ΔΙΑΚΩΜΩΔΗΣΗ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ : Του «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ»

Η εμφάνιση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, στο Πρωτοχρονιάτικο καρναβάλι στο Άργος Ορεστικού

 ΔΙΑΚΩΜΩΔΗΣΗ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

          Βουλευτής της ελληνικής Βουλής και συγκεκριμένα του χώρου της μείζονος αντιπολίτευσης είχε την «φαεινή» έμπνευση να διακωμωδήσει το κεντρικό μυστήριο της Εκκλησίας, τη θεία Ευχαριστία! Αν ήταν η πρώτη φορά που εκπρόσωπος του πολιτικού αυτού χώρου έβαλλε κατά της Εκκλησίας, αν υπήρχε έστω και χλιαρή αντίδραση των κεντρικών οργάνων του κόμματος κατά της ενεργείας αυτής ή, έστω, αν δηλωνόταν αποστασιοποίηση κάποιων στελεχών αυτού, θα θεωρούσα ότι ήταν μία ατυχής για τον βουλευτή στιγμή. Δυστυχώς όμως ο χώρος αυτός ποτέ δεν απέκρυψε το αντιεκκλησιαστικό του μένος και τα στελέχη του δεν χάνουν ευκαιρία να επιτίθενται λαύρα κατά της Εκκλησίας, να χύνουν πικρή χολή εμπάθειας ή να ειρωνεύονται τους πιστούς καυχώμενοι για τις πρωτοποριακές τους αντιλήψεις! Ο βουλευτής όχι μόνο δεν συνειδητοποίησε το ολίσθημά του, αλλά, μετά την καταδίκη της πράξεώς του από μικρό αριθμό μητροπολιτών πέρασε στην αντεπίθεση καλώντας τους να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά που ήξεραν έχουν περάσει!

Μερίδα του λαού και ιδίως του θρησκευόμενου, που είναι ακόμη σημαντική παρά την αλλοτρίωση, ασφαλώς θα σχημάτισε για μία ακόμη φορά την εσφαλμένη αντίληψη: Από οπαδό της Αριστεράς τί καλό θα μπορούσε να αναμείνει κάποιος; Ποιο είναι το σφάλμα; Το ότι είναι εγκλωβισμένοι στο ιδεολόγημα, το οποίο επέβαλαν οι νικητές του εμφυλίου πολέμου: «Η καλή δεξιά και η κακή αριστερά»! Όμως παρούσα στη σκηνή διακωμώδησης του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας ήταν και βουλευτής της «εθνικόφρονος» παρατάξεως, η οποία δεν έδειξε να αγανακτεί για τη βλασφημία, αλλά απεναντίας διασκέδασε με την βεβήλωση, μέσω της οποίας, για τον κάθε εχέφρονα, γελοιοποιήθηκε ο επιχειρήσας τη διακωμώδηση!

Είναι καιρός ο λαός μας να απεγκλωβιστεί από τα σχήματα δεξιά αριστερά και να συνειδητοποιήσει ότι έχει να επιλέξει να ταχθεί με την Εκκλησία ή με τους εχθρούς της. Και εχθροί της Εκκλησίας υπάρχουν σε όλο το πολιτικό φάσμα. Όσο για τους κήρυκες της ανατροπής (!) δεν είναι τίποτε πέρα από μια εναλλακτική για το σύστημα λύση, όταν διαπιστώσει ότι ο λαός έχει πάψει πλέον να ανέχεται το φαύλο πολιτικό δίδυμο των κομμάτων, που εναλλάσσονταν ως τώρα στην εξουσία. Αν πράγματι επιδίωκαν την ανατροπή του συστήματος οι εκ του ασφαλούς παλικαράδες, θα ήταν τώρα κλεισμένοι σε «λευκά» κελιά! Το σύστημα τους θέλει για άλλου είδους ανατροπή.

Ασφαλώς και δεν είναι η πρώτη φορά που διακωμωδούνται τα ιερά και όσια της πίστεως μεγάλου μέρους του λαού μας. Σε πλείστες όσες καρναβαλικές εκδηλώσεις (λαϊκά δρώμενα τα επονομάζουν οι λάτρεις της Αφροδίτης και του Διονύσου) κάποιοι χυδαιότατοι υπαρακόντιζαν τους χυδαίους καρναβαλιστές μη αρκούμενοι στον αφροδισιασμό. Δαιμονικοί στο έπακρο ήθελαν να πλήξουν τη «σκοταδιστική» Εκκλησία, που δεν επιτρέπει τον άνθρωπο να χαρεί! Κάθε φορά που συνέβαινε κάτι παρόμοιο υπήρχαν φωνές διαμαρτυρίας σε τοπική ή ευρύτερη κλίμακα και σε λίγο το θέμα είχε παραδοθεί στη λήθη.

Είναι καιρός να αναλογιστούμε οι πιστοί τη δική μας ευθύνη για το ότι έχουν τόσο πληθυνθεί οι πολέμιοι της Εκκλησίας στη χώρα μας. Γράψαμε πως κάποιοι μητροπολίτες διαμαρτυρήθηκαν. Αρκεί αυτό; Δεν πρέπει να λάβει θέση επί του θέματος η Διοικούσα Εκκλησία συνοδικώς; Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και για το θέμα της «Χρυσής Αυγής», για την οποία οι απόψεις της Ιεραρχίας φάνηκε να διίστανται ( ελάχιστοι κατά, ελάχιστοι υπέρ και οι πλείστοι αδιάφοροι). Δεν είναι μεταξύ των οπαδών του ολοκληρωτισμού και συνειδητά μέλη της Εκκλησίας; Δυστυχώς είναι. Και αυτοί μιμούνται τη στάση των πλείστων μελών της Ιεραρχίας κατά την επτάχρονη δικτατορία, τότε που ιεράρχες αμιλώνταν στα εγκώμια των επιόρκων καταλυτών της έστω ψευτοδημοκρατίας μας! Δεν συνετέλεσε η τότε στάση των πλείστων μητροπολιτών της ελλαδικής Εκκλησίας στο αντιεκκλησιαστικό μένος που ξέσπασε κατά την πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης με αιχμή του δόρατος το κίνημα, στο οποίο ο λαός προσέφερε μετά από λίγο την εξουσία και το οποίο πλέον πνέει τα λοίσθια; Αυτό μπορεί να απέτυχε στην πραγμάτωση του ονείρου του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, κατάφερε όμως να εναρμονίσει εν πολλοίς το οικογενειακό δίκαιο της χώρας με το σάπιο των χωρών της Δύσης. Έπραξε ότι θα ήθελε διακαώς η Δεξιά να πράξει, αν δεν έβρισκε υπέρμετρο το πολιτικό κόστος. Η Διοικούσα  Εκκλησία από τότε που αποδέχθηκε τον υποβιβασμό της από την Πολιτεία σε νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου υπηρέτησε τους κρατούντες, οι οποίοι υπήρξαν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων φερέφωνα των «προστατών» του προτεκτοράτου ή, σύμφωνα με τους δημαγωγούς, της υπερήφανης και ανεξάρτητης χώρας μας! Πρόσωπα αυτής εμμέσως ή, το θλιβερότερο, αμέσως επηρέαζαν το εκκλησίασμα πολιτικά. Σ’ αυτό έχει δίκαιο ο βέβηλος και συνάμα γελοίος βουλευτής.

Τα προσωπεία έχουν πέσει και ο λαός εν πολλοίς έχει συνειδητοποιήσει το άθλιο παιχνίδι που έπαιξαν τα κόμματα εξουσίας σε βάρος του, τώρα που η νέα τάξη πραγμάτων, η άκρως εχθρική προς την Εκκλησία, τα θέλει να συγκυβερνούν. Όμως το σύστημα δεν είναι αφελές, ώστε να αποδεχθεί τα αδιέξοδά του. Αστείο να δεχθούμε ότι φοβάται τους «ανατροπείς». Αυτοί για άλλο είναι προορισμένοι. Είναι οπαδοί του Βίλχελμ Ράιχ, ο οποίος συνέλαβε τη «φαεινή» ιδέα να συγχωνεύσει τις ιδεολογίες του Μαρξ και του Φρόυντ (καταχρηστικά θεωρώ ιδεολογία τη λατρεία του ενστίκτου). Τελικά ο Φρόυντ κονιορτοποίησε τον Μάρξ! Αυτοί λοιπόν οι «αριστεροί», όταν κυβερνήσουν (με τις ευλογίες του συστήματος) θα αποτελειώσουν την κατεδάφιση του οικογενειακού δικαίου, για την οποία κατεδάφιση καυχώνται προκαταβολικά (γάμος ομοφυλοφίλων υιοθεσία τέκνου από ομοφυλόφιλους γονείς). Μάλλον θα τους παραχωρηθεί και  χρόνος για την αναθεώρηση του Συντάγματος, το οποίο όλες οι πτέρυγες της Βουλής περιφρονούν ατιμώρητες, με το να αδιαφορούν για την επίκληση της Αγίας Τριάδος στο προοίμιό του! Θα φύγει αυτό και θα νομοθετηθεί και ο χωρισμός μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας, ο τόσο ποθητός στους «ανατροπείς», και για τον οποίο χωρισμό κάποιοι πιστοί δείχνουν να τρέμουν. Όμως για τους πράγματι πιστούς δεν δικαιολογείται ο φόβος καθώς «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής»! Η Εκκλησία θα λαμπρυνθεί, όταν ο Καίσαρ της αποσπάσει το δεκανίκι της αιχμαλωσίας!  Αλλοίμονο στο έθνος μας, που πορεύεται συρόμενο από δημαγωγούς, που έχοντας απωλέσει την πίστη προς τον Θεό θυσιάζουν πλέον και την πατρίδα μας!

