ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ

Τῌ Α' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΟΥΝΙΟΥ

Μνήμη 
τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου,
 καὶ ἑτέρου Ἰουστίνου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ.

Τῇ Α' τοῦ αὐτοῦ μηνός, 
Μνήμη 
τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου.

Ἰουστῖνον κώνειον ἦρεν ἐκ βίου,
Ὡς εἴθε πρῶτον τοὺς πιεῖν δεδωκότας.
Πρώτῃ Ἰουνίου Ἰουστῖνε ἐλλεβορίζῃ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη 
τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰουστίνου, Χαρίτωνος, Χαριτοῦς,
 Εὐελπίστου, Ἱέρακος, Πέωνος καὶ Βαλλεριανοῦ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη 
τοῦ Ἁγίου Φίρμου τοῦ Μάρτυρος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 
Μνήμη 
τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεσπεσίου.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις,
 ὁ Θεός,
 ἐλέησον ἡμᾶς. 
Ἀμήν.

Φανερώνεται ο Παντοκράτορας στην Αγία Σοφία; - Τι λέει η προφητεία

Αγιορείτες Πατέρες αναφέρουν για μια δική τους άγνωστη σε 

μας προφητική παράδοση.

Κατ' αυτήν όταν θα φανερωθεί ο Παντοκράτορας στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς η Πόλη θα περάσει στους Έλληνες! Για το λόγο αυτό υπήρξαν μέχρι και φωνές διαμαρτυρίας κατά της τουρκικής Κυβέρνησης στο παρελθόν να μην συνεχίσει τις αρχαιολογικές εργασίες! 

Μεταξύ αυτών ο Νουμάν Κουρτουλμούζ (σημαίνει σωθείς) πρόεδρος του μικρού Ισλαμικού κόμματος Σααντέτ, από το οποίο προέρχεται το κόμμα του Ερντογάν, μιλώντας σε κλειστό αμφιθέατρο προειδοποίησε ότι η εμφάνιση των αγγέλων της Αγιά Σοφιάς προαναγγέλει τη διάλυση της Τουρκίας.

 

Μη διασταυρούμενες πληροφορίες στο επίπεδο ακόμα των φημών στην Κωνσταντινούπολη κάνουν λόγο για …… αποκόλληση λεπτού στρώματος σοβάδων της εσωτερικής τοιχοποιίας από τον κεντρικό θόλο της Αγίας Σοφίας μετά τον πρόσφατο σεισμό στο ρήγμα της Ανατολίας.

 

Το ρήγμα της Ανατολίας, είναι ένα τεράστιο ρήγμα και η σεισμική δόνηση των 6,5 Ρίχτερ που έπληξε τον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Λήμνου και Σαμοθράκης στις 12:25 το πρωί του προηγούμενου Σαββάτου έγινε αισθητή μέχρι και την Κωνσταντινούπολη.

 

Στην θέση αυτή και κάτω από το στρώμα του σοβά πρέπει να υφίσταται κανονικά το ψηφιδωτό του Παντοκράτορα.Φυσικά μόλις προκύψει η φανέρωση κάποιου τμήματος του ψηφιδωτού, αμέσως θα αρχίσουν οι συνειρμοί που βρίσκονται στο υποσεινήδειτο όλων των πραγματικών Ελλήνων. Ίσως τελικα΄οι καιροί των γεγονότων να πλησιάζουν.

πηγή

ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ AΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ-Α ΜΕΡΟΣ «Γιατί διαβάζουμε τὸ εὐαγγέλιο αὐτὸ στὴ σημερινὴ γιορτή;» (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ AΓ. ΠΑΤΕΡΩΝτῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου(Ἰωάν. ιζ´ 1-13)

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο«Ἀναστάσεως ἡμέρα», Ἀθῆναι 2011,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 177-198 ἑξ.

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμ.: «ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ» (ἀπὸ imaik.gr)

