Οι εν Σάμη της Κεφαλληνίας Φανέντες Άγιοι: Γρηγόριος, Θεόδωρος & Λέων

Το 2014 συμπληρώνονται πέντε χρόνια από το ευφρόσυνο γεγονός της επανεύρεσης των ιερών λειψάνων των ομολογητών Αγίων Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος, των εν Σάμη της Κεφαλληνίας καταφυγόντων, ασκησάντων, κοιμηθέντων και πεφανερωθέντων, αλλά και της παραχώρησης ενός μέρους των ιερών λειψάνων και των τριών ομολογητών Αγίων στην Ιερά Μητρόπολη Κεφαλληνίας. Τα ιερά λείψανα των Αγίων Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος, οι οποίοι φέρουν την προσωνυμία «Άγιοι Φανέντες» και είναι οι παλαιότεροι άγιοι στην εκκλησιαστική ιστορία της Κεφαλληνίας, αρπάχθηκαν με την πάροδο του χρόνου από τους Ενετούς από την ιστορική ιερά μονή των Αγίων Φανέντων που βρίσκεται πάνω από την κωμόπολη της Σάμης και μεταφέρθηκαν στη Βενετία. Εκεί οι Ενετοί τα εναποθέτησαν στον μεγαλοπρεπή ναό του Προφήτου Ζαχαρία μέσα σε
μαρμάρινη λάρνακα. Μετά τον εντοπισμό των ιερών λειψάνων, των οποίων τα ίχνη είχαν εξαφανισθεί για περισσότερα από 700 χρόνια, και την τεκμηριωμένη επιστημονική ταυτοποίησή τους, ο Καρδινάλιος της Βενετίας δώρισε στην Ιερά Μητρόπολη Κεφαλληνίας μικρό μέρος των ιερών λειψάνων και των τριών ομολογητών Αγίων. 

Την 1η Φεβρουαρίου 2009 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γλυφάδας κ. Παύλος επέστρεψε από τη Βενετία συνοδεύοντας τιμητικά τα ιερά λείψανα των Αγίων Φανέντων, γενόμενος μάλιστα ο ίδιος, μέτοχος της επιστημονικής διαδικασίας αναγνωρίσεώς τους. Τα ιερά λείψανα φιλοξενήθηκαν επί τρεις μήνες στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου Καβουρίου Αττικής, όπου εκατοντάδες χριστιανοί προσήλθαν για να τα προσκυνήσουν και να ζητήσουν τις πρεσβείες των Αγίων κατά τις τελεσθείσες προς τιμήν τους Θείες Λειτουργίες, Παρακλήσεις και Αγρυπνίες. Το ευλογημένο αυτό γεγονός της επί τρίμηνον φιλοξενίας και παραμονής των ιερών λειψάνων των τριών ομολογητών Αγίων της Κεφαλληνίας σε ενοριακό ναό της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας οδήγησε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Παύλο στο να προχωρήσει τον Μάιο του 2010 στην έκδοση των Υμνολογημάτων των Αγίων Φανέντων. Σ’ αυτή την έκδοση εμπεριέχονται ο εγκεκριμένος από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος Παρακλητικός Κανόνας προς τιμήν των Αγίων, ποιηθείς από τον Μέγα Υμνογράφο της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας Δρ. Χαραλάμπη Μ. Μπούσια, καθώς και Εγκώμια και Μεγαλυνάρια, τα οποία συντάχθηκαν από τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Αντζουλάτο, ο οποίος έχει ποιήσει και την Ασματική Ακολουθία των Αγίων. 

Το γεγονός της επανεύρεσης των ιερών λειψάνων των τριών ομολογητών Αγίων Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος και του επαναπατρισμού ενός μέρους τους στην Κεφαλληνία προσέλκυσαν τον Φεβρουάριο του 2009 το ενδιαφέρον όχι μόνο του Ελληνικού, αλλά και του Διεθνούς Τύπου. Είναι ενδεικτικό ότι παγκόσμιας εμβέλειας Μ.Μ.Ε., όπως το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) και το Ρωσικό ITAR-TASS αναμετέδωσαν το ευφρόσυνο γεγονός. Αλλά και πολλές ιστοσελίδες αναδημοσίευσαν την είδηση της επιστροφής των ιερών λειψάνων των Αγίων Φανέντων από τη Βενετία στην Κεφαλληνία τόσο σε ευρωπαϊκές όσο και σε μακρινές χώρες, όπως στη Βραζιλία και στην Αργεντινή. 

Η περιήγηση στον Διεθνή Τύπο του γεγονότος της επανεύρεσης των ιερών λειψάνων των Αγίων Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος καθιστά πλέον γνωστούς στα πέρατα της οικουμένης τους τρεις ομολογητές Αγίους, οι οποίοι έζησαν και εκοιμήθηκαν οσιακώς στην περιοχή της Σάμης τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονιστεί ότι από την αρχαιότητα έως και σήμερα το γεωγραφικό τμήμα της ανατολικής Κεφαλληνίας, αλλά και ολόκληρο το νησί του Ιονίου διατηρεί τη διαχρονική ονομασία Σάμος ή Σάμη, γεγονός που επιβεβαιώνεται και μέσα από το πλήθος των αρχειακών πηγών και δημοσιεύσεων. Είναι ενδεικτικό ότι ο διαπρεπής γεωγράφος Στράβωνας (64π.Χ. - 19μ.Χ.) αναφερόμενος στον Όμηρο διαπιστώνει ότι ο ποιητής χρησιμοποιεί το όνομα Σάμος για το νησί, το οποίο καλείται τώρα Κεφαλληνία: «Σάμον δὲ τὴν νῦν Κεφαλληνίαν, ὡς καὶ ὅταν φῇ». 

 

Σύμφωνα με τα δύο λατινικά συναξάρια οι τρεις Άγιοι κατάγονταν από την Ανατολή, υπηρετούσαν ως στρατιωτικοί στον Ρωμαϊκό στρατό και διακρίνονταν για τις πολλές τους αρετές και τη βαθιά τους πίστη στον Θεό. Την εποχή του αιρετικού αυτοκράτορος Κωνστάντιου εγκατέλειψαν τη Σικελία, όπου βρίσκονταν και αποβιβάστηκαν στην Κεφαλληνία για να αποφύγουν να ασπασθούν τη φοβερή αίρεση του Αρείου. Εκεί αναζήτησαν κατάλληλο τόπο για άσκηση και προσευχή και εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα της Σάμης απέναντι από την Ιθάκη, όπου ανακάλυψαν μέσα σε πυκνό δάσος από χαμηλά δένδρα και θάμνους τα ερείπια ενός μισοκαταστρεμμένου ναού. Στον τόπο αυτό έζησαν ασκητικά προσευχόμενοι αδιάλειπτα στον Θεό μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής τους. 

Πολλά χρόνια μετά την οσιακή τους κοίμηση οι τρεις Άγιοι εμφανίστηκαν σε όραμα και με μορφές αγγέλων σ’ έναν επιφανή και πλούσιο κάτοικο του νησιού, τον Μιχαήλ, ο οποίος έπασχε από μια μορφή λέπρας. Όταν ο Μιχαήλ ξύπνησε, δεν γνώριζε ούτε τα ονόματα των Αγίων ούτε και τον τόπο, όπου αυτά βρίσκονταν. Συνάντησε όμως έναν χοιροβοσκό, ο οποίος του διηγήθηκε ότι ακολουθώντας έναν απομακρυσμένο χοίρο, μπήκε μέσα σ’ ένα πυκνό δάσος και αντίκρισε τρία άταφα και άφθορα σώματα, από τα οποία αναδίδονταν μια υπέροχη ευωδία. Τότε ο Μιχαήλ κατάλαβε, ότι πρόκειται για τους τρεις Αγίους και κατευθύνθηκε στον τόπο, όπου βρίσκονταν αυτά. Αφού προσκύνησε με ευλάβεια τα ιερά λείψανα, τα οποία φεγγοβολούσαν μέσα σε άπλετο φως, θεραπεύτηκε αμέσως από τη λέπρα. 

Στον τόπο της θαυματουργικής ανεύρεσης των ιερών λειψάνων ανεγέρθηκε αργότερα με δική του δαπάνη ιερά μονή προς τιμήν των τριών Αγίων, που φέρουν την προσωνυμία «Άγιοι Φανέντες», η οποία φανερώνει τον θαυμαστό τρόπο της φανέρωσης και ανάδειξής τους από την αφάνεια. Η ιστορική αυτή ιερά μονή, η οποία είναι κτισμένη στην κορυφή της νότιας ακροπόλεως της αρχαίας Σάμης και σε υψόμετρο 226μ. διαδραμάτισε έναν σημαντικό ρόλο στην κοινωνική και πνευματική ζωή του μεγαλύτερου νησιού του Ιονίου και αποτέλεσε για αιώνες το κέντρο της τιμητικής προσκύνησης των Αγίων. Η παλαίφατη ιερά μονή, της οποίας η ίδρυση χρονολογείται πριν από το 1264, ανακαινίστηκε κατά το έτος 1633. Όμως το 1953 οι καταστροφικοί σεισμοί που έπληξαν την Κεφαλληνία ερείπωσαν την ιστορική μονή, η οποία στη δικαιοδοσία της είχε πέντε μετόχια. Δίπλα στα ερείπια του μισογκρεμισμένου καθολικού της μονής έχει ανεγερθεί νεόδμητο παρεκκλήσιο, το οποίο αποτελεί και το επίκεντρο των λατρευτικών εκδηλώσεων προς τιμήν των Αγίων Φανέντων, των οποίων η μνήμη τιμάται κατ’ έτος πανηγυρικά την Κυριακή των Αγίων Πάντων. 

