ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΛΟΥΚΑ “Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού...” (Λουκ. η’ 5-15)

Θαυμάσια είναι η παραβολή αυτή, η οποία ανάγλυφα παρουσιάζει τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων, ο δε λόγος του Θεού υπονοεί τον σπόρο, που πέφτει διά του θείου κηρύγματος στις καθαρές φυχές τους. Όσες ψυχές είναι καθαρές δια της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, ο σπόρος (= ο λόγος) ο προφορικός και γραπτός, καρποφορεί μέσα στις ψυχές αυτές.

Αλήθεια. Οι ψυχές ορισμένων ανθρώπων, όπως μας λέει η διήγηση του σημερινού Ιερού Ευαγγελίου, μοιάζουν με δρόμο που οι περαστικοί τον ποδοπατούν και τα πετεινά του ουρανού τον αφανίζουν. Άλλες πάλι ψυχές μοιάζουν με πέτρα που επειδή δεν υπάρχει άφθονο χώμα, πολύ γρήγορα ξηραίνεται. Άλλες πάλι μοιάζουν με χωράφι που είναι γεμάτο ακάνθια και καθώς βλαστάνει, τα ακάνθια τον καταπνίγουν. Τέλος, ένα μέρος από αυτόν έπεσε σε ψυχές αγαθές που μοιάζουν με χωράφι καλό, χωρίς πέτρες και ζιζάνια και αυτό έδωσε καρπό πολύ.

Ο λόγος του Θεού όπως βλέπουμε είναι ανεκτίμητος θησαυρός για τον άνθρωπο. Και εάν ένας επίγειος θησαυρός δεν φρουρείται σωστά υπάρχει το ενδεχόμενο να κλαπεί. Πόσο μάλλον υπάρχει κίνδυνος να κλαπεί αυτός ο ουράνιος θησαυρός από τον διάβολο. Γι’ αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί όπως λέει ο Χριστός στο σημερινό Ευαγγέλιο, ο σατανάς έρχεται “ως κλέπτης εν νυκτί και αίρει τον λόγον του Θεού”. Δεν θα πρέπει λοιπόν να αδιαφορούμε αλλά σαν κόρη οφθαλμού να ασφαλίζουμε τον λόγο του Θεού στις αποθήκες της καρδιάς μας. Πριν όμως γίνει η περισυλλογή του σπόρου αυτού του Ευαγγελίου, δηλαδή του θείου λόγου, θα πρέπει για να αυξηθεί, σύμφωνα με την υπόδειξη του Ιερού Χρυσοστόμου να κάνουμε και κάτι άλλο. Να τον ποτίσουμε με την θεϊκή βροχή. Δηλαδή την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Διότι “όπως δεν είναι δυνατόν χώμα, που δεν βρέχεται να βγάλει στάχυα και αν μυρίους σπόρους ρίξει κανείς, έτσι και η ψυχή που δεν ποτίσθηκε από τις Γραφές πρώτα, δεν είναι δυνατόν να φέρει κανένα καρπόν κι αν μυρίους λόγους ρίχνει κανείς μέσα σ’ αυτήν”.

Όσοι, αδελφοί μου, δεν έχουμε Ιερό Ευαγγέλιο, βίους Αγίων και τα συγγράμματα των Πατέρων, να τα πάρουμε και να τα μελετάμε. Σήμερα όμως οι περισσότεροι άνθρωποι ακούνε τον λόγο του σατανά και λιγότερο τον λόγο του Θεού. Τί να πει κανείς. Σήμερα ο λόγος που δηλητηριάζει τις ψυχές έχει πολλά μέσα, να ακούγεται και να διαβάζεται. Ενώ ο λόγος του Θεού αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες. Μακάριοι και τρισευτυχισμένοι θα είναι όσοι σήμερα βοηθούν την Εκκλησία και τους εργάτες της, να μεταδίδουν τον θείο λόγο. Πάντως οι δυσκολίες είναι πολλές για την σπορά του θείου λόγου. Γι’ αυτό οι πιστοί ας είναι πάντα έτοιμοι να δεχθούν τον λόγο του Θεού μόνο από την Εκκλησία. Και τούτο διότι πολλοί πλάνοι γύρω μας προσπαθούν να μας παραπλανήσουν (Β’ επιστ. Ιωάν. 7). Ας έχουμε λοιπόν σκάψει και καθαρίσει με την εξομολόγηση την ψυχή μας και ας την έχουμε ποτίσει με τα δάκρυα της μετανοίας και τότε η καρποφορία θα είναι πλούσια, γιατί το καθαρό χωράφι της ψυχής μας θα δώσει “καρπόν εκατονταπλασίονα”.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ` ΛΟΥΚΑ

 Τέταρτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, και μνήμη των αγίων Πατέρων της Έβδομης εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου , οι οποίοι καθόρισαν την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας περί της τιμητικής προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Έχει μεγάλη δύναμη η εικόνα. Εμείς το ξέρουμε καλύτερα σήμερα με βάση την τηλεόραση, που μας επηρεάζει τόσο και είναι δασκάλα της ζωής.

Κι ο Ιησούς μας μίλησε με εικόνες και με παραβολές. Και μας είπε σήμερα στο άγιο Ευαγγέλιο την παραβολή του Σπορέως , του Καλού Σπορέως τελικά, που είναι ο Ίδιος. Και σπέρνει στις ψυχές και στα χωράφια, και στους αγρούς των υπάρξεων μας το θείο Του λόγο. Και μας φέρνει, λοιπόν, ένα σποριά, ο οποίος βγήκε σαν αυτή την εποχή στα μέρη μας, στη Μεσόγειο και έσπερνε. Ο σπόρος ήταν καλός. Τα μέρη που έπεφτε, όμως, ο σπόρος δεν ήταν τα ίδια, ήταν διαφορετικά. Γι αυτό και τα τρία μέρη του σπόρου εχάθησαν. Μόνο το τέταρτο έφερε καρπούς εκατό φορές επάνω.

Άκουσαν την παραβολή οι Απόστολοι και Τον ρώτησαν το Χριστό. Κι Εκείνος τους είπε : «Σε σας εδόθη να καταλαβαίνετε και να σας εμπιστεύομαι τα μυστήρια του Θεού».

Ο σπόρος είναι λόγος του θεού. Για τον εαυτό του δεν μίλησε πως είναι ο σποριάς. Τόσο ταπεινός είναι ο Ιησούς Χριστός! Και εκείνο το μέρος του σπόρου που έπεσε στο δρόμο και το καταπάτησαν οι άνθρωποι και το έφαγαν τα πετεινά είναι οι ψυχές και οι καρδιές εκείνες που είναι πωρωμένες, λεηλατημένες και ανεπίδεκτες παντός καλού. Πέφτει ο λόγος του Θεού, το θείο κήρυγμα, και όποιο άλλο τρόπο ξέρει ο Κύριος να μιλήσει στις ψυχές μας, και δεν φέρνει αποτέλεσμα. Έρχεται και ο διάβολος και παίρνει τον λόγο. Και λέει σε αυτές τις ψυχές με τον τρόπο του εκείνος, ο πονηρός δηλαδή : «Ψέματα είναι αυτά, δεν είναι αλήθεια. Άσ’ τους παπάδες και άσε τις Εκκλησίες, προχώρα μπροστά. Εσύ είσαι καλός, δεν χρειάζεσαι τίποτε».