.               Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὴν μνήμη μίας πολὺ μικρῆς ὁμάδας μαθητῶν καὶ ὀπαδῶν Του. Σήμερα παρουσιάζει μπροστά σου μόνο τριακόσιους δεκαοκτὼ γλυκεῖς, εὐώδεις καὶ ἀμάραντους καρπούς. Μιὰ μικρὴ ἀλλά ἐκλεκτὴ ὁμάδα. Αὐτοὶ εἶναι οἱ τριακόσιοι δεκαοκτὼ ἅγιοι πατέρες τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ συνῆλθε στὴ Νίκαια τὸ 325 μ. Χ., τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση, ἀποσαφήνιση καὶ βεβαίωση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης.
.               Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν Ἐκκλησία εἶχαν ἐμφανιστεῖ «λύκοι βαρεῖς» (Πράξ. κ´ 29), πού φοροῦσαν ροῦχα ὅμοια μὲ τῶν ποιμένων. Αὐτοὶ εἶχαν ἔκλυτη ζωὴ καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν μποροῦσαν νὰ βροῦν μέσα τους τόπο γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ἔπεσαν κι οἱ ἴδιοι, ἀλλά παρέσυραν καὶ τοὺς πιστοὺς σὲ πλάνες. Ἡ διδασκαλία τους ἦταν διαβρωτική, ὅπως κι ἡ ζωή τους. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα λοιπὸν σύναξε τοὺς ἁγίους αὐτοὺς τοῦ Θεοῦ σὲ μιὰ Σύνοδο, ὥστε νὰ φανοῦν οἱ ἀληθινοὶ διδάσκαλοι τοῦ Χριστοῦ, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πλανεμένους· νὰ φανεῖ ἡ δύναμη ἐκείνων πού ἀγωνίζονται γιὰ τὸν Χριστὸ ἐναντίον ἐκείνων πού τὸν πολεμοῦν καὶ νὰ διακριθεῖ ὁ γλυκὺς καρπὸς τοῦ καλοῦ Δέντρου, πού εἶναι ὁ Χριστός, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς σάπιους καὶ πικροὺς καρποὺς τοῦ δέντρου τοῦ πονηροῦ..               Οἱ ἅγιοι πατέρες ἔλαμψαν στὴ Νίκαια ὅπως τὰ ἄστρα στὸν οὐρανό, πού παίρνουν τὸ φῶς τους ἀπὸ τὸν ἥλιο. Ἔτσι καὶ ἐκεῖνοι φωτίστηκαν ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ κι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἦταν Χριστοφόροι ἄνθρωποι, ὁ Χριστὸς ζοῦσε κι ἔλαμπε μέσα ἀπὸ τὸν καθένα τους. Ἦταν οὐρανοπολίτες μᾶλλον παρὰ πολίτες τῆς γῆς, ἀγγελόμορφοι, ἔμοιαζαν περισσότερο μὲ ἀγγέλους παρὰ μὲ ἀνθρώπους. Ἦταν πραγματικὰ «ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω» (Β´ Κορ. ϛ´ 16).
.               Πιστεύω πὼς εἶναι ἀρκετὸ ν᾽ ἀναφερθῶ σὲ τρεῖς μόνο ἀπ’αὐτούς· ἐκείνους πού σοῦ εἶναι οἱ πιὸ γνωστοί, γιὰ νά ᾽χεις μιὰ ἰδέα πῶς ἦταν κι οἱ ὑπόλοιποι τριακόσιοι δεκαπέντε. Κι ἀναφέρομαι στὸν ἅγιο πατέρα Νικόλαο, στὸν ἅγιο Σπυρίδωνα καὶ στὸν ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Μέγα. Πολλοὶ ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες ἔφτασαν στὴ Σύνοδο φέροντας στὸ σῶμα τους τραύματα πού εἶχαν δεχτεῖ γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ.
.               Ὁ ἅγιος Παφνούτιος, γιὰ παράδειγμα, εἶχε χάσει τὸ ἕνα του μάτι, ὅταν τὸν βασάνιζαν. Ὅλοι τους ἔλαμπαν ἀπὸ ἕνα ἐσωτερικὸ φῶς πού προερχόταν ἀπὸ τὸν Θεό, ἕνα φῶς ὅπου διακρινόταν καθαρὰ ἡ ἀλήθεια. Ὡς ἀκόλουθοι τοῦ Ἐσταυρωμένου δὲν λογάριαζαν τὰ βασανιστήρια. Ἡ ἀφοβία τους στὴν ὑπεράσπιση τῆς ἀλήθειας ἦταν μέγιστη, ἀπεριόριστη. Μὲ τὴ θεόσδοτη γνώση τῆς ἀλήθειας πού κατεῖχαν καὶ τὴν τόλμη τους στὴν ὑπεράσπισή της, οἱ ἅγιοι αὐτοὶ Πατέρες ἀναίρεσαν καὶ συνέτριψαν τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καὶ καθιέρωσαν τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, πού κρατοῦμε ὣς σήμερα καὶ ὁμολογοῦμε ὡς τὴ μόνη σωστικὴ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.
.               Tό σημερινὸ εὐαγγέλιο δέν μᾶς μιλάει γιὰ τὴ Σύνοδο αὐτή, ἀλλά γιὰ τὴν τελευταία προσευχὴ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στὸν Οὐράνιο Πατέρα Του. Γιατί διαβάζουμε τὸ εὐαγγέλιο αὐτὸ στὴ σημερινὴ γιορτή; Ἐπειδὴ δείχνει τὴν ἐπιρροή του στὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Μὲ τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς αὐτῆς ὁ Θεὸς ἐνίσχυσε τοὺς ἁγίους πατέρες τῆς Συνόδου καὶ τοὺς ἔκανε ἀτρόμητους ὑπερασπιστὲς τῆς ἀλήθειας, νικητὲς στὶς ἀμφισβητήσεις καὶ τὴν κακία ἀνθρώπων καὶ δαιμόνων. Νά, πῶς ἀρχίζει ἡ προσευχὴ αὐτή:
.               «Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε» (Ἰωάν. ιζ´ 1). Ὅλα ὅσα δίδαξε ὁ Κύριος στοὺς ἀνθρώπους, τὰ εἶχε ἐφαρμόσει ὁ ἴδιος. Εἶχε διδάξει τοὺς ἀνθρώπους πῶς νὰ προσεύχονται: «Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς…» (Ματθ. ϛ´ 9). Ὁ ἴδιος σήκωσε τὸ βλὲμμα Του στοὺς οὐρανούς, ὅπου κατοικεῖ ὁ Πατέρας Του καὶ εἶπε: «Πάτερ!» Δὲν εἶπε «Πάτερ ἡμῶν», ὅπως κάνουμε ἐμεῖς, ἀλλά ἁπλά «Πάτερ!» Μόνο Αὐτὸς θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ «Πατέρα μου». Αὐτὸς καὶ κανένας ἄλλος, εἴτε στὸν οὐρανὸ εἴτε στὴ γῆ, ἀφοῦ Αὐτὸς μόνο εἶναι ὁ Μονογενὴς Υἱός τοῦ Οὐράνιου Πατέρα, ὁ μόνος ἴσος μὲ τὸν Πατέρα τόσο κατὰ τὴν ὕπαρξη ὅσο καὶ κατὰ τὴν οὐσία· ὁ μοναδικὸς Υἱός τοῦ μοναδικοῦ Πατέρα. Ἐμεῖς εἴμαστε μόνο υἱοί ἐξ υἱοθεσίας, μὲ τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανόν. Δέν σήκωσε μόνο τὰ σωματικά Του μάτια ἀλλά καὶ τὰ πνευματικά, κυρίως αὐτά. Ὁ Ἄσωτος «οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανόν ἐπᾶραι» (Λουκ. ιη´ 13), γιατί αἰσθανόταν τὴν ἁμαρτωλοτητά του. Ὁ Κύριος ὅμως ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανόν ἐλεύθερα, γιατί ἦταν ἀναμάρτητος. Ἡ ὥρα Του -ἡ ὥρα τοῦ μεγάλου πάθους- πλησίαζε. Μόνο Αὐτὸς ἔβλεπε τὴν ὥρα αὐτή, τὴν πιὸ φοβερὴ ἀπὸ καταβολῆς καὶ ὣς τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Μόνο Αὐτὸς τὴν ἔβλεπε καθαρὰ ἀπὸ τὴν ἀρχή, τὴν προεῖπε ἀπὸ τὴν ἀρχή καὶ μίλησε γι᾽ αὐτὴν στοὺς μαθητές Του. Οἱ μαθητὲς Του ὅμως δὲν τὸ κατάλαβαν αὐτό, δὲν τὸ ἔβαλαν στὴν καρδιά τους, δὲν τὸ ἔκαναν δικό τους, ὣς τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ ὥρα δὲν ἀπεῖχε πιὰ μέρες, ἀλλὰ λεπτά.
.               «Δόξασόν σου τὸν υἱόν!» Δόξασέ Τον τὴ φοβερὴ αὐτὴ ὥρα, ὅπως τὸν δόξασες μέχρι τώρα. Δόξασέ Τον στὸν θάνατο, ὅπως τὸν δόξασες στὴ ζωή. Δόξασέ Τον στὴν ταπείνωση καὶ στὰ πάθη Του, ὅπως τὸν δόξασες μέ τούς δυνατοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα Του. Δόξασέ Τον στοὺς ἀνθρώπους, ὅπως τὸν εἶχες δοξάσει ἀπὸ τὴν ἀρχή στοὺς ἀγγέλους Σου. Δόξασε τὸν Υἱόν Σου «ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε». Ἂν ἀπὸ τὸ πρῶτο μέρος τῆς πρότασης φαίνεται πὼς ὁ Υἱός εἶναι κατώτερος ἀπὸ τὸν Πατέρα, στὸ δεύτερο αὐτὸ μέρος βλέπουμε καθαρὰ τὴν ἰσότητά Τους καὶ τὴν ἀμοιβαία συμμετοχὴ στὴν ἴση δύναμή Τους. Ὁ Πατέρας δοξάζει τὸν Υἱό καὶ ὁ Υἱός δοξάζει τὸν Πατέρα, μὲ ἀδιαίρετη δύναμη καὶ ἀδιαίρετη ἀγάπη. «Πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν πατέρα ἔχει» (Α´ Ἰωάν. β´ 23). Ὁ Πατέρας ἔστειλε τὸν Υἱὸ στὸν κόσμο· ὁ Υἱὸς φανέρωσε τὸν Πατέρα στὸν κόσμο. Τίποτα δέν θὰ ξέραμε γιὰ τὸν Υἱό χωρὶς τὸν Πατέρα, οὔτε γιὰ τὸν Πατέρα χωρὶς τὸν Υἱό, ὅπως δέν θὰ γνωρίζαμε γιὰ τὸ φῶς, ἂν δὲν ὑπῆρχε ὁ ἥλιος. Μὰ οὔτε καὶ γιὰ τὸν ἥλιο θὰ ξέραμε, ἂν δὲν τὸν φανέρωνε τὸ φῶς. Ὁ ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ τὴ σύγκριση αὐτὴ καὶ ὀνομάζει τὸν Χριστὸ «ἀπαύγασμα τῆς δόξης (τοῦ Πατρὸς)» (Ἑβρ. α´ 3). Ὁ Κύριος δέν ζητᾶ νὰ δοξαστεῖ ἀπὸ τὸν Πατέρα γιὰ χάρη τοῦ ἰδίου, μὰ γιὰ χάρη τῶν ἀνθρώπων, ὅπως βλέπουμε ἀπὸ τ᾽ ἀκόλουθα λόγια:
.               «Καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. ιζ´ 2). Προσέξτε μὲ ποιὸ τρόπο ὁ Κύριος ἀναφέρεται στὴ δόξα Του: μὲ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος! Τὸ κάνει, γιὰ νὰ γίνει τὸ μέσον πού θὰ χαρίσει στοὺς ἀνθρώπους τὴν αἰώνια ζωή. Αὐτὸ εἶναι πού ζητᾶ ἀπὸ τὸν Πατέρα Του. Αὐτὴ εἶναι ἡ δόξα πού ζητάει. Τὴ στιγμὴ πού οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἑτοιμάζουν ἕνα πικρὸ ποτήρι θλίψεων, γεμάτο μὲ βάσανα, ἱδρῶτα καὶ αἷμα, Ἐκεῖνος προσεύχεται γιὰ νὰ δώσει στοὺς ἀνθρώπους αἰώνια ζωή. Ἡ ἀπάντησή Του στὴν πιὸ βαριὰ πέτρα, εἶναι τὸ γλυκύτερο ψωμί. Κι ἀνέφερε ἀρκετὲς φορὲς ὅτι ὁ Πατέρας τοῦ ἔδωσε δύναμιν ἐπὶ πάσης σαρκός. «Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ πατρός μου» (Ματθ. ια´ 27), εἶπε. Κι ἀλλοῦ πάλι: «Πάντα ὅσα ἔχει ὁ πατὴρ ἐμά ἐστι» (Ἰωάν. ιϛ´ 15). Ἀλλά καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, ὅταν φανερώθηκε στοὺς μαθητὲς Του εἶπε: «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. κη´ 18). Ὅπως λοιπὸν εἶχε λάβει ἐξουσία πάνω σὲ κάθε ὕπαρξη, ὁ Κύριος ζητάει τώρα ἀπὸ τὸν Πατέρα Του ἐξουσία στὴν αἰώνια ζωὴ γιὰ τὶς ψυχὲς ἐκεῖνες πού τὸν εἶχαν ἐμπιστευτεῖ, νὰ τοὺς χαρίσει δηλαδὴ τὴν αἰωνιότητα. Ἄλλο πράγμα εἶναι νὰ ἔχεις ἐξουσία πάνω στὸν ὑλικὸ καὶ φθαρτὸ κόσμο κι ἄλλο νὰ ἔχεις στὴ δικαιοδοσία σου τὴν αἰώνια ζωή. Ὅταν στὴν ἀρχή θέλησε ὁ Θεὸς νὰ δημιουργήσει τὸν ἄνθρωπο, ζωντανὸ καὶ ἀθάνατο, στὴ δημιουργία ἔλαβε μέρος ἡ Ἁγία Τριάδα, ὅπως διαβάζουμε στὴ Γένεση (α´ 26): «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν». Τώρα, πού ὁ Λυτρωτὴς καὶ Σωτήρας τοῦ κόσμου θέλει νὰ δώσει αἰώνια ζωὴ στοὺς θνητοὺς ἀνθρώπους, προσφεύγει στὸν Πατέρα, ἐνῶ εἶναι αὐτονόητη καὶ ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴν περίπτωση αὐτή, ὅπως καὶη στὴ δημιουργία, ἡ αἰώνια ζωὴ εἶναι ἀποκλειστικὸ χάρισμα τῆς Ἁγίας Τριάδας. Καὶ στὴ μιὰ περίπτωση καὶ στὴν ἄλλη, ἡ αἰώνια ζωὴ δηλώνεται πὼς εἶναι τὸ μέγιστο ἀγαθὸ ποὺ χαρίζει ὁ Θεός. Ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀποκαθίσταται στὴν αἰώνια ζωὴ εἶναι ἀνυπέρβλητη, μοναδική, ὅπως κι ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν πηλό. Τὸ νὰ κάνεις ἕνα θνητὸ ἄνθρωπο ἀθάνατο εἶναι τόσο μεγαλειώδης καὶ θεϊκὴ πράξη, ὅσο κι ἡ δημιουργία ἀπὸ τὸν πηλό.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Πηγή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΕΙΠΕ ΣΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.

ΓΝΩΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΕΙΠΕ ΣΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.

ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΤΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΦΑΙΡΙΚΑ.

ΜΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΝΕΣΤΕ ΣΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΤΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΔΙΕΘΝΩΣ.

ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΦΑΙΡΙΚΑ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ.

ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ

ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΜΕ ΣΥΧΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ .

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΜΑΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ.

ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΑΣ.

πηγή

Η αρχιερατική προσευχή του Ιησού (Ιω. 17, 1-26) – Μιχαήλ Χούλη

Η αρχιερατική προσευχή του Ιησού (Ιω. 17, 1-26)

Μιχαήλ Χούλη - Θεολόγου

Αφού ο Ιησούς τελείωσε τους μοναδικούς και θείους λόγους του προς τους μαθητές του, αναφορικά με τον Πατέρα του, την ιδίαν σχέση που έχει μαζί του, την μόνιμη χαρά εκ της άνωθεν γέννησης των πιστών, τις πλούσιες δωρεές του Θεού στο όνομα του Χριστού, το ότι εκ του Πατρός εξήλθε και πορεύεται πάλι προς τον Πατέρα, την προαναγγελία περί του Πάθους του, και την νίκη επί του κοσμικού πνεύματος την οποία ο ίδιος εγκαινίασε, προσευχήθηκε στη συνέχεια για τους μαθητές Του (αφού έστρεψε τα μάτια του προς τον Ουρανό, που δείχνει την πνευματική παρουσία του Θεού και την πηγή των δωρεών της Χάριτος), αποκαλύπτοντας και την υιική Του σχέση με τον Θεό, λέγοντας προς τον Πατέρα του (ερμηνευόμενα Ορθοδόξως και χριστιανικώς) τα εξής:

Πατέρα, έφτασε η ώρα του Πάθους μου, που είναι και η ώρα που θα με δοξάσεις και πάλι (αφού αν και είμαι Θεός, μέχρι τώρα ως άνθρωπος υπέστην τα πάνδεινα, αλλά και με το να φανεί στους ανθρώπους, για τη σωτηρία τους, ότι είμαι ο μοναδικός Θεάνθρωπος στη γη, και πλέον στον ουρανό). Έτσι θα δοξαστείς και συ Πατέρα δια του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και το όνομά σου θα φανερωθεί διάπλατα στους ανθρώπους ως Αγία Τριάδα. Διότι εσύ μου έδωσες να έχω (ως άνθρωπος) εξουσία πάνω σε όλη την ανθρωπότητα, ίνα χορηγήσω στους πιστούς αιώνια ζωή. Άλλωστε αυτή είναι, λέγει Κύριος, η αιώνια ζωή: Το να γνωρίζει κανείς (εν τη εκκλησιαστική ζωή και όχι μόνο θεωρητικά) τον Πατέρα ως μόνο αληθινό Θεό (και όχι τα είδωλα και τις ψευδώνυμες θεότητες), καθώς και τον Ιησού Χριστό (ως ίσο με τον Πατέρα), τον οποίον απέστειλες για να σωθεί ο κόσμος.

Εγώ Πατέρα σε δόξασα πάνω στη γη. Το έργο της αληθινής πίστεως και ζωής το πρόσφερα στους ανθρώπους, με τη θυσία μου και το Πάθος μου, που σε λίγο θα συντελεστεί. Η ρίζα της υγιούς πίστεως φυτεύτηκε πλέον στον κόσμο. Οι καρποί του δέντρου θα αυξάνουν επομένως εν τη μυστηριακή οδώ και δια της χαρισματικής ζωής. Τώρα δόξασέ με και εσύ Πατέρα, επέτρεψε την αναγνώρισή μου, διαχρονικώς, από την οικουμένη ως αληθινού Μεσσία και Υιού σου και ως Θεού προαιώνιου, διότι αυτήν τη δόξα άλλωστε είχα, μέσα σε Σένα, πριν να υπάρξει ο κόσμος.

