Ο Σατανισμός στην Eλλάδα.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Στο βιβλίο του γνωστού αντιαιρετικού συγγραφέα, πατρός Αντ. Αλεβιζόπουλου, διαβάζουμε τη συνέντευξη ενός πρώην Σατανιστή.

 

Από εκεί μεταξύ άλλων μαθαίνουμε ότι για να αλιεύσουν νέες ψυχές οι κεφαλές των σατανιστών υπόσχωνται πλούτη και δόξα. Κατά το νεαρό αυτό, διάφορες σχολές γιόγκα, φθάνουν τους μυημένους στο σημείο του υπνωτισμού, κι από εκεί σιγά σιγά ξεκινά το αποκρυφιστικό “ταξίδι”. Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο γνωστές σατανικές ομάδες- τάγματα: “του Ναού της Ανατολής” και “τού Ήλιου”. Το τελευταίο υπάγεται στη μεγάλη μαύρη εκκλησία. Ηγέτης της ελληνικής οργάνωσης ήταν Άγγλος, μέλος της Μαύρης Εκκλησίας της Αγγλίας. Η οργάνωση έκανε συχνά θυσίες ζώων. Συχνά οι τελετές τους συμπεριελάμβαναν και σεξουαλική μαγεία.

 

Κοινή στόχευση των διαφόρων τελετών ήταν η “ενδυνάμωση”, πνευματική και σωματική, των μελών. Συχνά στις οργιώδεις αυτές τελετές γινόταν και θυσία της παρθενίας μιας κοπέλας. Ακόμη, για να γίνει κανείς μέλος της σατανιστικής αυτής σέχτας έπρεπε να υπογράψει δυο συμβόλαια. Το πρώτο ήταν η παράδοση της πίστης και το δεύτερο η παράδοση της ψυχής, και τα δύο στο Σατανά, φυσικά. Ο υπογράφων έπρεπε να πετάξει κάθε τι χριστιανικό από πάνω του, να μισεί τους Χριστιανούς, ενώ έπρεπε ακόμη, να εξευτελίσει ιερά και όσια, εικόνες, βιβλία, το σταυρό τον ίδιο!

 

Σύμφωνα με την ίδια συνέντευξη, το σώμα δινόταν στο σατανά με ακόλαστες πράξεις, συνήθως ομαδικές. Ο ίδιος είχε ακούσει για ανθρωποθυσίες βρεφών. Μάλιστα, για το σκοπό αυτό βρίσκαν κοπέλες, πού “εξαφανιζόταν”, ενώ ττις πήγαιναν σε κάποιο σπίτι. Αυτές ήταν είτε όχι πολύ καλά στα μυαλά τους, είτε τις πληρώναν αρκετά μεγάλο ποσό κάνοντάς τες πλύση εγκεφάλου και τις πρόσεχαν με δικούς τους γιατρούς. Εκείνες γεννούσαν τα μωρά, τα οποία θυσιάζονταν, είτε αγόρια ήταν είτε κορίτσια. Προτιμούσαν κορίτσια, γιατί το αίμα τους είναι “καλύτερο”! Ο πρώην αυτός σατανιστής ήπιε ο ίδιος σε δισκοπότηρο αίμα ανθρώπου με το οποίο λούσαν μια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε συμμετάσχει σε όργαστική “τελετή”. Τότε ήταν που ο ίδιος “είδε” τον ίδιο το σατανά. Από ένα σημείο και έπειτα ο σατανάς μπαίνει στο υποσυνείδητο των πιστών. Συχνά είναι τα “τάματα” στο σατανά: όταν κάποιος ζητάει κάτι από το δαίμονα, του υπόσχεται κάτι ανάλογο. Αν θέλουν περιουσία, μαγική δύναμη, τότε υπόσχονται θυσία. Αλλά όταν κάποιος ζητήσει να επιβάλλεται στους άλλους, αυτό που θα προσφέρει είναι η θυσία άνθρωπου, συνήθως κοριτσιού. Ο διάβολος ζηλεύει τους νέους ανθρώπους. Από την άλλη, είναι γνωστές οι ευαισθησίες των νέων για δύναμη και δόξα, καθώς και οι ανησυχίες τους για κάθε τι το υπερφυσικό και μεταφυσικό. Αυτό ακριβώς, σε συνδυασμό με απειρία και αδύνατη προαίρεσή, εκμεταλλεύεται ο Σατανισμός. Ο μετανοημένος σατανιστής αναφέρθηκε ακόμη σε αυτοκτονίες ανθρώπων που ήθελαν να ξεφύγουν. Η αιτία είναι ότι οι σατανιστές τους ελέγχουν, διότι κάθε μέλος κάνει από την αρχή μια εξομολόγηση, για πράγματα που κανείς άλλος δεν ξέρει. Έτσι ο καθένας ελέγχεται καλύτερα και, μην ξέροντας πού να καταφύγει όταν μεταμεληθεί, οδηγείται στην απόγνωση και την αυτοκτονία. Οι χώροι συνάντησης έχουν πάντα βωμό και πεντάλφα, ενώ ο καθένας φέρνει και από ένα διαφορετικό σύμβολο. Οι τελετουργίες ξεκινούν με ύμνο στο σατανά και έπειτα η κοπέλα που παίζει το ρόλο της αρχιιέρειας γδύνεται. Έτσι δείχνουν οι “πιστοί” στον Σατανά ότι τον δεχονται και του προσφέρουν τη γυναίκα, να κάνει έρωτα δηλαδή μαζί της. Βεβαίως το τελευταίο γίνεται μέσω του αρχιερέως, που συμβολίζει το γιο του σατανά. Όταν, όμως, εορτάζονται στον κόσμο οι μεγάλες εορτές της Χριστιανοσύνης, τότε έρχονται όλοι οι άνδρες σε επαφή μ' αυτή την κοπέλα. Με λίγα λόγια οι σατανιστές λένε τότε: “Χριστέ, λες ότι υπάρχεις, άλλα κοίταξε κι από δώ, υπάρχω και γώ, την ημέρα πού εσύ γιορτάζεις εγώ κερδίζω”.

 

ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ: Ο προσηλυτισμός ενός άνδρα γίνεται συνήθως από κοπέλα, ενώ αντίστοιχα μιας γυναίκας από άνδρα. Ο νέος που έδωσε τη συνέντευξη στο π. Αντώνιο αναφέρθηκε στον τρόπο που αυτός πλησίαζε κορίτσια. Η πρώτη γνωριμία άρχισε με το ρίξιμο τράπουλας ταρώ, ενώ εν συνεχεία μιλούσε στις κοπέλες για τη λευκή μαγεία και ότι ο ίδιος ασχολούνταν μ' αυτή. Σιγά-σιγά η νέα γνωριμία αρχίζει να δείχνει, συνήθως, ενδιαφέρον και τα πράγματα οδηγούνται στην επίκληση πνευμάτων. Ακολουθούν τα δωράκια με χρυσαφικά, βόλτες. Πείθουν τις κοπέλες ότι πάνε για σοβαρό σκοπό, ότι έχουνε ένα πιστεύω και ότι ό Σατανάς θα βοηθά για όλη τους τη ζωή. Έπειτα ακολουθεί το συμβόλαιο με το σατανά: “Μεγάλε Σατανά., εγώ ο τάδε, αυτή τη στιγμή με το αίμα μου ορκίζομαι σε σένα και παραδίδω την ψυχή μου, παραδίδω το σώμα μου, αλλά ζητώ από σένα...”, και προθέτει το κάθε νέο μέλος το αίτημά του. Αυτό συνήθως γίνεται Δευτέρα ή Παρασκευή βράδυ, ακόμη και μέσα σε εκκλησία ή σε σταυροδρόμι ή, συνήθως, στο νεκροταφείο. Μαζί με τα ταξίματα είναι και το πάτημα του σταυρού ή της αγίας Γραφής. Αν είναι άνδρας ο προσύλητος, υφίσταται ανηλεές μαστίγωμα από τον ιερέα και όσους άλλους οπαδούς της αιρέσεως παρίστανται. Αν είναι γυναίκα, τότε προσφέρεται σε όλους τους παρόντες.

 

Οι ιερείς της αιρέσεως, εκτελούν γάμους των πιστών τους, που μετατρέπονται σε απερίγραπτο όργιο. Ο ίδιος νεαρός απομακρύνθηκε από τους σατανιστές, αλλά ακόμη μέσα του νιώθει παράξενα. Ας δούμε τι λέει σχετικά: “Είναι φορές, που νοιώθω οτι πάντα ο Σατανάς είναι δίπλα μου και θέλει κάτι να μου κάνει. Παρ' όλο πού πίστευα σ' αυτόν, πάντα κάτι με κρατούσε κι έλεγα ότι, παρ' όλο πού είμαι δικός του, θα μού την κάνει τη ζημιά. Στην πνευματική τρομοκρατία στηρίζονται οι σατανολάτρες. Αυτό φοβούνται πολλά παιδιά. (...) όταν κάποιος μπει εκεί μέσα, από όλα αυτά πού γίνονται, μπαίνει στο υποσυνείδητό του ότι βλέπει το Σατανά, ότι βλέπει τα πνεύματα και κάθε στιγμή πού πάει να σκεφθεί κάτι χριστιανικό, για το Χριστό, τότε έρχονται οι εφιάλτες και βλέπει ότι κάποιο πνεύμα τον παρακολουθεί.”

 

“ΠΙΣΤΕΥΩ” ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ: Ο Αρχιερέας των Σατανιστών Άντον Λαβέϋ, που έφερε τον τίτλο: «Μέγας Μάγιστρος και αρχιεπιστολεύς της Ύπατης Επιγείου Αρχής τού Σατανά», είχε δηλώσει προσδιορίζοντας της αρχές της θρησκείας του: «Οι αρχές του Σατανισμού περιέχονται στο: «Ζω, άρα οφείλω να δράσω». Ήμαστε εδώ και δεν κοιτάμε πέρα από τούτη τη ζωή. Εάν υπάρχει ζωή μετά θάνατον, το κατά πόσον αυτή είναι προσιτή για τον καθένα εξαρτάται από τη δραστηριότητα και τον τρόπο της ζωής του προτού πεθάνει κι από τίποτε άλλο(!) Σαν σατανιστής πρέπει να είσαι απλώς ζωώδης άνθρωπος. Να υποτάσσεται στις ορέξεις σου. Να μισείς τους εχθρούς σου μ’ όλη σου την καρδιά. Αν κανένας σε χτυπήσει, σύντριψέ τον... Ευλογημένοι οι δυνατοί, καταραμένοι οι αδύνατοι. Ευλογημένοι οι ισχυροί, καταραμένοι οι ανίσχυροι. Ευλογημένοι οι τολμηροί, καταραμένοι οι ταπεινοί. Ευλογημένοι οι αλύγιστοι καταραμένοι οι φτωχοί στο πνεύμα. Ευλογημένος ο υλικός κόσμος, καταραμένος ο πνευματικός. Ό,τι κηρύττουμε είναι αυτό που πράττουν οι περισσότεροι Αμερικανοί, είτε το αποκαλούν Σατανισμό είτε όχι. Είμαστε οι νέοι συντηρητικοί.(!)» (Εφημ. «Daily Telegraph, 1966). Σήμερα, στην επίσημη ιστοσελίδα της “εκκλησίας του σατανά” (ΗΠΑ), διαβάζουμε μεταξύ άλλων, ότι η οργάνωση ιδρύθηκε στις 30/4/1966 από τον Anton Szandor LaVey. Ότι για τους πιστούς του σατανισμού ο Σατανάς είναι το σύμβολο “που ταιριάζει καλύτερα η φύση μας, που είναι σαρκική.

