Απάντηση στο Άρθρο του κ. Βελιώτη - «Η αντιγραφική θεολογία»

Διάβασα σήμερα το κείμενο του κ. Σπυρίδων Βελιώτη (Ηλεκτρολόγου Μηχανικού Τ.Ε., MSc Περιβαλλοντικών Σπουδών, Θεολόγου, διαχειριστή του ιστολογίου veliotis) «Η αντιγραφική θεολογία» και στην αρχή το αξιολόγησα πολύ θετικά και όντως και ο γράφων αυτές τις γραμμές, πολλές φορές έχω βρεθεί στην ίδια θέση να αναζητώ κάτι και να το βλέπω το ίδιο σε πολλές σελίδες.

Σιγά σιγά όμως, βλέποντας πιο σφαιρικά το θέμα και την παράδοση της Εκκλησίας μας, άρχισαν σιγά σιγά να μου γεννιούνται ενστάσεις τις οποίες αναφέρω στις παρακάτω γραμμές και ο κάθε ένας αναγνώστης ας τα αξιολογήσει όπως θέλει:
Ά) Καταρχήν η ίδια αντιγραφή καθ’ αυτή στη ζωή της Εκκλησίας, όχι μόνο δεν είναι κακή αλλά ίσα - ίσα καυχιέται γι αυτό, γιατί στην εποχή πριν ανακαλυφθεί η τυπογραφία, οι υπολογιστές και τα φωτοτυπικά μηχανήματα, έτσι διαδίδονταν τα κείμενα και ιδιαίτερα οι μοναχοί διέσωσαν όχι μόνο το Ευαγγέλιο και τα πατερικά κείμενα αλλά και κείμενα της θύραθεν σοφίας αρχαίων φιλοσόφων κτλ. Η Κυριακή που μας πέρασε Κυριακή μετά τα Φώτα, διαβάστηκε η Ευαγγελική Περικοπή ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Δ´ 12 – 17, είδαμε ότι ο Χριστός μας ξεκινά το δημόσιο έργο Του και κήρυγμά Του (Ματθ. Δ, 17): "Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· Μετανοεῖτε· ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν"! Δηλαδή ο Κύριος μας, λέει κάτι το οποίο έλεγε και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και με βάση τη προσέγγιση και το συλλογισμό του κ. Βελιώτη θα κατηγορούσε τον Κύριο για αντιγραφή και όχι ως πρωτοτυπία. Μήπως όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Γι αυτό δεν είναι κακό η αντιγραφή των κειμένων, αρκεί να αναφέρουμε την κατάλληλη παραπομπή και να μη τα αλλοιώνουμε όπως έκανε ο διάβολος στον 2ο πειρασμό του στο Κύριο, στην απόπειρά του να Τον ξεγελάσει. Εδώ τα video clips των καλλιτεχνών όσο πιο πολλές προβολές έχουν και πιο πολλές κοινοποιήσεις στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, τόσο πιο πετυχημένα θεωρούνται, γιατί να μην ισχύει κάτι αντίστοιχο και για τα θεολογικά κείμενα (αφού θεωρεί ο κ. Βελιώτης ότι άλλαξαν οι εποχές) ;

Β) Το κείμενο του κ. Βελιώτη είναι γεμάτο αντιφάσεις : Στην αρχή ξεκινά με αποδοκιμασία της αντιγραφής και θέλει πρωτότυπα κείμενα θεολόγων από την πληθώρα πτυχιούχων που υπάρχουν και μετά αναρωτιέται ότι ποιος θα διαβάσει κείμενα εκτενή κτλ και αναφέρει μάλιστα για παράδειγμα τον Μ. Βασίλειο. Συγνώμη δηλαδή, αν βαρεθεί να διαβάσει κάποιος τον θεόπνευστο λόγο του Μ. Βασιλείου, θα διαβάσει τα κείμενα εμάς των νεοτέρων που σπουδάσαμε ακαδημαϊκά τη θεολογία χωρίς να είναι προϊόν πνευματικής εμπειρίας, όπως του Μ. Βασιλείου; Άλλωστε για την Εκκλησία θεολόγος δεν είναι ο πτυχιούχος της αλλά στον περίφημο Περί προσευχής λόγο του Νείλου του Ασκητού, που περιλαμβάνεται στη γνωστή μας Φιλοκαλία (οι ειδικοί τον αποδίδουν στον Ευάγριο τον Ποντικό, ασκητικό συγγραφέα) σημειώνεται η σημαντικότατη για το θέμα μας φράση: «Eι θεολόγος ει, προσεύξη αληθώς και ει αληθώς προσεύχη, θεολόγος ει». Με άλλα λόγια: «Αν είσαι θεολόγος, θα προσευχηθείς. Και αν προσεύχεσαι αληθινά, είσαι θεολόγος». Άρα λοιπόν δεν πάει με το πτυχίο το θεολογικό έργο, αλλά με βάση την άσκηση την εμπειρία και συνήθως όσο ποιο ταπεινός είναι κάποιος τόσο πιο πολύ αρνείται να γράφει…αλλά να ζει και μιλά με τη ζωή του. Βέβαια στο κείμενο του ο κ. Βελιώτης αναφέρει πολύ σωστά τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, αλλά δεν αναφέρει ποιος εγγυάται ότι το διαθέτει για να γράψει και ξεχνά προφανώς ότι χωρίς τον Φωτισμό αυτό, ακόμα και μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας έγραψαν λανθασμένα και δεν έγιναν αποδεκτά από την Εκκλησία. Γι αυτό καλύτερα λίγα μετρημένα και σωστά, παρά πολλά και χωρίς φωτισμό του Αγίου Πνεύματος!

Γ) Μη ξεχνάμε ότι η Εκκλησία μας στην αρχή ούτε καν τον κόπο να καταγράψει την πίστη της. Το έκανε όταν άρχισαν να διαδίδονται οι «ετεροδιδασκαλίες» και αναγκάστηκε να καταγράψει μέρος της Ιεράς της παραδόσεως και πάλι Ἰω. 21,25 «ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. Ἀμήν.» ! Άρα ο γραπτός λόγος, ποτέ δεν καλύπτει όλη την αλήθεια της Εκκλησίας και έχει την παράδοση, την αγιογραφία, την υμνολογία κτλ για να εκφράσει την εμπειρία της. Οπότε κανείς δεν θα γίνει σωστός χριστιανός μόνο από τα κείμενα που θα βρει, θα διαβάσει ή θα γράψει για τους άλλους. Κατά τη δική μου γνώμη, δεν θα προσβληθεί ο αναγνώστης αν του δώσεις κείμενα από τον Άγιο Μάξιμο, Μ. Βασίλειο κτλ, αλλά θα προσβληθεί αν νομίζεις ότι είσαι σαν αυτούς και πας να τους αντικαταστήσεις με τις δικές σου «θεολογίες».

Δ) Στα μισά του άρθρου και μετά ως το τέλος του ο κ. Βελιώτης ανοίγει ένα άλλο μεγάλο θέμα , αυτό του εκκλησιαστικού ρεπορτάζ και προφανώς υπονοεί τα δελτία τύπου των Ιερών Μητροπόλεων. 

Εδώ και αν υπάρχουν αντιφάσεις : 
α) Καταρχήν αυτά είναι συνήθως από την τρέχουσα Εκκλησιαστική Ζωή και ποιμαντική δραστηριότητα των Μητροπόλεων και των Ενοριών, οπότε τι θεολογικά κείμενα να γράψει κάποιος; π.χ. Αν διαβάσεις ότι στην τάδε Ιερά Μητρόπολη εόρτασαν τα Θεοφάνεια, προϋποθέτει ότι γνωρίζουμε τι είναι και τι θεολογικά εορτάζουμε τα Θεοφάνεια, οπότε παραλείπεται και μας πληροφορεί το άρθρο το πώς εορτάστηκε στην συγκεκριμένη Ιερά Μητρόπολη και εδώ έχει μεγάλη αξία γιατί σε κάθε τόπο έχει τα γενικά που γίνονται παντού (π.χ. αγιασμός υδάτων και ρίψη σταυρού) αλλά έχει και τα ιδιαίτερα έθιμα και χαρακτηριστικά, τα οποία φαίνονται ότι διαφοροποιούν αρχικώς, αλλά βαθύτερα δείχνουν την ενότητα και τον πλούτο της Ορθοδοξίας, αφού δεν ισοπεδώνουμε τα ανθρώπινα πρόσωπα στην Εκκλησία και γι αυτό από την αρχή στη λειτουργική υπάρχουν τόσο διαφορετικοί τύποι και τυπικά! Άλλωστε ένα είναι το Ευαγγέλιο αλλά το διασώζουν 4 Ευαγγελιστές και κατά την δική τους μαρτυρία και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, διαβάζουμε ότι διαβάζουμε! Αυτό γίνεται με τα Εκκλησιαστικά ρεπορτάζ, βλέπουμε ή πρέπει να βλέπουμε, πως χαρακτηριστικά το εόρτασαν και μας το μεταδίδουν και με εμάς πληροφοριακά που δεν ήμασταν εκεί! Εδώ είναι και η μεγάλη αντίφαση του κ. Βελιώτη, αφού για τα θεολογικά κείμενα θέλει να γράφουν και άλλοι πολλά, αλλά για την εκκλησιαστική ζωή υπονοεί να μη γράφετε τίποτα και κατηγορεί που σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει αντιγραφή αλλά τονίζονται τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά! 