Φανέρωσα το όνομά Σου στους ανθρώπους, εθνικούς και Ιουδαίους, σε όλους όσοι κάλεσες να έρθουν προς εμένα, και ανταποκριθούν στην αλήθεια του προσώπου μου. Αυτοί είχαν ατελώς (οι Εθνικοί) και καλυτέραν (Ιουδαίοι) εικόνα για Σένα, ενώ πλέον την πραγματική αλήθεια δίδαξα για σένα. Ιδιαιτέρως φανέρωσα Πατέρα το όνομά σου (και την Τριαδικότητα του Ενός Θεού), στους μαθητές και αποστόλους μου, τους οποίους φώτισες να στραφούν προς Εμένα, και να παραλάβουν την πληρέστερη διδασκαλία για το Θεό. Αυτοί κατάλαβαν με θέρμη ψυχής ότι όλα όσα δίδαξα από σένα προήλθαν. Δεχόμενοι οι απόστολοι, και η αλυσίδα των μαθητών και χριστιανών μέχρι Τέλους του κόσμου, την υγιή διδασκαλία μου, ενστερνίζονται αυτήν και διδάσκουν άλλους ότι, ένεκα της δικής Σου Προνοίας, αφού έλαβα σάρκα και ψυχή ανθρώπινη, αποκαλύφθηκα στον κόσμο, και εννόησαν όλοι ότι από Σένα εξήλθα, και ότι Εσύ με απέστειλες.

Για τους μαθητές και αποστόλους μου ιδιαίτερα Πατέρα παρακαλώ, όχι για τους κοσμικούς και χωρίς Πνεύμα ανθρώπους, αλλά για αυτούς που μου έδωσες, ώστε να είναι ενωμένοι μαζί μου και ακόλουθοί μου, που άλλωστε είναι πάντοτε δικοί σου. Αυτοί είναι που θα ολοκληρώσουν τη θεία αποστολή στην οποία τους έταξες, και θα μεταλαμπαδεύσουν την πίστη και διδασκαλία μου στα πέρατα της γης.

Αυτοί εξάλλου οι μαθητές είναι δικοί μου και δικοί σου, όπως όλα τα δικά μου είναι δικά σου, και τα δικά σου είναι δικά μου (ομοούσιος έτσι και ισότιμος αποδεικνύεται αγιογραφικά ο Υιός προς τον Πατέρα Του). Δια των μαθητών μου έχω εγώ δοξαστεί, όχι μόνο ότι πίστεψαν στην θεότητά μου, αλλά και επειδή μετέφεραν το κήρυγμα της αληθούς πίστεως και ζωής, το φως του Ευαγγελίου και τα χαρισματικά έργα της θείας ευεργεσίας, σ’ όλη την οικουμένη. Εγώ ως άνθρωπος θα έρθω σε λίγο προς εσένα, αλλά οι μαθητές μου θα παραμείνουν στον θόρυβο και τα παθήματα του κόσμου. Γι’ αυτό, Πατέρα άγιε, φύλαξέ τους, στείλε τους τη βοήθειά σου στο όνομά μου, ώστε όπως εμείς είμαστε Ένα στην φύση και ουσία, έτσι και εκείνοι να είναι πάντα ένα, εν τη μυστηριακή ενότητι της αληθείας, στη θέληση και πίστη.

Όσο ήμουν στον κόσμο (θα αναχωρούσε σε λίγο προς τον Πατέρα Του ο Ιησούς), εγώ ήμουν που τους φυλούσα και τους διατηρούσα στην πίστη. Κανείς απ’ αυτούς δεν ξέφυγε και δεν αθέτησε την διδασκαλία μου, παρά μόνο ο Ιούδας, ο γιος της απωλείας, ενώ είχε προαναγγελθεί ότι αυτό θα γίνει από την Παλαιά Διαθήκη, πριν συμβεί (η προφητεία δεν καταργεί το αυτεξούσιον του ανθρώπου. Ο Θεός προ-γνωρίζει χωρίς να δεσμεύει τη θέληση του ανθρώπου). Τώρα πια προς εσένα έρχομαι (δια της Αναστάσεως και Αναλήψεώς μου). Γι’ αυτό λέω αυτές τις αλήθειες, για να ακούσουν και οι μαθητές μου ότι πάντοτε θα είμαι μαζί τους, δεν θα τους εγκαταλείψω, και με αυτά που ακούνε να χαίρονται πλήρως, μην νομίζοντες ότι επειδή τώρα φεύγω θα τους αφήσω στην τύχη τους.

Εγώ τους δίδαξα τα άγια λόγια σου. Ο κόσμος ως εκ τούτου τους μίσησε, γιατί οι κοσμικώς και αντι-πνευματικώς σκεπτόμενοι και πράττοντες μισούν το λόγο του Θεού. Οι μαθητές μου όμως δεν είναι από τον κόσμο (δεν σκέπτονται υλιστικά), όπως εγώ δεν είμαι χοϊκά σκεπτόμενος, αν και είμαι πλήρως Θεάνθρωπος. Γι’ αυτό σε παρακαλώ να τους φυλάξεις εκ του πονηρού, από τους αναμενόμενους κινδύνους και διωγμούς, για να παραμείνουν στέρεοι στην πίστη και διδασκαλία μου, η οποία παράγει ατελεύτητη και ποιοτική ζωή. Αγίασέ τους εν τη αληθεία σου, γιατί ο λόγος ο δικός σου είναι αλήθεια. Φύλαξον αυτούς δια του Αγίου σου Πνεύματος, και οδήγησέ τους στην αληθινή ερμηνεία των δογμάτων σου.

Όπως εσύ με έστειλες για τη σωτηρία των ανθρώπων, έτσι και εγώ τους έστειλα ως μάρτυρες της αληθείας στον κόσμο. Και όπως εγώ, οικειοθελώς, προσφέρομαι θυσία υπέρ των ανθρώπων, έτσι ενίσχυσε και αυτούς (αλλά και όλους τους αγωνιζόμενους πιστούς) ώστε να θυσιάζονται για την πραγματική αλήθεια του Θεού. Για να είναι όλοι ένα, δια της ειρήνης και ομονοίας, όπως είμαστε εμείς Πατέρα Ένα, και έτσι μόνο θα πιστέψει ο κόσμος (με την αγάπη και ομόνοια) ότι Εσύ με έστειλες και ότι δεν είναι ατομική μου υπόθεση η διδασκαλία και αποστολή μου.

Διότι εγώ, την ουράνιο διδασκαλία, τα θαύματα ως θεία δωρεά εξουσίας, την πνευματική ειρήνη και αγάπη που και ως άνθρωπος έχω από σένα, την χορήγησα στους μαθητές μου (στην Εκκλησία μου) για να είναι εν τη μυστηριακή ζωή ένα, όπως εμείς είμαστε Ένα. Ενωμένος μαζί τους, και δια της δικής μας ενότητας, μόνο τότε θα τελειωθούν Πατέρα, στην μοναδική και παραδείσια ενότητα τής επί της γης Εκκλησίας. Μόνο τότε θα γνωρίσει εσωτερικώς και ο κόσμος ότι από Εσένα προήλθα και ότι εσύ με απέστειλες, και ότι αγάπησες τους ανθρώπους όπως αγάπησες εμένα. Πατέρα, θέλω όσοι μου έδωσες να είναι πάντα ενωμένοι μαζί μου. Για να απολαμβάνουν από τώρα, και στην ουράνια βασιλεία σου, την μακαρία θεωρία της δόξας μου. Γιατί με αγάπησες πριν να υπάρξει ο κόσμος.

Δίκαιε Πατέρα μου, ο κόσμος δεν σε γνώρισε (αφού Εθνικοί και Ιουδαίοι είχαν χοντροκομμένη και ιδιοτελή αντίστοιχα πίστη). Εγώ όμως, ως φυσικός Υιός σου, σε γνωρίζω πλήρως και τελείως. Το ίδιο και οι μαθητές μου μέσω εμού σε γνώρισαν, και νιώθουν καρδιακώς ότι εσύ με έστειλες. Δια τούτο φανέρωσα σ’ αυτούς το όνομά σου, και συνεχώς στις γενιές των ανθρώπων θα το γνωρίζω, δια του Παρακλήτου Πνεύματος, ώστε η πλήρης αγάπη με την οποία με αγάπησες, να εγκατασταθεί σ’ αυτούς και να μείνει αταλάντευτη στους αιώνες. Έτσι θα μένω πάντοτε με τους πιστούς ενωμένος, εν τη αληθεία σου.

