Ο αντιορθόδοξος ευσεβισμός

. Ο αντιορθόδοξος ευσεβισμός Ο πιετισμός (pietismus = ευσεβισμός) είναι ένα φαινόμενο της προτεσταντικής θρησκευτικής ζωής, το οποίο πρωτοεμφανίσθηκε τον 17ο αιώνα στους κύκλους του Λουθηρανισμού και αποσκοπούσε στην ανανέωση της πνευματικής ζωής τού Προτεσταντισμού με πρόθεση την τόνωση του θρησκευτικού συναισθήματος. Στον Ελλαδικό χώρο ο πιετισμός εμφανίσθηκε στο γενικότερο πλαίσιο του «εξευρωπαϊσμού» της χώρας. Ο πιετισμός κυρίως απέβλεπε και αποβλέπει στην «πρακτική ευσέβεια», σε αντιδιαστολή με την εκκλησιαστική - Πατερική ζωή. Η γνώση του Θεού για τον πιετισμό προϋποθέτει την συναισθηματική βίωση αξιωματικών αληθειών. Είναι ένας α-δογματισμός, ο οποίος υποτιμά και παραθεωρεί την θεολογική Πατερική αλήθεια, φθάνοντας στον αγνωστικισμό με το ένδυμα της ηθικής σκοπιμότητος. Επίσης, βασικό στοιχείο του πιετισμού είναι η άρνηση της οντολογικής αλήθειας της εκκλησιαστικής κοινωνίας. Θεωρεί τη σωτηρία του ανθρώπου ως ατομικό γεγονός, ως την απολυτοποίηση της ατομικής ευσέβειας. Η ορθόδοξος, όμως, διδασκαλία εξαγγέλλει ότι η σωτηρία του ανθρώπου είναι γεγονός της Εκκλησίας. Είναι η θεανθρώπινη «καινή κτίση» του Σώματος του Χριστού, η κοινωνία των προσώπων, η οποία οδηγεί στην λύτρωση και σωτηρία. Ο Ιερός Χρυσόστομος τονίζει: «Σώμα εσμέν άπαντες εν, τοσαύτην έχοντες προς αλλήλους διαφοράν, όση μέλη προς μέλη, και μη το παν επί τους ιερέας ρίπτωμεν... Και γαρ ως μίαν οικίαν δει την Εκκλησίαν οικείν, ως σώμα εν, ούτω διακείσθαι πάντας» (PG 61, 527-528). Η Εκκλησία η Ορθόδοξος είναι το Σώμα του Θεανθρώπου, έχουσα ως ψυχή της το Πανάγιο Πνεύμα, το Οποίο ενεργεί την σωτηρία των μελών της. Οικονομεί τα πάντα έτσι ώστε η θεία χάρις και η λύτρωση και η σωτηρία «από του Θεού δια Χριστού εν Αγίω Πνεύματι χορηγείται» (Μ. Βασιλείου, PG 29, 664D) σε όλα τα μέλη του Σώματός της. Ωστόσο, σύμφωνα με την διδασκαλία του πιετισμού, η σωτηρία του ανθρώπου δεν είναι γεγονός της Εκκλησίας. Δεν είναι η προσωπική μετοχή στην εκκλησιαστική κοινωνία που σώζει τον άνθρωπο, παρά την αναξιότητά του. Είναι απλώς τα ατομικά επιτεύγματα, η ατομική συνέπεια σε θρησκευτικές εκδηλώσεις και ηθικές εντολές, η ατομική μίμηση των «αρετών» του «γλυκύ Ναζωραίου» που εξασφαλίζουν μια διαπιστωμένη δικαίωση. Η Εκκλησία για τον ευσεβισμό είναι ένα φαινόμενο της ατομικής δικαίωσης. Είναι μια σύναξη των «καθαρών», ένα συμπλήρωμα της ατομικής θρησκευτικότητος. Ετσι χωρίζεται από την εκκλησιαστική αλήθεια και η ευσέβεια μεταβάλλεται σε ένα ατομικό επίτευγμα που «βελτιώνει» τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά, αλλά δεν ημπορεί να μεταμορφώσει τον τρόπο υπάρξεως, να μεταποιήσει την φθορά σε αφθαρσία, τον θάνατο σε ζωή και ανάσταση. Σήμερα στον χώρο των Δυτικών κοινωνιών το έργο της Εκκλησίας αξιολογείται με μέτρο ττην κοινωνική του χρησιμότητα και οργανώνεται σαν κοσμικό ίδρυμα με ηθικιστικές σκοπιμότητες. Ο Ιερός Χρυσόστομος όμως αναφωνεί: «Ουρανία γαρ εστίν η Εκκλησία, και ουδέν εστίν άλλο ή ουρανός» (PG 63, 112). Για τον λόγο αυτό ο πιετισμός - μπορούμε να υποστηρίξουμε ανεπιφύλακτα - καταντά μια αίρεση στον χώρο της εκκλησιολογίας. Υπονομεύει, θα λέγαμε, την ίδια την αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μεταθέτοντας το γεγονός της σωτηρίας από το εκκλησιαστικό στο ατομικό ήθος. Ο πιετισμός τέλος υπονομεύει την οντολογική αλήθεια της Πατερικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, χωρίς να αμφισβητεί τις διατυπώσεις αυτής της αλήθειας. Απλώς τις παραθεωρεί και τις περνάει στη δικαιοδοσία του θεολογικού ακαδημαϊσμού. Πιστεύουμε ότι σε μια οικουμενική σύνοδο πρέπει να καταγγελθεί ο πιετισμός σαν πλαστογραφημένη αντίληψη της ορθοδόξου ευσεβείας και να καταδικασθεί. πηγή

New York Times: ΛΙΒΕΛΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π
Το New York Times με χθεσινό του άρθρο (06/09/14) λιβελογράφημα καθιερώνει ουσιαστικά ένα νέο όρο στα δημόσια πράγματα την ορθοδοξοφοβία.
Αφού αποσιώπησαν τα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας του καθεστώτος του Κιέβου που μακελάρισε ιερείς,βομβάρδισε εκκλησίες και μονές,σκότωσε κατά χιλιάδες γυναικόπαιδα αμάχους ορθοδόξους μόνο και μόνο γιατί διεκδίκησαν τον πολιτισμικό αυτοκαθορισμό τους τώρα επιχειρούν να προπαγανδίσουν μια άλλη πραγματικότητα.