γ) Η αξία της εικόνας ανέκαθεν υπήρχε στην Εκκλησία, άλλωστε για την Αγιογραφία συγκροτήθηκε ολόκληρη Οικουμενική Σύνοδο (η 7η Οικουμενική) και δεδομένο ότι κάθε άνθρωπος είναι κατ΄ Εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν Θεού! Με τις φωτογραφικές μηχανές και τα video πλέον έχουμε τη δυνατότητα να αποθανατίζουμε γεγονότα από την εκκλησιαστική ζωή και αν ήμασταν παρόντες θα τα βλέπαμε από κοντά. Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας, δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα, αφού κανείς δεν αντιπροσωπεύει το Χριστό (δεν είμαστε Βατικανό) αλλά ο Επίσκοπος είναι εις τύπον και τόπον Χριστού και τα άμφια του κτλ τα λαμπρά δεν είναι έτσι γιατί θέλει να προκαλεί (όπως υπονοήθηκε) είτε σχόλια είτε για χλιδή, αλλά γιατί δεν λειτουργεί ο παλαιός άνθρωπος και γιατί όλα λαμπρά ένδοξα και ανακαινισμένα θα είναι στη Βασιλεία Των Ουρανών την οποία μυστηριακώς προγευόμαστε από τώρα! Οι μίτρες και οι αυτοκρατορικοί σάκοι κτλ, σαν έθνος δεν πρέπει να μας σκανδαλίζουν γιατί η Εκκλησία μας από τότε που έπεσε η αυτοκρατορία, διασώζει τον θεσμό της Εθναρχίας κτλ και μόνο υπερηφάνεια πρέπει να μας γεμίζει και όχι σκανδαλισμό!
Κλείνοντας με το συμπέρασμα του κ. Βελιώτη : Πόσο πιο όμορφο θα ήταν να γράφει κανείς δυο λόγια από την καρδιά του από το να καταφεύγει αποκλειστικά στην “αντιγραφική θεολογία”, αυτόν τον όψιμο κλάδο της ορθόδοξης ελλαδικής θεολογίας του 21ου αιώνα! Καταλαβαίνει κανείς και την υπερβολή αυτού του συμπεράσματος, αφού δεν υπάρχει τέτοιος κλάδος στη Θεολογία, ούτε την εμπειρική ούτε την Ακαδημαϊκή και όσον αναφορά την εμπειρική, γι αυτό υπάρχουν τα συναξάρια, για να τα διαβάζουμε και να «αντιγράφουμε-υιοθετούμεε» την ζωή των Αγίων και όσον αναφορά την Ακαδημαϊκή, όταν ανακαλυφθεί ότι η εργασία είναι προϊόν αντιγραφής τότε μηδενίζεσαι ή επιστρέφεται για να την αλλάξεις!
Με άλλα λόγια, στην Εκκλησία κάνουμε την Θ. Λειτουργία 20 αιώνες τώρα ακριβώς την ίδια και το ίδιο θα γίνει και μετά την Δευτέρα Παρουσία και δεν βαριόμαστε ποτέ! Γιατί όπου το πνεύμα Κυρίου εκεί και η Ελευθερία κατά τον Απόστολο Παύλο ( Κορ. Β΄, γ΄17 ) ! Αντίθετα ο κόσμος και το κοσμικό φρόνιμα προσπαθεί να πρωτοτυπήσει και τελικά σκλαβώνεται στη μόδα ….και στα αδιέξοδα των παθών και του εγωισμού του. Καλύτερα λοιπόν το ίδιο κείμενο και θεόπνευστο, παρά διαφορετικά…χωρίς να μυρίζει «λιβάνι»….! 
π. Αντώνιος Χρήστου 
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου Βούλας
πηγή

Αγιορείτικο Μήνυμα.

Κατέφυγε στον Θεό σου και ανδρίζου να υπερασπίσεις τα όσια και ιερά σου: 
«Πίστη, Πατρίδα και την Οικογένειά σου»

Αδελφοί μας Έλληνες Χριστιανοί, βλέπετε ξεκάθαρα την πορεία της πατρίδος, την κατάντια του Έθνους.

Μη σας πλανούν με υποσχέσεις, μη σας καθησυχάζουν, με βεβαιώσεις. Αυτοί που έκαναν τόσα κακά, αυτοί που συμφώνησαν, εν γνώση φυσικά, με τις σκοτεινές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης να φέρουν την χώρα σ αυτή την απελπισμένη κατάσταση, αυτοί που όταν είναι αντιπολίτευση φωνάζουν και ωρύονται υπέρ της Πατρίδος και του Λαού και μόλις ανέβουν στην κυβέρνηση κάνουν ότι τα ξεχνούν όλα και εφαρμόζουν ότι πριν πολεμούσαν και κατηγορούσαν.

Ήρθε πλέον ο καιρός να καταλάβουμε ότι

δεν πρέπει ν αφήνουμε την τύχη της χώρας σ αυτούς που μας απέδειξαν με κάθε τρόπο, με τις προδοσίες, τις ψευτιές, τις υποκρισίες, τις απάτες, τα σκάνδαλα, ότι είναι πονηρές αλεπούδες που οδηγούν τους κακούς λύκους μέσα στο μαντρί και στο κοπάδι για να καταστρέψουν και να απολέσουν.

Αυτοί έχουν ετοιμάσει την καταστροφή μας με τα μνημόνια, τα μέτρα, τους φόρους, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, την κατάσχεση των σπιτιών και αυτοί δεν είναι μόνο μια τοπική κυβέρνηση, αλλά μια παγκόσμια σκοτεινή από την οποία διορίζονται και υπακούν όλες οι κυβερνήσεις των κρατών με σκοπό την αποδυνάμωση και υποδούλωση όλων των λαών.

Σαν πρώτος και κυριότερος στόχος κρίθηκε η Ελλάδα επειδή έδειξε την μεγαλύτερη αντίσταση το ’40 και σ’ όλη της την ιστορία.

Εμείς οι σημερινοί Έλληνες τι θα κάνουμε; 

Θα υποταχθούμε σ’ αυτά τα σχέδια; 

Τώρα είναι πιο δύσκολα, διότι οι εχθροί είναι και έξω και μέσα. 

Ο Έλληνας μπορεί έξω να είναι μικρός, όμως μέσα είναι μεγάλος και ανίκητος. 

Γιατί; Διότι, όπως είπε ο Χριστός «η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί».

Ας βρούμε την βασιλεία του Θεού μέσα μας με την προσευχή, την μετάνοια, την πίστη στο Θεό και αν αποκτήσουμε τον Θεό μέσα μας, τι μπορεί να μας συγκρατήσει;

Έχουμε ιερό χρέος στους προγόνους και στους απογόνους μας. 

Τι ζωή θα προσφέρουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας; 

Επίγεια κόλαση; 

Τώρα πρέπει να αντισταθούμε πριν είναι αργά.

Ενωθείτε με τους ομόψυχους, ήδη αυτό έχει αρχίσει να γίνεται.

Ο Θεός μπορεί να ανατρέψει αυτή την κατάσταση, αλλά θέλει να του το ζητήσουμε και να ετοιμαστούμε για αυτό.

