Το ξύλο της ζωής και ως Πρωτευαγγέλιο

Ιερομονάχου Εφραίμ, Προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη,
Αθήνα 2006, σελ. 11-20

O πρώτος μυστικός τύπος του σταυρού κρύβεται στον Παράδεισο της Εδέμ. Εκείνο το ξύλο της ζωής, του οποίου τους καρπούς δεν γεύτηκε ο άνθρωπος είναι ο πρώτος και αρχαιότερος τύπος του Τιμίου Σταυρού!

Στο πρώτο βιβλίο της Παλαιας Διαθήκης, την ΓΕΝΕΣΙΝ στο κεφάλαιο Β ' διαβάζομε: «Θεός παράδεισον εν Εδέμ κατά ανατολάς και εκεί τον άνθρω πον, ον επλασε· και εξανέτειλεν ο Θεός εκ της γης παν ξύλον ωραίον εις δρασιν και καλόν εις και το δόλον της ζωης εν μέσω του παραδείσου και το του ειδέναι γνωστόν καλού και πονηρού» (Γεν. β ' 8-9). Δηλαδή· ο παντοδύναμος Θεός διέταξε και φύτρωσε Παράδεισος, κήπος με πλούσια και ποικίλη βλάστηση, στην Εδέμ, τόπος απόλαυσης και χαράς, που βρίσκεται προς την Ανατολή. Εκείο πρόσταξε να ζη ο άνθρωπος, τον οποίον δημιούργησε (1). . Και ο Θεός πρόσταξε και βλάστησαν ακόμη από

την γη τρία είδη δέντρων: πρώτον κάθε είδος και κάθε ποικιλία δέντρων που με το ύψος, το σχήμα, το φύλλωμα, τα άνθη τους να ευχαριστούν και να τέρπουν, και με την ποικιλία των καρπών τους να ικανοποιούν, να ευφραίνουν και να τρέφουν τον άνθρωπο. Στο κέντρο του Παραδείσου, σε προνομιακή θέση, ώστε να είναι ορατά καθημερινά από τον άνθρωπο, ο Θεός πρόσταξε και βλάστησαν άλλα δύο δέντρα. Το ένα ήταν δέντρο, που οι καρποί του είχαν χάρη μοναδική, υπερφυσική και δύναμη έκτακτη, διότι θα έδιναν αθανασία και αιώνια μακαριότητα σ' εκείνον που θα τους έτρωγε. Το άλλο ήταν δέντρο, από τους καρπούς του οποίου όποιος έτρωγε, θα γνώριζε πειραματικά πόσο πικρό ήταν το ηθικό κακό (2).

«και ένετείλατο Κύριος ο Θεός Αδάμ από παντός ξύλου του εν τω παραδείσιο φαγή, από του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ' αυτού · η αν ήμερα φάγητε απ' αυτού,

(Γεν. β ' 16-17). Δηλαδή· ο Θεός έδωσε στον Αδάμ εύκολη εντολή, άκοπη, ταιριαστή και συμφέρουσα στο λογικό και την ελευθερία του, λέγων «από κάθε είδος δέντρου, που υπάρχει στον Παράδεισο, είσαι ελεύθερος να φάγης, από το δέντρο όμως, του οποίου οι καρποί θα σου γνωρίσουν πει ραματικά το ηθικό κακό, τόσον εσύ, δσον και η γυναίκα σου (που θα δημιουργηθη εντός ολίγου), δεν θα φάγετε (3) . Τήν ημέρα που θά παραβήτε την εντολή και θα φάτε από τον απαγορευμένο καρπό, θα αποθάνετε εξάπαντος με θάνατο πνευματικό (4). Θα χωρισθή δηλαδή από εμένα τον Θεόν, που σας έδωσα την ζωή. Ως αποτέλεσμα του θανάτου αυτού θα έλθη κατόπιν και ο σωματικός θάνατος, ο χωρισμός του σώματος από της ψυχής» (5).

Ο Αδάμ, εάν εφύλατε την εντολή του Θεού, δηλαδή εάν έτρωγε ότι ε πέτρεψε ο Θεός και απέφευγε ό,τι απαγόρευσε, θα ελάμβανε βραβείο το «ξύλον της ζωής» το οποίο προωρίζετο να χαρίση στον άνθρωπο την αθανασία και την αιώνιον ζωή. Οι πρωτόπλαστοι όμως παρήκουσαν (6) και απέθαναν πνευματικώς δηλ. χωρίσθησαν από τον Θεόν (Γεν. γ ' 6-8) (7).

«Και είπεν ο Θεός · ιδού Αδάμ γέγονεν ως εις εξ ημών του γινώσκειν καλόν και πονηρόν και νυν μη ποτε εκτείνη την χε; i ρα αυτού και λάβη από του από του ξύλου της ζωής και φάγη και ζήσεται εις τον αιώνα. Και εξαπέστειλεν αυτόν Κύριος ο Θεός εκ του παραδείσου της τρυφής εργάζεσθαι την γην, εξ ης ελήφθη.Και εξέβαλε τον και αυτόν απέναντι του παραδείσου της τρυφής και έταξε τα Χερουβείμ και την φλογίνην ρομφαίαν την στρεφομένην φυλάσσειν την οδόν του ξύλου της ζωής» (Γεν. γ ' 22-24). Δηλαδή· ο παντοδύναμος Τριαδικός Θεός είπε: ο Αδάμ εξετροχιάσθη· η αμαρτία τον έσκότισε τόσο, ώστε να νομίζη ότι είναι ως Θεός. Να· δεν έγινε Θεός, αλλά ως Θεός, ικανός να διακρίνη το καλό από το πονηρό (8). Και τώρα ας προσέξωμε μήπως απλώση το χέρι του και με τρόπο ανάρμοστο και καταφρονητικό λάβη από τον καρπό του δέντρου της ζωής και φάγη, και ζήση αιωνίως και προχωρή από του κακού στο χειρότερο και γίνη αυτός και το κακό αθάνατο(9)· πρέπει να εκδιωχθή από τον παράδεισο». Και έδιωξε ο Θεός τον Αδάμ από τον παράδεισο της χαράς και της τέρψης, για να εργάζεται με κόπο την γη, άπό το χώμα της οποίας είχε πλασθή το σώμα του (10). Έβγαλε τον Αδάμ και τον έφερε να κατοικήση άπέναντι από τον Παράδεισο της ευτυχίας και μακαριότητας για να βλέπη και ν' αναλογίζεται κάθε μέρα από ποιά αγαθά έχει εκπέσει και σε ποιά κατάσταση ωδήγησε τον εαυτό του (11). . Και διέταξε ο Θεός τα Χερουβίμ, μία άπό τις άγγελικές τάξεις και την περιστρεφόμενη φλογίνη ρομφαία, που συμβολίζει την δύναμη του Θεού, η οποία είναι δραστική ως φλόγα φωτιάς, να φυλάττουν τον δρόμο, που ωδηγούσε προς το δέντρο της ζωής, που ήταν μέσα στον Παράδεισο (12).

«και είπε ο Κύριος ο Θεός· α νά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον του σπέρματος σου και ανά μέσον του σπέρματος αυτής· αυτός σου τηρήσει κεφαλήν , και συ τηρησεις αυτού πτέρναν» (Γεν. γ ' 15).

Δηλαδή· ο Θεός είπε στον Διάβολο θα θέσω έχθρα και μίσος, πόλεμο αδιάλλακτο και συνεχή μεταξύ σου, του Διαβόλου, και μεταξύ της γυναίκας και των ευσεβών απογόνων της, όσο θα γεννώνται φυσικώς από και γυναίκα. Και μεταξύ των απογόνων και των δαιμονοκινήτων οργάνων σου, και μεταξύ Εκείνου , του Χριστού, ο οποίος θα γεννηθή κατά τρόπον υπερφυσικό από γυναίκα Παρθένον, την Μαρία. Μόνος αυτός από όλους τους ανθρώπους δικαιούται να ονομάζεται σπέρμα γυναίκας και η μητέρα του Αυτός, ο Ιησούς Χριστός, ο υιός της Παρθένου, θα σου καταπατήση και συντρίψη την κεφαλή, θα ανατρέωη ολα τα δόλια σχέδιά σου, θα κατάργηση την βασιλεία και τα όργανά σου, θα σε αφανίση ολοσχερώς. Και συ, ο Διάβολος, θα του δαγκάσης μόνο την πτέρνα, θα τον μωλωπίσης απλώς. Θα προσβάλης μόνο την ανθρώπινη φύση του και θα του προξενήσης πόνο προσωρινό με τα όργανά σου, τους Γραμματείς και Φαρισαίους».

Στον στίχο Γεν. γ' 15 περιέχεται ως εν σπέρματι, εν δυνάμει, ολόκληρο το έργο της απολύτρωσης: ήτοι: 1) Η ανθρώπινη και η θεία υπόσταση του Λυτρωτή. 2) Ο σταυρικός θάνατος του Λυτρωτή και η ήττα του Διαβόλου. 3) Η νίκη της ανθρώπινης φυλής είναι αποτέλεσμα αγώνα του σπέρματος της γυναίκας, του Χριστού, κατά του όφεως, του Διαβόλου. Γι' αυτό ο στίχος αυτός ονομάστηκε «Πρωτευαγγέλιον».

Και ενώ τα Χερουβίμ και η φλογίνη ρομφαία απαγόρευσαν στους πρωτόπλαστους τον καρπό του δέντρου της ζωής, η αποκάλυψη του Θεού κατηύθυνε τα βλέμματά τους προς τον θάνατον και την ανάσταση του σπέρματος της γυναίκας. Ο υιός της Παρθένου θα ήταν η πηγή της λύτρωσης, της ζωής και της αθανασίας. 'Ετσι όταν ο Αδάμ εστρέφετο προς τον Παράδεισο και έβλεπε απέναντι του τα Χερουβίμ και την φλογίνη ρομφαία, είχε κάθε λόγο να δοξάζη τον Θεό, ο Οποίος του έκλεισε τον Παράδεισο, του άνοιξε όμως άλλον δρόμο, προς τον ουρανό!...

«'Οτεδε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστελεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός... την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. δ' 4-5), με το νέο «ξύλο της ζωής» που είναι ο Σταυρός και η Εκκλησία είναι ο νέος πνευματικός Παράδεισος. Το αίμα του Ιησού Χριστού, ο καρπός της σταυρικής θυσίας Του, μας τρέφει (14) και μας χαρίζει την αθανασία και την αιώνιον ζωή (15)! Εκείνο, το οποίο θα λαμβάναμε από το «ξύλο της ζωής» του Παραδείσου της τρυφής (Γεν. β΄ 9), το ελάβαμε από τον Σταυρό του Χριστού, δια της Χάριτος του Θεού (16). Γι' αυτό πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας αναφερόμενοι στο «ξύλον της ζωής» του Παραδείσου, το θεωρούν ως προτύπωση του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας Ιησού Χριστού!

Ο ’γιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, λέγει: «Τούτον τον Σταυρόν προετύπωσε το ξύλον της ζωης το εν τω Παραδείσω υπό Θεού πεφυτευμένον επεί γαρ δια ξύλου ο θάνατος, έδει (=έπρεπε) δια ξύλου δωρηθήναι την και την ανάστασιν».

Επίσης, ο ’γιος Φιλόθεος Κων/πόλεως, λέγει:» Το ξύλον του Παραδείσου αιχμάλωτον και γυμνόν εποίησε τον Αδάμ, και κρυβήναι αυτόν παρεσκεύασε· το ξύλον του σταυρού τον νικητήν Χριστόν εφ' υψηλού πάσι εδείκνυεν... Ο θάνατος του Αδάμ και τους μετά ταύτα ανθρώπους κατεδίκασε και εθανάτωσε και κατέκρινεν· ο δε θάνατος του Χριστού και τους προ αυτού πεσόντας και θανατωθέντας ανέστησε και εζώωσε και πάσι τοις ανθρώποις σωτηρίας οδόν εχαρίσατο».

Ο ’γιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θέτει σε γενικώτερη βάση το θέμα και λέγει: «Παρθένος και ξύλον και θάνατος της ήττης ημών ην τα σύμβολα. Παρθένος ην η Εύα· ούπω γαρ άνδρα εγίνωσκε· ξύλον ην και θάνατος ην το επιτίμιον του Αδάμ. Αλλ' ιδού πάλιν Παρθένος και θάνατος, τα της ήττης σύμβολα και νίκης εγένετο σύμβολα. Αντί γαρ της Εύας, η Μαριάμ· αντί του ξύλου του ειδέναι το καλόν και το πονηρόν, το ξύλον του σταυρού· αντί του θανάτου του Αδάμ, ο θάνατος του Χριστού».

Το «ξύλο της ζωής» είναι ουσιαστικός και θεμελιώδης τύπος τοϋ Σταυρού του Χριστού, και όχι ψιλός και ξηρός τύπος, όπως πλήθος άλλων τύπων. Ε δώ μεταξύ τύπου και τυπόμενου υπάρχει θεολογικός δεσμός, διότι και τα δύο οδηγούν στον ίδιο σκοπό - την αιώνιον ζωήν! Γι ' αυτό πολλές φορές οι Πατέρες της Εκκλησίας όχι μόνον ρητορικώς αλλά και θεολογικώς χαρακτηρίζουν τον Τίμιον Σταυρόν ως «ξύλον σωτηρίας», «ξύλον αφθαρσίας», «ξύλον ζωής αιωνίου» και «φυτόν αναστάσεως». Την θεολογίαν του Τιμίου Σταυρού ως «ξύλον αιωνίου ζωής», οι Πατέρες την έξέφρασαν με πολλές εικόνες.

Ο ’γιος Κλήμης ο ’λεξανδρεύς, είδε τον Σταυρό ως δέντρο, πάνω στο οποίο κρεμάται η «ζωή ημών» ο Ιησούς Χριστός (Κολ. γ'4), και από το οποίο γευόμαστε τους καρπούς της θείας γνώσης και της αιωνίου αλήθειας.

Οι ’γιοι Κύριλλος Ιεροσολύμων και Φώτιος Κων/πόλεως, βλέπουν όλη την Οικουμένη σαν έναν Παράδεισο στο μέσον του οποίου έχει μπηχθή ο Σταυρός, το νέο ξύλο της ζωής, όπως και το αρχαίο εκείνο ξύλο ήταν φυτεμένο στο μέσον του Παραδείσου της Εδέμ. Με το νέο ξύλο της ζωής, τον τίμιον Σταυρόν του Χριστού, η πρώην καταραμένη γη γέμισε από ευλογίες και έγινε Παράδεισος!

Ο ιερομάρτυς Μεθόδιος, επίσκοπος Πατάρων, χρησιμοποιεί μία ωραιότατη αλληγορική εικόνα από την ζωή των ανθρώπων, την εικόνα του μουσικού οργάνου: «Ο άνθρωπος πριν σταυρωθή ο Ιησούς Χριστός, ήταν μαζί με το ικρίωμα του σταυρού ένα κακής κατασκευής όργανο. Ξύλο του οργάνου ήταν ο φονικός σταυρός και χορδές ο σταυρωμένος. Αλλά οι χορδές αυτές, αντί ν ' α ναδίδουν αρμονική μελωδία ανέδιδαν δυσαρμονία, διότι, αφ' ότου αμάρτησε ο άνθρωπος εξέλιπε από την ύπαρξή του κάθε πνευματική αρμονία προς τον Θεό, προς τον εαυτό του και προς την κτίση. Η δυσαρμονία του οργάνου αυτού ηταν ο πνευματικός θάνατος. Τότε ο σταυρός ήταν ξύλο του θανάτου. Πάνω σε αυτό το όργανο τανύστηκε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, σαν μελωδική χορδή, διότι καμμιά αμαρτία και δυσαρμονία δεν υπήρχε μέσα του, και το μετέβαλε από ξύλο του θανάτου σε ξύλο της ζωής απαλλάσσοντάς το από κάθε καί φθορά. Η δυσαρμονία, η οποία στην αρχαία μουσική ορολογία ελέγετο φθορά, αλληγορικά σημαίνει την πνευματική φθορά, τον αιώνιο θάνατο. Τώρα όμως, που το ξύλο του θανάτου, έγινε ξύλο της ζωής, κάθε άνθρωπος που εναρμονίζεται προς «το ακήρατον μέλος της Αληθείας» περπατά δηλαδή τα ίχνη του Χριστού, είναι αδυνάτον να περιπέση σε φθορά, αλλά γίνεται μέτοχος ζωής αιωνίου».

