Καριέρες ανθρωπισμού!

Έρχονται εξαθλιωμένοι και φοβισμένοι οι πρόσφυγες από τις εμπόλεμες χώρες τους και κάποιοι στήνουν καριέρες ανθρωπισμού, ιδεολογικά μοντέλα, στάσεις ζωής, διοικητικές θέσεις πάνω στην εξαθλίωση τους. 

Στο σημείο αυτό η υπόθεση μοιάζει με αυτήν των ναρκομανών. Όλοι κόπτονται με περισσή ευαισθησία για την περίπτωση τους, αλλά και όλοι αυτοί από τον δικαστικό, τον χωροφύλακα και τον κοινωνικό λειτουργό, έως τον δικηγόρο και τον θεραπευτή προσεύχονται στον χαμωθεό τους να διαρκέσει διηνεκώς αυτή η κατάσταση για να έχουνε ψωμί να τρώνε, αν δεν συμβάλουν και από πάνω στο διηνεκές της περιπτωσεως.

Η προστυχιά δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, γιατί όταν ο άλλος χρησιμοποιεί συγκινητικές ανθρωπιστικές εκφράσεις βίου και λόγου, το πόπολο τις εισπράττει για φτερούγες αγγέλων . Ενώ ο ρατσιστής και ο τραμπούκος λόγω ακροτήτων γίνονται άμεσα ορατοί και μισητοί.

Αυτούς πάντως τους θεωρώ χυδαιότερους από τον ρατσιστή. Γιατί ο ρατσιστής έχει έλλειψη παιδείας συνήθως, προέρχεται από τα κατώτερα στρώματα, έχει επίσης ψυχολογικά θέματα πολλές φορές. Ενώ αυτοί οι κύριοι έχουν ένα κάποιο μορφωτικό επίπεδο και προέρχονται συνήθως από την κοινότυπη αθλιότητα που λέγεται μικροαστική τάξη. Ναι, λέγω αθλιότητα, γιατί  στο σημείο αυτό είμαι και εγώ ρατσιστής απέναντι τους. Με αυτούς τους αρχοντοχωριάτες υποκριτές.Και πιό πολύ με εξοργίζει πώς αυτοί οι υποκριτές, έχουν και ένα πατερναλιστικό ύφος ξερόλα και εξουσιαστικού σνομπιστή και έναν ευερέθιστο ψυχισμό απέναντι σε όλους τους άλλους, πού σπάει κόκκαλα.

Σαφώς και τους απεχθάνομαι. 

Τον ρατσιστή μπορεί να τον λυπηθώ ακόμα. Αυτούς όχι. 

Με εξοργίζουν. Με εξοργίζει πώς ο επαγγελματικός ανθρωπισμός και καριερίστικος αντιρατσισμός εκτονώνει την φιλάνθρωπη ασέλγεια του πάνω στα πτώματα των προσφύγων με κάθε νόμιμο και ηθικό τρόπο. 

Αυτό δεν μπορώ να το ανεκτώ , ούτε σαν χριστιανός, ούτε σαν άνθρωπος.

Η υποκρισία δεν άφησε αδιάφορο τον ίδιο τον Χριστό ακόμα, πού ήταν ευσπλαχνικός απέναντι στους μεγαλύτερους αμαρτωλούς. Αγίους αμαρτωλούς θα έλεγα, γιατί η εμπάθεια τους είχε τουλάχιστον  μια ταπείνωση και ανθρωπινότητα. 

Αυτοί όχι. Είναι συνειδητά χυδαίοι!

πηγή

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΓΕΝΕΤΗΣΙΑΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ;

Παναγιώτη Β. Δημακάκου

Ομότιμου Καθηγητή Ιατρικής Παν. Αθηνών

Το 1893 μ.Χ επί αυτοκράτορος Λέοντος του ΣΤ΄ του Σοφού και διά της 89 Νεαράς εισήχθη και από την πολιτεία η ιερολογία του γάμου. Έκτοτε επί αιώνες η χριστιανική οικογένεια, ως «κατ’ οίκον εκκλησία» μεγαλούργησε, ως αειθαλές καρποφόρο δένδρο αγάπης, ειρήνης και προόδου. Μόλις τον παρελθόντα αιώνα στην Αγγλία στις 12 Φεβρουαρίου 1966 αναγνωρίσθηκε η ομοφυλοφιλία από την Βουλή των Κοινοτήτων. Κατά την δεκαετία του 1970 ενεφανίσθησαν μπαλέτα ανώμαλων ερωτικώς τύπων (Γαλλία), και η δυσώδης ανταλλαγή συζύγων (Αμερική). Ενεφανίσθη η φθορίωση του ύδατος σε πολλές χώρες για περιορισμό της ανδρικής γονιμότητος και ανάπτυξη ομοσεξουαλικής τάσεως. Ακολούθως παρατηρήθησαν φαινόμενα φθοράς του ιερού Μυστηρίου του γάμου και του οικογενειακού θεσμού, προγαμιαίες σχέσεις και αύξηση ανύπαντρων μητέρων και εξώγαμων τέκνων.

Η σειρά της χώρας μας ήρθε την δεκαετία του 1980, όταν η τότε κυβέρνηση εισήγαγε τον πολιτικό γάμο και το συναινετικό διαζύγιο (1983). Ακολούθησε αύξηση διαζυγίων και υπογεννητικότητος, νέες μέθοδοι αναπαραγωγής (τεκνοποιία δι’ αγοράς σπερματοζωαρίων), οικογενειακή χαλάρωση, με το θλιβερό αποτέλεσμα το παιδί ουσιαστικά να βρίσκεται στο απόσπασμα. Το 2008 μια άλλη κυβέρνηση ψηφίζει το «Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης» για ετερόφυλα ζευγάρια με τον αρμόδιο Υπουργό να παρατηρεί ότι με την «ωρίμανση του λαού στο εγγύς μέλλον θα ψηφιστεί και για ομόφυλα ζευγάρια». Το 2009, η σοσιαλιστική κυβέρνηση, με την στήριξη της αριστερής πτέρυγος και συνοδοιπορούσης ακολούθως και της μικτής κυβερνήσεως, έρχεται στην πρόταση ψηφίσεως γάμου ομοφυλοφίλων επιβεβαιώνοντας και την «ανωριμότητα του ελληνικού λαού», επαληθεύοντας τον παραπάνω Υπουργό.

Σχετική ενημέρωση, μάλλον αποκρουστική του φαινομένου, παρέχει η μικρή φυσιολοανατομική περιγραφή: Μέσο μήκος παχέως εντέρου 1,5μ, με λειτουργία του απορρόφηση και έκκριση νερού, ηλεκτρολυτών και κατακράτηση κοπράνων, 30% των οποίων αποτελείται από μικρόβια. Ο ορθοπρωκτικός σωλήνας έχει αφοδευτική λειτουργία, συγκρατεί και αποβάλλει 50-200 γρ. περιττωμάτων την ημέρα με μηχανισμούς αφόδευσης τις κοπρανώδεις μάζες του εντέρου… Αιτιολογικά για το παραφύση φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις συγγενούς και κληρονομικής προελεύσεως, κυρίως ενοχοποιούνται επίκτητοι ψυχολογικοί (οικογενειακοί, κοινωνικοί, τηλεόραση, internet) παράγοντες και θεσμικοί αφού η διαστροφή των αρχόντων παρουσιάζει οικουμενικές διαστάσεις.

Έλλειψη διαπαιδαγώγησης υπό των αρμοδίων, οι οποίοι περιφρονούν τα λόγια του Γρηγορίου του Θεολόγου «Τέχνη τεχνών άνθρωπον άγειν» και τη συμβουλή του Ιωάννου Χρυσοστόμου «Χριστιανόν αυτόν ποίησον ίνα σώσης υιόν και θυγατέρα» και άγνοια ότι «ψυχή παιδίου χρυσίου τιμιωτέρα». Ο Απόστολος Παύλος διά λόγων Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου αναφέρει «ο ομοφυλόφιλος είναι χειρότερος του δολοφόνου αφού ο δεύτερος αποσπά μόνον την ψυχή από το σώμα ενώ ο πρώτος αμφότερα και χειρότερος του αμαρτωλού αφού πάλι ο δεύτερος ενεργεί εκτός σώματος ενώ η πράξη αφορά το ίδιο του το σώμα». Ο ίδιος ο Χριστός μας διδάσκει «Μην δώτε το άγιον τοις κυσί, μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων…» (Ματθ. 7,6), δηλαδή σκυλιά και χοίροι δεν αναγνωρίζουν την αξία των μαργαριταριών, ήτοι ηθικής, πίστεως και σεμνότητος, πλεονάζει η αναισχυντία. Ο δε Αγ. Ιερώνυμος διά γραφίδος Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου αναφέρει: «Δια την αμαρτίαν της αρσενοκοιτίας αργοπόρησαν εις τόσες χιλιάδες χρόνους να γένη άνθρωπος ο Υιός του Θεού» (Πηδαλ. 1982, σελ. 594). Ομοίως και η σοφία των Αγίων Πατέρων διαχρονικά διδάσκει ότι συμπεριφορά ενάντια στους νόμους της φύσεως όπως το πάθος των ομοφυλοφίλων αποτελεί τεκμήριο συναισθηματικής νοσηρότητος και αλλοιωμένης πνευματικής κρίσεως. Η φωνή του Αγίου Όρους επίκαιρος δια στόματος Γέροντος Γαβριήλ αναφέρεται στο κοινοβούλιο: «ου φονεύσεις, οι Έλληνες απαντούν: κάτω ο νόμος του Θεού, σκοτώστε όλα τα ελληνόπουλα, γι’ αυτό νομιμοποίησαν τις εκτρώσεις. Ου μοιχεύσεις, αυτοί νομιμοποιούν την ομοφυλοφιλία, ψηφίζουν το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, πετούν σημαία και Σταυρό αυτοπροσδιοριζόμενοι σε Εθνοκαταστροφείς ώστε να μην είναι ευπρόσδεκτοι από τον Θεό στην κόλαση και να ετοιμάζει χειρότερη γι’ αυτούς.»

Η πολιτεία δυστυχώς νομοθετεί ανεξαρτήτως Εκκλησίας.

Όμως η Ποιμαίνουσα μάνα Εκκλησία δια του λόγους της και μέσω της ψήφου του ορθοδόξου ποιμνίου οφείλει να καλύψει επαρκώς τα έδρανα της Βουλής με Έλληνες πιστούς στον Θεό, την Πατρίδα και την Ιστορία.

Ευρισκόμεθα στο χείλος του γκρεμού, αφού μαζί με την οικονομική δοκιμασία ευρίσκεται σ’ εξέλιξη βαθύτατη πνευματική κρίση χειρότερης των Σοδόμων και Γομόρρων. Εξαίρετο παράδειγμα η ακμάζουσα Ρωσία η οποία ψήφισε μετά από μακροχρόνιους διωγμούς του άθεου Μαρξισμού, την απέλαση ατόμων προωθούντων την ομοφυλοφιλία. Ομοίως ακολούθησαν Γεωργία, Ρουμανία, Πολωνία, Σερβία και του Ισημερινού μη εξαιρουμένου. Θετικό παράδειγμα ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας ο οποίος απέρριψε επίσκεψη Πρέσβη μετά του ομοφυλοφίλου συντρόφου – συζύγου του. Ο κ. Καραμανλής έχασε πιθανότατα τις εκλογές από Ελληνορθόδοξους πιστούς διότι επί δημοσιογραφικής ερωτήσεως απάντησε ότι θα αποδέχετο ικανό υπουργό

και ας ήτο ομοφυλόφιλος. Άλλα παραδείγματα αποχριστιανοποιήσεως γενικότερα της Ευρώπης αποτελούν ως γράφεται η αναγνώριση της παιδοφιλίας υπό της Ολλανδίας, του «τρίτου φύλου» της ομοφυλοφιλίας και της κτηνοβασίας υπό της Γερμανίας.