Ταπείνωσις, διαμάχες και ομόνοια, σωτηρία

Ἀπὸ τὶς Ἐπιστολὲς ἁγίου Νείλου Ἀσκητοῦ

μαθητοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

ΘΕΟΔΩΡΩ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩ (ΣΟΒ΄).

(Ὁ ταπεινὸς ἔχει τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν φοβᾶται κανένα, γιατὶ ἐνεργεῖ σὲ αὐτὸν ὁ Κύριος. Ὅταν, ὄμως, ἀρχίζει νὰ ὑπερηφανεύεται, ἀναχωρεῖ ὁ Κύριος, καὶ τότε αὐτὸς πίπτει).

«Μὴ ἀγνοήσῃς τὸν δοτῆρα τῆς ἁγνείας, καὶ τῆς ἐπαινουμένης παρρησίας, καὶ τῆς ἀπτοησίας. Μέχρι γὰρ ἂν ὁ Κύριος ἐνεργεῖ, πεφύλαξαι, καὶ διατετήρησαι ἀνεπιβούλευτος, ἀχείμαστος, καὶ πᾶσι φαίνῃ φοβερός, καὶ ἐπίδοξος μαρμαίρων, καὶ πεφραγμένος τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ, καὶ μηδένα φοβούμενος, πτοήσεις πάντας δαίμονάς τε, καὶ πονηροὺς ἀνθρώπους. Ἐὰν δὲ ἄρξῃ κενοδοξεῖν, καὶ ὑπερηφανεύεσθαι, ἀναχωρήσει ὁ Κύριος ἀπὸ σοῦ, μὴ θέλων βοηθεῖν σοι, καὶ τότε μαθήσῃ τὴν σαυτοῦ ταπεινότητα, δειλιῶν τε καὶ τρέμων, καὶ τὴν ἰδίαν σκιὰν οὐκ ἀνεχόμενος, καὶ τοῖς τῆς σαρκὸς πάθεσιν ὑποπίπτων, καὶ ἐκτεθαμβημένος νύκτωρ, καὶ μεθ’ ἡμέραν. Ἔθου γάρ, φησὶν ὁ Δαυΐδ, τὰ ὀχυρώματα αὐτοῦ δειλίαν, μηκέτι λοιπὸν τολμῶντος τῇ διδαχῇ σὺν παρρησίᾳ χρήσασθαι διὰ τὴν ἐγκατάλειψιν».

ΣΕΚΟΥΝΔΩ ΚΑΣΤΡΗΝΣΙΩ (ΣΠΑ΄).

(Ὅπως ὅταν ὑπάρχει διαμάχη μεταξύ μας χαίρει ὁ διάβολος, ἔτσι καὶ ὅταν ὁμονοοῦμε, ὁ διάβολος μαζεύεται καὶ ταπεινώνεται).

«Ὥσπερ μισούντων ἡμῶν ἀλλήλους, καὶ μαχομένων, καὶ ἐχθραινόντων ἀλλήλοις, καὶ ἐπιβουλευόντων, καὶ ἀποστρεφομένων τὴν γαλήνην, καὶ τὴν μακροθυμίαν, χαίρει, καὶ ἀγάλλεται ὁ Σατανᾶς, τέθηλέν τε, καὶ τέρπεται, καὶ προπλατύνεται, ἐπαναπαυόμενος ταῖς ἡμετέραις φαυλότησιν· οὕτως εἰρηνευόντων, καὶ ὁμονοούντων ἡμῶν, καὶ κρατούντων τῆς λύπης, συστέλλεσθαι, καὶ ταπεινοῦσθαι εἴωθεν ὁ πονηρός, καὶ ἐχθρὸς τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης τυγχάνων, πολέμιός τε τῆς ἀνθρώπων ὁμονοίας, καὶ δυσμενὴς ἄσπονδος».

ΜΕΘΟΔΙΩ ΚΟΥΒΟΥΚΛΑΡΙΩ (ΣΠΘ΄).

(Τὸ “παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον” ὁ Κύριος εἶπε, γιὰ νὰ μὴν ἐπιτρέψει στὸ διάβολο νὰ καταλάβει ὅτι εἶναι ὁ Θεός. Καὶ τὸ “Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί ἐγκατέλοιπάς με;” τὸ εἶπε, ὡς ἐκπρόσωπος ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ὁ συνήγορος μιλᾶ γιὰ λογαρισμὸ αὐτοῦ ποὺ ὑπερασπίζεται).

«Οὐδαμοῦ ὁ Χριστὸς ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης πεφόβηται θάνατον· ὑπὲρ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας παθεῖν ἐπεδήμησεν. Ὅταν οὖν ἀκούεις λέγοντος αὐτοῦ· “Πάτερ, εἰ δυνατόν, παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦ θανάτου”, νόησον ὅτι οὐχὶ δειλιῶν καὶ φρίττων τὰ τοιαῦτα φθέγγεται, ἀλλὰ τῇ εὐτελείᾳ τῶν ρημάτων δελεάζον τὸν νοητὸν δράκοντα, ἵνα ψιλὸν τοῦτον ἄνθρωπον εἶναι τοπάσας, δεδοικότα τὸ πάθος καὶ τρέμοντα, τελέσῃ διὰ τῶν ὑπουργούντων αὐτῷ Ἰουδαίων, ὅπερ ἐπεβάλετο, καὶ δρᾶσαι καθ’ ἑαυτοῦ ὃ ὑπὲρ ἡμῶν διεσπούδακεν. Ἔλαθεν γὰρ ὁ ἐχθρὸς καθ’ ἑαυτοῦ τὸν σταυρὸν σοφιζόμενος, ἵνα τὸ εἰρημένον ἐν τοῖς Ψαλμοῖς πληρωθῇ, ὅτι “Ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν αὐτοῦ συνελήφθη ὁ ἁμαρτωλός”·  καί· “Ἐπιστρέψει ἡ πονηρία αὐτοῦ εἰς τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ”...

Ὅταν δὲ πάλιν ἀκούσεις ἐπὶ σταυροῦ βοῶντος τοῦ Κυρίου· “Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί ἐγκατέλοιπάς με;” Μὴ ἀγνοήσῃς, ὅτι ἐκ προσώπου πάντων τῶν ἐκ τοῦ Ἀδὰμ γενομένων ἀνθρώπων ταῦτα λέγει, ὥσπερ ὁ συνήγορος μή καθυβρισθείς, μηδὲ διηρπαγμένος ὑπὲρ τοῦ συνηγόρου βοᾷ πρὸς τὸν δικαστήν, Ὑβρίσμεθα, διηρπάγμεθα, ἐλεηλατήθημεν...».

(P.G. 79, 337BC, 340D-341A, 344AC).

πηγή

Παναγία· η μάνα των Αγιορειτών.

Ήταν ένα γεροντάκι που μόλις άκουγε τ’ όνομα της Παναγίας έκλαιγε σαν μικρό παιδί.
 Ήταν ένας Καυσοκαλυβίτης που όποτε γύριζε πλευρό τη νύχτα έψελνε το «Άξιον εστί». 
Ήταν ένας Γρηγοριάτης ηγούμενος πούχε «φάει» την εικόνα Της από τους πολλούς ασπασμούς. 
Ήταν ένας Νεοσκητιώτης που παρακαλούσε όποιον έβλεπε να μιλήσει, να γράψει, να εκδώσει, ότι υπήρχε για την Παναγία. 

Ήταν ένας μακαρίτης Ιβηρίτης που έπασχε από αγάπη προς την Πορταΐτισσα. Ένας Φιλοθεΐτης έλεγε: «Έχομεν βεβαίας τας ελπίδας εις την Γλυκοφιλούσαν»

 

Παναγία· η μάνα των Αγιορειτών.