Μάρτυρες κατηγορίας κατά του τρίπτυχου Ρωσία, Ορθοδοξία, Πολιτοφυλακή της Νέας Ρωσίας, 3 πρόσωπα ελεγχόμενα εκ προοιμίου από τον ρόλο τους: Ένας μισσιονάριος προτεστάντης πάστορας, ένας προφανώς σε διαδεταγμένη υπηρεσία μικροεκδότης και ένα πρόσωπο που προβαίνει σε αντιποίηση αρχής δηλώνοντας “ορθόδοξος ιερέας” ενός ανυπόστατου ως σχισματικού Πατριαρχείου.Η αξιοπιστία τους είναι « δεδομένη ».

Ο « αρχιμανδρίτης » Σάββας, ένας Ουκρανός Ορθόδοξος ιερέας εκδιώχθηκε όπως λέει, από την εστία του γιατί οι αυτονομιστές τον ήθελαν νεκρό.

Η Ορθόδοξη εκκλησία της Ουκρανίας δικαιοδοσίας Πατριαρχείου Κιέβου και oι αυτονομιστές «συνεργάστηκαν χέρι με χέρι” ομολόγησε ο Βίκτορ Butko, εκδότης μια φιλοκυβερνητικής τοπικής εφημερίδας που έκλεισε εδώ και 3 μήνες από τότε που η πόλη πέρασε στα χέρια των εξεγερμένων.
Ο εκδότης αυτός καταγγέλει ότι οι ορθόδοξοι ιερείς ευλογούν συχνά τους “αντάρτες” όπως τους ονομάζει και τους επιτρέπουν να αποθηκεύουν πυρομαχικά στην εκκλησία. Όλος ο κόσμος είδε ότι τις αλυσίδες των διαδηλώσειων των φιλοναζιστικών ταγμάτων που πρωτοστάτησαν στην πλατεία Maidan τις απάρτιζαν ρασοφόροι ουνίτες και του ψευδεπίγραφου Πατριαρχείου.
Το ορθοδοξοφοβικό λιβελογράφημα συνεχίζει με το να σαρκάζει μέχρι και ιερές έννοιες και σύμβολα της ρώσικης ορθόδοξης ιστορίας και πνευματικότητας με την ασφαλιστική δικλείδα ότι είναι τα λεγόμενα ενός απλού τοπικού εκδότη. Αυτός σαρκάζει την έννοια « Αγία Ρωσία» η οποία κατ΄αυτόν τον τυχάρπαστο τύπο παραπέμπει σε ένα θεολογικό όρο παρόμοιο με αυτό της Βασιλείας των Ουρανών και που σε πολιτικογεωγραφικό επίπεδο ισοδυναμεί με το σύνολο των χωρών Ουκρανίας, Λευκορωσίας και Ρωσίας υποστηρίζει ο δοσίλογος ορθόδοξος.

Αναφέρεται στην μεγάλη ιδέα του ορθόδοξου χριστιανισμού που πατρονάρεται από τη Ρωσία για επανένωση όλων των ορθόδοξων σλαβικών εδαφών που τώρα είναι διηραιμένα.
“Η Ρωσία στέλνει στρατιωτικές ενισχύσεις και όπλα”, συνεχίζει το παραλήρημά του ο αδέκαστος μάρτυρας. “Στο Σλαβιάνσκ οι αυτονομιστές έκαναν εκκαθαρίσεις κατά των δογματικών τους αντιπάλων”,συνεχίζει.
«Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει σαφώς θρησκευτική χροιά” δήλωσε ο Πατριάρχης Κύριλλος I, ο ηγέτης της Ρωσικής Εκκλησίας αναφέρει το άρθρο.
Φιλοξενεί δηλώσεις του σχισματικού και ανυπόστατου πατριάρχη Κιέβου που κατηγορεί τον Πατριάρχη Κύριλλο ότι “έγινε μέρος της ρωσικής κυβέρνησης”. Στη συνέχεια το δημοσίευμα επιχειρεί να σπιλώσει τον αγώνα των μαχητών της Νέας Ρωσίας εμφανίζοντας τους ως ληστές, άρπαγες, κατσαπλιάδες και απαγωγείς. Ειδική αναφορά υπάρχει για την δήθεν δράση τους στο Σλαβιάνσκ.
Τέλος, ο Dudnik, προτεστάντης μισσιονάριος πάστορας στην Ουκρανία της Ευαγγελικής Εκκλησίας αναφέρει :
“Η λογική τους είναι απλή: Είστε μια αμερικανική εκκλησία και η Αμερική είναι εχθρός μας.Θα σας σκοτώσουμε”. Ο ίδιος προσάπτει στους μαχητές της Ν.Ρωσίας ότι σκότωσαν 4 ευαγγελικούς προστεστάντες χριστιανούς. Να υπενθυμίσουμε ότι το La Voix de la Russie και άλλα ρωσόφωνα μέσα είχαν καταγγείλει τη δολοφονία τους από τον ουκρανικό στρατό.
Στη συνέχεια, ο σχισματικός ορθόδοξος αρχιμανδρίτης Σάββας, στοχοποιεί τον Igor Strelkov που διετέλεσε διοικητής των δυνάμεων των νεορώσων και υπουργός άμυνας Λαικής Δημοκρατίας του Donetsk. Τον εμφανίζει ως έναν φανατικό ορθόδοξο εμποτισμένο με την προκατάληψη της δεύτερης έλευσης του Χριστού. Του χρεώνουν ως και την επίσκεψη που έκανε τελευταία στη μονή Βαλαάμ κοντά στην Αγία Πετρούπολη. Τον παρουσιάζουν ως τον απινή διώκτη των ευαγγελικών και των λοιπών χριστιανών που δεν ανήκουν στο Πατριαρχείο Μόσχας. “Τον μήνα που το Σλαβιάνσκ έπεσε στα χέρια των ανταρτών μια ομάδα ρώσων κοζάκων έφθασαν σε μια εκκλησία του Πατριαρχείου Κιέβου επί της οδού Karl Marx και ανακοίνωσαν ότι θα την κατασχέσουν στο όνομα του ορθόδοξου στρατού των κοζάκων” .

“Με αποκάλεσαν τσαρλατάνο και ότι δεν έχω το δικαίωμα να κηρύτω “.Αυτός αφού έφυγε γιατί φοβήθηκε για τη ζωή του -όπως λέει- επανήλθε όταν τα ένδοξα φιλοναζιστικά στρατεύματα του Κιέβου επανακατέλαβαν την πόλη.
Το δημοσίευμα εκχειλίζει από χαιρεκακία καθώς αναφέρεται ότι σήμερα στο Σλαβιάνσκ οι “ορθόδοξοι ρώσοι ιερείς” εξαφανίστηκαν από την πόλη υπό τον φόβο της σύλληψης για τον ρόλο τους στην υποστήριξη των αυτονομιστών. Αναφέρει ακόμα : “Η Villa Maria το πολιτιστικό κέντρο ορθόδοξης εκκλησίας στο Σλαβιάνσκ καταλήφθηκε κάποια στιγμή από τους ρωσόφωνους μαχητές που άφησαν πίσω τους φεύγοντας ως και κουτιά από αλκοολούχα ποτά……”

πηγή

Το χτύπημα της πόρτας...