Από το τέμπλο του καθολικού της μονής έχει διασωθεί η χρονολογούμενη το έτος 1654 εφέστια εικόνα των τριών Αγίων. Σ’ αυτή απεικονίζεται ο Άγιος Γρηγόριος ως σεβάσμιος γέροντας, ο Άγιος Θεόδωρος ως μεσήλικας και ο Άγιος Λέων ως νεαρός. Η αριστουργηματική αυτή εικόνα φυλάσσεται πλέον στον περικαλλή ιερό ενοριακό ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου Σάμης. Στον ίδιο ναό εκτίθενται προς προσκύνηση και τα ιερά λείψανα των τριών ομολογητών Αγίων, των οποίων η επίσημη υποδοχή στο λιμάνι της Σάμης έλαβε χώρα το Σάββατο των Μυροφόρων 2 Μαΐου 2009 παρουσία των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Κεφαλληνίας κ. Σπυρίδωνος, Λαρίσης κ. Ιγνατίου, Καστορίας κ. Σεραφείμ, Σύρου κ. Δωροθέου, Γλυφάδας κ. Παύλου και Λέρου κ. Παϊσίου, των αρχών του νησιού και πλήθους πιστών. 

Έκτοτε τα επιστραφέντα ιερά λείψανα των Αγίων Φανέντων προσκυνούνται από τους Κεφαλλήνες, αλλά και από τους πολυπληθείς προσκυνητές που καταφθάνουν στο μεγαλύτερο νησί του Ιονίου για να λάβουν την ευλογία και την αγιαστική χάρη τόσο από το άφθαρτο ολόσωμο σκήνωμα του πολιούχου Αγίου Γερασίμου όσο και από τα ιερά λείψανα του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου στην ομώνυμη μονή της Μηλαπιδιάς, του Οσίου Παναγή του Μπασιά στο Ληξούρι και των τριών ομολογητών Αγίων Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος, των εν Σάμη της Κεφαλληνίας φανέντων. 

Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος 

Εκπαιδευτικός 

Βιβλιογραφία 

• Αντζουλάτου Γεωργίου Φ., Πρωτοπρεσβυτέρου, Οι Άγιοι Φανέντες - Οι ομολογητές άγιοι της Κεφαλονιάς Γρηγόριος - Θεόδωρος - Λέων, Εκδοτικός Οίκος Π. Κυριακίδη Α.Ε., Αθήναι 2005. 
• Αντζουλάτου Γεωργίου Φ., Πρωτοπρεσβυτέρου, Δύο συναξάρια του 14ου αιώνα αναφέρονται στην Κεφαλονιά, Περιοδικό «Κυμοθόη», τεύχος 14-15, Αργοστόλι, Σεπτέμβριος 2005. 
• Αντζουλάτου Γεωργίου Φ., Πρωτοπρεσβυτέρου, Άγιοι της Κεφαλονιάς στη Βενετία, Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών, Αργοστόλι 2005. 
• Αντζουλάτου Γεωργίου Φ., Πρωτοπρεσβυτέρου, Οι προφορικές περί των Αγίων Φανέντων παραδόσεις και η τεκμηρίωσή τους, Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών, Αργοστόλι 2008. 
• Αντζουλάτου Γεωργίου Φ., Πρωτοπρεσβυτέρου, Οι Άγιοι Φανέντες στο Διεθνή Τύπο, www.imglyfadas.gr
• Αντζουλάτου Γεωργίου Φ., Πρωτοπρεσβυτέρου, Επετειακές αναφορές στους Αγίους Φανέντες, tro-ma-ktiko.blogspot.com 
• Ασματική Ακολουθία των εν Κεφαλληνία Αγίων Φανέντων Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος, Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας, Αργοστόλι 2007. 
• Υμνολογήματα Αγίων Φανέντων, Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Αθήναι 2010. 

Εικόνες

1. Η εφέστια αριστουργηματική εικόνα των Αγίων Φανέντων από το τέμπλο του καθολικού της ομώνυμης ιεράς μονής. Φυλάσσεται στον ιερό ενοριακό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Σάμης και χρονολογείται το 1654.
2. Το Σάββατο των Μυροφόρων 2 Μαΐου 2009 η νήσος Κεφαλληνία υποδέχθηκε με την πρέπουσα εκκλησιαστική λαμπρότητα τα ιερά λείψανα των ομολογητών Αγίων Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος.
3. Στιγμιότυπο από την υποδοχή των ιερών λειψάνων των Αγίων Φανέντων στο λιμάνι της Σάμης.
4. Την Κυριακή των Μυροφόρων 3 Μαΐου 2009 τελέσθηκε στον ιερό ενοριακό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Σάμης Αρχιερατικό Συλλείτουργο επ' ευκαιρία της επιστροφής των ιερών λειψάνων των Αγίων Φανέντων. Της Θείας Λειτουργίας προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κ. Σπυρίδων και συλλειτούργησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Λαρίσης κ. Ιγνάτιος, Καστορίας κ. Σεραφείμ, Σύρου κ. Δωρόθεος, Γλυφάδας κ. Παύλος και Λέρου κ. Παΐσιος.
5. Ο περικαλλής ιερός ενοριακός ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Σάμης Κεφαλληνίας, στον οποίο φυλάσσονται τα ιερά λείψανα των Αγίων Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος.
6. Το Άγιο Βήμα του ερειπωμένου καθολικού της ιστορικής ιεράς μονής των Αγίων Φανέντων. ( xaralampostanitsas.blogspot.gr )
7. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κ. Σπυρίδων προεξάρχει της πανηγύρεως των Αγίων Φανέντων στην ομώνυμη ιστορική ιερά μονή.  (www.kefalonitis.com)
8. Στιγμιότυπο από τη λιτάνευση των ιερών λειψάνων των Αγίων Φανέντων την Κυριακή των Αγίων Πάντων στην ομώνυμη ιερά μονή. 
9. Στιγμιότυπο από τη λιτάνευση των ιερών λειψάνων των Αγίων Φανέντων την Κυριακή των Αγίων Πάντων στην ομώνυμη ιερά μονή.(www.kefalonitis.com)
10. Το νεόδμητο παρεκκλήσιο δίπλα στα ερείπια της ιεράς μονής των Αγίων Φανέντων. Αποτελεί το επίκεντρο των λατρευτικών εκδηλώσεων προς τιμήν των Αγίων την Κυριακή των Αγίων Πάντων.
11. Η λειψανοθήκη με τα ιερά λείψανα των τριών ομολογητών Αγίων της Κεφαλληνίας.  (www.kefalonitis.com)
12.  http://syndesmosklchi.blogspot.gr
13.  

     

     

    Κλικ εδώ. Οι Άγιοι Φανέντες. Οι Ομολογητές Άγιοι της Κεφαλονιάς Γρηγόριος Θεόδωρος και Λέων 

     

      πηγή

Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΒΙΩΣΟΥΜΕ ... ΜΗ ΤΟΝ ΑΓΝΟΕΙΤΕ !!!

Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ 
ΘΑ ΒΙΩΣΟΥΜΕ ...

ΜΗ ΤΟΝ ΑΓΝΟΕΙΤΕ !!!

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΚΔ' 6,7

"ΘΕΛΕΤΕ ΔΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΦΗΜΑΣ ΠΟΛΕΜΩΝ .

ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΜΗ ΤΑΡΑΧΘΕΙΤΕ ΕΠΕΙΔΗ ΠΑΝΤΑ ΤΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΙΝΩΣΙΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ .

ΔΙΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΕΓΕΡΘΕΙ ΕΘΝΟΣ ΕΠΙ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΕΠΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΣΙ ΓΕΙΝΕΙ ΠΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΛΟΙΜΟΙ ΚΑΙ ΣΕΙΣΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ..."

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΣΗΜΑΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΩΝ ...

ΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ "ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ" ...

Η ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΙΜΟΙ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ...

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ, ΚΑΤΑΤΡΩΓΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ...

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ ΟΤΙ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΟΡΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ...

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ, ΑΝΑΦΕΡΕΙ ...

ΤΟ ΧΩΝΕΥΤΗΡΙ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΜΑΣ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ... 

ΖΗΤΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ:

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΚΒ7'

"ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΛΕΓΩ ΠΡΟΣ ΥΜΑΣ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ ΑΦ' ΥΜΩΝ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΔΟΘΕΙ ΕΙΣ ΕΘΝΟΣ ΚΑΜΝΟΝ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΑΥΤΗΣ ..."   

ΟΜΟΛΟΓΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΥΨΩΣΗ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ...

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΥΠΗΡΧΑΝ ΔΥΟ ΕΘΝΗ, ΤΟ ΕΒΡΑΙΚΟ ΚΑΙ
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ...

ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΘΑΡΑ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΟΤΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΘΑ ΔΕΧΘΕΙ ΤΗ ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΩΝ ΤΙΜΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ...

"ΚΑΜΝΟΝ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΑΥΤΗΣ" ...

ΘΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΔΟΞΑΣΤΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ...

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ...

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΤΙΜΗΣΑΜΕ, ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΔΩΣΑΜΕ 10.000.000 ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥΣ (ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΣ), ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΗΚΩΣΑΜΕ ΧΕΡΙ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ, ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΙΛΑΔΕΣ 

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ...

ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ ΣΩΣΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΤΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ "ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ" ...

ΝΑ ΑΠΟΤΙΝΑΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΞΑΣΟΥΜΕ ...

ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ !!!

πηγή

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΕΙΡΗΝΗ

“Η Αγία Μεγαλομάρτυς Ειρήνη άθλησε κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. Ήταν θυγατέρα του Λικινίου, που ήταν βασιλιάς κάποιου μικρού βασιλείου, και της Λικινίας. Καταγόταν από την πόλη Μαγεδών και αρχικά ονομαζόταν Πηνελόπη. Όταν η Αγία έγινε έξι ετών, ο πατέρας της Λικίνιος την έκλεισε σε ένα πύργο και ανέθεσε την διαπαιδαγώγησή της σε κάποιον γέροντα, ονόματι Απελλιανό, ο οποίος και έγραψε τα υπομνήματα του μαρτυρίου αυτής.