Όταν δέχεσαι την αντίχριστη ένωση της Ευρώπης, μια σκοτεινή δύναμη που φέρνει παντού την καταστροφή και παίρνεις τα χρήματά της, όταν ψηφίζεις παράνομες κυβερνήσεις που παρόργησαν Θεό και ανθρώπους με τους νόμους τους, όταν ακολουθείς άθεα και ασεβή κόμματα που θα σε καταστρέψουν όταν πάρουν την εξουσία, όπως έγινε στις χώρες που κυβέρνησαν, όταν πιστεύεις σε ναζιστές που τα πρότυπά τους κατέστρεψαν όλη την ανθρωπότητα, πες μου πως θα επέμβει ο Θεός να σε σώσει;

Κατέφυγε στον Θεό σου και ανδρίζου να υπερασπίσεις τα όσια και ιερά σου: «Πίστη, Πατρίδα και την Οικογένειά σου»

Αγιορείτες Μοναχοί

 1/1/14 ημερολόγιο Αγίου Όρους

πηγή

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: "ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ"

Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ’ εκείνον που έχει ανάγκη. Γιατί και το ελάχιστο δεν είναι ασήμαντο για τον άνθρωπο που όλα τα στερείται, μα ούτε και για τον Θεό, εφόσον είναι ανάλογο με τις δυνατότητές σου. Αντί για μεγάλη προσφορά , δώσε την προθυμία σου. Κι αν δεν έχεις τίποτα, δάκρυσε. Η ολόψυχη συμπάθεια είναι μεγάλο φάρμακο γι’ αυτόν που δυστυχεί . Η αληθινή συμπόνια ανακουφίζει πολύ από τη συμφορά.
Δεν έχει μικρότερη αξία , αδελφέ μου, ο άνθρωπος από το ζώο, που, αν χαθεί ή πέσει σε χαντάκι , σε προστάζει ο νόμος να το σηκώσεις και να το περιμαζέψεις. Πόση ευσπλαχνία , επομένως, οφείλουμε να δείχνουμε στους συνανθρώπους μας, όταν ακόμα και με τ’ άλογα ζώα έχουμε χρέος να είμαστε πονετικοί;

«Δανείζει το Θεό όποιος ελεεί φτωχό», λέει η Γραφή. Ποιος δεν δέχεται τέτοιον οφειλέτη, που, εκτός από το δάνειο, θα δώσει και τόκους, όταν έρθει ο καιρός; Και αλλού πάλι λέει: «Με τις ελεημοσύνες και με την τιμιότητα καθαρίζονται οι αμαρτίες».

Ας καθαριστούμε λοιπόν με την ελεημοσύνη, ας πλύνουμε με το καλό βοτάνι τις βρομιές και τους λεκέδες μας , ας γίνουμε άσπροι, άλλοι σαν το μαλλί κι άλλοι σαν το χιόνι, ανάλογα με την ευσπλαχνία του ο καθένας. «Μακάριοι», λέει «όσοι δείχνουν έλεος στους άλλους, γιατί σ’ αυτούς θα δείξει ο Θεός το έλεός Του» ( Ματθ. 5: 7 ) . Το έλεος υπογραμμίζεται στους μακαρισμούς. Και αλλού: «Μακάριος είν’ εκείνος που σπλαχνίζεται τον φτωχό και τον στερημένο» ( Ψαλμ. 40:2 ) . και : « Αγαθός άνθρωπος είν’ εκείνος που συμπονάει τους άλλους και τους δανείζει” ( Ψαλμ. 111:5).

Και «Παντοτινά ελεεί και δανείζει ο δίκαιος» ( Ψαλμ. 36:26 ) . Ας αρπάξουμε τον μακαρισμό, ας τον κατανοήσουμε, ας ανταποκριθούμε στην κλίση του, ας γίνουμε αγαθοί άνθρωποι. Ούτε η νύχτα να μη διακόψει τη ελεημοσύνη σου. «Μην πεις: “Φύγε τώρα και έλα πάλι αύριο να σου δώσω βοήθεια”» ( Παροιμ. 3: 28 ) , γιατί μπορεί από σήμερα ως αύριο να συμβεί κάτι, που θα ματαιώσει την ευεργεσία. Η φιλανθρωπία είναι το μόνο πράγμα που δεν παίρνει αναβολή. «Μοίραζε το ψωμί σου σ’ εκείνους που δεν έχουν στέγη» ( Ησ. 58:7 ). Και αυτά να τα κάνεις με προθυμία. «Όποιος ελεεί», λέει ο Απόστολος, «ας το κάνει με ευχαρίστηση και γλυκύτητα» ( Ρωμ. 12: 8 ) . Με την προθυμία , το καλό σου λογαριάζεται σαν διπλό. Η ελεημοσύνη που γίνεται με στενοχώρια ή εξαναγκασμό, είναι άχαρη και άνοστη. Να πανηγυρίζουμε πρέπει, όχι να θρηνούμε, όταν κάνουμε καλοσύνες.

Μήπως νομίζεις πως η φιλανθρωπία δεν είναι αναγκαία, αλλά προαιρετική; Μήπως νομίζεις πώς δεν αποτελεί νόμο, αλλά συμβουλή και προτροπή; Πολύ θα το ‘θελα κι εγώ έτσι να είναι. Και έτσι το νόμιζα. Μα με φοβίζουν όσα λέει η Αγία Γραφή γι εκείνους που, την ημέρα της Κρίσεως, ο Δίκαιος Κριτής βάζει στ’ αριστερά Του, σαν κατσίκια, και τους καταδικάζει ( Ματθ. 25:31-46 ) . Αυτοί δεν καταδικάζονται γιατί έκλεψαν ή λήστεψαν ή ασέλγησαν ή έκαναν οτιδήποτε άλλο απ’ όσα απαγορεύει ο Θεός, αλλά γιατί δεν έδειξαν φροντίδα για τον Χριστό μέσω των δυστυχισμένων ανθρώπων.

Όσο είναι καιρός, λοιπόν, ας επισκεφθούμε τον Χριστό, ας Τον περιποιηθούμε, ας Τον θρέψουμε, ας Τον ντύσουμε, ας Τον περιμαζέψουμε , ας Τον τιμήσουμε. Όχι μόνο με τραπέζι, όπως μερικοί, όχι μόνο με μύρα, όπως η Μαρία, όχι μόνο με τάφο, όπως ο Αριματθαίος Ιωσήφ, όχι μόνο με ενταφιασμό, όπως ο φιλόχρηστος Νικόδημος, όχι μόνο με χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα όπως οι μάγοι πρωτύτερα. Μα επειδή ο Κύριος των όλων θέλει έλεος και όχι θυσία και επειδή η ευσπλαχνία είναι καλύτερη από τη θυσία μυριάδων καλοθρεμμένων αρνιών ,ας του την προσφέρουμε μέσω εκείνων που έχουν ανάγκη, μέσω εκείνων που βρίσκονται σήμερα σε δεινή θέση, για να μας υποδεχθούν στην ουράνια βασιλεία, όταν φύγουμε από τον κόσμο τούτο και πάμε κοντά στον Κύριό μας, τον Χριστό, τον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες.

"ΕΤΣΙ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ! Ο Ιησούς και οι Άγιοι μιλούν για τους δανειστές, τους τόκους, τις τράπεζες, τη φτώχεια, τους ανάξιους ηγέτες και το «κούρεμα» του χρέους" - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΙΖΟΥΛΗΣ

πηγή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΣ: Τι είναι οι ηδονές; Ποιες είναι αθώες και ποιες ένοχες;

Ηδονές είναι όσα «ηδύνουναι γλυκαίνουν τη ζωή μας και είναι διπλές καθώς και η φύση μας είναι διπλή. Όπως είμαστε σώμα και ψυχή και καθένας έχει τις αισθήσεις και τα μέλη του, έτσι και οι ηδονές ανήκουν και στα δύο μέρη. 
Είναι οι σωματικές ηδονές, που γίνονται αισθητές μέσω των μελών του σώματος. Είναι και οι πνευματικές, που ανήκουν στον ψυχικό και πνευματικό μας κόσμο. Οι ηδονές προκύπτουν, ως επί το πλείστον, από τη δραστηριότητά μας και παρηγορούν ή απογοητεύουν ανάλογα με την ορθή ή τη λανθασμένη ενέργειά μας.