Μια σκοτεινή νύχτα, έπιασε μια καταιγίδα κάποιον στον δρόμο.

Χτυπάει την πρώτη πόρτα που συναντά.

- Ανοίξτε μου σας παρακαλώ να γλυτώσω από τούτο το κακό.

- Α, δεν μπορώ, λέει μια αυστηρή φωνή από μέσα, εγώ είμαι η «Δικαιοσύνη». Είσαι άξιος της τιμωρίας αυτής. Δικαίως έρχεται στο κεφάλι σου. Εγώ την έστειλα!

Χτυπάει κι άλλη πόρτα παρακεί…

- Άνοιξε μου, λέει, να προφυλαχτώ.

- Εδώ μένει η «Αλήθεια», λέει μια φωνή από μέσα! Ποτέ δεν σου άρεσε η συντροφιά μου. Πώς με θυμήθηκες τώρα;

Κι ο ταλαίπωρος άνθρωπος προχώρησε απελπισμένος.

Χτυπάει τρίτη πόρτα τώρα.

- Άνοιξε μου σε παρακαλώ. Ποιος κάθεται εδώ;

- Το «Έλεος», απαντά μια πρόθυμη φωνή από μέσα και την ίδια στιγμή η πόρτα ανοίγει. Πέρασε μέσα φίλε μου, του λέει, τόσο καιρό σε περίμενα! Φόρεσε αυτά τα καθαρά, καινούργια ρούχα, για σένα τα έχω, ξεκουράσου τώρα!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ!!!

Αλήθεια όμως, εμείς έχουμε μετάνοια, ταπείνωση, εξομολογούμαστε τα λάθη μας, πλησιάζουμε την Θεία Κοινωνία, τον ίδιο τον Θεό για να ζητήσουμε συγχώρεση και προστασία και να ξεκουραστούμε κοντά Του, στην στοργική αγκαλιά Του;

ΠΟΘΟΥΜΕ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;

Ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας. Εκείνος μας περιμένει…

ΠΗΓΗ

Η καλλιέργεια της καρδιάς...

                               
  
                                   

Του Μακαριστού Γέροντος Μωυσή, του Αγιορείτη

Γνωρίζω καλά, αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, ότι είσθε ένα ακροατήριο που δεν μπαίνει για πρώτη φορά στην Εκκλησία. Έχετε ακούσει πολλά κηρύγματα και διάφορες ομιλίες.

Έχετε πάρει αποφάσεις, έχετε κάνει αγώνες, έχετε νίκες και ήττες.

Τί να πει απόψε ο ομιλητής , που δεν θέλει να σας κουράσει, αλλά και να σας ψευτοπαρηγορήσει; Σκέφθηκα , λοιπόν, αγαπητοί μου, να σας μιλήσω, όπως πάντα από χρόνια συνηθίζω, απλά, για την καλλιέργεια της καρδιάς.

Η πάροδος των χρόνων δυστυχώς μας κάνει πιο οκνηρούς. Υπάρχει σωματική και ψυχική κόπωση και φθορά. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να δει ο άνθρωπος την καρδιά του, να ελέγξει την σκέψη του, να γνωρίσει καλά τον εαυτό του. Μας τρομάζει το εσωτερικό μας κενό. Φοβόμαστε, όπως έχουμε ξαναπεί, την αντιμετώπιση και την κουβέντα με τον εαυτό μας. Δεν μιλάμε για ένα άσκοπο σεριάνι στο παρελθόν , για μία ονειροπόλα οπισθοδρομική διάθεση. Είναι αναγκαία μια εν επιγνώσει ανάκριση του εαυτού μας. Τί έκανε και τί δεν έκανε, γιατί το έκανε και γιατί δεν το έκανε.

Υπάρχουν άνθρωποι, που δεν τους νοιάζει τί έκαναν και τί δεν έκαναν. Πρόκειται για αδιάφορους , χοντρόπετσους, ασυνείδητους και αδαείς. Είναι κι άλλοι ευαίσθητοι, λεπτολόγοι, σχολαστικοί και φοβισμένοι. Ούτε αυτοί είναι σωστοί. Το παρελθόν πέρασε. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτό και να το διορθώσουμε. Μπορούμε όμως να ταπεινωνόμαστε για τα τυχόν καλά μας και να μετανοούμε για τα λάθη μας. Πίνοντας οινοπνευματώδη ποτά, παίρνοντας διάφορες ναρκωτικές ουσίες και υπνωτικά δεν διορθώνεται το παρελθόν, δεν απολησμονιέται, ούτε καλλιεργείται η καρδιά.

Ο άνθρωπος που αληθινά μετανοεί δεν έχει συνεχείς τύψεις και φοβερές ενοχές . Η μετάνοια από τη στενοχώρια, τη ντροπή, την ταραχή και τον φόβο σε οδηγεί στην ηρεμία, τη γαλήνη, τη νηφαλιότητα , την κατάνυξη και τη σωφροσύνη. Τα σημάδια από τα θεραπευμένα τραύματα των αμαρτιών θυμίζουν την αποστασία. Γίνονται τα παθήματα μαθήματα διδακτικά. Η – με τη χάρη του Θεού – μεταμέλεια του ανθρώπου τον μεταμορφώνει. Βλέπει τώρα με χαρά ότι είναι άλλος άνθρωπος , νέος άνθρωπος, πέθανε ο παλαιός άνθρωπος της αμαρτίας. Αν ο άνθρωπος νιώσει ότι είναι άλλος άνθρωπος είναι σημαντικό. Σημαίνει ότι βαδίζει καλά την οδό της μετανοίας. Η συναίσθηση της αμαρτωλότητας και όχι η λήθη της αμαρτίας οδηγεί στη συγχώρηση και τη θεραπεία της καρδιάς μας.

Για να δοκιμάσουμε την καθαρότητα της καρδιάς μας, ας υποβληθούμε στη δοκιμασία. Αν οι αφορμές, τα αίτια, οι εικόνες , τα πράγματα, οι χώροι της αμαρτίας έρχονταν μπροστά μας τί θα κάναμε; Αν τα συμπαθούσαμε, κουβεντιάζαμε μαζί τους, καθυστερούσαμε, τα προσέχαμε, τα παρατηρούσαμε, τότε κάτι δεν θα πήγαινε καλά. Αν τ’ αποδιώχναμε, τ’ αποστρεφόμαστε και τα μισούσαμε, τότε σίγουρα θα είχαμε μετανοήσει ειλικρινά. Διαφορετικά θα νομίζαμε ότι είμαστε καλά, θα παίζαμε , θα κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας και τον Θεό μας.