Όσο για τα οικονομικά: Αν κόψουν και τους μισθούς των κληρικών, ασφαλώς το χρέος θα αφανιστεί και θα έλθει η ποθητή ανάκαμψη!

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΠΡΟΔΡΟΜΟ Yπό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ «Φωνή βοώντος εν τη ερήµω, ετοιµάσατε την οδόν του Κυρίου, ευθείας ποιείται τας τρίβους αυτού».

Yπό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης

κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

«Φωνή βοώντος εν τη ερήµω, ετοιµάσατε την οδόν του Κυρίου, ευθείας ποιείται τας τρίβους αυτού».

Με αυτά τα λόγια περιγράφεται η µεγάλη προσωπικότητα του Προφήτη και Βαπτιστή Ιωάννη, από τους θεόπνευστους συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης. Προφήτης και Πρόδροµος της παρουσίας του Χριστού παρουσιάστηκε στη ξηρή και άγονη έρηµο της Ιουδαίας, για να προαναγγεί­λει, και να προπαρασκευάσει τις έρηµες από τη Χάρη του Θεού και διψασµέ­νες για λύτρωση ψυχές των ανθρώπων, ώστε να υποδεχτούν το Χριστό. Ασκητής αληθινός, απλός, λιτός στη διατροφή, κατοίκησε στα σπήλαια της Νεκρής Θάλασσας, νηστεύοντας και προσευχόµενος στο Θεό. Γεµάτος από αυταπάρνηση και αφοσίωση στο Θεό καλλιέργησε τις αρετές, που µόνον όσοι εξ ολοκλήρου ενώνονται µε το Θεό αξιώνονται να αποκτήσουν. Η παρουσία του στις ξηρές και άγονες περιοχές συµβόλιζε την παρουσία του αγίου ανά­µεσα στην ηθική ξηρασία της ανθρωπότητας. Έρηµη και χωρίς Χάρη Θεού ήταν η ανθρωπότητα τότε. Έρηµη από τα ευγενή αισθήµατα και αγαθές δια­θέσεις, από καλές πράξεις και άγια παραδείγµατα. Ο κόσµος ζούσε µέσα σε µια έρηµο από την έλλειψη της αλήθειας του Θεού.

Μέσα σ’ αυτή την έρηµο της ανθρωπότητας στάλθηκε ο Πρόδροµος για να βροντοφωνάξει τα περήφηµα εκείνα λόγια: «Μετανοείτε, ήγγικε γάρ η Βασι­λεία των Ουρανών». Ένα µήνυµα που θα ακούγεται µέχρι το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας. Μετανοείτε λαοί, µετανοείτε χριστιανοί, γιατί έφτασε η Βασιλεία του Θεού ανάµεσά σας. Η προδροµική φωνή ακούγεται για να επιστρέψει τους αµαρτωλούς στο Θεό, να συγκινήσει τις σκληρές καρδιές, να φωτίσει εκείνους που ζουν µέσα στο σκοτάδι της αµαρτίας και να οδηγήσει τους καλοπροαίρετους στο δρόµο της ειρήνης.

Τα συγκλονιστικά κηρύγµατά του, αντηχούσαν στην έρηµο λίγους µήνες πριν εµφανιστεί δηµόσια ο Χριστός κηρύγµατα µετάνοιας και προπαρα­σκευής των ανθρώπων για να υποδεχτούν το Χριστό.

Μετανοείτε, έλεγε, αποµακρυνθείτε από τα έργα της αµαρτίας φερθείτε µε τιµιότητα και δικαιοσύνη µεταξύ σας. Και όταν ερωτήθηκε τι πρέπει να κάνει κανείς, απάντησε: «Αυτός που έχει δύο χιτώνες, ας δώσει τον ένα σ’ εκείνον που είναι γυµνός. Αυτός, που έχει τρόφιµα πολλά, ας δώσει και στον πεινασµένο. Από το περίσσευµά σας, βοηθείτε εκείνους που στερούνται».

Το κύριο µέρος του κηρύγµατός του ήταν η χαρµόσυνη αγγελία του ερχο­µού του Μεσσία. Έφτασε ο καιρός για να πραγµατοποιηθούν οι προφητείες σχετικά µε τον Μεσσία. Ο Βασιλιάς των Ουρανών, ο αναµενόµενος Λυτρω­τής, έρχεται, βρίσκεται µεταξύ µας. Εκείνος, που είναι η πηγή του φωτός, θα φωτίσει την ανθρωπότητα για την αληθινή θεογνωσία. Εκείνος θα βαπτίσει όσους τον ακολουθούν µε το Πνεύµα το Άγιο και φωτιά.

Κι έχουν περάσει αιώνες από την εποχή, που κήρυξε στις διψασµένες ψυχές. Η φωνή, που κραυγάζει και σήµερα σ’ όλους το «µετανοείτε» καλεί όλους σε µετάνοια. Ο Πρόδροµος καλεί όλους όσοι διψούν νά έρθουν να δρο­σιστούν στη Χάρη του Θεού. Καλεί όλους οσοι είναι σκληρόκαρδοι να συγκι­νηθούν· καλεί όλους όσοι ζούνε µέσα στο σκοτάδι της αµαρτίας, να ελευθε­ρωθούν· καλεί όλους όσοι ζούσαν µέσα στην έρηµο της πνευµατικής απου­σίας του Θεού, να έρθουν στη δροσερή παιδιάδα της παρουσίας του Θεού, να συµµετάσχουν στη Χάρη και τη δόξα της Ουράνιας Βασιλείας.

Η φωνή του Προδρόµου έχει ακουστεί σ’ όλη την οικουµένη και σ’ όλους τους λαούς. Ακούστηκε στις ερήµους και στα βουνά, στις πολυάνθρωπες πόλεις, και στις ακρότατες και µεµονωµένες συνοικίες, σ’ όλες τις ηπείρους και σ’ όλα τα νησιά. Και συνεχίζεται να ακούγεται το κάλεσµα «µετανοείτε» λαοί, γιατί έφτασε η Βασιλεία των Ουρανών.

Στη Χώρα µας, αγαπητοί µου εν Χριστώ αδελφοί, όπου αγαπάµε και τιµά µε τον Τίµιο Πρόδροµο, τα λόγια του Προφήτη και Βαπτιστή πρέπει ιδιαιτέρως να µας αγγίξουν την καρδιά µας, γιατί πόσο θα τιµήσουµε πραγµατικά τον Βαπτιστή, εάν, έστω και αυτή τη στιγµή µετανοήσουµε για τα πολλά αµαρτή­µατά µας; Πόση χαρά θα προξενήσουµε σ’ αυτόν, που κήρυξε τη µετάνοια, εάν εξετάσουµε τον εαυτό µας και χύσουµε µερικά δάκρυα µετάνοιας; Πόση χαρά θα αισθανθούν οι άγιοι άγγελοι στους ουρανούς, εάν πάρουµε την από­φαση να αφήσουµε το δρόµο της ακολασίας και στραφούµε στο δρόµο της ηθικής;

Ταυτόχρονα η φωνή του Προδρόµου φωνάζει µε αυστηρότητα στους αµετα­νόητους ανθρώπους: Μετανοήσατε, εσείς που αδικήσατε τους συνανθρώ­πους σας. Μετανοήσατε, εσείς που καταπατήσατε τα στεφάνια του γάµου σας. Μετανοήσατε, εσείς που εµπορεύεστε τα ναρκωτικά και πλουτίζετε από την ηθική καταστροφή των νέων. Μετανοήσατε εσείς που γίνεστε σωµατέ­µποροι και κρύβεστε πίσω από µια ψευτο-κοινωνικήαξιοπρέπεια. Μετανοή­σατε, εσείς που καταπατείτε τα δίκαια των εργαζοµένων σας. Μετανοήσατε, εσείς που κατατρώτε τις σάρκες των αδελφών σας µε τις συκοφαντίες, τις κατηγορίες και τις ρουφιανιές.

Σήµερα, η Προδροµική φωνή καλεί όλους σε µετάνοια, γιατί όλοι µας ξεφύ­γαµε από το δρόµο του Θεού. Για όλους, που βρισκόµαστε εδώ και για όσους απουσιάζουν, ο Πρόδροµος φωνάζει στις έρηµες ψυχές µας, να µετανοή­σουµε. Ας µη µένει η καρδιά µας ξερή και ασυγκίνητη. Δεν πρέπει ο λόγος του Θεού να παραµείνει «φωνή βοώντος» σε άνυδρη και άγωνη έρηµο, αλλά ας καρποφορήσει και ας αποδώσει καρπό µετάνοιας. Δεν αρκεί να λέµε, ότι είµαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αλλά να ζούµε ταυτόχρονα την ζωή του σωστού Χριστιανού. Δεν αρκεί να κάνουµε παρακλήσεις και µετάνοιες στα σπίτια µας, ή να µη βλάπτουµε κάποιο συνάνθρωπό µας ταυτόχρονα πρέπει να πράττουµε το θέληµα του Θεού στο σύνολό του. Γιατί δεν θα εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού εκείνος που φωνάζει: «Κύριε, Κύριε, άνοιξέ µας», αλλά εκείνος που πράττει το θέληµα του Θεού. Και θέληµα του Θεού είναι η µετά­νοια και η µεταστροφή του ανθρώπου από τα πονηρά έργα της αµαρτίας.