Δια του ξύλου του Ζωοποιού Σταυρού η εκ του «ξύλου της γνώσεως» κατάρα εξεπλύθη, ο θάνατος καταργήθηκε, η πύρινη ρομφαία εστομώθη και παραγκωνίστηκε, και εμείς εισήλθαμε στον νέο Παράδεισο, την Εκκλησία, όπου εμείς οι Χριστιανοί γευόμεθα τους καρπούς του νέου «ξύλου της ζωής», του Τιμίου Σταυρού, που είναι η Θεία Ευχαριστία, η αναίμακτος θυσία. Και έτσι εισερχόμεθα στην αθανασία και αφθαρτοποιούμεθα. Μετά την παράβαση του παλαιού Αδάμ ετάχθησαν από τον Θεό αγγελικές δυνάμεις γύρω από το ξύλο της ζωής, για να μη επιτρέπουν στους α νθρώπους να φάγουν απ 'αυτό. Αντιθέτως όμως, μετά την Σταύρωση και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, αγγελικές στρατιές δορυφορούν το ξύλο του Σταυρού και καλούν όλους τους πιστούς να φαγο^ ν άπό τους καρπούς του, με τους οποίους γίνονται αθάνατοι και μέτοχοι ζωής αιωνίου στην Βασιλεία του Θεού!

---

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) «Τι δήποτε τον παράδεισον εφύτευσεν ο Θεός μέλλων ευθύς τον Αδάμ δια την αμαρτίαν εξορίζειν εκείθεν; Πρώτον ουκ ανέχεται εκ προγνώσεως κατακρίναι ο Δεσπότης Θεός. Διο καί την παράβασιν προορών των αγαθών αυτώ μεταδέδωκε. Έπειτα και γνώναι αυτόν τας θείας δωρεάς εβουλήθη, ίνα τούτων στερηθείς μισήση την αμαρτίαν ως τοσούτων αυτόν γυμνώσασαν αγαθών (Θεοδώρητος).

(2) ' «Τρεις δε διαφοραί ξύλων ήσαν. Τα μεν εδόθη αυτώ ίνα ζη.Το δε ίνα ευ ζη. Το δε ίνα αεί ζη. Το δένδρον της γνώσεως ίνα ευ ζη και το δένδρον της ζωής ινα αεί ζη... Ου την γνώσιν ο Θεός κωλύει του καλού, αλλά θέλει μη είναι μετά του αγαθού την γνώσιν του κακού... ϊνα μη μίσγηται το πονηρόν μετά του αγαθού» (Σευηριανός).

(3)«Το ξύλον της γνώσεως ούτε φυτευθεν απ' άρχης κακώς ούτε απαγορευθέν φθονερώς» (Γρηγόριος Θεολόγος).

(4) «Και ξύλον γνώσεως εκλήθη δια την περί τούτου γεγενημενην αίσθησιν της αμαρτίας και περί τούτου ο αγών τω Αδάμ προσετέθη» (Χρυσόστομος). Πως ήτο δυνατόν «τους κατ' εικόνα θείαν γεγενημένους ουκ έχειν διάκρισιν αγαθού και κακού; Αγαθόν μεν το φυλάξαι την εντολήν , ολέ εθριον δε το παραδήναι. Είχον την γνώσιν, την δε πείραν προσέλαβον ύστερον» (Θεοδώρητος). «Τί ουν εστί καλόν; Η υπακοή. Τι δε πονηρόν; Η παρακοή» (Χρυσόστομος).

(4) «Ο γαρ κακούργος... τότε κυρίως αποθνήσκει , ό ταν τους νόμους παραβαίνη... καν δοκή ζην » (Ισίδωρος ΙΙηλουσιώτης).

(5)«Το δε αποθανείσθε τι αν άλλο είη ή το μη μόνον αποθνήσκειν αλλά και εν τη του θανάτου φθορά διαμένειν» (Μ. Αθανάσιος).

(6)«Η γυνη ηπατήθη, ο ανήρ επείσθη υπό της γυναικός» (Σευηριανός).

(7) Με την παράβαση των πρωτοπλάστων ώρμησε στον κόσμο ο θάνατος (Ρωμ. στ ' 23) ως σωματικός ή φυσικός (Γεν. β ' 17. γ 19) και ως πνευματικός (Ρωμ. στ' 16) και αιώνιος (Ρωμ. ε' 16-18, Α' Κορ. ιε' 22).

(8) «Δεικνύς ο Θεός της διαβολικής επαγγελίας το ψεύδος» (Θεοδώρητος).

«Λίαν τοις ρήμασιος τούτοις ωδίνησε τον Αδάμ εις συναίσθησιν αυτόν δια του ελέγχου αγαγών» (Γεννάδιος).

(9) «Εκώλυσε τον Αδάμ φαγείν μετά την παράβασιν από του δένδρου της ζωής, ίνα μη αθάνατον το κακόν γένηται» (’δηλος).

(10) «ίνα διηνεκή την υπόμνησιν έχη της ταπεινοφροσύνης την εργασίαν και ειδέναι ως εκείθεν αυτώ η σύστασις» (Ιω. Χρυσόστομος).

(11) «ίνα της αλύπου βιοτής εις μνήμην ερχόμενος μισή την αμαρτίαν ως πρόξενον της επιπόνου ζωής» (Θεοδώρητος). «Ίνα ορών τον Παράδεισον αναμιμνήσκηται της εκπτώσεως» (Ευσέβιος).

(12) «Ουκούν η της φλογίνης ρομφαίας όρασις και τα Χερουβίμ εχρησίμευσεν έως ότε έζη ο Αδάμ» (Ευσέβιος). «Της ρομφαίας εκείνης δια΄του στρέφεσθαι πάσας τας εκεί φερούσας οδούς αποφραττούσης και διηνεκή τόν φόβον αυτώ και την υπόμνησιν παρέχειν δυναμένης» (Ιω. Χρυσόστομος).

(13) «ου λέγει και τοις σπέρμασι ως επί πολλών αλλ' ως εφ' ενός και τω σπέρματί σου, ο εστί Χριστός» (Γαλ. γ΄ 16).

(14) « η γαρ σαρξ μου αληθώς έστι βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστιν πόσις» (Ιω. στ,, 55)

(15) «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα ζωήν αιώνιον» (Ιω. στ΄ 54).

(16) «Ουδέ γαρ αποθανείν δύνανται· ισάγγελοι γαρ εισι και υιοί εισι του Θεού, της αναστάσεως υιοί όντες» (Λουκ. κ ' 36).

"Τοις βασιλεύσι" ή "τοις ευσεβέσι";

Απολυτίκιο.

Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα

Κοντάκιο.

Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως, τῇ ἐπωνύμῳ σου καινῇ πολιτείᾳ, τοὺς οἰκτιρμούς σου δώρησαι, Χριστὲ ὁ Θεός. Εὔφρανον ἐν τῇ δυνάμει σου, τοὺς πιστοὺς βασιλεῖς ἡμῶν, νίκας χορηγῶν αὐτοῖς, κατὰ τῶν πολεμίων· τὴν συμμαχίαν ἔχοιεν τὴν σήν, ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον.

 

 

Τα παραπάνω τροπάρια της Υψώσεως του Σταυρού (Απολυτίκιο και Κοντάκιο) είναι δημιουργήματα μιας...άλλης εποχής. Τότε που ο πρώτος πολίτης του κράτους, ο άρχοντας,ο Κυβερνήτης, είχε τον τίτλο «βασιλεύς».Επίσης την ίδια εποχή, όπως μας λέει η ιστορία, ο χριστιανικός λαός του Βυζαντίου είχε να αντιπαλέψει με λαούς που επιβουλεύονταν την χριστιανική πίστη. Από την άποψη αυτή αν εξετάσουμε το θέμα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δικαιολογημένα χρησιμοποιούνται αυτοί οι όροι .

Όμως οι όροι «βάρβαροι» και «βασιλείς» σκανδαλίζουν πολλούς πιστούς, επειδή ο θεσμός της βασιλείας έχει εκλείψει σχεδόν στις σύγχρονες δημοκρατικές πολιτείες και βάρβαροι λαοί αντικειμενικά δεν υπάρχουν.

Έτσι έγινε προσπάθεια αντικατάστασης των λέξεων «τοις βασιλεύσι» και «κατά βαρβάρων» με τις αντίστοιχες «τοις ευσεβέσι» και «κατ΄εναντίων».

Όμως η αυθαίρετη αυτή αντικατάσταση δημιουργεί την ανάγκη να αντικατασταθούν και παρόμοιες λέξεις και σε άλλα τροπάρια της εκκλησιαστικής υμνογραφίας, όπως π.χ .στα πολυσυνηθισμένα κοντάκια της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (…εύφρανον εν τη δυνάμει σου τους πιστούς βασιλείς ημών, νίκας χορηγών αυτοίς κατά των πολεμίων) και της Υπαπαντής( ..και κραταίωσον βασιλείς ους ηγάπησας) καθώς και από ευχές της Θείας Λειτουργίας.(… Έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ της οικουμένης, υπέρ της αγίας σου Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, υπέρ των εν αγνεία και σεμνή πολιτεία διαγόντων, υπέρ των πιστοτάτων και φιλοχρίστων ημών Βασιλέων, παντός του παλατίου και του στρατοπέδου αυτών. Δος αυτοίς, Κύριε, ειρηνικόν το Βασίλειον, ίνα και ημείς, εν τη γαλήνη αυτών, ήρεμον και ησύχιον βίον διάγωμεν, εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι.»)

Αλλά «βασιλείς, με την ευρύτερη σημασία της λέξεως, είναι όλοι όσοι έχουν εξουσία στα χέρια τους και ασκούν διοίκηση και διακυβέρνηση μικρής ή μεγάλης ομάδας ανθρώπων. Βασιλέας ακόμη, μπορούμε να πούμε ότι είναι ο κάθε άνθρωπος, που έχει να αντιπαλέψει προς τις συνεχείς επιβουλές και επιθέσεις του διαβόλου, ο οποίος είναι ο κατεξοχήν αντίπαλος και ο ασίγαστος «πολεμήτωρ» του κάθε πιστού, ο πιο άγριος, αλλαζονικός και βάρβαρος εχθρός του. Τέλος σημειώνουμε ότι ο βασιλικός χαρακτήρας του ανθρώπου, ως κυρίαρχου στη φύση δημιουργήματος του Θεού, μαρτυρείται από την ίδια την Αγία Γραφή.

Στην Π.Δ .π.χ ο Θεός ευλογώντας τους πρωτοπλάστους λέγει χαρακτηριστικά.

«Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής και άρχετε των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και πάντων των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης « (Γεν.1,28).

Στην Καινή Διαθήκη εξάλλου ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη γράφει τα εξής για την βασιλική ιδιότητα του ανθρώπου την οποία απέκτησε μετά την πτώση του με την «επιφάνεια της Χάριτος του Θεού»

«Και εποίησεν ημάς βασιλείαν …»(α,6) «και εποίησας αυτούς ….βασιλείς ….και βασιλεύσουσι επί της γής» (ε,10).

«Κύριος ο Θεός φωτιεί αυτούς και βασιλεύσουσιν εις τους αιώνας των αιώνων»(κβ,5).

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

πηγή

το είδαμε εδώ

ΑΞΙΟΙ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΟΙ ΜΑΣΟΝΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ

Επίλογος «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ» 1957, φ.191
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

«Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΝΗΣΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥ…

ΘΕΩΡΩ ΑΞΙΟΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΚΑΘΕ ΚΛΗΡΙΚΟ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΑΥΤΟ»

(Απόφαση της Ιεραρχίας της Ελλάδος)

• (Υπάρχει πρόσφατη ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου, που εκδόθηκε στις 19-3-2014 η οποία εκ νέου καταδικάζει τον Τεκτονισμό· Θεωρεί ως ασυμβίβαστη την πίστη του Ορθοδόξου Χριστιανού με την ιδιότητα του τέκτονος». Και· «διαβεβαίνει το Ορθόδοξο Πλήρωμα, ότι ούτε υπήρξε στο παρελθόν, ούτε υπάρχει σήμερα Κληρικός της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος να είναι μέλος οποιασδήποτε Τεκτονικής Στοάς». Το τελευταίο δεν είναι αληθινό, αφού βλέπουμε επισκόπους, αρχιεπισκόπους και πατριάρχες να παίρνουν λεφτά από μασόνους, να φωτογραφίζονται με μασόνους και να βοηθούν στην εξάπλωση των σκοτεινών δυνάμεων με την σιωπή τους. Πόσοι από αυτούς, τους οικουμενιστάς επισκόπους δεν είναι μασόνοι; Ποίοι απ” αυτούς θα υπέγραφαν λίβελλο εναντίον της μασονίας;;; Η Ιερά Σύνοδος ας μη ρίχνει στάχτυ στα μάτια των πιστών, με ψευτικα ανακοινωθέντα)

«…Ἡ Μασονία εἶνε ἄρνησις Χριστοῦ. Καὶ κάθε κληρικὸς ἀποδεικνυόμενος ὅτι προσεκύνησε εἰς τὰς Μασονικὰς στοὰς τὸν Ἀντίχριστον δὲν ἔχει καμμίαν θέσιν ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δὲν τὸ λέγομεν μόνον ἡμεῖς, ἀλλʼ ὁλόκληρος ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία κρίνουσα ἰδιαιτέρως τὸ ζήτημα τῶν μασόνων ἱερωμένων ἀπεδέχθη ὁμοφώνως τὴν πρότασιν τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου, ἔχουσαν οὕτως: «Ὁ Μασονισμὸς δὲν συμβιβάζεται ποσῶς πρὸς τὸν Χριστιανισμόν, ἐφʼ ὅσον εἶνε Σωματεῖον μυστικὸν ἐνεργοῦν καὶ διδάσκον ἐν κρυπτῶ καὶ παραβύστω καὶ θεοποιοῦν τὸν Ὀρθολογισμόν ὁ Μασσονισμὸς δέχεται ὡς μέλη αὐτοῦ οὐ μόνον χριστιανούς, ἀλλὰ καὶ Ἑβραίους καὶ Μουσουλμάνους. Ἐπομένως δὲν δύναται νὰ ἐπιτραπῆ εἰς κληρικοὺς νὰ μετέχουν τοῦ Σωματείου τούτου. ΘΕΩΡΩ ΑΞΙΟΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΠΑΝΤΑ ΚΛΗΡΙΚΟΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΤΟΥΤΟΥ».Συνεπῶς συμφώνως μὲ τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας ἄξιος καθαιρέσεως καὶ ὄχι προαγωγῆς εἰς τὸ ὕψιστον ἐκκλησιαστικὸν ἀξίωμα τοῦ Πατριάρχου εἶνε ὁ Βενέδικτος. Καὶ ὄχι μόνον ἡ ἀπόφασις αὕτη τῆς Ἱεραρχίας, ἀλλὰ καὶ ἕτερον γεγονός, ὅπερ συνέβη ἐν τῆ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρὸ 65 περίπου δεικνύει ὁποῖον εἶνε τὸ φρόνημα καὶ ἡ στάσις τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας κατὰ τὰς βδελυρᾶς μασονίας. Τῶ 1893 ἐψηφίσθη ὡς ἀρχιεπίσκοπος Χαλκίδος ἀρχομανδρίτης τις ὀνόματι Εὐγένιος Δεπάστας, ἀλλὰ περὶ τούτου διεδίδοτο ἐπιμόνως φῆμαι καὶ ἐγράφη καὶ εἰς Ἀθηναϊκὴν ἐφημερίδα, ὅτι εἶνε μέλος Μασονικῆς Στοᾶς. Ἡ Ἱ. Σύνοδος λαβοῦσα γνώσιν τῆς κατηγορίας ἀνέβαλε τὴν χειροτονίαν τοῦ ἐψηφισμένου, ὅστις ἐκλήθη καὶ ὑποχρεώθη νὰ δώση λίβελλον, γραπτὴν δηλαδὴ δήλωσιν, διʼ ἧς διεκήρυξεν ὅτι οὐδέποτε ἐχρημάτισεν μέλος τῆς Μασονικῆς Στοᾶς καὶ μόνον κατόπιν τῆς δηλώσεως ταῦτης ἐγένετο ἡ χειροτονία τοῦ κληρικοῦ τούτου εἰς ἐπίσκοπον. Ὁ λίβελλος οὗτος εὑρίσκεται εἰς τὰ ἀρχεῖα τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ ἐπὶ λέξει ἔχει ὡς ἐξῆς:

• «Λίβελλος δοθεὶς ὑπὸ τοῦ ἀρχιμ. Εὐγενίου Δεπάστα ἐνώπιον τῆς Ἱ. Συνόδου πρὸς ἀνατροπὴν τῆς κατʼ αὐτοῦ χαλκευθείσης συκοφαντίας, ὅτι ἀνήκει εἰς τὴν Μασονικὴν ἐταιρείαν. Πληροφορηθείς, ὅτι ἀνθρωποί τινες εἴτε κακῶς πρὸς ἐμὲ διακείμενοι, εἴτε ἐκ συμφέροντος ὠθούμενοι κατήγγειλαν μὲ τὸ ἐπὶ δέκα καὶ ὁκτὼ ὅλα ἔτη τὰ θρησκευτικὰ μαθήματα διδάσκον ὀρθόδοξον τέκνον τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ὡς ἀνῆκον εἰς τὴν ἑταιρείαν τῶν Μασσώνων˙ τούτου ἕνεκα μάρτυρα ἐπικαλούμενος τὸν Παντογνώστην Θεὸν διαβεβαιῶ τὴν Ἱ. Σύνοδον, ὅτι τὸ τοιοῦτον εἶνε στυγερὰ συκοφαντία καὶ ὄτι οὔτε ἀνῆκον οὔτε ἀνήκω εἰς τὴν Μασσωνικὴν ἑταιρείαν καὶ ὅτι περὶ αὐτῆς γινώσκω τόσα μόνον; ὅσα καὶ πᾶς ἄλλος ἐξ ἀκοῆς ἤ ἐκ συγγραμμάτων. Τοῦτο ἐθεώρησα καθῆκον νὰ πιστοποιήσω εἰς τὴν Ἱ. Σύνοδον, τῆς ὁποίας τυγχάνω τέκνον πιστὸν καὶ ὀρθόδοξον καὶ καθησυχάσω πᾶσαν τυχὸν σκανδαλισθεῖσαν συνείδησιν».

Ἀλλʼ ὁ Ἀρχιμ. Βενέδικτος Παπαδόπουλος χωρὶς νὰ δώση τοιαύτην δήλωσιν, ὄτι δὲν ἀνήκε ποτὲ εἰς τὴν Μασονίαν κατώρθωσε καὶ ἀρχιερεὺς Τιβεριάδος νὰ χειροτονηθῆ καὶ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων νὰ ἐκλεγῆ ὑποβοηθούμενος δυστυχῶς εἰς τὴν τελευταίαν προαγωγήν του, ὡς ἔγραψεν Ἀθηναϊκὴ ἐφημερίς, καὶ ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους.

* * *

Καὶ τὶ μὲν τώρα ἀπέναντι τοῦ πρωτοφανοῦς αὐτοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σκανδάλου οἱ ἐν Ἱεροσολύμοις μοναχοί, ἱερομόναχοι καὶ ἐπίσκοποι, ὄσοι τουλάχιστον ἀκούουν τὴν λέξιν μασονία καὶ φρίττουν καὶ θεωροῦν αὐτὴν ὡς βδέλυγμα ἐρημώσεως ἑστὼς ἐν τόπω ἁγίω, θὰ πράξουν, δὲν γνωρίζομεν. Εἴθε ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν νʼ ἀναζήση τὸ ἡρωϊκὸν πνεῦμα τοῦ ἀγίου Θεοδώρου Στουδίτου, ὅστις εἰς πολὺ μικροτέρας σημασίας περίπτωσιν τῆς προκειμένης διεμαρτυρήθη ἐντόνως καὶ μὴ εἰσακουσθεὶς διέκοψε πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἥτις κατεπάτει ἀναιδῶς τὰς ἱερὰς συνθήκας τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλʼ ἐπειδὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων συνδέεται διʼ ἀδελφικῶν δεσμῶν μετὰ τῆς μητρὸς τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς Ἐκκλησίας Σιών, δὲν δύναται καὶ αὐτὴ νʼ ἀδιαφορήση. Εἶνε ἰδική της ὑπόθεσις τοῦ Πατριαρχείου. Διὰ τοῦτο τὰ πιστά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τέκνα, λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, ἀφʼ ἧς στιγμῆς ἤκουσαν ὅτι ἐξελέγη ἐκεῖνος, ὅν ἀπέκρουσεν ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις, ὡς μασόνον, ἔχουν ταραχθῆ καὶ δὲν εὑρίσκουν ἀνάπαυσιν, καὶ διʼ αὐτὸ πρὸς καθησύχασιν τῆς ταραχῆς αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκην νʼ ἀπευθυνθοῦν πρὸς ὅλους τοὺς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας, τοὺς συγκρατοῦντας τὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἑλλάδος, καὶ ἕνα ἕκαστον ἐξ αὐτῶν νὰ ἐρωτήσουν εὐλαβῶς: «Σεβασμιώτατε! Εἰς τὴν κατὰ τῆς μασονίας ἐγκύκλιον, τὴν ὁποίαν ἐξέδωκεν ἡ Ἱεραρχία, μᾶς λέγετε ὅτι ἡ μασονία εἶνε ἄλλη θρησκεία ἐχθρικὴ πρὸς τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν, ὡς εἶνε ὁ Μωαμεθανισμός, Βουδισμὸς καὶ Περσισμὸς καὶ μᾶς συνιστᾶτε νὰ μὴ ἔχωμεν καμμίαν σχέσιν μὲ τὰς στοάς, μὲ τὰ ἐργαστήρια αὐτὰ τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης, ἀκόμη δὲ ὅτι κληρικὸς συλλαμβανόμενος ἐπʼ αὐτοφώρω ὡς μασόνος εἶνε ἄξιος καθαιρέσεως ὡς ἀποστατήσας ἐκ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἀλλʼ ἐδῶ ἕνας κληρικὸς ἀποδεδειγμένος μασόνος εὑρίσκεται εἰς τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον. Σᾶς ἐρωτώμεν: Εἰς τὴν συγκεκριμένην αὐτὴν περίπτωσιν τὶ πρέπει νὰ κάμωμεν; Νὰ τὸν ἀναγνωρίσωμεν ὡς Πατριάρχην τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὑπὲρ αὐτοῦ νὰ προσευχώμεθα; Ἐὰν δὲ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μεταβῶμεν εἰς Ἱεροσόλυμα πρὸς προσκύνησιν τῶν Ἱερῶν Τόπων, ἐπιτρέπεται νʼ ἀσπασθῶμεν τὴν χεῖρα τοῦ μασόνου Πατριάρχου; Θὰ μᾶς εἴπητε ναί; Ἀλλὰ τότε τὶ ἀξίαν θὰ ἔχουν πλεόν ἡ κατὰ τῆς μασονίας ἐγκύκλιος καὶ αἱ ὑπογραφαί σας; Πρὸς τὸ θεαθῆναι ταῦτα ἐγένοντο; Νʼ ἀσπασθῶμεν τὴν χεῖρα τοῦ μασόνου Βενεδίκτου; Αὐτὴ εἶνε ἡ πρότασή σας; Ἀλλʼ αὐτὸ εἶνε ὡς οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι κατεδίκασαν τὴν αἵρεσιν τοῦ Ἀρείου, μετὰ τὴν καταδίκην νὰ ἔλεγον πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους: «Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά! Ἀσπασθῆτε τὴν χεῖρα τοῦ Ἀρείου ὡς ἱερέως τῆς Ὀρθοδοξίας»». Χειρότερον τούτου εἶνε σήμερον νʼ ἀσπασθῶμεν τὴν χεῖρα τοῦ Πατριάρχου, ὅστις δὲν ἀπέκρουσεν ὡς ψευδῆ τὴν κατηγορίαν, ὅτι προσκύνησε τὴν πεντάλφα τοῦ Ἀντιχρίστου. Διότι, ὡς εἴδομεν, ἡ αἵρεσις τοῦ Ἀρείου εἶνε μικρὰ ἐν συγκρίσει μὲ τὴν Μασονίαν, ἐν τῆ ὀποία οὺδὲν δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας μένει ἄθικτον.

Ἀλλὰ μεταξὺ τῶν ὑπογραφῶν τῶν ἀρχιερέων, αἱ ὁποῖαι ἐτέθησαν κάτωθεν τῆς ἱστορικῆς ἐκεῖνης κατὰ τοῦ Μασονισμοῦ πράξεως τῆς Ἱεραρχίας, εἶνε καὶ ἡ ὑπογραφὴ τοῦ νῦν Ἀρχιεπισκόπου τῆς Ἑλλάδος κ. Δωροθέου, ὅστις τότε ὑπέγραψεν ὡς Μητροπολίτης Λαρίσης. Καὶ ὁ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος λόγω τῆς κανονικῆς καὶ νομικῆς μορφώσεώς του, ἥτις ὁμολογουμένως τὸν διακρίνει, εἶνε εἰς θέσιν, νομίζωμεν, ὑπὲρ πάντα ἄλλον νʼ ἀντιληφθῆ τὴν σοβαρότητα τοῦ δημιουργηθέντος κανονικοῦ ζητήματος ἐν τῆ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων. Ἐρωτῶμεν εὐλαβῶς τὸν Μακαριώτατον: Ὡς Πρόεδρος τῆς Ἱεραρχίας θὰ ἐπιτρέψητε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ ἔλθη εἰς πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τοιούτου Πατριάρχου καὶ θʼ ἀνταλλάξητε μετʼ αὐτοῦ εἰρηνικὰ γράμματα; Ἤ θὰ τῶ δηλωθῆ σαφῶς καὶ εύθαρσῶς ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διὰ τὴν ἀναγνώρισίν του ἔχει σοβαρὰς ἐπιφυλάξεις; Καὶ ἐὰν τὸ Κράτος, Μακαριώτατε, ἐπιμένη διὰ τὴν ἀναγνώρισιν τοῦ Βενεδίκτου ὡς Πατριάρχου τῶν Ὀρθοδόξων , σεῖς νʼ ἀπαντήσητε: Ἡ κατὰ τῆς Μασονίας πράξις τῆς Ἱεραρχίας μὲ δεσμεύει. Κατʼ αὐτὴν μασόνος ἱερωμένος δὲν εἶνε ἄξιος προαγωγῆς, ἀλλὰ καθαιρέσεως. Συνεπῶς ἠ θέσις τοῦ Βενεδίκτου δὲν εἶνε ἐπὶ τοῦ Πατριαρχικού θρόνου, ἀλλʼ εἰς βάθος ἐρημητηρίου τινὸς πέραν τοῦ Ἰορδάνου, ἵνα ἀπὸ αὐστηρὸν γέροντα ἐν μετανοία διέλθη τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς κλαίων διὰ τὰ ἁμαρτήματά του, ὧν τὸ μέγιστον, τὸ συνεπάγον καθαίρεσιν, εἶνε ἡ ἐκ Χριστιανισμοῦ ἀποστασία του, ἡ εἰς τὴν Μασονικὴν στοὰν ἔνταξίς του. Ἄλλως ἐὰν παραμείνη εἰς τὸν θρόνον ὑπὸ τοιαύτην φοβερὰν κατηγορίαν, τὸ Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων θὰ σείεται καὶ ἡ ἐπὶ τοῦ θρόνου παραμονὴ αὐτοῦ θὰ εἶνε ἕν ἐπὶ πλέον σημεῖον τῶν καιρῶν, ὅπερ θὰ προειδοποιῆ ὅτι ἡμέραι πονηραὶ ἔρχονται διὰ τὸν Ὀρθόδοξον λαόν. Ἀλλʼ ἐλπίζομεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ΣΥΝΕΠΗΣ ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΗΝ, δὲν θὰ ἀναγνωρίση τὸ καθεστὼς αὐτὸ τῆς ἀνομίας καὶ θὰ συντελέση τὰ μέγιστα εἰς κάθαρσιν τῆς Ἱερᾶς Πόλεως ἐκ τοῦ μασονικοῦ ἄγους. Ἐλπίζομεν…

πηγή  

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ π.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

«Ο άγιος Κορνήλιος έζησε στα χρόνια των αγίων Αποστόλων. Κανείς δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει για κάτι κακό, έστω κι αν δεν ήταν χριστιανός, γι’ αυτό και ο Θεός έστειλε άγγελο που τον παρακίνησε να στείλει και να φωνάξει κοντά του τον απόστολο Πέτρο, προκειμένου να ακούσει από αυτόν όσα ήταν αναγκαία για τη σωτηρία του. Και πράγματι. Ο Πέτρος  ήλθε προς αυτόν και κήρυξε όχι μόνο σ’ αυτόν, αλλά  και σ’  αυτούς που κάλεσε ο Κορνήλιος, τον λόγο του Θεού. Στη συνέχεια τους βάπτισε και ανέθεσε στον Κορνήλιο την ευθύνη της πόλεως της Σκέψης, προκειμένου πια αυτός να κηρύξει εκεί. Ο Κορνήλιος βρήκε την πόλη γεμάτη είδωλα και με τη χάρη του Θεού βάπτισε τους πάντες σ’  αυτήν, ακόμη δε και τον ίδιο τον άρχοντα Δημήτριο, ο οποίος πίστεψε στον Χριστό με όλο τον οίκο του. Ο άγιος Κορνήλιος έζησε αποστολικά το υπόλοιπο της ζωής του και έτσι απήλθε προς τον Κύριο».

Αξιοθαύμαστη η ζωή του αγίου Κορνηλίου, ο οποίος ανήκει σ’ εκείνους τους ανθρώπους, που εκ κοιλίας μητρός, θα έλεγε κανείς, είναι εκλεγμένοι από τον Κύριο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας τον χαρακτηρίζει «ήλιον φωταυγή», «μέγαν ποταμόν αρδεύοντα άπαν το πρόσωπον της γης», «φωτοβόλον αστέρα», δεν διστάζει μάλιστα να τον θεωρήσει ισοστάσιο των αγίων Αποστόλων, διότι έλαβε το ίδιο με εκείνους άγιον Πνεύμα. «Συ γαρ ισοστάσιος των αγίων ώφθης μαθητών, Πνεύμα το Άγιον ως εκείνοι κληρωσάμενος». Το ιδιάζον, πέραν των άλλων, στοιχείο του αγίου Κορνηλίου, το οποίο επανειλημμένως τονίζει ο υμνογράφος, είναι ότι αυτός «γεγένηται απαρχή εθνών», δηλαδή ήταν ο πρώτος που μεταστράφηκε από τους ειδωλολάτρες και βαπτίστηκε και έλαβε τη χάρη του αγίου Πνεύματος σαν τους θεηγόρους αποστόλους.