Συνεπώς ο ελληνικός λαός, Ορθόδοξα βαπτισμένος, με πλούσια ανθρωπιστικά χαρίσματα, οφείλει στις επικείμενες εκλογές ν’ αναδείξει προσωπικότητες αξιών, παιδείας και ηθικής, οι οποίοι θα υψώσουν λάβαρο αλήθειας και δικαιοσύνης. Έλληνες, οι οποίοι ν’ αγαπούν θυσιαστικά την πατρίδα. Ο τόπος μας στην ελληνορθόδοξη παράδοσή του δεν θέλει άθεους, ανιστόρητους, επικίνδυνους οπαδούς φατριών εκ του σοβαρώς νοσούντος πολιτικού συστήματος με αποκλειστικό ενδιαφέρον μόνο το ίδιον και το κομματικό συμφέρον. Φθάνει πια.

Δημόσια δήλωση διαγραφής «Ορθοδοξίας» και «Χριστιανικής θρησκείας», εθνικές καταστροφές χαρακτηριζόμενες «συνωστισμοί», στήριξη ομοφυλοφίλων – εδώ δεν κρίνονται οι δυστυχείς συνάνθρωποι αλλά η πράξη – και της υπογεννητικότητος σε χώρα με περισσότερους θανάτους έναντι γεννήσεων, τεκμήριο αφανισμού της φυλής μας, διαγραφής της επόμενης των εκλογών Θεού, Πατρίδος και Ιστορίας χιλιετηρίδων, αποτελεί έσχατο εθνικό έγκλημα. Έχουμε μέγιστη ευθύνη και ύψιστη υποχρέωση με την ψήφο μας να προστατεύσουμε το σπίτι μας. Να διατηρήσουμε τις ηθικές αρχές και αξίες, τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και την εθνική μας ιστορία. Προϋποθέτουν όμως κάθαρση του Κοινοβουλίου και αποδοχή ενάρετων Ελλήνων, θυσιαστικού δικαίου και ασφαλούς ελπίδος για το αύριο της πατρίδος, διότι χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται και όλα καταστρέφονται.

Η ευθύνη είναι του ελληνικού λαού και κάθε Έλληνα πολίτη χωριστά αφού κατά την ποιότητα του λαού και η ποιότητα των αρχόντων, διότι η ψήφος μας θα καλύψει τα βουλευτικά έδρανα και θα καθορίσει το μέλλον των παιδιών μας και του Έθνους μας.

Για την ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Κολακεία: Ο εκφυλισμός της φιλίας

Το λουλούδι Psychotria Elata ή "Κόκκινα χείλη" (από εδώ)

Η άλλη όψη
π. Κύριλλος Κωστόπουλος, Πάτρα

Η κολακεία από αρχαιοτάτων χρόνων εξέφραζε την διά των λόγων ή και έργων δουλοπρεπή έξαρση ανύπαρκτων ή ενδεχομένως και υπαρκτών προτερημάτων κάποιου προσώπου με σκοπό την απόκτηση ευνοίας ή χρηματικής ωφελείας απ᾽ αυτό.

Ο Αριστοτέλης υποστήριζε ότι ο κόλακας δεν φροντίζει για τίποτε άλλο «ει δ' ωφελείας της αυτού» (Ηθ. Νικομ., 1108a, 29 και 1127a, 10). Για τον λόγο αυτό η κολακεία είναι μεγάλη κοινωνική ασθένεια, η οποία δεν εκλαμβάνει ως καλό το «είναι» του φίλου, αλλά αυτό, το οποίο εξαίρει ο κόλακας και το τοποθετεί ως «είναι». Ο Πλάτωνας παρακινούσε τους συγχρόνους του να επαινούν «ου το δοκείν είναι αγαθόν, αλλά το είναι και ιδία και δημοσία» (Γοργίας, 527.b.6).

Η ασθένεια της κολακείας είναι τις περισσότερες φορές αθεράπευτη και εκφυλίζει σιγά σιγά την πραγματική φιλία. Ο Μ. Βασίλειος λέγει επ’ αυτού: «Ώσπερ η ερυσίβη του σίτου εστί φθορά εν αυτώ γινομένη τω σίτω, ούτω και η κολακεία την φιλίαν υποδυομένη λύμη εστί της φιλίας (επ. 271, PG 32, 1005B-C).

O κόλακας, υποκρινόμενος ότι θαμπώθηκε από τις αρετές του φίλου του, φλυαρεί συνεχώς, εξυμνώντας και εξυψώνοντας σε ιδανικό επίπεδο ό,τι εκείνος πράττει και λέγει, ενώ στην πραγματικότητα μέσα του τον υποτιμά, θεωρώντας τόν εαυτόν του πολύ ανώτερο. Ο Πλούταρχος χαρακτηρίζει τον κόλακα ως χαμαιλέοντα, ο οποίος αλλάζει το χρώμα του ανάλογα με τις περιστάσεις: «Ο δε κόλαξ ατεχνώς το του χαμαιλέοντος πέπονθεν» (Ηθικά, Πώς αν τις διακρίνειε τον κόλακα του φίλου, 53 D 5,6). 


Φωτο από εδώ  

Στην γλώσσα της Αγίας Γραφής η κολακεία συγγενεύει με τον δόλο: «Ότι ουκ έστιν εν τω στόματι αυτών αλήθεια, η καρδία αυτών ματαία τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, ταις γλώσσαις αυτών εδολιούσαν» (Ψαλμ. 5, 10). Στην δε Καινή Διαθήκη απαντά μόνον στην πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Θεσσαλονικείς. Θέλοντας ο Απόστολος να αντιδιαστείλει το δικό του κήρυγμα από αυτό των πλανοδίων ρητόρων της εποχής του, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν σε μεγάλο βαθμό την κολακεία και τον δόλο, επικαλείται ως μάρτυρα τον Θεό, ότι ο ίδιος ουδέποτε χρησιμοποίησε στο λόγο του το δηλητήριο αυτό της κολακείας: «Ούτε γαρ ποτέ εν λόγω κολακείας εγεννήθημεν, καθώς οίδατε, ούτε εν προφάσει πλεονεξίας, Θεός μάρτυς» (Α΄Θεσ. 2, 5).

Ως εκ τούτου η κολακεία στηλιτεύεται από τους θεοφόρους Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας ως θανάσιμη αμαρτία και η αποδοχή της χαρακτηρίζεται ως φρικτός εγωκεντρισμός, αφού προκαλεί πνευματική βλάβη τόσο στον κολακεύοντα όσο και στον κολακευόμενο. Ο μεν κολακεύων περιπίπτει στην υποκρισία και στο ψεύδος, ο δε κολακευόμενος διολισθαίνει στον εγωισμό και υφίσταται γενικότερη πνευματική βλάβη, παραμένοντας στην δοσμένη ψεύτικη εικόνα του εαυτού του και όχι στην πραγματική. Ο Ιερός Χρυσόστομος επισημαίνει: «Μη τοίνυν και ημείς μηδέ πανταχού κολακεύομεν τους υποκειμένους, μηδέ κολακεύεσθαι παρά των αρχόντων ζητώμεν» (PG 58, 530). Υπογραμμίζεται εδώ ότι τόσο η κολακεία προς τους κατωτέρους μας όσο και η επιδίωξη της κολακείας από τους ανωτέρους μας είναι το ίδιο επιζήμια.

Παρά τα πιο πάνω ο σύγχρονος εγωιστής και εγωκεντριστής άνθρωπος αρέσκεται στην σκιά του «είναι» και όχι στο όντως «είναι». Η σκιά, όμως, δεν είναι η πραγματικότητα.

Δυστυχώς. Ποιοι κυβερνούν σήμερα τους λαούς; Οι πανούργοι, οι ψεύτες και οι κόλακες. Αυτοί, οι οποίοι επιζητούν την κολακεία, απομακρυνόμενοι από την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Και η πραγματικότητα είναι ότι, όποιος αποδεχθεί την αυτοαλήθεια που είναι Αυτός ο Θεάνθρωπος Κύριος και κοινωνεί μετ’ αυτής, ουδέποτε θα υιοθετήσει την εκφυλιστική κολακεία ούτε για τον συνάνθρωπο ούτε για τον εαυτό του.

(Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα «Πελοπόννησος» των Πατρών στις 7/7/2014)

Πηγή

Ισλαμικά τάγματα, Μασονία και κρίση της Μέσης Ανατολής

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης, 
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

«Τον καιρό του Μωάμεθ ζούσε κοντά στην Μέκκα ο πολύ ηλικιωμένος Ben Chasi που δίδασκε τον Προφήτη. Μία μέρα μόλις τελείωσε το μάθημα του, έδωσε στον Μωάμεθ ένα μεταλλικό πίνακα στον οποίο ήταν γραμμένοι οι τύποι εκείνοι των οποίων την σημασία είχε μάθει ο 30ετής Προφήτης. Λίγο μετά πέθανε ο γέροντας και ο Μωάμεθ δίδασκε σε πολύ στενό κύκλο τους τύπους αυτούς. Ο Abu Bekr, ο πρώτος Χαλίφης, κληρονόμησε μετά τον θάνατο του Προφήτη τον πίνακα και την Γνώση που διδάσκονταν πάντα μόνο σε στενό κύκλο. Αυτή είναι η Μυστική Γνώση των Μασόνων της Ανατολής.»

Από το βιβλίο «Οι Μυστικές Ασκήσει των Τούρκων Ελευθεροτεκτόνων», του Rudolf Von Sebottendorf

Το θέμα των ισλαμικών ταγμάτων και ο γενικότερος ρόλος τους στην ιστορία είναι πολύ μεγάλο. Τα τελευταία χρόνια με το πρόβλημα της ισλαμικής επεκτατικότητας να μεγαλώνει συνεχώς και με τα γεγονότα της τελευταίας κρίσης των Τζιχαντιστών, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον να γνωρίσουμε κάποια βασικά στοιχεία του λεγομένου «εσωτερικού» Ισλάμ, το οποίο για πολλούς είναι η αφετηρία της σύγχρονης ισλαμικής επεκτατικότητας, καθώς και των σχέσεων του με την μασονία. Η μελέτη της δημιουργίας και λειτουργίας των ισλαμικών ταγμάτων και ιδιαίτερα αυτών που ιδρυθήκαν και έδρασαν στην Μικρά Ασία μετά την επικράτηση των μουσουλμάνων Οθωμανών, αποδεικνύει αυτή την στενή τους σχέση με την μασονία. Το στοιχείο αυτό μας οδηγεί σε μια αλυσίδα αλληλοσχετισμών  του  παγκοσμίου μασονικού κινήματος με το αποκαλούμενο «εσωτερικό Ισλάμ», το οποίο εκτός από τον μασονικό του χαρακτήρα έχει πολλές ρίζες και στο κίνημα των Γνωστικών, για τους οποίους επίσης έχουν γραφτεί πολλά για τον ρόλο τους σαν αφετηρία και σαν δάσκαλοι των μασονικών στοών.