Αν το πρόγραμμα και ο σκοπός των κινήσεών μας είναι «κατά Θεόν» και σύμφωνα με το θέλημά του, τα συναισθήματα και οι ηδονές, που προκύπτουν, είναι ευχάριστες και γλυκαίνουν. Αν όμως, οι προτιμήσεις και ενέργειές μας είναι παράλογες και εμπαθείς, τότε αισθανόμαστε αποτροπιασμό και απέχθεια. 
Οι ηδονές όμως, που συναρπάζουν περισσότερο και αποπλανούν, έχουν σχέση με τη βιολογική μας υπόσταση και βρίσκονται στα σωματικά μέλη και αισθητήρια. Την πρώτη θέση έχουν η γεύση, η αφή και η όσφρηση. Τα συναισθήματα της γλυκύτητας, που προκαλούνται όταν έρθουμε σε επαφή με τις ύλες και τα πράγματα, λέγονται ηδονές. Εδώ χρειάζεται η διάκριση του ορθού μέτρου, για να αποφευχθεί η παράχρηση. Απαραίτητο στοιχείο της ζωής είναι η βιολογική μας υπόσταση, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος βρίσκεται στις τρεις αισθήσεις και σ αυτές λειτουργεί η ικανοποίηση και ηδονή. 
Αν ο άνθρωπος θυμάται τον προορισμό του και το ότι τρώει για να ζει-, τότε ελέγχει τις ηδονές, που προκύπτουν από το νόμο της «χρείας». Αν όμως, αλλοίμονο, ζεί για να τρώει και να σπαταλά -πράγμα που επικρατεί στην εποχή μας-, τότε τη θέση παίρνει το παράλογο, που ντρέπομαι και να το περιγράψω ακόμη. 
Υπάρχουν όμως και του ηθικού και αισθησιακού μέρους οι ηδονές με κύριο κεφάλαιο τη γενετήσια ορμή και σχέση. Εδώ προκύπτει ο πραγματικός λαβύρινθος της διαστροφής και εδώ είναι του «βύθιου δράκοντα» τα πολυπληθή τρόπαια. O νόμος και ο λόγος της αναπαραγωγής ως βασική αναγκαιότητα στην παρούσα μας εξορία, γίνεται το ισχυρότατο θέλγητρο της προσεγγίσεως των δύο φύλων. Καί τότε αρχίζει η βιαιότερη πρόφαση του παράνομου ηδονισμού, που κυριολεκτικά συντρίβει την άπειρη νεολαία. Περιγράψαμε με συντομία τις αφορμές των ηδονών. Απομένει η σύνεση της αρνήσεώς τους, για να μη θρηνούμε τα αναρίθμητα ερείπια από την παράλογη παραδοχή και χρήση τους. Αυτά αφορούν τις ηδονές στον αισθητό μας χώρο και κόσμο. 
Υπάρχουν όμως και οι πνευματικές ηδονές, που πράγματι μας ξεκουράζουν και ενθαρρύνουν. Πνευματικές ηδονές είναι οι ενέργειες και οι καρποί της θείας Χάριτος, που παρηγορούν και ανακουφίζουν τον ψυχικό μας κόσμο, φωτίζουν το νου, ειρηνεύουν την καρδιά, παρηγορούν τις αισθήσεις και αυξάνουν το θάρρος και την ελπίδα στις δυσκολίες της ζωής. Η χαρά, η ειρήνη, η υπομονή, η ανεκτικότητα και όσα είναι γεννήματα της αγάπης και της συμπάθειας, τί άλλο είναι παρά πνευματικές ηδονές; Oλοι οι καρποί και τα προϊόντα της αυτοθυσίας, που η αγάπη επιβάλλει, είναι η γλυκύτερη πνευματική ηδονή που προκαλεί τη μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή μας. 
Υπάρχουν όμως και οι υπερφυσικές ηδονές, που αν και ανήκουν στη μεταφυσική του άλλου κόσμου, μας τις παραχωρεί η θεία ευσπλαγχνία απ αυτήν τη ζωή, σαν προοίμιο της μακαριότητας που μας αναμένει. Οι ηδονές αυτές, ως υπερφυσικές, δεν ελέγχονται, ούτε προγραμματίζονται από μας στον κόσμο αυτόν, αλλά χαρίζονται από τη θεία παναγάπη σ’ όσους αγωνίζονται σωστά για θάρρος και παρηγοριά. Μερικές απ αυτές είναι η ειρήνη των λογισμών, η ελευθερία από την πάλη με τα πάθη, η τέλεια νέκρωση όσο αφορά τα πράγματα και τα νοήματα αυτού του κόσμου, αλλά και η επιφοίτηση της Χάριτος σε όσους πέτυχαν την καθαρότητα της καρδιάς. Αυτοί «πάσχουν τα θεία» και εξέρχονται από το χώρο, τον τρόπο και την αίσθηση του κόσμου. Αυτοί είναι εκείνοι στους οποίους μαρτυρεί ο Κύριός μας ότι θα εμφανίσει τον εαυτό του και μαζί με τον Πατέρα του θα «ποιήσουν μονήν». Όσοι θέλουν να απολαύσουν αυτά τα υπερφυσικά δώρα και χαρίσματα, ας φροντίζουν να τηρούν τις εντολές και ο Κύριος είναι «πιστός εν πάσι τοίς λόγοις αυτού». 

ΠΗΓΗ

Ο Συμβολισμός της Αποκαλύψεως .

Ο Συμβολισμός της Αποκαλύψεως 

 Στεργίου Ν. Σάκκου, 
Θεολογία 72, τευχ. 2ον,
Ιούνιος-Δεκέμβριος 2007, σελ. 533-544. 

Σ' όλα τα βιβλία της αγίας Γραφής, κατά κύριο δε λόγο στα προφητικά, απαντούν συμβολικές εκφράσεις, οι οποίες χαρακτηρίζουν επίσης και τα αποκαλυπτικά κείμενα. Η αφθονία συμβολικών εκφράσεων στα προφητικά βιβλία οφείλεται στο γεγονός ότι οι προφήτες συχνά λαμβάνουν από τον Θεό προφητείες με την μορφή συμβολικών παραστάσεων (Βλ. Ζαχ. 1, 7-6,15, Δαν. 7-8) και μερικές φορές καταφεύγουν οι ίδιοι στη χρήσι συμβόλων, διότι δεν μπορούν να εκφράσουν τα οράματά τους με την γλώσσα της εποχής τους (1) . Εύλογα, λοιπόν, στην Αποκάλυψι του Ιωάννου, ένα σαφώς προφητικό βιβλίο, κυριαρχεί η συμβολική χρήση εκφράσεων, προσώπων, χρωμάτων, αριθμών και παραστάσεων. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ήδη στον πρώτο στίχο του βιβλίου ο ιερός συγγραφέας δηλώνει σχετικά με το περιεχόμενό του ότι ο Θεός «ἐσήμανεν ἀποστείλας διά τοῦ ἀγγέλου αὐτοῦ τῷ δούλῳ αὐτοῦ » (Απ. 1,1). Αποκάλυψε ο Θεός στον Ιωάννη «ἅ εἰσι καί ἅ μέλλει γίνεσθαι μετά ταῦτα » (Απ. 1, 19) με οράσεις οι οποίες περιείχαν σήμανση, δηλαδή συμβολικές εικόνες (2) . 

Ο Ιωάννης, μάλιστα, καθώς και οι πρώτοι παραλήπτες της Αποκαλύψεως, «αἱ ἑπτά ἐκκλησίαι αἱ ἐν τῇ Ἀσίᾳ » (Απ. 1,4) ήσαν εξοικειωμένοι με την χρήσι των συμβόλων. Το ασιατικό πνεύμα συνήθιζε να εκφράζει τις ιδέες του, θρησκευτικές και πολιτικές, με σύμβολα και τύπους. Αυτό μαρτυρούν οι κιστοφόροι (νομίσματα) και άλλα ευρήματα της περιοχής που φέρουν συμβολικές παραστάσεις (3) . Την ασιατική αυτή συνήθεια που είχε επιδράσει βαθιά και στους ασιάτες χριστιανούς χρησιμοποιεί ο Θεός για να δείξη «τοῖς δούλοις αὐτοῦ ἅ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει » (Απ. 1,1). Στην πραγματικότητα, η πρωτοβουλία στην χρήση συμβόλων ανήκει στον Θεό, ο οποίος κατά την εκδίωξιν των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο διατύπωσε το λεγόμενο πρωτευαγγέλιο με συμβολικές εκφράσεις: «αὐτός σοῦ τηρήσει κεφαλήν, και συ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γεν. 3,15).

Με το συμβολισμό της Αποκαλύψεως οι εκκλησίες της Ασίας εφοδιάζονται με
ένα αντίβαρο ενάντια στην άφθονη χρήση συμβόλων από τους ειδωλολάτρες (4) . Και δεν πρόκειται απλώς για αντίβαρο., Σύμβολα συνηθισμένα στον ειδωλολατρικό κόσμο αποκτούν στην Αποκάλυψη αντίκρυσμα με υψηλό, θεϊκό ή έστω βαρυσήμαντο νόημα. Κάτι ανάλογο θα συμβεί αργότερα, όταν ο ’γιος Ιωάννης θα γράψει στο Ευαγγέλιό του: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν, και ὁ Θεός ἦν ὁ Λόγος». Ακούγοντας να γίνεται πολύς λόγος στην Μ. Ασία περί του Λόγου ως ανωτάτου πάντων, ο ιερός ευαγγελιστής λέγει: «Νά, ὁ Λόγος εἶναι Υἱός τοῦ Θεού, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἰδικός μας Κύριος» (5) .