Μου έλεγε ένας μοναχός προ ετών: «Αισθάνομαι όλη η ζωή μου να είναι μια μπουνιά στο στομάχι του Θεού κι εκείνος να τη χαϊδεύει». Είχε μισήσει κάθε αντίθεη πράξη της ζωής του. Η αμαρτία δεν τον δελέαζε πια. Δεν ήταν αυτός που κάποτε ήταν. Έφθανε, λέει, να μην αναγνωρίζει πλέον τον παλαιό εαυτό του. Λυπόταν για τον χρόνο που έχασε άσκοπα εδώ κι εκεί. Για τις μάταιες καθυστερήσεις , τις περιττές λύπες, το χάσιμο της αθωότητας και της απλότητας. Αισθανόταν ανάξιος να τον αγαπούν , να τον τιμούν και να τον προσέχουν.

Αν γνώριζαν ποιος πραγματικά είμαι, έλεγε, αταπεινόλογα θα με αποστρέφονταν οι πάντες. Δεν νομίζω ότι ήταν φοβερά τα αμαρτήματά του, όμως έτσι αισθανόταν, γιατί ήταν αληθινά μετανοημένος ο μακάριος. Είχε ξεβοτανίσει καλά τον κήπο της καρδιάς του και είχε καλλιεργήσει ευώδη άνθη αρετών.

Κάθε φορά που ξεβοτανίζουμε κι εμείς τον κήπο της καρδιάς μας θα πρέπει να ‘μαστε ιδιαίτερα επιμελείς. Όχι απλά να θυμόμαστε τις αμαρτίες μας , για να τις εξομολογηθούμε τυπικά, αλλά να δούμε αν ακόμη τις αγαπάμε κι εύκολα θα τις ξαναδιαπράτταμε. Αξίζει να δούμε καλά πώς τις αφήσαμε να ριζώσουν και να θεριέψουν.

Λέγοντας αυτά εννοούμε μια βαθιά εσωτερική παρατήρηση. Να βρούμε το αυθεντικό μας πρόσωπο, την πραγματική μας ταυτότητα, τη μη επιζωγραφισμένη εικόνα μας. Να μην προσέχουμε το φαίνεσθαι αλλά το είναι. Δίχως προσωπείο, μάσκα, επιτήδευση, υποκρισία, ψευτοχαμόγελα, ψευτοευγένειες και ψευτοϋποχωρήσεις. Γενναία , ανυπόκριτα, ολοκληρωμένα, ατόφια, ακέραια και ντόμπρα πράγματα. Όχι μισοκακόμοιρα, μεσοβέζικα, πρόχειρα, επιπόλαια και ρηχά. Αξίζει να γνωρισθούμε και να συμφιλιωθούμε με τον πραγματικό εαυτό μας, ώστε αυτόν να μεταμορφώσουμε και όχι την εξωτερική του επιφάνεια , για να κάνουμε τους καλούς και να μας τιμούν…

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
παθοκτονία
πρόσκληση μετανοίας
σε καιρούς κρίσεως»
Εκδόσεις : Εν πλω
πηγή

Πρέπει να μονάσω ή όχι;

 
 
Επιστολή στην κοπέλα που δεν μπορεί να αποφασίσει αν πρέπει να παντρευτεί ή να πάει στο μοναστήρι

“Εφόσον αμφιταλαντεύεσαι, κόρη, να ξέρεις ότι είσαι περισσότερο για γάμο παρά για μοναστήρι. Για μοναχικό βίο είναι εκείνοι στους οποίους δεν υπάρχει αμφιβολία.

Ο άγιος Σάββας δεν δίσταζε, ούτε η αγία Θεοδώρα, ούτε η αγία Ξένια, ούτε η Ευφημία, ούτε τόσες πολλές άλλες, οι οποίες υπήρξαν πραγματικές καλλιτέχνιδες του μοναχικού βίου.

Επειδή ” ού πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ΄οις δέδοται. ”

Εσύ λές πως συχνά τα βράδια κάθεσαι μαζί με τη μητέρα σου δίπλα στη φωτιά, και απαριθμείτε λόγους υπέρ και λόγους κατά. Ενώ εγω σου λέω: όσοι λόγοι και να είναι, και πάλι δεν θα αποφασίσουν οι λόγοι σε ποια πλευρά θα γύρεις αλλά η έλξη.

Η αγάπη στέκει πάνω από όλους τους λόγους.

Και εάν δεν σε οδηγήσει η αγάπη προς τον Χριστό στη μοναχική ησυχία του μοναστηριού, τότε η αγάπη για τον κόσμο θα σε κρατήσει στον κόσμο και θα σε καθοδηγήσει στο γάμο. Όμως και σ΄αυτή την δεύτερη περίπτωση εσύ μπορείς να είσαι ευλογημένη με την ευλογία της Σάρας και της Ραχήλ, μα και της ίδιας της μητέρας σου.

Η μεγάλη αγάπη προς τον Θεό δεν αντέχει τον κόσμο, δεν αγαπά συντροφιές, ζητά την μοναξιά.

Τούτη η αγάπη κίνησε χιλιάδες ψυχές, ώστε να απομακρυνθούν από τον πλατύ δρόμο του κόσμου στις βουβές ερημιές. Ώστε να συναντηθούν μόνες με τον αγαπητό Κύριο. Ώστε να έχουν μυστική συνάντηση με τον Δημιουργό τους, ο Οποίος είναι όλος αγάπη και κατ΄ όνομα και κατ΄ ουσία. Όμως πριν απ΄όλα, για να αξιωθούν αυτού του οράματος και τούτης της συνάντησης. Οι μοναχοί και οι μοναχές επωμίζονται και την νηστεία και τον κόπο, και την ταπείνωση και την αγρυπνία, και την φτώχεια και την υπακοή και όλες τις άλλες ασκήσεις μόνο και μόνο για να αξιωθούν αυτής της πνευματικής συνάντησης με τον Κύριο τους.

Και σ΄αυτό τον στενό δρόμο η ψυχή αξιώνεται αυτής της συνάντησης όταν απελευθερωθεί, καθαριστεί και στολιστεί. Από τί έχει απελευθερωθεί η ψυχή των απομονωμένων; Από όλους τους γήινους δεσμούς και την μεροληψία. Από τί να καθαριστεί; Από κάθε σωματική και γήινη αγάπη, από την αγάπη για το σώμα, για τους συγγενείς και τους φίλους, για το χωριό τους ή την πόλη, για την περιουσία, τα ενδύματα, τα φαγητά, τα κοσμήματα κλπ.