Τα πιο γνωστά και πιο «εσωτερικά» οθωμανικά ισλαμικά τάγματα που έδρασαν στην Μικρά Ασία είναι οι Μπεκτασήδες, οι Μεβλεβηδες και το πιο μυστήριο τάγμα, οι Αχήδες, με καθαρά μασονική διαταξη και τελετουργία. Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό στοιχείο που αποδεικνύει την σχέση των ισλαμικών ταγμάτων της Μικράς Ασίας με την μασονία, είναι ο αναγνωριστικό τρόπος χαιρετισμού μέσω του οποίου κάποιο μέλος αναγνωρίζει το άλλο σαν μέλος του τάγματος. Αυτό είναι το μυστικό σύστημα αναγνώρισης των μασόνων, δηλαδή το Σημείο, η Λαβή και η Λέξη.  Συγκεκριμένα στο σύστημα αναγνώρισης των ισλαμικών ταγμάτων, το Σημείο παίρνει το σχήμα της γροθιάς και μετά τεντώνεται ο δέκτης. Αν κινήσουμε το χέρι ώστε ο δέκτης να είναι στραμμένος προς τα πάνω, έχουμε το Σημείο που σύμφωνα με τα μελη των ισλαμικών ταγμάτων απεικονίζει ένα τζαμί με τον τρούλο και τον μιναρέ του. Η Λαβή «εκφράζεται» ως εξής : Τοποθετούμε το χέρι στον λαιμό έτσι ώστε ο αντίχειρας να ακουμπά στη δεξιά αρτηρία, ο δέκτης να εφάπτεται στην καρωτίδα και τα άλλα δάχτυλα να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τον δεκτή. Στρίβουμε το χέρι προς τον δεξιό ώμο και μόλις φτάσει σε αυτόν το κατεβάζουμε κάτω. Αυτή είναι η κλασική χειρονομία της μασονικής τελετουργίας. Η Λέξη, ή καλυτέρα οι λέξεις είναι τα σύμβολα που παρατίθενται στις αρχές κάθε σούρας του Κορανίου και έχουν ειδική εκφώνηση από τους «μυημένους».

Σύμφωνα με τον Rudolf Von Sebottendorf, είναι άρρηκτη η σχέση των ισλαμικών ταγμάτων με τους Ροδόσταυρους, τους Αλχημιστές, το Magnus Opus και γενικότερα με τις μασονικές στοές. Εδικά για τους Αχήδες, αναφέρεται ότι είναι το μεγαλύτερο ίσως και το πιο μασονικό τάγμα της Οθωμανικής εποχής, μια από τις πιο ισχυρές αλλά και πιο μυστηριώδεις αδελφότητες που εμφανίστηκε κατά τους πρώτους χρόνους της έλευσης των Σελτζούκων και στη συνέχεια των Οθωμανών στη Μικρά Ασία. Σύμφωνα με τον μεγαλύτερο Ρωμιό ερευνητή των ισλαμικών ταγμάτων, τον Βλαδίμηρο Μιρμίρολου, στο μεγαλειώδες  έργο του, «Οι Δερβίσαι», αλλά και τον πολύ γνωστό Τούρκο ερευνητή των ισλαμικών ταγμάτων, Enver Behnan Şapolyo, στο βιβλίο του, «Mezhepler ve Tarikatlar Tarihi», είναι ένα καθαρά μασονικό τάγμα με  εσωτερική μυστική διαβάθμιση των μελών του που είναι ανάλογη με αυτή των μασόνων. Συγκεκριμένα οι βαθμοί των Αχήδων διακρίνονται ως εξής : α) Μαθητές, β) Μαστόρους (Ουστά), γ) Βοηθούς Δερβίσηδων και δ) Γέροντες, (Ντεντέ), δηλαδή Δασκάλους, σε ένα ιεραρχικό σύστημα αδελφότητας των μελών του τάγματος. Τα κέντρα του τάγματος όπου συγκεντρώνονταν τα μελη του ονομάζονταν «Λόντζας», ή Εστίες, ή Στοές. Αλλά και τα μυστικά κέντρα των Μπεκτασήδων και οι τελετουργίες τους, όπως αυτές περιγράφονται στο βιβλίο του Μιρμίρολου, θυμίζουν πολύ τις κλασικές μασονικές τελετές.

Ο ρόλος των ισλαμικών ταγμάτων ιδιαίτερα της Οθωμανικής εποχής στην επέκταση του Ισλάμ και στους συχνά βίαιους εξισλαμισμούς μεγάλων χριστιανικών, κυρίως ελληνορθόδοξων πληθυσμών, είναι πολύ μεγάλος αν και δεν έχει καταγράφει σε όλη την ιστορική του έκταση. Η σημερινή  κρίση της Μέσης Ανατολής με τις σφαγές και τους διωγμούς των χριστιανών και  η δημιουργία του Χαλιφάτου των Τζιχαντιστών, ξαναφέρνει στη επικαιρότητα τον ρόλο αυτών των ισλαμικών ταγμάτων και την σχέση τους με την διεθνή μασονία. Το παρασκήνιο έχει πολύ μεγάλο βάθος αν σκεφτεί κάνεις ποιος πραγματικά κυβερνά σήμερα τις ΗΠΑ και φυσικά ένα άρθρο σαν αυτό δεν έχει την αξίωση να το καλύψει στην πραγματική του έκταση.  

πηγή 

Ὁ δρόμος τῆς ταπείνωσης

«Ὅλοι, ἔλεγε ὁ ἅγιος Τύχων τοῦ Ζαντόνσκ, τὴν θέλουν τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν ἔπαινό Του. Ἄλλα πολὺ λίγοι, τὸ ἀποφασίζουν νὰ σηκώσουν τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὑπομείνουν, ἔστω καὶ μόνο κάποιες βρισιές, ἕναν κάποιο χλευασμό, μία κάποια καταφρόνηση»!...

Ἡ μακαριὰ δούλη τοῦ Θεοῦ Ξένη αὐτὰ τὰ εἶχε σὲ ὅλη της τὴν ζωή!...

Τί ὕβρεις, τί ἐμπαιγμούς, τί ὀνειδισμοὺς ὑπόμεινε! "Ὄχι μόνο ἀπὸ ἀθῶα παιδιά, ἀπὸ ἀνθρώπους πειραχτήρια, ἀπὸ ἄσχετους μὲ τὴν πνευματικὴ ζωή! Ἄλλα καί, πρὸ παντός, ἀπὸ τοὺς ἐκμοντερνισμένους· ποὺ θεωροῦσαν τὴν πολιτεία της σκέτη βλακεία· ἀπὸ τοὺς διαφωτισμένους ἄθεους!..

Ἂν θελήσει κανεὶς νὰ ἐξηγήσει, τὴν πορεία της, πρέπει νὰ κάνει τὴ σκέψη, ὅτι ἡ ἁγία Ξένη Γρηγόριεβνα, ἀκινητοποίησε τὸ λογισμό της σὲ δύο πόλους: στὴν ἀπέραντη ἀγάπη καὶ εὐσπλαχνία τοῦ Χριστοῦ· ὅτι ποτὲ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει· καὶ στὴν δική της ἀναξιότητα καὶ ἁμαρτωλότητα- στὴν ταπείνωσή της· στὸ ὅτι ἦταν γιὰ ὅλα ἀνάξια· γιὰ ὅλα μικρή.

Μόνο ἔτσι μπορεῖ ἄνθρωπος νὰ ἀντέξει τόσα, καὶ νὰ ξεπεράσει τοὺς λογισμούς, ποὺ τόσο ἁπλόχερα σπέρνει παντοῦ ὁ διάβολος.


Γράφει ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος: «Τὰ διακριτικὰ χαρίσματα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔχει ταπείνωση εἶναι:

• θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του, τὸν πιὸ ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο ἐπάνω στὸν κόσμο•

• δὲν κακολογεῖ καὶ δὲν κρίνει ποτὲ κανέναν

• βρίσκει τὸν ἑαυτὸ του πιὸ βρωμερό, πιὸ αἰσχρό, πιὸ ἀδιάφορο ἀπὸ ὅλους

• δὲν προβάλλει ποτὲ γιὰ τίποτε καὶ σὲ τίποτα σὰν παράδειγμα καὶ σὰν ὑπόδειγμα τὸν ἑαυτό του

• δὲν γκρινιάζει· καὶ δὲν ἔρχεται ποτὲ σὲ ἀντιλογία μὲ κανέναν ὄχι γιὰ προσωπικὰ του θέματα· ἀλλὰ οὔτε γιὰ τὴν πίστη,... Καί, ἂν τοῦ λένε κάτι σωστό, ἀπαντάει: «Μπράβο, ἔτσι εἶναι»!... καὶ ἂν τοῦ λένε κάτι στραβό, τοὺς λέγει: «Σὺ ξέρεις, τί λές»!...

• σιχαίνεται τὸ θέλημά του, σὰν τὸ πιὸ βρωμερὸ πράγμα στὸν κόσμο

• ἀγαπάει καὶ βαστάζει τὶς θλίψεις, τὶς προσβολὲς καὶ τὶς στερήσεις μὲ χαρά

• δὲν θέλει νὰ λυπήσει καὶ νὰ στενοχωρήσει ποτὲ κανέναν» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Λόγος περὶ ταπεινώσεως). Δρόμος δύσκολος. Καὶ σκληρός. Ἄλλα δρόμος γλυκύς· δρόμος θεϊκός· δρόμος-πορεία πρὸς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ναί. Ὃ δρόμος αὐτὸς εἶναι γλυκύς. Γιατί ἔχει καὶ κάτι ποὺ τὸν φωτίζει- καὶ τὸν κάνει καὶ γλυκὺν καὶ ἐλαφρόν. Καὶ αὐτὸ τὸ κάτι εἶναι, ὅτι τὸν δρόμο αὐτό μᾶς τὸν δείχνει ὀ Κύριος. Ἀλλὰ ὄχι μὲ λόγια στεγνά: Αὐτὸς εἶναι- βαδίστε τον! Ὁ ἴδιος πάει μπροστά. Καὶ τὸ θέλημά Του ἁπλά μᾶς τὸ ὑποδηλώνει, μὲ τὰ λόγια Του: Ἂν θέλετε, ἀκολουθεῖτε με. Ὅποιος θέλει.

Ὁ Κύριος ἐκοπίασε. Ἐθλίβη. Ἐπόνεσε. Ἐταλαιπωρήθη. Περισσότερο ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς. Καὶ ἐταπεινώθη, ὅσο ποτὲ κανένας στὸν κόσμο. Καὶ ἡ ταπείνωσή Του, στὸν Σταυρὸ καὶ στὸν Τάφο, εἶναι καὶ λέγεται Η ΑΚΡΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.

Ὅποιος πιστεύει στὸν Κύριο, Τὸν ἀγαπάει. Καὶ ὅποιος Τὸν ἀγαπάει, θέλει νὰ εὑρίσκεται πάντοτε κοντά Του. Καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθεῖ, ὅπου καὶ ἂν πηγαίνει.