Αδελφοί µου, από τα βάθη της καρδιάς µας ας µετανοήσουµε, όσο έχουµε καιρό, γιατί ο καιρός µας σ’ αυτό τον κόσµον είναι πολύ µικρός. Διά της µετάνοιας η σωτηρία εν Χριστώ Ιησού. Αµήν.

Ὁδηγὸς καὶ Λυτρωτὴς +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

«Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. 1,29)

Χθὲς, ἀγαπητοί μου,τελείωσε τὸ Δωδεκαήμερο, ποὺ διαρκεῖ ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα μέχρι τὰ Φῶτα, ἐξαιρουμένης τῆς παραμονῆς τῶν Φώτων. Μετὰ τὸ Δωδεκαήμερο πρώτη ἑορτὴ ποὺ ἀκολουθεῖ εἶνε ἡ σύναξις τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, σήμερα.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπινα ἐγκώμια· τὸν ἐγκωμίασε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ὅταν εἶπε, ὅτι μέσ᾿ στὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ γεννήθηκαν ὣς τότε ἀνώτερος ἀπ᾿ ὅλους εἶνε αὐτός (βλ. Ματθ. 11,11). Εἶνε ὑπεράνω τοῦ Νῶε, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰακώβ, τῶν πατριαρχῶν, ὑπεράνω ὅλων τῶν μεγάλων ἀνδρῶν. Γεννήθηκε διὰ θαύματος ἀπὸ γέροντες γονεῖς, τὸν Ζαχαρία καὶ τὴν Ἐλισάβετ ποὺ ἦταν καὶ στείρα. Ὅσο μπορεῖ ἀπὸ μιὰ πέτρα ν᾿ ἀνθίσῃ λουλούδι, ἄλλο τόσο ἦταν δυνατὸν κι ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Ἐλισάβετ νὰ γεννηθῇ παιδί.

Ἔμβρυο ἀκόμη, σκίρτησε μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του ὅταν ἐκείνη ὑποδεχόταν τὴν ἐπίσης ἔγκυο ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἀπὸ τότε ἦταν ἁγιασμένος. Ὅπως μερικοὶ εἶνε Ἰοῦδες, τέκνα κατάρας ἐκ κοιλίας μητρός, ἔτσι κάποιοι ἄλλοι εἶνε εὐλογημένοι ἀπὸ τὰ σπάργανά τους.

Ὅταν μεγάλωσε, δὲν ἔμεινε στὸν κόσμο· βγῆκε ἔξω,πῆγε στὴν ἔρημο, στὸ σχολεῖο τῶν μεγάλων ἀνδρῶν. Ἐκεῖ ἔζησε μιὰ ζωὴ – ἔλεγχο τῆς σημερινῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας ποὺ σύνθημά της ἔχει «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13. Α΄ Κορ. 15,32). Ὦ σεῖς ποὺ ζῆτε μέσ᾿ στὸν παραλογισμό, ἐλᾶτε νὰ καθρεφτιστῆτε στὸν καθρέφτη αὐτόν. Πῶς ἔζησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης; Τὸ φαγητό του ἦταν «ἀκρίδες» (Ματθ. 3,4), τὰ γνωστὰ ἔντομα τῶν ἀγρῶν, ποὺ καὶ μέχρι σήμερα λιτοδίαιτοι Ἄραβες τὰ ξηραίνουν καὶ τὰ τρῶνε. Ποτό του ἦταν τὸ νερὸ τοῦ Ἰορδάνου. Ροῦχο του εἶχε μιὰ κάππα ἀπὸ τρίχες καμήλας. Κρεβάτι του ἦταν ἡ ἄμμος δίπλα στὸ ποτάμι. Στέγη του τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ. Σύντροφοί του τὰ θηρία τῆς ἐρήμου, ποὺ στέκονταν μπροστά του σὰν ἀρνάκια. Ἡ ἁγιότης, βλέπετε, ὅλα τὰ τιθασεύει. Καὶ ἐνῷ λιοντάρια καὶ τίγρεις τὸν σεβάστηκαν, τὸν κατεσπάραξε μιὰ γυναίκα, ἡ Ἡρῳδιάς. Ἐκεῖ λοιπὸν ἔμεινε, στὸ πανεπιστήμιο τῆς σιωπῆς, ὅπου ἀνδρώνονται οἱ μεγάλες φυσιογνωμίες. Σὲ ὥριμη πλέον ἡλικία ἔλαβε ἐντολὴ ἄνωθεν, νὰ πάῃ στὴν ὄχθη τοῦ Ἰορδάνου κ᾿ ἐκεῖ νὰ στήσῃ τὸν ἄμβωνά του. Τὸ κήρυγμά του θερμοκαυτήρας, ἔλεγχος δριμύς. Ἄστραφτε καὶ βροντοῦσε. Καλοῦσε ὅλους σὲ ἐπιστροφὴ στὸ Θεό. Καὶ χιλιάδες ἀπ᾿ ὅλα τὰ κοινωνικὰ στρώματα ἔτρεχαν. Ἦταν μαγνήτης ποὺ εἵλκυε ὅλους. Συνιστοῦσε μετάνοια καὶ τοὺς βάπτιζε στὸν Ἰορδάνη.

Μέσα στὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ἦρθε καὶ ἕνας ποὺ ξεχώριζε. Μήπως φοροῦσε στέμμα, εἶχε σπαθί, τὸν ἔφερε ἅμαξα; Ὄχι. Ἁπλὸς ἄνθρωπος ἦταν. Ἀλλὰ ὄνομά του ἦταν «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. 2,9). Ὅλα τὰ ὀνόματα θὰ σβήσουν, τὸ δικό του θὰ μείνῃ· Ἰησοῦς Χριστός!

Μποροῦσε νὰ φανταστῇ ὁ Ἰωάννης, ὅτι κάτω ἀπὸ τὸ ταπεινὸ σχῆμα ἑνὸς φτωχοῦ Ναζωραίου κρύβεται τὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητος; Καὶ ὅμως τὸν ἀνεγνώρισε. Τοῦ λέει ὁ Χριστός• —Βάπτισέ με. —Αὐτὸ δὲν γίνεται· ἐγὼ εἶμαι ἕνα μηδὲν μπροστά σου, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ βαπτίσω. Ὁ Χριστὸς ὅμως ἐπέμενε, καὶ τέλος βαπτίσθηκε. Ὄχι διότι εἶχε ἁμαρτίες —εἶνε ἀναμάρτητος―, ἀλλὰ γιὰ νὰ φανερωθῇ τὸ μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος. Καὶ φανερώθηκε. Κατὰ τοῦτο ἐμεῖς διαφέρουμε ἀπὸ τ᾿ ἄλλα θρησκεύματα, καὶ τὰ μονοθεϊστικά· αὐτοὶ ἔχουν τὸν Ἀλλὰχ ἢ κάποιον ἄλλο, ἐμεῖς λέμε· Ἕνας Θεός, τρία πρόσωπα, Πατὴρ Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα· ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον σου.

Πῶς φανερώθηκε τὸ μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος; Ἐνῷ ὁ Χριστὸς ἦταν μέσ᾿ στὰ νερά, σχίστηκε ὁ οὐρανός —ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους· ἐμεῖς πιστεύουμε—, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο σὰν περιστέρι ἦρθε καὶ κάθισε ἐπάνω στὴν κεφαλή του. Συγχρόνως ἀκούστηκε φωνὴ – διάγγελμα τοῦ οὐρανίου Πατρός.

Ὄχι σὰν τὰ διαγγέλματα τῆς πρωτοχρονιᾶς, πού ᾿νε γεμᾶτα ψευτιές. Διάγγελμα οὐράνιο καὶ αἰώνιο πρὸς ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα• «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ.3,17). Τὰ ἴδια λόγια ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα ἀκούστηκαν καὶ ὅταν ἔκλεινε ἡ ἐπίγειος παρουσία τοῦ Χριστοῦ, συμπληρωμένα ὅμως μὲ τὴ σύστασι «Αὐτοῦ ἀκούετε» (Μάρκ. 9,8. Λουκ. 9,35).

Ἀπὸ τότε πλέον, ἀγαπητοί μου, ἡ ἀνθρωπότης ἔχει ὁδηγό. Ὁδηγός της εἶνε ὁ Χριστός, ποὺ εἶπε «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰω. 14,6). Ὅποιος τὸν ἀκολουθεῖ σῴζεται, ὅποιος φεύγει ἀπὸ αὐτὸν χάνεται. Αὐτὸς εἶνε ὁ τέλειος ὁδηγός, ὁ τέλειος ἄνθρωπος, ἡ ἐνσάρκωσι τῆς ἀρετῆς. Οἱ ἄλλοι, ὁποιοιδήποτε κι ἂν εἶνε, εἶνε κλάσματα, δὲν φτάνουν τὴν ἀκεραία μονάδα, τὸν Ἕνα. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ Θ. Λειτ.).