Ο συμβολισμός επιτελεί στην Αποκάλυψι τριπλή λειτουργία:1. Καλύπτει εν μέρει τον προφητικό λόγο από τα μάτια των Ρωμαίων, των ειδωλολατρών κατακτητών, και προστατεύει τον Ιωάννη και τους πιστούς από την οργή τους (6) . Βεβαίως οι παραλήπτες της Αποκαλύψεως αντιλαμβάνονταν πολύ καλά τις συμβολικές αναφορές του Ιωάννου στην αντίχριστη Ρώμη, καθόσον είχε προηγηθή σχετική προφορική διδασκαλία από τους αποστόλους που έδρασαν στη Μ. Ασία (7) . 2. Λειτουργεί παρόμοια με τις παραβολές που χρησιμοποιούσαν οι προφήτες και ο Κύριος. Αφήνει αδιάφορους τους χλιαρούς ή ψυχρούς στην πίστι και αφυπνίζει το εκλεκτό κατάλοιπο του λαού του Θεού, ώστε να εντείνη το ενδιαφέρον του για την κατανόησι του θείου λόγου και την υπακοή σ' αυτόν (8) . 3. Αναδεικνύει την διαχρονικότητα του συμβολιζομένου, καθ' όσον δεν το περιορίζει σε μια και μόνη περίπτωσι μιας συγκεκριμένης εποχής (9) . Έτσι, υπό τον όρο «Βαβυλών » (Απ. 14,8. 16,9. 17,5. 18,2. 10,21), π.χ. εννοείται όχι μόνον η αντίχριστη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά και κάθε κοσμική εξουσία που στρέφεται κατά της Εκκλησίας, κάθε πνευματική ή πολιτική δύναμι που γίνεται όργανο του σατανά, για να βλάψη την πίστη των χριστιανών και να εμποδίσει το έργο της Εκκλησίας.

Τα ποικίλα γεγονότα τα οποία πρόκειται να εξαγγείλη ο Ιωάννης και τα πνευματικά νοήματα που οφείλει να μεταφέρη στους πιστούς, ασφαλώς του τα αποκαλύπτει ο Θεός κάτω από εικόνες και παραστάσεις που ανήκουν στον κύκλο των γνώσεων και εμπειριών του ευαγγελιστού. Και ο Ιωάννης περιγράφει ό,τι ακριβώς βλέπει. Οι παραστάσεις της Αποκαλύψεως θυμίζουν εικόνες απ' όλους τους τομείς της φύσεως και της ζωής. Ζωικό και φυτικό βασίλειο, γεωργική και εμπορική ζωή, θάλασσα, ουρανός, φυσικά φαινόμενα, πολύτιμοι λίθοι, αλλά και η ανθρώπινη ζωή, με τη μητέρα και το παιδί, την παρθένο νύμφη, την πόρνη, τον πόλεμο, την ειρήνη, τα μεταφορικά μέσα, προσφέρουν μια αφθονία εικόνων με τις οποίες εκφράζονται οι αλήθειες του θεόπνευστου αυτού βιβλίου.

Οπωσδήποτε, παρόμοιες εικόνες συναντώνται επίσης σε διάφορα κείμενα της ιουδαϊκής και θύραθεν γραμματείας. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας παραπλανήση και να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο Ιωάννης χρησιμοποίησε διάφορες πηγές για την καταγραφή των οράσεων του (10) . Μοναδική του πηγή είναι ο Θεός, ο οποίος του έδειξε τις οπτασίες. Βεβαίως, όπως προανέφερα, ο Θεός πρόσφερε στον Ιωάννη τις αποκαλύψεις με συμβολικές εικόνες, τις οποίες ως επί το πλείστον γνώριζε ο προφήτης όχι μόνο από την φυσική ζωή αλλά και από την αγία Γραφή. Μπορούμε, λοιπόν, να διακρίνουμε την συγγένεια των συμβολικών παραστάσεων της Αποκαλύψεως προς παραστάσεις γνωστές:

1. Πρωτίστως και κυρίως από την Παλαιά Διαθήκη (11) . Ονόματα προσώπων ( Βαλαάμ, Ιεζάβελ ) ή πόλεων (Ιερουσαλήμ, Βαβυλών, Σόδομα), τοπωνύμια (όρος Σιών, Αρμαγεδών ), αλλά επίσης τόποι και αντικείμενα λατρείας του Ισραήλ (η Σκηνή του Μαρτυρίου και ο Ναός με το θυσιαστήριο, το θυμιατό και την Κιβωτό της Διαθήκης) εμφανίζονται στην Αποκάλυψη ως σύμβολα γεγονότων και καταστάσεων της Εκκλησίας, στρατευομένης και θριαμβεύουσας, και του κόσμου.

2. Από την Καινή Διαθήκη. Βεβαίως η Αποκάλυψη είναι το μόνο προφητικό βιβλίο της Καινής διαθήκης. Εντούτοις, προφητικά στοιχεία υπάρχουν και στα άλλα καινοδιαθηκικά βιβλία. Στην πραγματικότητα, σ' όλα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, Ευαγγέλια, Πράξεις Αποστόλων, Επιστολές, Αποκάλυψι, υπάρχουν και ιστορικά και διδακτικά και προφητικά στοιχεία. Οι συμβολικές περιγραφές της Αποκαλύψεως εμφανίζουν συγγένεια με το Β΄ Θεσ. 2,1-12, όπου ο απόστολος Παύλος μιλά για τον αντίχριστο, και κυρίως με την λεγόμενη «μικρή Αποκάλυψη » ( Μθ. 24, Μρ. 13. Λκ.21), όπου ο ίδιος ο Κύριος προφητεύει τα μελλοντικά γεγονότα. Αυτά τα ίδια γεγονότα, που άκουσε ο ευαγγελιστής Ιωάννης από το στόμα του Κυρίου επί γης, αυτά περιγράφει παραστατικά στην μεγάλη Αποκάλυψη του, όπως του τα έδειξε «ἐν πνεύματι » (Απ. 1, 10) ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς. Και επειδή η Αποκάλυψι είναι το πρώτο έργο του, δεν αναφέρει στο ευαγγέλιο του την «μικρή Αποκάλυψι », την οποία άλλωστε καταγράφουν οι τρεις προγενέστεροί του ευαγγελισταί.

Αυθαίρετους και αβάσιμους θεωρώ τους ισχυρισμούς ότι κάποιες εικόνες αντλεί η Αποκάλυψη από τη θεματική της αποκαλυπτικής (12) . Το γεγονός ότι υπάρχουν κάποια στοιχεία κοινά στην Αποκάλυψη και στις ιουδαϊκές ή χριστιανικές αποκαλύψεις δεν αποτελεί απόδειξη ότι η πρώτη τα δανείστηκε από τις άλλες. Όπως ήδη ανέφερα, αρκετά σύμβολα αποτελούν κοινό τόπο στις ασιατικές παραδόσεις και εμφανίζονται στην Αποκάλυψη. ’λλωστε οι διάφορες αποκαλύψεις είναι ως επί το πλείστον μεταγενέστερες της Αποκαλύψεως (13) . Επίσης αστήρικτες είναι οι απόψεις ότι η Αποκάλυψι περιέχει επιδράσεις από ειδωλολατρικές θρησκείες (14) μάλιστα δε και ίχνη συγκρητισμού. Οπωσδήποτε από αυτές τις εικασίες απουσιάζει η κατανόησι του πνεύματος του ιερού βιβλίου, του χριστιανικού χαρακτήρος του (15) , που δεν συμβιβάζεται με οτιδήποτε ειδωλολατρικό. Αρκεί μία ανάγνωσι της Αποκαλύψεως για να αντιληφθή ο καλοπροαίρετος αναγνώστης την αποστροφή του Κυρίου προς την ειδωλολατρία και την τελεσίδικη καταδίκη των ειδωλολατρών (βλ. Απ. 21,8. 22,15). Ο Ιωάννης, ο οποίος είδε, άκουσε και κατέγραψε όλα αυτά και με την αγωνία του πνευματικού ποιμένος παραγγέλλει στους πιστούς «Τεκνία, φυλάξατε ἑαυτούς ἀπό τῶν εἰδώλων »( Α΄Ιω. 5,21), πως θα κατέφευγε σε ειδωλολατρικά δάνεια;

Είναι αξιοσημείωτο ότι και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι ο Ιωάννης επηρεάζεται από ξένες πηγές παραδέχονται ότι ο συγγραφέας της Αποκαλύψεως κινείται με πλήρη ανεξαρτησία και πρωτοτυπία (16) , αφού μάλιστα πολλές από τις εικόνες του βιβλίου δεν συναντώνται ούτε στην Παλαιά Διαθήκη ούτε σε άλλα κείμενα. Είναι εικόνες κυρίως από την επίγεια ζωή του Χριστού (π.χ. η γυναίκα με το παιδί στο 12 ο κεφ.) (17) και από την εμπορική κίνηση των μικρασιατικών πόλεων (π.χ. οι απαριθμήσεις των εμπορικών ειδών στο 18 ο κεφ., των πολύτιμων λίθων στο 21 ο κεφ.) προς τις εκκλησίες των οποίων απευθύνεται το βιβλίο.

Τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του συμβολισμού της Αποκαλύψεως είναι:

1. Ελευθερία στη χρήση των συμβόλων και των εικόνων. Δεν χρησιμοποιείται το ίδιο συμβολικό λεξιλόγιο στα διάφορα τμήματα του βιβλίου, αλλά ούτε και στη ροή του ιδίου οράματος (18) . Δημιουργείται έτσι εκ πρώτης όψεως η εντύπωση του χάους, ώστε, για να προσεγγίσουμε το νόημα,«θα έπρεπε να έχη γραφή ένα λεξικό - ή καλύτερα μια γραμματική κι ένα συντακτικό- της εικονογραφίας και των συμβόλων της Αποκαλύψεως», όπως επιτυχημένα έχει λεχθή (19) . Η προσεκτική όμως μελέτη αποκαλύπτει στον αναγνώστη ότι και τα οράματα που φαίνονται άσχετα και ασύνδετα μεταξύ τους περιέχονται στο ίδιο πλαίσιο. Αυτό καθορίζεται από ορισμένα σύμβολα, όπως είναι το αρνίο, ο δράκοντας, η γυναίκα του κεφ. 12, η οποία εμφανίζεται και πάλι ολόλαμπρη ως ουράνια πόλι στο κεφ. 21, τα δύο θηρία, η Βαβυλώνα.

2. Συγγένεια ή και ταύτιση διαφορετικών συμβόλων. Το ίδιο πρόσωπο ή γεγονός μπορεί να συμβολίζεται με διαφορετικά σύμβολα (20) . Ο Ιησούς Χριστός π.χ. συμβολίζεται με παραστάσεις που φαίνονται απόλυτα ανεξάρτητες και άσχετες μεταξύ τους: ως ο Υιός του ανθρώπου (Απ. 1,13), ως ο λέων ο εκ της φυλής του Ιούδα (5,5), ως το αρνίο (5,6), ως ο ιππέας του λευκού ίππου (6,2). Οι πληγές που περιγράφονται με το συμβολισμό των επτά σφραγίδων, των επτά σαλπίγγων και των επτά φιαλών, παρά την διαφορετικότητα των συμβόλων αυτών, δεν διαφέρουν ουσιαστικά μεταξύ τους (21) .

3. Αντίστροφα, το ίδιο σύμβολο μπορεί να συμβολίζει διαδοχικά δύο ή περισσότερες πραγματικότητες. Σύμφωνα π.χ. με το Απ. 17,2-10 τα επτά κεφάλια του θηρίου «ὄρη ἑπτά εἰσι ...και βασιλείς ἑπτά εἰσι ».

4. Σύμβολα που αλληλοσυμβολίζονται, με έναν «συμβολισμό πολλῶν

ἐπιπέδων » (22) . Αυτό π.χ. συμβαίνει με τους «ἀστέρας » και τους «ἀγγέλους τῶν ἑπτάἐκκλησιῶν » (Απ. 1,20). Οι αστέρες συμβολίζουν τους «ἀγγέλους » των εκκλησιών και αυτοί τους επισκόπους των εκκλησιών και συνεκδοχικά τις εκκλησίες. Επίσης, κάτι παρόμοιο συμβαίνει με το επτακέφαλο θηρίο και με μία από τις κεφαλές του, η οποία έχει όλες τις ιδιότητες του θηρίου.

5. Σύμβολα δυνάμεως και νίκης μετασχηματίζονται σε εικόνες πόνου και αδυναμίας,. Έτσι, ενώ ο Ιωάννης ακούει ότι «ἐνίκησεν ὁ λέων ὁ ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ Ἰούδα » (5,5) βλέπει «ἀρνίον ἐστηκός ὡς ἐσφαγμένον » (5,6) (23) . Ομοίως οι πιστοί «ἐνίκησαν αὐτόν ( τόν διάβολον ) διά το αἶμα τοῦ ἀρνίου καί διά τον λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, και οὐκ ἠγάπησαν την ψυχήν αὐτῶν ἄχρι θανάτου» (12,11), δηλαδή τα θύματα αναδεικνύονται με τη θυσία νικητές (24) .

6. Συχνή χρήση παράξενων και αφύσικων συμβόλων, που περιγράφουν πρόσωπα και καταστάσεις με τρόπο υπερβολικό, προκειμένου να δοθή το μήνυμα με μεγαλύτερη έμφαση (25) .

7. Ιδιορρυθμία ως προς την σύνθεση των εικόνων. Πολλές από τις περιγραφές του βιβλίου δεν είναι δυνατόν να απεικονισθούν (26 ), ούτε καν να συλληφθούν από την ανθρώπινη διαδικασία (27) , καθόσον τα συμβολιζόμενα βρίσκονται έξω από τον κύκλο της ανθρώπινης γνώσεως και εμπειρίας.

Σε αρκετές περιπτώσεις η ερμηνεία των συμβόλων της Αποκαλύψεως αναφέρεται από τον ίδιο τον Ιωάννη πλήρως ή εν μέρει (π.χ. στα Απ. 1,20. 4,5. 5,6. 12,9. 17,9. 12,15). Παραμένουν όμως κάποιες συμβολικές μορφές, ως προς τις οποίες υπάρχει ποικιλία ερμηνειών ακόμη και μεταξύ των ερμηνευτών που ακολουθούν την ίδια γενική ερμηνευτική μέθοδο (28) .

Μπορούμε να διατυπώσουμε τις ακόλουθες αρχές ερμηνείας των συμβόλων της Αποκαλύψεως:

1. Χρειάζεται κατ' αρχήν γνώση των χαρακτηριστικών του συμβολισμού της Αποκαλύψεως.

2. Όπου το ίδιο κείμενο δεν δίνει καμία ερμηνεία, οι παραστάσεις ως επί το πλείστον πρέπει να εκληφθούν με συμβολική σημασία (29) «αλληγορικώς », όχι όμως κατά την αυθαιρεσία της αλληγορικής ερμηνείας (30) .

3. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες ένα στοιχείο συμβολισμού εμφανίζεται σε μια περιγραφή, η οποία δεν πρέπει ως επί το πλείστον να ερμηνευθή συμβολικά (31) .

4. Μερικές από τις εικόνες της Αποκαλύψεως δεν πρέπει να ερμηνευθούν ως συμβολικές. Χρησιμεύουν απλώς για να προσθέσουν ζωηρότητα και κίνηση στη συνάφεια (32) .

5. Διαδοχικά μέλη μιας σειράς οραμάτων δεν υπονοούν αναγκαστικά μια χρονολογική συνέχεια.

6. Οι αριθμοί τρία, τέσσερα, έξι, επτά, δώδεκα κ.α. έχουν ιδιάζουσα σημασία (33) , η οποία μάλιστα, δεν είναι μονοσήμαντη. Π.χ. στον αριθμό του θηρίου 666, το 6, ως υπολειπόμενο του 7, θεωρείται σύμβολο της ελλείψεως και του κακού, αλλά εν τούτοις τα «ζώα»» γύρω από τον θρόνο είναι εξαπτέρυγα (Απ. 4,8) σύμβολο που εκφράζει την πλήρη και τέλεια κίνησί τους σε κάθε κατεύθυνση.

7. Ο ερμηνευτής δεν πρέπει να παρασύρεται από τα δεδομένα και τις αντιλήψεις της δικής του εποχής, για να ερμηνεύση τις συμβολικές παραστάσεις της Αποκαλύψεως (34) .

8. Τα σύμβολα της Αποκαλύψεως είναι τύποι, οι οποίοι βρίσκουν εφαρμογή όχι μόνο στην πρώτη πραγματικότητα, την οποία αρχικά συμβολίζουν, αλλά επί πλέον σε διάφορα γεγονότα και πρόσωπα ανά τους αιώνες, Η ερμηνεία τους, λοιπόν, δεν εξαντλείται σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα ή πρόσωπα (35) .