«Μετά Σοῦ, Κύριε, ἕτοιμος εἰμὶ καὶ εἰς φυλακὴν καὶ εἰς θάνατον πορεύεσθαι» (Λουκ. 22,23).
πηγή

ΟΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ THΣ ΜΑΝΗΣ

 Η ΜΑΝΗ, περιοχή απόμερη, βραχώδης και δυσπρόσιτη άργησε να επισύρει το ενδιαφέρον των αρχαιολόγων. Το μεγαλύτερο τμήμα της ανήκει στο νομό Λακωνίας, αλλά από τους ντόπιους ο χώρος της διακρίνεται σε Μέσα Μάνη ή αποσκιαδερή, Κάτω Μάνη ή προσηλιακή και Έξω Μάνη που υπάγεται σήμερα στο Νομό Μεσσηνίας. Καθώς δεν κατοικήθηκε ποτέ από Τούρκους, η Μάνη διέσωσε τα βυζαντινά, χριστιανικά της μνημεία. Και είναι πολλά, περισσότερα από όσα συναντούμε σε άλλα τμήματα της Ελλάδος. Από τις τρεις υποδιαιρέσεις, πιο πολλά βρίσκουμε στη Μέσα Μάνη.

Από τις σπουδαιότερες εκκλησίες στη Μέσα Μάνη είναι ο ναός των Αγίων Σεργίου και Βάκχου (Τρουλωτή) της Κίττας (αρχές 12ου αι.).

 

       Παλιότερα πίστευαν πως η Μάνη άργησε να ασπασθεί τον χριστιανισμό. Δέχονταν ότι τούτο γίνηκε μόλις τον 9ο αι., όταν βασίλευε στο Βυζάντιο ο Βασίλειος Α΄ ο Μακεδόνας. Όμως οι πρόσφατες ανασκαφές έδειξαν πως η γνώμη ήταν λαθεμένη. Η αρχαιολογική έρευνα έφερε στο φως παλαιοχριστιανικές βασιλικές του πέμπτου και έκτου αιώνα στην αρχαία Καινήπολη, σημερινή Κυπάρισσο κι ακόμη στα χωριά Άλυκα και Παλιόχωρα, στο ακρωτήρι Τηγάνι και στο Γύθειο, την πρωτεύουσα της Μάνης. Στη Μέση Μάνη επισημάνθηκε ναός, ο Αγιος Προκόπιος, που τα υπολείμματα των παλαιότερων τοιχογραφιών του ανάγονται στην περίοδο της εικονομαχίας. Πολλές μικρές εκκλησίες του τόπου, χτισμένες με τεφρούς ογκόλιθους, αρκετές φορές δίχως πηλό στους αρμούς, δεν ξεχωρίζουν από τους ριζιμιούς βράχους. Οι πολλές είναι μονοκάμαρες. Υπάρχουν όμως και μεγαλύτερες, συνθετότερων αρχιτεκτονικών τύπων, σταυροειδείς, τρουλαίες, με δύο ή τέσσερις κολώνες, κτίσματα ίσως αρχόντων, γαιοκτημόνων του τόπου.

Ναός της Επισκοπής. Ο Άγιος Γουρίας (γύρω στα 1200).

 

          Έχουν μαρμάρινους, ανάγλυπτους διακοσμητικούς ελκυστήρες, μοναδικούς στην Ελλάδα και τέμπλα μαρμάρινα, ανάγλυπτα, διαλυμένα σήμερα, βορά των αρχαιοκάπηλων, καθώς οι ναοί βρίσκονται αφύλακτοι σε έρημα τώρα χωριά. Επιτέλους είναι καιρός τα γλυπτά αυτά να συγκεντρωθούν σε Μουσείο, που θα ιδρυθεί στον τόπο. Ένας πρόεδρος της Κοινότητας Αρεοπόλεως είχεν άλλοτε προσφέρει στην Αρχαιολογική Υπηρεσία ένα κοινοτικό πύργο με ευρύχωρη αυλή υπό τον όρο η υπηρεσία να τον επισκευάσει και να γίνει Μουσείο. Διχογνωμίες στο τότε Αρχαιολογικό Συμβούλιο επέτρεψαν στον Μανιάτη -εκείνη την εποχή- Γενικό Γραμματέα Τουρισμού να τον αναστηλώσει, μεταβάλλοντας τον σε ξενώνα. Έτσι η Μάνη μένει ακόμη χωρίς Μουσείο.
 Από τις σπουδαιότερες εκκλησίες του τόπου είναι στη Μέσα Μάνη ο Σωτήρας της Γαρδενίτσας, ο Αϊ-Στράτηγος Μπουλαριών, ο Άγιος Σέργιος και Βάκχος (Τρουλωτή) της Κίττας, οι Ασώματοι στο βουνό Χελιδόνι, οι Ταξιάρχες του Γκλέζου και της Χαρούδας, η Αγ. Βαρβάρα του χωριού Έρημος, η Επισκοπή κοντά στον συνοικισμό Αϊ-Γιώργης, ο Άγιος Δημήτριος Λίμπερδου στην Κάτω Μάνη και στην Έξω Μάνη ο κουκλίστικος ναός της Μεταμορφώσεως στη Νομιτζή με τα περίεργης γλυπτής διακόσμησης επιθήματα των κιόνων του, οι ναοί του Αγίου Νικολάου Καμπινάρη στην Πλάτσα, του Αγίου Πέτρου και του Αϊ-Γιάννη στη Μεγάλη Καστανιά.

Ναός των Αγίων Θεοδώρων Καφιόνας. Οι Εβραίοι της Βαϊοφόρου και ο Χριστός της Καθόδου στον Άδη (Αναστάσεως), 1263-64.
 

           Ας σημειωθεί πως τα μαρμάρινα τέμπλα μερικών από τους ναούς αυτούς είναι μοναδικά στον ελλαδικό χώρο κατά τον τύπο τους.
 Πολλές βυζαντινές εκκλησίες της Μάνης διασώζουν τις τοιχογραφίες των. Από τον δέκατο αιώνα ο Άγιος Πέτρος της Παλιόχωρας, ο Άγιος Παντελεήμων των Μπουλαριών, ο Άγιος Φίλιππος των Κορογωνιάνικων (της προσηλιακής Μάνης), από το τέλος του 12ου αι. ο Αϊ-Στρατηγός (Μιχαήλ Αρχιστράτηγος) Μπουλαριών, γύρω στα 1200 ο ναός της Επισκοπής με τις ωραίες, μάλλον Κωνσταντινουπολίτικες τοιχογραφίες (εικ. 2, 3), εκ των οποίων πολλές και εν μέρει ασυνήθιστες είναι εμπνευσμένες απο το συναξάρι του Αγίου Γεωργίου, στον οποίο ήταν αφιερωμένος ο ναός.
 Ο αριθμός των τοιχογραφιών αυξάνει κατά τον 13ο αι. Φαίνεται πως εκείνα τα χρόνια πλήθυναν οι κάτοικοι της περιοχής. Ίσως στον δυσπρόσιτο τόπο κατέφυγαν κάτοικοι της άλλης Πελοποννήσου, αποφεύγοντας την Φραγκική κατάκτηση.

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ

          Οι τοιχογραφίες του Αγίου Πέτρου Γαρδενίτσας των αρχών του 13ου αι. διακρίνονται για τη λαϊκή σοφία τους, ενώ οι Απόστολοι της Ανάληψης του ερημικού ναού της Αγήτριας (Οδηγήτριας), κοντά στο μικρό χωριό της Αγίας Κυριακής, θυμίζουν τους μεγάλης βυζαντινής τέχνης Αποστόλους στον τρούλο του ναού των Αγίων Αποστόλων στο Pec της Σερβίας.
 Καλής τέχνης τοιχογραφίες είναι και όσες διακοσμούν τον Αγιο Γεώργιο της Καρύνιας (1281), ενώ δεν υστερούν πολύ οι σωζόμενες στο αυτοτελές εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων Κηπούλας (1265), έργο του ιστοριογράφου Νικολάου και του αυταδέλφου και μαθητή του Θεοδώρου «από χώρας Ρετζήτζας».

Ναός της Επισκοπής. Άγγελοι της Αναλήψεως (γύρω στο 1200).

           Ο ναός έγινε από τις δωρεές πολλών ιερέων και πτωχών χωρικών, που συνεισέφεραν ο καθένας ακόμη και «ήμισυ νόμισμα». Δωρητές άλλου ναού, του Μιχαήλ Αρχαγγέλου στο χωριό Πολεμίτας (1278) προσέφεραν για το ναό κι ένα δένδρο, «ελαίαν μίαν». Αυτές οι πενιχρές προσφορές λένε πολλά για την οικονομική κατάσταση των κατοίκων της περιοχής. Ιδιαίτερου ενδιαφέροντος είναι οι τοιχογραφίες του ναού των Αγίων Θεοδώρων Καφιόνας, για τις οποίες φρόντισεν ο επίσκοπος Βελιγοστής Γεώργιος.  Κατά το 1263 στάλθηκεν από την Κωνσταντινούπολη στο Μωρηά ο αδελφός του αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγου σεβαστοκράτωρ Κωνσταντίνος, για να διώξει τους Φράγκους από την Πελοπόννησο. Ο Κωνσταντίνος μνημονεύεται στην επιγραφή του ναού ως «ηγεμονεύων της Πολυποννήσου».  Ο αυτοκρατορικός πρίγκιπας προσπάθησε στη Μάνη να εξαγείρει τους κατοίκους εναντίον των Φράγκων. Φαίνεται πως μεταξύ των στρατιωτών που ήρθαν από την πρωτεύουσα υπήρχαν και ζωγράφοι, που θα διακόσμησαν εκ νέου το ναό των Αγίων Θεοδώρων κατά το καινούργιο ύφος της Βυζαντινής ζωγραφικής, που οι σύγχρονοι μας αποκαλούν βαρύ στυλ. Ρεαλίζουσες τοιχογραφίες ξεχωρίζουν και στο ναό του Αγίου Νικολάου Πλάτσας, που ανακαίνισε το 1338 ο «πανσέβαστος τζαούσιος του δρόγγου των Μελιγγών Κωνσταντίνος ο Σπανής».
 Οι Μελιγγοί του Ταϋγέτου ήσαν Σλαύοι κι έχω τη γνώμη πως για τον εκχριστιανισμό τους εργάστηκεν ο πολιούχος της Σπάρτης όσιος Νίκων ο Μετανοείτε. Εξαιρετικής τέχνης -θυμίζουν την Περίβλεπτο του Μυστρά, στο τρίτο τέταρτο του 14ου αι.- είναι οι τοιχογραφίες του Αγίου Γεωργίου στο χωριό της Μέσα Μάνης Νικάντρι.

ΦΟΡΗΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

         Την παρουσία φορητών εικόνων βυζαντινής εποχής δεν διαπίστωσα στη Μάνη κατά τις πολύχρονες έρευνες μου στον τόπο. Αντίθετα, υπάρχουν εικόνες μεταβυζαντινών χρόνων και μάλιστα ακόμη και της πρώτης τριακονταετίας του 19ου αι., όπως είναι τα καλής τέχνης έργα του λίγο μυστηριώδους Ι.Π.Μ., που όπως φαίνεται ανήκε στη μεγάλη οικογένεια των Μαυρομιχαλέων.  Κατά τους χρόνους μετά την άλωση εξακολουθούσαν στη Μάνη να χτίζουν πολλούς ναούς και να τους διακοσμούν με τοιχογραφίες λαϊκού συνήθως ύφους και μάλιστα αρκετές με υπογραφή των ζωγράφων.  Ο λόγος γι' αυτές θα έπαιρνε πολύ μάκρος. Περιορίζομαι να μνημονεύσω απλά τους ναούς του Αγίου Σπυρίδωνα στην Καρδαμύλη, της Κοιμήσεως στην Πλάτσα, των Αγίων Θεοδώρων στον Κάμπο Αβιας, τα μοναστήρια Ντεκούλου (1765) στο Οίτυλο, των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Καστανιά, του Προφήτη Ηλία των Καλλιανέικων, της Φανερωμένης μεταξύ Σαϊδόνας και Μεγάλης Καστανιάς, της Μονής Καβελλάρη. Τέλος πρέπει να λεχθεί ότι πολλές εκκλησίες της Έξω Μάνης διασώζουν αξιόλογα ξυλόγλυπτα τέμπλα.

