Η Παλαιά Διαθήκη δείχνει τον Χριστό της Καινής Διαθήκης

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Ἀναστάσιος Μυρίλλας

       Μία ἀπό τίς πρῶτες ἐπιθυμίες καί ἀνάγκες πού πρέπει νά αἰσθάνεται ἐκ βάθους ψυχῆς καί καρδίας ὁ Χριστιανός εἶναι ἡ μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν. Δηλαδή τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Εἶναι τά μοναδικά Βιβλία, τά ὁποῖα λύνουν κάθε ἀπορία σέ ὁποιοδήποτε ζήτημα.

      Διαβάζοντας κανείς τήν Ἁγία Γραφή καταλαβαίνει τόν πλοῦτο τῆς ἀλήθειας  καί τήν μοναδικότητα τοῦ Ὀρθόδοξου Χριστιανισμοῦ. Καταλαβαίνει ὅτι δέν εἶναι ἕνα συνοθύλευμα ἀπό φιλοσοφίες, φυσιολατρικές παρατηρήσεις, θεοσοφικές ἐπιστῆμες ἤ ἀρχές κοινωνικῶν συστημάτων, πού ὅλα μαζί συνθέτουν κάποιες θεωρίες, οἱ ὁποῖες θά μᾶς κάνουν πιό ἔξυπνους, ἤ πιό εὐγενικούς, ἤ πιό καλούς. Εἶναι κάτι πολύ πιό οὐσιῶδες. Εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς πού μᾶς ἔδειξε καί μᾶς δίδαξε ὁ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, γιά νά κατακτήσουμε τήν σωτηρία μας καί νά γίνουμε συγκληρονόμοι Του στή Οὐράνια Βασιλεία!

        Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς ὑποδεικνύει νά μήν ἐρευνοῦμε τίς Ἅγιες Γραφές μέ προσκόλληση στό γράμμα τους ἀλλά νά ἐρευνοῦμε τό πνεῦμα τό ὁποῖο περικλείεται στά γράμματα καί στίς διατυπώσεις. Μᾶς λέει, ἐπίσης, ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή μαρτυρεῖ, δηλαδή ὁμιλεῖ γι’ Αὐτόν: «Ἐρευνᾶτε τάς Γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δοκεῖτε ἐν αὐταῖς ζωήν αἰώνιον ἔχειν· καί ἐκεῖναί εἰσίν αἱ μαρτυροῦσαι περί ἐμοῦ· καί οὐ θέλετε ἐλθεῖν πρός με ἵνα ζωήν ἔχητε».

Καί, βεβαίως, ἐδῶ δημιουργεῖται ἕνα ἐρώτημα: ποιές Γραφές ὁμιλοῦν γιά τόν Χριστό; Τήν ἐποχή πού ὁ Χριστός εἶπε αὐτή τή φράση, ἡ Καινή Διαθήκη δέν ἔχει ἀκόμα γραφεῖ, δέν ὑπῆρχε. Πολύ ἁπλᾶ, ὁ Κύριος μέ τά λόγια του αὐτά ἐννοεῖ τήν Παλαιά Διαθήκη. Καί τό ἀποδεικνύει περίτρανα ὁ ἴδιος μέ τά ὅσα Ἐκεῖνος εἶπε καί ἔπραξε.

Τόν ἀκοῦμε, μέσα στήν ἔρημο καί μετά ἀπό τή σαρανταήμερο νηστεία Του, νά ἀντικρούει τούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου μέ φράσεις καί ἐντολές τῆς Π.Δ.

Σέ ἄλλο σημεῖο, τόν ἀκοῦμε νά λέει «μή νομίσητε ὅτι ἦλθον  καταλύσαι τόν Νόμον, ἤ τούς Προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλύσαι ἀλλά πληρῶσαι». Ὁ Νόμος, οἱ Προφῆτες καί οἱ Ψαλμοί εἶναι τά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Δηλαδή εἶναι σά νά μᾶς λέει πώς δέν ἦρθα νά καταλύσω, νά ἀπαξιώσω καί νά βάλω στήν ἄκρη τήν Π.Δ. Ἦλθα νά τήν ἐπαληθεύσω καί νά συμπληρώσω ὅ,τι παρανόησε ἤ ἄλλαξε ἀπό τούς Θείους Νόμους τό ἀνθρωποπαθές χέρι κάποιων νομοδιδασκάλων (Φαρισαίων).

Ἀλλοῦ πάλι, Τόν ἀκοῦμε νά λέει ὅτι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ μπορεῖ νά παρέλθουν, ἀπό τίς Γραφές ὅμως οὔτε ἕνα γιώτα δέν θά ἀλλάξει. Διότι, πολύ ἁπλᾶ, οἱ Γραφές εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ἀλήθεια δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει. Ἐάν ἀλλάξει σημαίνει ὅτι αὐτό πού πιστεύαμε ὡς ἀλήθεια δέν ἦταν ἀλήθεια.

Ὅταν αὐτό λοιπόν, τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Θεός, καταλαβαίνουμε ὅτι τό Ἱερό αὐτό Βιβλίο μόνο παραμύθι ἤ μυθολογία τῶν Ἑβραίων (ὅπως διαδίδουν κάποιοι ἐπιτήδειοι) δέν εἶναι. Καί πολύ περισσότερο δέ, ὅτι δέν εἶναι βλάσφημο καί αἰσχρό (ὅπως ἔλεγε μία καθηγήτρια Πανεπιστημίου!!! σέ τηλεοπτικές ἐκπομπές) βιβλίο.

Ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού εἶπε «Ἐγώ εἰμί τό Φῶς καί ἡ Ἀλήθεια» προτρέπει στήν μελέτη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, εἶναι δυνατόν νά προτρέπει σέ ἕνα ψέμα ἤ σέ μία μυθοπλασία; Εἶναι δυνατόν τό Φῶς νά σοῦ δείχνει τό σκότος τῆς αἰσχρότητας καί ἡ Ἀλήθεια τήν δίνη τῆς πλάνης; Τί Θεός θά ἦταν τότε; Πῶς λοιπόν, μποροῦν νά λένε οἱ νέοι διανοούμενοι τῆς φτωχῆς μας σύγχρονης Ἑλλάδας αὐτά τά πράγματα; Μᾶλλον ἔχει σκοτιστεῖ τόσο τό μυαλό τους, πού βλέπουν τό Φῶς γιά σκότος καί τό σκότος γιά φῶς. Καί τό μέγα δυστύχημα; Λόγῳ τοῦ ὅτι ὅλοι αὐτοί κατέχουν τό ἀξίωμα τοῦ γονέα, τοῦ δασκάλου, καί τοῦ καθηγητῆ, ὁδηγοῦν στήν ἴδια πλάνη ὁλόκληρη τή νεολαία μας!

Ἀκοῦμε συχνά τελευταῖα, ἀπό στόματα Χριστιανῶν νέων, τόν φοβερό λόγο «Τί δουλειά ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες μέ τήν μυθολογία τῶν Ἑβραίων; Ἐμεῖς ἔχουμε δικιά μας καί μάλιστα ἀνώτερη»!!! «Στήν Ἐκκλησία πηγαίνω καί πιστεύω στόν Χριστό, ὅμως τήν Π.Δ. δέν τή δέχομαι»!!!

Ἀλήθεια, πῶς μπορεῖς νά πιστεύεις τόν Χριστό καί ταυτόχρονα νά Τόν λές ψεύτη; Πῶς γίνεται νά Κοινωνεῖς Αὐτόν πού θεωρεῖς ἀληθινό Θεό καί τήν ἴδια στιγμή νά διαλαλεῖς καί νά προτρέπεις τούς ἄλλους νά μήν κάνουν αὐτά πού Ἐκεῖνος εἶπε γιά νά σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος;

Πόσο ὑποκριτές καί βλάσφημοι ἔχουμε γίνει! Πόσο εὔπιστοι καί ἀ­παί­δευτοι, ὥστε εὔκολα νά λέμε κουβέντες βαριές κι ἀνόητες, χωρίς νά κατα­λαβαίνουμε τό κακό πού κάνουμε καί σέ ἐμᾶς ἀλλά καί στούς ἄλλους;

Ἀπό διακεκριμένους ἐπιστήμονες θεολόγους (καθ. πρ. Γεώργιο Μεταλ­ληνό, καθ. Νίκ. Μπρατσιώτη,  ἀείμνηστο καθ. πρ. Ἰ. Ρωμανίδη κ.ἄ.) ἀκοῦμε διαρκῶς νά λένε πώς δέν ὑπάρχει μῦθος στήν Π.Δ. Μαθαίνουμε ὅτι Γερμανοί μελετητές (οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται ἐκ τῶν αὐστηρότερων μελετητῶν) τῶν Ἑβραϊκῶν κειμένων, γράφουν καί διαβεβαιώνουν ὅτι στήν Π.Δ. δέν ὑπάρχει μυθοπλασία. Καί ἀκόμα ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ Ἑβραῖοι ἦταν κατά τῶν μύθων καί καταδίκαζαν τίς μυθοπλασίες, ἀφοῦ ὁ νόμος τους δέν τό ἐπέτρεπε.

Στό Ἰω. κεφ. 5 στ. 39, ἀκοῦμε πάλι τόν ἴδιο τόν Κύριο νά λέει γιά τίς Γραφές: «…καί ἐκεῖναι εἰσίν αἱ μαρτυροῦσαι περί ἐμοῦ». Δηλαδή, ὄχι μόνο μᾶς προτρέπει νά ἐρευνοῦμε τήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά μᾶς πληροφορεῖ καί γιά κάτι ἄλλο. Ὅτι ἡ Π.Δ. μαρτυρεῖ καί μιλάει γιά Ἐκεῖνον. Ὅτι ἡ Παλαιά εἶναι ὁ Πρόδρομος τῆς Καινῆς! Καί ὅπως λένε οἱ Πατέρες, χωρίς Παλαιά δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει Καινή.

Ἔτσι λοιπόν, διερωτῶμαι πῶς γίνεται ἄραγε, ἕνας λαός νά … φτιάχνει τήν ἱστορία του (ἱστορία τῶν Ἑβραίων, ὅπως λένε μερικοί τήν Π.Δ.) καί μέσα στά “μαγειρέματά” του νά φορτώνει διαρκῶς στούς προγόνους του ἁμαρτίες, ἀνήθικες πράξεις καί βλασφημίες ἀπέναντι στόν Δημιουργό του καί νά βάζει συνεχῶς νά ἔρχονται Προφῆτες καί Κριτές γιά νά τούς βάλουν μυαλό; Πῶς δικαιολογεῖται ὁ Θεός πού…ἔπλασαν(!), νά τόν βάζουν συχνά–πυκνά νά κατακεραυνώνει τούς προγόνους τους; Μᾶλλον θά πρέπει νά ἦταν ἀνόητοι!

Ἀκόμα δέ, πῶς ἐξηγεῖται αὐτή ἡ τέλεια νοηματική καί πνευματική συνέ­χεια ὅλων αὐτῶν τῶν πολλῶν βιβλίων τῆς Π.Δ., τή στιγμή πού γράφτηκαν μέ ἀπόσταση δεκάδων ἐτῶν μεταξύ τους, ἀπό διάφορους καί «τυχαίους» συγγραφεῖς καί σέ διάφορα μέρη;

Πῶς γίνεται ἄραγε νά φτιάχνει ἕνας λαός «ἱερά» βιβλία (μυθολογία τῶν Ἑβραίων ὅπως λένε πάλι κάποιοι) καί ὅλη αὐτή ἡ φτιαχτή θεολογία μέ τίς πολλές δεκάδες ψεύτικες μαντεύσεις καί διαδόσεις, νά ἔρχεται ἡ στιγμή πού ὅλες αὐτές νά ἐπαληθεύονται ἕως κεραίας, τήν συγκεκριμένη στιγμή, στά συγκεκριμένα πρόσωπα καί στούς συγκεκριμένους τόπους;

Καί, τέλος, πῶς γίνεται ἄραγε ὅλη αὐτή ἡ “φτιαχτή” ἱστορία, ἡ ὁποία τρανῶς ἀπεδείχθη ὡς ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, νά φεύγει ἀπό τά χέρια τῶν δημιουργῶν της καί νά περνάει στά χέρια ἄλλων λαῶν καί μάλιστα ἐχθρῶν τους, στιγματίζοντας αἰωνίως πλέον τούς ἴδιους, ὡς λαό τῆς ἀνομίας;

Ἐάν ὅλα αὐτά ἦταν ἀνθρώπινα “μαγειρέματα”, θά ἄφηνε ὁ ἱστορικός “μάγειρας” τόν λαό του ἀπ’ ἔξω καί μάλιστα σφραγίζοντάς τον μέ ὀνειδισμούς καί ἁμαρτίες;

Καί ἀναρωτιέμαι, ὅλα αὐτά δέν τά σκέφτονται αὐτοί πού λένε περί μυθολογίας τῶν Ἑβραίων καί ἄλλες τέτοιες ἀνοησίες; Χλευάζουν τή λέξη «περιούσιος», (ἀφοῦ ἀποδίδεται στόν Ἰσραήλ) καί δέν καταλαβαίνουν οἱ φτωχοί ὅτι μέσα στούς περιούσιους εἶναι πλέον καί οἱ ἴδιοι. Δέν καταλαβαίνουν ὅτι ὁ Ἰσραήλ (δηλ. ἰσχυρός, δυνατός) δέν εἶναι πλέον οἱ Ἰσραηλῖτες ἀλλά ὅλοι οἱ Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι πού ἔχουν μέσα τους τόν Ἀληθινό Θεό ὁ Ὁποῖος ἀπεκαλύφθη μέσῳ τῶν Γραφῶν πού αὐτοί κοροϊδεύουν!

Γιά τό πόση ἀλήθεια μποροῦμε νά βροῦμε στήν Π.Δ., καί πῶς ἡ Παλαιά στηρίζει καί ἐπεξηγεῖ τήν Καινή, θά ἀναφέρω ἐδῶ τό ἑξῆς παράξενο, ἀλλά συνάμα  ἀσύλληπτο κι ὑπέροχο: Κάποτε διερωτόμουν πῶς μπορεῖ ἡ Ταφή τοῦ Κυρίου νά εἶναι τριήμερος, ἀφοῦ ἡ Σταύρωση καί ὁ Θάνατός Του ἔλαβαν χώρα τήν Μ.Παρασκευή καί ἡ Ἀνάστασή Του ξημερώματα Κυριακῆς; Ἔστω ὅτι ὑπολογίζουμε τήν Μ. Παρασκευή γιά μία ἡμέρα, καί ἄλλη μία τό Μ. Σάββατο. Τά ξημερώματα τῆς Κυριακῆς, ὅμως, ὁ Χριστός ἔχει ἤδη ἀναστηθεῖ. Ὅπως καί νά τά μετροῦσα, τρεῖς ἡμέρες δέν ἔβγαιναν. Ἀκόμα καί τό ὅτι ἡ ἡμέρα, ἐκείνη τήν ἐποχή ὑποτίθεται ὅτι ὑπολογίζονταν ἀπό τίς 18:00 τῆς προηγούμενης, καί πάλι δέν μποροῦσε ἡ Μ. Παρασκευή νά νοηθεῖ σάν δύο ἡμέρες, ἀφοῦ ἡ ὥρα μετροῦσε ἀπό τήν ἕκτη πρωϊνή της. Πῶς γίνεται λοιπόν νά εἶναι τρεῖς οἱ ἡμέρες;

Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως στήν Παλαιά Διαθήκη, στήν ὁποία μέ παρέπεμψε ὁ πνευματικός μου. Τί διαβάζουμε στήν ἀρχή τοῦ κεφαλαίου; Ὅτι σκότος ὑπῆρχε παντοῦ καί τό πρῶτο πού δημιούργησε ὁ Θεός ἦταν τό φῶς, καί ὁ στίχος 5 λέει τό ἑξῆς: «καί ἐκάλεσεν ὁ Θεός τό φῶς ἡμέρα καί τό σκότος ἐκάλεσε νύκτα, καί ἐγένετο ἑσπέρα (νύχτα, σκότος) καί ἐγένετο πρωί (φῶς), ἡμέρα μία». Δηλαδή ἡ ἐναλλαγή τοῦ σκότους μέ τό φῶς, θεωρεῖται ἡ πρώτη ἡμέρα. Καί εἶναι λογικό ἀφοῦ δέν ὑπάρχει ἥλιος ἀκόμα.

Καί ἐρχόμαστε στήν Καινή Διαθήκη. Τί μᾶς λένε τά Εὐαγγέλια; Ὅτι «Γενομένης δέ ὥρας ἕκτης σκότος ἐγένετο ἐφ’ ὅλην τήν γῆν ἕως ὥρας ἐνάτης». Ὄχι ἔκλειψη ἡλίου πού λένε κάποιοι, διότι ἐάν ἦταν ἔτσι κάπου ἀλλοῦ θά ἦταν μέρα. Ὄχι! Ὁ ἥλιος ἔσβησε καί σκοτάδι ἁπλώθηκε σέ ὅλη τή γῆ. Καί αὐτό ἔρχεται νά μᾶς τό ἐπιβεβαιώσει ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, «σήμερον ἤ Θεός ἀποθνήσκει ἤ τό πᾶν ἀπώλεται» τόν ὁποῖο λόγο εἶπε ὅταν εἶδε τό πυκνό καί ἀπόλυτο σκοτάδι πού ξαφνικά ἔπεσε στήν Ἀθήνα τήν ὥρα ἐκείνη. Σκοτάδι λοιπόν ἔγινε σέ ὅλη τή γῆ καί τήν ἔνατη ὥρα τό φῶς ἐπανῆλθε. Ἔχουμε λοιπόν, μία ἐναλλαγή σκοταδιοῦ καί φωτός, ὅπως ἀκριβῶς κατά τήν πρώτη ἡμέρα τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Νά ἡ ἡμέρα πού ἔλειπε! Νά λοιπόν πῶς ἐξηγεῖται αὐτό τό «τριήμερος». Ὅπως ἀκριβῶς ξεκινᾶ ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς δημιουργίας ἔτσι ἀκριβῶς ξεκινᾶ καί ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς Καινῆς δημιουργίας, μέ μία ἡμέρα ὑπερφυσική, πού δέν μπορεῖ νά χωρέσει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς. Ἀρχή τῆς κτίσης τότε, καινή ἀρχή τῆς καινῆς κτίσης τώρα.

Ποῦ εἶναι τό κέντρο σου Ἅδη; Ποῦ μποροῦν νά σταθοῦν τά ψέματά σου μισόκαλε; Ποιόν μπορεῖς νά πείσεις πλέον παλαιέ κόσμε τοῦ διαβόλου; Δέν ἔχεις ἐπάνω μας κανένα δικαίωμα ἐάν δέν στό δώσουμε ἐμεῖς. Δέν ἔχουμε τίποτε νά φοβηθοῦμε, ἐάν ἔχουμε στίς καρδιές μας τίς Γραφές, τήν Ἀλήθεια, τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἄς προσέξουμε λοιπόν καλά, πρῶτα οἱ γονεῖς καί μετά οἱ δάσκαλοι. Ἄς προσέξουμε καλά τί κουβέντες ξεστομίζουμε, τί συμβουλές δίνουμε καί τί δρόμους προτρέπουμε τά παιδιά μας νά πάρουν. Ἀκοῦμε κάτι πού μᾶς φαίνεται, τήν στιγμή ἐκείνη, σωστό; Ἄς τό κουβεντιάσουμε πρῶτα μέ κάποιον γνώστη τοῦ θέματος. Ἄς ρωτήσουμε ἕναν καλό Ἱερέα. Ἄς ἀνοίξουμε τά Ἱερά Βιβλία νά δοῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πρῶτα, τί λένε, πῶς τό λένε καί γιατί τό λένε. Ἄς διαμορφώσουμε πρῶτα ἐμεῖς δική μας ἄποψη τεκμηριωμένη, χωρίς κενά καί προχειρότητες. Καί ὅταν καταλήξουμε πιά καί διαμορφώσουμε ἄποψη καί δοῦμε ὅτι τό ζήτημα αὐτό εἶναι καίριο γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τότε τό λέμε καί στό παιδί μας ἤ στόν φίλο μας. Καί βέβαια πάντα μέ φόβο Θεοῦ στήν ψυχή μας, διότι τά θεολογικά θέματα εἶναι λεπτά, μέ ἀποτέλεσμα  εὔκολα νά γκρεμίζεις ἀλλά μέ αἷμα νά χτίζεις!

 «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 129  Μάϊος 2013
το είδαμε εδώ

Παλιά και αυτοί που έλεγαν ότι είναι άπιστοι είχαν μέσα τους Θεό (Γέροντας Παΐσιος)

- Γέροντα, οι άνθρωποι σήμερα δεν ευλαβούνται τους Αγίους όπως παλιά.

- Παλιά και αυτοί που έλεγαν ότι είναι άπιστοι είχαν μέσα τους Θεό. Θυμάμαι, την εποχή που ήταν οι Ιταλοί στην Κόνιτσα, πήρε φωτιά το δάσος και διαδόθηκε ότι την είχαν βάλει οι Ιταλοί, για να πάνε οι Κονιτσιώτες να την σβήσουν και να τους συλλάβουν.

Όταν το άκουσαν αυτό οι Κονιτσιώτες, σκορπίστηκαν και άφησαν το δάσος να καίγεται. Οι Ιταλοί πήγαν και βρήκαν τον πρόεδρο, ο οποίος ήταν άπιστος, και του είπαν:
«Πού είναι οι άνθρωποι;».
«Στις δουλειές τους», απάντησε εκείνος.
«Και γιατί δεν πήγαν να σβήσουν την φωτιά;», τον ρώτησαν.
«Α, εμείς σ' αυτές τις περιπτώσεις, τούς λέει, έχουμε τον Άγιο Νικόλαο» - η Μητρόπολη της Κόνιτσας τιμάται στην μνήμη του Αγίου Νικολάου.

Εκείνη την στιγμή, ενώ προηγουμένως δεν υπήρχε κανένα σύννεφο στον ουρανό, μαζεύτηκαν σύννεφα και άρχισε να βρέχη καταρρακτωδώς. Όταν είδαν το θαύμα αυτό οι Ιταλοί, φοβήθηκαν.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, Περί Προσευχής, έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2012, σ. 113.

πηγή/αντιγραφή

το  είδαμε εδώ

Η ΕΠΩΦΕΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΝΑΡΧΙΑ – Απόστολος Παπαδημητρίου

               Για μία ακόμη φορά το κέντρο της Αθήνας μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί αντιεξουσιαστές με τις κουκούλες έριξαν τόνους από πέτρες και σκυρόδεμα κατά των αστυνομικών, πυρπόλησαν οχήματα και καταστήματα, κάποια από τα οποία και λεηλάτησαν. Και όλα αυτά, παρά τη ρητή , κατά τις ειδήσεις, διαταγή της μηδενικής ανοχής εκ μέρους της αστυνομίας! Όταν πριν από έξι έτη έπεφτε νεκρός από σφαίρες αστυνομικού ο έφηβος Γρηγορόπουλος, η Αθήνα έζησε στιγμές φρίκης. Θα ανέμενε κάποιος το συμβάν να καλυφθεί με το πέπλο της λήθης, όπως και τόσα άλλα. Δυστυχώς οι καταστροφικές διαδηλώσεις κατά την επέτειο του θανάτου του έχουν καταστεί θεσμός! Ας εξετάσουμε κάποιες πτυχές του δράματος χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.

               Οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί αντιεξουσιαστές θεωρητικά εμφανίζουν ιδεολογική συνέπεια, αφού δεν συμμετέχουν στο αστικό εκλογικό παιχνίδι της εξουσίας. Έχουν επιλέξει, ισχυρίζονται, ως μορφή πάλης την κατά μέτωπο επίθεση κατά του καθεστώτος! Αληθεύει αυτό; Κατ’ αρχήν γιατί αποτελούν σταθερούς στόχους καταστήματα στο κέντρο της πολύπαθης πρωτεύουσας. Έχουν οι κουκουλοφόροι πληροφορίες ότι αυτά ανήκουν σε πλουτοκράτες; Γι’ αυτό και εισέρχονται στον πειρασμό να λεηλατήσουν αυτά και όχι απλώς να τα καταστρέψουν; Αν με ανακοίνωσή τους, αυτοί που μας συνήθισαν σε ιδεολογικές μπροσούρες, δικαιολογούσαν τις φθορές ως επιλεκτικά στοχευμένες ίσως έπειθαν κάποιους ότι τα κτυπήματα δεν είναι τυφλά. Αν πέραν αυτού δεν κατέστρεφαν και οχήματα του κράτους, τα οποία καλείται κάθε φορά να αναπληρώσει ο λαός με πρόσθετη φορολόγηση, ίσως κάποιοι άλλοι να πίστευαν ότι εμφορούνται πράγματι από ιδεολογία. Μήπως οι μεταξύ των ετεροκλήτων στοιχείων, όπως θα εξηγήσω αμέσως, όντως αναρχικοί, η μειοψηφία δηλαδή των γνωστών αγνώστων, δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν τεθεί στην υπηρεσία δυνάμεων, που απολαμβάνουν τον χαλασμό της χώρας μας; Και αν η έννοια της πατρίδας τους προκαλεί αλλεργία, καθώς πολλοί οι κάπηλοί της κατά το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν, για τον λαό, που κατοικεί σ’ αυτήν την πολύπαθη χώρα, δεν εκδηλώνουν ίχνος συμπάθειας; Ήταν κατεστημένο οι υπάλληλοι της πυρπολημένης τράπεζας, που κάηκαν ζωντανοί; Μήπως στόχος έχει καταστεί ο λαός, που έχει υποκύψει στη βία και αυθαιρεσία της εξουσίας και δεν ακολουθεί τους «πρωτοπόρους» στον καταστροφικό και χωρίς ελπίδα επιτυχίας «αγώνα»;

               Για πολλούς ίσως η οργάνωση «17 Νοέμβρη», η πλέον απειλητική κατά του καθεστώτος, έχει συντριβεί και έπαψε να υφίσταται. Το καίριο ερώτημα όμως δεν έχει τεθεί και, φυσικά, δεν απαντήθηκε. Ήταν πράγματι οργάνωση αναρχικών με σαφείς στόχους; Ας μας επιτραπεί να αμφιβάλουμε, καθώς για κάποια από τα θύματά της παραμένει μετέωρο το «γιατί;». Ο τρόπος της εξάρθρωσής της λόγω παιδαριώδους σφάλματος μέλους της γέννησε πολλά ερωτήματα, καθώς, ευτυχώς, η αμερικανοποίηση της κοινής γνώμης δεν έχει συντελεστεί πλήρως. Οι ψίθυροι περί κατευθυνόμενης από ξένους πράκτορες οργάνωσης θα παραμένουν όσο και αν τα κατεστημένα ΜΜΕ θα αντιμάχονται κάθε ελεύθερη σκέψη ως προϊόν συνομωσιολογίας. Ο ίδιος ψίθυρος διαχύθηκε και προ εξαετίας, όταν «αναρχικοί» αναστάτωσαν την Αθήνα. Είχαν γίνει τότε και συλλήψεις, καθώς ειπώθηκε, αλλοδαπών. Λεπτομέρειες δεν μάθαμε. Είναι δύσκολο κάποιοι από τους απόκληρους, από τους οποίους έχει πλημμυρίσει η πρωτεύουσά μας, να μετατραπούν σε μισθοφόρους, οι οποίοι θα συμπλεύσουν κατ’ εντολή με τους ελάχιστους όντως αναρχικούς και κάποιους άλλους, που επιχειρούν τη νεανική τους «επανάσταση» κατά του οικογενειακού κατεστημένου; Οι «προοδευτικοί» πολίτες της χώρας εκδηλώνουν έντονη τη δυσφορία, όταν οι οπαδοί του απολυταρχισμού κραδαίνουν τα όπλα της βίας κατά των αποκλήρων. Και όμως αυτή, που πολιτικός αποκάλεσε εντελώς αδόκιμα «ασύμμετρη απειλή», είναι παρούσα και δεν ανήκει στον χώρα της φαντασιοπληξίας. Το λεγόμενο αναρχικό κίνημα είναι ελεγχόμενο από το κυρίαρχο σύστημα, όχι βέβαια το ελληνικό, καθώς η χώρα μας τελεί υπό καθεστώς ιδιόρρυθμης κατοχής. Οι λίγοι όντως αναρχικοί, που βαυκαλίζονται ως πρωτοπόροι του αγώνα δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν συναγωνιστές μισθοφόρους στην υπηρεσία του συστήματος και «οργισμένα νειάτα», που λίγα έτη αργότερα θα καταστούν ευυπόληπτοι πολίτες με την αμέριστη συμπαράσταση των γονέων τους, οι οποίοι βρίσκουν άκρως επωφελή την άνευ όρων υποταγή στο σύστημα εξουσίας. Ας ανατρέξουν στους πρωτεργάτες του οργανωμένου από εξωγαλλικούς μηχανισμούς κινήματος του Μάη του 68 για να βεβαιωθούν για την αλήθεια των γραφομένων. Για τους απόκληρους ουδέν σχόλιο. Σε κάθε εποχή υπήρχαν μισθοφόροι στην υπηρεσία της εξουσίας. Στους οργισμένους νέους «καλών οικογενειών» αποδίδω τον τίτλο «τζάμπα μάγκας»! Άραγε πόσοι «γνωστοί άγνωστοι» βρίσκονται σήμερα στη φυλακή, από τότε που η κουκούλα έγινε το κυριότερο όπλο των χαλαστήδων;

               Και οι αστυνομικοί; Παιδιά του λαού κι αυτοί, όπως και οι όντως αναρχικοί. Τί άραγε πιστεύουν; Προασπίζονται την ασφάλεια των πολιτών της χώρας ή υπηρετούν τη φαύλη εξουσία; Οι «αντιεξουσιαστές» γράφουν στους τοίχους συνθήματα κυρίως σε βάρος τους και όχι σε βάρος των άλλων, που λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας και καταχρώνται την εξουσία, που, υποτίθεται, τους προσέφερε ο λαός. Το σύνηθες «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» με θλίβει βαθύτατα! Πόσες γυναίκες και πόσα παιδιά αστυνομικών το διαβάζουν; Και ορθώνονται τα ερωτήματα: Είναι τόσο δύσκολο να συλλάβουν τους κουκουλοφόρους τα όργανα της τάξεως; Αν συνέλαβαν κατά καιρούς κάποιους, τί απόγιναν αυτοί; Έχει εγκλειστεί κάποιος στη φυλακή, μετά την περαίωση της ανακριτικής και δικαστικής διαδικασίας; Πολλά λέγονται για την άφεση ελευθέρων αρκετών συλληφθέντων μετά από παρεμβάσεις υψηλά ισταμένων προσώπων. Φήμες, θα αντικρούσει κάποιος. Ναι αλλά φήμες, που, αν δεν επιβεβαιωθούν από τους αστυνομικούς κύκλους, θα έρπει η κατηγορία κατά των αστυνομικών για ανικανότητα, την οποία ο γράφων δεν αποδέχεται. Όταν η εξουσία δια των ΜΜΕ γνωστοποιεί την διαταγή της μηδενικής ανοχής και το αποτέλεσμα είναι το χθεσινό, τότε οι πολλοί απληροφόρητοι του καναπέ θα ομιλούν για ανικανότητα. Και όμως οι αστυνομικοί βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με το οργανωμένο έγκλημα και δεν είναι λίγα τα θύματα. Είναι κοινό μυστικό ότι διαθέτουν μέρος από το γλίσχρο μισθό τους για προμήθεια ειδών προσωπικής ασφάλειας, που όφειλε να χορηγεί το κράτος της ρεμούλας. Μήπως κάποιοι έχουν ταυτιστεί με την εξουσία και αισθάνονται ότι υπηρετούν την άρχουσα τάξη και όχι τον λαό; Τα χημικά, που έριξαν κατά διαταγή στους ειρηνικά διαμαρτυρόμενους έξω από τη Βουλή πολίτες, είναι μελανό στίγμα. Πότε θα μάθουμε και από ποιους τί ακριβώς συμβαίνει και κάθε λίγο η Αθήνα φλέγεται;

               Πολύς ο λόγος και για την απεργία πείνας του νεαρού Ρωμανού. Πολλοί «προοδευτικοί» σπεύδουν προς συμπαράσταση στον απεργό. Αλλά γιατί να ζητούν επιείκεια από μέρους της εξουσίας προς έναν υποτιθέμενο εχθρό της; Επειδή συμπλέουν μ’ αυτήν στο άθλιο πολιτικό παιχνίδι; Πόσοι νέοι εκτός φυλακών αδυνατούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους λόγω οικονομικής αδυναμίας; Ποιος νοιάστηκε γι’ αυτούς και ποιος θα μεσολαβήσει να τους δεχθεί η εξουσία σε ακρόαση;

               Η σύγχυση είναι ο καλύτερος τρόπος, για να διατηρεί η εξουσία την ισχύ της επί του λαού, που είναι το «ζαλισμένο κοπάδι».

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

πηγή

Γεώργιος Μεταλληνός: Η αλήθεια για τα Χριστούγεννα και η μυθοποίηση των Χριστουγέννων

 Εκδ. «Διήγηση», Αθήνα 1998.
 Με την ενανθρώπηση και τη γέννησή Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί το σκοπό της πλάσεως του ανθρώπου, την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην Ιστορία. Την ένωση του κτιστού πλάσματος με τον Άκτιστο Πλάστη. Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως είναι η θέωση του ανθρώπου. «Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μ. Αθανάσιος). «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος» (Ι. Χρυσόστομος). Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος «θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μ. Αθανάσιος, είναι σκάνδαλο. Γι’ αυτό μιλούν για «ηθική θέωση». Διότι φοβούνται να δεχθούν ότι με τη θέωση μεταβάλλεται «κατά χάριν» αυτό που ο Τριαδικός Θεός είναι «κατά φύσιν» (άκτιστος, άναρχος, αθάνατος). Τα Χριστούγεννα είναι, γι’αυτό, άμεσα 
Πηγή : Μυριόβιβλοςσυνδεδεμένα και με τη Σταύρωση και την Ανάσταση, αλλά και την Ανάληψη και την Πεντηκοστή. Ο Χριστός-Θεάνθρωπος χαράζει το δρόμο, που καλείται να βαδίσει κάθε σωζόμενος άνθρωπος, ενούμενος μαζί Του. Ο Ευαγγελισμός και τα Χριστούγεννα οδηγούν στην Πεντηκοστή,, το γεγονός της θεώσεως του ανθρώπου εν Χριστώ, μέσα δηλαδή στο σώμα του Χριστού. Αν τα Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεού ως ανθρώπου, η Πεντηκοστή είναι η τελείωση του ανθρώπου ως Θεού κατά χάριν. Με το βάπτισμά μας μετέχουμε στη σάρκωση, το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, ζούμε και μεις τα «Χριστούγεννά μας», την ανά-πλασή μας. Οι Άγιοι δε, που φθάνουν στην ένωση με το Χριστό, τη θέωση, μετέχουν στην Πεντηκοστή και φθάνουν έτσι στη τελείωση και ολοκλήρωση του αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου. Αυτό σημαίνει εκκλησιαστικά πραγμάτωση του ανθρώπου, εκπλήρωση δηλαδή του σκοπού της υπάρξεώς του.

Όσο και αν είναι κουραστικός ο θεολογικός λόγος, και μάλιστα στον αμύητο θεολογικά σύγχρονο άνθρωπο, δεν εκφράζει παρά την πραγματικότητα της εμπειρίας των Αγίων μας. Μέσα από αυτήν την εμπειρία και μόνο μπορούν να κατανοηθούν εκκλησιαστικά, δηλαδή Χριστοκεντρικά, τα Χριστούγεννα. Αντίθετα, η αδυναμία του μη αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου να νοηματοδοτήσει τα Χριστούγεννα έχει οδηγήσει σε κάποιους γύρω απ’ αυτά μύθους. Οι άγευστοι της αγιοπνευματικής ζωής, μη μπορώντας να ζήσουν τα Χριστούγεννα, μυθολογούν γι’αυτά, στα όρια της φαντασίας και μυθοπλασίας, χάνοντας το αληθινό νόημά τους. Όπως μάλιστα θα δούμε, ο αποπροσανατολισμός αυτός δεν συνδέεται πάντοτε με την άρνηση του μυστηρίου, αλλά με αδυναμία βιώσεώς του, που οδηγεί αναπόφευκτα στην παρερμηνεία του.

Μία πρώτη μυθολογική απάντηση στο ερώτημα των Χριστουγέννων δίνεται από την αίρεση, τη στοχαστική και ανέρειστη –ανεμπειρική δηλαδή- θεολόγηση. Ο δοκητισμός, η φοβερότερη αίρεση όλων των αιώνων, δέχθηκε κατά φαντασίαν νάρκωση του Θεού Λόγου (δοκείν-φαίνεσθαι). Φαινομενική, δηλαδή, παρουσία του Θεού στην ενδοκοσμική πραγματικότητα. Για ποιο λόγο θα μπορούσε να ερωτήσει κανείς. Οι Δοκήται ή Δοκηταί κάθε εποχής δεν μπορούν να ανεχθούν, στα όρια της λογικής τους, τη σάρκωση και τη γέννηση του Θεού ως ανθρώπου. Μεταβαλλόμενοι σε αυτόκλητους υπερασπιστές του κύρους του Θεού, ντρέπονται να δεχθούν κάτι που ο ίδιος ο Θεός επέλεξε για τη σωτηρία μας. Το δρόμο της μητρότητας. Να γεννηθεί δηλαδή από μια Μάνα, έστω και αν αυτή δεν είναι άλλη από το καθαρότερο πλάσμα όλης της ανθρώπινης ιστορίας, την Παναγία Παρθένο. Όλοι αυτοί μπορούν να καταταχθούν στους «υπεράγαν» Ορθοδόξους (κατά τον άγ. Γρηγόριο το Θεολόγο). Γιατί ο Δοκητισμός οδήγησε στο Μονοφυσιτισμό, στην άρνηση της ανθρωπότητας του Χριστού. Είναι οι συντηρητικοί, οι τυποκράτες, οι ευσκανδάλιστοι. Γι' αυτούς όλους είναι σκάνδαλο η αλήθεια, η πραγματικότητα, η ιστορικότητα. Ενώ άλλοι απορρτίπτουν τη θεότητα του Χριστού, αυτοί αρνούνται την ανθρωπότητά του. Και όμως, η Ορθοδοξία ως Χριστιανισμός στην αυθεντικότητά του, είναι η «ιστορικότερη θρησκεία», κατά τον αείμνηστο π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ. Ζει στην πραγματικότητα των ενεργειών του Θεού για τη σωτηρία μας και τις δέχεται με το ρεαλισμό της Θεοτόκου: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1,38)! «Και ο Πιλάτος στο Σύμβολο» λέγει μια ωραία σερβική παροιμία. Διότι ο Πιλάτος, ο πιο άβουλος αξιωματούχος της ιστορίας, ως υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο, βεβαιώνει την ιστορικότητα του Ευαγγελίου. Εις πείσμα όμως των Δοκητών ο Θεός-Λόγος «σαρξ εγένετο -δηλαδή άνθρωπος- και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού (το άκτιστο φως της θεότητάς Του)» (Ιωάνν. 1, 14). Διότι «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2,9), είναι δηλαδή τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Η σάρκωση και γέννηση του Θεανθρώπου είναι σκάνδαλο για την ανθρώπινη σοφία, που αυτοκαταργούμενη και αυτοαναιρούμενη σπεύδει να χαραχτηρίσει «μωρία» το μυστήριο του Χριστού, που κορυφώνεται στον σταυρικό του θάνατο (Α' Κορ. 1,23). Είναι δυνατόν ο Θεός να φθάσει σε τέτοιο όριο κενώσεως, ώστε να πεθάνει πάνω στο σταυρό ως Θεάνθρωπος; Αυτό είναι το σκάνδαλο για τους σοφούς του κόσμου. Γι' αυτούς οι «θεοί» του κόσμου τούτου συνήθως θυσιάζουν τους ανθρώπους γι' αυτούς, δεν θυσιάζονται αυτοί για τους ανθρώπους. Πώς θα δεχθούν το μυστήριο της Θείας Ανιδιοτέλειας; «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν (θυσίασε) ... ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού» (Ιωανν. 3, 16. 17). Στα όρια της «λογικής» ή «φυσικής» θεολογήσεως χάνεται τελικά το θείο στοιχείο στο πρόσωπο του Χριστού και μένει το ανθρώπινο, παρανοημένο και αυτό και παρερμηνευόμενο. Διότι δεν υπάρχει ιστορικά άνθρωπος-Χριστός, αλλά Θεάνθρωπος. Η ένωση Θεού και ανθρώπου στο πρόσωπο Θεού-Λόγου είναι «ασύγχητη» μεν, αλλά και «αδιαίρετη». Οι «λογικές» ερμηνείες του Προσώπου του Χριστού αποδεικνύονται παράλογες, διότι αδυνατούν να συλλάβουν με τη λογική το «υπέρλογο».

Η νομική-δικανική συνείδηση ζει και αυτή στο Χριστό το σκάνδαλό της. Αναζητεί σκοπιμότητα κοινωνική στη Σάρκωση και καταλήγει και αυτή στο μύθο, όταν δεν αυτοπαραδίδεται στον Θείο Λόγο. Οι Φράγκοι κατασκεύασαν, μέσω του διακεκριμένου σχολαστικού τους Ανσέλμου (11ος αι.), το μύθο της «ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης». Ο Θεός-Λόγος σαρκούται, διά να σταυρωθεί-θυσιασθεί και δώσει έτσι ικανοποίηση στην προσβλή που προξένησε στο Θεό η ανθρώπινη αμαρτία! Τα κρατούντα τότε στη φραγκική φεουδαρχική κοινωνία προβάλλονται (μυθολογικά) στο Θεό, που παίρνει τη θέση στη φραγκογερμανική φαντασία ενός υπεραυτοκράτορα. Ας φωνάζει ο Ιωάννης: «ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν...» (3,16), ή ο Παύλος: «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην προς ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν» (Ρωμ. 5,8). Όχι! «Για να πάρει εκδίκηση» και «ζητώντας ικανοποίηση» θα μάθει να φωνάζει ο δυτικός (ή δυτικοποιημένος) άνθρωπος.

Έτσι πλάσθηκε ένας «Χριστιανισμός» άλλου είδους, που δεν διαφέρει από μυθοπλασία, αφού προβάλλει στο Θεό τη φαντασία και τις προλήψεις μας. Η εκλογίκευση και η εκνομίκευση του μυστηρίου του Θεανθρώπου είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος του Χριστιανισμού στην ιστορία.

Η θρησκευτική (τυπολατρική) συνείδηση ζει το «σκάνδαλο» της ενανθρωπήσεως καταφεύγοντας στη θρησκειοποίηση της Πίστεως. Εξαντλεί το νόημα των Χριστουγέννων στις τελετές και χάνει τον αληθινό σκοπό τους, που είναι η «υιοθεσία» (θέωση). «Ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν...» (Γαλ. 4,5). Είναι το σκάνδαλο του φαρισαϊσμού, έστω και αν λέγεται Χριστιανισμός.

Είναι όμως οι εχθροί του «παιδίου» που βιώνουν το σκάνδαλο της εξουσίας. Ο Ηρωδισμός! Οι κρατούντες ή μάλλον «δοκούντες άρχειν...» (νομίζοντες ότι κυβερνούν) (Μαρκ. 10,42), όπως ο Ηρώδης, βλέπουν στον νεογέννητο Χριστό κάποιον ανταγωνιστή και κίνδυνο των συμφερόντων τους. Γι' αυτό «ζητούσι την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2,20). Παρερμηνεύουν έτσι τον αληθινό χαραχτήρα της βασιλικής ιδιότητας του Χριστού, της οποίας «ουκ έσται τέλος». Ο Χριστός ως Βασιλεύς όλης της κτίσεως είναι ο μόνος αληθινός Κύριός της, ο δημιουργός και σωτήρας της και όχι ως οι Ηρώδες του κόσμου τούτου, που αδίστακτοι δολοφονούν, για να κρατήσουν την εξουσία τους.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Ε.Π. 36,516) προσφέρει δυνατότητα ορθής προσεγγίσεως των Χριστουγέννων, δηλαδή αγιοπνευματικής: «Τοίνυν εορτάζομεν μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς. μη κοσμικώς, αλλά υπερκοσμίως . μη τα ημέτερα, αλλά τα του ημετέρου (=όχι δηλαδή τους εαυτούς μας, αλλά τον Χριστόν ας τιμάμε...). μάλλον δε τα του Δεσπότου. μη τα της ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας. μη τα της πλάσεως, αλλά τα της αναπλάσεως.
πηγή

Μυστική ένωσις με τον Κύριο-(Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ)

Άρα και ευφροσύνη απέραντη, γιορτή και πανηγύρι αιώνιο της ψυχής είναι η μυστική ένωσις της με τον Κύριο Ιησού Χριστό.
    Αδελφέ μου, "έρχου και ίδε!" (Ίω. 1. 47). Έλα και δες τον Ιησού! Έλα και δόξασε Τον! Έλα και ύμνησε τον Κύριο σου! Έλα και γονάτισε και κλάψε μπροστά στον πλάστη σου! Έλα, προσκύνησε Τον, αναγνώρισε Τον, ομολόγησε Τον! "Πρόσελθε προς αυτόν και φωτίσθητι. και το πρόσωπον σου ου μη καταισχυνθή" (Ψαλμ. 33. 6).
    Έλα πεινασμένε, να ευφρανθής από τη θεία τροφή! Έλα τυφλέ, ν' απόλαυσης το αιώνιο φως! Έλα αιχμάλωτε, να χάρης την ελευθερία! Έλα θνητέ, ενώσου με τον 'Αθάνατο, για ν' αξιωθής της αιωνίας ζωής!
   Έλα πονεμένε και θλιμμένε, να νιώσης την παντοτεινή χαρά! Έλα απελπισμένε, να βρης την ελπίδα! Έλα ψυχρέ, να φλογισθής σαν τη φωτιά! Έλα φτωχέ, να πλουτίσης με τον αδαπάνητο θησαυρό! Έλα γυμνέ, να ενδυθής αθάνατη δόξα και χιτώνα αφθαρσίας!
    Ιδού, ο Κύριος "έρχεται μετά των νεφελών, και όψεται αυτόν πάς οφθαλμός και οίτινες αυτόν εξεκέντησαν, και κοψονται έπ' αυτόν πάσαι αι φυλαί της γης" (Άποκ. 1. 7). Ναι, έρχεται και δεν θ' αργήση ο Κύριος. Μακάριος όποιος τηρεί τις εντολές Του. Μακάριος όποιος φυλάττει τον νόμο Του. Μακάριος όποιος είναι νοερά και μυστικά ενωμένος μαζί Του.
    Σήκωσε, αδελφέ μου, σήκωσε τους νοητούς οφθαλμούς της καρδιάς σου προς τον Θεό και ικέτευσέ Τον να την φλογίση με τη θεία αγάπη Του. Ταύτισε το θέλημα σου με το θέλημα του Κυρίου. Σαν άλλος Βαρτίμαιος φώναξε κι εσύ πάλι και πάλι: "Υιέ Δαβίδ Ιησού, ελέησαν με!" (Μαρκ. 10. 47). Και όσο οι δαίμονες, με τα τεχνάσματα και τις παγίδες τους, προσπαθούν να εμποδίσουν την αναφορά σου προς τον Κύριο, εσύ "πάλλω μάλλον κράζε· υιέ Δαβίδ, ελέησον με!" (Μαρκ. 10. 48), δίδαξε με να κάνω πάντοτε το θέλημα Σου και ν' ανήκω μόνο σε Σένα!
"Ει δώσω (= δεν θα δώσω) ύπνον τοις οφθαλμοίς μου και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις μου, έως ου εύρω τόπον τω Κυρίω, σκήνωμα τω Θεώ Ιακώβ" (Ψαλμ. 131. 4-5). Βίαζε τον εαυτό σου νύχτα και μέρα, μην του δίνης ανάπαυσι και ησυχία, μέχρι ν' άνοιξης την καρδιά σου στον Κύριο, ν' άνοιξης μέσα σου τόπο για Κείνον και να γίνης ολόκληρος κατοικητήριο της χάριτος Του. Γι' αυτό άλλωστε πλάσθηκες και αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής σου: η ένωσις σου με τον Θεό.
    Την ολοκληρωτική ένωσί σου με τον Κύριο θα επιτυχής καλλιεργώντας την αδιάκοπη επικοινωνία μαζί Του δια της προσευχής. Ξέχασε όλα τα γήινα και μάταια και στρέψε όλες τις επιθυμίες και τις διαθέσεις σου προς Αυτόν, ζήτα το έλεος Του αδιάλειπτα, κράτα τη μνήμη Του συνεχώς στον νου σου και βυθίσου όλος μέσα στο πέλαγος της αγάπης Του. Αυτός είναι ο Θεός σου, Αυτός ο δημιουργός σου, Αυτός η δόξα σου, Αυτός η σωτηρία και ή αιώνια ζωή σου.
Απόκτησε λοιπόν κι εσύ, "από του νυν και έως του αιώνος" τον ασίγαστο πόθο του προφήτου: "Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τάς πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός" (Ψαλμ. 41. 1-2).

Πνευματικό Αλφάβητο - Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1996

πηγή

Γραφές

Μοναχός Ἰωσὴφ Γρηγοριάτης (1915 - 2008)

"Κύριε γνώρισέ μου αὐτὸν τὸν ἄγνωστο. Ξέρω τὸ ὄνομά μου, τὴν ἡλικία μου, τὸ βάρος μου, τὸ χρῶμα τῶν μαλλιῶν μου, ὅμως τὸν ἑαυτό μου δὲν τὸν γνωρίζω. Αὐτὸς σὲ μένα τὸν ἴδιο, παραμένει κρυμμένος καὶ ἄγνωστος. Ἐσὺ ὅμως Χριστέ μου, ποὺ «ἐξετάζεις νεφροὺς καὶ καρδιὲς» τὸν γνωρίζεις. Ἐσὺ γνωρίζεις κάθε ἄνθρωπο ἐρχόμενο εἰς τὸν κόσμο, «ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ». Ἐσὺ κρατᾶς στὰ πλαστουργικά σου χέρια τὴν φωτογραφία τοῦ μυστικοῦ καὶ ἀγνώστου ἑαυτοῦ μου, σὲ ὅλες τὶς λεπτομέρειες.Τί δὲν θὰ ἔδινα νὰ ἀποκτήσω αὐτὴ τὴν φωτογραφία Κύριέ μου! Νὰ τὴν κρατήσω μπροστὰ στὰ μάτια μου. Νὰ δῶ ἐπὶ τέλους ποιὸς εἶμαι. Μία μυστικὴ φωνή μου λέει πὼς δὲν θὰ ἄντεχα νὰ δῶ τὴ φωτογραφία μου αὐτή. Καὶ ἂν τὴν ἔβλεπα, πὼς δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀναγνωρίσω τὸν ἑαυτό μου. Γι’ αὐτὸ Κύριε εἶμαι εὐχαριστημένος ποὺ Ἐσύ, γεμάτος ἀγάπη γιὰ μένα, κρατᾶς ἀποκλειστικὰ δική σου τὴν φωτογραφία τοῦ πραγματικοῦ ἑαυτοῦ μου. Γιατί ξέρω πὼς Ἐσὺ θὰ δουλέψεις μέσα μου γιὰ νὰ ἀποκαταστήσεις τὴν πραγματικὴ εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μου καὶ νὰ τὴν παρουσιάσεις μὴ ἔχουσα σπίλο ἢ ρυτίδα ἀλλὰ ἵνα ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος. Κύριε θέλω νὰ σοῦ δώσω τὴν δυνατότητα νὰ ἐπεξεργασθεῖς μέσα μου τὸν ἑαυτό μου...


Ἑαυτέ μου, σκάβε βαθειὰ τὸ πηγάδι τῆς αὐτογνωσίας, τῆς αὐτομελέτης. Ἐρεύνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ ζωή σου. Γίνου ἀναζητητὴς γιὰ νὰ βρεῖς μαργαριτάρια καὶ ψήγματα χρυσοῦ ἀπὸ τὸ χρυσωρυχεῖο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ . (Ματθαῖος ικ΄ 44-46). Σκάβε καὶ ἄνοιξε τὸ χῶρο τῆς ὑπάρξεώς σου, γιὰ νὰ αὐξάνονται πιὸ πολὺ μέσα σου τὰ ἀποθέματα τῆς χάριτος τοῦ θεοῦ. Βάλε ὅλο καὶ πιὸ βαθειὰ μέσα σου «τὸν θεμέλιον…ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστὸς» (Α΄ Κορινθίους 3:2). Ἂν θέλεις νὰ ἀνέβεις «ψηλά», χαμήλωνε, σκάβε. Σκάβε ὅλο καὶ πιὸ βαθειά. Ἄνοιγε Κύριέ μου βαθειὰ τὸ πηγάδι τῆς αὐτογνωσίας καὶ τῆς ταπείνωσης..


Γιατί προσεύχομαι; Ὄχι βέβαια γιὰ νὰ ἀπαριθμήσω στὸν Θεὸ τὶς ἁμαρτίες μου. Ὄχι γιὰ νὰ καυχηθῶ γιὰ τὰ ἔργα μου. Ὄχι γιὰ νὰ ἱκανοποιήσω τὴν συνείδησή μου, ὅτι δὲν παρέλειψα τὸ «καθῆκον» τῆς προσευχῆς. Ὄχι γιὰ νὰ κατακρίνω τοὺς ἄλλους «ἁμαρτωλοὺς» ποὺ συνάντησα στὸ δρόμο μου. Οὔτε γιὰ νὰ ἀρχίσω ἢ νὰ τελειώσω «θρησκευτικὰ» τὴ μέρα μου. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ζητήσω ἀπὸ τὸν πολυεύσπλαχνο Κύριο νὰ καλύψει μὲ τὸ πολὺ ἔλεός του, τὰ πολλὰ σφάλματά μου, τὰ ἀτελῆ καὶ ἐλλιπῆ ἔργα μου, τὴν ἔλλειψη ἀγάπης καὶ κατανοήσεως τῶν ἀδελφῶν μου, τὶς πολλὲς ἁμαρτίες μου. Γιὰ αὐτὸ προσεύχομαι! Γιὰ νὰ ἀνανεώσω τὴ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μου, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη μου στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅταν προσεύχομαι αἰσθάνομαι πὼς εἶμαι μπροστὰ στὸν Ἅγιο Θεό ! ". πηγή

ΠΩΣ ΝΑ ΜΗN TA ΨΑΛΛΩ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ! Του Θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

ΠΩΣ ΝΑ ΜΗN TA ΨΑΛΛΩ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ!

Του Θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Προσόμοιον. 

Των ουρανίων ταγμάτων.΄Ηχος α΄  

Ορθοδοξούντων τα πλήθη εκμυκτηρίζουσιν,

 υμνολογούντας πάπαν, 

τον κακόδοξον πάνυ, 

τον εν τη πτώσει Ιούδαν ακολουθών,

ως Αγίων τις είρηκε,

και παλαμναίου εχθρού ταις επιβουλαίς

 ολοθύμως υποκύψαντα.”

Ως γνωστόν όταν εισέρχεται ορθόδοξος αρχιερεύς (όχι αβάπτιστος αιρεσιάρχης) εντός του ναού, οι ιεροψάλτες καθηκόντως ψάλλουν τιμώντες τον εις τόπον και εις τύπον Χριστού ιεράρχη. 

Ομως όλες αυτές οι μελωδίες (γράφε ληρωδήματα) κατά την Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Θρόνου Πρωτοκλήτου Αποστόλου στην Πόλη, αιρεσιάρχη τιμούσαν, κακόδοξο ανυμνούσαν, πρόσωπο που, κατά τους ιερούς κανόνες δεν έπρεπε καν να βρίσκεται στη Λειτουργία των πιστών εντός του ιερού ναού, δόξαζαν. Πρέπει να είναι κάποιος “λίθων λιθωδέστερος” για να σιωπήσει, για να θυμηθώ τον εν Αγίοις Πατέρα μας Νεόφυτο τον Εγκλειστο (κραταιό πολέμιο του Παπισμού). 

Οταν αρχίζει η  λειτουργία των πιστών ακούγεται η εντολή: “Οι κατηχούμενοι προέλθετε, όσοι κατηχούμενοι προέλθετε, μη τις των κατηχουμενων”. Και πάλιν όταν θα διαβαστεί το Σύμβολο της πίστεως ο ιερέας εκφωνεί: “τας θύρας, τας θύρας...” που σημαίνει να κλείσουν οι πόρτες και να βεβαιωθούμε ότι κανένας μη ορθόδοξος δεν παρίσταται για να απαγγείλουμε το πιστεύω. 

Κι όμως. Εις πείσμα των ιερών κανόνων, αλλά και της κοινής λογικής, αιρεσιάρχης με στίφος αιρετικών παρίσταται σε θρόνο απέναντι από τον θρόνο του ιερουργούντος Οικουμενικού Πατριάρχου, δέχεται ύμνους, απαγγέλλει το “Πάτερ ημών” και είναι όλα καλά κι όλα ωραία ...Ε, όχι!

Θα φωνάζουμε urbi et orbi, θα υψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας, θα επισημαίνουμε τα ατοπήματα, τα πλημμελήματα, τον απαράδεκτο εκτροχιασμό από την βασιλική οδό. Ολοι οι παρανομούντες την σιωπή την καταμετρούν σαν συναίνεση, σαν συμφωνία, σαν συγκατάνευση. 

Τα βιβλία της Εκκλησίας είναι γεμάτα με χαρακτηρισμούς απαξιώσεως για τους αιρετικούς. 

Οποιος αναρωτιέται ακόμη ποιος Αγιος χαρακτήρισε την πτώση του Πάπα παρόμοια με αυτήν του Ιούδα ας διαβάσει το σύγγραμμα του Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς “Ανθρωπος και Θεάνθρωπος”. 

Πάντως κάνει εντύπωση το ότι ο Πάπας κατά την είσοδό του στο Μπλε τζαμί, σεβόμενος τους Μωαμεθανούς, έβγαλε τα παπούτσια του. Περιφρονώντας την απαγόρευση εισόδου μη ορθοδόξων εντός του πατριαρχικού ναού και εισήλθε, και άμφια έφερε!

πηγή

"Ο ανυψώσας το κέρας ημών, άγιος ει Κύριε"

Η φράση αυτή βρίσκεται στον ειρμό της γ’ ωδής (στις Καταβασίες των Χριστουγέννων “Χριστός γεννάται δοξάσατε…”) του όρθρου των Χριστουγέννων:

Τω προ των αιώνων, εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Υιώ, και επ΄εσχάτων εκ παρθένου, σαρκωθέντι ασπόρως, Χριστώ τω Θεώ βοήσωμεν: Ο ανυψώσας το κέρας ημών, άγιος ει Κύριε.

Εδώ ο Κοσμάς ο Μελωδός, δανείσθηκε τα λόγια αυτά του Ειρμού της γ’ ωδής του Κανόνος των Χριστουγέννων, από την τρίτη Ωδή της Π. Διαθήκης την οποία εμελούργησε η προφήτις Άννα, η μητέρα του Σαμουήλ του προφήτη, για να ευχαριστήσει τον Θεό, διότι ενώ ήταν στείρα με θαυματουργικό τρόπο εγέννησε τον Σαμουήλ, δηλ. το “Υψώθη κέρας μου εν Θεώ μου” και το “ουκ έστι Άγιος πλην σου” (Α’ Βασιλ. β’ 2).
Τα λόγια λοιπόν αυτά αφού έλαβε από εκείνη ο Μελωδός Κοσμάς, τα απευθύνει προς τους Χριστιανούς, και λέγει ελάτε να φωνάξωμε προς τον Χριστό που εγεννήθη τώρα σε μας, εκείνα τα ευχαριστήρια λόγια που πρωτύτερα εφώναξε η στείρα προφήτις Άννα: Κύριε είσαι άγιος, συ ο οποίος ανύψωσες την δόξα και την δύναμι ημών των ανθρώπων, δια της ιδικής σου ενανθρωπήσεως.

(Πέτρου Κ. Καλύβα : Η ασματική ακολουθία των Χριστουγέννων σελ 448)

πηγή