Μετά έπεσε σπόρος επάνω στην πέτρα, που είχε λίγο χώμα. Και φύτρωσε. Αλλά επειδή δεν είχε υγρασία και συνθήκες, εξηράνθη. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που έχουνε καλή διάθεση αλλά η ψυχή είναι πετρωμένη και δυσκολεμένη. Ενθουσιάζονται, κάνουν αρχή, αλλά ύστερα, που έρχεται δυσκολία ή πειρασμός, ή όποιο άλλο εμπόδιο, φεύγουν. Αφήνουν τον σπόρο και χάνεται, και χάνονται και αυτοί.

Μετά ένα μέρος του σπόρου έπεσε στη γη, που είχε αγκάθια και διάφορα άλλα φυτά και ζιζάνια. Και φύτρωσε ο σπόρος μαζί με τα αγκάθια. Εκείνα, όμως, τον υπερκάλυψαν και τον αφάνισαν. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που θέλουν να είναι και με το Θεό και με το κακό, και με την Εκκλησία και με τον κόσμο. «Κι έτσι κουτσαίνουν, όπως θα λέγε ο Προφήτης Ηλίας, και από τα δυο πόδια». Θέλουν να τα χουν καλά με όλους. Δεν γίνεται όμως. Στο τέλος χάνεται ο λόγος του Θεού και δυσκολεύεται και η ψυχή μας.

Και η τέταρτη περίπτωση είναι οι ψυχές εκείνες και οι καρδιές, που είναι γη καλή και αγαθή, όπως λέει το Ευαγγέλιο και δέχονται μετά χαράς το θείο λόγο. Και κάνουν μεγάλη υπομονή, καλλιεργούνται και φέρνουν αποτέλεσμα σπουδαίο και θεάρεστο. Είναι οι ψυχές εκείνες που αγωνίζονται και προσπαθούν, που παίρνουν με λαχτάρα το θείο λόγο, και κάνουν τα πάντα προκειμένου να γίνει πράξη, να γίνει εφαρμογή, να πραγματοποιήσουν την θεϊκή βουλή.

Εμείς τώρα που ανήκουμε…; Ας το πούμε ο καθένας στην ψυχή μας, αν μπορούμε τελικά να το κάνουμε και αυτό. Όμως να μην απελπιζόμεθα. Χωράφι και αγρός είναι η ψυχή μας. Μπορεί να είναι καταπατημένη και πορωμένη, μπορεί να έχει πέτρες, μπορεί να έχει αγκάθια. Όμως ο λόγος του Θεού είναι παντοδύναμος, η θεία Του Χάρις δραστική. Και μπορεί ένα χωράφι γεμάτο πέτρες και αγκάθια και καταπατημένο, να το κάνει πανέμορφο περιβόλι. Μπορεί την ψυχή ενός κακούργου να την μαλάξει η Θεία Χάρις και να την κάνει άγια. Έχουμε παραδείγματα και από το Ευαγγέλιο με το ληστή και από τη ζωή της εκκλησίας και τον βίο αυτού του κόσμου.

Ω αγαθέ Σπορέα! Ω Ιησού Χριστέ μας, που συνεχίζεις κάθε μέρα με γεγονότα χαρμόσυνα ή λυπητερά, και με τρόπους που εσύ ξέρεις να σπέρνεις στις ψυχές μας! Μη μας αφήνεις. Σπείρε ακόμα. Και να επιμείνεις. Να επιμείνεις, να μας βοηθάς να καλλιεργούμε το χωράφι της ψυχής μας, και να το κάνουμε από αγριότοπο αγιότοπο, τόπο της Βασιλείας Σου. Αμήν...

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ ΛΟΥΚΑ - Λουκ. 8, 5- 15 π.Γερασιμάγγελος Στανίτσας Ο σπορέας και η σπορά

Μια εικόνα του χθες δύσκολα μπορεί να προσελκύσει το ενδιαφέρον του σήμερα .
Το νέο έχει την τάση να επισκιάζει το παλαιό, να ξεπερνά και να καταργεί π.χ. ο μηχανοκίνητος συνδικαλιστής αγρότης δεν θυμίζει πουθενά τον ταπεινό ζευγολάτη του παρελθόντος. Ο σημερινός μεταβιομηχανικός άνθρωπος αδυνατεί ακόμα περισσότερο, να εκτιμήσει τον παραβολικό λόγο του Χριστού παρά την απλότητά του.
Πολλές φορές αποστρέφει την ακοή του από την αλήθεια για να μη δεχθεί ο λυτρωτικό μήνυμα. Το κενό που προκαλεί η απουσία της στη ζωή του , προσπαθεί να το καλύψει με υποκατάστατα ή προσχωρώντας σε αιρέσεις και παραθρησκίες που υπόσχονται «σωτηρία» αλλά απεργάζονται τον θάνατο . Για όλους αυτούς η ρήση της παραβολής «ἵνα βλέποντες μη βλέπουσι καί ἀκούοντες μή συνιώσιν» είναι καθοριστική .
Ποία είναι όμως η αλήθεια που σπέρνει στην καρδιά μας ο Χριστός για να βρούμε το νόημα ης ζωής ;
Ήδη το ρήμα «ἐξῆλθε» σηματοδοτεί το περιεχόμενό της , που υποστασιάζεται στην θεανθρώπινη μορφή Του. Και ο λόγος αυτής της εξόδου ήταν και είναι να βρεθεί δίπλα στον άνθρωπο για να τον αναστήσει από την πτώση και τον θάνατο που προκάλεσε στον εαυτό του, « ἦλθε γάρ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός» ( Λουκ.19,10) και αυτό το έξειξε όταν «ἐκένωσεν ἑαυτόν μορφή δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος ….ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταύροῦ»( Φιλιπ.2,7).Θα μπορούσε άραγε η αγάπη προς τον άνθρωπο να εκφραστεί γνησιότερα ;
Η μέθοδος που ακολούθησε και ακολουθεί είναι εκείνη του γεωργού. Όπως με την καλλιέργεια και τη σπορά του αγρού παράγεται ο άρτος για τη συντήρηση του σώματος, έτσι και ο λόγος του Θεού σπείρεται στην καρδιά μας.
Πρόκειται για τη νέα δυνατότητα αναμόρφωσης του παλιού ανθρώπου , στον «ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ΄ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος»(κολ.3,10)
Αυτή όμως η μοναδική «κατά χάρην» δυνατότητα παραμένει ανεκμετάλλευτη όσο ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι η εικόνα του Θεού, έστω και με στίγματα πταισμάτων, έχει λάβει « τόν ἀρραβώνα τοῦ πνεύματος» ( Β Κορ, 1,22 και 5,5 ) για να ζήσει την νέα « ἐν Χριστῷ Ζωή»
Το επιχείρημα ότι η « σπορά» του λόγου , με τον τρόπο που γίνεται σήμερα από ην εκκλησία προδιαθέτει τον άνθρωπο αρνητικά, είναι απλώς μια δικαιολογία .
Υπάρχει βέβαια η αμφισβήτηση και η δίωξή του αλλά και η αλήθεια ότι « ο λόγος του Θεού ου δέδεταιο».
Ο αγώνας λοιπόν για να φτάσει ο λόγος στην καρδιά και να τη γονιμοποιήσει είναι δεδομένος και πρέπει να συνεχίζεται από όλους. Οι ποιμένες οφείλουν να βιώνουν και να κατανοούν ορθοδόξως πρώτα οι ίδιοι, τον «λόγο» και μόνο τότε να τον μεταδίδουν στους άλλους «φωτισθῆναι δε πρῶτον καί μετά φωτίσατε ( Γρηγ. Θεολόγος)».
Να εξατομικεύεται το μήνυμα, ώστε να γίνεται αποδεκτό, να ριζώνει και να σαρκώνεται στην καρδιά. Η σάρκωση αυτή μπορεί να συντελεσθεί, όταν η καρδιά μας καλλιεργείται και καθαρίζεται από τα ζιζάνια της αδιαφορίας.
Όταν από άγονη και ξηρά μεταβάλλεται εις «γῆν ἀγαθήν»που είναι ο επιδιωκόμενος στόχος της παραβολής.
Το ζητούμενο είναι η βούληση και η εμμονή στην κατάκτηση αυτού του στόχου και εδώ ακριβώς υπάρχει η δική μας ευθύνη .
Οι πατέρες επισημαίνουν την εσωτερικότητα και το αθόρυβο που πρέπει να χαρακτηρίζει το μόχθο και την καλλιέργεια της καρδιάς και συνιστούν την «καρδιακή προσευχή».
Η άσκηση της προσευχής στη σύναξη και τη Θ.Λειτουργία είναι ο αποτελεσματικός τρόπος φωτισμού και της καρδιάς και της διάνοιας , σε συνδυασμό με τη συμμετοχή μας στη Θ. ευχαριστία.
Ενδεικτική είναι και η ευχή που διαβάζει ο ιερέας πριν από την ανάγνωση του ευαγγελίου «ἔλλαμψον ἐν ταῖς καρδίας ἡμῶν φιλάνθρωπε Δέσποτα τό τῆς Σῆς θεογνωσίας ἀκήρατο φῶς καί τούς τῆς διανοίας ἡμῶν ὀφθαλμούς διάνοιξον είς τῶν ευαγγελικῶν Σου κηρυγμάτων κατανόησιν»
Με αυτούς τους όρους ο «σπόρος» όχι μόνο βλαστάνει στην καρδιά , αλλά και καρποφορεί καρπούς αθανασίας
.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ «Και έτερον ἐπεσεν επί την γην την αγαθἠν και φυέν εποίησεν καρπόν εκατονταπλασίονα» Του μητροπολίτη Λέρου-Καλύμνου-Αστυπάλαιας Παΐσιου