 Ν.Δ. ΔΡΑΝΔΑΚΗΣ (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ 21.11.1993) /ΠΗΓΗ -

Το είδαμε  εδώ

Αμάρτησες; Έλα στην Εκκλησία!

Εκκλησία... Aλήθεια, ποιό λιμάνι μπορεί να συγκριθεί με το λιμάνι της Εκκλησίας; 

Ποιός παράδεισος μπορεί να συγκριθεί με τον παράδεισο των συγκεντρωμένων πιστών; Δεν υπάρχει εδώ φίδι που γυρεύει να μάς βλάψει, μόνο ο Xριστός που μάς οδηγεί μυστικά. … 

Γι’ αυτό δεν θα ‘ταν λάθος αν θεωρούσαμε την εκκλησία πιο σπουδαία από την κιβωτό. Γιατί η κιβωτός δεχόταν βέβαια τα ζώα και τα διατηρούσε ζώα - η εκκλησία όμως δέχεται τα ζώα και τα αλλάζει. Tί εννοώ μ’ αυτό: Mπήκε στην κιβωτό ένα γεράκι, βγήκε πάλι γεράκι - μπήκε ένας λύκος, βγήκε πάλι λύκος. Eδώ μπαίνει κανείς γεράκι και βγαίνει περιστέρι - μπαίνει λύκος και βγαίνει πρόβατο - μπαίνει φίδι και βγαίνει αρνί΄ όχι επειδή μεταβάλλεται η φύση του, αλλά επειδή διώχνεται μακριά η κακία.

Γι’ αυτό φέρνω το λόγο διαρκώς στη μετάνοια. Γιατί η μετάνοια, που στον αμαρτωλό φαντάζει φοβερή και τρομερή, γιατρεύει τα παραπτώματα - εξαφανίζει τις παρανομίες - σταματά το δάκρυ - δίνει παρρησία μπροστά στο Θεό - είναι όπλο κατά του διαβόλου - μαχαίρι που τού κόβει το κεφάλι - ελπίδα σωτηρίας - αφαίρεση της απελπισίας. Aυτή ανοίγει στον άνθρωπο τον ουρανό. Aυτή τον οδηγεί στον παράδεισο. Aυτή νικά τον διάβολο. 

Γι’ αυτό ακριβώς και σάς μιλώ συνέχεια γι’ αυτήν. Όπως από την άλλη κι η υπερβολική αυτοπεποίθηση μάς οδηγεί στην πτώση. Eίσαι αμαρτωλός; Mήν απελπίζεσαι. Δεν σταματώ, σα φάρμακα αυτά τα λόγια συνεχώς να σάς τα δίνω. Γιατί ξέρω καλά τί όπλο δυνατό που είναι κατά του διαβόλου το να μη χάνεις την ελπίδα σου. 

Aν έχεις αμαρτήματα, μην απελπίζεσαι. Δεν παύω διαρκώς αυτά τα λόγια να τά επαναλαμβάνω. Aκόμα και αν αμαρτάνεις κάθε ημέρα, κάθε ημέρα να μετανοείς. Ας κάνουμε ό,τι ακριβώς και με τα σπίτια τα παλιά που είναι ετοιμόρροπα: αφαιρούμε τα παλαιά και σάπια υλικά και τ’ αντικαθιστούμε με καινούργια - και δε λησμονούμε διαρκώς να τα περιποιούμαστε. 

Πάλιωσες σήμερα από την αμαρτία; Γίνε πάλι καινούργιος με τη μετάνοια. Mα είναι στ’ αλήθεια δυνατό, αυτός που θα μετανοήσει να σωθεί; – αναρωτιούνται μερικοί. 

Eίναι, και πολύ μάλιστα. Όλη μου τη ζωή μέσα στις αμαρτίες την πέρασα - και αν μετανοήσω, θα σωθώ; Nα είσαι απολύτως βέβαιος γι’ αυτό. Kι από που φαίνεται αυτό; Aπ’ τη φιλανθρωπία του Kυρίου σου. Nομίζεις ότι από τη μετάνοιά σου μόνο παίρνω το θάρρος να μιλάω έτσι; Nομίζεις ότι από μόνη η μετάνοια έχει τη δύναμη να βγάλει από πάνω σου τόσα κακά; Aν ήταν μόνον η μετάνοια, δικαιολογημένα να φοβόσουν. Όμως μαζί με τη μετάνοια ενώνεται αξεδιάλυτα η αγάπη του Θεού για τούς ανθρώπους. Kαι όριο αυτή η αγάπη δε γνωρίζει. Oύτε μπορεί κανείς να εξηγήσει με τα λόγια την απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού. 

H δική σου κακία έχει ένα όριο - το φάρμακο όμως όριο δεν έχει. H δική σου κακία, όποια και να είναι, είναι μία ανθρώπινη κακία. Aπό την άλλη όμως βρίσκεται η αγάπη του Θεού για τούς ανθρώπους, μια αγάπη που δεν περιγράφεται με λόγια. Nα έχεις λοιπόν θάρρος, γιατί αυτή η αγάπη νικάει την κακία σου. Φαντάσου μία σπίθα να πέφτει μες στο πέλαγος. Eίναι ποτέ δυνατό να σταθεί ή να φανεί; 

Ό,τι είναι η σπίθα μπρός στο πέλαγος, είναι και η κακία μπρός στη φιλανθρωπία του Θεού. Ή μάλλον η διαφορά είναι ακόμη πιό μεγάλη. Γιατί το πέλαγος, όσο πλατύ κι αν είναι, κάπου τελειώνει βέβαια. H αγάπη όμως του Θεού για τούς ανθρώπους τέλος δεν γνωρίζει. Όλα αυτά σάς τ’ αναφέρω βέβαια όχι για νά σάς κάνω ράθυμους κι απρόσεκτους, αλλά για να σάς οδηγήσω στη μετάνοια με πιό μεγάλη προθυμία.

Διέπραξες κάποια παρανομία; Aιχμαλωτίστηκες από συνήθεια πονηρή; Kι ύστερα πάλι έφερες στο νου τα λόγια μου κι ένιωσες μέσα σου ντροπή; Έλα στην Εκκλησία!

Ένιωσες λύπη μέσα στην καρδιά σου; Zήτησε τηβοήθεια του Θεού! Ήδη έχεις κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός. Aλίμονο, ενώ άκουσα τις συμβουλές σου, δεν τις ακολούθησα. Πώς γίνεται να ‘ρθω στην εκκλησία πάλι; Πώς γίνεται ν’ ακούσω πάλι; Nάρθεις και νά ξανάρθεις ακριβώς γι’ αυτό, γιατί δεν τήρησες τις συμβουλές μου. Για να τις ξανακούσεις και να τις τηρήσεις.

Για πες μου, αν ο γιατρός βάλει ένα φάρμακο επάνω στην πληγή και δεν γίνεις καλά, δεν θα στο δώσει πάλι άλλη μέρα; Eίναι ένας ξυλοκόπος - θέλει να κόψει μια βελανιδιά. Παίρνει τσεκούρι - αρχίζει να χτυπά τη ρίζα. Aν δώσει ένα χτύπημα και δεν πέσει το άκαρπο δέντρο, δεν θα δώσει δεύτερο χτύπημα, δεν θα δώσει τρίτο, τέταρτο, δέκατο; Aυτό κάνε και σύ. Bελανιδιά είναι η πονηρή συνήθεια - άκαρπο δέντρο. Tα βελανίδια της είναι τροφή μόνο για χοίρους, που δεν έχουν λογική. Pίζωσε με το χρόνο μέσα στο μυαλό σου - νίκησε τη συνείδησή σου με το φύλλωμά της. O λόγος μου τσεκούρι.

Tον άκουσες μια μέρα. Πώς είναι δυνατό σέ μία μέρα να πέσει κάτω αυτό που έχει πιάσει ρίζες μέσα σου τόσο καιρό; Λοιπόν, αν έρθεις δυό, αν έρθεις τρείς, αν έρθεις εκατό, αν έρθεις αναρίθμητες φορές ν’ ακούσεις, διόλου περίεργο δεν είναι. Mόνο προσπάθησε ν’ απαλλαγείς από ένα πράγμα πονηρό και δυνατό - από την πονηρή συνήθεια. 

Oι Iουδαίοι μάννα έτρωγαν, κι όμως ζητούσαν τα κρεμμύδια που έτρωγαν στην Aίγυπτο. «Kαλά – λέγαν - περνούσαμε στην Aίγυπτο». Άσχημο πράγμα η συνήθεια και ιδιαίτερα κακό! Λοιπόν, κι αν καταφέρεις νάρθεις δέκα μέρες, κι αν καταφέρεις νάρθεις είκοσι ή τριάντα, δεν σ’ αγκαλιάζω, δεν σέ επαινώ γι’ αυτό, δεν σού χρωστώ ευγνωμοσύνη. Mόνο μήν αποκάμεις - να μήν κουραστείς - αλλά νιώθε ντροπή και έλεγχε τον εαυτό σου.

Σας μίλησα πολλές φορές για την αγάπη. Ήρθες και άκουσες, κι ύστερα πήγες κι άρπαξες από τον αδερφό σου; Δεν ακολούθησες τα λόγια μου στη πράξη; Nα μη ντραπείς να ‘ρθείς στην Εκκλησία πάλι. Nτροπή να νιώθεις όταν αμαρτάνεις, μη ντρέπεσαι όταν μετανοείς. 

Kοίταξε τί σου έκανε ο διάβολος. Yπάρχουν δύο πράγματα- η αμαρτία και η μετάνοια. H αμαρτία είναι τραύμα- η μετάνοια φάρμακο. Όπως ακριβώς για τά σώματα υπάρχουν φάρμακα και τραύματα, το ίδιο και γιά την ψυχή- υπάρχουν τα αμαρτήματα και η μετάνοια. 

H αμαρτία μέσα της έχει την ντροπή- η μετάνοια έχει το θάρρος και την παρρησία. Θέλω να με ακούσεις, σε παρακαλώ, με προσοχή, μήπως και δεν αντιληφθείς πώς είναι η τάξη των πραγμάτων, και χάσεις έτσι την ωφέλεια. Πρόσεξε τί θα πω! Yπάρχει το τραύμα- υπάρχει και το φάρμακο. Yπάρχει η αμαρτία- υπάρχει και η μετάνοια. 