«Αὐτοῦ ἀκούετε», συνιστᾷ ὁ οὐράνιος Πατήρ. Ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι κλείνουν τ᾿ αὐτιά τους καὶ δὲν ἀκοῦνε τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἀνοίγουν τ᾿ αὐτιά τους – σὲ ποιόν; στὸν διάβολο καὶ στὰ ὄργανά του. Δὲν ἐκκλησιάζονται γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὴ φωνὴ τοῦ Εὐαγγελίου· κάθονται τὴ νύχτα στὴν τηλεόρασι γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὴ φωνὴ τοῦ δαιμονικοῦ κόσμου. «Ὅποιος δὲν ἀκούει τὸ Χριστό, θ᾿ ἀκούσῃ τὸν διάβολο», λέει ὁ Ῥῶσος Ντοστογιέφσκυ.

Ὅταν ὁ Χριστὸς ἦρθε στὴν ἔρημο, ὁ Ἰωάννης τὸν ἔδειξε μὲ τὸ δάκτυλό του, ὅπως λέει τὸ ὡραῖο δοξαστικὸ τῶν ὡρῶν· «Τὴν χεῖρά σου τὴν ἁψαμένην τὴν ἀκήρατον κορυφὴν τοῦ Δεσπότου, μεθ᾿ ἧς καὶ δακτύλῳ αὐτὸν ἡμῖν καθυπέδειξας, ἔπαρον ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς αὐτὸν Βαπτιστά, ὡς παρρησίαν ἔχων πολλήν…» (θ΄ ὥρα Θεοφ.). Ὁ ὕμνος αὐτὸς ἦταν ὁ τελευταῖος ποὺ εἶπε ὁ Παπαδιαμάντης —ποὺ ἦταν καὶ σπουδαῖος ψάλτης—, ὅταν γέρος πλέον στὸ νησάκι του, φτωχὸς καὶ περιφρονημένος, ἔφευγε ἀπ᾿τὴ ζωή. Σηκώθηκε ἀπ᾿ τὸ κρεβάτι καὶ τὸ ἔψαλε. Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ πέθανε. Μὲ «τραγούδια τοῦ Θεοῦ» ἔκλειναν τὰ μάτια τους τότε· τώρα…

Ὁ Ἰωάννης λοιπὸν ἔδειξε τὸ Χριστὸ στοὺς ἀνθρώπους καὶ εἶπε· «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου»· νά, λέει, αὐτὸς εἶνε τὸ ἀρνὶ τοῦ Θεοῦ ποὺ σηκώνει τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου (Ἰω. 1,29). Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτό, πρέπει νὰ θυμηθοῦμε, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι, γιὰ νὰ ἔχουν μιὰ ἀνακούφισι ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τους, ἔπαιρναν ἕνα ἀρνί, τὸ πήγαιναν στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος καὶ τὸ προσέφεραν θυσία.

Τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἱερεὺς θὰ τὸ ἔσφαζε, ἅπλωναν τὰ χέρια ἐπάνω του, γιὰ νὰ φύγουν ἀπὸ πάνω τους οἱ ἁμαρτίες καὶ νὰ πᾶνε στὸ ἀρνί. Αὐτὸ ἦταν ἕνας τύπος, μία σκιὰ τῆς μεγάλης θυσίας ποὺ θὰ ἐρχόταν νὰ προσφέρῃ ὁ Χριστός. Ἑκατομμύρια ἀρνιὰ σφάχτηκαν, ἀλλὰ τὸ αἷμα τῶν ζῴων δὲν ἔχει τὴν δύναμιν «ἀφιέναι ἁμαρτίας» (Ματθ. 9,6). Μόνο τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ «ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ», σβήνει τὶς ἁμαρτίες. Να γιατί ὁ Χριστὸς λέγεται «ἀμνός» διότι ὅπως τὸ ἀρνὶ δὲν ἔκανε κανένα κακό, ἔτσι κι ὁ Χριστός· ὅπως τὸ ἀρνὶ ὁδηγεῖται στὴ σφαγὴ καὶ δὲν ἀντιδρᾷ, ἔτσι κι ὁ Χριστός· κι ὅπως στὶς θυσίες «φόρτωναν» τὶς ἁμαρτίες στὸ σφάγιο, ἔτσι κι ὁ Χριστὸς σηκώνει τὶς ἁμαρτίες ὅλων μας. Τὸ νιώσαμε αὐτό; Ἂν δὲν τὸ νιώσαμε, δὲν εἴμαστε Χριστιανοί. Δὲ μᾶς σῴζουν οὔτε κεριὰ καὶ λαμπάδες, οὔτε εἰκόνες καὶ προσκυνήματα, οὔτε μετάνοιες καὶ ἀσκήσεις· ὅλα αὐτὰ δὲν συγχωροῦν οὔτε μία ἁμαρτία. Τὶς ἁμαρτίες συγχωρεῖ μόνο «ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ», ὅπως εἶπε ὁ Ἰωάννης. Ἂν δὲν πιστέψῃς ὅτι τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἐχύθη στὸ Γολγοθᾶ λυτρώνει, δὲ σῴζεσαι.

Τελειώνω μὲ μιὰ εἰκόνα. Ἕνας Βιεννέζος ζωγράφος ζωγράφισε ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ τὸν ἔπιασαν οἱ ἐχθροί του καὶ τοῦ φόρτωσαν ἕνα βαρὺ φορτίο. Τὸ ἔδεσαν στὴ ῥάχη του τόσο σφιχτά, ὥστε δὲν μποροῦσε ν᾿ ἀπαλλαγῇ ἀπ᾿ αὐτό. Ἦταν σὰν τὸν Προμηθέα στὸν Καύκασο. Παρακαλοῦσε ἄλλους νὰ τὸν λύσουν, μὰ κανείς δὲ μποροῦσε. Τότε κάποιος τοῦ εἶπε· Ἂν θέλῃς νὰ ἐλευθερωθῇς, ἀνέβα σ᾿ ἐκεῖνο τὸ βουνό. Ἐκεῖ θὰ δῇς ἕνα σταυρὸ μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο· ἂν τὸν παρακαλέσῃς μὲ πίστι, θὰ γίνῃ τὸ θαῦμα. Καὶ πράγματι ἔτσι ἔγινε· ἀμέσως τὸ φορτίο τοῦ ἔπεσε, κύλισε στὴν ἄβυσσο, κι αὐτὸς δόξασε τὸ Χριστό. Καθένας ἀπὸ μᾶς, ἀδελφοί μου, σηκώνει ἕνα βάρος μεγαλύτερο ἀπ᾿ τὸν Ὄλυμπο. Μόνο μὲ τὴν πίστι στὸ Χριστὸ θ᾿ ἀπαλλαγοῦμε. Ἂς πιστέψουμε σ᾿ αὐτόν. Δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο στὸν κόσμο. Σᾶς τὸ λέω ἐγώ. Πενήντα χρόνια κηρύττω· ἂν δὲν πίστευα, θὰ πήγαινα νὰ κάνω ὁ,τιδήποτε ἄλλο παρὰ νὰ κοροϊδεύω τοὺς ἀνθρώπους. Πιστεύω στὸ Θεό, πιστεύω στὴ θεία χάρι, πιστεύω στὰ μυστήρια, πιστεύω στὶς ἱερὲς παραδόσεις. Μπορεῖ κι ὁ ἥλιος νά ᾿νε ψέμα, καὶ τὰ ἄστρα νά ᾿νε ψέμα, κ᾿ ἐμεῖς νά ᾿μεθα ψέμα· ἕνα δὲν εἶνε ψέμα, ὁ Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος


(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἰωάννου Πτολεμαΐδος τὴν Παρασκευὴ 7-1-1983 μὲ ἄλλο τίτλο.)

Ο ΤΙΜΙΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ

        

Μετά τήν εορτή τών Χριστουγέννων και τήν εορτή τής Περιτομής τού Χριστού, αυτήν τήν Κυριακή, η Εκκλησίας μάς προετοιμάζει για να εορτάσουμε τα άγια Θεοφάνεια. Προβάλλει μια κατεξοχήν ασκητική προσωπικότητα, αυτήν τού αγίου Ιωάννου τού Προδρόμου, ο οποίος με τό έργο του, προλείανε το έδαφος για τό Χριστό, προλόγισε τό έργο τού Χριστού μας. Την δράση αυτή τού Ιωάννη είχαν προείπει ο Μαλαχίας και ο Ησαΐας, με προφητείες οι οποίες και αναφέρονται στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Βλέπουμε εδώ πόσο όμορφα η Παλαιά Διαθήκη ανασαίνει μέσα στήν Καινή και η Καινή Διαθήκη ανατέλλει μέσα από τήν Παλαιά.

                Ο Τίμιος Πρόδρομος, τον οποίο τα μοναστικά τάγμα τα θεωρούν πρώτον Ηγούμενό τους, πάλεψε μέσα στήν έρημο εναντίον τού τριπλού κακού, τού κόσμου, τής σάρκας και τού διαβόλου και το κατατρόπωσε εν Χριστώ μέσα από ισόβιο αγώνα νηστείας, αγρυπνίας και προσευχής. Στό τέλος δε, χάριν τού Χριστού υπέστη τόν δι’ αποκεφαλισμού θάνατο. Κήρυττε στούς ανθρώπους μετάνοια, τούς βάπτιζε στόν Ιορδάνη και τούς εξομολογούσε. Έτρεχαν προς αυτόν όλοι οι Ιουδαίοι και οι Ιεροσολυμίτες αναγνωρίζοντας προφανώς τόν εξαιρετικά άγιο τρόπο ζωής του, ενώ απέφευγαν τούς γραμματείς, φαρισαίους, νομομαθείς, διδασκάλους, αρχιερείς και ιερείς, οι οποίοι, αν και κατείχαν τόν Νόμο και τούς Προφήτες, με τό να μην προσέχουν τον τρόπο ζωής τους σκανδάλιζαν τόν λαό. Αντίθετα, ο τρόπος ζωής τού Ιωάννη που είλκυε τόν λαό, αποτελεί κυριολεκτικά έναν κόλαφο για εμάς, τούς χριστιανούς τών εσχάτων καιρών, οι οποίοι έχουμε χάσει τον πρόσωπό μας κάτω από τα καταναλωτικά προσωπεία που φορούμε. Ξεχάσαμε πώς ένα από τα χαρακτηριστικά τής Ορθοδοξίας είναι ο ασκητικός της χαρακτήρας.