Την αλήθεια αυτή κατανοούμε σαφώς από την ερμηνεία που δίδει ο ίδιος ο Κύριος και οι απόστολοι σε γεγονότα και πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης. Μάταια, π.χ., πάσχιζαν οι ραβίνοι να εξηγήσουν γιατί ο Θεός διέσωσε τους Ισραηλίτες από τη μάστιγα των φιδιών υποδεικνύοντας την ύψωση του χάλκινου όφεως. Την απάντησι άκουσε από το στόμα του Ιησού ο φαρισαίος Νικόδημος: «Καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ ' ἔχῃ ζωήν αἰώνιον » ( Ιω. 3,14-15). Στη συνέχεια είδε να πραγματοποιούνται τα λόγια αυτά στο Γολγοθά, όπου ο Κύριος «θανάτῳ θάνατον ἐπάτησε ». Επίσης στο περίφημο λόγο του Ιησού περί του άρτου της ζωής γίνεται σαφές ότι το μάννα είναι τύπος της σάρκας του Κυρίου, την οποία λαμβάνουμε στο μυστήριο της θείας Κοινωνίας (βλ. Ιω. 6,32-58). Ο απόστολος Παύλος βλέπει στην Ερυθρά θάλασσα και στη νεφέλη που ακολουθούσε τους Ισραηλίτες το νερό του Βαπτίσματος, στο βράχο που ανέβλυσε νερό τον ίδιο τον Χριστό, και επισημαίνει ότι «ταῦτα τύποι ἡμῶν ἐγενήθησαν » (βλ. Α΄ Κορ. 10, 1-6). Επιπλέον, ο Κάιν ερμηνεύεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη και τον απόστολο Ιούδα ως τύπος φθόνου, μισαδελφίας και φόνου (βλ. Α΄ Ιω. 3,12. Ιούδα 11) (36 ).

9. Ο καλύτερος ερμηνευτής των συμβόλων της Αποκαλύψεως είναι η ίδια η ιστορία (37 ). Ο επιστήμονας ερμηνευτής δεν έχει την δυνατότητα να κατανοήσει όλα τα σύμβολα, ενώ παράλληλα και γι αυτά που φαίνεται να κατανοή δεν μπορεί να εμφανίζεται πάντοτε απολύτως βέβαιος (38) .

Σ' όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθεί ότι ένα μεγάλο μέρος της ερμηνείας επαφίεται στην«ερμηνευτική διακριτικότητα του ερμηνευτού » (39) , διακριτικότητα βεβαίως «ἐν Πνεύματι »(40) , καθ' όσον το ερμηνευόμενο είναι «τι τό Πνεῦμα λέγει». Όσο μπορούμε να εντοπίσουμε την ψυχή ανατέμνοντας το ανθρώπινο σώμα, τόσο μπορούμε να βρούμε την σωστή ερμηνεία της Αποκαλύψεως προσεγγίζοντάς την άνευ Πνεύματος. 

ΠΗΓΗ /  Μεταφορά

ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ, ΔΙΑ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ

ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΣ 

 ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ

ΒΙΝΤΕΟ

Η ομιλία του αγ.γέροντος Ιωσήφ, για τα επερχόμενα είναι επίκαιρη όσο ποτέ!

Καθώς πλησιάζουν τα γεγονότα, βλέπουμε πιό ανάγλυφα όλα όσα πρίν είκοσι και πλέον χρόνια πρίν επεσήμαινε ο άγιος γέροντας

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ! 

Οι "κατηγορίες" των Αγίων της Εκκλησία μας.

Άγιοι της Εκκλησίας

Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας δεν είναι υπάρξεις εξωκοσμικές αλλά άνθρωποι ομοιοπαθείς μ’ εμάς. Η αγιότης είναι η ανοιχτή πρόσκληση της Κεφαλής της Εκκλησίας, του Ιησού Χριστού, που απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο όλων των εποχών, στη συμμετοχή στον Σταυρό Του που είναι το εχέγγυο της επιτυχίας της προσωπικής Ανάστασης.

Οι Άγιοι πήραν την γενναία απόφαση να συσταυρωθούν με τον Χριστό (μέσω του μαρτυρίου του αίματος ή της συνειδήσεως) συντρίβοντας τον «παλαιό άνθρωπο» δια της μετανοίας. Η χριστομίμητος ταπείνωσή τους είλκυσε την Θεία Χάρη που ενοίκησε σ’ αυτούς και τους κατέστησε θεοφόρους. Αυτή η απόλυτη ένωσή τους με τον Θεό είναι «η ψυχολογία της αγιότητος», όπως επισημαίνει ο Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς: «Σε κάθε Άγιο ο Κύριος είναι τα πάντα και κάθε τι στην ψυχή του, στην συνείδησή του, στην καρδιά του και στο έργο του».

Οφείλουμε να τους ακολουθούμε με πιστότητα, ζήλο, αγάπη πολλή και ταπεινή μαθητική διάθεση, διότι "χωρίς αγάπη για τους Αγίους η ορθοδοξία κάποιου είναι ακρωτηριασμένη και η αίσθηση προσανατολισμού κλειστή- διότι κάποιος πρέπει να ακολουθεί τα παραδείγματα". (π. Σεραφείμ Ρόουζ)

  

Απόστολοι και Ισαπόστολοι

Οι Απόστολοι είναι ο στενός κύκλος των δώδεκα και ο ευρύτερος των εβδομήκοντα μαθητών του Χριστού τους οποίους ο Ίδιος επέλεξε. Δραστηριοποιούνταν παράλληλα με το έργο του Κυρίου αποστέλλοντάς τους να κηρύξουν το Ευαγγέλιό Του ενώ συγχρόνως τους είχε δώσει την χάρη της θαυματουργίας. Οι Απόστολοι είναι οι γνήσιοι συνεχιστές του έργου του Χριστού μας και της διδασκαλίας Του. Είναι οι στύλοι και τα εδραιώματα της Εκκλησίας και για αυτό κατέχουν πρωτεύουσα θέση σ’ Αυτήν. Οι Ισαπόστολοι έλαβαν αυτόν τον τόσο τιμητικό τίτλο επειδή η προσφορά τους στην διάδοση του λόγου του Θεού ήταν καίρια.

Άγιος Συμεών ο δια Χριστόν σαλός

Δια Χριστόν σαλοί

Στην διά Χριστόν σαλότητα, τη σπάνια αυτή μορφή άσκησης, ανήκουν οι μοναχοί και σπανιότερα οι λαϊκοί που από θείο έρωτα αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη δύσκολη οδό της παραίτησης από το κύρος που δίνει η λογική στον άνθρωπο.

 Παρατηρώντας προσεκτικά τη ζωή και τα σημεία των διά Χριστόν Σαλών μέσα από τους βίους τους, βλέπουμε πως παίζουν ένα ιερό παιχνίδι. Δεν διστάζουν να εμπαίξουν τον κόσμο και τα του κόσμου τούτου, την υποκρισία, την επίδειξη και τον φαρισαϊσμό. Κατά τον Ιωάννη της Κλίμακος δείχνουν ότι «καθεύδουν διά την χρείαν τῆς φύσεως», όμως η καρδιά τους «ἀγρυπνεῖ διά το πλῆθος τοῦ ἒρωτος» προς τον Θεό,

Η διά Χριστόν σαλότητα αποτελεί ίσως την πιο παράξενη και συγκλονιστική μορφή ορθόδοξης άσκησης. Σαλός σημαίνει τρελός. Ο τρόπος της ζωής του, τα φερσίματά του και γενικά ή όλη εικόνα του, φαίνεται να ταιριάζει με την εικόνα κάποιου ανθρώπου που έχει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό σαλεμένα τα μυαλά του. Όμως οι δια Χριστόν σαλοί μόνο τρελοί δεν ήταν. Ήταν οι πλέον γνωστικοί που κατέχτησαν την απάθεια και με την Χάρη του Θεού δίωκαν τους δαίμονες και τις πλάνες τους. Οι δια Χριστόν σαλότητα είναι μία χαρισματική κατάσταση.

Άγιοι Μάρτυρες

Οι άγιοι Μάρτυρες είναι αυτοί που υπέγραψαν την μαρτυρία της Πίστεως και της αγάπης τους προς τον Χριστό με το ίδιο τους το αίμα. Αποτελούν το πιο επίλεκτο σώμα της Εκκλησίας, αφού Αυτή θεμελιώθηκε επί του Αίματος του Κυρίου μας αλλά κατ’ επέκτασιν και στα αίματα των Μαρτύρων. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατά τα εγκαίνια των Ιερών Ναών τοποθετούνται εντός των Αγίων Τραπεζών Ιερά Λείψανα Μαρτύρων. Το πόσο σημαντική είναι η εθελούσια προσφορά της ζωής στον Χριστό από το γεγονός ότι με το μαρτύριο ξεπλένεται κάθε αμάρτημα ενώ ακόμη και εάν ο μαρτυρήσας δεν είχε βαπτιστεί θεωρείται αυτομάτως βαπτισμένος και Άγιος.

Χρησιμοποιούνται σύνθετες λέξεις με την λέξη μάρτυς για να υποδηλώσουν την ιδιότητα του κάθε Αγίου Μάρτυρος (π.χ. Ιερομάρτυς= Μάρτυρας που ήταν ιερωμένος, Οσιομάρτυς= Μάρτυς που ήταν μοναχός).