Tο τραύμα είναι η αμαρτία- το φάρμακο η μετάνοια. Στο τραύμα υπάρχει πύον και μόλυνση- υπάρχει ντροπή- υπάρχει χλεύη. Στη μετάνοια υπάρχει παρρησία- το φάρμακο η δύναμη να καθαρίζει αυτό που έχει μολυνθεί. Στην αμαρτία υπάρχει μόλυνση- υπάρχει ελευθερία- υπάρχει καθαρισμός του αμαρτήματος. Παρακολούθησε με προσοχή τα λόγια μου! Mετά την αμαρτία έρχεται η ντροπή- μετά τη μετάνοια ακολουθεί το θάρρος και η παρρησία. Έδωσες προσοχή σ’ αυτό που είπα; Aυτή την τάξη των πραγμάτων την αντέστρεψε ο διάβολος, και έδωσε στην αμαρτία παρρησία, και στη μετάνοια έδωσε ντροπή.

Γιατί να ντρέπεσαι λοιπόν; Δεν ένιωθες ντροπή τότε που έπραττες την αμαρτία και νιώθεις τώρα που έρχεσαι να βάλεις φάρμακο επάνω στην πληγή. Tώρα που απαλλάσσεσαι από την αμαρτία, τώρα ντρέπεσαι; Όφειλες τότε να αισθάνεσαι ντροπή- έπρεπε τότε να ντρεπόσουν- τότε, όταν έπραττες την αμαρτία. 

Aμαρτωλός γινόσουν και δεν ένιωθες ντροπή, γίνεσαι δίκαιος και ντρέπεσαι; «Λέγε τις αμαρτίες σου συ πρώτος, για να γίνεις δίκαιος». Ώ μέγεθος φιλανθρωπίας του Kυρίου! Δεν είπε «Λέγε τις ανομίες σου συ πρώτος, για να μην τιμωρηθείς», αλλά «Λέγε τις ανομίες σου συ πρώτος, για να γίνεις δίκαιος». 

Δεν έφθανε που δεν τον τιμωρείς, τον κάνεις δίκαιο κι από πάνω; Nαι, και πολύ δίκαιο μάλιστα. Πρόσεξε ακριβώς αυτά τα λόγια! Λέει: Tον κάνω δίκαιο αυτόν που θα μετανοήσει. Θέλεις να μάθεις και σε ποιά περίπτωση το έκανε αυτό; Tότε με τον ληστή. Mέ το να πει ο ληστής στο σύντροφό του απλώς και μόνο εκείνα τα γνωστά μας λόγια! «Mα ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ; Kι εμείς δίκαια βέβαια- έχουμε μία τιμωρία όπως μάς αξίζει, για όλα όσα κάναμε»- την ίδια εκείνη τη στιγμή του λέει ο Σωτήρας: «Σήμερα κιόλας μαζί μου θα είσαι στον παράδεισο». Δεν του είπε: «σε απαλλάσσω από την κόλαση κι από την τιμωρία», αλλά τον βάζει στον παράδεισο, αφού τον κάνει δίκαιο.

Eίδες πώς έγινε ο άνθρωπος με την εξομολόγηση της αμαρτίας δίκαιος; Eίναι μεγάλη η φιλανθρωπία του Θεού! Θυσίασε τον Yιό, γιατί λυπήθηκε τον δούλο, παρέδωσε τον Mονογενή, για ν’ αγοράσει δούλους αχάριστους- πλήρωσε, δίνοντας για τίμημα το αίμα του Yιού Tου. 

Ώ μέγεθος φιλανθρωπίας του Kυρίου! Kαι μη μου πεις πάλι τα ίδια- «έχω πολλές αμαρτίες» και «πώς θα μπορέσω να σωθώ;». Eσύ δεν μπορείς, μπορεί όμως ο Kύριός σου και είναι τόση η δύναμή Tου, ώστε τα αμαρτήματα τα εξαλείφει.

Παρακολούθησε με προσοχή αυτά τα λόγια! Tα αμαρτήματα τα εξαλείφει, έτσι που ίχνος τους δε μένει. Bέβαια για τα σώματα αυτό δεν είναι δυνατό. Aκόμα κι αν αμέτρητες φορές θα προσπαθήσει ο γιατρός, ακόμα κι αν θα βάλει φάρμακα επάνω στην πληγή, γιατρεύει βέβαια την πληγή- πολλές φορές όμως πληγώνεται κανείς στο πρόσωπο και ενώ το τραύμα θεραπεύεται, μένει κάποιο σημάδι, που ασχημίζει και το πρόσωπο, αλλά και που θυμίζει πώς υπήρξε κάποτε ένα τραύμα. 

Kαι αγωνίζεται με χίλιους τρόπους ο γιατρός να εξαλείψει πέρα από την πληγή και το σημάδι. Mα όμως δεν τα καταφέρνει, γιατί τον αντιμάχεται η φύση του ανθρώπου η ασθενική και η αδυναμία της ιατρικής και των φαρμάκων. O Θεός όμως, όταν εξαλείφει τα αμαρτήματα, δεν αφήνει σημάδι ούτε επιτρέπει να παραμείνει κάποιο ίχνος επάνω στην ψυχή- αλλά μαζί με την υγεία χαρίζει και την ομορφιά- μαζί με την απαλλαγή από την τιμωρία δίνει και τη δικαιοσύνη- κι εκείνον που αμάρτησε, τον κάνει να ‘ναι ίσος με αυτόν που δεν αμάρτησε. 

Γιατί αφαιρεί το αμάρτημα και κάνει όχι μόνο να μην υπάρχει τώρα πια αυτό, αλλά και να μην έχει υπάρξει ούτε και στο παρελθόν. M’ αυτόν τον τρόπο ολοκληρωτικά το εξαλείφει. Δεν υπάρχει πλέον ουλή- δεν υπάρχει σημάδι- δεν υπάρχει ίχνος που να θυμίζει το τραύμα- δεν υπάρχει το παραμικρό που να φανερώνει πως υπήρξε πληγή (…).

Παρακολούθησε με προσοχή αυτά τα λόγια! Γιατί για όλους είναι, όλους αφορούν και οδηγούν στη σωτηρία. Παρασκευάζω φάρμακα, που είναι πιο σπουδαία από τα φάρμακα των ιατρών (…). Στα χέρια της μετάνοιας σάς παραδίδω- για να γνωρίσετε τη δύναμη που έχει- για να γνωρίσετε τί είναι ικανή να κατορθώσει και για να μάθετε πώς δεν υπάρχει αμάρτημα που να μπορεί να τη νικήσει, ούτε παράβαση του νόμου που να μπορεί να υπερισχύσει πάνω απ’ τη δική της δύναμη (…). 

Γνωρίζοντας, λοιπόν, το φάρμακο αυτό της μετάνοιας, ας απευθύνουμε δοξολογία στο Θεό. Γιατί η δόξα και η δύναμη αιώνια είναι δική Tου. Aμήν.”

Λόγος για τη μετάνοια (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

πηγή

το είδαμε εδώ

Η βροχή πέφτει για όλους ...

Ας μη γίνουμε, αδελφοί, κακοί διαχειριστές των αγαθών που μας δόθηκαν. 

Ας μην κοπιάζουμε για να θησαυρίζουμε και ν’ αποταμιεύσουμε, ενώ άλλοι υποφέρουν από την πείνα. 

Ας μιμηθούμε τον ανώτατο και κορυφαίο νόμο του Θεού, που στέλνει τη βροχή σε δικαίους και αδίκους και ανατέλλει τον ήλιο επίσης για όλους. 

Αυτός έκανε τη γη ευρύχωρη για όλα τα χερσαία ζώα, δημιούργησε πηγές, ποτάμια, δάση, αέρα για τα φτερωτά και νερά για τα υδρόβια, και έδωσε σ’ όλα τα όντα άφθονα τα απαραίτητα για τη ζωή τους στοιχεία, χωρίς να τα περιορίζει καμιά εξουσία, χωρίς να τα καθορίζει κανένας γραπτός νόμος, χωρίς να τα εμποδίζουν σύνορα. Και αυτά τα στοιχεία τα παρέδωσε κοινά και πλούσια, χωρίς διάκριση ή περικοπή, τιμώντας την ομοιότητα της φύσεως με την ισότητα της δωρεάς και δείχνοντας τον πλούτο της αγαθότητός Του.

Οι άνθρωποι όμως, αφότου έβγαλαν από τη γη το χρυσάφι, το ασήμι και τα πολύτιμα πετράδια και αφότου έφτιαξαν ρούχα μαλακά και περιττά και αφότου απέκτησαν άλλα παρόμοια πράγματα, που αποτελούν αιτίες πολέμων και επαναστάσεων και τυραννικών καθεστώτων, κυριεύθηκαν από παράλογη υπεροψία. 

Έτσι, δεν δείχνουν ευσπλαχνία στους δυστυχισμένους συνανθρώπους τους και δεν θέλουν ούτε με τα περίσσια τους να δώσουν στους άλλους τα αναγκαία. Τι βαναυσότητα! Τι σκληρότητα! Δεν σκέφτονται, αν όχι τίποτ’ άλλο πως η φτώχεια και ο πλούτος, η ελευθερία και η δουλεία και τ’ άλλα παρόμοια εμφανίστηκαν στο ανθρώπινο γένος μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, σαν αρρώστιες που εκδηλώνονται μαζί με την κακία και που είναι δικές της επινοήσεις. 

Αρχικά όμως δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, λέει η Γραφή∙ αλλά Εκείνος που έπλασε εξαρχής τον άνθρωπο τον άφησε ελεύθερο, αυτεξούσιο - συγκρατημένο μόνο από το νόμο της εντολής - και πλούσιο μέσα στον παράδεισο της τρυφής.

Αυτή την ελευθερία και αυτόν τον πλούτο θέλησε να χαρίσει - και χάρισε - ο Θεός μέσω του πρώτου ανθρώπου, και στο υπόλοιπο ανθρώπινο γένος. Ελευθερία και πλούτος ήταν μόνο η τήρηση της εντολής. Φτώχεια αληθινή και δουλεία ήταν η παράβασή της.

Μετά την παράβαση λοιπόν εμφανίστηκαν οι φθόνοι και οι φιλονικίες και η τυραννία του διαβόλου, που παρασύρει πάντα με τη λαιμαργία της ηδονής και ξεσηκώνει τους πιο τολμηρούς ενάντια στους πιο αδύνατους. Μετά την παράβαση, το ανθρώπινο γένος χωρίστηκε σε διάφορες φυλές με διάφορα ονόματα και η πλεονεξία κατακερμάτισε την ευγένεια της φύσεως, αφού πήρε και τον νόμο βοηθό της.

Εσύ όμως να κοιτάς την αρχική ενότητα και ισότητα, όχι την τελική διαίρεση∙ όχι τον νόμο που επικράτησε, αλλά τον νόμο του Δημιουργού. 

Βοήθησε, όσο μπορείς, τη φύση, τίμησε την πρότερη ελευθερία, δείξε σεβασμό στον εαυτό σου, συγκάλυψε την ατιμία του γένους σου, παραστάσου στην αρρώστια, σύντρεξε στην ανάγκη.

Να παρηγορεί ο γερός τον άρρωστο, ο πλούσιος τον φτωχό, ο όρθιος τον πεσμένο, ο χαρούμενος τον λυπημένο, ο ευτυχισμένος τον δυστυχισμένο.

Δώσε κάτι στο Θεό ως δώρο ευχαριστήριο, για το ότι είσαι ένας απ’ αυτούς που μπορούν να ευεργετούν και όχι απ’ αυτούς που έχουν ανάγκη να ευεργετούνται, για το ότι δεν περιμένεις εσύ βοήθεια από τα χέρια άλλων, αλλ’ από τα δικά σου χέρια περιμένουν άλλοι βοήθεια.