                Το βάπτισμα στόν Ιορδάνη ποταμό λένε οι Πατέρες είναι βάπτισμα μετανοίας. Ο τύπος του, δια καταδύσεως, προτύπωσε τό δικό μας, τό εν Χριστώ βάπτισμα, το οποίο επιπλέον αποτελεί βάπτισμα αφέσεως. Σύμφωνα με τόν άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, κατά τήν στιγμή τής βάπτισής μας η θεία Χάρις «απορρήτως προσφύεται» δηλαδή «κρυφά φυτεύεται» μέσα στήν καρδιά μας. Όταν έλθει η ευλογημένη ώρα και πυρποληθεί ο άνθρωπος με μετάνοια, η ίδια αυτή Χάρις «άνωθεν εφίπταται» λέει ο θείος Πατέρας και αλλάζει ολάκερος ο βίος τού ανθρώπου. Τότε ενεργοποιούνται και τα χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος που λάβαμε κατά τό ιερό Χρίσμα. Με τό άγιος Βάπτισμα ενσωματωνόμαστε στό σώμα τού Χριστού, με τήν συμμετοχή μας στήν θεία Ευχαριστία συσσωματωνόμαστε στόν Χριστό. Ίδιο σώμα έχουμε και ίδιο αίμα κυλάει στίς φλέβες μας και με πνευματικό τρόπο γινόμαστε «συγγενείς εξ αίματος» όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

                Μια φορά βαπτιστήκαμε όλοι ο Ορθόδοξοι και αυτό αποτελεί τήν δεύτερη γέννα μας, με Πατέρα τόν Θεό και Μητέρα τήν Εκκλησία. Στην κολυμβήθρα συνταφήκαμε με τόν Χριστό και συναναστηθήκαμε. Δεν προσέξαμε όμως τήν ζωή μας και με τα πονηρά μας έργα μολύναμε το φωτεινό αναστάσιμο ένδυμα τής Βάπτισής μας. Εδώ έρχεται τώρα η μετάνοια και τα δάκρυά της, που καθαρίζουν τις κηλίδες τών αμαρτημάτων και γινόμαστε και πάλι ολοφώτεινοι. Γι αυτό πρέπει να προσέχουμε τα έργα μας και τήν φωνή τού Τιμίου Προδρόμου που από τα έγκατα τής συνείδησής μας, μας καλεί δια μέσου τών αιώνων σε μετάνοια.

                Καλό θα είναι η υπενθύμιση τών αμαρτιών μας να μην μας οδηγεί σε απελπισία και απόγνωση. «Κακό δεν είναι τό να αμαρτήσεις» λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «κακό είναι να μη μετανοήσεις για τό αμάρτημα που έκανες». Με τό που θα συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος τό πλήθος τών αμαρτιών του, ας φωνάζει συνεχώς και αδιαλείπτως προς τόν μόνο δυνάμενο να τόν σώσει, τόν Χριστό. Η αδιάλειπτη προσευχή στό παντοδύναμο όνομα τού Κυρίου «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», σε συνδυασμό με τήν εξομολόγηση στόν Πνευματικό και την συμμετοχή στήν θεία Κοινωνία με τήν κατά δύναμη προετοιμασία, αποτελούν τήν τριπλή θεραπεία τού σημερινού κακοποιημένου από τήν αμαρτία ανθρώπου.

                Η θεία Λειτουργία αποτελεί πραγματικά ένα τέτοιο εργαστήρι μετανοίας. Μέσα στήν θεία Λειτουργία, με τήν συμμετοχή μας στήν κοινωνία τού Σώματος και τού Αίματος τού Χριστού κατορθώνουμε να επιτύχουμε τόν σκοπό τής ζωής μας ως Χριστιανών, που είναι κατά τόν όσιο Σεραφείμ τού Σάρωφ «η απόκτηση τού Αγίου Πνεύματος». Γι αυτό και η θεία Λειτουργία κατακλείεται με τόν θριαμβευτικό, νικητήριο παιάνα: «Είδομεν το φώς το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες· αύτη γαρ ημάς έσωσεν».

Αρχιμ. Ε.Τ. 

Σύναξις του αγίου ενδόξου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου

Από πολύ παλιά έχει καθορισθεί να εορτάζουμε κατά την επομένη ημέρα των Αγίων Θεοφανείων την Σύναξη του Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού, για το λόγο ότι αξιώθηκε να βαπτίσει τον Ιησού Χριστό. Ο Τίμιος Πρόδρομος υπήρξε ο Όρθρος που ανήγγειλε τον ερχομό της ημέρας του Κυρίου. Ο Όρθρος που προηγήθηκε της Ανατολής του Ηλίου της δικαιοσύνης. Έτσι τον ονομάζει ένας ύμνος των Θεοφανείων.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν ο τελευταίος Προφήτης που ανάγγειλε την έλευση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ήταν και ο μοναδικός από τους Προφήτες που αξιώθηκε να συναντήσει τον Χριστό αφού έζησε στα χρόνια Του. Πατέρας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου ήταν ο Ιερέας Ζαχαρίας και μητέρα του η Ελισάβετ. Η μητέρα του ήταν στείρα και για τον λόγο αυτό το ζευγάρι ήταν άτεκνο. Τόσο ο Ζαχαρίας όσο και η Ελισάβετ ήταν σε μεγάλη ηλικία όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ανακοίνωσε στον Ζαχαρία ότι θα αποκτήσει με την Ελισάβετ παιδί, όπου θα είναι αγόρι το οποίο θα πρέπει να ονομαστεί Ιωάννης. Ο Ζαχαρίας δεν πίστεψε στα λόγια του Γαβριήλ και γι’αυτό τιμωρήθηκε να μείνει μουγκός έως την ημέρα που θα βαπτιζόταν το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο η Ελισάβετ. Και έτσι έγινε. Γεννήθηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και οκτώ ημέρες μετά την γέννησή του όταν ζητήθηκε από τον Ζαχαρία να πει το όνομα του παιδιού, εκείνος έγραψε σε μια πινακίδα «Ιωάννης» και αμέσως επανήλθε η ομιλία του. Ο Άγιος Ιωάννης μέχρι τα τριάντα του χρόνια, έζησε ασκητική ζωή στην έρημο της Ιουδαίας, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική και ηθική του καλλιέργεια. Τα ενδύματά του ήταν από τρίχες καμήλας, και στη μέση του είχε δερμάτινη ζώνη. Τρεφόταν σαν πουλί με ακρίδες και μέλι. Για τον λόγο αυτό πολλές εικόνες τον παρουσιάζουν με φτερούγες. Έχοντας περάσει έτσι, το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του, εγκαταλείπει την έρημο και εγκαθίσταται στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού. Εκεί συνεχίζει το κήρυγμα για την έλευση του Σωτήρα και συγχρόνως βαπτίζει πολλούς από αυτούς που έρχονται να τον ακούσουν. Εκεί, στον Ιορδάνη ποταμό πήγε και τον συνάντησε ο Χριστός ζητώντας του να Τον βαπτίσει. Ο Άγιος Ιωάννης με Θεία πληροφόρηση αναγνωρίζει Ποιόν έχει απέναντί του, και αρνείται να Τον βαπτίσει λέγοντας ότι δεν είναι άξιος ούτε τα λουριά από τα παπούτσια Του να λύσει. Ο Ιησούς του έιπε έτσι πρέπει να γίνει και τότε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βάπτισε τον Ιησού Χριστό στα νερά του Ιορδάνου ποταμού. Αν και ο ίδιος ο Άγιος Ιωάννης θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο, ο Χριστός μιλώντας γι’ αυτόν αναφέρει ότι δεν γεννήθηκε άνθρωπος μεγαλύτερος από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Μετά την βάπτιση αλλά και τον καιρό που ακολούθησε ο Άγιος Ιωάννης «δείχνει» τον Ιησού Χριστό λέγοντας σε όσους τον ακούν ότι Αυτός είναι ο «Αμνός του Θεού που κουβαλάει στους ώμους του τις αμαρτίες όλου του κόσμου».

«Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου». Ομιλεί το στόμα του Ασκητού. Ο χαρισματικός άνθρωπος που αναδείχθηκε «μείζων εν γεννητοίς γυναικών». Ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος κηρύσσει προδρομικά μέσα στην έρημο το μήνυμα του Ευαγγελίου του Χριστού. Ξαναθυμίζει τα προφητικά λόγια του Ησαΐου ο Ευαγγελιστής Μάρκος, που βεβαίως αναφέρονται στον μεγάλο ερημίτη του Ιορδάνου. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος κηρύσσει, με πέντε βαρυσήμαντες λέξεις ό,τι θα διδάξει λίγο αργότερα ο Ιησούς: «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών».
Λίγες σε αριθμό οι λέξεις του, αλλά βαριές σε δύναμη μαρτυρίας. Ο άγγελος της ερήμου προετοιμάζει τον ερχομό του Κυρίου και κηρύσσει συνοπτικά τις διαστάσεις του λυτρωτικού του έργου. Το προδρομικό αυτό έργο του Ιωάννου καθαγιάζεται και επικυρώνεται από τον εν Τριάδι Θεό στο γεγονός της βαπτίσεως του Κυρίου. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν αναμφίβολα μια ασκητική φυσιογνωμία.
Το βασικό έργο του Ιωάννου ήταν ν' αφυπνίσει τις συνειδήσεις των ακουόντων το κήρυγμά του και όχι να θωπεύσει τα αυτιά τους.
Το κήρυγμά του, κήρυγμα μετανοίας, σκόπευε στην συνειδητοποίηση και εξαγόρευση της ενοχής τους, των αμαρτιών τους. «Και εξεπορεύετο προς αυτόν πάσα η Ιουδαία χώρα και οι Ιεροσολυμίται, και εβαπτίζοντο πάντες εν τω Ιορδάνη ποταμώ υπ' αυτού εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών».
Η μαρτυρία, η φωνή του αγγέλου της ερήμου είναι η ίδια η φωνή της Εκκλησίας που βοηθά τον άνθρωπο να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Χριστού τον Μεσσία μέσα στην ξερή και άνυδρη έρημο του παρόντος κόσμου.
Η Εκκλησία μάς καλεί στη σημερινή εορτή να ακούσουμε την «φωνή βοώντος εν τη ερήμω ...» και να προετοιμάσουμε όλοι μας «την οδόν Κυρίου», για να εξανθίσει η έρημος που ζούμε και λέγεται σύγχρονη κοινωνία και ο καθένας μας να βιώσει το βαθύτερο και πολυδύναμο νόημά της με το «απελθείν εις ερημίαν των παθών του».
Όμως, την ημέρα αυτή εορτάζουμε και το γεγονός της μεταφοράς στην Κωνσταντινούπολη της τιμίας Χειρός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο:
Όταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς μετέβη στην πόλη Σεβαστή στην οποία είχε ενταφιασθεί το τίμιο λείψανο του Προδρόμου, παρέλαβε από τον τάφο τη δεξιά χείρα του Αγίου Ιωάννου και την μετέφερε στην Αντιόχεια. Δια της δεξιάς χειρός του Προδρόμου γίνονταν στην Αντιόχεια πολλά θαύματα. Λέγεται μάλιστα ότι κατά την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού ο Επίσκοπος ανύψωνε και την τιμία Χείρα. Την ώρα της ανυψώσεως άλλοτε εκτεινόταν και άλλοτε συστελλόταν. Με την έκτασή της δήλωνε ευφορία καρπών, ενώ με την συστολή δήλωνε ανέχεια και φτώχεια. Για τον λόγο αυτό πολλοί αυτοκράτορες του Βυζαντίου επιθυμούσαν να την πάρουν και, κυρίως, οι Κωνσταντίνος και Ρωμανός, οι Πορφυρογέννητοι. Έτσι, λοιπόν, κατά την περίοδο που διετέλεσαν αυτοκράτορες αυτοί οι δύο, κάποιος διάκονος της Εκκλησίας των Αντιοχέων, Ιώβ ονομαζόμενος, ένα βράδυ που κατά την παράδοση οι Χριστιανοί τελούσαν την ακολουθία του Αγιασμού, άρπαξε την αγία χείρα του Προδρόμου και την μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο φιλόχριστος αυτοκράτορας, αφού την ασπάσθηκε με πολύ σεβασμό, την τοποθέτησε στα βασιλικά ανάκτορα.
Η σύναξη των πιστών, σε ανάμνηση του γεγονότος της μετακομιδής της τιμίας Χειρός του προδρόμου στην Κωνσταντινούπολη, ετελείτο στην περιοχή του Φορακίου (ή Σφωρακίου).

Ἀπολυτίκιον Ἦχος β'
Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων· σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γάρ ὄντως καί Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καί ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τόν κηρυττόμενον· ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καί τοῖς ἐν ᾅδῃ, Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καί παρέχοντα ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Μεγαλυνάριον
Χειρί σου βαπτίσας, ὦ Βαπτιστά, τὸν διὰ θαλάσσης, ἀγαγόντα τὸν Ἰσραήλ, Προφητῶν ἁπάντων, ὑπέρτερος ἐδείχθης· διὸ ἀνευφημοῦμεν τὴν θείαν χάριν σου.

πηγή

Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Kατά Ματθαίον Κεφ.3.῾Ο ᾿Ιωάννης ὁ Βαπτιστὴς καὶ ἡ ἀγγελία του 

Γ´\ΕΝ δὲ ταῖς ἡμέραις ἐκείναις παραγίνεται ᾿Ιωάννης ὁ βαπτιστὴς κηρύσσων ἐν τῇ ἐρήμῳ τῆς ᾿Ιουδαίας 2 καὶ λέγων· μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
3 οὗτος γάρ ἐστιν ὁ ρηθεὶς ὑπὸ ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ.
4 Αὐτὸς δὲ ὁ ᾿Ιωάννης εἶχε τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ ἀπὸ τριχῶν καμήλου καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ, ἡ δὲ τροφὴ αὐτοῦ ἦν ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον.
5 Τότε ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν ῾Ιεροσόλυμα καὶ πᾶσα ἡ ᾿Ιουδαία καὶ πᾶσα ἡ περίχωρος τοῦ ᾿Ιορδάνου, 6 καὶ ἐβαπτίζοντο ἐν τῷ ᾿Ιορδάνῃ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν. 7 ἰδὼν δὲ πολλοὺς τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων ἐρχομένους ἐπὶ τὸ βάπτισμα αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; 8 ποιήσατε οὖν καρπὸν ἄξιον τῆς μετανοίας, 9 καὶ μὴ δόξητε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν ᾿Αβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ ᾿Αβραάμ. 10 ἤδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ρίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται. 11 ἐγὼ μὲν βαπτίζω ὑμᾶς ἐν ὕδατι εἰς μετάνοιαν· ὁ δὲ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἰσχυρότερός μου ἐστίν, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς τὰ ὑποδήματα βαστάσαι· αὐτὸς ὑμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ καὶ πυρί. 12 οὗ τὸ πτύον ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ καὶ διακαθαριεῖ τὴν ἅλωνα αὐτοῦ, καὶ συνάξει τὸν σῖτον αὐτοῦ εἰς τὴν ἀποθήκην, τὸ δὲ ἄχυρον κατακαύσει πυρὶ ἀσβέστῳ.

῾Η βάπτισις τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ

13 Τότε παραγίνεται ὁ ᾿Ιησοῦς ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐπὶ τὸν ᾿Ιορδάνην πρὸς τὸν ᾿Ιωάννην τοῦ βαπτισθῆναι ὑπ᾿ αὐτοῦ.

14 ὁ δὲ ᾿Ιωάννης διεκώλυεν αὐτὸν λέγων· ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με; 15 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπε πρὸς αὐτόν· ἄφες ἄρτι· οὕτω γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην· τότε ἀφίησιν αὐτόν· 16 καὶ βαπτισθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος· καὶ ἰδοὺ ἀνεῴχθησαν αὐτῷ οἱ οὐρανοί, καὶ εἶδε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καταβαῖνον ὡσεὶ περιστερὰν καὶ ἐρχόμενον ἐπ᾿ αὐτόν· 17 καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα.  ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΚΕΦ.1

᾿Ιωάννης ὁ Βαπτιστὴς καὶ ἡ ἀγγελία του

Α´\ΑΡΧΗ τοῦ εὐαγγελίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
2 ῾Ως γέγραπται ἐν τοῖς προφήταις, ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου· 3 φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ, 4 ἐγένετο ᾿Ιωάννης βαπτίζων ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. 5 καὶ ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πᾶσα ἡ ᾿Ιουδαία χώρα καὶ οἱ ῾Ιεροσολυμῖται, καὶ ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ ᾿Ιορδάνῃ ποταμῷ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν. 6 ἦν δὲ ὁ ᾿Ιωάννης ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ, καὶ ἐσθίων ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον. 7 καὶ ἐκήρυσσε λέγων· ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς κύψας λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ.

8 ἐγὼ μὲν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτὸς δὲ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ.

῾Η βάπτισις τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ

9 Καὶ ἐγένετο ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐβαπτίσθη ὑπὸ ᾿Ιωάννου εἰς τὸν ᾿Ιορδάνην. 10 καὶ εὐθέως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος εἶδε σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ᾿ αὐτόν· 11 καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν· σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ ηὐδόκησα.       ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΚΕΦ.3.      