Μια νύχτα η Ειρήνη είδε το εξής όραμα: μπήκε στον πύργο ένα περιστέρι κρατώντας με το ράμφος του κλαδί ελιάς, το οποίο και άφησε επάνω στο τραπέζι. Επίσης, μπήκε και ένας αετός μεταφέροντας στεφάνι από άνθη, το οποίο τοποθέτησε και αυτός επάνω στο τραπέζι. Έπειτα μπήκε από άλλο παράθυρο ένας κόρακας, ο οποίος έβαλε επάνω στο τραπέζι ένα φίδι. Το πρωί που ξύπνησε απορούσε και σκεπτόταν τι άραγε να σημαίνουν αυτά που είδε. Τα διηγήθηκε λοιπόν στον γέροντα Απελλιανό και εκείνος τα ερμήνευσε ως προάγγελμα των στεφάνων της δόξας και του μαρτυρικού τέλους αυτής μετά τη βάπτισή της.

Στο Χριστιανισμό ελκύσθηκε από κάποια κρυπτοχριστιανή νέα, η οποία, λόγω της τιμιότητας και των αρετών της, έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως από τους γονείς της Πηνελόπης και είχε τοποθετηθεί από αυτούς ως θεραπαίνιδα της θυγατέρας τους. Ένας ιερεύς, ονόματι Τιμόθεος, βάπτισε κρυφά τη νεαρή ηγεμονίδα και τη μετονόμασε Ειρήνη.

Το γεγονός δεν άργησε να πληροφορηθεί ο πατέρας της Λικίνιος, όταν μάλιστα η Αγία Ειρήνη συνέτριψε τα είδωλα της πατρικής της οικίας ομολογώντας με αυτό τον τρόπο την πίστη της στον Χριστό. Για τον λόγο αυτό διέταξε να τη δέσουν στα πόδια ενός άγριου αλόγου, να τη σκοτώσει με κλοτσιές. Αλλά από θαύμα το άλογο στράφηκε εναντίον του και σκότωσε αυτόν. Τότε επικράτησε μεγάλη σύγχυση μεταξύ των εκεί παρεβρισκομένων ανθρώπων. Αλλά η Ειρήνη τους καθησύχασε με τα λόγια του Χριστού: «Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (Μαρκ. θ΄ 23). Δηλαδή όλα είναι δυνατά σ’ εκείνον που πιστεύει. Και πράγματι, με θαυμαστή πίστη προσευχήθηκε και ο πατέρας της σηκώθηκε ζωντανός. Τότε, οικογενειακώς όλοι βαπτίστηκαν χριστιανοί. Στη συνέχεια έπαθε πολλά από τους Πέρσες και τους βασιλείς αυτών Σεδεκία και Σαπώριο Α'.

Έπειτα η Αγία Ειρήνη πήγε στην Καλλίπολη του Ελλησπόντου, όπου βασίλευε ο Νουμεριανός. Εκεί παρουσιάσθηκε σε αυτόν και ομολόγησε με παρρησία την πίστη της στον Χριστό. Οι ειδωλολάτρες την έκλεισαν διαδοχικά σε τρία πυρακτωμένα χάλκινα βόδια. Το τρίτο όμως βόδι, τη στιγμή που βρισκόταν εντός του η Μεγαλομάρτυς, όλως παραδόξως κινήθηκε, ενώ ήταν άψυχο ανθρώπινο κατασκεύασμα. Στη συνέχεια αυτό σχίσθηκε και βγήκε από μέσα του η Αγία εντελώς αβλαβής από την κόλαση της πυράς. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προσέλθουν στην πίστη του Χριστού χιλιάδες ψυχές. Στην πόλη Μεσημβρία της Θράκης η Αγία Ειρήνη θανατώθηκε, αλλά με τη δύναμη του Θεού αναστήθηκε και είλκυσε στην πίστη το διοικητή και ολόκληρο το λαό. Τέλος, η Αγία κατέφυγε μαζί με το δάσκαλό της Απελλιανό στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, όπου διέμεινε επιτελώντας πολλά θαύματα και τιμώμενη ως αληθινή ισαπόστολος. Εκεί ανέπτυξε μεγάλη δράση μέχρι την ημέρα της κοιμήσεως αυτής, το 315 μ.Χ.

Στο Συναξάρι της αναφέρεται ότι στην Έφεσο η Αγία βρήκε μία λάρνακα, στην οποία δεν είχε ως τότε ενταφιασθεί κανένας, μπήκε μέσα σε αυτήν και κοιμήθηκε με ειρήνη. Πριν δε από την κοίμησή της η Αγία Ειρήνη είχε δώσει εντολή να μην μετακινήσει κανένας την ταφόπετρα, με την οποία θα σκέπαζε τη λάρνακα ο δάσκαλός της Απελλιανός, προτού περάσουν τέσσερις ημέρες. Μετά όμως από δύο ημέρες επισκέφθηκαν τον τάφο ο Απελλιανός και οι άλλοι, οι οποίοι είδαν ότι η ταφόπετρα ήταν σηκωμένη και η λάρνακα κενή.

Κατά τα δυτικά Μαρτυρολόγια η Αγία Ειρήνη μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη, αφού ρίχθηκε στην πυρά ενώ κατά το Μηνολόγιον του αυτοκράτορα Βασιλείου Β', η Αγία Ειρήνη τελειώθηκε μαρτυρικά δι' αποκεφαλισμού”.

(Από το ιστολόγιο: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ)

Ο εκκλησιαστικός ποιητής θεωρεί προτεραιότητα στην ακολουθία της αγίας να εξηγήσει την αλλαγή του ονόματός της από Πηνελόπη σε Ειρήνη. Στο απολυτίκιό της, το οποίο συνήθως συνοψίζει σε κάθε άγιο τα βασικά στοιχεία της ζωής του, τούτο τονίζει απαρχής: ῾Ο ίδιος ο Χριστός σε ονόμασε Ειρήνη. Διότι πρώτον, έμοιασες σε Εκείνον που είναι η ίδια η ειρήνη και δεύτερον, δίνεις την ειρήνη της ψυχής σε όλους εκείνους που επιτελούν τη μνήμη  και προστρέχουν με ύμνους και ωδές πνευματικές στον θείο ναό σου, με το δεδομένο της μεγάλης παρρησίας που έχεις ενώπιον της Τρισηλίου Θεότητος, ώστε να πρεσβεύεις γι᾽αυτούς᾽. ῾Ο Χριστός, η ειρήνη, σε Ειρήνην εκάλεσε· συ γαρ την ειρήνην βραβεύεις τοις τελούσι την μνήμην σου, και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς προστρέχουσι τω θείω σου ναώ, και πρεσβεύεις υπέρ πάντων, τη Τρισηλίω παρισταμένη θεότητι᾽. Το ίδιο κάνει και στον άλλον συνοπτικό ύμνο, το κοντάκιο: ῾Από τον Θεό έλαβε η νύμφη Χριστού την ονομασία που έχει ο Ίδιος. Διότι άγγελος Θεού ήλθε και την ονόμασε από Πηνελόπη σε Ειρήνη᾽(῾Θεόθεν έλαβε, η νύμφη Χριστού, την Χριστώνυμον κλήσιν. Ο του Θεού γαρ ´Αγγελος ελθών, εκ Πηνελόπης Ειρήνην εκάλεσεν᾽).

Είναι περιττό ως ευνόητο να τονίσουμε για μία ακόμη φορά ότι ο άγιος υμνογράφος επιμένει για τη μεγαλομάρτυρα ότι εκείνο που ερμηνεύει την κατά Χριστόν ζωή και πολιτεία της, όπως και τα μαρτύριά της, είναι ο θερμός έρωτάς της προς τον Κύριο και η προσήλωσή της προς εκείνα που ο Ίδιος υποσχέθηκε για εκείνους που Τον αγαπούν. Το έχουμε επισημάνει και άλλοτε, και όχι μία μόνο φορά: στη χριστιανική πίστη αν βγάλει κανείς το στοιχείο της θερμής αγάπης προς τον Χριστό, ως το βασικό κίνητρο κάθε αγίου - ό,τι με άλλα λόγια ζήτησε ο Ίδιος από τους πιστούς Του: ῾εάν τις αγαπά με τον λόγον μου τηρήσει᾽ - σταματά η χριστιανική πίστη να είναι αυτή που ξέρουμε. Εκπίπτει σε κάτι άοσμο και άγευστο, σε κάτι από το οποίο ελλείπει η ίδια η ζωή. ῾Θέλχθηκες από τον έρωτα του Χριστού και μίσησες τους θεούς των ειδωλολατρών και τα άψυχα ξόανα, Ειρήνη ένδοξη, και παρουσιάστηκες πολύ φανερά σ᾽αυτούς που σε έβλεπαν ως στήλη θεογνωσίας᾽(῾Εθέλχθης τω έρωτι Χριστού και θεούς εμίσησας εθνών και άψυχα ξόανα, Ειρήνη ένδοξε, και θεογνωσίας στήλην εμφανέστατα σαυτήν τοις καθορώσιν ανέστησας᾽). ῾Υπέμεινες, πανεύφημη, την ορμή της φωτιάς που κατέφλεγε τα πάντα και όλα τα ξεσχίσματα του σώματος, γιατί ήσουν προσηλωμένη σ᾽εκείνα που υποσχέθηκε και προετοίμασε ο Ιησούς γι᾽ αυτούς και μόνον που Τον αγάπησαν και Τον πόθησαν σαν τον ωραιότατο νυμφίο των ψυχών τους᾽(῾Πυρός καταφλέγοντος ορμήν ήνεγκας, πανεύφημε, ξέσεις τε πάσας του σώματος, ενατενίζουσα προς τας αντιδόσεις τας εκείσε πάνσεμνε, ας μόνοις Ιησούς προητοίμασε τοις αγαπήσασι και θερμώς αυτόν ποθήσασι, ως νυμφίον ψυχών ωραιότατον᾽) (στιχηρά εσπερινού). ῾Πυρπολήθηκες, πανσέβαστη, βρέφος ακόμη από τον έρωτα του νυμφίου Χριστού και έτρεξες σαν ελαφίνα που διψάει, στις αιώνιες πηγές᾽(῾Του νυμφίου Χριστού έρωτι, παναοίδιμε, από βρέφους, σεμνή, πυρποληθείσα, έδραμες δορκάς ως διψώσα πηγαίς αειρύτοις᾽) (οίκος κοντακίου).