Με τί η ψυχή να στολιστεί; Μόνο με την αγάπη προς τον Χριστό, η οποία περιέχει μέσα της όλα τα άλλα στολίδια, όλο το μαργαριτάρι της πίστης, όλο τον άργυρο της ελπίδας και όλα τα πολύτιμα πετράδια όλων των άλλων αρετών.

Το σώμα που νηστεύει εξυπηρετεί τον μοναχό μόνο ως καθαρισμένο και ελαφρύ σκέπασμα τούτου του απέραντου ουράνιου πλούτου.

Έτσι σου γράφω όχι για να σε προσελκύσω στην μοναχική ζωή αλλά περισσότερο να σε αποτρέψω απ΄αυτήν. Επειδή εάν με ταλαντευμένο πνεύμα απομακρυνθείς από τον κόσμο, η λαχτάρα για τον κόσμο θα δυναμώσει μέσα σου και φοβάμαι θα σε καταβάλει. Και θα είσαι με το σώμα στο μοναστήρι και με την ψυχή στον κόσμο. Και ο κόσμος περισσότερο βασανίζει στον καθρέφτη της ψυχής παρά στην πραγματικότητα.

Να ευχαριστείς τον Θεό που εκτός από τον στενό δρόμο των μοναχών έδειξε και ένα λίγο πλατύτερο δρόμο προς την σωτηρία και την αιώνια ζωή. Ξεκίνα κόρη αυτόν τον πλατύτερο δρόμο, που αρμόζει περισσότερο στην κλίση σου. Ξεκίνα αυτόν τον δρόμο αλλά και πάλι με φόβο Θεού και εξ ολοκλήρου με εμπιστοσύνη στον Θεό. Αφού να ξέρεις και αυτός ο ευκολότερος δρόμος, δίχως Θεό δεν αντέχεται.

Η ευλογία του Θεού να είναι μαζί σου.

Βιβλίο: Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…
- Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς-
πηγή

«Ό,τι θέλει ο λαός, το θέλει κι ο Θεός»

Ερώτησι : Αν ένας ιερεύς δεν είναι τόσο ευλαβής, όσο θα τον ήθελε ο λαός του Θεού, ο Θεός ενεργεί;

π. Ευμένιος : Ο λαός έτσι τον θέλει τον ιερέα αυτόν. Έτσι τον θέλει κι ο Θεός. Ό,τι θέλει ο λαός, το θέλει κι ο Θεός. Σ' αυτούς, που θέλουν καλούς άρχοντες, στέλνει ο Θεός καλούς άρχοντες. Σ' αυτούς, που θέλουν αγίους, στέλνει ο Θεός αγίους. Ό,τι θέλει ο λαός, τους στέλνει ο Θεός. Όπως είμαστε εμείς, όπως θέλουμε εμείς, θα μας δώση ο Θεός. Όταν θέλουμε καλά, ο Θεός θα μας δώση καλά.

("π. Ευμένιος, ο κρυφός Άγιος της εποχής μας", Σελ. 322)

πηγή

«όπου πάει η καμπάνα»

 

Ο θείος ο Γιώργος γεννήθηκε στον Άγιο Στέφανο, στην Πόλη, τελευταία κατοικία του παππού του Άνθιμου πριν φύγουν…
Με καμάρι μού “δειχνε το «Πιστοποιητικόν Βαπτίσεως» με την σφραγίδα της Μητρόπολης Δέρκων.
«Έχω κι άλλα τέτοια ντοκουμέντα… Όταν πεθάνω θα τα πάρεις εσύ…» μού έλεγε.
Μου περιέγραφε επί ώρες για το πώς φύγανε από την Πατρίδα, πως ήρθαν στην Ελλάδα, τα πρώτα δύσκολα χρόνια της εγκατάστασης και άλλα…
«Ήμασταν τυχεροί μέσα στην συμφορά μας. Ήρθαμε σε ευλογημένο μέρος! Τέτοιο κάμπο ούτε στα όνειρά μας δεν μπρούσαμε να τον φανταστούμε!».
Ο θείος τα έβλεπε όλα με το βάθος της σοφίας της Ανατολής…
Αποδεχόταν τα πράγματα όπως ήτανε… γι” αυτό μπορούσε και να τα αλλάξει…
Δεν τον άκουσα ποτέ να βρίζει κι όταν μια φορά του ξέφυγε κάτι και τον κοιτάξαμε όλοι οι ανηψιοί ξαφνιασμένοι απάντησε «παιδιά είμαστε όλοι άνθρωποι…»
Δεν τον άκουσα ποτέ επίσης να γκρινιάζει… Πάντα με υπομονή κι επιμονή αγωνιζόταν για να ταΐσει την οικογένεια με τον κόπο των χεριών στις δύσκολες γεωργικές δουλειές της εποχής…
Ο θείος δεν πήγε καθόλου στο σχολείο αφού ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός στην οικογένειά του και ήταν αναγκασμένος να δουλεύει και για τους μικρότερους στα χωράφια είχε όμως μια τέτοια παιδεία και σοφία που όταν μιλούσε όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλη του!
Συζητούσαμε επί ώρες και χαιρόσουν να τον ακούς.
«Θα μπορούσαμε να μείνουμε στην Πόλη. Ο δήμαρχος του Αγίου Στεφάνου παρακαλούσε τον παππού να τον γράψει στα δημοτολόγια του δήμου εκεί αλλά η γιαγιά ήταν αμετάπιστη! ¨Θα πάμε όπου πάει η καμπάνα¨ έλεγε και ίσως είχε δίκιο…»