Σ’  αυτό το τελευταίο πρέπει κανείς να επιμείνει. Διότι στον άγιο Κορνήλιο βλέπουμε το πώς δρα ο Θεός σ’  αυτούς που είναι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, όπου κι αν βρίσκονται κι όποια θρησκεία κι αν έχουν. Ο Κορνήλιος δεν ήταν Χριστιανός. Ο Θεός όμως επέβλεπε σ’  αυτόν, η Πρόνοιά Του η αγαθή τον παρακολουθούσε, η χάρη Του τον καθοδηγούσε, τόσο που του φανερώθηκε, όπως είδαμε, άγγελος Κυρίου για να τον κατευθύνει στα περαιτέρω της ζωής του. Ποια η αιτία της εύνοιας αυτής του Κυρίου στον «ειδωλολάτρη» ακόμη Κορνήλιο; Η καλή του προαίρεση, η αγαθή, έστω και με στοιχεία ακόμη πλάνης και εγωισμού, διάθεσή του, που φανερωνόταν με τις προσευχές που ανέπεμπε στον άγνωστο γι’  αυτόν Θεό, και με τις πολλές του ελεημοσύνες. Κι είναι τούτο μία βεβαιότητα, διότι δεν το αναφέρει ένας ανθρώπινος ίσως λόγος που φαντάζεται τη στάση του Θεού, αλλά ο ίδιος ο λόγος του Θεού. Το περιστατικό της μεταστροφής του αγίου Κορνηλίου και τι προηγήθηκε καταγράφεται στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων από τον ευαγγελιστή Λουκά. Εκεί έχουμε την αποκάλυψη του Θεού στον απόστολο Πέτρο, ο οποίος ακούει από τον ίδιο τον Θεό ότι οι προσευχές και οι ελεημοσύνες του Κορνηλίου ανέβαιναν σ’  Εκείνον ως ευώδες θυμίαμα. Ο Θεός λοιπόν, όπως θα καταλάβει και από αυτό το περιστατικό ο απόστολος Πέτρος και θα το καταθέσει ως μαρτυρία του συγκλονιστική έπειτα και στην αποστολική Σύνοδο (48/49 μ.Χ.), δεν είναι προσωπολήπτης. Την καρδιά του ανθρώπου πάντοτε κοιτά και όχι τους τίτλους του ή την καταγωγή του. Όπου υπάρχει καλή διάθεση, καλοπροαίρετο φρόνημα, εκεί πράγματι προσφέρει πλουσιοπάροχα τη χάρη Του.

Έτσι, με την περίπτωση του αγίου Κορνηλίου, και όχι μόνον αυτού βεβαίως, δίνεται απάντηση στο πώς συμπεριφέρεται ο Θεός στους ανθρώπους που δεν είναι χριστιανοί. Σπεύδουμε πολλές φορές εμείς οι χριστιανοί, για να «καταδικάσουμε» τους πιστούς των άλλων θρησκειών. Τονίζουμε ότι η σωτηρία είναι μόνο για εμάς. Και βεβαίως αυτό είναι σωστό, διότι κατά τον Κύριο «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται». Εκτός της Εκκλησίας ως εντάξεως στο άγιο Σώμα του Χριστού δεν είναι εύκολο ο άνθρωπος να σωθεί. Όμως, ο Θεός δεν αφήνει τους ανθρώπους, τα πλάσματά Του, όπου γης. Για τον Θεό όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά Του και τα αγαπά εξίσου. Έτσι επιβλέπει και στους Μουσουλμάνους και στους Βουδιστές και στους Ιουδαίους και σε όλους, όπως και στους αθέους. Τι κάνει όμως, όπως διδασκόμαστε από τον άγιο Κορνήλιο; Τον κάθε καλοπροαίρετο τον καλεί με τον τρόπο που Εκείνος κρίνει. Τον καλεί όμως όχι για να «στήσει» μία άμεση σχέση μαζί Του, αλλά για να ενταχτεί στην αγία Του Εκκλησία. Ο Κορνήλιος καθοδηγείται από τον Θεό μέσω του αγγέλου, για να γνωρίσει τον απόστολο Πέτρο, ώστε να βαπτιστεί και να γίνει μέλος Χριστού, μέλος της Εκκλησίας. Όλοι οι καλοδιάθετοι λοιπόν άνθρωποι στον κόσμο βρίσκονται μέσα στην ιδιαίτερη χάρη του Θεού, η οποία ενεργεί σ’  αυτούς μ’  έναν εξωτερικό, θα λέγαμε, τρόπο, που κατευθύνει τα διαβήματά τους στην Εκκλησία, ώστε εκεί, η χάρη αυτή να γίνει εσωτερική, της καρδιάς τους, υπόθεση. Ο άνθρωπος με άλλα λόγια, μόνον εν Χριστώ μπορεί να δει Θεού πρόσωπο, κι αν έχει καλή διάθεση, φανερούμενη στην καλή σχέση του με τους ανθρώπους,  ό,τι κι αν είναι, πράγματι τελικώς θα το δεί.

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Στό στόχαστρο ἡ Ὀρθοδοξία -- Γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους: Σύντομα θά δοῦμε καί θά βιώσουμε πράγματα πού θά μᾶς ἐκπλήξουν καί θά μᾶς ἀφήσουν παντελῶς ἄφωνους...

Τά γεγονότα στήν Οὐκρανία, ἡ στάση τῆς Βουλγαρίας καί Σερβίας στό θέμα τοῦ ρωσικοῦ ἀγωγοῦ ἀλλά καί ἡ διαχρονική ἀκλόνητη καί σταθερή σύνδεση τοῦ ἑλληνικοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μέ τήν ὁμόδοξη Ρωσία συμβάλουν στό νά στοχοποιήσουν οἱ ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἀνοικτά καί ἀπροκάλυπτα πλέον τήν Ὀρθοδοξία! Μέσα στό πλαίσιο αὐτό ἐντάσσεται ἡ πρόσφατη δήλωση κατά τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Σουηδίας, μέλους τῆς σατανικῆς λέσχης Μπίλντερμπεργκ ἀλλά καί ἡ ἐφετινή ἔκθεση τοῦ Στέιτ Ντιπάρτμεντ! Εἶναι πλέον προφανές ἀπό τότε πού οἱ ΗΠΑ χωρίς ντροπή ἐπιτέλεσαν ἕνα ἀτιμώρητο μέχρι σήμερα ἔγκλημα μέ τό διαμελισμό τῆς πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ βασική ἀπειλή καί ἴσως μεγαλύτερη ἀπ’ αὐτή τοῦ Ἰσλάμ. Κι αὐτό γιατί τότε διαπίστωσαν στήν πράξη τήν ἔμφυτη -αὐθόρμητη ἀλληλεγγύη τῶν Ὀρθοδόξων μέ τά καραβάνια ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας ἀλλά καί τίς διαμαρτυρίες -διαδηλώσεις τῶν πιστῶν ἀπό τήν Ἀθήνα μέχρι καί τή Μόσχα! Πιθανόν γι’ αὐτό τώρα νά γίνονται καί οἱ ἐκκαθαρίσεις τῶν χριστιανῶν μέσω τῶν ἐλεγχόμενων ἀπό δυτικές μυστικές ὑπηρεσίες ἰσλαμικῶν τρομοκρατικῶν ὀργανώσεων σέ ὅλη τή Μέση Ἀνατολή ἀλλά καί σέ χῶρες τῆς Βορείου Ἀφρικῆς! Οἱ ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀπάτριδες σιωνιστές μεγαλοτραπεζίτες, οἱ ὁποῖοι ἐφαρμόζουν τήν πολιτική τους μέσα ἀπό τά σκουριασμένα πλέον γρανάζια τῆς Οὐάσιγκτον, τά ὁποῖα ἀπολύτως ἐλέγχουν, διαισθάνονται τά τελευταῖα χρόνια τή δυναμική πού ἔχει ἡ Ὀρθοδοξία καί κατά τό παράδειγμα τῶν αὐτοκρατόρων τῆς ρωμαϊκῆς ἐποχῆς ἔχουν δειλά -δειλά ξεκινήσει ἕνα ἀνελέητο διωγμό! Ἐκ τῆς γενικῆς αὐτῆς ἐπιδίωξης κατά τῆς Ὀρθοδοξίας δέν θά μποροῦσε νά ἑξαιρεθοῦν φυσικά καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀλλά οὔτε αὐτή τῆς Σερβίας! Ἡ ὑποτονική στάση τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔναντι τῶν μνημονίων ὑποδούλωσης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀλλά καί ὁ ἔμμεσος παρασκηνιακός ἔλεγχος πού ὑφίσταται σέ ὅτι ἀφορᾶ τήν χορήγηση ἐκκλησιαστικῶν ἀνωτάτων θέσεων καί ἀξιωμάτων δέν ἦταν ἀρκετό γιά τούς ἀδίστακτους «χαμογελαστούς» ὑποκριτές, στυγνούς δολοφόνους τῶν λαῶν! Ἐνοχλήθηκαν ἀπό τήν κυβερνητική «ἐπιβράβευση» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τήν οὐσιαστική ἀλλά ἄτυπη στήριξη στά μνημόνια μέ τά προνόμια κυρίως φορολογικά πού τῆς παρεῖχαν. Μέσα στό πλαίσιο αὐτό καί προκειμένου νά ἀσκήσουν περαιτέρω πιέσεις στήν κυβέρνηση ἐνέταξαν γιά πρώτη φορά στήν καθιερωμένη καί ἐκ τοῦ πονηροῦ ἔκθεση τοῦ Στέιτ Ντιπάρτμεντ εἰδική παράγραφο μέ τήν ὁποία κατηγορεῖται ἡ κυβέρνηση γιά τά προνόμια πού παρεῖχε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέ... βάρος ἄλλων θρησκευτικῶν ὁμάδων!!! Προαναγγέλλεται μάλιστα ἐμμέσως μέν πλήν σαφῶς ἀπό τά «ἀφεντικά» τῶν σύγχρονων πολιτικῶν μας ἀνδρῶν ὁ διαχωρισμός τῆς θεσμοθετημένης, ἐδῶ καί αἰῶνες σχέσης συναλληλίας Ἐκκλησίας καί Πολιτείας... «Ἡ κυβέρνηση χορήγησε προνόμια στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅπως ἡ προνομιακή φορολογία καί ἡ θεσμοθετημένη σύνδεση μέ τό κράτος, τά ὁποῖα δέν παρέχονται στίς ἄλλες θρησκευτικές ὁμάδες», ἀναφέρεται μεταξύ τῶν ἄλλων στήν ἔκθεση. «Γενικά ἡ κυβέρνηση σέβεται τή θρησκευτική ἐλευθερία, ἀλλά ἐπέβαλε περιορισμούς πού ἐπηρεάζουν μέλη μή ἑλληνορθόδοξων θρησκευτικῶν ὁμάδων» προστίθεται. «Ὑπῆρξαν ἀναφορές γιά κοινωνικές καταχρήσεις ἤ διακρίσεις μέ βάση τό θρήσκευμα καί τίς πεποιθήσεις», ἐπισημαίνεται ἀκόμη στήν ἀπαράδεκτη ἔκθεση. Καί σημειώνεται ὅτι «ἡ Ἑλληνική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀσκεῖ σημαντική κοινωνική, πολιτική καί οἰκονομική ἐπιρροή, πού συχνά ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν ὑποτίμηση τῶν ἄλλων θρησκειῶν». Τό πιό σημαντικό ὅμως, γιά τίς ΗΠΑ εἶναι πώς «ὁρισμένοι μή Ὀρθόδοξοι πολίτες ἐξέφρασαν παράπονα ὅτι ἀντιμετωπίζονται μέ καχυποψία ἤ πώς δέν ἦταν γνήσιοι Ἕλληνες ὅταν ἀποκάλυψαν τίς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις σέ ἄλλους Ἕλληνες πολίτες» καί «μέλη μή ὀρθόδοξων θρησκευτικῶν ὁμάδων ἀνέφεραν περιστατικά κοινωνικῶν διακρίσεων». Τά ἴδια σχεδόν ἐπαναλαμβάνονται στήν ἔκθεση γιά τή Σερβία... Ἡ ἐπίθεση ὡστόσο κατά τῆς Ὀρθοδοξίας δέν εἶναι τωρινή. Ἔχει ξεκινήσει ἀπό τό 1948 μέ τό δόγμα Τρούμαν, συνεχίστηκε μέ τίς περίφημες ἐμπορικές συμφωνίες ΗΠΑ καί Ἑλλάδος μέσα στίς ὁποῖες σέ συγκεκριμένες παραγράφους περιλαμβανόταν καί ἡ προστασία προτεσταντικῶν κι ἄλλων ἀμερικανόφερτων κατευθυνόμενων δῆθεν θρησκευτικῶν ὁμάδων, ὅπως λ.χ. τό παρακλάδι τῆς CIA, τό ΚΕΦΕ ἤ Ἐκκλησία τῆς Σαϊντεολογίας, Πεντηκοστιανοί κ.ο.κ. Ἡ ἀνάπτυξη τοῦ νοσηροῦ οἰκουμενισμοῦ ἀποτελεῖ σχέδιο τῆς ἅλωσης τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τά πρότυπα τοῦ παπισμοῦ... Δέν εἶναι μάλιστα τυχαῖο ὅτι πρίν ἀπό λίγα χρόνια στοχοποιήθηκε ἀκόμη καί τό Ἅγιο Ὄρος. Τά ἀρρωστημένα αὐτά μυαλά ἔκριναν ὅτι ἡ Ἱερά Μονή Μεγίστης Βατοπεδίου μετά τήν θρησκευτική μεταστροφή τοῦ Πρίγκιπα Καρόλου στήν Ὀρθοδοξία συνέβαλε τά πλεῖστα γιά νά ἐπανεκλεγεῖ στή Ρωσία ὁ Πούτιν (συνέπεσε προεκλογικά ἡ προγραμματισμένη ἀπό πολύ καιρό πρίν μετάβαση τῆς Τιμίας Ζώνης στή Ρωσία)! Καί γι’ αὐτό δημιούργησαν τεχνητά στά ἄθλια ὑπόγεια καί τίς στοές τά δῆθεν οἰκονομικά σκάνδαλα τῆς Μονῆς Βατοπεδίου! Θέλοντας μάλιστα νά στείλουν ἕνα μήνυμα πρός ὅλους σχεδίασαν καί τή μεθοδευμένη ἀπό ξένα κέντρα προφυλάκιση τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς ἀρχιμανδρίτη Ἐφραίμ. Ὅλα αὐτά ἐντάσσονταν μεταξύ ἄλλων στήν πολεμική κατά τῆς Ὀρθοδοξίας... Βέβαια στήν ἔκθεση δέν γίνεται ἀναφορά γιά τή δημιουργία τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στή Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης! Κι αὐτό γιατί ἡ ἀμερικανική πρεσβεία στήν Ἀθήνα ἦταν αὐτή πού τό ἐπέβαλε! Τό γιατί εἶναι σ’ ὅλους μας αὐτονόητο... Γίνεται σαφές ἀπό τήν ἔκθεση ὅτι αὐτός πού παρακινεῖ καί ὑποθάλπει τά κύματα τῆς λαθρομετανάστευσης πρός τήν Ἑλλάδα καί τήν Εὐρώπη εἶναι οἱ ἴδιες οἱ ΗΠΑ! Κι ὁ λόγος εἶναι πώς διακαῶς ἐπιθυμοῦν τή διάλυση τῶν Ἐθνῶν καί τήν δημιουργία πολυπολιτισμικῶν κοινωνιῶν κατά τόν ἀμερικανικό τύπο! Γι’ αὐτό ἄλλωστε ἐνθαρρύνουν καί ἐνισχύσουν παντοιοτρόπως τήν παρουσία τοῦ Ἰσλάμ στήν Εὐρώπη. Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ θά μποροῦν καλύτερα οἱ ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας νά ἐπιβάλλουν καί νά ἐφαρμόζουν τίς πολιτικές τους. Μέσα στό πλαίσιο αὐτό ἐντάσσονται καί ἡ ἀποκάλυψη ἀνύπαρκτων μειονοτήτων στήν Ἑλλάδα καί ἐνισχύονται ἀναφορές δῆθεν περί καταπιεζόμενης μακεδονικῆς μειονότητας (!!!). Ἐπίσης καταγράφονται ὡς μειονότητες τά ἀμιγῶς ἑλληνικά φύλλα τῶν Βλάχων καί τῶν Ἀρβανιτῶν!!! Κι αὐτό γιατί τά πονηρά αὐτά μυαλά ἀποβλέπουν μελλοντικά νά προκαλέσουν σύγχυση μέσω μίας διαχρονικῆς ἱστορικῆς προπαγάνδας πού ἔχει ξεκινήσει δεκαετίες πρίν, ἀπό μιαρές στοές καί σκοτεινές τεκτονικές λέσχες. Ἐξυπηρετοῦνται μέσω τῆς προπαγάνδας αὐτῆς, θύματα τῆς ὁποίας ἔχουν πέσεις καί ἐπιφανεῖς γνωστοί ἱερωμένοι τά μοχθηρά σχέδια περί δημιουργίας φέουδων (βλ. ἀποφάσεις Μπίλντερμπεγκ Βαρκελώνης)... Στό κεφάλαιο λοιπόν τῆς ἔκθεσης γιά τίς ἐθνικές καί ἐθνοτικές μειονότητες ἐπαναλαμβάνονται, ὅπως καί πέρυσι, οἱ ἀναφορές σέ Ἕλληνες πολίτες πού αὐτό-προσδιορίζονται ὡς Τοῦρκοι, Πομάκοι, Βλάχοι, Ρομά, Ἀρβανίτες ἤ Μακεδόνες, ὁρισμένοι ἐκ τῶν ὁποίων θεωροῦν πώς πρέπει νά ἀναγνωριστοῦν ὡς «μειονότητες» ἤ «γλωσσικές μειονότητες», ἀλλά ἡ κυβέρνηση ἀναγνωρίζει ὡς μειονότητα μόνο τή μουσουλμανική. Ἐπίσης, γίνονται ἀναφορές καί στό ὅτι ἡ κυβέρνηση δέν ἀναγνωρίζει τήν σλαβική διάλεκτο στήν ΒΔ Ἑλλάδα ὡς «μακεδονική», ὅτι ἀξιωματοῦχοι καί δικαστήρια δέν ἐπιτρέπουν σέ σλαβικές ὁμάδες νά αὐτοπροσδιορίζονται ὡς «Μακεδόνες» καί ὅτι ἔκθεση ἀνεξάρτητου ἐμπειρογνώμονα τοῦ ΟΗΕ, τόν Μάρτιο 2009, ἔχει καλέσει τήν κυβέρνηση νά ἀπεμπλακεῖ ἀπό τή διαμάχη ἐάν ὑφίσταται ἤ ὄχι «μακεδονική» ἤ «τουρκική» μειονότητα στήν Ἑλλάδα καί νά ἑστιασθεῖ στά θέματα προστασίας δικαιωμάτων αὐτό-προσδιορισμοῦ καί ἐλευθερίας ἔκφρασης, ἐπιτρέποντας τήν χρήση τῶν ὅρων «μακεδονικός» ἤ «τουρκικός» σέ σωματεῖα καί ὀργανώσεις. Στό σημεῖο αὐτό θά πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι μέ ἐπίκεντρο τή «Χρυσή Αὐγή» ἡ ἔκθεση ἀναφέρεται στό δῆθεν ἀντισημιτισμό τῶν Ἑλλήνων, πρᾶγμα τό ὁποῖο δέν ὑφίσταται στήν πράξη! Σέ ὅτι ἀφορᾶ τήν Τουρκία ἐπαναλαμβάνονται ὅπως κάθε χρόνο τά ἴδια ἀκριβῶς γιά τίς καταπιέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί γιά ὠμές παραβιάσεις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ἡ ἔκθεση τοῦ Στέιτ Ντιπάρτμεντ καλλιεργεῖ δῆθεν τήν ἰδέα τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης ἐνῶ στήν οὐσία ἀποβλέπει στήν ἄσκηση πίεσης πρός τίς κυβερνήσεις γιά ψήφιση νόμων πού οὐσιαστικά τήν στεροῦν. Γιά παράδειγμα στήν Ἑλλάδα κατάφεραν οἱ ΗΠΑ νά προωθήσουν νόμο δῆθεν ἀντιρατσιστικό, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικά καταργεῖ στήν πράξη τήν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης. Ταυτόχρονα ἐπιβάλλει νά ἀποδεχθοῦν οἱ λαοί ὑπό τήν ἀπειλή σκληρῶν ποινῶν ἱστορικές ἀνακρίβειες, ἱστορικά ψεύδη καί πολιτικές πού ὅπως προαναφέραμε ἐξυπηρετοῦν πλεῖστα τούς μεγαλοαπατεῶνες-μεγαλοτραπεζίτες καί ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας, πού κρύβονται πίσω ἀπό ἀνωνυμίες καί λαούς... Γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους:  «Ὁ Ἀντίδικος προσπαθεῖ νά ἀκρωτηριάσει τά πόδια τῶν Ἐθνῶν» Πρῶτο θύμα του ὁ δυστυχής ἀμερικανικός λαός, πού παγιδεύτηκε στά δίκτυα τοῦ Μαμμωνᾶ... Σύντομα θά δοῦμε καί θά βιώσουμε πράγματα πού θά μᾶς ἐκπλήξουν καί θά μᾶς ἀφήσουν παντελῶς ἄφωνους  «Ὁ Ἀντίδικος ἐπεξεργάζεται καί μεθοδεύει τρόπους προκειμένου νά τυλίξει σέ μία κόλλα χαρτί καί νά σκλαβώσει τούς λαούς», ὑπογράμμισε γνωστός γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους, σχολιάζοντας ὅλα αὐτά πού περιγράφονται στήν περιβόητη ἔκθεση τοῦ Στέιτ Ντιπάρτμεντ.  Καί εὐθαρσῶς πρόσθεσε: «Οὐσιαστικά ὁ Ἀντίδικος μέ ὅλα αὐτά ἐπιδιώκει νά ἀκρωτηριάσει τά πόδια κάθε λαοῦ πού ἀποτελοῦν ἡ γλώσσα του, ἡ θρησκεία του καί ἡ ἱστορία του καί νά τά ἀντικαταστήσει μέ τεχνητά ξύλινα πόδια πού ἔχει σχεδιάσει ὁ ἴδιος. Μέ τόν τρόπο τοῦτο ἐπιδιώκει οἱ λαοί νά χορεύουν στούς δικούς του ρυθμούς... Ὁ ἀμερικανικός λαός ἤδη φοράει τά ξύλινα πόδια τοῦ Ἀντιδίκου καί ἀπό ἐκφραστής τῆς ἐλευθερίας ἔγινε στήν πράξη σκλάβος του. Χορεύει στούς ρυθμούς τοῦ Ἀντιδίκου καί εὐθύνεται πλέον ὄχι ὁ ἴδιος ἀλλά οἱ ἐκφραστές αὐτοῦ γιά μία σειρά μεγάλων ἐγκλημάτων κατά τῆς ἀνθρωπότητας. Οἱ βόμβες σέ Χιροσίμα καί Ναγκασάκι πού ἔριξαν μέ τά χιλιάδες θύματα πού προξένησαν νοοῦνται ὡς ἀπειροελάχιστο ἔγκλημα μπροστά σ’ αὐτό πού τίς τελευταῖες δεκαετίες διεξάγουν. Στίς ΗΠΑ ὅλα στρέφονται δυστυχῶς γύρω ἀπό τό νόμισμά τους, τό δολάριο! Ἀκόμη καί οἱ πανανθρώπινες ἀξίες καί τά ἰδανικά λογίζονται μέ γνώμονα τό συμφέρον τοῦ Μαμμωνᾶ. Τή συνταγή μέ τήν ὁποία κατέστησαν σκλάβους καί δούλους τούς καημένους Ἀμερικανούς πολίτες θέλουν νά ἐφαρμόσει τώρα ὁ Ἀντίδικος καί στήν Ἀσία καί στήν Ἀφρική καί στήν Εὐρώπη. Κι γι’ αὐτό τό σκοπό δουλεύουν συστηματικά ὅλοι, ὅσοι ἀποτελοῦν πειθήνια ὄργανά του. Κατασκευάζουν ἐκθέσεις, λαμβάνουν ἀποφάσεις, ψηφίζουν νόμους καί χρηματοδοτοῦν καταστάσεις γιά νά ἐπιβάλλουν παρόμοια σκλαβιά μ’ αὐτή πού βιώνουν οἱ καημένοι πολίτες τῶν ΗΠΑ! Στήν οὐσία ἐπιδιώκουν νά ἐκδιώξουν τό Θεό ἀπό τόν Ἀμπελώνα Του! Καλοί μου Χριστιανοί, τά σχέδια τους θά ἀποτύχουν καί οἱ ἴδιοι θά πέσουν πολύ σύντομα μέσα στήν παγίδα πού ἐκεῖνοι ἔστησαν γιά νά αἰχμαλωτίσουν τούς λαούς. Ὁ Ἀντίδικος γνωρίζει καλά ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ ἀντίπαλός του. Τώρα λοιπόν πού ξεθάρρεψε πιστεύει ὁ ἀνόητος ὅτι μπορεῖ πλέον νά τά βάλει μέ τόν Χριστό μας, πού ἀποτελεῖ κέντρο τῆς Ἀληθείας στήν ὀρθόδοξη πίστη μας. Ἀλλά ἔχουν γνώση οἱ φύλακες. Ἤδη νιώθει τήν καυτή ἀνάσα τοῦ τριαδικοῦ καί μόνο ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ὄχι μόνο τοῦ προκαλεῖ ἀναστάτωση ἀλλά τόν τρέπει σέ ἄτακτη φυγή. Αὐτό σημαίνει ὅτι πολύ σύντομα θά δοῦμε καί θά βιώσουμε πράγματα πού θά μᾶς ἐκπλήξουν καί θά μᾶς ἀφήσουν παντελῶς ἄφωνους. Ἡ Ὀρθοδοξία ἄς ἐνθυμούμαστε ὅλοι πώς ἐνισχύεται καί ἐνδυναμώνεται μέσα ἀπό τούς διωγμούς καί τά μαρτύρια. Ὁ Ἀντίδικος ἐπιχειρεῖ νά ἐπαναλάβει τό ἴδιο σφάλμα πού ἔκανε ἐπί ρωμαϊκῆς ἐποχῆς! Λίγη ὑπομονή Χριστιανοί μου νά ἔχουμε καί θά δοῦμε καί πάλι τό κράτος του νά συντρίβεται ἀπό τόν Ἀναστάντα Κύριό μας. Ὑπομονή καί μετάνοια καί προσήλωση στή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ὥστε νά μήν ἐπηρεαζόμαστε ἀπό τίς κάθε λογῆς Κασσάνδρες πού σκορποῦν δαιμόνια κατάθλιψης καί ἀπελπισίας. Ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία δέν ἔπαψαν νά σκέπουν καί νά προστατεύουν τούς ἁπανταχοῦ ὀρθοδόξους λαούς».   Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014.      πηγή