Ο υμνογράφος, βλέποντας το πλήθος των ανθρώπων που πίστευαν στον Χριστό λόγω της καρτερίας της αγίας στα βάσανα που περνούσε και λόγω των υπερλίαν θαυμαστών που γίνονταν στη ζωή της, δεν μπορεί παρά να επισημάνει έκθαμβος ότι τελικά η καρτερία της αυτή, αποτέλεσμα της χάρης του Θεού που ενίσχυε το ανδρειωμένο φρόνημά της (βλ. ωδή δ´),  ήταν εκείνη που κατεξευτέλισε όλους τους πιστούς της ματαιότητας και της αθεΐας. Με άλλα λόγια, όταν και ο μεγαλύτερος άθεος και υβριστής της πίστης προσκρούσει στον ογκόλιθο της θερμής αγάπης προς τον Χριστό και της χάριν Αυτού θυσίας της ζωής, καταπίπτει και εξευτελίζεται ως προς την δική του μάταια πίστη. Ό,τι συνέβη δηλαδή με τους εχθρούς της πίστης μπροστά στην Εσταυρωμένη Αγάπη, τον Ίδιο τον Κύριο: κατέπεσαν και χάθηκαν,  το ίδιο συμβαίνει σε κάθε εποχή και μπροστά στους αγίους: χάνονται και καταπίπτουν, έστω κι αν προσωρινά φαίνονται να κυριαρχούν. Διότι ο λόγος της Γραφής είναι αψευδής και αιώνιος: ῾Αύτη η πίστις η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών᾽. ῾Η καρτερία σου στα βάσανα, Ειρήνη στεφανηφόρε, ξεφτέλισε αυτούς που πίστευαν στη ματαιότητα και την αθεΐα᾽(῾Η ση εν βασάνοις καρτερία, Ειρήνη στεανηφόρε, κατεγέλασε των της ματαιότητος και της αθεότητος αντεχομένων᾽) (ωδή η´).

π.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

Μὲ αὐτὸ ποὺ ὁ ἄνθρωπος κουβαλᾶ στὴν ψυχή του κατὰ τὴν ὥρα θανάτου, μὲ τοῦτο ἀπέρχεται στὴν κρίση τοῦ Θεοῦ

Ὁ Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς τονίζει:

«Θά ἤθελες νά μάθης ἄν ἡ ἐξομολόγησι εἶναι τόσο ἀπαραίτητη; Παλαιότερα πήγαινες πιό συχνά στήν ἐξομολόγησι μά σταμάτησες ἐπειδή κάποιος σέ εἰρωνεύθηκε γι’ αὐτό. Δέν ἔπρεπε νά διακόψης. Ποιόν δέν εἰρωνεύθηκαν οἱ ἄνθρωποι; 

Ξέρεις τί εἶπε ὁ διορατικότατος ὅλων: “οὐαί ὑμῖν οἱ γελῶντες νῦν, ὅτι πενθήσετε καί κλαύσετε”(Λκ 6, 25). Μοῦ γράφεις ὅτι ἐκτός ἀπό τήν τέχνη σου ἔχεις καί ἕνα ἀμπέλι, πού σοῦ δίνει καλή παραγωγή, ἐπειδή τό καλλιεργεῖς πολύ. Ἄν κάποιος ἐγκατέλειπε τό ἀμπέλι του καί εἰρωνευόταν ἐσένα πού φροντίζεις μέ ἐπιμέλεια τό δικό σου, μήπως θά σήκωνες τά χέρια σου ἀπό τ’ ἀμπέλι καί θά σταματοῦσες νά τό καλλιεργῆς; Σίγουρα, δέν θά τό ἔκανες αὐτό.

Πῶς μπορεῖς, λοιπόν, νά ταλαντεύεσαι ἀναφορικά μέ τήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς σου ἡ ὁποία εἶναι σημαντικότερη ἀπ’ ὅλα τ’ ἀμπέλια τοῦ κόσμου; Ἐπειδή ὅταν πεθάνης, τήν ψυχή σου θά τήν πάρης ἐνῶ τό ἀμπέλι θά τό ἀφήσης. Ἀπ’ ὅλες τίς καλλιέργειες, ἡ σημαντικότερη εἶναι ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς. Καί ἀπ’ ὅλους τούς κόπους τούς ὁποίους ὁ ἄνθρωπος καταβάλλει πάνω στῆ γῆ, ὁ κόπος γιά τήν ψυχή εἶναι ὁ πιό συνετός. Γιά τοῦτο, γύρνα στήν προηγούμενη προσπάθειά σου γύρω ἀπό τήν ψυχή σου καί ξεκίνα πάλι νά ἐξομολογῆσαι».

Λέει ὁ ἀπ. Ἰάκωβος: «ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τὰ παραπτώματα…» (Ἰακ. ε´16).

Οἱ ἁμαρτίες θεριεύουν καὶ πολλαπλασιάζονται μέσα στὴ μυστικότητα. Μόλις ὅμως βγοῦν στὸ φῶς, ξηραίνονται καὶ πεθαίνουν. 

Μὴ πεῖς: «Δὲν ἔχω ἁμαρτίες»! Διάβασε αὐτὸ ποὺ λέει ὁ δίκαιος στὰ Ψαλτήρι: «ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου» (Ψ. 50,7). 

Μὴν πεῖς πάλι: «ἐγὼ ἐξομολογοῦμαι τὶς ἁμαρτίες μου στὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ δὲν χρειάζεται νὰ ἐξομολογοῦμαι σὲ ἀνθρώπους». Ποιός ἦταν περισσότερο δίκαιος ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο; Καὶ ὁ Παῦλος αὐτός, εἶχε μία ἁμαρτία πρὶν ἀπὸ τὴν ἀποστολική του κλήση ὡς Σαῦλος καὶ τὴν ἁμαρτία του αὐτὴ τὴν ἐξομολογήθηκε δημόσια, ὄχι μία φορὰ ἀλλὰ πολλὲς καὶ ὄχι μονάχα μπροστὰ σὲ πιστοὺς ἀλλὰ καὶ σὲ εἰδωλολάτρες. 

Γράφει στοὺς βαπτισμένους Γαλάτες: «ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτὴν» (Γαλ. α´13). Τὸ ἴδιο ἀποκαλύπτει καὶ μπροστὰ στὸν ἀβάπτιστο βασιλιὰ Ἀγρίππα.

Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Ἅγιος Παῦλος ἐνεργοῦσε ἔτσι, ἐσὺ γιατί νὰ κρατᾶς τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς σου κρυμμένα; Γιατί νὰ ἀφήνεις τὰ φίδια νὰ πολλαπλασιάζονται στὸν κόρφο σου; Μήπως ἐπειδὴ κάποιος σὲ εἰρωνεύτηκε; Καὶ ἂν σὲ εἰρωνεύτηκε μία φορά, μήπως θὰ σὲ εἰρωνεύεται αἰώνια; Προσευχήσου μυστικὰ γι’ αὐτὸν στὸν Θεό. Ἴσως μετανοήσει καὶ μὲ δάκρυα ἐκθέσει τὸ ἁμάρτημά του. Τί εἶναι πιὸ ἀσταθὲς ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη σκέψη; Πόσοι καὶ πόσοι ἄνθρωποι δὲν μετανιώνουν τὸ βράδυ γιὰ λόγια ποὺ ξεστόμισαν τὴν ἡμέρα; 

Γι’ αὐτό, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ψυχή σου, μὴν ἀκοῦς τὸν καθένα πού σου λέει περιστασιακὰ κάτι ἄλλα ἄκουε αὐτὸ ποὺ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ κηρύττει. Κάνε συζήτηση μὲ πνευματικοὺς ποὺ ἐξομολογοῦν ἀνθρώπους καὶ θὰ ἀκούσεις ἀπὸ ἐκείνους πολλὰ παραδείγματα γιὰ τὸ πόση ψυχικὴ ἀνακούφιση ἔλαβαν ὅσοι ἀπὸ καρδιᾶς ἐξομολογήθηκαν.

Δὲν εἶναι κανένα παραμύθι ἀλλὰ ἡ ὠμὴ ἀλήθεια, ὅτι πολλοὶ ἑτοιμοθάνατοι, ὄντες σὲ πολύωρη ἀγωνία, μπόρεσαν νὰ ξεψυχήσουν μονάχα τότε, ὅταν ἐξομολογήθηκαν τὶς ἁμαρτίες τους στὸν ἱερέα. Θὰ μποροῦσα καὶ ἐγὼ ὁ ἴδιος νὰ σοῦ ἀναφέρω κάποια τέτοια παραδείγματα στὰ ὁποῖα ἤμουν αὐτόπτης. Ὁ Θεός μας εἶναι Θεὸς ἐλέους καὶ καλοσύνης καὶ θέλει τὴν σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Πῶς ὅμως θὰ σωθεῖ κάποιος ἄνθρωπος, ἂν ξεκάθαρα καὶ συνειδητὰ δὲν κάνει διάκριση μεταξὺ ἁμαρτίας καὶ δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, ἂν δὲν ἀπορρίψει τὴν ἁμαρτία καὶ δὲν ἀναγνωρίσει τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ;

 Μὲ αὐτὸ ποὺ ὁ ἄνθρωπος κουβαλᾶ στὴν ψυχή του κατὰ τὴν ὥρα θανάτου, μὲ τοῦτο ἀπέρχεται στὴν κρίση τοῦ Θεοῦ. Ἂν αὐτὸ εἶναι ἁμαρτία, μὲ τὴν ἁμαρτία, καὶ ἂν εἶναι δικαιοσύνη, τότε μὲ τὴν δικαιοσύνη. Ὁ Θεὸς περιμένει ἀπὸ κάθε θνητὸ ἄνθρωπο τὴν μετάνοια καὶ ἡ μετάνοια περιλαμβάνει τὴν ἐξομολόγηση τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων. Καὶ ἐπειδὴ κάθε ὥρα καὶ ἡμέρα μπορεῖ ὁ ἄγγελος τοῦ θανάτου νὰ ἔρθει γιὰ νὰ παραλάβει τὴν ψυχή μας, γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία συνιστᾶ στοὺς πιστούς, συχνὴ ἐξομολόγηση καὶ ἀκόμη συχνότερη Μετάληψη.