Πλούτισε όχι μόνο σε περιουσία, μα και σε ευσέβεια, όχι μόνο σε χρυσάφι, μα και σε αρετή, ή καλύτερα, μόνο σε αρετή.

Γίνε πιο τίμιος από τον πλησίον με την επίδειξη περισσότερης καλοσύνης. Γίνε Θεός για τον δυστυχισμένο με τη μίμηση της ευσπλαχνίας του Θεού.

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

πηγή

Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν- Ἀρχιμανδρίτης Νίκων Κουτσίδης

Κάποια φορά, πηγαίνοντας ὁ Κύριος στὴν Ἱερουσαλήμ, θέλησε νὰ σταματήσει σ' ἕνα χωριὸ Σαμαρειτῶν. Ἔστειλε ἀγγελιοφόρους νὰ προετοιμάσουν τὸν ἐρχομό του. Ὅμως οἱ Σαμαρεῖτες δὲν τὸν δέχτηκαν, γιατί πήγαινε στὴν Ἱερουσαλήμ. Μετά, ὅταν Τὸν εἶδαν, τοῦ εἶπαν οἱ μαθητὲς του Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης:

-Κύριε, θέλεις νὰ ποῦμε νὰ πέσει φωτιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ τοὺς κάψει, ὅπως ἔκανε καὶ ὁ Ἠλίας;

Ὁ Ἰησοῦς τότε τοὺς ἐπέπληξε λέγοντας:

-Δὲν γνωρίζετε, ποιὸ πνεῦμα ἐκπροσωπεῖτε ἐσεῖς· ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἦλθε, νὰ καταστρέψει ψυχές, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὶς σώσει (Λου. 9, 53-56).

* * *

Συνεπῶς, πολλὲς φορές, ἐνῶ νομίζουμε ὅτι ἐνεργοῦμε κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, στὴν πραγματικότητα κάνουμε τραγικὸ λάθος: καὶ ζητᾶμε πράγματα ἀντίθετα στὸ θέλημά Του. Καὶ ἂν οἱ ἀπόστολοι τὴν ἔπαθαν τότε πόσο πιὸ πολὺ κινδυνεύουμε ἐμεῖς!

Γι' αὐτό, εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖο νὰ γνωρίζουμε, κάθε φορά:

• Τί ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ πῶς τὸ ζητᾶμε.

• Τί προσφέρομε στὸν Χριστὸ καὶ πῶς Τοῦ τὸ προσφέρομε!

Στὴν μέση τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ ἱερέας, λίγο πρὶν εὐλογήσει τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο γιὰ νὰ μεταβληθοῦν σὲ σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, ἐκφωνεῖ:

-Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν Σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα.

Τὰ λόγια αὐτὰ σημαίνουν:

-Τὰ δῶρα (ἄρτος καὶ οἶνος) εἶναι δικά Σου· ἀπὸ δικά Σου δημιουργήματα (ὁλόκληρο τὸν κόσμο). Σοῦ τὰ προσφέρομε σύμφωνα μὲ ὅλα ὅσα μᾶς ἐδίδαξε ὁ Υἱός σου (κατὰ πάντα)· καὶ γιὰ ὅλα ὅσα ἔχεις κάνει Σὺ γιὰ μᾶς (διὰ πάντα)!

Δὲν ἀρκεῖ, λοιπόν, νὰ προσφέρουμε τὰ δῶρα μας στὸν Θεό, σὰν νὰ βγάζουμε μία ὑποχρέωση! Γιὰ κάτι ποὺ μᾶς ἔκαμε! Ἤ γιὰ νὰ Τοῦ ζητήσουμε κάτι.

Προσφέρουμε δῶρα στὸ Χριστό:

• Γιὰ νὰ Τοῦ ἐκφράσουμε τὴν εὐχαριστία-εὐγνωμοσύνη μας γιὰ ὅλα ὅσα ἔκαμε, ἀλλὰ καὶ ἔπαθε γιά μᾶς· καὶ κυρίως γιὰ τὸν Σταυρό Του· τὴν Ταφή Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του.

• Καὶ σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές Του καὶ ὁδηγίες Του.

Ὁ Κύριος λέγει: Προηγεῖται ἡ καταλλαγή, ἡ συμφιλίωση μὲ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει κάτι ἐναντίον μας. Μετὰ ἔρχεται ἡ ὑλικὴ ἤ πνευματικὴ προσφορὰ στὸν Χριστό. Ἡ προσευχὴ ποὺ βγαίνει ἀπὸ μνησίκακη καρδιὰ δὲν ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό.

Ἡ συμμετοχή μας στὴν θεία Λειτουργία ἀπαιτεῖ ἀγώνα: γιὰ διόρθωση τῶν παθῶν μας· καὶ γιὰ συμβουλὴ ἀπὸ ἱερέα-πνευματικὸ πατέρα. Μόνον τότε θὰ μποροῦμε νὰ ζητοῦμε κάτι ἀπὸ τὸν Χριστὸ εὐάρεστα ἐνώπιόν Του· μὲ θάρρος· καὶ μὲ παρρησία.
Πηγή

ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΑΥΤΟΑΦΑΝΙΣΜΟΣ, ΕΛΠΙΔΑ.

ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΑΥΤΟΑΦΑΝΙΣΜΟΣ, ΕΛΠΙΔΑ.

Ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι τα όσα αποσπασματικώς δημοσιεύθηκαν από την επιστολή που έλαβα (περί του γνωστού θέματος της “παρέλασης υπερηφάνειας”), θα έφερναν τόσα σχόλια που δημοσιεύθηκαν αλλά και πολύ περισσότερα που δεν “βγήκαν στον αέρα”.

Φαίνεται πως το όλον θέμα απασχολεί και προβληματίζει περισσότερους ανθρώπους, απ' όσο επιφανειακώς τουλάχιστον φαίνεται, και τούτο βεβαίως απ' όλες τις πλευρές.

Κρίσεις, σχόλια, παρατηρήσεις, αγωνιώδεις κραυγές, κάποιες φορές απελπισία και τόσα άλλα. Μα εκείνο που θλίβει είναι το ότι βρέθηκαν και κάποιοι που φαίνονται εύκολοι στο να ρίχνουν τον “λίθον του αναθέματος” όχι τόσο στην βδελυρή πράξη, όσο στο πρόσωπο. (Όχι στην ασθένεια αλλά στον ασθενή).

Και ενώ ετοιμαζόμουν να δημοσιεύσω κάτι επάνω στο θέμα, ως από “μηχανής θεός” έφθασε μέσω διαδικτύου μια δευτέρα επιστολή, προφανώς συνέχεια της πρώτης. Αυτή τη φορά το “νυστέρι” αγγίζει χαίνουσες πληγές και η “μαγνητική τομογραφία” αποκρυπτογραφεί ιδιαίτερα σημεία που οδηγούν σε περίεργες έως και αφύσικες και καταδικαστέες από το Νόμο του Θεού καταστάσεις, αλλά και σε ελπίδα...

Τούτη τη φορά η ύπαρξις που βασανίζεται, όχι απλώς επιτρέπει να δημοσιευθεί ό,τι κρίνεται ως αναγκαίο από την μακροσκελή και συγκλονιστική επιστολή, αλλά προτρέπει μάλιστα σ' αυτό.

Εννοείται ότι για λόγους δεοντολογίας δεν αναφέρονται οι απαντήσεις που έλαβε. Απλώς παραμένουμε στην δημοσίευση από της επιστολής όσων κρίνονται ότι πρέπει να γίνουν γνωστά και σε άλλους.

Καιρός όμως να σταματήσει η αργολογική εισαγωγή και να δοθεί ο λόγος στην ψυχή αυτή που εκτός των άλλων φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά και την Ελληνική Γλώσσα και που οπωσδήποτε διαθέτει ευαισθησία σε πολλά θέματα, παραπάνω από τον μέσο όρο.

Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων:

“...Δεν ξέρω το γιατί, αλλά σε πάρα πολλές πτυχές της ζωής μου νιώθω τον λόγο τού μακαρίτη πατέρα μου, και ταυτοχρόνως τον αισθάνομαι τον ίδιον να είναι θλιμμένος μαζί μου... Όταν ήμουν παιδί και παίζαμε, έπεφτα στην αγκαλιά του και μέσα εκεί βρισκόταν όλος ο κόσμος. Όταν έφθασα στην εφηβεία, άρχισα να αισθάνομαι τους πρώτους τριγμούς εναντίον της αυθεντίας του. Κατόπιν νόμιζα ότι δεν γνωρίζει όσο πρέπει την ζωή και φυσικά ότι δεν με κατανοεί. Στα φοιτητικά έτη και λίγο αργότερα άρχισα κρυφά μέσα μου να παραδέχομαι ότι κάτι παραπάνω γνωρίζει αυτός από εμένα. Τώρα; Τώρα αισθάνομαι σαν έναν που είχε θησαυρό αμύθητο και τον έχασε για πάντα...”

“...Θα προσθέσω κάτι που ίσως έχει σχέση με την ουσία τού όλου θέματος. Θυμάμαι ότι στην εφηβεία (μια πολύ δύσκολη και περιπετειώδη εφηβεία, που κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε τότε να με καταλάβει), αισθανόμουν τόση ευαισθησία για κάποια πράγματα (με τα οποία τώρα γελάω), που με κούραζαν και μου κόστιζαν σε τόσο αφάνταστο βαθμό ώστε για αρκετές ημέρες έχανα όλη μου τη διάθεση. Αυτό το είχε επισημάνει ο πατέρας (σημειωτέον ότι γνώριζε τέλεια και ψυχολογία και παιδαγωγικά), και αρκετές φορές τόσο μπροστά στη μητέρα όσο και ιδιαιτέρως, μου έλεγε ότι την υπερβολική αυτή ευαισθησία εάν δεν την αποβάλλω, τελικώς θα με καταστρέψει...”

“...Το καλοκαίρι, σε ένα νησί που βρισκόμουν με τους “κολλητούς” μου για μπάνια και ξεφάντωμα, μεταξύ “ανέμων και υδάτων” που συζητούσαμε, φτάσαμε την συζήτηση στο επίμαχο θέμα της ευαισθησίας. Ένα θέμα που όλους μας απασχολεί. Παραδεχτήκαμε το πού μπορεί αυτή να οδηγήσει ένα παιδί εάν δεν προσεχθεί καταλλήλως από το οικογενειακό του πρωτίστως περιβάλλον. Μια κοπέλα της παρέας που μόλις είχε πάρει το πτυχίο της (είμαστε όλοι πυχιούχοι και με πολλά προσόντα και ατού), μας “εξομολογήθηκε” τη δική της περιπέτεια ακριβώς στο θέμα αυτό (λίγο πολύ όλοι τη γνωρίζαμε). Την έπεισαν οι δικοί της και κάποιοι φίλοι να συμβουλευτεί έναν ειδικό. Αν και δίσταζε, τελικώς δέχτηκε. Πήγε στον ειδικό και αφού αυτός άκουσε τις ευαισθησίες της και τους φόβους της, ξέρετε τι τη συμβούλευσε; Όχι απλώς να μην υπολογίζει κανένα, να μη φοβάται τίποτα, αλλά εάν πράγματι θέλει να απελευθερωθεί απ' όλα αυτά που την βασανίζουν, κυρίως να απελευθερωθεί... “σεξουαλικά”, θα πρέπει να απορρίψει την ομοφοβία της και να μην ντρέπεται για τις επιλογές της. Για να την βοηθήσει μάλιστα περισσότερο της εμπιστεύτηκε ότι το ίδιο κάνει και το πρόσωπο αυτό και έτσι ξεπέρασε τις φοβίες και τις διάφορες ευαισθησίες που φώλιαζαν μέσα στην ύπαρξη του ειδικού. Ξέρετε πάτερ τι πρόσεξα; Ότι ενώ ξεκίνησε να μας διηγείται η φίλη μας το γεγονός αυτό εντελώς χαλαρά και όλοι την ακούγαμε με διάθεση free και για χαβαλέ, στο τέλος της διηγήσεώς της δυσκολευόμουν να διακρίνω εάν από μέσα της έβγαινε περισσότερο λύπη ή θυμός ή και τα δύο προς αυτόν τον όντως “ειδικό” επί των θεμάτων τής ευαισθησίας και μάλιστα των νέων ανθρώπων.”