H προσευχή του Αγίου Μαρτίνου

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ

Αρχαία μαρτυρία από την Ορθοδοξία της δύσης. Η νοερά προσευχή και άσκηση υπήρχαν πάντοτε στην ζωή της Εκκλησίας


Μία από τις σημαντικώτερες ενδείξεις ότι ο Θεός δεν εγκατέλειψε ακόμη την αναξία μας γενεά μέσα στους πονηρούς αυτούς καιρούς είναι ότι παρά τους συνεχείς κλονισμούς και εκτροχιασμούς δεν απωλέσαμε ακόμη την μυστική μνήμη και βίωσι της προσευχής της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Το ότι δε η επιβίωσις αυτή ωδήγησε τελικώς και σε αναβίωσι αποτελεί ένα ακόμη με γαλύτερο σημείο του απείρου πλάτους των οικτιρμών του Κυρίου, καθώς και η νεώτερη θεολογία και ζωή παρουσιάζει εμφανείς τάσεις αναβαπτίσεως στην μυστική Παράδοσι, αλλά και ξένοι κύκλοι, Ορθόδοξοι και μη, σπεύδουν διψασμένοι να μαθητεύσουν στην σωστική αυτή διδαχή.


Είναι διάχυτη όμως και σε μας — και ακόμη περισσότερο στους ξένους — η αντίληψις πως η σημερινή Ορθόδοξη πρακτική της προσευχής είναι μία επί μέρους και ειδική παράδοσις του βυζαντινού μοναχισμού (κυρίως από τον 9ο αιώνα και μετά) και όχι η γενική καθολική παράδοσις του Χριστιανισμού- ακόμη δε περισσότερο πως η λεγομένη νηπτική παράδοσις της νοεράς προσευχής αποτελεί απλώς προϊόν του ησυχαστικού κινήματος του 14ου αιώνος, παρόλο που οι ίδιοι οι ησυχασταί δεν έπαυσαν ποτέ να εξηγούν, πως η διδασκαλία τους ανάγεται σε αυτήν όλων των προηγουμένων Πατέρων, βιώθηκε απ' όλους τους μεγάλους αγίους, παλαιούς και νέους, όσιους και μάρτυρες, και διήκει μέχρι τους Αποστολικούς χρόνους, την διδασκαλία των Ευαγγελίων, αλλά και αυτής της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι και πολλοί φωτισμένοι νεώτεροι διδάσκαλοι προσπάθησαν και προσπαθούν να άρουν τις ηθελημένες αυτές παρεξηγήσεις και να καταδείξουν στον σύγχρονο κόσμο την εκπληκτική αυτή ενότητα και συνέχεια.

Η αδιάσπαστη αυτή ενότητα και συνέχεια του μυστικού βιώματος της Εκκλησίας γίνεται ακόμη πιο εκπληκτική (και απροσδόκητη ίσως), όταν επισημαίνεται και σε έργα αρχαίων «Δυτικών» Πατέρων η βίους αγίων της αρχαίας Ορθοδόξου Δύσεως, γραμμένους μάλιστα ατά λατινικά. Εξέχον τέτοιο παράδειγμα είναι ο βίος του αγίου Μαρτίνου, επισκόπου στην Ορθόδοξη Γαλλία του 4ου αιώνος.  Σ' αυτό το σύντομο σημείωμα, ας μας επιτροπή να ρίξουμε ένα βλέμμα (αδιάκριτο ίσως και ανάρμοστο, αλλά πάντως πλήρες πόθου) στις σχετικές πτυχές του βίου του, όπως μας τις παραδίδουν οι αρχαίες λατινικές μαρτυρίες.




Ο  Άγιος.


Ο άγιος Μαρτίνος έζησε μέσα στον 4ο αιώνα (316-397) κατά τους χρόνους του Μ. Κωνσταντίνου και των διαδόχων του. Καταγόταν από Ρωμαϊκή — τότε περιοχή της σημερινής Ουγγαρίας, αλλά έδρασε ως επί το πλείστον στην Β. Ιταλία και κυρίως στην Γαλατία, δηλ. την σημερινή Γαλλία. Υπηρέτησε ως στρατιωτικός περίπου 25 χρόνια, αλλά στη συνέχεια παραιτήθηκε από πόθο για την μοναχική ζωή και υπήρξε ο πρώτος εισηγητής του ωργανωμένου μοναχισμού στη Δύσι. Παράλληλα εξελέγη και επίσκοπος της πόλεως Τουρώνης (σημερινής Τουρ της κεντρικής Γαλλίας), όπου αρχιεράτευσε επί περισσότερο από 26 χρόνια. Η δράσις του υπήρξε πολυσχιδής και, έκτος των άλλων, ανεδείχθη και μέγας θαυματουργός, ώστε ανέστησε και νεκρούς. Μετά θάνατον τα θαύματα συνεχίσθηκαν στον τάφο του ακατάπαυστα επί αιώνες, και μάλιστα και μετά την εγκατάστασι των Φράγκων στις περιοχές εκείνες. Σιγά-σιγά έγινε ο δημοφιλέστερος άγιος της Δύσεως και τιμήθηκε με χιλιάδες ναούς, αλλά σήμερα το ιστορικό του πρόσωπο έχει υποστή ποικίλες αλλοιώσεις, οι οποίες άλλωστε εκφράζουν και τις γνωστές παρεκκλίσεις του «Δυτικού» Χριστιανισμού.

Διαβάζοντας λοιπόν τις αρχαίες μαρτυρίες για τον βίο αυτού ακριβώς του άγιου, τον βλέπουμε να αγιάζεται και να θεούται μέσα από τις ίδιες ακριβώς πρα κτικές, που αποτελούν μέχρι και σήμερα την πνευματική παράδοσι της Ορθοδοξίας, ενώ στη Δύσι όχι μόνο έχουν αθετηθή, αλλά και θεωρούνται πλέον δεισιδαι μονίες και προσθήκες των Ανατολικών. Ρίγη συγκινήσεως διαπερνούν τον ανα γνώστη των αρχαίων αυτών μαρτυριών, ο όποιος αντιλαμβάνεται αμέσως την ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία τους.  Εδώ θα αναφερθούμε μόνο στην προσωπική βίωσι της προσευχής από τον άγιο, μια και η κοινή λατρεία είναι μάλλον θέμα της Λειτουργικής.