πηγή /αντιγραφή

Ἡ κοινὴ πνευματικὴ ζωὴ τῆς οἰκογένειας…

Γράφει ὁ Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ὁ ἐν τῷ κόσμῳ πιστὸς καὶ τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας στὴν ὁποία ἀνήκει θὰ πρέπει νὰ λειτουργοῦν ὡς μέλη μιᾶς «κατ’ οἶκον Ἐκκλησίας». Ἡ οἰκογένεια εἶναι μία μικρὴ Ἐκκλησία. Θὰ πρέπει τὰ μέλη της, κατὰ μίμηση τῆς μοναστικῆς Ἐνορίας, νὰ καλλιεργήσουν τὴν κοινὴ λειτουργικὴ ζωή, τὴν νηστεία, τὴν φιλανθρωπία, τὴν ἁπλότητα καὶ ἀφελότητα, τὴν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, τὴν κοινὴ προσευχὴ μέσα στὸ σπίτι καθὼς καὶ τὴν πνευματικὴ συμμελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατερικῶν συγγραφῶν.

Ὁ συμπνευματισμός, ἡ φιλόθεος ἀδολεσχία καὶ ἡ κοινὴ προσευχὴ καλὸ εἶναι νὰ γίνονται σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα καὶ σὲ καθορισμένες ὧρες ποὺ νὰ μποροῦν ὅλοι νὰ συμμετέχουν. Τὰ μικρὰ παιδιὰ ἃς συμμετέχουν γιὰ λιγότερο χρόνο. Ἡ νηστεία ἐπίσης προσαρμόζεται ἀπὸ τὸν Πνευματικὸ ἀνάλογα μὲ τὶς δυνατότητες καὶ τὴν ἡλικία τοῦ καθενός.

Πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι ἡ κατήχηση τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὸν πατέρα ποὺ ἔχει καὶ τὴν συμπαράσταση τῆς μητέρας, καθὼς καὶ ἡ κοινὴ τράπεζα τὸ μεσημέρι καὶ....

τὸ βράδυ εἶναι πρακτικὲς ποὺ ἔχουν καίρια σημασία γιά… τὴν πνευματικὴ πρόοδο τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ἑνότητά τους.

Ἡ κοινὴ προσευχὴ ἃς γίνεται τουλάχιστον τὸ πρωί, τὸ βράδυ (τὸ Ἀπόδειπνο) καθὼς καὶ στὸ γεῦμα καὶ στὸ δεῖπνο (πρὶν καὶ μετά). Ὑπάρχουν στὰ συνήθη προσευχητάρια οἱ τυποποιημένες προσευχὲς πρὶν καὶ μετὰ τὸ φαγητὸ τὶς ὁποῖες καλὸ εἶναι νὰ τὶς γνωρίζουν ὅλα τα μέλη τῆς οἰκογένειας καὶ νὰ τὶς ἀπαγγέλουν. Πολὺ βοηθητικὸ γιὰ τὴν οἰκογένεια εἶναι νὰ ἔχουν ὅλα τα μέλη τῆς τὸν ἴδιο Πνευματικὸ ὁδηγό, στὸν ὁποῖον νὰ ἐξομολογοῦνται τακτικά.

Τὸ κορυφαῖο γεγονὸς στὴν χριστιανικὴ οἰκογένεια εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία στὴν ὁποία ὅλοι, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ, θὰ πρέπει νὰ μετέχουν πολὺ συχνά.

«Φύλακας ἄγγελος τῆς οἰκογενείας» δίδασκε ἕνας ἁγιασμένος σύγχρονος Ἁγιορείτης εἶναι ἡ ἄσκηση. «Ὅταν λέµε ἄσκηση ἐννοούµε τὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς οἰκογενείας. Χωρὶς τὴν Ἐκκλησία δὲν µπορεῖ νὰ διατηρηθεῖ ἡ οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένεια πρέπει νὰ ἔχει τὸν Πνευµατικό της σὰν τὸν οἰκογενειακό της γιατρό. Ὅταν εἶναι ὑπὸ τὴν παρακολούθηση τοῦ Πνευµατικοῦ λύνονται ὅλα τα προβλήµατα καὶ οἱ σύζυγοι ἀλληλοκατανοοῦνται.

Ἡ πνευµατικὴ ἀγάπη ἀνέχεται καὶ τὰ ἀρνητικὰ στοιχεῖα τοῦ ἄλλου. Δὲν ἐπιµένει ἐγωϊστικὰ νὰ ἐκπληρώνονται ὅλα τα θελήµατά του. Ἡ νηστεία, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ Θεία Λειτουργία ἁγιάζουν τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς συζύγους. Ἡ καλυτέρη πρακτικὴ ἄσκηση εἶναι οἱ µἐτάνοιες.

Ἡ µἐγαλυτέρη ὄµως ἄσκηση καὶ εὐλογία στὴν οἰκογένεια εἶναι ἡ συµµετοχὴ στὴν Θεία Κοινωνία. Πρέπει νὰ ἐγκρατεύεστε καὶ νὰ ρυθµίζετε ἔτσι τὴν ζωή σας, ὥστε µἐ τὴν εὐλογία τοῦ Πνευµατικοῦ σας νὰ µπορεῖτε τακτικὰ νὰ κοινωνᾶτε Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Ὅταν τὸ ἐπιτύχετε αὐτὸ δὲν ζεῖτε σαρκικά, ἀλλὰ πνευµατικὰ καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀναπαύεται ἐπάνω σας. Τὸ προβληµα στὴν οἰκογένεια προέρχεται ἀπὸ τὸν σαρκικὸ τρόπο ζωῆς, διότι σκοτίζεται ὁ νοῦς καὶ ἀρχίζει ἡ ἐµπάθεια καὶ ὁ ἐγωϊσµός.

Ὅταν µἃς κατευθύνει µὄνο τὸ σώµα κάνουµε πολλὰ λάθη.

Ἀλλάζουν ὄµως τὰ κριτήρια ὅταν ὑπάρχει ἄσκηση καὶ ἡ βίωση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Τότε ὑπάρχει εὐλογία καὶ χαρὰ στὴν οἰκογένεια. Ὁ Χριστὸς µἃς τὰ δίνει ὅλα τα ἀγαθὰ καὶ εἶναι ὅλα εὐλογηµένα. Εἶναι κρίµα νὰ µἣν ἀγαπᾶτε τὴν ὀµορφιὰ καὶ τὴν ζεστασιὰ ποὺ φέρνει ὁ Χριστὸς στὴν οἰκογένεια!»

Πολὺ βοηθητικὸ γιὰ τὰ μέλη τῆς χριστιανικῆς οἰκογένειας εἶναι το νὰ ἐκμεταλλεύονται τὶς διάφορες πνευματικὲς εὐκαιρίες, νὰ παρακολουθοῦν τὶς διαλέξεις-κηρύγματα τοῦ Πνευματικοῦ τους καὶ ἄλλων ἁγιασμένων προσωπικοτήτων.

Ἐπίσης συντελοῦν πολὺ στὴν πνευματικὴ πρόοδο οἱ ἐπισκέψεις σὲ Μοναστήρια καὶ ὁ σύνδεσμος μικρῶν καὶ μεγάλων μὲ Γέροντες καὶ Γερόντισσες. Ἰδιαίτερά τα παιδιὰ πολὺ βοηθοῦνται ὅταν ἀναπτύξουν πνευματικὴ φιλία μὲ καλοὺς μοναχούς, τὰ ἀγόρια καὶ ἐξαγιασμένες μοναχές τα κορίτσια. Ἡ ἀλληλοσυμβουλευτικὴ ποὺ ἀναπτύσσεται μεταξύ των νέων δὲν βοηθεῖ, ἀντίθετά τους βλάπτει πολύ. Ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἁγιασμένους μοναχοὺς μπορεῖ νὰ τὴν ὑποκαταστήσει πολὺ ἐπιτυχημένα.

Παράλληλα μὲ τὴν οἰκογενειακὴ Πνευματικὴ ζωὴ ὁ ποιμένας τῆς κοσμικῆς Ἐνορίας ὀφείλει ἰδιαίτερα νὰ μεριμνήσει ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ στὴν Ἐνορία μία ἀκμάζουσα λατρευτικὴ ζωή.

πηγή

Η χαρισματική Υιοθεσία

Δημήτριος Τσελεγγίδης

«Η χαρισματική υιοθεσία έχει οντολογικό περιεχόμενο και γι'αυτό διαφέρει ουσιωδώς από την υιοθεσία που γίνεται μεταξύ των ανθρώπων. Οι υιοθετούμενοι από τους ανθρώπους κοινωνούν μόνο στο όνομα αυτών που τους υιοθετούν. Δεν συνδέονται μ'αυτούς με καμιά πραγματική γέννηση. Στην οντολογική και χαρισματική υιοθεσία όμως υπάρχει αληθινή γέννηση και κοινωνία των υιοθετουμένων με το γεννήτορα τους. Έτσι οι υιοθετουμένοι πιστοί κοινωνούν όχι απλώς στο όνομα αλλά και στα ίδια τα πράγματα, κοινωνούν στο σώμα, το αίμα και την άκτιστη ζωή του Χριστού.

 

 

Αλλά η χαρισματική υιοθεσία ως πραγματική γέννηση συνεπάγεται συγγένεια, η οποία δεν υπερέχει μόνο από τη συγγένεια που προκύπτει από τη θετή υιοθεσία των ανθρώπων αλλά και από τη συγγένεια που δημιουργείται από τη φυσική υιότητα που παρέχουν οι γεννήτορες, αφού οι γεννώμενοι χαρισματικώς είναι περισσότερο παιδιά του Θεού παρά των κατά φύση γονέων τους. Και αυτό γιατί οι υιοθετούμενοι πιστοί έχουν κοινά με το Χριστό όχι μόνο τα μέλη αλλά και τη ζωή.