Αγαπητοι μου αδελφοί,
Ο Μέγας Διδάσκαλος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, διά της ωραίας παραβολής του σπορέως που ακούσαμε σήμερα διδάσκει ανά τους αιώνας την θαυμαστή δύναμη του θείου λόγου, ήτοι του θείου κηρύγματος δια την καλλιέργεια της ψυχής παντός χρηστού και αγαθού ανθρώπου.

Ο λόγος του Κυρίου είναι ο σπόρος, ο οποίος εάν πέσει στη γή την καλλιεργημένη, στην καθαρή από πέτρες και αγκάθια και αγνή ψυχή του ανθρώπου, ουχί μόνο βλαστάνει, μεγαλώνει, και καρποφορεί, αλλά και η καρποφορία είναι σε αριθμό μεγάλη, πλούσια και ωφέλιμος δια τον άνθρωπο.

Και ερωτά ο άνθρωπος της κάθε εποχής, και ιδιαίτερα αυτής της δήθεν προηγμένης εποχής με τις διάφορες θεωρίες και συνθήματα που καθημερινά αναφύονται, «τί είναι ο λόγος του Θεού και ποια δύναμη έχει;».

Την απάντηση δίδει αυτή η Εκκλησία του Χριστού, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία: ο Θείος λόγος είναι η αποκάλυψη του Αγίου θελήματος του Θεού και η διδασκαλία την οποία ο Μονογενής Υιός Του έφερε στο κόσμο ως θησαυρό πολύτιμο, «γενόμενος υπήκοος θανάτου, θανάτου δε σταυρού».

Ο λόγος του Θεού είναι γραπτός στην αγία Γραφή, στον κανόνα της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και άγραφος στην ιερά παράδοση, η οποία παραδόθηκε από τους θεόπνευστους αποστόλους, τις άγιες και ιερές Συνόδους, από την διδασκαλία και τα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας, και η οποία ιερά Παρόδοση είναι ισότιμος, ισόκυρος, ισοδύναμος και ισοστάσιος της Αγίας γραφής.

Ο Θείος λόγος όσο και αν είναι εξωτερικώς απλούς, έχει όμως βαθιές εσωτερικές ρίζες, έχει ηθική δύναμη και ζωή που μεταβάλλει και ανακαινίζει τις ψυχές των ανθρώπων, εν αγίω Πνεύματι, σε αγιασμό και καρποφορία.

Αυτή η εσωτερική θεία μεταβολή, αυτή η θεία ανακαίνιση είχε ως αποτέλεσμα να φωτιστούν πλήθη αναρίθμητα ανθρώπων, τα ευρισκόμενα «εν σκότει και σκιά θανάτου» και να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό, τον Θεό της αγάπης, της ειρήνης, του ελέους και των οικτιρμών.

Ο «επί την γήν την αγαθήν» - όπως ακριβώς μας λέγει ο Μέγας Διδάσκαλος, ο Κύριος της Δόξης στην σημερινή ευαγγελική περικοπή - πεσών σπόρος είναι οι καρδιές των αγαθών εκείνων χριστιανών, οι οποίοι ακούνε τον θείο λόγο, ήτοι το θείο κήρυγμα «εν καρδία καλή και αγαθή» και όχι μόνο αλλά το δέχονται και προπάντων πιστεύουν και αναγνωρίζουν ότι δι΄ αυτού μπορούν να κερδίσουν τα ουράνια αγαθά, και τότε, κατά το ευαγγελικό, «κατέχουσι και καρποφορούσι».

Οι άνθρωποι αυτοί, που ακούνε και δέχονται με χαρά ανεκλάλητο το θείο λόγο, ο οποίος είναι γλυκύτερος από το μέλι, και μάλιστα στη ζωή τους έχουν ως πυξίδα τις θείες εντολές και υπομένουν με καρτερία τις θλίψεις και τους πειρασμούς, οι άνθρωποι αυτοί αυξάνουν στον πνευματικό αγρό της Εκκλησίας του Εσφαγμένου Αρνίου της Αποκάλυψης.

Η αγαθή τους ψυχή ευφραίνεται και αγάλλεται για τα θεία και ουράνια και - «εν μέσω παγίδων πολλών διαβαίνοντες» - δεν διακατέχονται από κακία, πάθος ή μίσος, αλλά απεναντίας με την προσευχή και την μελέτη της θεοπνεύστου Αγίας Γραφής διαφεύγουν τα ωψώνια της αμαρτίας, που είναι θάνατος πνευματικός, ήτοι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό.

«Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν».

Η καρδιά κάθε χριστιανού παραμένει «γή αγαθή», όταν περιλούζεται με το Πνεύμα του Θεού, το Πνεύμα το ʼγιο, το οποίο τρέφει, ζωογονεί και καθαρίζει από κάθε πονηρή επιθυμία τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που πιστεύει και ομολογεί Πατέρα, Υιό και ʼγιο Πνεύμα, Τριάδα Ομοούσιο και αχώριστο.