Ιεράρχες

Οι Άγιοι οι οποίοι κατείχαν την υψηλή χάρη της αρχιερωσύνης αποτελούν ειδική κατηγορία στο σώμα της Εκκλησίας μας. Έχοντες λάβει οι πρώτοι Επίσκοποι την χάρη του Αγίου Πνεύματος από τους Αποστόλους την μετέδωσαν με την χειροτονία στους επομένους σε μια αδιάκοπη αλυσίδα μέχρι σήμερα, την ονομαζόμενη αποστολική διαδοχή (που δεν είναι απλώς μια ιστορική συνέχεια αλλά οπωσδήποτε παράδοση και αποδοχή της Ιεράς Παραδόσεως). Οι Ιεράρχες είναι οι θεματοφύλακες των ιερών δογμάτων και οι πατέρες του ποιμνίου που φέρουν την ευθύνη για την πνευματική του διαπαιδαγώγηση.

Όσιοι

Στην αρχαία ελληνική το επίθετο «όσιος» σημαίνει αυτός που είναι αφιερωμένος στον Θεό. Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για τους μοναχούς και τις μοναχές οι οποίοι ηθελημένα αρνήθηκαν κάθε κοσμική απόλαυση και αφοσιώθηκαν ψυχή και σώματι στον Θεό. Αγωνιζόμενοι στον στίβο της άσκησης μπορεί να μην πέρασαν από το μαρτύριο του αίματος αλλά πέρασαν το μαρτύριο της συνειδήσεως και έτσι αγίασαν. Το Ορθόδοξο αγιολόγιο της Εκκλησίας με τον όρο «Όσιοι» δεν κάνει κάποια διάκριση μεταξύ της αξίας (δεν μπορεί κάποιος να είναι περισσότερο ή λιγότερο άγιος) των Αγίων αλλά δείχνει ότι οι συγκεκριμένοι Άγιοι ήταν μοναχοί ή ασκητές.

Ομολογητές

Μια ιδιαίτερη κατηγορία στις τάξεις των Αγίων είναι οι ομολογητές. Το παράδειγμά τους είναι ίσως το πιο προσηνές στην ζωή του κάθε Χριστιανού αφού όλοι οφείλουμε καθημερινώς να ομολογούμε- εν έργω και λόγω- την πίστη και την αφοσίωση στον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Οι Ομολογητές διετράνωσαν την Ορθόδοξη πίστη τους μπροστά σε τυράννους άφοβα. Βασανίστηκαν και διώχθηκαν όμως τελικώς δεν πέθαναν εξ αιτίας των μαρτυρίων. 

Οι 1241 Άγιοι Νεομάρτυρες της Νάουσας (+1822)

Νεομάρτυρες

Με τον όρο αυτόν δεν γίνεται κάποιος αξιολογικός διαχωρισμός των Αγίων. Οι Νεομάρτυρες δεν υστερούν σε τιμή και δόξα από τους αρχαίους μάρτυρες της Εκκλησίας απλώς τους προσδίδετε αυτός ο χαρακτηρισμός ώστε να συγκεκριμενοποιηθεί η χρονική περίοδος του μαρτυρίου τους. Ως διαχωριστική γραμμή τίθεται κυρίως η άλωση της Βασιλεύουσας. Από τότε και μέχρι σήμερα όσοι υπογράφουν με το αίμα τους την μαρτυρία της πίστεως και της αγάπης τους προς τον Χριστό ονομάζονται Νεομάρτυρες.

Στην εποχή της Τουρκοκρατίας οι Νεομάρτυρες εκτός από την Χάρη και ευλογία προς τους Πιστούς αναπτέρωναν και στήριζαν τις ελπίδες τους. Ήταν η περίτρανη απόδειξη πως όσο δυνατός και αδυσώπητος να ήταν ο κατακτητής δεν μπορούσε με καμμία δύναμη να υποδουλώσει τις ψυχές των Ορθοδόξων Ρωμιών!

Τι σημαίνουν τα επίθετα των Αγίων: Δίκαιος, Όσιος, Μάρτυρας, Απολογητής, Ομολογητής,Οσιομάρτυρας, Ιερομάρτυρας...

Στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους (Μωσαϊκός Νόμος) επικρατούσε η άποψη ότι Άγιος είναι μόνο Ένας, ο Θεός.
Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί Αγίους όλους τους βαπτισμένους Χριστιανούς, που ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, που αγωνίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους και που επιδιώκουν να κατακτήσουν την Βασιλεία του Θεού (Ρωμ. α',7 - Α' Κορ. α',1-2 - Εβρ. ς',10). 

Στον 4ο αιώνα ο τίτλος "Άγιος" αρχίζει να αποδίδεται μόνο σε λίγους εκλεκτούς ΄"φίλους του Θεού", που ξεχωρίζουν για το μαρτύριό τους, για την ζωή τους και για τα θαύματά τους. Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας όμως τονίζει: "Άγιος είναι εκείνος που είναι καθαρός από κακία και αμαρτήματα".

Οι ομάδες (χοροί) των Αγίων έχουν ως εξής:

- Δίκαιοι.Ονομάζονται όλοι οι άγιοι άνθρωποι που έζησαν προ Χριστού έχοντας πίστη στον Έναν και Μοναδικό Θεό και ήλπιζαν στον ερχομό του Μεσσία - Χριστού.

-Προφήτες. Όνομάζονται οι Δίκαιοι που προφήτευσαν για το πρόσωπο του Χριστού και για την Σωτηρία του ανθρώπου.

- Απόστολοι και Αποστολικοί Πατέρες.Τον τίτλο αυτό πήραν οι μαθητές του Κυρίου και οι μαθητές αυτών.

- Μάρτυρες.Ονομάζονται όλοι όσοι μαρτύρησαν για την πίστη τους, βασανίσθηκαν και θανατώθηκαν ιδιαίτερα κατά τους πρώτους μεγάλους διωγμούς. οι Μάρτυρες είναι χιλιάδες: Γυναίκες, άντρες, νέοι, γέροι και παιδιά, και φυσικά δεν είναι όλοι γνωστοί.

- Μεγαλομάρτυρες.Όσοι από τους Μάρτυρες υπέστησαν μεγάλα βασανιστήρια και θανατώθηκαν με φρικτό - βάρβαρο τρόπο, έχουν πάρει από την Εκκλησία αυτόν τον τίτλο, ακόμα ονομάζονται και οι Μάρτυρες των οποίων η μαρτυρία τους επηρέασε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι έγιναν χριστιανοί.

- Ιερομάρτυρες. Ονομάζονται όσοι από τους Μάρτυρες ήταν Ιερομένοι.

- Οσιομάρτυρες. Οι μοναχοί, οι ασκητές και οι ερημίτες έλαβαν αυτόν τον τίτλο, είχαν οσιακό βίο και μαρτυρικό τέλος.

- Νεομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι Άγιοι που μαρτύρησαν επί Τουρκοκρατίας, μετά το 1453 (Άλωση της Κων/πολης)

- Ομολογητές. Ονομάζονται οι Άγιοι που διώχθηκαν και βασανίσθηκαν, που ομολόγησαν την πίστη τους, αλλά που τελικά δεν θανατώθηκαν.

- Όσιοι. Οι Άγιοι (ερημίτες, αναχωρητές, ασκητές...) που εγκατέλειψαν τον κόσμο και αφιερώθηκαν εξ ολοκλήρου στον Θεό. Τον λάτρεψαν σε ερήμους και σε κακοτοπιές με πίστη και εγκαρτέρηση για όλη τους την ζωή και τελικά "κοιμήθηκαν εν ειρήνη", ονομάσθηκαν Όσιοι.

- Οσιοπαρθενομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι παρθένες γυναίκες μοναχές, που θανατώθηκαν με μαρτυρικό τρόπο.

- Ισαπόστολοι. Όλοι όσοι έκαναν αποστολικό έργο ισάξιο των Αποστόλων ονομάσθηκαν έτσι.

- Πατέρες της Εκκλησίας. Οι μοναχοί, οι κληρικοί και ιδιαίτερα οι Επίσκοποι που διακρίθηκαν για το συγγραφικό, αντιαιρετικό και ποιμαντικό έργο τους.

- Απολογητές. Όλοι όσοι υπερασπίστηκαν τον Χριστιανισμό απέναντι σε φιλόσόφους, ηγεμόνες, βασιλείς και αυτοκράτορες, θεωρητικά ή γραπτά, με επιστολές ή με τον λόγο τους.

- Θεολόγοι. Φυσικά τρεις μόνο κατέχουν αυτόν τον τίτλο. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος ο Ευαγγελιστής, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος επίσκοπος Ναζιανζού, και ο Συμεών ο νέος, ο Θεολόγος. Αυτοί όχι μόνο Θεολόγησαν με τα γραπτά τους, αλλά και με το παράδειγμα της ζωής τους.

πηγή