Άλλωστε αυτή ακριβώς είναι η αληθινή κοινωνία, (η κοινωνία στην πληρότητα της), όταν οι κοινωνούντες μετέχουν ταυτόχρονα στο ίδιο πράγμα. Και αυτό μπορεί να γίνεται χωρίς διακοπή από τους χαρισματικώς υιοθετουμένους που κοινωνούν στο μυστηριακό σώμα του Χριστού. Ο Χριστός δηλ., αφού αναγέννησε πραγματικά και ζωοποίησε τους πιστούς, δεν απομακρύνθηκε απ'αυτούς, όπως γίνεται με τους φυσικούς γεννήτορες τους, αλλά παραμένει πάντοτε οντολογικώς ενωμένος μαζί τους. Η χαρισματική υιοθεσία λοιπόν που παρέχεται μυστηριακώς στα πλαίσια της Εκκλησίας συνίσταται στη συνύπαρξη και κοινωνία των υιοθετουμένων με το γεννήτορα τους Χριστό· «η επί των μυστηρίων υιότης», σημειώνει ο Καβάσιλας,  «εν τω συνείναι και κοινωνείν εστί».

Η χαρισματική αυτή υιοθεσία δεν αποτελεί στατική αλλά δυναμική πραγματικότητα. Ερμηνεύοντας ο Παλαμάς σχετικό χωρίο του ευαγγελιστή Ιωάννη, που αναφέρεται στην υιοθεσία των πιστών, σημειώνει ότι η υιοθεσία χορηγείται στους πιστούς με το Βάπτισμα, απ'όπου και αντλούν την «εξουσία», δηλαδή την πνευματική δύναμη, να γίνουν κατά χάρη παιδιά του Θεού. Όταν λέει ο ευαγγελιστής ότι «έδωκεν ημίν εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι», παραατηρεί ο Παλαμάς, υπονοεί ότι αυτός που αναγεννήθηκε με το Βάπτισμα έλαβε τη δύναμη να γίνει «σύμμορφος τω σώματι της δόξης του Υιού του Θεού».

Η «συμμόρφωση» αυτή πραγματώνεται στην πληρότητα της στο μέλλοντα αιώνα, με την προϋπόθεση όμως ότι ο πιστός ζει στην παρούσα ζωή εν «καινότητι» και εν Χριστώ. Στην πνευματική αναγέννηση συμβαίνει κάτι ανάλογο με τη φυσική γέννηση. Όπως δηλαδή κατά τη φυσική γέννηση το νεογέννητο βρέφος έχει τη δύναμη από τη φύση του να γίνει σοφό και ενώ είναι σοφό «δυνάμει» γίνεται και «ενεργεία» σοφό μόνον όταν ενηλικιωθεί και υποστεί την ανάλογη αγωγή, έτσι συμβαίνει και με την χαρισματική υιοθεσία. Οι πιστοί με τη χαρισματική γέννηση τους από τον Θεό υιοθετήθηκαν απ'αυτόν, δεν έγιναν όμως αμέσως και «ενεργεία» παιδιά του Θεού. Πήραν απλώς τη δύναμη να γίνουν παιδιά του Θεού στα έσχατα, κατά τη μέλλουσα δηλαδή βασιλεία.

Την υιοθεσία που αποκτά ο πιστός με τη χάρη του Βαπτίσματους είναι δυνατό και να τη χάσει. Αυτό συμβαίνει, όταν ο πιστός διαπράξει την προς «θάνατον» αμαρτία. Αλλά και στο σημείο αυτό μπορούμε να επισημάνουμε την υπεροχή της χαρισματικής υιοθεσίας από τη φυσική υιότητα. Ενώ δηλ. «το της σαρκός τέκνον θανάτω περιπεσόν παρά του γεννήσαντος ουκ αναζεί πάλιν», ο εν Χριστώ αναγεννημένος και υιοθετημένος πιστός και μετά τον πνευματικό θάνατο του, που επιφέρουν οι θανάσιμες αμαρτίες, έχει τη μετάνοια, η οποία του δίνει τη δυνατότητα, αφού αποστραφεί την αμαρτία, να ζωοποιείται πάλι και να επανακτά την υιοθεσία του, για να μπορεί στη συνέχεια να γίνεται μέτοχος της άκτιστης ζωής του Θεού και να σώζεται».

«Χάρη και ελευθερία κατά την πατερική παράδοση του ΙΔ' αιώνα»

Δημητρίου Ι.Τσελεγγίδη, εκδόσεις Π.Πουρναρά

πηγή

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ

 

 

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ

Η συκοφαντία είναι ψευδής κατηγορία. Είναι, διαβολή. Και είναι βέβαιο ότι ο διάβολος είναι εφευρέτης της συκοφαντίας, ως πατέρας του ψεύδους, εφόσον ο συκοφάντης είναι εκείνος που κατεξοχήν ψεύδεται. Το να σηκώσει ο άνθρωπος τη συκοφαντία είναι μεγάλος άθλος. Και τον σηκώνει μόνο εκείνος που προσβλέπει προς τον Κύριο Ιησού, ο οποίος όταν «ενηνθρώπησε» και ήλθε στη γη, σήκωσε τον Σταυρό της συκοφαντίας και οδηγήθηκε ως τον ατιμωτικό θάνατο.

Η συκοφαντία είναι μέγα άλγος για τον συκοφαντούμενο και φοβερή δοκιμασία για την πνευματική του υπόσταση. «Ουκ έστιν», μας λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, «ουδέν αφορητότερον τοις οδυνωμένοις λόγον δυνάμενον δακείν ψυχήν»Δεν υπάρχει δηλαδή τίποτε πιο αφόρητο για όσους υφίστανται την οδύνη της συκοφαντίας, γιατί η συκοφαντία είναι πραγματικά δάγκωμα για την ψυχή. Γι' αυτό και ο προφήτης Δαβίδ έλεγε προς τον Κύριο: «Λύτρωσέ με από τις συκοφαντίες των ανθρώπων και θα φυλάξω τις εντολές σου».

Τί είναι όμως εκείνο που κινεί τον άνθρωπο στο να συκοφαντεί τον συνάνθρωπό του και να λέει ψέματα εναντίον του;

Η ασκητική εμπειρία μας έχει υποδείξει ότι τα κίνητρα του συκοφάντη συνήθως είναι η ζήλεια, ο φθόνος, η μνησικακία, η υπερηφάνεια και τα σαρκικά πάθη. Γι' αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάκριση, η κακολογία, και πολύ περισσότερο η συκοφαντία, είναι επισφράγισμα και ενεργοποίηση άλλων παθών, τα οποία λερώνουν την ψυχή και της προκαλούν ανεπανόρθωτη βλάβη.

Μας λέει ο όσιος Θαλάσσιος: «Η ψυχή του κακόγλωσσου και του συκοφάντη έχει πολύ κακή γλώσσα. Ένας τέτοιος άνθρωπος βλάπτει τον εαυτό του, αυτόν που τον ακούει και καμιά φορά και αυτόν που συκοφαντεί».

Επίσης αυτός που εξευτελίζει και συκοφαντεί τον πλησίον του εξοργίζει τον Θεό και οι συνέπειες για τη στάση του αυτή είναι πολύ βαριές, διότι έχει ως αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί από τη Χάρη του Θεού. Ο αββάς Ησαΐας λέει ότι «αυτός που κατηγορεί και εξουθενώνει τον αδελφό του, αποξενώνει τον εαυτό του από το έλεος που απολαμβάνουν οι Άγιοι». Και ο Νικήτας Στηθάτος μας υπογραμμίζει ότι η εγκατάλειψη της Χάρης έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση ή σε παράπτωμα σαρκικό ή σε παράπτωμα γλώσσας ή λογισμού . Και η πτώση αυτή, αν δεν επέλθει η μετάνοια, ώστε να αποκατασταθεί η σχέση με τον Θεό και τον αδελφό, «είναι θάνατος της ψυχής», δηλαδή βίωμα κόλασης πριν από την επικείμενη κόλαση.

Οι Άγιοι σκέπαζαν τα αμαρτήματα του πλησίον, για να μας υποδείξουν την αγάπη και τη συγχωρητικότητα και το ότι πρέπει να ασκήσουμε τον εαυτό μας στο να μην κακολογούμε και να μη λέμε ψέματα εναντίον του αδελφού μας.

Αναφέρει το Γεροντικό ότι κάποιος από τους Πατέρες είδε έναν αδελφό να αμαρτάνει Έκλαψε τότε πικρά και είπε: «Αυτός σήμερα, εγώ αύριο!», θέλοντας να δείξει πόσο τρεπτή είναι η ανθρώπινη φύση και πόσο όλοι είμαστε επιρρεπείς προς την αμαρτία.

Συνήθως βέβαια οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι δεν κακολογούν και δεν συκοφαντούν κανέναν, αλλά ότι εκείνοι υφίστανται κατηγορίες και συκοφαντίες από το περιβάλλον τους. Όμως και οι ανακρίβειες, οι υπερβολές, οι εύκολες κρίσεις και κατακρίσεις, που τόσο πολύ ασύστολα σήμερα διατυπώνονται από μερικούς από μας για οποιονδήποτε ήθελε πέσει στην κριτική μας, είναι συχνά δυσφημιστικές και συκοφαντικές για το πρόσωπο του πλησίον.

Όλοι έχουμε δοκιμάσει την πικρότητα και το φαρμάκι της συκοφαντίας. Κι αυτό γιατί άλλα κίνητρα είχαμε εμείς σε κάποια κίνηση μας και άλλα κίνητρα μας απέδωσαν οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μας. Και συχνά μπορεί αυτοί να είναι και φίλοι μας ή συγγενείς μας ή και πνευματικοί αδελφοί μας, οπότε ο πόνος μας γίνεται μεγαλύτερος και περισσότερο απαράκλητος.

Ας προσέχουμε λοιπόν να μην έχουμε στο στόμα μας δολιότητα για τον αδελφό μας. Γιατί η συκοφαντία είναι εξουθενωτική για τον κάθε άνθρωπο, «ακόμη και τον πιο συνετό τον κάνει να παραφέρεται και να χάσει την ευγένειά του»

Εκτός όμως απ' αυτά η πείρα έχει δείξει ότι ο Κύριος «ταπεινώνει τον συκοφάντη»ο οποίος με τη μοχθηρία του αυξάνει πάρα πολύ τις συμφορές του και πέφτει τελικά στο λάκκο που ανοίγει για τον πλησίον του.