 

Εκπροσωπεί υπερηφάνεια, ελευθερία, ατομικισμό”. Ακόμη δηλώνεται πως ο άνθρωπος, με τη χρήση του εγκεφάλου, εφηύρε όλους τους θεούς. “Δεδομένου ότι η Σατανιστής κατανοεί ότι όλοι οι Θεοί είναι μυθοπλασία, αντί της κάμψης στο γόνατο στη λατρεία των μύθων, ο ίδιος τοποθετεί στο κέντρο το δικό του υποκειμενικό σύμπαν. Εμείς οι σατανιστές μπορούμε να προσφέρουμε αγάπη σε εκείνους που το αξίζουν και την οργή μας σε εκείνους που προσπαθούν να μας προκαλέσουν.” Παρ' όλα αυτά αντιλαμβάνονται ότι ο σατανισμός δεν μπορεί να γίνει λατρεία των πολλών διότι: “αφού θεωρούμε ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό των ειδών μας έχει νοημοσύνη, προσήλωση στο λόγο, και αυτο-πειθαρχία για να χειριστεί την προοπτική μας”!! Ο πρόλογος στη ιστοσελίδα της σατανοεκκλησίας καταλήγει: “Σήμερα, συνεχίζουμε να διατηρούμε την κληρονομιά μας με βάση τη σταθερή βάση που δημιουργήθηκε από τον Anton LaVey, και που ορίζεται στα γραπτά, τις ηχογραφήσεις και τα βίντεο του”. Το κείμενο υπογράφεται από τον “Μάγο του Gilmore”.

 

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου,

 

Δασκάλου– συγγραφέα

πηγή/Αντιγραφή

ΚΙΝΔΥΝΟΣ- ΘΑΝΑΤΟΣ Η ΑΜΕΛΕΙΑ +Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνος

 Η ΑΜΕΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΑΛΛΟΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ
ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΗΤΑΙ ΠΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ  ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΚΑΤΑΝΤΟΥΝ ΜΑΣΟΝΟΙ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ

ΠΩΣ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ Η ΑΜΕΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Σε συγκέντρωση ιεραποστολικών προσώπων στη Φλώρινα, στις  13-3-1978

1.     Στον εκκλησιασμό

• Τώρα τελευταία δεν πάνε πολλοί χριστιανοί στην εκκλησία και δικαιολογούνται ότι ακούνε από το ραδιόφωνο. Αυτό κατά βάθος είναι μια οκνηρία. Γιατί για να πάει ο άλλος στην εκκλησία χρειάζεται κάποιος κόπος, να σηκωθεί, να πλυθεί, να ντυθεί, να χτενιστεί, να σταθεί μια δυο ώρες στη Θεία Λειτουργία. Ένας κόπος είναι και η οκνηρία του η πνευματική, μολονότι δεν είναι άπιστος, τον κάνει να μην αγαπά τον εκκλησιασμό.

2.     Στην προσευχή

• Ξέρουμε όλοι ότι η προσευχή είναι μια συνομιλία με το Θεό, όμως δεν την αγαπούμε. Όταν κάποιο εξέχον πρόσωπο μας ορίσει κάποια συνάντηση, προσπαθούμε να είμαστε συνεπείς. Αν σ’ εκεινες τις συναντήσεις έχουμε συνέπεια, πόσο μάλλον πρέπει να είμεθα συνεπείς στη συνάντησή μας και στη συνομιλία μας με το Θεό. Η ψυχή που αγαπά τον Θεό είναι επίμελής στην προσευχή.

3.     Αμέλεια δείχνουμε και στημελέτη της Αγίας Γραφής

• Είδατε τι λέει ο απόστολος Πέτρος; «Ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ λογικὸν γάλα ἐπιποθήσατε, ἵνα αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν». Να αγαπήσουμε, λέει, την Αγία Γραφή και να έχουμε επιθυμία να τη μελετάμε, όπως το βρέφος επιθυμεί να πιεί το γάλα της μάνας του.

4.     Αμέλεια στην εξομολόγηση

• Αναβάλλουμε συνεχώς.

5.     Αμέλεια στη Θεία Κοινωνία

• Δεν κοινωνούμε με τόσο προθυμία και ζήλο, όσο έπρεπε να έχουμε.

6.     Αμέλεια στην ιεραποστολή

• Δεν προσπαθούμε να κερδίσουμε και άλλες ψυχές στο Χριστό. Όχι τόσο δια του λόγου, αλλά δια του παραδείγματός μας.