Η Παναγία. Πάνω απ’ όλες τις αγίες. Μητέρα Θεού και ανθρώπων. Η καλύτερη παραμυθία. Η πιο σίγουρη πρέσβειρα των πιστών. Η πιο ταπεινή, η πιο καλή, η πιο σεμνή, η πιο υπάκουη, η πιο υπομονετική, η σιωπηλή, η γενναία, η πρώτη, η βασίλισσα, η Κυρία, η Έφορος, η Οικονόμισσα, η φωτοφόρος νεφέλη και μανναδόχος στάμνα.
Χαρά να την αντικρύσεις. Ευχαρίστηση να την επικαλείσαι. Ευλογία να σ’ επισκέπτεται. Ελπίδα βέβαιη να την παρακαλάς. Βοήθεια μεγάλη η σκέπη της. Που να βρεις τα ωραία λόγια να την εγκωμιάσεις; Πόσο φτωχή είναι η γλώσσα για τα μεγάλα ονόματα; Πόσο έχει φθαρεί η γλώσσα από την κατάχρηση. Έτσι σιωπάς και τα λες όλα. Όπως σιωπηλή ακολουθούσε παντού τον αγαπητό Υιό Της. Μέχρι Σταυρού.

Αθωνίτισσα Θεοτόκε, το ακοίμητο κανδήλι, το αγνό κερί, οι Χαιρετισμοί, η Παράκληση, το Θεοτοκάριο, τα Θεοτόκια δεν σου αρκούν. Μήτε γονυκλισίες και τάματα και προσφορές και κομποσχοίνια. Την καθαρότητα της καρδίας ζητάς για νάλθει ο Υιός σου να κατοικήσει και να φέρει θεοτόκες και θεοφόρες ώρες αγίας θεοψίας και φωτοχυσίας…

Μητέρα του Θεού, μητέρα των ανθρώπων, μητέρα του πόνου, μητέρα της αγωνίας, μητέρα των θλιβομένων, σύντροφε των μονομάχων του Θεού, των καλογέρων.

Όπως και να το κάνουμε είναι ανώτερες ψυχές οι Αγιορείτες, αφού επέλεξαν ν’ αφοσιωθούν μόνιμα στην Αθωνίτισσα Θεοτόκο.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς· του Άξιον εστί του πάνσεπτου ναού του Πρωτάτου της πρωτεύουσας των Καρυών, της Κουκουζέλισσας της Μεγίστης Λαύρας, της Βατοπεδινής Εσφαγμένης, της Πορταΐτισσας των Ιβήρων, της Τριχερούσης του Χιλιανδαρίου, του Ακαθίστου της Διονυσίου, της Φοβεράς Προστασίας του Κουτλουμουσίου, της Γερόντισσας του Παντοκράτορος, της Γοργοϋπηκόου της Δοχειαρίου, της Μυροβλύτισσας του Αγίου Παύλου, της Οδηγήτριας του Ξενοφώντος και τόσες άλλες, σ’ εκκλησίες και παρεκκλήσια, κελλιά και καλύβια...

Από το βιβλίο «Αθωνικό απόδειπνο» του Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου)