Η κακολογία και η συκοφαντία δείχνουν ότι ο άνθρωπος που τις έχει εγκολπωθεί νοσεί και χρειάζεται θεραπεία η ψυχή του. Και η θεραπεία επέρχεται με το να «έλθουμε στον εαυτό μας», να δούμε τα δικά μας πάθη και να θεωρήσουμε ότι όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι για τις αμαρτίες και τα λάθη που γίνονται στο χώρο μας και ανάμεσά μας. Θα πρέπει να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για την κρίση μας, διότι αυτή δεν είναι πάντα ασφαλής. Τα αισθητήριά μας συχνά κάνουν λάθος. Δεν γνωρίζουμε την πρόθεση του άλλου, γι' αυτό ερμηνεύουμε λανθασμένα τη συμπεριφορά του. Άλλωστε δεν έχουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε τον άλλο, γιατί δεν μπορούμε να μπούμε στην ψυχή του. Η κρίση είναι έργο μόνο του Θεού.

Και σε τελευταία ανάλυση, τί ωφελεί το να συκοφαντήσουμε τον συνάνθρωπό μας ή το να παρουσιάσουμε το τυχόν σφάλμα του, έστω κι αν ακόμη είναι αληθινό; Αν το σκεφθούμε ώριμα, θα δούμε ότι αυτή η ενέργειά μας εξυπηρετεί μόνο την εμπάθειά μας.

Πώς όμως θα αντιμετωπίσουμε τους άλλους όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε θύματα της συκοφαντίας τους;

Ο άνθρωπος ο οποίος θέλει να διατηρήσει αλώβητη τη σχέση του με τον Κύριο Ιησού και τον αδελφό, που είναι απαραίτητα στοιχεία για να μη χάσει το πρόσωπό του, αφενός μεν φροντίζει να υπομείνει την αδικία της συκοφαντίας με σιωπή, ταπείνωση και προσευχή, χωρίς να καλλιεργεί πάθος και εκδικητικότητα για τον συκοφάντη, και αφετέρου φροντίζει με τη στάση του να βοηθήσει και τον άνθρωπο που τον αδικεί, να καταλάβει το σφάλμα του και να διορθωθεί. Εκείνο δε που τον παρηγορεί και τον κάνει να πάρει δύναμη είναι το ότι έχει ως στόχο του την Κρίση του Πανάγιου και Δικαιοκρίτη Θεού, καθώς το λέει και ο Μ. Βασίλειος προς τη Σιμπλικία, μια αιρετική γυναίκα που τον κατηγόρησε και τον συκοφάντησε πολύ προκλητικά: «Προτιμώ», της λέει, «από τους γήινους διχαστές, να περιμένω τον Ουράνιο Δικαστή, ο Οποίος ξέρει να υπερασπίζεται κάθε είδους αδικία καλύτερα από τον καθένα»

Άλλωστε αυτός που μας συκοφαντεί γίνεται αίτιος να λάβουμε μεγάλη Χάρη. Μας το παραγγέλλει κι ο Κύριός μας, όταν λέει: «Μακάριοι είσθε όταν σας μισήσουν οι άνθρωποι... και σας χλευάσουν και δυσφημήσουν το όνομά σας εξαιτίας του Υιού του ανθρώπου. Να χαίρεσθε και να αγάλλεσθε όταν συμβεί αυτό, γιατί θα είναι μεγάλος ο μισθός σας, μεγάλη δη λαδή η Χάρη, που θα λάβετε στον Ουρανό»

Στον μεγάλο αυτό άθλο της υπέρβασης της συκοφαντίας, που πολύ λίγοι βέβαια μπορούν να τον σηκώσουν με χρηστότητα, αναφέρεται το μικρό τούτο τευχίδιο με τον τίτλο: «Το πάθος της συκοφαντίας».

Για να γνωρίσουμε το φοβερό αυτό πάθος της συκοφαντίας, διαλέξαμε και μεταφράσαμε ένα λόγο του Αντιόχου του μοναχού που αναφέρεται στη συκοφαντία και ένα λόγο του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου από το βιβλίο του «Χρηστοήθεια». Επίσης προσθέσαμε και μερικές ωφέλιμες ιστορίες από την Αγία Γραφή και τη ζωή των ασκητών της ερήμου, οι οποίες μας μαλακώνουν την ψυχή και μας βοηθούν να είμαστε πιο ευαίσθητοι στο θέμα της κακολογίας και της συκοφαντίας προς τους αδελφούς μας. Ή, αν είμαστε στη δυσμενή θέση του συκοφαντημένου, να σηκώσουμε τον πόνο της συκοφαντίας με καρτερικότητα και, όσο γίνεται, με ειρήνη ψυχής, για να επιδοθούμε με περισσότερη θέρμη στο έργο της εν Χριστώ τελειώσεως και οικοδομής μας.

Αυτή είναι και η ευχή μας για όλους τους αδελφούς αναγνώστες και αυτής της Εκδόσεώς μας.

ΠΗΓΗ

Κάντε Προσευχή και θα δείτε θαύματα!

 

Η Ελπίδα σας στο Θεό!
Έχουμε μεγάλο και σκληρό αγώνα, πρέπει να νικηθούν οι δαίμονες και πρέπει να νικήσει ο χριστιανισμός.

Να έχεις πίστη στο Θεό και να κάνεις προσευχή και ο Θεός θα βοηθήσει περισσότερο από δικηγόρους και περισσότερο από ανθρώπους. Του κόσμου τους ανθρώπους να έχεις, άμα ο Θεός δεν θέλει, δεν γίνεται τίποτα. Όσα και να πούμε, χιλιάδες κηρύγματα να ακούσετε, αν δεν έρθει το άγιο Πνεύμα για να μας στερεώσει, να μας στηρίξει και να μας βοηθήσει, αν δεν έρθει η χάρις του Θεού, τίποτε δεν κάνουμε.
Γι’ αυτό λέει ο απόστολος Παύλος· «Αυτός δε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και ο Θεός και πατήρ ημών, ο αγαπήσας ημάς και δους παράκλησιν αιωνίαν και ελπίδα αγαθήν εν χάριτι, παρακαλέσαι υμών τάς καρδίας και στήριξαι υμάς εν παντί λόγω και έργω αγαθώ» (Β Θεσ. 2,16-17).
Σας τα είπα αυτά, λέει, και παρακαλώ το Θεό να σας στηρίξει, να σας δυναμώσει, να σας βοηθήσει για να μην πέσετε στην αμαρτία.
Πέτρος να είσαι, Παύλος να είσαι, ασκητής Αντώνιος να είσαι στα βουνά να πας, μην έχεις αυτοπεποίθηση. Να φοβάσαι τον εαυτό σου και να μην του έχεις εμπιστοσύνη. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας. Οι άλλοι δεν μπορούν τόσο να σε βλάψουν, όσο μπορείς να βλάψεις εσύ τον εαυτό σου, με τις βλακείες σου, με τις ανοησίες σου, με τα εγκλήματα σου, με τις απατεωνιές σου και με τα σφάλματά σου. Εσύ λοιπόν είσαι ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού σου.
Να μην έχουμε ποτέ εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αλλά να παρακαλούμε το Θεό για να μας στερεώσει στην πίστη. Γιατί αν έρθει κανένας διωγμός εδώ πέρα -και προφητεύω ότι θα έρθει-, θα γίνουν φοβερά πράγματα· τότε θα πέσει το κόσκινο το μεγάλο. Και θα είμεθα τότε ευτυχείς, αν μείνουν μέσα στην πόλη 100-200 Χριστιανοί. Τους άλλους θα τους πάρει το ρεύμα. Θα τους σηκώσει ως άχυρο, που το φυσά το σηκώνει και το πετά ο άνεμος. Έτσι θα τους σηκώσει όλους αυτή η θύελλα του διαβόλου, αυτός ο άνεμος. Και θα μείνουν μόνο τα βράχια. Όσοι είναι σταθεροί, μόνο αυτοί θα μείνουν κοντά στο Θεό. Τους άλλους θα τους πάρει το ρεύμα του ποταμού και θα τους καταστρέψει και θα τους διαλύσει.
Η προσευχή πανίσχυρο όπλο
Τι πρέπει να κάνουμε, ευρισκόμενοι σ’ αυτό τον αιώνα, σ’ αυτή τη γη, για να μείνουμε με το Χριστό; Ιδού τι μας συμβουλεύει ο απόστολος Παύλος. Ένα όπλο πανίσχυρο, που πρέπει πάντοτε να έχουμε μαζί μας οι Χριστιανοί, είναι η προσευχή. Να μην είμαστε άοπλοι σ’ αυτή την σκληρά μάχη.
«Το λοιπόν προσεύχεσθε, αδελφοί, περί ημών» (Β Θεσ. 3,1). Σ’ αυτά τα χρόνια που ζούμε, σας παρακαλώ πολύ, λέει ο απόστολος, προσεύχεσθε για μένα. Ένας Παύλος παρακαλούσε τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης να προσεύχονται γι’ αυτόν! Το σκεφτήκατε αυτό; Αν ο Παύλος είχε ανάγκη από τις προσευχές των Χριστιανών, πόσο μάλλον εμείς;
Αλλά εμείς αυτή την προσευχή, που είναι όπλο ισχυρό - πανίσχυρο για όλες μας τις ανάγκες, υλικές και πνευματικές, την αμελούμε.
Έχουμε μεγάλο και σκληρό αγώνα. Πρέπει να νικηθούν οι δαίμονες. Και πρέπει να νικήσει ο χριστιανισμός. Βοηθήστε και εσείς οι Χριστιανοί. Και σήμερα, αν δεν έχουν επιτυχία οι επίσκοποι και οι ιεροκήρυκες, αιτία είναι ότι δεν προσεύχονται γι’ αυτούς οι Χριστιανοί.
Αν πίσω από κάθε επίσκοπο, πίσω από κάθε κήρυκα του ευαγγελίου, υπήρχαν δέκα άνθρωποι να προσεύχονται, για να τους δυναμώνει ο Θεός και να τους φωτίζει, θαύματα θα γίνονταν. Τώρα εμείς είμαστε θεομπαίκτες. Βλέπεις τον κήρυκα του ευαγγελίου να ανεβαίνει στον άμβωνα; Παρακάλεσε το Θεό να τον φωτίσει, για να πει πέντε λόγια σωστά. Βλέπεις τον ιερέα; Παρακάλεσε το Θεό να τον δυναμώσει στον σκληρό αυτό αγώνα που έχουμε.
Κάντε προσευχή και θα δείτε θαύματα
Το πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή; Διαβάζετε Γραφή; Ψάλλετε το Θεό; Προσευχή, παιδιά· «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α Θεσ. 5,17).
Θα δούμε θαύματα - θα δείτε θαύματα, παιδιά, στη ζωή σας. Τώρα στα γηρατειά μου, κάθομαι καμιά φορά και θυμούμαι τα θαύματα που έκανε ο Θεός στη ζωή μου και δακρύζω.
Θαύματα· μικρό παιδί πως εσώθηκα! Είχαμε ένα κήπο μικρό εκεί στο σπιτάκι και ήταν τότε τα πηγάδια ανοιχτά. Και εγώ μικρός ήμουν πολύ ζωηρός. Ξαφνικά, εκεί που έτρεχα, γλιστρώ και πέφτω κάτω στο στόμιο του πηγαδιού. Το σώμα μου το μισό σχεδόν κοιτούσε μέσα στο πηγάδι, ευτυχώς η ισορροπία του σώματος μου ήταν προς τα έξω. Λίγο τι και θα έπεφτα μέσα. Αφού έβλεπα σαν καθρέπτη το νερό. Μόλις κατόρθωσα και γλίτωσα. Αν έπεφτα μέσα, θα είχα πνιγεί. Κάποια προσευχή με έσωσε.
Έχω κι άλλες πολλές περιπτώσεις, μεγάλες. Βλέπει ο άνθρωπος θαύματα στην προσευχή. Λοιπόν έτσι να κάνετε και εσείς και ο Κύριος θα σας σώσει και από σωματικούς κινδύνους και από πνευματικούς κινδύνους· μεγάλα και θαυμαστά θα ποιήσει ο Κύριος. Μεγάλα εν Χριστώ. Όχι εμείς οι μικροί και ανάξιοι, αλλά η δύναμη του Κυρίου, «η Θεία χάρις η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλειπόντα αναπληρούσα» (ακολ. χειροτ.).
Ο Θεός θα δώσει τη χάρη, όταν υπάρχει ταπείνωση, αγάπη, συναίσθηση ότι είμεθα ένα μηδενικό. Και τα μηδενικά αξιοποιούνται. Διαβάστε το βιβλίο «Ακολούθει μοι». Εκεί στο τέλος γράφει· Τα μηδενικά αξιοποιούνται, όταν υπάρχει μπροστά η μονάδα.
Αν έχεις ένα μηδενικό, γίνεται δέκα· αν έχεις δύο μηδενικά, γίνεται εκατό· αν έχεις τρία μηδενικά γίνεται χίλια… Η συναίσθηση της μηδαμινότητος μας όταν έχουμε μπροστά τον Ένα. «Έν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν» (Ψαλμ. 59,14). Θα τα δούμε αυτά. Δεν είναι μύθος ο χριστιανισμός, αλλά είναι μία πραγματικότης την οποία την αισθανόμεθα και καθένας Χριστιανός είναι ένας μικρός Χριστός. Διαβάστε το βιβλίο που συνέστησα και στους ιερείς «Η ζωή Του ζωή μου».
Λοιπόν είμεθα σύμφωνοι; Πνευματικοί άνθρωποι να είστε, να προσεύχεστε και για μας και για την Εκκλησία ολόκληρον. Άντε στο καλό, στην ευχή του Χριστού· και δεν πειράζει, παιδάκι μου, θα τραβήξομε εμείς το δρόμο μας.
Ο Χριστός «Λοιδορούμενος ούκ αντελοιδόρει» (Α΄ Πετρ. 2,23) και οι απόστολοι έλεγαν «λοιδορούμενοι ευλογούμεν» (Α ΄ Κορ. 4,12).
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«Οι Χριστιανοί στους Έσχατους καιρούς» 
πηγή