Σε μια εποχή δραστηριότητος έχουμε στα πνευματικά αμέλεια συνεχή, οκνηρία και ύπνο, λες και μας τσίμπησε όλους η μύγα τσετσέ της Αφρικής. Τα όμορφα τροπάρια της Εκκλησίας μας προσπαθούν να εκτινάξουν την αμέλεια. Ένα απ’ αυτά λέει «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; Τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι».
Την αμέλεια, που έρχεται σ’ όλους τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, πρέπει να καταπολεμήσουμε. Μεγάλα πνεύματα κινδύνεψαν να πέσουν σ’ αυτήν. Ακόμα και ο προφήτης Ηλίας. «Πάρε με» είπε στο Θεό «δεν θέλω να ζω. Δεν υπάρχουν αφτιά για ν’ ακούσουν. Έμεινα μόνος». Και ο Θεός του απάντησε «Τι είναι αυτά που λες, Ηλία; Σε τι ακηδία και πένθος έφτασες; Ρίξε μια ματιά γύρω σου και θα δεις 7 χιλιάδες ψυχές είναι που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ».
Ο δαίμων της αμελείας πολεμεί πολύ τον άνθρωπο. Θέλει να βρίσκεται σε κατάσταση οκνηρίας, για να μην σωθεί. Αυτή η αμέλεια τιμωρείται από το Θεό. Και η τιμωρία αυτή εικονίζεται στην παραβολή των πέντε μωρών παρθένων. Αυτές δεν κάνανε σε κανέναν άνθρωπο κακό. Μόνο που ήταν αμελείς. Όταν είδαν ότι το λάδι τους τελείωνε, δεν πήγαν εγκαίρως στον έμπορο για ν’ αγοράσουν. Αδιαφόρησαν, αμέλησαν, δεν κουράστηκαν. «Ε» θα είπαν «όταν τελειώσει, θα ψάξουμε και θα βρούμε». Ξέρετε πώς έκαναν αυτές. Σαν τον οδηγό που είναι αμελής. Όταν κάνει μακρινό ταξίδι δεν φροντίζει να ανεφοδιαστεί με βενζίνη και μένει στου δρόμου τα μισά. Αυτό κάνουμε κι εμείς. Ενώ έχουμε να κάνουμε μακρινό ταξίδι και να διανύσουμε δρόμο μακρύ, δεν ανεφοδιαζόμαστε με πνευματικά αγαθά, με τα Μυστήρια της Εκκλησίας και με την προσευχή, για να συνεχίσουμε το δρόμο.
Η αμέλεια είναι το μεγαλύτερο όπλο του διαβόλου. Δημιουργεί πολλά θύματα, γι’ αυτό πρέπει να την πολεμήσουμε εγκαίρως. Να είμαστε δραστήριοι όχι μόνο στον υλικό τομέα αλλά και στον πνευματικό. Γιατί, τι το όφελος να είμαστε εργατικοί στα υλικά και οκνηροί στα πνευματικά; Ο σατανάς με την αμέλεια προσπαθεί να κερδίσει έδαφος. Δημιουργεί μιαν υποτονία στον άνθρωπο. Τον κάνει να αδιαφορεί για όλα τα πνευματικά και τον οδηγεί σε μια νέκρωση πνευματική. Τον κάνει νεκρό άταφο και άχρηστο για κάθε πνευματικό αγώνα. Γι’ αυτό χρειάζεται πολύ προσοχή, προσευχή και αγώνα.
Λένει ότι κάποτε ο διάβολος κάλεσε τα όργανά του, κάλεσε τους πράκτορές του, που εργάζονταν πάνω στη γη και ζήτησε να μάθει τα αποτελέσματα των εργασιών τους. Παρουσιάστηκε ο πρώτος δαίμων και είπε «Σ’ έναν όμιλο χριστιανών, που περνούσε κάποιο ερημικό μέρος τραγουδώντας και ψάλλοντας, ξεσήκωσα τα λιοντάρια και τις τίγρεις και τους κατεσπάραξαν. Τώρα, τα κόκκαλά τους βρίσκονται κατάσπαρτα στην έρημο». «Δεν έκανες τίποτε» του είπε θυμωμένα ο αρχηγός του. «Τι καυχάσαι, που εξήγειρες τα θηρία εναντίον του σώματος των χριστιανών, αφού οι ψυχές τους σώθηκαν και πήγαν στον παράδεισο;». Ο δεύτερος δαίμων παρουσιάστηκε και είπε «Ταξίδευε ένα καράβι σ’ ένα μεγάλο ωκεανό. Κι είχε μέσα φλογερούς χριστιανούς και ιεραποστόλους. Ξεσήκωσα τότε μεγάλη φουρτούνα εναντίον τους και πάει, χάθηκε το καράβι. Πνίγηκαν όλοι». «Δεν κατόρθωσες τίποτε» είπε ο διάβολος «Έπνιξες τα σώματά τους, αλλά οι ψυχές τους σώθηκαν και έφυγαν από κοντά μας». Παρουσιάστηκε και ο τρίτος δαίμων και είπε «Εγώ δεν ξεσήκωσα ούτε θηρία ούτε κύματα εναντίον των χριστιανών, αλλά έκανα κάτι άλλο. Υπήρχε μια εκλεκτή ψυχή, που αγαπούσε το Θεό, προσευχόταν, μελετούσε την Αγία Γραφή, προσπαθούσε να σώσει και άλλες ψυχές. Εγώ χρόνια προσπαθούσα να τη ρίξω στην αμέλεια, να την κάνω να κουραστεί και ν΄ αδιαφορήσει και να πει «Φτάνει πια. Βαρέθηκα. Δεν χρειάζεται άλλος αγώνας». Πέρασαν δέκα χρόνια και το κατόρθωσα. Αυτή τη στιγμή την έκανα δική μου και βρίσκεται κάτω από την εξουσία μου». Ενθουσιάστηκε ο σατανάς με το κατόρθωμα αυτού του διαβόλου και του έδωσε το βραβείο. «Μπράβο» του είπε «εσύ πέτυχες το πιο μεγάλο κατόρθωμα». Χρειάζεται υπομονή, εργατικότητα, αύξηση καθημερινή του ζήλου μας, προσοχή και αγώνα συνεχή, για να μη μας καταλάβει η πνευματική τεμπελιά και έρθει ο πνευματικός θάνατος της ψυχής μας.
Για την πνευματικότητα, που πρέπει να αναπτύξουμε, υπάρχει κι ένα άλλο παράδειγμα πιο ωραίο απ’ αυτό που σας είπα. Κάποτε ήταν τρεις εκλεκτοί νέοι. Διακρίνονταν για το ζήλο, την ανδρεία και την εργατικότητά τους. Υπηρετούσαν στο στράτευμα και πολλές φορές παρασημοφορήθηκαν για την ανδρεία τους από το βασιλιά. Μια μέρα αυτοί οι νέοι μπήκαν σ’ ένα πανέμορφο και αρωματώδες δάσος. Ήταν άνοιξη, τα πουλιά κελαηδούσαν και αυτοί μαγεμένοι από την ομορφιά, προχωρούσαν δυο τρεις μέρες χωρίς να μιλούν καθόλου, μόνο θαύμαζαν την όμορφη φύση. Ὀταν βγήκαν από το δάσος, αναστέναξαν και είπαν «Τι κρίμα που τελείωσε τόσο γρήγορα το ωραίο αυτό δάσος». Και ρώτησε ο ένας τον άλλο τι αισθανόταν και τι σκεφτόταν, όταν περνούσαν αμίλητοι τ’ όμορφο δάσος. Και οι τρεις το ίδιο είπαν. «Αν το δάσος είναι τόσο ωραίο, πόσο ωραιότερος θα είναι ο Παράδεισος;».
Αποφάσισαν τότε και οι τρεις να ξαναμπούν σ’ ένα άλλο όμορφο δάσος. Ποιο; Να μπουν σε κάποια μοναχική ή ιεραποστολική αδελφότητα. Να αναπνέουν τον καθαρό αέρα της πίστεως. Ν’ ακούν τα όμορφα τραγούδια, να συνομιλούν με το Θεό διά της προσευχής και να ευχαριστιούνται μέσα σ’ αυτόν το μικρό παράδεισο, μέχρι να τους αξιώσει ο Θεός να φτάσουν στο μεγάλο Παράδεισο του Θεού. Μια αδελφότητα είναι ένας μικρός παράδεισος. Άλλο εμείς αν δεν το εκτιμούμε.
Οι τρεις, λοιπόν, στρατιώτες έφυγαν από το στρατό και βρήκαν μια αδελφότητα και δούλευαν εκεί. Πέρασαν 3 -4 χρόνια και νάτος ο δαίμονας, όχι της φυλαργυρίας ή της πλεονεξίας ή της λαιμαργίας αλλά της αμέλειας. Και τους ψιθύρισε στο αφτί. «Ε, τι κάνετε κάθε μέρα. ‘Πάτερ ημών’, προσευχές, καμπάνες, Γραφές. Δεν βαρεθήκατε ακόμα; Αφήστε τα αυτά. Τσάμπα κουράζεστε». Και κατόρθωσε ο δαίμονας της αμέλειας να κερδίσει τους δύο. Και αποφάσισαν να φύγουν από την αδελφότητα και να πάνε μέσα στον κόσμο, μέσα στη σαχάρα του βίου. Αλλά πριν φύγουν, θεώρησαν σωστό να το πουν στον τρίτο, το μεγαλύτερο, που τον σέβονταν ιδιαιτέρως και του πρότειναν να πάει μαζί τους.
Μόλις το άκουσε ο τρίτος φίλος τους, απόρησε. «Φεύγετε» τους είπε «απ’ αυτό τον όμορφο παράδεισο;». «Ναι» είπαν «δεν μπορούμε να παραμείνουμε άλλο εδώ, γιατί δεν έχουμε καμιά χαρά. Τα βαρεθήκαμε όλα. Δεν μας κάνουν εντύπωση ούτε οι προσευχές ούτε το Ευαγγέλιο ούτε η συντροφιά. Ζούμε σε μια σαχάρα. Καλύτερα να φύγουμε απ’ εδώ, γιατί κολαζόμαστε. Να πάμε στον κόσμο να παντρευτούμε, να κάνουμε οικογένειες και να χαρούμε λίγο τη ζωή».
Αναστέναξε ο καλός φίλος και τους είπε: «Εγώ, αδέλφια μου, έχω μέσα μου χαρά και καθημερινά γίνεται μεγαλύτερη». «Πώς» του είπαν «εσύ έχεις χαρά εδώ, που εμείς έχουμε στενοχώρια και θέλουμε να πάρουμε τις βαλίτσες μας και να πάμε στον κόσμο;». «Έχω χαρά και αυξάνεί, γιατί καθημερινά διαβάζω τρία γράμματα». «Ποια γράμματα διαβάζεις» του είπαν «αφού εσύ δεν ξέρεις γράμματα».
«Από το πρωί, που θα βγει ο ήλιος, μέχρι να νυχτώσει, διαβάζω το μαύρο γράμμα και όσο το διαβάζω, τόσο κλαίω κι αισθάνομαι χαρά. Αυτό το γράμμα έχει μέσα τ’ αμαρτήματά μου. Τα αμαρτήματα που έκανα μικρός, μεγάλος, όταν ήμουν στρατιώτης. Τα θυμάμαι και κλαίω και ζητώ το έλεος του Θεού. Μαύρο γράμμα είναι η ώρα του θανάτου μου. Μαύρο γράμμα είναι η κόλαση. Αυτά τα βλέπω και τα διαβάζω και λέω να γλιτώσω από την καταστροφή τη μεγάλη. Να σώσω την ψυχή μου. Το δεύτερο γράμμα, που είναι κόκκινο, το διαβάζω τρεις ώρες τα μεσάνυχτα. Έχει τα Πάθη του Χριστού. Το Αίμα που έχυσε ο Χριστός για μένα και λέω ‘Αν ο Χριστός έχυσε το Αίμα Του για μένα, εγώ τι πρέπει να κάνω για τη δική μου σωτηρία;’ Και το τρίτο γράμμα, που είναι χρυσό, είναι ο Παράδεισος. Είναι το δάσος που περάσαμε. Εκείνον σκέπτομαι και λαχταρώ. Το πρώτο γράμμα είναι σκοτεινό, το δεύτερο είναι κόκκινο και το τρίτο χρυσό. Όταν τα σκέπτομαι αυτά τα γράμματα, πότε τ’ αμαρτήματά μου, πότε τι εστοίχισε η σωτηρία μου στον Χριστό, πότε τι μ’ επιφυλάσσει ο Κύριος στο μέλλον, συγκινούμαι και μένω σ’ αυτόν τον τόπο, για να βρω το έλεος του Θεού».
Έτσι, κατόρθωσε να τους κρατήσει και τους δύο και όταν έφυγαν από το κελί του ακούστηκε βρόντος, κρότος δυνατός, μούγκρισε ο σατανάς και έλεγε: «Αχ, κατορθώσατε και φύγατε από τα χέρια μου». Και μέσα στην αδελφότητα κινδύνευαν να χαθούν από την αμέλεια. Όσοι φεύγουν από τις αδελφότητες, δεν φεύγουν γιατί τους φταίει ο ένας ή ο άλλος, αυτά είναι προφάσεις, αλλά από αμέλεια. Αυτή εργάζεται σκληρά και διώχνει τη χαρά και το μεγαλείο από την ψυχή.
Ο αμελής είναι σκυθρωπός, ενώ ο επιμελής χαρούμενος. Ο επιμελής και αγωνιστής με την εργασία του αντιμετωπίζει και νικά τα προβλήματα και έχει τη χαρά των αγγέλων. Πολεμά χαμογελώντας, ενώ ο τεμπέλης και οκνηρός, έχει προσωρινή την ανάπαυση της σαρκός και μπορεί μεν να πει στην ψυχή του «Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου», αλλά δεν έχει μέσα του χαρά αλλά έλεγχο εσωτερικό και είναι δύσθυμος.
Εσείς πρέπει να λάμπετε από χαρά. Μέλισσες να είστε και όχι κηφήνες. «Ἐργάζεσθε» λέει η Αγία Γραφή «ἕως ἡμέρα εστί, ὅτι ἔρχεται νῦξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι». Άντε, κάτω στα νεκροταφεία, είναι χιλιάδες άνθρωποι, αλλά ουδείς πλέον εργάζεται. Η αμέλεια είναι τόσο φοβερή, μοιάζει με τους τερμίτες. Οι τερμίτες είναι μυρμήγκια μεγάλα της Αιγύπτου. Βρίσκονται κάτω στα ξύλινα υπόγεια των σπιτιών και τρώνε συνεχώς το θεμέλιο του σπιτιού, μέχρι που πέφτει η οικοδομή ολόκληρη.
Αυτό κάνει στην ψυχή μας η καταραμένη αμέλεια. Και βλέπεις μια κοπέλα, που είναι θερμή, είναι ζηλώτρια, δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για όλα, για την ψυχή της, για τη σωτηρία των άλλων και σιγά σιγά τη βλέπεις να αδιαφορεί. Και όταν τα μαλλιά της ασπρίσουν και γίνει 40, 50, 60 ετών, θέλει να πάει στον κόσμο, να παντρευτεί, για να βρει τη χαρά, που δεν τη βρήκε κοντά στο Χριστό. Μπουχτίζουν οι αμελείς ψυχές και φεύγουν από το Χριστό. Για να μη μας καταλάβει αυτός ο σατανάς της αμέλειας, που είναι φοβερός, ας δείξουμε μεγαλύτερο ζήλο σε όλα. Στην ανάγνωση της Αγίας Γραφής, στην προσευχή, στον πνευματικό αγώνα.
Ομολογώ και εγώ πολεμώ με το σατανά της αμέλειας, κάθε φορά που πάω να γράψω. Έχω γράψει 40 βιβλία με πάνω από 15 χιλιάδες σελίδες περιεχόμενο και μου λέει, να σαν να τον βλέπω, «Πάψε πια να γράφεις. Δεν βαρέθηκες;». Αυτό έπαθε κι ένας διάσημος ιεροκήρυκας. Ερχόταν ο δαίμων της απελπισίας και του έλεγε «Κατήχηση πας πάλι να κάνεις και διδασκαλία. Άστα αυτά. Δεν γίνεται τίποτε». Μια μέρα θύμωσε τόσο πολύ, που πήρε το καλαμάρι με το μελάνι και το πέταξε στον τοίχο λέγοντας «Σατανά της αμέλειας και αδιαφορίας, ξαφανίσου από μπροστά μου».
Δύο είναι φοβεροί δαίμονες στην ανθρώπινη ζωή. Ο ένας της αμέλειας και ο άλλος της απελπισίας. Συγγενεύουν αυτοί, ξαδέλφια είναι. Ο αμελής δεν κάνει τίποτε απολύτως. Κρύβει το τάλαντο, γίνεται άχρηστος και μετά τον καταλαμβάνει ο σατανάς της απελπισίας και τον αποτελειώνει. Αυτό έπαθε και ο Ιούδας. Δεν πρόσεχε τον εαυτό του, έπεσε στην αμέλεια και πρόδωσε το Χριστό και μετά οδηγήθηκε στην απελπισία και αυτοκτόνησε.
Εσείς, αφού με τη βοήθεια του Θεού αρχίσατε να τρέχετε το δρόμο της πιστεως, να εντείνετε τις δυνάμεις. Να κάνετε αυτό που κάνουν οι δρομείς. Τρέχουν συνεχώς, δεν κοιτάζουν ποτέ πίσω και όταν πλησιάζουν στο τέρμα, τρέχουν ακόμα περισσότερο. Κι εσείς το δρόμο αυτό της σωτηρίας, της παρθενίας, της ιεραποστολής, της αφοσιώσεως προς το Θεό που διαλέξατε, πρέπει να τρέχετε συνεχώς, χωρίς καμιά διακοπή. Πιστεύοντες και λέγοντες σαν το Μέγα Αντώνιο «Αυτή είναι η τελευταία μέρα της ζωής μου».
Υπάρχει ένα βιβλίο με τον τίτλο «Μόνο επτά ημέρες». Μιλά για κάποιον κοσμικό, αδιάφορο για τη σωτηρία του άνθρωπο. Άκουσε φωνή στον ύπνο του, το είδε στο όνειρό του ότι θα ζήσει μόνο επτά ημέρες. Το πίστεψε και άλλαξε, μόλις ξύπνησε, τελείως. Ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα. Η συμπεριφορά του απέναντι στη γυναίκα του, στα παιδιά του, στους συνεργάτες του, σ’ όλο το προσωπικό άλλαξε. Τον κοίταζαν όλοι με περιέργεια και με απορία, βλέποντας τον πρώτο αδιάφορο βίο με το δεύτερο μεγάλο ζήλο. Εκμεταλλευτόταν το κάθε λεπτό και προσπαθούσε αυτές τις ημέρες να κάνει ό,τι δεν έκανε σ’ όλη του τη ζωή. Διόρθωνε τα σφάλματα του παρελθόντος και πρόσεχε πολύ τον εαυτό του.
Και για μας ο χρόνος είναι μικρός, είναι λίγος – ιδιαίτερα σε μένα που είμαι γέροντας – και αυτόν το λίγο χρόνο πρέπει να τον εκμεταλλευτούμε. «Φείδου χρόνου» έλεγαν οι αρχαίοι. Εξετάστε τον εαυτό σας, ερευνήστε και όπου τον βρείτε αδιάφορο, χτυπήστε αλύπητα. Βιάζετε τον εαυτό σας στην προσευχή, στη μελέτη της Αγίας Γραφής, στον εκκλησιασμό, στη Θεία Κοινωνία, στην απομάκρυνση της αντιπάθειας και της έχθρας από την ψυχή σας. Αγωνιστείτε και παρουσιάστε τέτοια διαφορά, που να είναι έκδηλη στους αγγέλους, στους συνανθρώπους και σε σας. Και έτσι η χαρά που μας λείπει λόγω του ελέγχου της συνειδήσεώς μας, που δεν κάνουμε μεν το κακό, αλλά δεν κάνουμε και το καλό, που πρέπει να κάνουμε, θα γεμίσει την ψυχή μας.
Το πένθος του ανθρώπου είναι αυτό. Γιατί πολλά μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Μπορεί να δημιουργήσει έναν κόσμο ωραίο και ενώ γύρω του είναι Σαχάρα, αυτός να περπατά στο ωραίο αρωματώδες δάσος. Να ευγνωμονούμε το Θεό, που πιστέψαμε σ’ Αυτόν. Η πίστη μας είναι ζωντανή και αληθινή, δεν είναι παραμύθι. Να ζούμε στον παράδεισο του Θεού και να μη θέλουμε να φύγουμε απ’ αυτόν. Μακριά από το Θεό είναι Σαχάρα, καταστροφή και απώλεια. Να ζούμε ως πραγματικοί χριστιανοί.
Μου έκανε εντύπωση, την πρώτη μέρα που ανοίγει το Τριώδιο, λέει ο υμνωδός. «Ταχεῖαν καὶ σταθερὰν δίδου παραμυθίαν τοῖς δούλοις σου, Ἰησοῦ». «Χριστέ» λέει «δωσ’ μας παρηγοριά». «Ἐν τῷ ἀκηδιάσαι τὰ πνεύματα ἡμῶν». «Σου ζητούμε» λέει «παρηγοριά, γιατί μας κατέλαβε ακηδία. Σε παρακαλούμε, δωσ’ μας παρηγοριά, γιατί πέσαμε στην τεμπελιά, στην οκνηρία και αδιαφορία». «Μὴ χωρίζου τῶν φρενῶν ἡμῶν ἐν θλίψεσι». «Σε παρακαλούμε, Χριστέ, να μη μας χωρίζουν από Σένα οι θλίψεις». «Μὴ μακρύνου τῶν φρενῶν ἡμῶν ἐν περιστάσεσιν». «Σε παρακαλούμε να μην είσαι μακριά μας σε διάφορες περιστάσεις της ζωής μας». «Ἀλλ’ ἀεὶ ἡμᾶς πρόφθασον», «Αλλά πάντοτε να μας προφτάνεις». «Ἔγγισον ἡμῖν ὁ πανταχοῦ ὥσπερ καὶ τοῖς ἀποστόλοις σου πάντοτε συνῇς, οὕτως καὶ τοῖς Σὲ ποθοῦσιν ἕνωσον Σαὐτόν, οἰκτίρμον». «Όπως ήσουν κοντά στους αποστόλους, τους παρηγορούσες και τους ενθουσίαζες και τους κρατούσες μέχρι τέλους της ζωής σου, έτσι και μεις θέλουμε να αισθανθούμε την παρουσία Σου». Και τότε λέει «να είμαστε πάντα ενωμένοι πάντα μαζί Σου», «ἵνα Σὲ ὑμνῶμεν καὶ δοξολογῶμεν τὸ Πανάγιόν Σου Πνεῦμα».
Είδατε πόση σημασία δίνει στην αμέλεια; Σαν τα βόδια τα οκνηρά, που δεν θέλουν να εργαστούν και τα κεντά με τη βουκέντρα ο ζευγολάτης. Έτσι και μεις πρέπει να προσέχουμε πολύ και να πολεμήσουμε το έβδομο θανάσιμο αμάρτημα της αμέλειας, που απ’ αυτό κατορθώνουν και εισορμούν μέσα μας όλοι οι δαίμονες. Ο δαίμων της υπερηφάνειας, της φιλαργυρίας, της ασέλγειας, της ακαθαρσίας.
Ας δώσει ο Θεός όλοι μας, και εγώ που σας μιλώ αυτή την ώρα και εσείς που με ακούτε, και μάλιστα εσείς που είστε νεότεροι, να αγωνιστείτε. Γιατί, ως επί το πλείστον, το γήρας μεταξύ των άλλων κακών, είναι σπάνιο πράγμα να βρεις γέροντα δραστήριο και ικανό. Διότι τους γέροντες τους πιάνει μια κατάπτωση και μια αδιαφορία και αποσύρονται από τη ζωή και περιμένουν το θάνατο.
Σεις, που είστε στην ακμή της νεότητας, πρέπει να σας διακρίνει μεγάλος ζήλος για τη σωτηρία της ψυχής σας και να είστε πάντοτε πρόθυμοι. Πολεμήστε το δαίμονα της αμέλειας και μαζί μ’ αυτόν θα πολεμείτε το δαίμονα της απελπισίας και θα αισθάνεστε την παρουσία του Θεού, που θα είναι πάντοτε «μεθ’ ἡμῶν». Ο δε Κύριος Ιησούς Χριστός είθε να σας χαριτώνει, να σας ενισχύει και να σας θεμελιώνει, μέσα στην αγάπη Του. «Εἰρήνη πᾶσι».