«Κι όταν ακόμη ήρθαμε από την Ραιδεστό με το πλοίο στην Καλαμαριά, στα παραπήγματα, ο παππούς ο Άνθιμος πήγε με τον κουμπάρο του κι αγόρασαν ένα χάνι στο Αιγίνιο με τις τελευταίες λίρες που τους είχαν απομείνει. Ο Τούρκος τους είπε, να έρθουν στις επόμενες δύο ημέρες για να τους παραδώσει το χάνι, γιατί κι αυτός θα έφευγε με την ανταλλαγή. Όταν γύρισαν χαρούμενοι ο παππούς με τον κουμπάρο στην Καλαμαριά για να αναγγείλουν τα νέα στις γυναίκες, οι κάτοικοι του χωριού ήταν στο πόδι για να πάνε προς την Πτολεμαΐδα όπου είχαν ακούσει ότι υπήρχαν εύφορα μέρη. Μόλις είπαν στις γυναίκες για την συμφωνία κι ενώ προσπαθούσαν να τις πείσουν ότι εκεί στο Αιγίνιο θα ζήσουν πλούσια, αυτές ήταν ανένδοτες! «Όπου πάει η καμπάνα!» επαναλάμβαναν διαρκώς… Κι ευτυχώς, πήγαν …πίσω από την καμπάνα γιατί την περιοχή του Αιγινίου την είχε θερίσει η ελονοσία αργότερα…
Για την φυγή από την Πατρίδα έλεγε, «πιστεύαμε ότι θα επιστρέψουμε αλλά…» κι έσκυβε το κεφάλι για να κρύψει την συγκίνηση…
«Θα επιστρέψουμε θείο!» του έλεγα εγώ κι αυτός απαντούσε με ένα αινιγματικό χαμόγελο που αναδρομικά καταλαβαίνω ότι εννοούσε ένα από τα τρία :
α) είσαι τρελός ανηψιέ μου
β) θα γυρίσουμε αλλά πώς να σου το πω; Θα με περάσεις για τρελό…
γ) θα γυρίσουμε αλλά εγώ θα λείπω…
Τελικά σήμερα κατάλαβα τι εννοούσε…
Ο θείος χθες κοιμήθηκε για πάντα κι επέστρεψε στην Αιώνια Πατρίδα…

πηγή

Ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου π. Alexander Schmemann

Ἡ εὐλάβεια ποὺ δείχνει ἡ Ἐκκλησία στὴν Παναγία ριζώνει στὴν ὑπακοή της στὸν Θεό, στὴν ἑκούσια ἐπιλογή της νὰ δεχθεῖ μιὰ πρόσκληση ἀδύνατη στὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνέκαθεν τόνιζε τὴ σύνδεση τῆς Παναγίας μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ χαίρεται γι' αὐτὴν καὶ τὴ θεωρεῖ ὡς τὸν καλύτερο, καθαρότερο καὶ πιὸ ὑπέροχο καρπὸ τῆς ἀνθρώπινης Ἱστορίας καὶ τῆς ἀναζητήσεως τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, τῆς ἀναζητήσεως τοῦ ἔσχατου νοήματος, τοῦ ἔσχατου περιεχομένου τῆς ζωῆς τοῦ ἄνθρωπου.

Ἂν στὴ Δυτικὴ Χριστιανοσύνη ἡ εὐλάβεια πρὸς τὴν Παναγία περιστράφηκε γύρω ἀπὸ τὴν ἀειπαρθενία της, ἡ καρδιὰ τῆς εὐλάβειας, τῆς σκέψεως καὶ τῆς ἀγάπης τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς πρὸς τὴν Παναγία, ὑπῆρξε πάντοτε ἡ Μητρότητά της, ἡ σχέση σαρκὸς καὶ αἵματος ποὺ εἶχε μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ Ἀνατολὴ χαίρεται ποὺ ὁ ρόλος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι βασικὸς στὸ θεῖο σχέδιο. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στὴ γῆ, ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται γιὰ νὰ λυτρώσει τὸν κόσμο, γίνεται ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἐνσωματώσει τὸν ἄνθρωπο στὴ θεϊκή του κλήση, καὶ σ' αὐτὸ συμμετέχει ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα.

Ἂν ἀντιληφθοῦμε πὼς ἡ κοινὴ φύση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴ δική μας εἶναι ἡ μεγαλύτερη χαρὰ καὶ τὸ μεγαλύτερο βάθος τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι γνήσιος ἄνθρωπος κι ὄχι κάποιο φάντασμα ἢ κάποιο ἀσώματο φαινόμενο, ὅτι εἶναι κάποιος ἀπό μᾶς καὶ παραμένει αἰωνίως ἑνωμένος μαζί μας μέσω τῆς ἀνθρώπινης φύσεώς Του, τότε ἡ εὐλάβεια πρὸς τὴν Παναγία γίνεται κατανοητὴ, ἐπειδὴ αὐτὴ τοῦ προσέφερε τὴν ἀνθρώπινη φύση, τὴ σάρκα καὶ τὸ αἷμα Του. Αὐτὴ δίνει τὴ δυνατότητα στὸν Χριστὸ νὰ ὀνομάζεται πάντοτε "Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου".

Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου... ὁ Θεὸς ποὺ κατῆλθε κι ἔγινε ἄνθρωπος, ὥστε νὰ μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐξαγιαστεῖ, νὰ μπορέσει νὰ γίνει κοινωνὸς "θείας φύσεως" (Β' Πέτρου 1, 4), ἤ, σύμφωνα μὲ τὴν ἔκφραση τῶν διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, νὰ "θεωθεῖ".

Ἀκριβῶς ἐδῶ, σ' αὐτὴ τὴν ἐξαιρετικὴ ἀποκάλυψη τῆς αὐθεντικῆς φύσεως καὶ κλήσεως τοῦ ἀνθρώπου, βρίσκεται ἡ πηγὴ αὐτῆς τῆς εὐγνωμοσύνης καὶ τρυφεράδας ποὺ περιβάλλει τὴ Θεοτόκο, ὡς σύνδεσμό μας μὲ τὸν Χριστό, καὶ μέσῳ Αὐτοῦ μὲ τὸν Θεό. Πουθενὰ δὲ ἄλλου δὲν ἀντικατοπτρίζεται αὐτὸ καλύτερα ἀπ' ὅ,τι στὴ γέννηση τῆς Θεοτόκου.

Σὲ κανένα ὅμως σημεῖο τῆς ἁγίας Γραφῆς δὲν ἀναφέρεται τίποτε γι' αὐτὸ τὸ γεγονός. Γιατί ὅμως θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναφέρεται; Ὑπάρχει κάτι τὸ ἀξιόλογο, κάτι τὸ ἰδιαίτερα μοναδικὸ στὴ συνηθισμένη γέννηση ἑνὸς παιδιοῦ, σὲ μία γέννα ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες; Ἂν ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἄρχισε νὰ μνημονεύει τὸ γεγονὸς μὲ μιὰ ἰδιαίτερη ἑορτή, αὐτὸ δὲν ἔγινε ἐπειδὴ ἡ γέννα καθαυτὴ ἦταν κάτι τὸ μοναδικὸ ἢ θαυματουργικὸ ἢ ἀσυνήθιστο γεγονός. Τὸ ἀντίθετο, μάλιστα.