Η πρακτική της περιστασιακής προσευχής.


Σκηνές προσευχής μπροστά σε δύσκολες περιστάσεις και κυρίως πριν από θαυματουργίες απαντούν πολύ συχνά μέσα στον βίο του αγίου Μαρτίνου. Εντύπωσι όμως προκαλεί το γεγονός ότι σχεδόν πάντοτε προτιμά μία στάσι, που μπορεί τελικά να αποδοθή στα ελληνικά με το ρήμα προσπίπτει. Πρόκειται για την λατινική λέξι prosternitur (=καταστρώννυται, στρώνεται κάτω). Ακόμη σήμερα στην oρθόδοξη παράδοσι ομιλούμε για στρωτές μετάνοιες! Η στάσις αυτή θεωρείται σκανδαλώδης από τον σύγχρονο κόσμο, ενώ βιώνεται με αδιάσπαστη συνέχεια στην Ορθοδοξία και συναντάται κατά κόρον και στην εικονογραφία, όπως π.χ. στους μαθητές στην Μεταμόρφωσι, στις Μυροφόρους στο «Χαίρετε», στην Μαρία στην Ανάστασι του Λαζάρου και σε μεγάλο πλήθος άλλων παραστάσεων.  Άλλωστε σήμερα ένας σεβαστός αριθμός μεγάλων (στρωτών) μετανοιών αποτελεί το κυρίως μέρος του μοναχικού κανόνος, αλλά και της προσευχής κάθε ευλαβούς Χριστιανού. Κατά τον βιογράφο του άγιου Μαρτίνου αυτό υπήρξε «αγαπημένη συνήθεια» και μόνιμο «προσφιλές όπλο» του άγιου, ενώ οι πνευματικοί του απόγονοι, που τον έχουν επί χίλια πεντακόσια χρόνια για προστάτη τους, περιφρόνησαν την «προσκύνησι» και τις «μετάνοιες» ως ανατολίτικες δουλοπρέπειες και προτίμησαν την «αξιοπρεπή» genuflectio των Φράγκων ιπποτών («κάμψι» του δεξιού γόνατος μέχρι το έδαφος με το σώμα σε όρθια θέσι) ή το άνετο ευθυτενές γονάτισμα πάνω στο ειδικό υπερυψωμένο σανίδι των εδράνων των δυτικών ναών, καθιστώντας έτσι φανερή την αδυναμία της θεολογίας τους να συλλαβή την αξία της σωματικής ταπεινώσεως και του σωματικού κόπου για τον ερχομό της Χάριτος του Θεού.

Στον άγιο Μαρτίνο δεν λείπουν και όλα τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα της ορθοδόξου παραδόσεως: Η προσευχή γίνεται «εν σάκκω και σποδώ»! Πράγματι, όποτε ήθελε να δώση ιδιαίτερη έμφασι στην δέησί του έστρωνε κάτω ένα δέρμα (κιλίκιον) και στάχτη, η άλλοτε φορούσε το κιλίκιον ως ένδυμα και έραινε με στάχτη το κεφάλι του, πρακτικές που είναι γνωστές ήδη από την Π. Διαθήκη και εκφράζουν βαθεία μετάνοια και εκζήτησι του θείου ελέους. Ο σύγχρονος κόσμος τα θεωρεί όλα αυτά απελπιστικά και μελαγχολικά, μη εννοώντας πως η συναίσθησις της αμαρτωλότητος και αναξιότητος είναι απαραίτητη προϋπόθεσις, για να φθάση κανείς στην αίσθησι του μεγαλείου της «δωρεάν» ευσπλαχνίας του Θεού και ακολούθως να Τον δοξολογήση εκ καρδίας ως Σωτήρα όλων των ειλικρινώς μετανοούντων. Έτσι το πένθος και τα δάκρυα, στοιχεία πολύ βασικά της ορθοδόξου ζωής, καθίστανται χαροποιά και σωστικά και το «Κύριε ελέησον» δεν είναι ο αν τίποδας, αλλά το αχώριστο ταίρι του «Δόξα σοι ο Θεός».

Πολύ συχνά επίσης η προσευχή του αγίου Μαρτίνου συνοδεύεται από αγρυπνίες και νηστείες και την λοιπή «άσκησι». Τουλάχιστον σε μία περίπτωσι μάλιστα, αυτές είναι τριήμερες και μας υπενθυμίζουν τα περίφημα «τριήμερα» της Ορθοδοξίας! Ο άγιος, λέγει ο βιογράφος του, είχε κάνει τις νύκτες ημέρες... Σήμερα και τα δύο αυτά στοιχεία της κατά Θεόν ασκήσεως έχουν τόσο παραγνωριστή και ατονίσει στην Δύσι, ώστε μόλις και μετά βίας να συνάντησης κάποια σεβαστά απομεινάρια τους στα πιο «παραδοσιακά» δυτικά μοναχικά τάγματα, ενώ οι προγραμματισμένες και χρονομετρημένες (μέχρι και πεντάλεπτες!) λειτουργίες της ημέρας είναι ο κανών.

Επίσης η ενέργεια της προσευχής του αγίου ολοκληρώνεται με το σημείο του Σταυρού, το όποιον ονομάζεται «λάβαρον» (vexillum). Να λοιπόν, γιατί και σήμερα στον μοναχικό κανόνα οι «μετάνοιες» συνοδεύονται πάντοτε από σταυρούς.


Αυτού του είδους η προσευχή του αγίου ήταν κάτι περισσότερο από «αποτελεσματική»: Συνταρασσόταν γη και ουρανός, οι δαίμονες έφριτταν, οι ενεργούμενοι συγκλονίζονταν και ωρύονταν, οι άγγελοι κατέβαιναν εις συνομιλίαν του αγίου και ο Κύριος έκλινε το ους Του, επακούοντας την δέησι και επιτελώντας θαυμαστών δυνάμεων και σημείων!




Η πρακτική της αδιάλειπτου νοεράς προσευχής.


Όμως για τον άγιο Μαρτίνο η προσευχή δεν ήταν υπόθεσις κάποιων στιγμών και μόνον, αλλά τρόπον τινά υπόθεσις μιας ολοκλήρου ζωής. Ο βιογράφος του μας παρέχει την καταπληκτική για τον τόπο και τον χρόνο μαρτυρία, πως ο άγιος «semper orabat» (=πάντοτε προσευχόταν)! Παράλληλα συναντούμε κάποιες νύξεις για την μυστική ζωή του, oι όποιες προφανώς προέρχονται από περιστασιακές δικές του εκμυστηρεύσεις στους μαθητές του, σχετικά με το πως εκτελούσε την εντολή του «αδιαλείπτως προσεύχεσθε».


Το κύριο συστατικό αυτής της πνευματικής καταστάσεως είναι η διηνεκιή ανάτασις της ψυχής προς τα ουράνια («animus caelo semper intentus»). Πρέπει να  παρατηρήσουμε πως εδώ η σημασία της λέξεως ψυχή (animus, και όχι anima) ταυτίζεται απόλυτα με εκείνη της λέξεως νους των μεταγενεστέρων Πατέρων, πρόκειται δηλ. για νοερά προσευχή.

Βασική προϋπόθεσις της είναι η συνεχής εμμονή στο έργον Θεού (opus Dei) Ο όρος αυτός, αντίθετα με αυτό που ήθελαν να καταλάβουν πολλοί Δυτικοί ή δυτικίζοντες, ουδέποτε σημαίνει εξωστρεφείς καλές πράξεις, παρά αποκλειστικά και μόνον την πνευματική εργασία, δηλ. αυτό που εννοούμε σήμερα στο Άγιον Όρος όταν λέμε ότι κάποιος «κάνει τα πνευματικά του»: ατομική προσευχή, κανόνας, ανάγνωσις κατανυκτικών βιβλίων, μνήμη θανάτου, μνήμη Θεού, δάκρυα κλπ.  Έτσι τηρείται μία θαυμαστή ισορροπία μεταξύ «σχόλης» και «ασχολίας» δια της  καταργήσεως και των δύο. Σχολασμός πλέον δεν είναι η νοσηρή ραθυμία και  απραγία, αλλά η απόθεσις των βιοτικών απασχολήσεων και ασχολία δεν είναι η κοσμική τύρβη της ανθρώπινης πολυπραγμονίας, αλλά η ενεργός πνευματική εργασία.

Ανθρωπίνως θα έλεγε κανείς, πως ήταν αδύνατον ο άγιος να προσευχόταν νοερώς και κατά την διάρκεια της αναγνώσεως η της ενασχολήσεως με τις υποθέσεις της επισκοπής. Και όμως! Για να το καταλάβουμε αυτό ο βιογράφος του μας δίδει για παράδειγμα μια καθημερινή εικόνα, που έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως αποτελεί ερμηνευτική παραβολή από το στόμα του ίδιου του άγιου Μαρτίνου: Ας προσέξουμε τους σιδηρουργούς, όταν κτυπούν το σφυρί στο αμόνι. Αφού δώσουν μερικά γερά κτυπήματα, έπειτα δεν σταματούν αμέσως, αλλά εξακολουθούν  να κτυπούν σιγά-σιγά και χωρίς να καταβάλλουν προσπάθεια, έπειτα πάλι χτυπούν δυνατά, και μετά πάλι σιγά και μηχανικά κ.ο.κ. Έτσι λοιπόν στα διαλείματα ανάμεσα στα κύρια κτυπήματα δεν σταματούν, αλλά συνεχίζουν χαλαρώτερα και δίχως έντασι. Η συνέχισις αυτή οφείλεται στην «φόρα» που έχουν από προηγουμένως και σε προθέρμανσι για την επόμενη προσπάθεια. Κατά τον ίδιο τρόπο  και ο νους, όταν κοπιάση και αγωνισθή στην προσευχή, στην συνέχεια εξακολουθεί την ευχή χωρίς έντασι και κόπο, αλλά χαλαρά, ξεκούραστα και δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια, ενόσω ασχολείται κανείς και με διάφορες απαραίτητες εργασίες. Με αυτή την εικόνα λοιπόν ο άγιος εξηγούσε παραβολικά στους μαθητές του το αδιάλειπτον της προσευχής του. Καταλαβαίνουμε ότι η εργασία αυτή απαιτεί κόπο και έντασι κατά την διάρκεια της κυρίως προσευχής και διαρκή καρδιακή προσήλωσι προς τον Θεό σε κάθε στιγμή της ζωής.


Δεν έλειψαν στον άγιο Μαρτίνο και τα θεωτικά αποτελέσματα της ευχής: Μία βασική αρετή, που διατρέχει ολόκληρο το μήκος και το πλάτος της πολιτείας του, υπήρξε η απάθεια, εκφραζόμενη ως παντοτεινή παραμονή στην ίδια κατάστασι και διαρκής αταραξία (υποδηλώνεται με τον όρο constantia). Ακόμη  όλοι αναγνώρι ζαν μία αίσθησι ουράνιας αγαλλιάσεως στο πρόσωπο του! Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του όχι μόνο κράτησε τον νου του στα ουράνια, αλλά και από την επιθανάτια κλίνη ακόμη δεν ήθελε να γυρίση στο πλευρό, για να έχη προσηλωμένο το βλέμμα του στον ουρανό. Την ώρα του θανάτου του το πρόσωπο του θα λάμψη σαν πρόσωπο αγγέλου!

Με αφορμή ένα άλλο περιστατικό, ο άγιος θα μας δώση ακόμη μία σημαντική διδασκαλία περί προσευχής: Ο βιογράφος του μας διηγείται με κάθε λεπτομέρεια πως ενεπλάκη σε μία πυρκαγιά, την ώρα που κοιμόταν μετά από μία πολύ κοπια στική ήμερα. Ξύπνησε τρομαγμένος και στην κατάστασι αυτή ο πειρασμός κατάφε ρε να του υποκλέψη τον νου. Όπως ομολογούσε ο ίδιος, δεν προσέφυγε αμέσως «στα όπλα της προσευχής και το λάβαρο του Σταυρού», αλλά καταγινόταν πανικόβλητος να ανοίξη την πόρτα. Όμως το μάνταλο δεν άνοιγε... Σε λίγο «ελθών εις εαυτόν», προσέπεσε στην γνώριμη του στάσι προσευχής και η φωτιά υποχώρησε θαυματουργικώς.

Να λοιπόν, γιατί οι άγιοι μισούν την τύρβη και την ταραχή του κόσμου και αγαπούν τις ερημίες! Να γιατί χίλια χρόνια αργότερα θα ομιλούν για ησυχία και ησυχασμό και ο κόσμος πάλι δεν θα τους καταλαβαίνη! Όμως εμείς πιστεύουμε ότι και τώρα και εις τον αιώνα θα εύχωνται για τον φωτισμό του ιδικού μας τα λαίπωρου και εσκοτισμένου νοός. Αμήν.

Ιωάννης μ. Άγιαννανίτης

*Πλήρης παρουσίασις των σχετικών με τον άγιο Μαρτίνο μαρτυριών γίνεται στην πρόσφατη έκσοσι Ήλιος σε έναν κόσμο που δύει Άγιον Όρος 1989

ΠΗΓΗ: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
ΤΕΥΧΟΣ 4





πηγή  το είδαμε  εδώ

Λόγος εἰς τὸν Τίμιον καὶ Ζωοποιὸν Σταυρόν -Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ προαναγγελλόταν καὶ προτυπωνόταν μυστικῶς ἀπὸ παλαιὲς γενεὲς καὶ κανεὶς ποτὲ δὲν συμφιλιώθηκε μὲ τὸ Θεὸ χωρὶς τὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ. Πραγματικὰ μετὰ τὴ προγονικὴ ἐκείνη παράβαση στὸ παράδεισο τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ δένδρου, ἡ μὲν ἁμαρτία ἀναπτύχθηκε, ἐμεῖς δὲ πεθάναμε, ἔχοντας ὑποστεῖ τὸ θάνατο τῆς ψυχῆς καὶ πρὶν ἀπὸ τὸ σωματικὸ θάνατο, ποὺ εἶναι ὁ ἀπὸ τὸ Θεὸ χωρισμός της.

Ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καὶ αὐταγαθότης καὶ ἀρετὴ καὶ αὐτοῦ κατ᾿ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση εἶναι τὸ δικό μας πνεῦμα. Γιὰ νὰ ἀνανεωθεῖ καὶ φιλιωθεῖ ὁποιοσδήποτε μὲ τὸ Θεὸ κατὰ τὸ πνεῦμα, πρέπει νὰ καταργηθεῖ ἡ ἁμαρτία. Τοῦτο εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου.

Πολλοὶ φίλοι τοῦ Θεοῦ μαρτυρήθηκαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ καὶ πρὶν ἀπὸ τὸ νόμο, χωρὶς νὰ ἔχει φανεῖ ἀκόμα ὁ Σταυρός. Ὁ Δαβὶδ λέγει: ἀπὸ ἐμένα τιμήθηκαν ὑπερβολικὰ οἱ φίλοι σου, Θεέ» (Ψαλμ. 138,16). Πῶς λοιπὸν ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἦταν φίλοι τοῦ Θεοῦ πρὶν ἀπὸ τὸ Σταυρὸ; Διότι ἐνεργεῖτο σὲ αὐτοὺς τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ.

Ἂς ἀρχίσουμε πρῶτα ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ. Ὁ Θεὸς τοῦ εἶπε: Ἔβγα ἀπὸ τὴ γῆ σου καὶ τὴ συγγένειά σου καὶ ἔλα στὴ γῆ ποὺ θὰ σοῦ δείξω». Δὲν εἶπε ποὺ θὰ σοῦ δώσω, ἀλλὰ ποὺ θὰ σοῦ δείξω. Αὐτὸς ὁ λόγος φέρει μέσα του τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ.