πηγή

" Πώς μας καθαρίζει ο Θεός από το πονηρό'';

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

        "Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού." Πώς μας καθαρίζει ο Θεός από το πονηρό; Ο συνηθισμένος τρόπος είναι με παθήματα (πειρασμούς, δοκιμασίες). Τη δυσάρεστη αυτή εργασία αναλαμβάνει ο υπηρέτης Του, ο  σατανάς.

      Γι'  αυτό ζητάμε να μας απαλλάξει ο Θεός από τον οδυνηρό αυτόν καθαρισμό με τα παθήματα  και να μας δώσει καρδιά καθαρή δια της μετανοίας. ( Ρύσαι  με εξ αιμάτων ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου....Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου).

     Πώς μας βλέπει ο Θεός για να μας καθαρίσει από  το πονηρό; Τι ακριβώς βλέπει εξετάζοντας καρδίας και νεφρούς;

    Μας το λέει ο Κύριος με την παραβολή του εργοδότη που δίνει την ίδια πληρωμή σε όλους τους εργάτες ακόμα και σ'  αυτούς που εργάστηκαν την τελευταία ώρα! Με ποιο σκεπτικό δίδει την ίδια αμοιβή;

    Ο Θεός βλέπει την προαίρεση του ανθρώπου τί είδους είναι. Υπάρχουν  δύο ειδών προαιρέσεις.
Της ιδιοτέλειας και  της ανιδιοτέλειας. Οι προαιρέσεις της ιδιοτέλειας είναι αυτή του δούλου που  εργάζεται από το φόβο της τιμωρίας του αφέντη και αυτή της προσδοκίας του μισθωτού για τον μισθό του.

     Η προαίρεση της ανιδιοτέλειας είναι η προαίρεση του φίλου που προσφέρει τη φιλία του χωρίς να περιμένει ανταπόδοση.

    Αυτός που δεν περιμένει ανταπόδοση έχει καρδιά καθαρή από λογισμούς. Αυτός βρίσκεται στο τρίτο στάδιο, στο στάδιο της θεώσεως ή της αδιάλειπτης προσευχής!


πηγή  /  αντιγραφή

Ο “ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ” ΠΟΙΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Στο ποινικό μας δίκαιο διώκονται μόνο πράξεις και όχι σκέψεις, ιδεολογίες και πάσης φύσεως κίνητρα. Ο δε λόγος που γίνεται αυτό δεν είναι μόνο δικαιϊκός αλλά και πρακτικός, καθότι η διείσδυση στην ψυχή, το ασυνείδητο και τα κίνητρα του δράστη προκειμένου να στοιχειοθετηθεί μία κατηγορία (και όχι απλά για να επιμετρηθεί η ποινή) θα οδηγούσε σε ατελείωτες δίκες με αμφιβόλου ορθότητας αποτελέσματα.

Ως πράξη εννοείται η ανθρώπινη εκούσια συμπεριφορά δια της οποίας επέρχεται μεταβολή στον εξωτερικό κόσμο (εξωτερίκευση του εσωτερικού κόσμου του προσώπου). Οι σκέψεις, απόψεις, επιθυμίες και συναισθήματα δεν επιφέρουν ουδεμία μεταβολή στον εξωτερικό κόσμο και γι’ αυτό δεν εμπίπτουν στην έννοια της πράξης και ως εκ τούτου δεν μπορούν να διωχθούν ποινικά. Γι’ αυτό λοιπόν ο νόμος απαγορεύει πράξεις και η εκάστοτε ποινική δίωξη ασκείται κατά πράξης (inrem),  ΠΚ 14: έγκλημα είναι πράξη άδικη και καταλογιστή στο δράστη της, η οποία τιμωρείται από το νόμο.

Η ερώτηση στον φερόμενο ως δράστη είναι απλή: Έκλεψες; Ναι ή όχι. Λήστεψες;; Ναι ή όχι. Χτύπησες κάποιον;; Ναι ή όχι. Για την στοιχειοθέτηση της κατηγορίας δεν ενδιαφέρει τι συγκεκριμένο επιδίωκε ο δράστης με την πράξη του. Ο δε δόλος που απαιτείται για τον τελικό καταλογισμό της άδικης πράξης στον δράστη δεν αφορά τα κίνητρά του (όπως πιστεύουν μερικοί) αλλά την γνώση ότι η πράξη που κάνει είναι παράνομη (απαγορεύεται από τον νόμο) και την επιδίωξή της (γνώση και βούληση για το παράνομο αποτέλεσμα). Τα κίνητρα του δράστη θα απασχολήσουν τον Δικαστή στο στάδιο της δίκης που ακολουθεί την κρίση της ενοχής και δεν είναι άλλο από αυτό της επιμέτρησης της ποινής και της αναγνώρισης τυχόν ελαφρυντικών ΠΚ 84 παρ. 2.

Βεβαίως υπάρχουν και αρκετά εγκλήματα, τα οποία μολονότι αποτελούν πράξεις απαιτούν την διερεύνηση των κινήτρων του δράστη προκειμένου να επιβληθεί η ποινή. Πχ ο σκοπός της ιδιοποίησης στην κλοπή (ΠΚ 372), ο σκοπός αποκόμισης παράνομου περιουσιακού οφέλους στην απάτη (ΠΚ 386), ο σκοπός εξύβρισης στην απλή και τη συκοφαντική δυσφήμιση (ΠΚ 366 παρ. 3 και 367 παρ. 2). Όπως επίσης υπάρχουν και άλλα εγκλήματα που ενώ αποτελούν πράξεις απαιτείται η διερεύνηση της ψυχικής διάθεσης του δράστη για την επιβολή ποινής, όπως το «κακόβουλο» της καθύβρισης θρησκευμάτων (ΠΚ 199) και της παραβίασης υποχρέωσης προς διατροφή (ΠΚ 358). Ακόμα όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις προαπαιτείται η τέλεση συγκεκριμένης πράξης που προκαλεί βλάβη σε συγκεκριμένο έννομο αγαθό. Δεν αρκούν οι «κακές» σκέψεις και επιθυμίες. 

Ύστερα λοιπόν από την παραπάνω σύντομη παράθεση των βασικών πυλώνων του ποινικού μας συστήματος γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το να απευθύνεις κατηγορία-ποινικοποιείς τις σκέψεις – πεποιθήσεις κάποιου ακόμα και αν είναι ρατσιστικές (δηλ. να βάζεις φυλακή κάποιον επειδή είναι «ρατσιστής» παρά το ότι δεν έπραξε τίποτα) παραβιάζει το υπάρχον ποινικό μας δίκαιο. Λείπει η συγκεκριμένη πράξη.

Φυσικά, οι όποιες ρατσιστικές απόψεις κατά ατόμων, κοινωνικών ομάδων ή φυλών, είναι ηθικά αποδοκιμαστέες. Το τι πιστεύει όμως ενδόμυχα κάποιος σε προσωπικό επίπεδο δεν απασχολεί το ποινικό δίκαιο γιατί σε αντίθετη περίπτωση τα Δικαστήρια θα αναλώνονταν σε ατέρμονες ψυχολογικές αναλύσεις των δραστών, και μάλιστα στην περίπτωση του ρατσισμού, σε ατελείωτες συζητήσεις που απαιτούν επιστημονικές γνώσεις γλωσσολογικές, ιστορικές, θρησκευτικές και όχι μόνο νομικές.