Άναψε τη ψυχή με τη Προσευχή.

Άναψε τη ψυχή με τη προσευχή. Πίστεψέ με, δεν έχει τόσο την ικανότητα να καθαρίζει τη σκουριά η φωτιά, όσο η νυχτερινή προσευχή τη σκουριά των αμαρτιών μας. 

Ας ντραπούμε, αν όχι κανέναν άλλον, τους νυκτερινούς φύλακες.

 

 

Εκείνοι περιέρχονται τους δρόμους για τον ανθρώπινο νόμο, φωνάζοντας δυνατά μέσα στην παγωνιά και περπατώντας μέσα από τα στενά, και πολλές φορές βρέχονται και παγώνουν για σένα και την σωτηρία σου και για τη φύλαξη των χρημάτων σου. Εκείνος για τα χρήματα σου παίρνει τόσα προνοητικά μέτρα, ενώ εσύ ούτε για τη δική σου ψυχή;

Και μάλιστα εγώ δεν σε αναγκάζω να περιφέρεσαι έξω στο ύπαιθρο όπως εκείνος, ούτε να πιέζεσαι φωνάζοντας δυνατά, αλλά μένοντας μέσα σ' έναν απόμερο χώρο, στο ίδιο το δωμάτιο σου, γονάτισε, παρακάλεσε τον Δεσπότη. Γιατί αυτός ο ίδιος ο Δεσπότης διανυκτέρευσε πάνω στο όρος των Ελαιών; Όχι για να γίνει πρότυπο για μας;

Τότε αναπνέουν τα φυτά, τη νύχτα εννοώ· τότε και η ψυχή, ακόμη περισσότερο απ' αυτά, δέχεται τη δροσιά Αυτά τα οποία ο ήλιος της ημέρας τα ξήρανε, αυτά τη νύχτα δροσίζονται. Αποτελεσματικότερα από κάθε δροσιά είναι τα δάκρυα που χύνονται εναντίον των επιθυμιών και κάθε φλογώσεως και καύσωνα και δεν αφήνουν να πάθουμε κανένα κακό.

Αν δεν απολαύσει (η ψυχή) αυτή τη δροσιά, την ημέρα θα ξεραθεί εντελώς. Αλλά όχι, να μη συμβεί κανένας από μας να τροφοδοτήσει εκείνη τη φωτιά, αλλά αφού δροσιστούμε και απολαύσουμε τη φιλανθρωπία του Θεού, έτσι όλοι να ελευθερωθούμε από το φορτίο των αμαρτιών μας με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Αμήν.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

πηγή το  είδαμε εδώ

«ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ ΤΗΝ ΕΝ ΛΟΓΩ ΔΙΑΚΡΙΣΗ» ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΜΥΛΟΠΟΤΑΜΙΝΟ, ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΜΙΛΟ ΡΟΤΑΡΙΑΝΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ἐν ἉγίῳὌρει 16.4.2014 (29.4.2014)

 

Πρός τόν Ὄμιλον

Ροταριανῶν Θεσσαλονίκης

Ἀνατόλια

 

Κύριοι

Διά τῆς παρούσης μου ἐπιστολῆς ἐν βαθυτάτῃ λύπῃ καί ἀγανακτήσει ἐπιθυμῶ νά διευκρινίσῳ πρός ὑμᾶς ὅτι ὡς ὀρθόδοξος χριστιανός καί δή ἁγιορείτης μοναχός, ουδεμιάν σχέσιν, προσέγγισιν, ταύτησιν ἰδεῶν πεποιθήσεων καί ἐπιδιώξεων ἔχω μετά τοῦ ὑμετέρου ὁμίλου.

Προσῆλθον εἰς ὑμετέραν ἐκδήλωσιν ἐξ ἀγνωσίας καί κατόπιν λανθασμένης συνηγορίας καί ἀτυχοῦς προτροπῆς ὑμετέρων μελῶν, τῶν ὁποίων οὐδέποτε ἐγνώριζα τήν ἰδιότητα καίτοι ἐπί ἔτη εἰργάζοντο ἤἐπισκέπτοντο τό Ἅγιον Ὄρος καί ἀπέκρυπτον (τήν ἰδιότητά των αὐτήν) ἐπιμελῶς.

Ἐκεί δέ διεπίστωσα ὅτι προτάσει τῶν ὡς ἄνω ἀπεφασίσατε νά μοῖ ἐπιδόσητε «Τιμητικήν Διάκρισιν» ὀνομάζοντές με «’Επίτιμον μέλος» τοῦ ὁμίλου σας.

Εὐρεθεῖς πρό ἀπροόπτου καί ἐκ λόγων μόνον εὐγενείας καί μοναχικῆς σεμνότητος δέν διεμαρτυρήθην ἀλλά ἀπεχώρησα μόλις τοῦτο ἤτο μοι ἐφικτόν.

Ἐπιθυμῶ νά σᾶς δηλώσῳ ὅτι δέν ἀποδέχομαι τήν ἐν λόγῳ διάκρισιν διότι θεωρῶ ὅτι εἶναι ἀσύμβατος μέ τήν ἰδιότητά μου ὡς ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ καί ἁγιορείτου μοναχοῦ καί ἀντίθετος πρός τά μοναχικά μου πιστεύω.

Τέλος παρακαλῶ ὅπως μή με ἐνοχλήσητε ἀπό τοῦδε καί εἰς τό ἐξῆς ἀφίοντές με εἰς τήν μοναχικήν μου πορείαν ἤτις ἑλπίδαν μόνην ἔχει τό τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μου Ἰησοῦ Χριστοῦ Θεῖον ἔλεος.

Ἐπί δέ τούτος διατελῶ.

Μον Ἐπιφάνιος.

 

(ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Athos mount.)

πηγή    το είδαμε  εδώ