Πρὸς τὸν Μωυσῆ δέ, ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ ἀνέβηκε στὸ ὄρος τοῦ εἶπε ὁ Θεός: «λύσε τὸ ὑπόδημα ἀπὸ τὰ πόδια σου». Τοῦτο εἶναι ἄλλο μυστήριο τοῦ Θεοῦ. Νὰ λύσει τὸ ὑπόδημα ἀπὸ τὰ πόδια, νὰ ἀποθέσει τοὺς δερμάτινους χιτῶνες μέσα στοὺς ὁποίους ἐνεργεῖ ἡ ἁμαρτία καὶ ἀποσπᾶ ἀπὸ τὴν ἁγία γῆ. Νὰ μὴ ζεῖ πλέον κατὰ σάρκα καὶ στὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ νὰ καταργηθεῖ καὶ νὰ νεκρωθεῖ ἡ ἀντικειμένη στὸ Θεὸ ζωή. Ὅπως λέγει ὁ θεῖος Παῦλος νὰ σταυρώσει κανεὶς τὴ σάρκα μαζὶ μὲ τὰ παθήματα καὶ τὶς ἐπιθυμίες.

Ἐπειδὴ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ φύγουν τελείως ἀπὸ μᾶς τὰ πονηρὰ πάθη καὶ ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ μὴ ἐνεργοῦν σέ μᾶς συλλογιστικά, ἐὰν δὲν φθάσουμε στὴ θεωρία τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ ἡ θεωρία τοῦ εἴδους αὐτοῦ ποὺ σταυρώνει γιὰ τὸ κόσμο ἐκείνους ποὺ τὴν ἀξιώθηκαν. Ἔτσι καὶ ἡ στὴ περίπτωση τοῦ Μωυσῆ ἐκείνη θεωρία τῆς καιομένης καὶ μὴ κατακαιομένης βάτου ἦταν μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, μεγαλύτερο καὶ τελειότερο ἀπὸ τὸ μυστήριο ἐκεῖνο τὸ καιρὸ τοῦ Ἀβραάμ. Ἄραγε λοιπὸν ὁ μὲν Μωυσῆς ἐμυήθηκε τὸ τελειότερο μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ὁ δὲ Ἀβραὰμ ὄχι;

Στὸν Ἀβραὰμ ποὺ ἀξιώθηκε τὴ θαυμασιωτέρα θεοπτία, ὅταν εἶδε τὸν ἕνα τρισυπόστατο Θεὸ στὴ Βαλανιδιὰ τοῦ Μαβρῆ (Γεν. 18,1), ἐνεργήθηκε τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ ὅταν θυσίαζε τὸ γιό του Ἰσαάκ. Ὁ Ἰσαὰκ ἦταν ὁ ἴδιος τύπος ἐκείνου ποὺ προσηλώθηκε σ᾿ αὐτόν, ἀφοῦ ἔγινε ὑπήκοος στὸ πατέρα του μέχρι θανάτου, ὅπως ὁ Χριστός. Καὶ τὸ κριάρι ποὺ τοῦ δόθηκε σὲ σφαγὴ ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ τὸ φυτό, στὸ ὁποῖο ἦταν τὸ κριάρι δεμένο, εἶχε τὸ μυστήριο τοῦ τύπου τοῦ Σταυροῦ, γι᾿ αὐτὸ καὶ λεγόταν Σαβέκ, φυτὸ ἀφέσεως, ὅπως καὶ ὁ Σταυρὸς λεγόταν ξύλο σωτηρίας.

Ἐνεργοῦσε δὲ τὸ μυστήριο καὶ ὁ τύπος τοῦ Σταυροῦ καὶ στὸν Ἰακώβ, τὸ γιὸ τοῦ Ἰσαάκ, διότι αὔξησε τὰ ποίμνιά του μὲ ξύλα καὶ ὕδωρ. Τὸ ξύλο λοιπὸν προετύπωνε τὸ σταυρικὸ ξύλο, τὸ δὲ ὕδωρ τὸ θεῖο βάπτισμα ποὺ περικλείει μέσα του τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Ἰακὼβ καὶ ὅταν προσκυνοῦσε ἕως τὸ ἄκρο τῆς ράβδου του καὶ ὅταν εὐλογοῦσε τοὺς ἐγγονούς του (Γεν. 48,9-20), ὑπεδήλωνε ἀκόμη καθαρότερα τὸν τύπο τοῦ Σταυροῦ.

Ὅπως λοιπὸν στὸν μὲν Ἀβραὰμ ἐνεργοῦσε τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ὁ δὲ γιός του Ἰσαὰκ ἦταν τύπος τοῦ ὕστερα σταυρωθέντος, ἔτσι πάλι στοῦ Ἰακὼβ τὸ βίο ὁλόκληρο ἐνεργοῦσε τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ὁ Ἰωσὴφ δὲ ὁ γιὸς τοῦ Ἰακὼβ ἦταν τύπος καὶ μυστήριο τοῦ Θεανθρώπου Λόγου ποὺ ἀργότερα πρόκειτο νὰ σταυρωθεῖ. Διότι ἀπὸ φθόνο ὁδηγήθηκε καὶ αὐτὸς πρὸς τὴ σφαγὴ καὶ μάλιστα ἀπὸ τοὺς κατὰ σάρκα συγγενεῖς. Ἐὰν δὲ δὲν σφάχθηκε, ἀλλὰ πωλήθηκε ὁ Ἰωσὴφ καὶ οὔτε ὁ Ἰσαὰκ σφάχθηκε δὲν εἶναι περίεργο, γατὶ αὐτοὶ δὲν ἦσαν ἡ ἀλήθεια, ἀλλὰ τύπος τῆς μελλοντικῆς ἀληθείας. Ἡ σφαγὴ προεφανέρωνε τὸ κατὰ σάρκα πάθος τοῦ Θεανθρώπου, ἡ δὲ ἀποφυγὴ τοῦ πάθους προεφανέρωνε τὸ ἀπαθὲς τῆς Θεότητος.

Ἂς ἐπανέλθουμε στὸ Μωυσῆ ποὺ σώθηκε ὁ ἴδιος μὲ ξύλο καὶ ὕδωρ, ὅταν ἐκτέθηκε μέσα σὲ ἕνα καλάθι στὰ ρεύματα τοῦ Νείλου, ποὺ ὅπως εἴπαμε προεφανέρωνε τὸ Σταυρὸ καὶ τὸ βάπτισμα. Προχωρώντας ὁ Μωυσῆς προανέδειξε σαφέστατα τὸν τύπο ἀκόμη καὶ τὸ σχῆμα τοῦ Σταυροῦ καὶ τὴ σωτηρία δι᾿ αὐτοῦ τοῦ τύπου. Γιατὶ ἀφοῦ ἔστησε ὄρθια τὴ ράβδο, ἅπλωσε πάνω σὲ αὐτὴν τὰ χέρια του καὶ σχηματίζοντας ἔτσι τὸν ἑαυτό του σταυρικῶς πάνω στὴ ράβδο, κατατρόπωσε τοὺς ἐχθρούς. (Ἐξ. 17, 8). Ἐπίσης τοποθετώντας τὸ χάλκινο φίδι πλάγια πάνω σὲ σημαία, ἀναστηλώνοντας τὸ τύπο τοῦ Σταυροῦ, παρήγγειλε στοὺς δαγκαμένους ἀπὸ φίδια Ἰουδαίους νὰ τὸν βλέπουν καὶ ἔτσι νὰ θεραπεύονται ἀπὸ τὰ δαγκώματα τῶν φιδιῶν.

Δὲν θὰ ἐπαρκέσει ὁ χρόνος νὰ διηγοῦμαι σὲ πόσους ἄλλους ἐνεργοῦσε τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ὅπως περὶ τοῦ Ἰησοῦ καὶ τῶν ἔπειτα ἀπὸ αὐτῶν κριτῶν καὶ προφητῶν, τοῦ Δαβὶδ καὶ τῶν μετέπειτα, οἱ ὁποῖοι ἀνέκοψαν ποταμούς, σταμάτησαν τὸν ἥλιο, κατεδάφισαν πόλεις ἀσεβῶν, ἔγιναν νικηφόροι στὸ πόλεμο, ἀπέφυγαν θάνατο ἀπὸ μαχαίρι ἢ ἀπὸ φωτιὰ ἢ ἀπὸ λιοντάρια, ἔλεγξαν βασιλεῖς, ἀνέστησαν νεκρούς, ἔφεραν ξηρασία καὶ πάλι ὅταν τὸ ζήτησαν ἔφεραν βροχὴ καὶ ὅλα ὅσα ἀναφέρει ὁ θεῖος Παῦλος γιὰ τὴ πίστη ἰδιαίτερα στὸ Σταυρό, ποὺ εἶναι δύναμις Θεοῦ γιὰ μᾶς τοὺς σωζομένους, ἐνῶ εἶναι μωρία γιὰ τοὺς ἀφανιζομένους.

Ἀλλὰ νὰ ἀφήσουμε ὅλους μὲ τὸ παλαιὸ νόμο, καὶ νὰ πᾶμε στὸν ἴδιο τὸ Κύριο, γιὰ τὸν ὁποῖο καὶ διὰ τοῦ ὁποίου ἔγιναν τὰ πάντα, ὁ ὁποῖος ἔλεγε πρὶν ἀπὸ τὸ Σταυρό: ὅποιος δὲν παίρνει τὸ σταυρό του γιὰ νὰ μὲ ἀκολουθήσει, δὲν εἶναι ἄξιός μου», καὶ ὅποιος θέλει νὰ ἔλθει πίσω μου, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ἂς σηκώσει τὸ σταυρό του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσει».

Ἡ ἐντολὴ διατάσσει νὰ ἀρνεῖται κανεὶς τὸ σῶμα καὶ νὰ σηκώνει τὸ σταυρό του. Τὸ ἔχουν τὸ σῶμα οἱ ζῶντες κατὰ Θεό, ἀλλὰ δὲν εἶναι πολὺ προσδεδεμένοι σὲ αὐτό, τὸ χρησιμοποιοῦν ὡς συνεργὸ στὰ ἀναγκαῖα, ἂν δὲ τὸ καλέσει ὁ καιρὸς εἶναι ἕτοιμοι νὰ τὸ προδώσουν καὶ αὐτό, ὅπως καὶ κτήματα καὶ ὅτι ἄλλα μέσα χρειασθοῦν. Τέτοιος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Σταυροῦ, ὡς τέτοιος δέ, ὄχι μόνο στοὺς προφῆτες πρὶν συντελεσθεῖ, ἀλλὰ καὶ τώρα μετὰ τὴ τέλεσή του, εἶναι μυστήριο μέγα καὶ πραγματικὰ θεῖο. Πῶς; Διότι φαινομενικὰ μὲν παρουσιάζεται νὰ προξενεῖ ἀτίμωση στὸν ἑαυτό του αὐτὸς ποὺ ἐξευτελίζει τὸν ἑαυτό του καὶ τὸν ταπεινώνει σὲ ὅλα, καὶ πόνο καὶ ὀδύνη, αὐτὸς ποὺ ἀποφεύγει τὶς σωματικὲς ἡδονές, αὐτὸς ποὺ δίνει τὰ ὑπάρχοντα καθίσταται αἴτιος πτωχείας στὸν ἑαυτό του. Διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ ὅμως αὐτὴ ἡ πτωχεία καὶ ἡ ὀδύνη καὶ ἀτιμία, γεννᾶ δόξα αἰώνια καὶ ἡδονὴ ἀνέκφραστη καὶ ἀνεξάντλητο πλοῦτο, τόσο στὸ παρόντα ὅσο καὶ στὸ μέλλοντα ἐκεῖνο κόσμο.

Τοῦτο λοιπὸν εἶναι ἡ σοφία καὶ δύναμη τοῦ Θεοῦ, τὸ νὰ νικήσει δι᾿ ἀσθενείας, τὸ νὰ ὑψωθεῖ διὰ ταπεινώσεως, τὸ νὰ πλουτίσει διὰ πτωχείας. Ὄχι μόνο δὲ ὁ λόγος καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ τύπος εἶναι θεῖος καὶ προσκυνητός, διότι εἶναι σφραγίδα ἱερά, σωστικὴ καὶ σεβαστή, ἁγιαστικὴ καὶ τελεστικὴ τῶν ὑπερφυῶν καὶ ἀπορρήτων ἀγαθῶν ποὺ ἐνεργήθηκαν στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ Θεό, ἀναιρετικὴ κατάρας καὶ καταδίκης, καθαιρετικὴ φθορᾶς καὶ θανάτου, παρεκτικὴ ἀϊδίου ζωῆς καὶ εὐλογίας, σωτηριῶδες ξύλο, βασιλικὸ σκῆπτρο, θεῖο τρόπαιο κατὰ ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, ἔστω καὶ ἂν οἱ ὀπαδοὶ τῶν αἱρετικῶν φρενοβλαβῶς δυσαρεστοῦνται. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου παριστάνει ὅλη τὴν οἰκονομία τῆς σαρκικῆς παρουσίας καὶ περικλείει ὅλο τὸ κατ᾿ αὐτὴν μυστήριο, ἐκτείνεται πρὸς ὅλα τὰ πέρατα καὶ περιλαμβάνει ὅλα, τὰ ἄνω, τὰ κάτω, τὰ γύρω, τὰ ἐνδιάμεσα καὶ τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὀνομάζει φανερῶς ὕψος καὶ δόξα του, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ ἀνεβεῖ σὲ αὐτό, κατὰ τὴ μέλλουσα δὲ παρουσία καὶ ἐπιφάνειά του προαναγγέλλει ὅτι θὰ ἔλθει τὸ σημεῖο τούτου τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου μὲ πολλὴ δύναμη καὶ δόξα.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρὸς τοὺς Κολοσσαεῖς: «ἐνῷ εἴσαστε νεκροὶ ἀπὸ τὰ παραπτώματα καὶ τὴν ἀκροβυστία τῆς σάρκας, σᾶς ἐζωοποίησε μαζί του, χαρίζοντάς σας ὅλα τὰ παραπτώματα, ἐξαλείφοντας τὸ χειρόγραφο ποὺ περιεῖχε τὶς ἐναντίον μας ἀποφάσεις, σηκώνοντάς το ἀπὸ τὴ μέση καὶ καρφώνοντάς το στὸ Σταυρό, ξεγυμνώνοντας δὲ τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες, τὶς διεπόμπευσε δημόσια θριαμβεύοντάς τες πάνω στὸ Σταυρό». (Κολ. 2,13).

Ἐμεῖς κλίνοντας τὰ γόνατα καὶ τὶς καρδιές, ἂς προσκυνήσουμε μαζὶ μὲ τὸν ψαλμωδὸ καὶ προφήτη Δαβὶδ (Ψαλμ. 131,7) στὸ τόπο ὅπου στάθηκαν τὰ πόδια του καὶ ὅπου ἐξαπλώθηκαν τὰ χέρια ποὺ συνέχουν τὸ σύμπαν καὶ ὅπου ἐτεντώθηκε γιὰ μᾶς τὸ ζωαρχικὸ σῶμα καὶ προσκυνώντας καὶ ἀσπαζόμενοι αὐτὸν μὲ πίστη, ἂς παίρνουμε πλούσιο τὸν ἀπὸ ἐκεῖ ἁγιασμὸ καὶ ἂς τὸν φυλάττουμε. Ἔτσι καὶ κατὰ τὴν ὑπερένδοξη μέλλουσα παρουσία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, βλέποντας τὸν νὰ προηγεῖται λαμπρῶς, θὰ ἀγαλλιάζωμε καὶ θὰ χοροπηδοῦμε διαπαντός, διότι πετύχαμε τὴν ἀπὸ τὰ δεξιὰ θέση, σὲ δόξα τοῦ σαρκικῶς σταυρωθέντος γιὰ μᾶς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, στὸν ὁποῖο πρέπει δοξολογία μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα του καὶ τὸ πανάγιο καὶ ἀγαθὸ καὶ ζωοποιὸ Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Γένοιτο.

Πῶς βρέθηκε καὶ ὑψώθηκε ὁ Τίμιος Σταυρὸς

Δύο φορὲς τὸν χρόνο ἑορτάζει πανηγυρικὰ ἡ Ἐκκλησία μας τὸν Τίμιον Σταυρόν. Μία γιὰ τὴν ἀνεύρεσή του τὴν 6ην Μαρτίου τοῦ 326 μ.Χ. καὶ μία κατὰ τὴν Ὕψωσή του τὴν 14ην Σεπτεμβρίου, στὰ ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ ὑπάρχει μέχρι σήμερα. 