Σε ψυχολογικό επίπεδο: είναι ρατσιστής ένας ηλικιωμένος ή μία κοπέλα επειδή, λόγω κατ’ επανάληψη κακοποίησης σωματικής, σεξουαλικής κτλ από αλλοδαπούς, έχουν διαμορφώσει υποτιμητική άποψη για ορισμένες φυλές ανθρώπων, λόγω των βιωμάτων τους;

Σε θρησκευτικό επίπεδο: είναι ή δεν είναι ρατσιστική συμπεριφορά στις γυναίκες η μπούρκα, η υποχρεωτική μαντίλα, ή ακόμα το ξύλο ως μέσο συμμόρφωσής  τους, το οποίο «διδάσκουν» ορισμένες θρησκείες;

Σε ιστορικό επίπεδο: είναι κάποιος ρατσιστής επειδή υποστηρίζει τις απόψεις- πρακτικές του Χίτλερ και όχι κάποιος θαυμαστής του Στάλιν;

Σε κοινωνικό επίπεδο: είναι ή δεν είναι ρατσιστής αυτός που κατηγορεί τους ελεύθερους επαγγελματίες ως φοροφυγάδες, ή τους Δημοσίους Υπαλλήλους ως τεμπέληδες, ή τον ελληνικό λαό ως διεφθαρμένο;

Το υπάρχον ποινικό σύστημα είναι αρκετά επαρκές για την τιμωρία ρατσιστικών επιθέσεων τόσο μέσω των υπαρχόντων άρθρων του ΠΚ (ΠΚ 308^Α παρ. 2 και 3, ΠΚ 199, 195, 184, 185, 361, 363 κτλ), όσο και κατά την επιμέτρηση της ποινής (πλαίσιο ποινής μέχρι 5 χρόνια). Αν δηλαδή μετά τον καταλογισμό συγκεκριμένης παράνομης πράξης (σωματική βλάβη, εξύβριση κτλ) στον δράστη και κατά την επιμέτρηση της ποινής επιβεβαιωθούν ρατσιστικά κίνητρα (δηλ. μίσος κατά αλλοδαπών), θα μπορούσε να επιβληθεί ποινή 3-5 ετών, χωρίς ελαφρυντικά, ο δράστης να μπει άμεσα φυλακή χωρίς μετατροπή της ποινής σε χρήμα και χωρίς αναστολή (ΠΚ 82 και 99). Αυτά αφορούν φυσικά όχι μόνο τους τυχόν ημεδαπούς με ρατσιστικό μίσος κατά αλλοδαπών, αλλά και τους τυχόν αλλοδαπούς με ρατσιστικό μίσος κατά ημεδαπών.

Τελικά τι είδους κυρώσεις μπορούν να επιβληθούν σε κάποιον «ρατσιστή»..;;

Αφού φύγουμε από την ποινική διάσταση του θέματος και πάμε στην πολιτική, πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάποιος που διατυμπανίζει ρατσιστικές απόψεις περί «υπανθρώπων» και καλλιεργεί μίσος κατά άλλων κοινωνικών ομάδων (είτε είναι άλλο φύλο, άλλη φυλή, άλλη ιδεολογία) μπορεί με τυπικό νόμο, κατά την βούληση της εκάστοτε νομοθετικής εξουσίας, να υποστεί πολιτικές κυρώσεις λόγω απειλής της Δημόσιας Τάξης (δηλ. υπονόμευση του κρατικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος της χώρας, βλ αρ. 3 του ΑΚ) και αντίθεσης στα χρηστά ήθη.

Μιλάμε όμως για πολιτικές κυρώσεις και όχι ποινικές. Κυρώσεις ανάλογες με την μη αναγνώριση- διάλυση ενός σωματείου (ΑΚ 105), του οποίου ο σκοπός κρίνεται αντίθετος με την Δημόσια Τάξη, ή ακόμα την στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων (μη δυνατότητας εκλέγειν και εκλέγεσθαι).

Ωστόσο, ακόμα και αν ψηφιστούν τέτοιου είδους πολιτικές-διοικητικές κυρώσεις από την πλειοψηφία της Βουλής δύο πράγματα είναι σίγουρα: α) ο νόμος αυτός θα ισχύει μόνο για το μέλλον και δεν μπορεί να αφορά κόμματα και βουλευτές που έχουν ήδη την έγκριση του ΑΠ και βρίσκονται ήδη στην Βουλή με την ψήφο του ελληνικού λαού και β) ο νόμος θα απαιτεί εξαιρετική προσοχή για την δίκαιη και μη επιλεκτική εφαρμογή του έναντι όλων (“δεξιών”, “αριστερών”, “διαγωνίων”, “καθέτων” κτλ). Σε διαφορετική περίπτωση θα είναι ο ίδιος ο νόμος που θα διασαλεύσει την κοινωνική ειρήνη και δημόσια τάξη επαναφέροντας τα «καρφώματα φρονημάτων» του παρελθόντος και μετατρέποντας την χώρα σε ένα απέραντο Δικαστήριο απόψεων και λογοκρισίας. 

Τέλος, όσοι από την Συγκυβέρνηση πιστεύουν ότι την αποτυχία της οικονομικής τους πολιτικής (η οποία τους εκθέτει και ως προς το παρελθόν με τα όσα υπόσχονταν προεκλογικά και ως προς το μέλλον με τα διαφαινόμενα αδιέξοδα) θα την καλύψουν με μεγαλοστομίες “Δημοκρατίας“, τους πληροφορούμε ότι ο κόσμος αυτά δεν τα πιστεύει πια. Οι τέτοιου τύπου επικοινωνιακές τακτικές για συσπείρωση των απογοητευμένων ψηφοφόρων ανήκουν οριστικά στο χρονοντούλαπο της ελληνικής ιστορίας και στα σκονισμένα συρτάρια αδίστακτων καθηγητών πολιτικής προπαγάνδας.  

πηγή

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ-ΑΠΟ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Γιαννακά Ζαχαρία

Φιλολόγου

Θα μπορούσε εύλογα να ισχυριστεί κάποιος ότι η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια διαρκής πάλη των ισχυρών της γης για δύναμη και εξουσία και από αυτόν τον αδήριτο ιστορικό νόμο δεν θα μπορούσε να ξεφύγει  βέβαια ούτε  η αρχαία Ελλάδα, η οποία ολοκληρώνοντας τον κύκλο της ακμής και  προσφοράς της έδωσε τη σκυτάλη της διαδοχής σε μια νέα μεγάλη αυτοκρατορία, τη Ρωμαϊκή. Το τέλος των ελληνιστικών χρόνων σηματοδοτεί την αρχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και συνάμα μια περίοδο νέων γεωγραφικών ανακατατάξεων, και μεγάλων κοινωνικών μετασχηματισμών. Η πόλη που πλέον δεσπόζει στο ιστορικό προσκήνιο δεν είναι η Αθήνα, αλλά η Ρώμη, η οποία συγκεφαλαιώνει και ανανεώνει την ελληνική πολιτιστική παρακαταθήκη, καλλιεργεί το περίφημο ρωμαϊκό δίκαιο, τη σιδηρά στρατιωτική πειθαρχία και το γνωστό σε όλους ρωμαϊκό πάνθεον.

  Παρά τα  σπουδαία στρατιωτικά επιτεύγματα και την αξιόλογη ανάπτυξη των γραμμάτων και των τεχνών, η νέα αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της ειδωλολατρίας και έτσι κοντά στην πληθώρα των ειδωλολατρικών θεοτήτων που ενσωμάτωσε σε ένα είδος πρωτότυπου συγκρητισμού, τώρα καθιερώνεται και η λατρεία του ρωμαίου αυτοκράτορα ως θεού. Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο  κάνει την εμφάνισή της η νέα αποκαλυπτική θρησκεία της αγάπης, με αρχηγό τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, κήρυκες του ευαγγελίου τους Αποστόλους του, και οπαδούς κάποιες χιλιάδες ανθρώπων που συγκροτούν τους πρώτους ομολογιακούς πυρήνες σε περιοχές της ρωμαϊκής επικράτειας.

  Η μη αναγνώριση εκ μέρους των χριστιανών θεϊκής εξουσίας σε κανένα ανθρώπινο πρόσωπο, εκτός από αυτό του Θεανθρώπου, θα έχει ως συνέπεια η νέα αυτή θρησκεία να μπει γρήγορα στο στόχαστρο της κοσμικής εξουσίας. Οι χριστιανοί, άνθρωποι φιλήσυχοι, ειρηνικοί και νομοταγείς θα υποστούν ανηλεείς διώξεις, φυλακίσεις, εξευτελισμούς, και φρικτά βασανιστήρια που φτάνουν μέχρι την κατασπάραξη  τους από άγρια θηρία στις ρωμαϊκές αρένες μπροστά σε αλαλάζοντα και αιμοδιψή πλήθη. Η εκκλησία κυριολεκτικά θεμελιώθηκε πάνω στο αίμα των εκατομμυρίων μαρτύρων των πρώτων αιώνων, οι οποίοι οδηγούνταν σαν πρόβατα επί σφαγή μιμούμενοι καρτερικά  το παράδειγμα του Χριστού.

  Αν με το μάτι της ψυχρής ανθρώπινης λογικής η νέα θρησκεία ήταν καταδικασμένη σε σύντομο και άδοξο τέλος,  τα σχέδια του Θεού αποδείχτηκαν διαφορετικά, αναδεικνύοντας περίτρανα ότι πίσω από το προσκήνιο της ιστορικής πραγματικότητας υπάρχει ένα αθέατο παρασκήνιο, χώρος κατεξοχήν δράσης της Θείας Πρόνοιας. Τρεις αιώνες περίπου μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για την ιστορική δικαίωση της νέας θρησκείας.  Το 312 μ.Χ, σε μια διηρημένη σε ανατολική και δυτική περιφέρεια ρωμαϊκή αυτοκρατορία,  ο βασιλιάς της δύσης Κωνσταντίνος πολιορκεί τη Ρώμη και ετοιμάζεται για την τελική αναμέτρηση με τον Μαξέντιο, γιο του Αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Είναι τότε που αποκαλύπτεται σε αυτόν η θεϊκή βούληση, όταν είδε σε όραμα τον Σταυρό του Κυρίου με τη φράση <<Εν τούτω νίκα>>, ενώ λίγο αργότερα ο ίδιος ο Κύριος του υπέδειξε ότι με το σημείο του Σταυρού θα καταστούν ο ίδιος και ο στρατός του ανίκητοι. Πράγματι, η θεϊκή υπόσχεση πραγματοποιήθηκε και η θριαμβευτική είσοδος του Κωνσταντίνου στη Ρώμη θα σημάνει την απαρχή κοσμογονικών εξελίξεων.

  Το 313 μ.Χ στα Μεδιόλανα, σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας, θα υπογραφεί το περίφημο διάταγμα των Μεδιολάνων, το οποίο καθιερώνει ανεξιθρησκία για τους πολίτες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και ανακουφίζει για πρώτη φορά μετά από αιώνες  τους κατατρεγμένους χριστιανούς. Λίγο αργότερα ο Κωνσταντίνος θα γίνει μονοκράτορας και απερίσπαστος πλέον στη διοίκηση της αυτοκρατορίας θα προβεί σε μία κίνηση στρατηγικής ιδιοφυίας μεταφέροντας την πρωτεύουσα από τη Ρώμη στο Βυζάντιο, περιοχή του Βοσπόρου, αποικία στην αρχαιότητα των Μεγαρέων, και κομβικό σημείο συνάντησης Ανατολής-Δύσης. Ο Αυτοκράτορας θα δώσει στη νέα πόλη το όνομα του και στις 11 Μαΐου του 330 μ.Χ θα γίνουν τα εγκαίνια της νέας πρωτεύουσας, της Κωνσταντινούπολης, που γρήγορα θα εξελιχθεί σε παγκόσμιο οικονομικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο.