Όσον ο άνθρωπος προάγεται ηθικά, εν αγίω Πνεύματι, μορφώνεται εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου δια του θείου λόγου, τόσο και η καρδιά του γίνεται καλύτερη, η πίστη του αυξάνεται και το ʼγιο Πνεύμα συγκροτεί και συνέχει το είναι του.

Ο Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος επί τούτοις λέγει επιγραμματικά: «Δια πολιτείας ἀνελθε, δια καθάρσεως κτήσαι το καθαρό…πράξις γαρ επίβασις θεωρίας».

Και ο ʼγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έλεγε ότι «οι φωνές και η διδασκαλία καθαίρουν την διάνοιαν και αναβιβάζουν τον νούν από την κατ΄αίσθησιν πραγματικότητα εις τα υψηλά».

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ο λόγος του Θεού είναι φώς, είναι ζωή, είναι αλήθεια για τους αγαθούς χριστιανούς. Αυτός αναμόρφωσε κοινωνίες και έθνη, αυτός αναγέννησε τις καρδιές των ανθρώπων, αυτός δημιούργησε τους ήρωες της αρετής και τους μάρτυρες της αληθείας σε δύσκολους καιρούς και χρόνους.

Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, αλλά και οι επιφανείς και μεγάλοι ευεργέτες του γένους, εμπνεόμενοι από τους λόγους του Υιού και Λόγου του Θεού έγιναν οι πνευματικοί του γένους ταγοί, οι οποίοι καλλιέργησαν και αναμόρφωσαν με τον λόγο, τα έργα τους, το παράδειγμά τους ψυχές καθαρές χριστιανών Ορθοδόξων.

Ανάγκη και εμείς - στους δύσκολους αυτούς χρόνους - να ακούμε τον θείο λόγο και να μελετούμε αυτόν με πίστη και ευλάβεια. Να κλείνουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες της αθεϊας, του εκμηδενισμού των πάντων και στις καθημερινές φωνασκίες εκείνων πού τα πάντα ισοπεδώνουν, τα πάντα υποτιμούν εμπνεόμενοι από ξενόφερτες θεωρίες.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέγει: «ο ών εκ του Θεού τά ρήματα του Θεού ακούει».

Ας εργαστούμε και εμείς λοιπόν, αδελφοί μου, στον αμπελώνα του Κυρίου Ιησού πνευματικά, εάν θέλουμε να γίνουμε και εμείς γη καλή, γη αγαθή, γη γόνιμη, γη καρποφόρα και έτσι καρποφορούντες εν υπομονή θα τύχουμε της αιωνίου ζωής και θείας μακαριότητας παρά του Αθλοθέτη Χριστού. ΑΜΗΝ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ π.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΛΟΣ

«Κήρυγμα είναι ο λόγος, προφορικός ή γραπτός, που απευθύνεται στον κοινό νου σχετικά με ένα θρησκευτικό ζήτημα, που συνήθως βασίζεται στην Αγία Γραφή και στα Πατερικά κείμενα και αναπτύσσεται με τρόπο που θα μπορούσε, αφ’ ενός να καθοδηγήσει και να διδάξει, καθώς και  να πείσει τον ακροατή».

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αναφερόμενος στο κήρυγμα ισχυρίζεται ότι  η διάθεση για ακρόαση του θείου λόγου είναι απόδειξη της υγείας της ψυχής και το παρομοιάζει με την όρεξη για τροφή του υγιούς σώματος. Ο πνευματικά υγιής διψάει για λόγο Θεού. Έχει μια ακόρεστη δίψα. Αυτό σημαίνει ότι η αντίθετη κατάσταση είναι απόδειξη πνευματικής ασθένειας.

Πράγματι, το κήρυγμα για την Εκκλησία παραμένει και στις μέρες μας ένα από τα σημαντικότερα μέσα ποιμαντικής καθοδήγησης του λαού του Θεού. Κι’ αυτό λόγω του ότι συνδέεται με την ατμόσφαιρα του Ιερού Ναού και τη μυσταγωγικότητα της των Ιερών ακολουθιών και δη του Ιερού Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, που επιφέρουν τη νήψη της ψυχής και της διάνοιας των  πνευματικά ολοκληρωμένων πιστών, ενώ η αντίθετη διάθεση είναι απόδειξη πνευματικής ένδειας και  ασθένειας και συνήθως ασκούν αυστηρή κριτική του κηρύγματος, ιδιαίτερα για το θεολογικό κήρυγμα, ότι δήθεν ο λαός δεν κατανοεί θεολογικά κηρύγματα, λόγω του ότι τα κηρύγματα αυτά απαιτούν θεολογική παιδεία, γνώση μιας εξειδικευμένης ορολογίας και δεν έχουν άμεση σχέση με την καθημερινή ζωή του απλού πιστού, καθώς επίσης ότι δεν υπάρχουν στο λαό προσλαμβάνουσες παραστάσεις, που να καθιστούν προσιτά τα νοήματα αυτών των κηρυγμάτων.

Πράγματι, το κήρυγμα πρέπει να αναφέρεται στα ποικίλα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνική ζωή των πιστών, σε όλους τους χώρους της ζωής και της δράσεώς τους, όπως η προσωπική, η οικογενειακή, η επαγγελματική, η κοινωνική κ.ά.  αυτό που πρέπει ο κήρυκας του Θείου Λόγου να σταθμίσει είναι να μη παρασυρθεί σε ηθικισμούς και στείρους διδακτισμούς. Διότι, δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι ο λόγος του κήρυκα της Εκκλησίας πρέπει να είναι από την φύση του θεολογικός, γιατί είναι έκφραση της εμπειρίας που αποκτούν τα μέλη της Εκκλησίας στη σχέση και στην κοινωνία τους με τον Θεό. Σκοπός του κηρύγματος δεν είναι να επιλύσει τα επίγεια προβλήματα του κόσμου, αλλά να καθοδηγήσει το λαό της Εκκλησίας στη μεγάλη έξοδό του από τη φθορά και τη θνητότητα, τις οποίες κραταιώνουν τα πάθη της καθημερινότητας. Έτσι, κινείται μέσα στην καθημερινότητα του κόσμου, αλλά δεν εγκλωβίζεται σ’ αυτή, οδηγώντας το λαό στη Βασιλεία του Θεού.

Είναι γεγονός ότι υπάρχει στον κόσμο πολύς πόνος σωματικός  και ψυχικός. Ο λαός του Θεού πονάει, εξόχως τούτη την δύσκολη περίοδο, που βιώνει πολιτικά και οικονομικά. Γι’ σήμερα αυτό που αναμένει και προσδοκά από την Εκκλησία είναι ένα λόγο παρακλήσεως, παρηγοριάς, ο οποίος να τον ενθαρρύνει και να του ανακαινίσει τις ψυχικές του δυνάμεις. Η απελπισία που υπάρχει στον κόσμο γίνεται καταστροφική, όταν δεν μπορεί να βρει κανείς νόημα στις θλίψεις και τις ταλαιπωρίες της ζωής. Γι’ αυτό είναι σημαντική η διδασκαλία της Εκκλησίας για τη δημιουργία του ανθρώπου, τη ζωή του στον Παράδεισο, την πτώση του, την αμαύρωση του «κατ’ εικόνα», την ανακαίνισή του από τον Χριστό, την ύπαρξη της Εκκλησίας, ως Σώματος Χριστού, τον τρόπο της ζωής που εμπνέει το Άγιο Πνεύμα, το οποίο δίνει αισιοδοξία και προοπτική στη ζωή και ανακουφίζει τον πόνο μεταποιώντας τον, από αιτία θανάτου της ψυχής σε υλικό ασκήσεως, η οποία «υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα» και η ελπίδα αυτή δεν απογοητεύει. Η παρηγοριά δηλαδή της Εκκλησίας είναι η θεολογία της, είναι ο λόγος που μιλά για το ότι ο «Θεός εφανερώθη εν σαρκί» και «ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών υπέρ ημών απέθανε», αφήνοντάς μας τον εαυτό του υπόδειγμα για να «επακολουθήσουμε τοις ίχνεσιν αυτού», ώστε να γίνουμε, όταν «φανερωθή, όμοιοι αυτώ», γιατί θα τον δούμε «καθώς εστί».