Τὸ σημαντικόν, καὶ ὄχι πολὺ γνωστόν, στὸν διπλὸν αὐτὸν ἑορτασμὸν εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἀποκαλύπτεται ἄλλο ἕνα μέγα μυστήριον τῆς ἀπερίγραπτης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ μάλιστα κατὰ τὴν θεία λατρεία, ποὺ ἑνώνει τὴν γῆ μὲ τὸν οὐρανό.
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐκφράζει ἐπιγραμματικὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἐκπεσμένου ἀνθρώπου, τὸν ὁποῖον παίρνει ἀπὸ τὴν Κόλαση τῆς πτώσεώς του καὶ τὸν θρονιάζει πάλι μέσα στὸ Παράδεισο τῆς αἰώνιας ἀγάπης. 

Πιὸ συγκεκριμένα, παίρνει μὲ τὴν σταυρική του θυσία τὸν προδότη Ἰούδα τὸν Ἰσκαριώτη, ποὺ ἀντιπροσωπεύει ὅλην τὴν προδοσία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ τὴν ἀμέτρητη ἀγνωμοσύνη του ἔναντι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, καὶ ὁδηγεῖ σὲ ἄλλον Ἰούδα, ἐπίσης Ἑβραῖον, ποὺ ἔγινε ὁδηγὸς στὴν ἀνεύρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ φανερώνει τὴν μεταστροφὴ καὶ τὴν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν πορεία του στὴν ἁγιότητα. Ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε καὶ μὲ τὸν δεύτερον αὐτὸν Ἰούδα, ποὺ πίστεψε, μετανόησε καὶ ἔγινε Χριστιανὸς μὲ τὸ ὄνομα Κυριακός. Ἀργότερα ἔγινε κληρικὸς καὶ Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, μετὰ τὸν Πατριάρχην Μακάριον, καὶ ἀφοῦ μαρτύρησε, μαζὶ μὲ τὴν μητέρα του Ἄννα, μπῆκε στὸ Ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἐτήσια μνήμη του ἑορτάζεται τὴν 28ην Ὀκτωβρίου.

Τὸ «Συναξάρι» τῆς ἡμέρας αὐτῆς ἀναφέρει: «Τῇ αὐτῇ ἡμερᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Κυριακοῦ τοῦ φανερώσαντος τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἐπὶ τῆς Βασιλείας Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καὶ Ἑλένης τῆς αὐτοῦ μητρός». Καὶ γιὰ τὴν μητέρα του Ἄννα, ποὺ γιορτάζει τὴν ἴδια μέρα: 

«Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Κυριακοῦ Ἄννα, λαμπάσι φλεχθεῖσα καὶ ξεσθεῖσα ἐτελειώθη». 

Καὶ λίγα γιὰ τὸν βίον του: «Ὁ Ἅγιος Κυριακός, πρώην Ἰούδας, μετὰ τὴν φανέρωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπίστευσε, ἐβαπτίσθη Χριστιανὸς καὶ ἔγινε, ὅπως προαναφέραμε, Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων καὶ ἔζησε ὡς τὶς ἡμέρες τοῦ εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη. Αὐτὸς ὅταν ἔφθασε στὰ Ἱεροσόλυμα, μετὰ τὴν ἐκστρατεία του κατὰ τῶν Περσῶν, ἔμαθε γιὰ τὸν Ἅγιον Κυριακὸν τί ἦταν καὶ τί ἔγινε καὶ τὸν διέταξε αὐστηρὰ νὰ θυσιάση στὰ εἴδωλα. Ὁ Ἅγιος, ὅμως, ἀρνήθηκε ἀποφασιστικὰ καὶ ἤλεγξε μὲ τόλμην τὴν εἰδωλολατρία τοῦ Ἰουλιανοῦ. Τότε ἐκεῖνος διέταξε νὰ τοῦ κόψουν τὸ δεξί του χέρι, διότι καθὼς εἶπε: «Πολλὲς ἐπιστολὲς ἔχει γράψει τὸ χέρι αὐτό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀπομακρυνθοῦν πολλοὶ ἀπὸ τὰ εἴδωλα τοῦ Δωδεκαθέου». Ὕστερα διέταξε νὰ ρίξουν λιωμένο μολύβι μέσα στὸ στόμα τοῦ Ἁγίου, ποὺ ὁμολογοῦσε καὶ δοξολογοῦσε τὸν Χριστὸν καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἔβαλαν οἱ δήμιοι μπρούμυτα σὲ πυρακτωμένη σιδερένια κλίνη, ποὺ ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ ὄργανα βασανισμοῦ τῶν Χριστιανῶν.

Ὅταν ἦλθε ἡ μητέρα του, ποὺ εἶχε γίνει καὶ αὐτὴ πιστὴ Χριστιανή, στὸν τόπον τοῦ μαρτυρίου τοῦ παιδιοῦ της, ὁ Ἰουλιανὸς διέταξε νὰ τὴν κρεμάσουν ἀπὸ τὰ μαλλιὰ καὶ νὰ σκίζουν τὸ κορμί της μὲ σιδερένια νύχια, ποὺ ἦταν κι αὐτὸ ἄλλο ἕνα ἐργαλεῖο βασανισμοῦ τῶν Χριστιανῶν, καὶ ἀφοῦ τὴν ἔκαιγαν μὲ ἀναμμένες λαμπάδες, παρέδωσε τὸ πνεῦμα της στὸν Κύριον. 

Ὕστερα ἔρριξαν τὸν Ἅγιον Κυριακόν, σὲ ἕνα μεγάλο καμίνι, τὸν ἐθανάτωσαν μὲ ξίφος, κόβοντας τὸ κεφάλι του».

Ἡ ἀνεύρεση καὶ ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ποὺ εἶναι ἡ σημαία τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἔγινε μὲ τρόπον θαυμαστὸν καὶ ὑπερθαύμαστον ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Ἑλένην τὴν Ἰσαπόστολον, ποὺ εἶχε μεταβῆ γιὰ προσκύνηση στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ μὲ τὴν ρητὴν ἐντολὴν τοῦ γιοῦ της αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου νὰ βρῆ τὸν Τίμιον Σταυρόν, τὸν ὁποῖον εἶχαν ἐξαφανίσει οἱ ἀντίχριστοι Ἑβραῖοι καὶ οἱ εἰδωλολάτρες. 

Εἶχαν ρίξει καὶ τοὺς τρεῖς σταυροὺς σὲ ἕναν βαθὺ λάκκον καὶ τὸν σκέπασαν μὲ χώματα καὶ πέτρες καὶ πολλὰ σκουπίδια. Ἐκεῖ ἔμεινε ὁ Τίμιος Σταυρὸς γιὰ περισσότερα ἀπὸ τριακόσια χρόνια.

Ὅταν ἡ Ἁγία Ἑλένη μὲ τοὺς συνοδοὺς της ἄρχισε τὶς ἔρευνες, μία νεαρὴ Ἑβραιοπούλα ὁδήγησε τὴν Βασιλομήτορα στὸν Ἰούδα, ποὺ ἔμενε στὰ Ἱεροσόλυμα, διότι ἐκεῖνος ἐγνώριζε ἀπὸ τοὺς παλαιοτέρους τὴν τοποθεσία, ὅπου εἶχαν ρίξει τοὺς τρεῖς σταυρούς. Ἐκεῖ μάλιστα φύτρωνε κάθε χρόνον μόνο του καὶ τὸ εὐωδιαστὸ «βασιλικὸ χόρτο», αὐτό, ποὺ λέγεται καὶ σήμερα βασιλικός. 

Πῆγε, λοιπόν, ἡ Ἁγ. Ἑλένη στὴν τοποθεσία αὐτὴ καὶ πρὶν δώση ἐντολὴ νὰ ἀρχίσουν οἱ ἀνασκαφές, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε θερμὰ στὸν Χριστόν. Μόλις ὅμως σηκώθηκε στὰ πόδια της καὶ πρὶν νὰ πεῖ μία λέξη, ἔγινε μέγας σεισμός, μόνον στὸ σημεῖον αὐτό, καὶ τὸ ἔδαφος σχίστηκε σὲ μεγάλο βάθος. 

Τότε ἄρχισαν ἀμέσως οἱ ἀνασκαφὲς καὶ σὲ λίγη ὥρα βρέθηκαν καὶ οἱ τρεῖς σταυροί, πρὸς γενικὴν κατάπληξιν ὅλων τῶν παρισταμένων.

Ὅλοι ἔκλαιγαν ἀπὸ χαρὰ καὶ ἄλλοι δόξαζαν τὸν Θεὸν καὶ προσεύχονταν. Ἡ στιγμὴ ἦταν μοναδικὴ καὶ πανίερη. Καθάρισαν τοὺς τρεῖς σταυροὺς ἀπὸ τὰ χώματα, μολονότι, βρέθηκαν σὲ ἕνα κοίλωμα τῆς γῆς καὶ ἦταν καλὰ προστατευμένοι. Δὲν ἤξεραν ὅμως ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς ἦταν ὁ Σταυρὸς ἐπάνω στὸν ὅποιον σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Ἐκεῖ κοντὰ βρισκόταν σὲ μία καλύβα μία ἑτοιμοθάνατη γυναίκα, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ χρόνια ἀσθένεια. Ἡ Ἄγ. Ἑλένη σκέφθηκε ἀμέσως ὅτι ὁ πραγματικὸς Τίμιος Σταυρὸς θὰ θεράπευε ἀμέσως τὴν γυναίκα, ἐὰν τῆς ἔβαζαν πάνω της τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου. Ἔτσι ἔβαλαν διαδοχικά τοὺς δύο πρώτους σταυρούς, ἀλλὰ χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα. Μόλις ὅμως ἔβαλαν στὸ σῶμα της τὸν τρίτον Σταυρόν, ἡ ἑτοιμοθάνατη γυναίκα ἔγινε ἀμέσως καλὰ καὶ σηκώθηκε στὰ πόδια της. 

Ἔτσι ἀποδείχτηκε ὅτι αὐτὸς ἦταν ὁ πραγματικὸς Τίμιος Σταυρός. Καὶ ὅπως γράφει καὶ ὁ Εὐθύμιος Ζυγαβηνὸς στὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου ὑπῆρχε καὶ ἡ μικρὴ σανίδα μὲ τὴν ἐπιγραφὴ «Ι.Ν.Β.Ι.» (Ἰησοῦς Ναζωραῖος Βασιλεὺς Ἰουδαίων), ποὺ εἶχε βάλει ὁ Πόντιος Πιλάτος.

Ἀμέσως μετὰ τὴν ἀνεύρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἡ Ἄγ. Ἑλένη, ἔχτισε (στὸν Γολγοθὰ τὸν Ναὸν τῆς Ἀναστάσεως καὶ στὴν συνέχεια τὸν Ναὸν τῆς Γεννήσεως στὸ Σπήλαιον τῆς Βηθλεὲμ καὶ τὸν Ναὸν τοῦ Ὅρους τῶν Ἐλαίων. Καὶ ὅταν ὁ Πατριάρχης Μακάριος ἔστησε τὸν Τίμιον Σταυρὸν στὸν ναὸν τοῦ Πατριαρχείου γιὰ προσκύνηση ἀπὸ τὸν πιστὸν λαόν, ἦταν ἡ 14η Σεπτεμβρίου τοῦ 326 καὶ γι' αὐτὸ καθιερώθηκε ἀπὸ τότε νὰ ἑορτάζεται τὸ γεγονὸς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τὴν ἡμέραν αὐτήν. 

Τὴν ἴδιαν ἡμέρα ἑορτάζεται καὶ ἡ δεύτερη Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ποὺ ἔγινε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἡράκλειον (628 μ.Χ.), ὅταν ἐνίκησε τοὺς Πέρσες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κλέψει τὸν Τίμιον Σταυρὸν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα. Σήμερα τὸ μεγαλύτερον τεμάχιον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ διασώζεται στὸν Ἅγιον Ὅρος, στὴν Ί. Μονὴ Ξηροποτάμου.

Ἡ ἀνεύρεση καὶ ἡ ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἀσφαλῶς μέγα γεγονὸς τῆς παγκοσμίας ἱστορίας, διότι ἀφορᾶ στὸ σύνολον τῆς ἀνθρωπότητας, ἀνεξαρτήτως ἂν δὲν ἔχουν ἀκόμα ἀποδεχθῆ τὴν Χριστιανικὴ Πίστη καὶ δὲν γνωρίζουν ὅλοι τὴν ἀλλαγὴ πορείας τῆς ἱστορίας. 

Ἰδιαίτερα, ὅμως, εἶναι κορυφαῖον γεγονὸς στὴν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἐπιβεβαιώνει καὶ ἐπισφραγίζει τὴν δωρεὰν τῆς σωτηρίας σὲ ὅλον τὸν κόσμον καὶ καλεῖ ἀδιαλείπτως κάθε ἄνθρωπον νὰ ἐπιστρέψη στὴν ἀληθινὴν πατρίδα τοῦ Παραδείσου. Δὲν εἶναι ἁπλῶς συμβολικὴ καὶ ἐνδεικτικὴ ἡ μεταστροφὴ τοῦ Ἰούδα, ποὺ ἔγινε Χριστιανὸς καὶ Ἅγιος Μάρτυς τῆς Ἐκκλησίας, ὡσὰν νὰ ἀποπλύνη τὴν προδοσία τοῦ ἄλλου Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη, ποὺ παρέδωσε τὸν Θεάνθρωπον στοὺς σταυρωτές του. Καὶ εἶναι τοῦτο μέγα δίδαγμα γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ποὺ ὅσον καὶ ἂν ἔχει πέσει στὸ ἔσχατον ἄκρον τῆς ἁμαρτίας, ὅπως ὁ Ἰσκαριώτης, μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ διανύση τὴν ἀπόσταση μεταξὺ ἁμαρτίας καὶ σωτηρίας, μεταξὺ προδοσίας καὶ μετανοίας, ποὺ δὲν ἔκανε ὁ πρῶτος Ἰούδας, ἀλλὰ ἀγχονίσθηκε μέσα στὴν ἀπελπισία του. Αὐτὴ ἡ μέγιστη μεταστροφὴ τοῦ δεύτερου Ἰούδα εἶναι ὁ αἰώνιος καὶ ἐμπράγματος ἀντίλαλος τῆς προσευχῆς τοῦ Θεανθρώπου τὴν ὥρα τῆς θυσίας του, ὅταν παρεκάλεσε τὸν Θεὸν Πατέρα καὶ εἶπε γιὰ τοὺς σταυρωτές του τὸν λόγον τῆς ὕψιστης συγνώμης γιὰ ὅλους τους ἀρνητές του, ἄρα καὶ τοῦ Ἰούδα:

— «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. ΚΓ' 34).

Κλείνοντας τὶς λίγες αὐτὲς γραμμὲς γιὰ τὸν ἑορτασμὸν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, θὰ θέλαμε νὰ ἀναφέρουμε τὸν σχετικὸν λόγον ἑνὸς μακαριστοῦ Γέροντος, ποὺ ἔλεγε:

— «Ἡ ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, παιδιά μου, δὲν γίνεται μόνον κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς 14ης Σεπτεμβρίου, ἀλλὰ κάθε φορά, ποὺ μετανοεῖ μία ψυχὴ καὶ πηγαίνει κοντὰ στὸν Χριστόν. Μᾶς τὸ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος: «Λέγω δὲ ὑμῖν, ὅτι οὕτω χαρὰ ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοούντι» (Λουκ. ΙΕ' 7). Γιατί ἡ Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ φανερώνει τὸν θρίαμβον τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης καὶ αὐτὸς ὁ θρίαμβος ἀποτελεῖ μεγάλη χαρὰ στὸν οὐρανὸν τοῦ Θεοῦ καὶ γίνεται κάθε φορά, ποὺ μετανοεῖ ἀληθινὰ ἕνας ἄνθρωπος. Γι' αὐτὸ ἂς μετανοοῦμε ὅλοι μας συνεχῶς καὶ ἀληθινά, γιὰ νὰ κυρίαρχη πάντοτε ἡ χαρὰ καὶ στὴν γῆ καὶ στὸν οὐρανόν. Ἀμήν».