτία είναι το καρκίνωμα που καταστρέφει την ανθρώπινη κοινωνία, η απάρνηση του εαυτού μας είναι βασικός όρος για την κοινωνία μας με τον Θεό. Σήμερα μάλιστα που ατενίζουμε τον Τίμιο Σταυρό, μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε για την απάρνηση του εαυτού μας ως μέσον καταξίωσης και του εγώ μας.

          Ο άνθρωπος στην πορεία της ζωής του δεν κατόρθωσε ποτέ να συλλάβει το μέγεθος της προσφοράς που προέρχεται από την άρνηση του εαυτού  μας. Αντίθετα πίστευε πως εξυπηρετώντας σ’ όλα τον εαυτό του κέρδισε έδαφος στην κοινωνική άνοδο. Η τακτική αυτή οδήγησε σε πλήρη ταύτιση του ανθρώπου με τον εαυτό του, σε σημείο που να χάσει τη δυνατότητα της προοπτικής που εξασφαλίζει την απόσταση και ζωντανεύει με ρεαλισμό την εικόνα του με τις πραγματικές του διαστάσεις.

          Έτσι γεννήθηκε στη σκέψη του ανθρώπου μια υπερτροφική αντίληψη για τις δυνατότητές του και το ρόλο του μέσα στη ζωή. Ως αποτέλεσμα αυτού του φαινομένου σήμερα βλέπουμε να εξαγοράζονται συνειδήσεις, ν’ ανατρέπονται αρχές, να κυριαρχεί παντού η λάμψη των υλικών πραγμάτων, φθάνει να μη θιγεί ο κάποιος εαυτός μας, αρκεί να ικανοποιηθεί κάποιος άλλος. Σε  τελευταία ανάλυση ο άνθρωπος λατρεύοντας τον εαυτό του έπεσε θύμα της αγάπης του.

          Με αυτά  τα ανθρωποκεντρικά δεδομένα οι άνθρωποι πλουτήσαν σε γνώσεις και κατακτήσεις και φτώχυναν στον εξωραϊσμό του πνεύματός των. Λησμόνησαν πως η πραγματική αξία του ανθρώπου δεν έγκειται στις τεχνολογικές εξελίξεις. Και αυτή ακόμα η προσέγγιση της αλήθειας με τον ανθρώπινο στοχασμό και η πιο μικρή σύλληψη των υπερκόσμιων χάνουν την αντικειμενική τους αξία, όταν ο άνθρωπος επηρεάζεται από την δύναμή των αντί να απογειώνουν το πνεύμα, το κρατούν δέσμιο στην προσγείωση. Γι’ αυτό και ο δρόμος της αληθινής προόδου ξεκινάει εκ των έσω κι όχι απ’ έξω.

          Η απάρνηση του εαυτού μας είναι ο πρώτος όρος για μια χριστοκεντρική ζωή. Αυτή η ζωή είναι φως, ελευθερία, αλήθεια, ζωή. Όποιος είναι αιχμάλωτος των  κακιών του δεν μπορεί να γνωρίσει Θεό. Κι όποιος συνδέει τον εαυτό του με τον υλικό κόσμο δεν μπορεί να νοιώσει την πνοή της ελευθερίας και της αλήθειας. Γιατί η αλήθεια και η ελευθερία είναι καρποί θυσίας και ενός σκληρού αγώνα των δυνάμεων των έσω προς τα έξω.

          Το «απαρνησάσθω εαυτόν» που απευθύνει ο Κύριος προς όλους μας δηλώνει μια επανάσταση εναντίον του κοινωνικού καταστημένου, η οποία στερεώνει και δημιουργεί. Γιατί πίσω από την απάρνηση του εαυτού μας κρύβεται το σπάσιμο μιας αλυσίδας μικροτήτων, το γκρέμισμα των ειδώλων μας, η αντικατάσταση των απατηλών προσφορών με τον κόσμο των καθαρών εννοιών, τις ακατάλυτες αρχές μιας ζωής με κέντρο την αλήθεια και το σωτήριο πνεύμα του Θεού.

          Οπότε ο άνθρωπος βγαίνοντας από τον εαυτό του πλησιάζει τον Θεό. Και προσεγγίζοντας  τον Θεό βρίσκει τον αληθινό εαυτό του, την αληθινή εικόνα που του ταιριάζει. Κι ο κόσμος όσο κι αν χειροκροτεί στη φαινομενική άνοδο μας ή υποκλίνεται στην πρόσκαιρη δύναμη μας, θα έλθει στιγμή την ώρα της κάμψης της ισχύος μας, που θα μας αποδοκιμάσει, θα μας αρνηθεί αν δεν διαθέτουμε αντίκρισμα της εξωτερικής λαμπρότητας, που είναι ο εσωτερικός  της θησαυρός.