Ο δεινός ρήτορας της Εκκλησίας μας, ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι το κήρυγμα πρέπει να προσφέρει και να μεταποιεί με λεκτικά σχήματα στις καρδιές των ανθρώπων, απτή τη σχέση και τη συνάφειά  τους με το πρόσωπο του Χριστού.

Αυτό που συνιστά την Εκκλησία, λέγει, είναι η σχέση και η συνάφεια με το πρόσωπο του Χριστού. Γι' αυτό και κατεξοχήν ονομάζεται εκκλησία και όχι συνάθροιση ομοπίστων, αλλά μόνο εκείνη η σύναξη που γίνεται για την «κλάση του άρτου», την Ευχαριστία. Η Ευχαριστία είναι το μοναδικό γεγονός της πραγματικής προσωπικής αλληλοπεριχώρησης του ανθρώπου και του Θεού. Είναι η αληθινή μέθεξη του Χριστού στην προσωπική εκστατική επαναφορά του πλάσματός του.

Όμως, μάλλον έχουμε πολλοί εξ’ ημών, ξεχάσει την ουσιαστική λειτουργία μας ως Σώματος Χριστού, έχουμε αποσυνδεθεί από την ευχαριστιακή μας αναφορά και έχουμε επικεντρωθεί σε κοινωνικά οράματα, πολιτισμικές αξίες και ευρωσυνταγματικές συνταγές, με αποτέλεσμα  ο Λόγος της Εκκλησίας να  μεταποιείται σε «ξύλινο λόγο» της πολιτικής και της κοινωνιολογικής οριζόντιας και επίπεδης θεώρησης, ώστε «Τούτω τας εκκλησίας ανέτρεψεν , ότι και υμείς ου ζητείτε λόγον ακούσαι κατανυκτικόν , αλλά τέρψαι δυνάμενον και τω ψόφω και τη συνθέσει των ρημάτων…», διακηρύσσει ο ιερός Χρυσόστομος.

Συνεπώς θα λέγαμε ότι ο λόγος του κηρύγματος, ως λόγος του Θεού σημαίνει  ότι, «εμεγάλυνας τον λόγον σου υπέρ παν το όνομα σου», ότι δηλαδή, ο Θεός έχει μεγαλύνει τον Λόγο Του ακόμα και πάνω από το ίδιο Του το όνομα. Γενικότερα ο Λόγος του Θεού είναι για όλους μας αλήθεια, τροφή για την ζωή μας και πηγή ευφροσύνης. Ο λόγος του Θεού οδηγεί και καθοδηγεί, προφυλάσσει και διαφυλάσσει, ενισχύει και ενδυναμώνει, παρηγορεί και διδάσκει. Γι’ αυτό και δεν επιτρέπεται σε όλους, να είναι κήρυκες, σύμφωνα  με τους ιεροὺς κανόνες. Γι’ αυτό χρειάζεται η Επισκοπική άδεια.

Όμως είναι αναγκαίος ο λόγος και απαραίτητη η διδασκαλία από ικανούς και καταρτισμένους και ταυτόχρονα φωτισμένους κληρικούς, από τον Χριστό, όπως φώτισε δια της παραγγελίας του και τους μαθητές Του και Εκείνοι παρέδωσαν στους διαδόχους των, που μας παρέδωσαν συγγράμματα τόσο οι Απόστολοι, όσο και οι άγιοι Πατέρες. Έτσι, το κήρυγμα, ως έργο του Κυρίου αναδείχθηκε, ως η κυριότερη διακονία και πράξη των Μαθητών και Αποστόλων, καθώς επίσης και των Πατέρων. Το κήρυγμα το αποκαλεί ὁ Χριστός, (βλ. Ιωάν. 15,15) έργο του Πατρός και το ονομάζει, Θείο σπόρο (Λουκ.8,11) εξηγώντας ότι γι’ αυτόν τον σκοπό ήλθε, για να σπείρει δηλ. τον λόγο (Λουκ.8,5). Αλλά και ο Απ. Παύλος λέγει ότι τα έργο του κηρύγματος είναι ανώτερο από όλα τα άλλα έργα και διακηρύσσει (Λουκ.8,5), ότι «μου επιβάλλεται ως ανάγκη» και «αλλοίμονο, αν δεν ευαγγελίζομαι». ( (Α΄ Κορ. 9,16).

Συνεπώς  το κήρυγμα είναι αυτό που ετοιμάζει τον κόσμο να συναντηθεί και να συμβιώσει με τον Θεό. Αυτή η «συμβίωση» δεν έχει σχέση με δυσνόητες έννοιες, αλλά με την απλότητα της καρδιάς. Το κήρυγμα και μάλιστα το  θεολογικό είναι αυτό που βοηθά τον άνθρωπο να επιθυμήσει και να βιώσει την απλότητα και την καθαρότητα της καρδιάς, για να μπορεί να ζει με την αδιάλειπτη μνήμη του Θεού και ας εννοήσουμε πάντες, ότι το κήρυγμα είναι έργο της Εκκλησίας, και ας συμμετάσχουμε όλοι μας κατά το χάρισμα, που έχει ο καθένας μας χωριστά στην πραγμάτωσή του
.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ ΛΟΥΚΑ ΟΙ ΜΩΡΕΣ ΖΗΤΗΣΕΙΣ π.ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ

              Έχουμε άραγε σκεφτεί ποτέ πόσο χρόνο χάνουμε στις «μωρές ζητήσεις», στις αναζητήσεις μάταιων πραγμάτων, στις μάταιες συζητήσεις, στις μάταιες συναναστροφές; Ιδίως σήμερα, στην εποχή της πληροφορίας, όπου η τεχνολογία θριαμβεύει, έχουμε τη δυνατότητα, νεώτεροι και μεγαλύτεροι, να ξοδεύουμε το χρόνο μας στην ματαιότητα. Να μην μας μένουν πολλά περιθώρια δημιουργικής ενασχόλησης, επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μας, ακόμη και αναζήτησης του Θεού. Ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε το χρόνο της ζωής μας είναι παράδοξος. Από την μία δεν αντέχουμε να μην έχουμε κάτι να κάνουμε και γι’ αυτό προσανατολίζουμε τη ζωή μας στις εκπομπές της τηλεόρασης και στην εικονική πραγματικότητα και από την άλλη διαμαρτυρόμαστε  ότι είμαστε κουρασμένοι, ότι ο χρόνος μας είναι περιορισμένος, ότι ο Θεός μπορεί να περιμένει, ενώ είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να φορτώσουμε την ύπαρξή μας με «μωρές ζητήσεις», να συζητούμε χωρίς σκοπό και νόημα και να βρισκόμαστε στην κατάσταση της κατάκρισης και της απόρριψης των άλλων.