  Η Κωνσταντινούπολη, ή αλλιώς <<Βασιλεύουσα>>, <<Πόλη>>, <<Επτάλοφος της Ανατολής>> και <<Νέα Ρώμη>>, για να αναφέρουμε μερικές από τις προσωνυμίες που της έχουν αποδοθεί, ταυτίζει την ιστορία της με την ιστορία της βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Θα αποτελούσε ατόπημα αν προσπαθούσαμε να περικλείσουμε στις λίγες αυτές σειρές το μεγαλείο και τη λάμψη της βυζαντινής Αυτοκρατορίας.  Από πού ν’ αρχίσει κάποιος την απαρίθμηση των επιτευγμάτων και που να σταματήσει. Κυριολεκτικά δεν υπήρχε έκφανση του ανθρώπινου βίου που να μην παρατηρήθηκε πρόοδος και δημιουργική πνοή. Στον οικονομικό τομέα έχουμε άνθιση του εμπορίου με ανοίγματα και συναλλαγές σε Ανατολή και Δύση, οι επιστήμες εξελίσσονται και ίσως είναι άγνωστο στους περισσότερους  ότι οι Βυζαντινοί επέδειξαν ιδιαίτερα επιτεύγματα στην ιατρική.

  Η καλλιέργεια των τεχνών και των γραμμάτων βρίσκει μεγάλη διάδοση και οι Βυζαντινοί θεωρούνται άξιοι διάδοχοι και συνεχιστές του έργου των αρχαίων Ελλήνων, το πνεύμα των οποίων γονιμοποιείται τώρα από τη χριστιανική κοσμοθεωρία που κυριαρχεί  στην Αυτοκρατορία. Η πίστη των Βυζαντινών πηγάζει από τον εσωτερικό τους κόσμο και αντανακλάται στις καλλιτεχνικές τους δημιουργίες. Η Αγία Σοφία, δημιούργημα της εποχής του Ιουστινιανού, αντανακλά τη δόξα του Βυζαντίου, το θρίαμβο της ορθοδοξίας και αποτελεί ένα ανεπανάληπτο μνημείο συγκερασμού καλλιτεχνικής ιδιοφυίας, ορθόδοξης πνευματικότητας και αρχιτεκτονικής αρμονίας.

  Η ορθόδοξη πίστη και ευσέβεια των Βυζαντινών αγκαλιάζει το σύνολο των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων και οι Αυτοκράτορες, όχι όλοι, αυτό είναι αλήθεια, αποτελούν πρότυπα αρετής και μίμησης για το λαό. Καθιερώνονται νόμοι εμπνευσμένοι από το Ευαγγέλιο  και το άλλοτε σκληρό και άτεγκτο ρωμαϊκό δίκαιο εξανθρωπίζεται και σταδιακά η νομοθετική σκέψη εμπλουτίζεται με την έννοια της επιείκειας. Στην άσκηση της κοινωνικής πολιτικής κυριαρχεί η έννοια της φιλανθρωπίας και είναι συγκλονιστικά  τα λόγια του αυτοκράτορα Ρωμανού του Α΄ του Λεκαπηνού,ο οποίος το 934 μ.Χ στην εισαγωγή  μιας νεαράς, δηλαδή νόμου, γράφει τα εξής σχετικά με τη διευθέτηση κτηματικών διαφορών μεταξύ πλουσίων και φτωχών:  «Οι άνθρωποι πρέπει να καλλιεργούν την ψυχή τους, για να μοιάσουν με τον Δημιουργό. Όσοι παραγνωρίζουν αυτό το καθήκον, είναι μοιραίο να γίνουν σκλάβοι των παθών τους. Απ’ αυτό ξεπηδούν οι απειράριθμες αδικίες, απ’ αυτό η μεγάλη και αιώνια μιζέρια των φτωχών, οι ατελείωτοι βόγγοι τους, που η ηχώ τους αφυπνίζει τον Κύριο. Αν ο Θεός ξεσηκώνεται για να εκδικηθεί τους πόνους τους, πως εμείς μπορούμε να παραγνωρίζουμε τα παράπονά τους;

Όταν ενεργούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν οδηγούμαστε από το μίσος η τον φθόνο εναντίον των Δυνατών, αλλά από την αγάπη μας για τους φτωχούς, από την πρόθεσή μας να τους προστατεύσουμε και από την επιθυμία μας να σώσουμε την αυτοκρατορία, γιατί αυτοί στους οποίους η Θεία Πρόνοια έδωσε δύναμη και πλούτο δεν φροντίζουν για τους φτωχούς, αλλά αντίθετα τους βλέπουν σαν λεία και δύσκολα συγκατατίθενται να μη τους αρπάξουν αμέσως τα κτήματά τους».

  Ποιο πειστικότερο τεκμήριο από το παραπάνω θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιος, για ν’ αποδείξει την έμπρακτη ευσέβεια πολλών εκ των βυζαντινών Αυτοκρατόρων; Η ευσέβειά τους εκφράστηκε ποικιλοτρόπως και απέναντι στην Εκκλησία, την οποία στήριζαν στο πλούσιο πνευματικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό της έργο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία την περίοδο αυτή κυριολεκτικά κατέστη θεματοφύλακας  της ευαγγελικής Αλήθειας και των αποστολικών εντολών, αφού μέσα από τις οικουμενικές συνόδους θεμελίωσε τα σωτηριολογικά δόγματα, πολέμησε τις αιρέσεις και κακοδοξίες,  και ανέδειξε πλήθος αγίων. Ο μοναχικός βίος, η ανάδειξη πατερικών μορφών, η ιεραποστολή αγάπης σε άγριους μέχρι τότε λαούς, ο φωτισμός των Σλάβων από τους Κύριλλο και Μεθόδιο, οι απαράμιλλες σε εκφραστικότητα βυζαντινή αγιογραφία και μουσική, είναι μερικά ψήγματα μόνο της ανεκτίμητης προσφοράς της Εκκλησίας.

  Όπως όλες όμως οι αυτοκρατορίες στη ροή του ιστορικού <<γίγνεσθαι>> έχουν το αποκορύφωμά της ανάπτυξής τους και στη συνέχεια εισέρχονται σε φάση φθοράς και σταδιακής παρακμής, έτσι και η βυζαντινή Αυτοκρατορία, στην κοσμική της διάσταση, αντιμετώπισε πολλές εξωτερικές επιβουλές και εσωτερικές αντινομίες που την κατέστησαν ευάλωτη και άνοιξαν το δρόμο για την τελική της πτώση. Θα ήταν μέγα ιστορικό ατόπημα ν΄αναφερθούμε στην άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, αν προηγουμένως δεν κάναμε αναφορά στην πρώτη άλωση που έλαβε χώρα το 1204 και μάλιστα όχι από βάρβαρους λαούς της Ανατολής, αλλά από χριστιανούς της Δύσης.

  Μετά το σχίσμα των εκκλησιών το 1054 η ψυχρότητα της δυτικής εκκλησίας απέναντι στην ανατολική άρχισε να μετατρέπεται σε φανερή εχθρότητα, τα έκδηλα σημάδια της οποίας δεν άργησαν να φανούν. Μετά τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071 και την ήττα των Βυζαντινών από τους Σελτζούκους Τούρκους, αλλάζουν τα οικονομικά και γεωστρατηγικά δεδομένα και παρά τις προσπάθειες των Κομνηνών για ανασυγκρότηση του κράτους, το τελευταίο, ευάλωτο πια, αρχίζει να υποχωρεί στην οικονομική ισχύ των Ιταλικών πόλεων, ανοίγοντας την όρεξη στους Φράγκους για μεγαλύτερες κατακτήσεις.

  Η αφορμή δεν άργησε να δοθεί καθώς το 1201 οργανώνεται η Δ΄ Σταυροφορία που λίγο νωρίτερα είχε ευλογηθεί από τον Πάπα Ιννοκέντιο τον Γ΄ με σκοπό, και πρόσχημα όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, την υπεράσπιση των Αγίων Τόπων. Οι σταυροφόροι γρήγορα φανέρωσαν τις αληθινές τους προθέσεις έκθαμβοι μπροστά στη σαγηνευτική ομορφιά της Κωνσταντινούπολης που όπως επισημαίνει ο ιστορικός Γ. Βιλεαρδουίνος, μέλος κι αυτός της εκστρατείας, <<δεν μπορούσαν να φανταστούν πως υπήρχε στον κόσμο τόσο ισχυρή πόλη>>. Η τελική επίθεση πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 1204 και η βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Λατίνοι ήταν πρωτοφανής. Φόνοι, εμπρησμοί, καταστροφές, βασανισμοί αθώων ανθρώπων, λεηλασίες και κλοπές θησαυρών συνθέτουν το σκηνικό της φρίκης, στο οποίο πρωταγωνιστές δυστυχώς υπήρξαν  χριστιανοί της Δύσης. Τα τραύματα που άνοιξε η Άλωση του 1204 ήταν πολύ σοβαρά και, όπως φάνηκε από την ιστορική συνέχεια, δεν έκλεισαν μέχρι το τελειωτικό χτύπημα από τους Οθωμανούς 250 περίπου χρόνια αργότερα. Αυτή η πρώτη Άλωση τραυμάτισε θανάσιμα το σώμα της Αυτοκρατορίας, διάνοιξε όμως τους πνευματικούς οφθαλμούς πολλών ανθρώπων, οι οποίοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται πλέον τον επικίνδυνο εκτροχιασμό της παπικής εκκλησίας και τη μετατροπή της σε μία κοσμική δύναμη μακριά  από το πνεύμα του Ευαγγελίου.

  Η πνευματική αφύπνιση των Ρωμηών θα πάρει σάρκα και οστά κατά τη Σύνοδο της Φερράρας Φλωρεντίας το 1438, όταν πλέον ήταν ορατός ο κίνδυνος κατάρρευσης της Αυτοκρατορίας και μέσα στους κόλπους τους πλήθαιναν οι φωνές που ζητούσαν συμμαχία με τη Δύση, για την αντιμετώπιση της επιθετικότητας των Οθωμανών. Η βυζαντινολόγος και πρύτανης του πανεπιστημίου της Σορβόννης, Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ επισημαίνει τα εξής χαρακτηριστικά για την περίοδο αυτή:<< Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες.>>.

  Πρόσωπα όπως ο Γεννάδιος, Γεώργιος Σχολάριος, και πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετά την  Άλωση, ο φιλόσοφος και γραμματικός Πλήθων Γεμιστός, ο μέγας Δούκας Λουκάς Νοταράς και ο Μητροπολίτης Εφέσου Μάρκος ο Ευγενικός, αν και σε πολλά θέματα οι απόψεις τους δεν ταυτίζονταν, εντούτοις υπεράσπισαν με σθένος τη διατήρηση της πνευματικής ανεξαρτησίας του Βυζαντίου, μακριά από κάθε υποτέλεια στη Δύση και τον παπισμό. Έβλεπαν με διορατικότητα ότι ο κίνδυνος των Οθωμανών ήταν εξωτερικός και μια ενδεχόμενη σκλαβιά θα μπορούσε να αποτιναχτεί σε βάθος χρόνου από μια πνευματική αφύπνιση και αναγέννηση των Ελλήνων. Αντίθετα, τα δραματικά γεγονότα του 1204 σε συνδυασμό με τη διογκούμενη αλαζονεία της παπικής εκκλησίας και την πρωτοφανή διαστρέβλωση των θείων Γραφών από του Δυτικούς καθιστούσαν μια ενδεχόμενη συμφωνία για ένωση των Εκκλησιών  πράξη  όχι μόνο υποτέλειας, αλλά και πνευματικής αυτοχειρίας. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια που αποδίδονται στο Λουκά Νοταρά σύμφωνα με τα οποία<< είναι προτιμότερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα>> και αν και κατηγορήθηκε για φιλοτουρκισμό, η κατηγορία αυτή σύντομα κατέρρευσε, καθώς βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τους Τούρκους μετά την Άλωση.