          Ενώ το πνεύμα του Θεού αποτελεί σταθερό σημείο στήριξης και ακλόνητο δεδομένο από το οποίο μπορούμε να αντλούμε ψυχική αντοχή και προσωπική ολοκλήρωση.

          Οι μεγάλες πτήσεις απαιτούν το ξαλάφρωμά μας από το ατομιστικό στοιχείο και την απόρριψη του βάρους των παθών μας. Και όλα αυτά δεν γίνονται παρά αν αρνηθούμε και σταυρώσουμε τον εαυτό μας πάνω στο ξύλο της θυσίας και του χρέους και ακολουθήσουμε με πιστότητα την πορεία που χάραξε ο Χριστός.

          Αν δεν το κάνουμε αυτό, θα σέρνουμε τα βήματα μας  κάτω από την επιρροή των εφήμερων πραγμάτων και  θα μείνει κλειστή για μας η είσοδος στη Βασιλεία του Θεού.

          Το «απαρνησάσθω εαυτόν»  δεν είναι μεγάλη απαίτηση του Χριστού. Είναι ο όρος για ψηλές πτήσεις. Γι αυτό τα ύψη αποτελούν προνόμιο μόνον εκείνων που ελεύθεροι από δεσμούς ρίχνονται με πίστη στην κατάκτησή τους.

Πηγή: Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, «Κυριακάτικοι Αντίλαλοι»

πηγή

Εξελληνισμός της Παλαιστίνης κατά την εποχή του Χριστού

Ἀπὸ τὸ 200 π.Χ. ἔτος κατὰ τὸ ὁποῖο ἡ Παλαιστίνη, μετὰ τὴ μάχη στὸ ΠάνειονὌρος ἀνάμεσα στοὺς Σελευκίδες καὶ στοὺς Πτολεμαίους, προσαρτήθηκε στὸ κράτος τῶν Σελευκιδῶν τῆς Συρίας, επιγόνων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, παρατηρεῖται μία ἐντονώτατη ἀλληλεπίδραση ἀνάμεσα στὸν ἑλληνισμὸ καὶ στὸν ἰουδαϊσμό.

Μία ἀπὸ τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἀλληλεπίδρασης ἦταν οἱ ἑλληνιστὲς Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι ἂν καὶ εἶχαν ἀνατραφεῖ μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ μωσαϊκοῦ Νόμου εἶχαν ἐνσωματώσει σὲ αὐτὸν πλῆθος ξένων, κυρίως ἑλληνικῶν στοιχείων. Ὁ βαθμὸς ἐξελληνισμοῦ τοῦ ἰουδαϊσμοῦ ἦταν σημαντικός, ἤδη ἀπὸ τὴν προμακκαβαϊκὴ περίοδο καὶ παρὰ τὶς προσπάθειες τῶν Μακκαβαίων δὲν ἀνακόπηκε οὔτε ἀπὸ τὴν ἐπανάστασή τους καὶ ἔπειτα.

Οἱ ἑλληνοϊουδαϊκὲς σχέσεις κατὰ τὸν 2^ο π.Χ. αἰῶνα ἀποτελοῦν παράδειγμα ἔντονης ἀλληλεπιδράσεως πολιτισμῶν. Στὴν πραγματικότητα αὐτὴ ἡ μείξη δὲν ἐμφανίσθηκε ξαφνικά, οὔτε ξεκίνησε ἀπὸ τὴν κατάκτηση τῆς γῆς τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸ Μ. Ἀλέξανδρο. Εἶχε προηγηθεῖ μακρὰ προπαρασκευὴ μέσῳ τοῦ ἐμπορίου καὶ τῶν μισθοφόρων, οἱ ὁποῖοι στὴν πλειοψηφία τους ἦταν Ἕλληνες.

Μὲ τὴν ἔναρξη τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς τὰ σημάδια τῆς ἐπιδράσεως πύκνωσαν καὶ ἔγιναν σαφέστερα ὁρατά. Τὸ πρῶτο καὶ ἰδαίτερα σημαντικὸ σημεῖο ἦταν ὁ ἐμπλουτισμὸς τῆς ἑβραϊκῆς γλώσσας μὲ πλῆθος ἑλληνικῶν λέξεων. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἰσχώρησε ἰδιαίτερα βαθιὰ στὶς ἀνώτερες κοινωνικὰ καὶ οἰκονομικὰ πληθυσμιακὲς ὁμάδες καὶ ἀπὸ τὸ μέσο τοῦ 3^ου π.Χ. αἰῶνα ἐξαπλώθηκε σὲ εὐρύτερα στρώματα. Ἡ ταλμουδικὴ γραμματεία περιέχει περισσότερες ἀπὸ 2.500-3.000 ἑλληνικὲς λέξεις, ἐνῶ ἀκόμη καὶ ἀρχιερεῖς ἔφεραν ἑλληνικὰ ὀνόματα (Ἰάσων, Μενέλαος, Ὀνίας).