πηγή  το είδαμε εδώ 

Ο ΙΟΥΝΙΟΣ ΣΤΗΝ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΣ

 Ο τέταρτος μήνας του αρχαίου ρωμαϊκού ημερολόγιου με 29 ημέρες. Σήμερα είναι ο 6^οςμήνας του χρόνου και έχει 30 ημέρες. Κατά μια άποψη πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεά Γιούνο που ήταν αντίστοιχη με την ελληνική Ήρα, στην οποία ήταν αφιερωμένος. Κατά μια άλλη άποψη το όνομα του οφείλεται στον πρώτο ύπατο της Ρώμης Λεύκιο Ιούνιο Βρούτο. Στις 21 Ιουνίου έχουμε το  θερινό ηλιοστάσιο. Ο Ιούνιος  αντιστοιχεί με το τέλος του αρχαίου ελληνικού μήνα Θαργηλίωνα και με τις αρχές  του Σκιροφορίωνα. Είναι ο μήνας του θερισμού και πολλών άλλων γεωργικών εργασιών. Έχει πολλές ονομασίες, από τις οποίες η πιο διαδεδομένη είναι «θεριστής» που προέρχεται από τον θερισμό των σιτηρών. Επίσης Πρωτόλης ή Πρωτογιούλης, δηλ. πρώτος μήνας και αρχή του καλοκαιριού, Αλυθτσατσής (Κάλυμνος), Ρινιαστής (Πάρος), Ορνιαστής (Άνδρος), Λιοτρόπης, Κερασάρης (Γρεβενά) & Κερασινός (Πόντος), γιατί τότε ωριμάζουν τα κεράσια.
               ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
               Θερίζουν σιτάρια, κριθάρια, όσπρια, σανά.
               Ποτίζουν & σκαλίζουν τα χωράφια.
               Φυτεύονται σπανάκια, φασόλια, κουνουπίδια. 
               «Χαρακώνουν» τ’ αμπέλια. Καταπολεμούν τις ασθένειες τους.
               Μάζεμα ντομάτας, μελιτζάνας, πιπεριάς, κολοκυθιάς.
               Μεταφορά κυψελών στο θυμάρι.
               Απογαλακτισμός των ζώων, που είναι 3 μηνών.
               Πρώιμο ζευγάρωμα προβάτων. 
               ΕΘΙΜΑ-ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:
               ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ: Στο Δρυμό θεσ/κης & αλλού, το πρώτο δεμάτι σταχυών που δένουν, το στήνουν όρθιο και το προσκυνούν, ενώ ο νοικοκύρης ρίχνει νομίσματα.
               Στη Σκύρο σαν αποθερίσουν, αφήνουν δύο λημάρια αποθέρι στο χωράφι άθερα, για χαρά του χωραφιού και για να φάνε τα πουλιά και τα αγρίμια.
               Στο Μανιάκι Πυλίας αφήνουν ένα κομμάτι αθέριστο και λένε ότι είναι τα γένια του νοικοκύρη, τον οποίο σηκώνουν στα χέρια ψηλά & τον αφήνουν να πατήσει στη γη, μόνο αν τάξει στους θεριστές κρασί και κότα.
               Στην Κάρπαθο χαράσσουν με το δρεπάνι ένα κύκλο, που περιλαμβάνει τα τελευταία στάχυα. Στον κύκλο μπαίνει η νεαρότερη θερίστρια, σταυροκοπιέται και πετάει επάνω το δρεπάνι της φωνάζοντας: «Και του χρόνου, καλαλωνεμένα, καλοφαωμένα, καλοπρουκισμένα!»
               ΤΟ ΤΖΙΤΖΙΡΟΚΛΙΚΟ (Νέο Σούλι Σερρών) Η λέξη είναι σύνθετη από το τζίτζιρας (= τζίτζικας) και το κλίκι (= τσουρέκι, το κικλίσκιον των Βυζαντινών). Το ζύμωναν, τον Ιούνιο με Ιούλιο, με το πρώτο αλεύρι από την καινούργια σοδειά σιταριού. Ήταν ένα μικρό καρβέλι, βάρους ενός κιλού περίπου, με μια τρύπα στη μέση, όπου έβαζαν ένα κλωνάρι βασιλικό. Το πήγαιναν στη βρύση της γειτονιάς, στο «σουλ’ ναρ», και πριν το τοποθετήσουν κάτω από τη βρύση, απ’ το «λουλά», έκοβαν βιαστικά, μικροί μεγάλοι, από ένα κομμάτι. Παράλληλα ακουγόταν και η ευχή: «όπως τρέχ’ του νιρό, να τρέχ’ κι του μπιρικέτ’ ». Ό,τι απέμενε, το άφηναν στη μια εσοχή της βρύσης, για να το φάει ο τζίτζικας το χειμώνα.
                KΛΗΔΟΝΑΣ (24/6).  Μαντική πρακτική, πανελλήνια γνωστή. Την παραμονή της γιορτής πήγαινε ένα παιδί, που ζουν και οι δυο γονείς του, και έφερνε «αμίλητο» νερό στο σπίτι όπου είχαν συμφωνήσει να γίνει το έθιμο. Στην Κρήτη, τα κορίτσια έπαιρναν από το αμίλητο νερό του Κλήδονα και μεσημέρι το έριχναν στο πηγάδι. Η κοπέλα έστεκε στο χείλος του, κρατώντας ένα καθρέφτη με τρόπο ώστε οι ακτίνες του ήλιου να αντανακλώνται στο νερό, στην επιφάνεια του οποίου, όπως έλεγαν, σχηματιζόταν το είδωλο του μέλλοντα συζύγου τους.
                TΟ «ΣΤΙΦΑΔΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ». Η αρχή αυτού του εθίμου τοποθετείται, σύμφωνα με τις τοπικές παραδόσεις, στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Όπως λέγεται, ένας χριστιανός, από τα ΣΠΑΤΑΑΤΤΙΚΗΣ, κατόρθωσε να αποφύγει τη σύλληψη και τη θανάτωσή του από τους Τούρκους με τη βοήθεια του Αγίου Πέτρου, γι’ αυτό κι έταξε να θυσιάσει ένα μοσχάρι στη γιορτή του. Αλλά όταν ήρθε η μέρα αυτή, μετάνιωσε για το τάμα του και θυσίασε ένα αρνί. Το ταμένο όμως ζώο ήρθε μοναχό του και ξεψύχησε μπροστά στην εκκλησία. Το γεγονός αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση και οι Σπαταναίοι άρχισαν από τότε να κάνουν θυσία κάθε χρόνο στον άγιο.
                 Σήμερα αγοράζεται με κοινή εισφορά ένας μεγάλος αριθμός από βοοειδή και με το κρέας τους παρασκευάζεται «στιφάδο». Αντιμετωπίζουν μάλιστα σαν θαύμα το γεγονός, ότι τα μάτια δεν δακρύζουν από το πολύωρο καθάρισμα τόνων κρεμμυδιών. Το πρωί μετά τη θεία λειτουργία, μοιράζεται στους πανηγυριστές, αφού βράσει όλο το βράδυ σε μεγάλα καζάνια.
                ΓΙΟΡΤΕΣ:
                 «Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ». Η γενέθλιος ημέρα της εκκλησίας του Χριστού. Την ίδια μέρα γίνεται μεσολογγίτικη γιορτή στη μνήμη και την ψυχανάπαυση των πεσόντων της Εξόδου, στο μοναστήρι του Αγίου Συμεών, στους πρόποδες του βουνού Ζυγός, κοντά στο Μεσολόγγι (τόπος συνάντησης των «Ελεύθερων πολιορκημένων», αν βέβαια τα είχαν καταφέρει).
                 «Του Αϊ-Γιαννιού του Λαμπαδάρη ή Φανιστή ή Ριζικάρη ή Ριγανά» (24/6). Την ημέρα αυτή άναβαν φωτιές συνήθως σε σταυροδρόμια κατά γειτονιές, με ανταγωνιστική διάθεση, κάθε γειτονιά θέλει να ανάψει τη μεγαλύτερη φωτιά. Σ’ αυτήν έριχναν και εύφλεκτα παλιοσύνεργα του χωρικού νοικοκυριού και απαραίτητα το μαγιάτικο στεφάνι.
                  Μικροί & μεγάλοι, πηδώντας τις φωτιές («φωτάρες»-Ίος), κάνουν και μια ευχή για καλή υγεία και απαλλαγή από το κακό. Η ευχή ήταν: «Πηδώ τον χρόνο τον παλιό και πάω στον πιο καλό».
                ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ:
                 «Αρχές του θεριστή, του δρεπανιού μας η γιορτή».
                 «Ο Μάης θέλει το νερό κι ο θεριστής (=Ιούνιος) το ξύδι».
                 «Όποιος έχει την κατάρα του παππού, πάει τον Μάη εργάτης κι όποιος έχει του πρωτόπαππου πάει τον Ιούνιο».
                 «Από το θέρος ως τις ελιές δεν απολείπουν οι δουλειές».                        «Γενάρη πίνουν το κρασί, το Θεριστή το ξίδι» [δηλ. Το κρασί που μπαίνει στα βαρέλια τον Οκτώβρη, ωριμάζει το Γενάρη αλλά τον Ιούνιο έχει γίνει πια ξίδι]
                 «Θέρος, τρύγος, πόλεμος ...και στο αλώνισμα χαρές!»
                 «Θέρος, τρύγος, πόλεμος, στασιό δεν έχουν» [δηλ. Ο θερισμός, ο τρύγος και ο πόλεμος δεν επιτρέπουν ξεκούραση, μέχρι να τελειώσουν]
                 «Θέρος, τρύγος, πόλεμος, αποσταμό δεν έχουν».
                 «Μάρτης έβρεχε, θεριστής εχαίρονταν».
                 «Μάρτης έβρεχε, Θεριστής τραγούδαγε».
                 «Μη σε γελάσει ο βάτραχος και το χελιδονάκι, αν δε λαλήσει ο τζίτζικας, δεν είν' καλοκαιράκι».
                 «Πρωτόλη (Ιούνιε), Δευτερόλη (Ιούλιε) μου, φτωχολογιάς ελπίδα».
                 «Το τραγούδι του Θεριστή, η χαρά του Αλωνιστή».
                 «Τον Ιούνιο αφήνουν το δρεπάνι και σπέρνουν το ρεπάνι».
Πηγή

Η Α´ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ - ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΑ - ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ (ΜΡ3)

Οἱ πλᾶνες τοῦ Ἀρείου καί οἱ συνέπειες αὐτῶν. Τί εἶναι δόγμα; Λόγοι Γ. Παϊσίου.

Γιά νά ἀκούσετε τήν ὁμιλία κάνετε κλίκ στό βελάκι μέσα στόν κύκλο.

Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία κάνετε κλίκ στό βελάκι ἐπάνω δεξιά.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

(Ὁμιλία κατά τήν Θεία Λειτουργία στήν Ἱερά Μονή - 23/05/2004)

Πηγή

Οικουμενισμός - Συγκρητισμός Σχέδια διαβόλων Του Γέροντος Παΐσίου του Αγιορείτου

Οικουμενισμός, και κοινή αγορά, ένα κράτος μεγάλο, μια θρησκεία στα μέτρα τους. Αυτά είναι σχέδια διαβόλων. Οι Σιωνιστές ετοιμάζουν κάποιον για Μεσσία. Γι' αυτούς ο Μεσσίας είναι βασιλιάς, δηλαδή θα κυβερνήση εδώ στην γη. Οι Ιεχωβάδες και αυτοί αποβλέπουν σε έναν βασιλιά επίγειο. Θα παρουσιάσουν οι Σιωνιστές έναν, και οι Ιεχωβάδες θα τον δεχθούν. Θα πουν «αυτός είναι». Θα γίνη μεγάλη σύγχυση. Μέσα στην σύγχυση αυτή όλοι θα ζητούν έναν Μεσσία, για να τους σώση. Και τότε θα παρουσιάσουν κάποιον που θα πη: «Εγώ είμαι ο Ιμάμης, εγώ είμαι ο πέμπτος Βούδας, εγώ είμαι ο Χριστός που περιμένουν οι Χριστιανοί, εγώ είμαι αυτός που περιμένουν οι Ιεχωβάδες, εγώ είμαι ο Μεσσίας των Εβραίων». Πέντε «εγώ» θα έχη!... (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τ. Β'- Πνευματική αφύπνιση, Ι. Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θες/νίκης 1999,σ.176)   

Όλα από ‘κει ξεκινούν  

Μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε ένας επίσκοπος από το Πατριαρχείο. Του είχα πεί: « Μα τι κατάσταση είναι αυτή; Από την μια ο Οικουμενισμός, από την άλλη ο Σιωνισμός, ο σατανισμός!...Σε λίγο θα προσκυνούμε τον διάβολο με τα δυό κέρατα αντί για τον δικέφαλο αετό». «Σήμερα, μου λέει, δύσκολα βρίσκεις επισκόπους σαν τον επίσκοπο Καισαρείας Παΐσιο τον Β'». Ο Παΐσιος ο Β' τι έκανε; Πήγαινε στον Σουλτάνο για τα αιτήματά του με ένα σχοινί δεμένο στην μέση, αποφασισμένος δηλαδή να τον κρεμάσουν οι Τούρκοι. Σαν να έλεγε στον Σουλτάνο: «Μην ψάχνης σχοινί και χασομεράς ˙ άμα θέλης να με κρεμάσης, έτοιμο το έχω το σχοινί»...Βλέπετε πως τους έφερνε σβούρα; Κι αυτό, γιατί είχε αποφασίσει τον θάνατο. Αν δεν αποφασίση κανείς τον θάνατο, τίποτε δεν γίνεται. Όλα από ‘κεί ξεκινούν. (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, έ.ά., σ.230-232)  

Γίνεται ειρήνη με αμαρτωλό συνεταιρισμό;  

Τα βιβλία των Μακκαβαίων να τα διαβάσετε όλα. Είναι πολύ δυνατά. Τι διαταγή είχε δώσει ο Βασιλιάς! Να καταπατήσουν οι ελέφαντες τους Ισραηλίτες! Πήγαν οι άλλοι, ετοίμασαν την τελετή, πότισαν πεντακόσιους ελέφαντες με δυνατό κρασί και λιβανωτό, για να τους εξαγριώσουν, και περίμεναν τον Βασιλιά να παρουσιασθή, για να αρχίσουν την τελετή. Αλλά ο βασιλιάς είχε ξεχάσει την διαταγή που έδωσε. Πηγαίνει ο ελεφαντάρχης να ειδοποιήση τον βασιλιά, γιατί δεν είχε παρουσιασθή ακόμη. «Βασιλιά, του λέει, σε περιμένουμε. Όλα τα έχουμε έτοιμα ˙ τους ελέφαντες, τους Ιουδαίους, οι προσκαλεσμένοι περιμένουν». «Ποιος σας είπε να κάνετε τέτοιο πράγμα;», του λέει! Φωνές, απειλές... Και αυτό δεν έγινε μια φορά αλλά τρείς (*). Μικρό πράγμα ήταν να ξεχάση ο βασιλιάς την εντολή που είχε δώσει ο ίδιος; Και όχι μόνον αυτό αλλά τελικά άλλαξε όλη την στάση του προς τους Ιουδαίους. Όλη η βάση εκεί είναι: Να μετανοήση ο κόσμος. -Γέροντα οι σύλλογοι ειρήνης που ιδρύονται από διάφορα κράτη βοηθούν για την ειρήνη στον κόσμο; -Εξαρτάται. Είναι και μερικοί που ξεκινούν με καλή διάθεση. Αλλά, όταν μαζεύωνται τι μάγοι, τι πυρολάτρες, τι Προτεστάντες, ένα σωρό - άκρη δεν βρίσκεις -, για να φέρουν την ειρήνη στον κόσμο, πώς να βοηθήσουν; Ο Θεός να με συγχωρέση, αυτά είμαι κουρελούδες του διαβόλου. Γίνεται ειρήνη με αμαρτωλό συνεταιρισμό; Πως μπορεί να έρθη η ειρήνη, όταν οι άνθρωποι δεν συμφιλιωθή με τον Θεό; Μόνον όταν συμφιλιωθή ο άνθρωπος με τον Θεό, έρχεται και η εσωτερική ειρήνη και η εξωτερική. Για να συμφιλιωθή όμως ο άνθρωπος με τον Θεό, πρέπει να έρθη σε συναίσθηση, να μετανοήση, να ζη σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, και τότε έρχεται η Χάρις και η ειρήνη του Θεού μέσα του, οπότε μπορεί να βοηθήση και για την ειρήνη γύρω του. (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, έ.ά.,   σ.   355-356)   

Διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου  

Ιδιαιτέρως σεβόταν τον Οικουμενικό θρόνο. Αναγνώριζε την πανορθόδοξη αποστολή του και κατανοούσε την δύσκολη θέση που βρίσκεται. Προσευχόταν πολύ και τον υπερασπίστηκε δημόσια σε πολλές περιπτώσεις.  Από το Στόμιο είδαμε τον Γέροντα σφοδρό πολέμιο των αιρέσεων. Στα θέματα της πίστεως ήταν ακριβής και ασυγκατάβατος.  Είχε μεγάλη ορθόδοξη ευαισθησία, γι' αυτό δεν δεχόταν συμπροσευχές και κοινωνία με πρόσωπα μη ορθόδοξα. Τόνιζε: «Για να συμπροσευχηθούμε με κάποιον, πρέπει να συμφωνούμε στην πίστη». Διέκοπτε τις σχέσεις του ή απέφευγε να δη κληρικούς που συμμετείχαν σε κοινές προσευχές με ετεροδόξους. Τα «μυστήρια» των ετεροδόξων δεν τα αναγνώριζε και συμβούλευε οι προσερχόμενοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, να κατηχούνται καλά πριν βαπτισθούν.  Καταπολέμησε τον οικουμενισμό και μιλούσε για το μεγαλείο και την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, την πληροφορία του αρυόμενος από την εν καρδία του θεία χάρι. Ο βίος του αποδείκνυε την υπεροχή της Ορθοδοξίας.  Για ένα διάστημα είχε διακόψει, μαζί με όλο σχεδόν το υπόλοιπο Άγιον Όρος, το μνημόσυνο του πατριάρχου Αθηναγόρα για τα επικίνδυνα ανοίγματά του προς τους Ρωμαιοκαθολικούς. Αλλά το έκανε με πόνο: «Κάνω προσευχή», είπε σε κάποιον, «για να κόβη ο Θεός μέρες από μένα και να τις δίνη στον πατριάρχη Αθηναγόρα, για να ολοκληρώση την μετάνοιά του».  Για τους Αντιχαλκηδονίους (μονοφυσίτες) είπε: «Αυτοί δεν λένε ότι δεν κατάλαβαν τους αγίους Πατέρες, αλλ' ότι οι άγιοι Πατέρες δεν τους κατάλαβαν. Δηλαδή σαν να έχουν αυτοί δίκαιο και τους παρεξηγήσανε».Χαρακτήρισε ως βλασφημία κατά των αγίων Πατέρων την προτεινόμενη κάθαρση των Λειτουργικών βιβλίων από τον χαρακτηρισμό του αιρετικού για τον Διόσκορο και Σεβήρο. Είπε: «Τόσοι άγιοι Πατέρες που είχαν θείο φωτισμό και ήταν σύγχρονοι δεν τους κατάλαβαν και τους παρεξήγησαν, και ερχόμαστε εμείς μετά από τόσους αιώνες να διορθώσουμε τους αγίους Πατέρες; Αλλά και το θαύμα της αγίας Ευφημίας δεν το υπολογίζουν; Και αυτή παρεξήγησε τον τόμο των αιρετικών;». Χωρίς να επιδιώκη να φαίνεται ομολογητής, με τον τρόπο του, αντιδρούσε, μιλούσε και έγραφε σε εκκλησιαστικά πρόσωπα. «Η Εκκλησία», έλεγε, «δεν είναι καράβι του κάθε επισκόπου να κάνει ότι θέλει». Οι αντιδράσεις του αυτές συνωδεύονταν από πολλή προσευχή και αγάπη για την Εκκλησία, αλλά και για τους παρεκτρεπομένους, και προϋπέθεταν απάθεια, διάκριση και άνωθεν φωτισμό. († Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Άγιον Όρος 2004, σ.690-691)   

Τα τρία πλοκάμια του διάβολου  

Ο διάβολος έχει τρία πλοκάμια. Για τους φτωχούς τον κουμμουνισμό, για τους πιστούς τον οικουμενισμό και για τους πλουσίους την μασσωνία.

 († Μακαρίου Ιερομονάχου, Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι σοφίας και χάριτος,   Άγιον Όρος, σελ. 73)

Εκ του περιοδικού "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ" Αριθ. Φύλ. 634 Νοέμβριος 2005

πηγή