᾿Ιωάννης ὁ Βαπτιστὴς καὶ ἡ ἀγγελία του

Γ´\ΕΝ ἔτει δὲ πεντεκαιδεκάτῳ τῆς ἡγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ἡγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου τῆς ᾿Ιουδαίας, καὶ τετραρχοῦντος τῆς Γαλιλαίας ῾Ηρῴδου, Φιλίππου δὲ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ τετραρχοῦντος τῆς ᾿Ιτουραίας καὶ Τραχωνίτιδος χώρας, καὶ Λυσανίου τῆς ᾿Αβιληνῆς τετραρχοῦντος,
2 ἐπ᾿ ἀρχιερέως ῎Αννα καὶ Καϊάφα, ἐγένετο ρῆμα Θεοῦ ἐπὶ ᾿Ιωάννην τὸν Ζαχαρίου υἱὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ, 3 καὶ ἦλθεν εἰς πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ ᾿Ιορδάνου κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, 4 ὡς γέγραπται ἐν βίβλῳ λόγων ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ· 5 πᾶσα φάραγξ πληρωθήσεται καὶ πᾶν ὄρος καὶ βουνὸς ταπεινωθήσεται, καὶ ἔσται τὰ σκολιὰ εἰς εὐθεῖαν καὶ αἱ τραχεῖαι εἰς ὁδοὺς λείας, 6 καὶ ὄψεται πᾶσα σὰρξ τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ. 7 ῎Ελεγεν οὖν τοῖς ἐκπορευομένοις ὄχλοις βαπτισθῆναι ὑπ᾿ αὐτοῦ· γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; 8 ποιήσατε οὖν καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας, καὶ μὴ ἄρξησθε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν ᾿Αβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ ᾿Αβραάμ. 9 ἤδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ρίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται. 10 Καὶ ἐπηρώτων αὐτὸν οἱ ὄχλοι λέγοντες· τί οὖν ποιήσομεν; 11 ἀποκριθεὶς δὲ λέγει αὐτοῖς· ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι, καὶ ὁ ἔχων βρώματα ὁμοίως ποιείτω. 12 ἦλθον δὲ καὶ τελῶναι βαπτισθῆναι, καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· διδάσκαλε, τί ποιήσομεν; 13 ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· μηδὲν πλέον παρὰ τὸ διατεταγμένον ὑμῖν πράσσετε. 14 ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν καὶ στρατευόμενοι λέγοντες· καὶ ἡμεῖς τί ποιήσομεν; καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· μηδένα συκοφαντήσητε μηδὲ διασείσητε, καὶ ἀρκεῖσθε τοῖς ὀψωνίοις ὑμῶν. 15 Προσδοκῶντος δὲ τοῦ λαοῦ καὶ διαλογιζομένων πάντων ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν περὶ τοῦ ᾿Ιωάννου, μήποτε αὐτὸς εἴη ὁ Χριστός, 16 ἀπεκρίνατο ὁ ᾿Ιωάννης ἅπασι λέγων· ἐγὼ μὲν ὕδατι βαπτίζω ὑμᾶς· ἔρχεται δὲ ὁ ἰσχυρότερός μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ· αὐτὸς ὑμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ καὶ πυρί. 17 οὗ τὸ πτύον ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ καὶ διακαθαριεῖ τὴν ἅλωνα αὐτοῦ, καὶ συνάξει τὸν σῖτον εἰς τὴν ἀποθήκην αὐτοῦ, τὸ δὲ ἄχυρον κατακαύσει πυρὶ ἀσβέστῳ. 18 πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἕτερα παρακαλῶν εὐηγγελίζετο τὸν λαόν.
19 ῾Ο δὲ ῾Ηρῴδης ὁ τετράρχης, ἐλεγχόμενος ὑπ᾿ αὐτοῦ περὶ ῾Ηρῳδιάδος τῆς γυναικὸς τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ καὶ περὶ πάντων ὧν ἐποίησε πονηρῶν ὁ ῾Ηρῴδης, 20 προσέθηκε καὶ τοῦτο ἐπὶ πᾶσι καὶ κατέκλεισε τὸν ᾿Ιωάννην ἐν τῇ φυλακῇ.

῾Η βάπτισις τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ

21 ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ βαπτισθῆναι ἅπαντα τὸν λαὸν καὶ ᾿Ιησοῦ βαπτισθέντος καὶ προσευχομένου ἀνεῳχθῆναι τὸν οὐρανὸν 22 καὶ καταβῆναι τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον σωματικῷ εἴδει ὡσεὶ περιστερὰν ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ φωνὴν ἐξ οὐρανοῦ γενέσθαι λέγουσαν· σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ εὐδόκησα.  ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ ΚΕΦ.1            

῾Η μαρτυρία τοῦ ᾿Ιωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ

19 Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία τοῦ ᾿Ιωάννου, ὅτε ἀπέστειλαν οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἐξ ῾Ιεροσολύμων ἱερεῖς καὶ Λευΐτας ἵνα ἐρωτήσωσιν αὐτόν· σὺ τίς εἶ; 20 καὶ ὡμολόγησε, καὶ οὐκ ἠρνήσατο· καὶ ὡμολόγησεν ὅτι οὐκ εἰμὶ ἐγὼ ὁ Χριστός.
21 καὶ ἠρώτησαν αὐτόν· τί οὖν; ᾿Ηλίας εἶ σύ; καὶ λέγει· οὐκ εἰμί. ὁ προφήτης εἶ σύ; καὶ ἀπεκρίθη, οὔ. 22 εἶπον οὖν αὐτῷ· τίς εἶ; ἵνα ἀπόκρισιν δῶμεν τοῖς πέμψασιν ἡμᾶς· τί λέγεις περὶ σεαυτοῦ; 23 ἔφη· ἐγὼ φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, εὐθύνατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, καθὼς εἶπεν ῾Ησαΐας ὁ προφήτης. 24 καὶ οἱ ἀπεσταλμένοι ἦσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων· 25 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν καὶ εἶπον αὐτῷ· τί οὖν βαπτίζεις, εἰ σὺ οὐκ εἶ ὁ Χριστὸς οὔτε ᾿Ηλίας οὔτε ὁ προφήτης; 26 ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ ᾿Ιωάννης λέγων· ἐγὼ βαπτίζω ἐν ὕδατι· μέσος δὲ ὑμῶν ἕστηκεν ὃν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. 27 αὐτός ἐστιν ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος, ὃς ἔμπροσθέν μου γέγονεν, οὗ ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἄξιος ἵνα λύσω αὐτοῦ τὸν ἱμάντα τοῦ ὑποδήματος. 28 Ταῦτα ἐν Βηθανίᾳ ἐγένετο πέραν τοῦ ᾿Ιορδάνου, ὅπου ἦν ᾿Ιωάννης βαπτίζων.
29 Τῇ ἐπαύριον βλέπει ὁ ᾿Ιωάννης τὸν ᾿Ιησοῦν ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. 30 οὗτός ἐστι περὶ οὗ ἐγὼ εἶπον· ὀπίσω μου ἔρχεται ἀνὴρ ὃς ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν. 31 κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ' ἵνα φανερωθῇ τῷ ᾿Ισραήλ, διὰ τοῦτο ἦλθον ἐγὼ ἐν τῷ ὕδατι βαπτίζων. 32 καὶ ἐμαρτύρησεν ᾿Ιωάννης λέγων ὅτι τεθέαμαι τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον ὡς περιστερὰν ἐξ οὐρανοῦ, καὶ ἔμεινεν ἐπ' αὐτόν. 33 κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ' ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἐφ' ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ' αὐτόν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ. 34 κἀγὼ ἑώρακα καὶ μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

"Ὁ Ἰορδάνης ποταμός, εἰς τὸν ὁποῖον ἐβαπτίσθη ὁ Χριστός, ἂς γίνει τὸ σύμβολον μιας ἀναγεννήσεως τοῦ ἔθνους μας"

Σύντομο γραπτὸ κήρυγμα ποὺ γράφτηκε τὴν περίοδο τῆς κατοχῆς ἀπὸ τὸν τότε ἱεροκήρυκα Αὐγουστίνο Καντιώτη!

ΟΛΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗΝ! 

ΟΛΟΙ ΕΧΟΜΕΝ ΑΝΑΓΚΗ ΡΙΖΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Αὔριον εἶναι τὰ Φῶτα. Γιορτάζει σύμπας ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Κόσμος. Θὰ ἐορτάσωμεν καὶ ἠμεῖς ἔστω ὑπὸ πένθιμον Ἑλληνικὸν οὐρανόν, τὸν ὁποῖον δημιουργεῖ ἡ σημερινὴ χαώδης κατάστασις τῆς φυλῆς μας. Θὰ μεταβῶμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Θά ἀκούσωμεν τὸ «Ἐν Ἰορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε…». Θὰ λάβωμεν τὸν ἁγιασμόν. Θὰ ραντίσωμεν τὰ σπίτια μας, τὰ ζῶα, τὰ δένδρα καὶ τὰ χωράφια μας.

Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀρκετὰ αὐτὰ διὰ νὰ πιστοποιήσουν τὸν χριστιανισμόν μας. Πέρα ἄπ? αὐτὰ χρειάζεται κάτι τὸ βαθύτερον καὶ ριζικότερον. Καὶ αὐτὸ εἶναι: ΝA ΑΛΛΑΞΩΜΕΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΝ, ΣΚΕΨΕΙΣ, ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΠΡΑΞΕΙΣ, νὰ κάμωμεν ἐπὶ τέλους μίαν ἁγίαν ἐπανάστασιν κατὰ τοῦ διεφθαρμένου καὶ ἐκφύλου ἀνθρώπου ποὺ ζεῖ μέσα εἰς τὸ ὑποσυνείδητόν  μας, νὰ φονεύσωμεν τὴν Λερναίαν Ὕδραν τῶν παθῶν μας, καὶ νὰ στήσωμεν ἐν θριάμβω τὴν....