  Έτσι λοιπόν θα πορευθεί η  Αυτοκρατορία τον μοναχικό και συνάμα μαρτυρικό της δρόμο λίγο πριν <<το κύκνειο άσμα της>>. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, έμελλε να είναι ο τελευταίος Αυτοκράτορας και υπερασπιστής της Βασιλεύουσας. Αντίπαλος του μια μεγάλη προσωπικότητα και ανερχόμενος ηγέτης ο νεαρός σουλτάνος Μωάμεθ ο Β΄, ο αποκαλούμενος και Πορθητής, εξαιτίας του μεγάλου κατορθώματος που πέτυχε, να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη. Η Πολιορκία της Πόλης είχε αρχίσει μήνες πριν την τελική έφοδο και την άλωση από τους Τούρκους, και ο Μωάμεθ στις 21 Μαΐου του 1453  γνωρίζοντας πλέον τη θέση ισχύος του στρατού του και τη δυσμενή θέση των Βυζαντινών πρότεινε στον Κωνσταντίνο συνθηκολόγηση με πολύ ευνοϊκούς όρους τόσο για τον ίδιο όσο και για τους κατοίκους της Πόλης. Η απάντηση του Αυτοκράτορα ήταν αφοπλιστική και ενδεικτική του μεγαλείου της ελληνικής ψυχής: <<Το δε την Πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστιν ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών>>. Η τελική επίθεση δεν άργησε να διαδεχτεί την ηρωική αυτή απάντηση και έτσι στις 29 Μαΐου του 1453 διατάχτηκε γενική έφοδος του πολυάριθμου και πανίσχυρου τουρκικού στρατού απέναντι στους λίγους Έλληνες και ξένους στρατιώτες που με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο μάχονταν με συγκινητική αυτοθυσία και αυταπάρνηση στην πύλη του Αγίου Ρωμανού.

  Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των εχθρών και ο Κωνσταντίνος θανατώθηκε στα πεδία των μαχών σαν απλός στρατιώτης.  Την επομένη της Άλωσης ο Μωάμεθ εισήλθε στην Πόλη θριαμβευτικά κατευθύνθηκε στη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, την οποία αμέσως μετέτρεψε σε τζαμί και προσευχήθηκε. Οι Τούρκοι επιδόθηκαν σε σφαγές του άμαχου πληθυσμού, λεηλασίες και καταστροφές εξωτερικεύοντας το μένος που έτρεφαν για την αντίσταση που βρήκαν από  τους λίγους  και τελευταίους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας. Η Κωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Ρωμηών πέρασε στην Ιστορία. Για αιώνες, μέχρι και στις μέρες μας, πέρα από τα ιστορικά βιβλία συνεχίζει να βρίσκεται ζωντανή στα παραμύθια της γιαγιάς, στους θρύλους και τους μύθους για το μαρμαρωμένο βασιλιά, την κόκκινη μηλιά και τη θεία Λειτουργία που δεν ολοκληρώθηκε και θα τελειώσει, όταν ο παππάς που είναι κρυμμένος μέσα στο Άγιο Βήμα θα βγει με το  άγιο δισκοπότηρο, την εποχή που θα αναστηθεί το Ρωμέηκο.

  Η πνευματική παρακαταθήκη του Βυζαντίου δεν περιορίστηκε μόνο στη λαογραφική παράδοση, γιατί τότε θα ήταν μάταιο να μιλάμε για προσδοκία. Ο πόθος της αποτίναξης του τουρκικού ζυγού και της ανάστασης του γένους δεν έπαψε να πυρπολεί τις καρδιές τόσο των υπόδουλων Ελλήνων, όσο και του ελληνισμού της διασποράς. Η διαμόρφωση της ιδέας σχηματισμού ανεξάρτητων κρατών κατά το 18^ο και 19^ο αιώνα στην Ευρώπη δεν ήταν δυνατό να αφήσει ασυγκίνητους τους απανταχού Έλληνες. Οι διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού λειτουργούσαν ως βάλσαμο στις καρδιές των σκλαβωμένων Ελλήνων και αποτελούσαν ισχυρό ανάχωμα στην προσπάθεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για βίαιους εξισλαμισμούς. Λίγο αργότερα με το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 θα αποδειχθεί περίτρανα ότι οι Έλληνες ποτέ δεν αποκόπηκαν από το παρελθόν τους, έστω κι αν κάποιοι τους ήθελαν υποτελείς στους Τούρκους ή δέσμιους και άβουλες μαριονέτες στα χέρια των δυτικών-προστάτιδων δυνάμεων.

  Ένας από τους πρωταγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, με το γνήσιο λαϊκό του αισθητήριο, την άδολη καρδιά και την ειλικρινή αγάπη για την πατρίδα είχε διακρίνει, σε αντίθεση δυστυχώς με τους σημερινούς πολιτικούς, τα πραγματικά κίνητρα όλων εκείνων που παρουσιάζονταν με το προσωπείο των φίλων και  προστατών της μαχόμενης για ανεξαρτησία Ελλάδας. Από τα απομνημονεύματα του αντλούμε τα εξής χαρακτηριστικά σχόλια για τους αρχαίους Έλληνες και τους Ευρωπαίους της εποχής του:<< Αυτήνοι δεν τήραγαν να θησαυρίσουνε μάταια και προσωρινά, τήραγαν να φωτίσουν τον κόσμο με φώτα παντοτινά. Εντυναν τους ανθρώπους αρετή, τους γύμνωναν από την κακή διαγωγή και τοιούτως θεωρούσαν γενικώς την ανθρωπότη, και γένονταν δάσκαλοι της αλήθειας. Κάνουν και οι μαθηταί τους οι Ευρωπαίοι την ανταμοιβή εις τους απογόνους εμάς – γύμναση της κακίας και της παραλυσίας. Τέτοια αρετή έχουν, τέτοια φώτα μας, δίνουν>>.  Η επαναστατημένη Ελλάδα θα βρει σιγά σιγά το βηματισμό της προς την ελευθερία και την ανεξαρτησία και σε αυτό καθοριστικό ρόλο θα διαδραματίσουν κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος συνδύαζε σπάνια πολιτικά χαρίσματα με εθνικούς οραματισμούς και μια βαθειά πίστη στο Θεό και την Ορθόδοξη Εκκλησία.

  Ο 21^ος αιώνας, ο αιώνας των μεγάλων ανακατατάξεων, όπως έχει χαρακτηριστεί, βρίσκει την Ελλάδα εμπλεκόμενη σε δύο βαλκανικούς, δύο παγκοσμίους πολέμους και αντιμέτωπη με την τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής. Κορυφαίοι πολιτικοί, τουλάχιστον στις πρώτες δεκαετίες αυτού του αιώνα, δεν έπαψαν να εμφορούνται στην άσκηση της εξωτερικής τους πολιτικής από το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας, όχι με την έννοια του εθνικισμού και της βίαιης αλλαγής των συνόρων, αλλά με την ικανοποίηση των δίκαιων και ιστορικά αναγνωρισμένων δικαιωμάτων του Ελληνισμού. Δυστυχώς, όμως, το αιώνιο σαράκι που κατατρώει τις σάρκες των Ελλήνων, οι πολιτικές έριδες και ο διχασμός, έκαναν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους κατά τον προηγούμενο αιώνα με τη μορφή πολλών εκτροπών, όπως ο εμφύλιος πόλεμος, οι δικτατορίες, οι πολιτικές διώξεις και δολοφονίες,  και πλήθος άλλων θλιβερών γεγονότων.

  Με το πέρασμα των δεκαετιών και ιδιαίτερα από τη μεταπολίτευση και έπειτα η Ελλάδα άρχισε να ορθοποδεί κοινωνικά και οικονομικά με αποκορύφωμα την ένταξή της, πριν από τρεις περίπου δεκαετίες, στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολλοί βιάστηκαν να πανηγυρίσουν πιστεύοντας ότι η χώρα μας θα βίωνε έναν επίγειο παράδεισο, και σχεδόν κανένας δεν άκουγε τις φωνές έντιμων πολιτικών από όλους τους χώρους, σοβαρών διανοουμένων και φωτισμένων μορφών της ορθόδοξης Εκκλησίας που προειδοποιούσαν ότι αυτά τα πακέτα στήριξης μοιάζουν με το κουτί της Πανδώρας και κάποια στιγμή θα απελευθερώνονταν  δυνάμεις με ανεξέλεγκτες συνέπειες για τη χώρα. Οι άνθρωποι αυτοί, δικαιωμένοι πλέον σήμερα από τις εξελίξεις, αποδείχτηκε ότι γνώριζαν πολύ καλά την ιδιαίτερη φύση και ψυχοσύνθεση των Ελλήνων, αλλά και τα μακροπρόθεσμα σχέδια των Ευρωπαίων δανειστών, οι οποίοι, όπως φαίνεται, δεν σκόπευαν σε μια ειρηνική ένωση των λαών, αλλά στη δημιουργία ενός μηχανισμού οικονομικής στήριξης, ουσιαστικά Δούρειου Ίππου για την οικονομική άλωση και μεταγενέστερα την κοινωνική και εθνική υποδούλωση των  λαών.

  Δυστυχώς, στην παγίδα αυτή δεν έπεσαν μόνο πολιτικοί παράγοντες, πολλοί εκ των οποίων σήμερα αποδεικνύονται διεφθαρμένοι αλλά και το σύνολο των νεοελλήνων που στο βωμό του χρήματος θυσίασαν τα πάντα, προκειμένου να απολαύσουν μια πρόσκαιρη και χιμαιρική ευημερία, τους  πικρούς καρπούς της οποίας γεύονται τώρα και άγνωστο για πόσο ακόμα.

  Όμως, εύλογα θα διερωτηθεί κάποιος: Αυτό τελικά είναι το πεπρωμένο του ελληνισμού; Ο εξευτελισμός, η υποτέλεια και ο διεθνής διασυρμός που υφίσταται σήμερα; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Συλλογική η ευθύνη για τα αμαρτήματα του πρόσφατου παρελθόντος συλλογική και η μετάνοια που πρέπει να επιδείξουμε ως λαός, ώστε να αλλάξουμε ρότα στη ζωή μας. Ο Νέος Ελληνισμός που θα προκύψει από τη σημερινή δοκιμασία δεν θα έχει καμία σχέση με το σύγχρονο ελλαδικό κρατικό μόρφωμα και τα επιγεννήματά του. Η δύναμη του θα έρχεται από το μακρινό παρελθόν, από την Ιστορία των Ρωμηών και θα κτιστεί πάνω σε δύο πυλώνες:α) Τον απόδημο Ελληνισμό και β) την Ορθόδοξη Εκκλησία.

  Ο απόδημος Ελληνισμός διασώθηκε και μεγαλούργησε απανταχού της γης, γιατί διαφύλαξε παραδοσιακές αρετές των Ελλήνων, όπως το φιλότιμο, η εργατικότητα, η προσαρμοστικότητα στις δυσκολίες και το κοινοτικό πνεύμα, κύριος εκφραστής του οποίου είναι οι ορθόδοξες ενορίες της διασποράς. Η Ορθοδοξία θα μεγαλουργήσει στα χρόνια που έρχονται, σύμφωνα και με διαπιστώσεις σπουδαίων πνευματικών ανθρώπων του  περασμένου αιώνα όπως ο Στήβεν Ράνσιμαν, κορυφαίος Βρετανός ακαδημαϊκός και βυζαντινολόγος, ο οποίος έβλεπε στην Ορθοδοξία τη γνήσια και αυθεντική Εκκλησία των Αγίων, των θείων μυστηρίων και των αποκαλυπτικών νοημάτων. Κύριοι εκφραστές της Ορθοδοξίας, πέρα από τις τοπικές Εκκλησίες, θα αναδειχθούν το Άγιο Όρος με  την ασκητική του παράδοση, τη νηπτική θεολογία και τις αγιασμένες μορφές που συνέχεια αναδεικνύει, καθώς και το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, στο οποίο συντελείται σήμερα ένα μεγαλειώδες θαύμα, αφού καταφέρνει και συντηρείται σε ένα μουσουλμανικό κράτος, με συνεχείς εσωτερικές και εξωτερικές απειλές, και με ένα ολιγάριθμο πλήθος Ελλήνων πιστών, αλλά με μια τεράστια οικουμενική ακτινοβολία, αναγνώριση και αποδοχή που διαρκώς επεκτείνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης.

   Δεν γνωρίζουμε αν <<πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι>>, όπως λέει η παροιμιώδης αυτή λαϊκή φράση αναφερόμενη στα μεγαλεία του παρελθόντος. Ο Θεός είναι αυτός που έχει τον τελικό λόγο και <<βάζει την υπογραφή του σε κάθε σελίδα της ιστορίας>>. Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι, γιατί έχουμε βιωματική εμπειρία, είναι το γεγονός ότι πάντοτε τη θυσία την ακολουθεί η δικαίωση και το σταυρό η Ανάσταση.  Στις δύσκολες μέρες που διανύουμε ας μην ξεχνάμε ότι ο ελληνικός λαός, όσο κι αν κάποιοι λυσσομανούν να του ξεριζώσουν την αξιοπρέπεια, είναι περήφανος λαός, πλούσιος σε μαρτυρικούς αγώνες και θυσίες που έχουν γραφεί με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της παγκόσμιας ιστορίας. Είμαστε σίγουροι πως αν οι καιροί το απαιτήσουν  δεν θα φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων και των προσδοκιών των προγόνων μας. Ας έχουμε αυτά στο νου μας για τις ημέρες που έρχονται και ας είμαστε προετοιμασμένοι ακόμα και για μαρτύριο, με την πεποίθηση ότι μετά τη βαρυχειμωνιά έρχεται η άνοιξη, η Ανάσταση και η μετάβαση στην αληθινή ζωή.

πηγή

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΥΛΟΓΙΑ – Η ΤΕΜΠΕΛΙΑ ΚΗΔΕΙΑ + Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Σε συγκέντρωση ιεραποστολικών προσώπων στη Φλώρινα, στις  13-3-1978

Η ΑΜΕΛΕΙΑ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

«Πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» (Εβρ. 2,3) 

Η αμέλεια είναι το τελευταίο από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Τελευταίο το ονομάζουν οι Πατέρες, αλλά είναι το πιο ύπουλο απ’ όλα τ΄άλλα. Αν δεν προσέξουμε και πέσουμε στην αμέλεια, εύκολα πέφτουμε σ’ όλα τ’ άλλα αμαρτήματα. Τις στιγμές της απροσεξίας και τεμπελιάς μπορεί να τις πληρώσουμε με την καταστροφή μας.

Αμέλεια ονομάζεται η τεμπελιά, η οκνηρία, η αποστροφή από την εργασία και εμφανίζεται στην σωματική και στην πνευματική εργασία. 

Σωματική εργασία

Μερικοί λένε, όπως στην εποχή του αποστόλου Παύλου, ότι δεν χρειάζεται η εργασία. Γιατί από ώρα σε ώρα έρχεται ο Χριστός και η Δευτέρα Παρουσία και πρέπει να ασχολούνται με το ζήτημα της σωτηρίας των ψυχών των. Δεν δούλευαν καθόλου, το είχαν ρίξει τελείως στην τεμπελιά και έκαναν σαν έναν τεμπέλη, που, επειδή βαριόταν να κόψει σύκα, κάθισε κάτω από μια συκιά και άνοιξε το στόμα του και περίμενε να πέσει το σύκο, για να το φάει.

Αυτή την τεμπελιά δεν την εγκρίνει ο Χριστός. Η Εκκλησία μας μάς θέλει εργατικούς. Ο απόστολος Παύλος λέει «Ὅστις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲ ἐσθιέτω». Ο χριστιανός πρέπει να διακρίνεται από την επιμέλεια, την οποία δείχνει στο έργο της εργασίας του. Όποια εργασία και διακονία και αν κάνει, να την κάνει τέλεια. Να είστε υποδείγματα εργατικότητας. Τέτοιοι ήταν οι πρώτοι χριστιανοί, φίλεργοι, και έτσι νικήσανε τον κόσμο.

Ο χριστιανός πρέπει να είναι τίμιος και εργατικός. Να διαπρέπει στο είδος της εργασίας του. Να μην μοιάσουμε εκείνον που, όταν πήγε σε κάποιο μοναστήρι και είδε τους καλογέρους να εργάζονται, άλλον να μαζεύει ξύλα, άλλον ν’ ανάβει φωτιά, άλλον να μαγειρεύει, άλλον να πλένει, άλλον να ζυμώνει, είπε «μὴ ἐργάζεσθε τὴν βρῶσιν τὴν ἀπολλυμένην». Είδατε πώς είναι αυτοί που θέλουν να γλιστρήσουν από το πνεύμα του Ευαγγελίου; Σαν τους αγγειοπλάστες, όπου θέλουν κολλούν τα χερούλια. Έτσι και αυτοί όπου θέλουν κολλούν τα ρητά.

Το έμαθε αυτό ο ηγούμενος, γι’ αυτό έδωσε εντολή να τον βάλλουν στη βιβλιοθήκη με τα πολλά βιβλία και να μην τον ειδοποιήσουν το μεσημέρι για φαγητό. Όταν μπήκε σ’ αυτό το χώρο είπε με ευχαρίστηση «α, εδώ είναι παράδεισος» κι άρχισε να διαβάζει με ικανοποίηση. Αλλά η ώρα περνούσε και άρχισε να πεινά. Άνθρωπος ήταν και είχε στομάχι και είχε ανάγκες υλικές. Πεινούν και οι Άγιοι. Και μέγας Αντώνιος να γίνεις, θα πεινάσεις και θα έχεις ανάγκη από ένα κομμάτι ψωμί και λίγο νερό.

Ο επισκέπτης του μοναστηριού όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερο η πείνα τον θέριζε. Άρχισε να ζαλίζεται, δεν μπορούσε να διαβάσει. Έβλεπε τα γράμματα ανάποδα. Κοιτούσε μια το παράθυρο, μια την πόρτα, μήπως δει κανέναν μοναχό και τον φωνάξει για φαγητό. Βγήκε σιγά σιγά έξω και κοιτούσε δεξιά και αριστερά. Κάποια στιγμή είδε ένα μοναχό και τον ρώτησε «Δεν τρώτε εσείς εδώ μέσα;». «Πως» είπε ο μοναχός «φάγαμε και είχαμε καλό φαγητό. Ήπιαμε κι ένα ποτήρι κρασί». «Εμένα γιατί δε με φωνάξατε;» είπε στενοχωρημένος ο επισκέπτης. «Εσένα δε σε φωνάξαμε γιατί μας είπε ο ηγούμενος ότι είσαι άγγελος και δεν έχεις ανάγκη από υλική τροφή». Τότε, κατάλαβε και συναισθάνθηκε το αμάρτημά του.

Δεν επιτρέπεται να είμεθα αμελείς στα καθημερινά μας καθήκοντα. Εκεί, όμως, που προπαντός δεικνύουμε μεγάλη αμέλεια δεν είναι στα υλικά πράγματα, αλλά στην πνευματική εργασία, την οποία πρέπει να κάνουμε για τη σωτηρία της ψυχής μας. Σ’ αυτό το έιδος της εργασίας πολλοί λίγοι είναι επιμελείς. Γι’ αυτό η Αγία Γραφή, το Πνεύμα το Άγιο, δίνει ζωηρά προτροπή στους οκνηρούς και κηφήνας και τους παρουσιάζει σαν υπόδειγμα εργατικότητας το μυρμήγκι. Και λέει «ἴθι πρὸς τὸν μύρμηγκα, ὀκνηρέ». «Συ» λέει «που είσαι τεμπέλης και δεν αγαπάς την εργασία να πας να δεις το μυρμήγκι, πόσο εργάζεται και τα μεσάνυχτα ακόμα».

Αξιοθαύμαστη είναι η ζωή των μυρμηγκιών. Μπορεί κανείς να γράψει βιβλίο ολόκληρο. Ένα μικρό πράγμα, ένα ελάχιστο σωματίδιο, πόσο εργάζεται και κουράζεται. Ένας περιηγητής περιγράφει το μυρμήγκι και λέει. Παρατηρούσε ένα μυρμήγκι, που προσπαθούσε να σηκώσει βάρος δεκαπλάσιο και εικοσαπλάσιο απ’ αυτό. Αγκομαχούσε και προσπαθούσε να το τραβήξει αλλά του έφευγε. Μέτρησε ότι 50 με 60 φορές του έπεσε και ύστερα από 60 φορές το ανέβασε εκεί που ήθελε. Τέτοια υπομονή, τέτοια εργατικότητα έχει το μυρμήγκι. Αυτά είναι υποδείγματα εργατικότητας σε μας. Άλλο υπόδειγμα εργατικότητας είναι η μέλισσα.

Ένας λαός που έχει ελαττώματα, αλλά είναι μυρμήγκι πραγματικό και κατόρθωσε να φτάσει στην κορυφή όλων των εθνών, είναι οι Αμερικάνοι. Εκεί πλέον η εργασία έγινε θεός. Τρέχουν, για να μαζέψουν δολλάρια και εργάζονται από το πρωί ως το βράδυ. Εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε ροπή προς την οκνηρία σωματικώς αλλά προπαντός πνευματικώς…

Συνεχίζεται

πηγή

"ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΑΝΕΡΓΙΑ"

Του Αρχιμ. π.Νεκταρίου Αντωνοπούλου

Υπάρχουν άνθρωποι πού ζητούν την προσευχή από τους άλλους, άλλα οί ίδιοι δεν προσεύχονται γιατί θεωρούν τόν εαυτό τους αμαρτωλό. Λένε π.χ. στούς Ιερείς και Μοναχούς: «Προσευχηθείτε γιά μας, πάτερ, εσείς πού είσαστε κοντά στον θεό και σας ακούει. Εμείς είμαστε αμαρτωλοί και ό Θεός δεν μας ακούει!»...

Είναι ό εκ δεξιών πειρασμός. Μιά δικαιολογία γεμάτη ταπεινολογία, για να αποφύγουν τη δίκη τους ευθύνη γιά την προσευχή, αλλά και τό δικό τους αγώνα.

Γράφει ένας αγιορείτης ιερομόναχος:

«Καμία προσευχή δεν πάει χαμένη. Οι Άγιοι Άγγελοι, επιτρέψτε μου νά το πώ παραστατικά, πάσχουν από ανεργία, γιατί δεν προσεύχονται οι πι­στοί όσο έχουν ανάγκη. Γι’ αυτό, μόλις βγει μία προσευχούλα από την καρ­διά, τόν νου και τά χείλη κάθε πιστού, οι Άγγελοι την αρπάζουν και. με λα­χτάρα, προσθέτοντας και τις δικές τους πρεσβείες, την προσφέρουν στον φρι­κτό θρόνο του Τριαδικού μας Θεού.

Οι Άγιοι Πατέρες, έχοντας την πείρα αυτή, επιμένουν νά γίνουμε άνθρωποι προσευχόμενοι πρωτίστως και έπειτα σκεπτόμενοι, άνθρωποι αγιασμένοι και όχι ορθολογιζόμενοι». 

Δημήτρης Κολλάτος :Ανεβάζω απέναντι από τη Γερμανική Πρεσβεία ξανά τα πανώ και το γιορτάζουμε

Στις 21:00 μ.μ. την Πέμπτη 6 Ιουνίου σας περιμένω.
Πήραμε πίσω τα πανώ που είχε αφαιρέσει η αστυνομία από το σπίτι μου.
Η δικαστική απόφαση ήταν κόλαφος για την αυθαιρεσία της αστυνομίας.
Την Πέμπτη 6 Ιουνίου θα τα κρεμάσουμε ξανά, στις εννέα το βράδυ. Σας περιμένω στη Λουκιανού 8 Μετρό Ευαγγελισμός να γιορτάσουμε όλοι μαζί. 
Είναι μια μικρή νίκη αλλά νίκη. Θα δείξουμε στη Γερμανική Πρεσβεία που είναι απέναντι ότι είμαστε ακόμα αφεντικά στο σπίτι μας. Ότι μπορούν να ελέγχουν -προσωρινά- τις τράπεζες και την Κυβέρνηση αλλά οι δρόμοι είναι δικοί μας. 
Σηκωθείτε απ΄τις καρέκλες. Θα προβάλω και ένα μικρό απόσπασμα από την τελευταία μου ταινία ”Η εκτέλεση του Διόνυσου”.


Δημήτρης Κολλάτος