                 «Περιίστασο μωράς ζητήσεις» (Τίτ. 3, 9) μας προτρέπει ο Απόστολος Παύλος. «Να αποφεύγεις τις ανόητες αναζητήσεις». Οι άνθρωποι της εποχής του είχαν τη συνήθεια να ξοδεύουν το χρόνο τους σε «περί όνου σκιάς» φιλοσοφικές συζητήσεις, σε αναζητήσεις   γενεαλογικών καταλόγων, προκειμένου να βρούνε την καταγωγή τους,  να φιλονικούν γύρω από διατάξεις του μωσαϊκού νόμου, ακόμη και να βρίσκονται σε διαμάχη γι’ αυτές. Για τον Παύλο όλη αυτή η ενασχόληση ήταν μάταιη και ανώφελη. Ο απόστολος των Εθνών προτείνει στον μαθητή του, αντί για τέτοιου είδους συζητήσεις, να πρωτοστατεί σε καλά έργα. Να δείχνει αγάπη. Να διακηρύσσει την αξιοπιστία του λόγου του Θεού με τη ζωή του. Και να διαθέτει το χρόνο του τόσο στην προσφορά στο συνάνθρωπο, όσο και στο κήρυγμα της σωτηρίας και της αιωνιότητας, για να μην πηγαίνει χαμένος ο χρόνος του.

                Τι είναι όμως αυτό που μας ωθεί στην ματαιότητα των μωρών ζητήσεων;

                Πρώτα απ’ όλα είναι η απουσία πνευματικού προσανατολισμού στη ζωή μας. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την κατά κόσμο μόρφωσή μας ή τα όποια χαρίσματά μας. Ενίοτε αυτά συμβάλλουν στην απουσία.  Γιατί μας ωθούν στην κοσμική αυτάρκεια. Στην αίσθηση ότι  έχουμε τις δυνατότητες να ζήσουμε χωρίς Θεό, χωρίς προσφορά, χωρίς το μήνυμα και τον τρόπο της Βασιλείας των Ουρανών, όπως αυτή αποτυπώνεται σην Εκκλησία και το ήθος της. Ακόμη κι αν, όμως, δεν ανήκουμε στους κατά κόσμον μορφωμένους, βολευόμαστε στη συνήθεια της ζωής. Γιατί η ματαιότητα και το ανώφελον κρύβονται στην ευκολία της κοινωνικής συναναστροφής. Στην καθημερινότητα. Στο σχόλιο και την κατάκριση, είτε αυτή γίνεται ενώπιον των άλλων, είτε περιλαμβάνεται στην παρακολούθηση και ακρόαση των ζητήσεων των άλλων, όπως αποτυπώνεται στην τηλεόραση και τα ΜΜΕ. Παρασυρόμαστε από την κατάκριση, η οποία δείχνει ότι η ζωή μας δεν στηρίζεται στην αγάπη. Γιατί αυτός είναι ο γνήσιος πνευματικός προσανατολισμός. Η αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπο.

                Την ίδια στιγμή ικανοποιείται μέσω των μωρών ζητήσεων η περιέργεια της ύπαρξής μας. Το πνεύμα της περιεργείας, το οποίο η πατερική μας παράδοση απορρίπτει, είναι ακριβώς η ενασχόληση με τα μάταια. Δεν έχει να κάνει με την επιστήμη και την πρόοδο. Ούτε με την εργασία και τη βελτίωσή της. Έχει να κάνει με την ρυπαρότητα της ενασχόλησης με τις ανθρώπινες αμαρτίες. Με τα πάθη των άλλων. Με την τάση για αυτοδικαίωσή μας επειδή εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς. Αλλά και με την ψευδαίσθηση της κοινωνικότητας, την οποία η περιέργεια μας προσφέρει. Ότι καθώς ασχολούμαστε με την ματαιότητα, έχουμε την δυνατότητα να είμαστε ενταγμένοι στον κόσμο. Ότι δεν είμαστε περιθωριοποιημένοι. Ότι γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Ότι μπορούμε να συζητήσουμε με τους άλλους. Κι όλο αυτό χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα και η διάθεση μελέτης της ανθρώπινης ύπαρξης, της σπουδής πάνω στα λάθη και τα πάθη που βιώνουμε πρωτίστως εμείς, όπως και οι άλλοι. Κι ενώ τα πάθη πρέπει να γίνονται αφορμή μετάνοιας, εμείς εντρυφούμε στα πάθη των άλλων, για να περνά ο χρόνος χωρίς να βάζουμε αρχή μετανοίας.

                Τέλος, οι «μωρές ζητήσεις» αποτελούν ανάπαυλα από τις βιοτικές μέριμνες, οι οποίες απομυζούν τον χρόνο της ύπαρξής μας. Έχουμε την αίσθηση ότι ξεφεύγουμε από το άγχος της ζωής. Μετατοπίζουμε το ενδιαφέρον μας αλλού και έτσι νιώθουμε ότι ξεκουραζόμαστε από την καθημερινότητα. Ακόμη και ο Θεός και η πίστη γίνονται αφορμές  απλώς για να πιστεύουμε ότι κάτι κάνουμε, ότι κάπως ασχολούμαστε με το Ευαγγέλιο. Ιδίως αν τηρούμε τα τυπικά, τα εξωτερικά. Η ψυχή μας όμως δε γίνεται «γη αγαθή», γιατί συμπνιγόμαστε από τις φροντίδες. Κι έτσι τα πάντα αποκτούν έναν χαρακτήρα εξωτερικότητας και όχι εμβάθυνσης στο νόημα της γνήσιας σχέσης με το Θεό. Ο χρόνος περνά κι εμείς δεν κατανοούμε τι αξίζει αληθινά και τι όχι. Πού χρειάζεται να εντρυφήσουμε, να προβληματιστούμε, να καλλιεργηθούμε. Έτσι οι «μωρές ζητήσεις»  γίνονται υποκατάστατα της ανάγκης μας για ξεκούραση και αναψυχή.

                Ο κόσμος μας σήμερα στηρίζεται στις «μωρές ζητήσεις». Η Εκκλησία καλεί τον καθέναν μας όμως να επανεκτιμήσει το νόημα του χρόνου που του δίδεται από το Θεό. Να βρει σκοπό στην προσευχή, στην μελέτη του λόγου του Θεού, στην συνάντηση με τον συνάνθρωπο και στην αναζήτηση της σωτηρίας δια της αγάπης και των καλών έργων. Η καλύτερη απάντηση  στην ματαιότητα και το ανώφελον είναι η χαρά της αγάπης. Η συζήτηση για το Θεό και την αλήθεια. Το μοίρασμα της αγάπης. Η καλλιέργεια της καρδιάς, ώστε να γίνει «γη αγαθή». Και η μετατροπή της περιέργειας σε αγώνα για πνευματική τροφή και δημιουργία. Ας αγωνιστούμε λοιπόν όσο μπορούμε να περιορίσουμε την ματαιότητα στη ζωή μας, με μικρότερα ή μεγαλύτερα βήματα.  Όπως κάνει η Εκκλησία στην γνήσια πορεία της.

 Κέρκυρα, 13 Οκτωβρίου 2013

Πηγή

Προσέξτε να μη σαλευτείτε... +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ 62-64



Προσέξτε, λέει ο απόστολος Παύλος, γιατί φυσάει άγριος άνεμος, φυσάει ο άνεμος του διαβόλου. Προσέξτε, γιατί υπάρχει κίνδυνος να ξεριζωθείτε.  
Είδατε μέσα στο δάσος, όταν φυσάει άνεμος, τι θόρυβος γίνεται; Πως κινούνται τα φύλλα πως ξεριζώνονται δέντρα ολόκληρα;

Τέτοιος ακριβώς σατανικός άνεμος πνέει στη σημερινή μας κοινωνία και πάει να τα ξεριζώσει όλα.

Πάει να ξεριζώσει και θρησκεία και οικογένεια και πατρίδα και γλώσσα και τα πάντα.

Πάει να ξεριζώσει όχι μόνο καλάμια, όχι μόνο δεντράκια, αλλά και πλατάνια, που είναι ριζωμένα βαθιά μέσα στη γη. «Ει δυνατόν και τους εκλεκτούς» (Ματθ. 24,24).

Προσέξτε, λέει, σε μια τέτοια εποχή να μη σαλευτείτε. «εις το μη ταχέως σαλευθήναι υμάς…» ( Β Θεσ. 2,2)

Βάλτε τις ρίζες σας, όπως το δέντρο, βαθιά στη γη, για να μη μπορέσει κανείς σατανάς να σας κλονίσει.

Οι σημερινοί Χριστιανοί είναι χωρίς βαθιές ρίζες. Γι’ αυτό αν συμβεί κάτι, θα δείτε πράγματα και θα φρίξετε.

Θα δείτε ανθρώπους, που τους θεωρούσατε Χριστιανούς μεγάλους, να μην το έχουν για τίποτε να βγουν μεθαύριο έξω και να υψώσουν παντιέρες ξένες προς το χριστιανισμό και να φωνάζουν και να ωρύονται.

Λέει ο Παπαδιαμάντης· Σ’ ένα δάσος φύσηξε άνεμος και ξερίζωσε όλα τα δέντρα, και μείνανε μόνο τρία, αυτά βάστηξαν…

Παραβολικός ο λόγος. Θα φυσήξει τέτοιος δυνατός άνεμος, που θα μείνουν ελάχιστοι Χριστιανοί.

Θα μείνουν μόνο εκείνοι που έχουν βαθιά πίστη στο Χριστό, και κανείς σατανάς και καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να τους την κλονίσει.

Όλοι οι άλλοι θα πέσουν στο φύσημα. Προσέξτε καλά, για να μη σαλευθείτε. Αυτά, που είπε ο Παύλος για τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης, τα λέει και σ’ εμάς.

Θα σας φανεί απίστευτο αυτό που θα σας πω. Όταν ήμουν στην Αιτωλοακαρνανία, φύσηξε δυνατός άνεμος και εκείνοι που βρίσκονταν κοντά στην παραλία, τους σήκωσε με τα τραπέζια και τους πέταξε 200 και 300 μέτρα μακριά.

Άλλοι σκοτώθηκαν, άλλοι βρέθηκαν με κρανία σπασμένα, και άλλοι βρέθηκαν επάνω στα δέντρα. Τρόμαξαν όλοι. Σαν πούπουλα τους σήκωσε ο άνεμος.

Τέτοιος άνεμος πνέει και σήμερα. Όποιος δεν έχει ρίζα βαθιά, είτε παπάς είτε δεσπότης είτε καλόγερος είτε οτιδήποτε θα τον ξεριζώσει και θα γίνει άθεος, μασόνος, χιλιαστής, και οτιδήποτε άλλο· μόνο Χριστιανός δε θα είναι.
Λοιπόν, λέει ο απόστολος, προσέξτε να μη σαλευτείτε. Προσέξτε να μην κουνηθείτε από το φοβερό άνεμο που πνέει μέσα στον κόσμο.
πηγή

ΗΠΑ: Ο πόλεμος κατά των Χριστουγέννων ξεκίνησε νωρίς φέτος.

 

Η κοινότητα του Wausau στο Wisconsin των ΗΠΑ, έχει εξοργιστεί καθώς η σχολική περιφέρεια αποφάσισε τα δημοτικά σχολεία της περιοχής να ακυρώσουν τις επερχόμενες συναυλίες τους για τα Χριστούγεννα και εξέδωσε οδηγίες που περιορίζουν τον αριθμό των ιερών γιορτινών τραγουδιών που θα ψάλει η σχολική χορωδία.

Ο Phil Buch, διευθυντής του προγράμματος της σχολικής χορωδίας από το 1981, είπε στην εφημερίδα Wausau Daily Herald ότι δόθηκαν τρεις επιλογές μετά τη συνάντησή του με τους διευθυντές των σχολείων για την επερχόμενη γιορτινή σεζόν.

Είπε ότι οι χορωδίες θα μπορούν να εκτελέσουν ένα ιερό τραγούδι για κάθε πέντε κοσμικά τραγούδια. Εξαλείψτε όλη τη μουσική των Χριστουγέννων ή αναβάλετε τις συναυλίες του Δεκεμβρίου.

Το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των Σχολείων Pat McKee, είπε ότι αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον πόλεμο κατά των Χριστουγέννων.

«Αν το δεις επιφανειακά, είναι δύσκολο να καταλάβεις το τρόπο σκέψης τους», είπε.

Ο McKee είπε ότι δεν κατηγορεί τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές που είναι αναστατωμένοι.

«Οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι θυμωμένοι», είπε. «Οι άνθρωποι είναι πολύ, πολύ θυμωμένοι, πολύ παθιασμένοι και δικαίως είναι έτσι».

Η σχολική περιφέρεια του Wausau δήλωσε ότι υπάρχει μια πολύ καλή εξήγηση και τόνισε ότι δεν απαγορεύει τη μουσική των Χριστουγέννων.

«Μάλλον η τοπική διοίκηση έχει λάβει μέτρα για να διασφαλιστεί ότι θρησκευτικά – μουσικά θέματα έχουν ενσωματωθεί στο πρόγραμμα σπουδών και τις επιδόσεις κατά τρόπο που να ικανοποιεί νομικές και εκπαιδευτικές απαιτήσεις» λέει μια δήλωση από την περιοχή.

Ποιες είναι λοιπόν, οι νομικές απαιτήσεις για τα αγόρια και τα κορίτσια να τραγουδούν το "Silent Night" (‘Άγια Νύχτα’);

Λοιπόν, σύμφωνα με την σχολική περιφέρεια, στη χορωδία δόθηκε μια επιλογή για να τραγουδήσει "εορταστικά και χριστουγεννιάτικα τραγούδια που δεν επικεντρώνονται στον θρησκευτικό εορτασμό των Χριστουγέννων."

Η δεύτερη επιλογή είναι η αλλαγή της μορφής της χειμωνιάτικης εορτής για να εξαλειφθεί κάθε αναφορά στα Χριστούγεννα "έτσι ώστε η περιοχή να μην μπορεί να αμφισβητηθεί για αντισυνταγματική προώθηση της θρησκευτικής γιορτής των Χριστουγέννων μέσα απότα χριστουγεννιάτικα Κάλαντα που έχουν την κρατική χορηγία".

Ωστόσο, οι δικηγόροι αναφέρουν ότι ήταν δυνατό να παιχτούν κάποιες ιερές χριστουγεννιάτικες μελωδίες, αλλά μόνο αν δεν υπήρχε κάποια ισορροπία. Η ιδέα τους περί ισορροπίας ήταν να εκτελέσουν ένα ιερό χριστουγεννιάτικο τραγούδι για κάθε τέσσερα κοσμικά τραγούδια.

Ο Διευθυντής της Χορωδίας Buch δήλωσε στην εφημερίδα ότι οι επιλογές είναι απαράδεκτες.

«Εμείς τραγουδάμε τα Χριστούγεννα», λέει. "Τραγουδάμε σε γηροκομεία, σε σχολεία, σε επιχειρήσεις. Το να το κάνουμε αυτό χωρίς χριστουγεννιάτικη μουσική δεν έχει νόημα».

Η Meg Ellefson μητέρα μαθητή, δήλωσε ότι η απόφαση της περιοχής του σχολείου είναι αντιχριστιανική.

«Δεν ξέρω τι άλλο να συμπεράνω», λέει. «Φαίνεται να είναι αντιχριστιανική – εκτός αν φοβούνται μήπως προσβάλλουν μια πολύ μικρή μειοψηφία ανθρώπων».

«Είμαι πολύ απογοητευμένη και λυπημένη», είπε. «Πήγα σε δημόσιο σχολείο και μεγάλωσα μαθαίνοντας όλα τα χριστιανικά κάλαντα στο σχολείο μου. Τα τραγουδούσα. Αν αυτό δεν ήταν πρόβλημα το περασμένο έτος, ή δέκα χρόνια πριν ή 20 χρόνια πριν, γιατί να είναι πρόβλημα τώρα;»

Στο μεταξύ κανείς δεν έκανε επίσημα κάποιο παράπονο σχετικά με τα προγράμματα των Χριστουγέννων, λέει ο McKee. «Η όλη καταστολή ένα μυστήριο».

«Το πιο απογοητευτικό είναι ότι κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί η έγινε αυτή η αλλαγή», λέει.

 ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή 

ΗΠΑ: Ο πόλεμος κατά των Χριστουγέννων ξεκίνησε νωρίς φέτος.

 

Η κοινότητα του Wausau στο Wisconsin των ΗΠΑ, έχει εξοργιστεί καθώς η σχολική περιφέρεια αποφάσισε τα δημοτικά σχολεία της περιοχής να ακυρώσουν τις επερχόμενες συναυλίες τους για τα Χριστούγεννα και εξέδωσε οδηγίες που περιορίζουν τον αριθμό των ιερών γιορτινών τραγουδιών που θα ψάλει η σχολική χορωδία.

Ο Phil Buch, διευθυντής του προγράμματος της σχολικής χορωδίας από το 1981, είπε στην εφημερίδα Wausau Daily Herald ότι δόθηκαν τρεις επιλογές μετά τη συνάντησή του με τους διευθυντές των σχολείων για την επερχόμενη γιορτινή σεζόν.

Είπε ότι οι χορωδίες θα μπορούν να εκτελέσουν ένα ιερό τραγούδι για κάθε πέντε κοσμικά τραγούδια. Εξαλείψτε όλη τη μουσική των Χριστουγέννων ή αναβάλετε τις συναυλίες του Δεκεμβρίου.

Το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των Σχολείων Pat McKee, είπε ότι αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον πόλεμο κατά των Χριστουγέννων.

«Αν το δεις επιφανειακά, είναι δύσκολο να καταλάβεις το τρόπο σκέψης τους», είπε.

Ο McKee είπε ότι δεν κατηγορεί τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές που είναι αναστατωμένοι.

«Οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι θυμωμένοι», είπε. «Οι άνθρωποι είναι πολύ, πολύ θυμωμένοι, πολύ παθιασμένοι και δικαίως είναι έτσι».

Η σχολική περιφέρεια του Wausau δήλωσε ότι υπάρχει μια πολύ καλή εξήγηση και τόνισε ότι δεν απαγορεύει τη μουσική των Χριστουγέννων.

«Μάλλον η τοπική διοίκηση έχει λάβει μέτρα για να διασφαλιστεί ότι θρησκευτικά – μουσικά θέματα έχουν ενσωματωθεί στο πρόγραμμα σπουδών και τις επιδόσεις κατά τρόπο που να ικανοποιεί νομικές και εκπαιδευτικές απαιτήσεις» λέει μια δήλωση από την περιοχή.

Ποιες είναι λοιπόν, οι νομικές απαιτήσεις για τα αγόρια και τα κορίτσια να τραγουδούν το "Silent Night" (‘Άγια Νύχτα’);

Λοιπόν, σύμφωνα με την σχολική περιφέρεια, στη χορωδία δόθηκε μια επιλογή για να τραγουδήσει "εορταστικά και χριστουγεννιάτικα τραγούδια που δεν επικεντρώνονται στον θρησκευτικό εορτασμό των Χριστουγέννων."

Η δεύτερη επιλογή είναι η αλλαγή της μορφής της χειμωνιάτικης εορτής για να εξαλειφθεί κάθε αναφορά στα Χριστούγεννα "έτσι ώστε η περιοχή να μην μπορεί να αμφισβητηθεί για αντισυνταγματική προώθηση της θρησκευτικής γιορτής των Χριστουγέννων μέσα απότα χριστουγεννιάτικα Κάλαντα που έχουν την κρατική χορηγία".

Ωστόσο, οι δικηγόροι αναφέρουν ότι ήταν δυνατό να παιχτούν κάποιες ιερές χριστουγεννιάτικες μελωδίες, αλλά μόνο αν δεν υπήρχε κάποια ισορροπία. Η ιδέα τους περί ισορροπίας ήταν να εκτελέσουν ένα ιερό χριστουγεννιάτικο τραγούδι για κάθε τέσσερα κοσμικά τραγούδια.

Ο Διευθυντής της Χορωδίας Buch δήλωσε στην εφημερίδα ότι οι επιλογές είναι απαράδεκτες.

«Εμείς τραγουδάμε τα Χριστούγεννα», λέει. "Τραγουδάμε σε γηροκομεία, σε σχολεία, σε επιχειρήσεις. Το να το κάνουμε αυτό χωρίς χριστουγεννιάτικη μουσική δεν έχει νόημα».

Η Meg Ellefson μητέρα μαθητή, δήλωσε ότι η απόφαση της περιοχής του σχολείου είναι αντιχριστιανική.

«Δεν ξέρω τι άλλο να συμπεράνω», λέει. «Φαίνεται να είναι αντιχριστιανική – εκτός αν φοβούνται μήπως προσβάλλουν μια πολύ μικρή μειοψηφία ανθρώπων».

«Είμαι πολύ απογοητευμένη και λυπημένη», είπε. «Πήγα σε δημόσιο σχολείο και μεγάλωσα μαθαίνοντας όλα τα χριστιανικά κάλαντα στο σχολείο μου. Τα τραγουδούσα. Αν αυτό δεν ήταν πρόβλημα το περασμένο έτος, ή δέκα χρόνια πριν ή 20 χρόνια πριν, γιατί να είναι πρόβλημα τώρα;»

Στο μεταξύ κανείς δεν έκανε επίσημα κάποιο παράπονο σχετικά με τα προγράμματα των Χριστουγέννων, λέει ο McKee. «Η όλη καταστολή ένα μυστήριο».

«Το πιο απογοητευτικό είναι ότι κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί η έγινε αυτή η αλλαγή», λέει.

 ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή