Ομιλία Αγίου Κυρίλλου περί Αντιχρίστου και Β’ Παρουσίας

ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

(ΟΜΙΛΙΑ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ)

 

  

Ο Κύριός μας λέγει· «να αγρυπνείτε, γιατί ο Υιός του ανθρώπου θα έρθει σε ώρα που δεν τον περιμένετε» (Ματθ. κδ’, 44).

  

Επειδή όμως έπρεπε να γνωρίζουμε τα σημάδια της συντέλειας του κόσμου, και επειδή περιμένουμε τον Χριστό, για να μην πεθάνουμε απατημένοι και πλανηθούμε από τον ψεύτη Αντίχριστο, οι Απόστολοι κινούμενοι «κατ’ οικονομίαν» με θεϊκή προαίρεση, πήγαν στον αληθινό δάσκαλο και του είπαν· «πες μας, πότε θα γίνουν αυτά, και ποιό θα είναι το σημάδι της παρουσίας σου και της συντέλειας του κόσμου» (Ματθ. κδ’, 3).

Σε περιμένουμε να έρθεις και πάλι, αλλά ο Σατανάς μεταμορφώνεται σε φωτεινό άγγελο (Β’ Κορ. κα’ , 14).
Ασφάλισέ μας λοιπόν, για να μην προσκυνήσουμε άλλον αντί για σένα.

Και εκείνος, ανοίγοντας το θεϊκό και ευλογημένο στόμα του είπε· «προσέχετε μήπως σας παραπλανήσει κάποιος» (Ματθ. κδ’, 4).
Και σεις τώρα οι ακροατές μου, με τα μάτια της ψυχής, σαν να βλέπετε εκείνον, ακούτε να σας λέγει και σας τα ίδια· «προσέχετε μήπως κάποιος σας παραπλανήσει».

Και σας παρακαλεί όλους εσάς ο λόγος να προσέχετε σ’ αυτά που λέγονται.
Διότι δεν είναι εξιστόρηση πραγμάτων που πέρασαν, αλλά προφητεία μελλοντικών πραγμάτων, που οπωσδήποτε θα έρθουν.
Δεν προφητεύουμε εμείς (διότι είμαστε ανάξιοι), αλλά αναφέρουμε αυτά που είναι γραμμένα και τα σημάδια που λέγονται.
Πρόσεχε λοιπόν εσύ, ποιά από αυτά έχουν ήδη γίνει, τι υπολείπεται ακόμα, και ασφάλισε τον εαυτό σου.

Προσέχετε μήπως κανείς σας παραπλανήσει.
Διότι θα παρουσιαστούν πολλοί με το όνομά μου, που θα λένε, εγώ είμαι ο Χριστός, και θα παραπλανήσουν πολλούς (Ματθ. κδ , 45).
Αυτά εν μέρει έχουν γίνει, διότι ήδη κάτι τέτοιο είπε ο Σίμων ο μάγος και ο Μένανδρος και μερικοί άλλοι από τους άθεους αιρεσιάρχες.
Θα το πουν όμως και άλλοι στις ημέρες μας, ή μετά από μας.

  

Δεύτερο σημείο· «πρόκειται να ακούσετε πολέμους και φήμες πολέμων» (Ματθ. κδ’, 6).
Γίνεται άραγε και τώρα πόλεμος των Περσών με τους Ρωμαίους για τη Μεσοποταμία, ή όχι;
Ξεσηκώνεται το ένα έθνος εναντίον του άλλου, και το ένα βασίλειο εναντίον του άλλου, ή όχι;
«Και θα γίνουν πείνες και επιδημίες και σεισμοί σε διάφορους τόπους» (Ματθ. κδ’, 7).
Αυτά έχουν γίνει ήδη.
Και πάλι· «θα γίνουν φοβερά σημεία από τον ουρανό και βαρείς χειμώνες» (Λουκά κα’, 11).

Αλλά ζητάμε δικό μας σημείο της παρουσίας του Κυρίου.
Εμείς οι εκκλησιαστικοί ζητάμε εκκλησιαστικό σημείο, και ο Κύριος λέγει· «και τότε θα σκανδαλισθούν πολλοί και θα παραδώσουν ο ένας τον άλλο και θα μισήσουν ο ένας τον άλλο» (Ματθ. κ’, 16).

Αν ακούσεις ότι επίσκοποι στρέφονται εναντίον επισκόπων  και κληρικοί εναντίον κληρικών και λαοί εναντίον λαών, και φτάνουν μέχρι να χυθεί αίμα, να μη ταραχθείς.
Διότι κάτι τέτοιο είναι ήδη γραμμένο.
Να μη προσέχεις σ’ αυτά που τώρα γίνονται, αλλά σ’ εκείνα που είναι γραμμένα.

Ούτε αν εγώ, που σε διδάσκω χαθώ, να χαθείς και συ μαζί με μένα.
Αλλά μπορεί ο ακροατής να γίνει καλύτερος από τον δάσκαλό του, και αυτός που ήρθε τελευταίος να γίνει πρώτος (Ματθ. κ’, 16), διότι ο Δεσπότης δέχεται κι αυτούς που φτάνουν την ενδέκατη ώρα (Ματθ. κ’, 6-7).
Αφού μεταξύ των Αποστόλων βρέθηκε προδοσία, απορείς που και ανάμεσα στους επισκόπους υπάρχει αδελφικό μίσος;

Το σημείο όμως αυτό δεν αναφέρεται μόνο στους άρχοντες, αλλά και στους λαούς.
Διότι λέγει· «και επειδή θα πληθυνθεί η παρανομία, θα ψυχρανθεί η αγάπη των περισσοτέρων» (Ματθ. κδ’, 12).
Μπορεί άραγε να καυχηθεί κάποιος από τους παρόντες, ότι έχει ανυπόκριτη αγάπη προς τον πλησίον;
Δεν συμβαίνει πολλές φορές τα χείλη να φιλούν και το πρόσωπο να χαμογελά και τα μάτια να είναι δήθεν χαρούμενα, ενώ η καρδιά να μηχανεύεται και να ετοιμάζει κακά, ενώ μιλάει ειρηνικά;

Άκου και αυτό το σημείο· «και θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο αυτό της βασιλείας σ’ ολόκληρη την οικουμένη, για να το πληροφορηθούν όλα τα έθνη, και τότε θα έρθει το τέλος» (Ματθ. κδ , 14).
Και όπως βλέπουμε, όλος σχεδόν ο κόσμος έχει ακούσει τη διδασκαλία του Χριστού.

Και τι θα γίνει μετά από αυτό;
Λέγει στη συνέχεια· «όταν δείτε λοιπόν το βδέλυγμα της ερημώσεως, για το οποίο μίλησε ο προφήτης Δανιήλ, να στέκεται στον άγιο τόπο, ο αναγνώστης ας καταλάβει» (Ματθ. κδ , 15).
Και παρακάτω· «Τότε, αν κάποιος σας πει, να, εδώ είναι ο Χριστός, ή εκεί, να μη πιστέψετε» (Ματθ. κδ’, 23).

  

Το μίσος λοιπόν μεταξύ των αδελφών δίνει τόπο στον Αντίχριστο.
Ο διάβολος δηλαδή προκαλεί τις διαιρέσεις των λαών, για να γίνει ευπρόσδεκτος ο Αντίχριστος που έρχεται.
Μακάρι κανένας από τους δούλους του Θεού που βρίσκεται εδώ, ή αλλού, να μην πάει στον εχθρό.

Για το θέμα αυτό ο Παύλος γράφοντας έδωσε φανερό σημείο, λέγοντας ότι  «δεν πρόκειται να έλθει ο Κύριος μας, αν πρώτα δεν έρθει η αποστασία και δεν φανερωθεί ο άνθρωπος της παρανομίας, ο υιός της απωλείας, ο αντίπαλος, αυτός που υπερυψώνει τον εαυτό του πάνω από κάθε άλλον που λέγεται Θεός, η προσκυνείται με σεβασμό, και εγκατασταθεί στον ναό του Θεού δείχνοντας ότι αυτός είναι θεός... Η παρουσία του ανόμου θα γίνει με την ενέργεια του Σατανά με κάθε δύναμη και με ψεύτικα σημεία και τέρατα, και με κάθε άδικη απάτη μεταξύ των ανθρώπων που χάνονται» (Β’ Θεσ. β’, 3-10).

Αυτά λοιπόν λέγει ο Παύλος, και ήδη υπάρχει η αποστασία· διότι οι άνθρωποι έφυγαν από την ορθή πίστη, και άλλοι μεν διακηρύσσουν ότι ο Υιός είναι και Πατέρας, και άλλοι τολμούν και λένε, ότι ο Χριστός δημιουργήθηκε εκ του μηδενός.

Και προηγουμένως τουλάχιστον οι αιρετικοί ήταν φανεροί, ενώ τώρα είναι γεμάτη η Εκκλησία από κρυφούς αιρετικούς.
Απομακρύνθηκαν δυστυχώς οι άνθρωποι από την αλήθεια, και ευχαριστούνται να ακούν λόγια ευχάριστα (Β’ Τιμ. δ’, 3-4).

  

Γίνεται λόγος αληθοφανής; Όλοι τον ακούνε ευχάριστα!
Γίνεται λόγος μετανοίας; Όλοι τον αποστρέφονται!
Απομακρύνθηκαν οι περισσότεροι από τα ορθά λόγια και έργα, και προτιμούν μάλλον να φαίνονται, παρά να είναι.
Αυτή λοιπόν είναι η αποστασία, και πρέπει να αναμένεται ο εχθρός. Τελευταία μάλιστα άρχισε σιγά – σιγά να στέλνει τους προδρόμους του, για να έρθει έτοιμος στα θηράματά του.

Πρόσεχε λοιπόν το εαυτό σου, άνθρωπέ μου, και ασφάλιζε την ψυχή σου.
Σε διαβεβαιώνει για όλα αυτά η Εκκλησία τώρα, μπροστά στον ζωντανό Θεό, και σου προαναγγέλλει τα σχετικά με τον Αντίχριστο πριν να γίνουν.
Αν τώρα θα γίνουν όσο ζεις εσύ, ή μετά από σένα, δεν το γνωρίζουμε.
Είναι όμως καλό, γνωρίζοντάς τα αυτά, να ασφαλίζεσαι από πριν...

  

Σας εξαγγέλουμε όχι μόνο μια παρουσία του Χριστού, αλλά και Δεύτερη, η οποία θα είναι πολύ καλύτερη από την πρώτη...

Έρχεται λοιπόν ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός από τον ουρανό, και έρχεται στο τέλος του κόσμου αυτού με δόξα, την τελευταία ημέρα.
Διότι θα γίνει η Συντέλεια του κόσμου αυτού και ο κτιστός αυτός κόσμος θα ανακαινιστεί και πάλι.

Επειδή δηλαδή διαδόθηκε στη γη η διαφθορά, η κλοπή και η μοιχεία, και κάθε είδος αμαρτίας, και ο κόσμος γέμισε αιμομιξίες (Ωσηέ δ’, 2), για να μη μείνει το θαυμάσιο αυτό κατοικητήριο του ανθρώπου γεμάτο παρανομίες, θα παρέλθει ο κόσμος αυτός, για να έρθει ο καλύτερος.

Και θέλεις να λάβεις την απόδειξη από τα ρητά της Γραφής;
Άκουσε τον Ησαία που λέγει· «θα περιτυλιχθεί ο ουρανός σαν βιβλίο, και όλα τα άστρα θα πέσουν σαν τα φύλλα του αμπελιού, και όπως πέφτουν τα φύλλα της συκιάς» (Ησ. λδ ’, 4).
Και το Ευαγγέλιο το λέγει· «ο ήλιος θα σκοτεινιάσει και η σελήνη δεν θα δίνει το φως της, και τα άστρα θα πέσουν από τον ουρανό» (Ματθ. κδ’, 29).
Ας μη λυπηθούμε λοιπόν, επειδή τάχα μόνο εμείς θα πεθάνουμε. Και τα άστρα θα πεθάνουν, αλλά θα ξαναγίνουν πάλι έτσι όπως είναι τώρα.
Γιατί ο Κύριος περιτυλίγει τους ουρανούς, όχι για να τους καταστρέψει, αλλά για να τους ξανακάνει καλύτερους.
Άκουσε τον προφήτη Δαβίδ που λέγει· «στην αρχή εσύ, Κύριε, θεμελίωσες τη γης και οι ουρανοί είναι έργο των χεριών σου. Αυτοί θα χαθούν, ενώ εσύ παραμένεις» (Ψαλμ. ρα’, 26).

Ίσως όμως πει κάποιος· Να, λέει καθαρά ότι θα καταστραφούν!

Άκουσε όμως πώς το εννοεί αυτό το, «θα καταστραφούν», από τα παρακάτω.
«Και όλοι θα παλαιώσουν σαν ένα ένδυμα, και θα τους τυλίξεις σαν ένα επανωφόρι, και θα αλλαγούν» (Ψαλμ. ρα’, 27).
Όπως δηλαδή λέμε ότι ο άνθρωπος αυτός θα πεθάνει, σύμφωνα με αυτό που έχει λεχθεί «κοιτάξτε, ο δίκαιος πέθανε, ενώ κανένας δεν το δέχεται μέσα στην καρδιά του» (Ησ. νζ, 11), και αυτό επειδή περιμένουμε την Ανάσταση, έτσι κάπως περιμένουμε και την ανάσταση των ουρανών.
«Ο ήλιος θα μεταβληθεί σε σκοτάδι και η σελήνη σε αίμα» (Ιωήλ γ’, 4)...

Και πάλι άκουσε τον Κύριο που λέγει· «ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, τα λόγια μου όμως δεν θα παρέλθουν» (Ματθ. κδ’, 35).
Διότι τα κτίσματα του Δεσπότου δεν είναι ισότιμα με τα λόγια του.

Ο Κύριός μας λέγει· «να αγρυπνείτε, γιατί ο Υιός του ανθρώπου θα έρθει σε ώρα που δεν τον περιμένετε» (Ματθ. κδ’, 44).
Επειδή όμως έπρεπε να γνωρίζουμε τα σημάδια της Συντέλειας του κόσμου, και επειδή περιμένουμε τον Χριστό, για να μην πεθάνουμε απατημένοι και πλανηθούμε από τον ψεύτη Αντίχριστο, οι Απόστολοι κινούμενοι «κατ’ οικονομίαν» με θεϊκή προαίρεση, πήγαν στον αληθινό δάσκαλο και του είπαν· «πες μας, πότε θα γίνουν αυτά, και ποιό θα είναι το σημάδι της παρουσίας σου και της συντέλειας του κόσμου» (Ματθ. κδ’, 3).
Σε περιμένουμε να έρθεις και πάλι, αλλά ο Σατανάς μεταμορφώνεται σε φωτεινό άγγελο (Β’ Κορ. κα , 14).
Ασφάλισέ μας λοιπόν, για να μην προσκυνήσουμε άλλον αντί για σένα.
Και εκείνος, ανοίγοντας το θεϊκό και ευλογημένο στόμα του είπε· «προσέχετε μήπως σας παραπλανήσει κάποιος» (Ματθ. κδ’, 4).
Και σεις τώρα οι ακροατές μου, με τα μάτια της ψυχής, σαν να βλέπετε εκείνον, ακούτε να σας λέγει και σας τα ίδια· «προσέχετε μήπως κάποιος σας παραπλανήσει». Και σας παρακαλεί όλους εσάς ο λόγος να προσέχετε σ’ αυτά που λέγονται. Διότι δεν είναι αξιστόρηση πραγμάτων που πέρασαν, αλλά προφητεία μελλοντικών πραγμάτων, που οπωσδήποτε θα έρθουν.
Δεν προφητεύουμε εμείς (διότι είμαστε ανάξιοι), αλλά αναφέρουμε αυτά που είναι γραμμένα και τα σημάδια που λέγονται.

   

Ο αληθινός Χριστός, ο Μονογενής Υιός του Θεού, δεν θα έρθει πια από τη γη.
Αν λοιπόν παρουσιαστεί στην έρημο κάποιος φαντασμένος, μην πηγαίνεις (Ματθ. κδ’, 26). «Αν σου πουν, να, εδώ είναι ο Χριστός, η εκεί, μην πιστέψεις» (Μαρκ. κγ’, 21).
Μην κοιτάς λοιπόν κάτω στη γη, διότι ο Δεσπότης θα κατεβεί από τον ουρανό.
Όχι μόνος, όπως έγινε τήν πρώτη φορά, αλλά μαζί με πολλούς, συνοδευόμενος από μυριάδες αγγέλους.
Ούτε θα έρθει κρυφά, σαν τη δροσιά πάνω στο απλωμένο μαλλί (Ψαλμ. οα’, 6), αλλά σαν αστραπή (Λουκά κζ’, 24), λαμπερή που θα είναι αντιληπτή από όλους.
Διότι ο ίδιος είπε· «όπως η αστραπή βγαίνει από την ανατολή και φαίνεται ως τη δύση, έτσι θα γίνει και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου» (Ματθ. κδ’, 27).
Και πάλι· «και θα δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού, με πολλή δύναμη και δόξα. Και θα στείλει τους αγγέλους του με μεγάλη σάλπιγγα» (Ματθ. κδ , 30-31), και τα λοιπά.

Αλλά, όπως ακριβώς τότε, όταν επρόκειτο να ενανθρωπήσει ο Θεός και αναμενόταν να γεννηθεί από παρθένο, ο διάβολος διέβαλλε προκαταβολικά το γεγονός, εμπνέοντας με πονηριά τους ανθρώπους να δημιουργήσουν στην ειδωλολατρία θεούς ψεύτικους, οι οποίοι γεννούν και γεννιούνται από γυναίκες, ώστε, εφόσον θα είχε προηγηθεί το ψέμα, όπως νόμιζε, οι άνθρωποι να δείξουν απιστία και στο αληθινό, έτσι και τώρα, που πρόκειται να έρθει γία δεύτερη φορά ο αληθινός Χριστός, ο διάβολος, χρησιμοποιώντας ως εφόδιο τη προσδοκία των άκακων ανθρώπων, και ιδιαίτερα εκείνων που προέρχονται από τους Ιουδαίους, παίρνει κάποιον άνθρωπο μάγο, ικανό και πολύ έμπειρο στη μαγεία και στην απατηλή τέχνη τους, τον βοηθάει να αρπάξει για τον εαυτό του την εξουσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αποκαλώντας τον εαυτό του Χριστόν.
Έτσι με το όνομα του Χριστού εξαπατά τους Ιουδαίους, οι οποίοι περιμένουν τον χρισμένο Μεσσία, και υποτάσσει τους εθνικούς με τις μαγικές φαντασιώσεις του.

  

Και θα έρθει ο Αντίχριστος για τον οποίο μιλήσαμε, όταν συμπληρωθεί ο καιρός της βασιλείας των Ρωμαίων και θα πλησιάζουν τα σημάδια της συντέλειας του κόσμου.
Θα αναγορευτούν δέκα βασιλείς των Ρωμαίων ταυτόχρονα, σε διάφορους βέβαια τόπους, αλλά θα βασιλεύουν τον ίδιο καιρό.
Μετά από αυτούς θα έρθει ενδέκατος, που θα είναι ο Αντίχριστος, ο οποίος, θα αρπάξει τη ρωμαϊκή εξουσία με τη μαγική τέχνη του, τρεις από αυτούς που βασίλευαν πριν από αυτόν θα τους ταπεινώσει, και τους υπόλοιπους επτά θα τους υποτάξει.
Στήν αρχή βέβαια θα χρησιμοποιήσει επιείκεια, και σαν κάποιος λόγιος και συνετός, θα υποκρίνεται σωφροσύνη και φιλανθρωπία.
Και αφού εξαπατήσει τους Ιουδαίους με ψεύτικα σημεία και τέρατα της μαγικής του απάτης, ότι είναι ο Χριστός που περιμένουν, ύστερα θα επιφέρει σ’ αυτούς κάθε είδους συμφορές απανθρωπιάς και παρανομίας, κατά τρόπο που θα ξεπεράσει όλους τους άδικους και ασεβείς που έζησαν πριν από αυτόν, επειδή θα έχει διάνοια εγκληματική και σκληρότατη, και άσπλαχνη και πολύπλευρη εναντίον όλων, ιδιαίτερα όμως εναντίον ημών των Χριστιανών.
Όμως, αφού τα διαπράξει όλα αυτά μόνο μέσα σε τρία χρόνια και έξι μήνες, θα καταργηθεί από τη Δεύτερη ένδοξη Παρουσία, από τον ουρανό, του αληθινού Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο οποίος, εξαφανίζοντας τον Αντίχριστο με το φύσημα του στόματός του, θα τον παραδώσει στη φωτιά της κολάσεως (Β’Θεσ. β’, 8)

Αυτά που σας διδάσκουμε, δεν είναι δικές μας επινοήσεις, αλλ’ είναι πράγματα που τα μάθαμε από τις άγιες Γραφές που διαβάζονται στην Εκκλησία, και μάλιστα από την προφητεία του Δανιήλ, που μόλις πριν από λίγο διαβάστηκε, όπως τα εξήγησε ο αρχάγγελος Γαβριήλ, λέγοντας τα εξής· «το τέταρτο θηρίο θα είναι η τέταρτη βασιλεία στη γη, η οποία θα ξεπεράσει όλες τις βασιλείες» (Δαν. ζ’, 23).
Και οι εκκλησιαστικοί ερμηνευτές μας παρέδωσαν ότι η βασιλεία αυτή θα είναι η Ρωμαϊκή.
Διότι, όπως ξέρουμε, πρώτη επίσημη βασιλεία ήταν των Ασσυρίων, δεύτερη των Μήδων και Περσών, και μετά από αυτές τρίτη των Μακεδόνων, και τέταρτη βασιλεία τώρα είναι η Ρωμαϊκή.
Έπειτα ο Γαβριήλ, ερμηνεύοντας παρακάτω, λέγει· «τα δέκα κέρατα του θηρίου σημαίνουν ότι θα αναγορευτούν δέκα βασιλείς και πίσω από αυτούς θα αναγορευτεί άλλος βασιλιάς, ο οποίος θα ξεπεράσει σε συμφορές όλους τους προηγούμενους (όχι μόνο, λέγει, τους δέκα, αλλά και όλους τους προγενέστερους), και θα καταβάλει τους τρεις βασιλείς (Δαν. ζ’, 24), που είναι φανερό ότι ανήκουν στους προηγούμενους δέκα. Και νικώντας τους τρεις από αυτούς τους δέκα, θα βασιλεύσει αυτός ως όγδοος. Και θα απευθύνει, λέγει, «λόγια προς τον Ύψιστον» (Δαν. ζ’, 25) αυτός ο βλάσφημος και παράνομος άνδρας, που πήρε τη βασιλεία όχι από τους πατέρες του κληρονομικά, αλλ’ άρπαξε την εξουσία με τη μαγική του τέχνη».

Αλλά ποιός είναι αυτός και με ποιά δύναμη τα κάνει αυτά;
Ερμήνευσέ μας τα, Παύλε· «η έλευση αυτού», λέγει, «θα γίνει με την ενέργεια του Σατανά, με κάθε δύναμη και σημεία και τέρατα ψεύτικα» (Β’ Θεσ. β’, 9), εννοώντας με αυτό, ότι ο Σατανάς θα τον χρησιμοποιήσει σαν όργανο, ενώ θα ενεργεί μέσω αυτού ο ίδιος αυτοπροσώπως.
Διότι, γνωρίζοντας ότι δεν θα υπάρξει καμμιά επιείκεια γι’ αυτόν κατά την Δευτέρα Παρουσία, δεν αρκείται, όπως συνηθίζει, στους υπηρέτες του, αλλά τώρα πολεμάει ο ίδιος φανερά πλέον.
«Με όλα τα απατηλά σημεία και τέρατα» (Ιω. η’, 45)· διότι ο πατέρας του ψεύδους κάνει τα ψεύτικα έργα του σε συνεργασία με τη νοσηρή φαντασία των ανθρώπων, ώστε τα πλήθη να νομίζουν ότι βλέπουν ένα νεκρό να ανασταίνεται, ενώ δεν ανασταίνεται, και χωλούς να περπατούν και τυφλούς να βρίσκουν το φως του, ενώ δεν έχει γίνει η θεραπεία τους.

Και πάλιν ο Παύλος λέγει· «ο αντίπαλος που σηκώνει το κεφάλι του στον καθένα που λέγεται θεός, η που απολαμβάνει σεβασμό και λατρεία», δηλαδή σε κάθε θεό, αυτός ο Αντίχριστος θα μισήσει δήθεν τα είδωλα, «και θα εγκατασταθεί αυτός στον ναό του Θεού» (Β’, Θεσ. β’, 4).
Σε ποιόν ναό άραγε;
Των Ιουδαίων, λέγει, ο οποίος έχει καταστραφεί.
Μη γένοιτο, να εννοεί αυτόν στον οποίο βρισκόμαστε.
Γιατί το λέγω αυτό;
Για να μη θεωρηθεί ότι χαριζόμαστε στους εαυτούς μας.
Διότι, εφόσον έρχεται ως Χριστός στους Ιουδαίους, και για να τους απατήσει περισσότερο, δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα για τον ναό, δίνοντάς τους έτσι την εντύπωση, ότι αυτός είναι από τη γενιά του Δαβίδ, ο οποίος θα ανοικοδομήσει τον ναό που ο Σολομών είχε οικοδομήσει.
Και θα έρθει ο Αντίχριστος τότε, όταν στο ναό των Ιουδαίων «δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα» (Ματθ. κδ’, 2), σύμφωνα με την απόφαση του Σωτήρα.
Διότι, όταν πέσει παλιώνοντας, ή γκρεμισθεί με την πρόφαση ανοικοδόμησης, η για κάποιους άλλους λόγους που θα συντρέξουν, όταν πέσει και η τελευταία πέτρα, (σ.σ. από όσα λέγει εδώ ο ιερός συγγραφέας για τον ναό των Ιεροσολύμων φαίνεται ότι παρά την καταστροφή του από τον Τίτο, σώζονται μέχρι των ημερών του μερικά ερείπια, που φανέρωναν το σχήμα του ναού) και δεν εννοώ τον εξωτερικό περίβολο, αλλά του εσωτερικού ναού, όπου ήταν τα Χερουβίμ, τότε θα έρθει ο Αντίχριστος με όλα τα ψεύτικα σημεία και τέρατα, περιφρονώντας δήθεν όλα τα είδωλα, και υποκρινόμενος στην αρχή τον φιλάνθρωπο, αλλά ύστερα δείχνοντας όλη την αγριότητα, ιδιαίτερα μάλιστα στους αγίους του Θεού.
Διότι λέγει, «έβλεπα, και το κέρατο εκείνο έκανε πόλεμο με τους αγίους» (Δαν. ζ’, 21).
Και σε άλλο σημείο λέγει· «θα έρθει καιρός θλίψεως, τέτοιας θλίψεως, που δεν ξανάγινε ποτέ από τότε που παρουσιάστηκε έθνος πάνω στη γη, μέχρι τον καιρό εκείνο» (Δαν. ιβ’, 1).
Το θηρίο είναι φοβερό, δράκος μεγάλος, ακατανίκητος από τους ανθρώπους, έτοιμος να τους καταπιεί.
Για το θηρίο αυτό έχουμε να πούμε πολλά από τις άγιες Γραφές, αλλά ας αρκεστούμε σ’ αυτά, για να μη μακρύνουμε τον λόγο.

Γι’ αυτό γνωρίζοντας ο Κύριος την υπερβολική δύναμη του αντιπάλου, δίνει συγγνώμη στους ευλαβείς λέγοντας· «τότε εκείνοι που θα βρίσκονται στην Ιουδαία, ας φύγουν στα βουνά» (Ματθ. κδ’, 16).
Αν όμως κάποιος αισθάνεται ότι είναι πολύ σταθερός και δυνατός, ώστε να αντιμετωπίσει τον Σατανά, ας μείνει (διότι δεν θέλω να απελπίσω αυτούς που αποτελούν τα νεύρα του σώματος της Εκκλησίας) και ας λέγει· «ποιός μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;» και τα λοιπά (Ρωμ. η’, 35).
Όσοι λοιπόν είμαστε δειλοί, να ασφαλίσουμε τους εαυτούς μας, ενώ οι δυνατοί ας συμπαραταχθούμε.
«Διότι θα γίνει τότε θλίψη μεγάλη, τέτοια που δεν ξανάγινε από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος μέχρι τώρα, ούτε πρόκειται να γίνει στο μέλλον» (Ματθ. κδ’, 21).
Αλλά ας ευχαριστήσουμε τον Θεό, ο οποίος περιόρισε το μέγεθος της θλίψεως σε λίγες μέρες.
Διότι λέγει· «για χάρη των εκλεκτών θα συντομευθούν οι ημέρες εκείνες».
Διότι ο Αντίχριστος θα βασιλεύσει μόνο τρία και μισό χρόνια.
Και δεν το λέμε αυτό στηριζόμενοι στα απόκρυφα ευαγγέλια, αλλά στον προφήτη Δανιήλ, ο οποίος λέγει· «θα δοθεί στα χέρια του καιρός και καιροί και το μισό του καιρού» (Δαν. ζ’, 25).
Καιρός είναι ο ένας χρόνος, κατά τον οποίο η παρουσία του θα φτάσει στο αποκορύφωμά της.
Καιροί πάλι είναι τα υπόλοιπα δύο χρόνια της παράνομης δράσης του, και κάνουν όλα μαζί τρία χρόνια· και το μισό του καιρού σημαίνει άλλο ένα εξάμηνο.
Και σε άλλο σημείο ο Δανιήλ επίσης λέγει· «και ορκίστηκε σ’ αυτόν που ζει στους αιώνες, ότι το καταστρεπτικό έργο θα ολοκληρωθεί στη διάρκεια καιρού και καιρών και μισό του καιρού» (Δαν. ιβ’, 7).
Μερικοί όμως φαίνεται πως ερμήνευσαν κατά τον ίδιο τρόπο και τα εξής χωρία· «ημέρες χίλιες διακόσιες ενενήντα» (Δαν. ιβ’, 11) και το, «θα είναι μακάριος εκείνος που θα υπομείνει και θα φτάσει τις χίλιες τριακόσιες τριάντα πέντε μέρες» (Δαν. ιβ’, 12).
Γι’ αυτό πρέπει οι πιστοί να κρύβονται και να φεύγουν.
Ίσως μάλιστα να μη προλάβουμε να περιέλθουμε όλες τις πόλεις του Ισραήλ, μέχρι να έρθει ο Υιός του ανθρώπου.

Ποιός άραγε θα είναι ο μακάριος που θα μαρτυρήσει τότε για τον Χριστό με πίστη;
Εγώ λέω ότι οι μάρτυρες της περιόδου εκείνης θα είναι πιο πάνω από όλους τους μάρτυρες.
Διότι οι προηγούμενοι πάλεψαν με ανθρώπους μόνο, ενώ την εποχή του Αντιχρίστου θα πολεμήσουν με τον ίδιο τον Σατανά αυτοπροσώπως. (...)

Ασφάλιζε λοιπόν τον εαυτό σου, άνθρωπε· έχεις ήδη τα σημεία του Αντιχρίστου, και να μη τα θυμάσαι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά να τα λες και σ’ όλους τους άλλους με πολλή προθυμία. (...)

  

 (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΙΕ’  ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ ΦΩΤΙΖΟΜΕΝΩΝ, Ε.Π.Ε. ΤΟΜΟΣ 2 σελ. 125-144)

Οι ψυχές που αγαπούν τον Θεό όσο προκόβουν στην αρετή, τόσο πιο λαίμαργες νιώθουν για τα Θεία

Οἱ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀλήθεια, δὲν ὑποφέρουν οὔτε τὴν παραμικρὴ ἐλάττωση τοῦ ἔρωτά τους πρὸς τὸν Κύριο. Ἀλλὰ καρφωμένες ὁλοκληρωτικὰ στὸ σταυρό Του αἰσθάνονται μέσα τους τὴν Πνευματικὴ προκοπή. 

Πληγωμένες λοιπὸν ἀπὸ τὸν πόθο Του, κι ἄν ἀκόμη ἀξιωθοῦν Θεία μυστήρια καὶ μετάσχουν εὐφροσύνης καὶ Χάριτος, δὲν ἔχουν πεποίθηση στὸν ἑαυτό τους, οὔτε νομίζουν ὅτι εἶναι τίποτε. Ἀλλὰ ὅσο ἀξιώνονται πνευματικὰ χαρίσματα τόσο ἐπιζητοῦν τὰ οὐράνια. Καὶ ὅσο περισσότερη προκοπὴ αἰσθάνονται, τόσο πιὸ λαίμαργες γίνονται γιὰ τὰ θεῖα.

Καὶ ἐνῶ εἶναι πνευματικὰ πλούσιες, κάνουν σὰν νὰ εἶναι φτωχές. «Ὅσοι μὲ τρῶνε θὰ πεινάσουν κι' ἄλλο, καὶ ὅσοι μὲ πίνουν θὰ διψάσουν κι' ἄλλο», λέει ἡ Θεία Γραφή.

Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ψυχὲς ἀξιώνονται νὰ λάβουν τὴν τέλεια ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ν' ἀποκομίσουν τὴν ἔλλαμψη καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὴν πληρότητα τῆς Χάρης. 

Ὅσες ὅμως εἶναι ὀκνηρές καὶ ἀποφεύγουν τοὺς κόπους καὶ δὲν ἐπιζητοῦν τὸν ἁγιασμὸ τῆς καρδιᾶς ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ τὴ ζωή, ὄχι ἐν μέρει, ἀλλὰ ὁλοκληρωτικά, αὐτὲς ἄς μὴ ἐλπίζουν νὰ κοινωνήσουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ν' ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὰ πάθη τῆς κακίας• αὐτὲς κι' ἄν ἀξιωθοῦν τὴ Θεία Χάρη, ἐπειδὴ ξεγελιοῦνται ἀπὸ τὴν κακία, ἀφήνουν κάθε πνευματικὴ φροντίδα, διότι ἀπολαμβάνουν ὀλίγη πνευματικὴ γλυκύτητα.

Ἔτσι οἱ ψυχὲς αὐτὲς εἶναι εὔκολο νὰ πέσουν σὲ ἔπαρση, διότι δὲν ἀγωνίζονται νὰ φτάσουν τὴν τέλεια ἀπάθεια. 

Καὶ καθὼς ἀρκοῦνται στὴ λίγη αὐτὴ ἐνίσχυση τῆς Χάρης καὶ προκόβουν ὄχι στὴν ταπείνωση, ἀλλὰ στὴν ἔπαρση, ἀπογυμνώνονται κάποτε κι' ἀπὸ τὸ χάρισμα ποὺ ἔλαβαν. Γιατὶ ἡ ψυχή, ποὺ ἀγαπάει ἀληθινὰ τὸν Θεό, κι' ἄν ἀκόμη μυριάδες ἀρετὲς κατορθώσει, ἔχει τέτοια μετριοφροσύνη, σὰν νὰ μήν ἔχει ἀρχίσει ἀκόμη νὰ ζεῖ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νοιώθει ἀπληστία καὶ ἔρωτα γιὰ τὴ Θεία ἀγάπη ποὺ ἐμπνέει ὁ Δεσπότης Χριστός.

Στὰ πνευματικὰ αὐτὰ μέτρα οὔτε μονομιᾶς οὔτε εὔκολα μπορεῖ νὰ φτάσει κανείς, ἀλλὰ ἀφοῦ προηγηθοῦν πολλοὶ κόποι καὶ ἀγῶνες καὶ περάσουν χρόνια μὲ δοκιμασίες καὶ ποικίλους πειρασμούς, μέχρι τὸ τέλειο μέτρο τῆς ἀπάθειας.

Ἔτσι, ἀφοῦ δοκιμασθεῖ μὲ πόνους καὶ κόπους καὶ ὑποφέρει μὲ γενναιοψυχία ὅλους τοὺς πειρασμούς ποὺ προξενεῖ ἡ κακία, ἀξιώνεται νὰ λάβει τὶς μεγάλες τιμές καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸν Θεϊκὸ πλοῦτο. Ἔπειτα γίνεται καὶ κληρονόμος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος
πηγή

Το είδαμε  εδώ

«Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ βάδιζε τότε μέσα στούς δρόμους, τήν πιάναμε τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ…»

 ΔιδαχέςτῆςἀείμνηστηςΓερόντισσαςΜακρίνας

31 Δεκεμβρίου 1986

 Καθῆστε. Αὐτά τά πράγματα πού θά ποῦμε δέν θά τά ξανακούσετε.
Τότε πού ἔμενα γιά λίγα χρόνια στήν Ἀθήνα, μοῦ εἶχε πῆ ὁ π. Ἐφραίμ πώς ὑπάρχει στό Παγκράτι μιά μοναχή Ξένη πού εἶχε Γέροντα τόν π. Σάββα τόν πνευματικό, ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, γιά τόν ὁποῖο μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας. Πῆγα καί τή γνώρισα. Δέν θά ξεχάσω τήν τάξι της καί τή νοικοκυροσύνη της, μοῦ ἔχει μείνει στή διάνοιά μου. Εἶχε ἕνα δωμάτιο ὅλο κι ὅλο· ἐκεῖ ἦταν τό κρεββάτι της, τό προσευχητάριό της καί ὁ μπουφές της. Τά εἶχε ὅλα ἕνα κι ἕνα. Σέ μιά γωνιά τοῦ δωματίου εἶχε τό μαγειρεῖο της, μιά γκαζιερούλα, καί στήν ἄλλη γωνιά τά σκεύη πού χρησιμοποιοῦσε. Εἶχε σαρανταπέντε χρόνια στό κρεββάτι καί ἀπό τίς πολλές ἀσθένειες πού εἶχε τή λέγανε «Ἰώβ». Ὅπως εἶχε τό κάθε πρᾶγμα στή θέσι του, ἔτσι εἶχε ἀκρίβεια καί στήν προσευχή της. Οἱ πατέρες πήγαιναν καί ἔπαιρναν τήν εὐλογία της, πολύ τήν ἀγαποῦσαν, τήν εἶχαν ὑπόδειγμα. Τῆς ἔστελνε ὁ π. Σάββας ἐπιστολές καί τήν βοηθοῦσε. Ὅταν πῆγα ἦταν καί ἕνας κύριος καί διάβαζαν μιά ἐπιστολή. Τί ὡραῖες ἐπιστολές!Ὅπως ἔβλεπε ὁ π. Σάββας σέ ὀπτασία τήν κάθε ψυχή, τόν καθένα πού πήγαινε γιά ἐξομολόγησι, ἔτσι ἔβλεπε σέ ὀπτασία καί τή μοναχή Ξένη. Τί ἁγιασμένες ψυχές!
Σούρνονταν νά πάη νά ἑτοιμάση γιά νά φιλέψη. Πρόσεχε τίς κοῦπες, τά φλιτζάνια νά εἶναι ὁμοιόμορφα· ἕνα εἶδος κουτάλια, ἕνα εἶδος φλιτζάνια, ὅλα ὅμοια. Μοῦ ἔλεγε ἕνας πνευματικός πού τόν εἶχα συναντήσει ἐκεῖ:
«Ὅπως εἶναι στήν ψυχή της, παιδί μου, ἔτσι εἶναι καί στά σωματικά της· κοιτάζει νά πάρη τό ἴδιο πιάτο, τό ἴδιο ποτήρι, γιά νά προσφέρη στόν καθένα πού ἔρχεται».
Μέσα σ᾿ ἕνα δωμάτιο εἶχε ὅλα τά ἀπαραίτητα. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι πῶς τά ἔφερνε βόλτα. Τήν ἔβλεπες μέ τό μπαστουνάκι της νά συγυρίζη καί μέ τό στόμα της νά λέη κάτι λογάκια! Ὡραῖα, μεγαλεῖα! Οὐράνιος ἄνθρωπος! Πῶς τόν κάνει ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο οὐράνιο, ἅμα θέλει ὁ ἄνθρωπος!
Μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά γνωρίσω τέτοιους ἁγίους ἀνθρώπους, καί ἐγώ ἀκόμη ἀρχή δέν ἔχω βάλει. Λέω, ἐκείνη τήν ἐποχή ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἦταν πολλή. Βάδιζε μέσα στό δρόμο καί ο καθένας τήν ἔβρισκε· μέ μιά ἁπλότητα, μέ μιά προσευχή λάμβανε τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ· τότε ἦταν ἡ ἀπλότητα, καί ἡ ἁμαρτία δέν εἶχε πληθύνει, ὅπως ἔχει γίνει σήμερα. Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶχε πολλή πίστι καί ἔκανε ἄσκησι, ὅπως ἡ Γερόντισσα Θεοφανώ πού ἔκανε ὅ,τι ἔκαναν καί οἱ ἐρημῖτες. Γι᾿ αὐτό καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τούς βοηθοῦσε. Ζοῦσαν μέ τά ἀπαραίτητα, περνοῦσαν μέ τό τίποτε, δέν εἶχαν αὐτό τό πλεόνασμα πού ὑπάρχει τώρα, καί γι᾿ αὐτό εἶχαν καί πολλή αὐταπάρνησι. Σκοπός τῆς ζωῆς τους ἦταν πῶς νά ἐργασθοῦν τόν Θεό, πῶς νά λατρεύσουν τόν Θεό. Δέν εἶχαν μανία μέ τά ντουβάρια¹, ὅπως ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα.
Θυμᾶμαι παλαιότερα πῶς ἤμασταν! Τότε ἦταν στή ζωή μας πολύ ζωντανός ὁ Θεός! Μοῦ φαινόταν ὅτι θά Τόν πιάναμε μέ τά χέρια. Ἔλεγα, ἄν ἁπλώναμε τά χέρια, θά φτάναμε τόν Θεό. Μεμψιμοιρία; Οὔτε κατά διάνοια! Μόνο τόν Θεό σκεφτόμασταν, πῶς νά δοῦμε τόν Θεό καί τούς Ἀγγέλους, πῶς εἶναι τά κάλλη τοῦ Παραδείσου. Μόνο τά οὐράνια, τίποτε ἐπίγειο. Αὐτή ἦταν ζωή! Μᾶς ἔστελνε καί ὁ παππούς Ἰωσήφ ἐπιστολές μέ ὀπτασίες, ὁράματα, ὡραῖα πράγματα· τά διαβάζαμε καί μᾶς ἀνέβαζαν πνευματικά. Ἦταν οὐράνια πράγματα! Μικρά παιδιά μαζευόμασταν καί μαθαίναμε τά τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, πῶς περνάει ἡ «εὐχή» ἀπό τό στόμα στό νοῦ καί στήν καρδιά. Μία ὥρα βαδίζαμε, γιά νά πᾶμε στό Σαρανταλείτουργο πού ἔκανε ὁ π. Ἐφραίμ ὁ παλαιός. Τίποτε δέν λογαριάζαμε, οὔτε χιόνια οὔτε βροχές οὔτε ἀέρα. Τώρα βλέπουμε χιόνι καί φοβόμαστε. Βάζαμε στό κεφάλι μιά κουβερτούλα καί πηγαίναμε μέσα στή νύχτα.

• Μιά μοναχή: Τί ὥρα;

• Γερόντισσα: Στίς τρεῖς τή νύχτα. Μία ὥρα περπατούσαμε, γιά νά φθάσουμε· ἀκούγαμε τήν Θεία Λειτουργία καί κοινωνούσαμε. Ἐμεῖς λέγαμε τήν «εὐχή», «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν ἡμᾶς»καί ἐκεῖνος ἔκανε τήν προσκομιδή. Ἀκούγαμε,«ἐξηγόρασας ἡμᾶς…»²,ὕστερα ὁ π. Ἐφραίμ φώναζε,«λόγχῃ αὐτοῦ τήν πλευράν ἔνυξε, καί εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καί ὕδωρ»³. Τί ἦταν καί ἐκεῖνο! Δάκρυα κατανύξεως πού χύναμε ὅλοι! Ἡσυχία! Ἐμεῖς πολύ σιγά,«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς»·καί ἀκούγαμε ὅλες τίς μυστικές εὐχές νά τίς λέη μεγαλοφώνως. Ἐκεῖ ἦταν τό μεγαλεῖο! Ὅλες φεύγαμε ἀλλοιωμένες. Πηγαίναμε νά ψωνίσουμε στά μαγαζιά καί ἀναρωτιόντουσαν οἱ ἄνθρωποι, «μά γιατί μυρίζουν, λιβάνι ἔχουν ἐπάνω τους καί εὐωδιάζουν;».Συνέχεια στήν Ἐκκλησία! Ὅλα μέ τό ρολόι, ὅλη μέρα μέ τό ρολόι στό χέρι, ὅλα μέ τό λεπτό. Δέκα λεπτά φαγητό, δέκα λεπτά ξεκούρασι, δέκα λεπτά ἀνάγνωσι, ὅλα μέ ἀκρίβεια. Ἑσπερινός; Ὅλα τά κορίτσια μαζευόμασταν. Ἐργαζόμασταν, καί τό βράδυ συγκεντρωνόμασταν ὅλοι στόν Ἑσπερινό. Ὅ,τι δουλειά καί νά εἴχαμε, ὅσο ἐπείγουσες καί νά ἦταν οἱ δουλειές μας, πηγαίναμε στόν Ἑσπερινό. Ἔβλεπες, κάθε βράδυ βαδίζαμε μισή ὤρα ἕως τρία τέταρτα, γιά νά φτάσουμε στόν Ἑσπερινό. Ὁ πατήρ ἔκανε τήν προετοιμασία, ἔψελνε τόν Ἑσπερινό, τό Θεοτοκάριο καί μετά φεύγαμε.

• Μιά μοναχή: Στόν ἅγιο Ἀπόστολο πηγαίνατε;

• Γερόντισσα: Ναί, μέ τά πόδια ἀπό τή Νέα Ἰωνία! Τώρα ὅλα εἶναι στά πόδια μας· νά καί ἡ ἐκκλησία, νά καί ἡ Λειτουργία, ἀλλά φοβόμαστε τό κρύο, ὅλα τά φοβόμαστε! Ἄντε λέω, πᾶνε αὐτά τά μεγαλεῖα!

• Μιά μοναχή: Ὁ Γέροντάς μας σᾶς χαιρέτησε, ὅταν ἔφυγε γιά τό Ἅγιον Ὄρος;

• Γερόντισσα: Ναί, πως δέν μέ χαιρέτησε; Τοῦ εὐχήθηκα νά πάη μέ τό καλό καί νά ἐργασθῆ τόν Θεό. Τήν ἐποχή ἐκείνη ἤμασταν μέ τό Γέροντα μαζί μέρα – νύχτα. Ὅταν ἤθελε ἡσυχία, γιά νά ἀσκήση τήν Νοερά προσευχή, ἔφευγε ἀπό τό σπίτι του καί ἐρχόταν σέ μένα. Καθόταν μέσα σ᾿ ἕνα δωμάτιο καί ἐκεῖ προσευχόταν. Ἐγώ ἔκλεινα τήν πόρτα καί ἔφευγα. Ἄλλοτε πήγαινα στήν ἐργασία μου καί ἄλλοτε στήν ἀγορά, γιά νά ψωνίσω. Ποῦ νά ἤξερα ὅτι τόν Γιαννάκη πού εἶχα στό σπίτι μου, θά τόν ἔκανα καί Γέροντά μου μετά ἀπό τόσα χρόνια! Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ βάδιζε τότε μέσα στούς δρόμους, τήν πιάναμε τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ…

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

   Κεντρική διάθεσις:

ΕΚΔΟΣΕΙΣ«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Ἀπότόβιβλίο:«Λόγια καρδιᾶς»
COPYRIGHT2012
Ἱ.Μ.Παναγίας Ὁδηγήτριας Πορταριᾶς Βόλου.

πηγή 
Το είδαμε εδώ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ

 

Ἀπό τίς διδαχές τοῦ γέροντα Θαδδαίου τῆς Βιτόβνιτσα.

Πάντοτε ὁ λόγος τῶν ἁγίων γερόντων τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀκουμπάει βαθιά μέσα στήν ψυχή μας καί μᾶς καλεῖ σέ ἐγρήγορση καί πνευματικό ἀγῶνα. Μᾶς βοηθάει ἐπίσης νά δοῦμε καί νά συναισθανθοῦμε τήν κατάστασή μας καί ταυτόχρονα νά ποθήσουμε τήν θεραπεία μας.

«Ἡ ζωή μας ἐξαρτᾶται ἀπό τό εἶδος τῶν λογισμῶν πού καλλιεργοῦμε. Ἄν οἱ λογισμοί μας εἶναι εἰρηνικοί καί ἤρεμοι, ἄν ἔχουν πραότητα καί καλοσύνη, τότε ἔτσι εἶναι καί ἡ ζωή μας. Ἄν ἡ προσοχή μας εἶναι στραμμένη στίς συνθῆκες τοῦ βίου μας, τότε μᾶς καταπίνει μιά δίνη λογισμῶν, καί δεν μποροῦμε νά ἔχουμε οὔτε εἰρήνη οὔτε γαλήνη». «Καθετί, καλό ἤ κακό, προέρχεται ἀπό τούς λογισμούς μας. Οἱ λογισμοί μας γίνονται πραγματικότητα … Μέ τούς λογισμούς μας ἐπηρεάζουμε τά

μέγιστα τούς ἄλλους. Μπορεῖ νά εἴμαστε πολύ καλοί ἤ πολύ κακοί, ἀνάλογα μέ τό εἶδος τῶν λογισμῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν πού καλλιεργοῦμε». «Ἄν οἱ λογισμοί μας εἶναι ἀγαθοί, εἰρηνικοί καί ἥσυχοι, στραμμένοι ὁλότελα πρός τό ἀγαθό, τότε ἐπηρεάζουμε τόν ἑαυτό μας καί ἀκτινοβολοῦμε εἰρήνη τριγύρω μας – στήν οἰκογένειά μας, σ’ ὁλόκληρη τή χώρα μας, παντοῦ … Ὅταν ὅμως καλλιεργοῦμε ἀρνητικούς λογισμούς, τό κακό εἶναι μεγάλο.

Ὅταν ὑπάρχει κακό μέσα μας, τό ἀκτινοβολοῦμε στήν οἰκογένειά μας καί

ὅπου ἀλλοῦ πηγαίνουμε. Βλέπετε λοιπόν ὅτι μποροῦμε νά εἴμαστε πολύ καλοί ἤ πολύ κακοί. Ἄν ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, εἶναι σίγουρα καλύτερο νά ἐπιλέγουμε τό καλό! Οἱ καταστροφικοί λογισμοί καταστρέφουν τήν ἐσωτερική ἠρεμία καί πλέον δεν ἔχουμε μέσα μας εἰρήνη».

«Τό σημεῖο ἐκκίνησής μας εἶναι πάντοτε ἐσφαλμένο. Ἀντί νά ξεκινοῦμε μέ τόν ἑαυτό μας, ἐμεῖς θέλουμε πάντοτε νά ἀλλάξουμε πρῶτα τούς ἄλλους καί τελευταίους ἐμᾶς. Ἄν ὁ καθένας ξεκινοῦσε πρῶτα μέ τόν ἑαυτό του, θά εἴχαμε παντοῦ τριγύρω εἰρήνη! Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά βλάψει τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο πού δέν βλάπτει τόν ἑαυτό του, οὔτε καί ὁ ἴδιος ὁ διάβολος. Βλέπετε; Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἀρχιτέκτονες, οἱ μοναδικοί ἀρχιτέκτονες τοῦ μέλλοντός μας». «… Οἱ λογισμοί μας εἶναι κακοί καί γι’ αὐτό δέν ἀποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει νά ἀλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει να ἀλλάξει, ἀλλά εἶναι κρῖμα πού δέν ἔχουμε παραδείγματα νά μᾶς καθοδηγήσουν, οὔτε στίς οἰκογένειές μας οὔτε στήν κοινωνία μας». «Βλέπετε συνεπῶς πῶς ἔχουν τά πράγματα. Ὅταν καλλιεργοῦμε κακές σκέψεις, γινόμαστε κακοί. Ἴσως ἐμεῖς νά νομίζουμε ὅτι εἴμαστε καλοί, ἀλλά τό κακό εἶναι ἐντός μας. Δέν ἔχουμε τήν δύναμη νά τοῦ ἀντισταθοῦμε. Καί γνωρίζουμε ὡς χριστιανοί ὅτι δέν πρέπει κἄν νά σκεφτόμαστε τό κακό, πόσο μᾶλλον νά τό διαπράττουμε».

«Ἐμεῖς ὠστόσο, ἔχουμε θεία δύναμη, θεία ζωή καί θεία ἐνέργεια. Τήν ἡμέρα τῆς τελικῆς κρίσεως θά ἐρωτηθοῦμε γιά τό τί εἴδους χρήση κάναμε αὐτῆς τῆς θείας δύναμης, τῆς ζωῆς καί τῆς ἐνέργειας, πού μᾶς δόθηκαν: συμβάλλαμε στήν ἁρμονία τοῦ σύμπαντος ἤ σπείραμε δυσαρμονία;» «… Ὁ Κύριος εἶναι πανταχοῦ Παρών καί τίποτα δέν συμβαίνει δίχως τό θέλημά Του ἤ τήν παραχώρησή Του, εἴτε σ’ αὐτή τή ζωή εἴτε στήν αἰωνιότητα. Ὅταν ἀποδεχόμαστε αὐτή τήν ἰδέα, καθετί καθίσταται εὐκολότερο. Ἄν ὁ Θεός μᾶς ἐπέτρεπε νά κάνουμε τά πάντα μέ τόν τρόπο πού ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε καί ὅποτε τό ἐπιθυμοῦμε, τότε αὐτό θά ὁδηγοῦσε μέ βεβαιότητα στήν καταστροφή. Οὔτε νά φανταστεῖ δέν μπορεῖ κανείς τό

χάος πού θά προέκυπτε. Ὁ Θεός μᾶς ὑπενθυμίζει μέ διάφορους τρόπους τήν παρουσία Του. Ἐμεῖς ὡστόσο, τή λησμονοῦμε σύντομα, εἰδικά ὅταν τά

πράγματα πηγαίνουν καλά γιά μᾶς. Λησμονοῦμε ὅτι εἴμαστε ἐδῶ γιά μικρό μονάχα χρονικό διάστημα, καί νομίζουμε ὅτι θά εἴμαστε γιά πάντα· ὅταν ὅμως μᾶς βρίσκουν ἀναποδιές, κλαῖμε, «Ἔλεος, Κύριε!», ἀναφωνοῦμε. Γι’ αὐτό καί πρέπει νά προσπαθήσουμε σκληρά νά ἀλλάξουμε τόν χαρακτήρα μας πρός τό καλύτερο».

«… Οἱ ἥσυχοι καί εὐγενεῖς λογισμοί, οἱ γεμᾶτοι ἀγάπη καί συγχώρηση, ἀποτελοῦν τό δρόμο πρός τήν εἰρήνη καί τήν ἡσυχία. Γιατί ἄραγε ὁ Κύριος

ἐντέλλεται νά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας καί νά προσευχόμαστε γι’ αὐτούς; Ὄχι γιά δικό τους καλό, ἀλλά γιά δικό μας! Διότι ὅσο κρατᾶμε μνησικακία σέ κάποιον καί κρατᾶμε μέσα μας τήν προσβολή του, δέν πρόκειται νά ἔχουμε εἰρήνη». «Ἄν ἡ κεφαλή μιᾶς οἰκογένειας εἶναι ἐπιβαρημένη μέ μέριμνες καί σκοτοῦρες γιά τό μέλλον τῆς οἰκογένειας, δέν πρόκειται νά εἰρηνεύσει ποτέ. Ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογένειας θά νιώθουν τήν ἀνησυχία του. Θά γνωρίζουν ὅτι κάτι πηγαίνει στραβά, ἀλλά δέν θά ξέρουν τί ἀκριβῶς. Τότε μπορεῖ κανείς νά δεῖ πόσο ἐπηρεάζουν οἱ λογισμοί μας τούς ἄλλους. Καί συμβαίνουν καί παρεξηγήσεις μέσα στήν οἰκογένεια ἐξαιτίας τῶν λογισμῶν μας». «… Λαχταρᾶμε τόν Θεό στήν καρδιά μας, ἀλλά Τοῦ ἐναντιωνόμαστε μέ τούς λογισμούς μας. Ἡ ἐναντίωσή μας δέν μπορεῖ νά βλάψει τόν Θεό, διότι εἶναι Παντοδύναμος, ἀλλά σίγουρα μπορεῖ νά βλάψει ἐμᾶς. Οἱ λογισμοί, οἱ διαθέσεις καί οἱ ἐπιθυμίες μας ἀνοίγουν δρόμο στή ζωή μας. Οἱ λογισμοί μας καθρεφτίζουν ὁλόκληρη τή ζωή μας. Ἄν οἱ λογισμοί μας εἶναι ἥσυχοι, εἰρηνικοί καί γεμάτοι ἀγάπη, ἀγαθοσύνη καί ἁγνότητα, τότε θά ἔχουμε εἰρήνη, διότι οἱ εἰρηνικοί λογισμοί καθιστοῦν ἐφικτή τήν ὕπαρξη τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης, πού ἀκτινοβολεῖ ἀπό μέσα μας. Ἄν ὅμως ἐκτρέφουμε

ἀρνητικούς λογισμούς, τότε ἡ ἐσωτερική μας εἰρήνη θρυμματίζεται». «Λογισμοί ἐμφυτεύονται στόν νοῦ μας κάθε ὥρα καί στιγμή, ἀπ’ ὅλες τίς πλευρές καί τίς κατευθύνσεις. Ἄν μπορούσαμε νά δοῦμε τίς ἀκτῖνες τῶν λογισμῶν, θά βλέπαμε ἕνα πραγματικό δίχτυ λογισμῶν. Ὁ καθένας μας ἔχει ἕνα «δέκτη» στό μυαλό του, ἕνα δέκτη πολύ πιό ἀκριβῆ καί περίπλοκο ἀπό τόν ἀντίστοιχο ραδιοφωνικό ἤ τηλεοπτικό. Πόσο ὑπέροχο εἶναι τό ἀνθρώπινο μυαλό! Δυστυχῶς δέν τό ἐκτιμοῦμε αὐτό. Δέν γνωρίζουμε πῶς νά ἑνώσουμε τόν ἑαυτό μας μέ τήν πηγή τῆς Ζωῆς καί νά νιώσουμε χαρά. Ὁ ἀντίδικος σπέρνει διαρκῶς σπόρους στόν νοῦ μας. Στόν ἅγιο Ἀντώνιο ἐπετράπη νά δεῖ τούς ἱστούς τῶν λογισμῶν γύρω του, κι ὅταν τούς εἶδε, ἀναφώνησε: «Κύριε, ποιός μπορεῖ νά σωθεῖ;» Καί ἄκουσε μιά φωνή νά τοῦ λέει: «Μόνον οἱ πραεῖς καί ταπεινοί τῇ καρδίᾳ» Τά κακά πνεύματα δέν μποροῦν νά προσβάλλουν ὅσους ἔχουν πραότητα καί ταπείνωση στήν καρδιά τους, διότι εἶναι ἑνωμένοι μέ τήν εἰρήνη καί τή σιωπή. Δεν ἔχουν ἀρνητικούς λογισμούς. … Ἔτσι πρέπει νά ζήσουμε – ἐλέγχοντας τούς λογισμούς μας. Δεν εἶναι καλό νά κλωθογυρίζουμε κάθε λογισμό πού μᾶς ἔρχεται κατά νοῦ, γιατί θά χάσουμε τήν εἰρήνη μας. Ἄν μάθουμε νά ἀρνούμαστε τέτοιες ὑποβολές, θά εἴμαστε ἐν εἰρήνῃ. Δέν θά φαντασιωνόμαστε οὔτε θά πλάθουμε εἰκόνες στό μυαλό μας…».

«Πιστεύουμε συχνά ὅτι τό κακό βρίσκεται «κάπου ἐκεῖ ἔξω». Ἄν ὅμως δέν ὑπῆρχε ἤδη τό κακό πού φωλιάζει μέσα μας, τό κακό «ἐκεῖ ἔξω» δέν θά εἶχε τή δύναμη νά μᾶς ἀγγίξει. Τό κακό εἶναι μέσα μας. Δέν εἶναι ὅμως αὐτό τό κακό πού εὐθύνεται. Ἐμεῖς εὐθυνόμαστε πού τό ἀφήνουμε νά διεισδύει στήν καρδιά μας καί πού διαταράσσουμε τήν εἰρήνη μας. Εἶναι σάν νά μᾶς ἀπειλεῖ κάποιος ἤ νά προσπαθεῖ νά μᾶς πείσει νά κάνουμε κάτι κακό. Ἄς κάνει ὅ,τι θέλει – δικό του εἶναι τό θέλημα. Ἄς κάνει αὐτός τή δουλειά του κι ἐμεῖς τή δική μας, πού εἶναι νά διατηρήσουμε τήν ἐσώτερή μας εἰρήνη». Τά λόγια τοῦ ἁγίου Γέροντος Θαδδαίου μιλοῦν ἀπευθείας μέσα στήν καρδιά μας καί μᾶς φέρνουν ἀντιμέτωπους μέ τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό. Ἔχουμε συνηθίσει ἤ ἀρεσκόμαστε στό νά καλλιεργοῦμε στό μυαλό μας κακούς λογισμούς γιά τούς ἄλλους καί λογισμούς αὐτοδικαίωσης γιά τόν ἑαυτό μας. Τό κακό φωλιάζει μέσα μας, ἐμεῖς ὅμως τό ἐντοπίζουμε μέ μεγάλη εὐκολία ἔξω ἀπό ἐμᾶς. Ἄν δέν ἀναγνωρίσουμε τήν κακία πού ὑπάρχει μέσα μας, μέ τήν ὁποία μάλιστα ταὐτιζόμαστε μέ μεγάλη ἄνεση καί εὐχαρίστηση, ἄν δέν δυσαρεστηθοῦμε ἀπό τόν ἑαυτό μας καί δέν ξεκινήσουμε ἕναν ἀγῶνα ἐναντίωσής μας στούς κακούς – ἀρνητικούς λογισμούς πού μᾶς κατακλύζουν, οὔτε ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ θά ἔρθει στήν ψυχή μας, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν θά μπορέσει νά μᾶς βοηθήσει. Γιατί ἐμεῖς εἴμαστε οἱ μόνοι ὑπεύθυνοι γιά τούς λογισμούς πού καλλιεργοῦμε, καί γι’ αὐτό θα δώσουμε λόγο γι’ αὐτούς, ἐάν δέν μετανοήσουμε καί δέν τούς ἐξομολογηθοῦμε.

Κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι εἴμαστε ὅ,τι τρῶμε. Μελετῶντας τόν γέροντα Θαδδαῖο διαπιστώνουμε ὅτι εἴμαστε ὅ,τι σκεπτόμαστε.

π. Πασχάλης Γρίβας

πηγή

ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ Υπό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Χαίρεται σήµερα, η Αγία του Χριστού Εκκλησία καθώς εορτάζει την Σύλληψη της προµήτορος του Χριστού και µητέρας της Υπεραγίας Δεσποί­νης ηµών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, της Αγίας Άννης. Η Αγία Άννα καταγόταν από τη φυλή του Δαβίδ και ήταν κόρη του Ματθάν του ιερέα και της Μαρίας. Ο Ματθάν ιεράτευσε κατά τους χρόνους της Κλεοπάτρας βασί­λισσας της Αιγύπτου και του Σαπώρου βασιλέα των Περσών. Απόκτησε τρεις κόρες, την Μαρία, την Σαβή και την Άννα, από τις οποίες η Μαρία παντρεύ­τηκε στη Βηθλεέµ και γέννησε την Σαλώµη την µαία. Η Σαβή γέννησε την Ελι­σάβετ, µητέρα του Αγ. Ιωάννου του Βαπτιστού και η Άννα γέννησε την Μαρία  Θεοτόκο. Η αγία Άννα, αφού γέννησε την Θεοτόκο Μαρία, η οποία υπήρξε η σωτηρία όλου του κόσµου, και αφού την απογαλάκτισε, την αφιέρωσε ως τριετίζουσα δάµαλη στον Ναό του Θεού, ως καθαρό και άµωµο δώρο. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της µε νηστείες, προσευχές και ελεηµοσύνες και ειρηνικά παρέδωσε την αγία της ψυχή στον Κύριο.

Είναι κατ’ εξαίρετο τρόπο µακάρια η αγία Άννα, γιατί ως κλήρο αναφαί­ρετο απέλαβε της αθανασίας το προνόµιο. Εκείνο το οποίο πολλοί βασιλείς και σοφοί επιθύµησαν να απολαύσουν, αλλά δεν απόλαυσαν. Αλλά η αγία Άννα, η οποία έλαµψε µε τη δικαιοσύνη της και διέπρεψε στην αρετή, από­λαυσε την καλή κληρονοµιά της αιώνιας µακαριότητας και χαράς.

Θεµέλιο αρραγέστατο είχε η µακάρια την θεία αγάπη και την φύλαξη του Νόµου του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο, απόλαυσε κλήρο αθανασίας, που πολλοί θέλη­σαν να απολαύσουν, αλλ’ ούτε τη σκιά του δεν αξιώθηκαν. Δεν είναι γνωστό ποιός από τους γονείς της Θεοτόκου πέθανε πρώτος. Γνωρίζοµε µόνον ότι η Θεοτόκος έµεινε ορφανή σε ηλικία 11 ετών. Θάφτηκε η µακάρια Άννα, αλλά µας άφησε την «στήλην την έµψυχον», την Αειπάρθενο Κόρη, τον έµψυχο των χαρισµάτων ωκεανό, τον λογικό πολύφωτο ουρανό και την πηγή πάσης αθα­νασίας, της ευσππλαχνίας το άπειρο πέλαγος, την πάγχρυση στάµνα του ουρανίου µάννα, την ακοίµητη και πολύφωτη λυχνία των µετανοούντων, την ελπίδα των απελπισµένων, το πανάγιο όρος στο οποίο ευδόκησε να κατοική­σει ο Θεός.

Και ποιός άνθρωπος µπορεί να µην οµολογήσει, ότι η αγία Άννα έχει µόνη της αθανασίας το προνόµιο; Εκείνη µε τις αρετές της λάµπει σαν άλλος ήλιος ανάµεσα στο νοητό στερέωµα του χώρου των αγίων. Όλος ο κόσµος θαύµασε και θαυµάζει τις νίκες του µεγάλου Αλεξάνδρου, πολλοί επιθύµησαν να δουν τους θησαυρούς του και τα θησαυροφυλάκια του, και εκείνος ο καλός βασι­λιάς χωρίς αργοπορία έδειχνε τους φίλους του.

Ως ο µεγαλοπρεπέστερος από κάθε άλλον βασιλιά, θησαυρούς δείχνει ο Κύριος του Ουρανού και της Γης τους φίλους του, τους Αγίους της Εκκλη­σίας, αυτούς τους πιστούς φίλους και εκλεκτούς του Θεού. Από το γένος του Ιωακείµ και της Άννης προήλθε αυτό το χάρισµα, το να είναι στον ουρανό τόσοι Άγιοι, τόσοι φίλοι του Θεού. Θησαυροφυλάκιο του Θεού αποτελεί η Αγία Άννα, γιατί, όπως ο Κύριος µας διδάσκει λέγοντας, «εκ του καρπού του δένδρου γνώσεσθαι αυτό».

Η οµορφιά των παιδιών, το ήθος, η θεάρεστη και ανεπίληπτη ζωη των παιδιών είναι µάρτυρες αξιόπιστοι των γονιών. Από την αγιότητα , από την τελειότητα της Θεοτόκου, ας γνωρίσουµε ποιοί ήταν ο Ιωα­κείµ και η Άννα.

Την εποχή της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορί-ας, µας διηγείται ο Βαλέριος Μάξι­µος, µια πλούσια Ρωµαία πήγε να χαιρετήσει µιαν άλλη ευγενή, την Κορνη­λία. Άρχισε λοιπόν εκείνη να οµιλεί για τους πολλούς και διάφορους θησαυ­ρούς που είχε. Η Κορνιλία µε σιωπή άκουγε, έως ότου ήλθε η κόρη της από το σχολείο, η οποία µε σεµνοπρέπεια και µε ένα παρθενικό χαιρετισµό µπήκε. Τότε η Κορνηλία λεγει: «Ιδού και τα δικά µου πλούτη, αυτοί είναι οι δικοί µου θησαυροί.»

Γίνεται φανερό, ότι αν οι απλοί άνθρωποι έχουν σαν θησαυρό και πλούτο τους την καλή συµπεριφορά και σωφροσύνη των παιδιών τους, πόσο µάλλον και ποιά δόξα είναι για την Άννα η ασύγκριτη αγιότητα  της Κόρης της. Λέγει ότι ο Ιωσήφ ο µνήστωρ της Παρθένου Μαρίας, µολονότι ήταν και προηγου­µένως δίκαιος και άγιος, εν τούτοις όµως έφτασε στο ύψος της αγιότητας από τη συναναστροφή του µε την Αειπαρθένο Μαρία. Αν εµείς, όταν συνανα­στρεφόµαστε µε σοφούς και ενάρετους ανθρώπους, απολαµβάνουµε µέρος της σοφίας και της αρετής τους, πόσο µάλλον απέλαβε εκείνος ο δίκαιος, έχοντας µπροστά του το έµψυχο δοχείο τόσης αγιοσύνης και τελειότητας;

Από το Ιερό Ευαγγέλιο µαθαίνουµε, ότι όταν η Παναγία επισκέφτηκε την εξαδέρφη της την Ελισάβετ, αµέσως πλήσθηκε Πνεύµατος Αγίου η Ελισάβετ, και όχι µόνον αυτή, αλλά και το βρέφος, ο Ιωάννης, σκίρτησε, σηµείο, ότι και µόνο από τον ασπασµό της Μαρίας αγιάσθηκε. Πόσο αγιασµό και πόση Χάρη προξένησε η Θεοτόκος στους γονείς της; Από την κτίση του κόσµου ποτέ ο ήλιος δεν είδε άλλη αΥιότερη και υπερτελειότερη Παρθένο. Τέτοιοι τέλειοι και αΥιότατοι ήταν και οι γονείς της Θεοτόκου, και άξιοι να είναι όχι µόνο κληρονόµοι της αιώνιας µακαριότητας, αλλά αξιώθηκαν να γίνουν συγγενείς και Προπάτορες του Υιού και Λόγου του Θεού.

Ο Θεός όµως δεν δόξασε τους Προπάτορες του εξαιτίας της συγγένειας της σαρκικής, όχι, αλλά από τα θεά­ρεστα έργα τους. Η αγιότητα  των έργων τους έδωσε την εκλογή, και όχι η εκλογή την αγιότητα . Κανείς δε στεφανώνεται, «εάν µη νόµιµως άθληση». Το «ουδείς» περιέχει τους πάντας και ξένους και συγγενείς. Ας προβάλλουµε ένα άλλο παράδειγµα της αγιότητα ς του Ιωακείµ και της Άννας. Με πίστη θερµή, µε δάκρυα κατανυκτικά ζητούσαν από τον Θεό να λύσει το όνειδος της στεί­ρωσης. Ζητούσαν την βοήθεια του Θεού, όχι καθισµένοι στην ανάπαυση του σπιτού, αλλά ο Ιωακείµ τρέχει στο όρος, και η µακάρια Άννα στον κήπον της έχοντας ως σύντροφο της την ερηµιά, τη µητέρα της κατάνυξης, τα δάκρυα, την προσευχή και τη νηστεία. Με τέτοιους µεσίτες ζήτησαν τη λύση της στεί­ρωσης. Με τέτοια έργα έγιναν προπάτορες του Υιού του Θεού.

Πόσο διαφέρει η σηµερινή στειρωτική κοινωνία από την πολιτεία των αγίων του Θεού. Σήµερα, καταφεύγουν οι χριστιανοί, αντί µε πίστη στον Θεό, σε γιατρούς για να τους δώσουν παιδιά, οι οποίοι κατατρώνε περιου­σίες ολόκληρες χωρίς να φέρνουν το ποθούµενο αποτέλεσµα. Σήµερα, τα παιδιά επαναστατούν εναντίον των γονέων τους, δείχνουν ασέβεια προς τους διδασκάλους τους, απείθεια προς τους µεγαλείτερούς τους και πολλά απ’ αυτά αποµακρύνθηκαν από το σωτήριο δρόµο της θεοσέβειας.

Οι κοσµικές νυκτερινές διασκεδάσεις, τα ναρκωτικά, το κάπνισµα, το ποτό, τα ηλεκτρο­νικά παιχνίδια, τα µηχανάκια έγιναν γι’ αυτούς τα ιδανικά τους και ο σκοπός της ζωής τους. Και πολλοί γονείς είναι συνυπεύθυνοι γι’ αυτή την κατάσταση, διότι µε την αδιαφορία τους για τη θρησκευτικο-ηθική διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους το: «δεν πειράζει», «δε βαριέσαι», «άστους», «νέοι είναι», προ­ξένησαν την πηγή του κακού. Εάν οι γονείς αδιαφορούν για την ηθική µόρ­φωση των παιδιών τους και ασχολούνται µόνον µε το τι θα φάνε, πως θα ντυθούν και τι θα σπουδάσουν, τότε τι είδους ανθρώπους περιµένει να δει η νέα γενιά, εφόσον θα απουσιάζει από τη ζωή των νέων ο Χριστός; Με ποιές προϋποθέσεις και θεµέλια να χτίσουν τα νέα ζευγάρια το γάµο τους, όταν δεν υπάρχει σεβασµός στα ιδανικά και την ηθική του χριστιανικού γάµου; Με ποιά ευλάβεια και σεβασµό θα συµµετά­σχουν στην λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, εάν καθ’ όλο το χρόνο απουσιά­ζουν οι γονείς και τα παιδιά από τη Λειτουργία της Κυριακής; Ποιά πίστη θα οµολογούν, όταν αγνοούν τα διδάγµατα της Εκκλησίας µας;

Μάθετε, αγαπητοί µου αδερφοί, από τη σηµερινή γιορτή µε πόσα καλά ήθη πότισαν την κόρη τους ο Ιωακείµ και η Άννα, µε πόσα άγια παραδείγµατα της δικής τους ζωής. Ας παραδειγµατιστούµε και εµείς από το παράδειγµα των αγίων γονέων της Θεοτόκου, οι οποίοι µε προθυµία και χωρίς φόβους και δισταγµούς αφιέρωσαν τη µονάκριβη Κόρη τους στον Θεό. Ας εξετάσουµε, µε ποιό γάλα ευαγγελικής ζωής θα θηλάσουµε τα παιδιά µας. Ας θυµηθούµε πόσες φορές τάξαµε στον Θεό, στις δύσκολες στιγµές της ζωής µας, και δεν εκπληρώσαµε όσα υποσχεθήκαµε, επειδή αποβλέπουµε περισσότερο στο προσωπικό µας κέρδος. Ας εξετάσουµε τον εαυτό µας για να δούµε, εάν δίνουµε µαθήµατα χριστιανικά στους νέους, και οι νέοι στους νεότερους. Μήπως έχουµε στην καρδιά µας την ανελεηµοσύνη και την ασπλαγχνία, την υπερηφάνεια και την αλαζονεία; Ας κάνουµε αυτοκριτική για να δούµε, αν αντί τίµιοι, είµαστε άρπαγες· αντί δίκαιοι, είµαστε άδικοι· αντί ηθικοί, είµαστε ανήθικοι· αντί νηστευτές, είµαστε λαίµαργοι.

Ο Θεός ως «πολύ δοθήσεται, πολύ απαιτηθήσεται». Ο Θεός χαρίζει πολλά, αλλά ποιός από το βάθος της καρδιάς του τον ευχαριστεί νυχθηµερόν. Όταν ο Κύριος έλθει σε κρίση θα ζητήσει λογαργιασµό και για την προσωπική µας ζωή και για την ανατροφή των παιδιών στην φύλαξη των θείων νόµων και των άλλων αρετών.

Αγαπητοί µου αδελφοί, όλοι µας ας ζητήσουµε µε δάκρυα µετάνοιας την λύση της ψυχικής µας στείρωσης και ας ζητήσουµε, να µας δώσει ψυχικούς καρπούς, µήπως και έλθει ο καλός γεωργός ξαφνικά και βρεί άκαρπη τη δική µας ψυχή. Ας προσφέρουµε στο εξής καρπούς µετανοίας, καρπούς ελεηµοσύνης, καρπούς της κατά Θεόν αγάπης, ούτως ώστε να τιµήσουµε µε έργα αγαθά τη σηµερινή εορτάζουσα αγία προµήτορα του Χριστού, Άννα, της οποίας ταις πρεσβείας, είθε ο Πανάγαθος Κύριος να δεχθεί υπέρ της σωτη­ρίας πάντων ηµών. Αµήν

Μη σφάζουμε τον εαυτό μας με το να κρατούμε μέσα μας κακία

Δύο πράγματα ζητεί από μας ο Χριστός...

Πρώτα να παραδεχόμαστε τα σφάλματά μας και στη συνέχεια να συγχωρούμε τους άλλους.

Το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο για να γίνεται σωστότερα (όποιος παραδέχεται βαθειά μέσα του τα αμαρτήματά του, γίνεται πιο σπλαχνικός στον συναμαρτωλό του). Και ας μη συγχωρούμε μόνο στα λόγια, αλλά από καρδιάς.

Μη σφάζουμε τον εαυτό μας με το να κρατούμε μέσα μας κακία. Γιατί ποιος νομίζεις πως μπορεί να σε λυπήσει τόσο θανάσιμα, όσο καταφέρνεις συ ο ίδιος, με το να έχεις μέσα σου μνήμη της οργής και έτσι να φέρνεις καταπάνω σου την καταδίκη του Θεού στην μέλλουσα κρίση;...

Μη δικαιολογήσαι ότι σε έβρισε κάποιος, ή σε συκοφάντησε, ή σου έκαμε πολλά κακά. Όσα περισσότερα κακά αναφέρεις ότι σου προξένησε, τόσο περισσότερο ευεργέτης τελικά σου γίνεται. Γιατί σου έδωσε αφορμή να ξεπλύνεις τα δικά σου αμαρτήματα με την υπομονή και την ανεξικακία.

Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος
πηγή

Το είδαμε εδώ

Κήρυγμα Κυριακή Ι' Λουκά π. Χερουβείμ Βελέτζας

(κεφ. 13, 10-17) 

  Η διήγηση της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής μας περιγράφει τη θεραπεία της συγκύπτουσας, μιας γυναίκας που λόγω της ασθένειάς της ήταν κυρτωμένη και ταλαιπωρούνταν επί δεκαοκτώ έτη. Όταν την είδε ο Χριστός, ένα Σάββατο που δίδασκε στη Συναγωγή, την σπλαγχνίστηκε, μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς, και με ένα Του λόγο, χωρίς αυτή να το ζητήσει, τη θεράπευσε. 
  Ωστόσο το θαύμα αυτό αντί να κάνει τους σκληρόκαρδους φαρισαίους να θαυμάσουν μαζί με όλο το λαό τα μεγαλεία του Θεού, κίνησε την αγανάκτηση του αρχισυνάγωγου, που τους κάλεσε να προσέρχονται τις άλλες μέρες για να θεραπεύονται, και να μη “καταλύουν” την αργία του Σαββάτου. 
  “Υποκριτές”, απαντά ο Ιησούς, “ο καθένας δεν λύνει το Σάββατο το βόδι του ή το γαϊδουράκι του για να πάει να το ποτίσει; και αυτή η γυναίκα, που δεν είναι ζωντανό αλλά παιδί του Αβραάμ, δεν έπρεπε λοιπόν να λυθεί από τα δεσμά που επί δεκαοχτώ χρόνια την είχε δέσει ο διάβολος, επειδή σήμερα είναι Σάββατο;” Μέσα από τη σημερινή διήγηση ο Κύριος στηλιτεύει την υποκρισία και την τυπολατρία όχι μόνον των φαρισαίων, αλλά και κάθε ανθρώπου, κάθε εποχής. 
  Οι φαρισαίοι της εποχής Του είχαν μετατρέψει τις εντολές του Δεκαλόγου και του Νόμου σε ένα στείρο σύστημα υποχρεώσεων και περιορισμών, και γι αυτό συχνά αντιδρούσαν με αγανάκτηση όταν ο Χριστός θεράπευε τα Σάββατα, σε σημείο να λένε ότι εφόσον δεν τηρεί το Σάββατο, δεν προέρχεται από τον Θεό1. Η τυπολατρία τούς έκανε να θεωρούν τους εαυτούς τους αυτάρκεις έναντι του Θεού, σαν τον πλούσιο της περασμένης Κυριακής, που θεωρούσε τον εαυτό του τέλειο, μιας που δεν είχε κλέψει και δεν είχε σκοτώσει. Αγανακτούν οι φαρισαίοι που ο Χριστός κάνει θαύματα το Σάββατο, αγανακτούν που συνομιλεί και τρώει μαζί με αμαρτωλούς, αγανακτούν όταν βλέπουν τους μαθητές Του να τρώνε χωρίς προηγουμένως να έχουν πλύνει τα χέρια τους, ή να μην τηρούν επακριβώς τις νηστείες2. 
  Ο Χριστός όμως την περασμένη Κυριακή δίδαξε την ανάγκη της εξόδου από την εγωκεντρική αυτάρκεια και σήμερα μάς δείχνει ότι πάνω από τους τύπους βρίσκεται η ουσία των πραγμάτων και η αλήθεια. Γι αυτό και θα πει χαρακτηριστικἀ ότι δεν είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος για το Σάββατο, αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο3, ότι δηλαδή μεγαλύτερη σημασία έχει ο άνθρωπος ως ψυχοσωματική οντότητα, παρά η επακριβής τήρηση κάποιων κανόνων, ιδίως όταν παραβλέπεται το ανθρώπινο πρόσωπο. 
  Το μήνυμα όμως του Ευαγγελίου, το κήρυγμα του Χριστού αλλά και ο τρόπος της ενανθρώπησής Του και του Πάθους Του δίνουν προτεραιότητα στην ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου και στοχεύουν στην πνευματική του αποδέσμευση τόσο από τα δεσμά της αμαρτίας όσο και από τις στείρες υποχρεώσεις που φορτίζουν και καταπιέζουν τον άνθρωπο. Η τυπική και μηχανιστική τήρηση των εντολών του Θεού τελικά δεν μας προσφέρει τίποτα, αν στην καρδιά μας δεν πρυτανεύει η αγάπη προς τον πλησίον, η ευσπλαχνία και η διάθεση της προσφοράς και της αυτοθυσίας.
   Το μήνυμα επομένως της σημερινής περικοπής μας αγγίζει και μας αφορά όλους, μιας που συχνά, ίσως και ασυναίσθητα, προτάσσουμε τις εντολές του Θεού και βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την αγάπη προς τον πλησίον. Άλλες φορές πάλι, είτε θεωρούμε τους εαυτούς μας εντάξει έναντι του θεού, και άρα ο Θεός μάς οφείλει, είτε αγανακτούμε όταν κάποιοι από τους αδελφούς μας δεν τηρούν όλα όσα εμείς τηρούμε, και προσπαθούμε να τους πειθαναγκάσουμε να ακολουθήσουν το δικό μας μοτίβο πίστεως και ασκήσεως.
  Διανύουμε την περίοδο της νηστείας των Χριστουγέννων και πολλοί από εμάς νηστεύουμε και προετοιμαζόμαστε για την μεγάλη εορτή που έρχεται. Αν κάποιοι ανάμεσά μας δεν τηρούν τη νηστεία, ας μη τους κατακρίνουμε. Ας θυμηθούμε ότι πάνω από τη νηστεία, πάνω από κάθε εξωτερικό τύπο, σημασία έχει να μη καταλύεται ο σύνδεσμος της αγάπης. Και το ένα είναι ωφέλιμο, και το άλλο ουσιώδες. 
  Αλίμονο αν παραθεωρήσουμε είτε το ένα είτε το άλλο, ή αν προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε στους ανθρώπους γύρω μας τη στάση μας και τις επιλογές μας.  Αλίμονο αν γίνουμε τυπικοί τηρητές των υποχρεώσεών μας απέναντι στο Θεό, και λησμονήσουμε τη μεγαλύτερη των εντολών Του, αυτή της αγάπης προς τον πλησίον.
  Χαρακτηριστική είναι άλλωστε και η διήγηση από το βίο ενός σύγχρονου γέροντα, του π. Ιακώβου Τσαλίκη, που ήταν ηγούμενος στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια: όταν κάποτε είχαν ψήσει κρέας και όλοι μαζί οι μοναχοί γευμάτιζαν, χάρηκε που είδε τα πνευματικά του τέκνα να έχουν αγάπη και ομόνοια και τους είπε : “κρέας παιδιά μου να τρώτε, τις σάρκες των αδελφών σας να μην τρώτε”. 
 1. Ιω. 9, 16: “ ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές͵ Οὐκ ἔστιν οὗτος παρὰ θεοῦ ὁ ἄνθρωπος͵ ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι δὲ ἔλεγον͵ Πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς”. 2. Βλ. Μαρ. 2, 14 – 3, 6. 3. Μαρ. 2, 27 : “καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς͵ Τὸ σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο καὶ οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ σάββατον  πηγή

Το είδαμε εδώ