“...Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι οι “ιδιαίτερες ομάδες” που καλύπτονται από τον νόμο με ιδιαίτερες ονομασίες που προσδιορίζουν τα χαρακτηριστικά των ατόμων που υπάγονται σ' αυτές, έχουν άμεση επαφή με τις ανάλογες των άλλων χωρών. Φυσικά υπάρχει όχι μόνο “αγαστή συνεργασία” και “αλληλοβοήθεια” μεταξύ των προσώπων, αλλά υφίστανται και ειδικές νομικές ομάδες που ασχολούνται με το νομικό πλαίσιο των “ιδιαιτεροτήτων” σε όλες τις χώρες, ακόμα και τις χαρακτηριζόμενες ως “παραδοσιακά αυστηρές”. Οι περίφημες “παρελάσεις” μας δεν είναι παρά μια απλή πτυχή στο όλο θέμα που μέρα με την ημέρα αναδεικνύεται δυναμικότερα, όπως όλοι βλέπουμε. Σκοπός όλων αυτών δεν είναι μόνο το νομοθετικό πλαίσιο αλλά και η προσπάθεια να περνά συνεχώς στην κοινή γνώμη η “αναμφισβήτητη πραγματικότητα” της “φυσιολογικότητας της ομοφυλοφιλίας”. Το πόσο έχει τώρα προοδεύσει και σημειώσει νίκες αυτή η τακτική, καταλαβαίνετε ότι δεν χρειάζεται να σας το επισημάνω εγώ. Όμως στο σημείο αυτό θα σας αναφέρω κάτι που δείχνει ότι παρά τις νίκες μας, ταυτοχρόνως βάζουμε και “αυτογκόλ”.

Επιτέλους μετά από μεγάλη προσπάθεια και εύστοχη προπαγανδιστική τακτική, πέρασε στον περισσότερο κόσμο (που κοιμάται) ότι όχι απλώς επιλέγει κανείς τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής του εντελώς ελεύθερα, αλλά και εν πολλοίς “γεννιέται έτσι”. Εμείς φυσικά το πανηγυρίσαμε αυτό, διότι η “ρετσέτα” μας, “αφού λοιπόν γεννιέται κανείς έτσι, άρα είναι και φυσιολογικός και άρα δε μπορείς να πας κόντρα στη φύση γιατί η φύσις εκδικείται” ήδη έδινε τους πλούσιους καρπούς της.

Να όμως αυτό ακριβώς τώρα μας “αδειάζει” και μας κάνει να μην ξέρουμε πού να σταθούμε και τι ακριβώς να υποστηρίξουμε. Το γιατί θα το δείτε στη συνέχεια.

Όταν μια άλλη νέα γυναίκα, αποφάσισε τελικά να ξεκόψει από την “παρέα” μας και να δημιουργήσει δική της οικογένεια (και πρέπει να σας πω και να γνωρίζετε ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις που ζητούν να αποδεσμευθούν και τελικώς το κατορθώνουν), οι καλοθελητές έσπευσαν να προλάβουν το “όμορφο” παρελθόν της στον υποψήφιο σύζυγό της. Φυσικά ο άνθρωπος υπέστη μεγάλο σοκ. Στην προσπάθεια τώρα η υποψήφια σύζυγος να υποστηρίξει ότι όλα αυτά ανήκουν στο σβησμένο παρελθόν και ότι και ο ίδιος ο Θεός την έχει συγχωρήσει κτλ., έλαβε δια στόματος του ανθρώπου που αγαπούσε την χαριστική βολή, για να μείνει και πάλι στη μοναξιά της: “Όταν κανείς γεννιέται έτσι, όχι μόνο δεν αλλάζει, αλλά κινδυνεύει να γεννήσει απογόνους με το ίδιο κληρονομικό κουσούρι”! ... Όντως πάτερ μου, “η φύσις εκδικείται” και μάλιστα αμείλικτα.”

Ας σκεφθεί τώρα ο καθένας που τόσο εύκολα ρίχνει τον λίθο του αναθέματος στο πρόσωπό μας ότι ναι, ο Θεός συγχωρεί, οι άνθρωποι όμως; Μπορεί και αυτοί να συγχωρούν κάποτε, αλλά δεν παύουν ποτέ να θυμούνται και μάλιστα να φοβούνται. Τώρα, ίσως παρατηρήσει κάποιος: “Όπως στρώσατε κοιμάστε”. Ναι, έτσι είναι, ουδεμία διαφωνία, αλλά χρειάζεται φίλε μου σ' έναν που βρίσκεται πάνω στα καρφιά να του το τονίζεις συνεχώς; ...”

“...Κάποτε πέρασα μια κρίση, μια πολύ σκληρή δοκιμασία. Οι “καθωσπρέπει” για να σταθούν έστω και για λίγο δίπλα μου, θα έπρεπε να αυτοεξευτελίζομαι μπροστά τους, εξηγώντας τους συνεχώς τι ακριβώς συνέβαινε, λες και ένιωθαν μια “ιδιαίτερη ηδονή” ακούγοντας τη δοκιμασία μου και την πικρή περιπέτειά μου. Ένα πρόσωπο βρέθηκε στην κρίσιμη εκείνη στιγμή που έδειξε κατανόηση και με αποδέχτηκε χωρίς να ζητήσει καμία εξήγηση... Και από εκεί και πέρα αρχίζει ουσιαστικά η περιπέτειά μου...”

“...Είναι αλήθεια ότι όσοι κρατούν στα χέρια τους την τηλεόραση και το internet, εξωθούν την κοινωνία προς αυτή την κατεύθυνση... Αυτό το βλέπει κανείς και στις ταινίες του Hollywood. Τα περασμένα χρόνια στις ταινίες υπήρχαν σκηνές με γάμους σε χριστιανικές εκκλησίες. Αργότερα οι γάμοι πέρασαν στο δημαρχείο και τώρα οι γάμοι παρουσιάζονται στις συναγωγές και κυρίως πλασάρονται οι γάμοι των ομοφυλοφίλων τόσο στο δημαρχείο όσο και σε “χριστιανικές εκκλησίες” που δέχονται από “αγάπη” την “ελεύθερη σεξουαλικότητα”...”

“...Φυσικά τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια που όλο και θα πληθαίνουν, θα καλύπτουν απολύτως τις επιλογές αυτές και η δικαιοσύνη των χωρών θα γίνει αμείλικτη προς όσους αρνούνται και αντιδρούν προς την δέσμη αυτή των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων”...”

“...Η Εκκλησία όπως και σε τόσα άλλα, έτσι και στο θέμα αυτό σέρνεται πίσω από τα νομοθετικά διατάγματα που παρασκευάζονται υπέρ ημών. Σαν σύνολο δεν κάνει τίποτε απολύτως (όπως ήδη σας έχω επισημάνει και στην πρώτη μας επικοινωνία)...”

“...Κάποιο βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι από τον κινηματογράφο που είχα πάει μ' ένα φίλο για μια καταπληκτική ταινία (δεν είχα όρεξη ούτε ένα ποτήρι νερό να πιω), κάθισα στο γραφείο μου. Δεν υπήρχε διάθεση για τίποτα. Πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο, αλλά αμέσως το έκλεισα. Η ματιά μου περιφερόταν στο κενό και κάποια στιγμή έπεσε στον απέναντι τοίχο. Λες και πρώτη φορά έβλεπα εκείνο το βράδυ την εικόνα της Παναγίας που στη γιορτή μου μού είχε χαρίσει η μακαρίτισσα η γιαγιά μου. (Δεν ξέρω στο σημείο αυτό εάν με καταλαβαίνει κανείς, γιατί μου είναι εντελώς αδύνατο να περιγράψω τι αισθάνθηκα και τι έζησα εκείνο το βράδυ). Λες και ότι ο χώρος και ο χρόνος είχαν μονομιάς χαθεί από τη συνείδησή μου και η Παναγία έβλεπε με στοργή μέσα στα κατάβαθα της καρδιάς μου. Δίχως να το συνειδητοποιήσω είχα λουστεί στα δάκρυά μου. Απορούσα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ποτέ δεν είχα κλάψει παρόμοια, ούτε μπορούσα να φανταστώ τέτοια κατάσταση... Η όλη μου ύπαρξη έμοιαζε με ένα κερί που έλιωνε μπροστά στη φλόγα. Κοίταζα συνεχώς την Παναγία χωρίς να της λέω απολύτως τίποτε. Και όμως της έλεγα τα πάντα... Αυτά που η ίδια γνώριζε...”

“...Το πρωί δειλά και πάλι στάθηκα να την κοιτάζω... Πήρα ένα καθαρό πανί και την καθάρισα από τις σκόνες. Τόλμησαν τα χείλη μου να αγγίξουν τον Ιησού που κρατούσε στην αγκάλη της και να φιλήσω τα χέρια της... Δεν θυμάμαι για πόση ώρα την κρατούσα σφιχτά στο στέρνο μου...”

“...Όμορφες παιδικές αναμνήσεις κατέκλυσαν όλη μου την καρδιά... Το χτύπημα του κινητού, όταν είδα τον αριθμό, με τάραξε. Επέμενε να χτυπά. Όμως για πρώτη φορά αποφάσισα να μην απαντήσω...”

“...Και πάλι μπροστά μου η μορφή του πατέρα. (Του “ντάντυ” όπως τον έλεγα για να τον πειράζω κάποιες φορές και αυτός γελούσε, γιατί ήξερα ότι ήθελε να μιλάμε σωστά τα ελληνικά). Το είχα ολωσδιόλου ξεχάσει. Πώς μου ήρθε τώρα στη σκέψη; Όταν μας ανέλυε τον στίχο του Λαπαθιώτη: “Μη ζητάς να μ' αναστήσεις δε μπορώ”, μας τόνιζε: “Εσείς, ό,τι κι αν αντιμετωπίσετε στη ζωή σας, έστω κι αν συναντήσετε τον ίδιο τον “θάνατο”, να γνωρίζετε ότι για εσάς δεν υπάρχει “δεν μπορώ”, αλλά “δεν θέλω”. Και εσείς, πάντοτε να θέλετε και πάντοτε θα μπορείτε...”.

“..................................................................................................ελπίζω.....

Φίλοι μου, μού είναι εντελώς αδύνατον να σχολιάσω έστω και το ελάχιστο.

Υ.Γ.: Για δε την αντιγραφή, χειρ π.Ιωήλ.