Χαρακτηριστικὰ τῆς ἔκτασης τοῦ ἐξελληνισμοῦ τῆς Παλαιστίνης εἶναι τὰ στοιχεῖα ποὺ μᾶς παρέχει ἡ μελέτη τῶν ἐπιγραφῶν ποὺ ἡ ἀρχαιολογικὴ σκαπάνη ἀπεκάλυψε στὰ ὀστεοφυλάκια τῆς Ἰερουσαλήμ. Ἡ συνήθεια τῆς ἀποθέσεως τῶν ὀστῶν σὲ πήλινα ἢ λίθινα ὀστεοφυλάκια προέρχεται ἀπὸ τοὺς φαρισαϊκοὺς κύκλους, οἱ ὁποῖοι ἀνέμεναν ἐνσώματη ἀνάσταση, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Σαδδουκαίους, καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ διατηροῦσαν τὰ κατάλοιπα τοῦ σώματος γιὰ τὴ στιγμὴ τῆς ἐγέρσεως.

Φαίνεται ὅτι ὀστεοφυλάκια ἄρχισαν νὰ χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τὸ 20-15 π.Χ.. Πολὺ ἐνδιαφέρον ὑλικὸ ἀπὸ 897 ὀστεοφυλάκια περιλαμβάνει τὸ ἔργο τοῦ L.Y. Rahmani A Catalogue of Jewish Ossuaries in the Collections of the State of Israel, τὸ ὁποῖο ἐκδόθηκε τὸ στὴν Ἰερουσαλὴμ ἀπὸ τὴν Ἀρχαιολογικὴ Ὑπηρεσία τοῦ Ἰσραήλ. Ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν 897 ὀστεοφυλακίων ποὺ μελετήθηκαν τὰ 233 εἶναι ἐνεπίγραφα καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴν περίοδο ἀνάμεσα στὸ θάνατο τοῦ Ἡρώδη (4 π.Χ.) καὶ στὴν καταστροφὴ τῆς Ἰερουσαλὴμ ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους (70 μ.Χ.). Ἀπὸ αὐτὰ τὰ 143 ἔχουν ἰουδαϊκὲς ἐπιγραφές, τὰ 73 ἑλληνικές, 14 ἢ 15 εἶναι δίγλωσσα, τὰ 2 λατινικὲς καὶ 1 ἀπὸ τὴν Παλμύρα.

Δηλαδὴ ποσοστὸ 38% τοῦ συνόλου ἔφερε ἑλληνικὴ ἢ δίγλωσση ἐπιγραφή. Ἀντιστοίχως, ἀπὸ τὰ 147 ὀνόματα ποὺ καταγράφονται τὰ 53 εἶναι ἑλληνικά, 80 ἑβραϊκὰ καὶ 7 λατινικά.

Τὸ 1989 ἀνακαλύφθηκαν στὴν κοιλάδα Κιδρὼν 23 ὀστεοφυλάκια, τὰ ὁποῖα ἐκδόθηκαν τὸ 1996 ἀπὸ τοὺς G. Avni καὶ Z. Greenhut σὲ τόμο μὲ τίτλο The Akeldama Tombs: Three Burial caves in the Kidron Valley. Ἀπὸ αὐτὰ τὰ 13 ἔχουν ἑλληνικὲς ἐπιγραφές, τὰ 5 ἑβραϊκὲς καὶ τὰ 5 εἶναι δίγλωσσα. Τὰ ποσοστὰ σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση εἶναι 56% ἑλληνικές, 22% ἑβραϊκὲς καὶ 22% δίγλωσσες ἐπιγραφές. Ἄρα τὸ 78% περιεῖχε ἑλληνικὲς καὶ μόνο τὸ 22% ἀποκλειστικὰ ἑβραϊκές.

Ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ὅταν στὴν Ἰερουσαλήμ, ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε τὸ κέντρο τοῦ ἰουδαϊσμοῦ ὑπῆρχε τέτοιας ἔκτασης ἐπίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ἡ ἐπίδρασή του στὶς κοινότητες τῆς διασπορᾶς ἦταν ἰδιαίτερα ἔντονη. Ἡ λατρεία καὶ ἡ προσευχὴ στὶς συναγωγὲς αὐτῶν τῶν κοινοτήτων γινόταν παράλληλα στὴν ἑλληνικὴ καὶ τὴν ἑβραϊκὴ γλῶσσα. Κατὰ τὸν 1^ο π.Χ. αἰῶνα ὁ ραββὶ Γαμαλιὴλ εἶχε 500 μαθητὲς τῆς ἑλληνικῆς σοφίας καὶ 500 τῆς Τορά. Αὐτὸ δείχνει τὴν ἀδιαμφισβήτητη ἐπίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς καταστάσεως ἀπὸ προσωπικότητες ἐγνωσμένου κύρους, ὅπως ὁ Γαμαλιήλ. Παρ’ ὅλα αὐτὰ οἱ Ἰουδαῖοι δὲν ἀπώλεσαν τὴν ἐθνική τους συνείδηση καὶ τὴν ἀντίστοιχη πολιτιστική τους ταυτότητα.

Ὑπάρχουν πολλὰ παραδείγματα ποὺ παρουσιάζουν τὴν ἐκταση τοῦ ἐξελληνισμοῦ τῆς Παλαιστίνης κατὰ τὴν ἑλληνιστικὴ ἐποχή. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι τὸ ἀκόλουθο:

Κατὰ τὸ ἔτος 175 π.Χ. ὁ ἀρχιερέας Ἰάσων ἵδρυσε «γυμνάσιο» στὴν Ἰερουσαλήμ, σὲ περιοχὴ πλησίον τοῦ Ναοῦ. Τὸ «γυμνάσιο» ἦταν ἕνας πολύπλευρος θεσμός, ὁ ὁποῖος περιελάμβανε τὴν καλλιέργεια τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ (γλώσσα, διανόηση, ἄθληση, τέχνη, ἤθη) καὶ τὴν προώθησή του σὲ περιοχὲς ποὺ δὲν εἶχε ἐξαπλωθεῖ. Ἡ ἵδρυση «γυμνασίου» ἀποτελοῦσε δήλωση τῆς ἐπιθυμίας μίας πόλεως νὰ χαρακτηριστεῖ ἑλληνική. Στὴν Ἰερουσαλήμ, κατὰ τὸ Β´ Μακκαβαίων, ὄχι ἁπλῶς οἰκοδομήθηκε «γυμνάσιο», ἀλλὰ ἡ θέση του ἦταν δίπλα στὸ Ναό, σὲ τέτοιο σημεῖο ποὺ ἡ ἀκάθαρτη ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς πρακτικὲς περιοχὴ δὲν μποροῦσε νὰ ἀπομονωθεῖ, ἀλλὰ ἐπηρέαζε καὶ τὸ πλάτωμα τοῦ Ναοῦ. Τὸ Β´ Μακκαβαίων, θέλοντας νὰ δείξει τὴν ἔσχατη ἀλλοτρίωση ποὺ εἶχε ἐπέλθει, σημειώνει τὰ ἑξῆς: «μηκέτι περὶ τὰς τοῦ θυσιαστηρίου λειτουργίας προθύμους εἶναι τοὺς ἱερεῖς ἀλλὰ τοῦ μὲν νεὼ καταφρονοῦντες καὶ τῶν θυσιῶν ἀμελοῦντες ἔσπευδον μετέχειν τῆς ἐν παλαίστρῃ παρανόμου χορηγίας μετὰ τὴν τοῦ δίσκου πρόσκλησιν» (4:14). Ὁ ἴδιος ὁ ἀρχιερέας Ἰάσων πῆρε ἄδεια ἀπὸ τὸν Ἀντίοχο Δ´ νὰ ἐπανιδρύσει τὴν Ἰερουσαλὴμ ὡς ἑλληνικὴ «πόλιν». Αὐτὸ σήμαινε ὅτι πολλὰ θὰ ἄλλαζαν. Μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες ἀλλαγὲς ἦταν ὅτι ἡ ἐκπαίδευση τῶν νέων δὲν θὰ βασιζόταν πλέον στὴν ἐκμάθηση τοῦ Νόμου, ἀλλὰ θὰ ἀκολουθοῦσε τὰ πρότυπα τῆς Ἑλλάδας.

Τὰ χρόνια ποὺ ἀκολούθησαν τὴ μακκαβαϊκὴ ἐπανάσταση ἔγινε σοβαρὴ προσπάθεια νὰ ἀλλάξουν αὐτὲς οἱ συνήθειες, χωρὶς ὅμως ποτὲ νὰ ἐξαλειφθοῦν πλήρως.