Τὸ ὅτι εἶναι τόσο συνηθισμένο γεγονὸς ἀποκαλύπτει μιὰ φρεσκάδα καὶ μιὰ λάμψη ὅσον ἀφορᾶ τὸ καθετὶ ποὺ ἀποκαλοῦμε "ρουτίνα" καὶ συνηθισμένο, καὶ δίνει νέο βάθος στὶς "ἀσήμαντες" λεπτομέρειες τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Τί παρατηροῦμε στὴν εἰκόνα τῆς ἑορτῆς, ὅταν τὴν ἀντικρίζουμε μὲ τὰ πνευματικά μας μάτια; Πάνω σ' ἕνα κρεβάτι εἶναι ξαπλωμένη μιὰ γυναίκα, ἡ Ἄννα, σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ποὺ μόλις ἔχει γεννήσει μία κόρη. Δίπλα της εἶναι ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ, ὁ Ἰωακείμ, σύμφωνα πάλι μὲ τὴν ἴδια παράδοση. Λίγες γυναῖκες στέκονται ἐκεῖ κοντά, ποὺ πλένουν τὸ νεογέννητο γιὰ πρώτη φορά. Τὸ πιὸ συνηθισμένο, δηλαδή, καὶ ἀπαρατήρητο γεγονός.

Ἢ δὲν εἶναι ἔτσι; Μήπως ἡ Ἐκκλησία θέλει, μέσα ἀπ' αὐτὴ τὴν εἰκόνα, νὰ μᾶς πεῖ πὼς ἡ κάθε γέννα, ἡ εἴσοδος κάθε νέου ἀνθρώπου στὸν κόσμο καὶ στὴ ζωή, δὲν εἶναι παρὰ ἕνα μέγιστο θαῦμα, ἕνα θαῦμα ποὺ διαρρηγνύει κάθε ρουτίνα, ἐπειδὴ σημαδεύει τὴν ἀρχὴ κάποιου γεγονότος δίχως τέλος, τὴν ἀρχὴ μιᾶς μοναδικῆς καὶ ἀνεπανάληπτης ζωῆς, τὴν ἀρχὴ ἑνὸς νέου προσώπου;

Μὲ κάθε γέννα ὁ κόσμος δημιουργεῖται, κατὰ μία ἔννοια, ἐξ ἀρχῆς, καὶ προσφέρεται ὡς δῶρο σ' αὐτὸν τὸ νέο ἄνθρωπο γιὰ νὰ εἶναι ἡ ζωή του, ὁ δρόμος του, ἡ δημιουργία του.

Κατ' ἀρχάς, αὐτὴ ἡ γιορτὴ δὲν εἶναι παρὰ ἕνας γενικὸς ἑορτασμὸς τῆς γεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου, καί, ὅπως λέει τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν θυμόμαστε πλέον τὴν ἀγωνία "διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον" (Ἰωαν. 16,21).

Δεύτερον, τώρα γνωρίζουμε αὐτὸν τοῦ ὁποίου τὴν ἰδιαίτερη γέννηση καὶ τὸν ἐρχομὸ ἑορτάζουμε: τὴν Παναγία. Γνωρίζουμε τὴ μοναδικότητα, τὴν ὀμορφιά, τὴ χάρη ἀκριβῶς αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ, τὸν προορισμό του, τὴ σημασία του γιά μᾶς καὶ γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο.

Καὶ τρίτον, γιορτάζουμε ὅλους ὅσοι προετοίμασαν τὸν δρόμο τῆς Παναγίας, ποὺ συνέβαλαν στὸ νὰ κληρονομήσει τὴ χάρη καὶ τὴν ὀμορφιά. Σήμερα πολλοὶ ἄνθρωποι μιλοῦν γιὰ κληρονομικότητα, ἄλλα μόνο μὲ μία ἀρνητική, ὑποδουλωτικὴ καὶ αἰτιοκρατικὴ ἔννοια. Ἡ Ἐκκλησία πιστεύει σὲ μία θετικὴ καὶ πνευματικὴ κληρονομικότητα. Πόση πίστη, πόση καλωσύνη, πόσες γενιὲς ἀνθρώπων ποὺ ἀγωνίστηκαν νὰ ζήσουν τὴν ἁγιότητα, δὲν χρειάστηκαν πρὶν τὸ δένδρο τῆς ἱστορίας μπορέσει νὰ βγάλει ἕνα τέτοιο ὑπέροχο καὶ εὐωδιαστὸ λουλούδι -τὴν Παρθένο Παναγία! Γι' αὐτὸ ἡ ἑορτὴ τῆς Γεννήσεώς της εἶναι ἕνας ἑορτασμὸς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἑορτασμὸς τῆς πίστεως στὸν ἄνθρωπο, ἕνας ἑορτασμὸς τοῦ ἄνθρωπου.

Δυστυχῶς ὅμως, ἡ κληρονομιὰ τοῦ κακοῦ εἶναι πολὺ πιὸ ὁρατὴ καὶ γνωστὴ σήμερα. Ὑπάρχει τόσο κακὸ γύρω μας, ὥστε αὐτὴ ἡ πίστη στὸν ἄνθρωπο, στὴν ἐλευθερία του, στὴ δυνατότητά του νὰ παραδίδει στὶς μελλοντικὲς γενιὲς μία φωτεινὴ κληρονομιὰ καλοσύνης ἔχει σχεδὸν ἐξατμιστεῖ κι ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὸν κυνισμὸ καὶ τὴν ὑποψία...

Αὐτὸς ὁ ἐχθρικὸς κυνισμὸς καὶ ἡ ἀποθαρρυντικὴ ὑποψία εἶναι ἀκριβῶς ὅ,τι μᾶς κάνει ν' ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τὴ στιγμὴ ποὺ αὐτὴ γιορτάζει, μὲ τέτοια χαρὰ καὶ πίστη, τὴ γέννηση ἑνὸς κοριτσιοῦ, στὸ ὁποῖο συγκεντρώνεται ὅλη ἡ καλοσύνη, ἡ πνευματικὴ ὀμορφιά, ἡ ἁρμονία καὶ ἡ τελειότητα, ποὺ εἶναι στοιχεῖα τῆς γνήσιας ἀνθρώπινης φύσεως.

Μέσα ἀπ' αὐτὸ τὸ νεογέννητο κορίτσι, ὁ Χριστὸς -τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἡ συνάντηση μαζί Του - ἔρχεται ν' ἀγκαλιάσει τὸν κόσμο. Ἑορτάζοντας ἔτσι τὴ γέννηση τῆς Παναγίας, βρισκόμαστε ἤδη στὸν δρόμο πρὸς τὴ Βηθλεέμ, κινούμενοι πρὸς τὸ χαρμόσυνο μυστήριο τῆς Παναγίας ὡς Θεοτόκου.