σημαίαν τοῦ Σταυροῦ ἐπάνω εἰς τὴν ἀκρόπολιν τῆς ψυχῆς μας. Ὁ Ἰορδάνης ποταμός, εἰς τὸν ὁποῖον ἐβαπτίσθει ὁ Χριστός, ἂς γίνει τὸ σύμβολον μιας ἀναγεννήσεως τοῦ ἔθνους μας ἐπάνω εἰς τὰ αἰώνια θεμέλια της χριστιανικῆς θρησκείας.

Ἡ ρίζα, ἀπὸ τὴν ὁποίαν προέρχονται ὅλα τὰ κακά τῆς ἀνθρωπότητος, εἶναι μέσα εἰς τὴν καρδίαν μας. Εἶναι τὸ πολυκέφαλον θηρίον τῆς κακίας. Αὐτὸ ἂς κτυπήσωμεν ὅλοι. Καὶ ἂς ξαναβαπτισθῶμεν ὅλοι μέσα εἰς τὸν ἀθάνατον Ἰορδάνην τῆς χριστιανικῆς ἰδεολογίας μας. Ἀπηλλαγμένοι τότε ἀπὸ τὰ πάθη μας θὰ εἴμεθα πραγματικῶς ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ καὶ θὰ δημιουργήσωμεν μίαν Ἑλλάδα ὡραίαν, χριστιανικήν, ἕναν νέον κόσμον ἀληθινὰ «ἀγγελικὰ πλασμένον» κατὰ τὸν ἐθνικόν μας ποιητήν.

«ΕΣΤΙΑ» ΚΟΖΑΝΗΣ, φύλ. 4

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ὁ π. Αὐγουστίνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη» Νό1, μέρος β΄, σέλ. 151, Κοζάνη 2003, Ἀνδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

πηγή

τα άγια Θεοφάνεια π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

«Επεφάνη η χάρις του Θεού η σωτήριος»

            Η Εκκλησία μας σήμερα γιορτάζει το μεγάλο γεγονός της βάπτισης του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό. Ο άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, όπως και άλλοι υμνογράφοι, επιστρατεύουν το υψηλότερο λογοτεχνικό τους ταλέντο, για να υμνήσουν το γεγονός της τριαδικής θεοφάνειας.

            Η βάπτιση του Χριστού αποτελεί την αφετηρία του λυτρωτικού Του έργου μέσα στον κόσμο. Απ’ εδώ αρχίζει το κήρυγμα της μετάνοιας: «Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών».

            Ο απ. Παύλος  γράφει: «Επεφάνη η χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις». Η απαρχή της χάρης του Θεού που προσκάλεσε στη σωτηρία τον άνθρωπο, σημειώνεται με τη βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη. Επίσης αναφέρει ο  Παύλος  και τα αποτελέσματα της σωτηρίας που είναι: «Ίνα αρνησάμενοι την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας, σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι, προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος Ιησού Χριστού» ( Τιτ. β΄, 2, 12-13).

            Εδω ακριβώς καθορίζεται ο σκοπός της σωτηρίας.

            Η χριστιανική πίστη δεν μας χαρίζει απλώς  μία ιδιότητα ή ένα τίτλο, αλλά έχει συνέπειες σ’ ολόκληρο τον άνθρωπο, την πνευματική του αναγέννηση. Ο  προχριστιανικός άνθρωπος δεν γνώριζε τον αληθινό Θεό και κατέφευγε σε υποκατάστατα του Θεού, στα κτίσματα και τα είδωλα. Εξ άλλου και η άγνοια του Θεού οδηγούσε τους ανθρώπους και σε ποικίλες ηθικές παρεκτροπές και καταπτώσεις. Ενώ η γνήσια θρησκευτική πίστη οδηγεί στην αληθινή θεοσέβεια, στην κάθαρση από τα πάθη για να ζήσει ο άνθρωπος «σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς», αναμένοντας μ’ ελπίδα την επιφάνεια της δόξης του Θεού.

            Σήμερα οι ορθόδοξοι ναοί μας κατακλύζονται ασφυκτικά από πιστούς που προσέρχονται για να γεμίσουν την ψυχή τους από ιερά συναισθήματα που αναπτερώνουν την εκκλησιαστική μας ζωή.

            Σήμερα με την υποτίμηση ή και περιφρόνηση των ηθικών αξιών η ψυχή μας γεμίζει με πίκρες και απογοητεύσεις. Η χαλάρωση της πίστης μας οδήγησε στη βίωση νοσηρών συναισθημάτων όπως του άγχους, της μοναξιάς, της ανασφάλειας. Και η αδικία, η εκμετάλλευση, η φθορά και η διαφθορά που σημαδεύουν καθημερινά την προσωπική και κοινωνική μας ζωή, νεκρώνουν τους οραματισμούς και τα όνειρα ενός μεγάλου αριθμού νέων ανθρώπων.

            Όλοι αναζητούμε ένα γνήσιο θεοκεντρικό ανθρωπισμό και όχι από ένα κάλπικο ανθρωποκεντρικό ανθρωπισμό. Αυτό όμως απαιτεί αναβάθμιση στα ιορδάνεια ρείθρα και αγώνα να ζήσουμε «σωφρόνως και δικαίως με τη χάρη του επιφανέντος Χριστού.

π. γ. στ.

π.Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Πώς στήνουν ακόμα και το "τυχερό φλουρί" της πρωτοχρονιάτικης πίτας της ΝΔ ... (βίντεο για πολύ γέλιο!)

Τι να περιμένεις από ανθρώπους που καταφέρνουν να γελοιοποιούνται ακόμα και σε μια κοπή πρωτοχρονιάτικης πίτας ...
 

"Ήταν αξιοκρατικό. Τίποτε δεν είναι στημένο. Είμαστε το κόμμα των αξίων και των αξιών", φωνάζει στο μικρόφωνο η κ. Παπακώστα!!

http://www.youtube.com/watch?v=WqaeNK0xATs#t=19

 Πηγή

εάν δεν ήναι πικρά τα φάρμακα, αι πληγαί δεν ιατρεύονται...

 

ΑΓΙΟΥ ΙΩ  ΤΟΥ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΛΟΓΟΣ  ΕΙΚΟΣΤΟΣ

….Δώδεκα ήσαν οι Μαθηταί του Κυ­ρίου, και άκουσον τι λέγει ο Χριστός προς αυτούς μήπως θέλετε και σεις να υπάγετε,διότι εάν διόλου, και πάντοτε σάς καλολογούμεν, πότε να διορθωθήτε; πότε να σάς ωφελήσωμεν;
Αλλά θέλει ειπή τις ότι πολλαίς αιρέσεις είναι, και θέλουν μετατεθή εις εκείναις. Ψυχρός εί­ναι ο λόγος ούτος και ανωφέλευτος˙ διό­τι καλλίτερα είναι ένας, όπου να κάμνη το θέλημα του Θεού, παρά μύριοι παρά­νομοι, και άπιστοι. 
Είπε μου συ, ποιον σου φαίνεται καλόν, να έχης πολλούς κλέπτας ανθρώπους, και ανδροφόνους δουλευτάς, ή παρά να έχης ένα δούλον κα­λόν;
Όποιος θέλει από τους τοιούτους, ας φύγη, ουδένα θέλω απ’ αυτούς διότι αυτοί όλα τα καλά τα εχάλασαν, με το να λέγουν, πως να υπάγουν εις αίρεσιν, και πίστιν άλλην να μετατεθούν, ότι είναι ασθενείς. Και πάλιν λέγει Συγκατάβηθι και συ παραμικρόν. Και έως πότε να συγκαταβαίνω ; και διο ποίαν αφορμήν,άπαξ, και δις, και τρίς, και μη διαπαντός ;
…Ώστε λοιπόν δάκνεσθε, και λυπείσθε, ότι της πικρότητος των λόγων μη υποφέροντες, δια την πρόσκαιρον εντροπήν ελευθέρωσητε από τας κο­λάσεις, και τούτο γνωρίζω καλά, ότι όλοι είμεθα υπό κανόνα, και ότι ουδέ­νας ημπορεί να καυχηθή, πως έχει καρδίαν καθαράν, και παρθένον.
Αλλά τούτο είναι το κακόν, ότι όχι μόνον πως δεν είμεθα καθαροί εις την ψυχήν, αλλά δεν προσερχόμεθα τω δυνάμενω Σωτήρι Χρι­στώ ποιήσαι αυτήν καθαράν, και αμόλυντον. Γνώριζω πάλιν, ότι σάς εγγίζουν τα λόγια, αλλά τι να κάμω; εάν δεν ήναι πικρά τα φάρμακα, αι πληγαί δεν ιατρεύονται˙ και πάλιν, εάν θέλω βάλει πι­κρότερα τα ποτά, δεν θέλετε υπομείνει.
… Όμως εκείνος όπου κάμνει μίαν και μόνην εντολήν του Θεού, αρχίζει και κάμνει και τας λοιπάς, και δεν θέλει σταθή, έως ου να φθάση εις το τέλος της αρετής, καθώς ο φιλο­χρήματος, όσον συναθροίζει πολλά χρή­ματα, τόσον περισσότερον επιθυμεί να αποκτήση…
πηγή / αντιγραφή