πηγή

ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ . Και να μη λησμονείτε, ότι έρχεται καιρός, όπου πρέπει να ζείτε, όπως λέγει και ό Παύλος «και οι έχοντες, ως μη έχοντες».

ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ . Και να μη λησμονείτε, ότι έρχεται καιρός, όπου πρέπει να ζείτε, όπως λέγει και ό Παύλος «και οι έχοντες, ως μη έχοντες».

Μετά από λίγη σιωπή, στράφηκε στην πρεσβυτέρα μου και της λέγει:
-Έχεις διαφορά από τις άλλες γυναίκες. Έδωκες υπογραφή δια να γίνει παπάς.
Πρέπει να έχεις πάντα υπακοή. Να μη αλλάξεις. Να είσαι ταπεινή, σεμνή. Να φοράς ταπεινά φορέματα. Και να περιπατάς ταπεινά. Και αν ό παπάς θα παραβλέπει, ό Θεός όμως δεν θα παραβλέπει.

Ό καθένας, θα σωθεί μόνον από τα δικά του έργα. Ούτε εσύ από εκείνου, ούτε συ από τα έργα εκείνης.

Σαν γυναίκα, να είσαι προσεκτική και συνετή. Οι λόγοι σου να μη ακούονται εις την αυλόπορτα. 

Ή κατσαρόλα να βράζει όσο χρειάζεται να μαγειρεύει. Παραπάνω μη ζητάς. Όλους να τους υποδέχεσαι με χαρά και με χαμόγελο στο σπίτι σου. Πολυτελή ενδύματα μη φοράς. Να χαίρεσαι διά την τιμήν πού σου έκαμε ό Θεός και να προσπαθείς να φανείς αντάξια αυτής της τιμής.
Και απευθυνόμενος και εις τους δύο.

- Γι` ανδρόγυνο είναι σαν τον μύλο. Και οι δυο μυλόπετρες κάνουν τον μύλο. Ή μία μόνη της δεν κάμει τίποτα.

Να είσθε συνετοί και διακριτικοί. Πολλούς ενάρετους είδα, ολίγους διακριτικούς. Ή διάκριση είναι ανωτέρα πάντων των αρετών.

Ό ανήρ αγαπά την γυναίκα, καθώς ό Χριστός μας την Εκκλησία. Και ή γυναίκα υποτάσσεται εις τον άνδρα, καθώς εις τον Κύριον. Αυτό να είναι το μέτρο σας, το μέτρο της αγάπης σας. Έπειτα, δεν θέλεις να πόνεσης, μη κάνης να πονά, να θλίβεται ή γυναίκα σου. Δεν θέλεις να πόνεσης, να λυπηθείς, μη κάνης να πονά ό άνδρας σου. Οι δύο, είσθε ένα. Ό καθείς όπως φροντίζει διά τον εαυτό του, πρέπει να φροντίζει και διά τον άλλον.

Εις όλους να είσθε παράδειγμα, διότι και όλοι σάς παρατηρούν: τί έκανε ό παπάς, πώς μίλησε ό παπάς, πώς συμπεριφέρεται ή πρεσβυτέρα.

Και να μη λησμονείτε, ότι έρχεται καιρός, όπου πρέπει να ζείτε, όπως λέγει και ό Παύλος «και οι έχοντες, ως μη έχοντες».

Ή αληθινή ευτυχία, ευρίσκεται εις την υπακοή και την εξάρτηση από τον Θεόν.
Να ζητείτε πρώτα την σωτηρία σας και μετά να ζητείτε τέκνα (δεν του είχαμε πει τίποτε για το πρόβλημα μας αυτό, αλλά το διάβασε μέσα μας).

ΙΕΡΕΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΠΙΤΤΑΣ. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ  . ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΝΟΥΣΗ. Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ

πηγή

Η ΕΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ Ἀρχιµ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης

" Ὅς ἄν ἐπαισχυνθῇ µε καί τούς ἐµούς λόγους

ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ µοιχαλίδι καί ἁµαρτωλῷ,

καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν"

(Μαρκ. η’ 38).

Kυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. 

Καί ἡ Ἐκκλησία µας προβάλλει τόν Τίµιο Σταυρό τοῦ Κυρίου. 

Καί συγχρόνως ἀναµεταδίδει τήν φωνή τοῦ Ἐσταυρωµένου Κυρίου. 

Τί λέει; Πῶς τόν θέλει τόν πιστό Του; Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ντραπεῖ Ἐµένα καί τούς λόγους Μου, ἐάν δειλιάσει καί διστάσει νά Μέ ὁµολογήσει Κύριο καί Ἀρχηγό του, ἐάν ὑπολογίσει τίς εἰρωνεῖες καί ἀντιδράσεις τῶν δικῶν του ἀνθρώπων, περισσότερο ἀπό τό χρέος τῆς ἀγάπης του πρός Ἐµένα, αὐτόν τόν ἄνθρωπο θά τόν ἀποκηρύξω. Δέν θά τόν ὑπολογίσω ὡς δικό Μου. Θά τόν ἀρνηθῶ κατά τήν Δευτέρα Μου Παρουσία, πού θά ἔλθω συνοδευόµενος ἀπό ἁγίους Ἀγγέλους. Αὐτό ζητεῖ ἀπό ὅλους ἐκείνους πού θέλουν νά γίνουν µαθητές καί ὀπαδοί Του. «Ὅς ἄν ἐπαισχυνθῇ µε καί τούς ἐµούς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ µοιχαλίδι καί ἁµαρτωλῷ, καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν».

Ἡ ἀλήθεια αὐτή ὅλους µᾶς ἐνδιαφέρει.

Ἀλλά γιατί οἱ ἄνθρωποι δειλιάζουν καί ντρέπονται τόν Χριστό καί τά λόγια Του; Καί πῶς θεραπεύεται ἡ ντροπή αὐτή;

Οἱ ἄνθρωποι δειλιάζουν καί ντρέπονται διά τόν Χριστό καί τά λόγια Του, γιατί:

Ἐπηρεάζονται ἀπό τά φρονήµατα καί τόν τρόπο τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσµου. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι στίς ἡµέρες µας πού ἀγνοοῦν τόν Θεό. Δέν διστάζουν νά ἐναντιωθοῦν πρός τόν Θεό. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού ὡς σκοπό τῆς ὑπάρξεώς τους θέτουν τίς στιγµιαῖες ἀπολαύσεις αὐτῆς τῆς ζωῆς. Σύνθηµά τους ἔχουν «φάγωµεν, πίωµεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκοµεν». Συνέπεια τῆς ζωῆς αὐτῆς εἶναι ὁ κοµπασµός, ἡ αὐτο­διαφήµιση, ἡ αὐτοπροβολή. Ἡ µόδα, ἔπειτα, µέ τούς ἐξωφρενισµούς της, πού καταντᾶ µόνιµη φροντίδα τους. Πρότυπά τους καί ἰνδάλµατά τους ἔχουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί τά πρόσωπα τῆς ξεπεσµένης κοινωνίας καί τούς ἀστέρες τῆς ὀθόνης. Ἐπιζητοῦν συνεχῶς τήν µαταίαν δόξαν, τούς φθηνούς ἐπαίνους, τά κολακευτικά χειροκροτήµατα. 

Γι’ αὐτούς οὔτε Θεός ὑπάρχει, οὔτε ἰδανικά, οὔτε ἠθικοί φραγµοί. Ἤ, µᾶλλον, Θεός τους εἶναι ἡ «κοιλία, τό χρῆµα, ἡ γλυκειά ζωή», ὅπως τήν ὀνοµάζουν σήµερα. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί χρησιµοποιοῦν τήν εἰρωνεία γιά τούς Χριστιανούς. Εἰρω­νεύονται τόν νέο ἤ τή νέα, διότι µελετᾶ θρησκευτικά βιβλία ἤ διότι πηγαίνει στό Κατηχητικό. Εἰρωνεύονται τόν τίµιο καί εὐσυνείδητο ἐργάτη ἤ ὑπάλληλο, διότι δέν καταδέχεται νά λερώσει τά χέρια του µέ τήν ἀδικία, νά πλουτίσει ἄκοπα καί ἄδικα. Εἰρωνεύονται τόν οἰκογενειάρχη, διότι κρατάει τήν οἰκογένειά του σέ ἀτµόσφαιρα ἱερή καί πειθαρχηµένη. Καί, γενικά, εἰρωνεύονται τίς Χριστιανικές ἰδέες καί ἀντιλήψεις, ὡς πράγµατα παιδαριώδη, ἀναχρονιστικά, κατώτερα τοῦ λογικοῦ δηµιουργήµατος. Ἡ στάση καί συµπεριφορά αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ἐπηρεάζει τούς Χριστιανούς σέ σηµεῖο, ὥστε δειλιάζουν νά ὁµολογήσουν τόν Χριστό καί τήν Ἀλήθειά Του. Ἀποφεύγουν νά παρουσιάζονται ὅτι θρησκεύουν. Μέ ἀποτέλεσµα νά «συσχηµατίζονται» πρός τίς ἀπαιτήσεις τους. Νά γίνονται πιστοί καί ἄπιστοι, θρῆσκοι καί ἄθρησκοι, ἠθικοί καί ἀνήθικοι. Καί νοµίζουν, ἔτσι, ὅτι µποροῦν νά τά ἔχουν καλά καί µέ τόν Χριστό καί µέ τόν κόσµο, ἀνώδυνα καί µέ τό ἀζηµίωτο. Καί καταντοῦν οἱ δυστυχεῖς ἀλλοπρόσαλλοι ἄνθρωποι. Ἠµπορεῖ τούς χριστιανούς αὐτούς νά τούς ἀναγνωρίσει ὁ Χριστός ὡς δικούς Του; Ἀσφαλῶς ὄχι. Γι’ αὐτό διακηρύττει:

«Ὅς ἄν ἐπαισχυνθῇ µε καί τούς ἐµούς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ µοιχαλίδι καί ἁµαρτωλῷ καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν».

Τί χρειάζεται γιά νά ἀποφευχθεῖ ὁ ἐπηρεασµός αὐτός;

1. Νά κόψωµε τούς δεσµούς. Ποιούς δεσµούς; Τούς δεσµούς µέ τόν κόσµο, µέ τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσµου. Δέν καλούµαστε νά πάρουµε τά βουνά καί τά ὄρη καί νά γίνουµε ἀσκητές καί ἐρηµῖτες. Μέσα στόν κόσµο θά µείνουµε, ἀλλά δέν θά συµµορφούµαστε µέ τό πνεῦµα τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσµου. «Ἐξέλθετε ἐκ µέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου µή ἅπτεσθε» (Β’ Κορ. στ’  17). Δηλαδή µή πλησιάζετε τούς παραστρατηµένους ἀνθρώπους. Μή τούς χαρίζετε τή φιλία σας. Σταθῆτε µακρυά ἀπό αὐτούς. Διότι «ἐάν τις ἀγαπᾶ τόν κόσµον οὐκ ἔστι ἡ ἀγάπη τοῦ πατρός ἐν αὐτῷ» (Α’ Ιωάν. β’ 15). Ἐάν κανείς ἀγαπᾶ τόν κόσµο, ἡ πρός τόν Θεόν ἀγάπη δέν ὑπάρχει µέσα του. Γι’ αὐτό «µή ἀγαπᾶτε τόν κόσµον, µηδέ τά ἐν τῷ κόσµῳ» (Α’ Ἰωαν. β’ 15). Μή ἀγαπᾶτε τόν µάταιο καί µακριά τοῦ Θεοῦ εὑρισκόµενο κόσµο, οὔτε τίς ἀπολαύσεις πού προσφέρει ὁ κόσµος, πού ἀποχωρίζουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό. Διότι ὁ Θεός καί ὁ κόσµος εἶναι δυό πράγµατα ἀσυµβίβαστα. Μᾶς τό λέει καθαρά ὁ θεῖος Ἱάκωβος «οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσµου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; Ὅστις ἄν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσµου ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται» (Ἰακ. δ’ 4). Ἐκεῖνος πού θά θελήσει νά εἶναι φίλος τοῦ κόσµου δηλ. τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσµου, πού δέν φοβοῦνται καί δέν σέβονται τόν Θεό, θά γίνει ἐχθρός τοῦ Θεοῦ. Ποιός ἀπό µᾶς θά θελήσει νά γίνει ἐχθρός τοῦ Ἁγίου Θεοῦ; Ἀσφαλῶς κανείς. Χρειάζεται, ὅµως, νά λάβουµε τήν ἀπόφαση νά ἐξέλθουµε ἀπό τόν κόσµο. Ἄνθρωποι τοῦ κόσµου εἶναι δυνατόν νά εἶναι ἡ µητέρα µας, ὁ πατέρας µας, τό παιδί µας, ἡ κόρη µας, ὁ σύζυγος ἤ ἡ σύζυγος, ὁ ἀδελφός ἤ ἡ ἀδελφή µας, ὁ παιδικός µας φίλος. Ἀφοῦ, ὅµως, τό ζητεῖ ὁ Θεός θά πρέπει νά τό κάνουµε. Ἔτσι θά παύσουµε νά ἐπηρεαζόµαστε ἀπό τήν νοοτροπία, τά φρονήµατα τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσµου.Φθάνει αὐτό; Ὄχι. Χρειάζεται συγχρόνως:

2. Νά ἀγαπήσουµε τόν Χριστό. Γιατί εἶναι ἀδύνατον νά συγκινού­µαστε ἀπό τήν κοσµική ζωή καί ταὐτόχρονα νά ἀγαποῦµε τόν Χριστό. Ὅσο ὑπερισχύει µέσα µας ἡ ἀγάπη πρός τόν κόσµο, τόσο ἀτονεῖ ἡ ἀγάπη µας πρός τόν Χριστό. Ἀπεναντίας, ὅταν ἡ καρδιά µας φλέγεται καί πυρπολεῖται ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Χριστό, εἶναι ἀδύνατον νά µᾶς συγκινήσουν οἱ ψευτοχαρές τοῦ κόσµου. Κοιτάξατε τόν ἀπ. Παῦλο. Ἐπειδή ἀγαποῦσε τόν Κύριο µέ ὅλη του τήν καρδιά, ἔµεινε ἐντελῶς ἀπρόσβλη­τος ἀπό τό ἰσχυρό εἰδωλολατρικό πνεῦµα τῆς ἐποχῆς Του. Ἡ ἀγάπη του πρός τόν Χριστό τόν ἔκανε νά θεωρεῖ τίς ἀπολαύσεις, τήν δόξα καί τίς τιµές, πού τοῦ πρόσφερε ὁ κόσµος, «ὡς σκύβαλα», ὡς σκουπίδια, ἄξια κάθε περιφρονήσεως. Στό ἐσωτερικό του δέν ὑπῆρχε καθόλου χῶρος γιά πρόσωπα καί καταστάσεις ἄλλες ἐκτός ἀπό τόν Χριστό. Ὅσες ψυχές κατορθώνουν ὁλόψυχα νά ἀγαπήσουν τόν Χριστό, αὐτές οἱ ψυχές καί Τόν ὁµολογοῦν. Ὅπου σταθοῦν καί ὅπου βρεθοῦν διακηρύσσουν µέ σύνεση καί ἀκρίβεια τήν ἀλήθειά Του. Ἡ ὁµολογία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν λόγων Του ἔρχεται ώς φυσικό ἐπακόλουθο. Διότι «ἐκ τοῦ περισσεύµατος τῆς καρδίας τό στόµα λαλεῖ» (Ματθ. ιβ’ 34). Αὐτή εἶναι ἡ θεραπεία τῆς ντροπῆς τῆς ὁµολογίας τοῦ Χριστοῦ καί τῶν λόγων Του.

«Ὅς ἄν ἐπαισχυνθῇ µε καί τούς ἐµούς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ µοιχαλίδι καί ἁµαρτωλῷ, καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν».

Ἡ ἀπό µέρους τοῦ Χριστοῦ ἀποκήρυξή µας κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του ἐφ’ ὅσον θά ἐξακολουθήσουµε νά ντρεπόµαστε νά Τόν ὁµολογοῦµε, θά πρέπει ἰδιαίτερα νά µᾶς ἀπασχολήσει. Διότι πρόκειται γιά τήν αἰώνια ἀπώλεια τῆς ψυχῆς µας. Θά εἶναι τροµερό. Νά θυσιάζει στόν Σταυρό τόν Ἑαυτό Του ὁ Κύριος καί νά µᾶς προειδοποιεῖ κατ’ ἐπανάληψη, ὅπως τήν Κυριακή Γ΄ Νηστειῶν µέ τήν Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ Του, ὅτι ἀπαιτεῖται ἀπό µέρους µας ὁµολογία τοῦ ὀνόµατός Του καί τῶν λόγων Του καί ἐµεῖς νά ἀδιαφοροῦµε! Καιρός νά ἀνανήψωµε. Νά ἀποµακρύνοµε τόν ἑαυτό µας ἀπό τό κοσµικό πνεῦµα. Νά ἀγαπήσουµε Τόν Σταυρωθέντα γιά µᾶς Κύριο µέ ὅλη µας τήν καρδιά. Ὁπότε καί ἐµεῖς θά ὁµολογοῦµε παντοῦ καί πάντοτε µέ θάρρος καί παρρησία τόν Χριστό καί τήν ἀλήθειά Του. Καί Ἐκεῖνος θά µᾶς ἀναγνωρίσει δικούς Του ὀπαδούς, ἄξιους νά κληρονοµήσουµε τήν αἰωνία δόξαν τῆς Βασιλείας Του.

                Ἀρχιµ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης

          τ. Ἱεροκήρυκας Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν

          «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀπρίλιος 2013

                                                 Ἀρ. Τεύχους 128

πηγή