Το Ευαγγέλιο της Εορτής της Γεννήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου

Λουκ. 10,38	Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ πορεύεσθαι αὐτοὺς καὶ αὐτὸς εἰσῆλθεν εἰς κώμην τινά. γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
Λουκ. 10,38	Καθώς δε ο Κυριος με τους μαθητάς του επήγαιναν προς την Ιερουσαλήμ, εμπήκε ο Ιησούς εις ένα χωριό. Καποια δε γυναίκα, ονόματι Μαρθα, τον υπεδέχθη στο σπίτι της.
Λουκ. 10,39	καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ.
Λουκ. 10,39	Είχε δε αυτή και αδελφήν, ονόματι Μαρίαν, η οποία εκάθισε κοντά εις τα πόδια του Ιησού και ήκουε την διδασκαλίαν του.
Λουκ. 10,40	ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται.
Λουκ. 10,40	Η δε Μαρθα, από την μεγάλην της επιθυμίαν και προθυμίαν να περιποιηθή αξίως τον διδάσκαλον, απερροφάτο από τας πολλάς ασχολίας. Εις κάποιαν στιγμήν εστάθη κοντά στον Ιησούν και είπε· “Κυριε, δεν σε μέλει που η αδελφή μου με αφήκε μονήν να ετοιμάσω τα του φαγητού δια σε και τους μαθητάς σου; Πες της λοιπόν να με βοηθήση”.
Λουκ. 10,41	ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά·
Λουκ. 10,41	Απήντησε δε ο Ιησούς και είπε· “Μαρθα, Μαρθα, εφορτώθηκες πολλές φροντίδες, ταλαιπωρείσαι και κουράζεσαι δια να ετοιμάσης πολλά.
Λουκ. 10,42	ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς.
Λουκ. 10,42	Ενα όμως είναι το χρησιμώτερον και απαραίτητον, η πνευματική τροφή, την οποίαν προσφέρω εγώ. Η δε Μαρία εδιάλεξε την καλήν μερίδα, την πνευματικήν, η οποία και δεν θα της αφαιρεθή ποτέ από κανένα. Διότι αι ωφέλειαι από την πνευματικήν τροφήν είναι αιώνιαι και αναφαίρετοι”.
Λουκ. 11,27	Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας.
Λουκ. 11,27	Ενώ δε έλεγε αυτά, κάποια γυναίκα από το πλήθος ενθουσιασμένη από την διδασκαλίαν του, έβγαλε φωνήν μεγάλην και είπε· “μακαρία η κοιλία που σε εβάσταξε και οι μαστοί, τους οποίους εθήλασες. Μακαρία η μητέρα, που σε εγέννησε και σε έθρεψε”.
Λουκ. 11,28	αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.
Λουκ. 11,28	Και αυτός είπε· “βεβαίως μακαρία είναι η μητέρα μου, αλλά επίσης μακάριοι είναι όλοι όσοι ακούουν τον λόγον του Θεού και τον φυλάσσουν”.

Ἡ ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοση τοῦ κειμένου εἶναι τοῦ Ἰωάννου Κολιτσάρα. Τό ἠλεκτρονικό κείμενο τῆς Ἁγίας Γραφῆς δημοσιεύεται κατά εὐγενική παραχώρηση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γουμενίσσης (www.imgap.gr).

Εορτή της Γεννήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου

μ                                         

Γιορτάζουμε σήμερα 8 Σεπτεμβρίου, ημέρα της Γεννήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, ονομάζονταν Ιωακείμ και Άννα. Επειδή ο Άγιος Ιωακείμ και η Αγία Άννα ήταν άτεκνοι διότι η Άννα ήταν στείρα, παρακαλούσαν για πολλά χρόνια το Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι το παιδί που θα γεννηθεί, θα το αφιερώσουν σε Αυτόν.

Ύστερα από πολλές προσευχές πολλών χρόνων, ο λόγος της προσευχής τους εισακούστηκε από τον Παντοδύναμο και έτσι έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ να Της ανακοινώσει ότι θα συλλάβει και θα γεννήσει «Παιδί Άγιο». Πράγματι, η Αγία Άννα συνέλαβε, και γέννησε τη Βασίλισσα του κόσμου. Η Εκκλησία μας εορτάζει το γεγονός αυτό της συλλήψεως στις 9 Δεκεμβρίου.
Έτσι, λοιπόν, έγινε η σύλληψη και γεννήθηκε η Υπεραγία Θεοτόκος. Γεννήθηκε σε εννέα μήνες και ναι μεν ήταν καρπός της υποσχέσεως του Θεού, αλλά έγινε με σπέρμα ανδρός, με τη συνεύρεση των γονέων Της.
Μόνο ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από την Παναγία μας με τρόπο ανέκφραστο και ανερμήνευτο, όπως Εκείνος μόνο γνωρίζει, χωρίς να υπάρχει το σαρκικό θέλημα.
Σύμφωνα με την παράδοση, η Παναγία γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ. Μάλιστα οι πατέρες της αγιοταφικής αδελφότητας δείχνουν στους προσκυνητές τον τόπο γέννησης της Θεοτόκου, που βρίσκεται κοντά στην προβατική κολυμβήθρα. Ονομάστηκε Μαριάμ που σημαίνει Κυρία, Ελπίδα. Όταν η Κυρία Θεοτόκος έφτασε στην ηλικία των τριών ετών, Την πήγαν οι γονείς Της (σύμφωνα με την υπόσχεσή τους στον Θεό) στο Ναό, και την παρέδωσαν στους ιερείς.
Σύμφωνα με το έθιμο, τη συνόδευσαν λαμπαδοφορούσες «παρθέναι των Εβραίων». Αφού Την παρέλαβε ο ιερέας και Προφήτης Ζαχαρίας, πατέρας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, κινούμενος από τη Θεία Χάρη, Την οδήγησε στο εσωτερικό και Αγιώτερο μέρος του Ναού, στα Άγια των Αγίων.
Εκεί έζησε δώδεκα χρόνια και αξιωνόταν καθημερινά να ζει και να υποδέχεται Θείες φανερώσεις, ενώ ο Αρχάγγελος Γαβριήλ Της έφερνε συνεχώς Ουράνια τροφή. Έτσι, ζώντας μέσα στο χώρο της Αγιότητας, ετοιμαζόταν ο «έμψυχος ναός εις κατοίκησιν του Κυρίου».
Εύχομαι η Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου να φέρει στις καρδιές μας το φως ώστε να βλέπουμε το σωστό από το λάθος, το καλό από το κακό, και την αλήθεια από το ψέμα. Χρόνια πολλά σε όλους!!!
Απολυτίκιο:
Ήχος δ'.
Η γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη, εκ σού γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, και λύσας την κατάραν, έδωκε την ευλογίαν, και καταργήσας τον θάνατον, εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον.