Εις την Κυριακή του Ασώτου

Η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην επίσης καταπληκτική και διδακτική παραβολή του ασώτου υιού (Λουκ.15,13-32). Οι Πατέρες όρισαν να είναι αφιερωμένη η Κυριακή αυτή στην συγκεκριμένη παραβολή του Κυρίου, για να τονισθεί στους πιστούς η απύθμενη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και το πλούσιο έλεος της συγχώρεσης, που δίνει στους μετανοούντες ανθρώπους.
Αν η προηγούμενη Κυριακή είναι αφιερωμένη στη στηλίτευση της παθολογικής εγωιστικής αυτάρκειας και η κατάδειξη των δεινών συνεπειών της, η δεύτερη Κυριακή είναι αφιερωμένη στη μετάνοια και στα ευλογημένα παρεπόμενά της.
Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής: Υπήρχε κάποιος πατέρας που είχε δυο γιους. Ο δεύτερος, κάποια στιγμή, ζήτησε το μερίδιο της κληρονομιάς του και έφυγε σε μακρινές χώρες, όπου σπατάλησε την περιουσία του σε ασωτίες. Τα χρήματα κάποτε τελείωσαν και στην περιοχή έπεσε μέγας λιμός. Αναγκάστηκε να γίνει χοιροβοσκός και να προσπαθεί να χορτάσει από τις βρωμερές και ευτελείς τροφές των χοίρων. Μέσα στη δίνη του θυμήθηκε την αρχοντική ζωή στο πατρικό σπίτι. Θυμήθηκε πως ακόμα και οι δούλοι του πατέρα του ζούσαν ασύγκριτα καλλίτερη ζωή από τη δική του. Τότε πήρε τη μεγάλη απόφαση να γυρίσει στο σπίτι του και να ζητήσει από τον πατέρα του να τον συγχωρήσει και να τον προσλάβει ως δούλο του. Όμως ο στοργικός πατέρας του τον δέχτηκε ως γιο του και τον περιποιήθηκε δεόντως, παρά τις διαμαρτυρίες του μεγάλου γιου του, διότι «νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ήν και ευρέθη» (Λουκ.15,32).
Κάποιοι υποστηρίζουν δικαιολογημένα πως και αν ακόμη είχε χαθεί ολόκληρο το Ευαγγέλιο και είχε σωθεί μόνο αυτή παραβολή, θα μπορούσε αυτή να αποτελέσει κείμενο ελπίδας και σωτηρίας για το ανθρώπινο γένος. Σε καμιά άλλη θρησκεία δε παρουσιάζεται ο Θεός τόσο συμπονετικός, ως στοργικός άνθρωπος πατέρας. Σέβεται απόλυτα την ανθρώπινη ελευθερία και τις επιλογές του κάθε ανθρώπου, ως πρωταρχικό στοιχείο της ανθρώπινης προσωπικότητας. Πνίγει μέσα στα φιλάνθρωπα σπλάχνα Του τον πόνο Του για την αποστασία του καθενός και περιμένει καρτερικά την επιστροφή του. Μόλις αυτή υπάρξει σβήνει με μια μονοκονδυλιά όλες τις άνομες πράξεις του και τον αποκαθιστά στην πρότερη θέση του.
Μετάνοια σημαίνει κατά γράμμα αλλαγή νου. Στην ουσία σημαίνει την οντολογική μετάλλαξη του ανθρώπου από την κατάσταση της εγωπαθούς αυτάρκειας στην κατάσταση της συναίσθησης της αμαρτωλότητας. Είναι η μετάβαση στο πνεύμα της ταπείνωσης και της συντριβής μπροστά στον απόλυτα αγαθό Θεό, του Οποίου το φως φανερώνει άπλετα το σκοτεινό μας εαυτό. Η συνειδητοποίηση της πτωτικής μας καταστάσεως, της επώδυνης τραυματικής εμπειρίας μας και της απουσίας διαύλων της χάριτος του Θεού στον εαυτό μας είναι το πρώτο βήμα για την οντολογική μας αποκατάσταση. Έπεται η υλοποίηση της μεγάλης μας απόφασης για την έμπρακτη αλλαγή της νοοτροπίας μας και τη διόρθωση της πορείας μας προς το Θεό.
Είναι περιττό να τονίσουμε πως η μετάνοια χρειάζεται ιδιαίτερο ηρωισμό και αγωνιστική διάθεση, όπως αποτυπώνεται θαυμάσια στην ευαγγελική περικοπή του ασώτου υιού. Όπως όλα τα αγαθά, έτσι και η σωτηρία μας, είναι αποτέλεσμα ηρωισμού, ασυμβίβαστης αυταπάρνησης και σκληρού αγώνα.
Ένα θαυμάσιο τροπάριο της ημέρας εκφράζει απόλυτα τα υψηλά νοήματα της παραβολής, ως εξής: «Της πατρικής δωρεάς διασκορπήσας τον πλούτον, αλόγοις συνεβοσκόμην ο τάλας κτήνεσι, και τοις αυτών ορεγόμενος τροφής, ελίμωττον μη χορταζόμενος΄ άλλ' υποστρέψας προς τον εύσπλαχνον Πατέρα, κραυγάζω συν δάκρυσι΄ Δέξαι με ως μισθίον, προσπίπτοντα τη φιλανθρωπία Σου, και σώσον με».
Οι πιστοί καλούνται την περίοδο του Τριωδίου να συνειδητοποιήσουν την άμετρη αγάπη του Θεού και να επιστρέψουν, όπως ο άσωτος της παραβολής, σε Αυτόν και να ζητήσουν το έλεός Του. Η κατανυκτική αυτή περίοδος είναι μοναδική για μετάνοια και συντριβή.

Τὶ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Γυναίκα

Joung S. (Ὀρθόδοξη Μοναχή)

Στοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ἰδίως στὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο oi γυναῖκες ἦσαν - ἐκτὸς λίγων ἐξαιρέσεων -πολὺ χαμηλῆς κοινωνικῆς θέσεως καὶ σὲ μιὰ κατηγορία ἀνάλογη μὲ αὐτὴ τῶν δούλων καὶ τῶν σκλάβων. Ἀκόμη καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὑπῆρχεν ἡ πολυγαμία καὶ οἱ παλλακίδες.

Τὸ μήνυμα ὅμως τοῦ Χριστοῦ τὰ ἄλλαξε αὐτά. Στὰ δικά του μάτια ὅλες oi ψυχὲς ἦταν ἴσες ἀσχέτως ἐξωτερικῶν διαφορῶν φυλῆς, χρώματος, ἡλικίας, θέσεως, φύλου. Οἱ γυναῖκες ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους καὶ πιὸ ἀφοσιωμένους ἀκόλουθους τοῦ Χριστοῦ. Οἱ γυναῖκες ποτὲ δὲν ἐγκατέλειψαν τὸν Χριστό. Στὸν Χριστιανισμὸ ὑπάρχουν μερικὲς γυναῖκες Ἁγίες ποὺ τιμοῦνται ὡς «Ἰσαπόστολοι». Ἔρχονται ἀμέσως στὸ μυαλὸ τὰ ὀνόματα τῶν Ἁγίων Μαρίας Μαγδαληνῆς, Θέκλας, Ἑλένης κλπ. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἄνοιξε ἕνα ἄλλο κόσμο. Ἡ ζωὴ ἀφιερώθηκε στὸν Θεό, γεμάτη σημασία καὶ νόημα.

Στοὺς πρώτους μετὰ Χριστὸν αἰῶνες, οἱ χριστιανοὶ ἀπεχώρησαν πνευματικὰ καὶ σωματικὰ στὶς κατακόμβες. Οἱ σημερινὲς γυναῖκες μποροῦν νὰ πάρουν πνευματικὴ δύναμη μὲ τὸ νὰ μιμηθοῦν τὴν πνευματικὴ ζωὴ στὶς παλιὲς κατακόμβες Αὐτὸ θὰ τοὺς προετοιμάσει γιὰ τὶς ὑλικὲς κατακόμβες ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀναβίωσης τῆς εἰδωλολατρείας στὴν σημερινὴ κοινωνία. Τὸ πνεῦμα τῶν κατακομβῶν ἦταν μία ζωὴ ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερωμένη στὸν Θεό, ποὺ βρῆκε τὴν ἔκφρασή της στὸν λειτουργικὸ κύκλο τῶν ἀκολουθιῶν ποὺ γινόταν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νύχτας. Τρέφονταν ἐπιπλέον ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν μαρτύρων ποὺ ἦταν τότε μία ζωντανὴ πραγματικότητα. Σὲ ἕνα κόσμο ποὺ μισοῦσε τὸν Χριστὸ οἱ ἁμαρτωλοὶ βρῆκαν ἐλπίδα στὸ νὰ ζοῦν καὶ νὰ πεθαίνουν γιὰ τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀτμόσφαιρα ποὺ ἐνέπνεε μιὰ ζωὴ ὄχι ἀνάλογη μὲ τὸ κοσμικὸ ρεῦμα ἔχει χαθεῖ σήμερα.

Ὅταν ἐλευθερώθηκε ὁ Χριστιανισμὸς μετὰ τὸ Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τὸ 311 μ.Χ. οἱ χριστιανοὶ ἄφησαν τὶς κατακόμβες ἀλλὰ μαζὶ ἔχασαν τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ χαλάρωσαν στὴν πνευματικὴ ζωή. Αὐτοὶ ποὺ χρειάζονταν τὸν Θεὸ πήγαιναν στὴν ἔρημο νὰ ζήσουν μιὰν ἐν Χριστῷ ζωὴ χωρὶς περισπασμούς. Περίπου τὸν ἴδιο καιρὸ ἄρχισε ἡ αἵρεση τοῦ χιλιασμοῦ. Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν αἵρεση (ἀκόμη καὶ σήμερα ὑπάρχει) θὰ ὑπάρξει μία χιλιετὴς - στὴν κυριολεξία - βασιλεία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ. Οἱ χιλιαστὲς εἶναι ἀνίκανοι νὰ καταλάβουν τὴν ἰδέα πὼς ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, μία πνευματικὴ βασιλεία, εἶναι ἤδη ἐδῶ μέσα σὲ κάθε πιστό. (Τὰ χίλια χρόνια εἶναι ὁ καιρὸς τώρα ὅταν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ χύνεται φανερὰ στὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὰ σωτήρια μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ). Ἐγίναμε γιὰ τὸν Θεό, γιὰ νὰ γίνουμε κοσμήματα λάμποντας ἀπὸ πνευματικὴ λάμψη στὸν οὐρανό, ἀφοῦ στιλβωθοῦμε μὲ τοὺς ἀγῶνες μας σ’ αὐτὴ τὴν ζωή. Ἕνας βασικὸς τρόπος γιὰ νὰ πετύχουμε αὐτὸ τὸ στίλβωμα εἶναι μέσῳ τοῦ ἀσκητισμοῦ (πειθαρχίας) βασισμένου πάνω στὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ βάση γιὰ χριστιανικὴ ζωή.

Στὸ σύγχρονο κόσμο οἱ στόχοι μας καὶ οἱ φιλοδοξίες μας ὡς Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν πρέπει νὰ εἶναι οἱ ἴδιοι ὅπως τῶν πρώτων χριστιανῶν στοὺς χρόνους τῶν Κατακομβῶν. Ὅταν ὑπάρχει πραγματικὸς διωγμὸς οἱ χριστιανοὶ ζοῦν σὲ πνευματικὲς καὶ κάποτε ὑλικὲς κατακόμβες. Ἔτσι ἡ σύζυγος ἑνὸς ἱερέα ἦταν σὲ θέση νὰ προσφέρει παραπάνω γιὰ τοὺς ἀνθρώπους παρὰ ὁ ἴδιος ὁ ἱερέας ποὺ ἔπρεπε νὰ ζεῖ κρυμμένος. Αὐτὴ βοηθοῦσε τοὺς φτωχούς, τοὺς προετοίμαζε νὰ συναντηθοῦν μὲ τὸν ἱερέα καὶ γενικὰ ὀργάνωνε τὴν ἐνορία οὕτως ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ ἔχουν εὐκολία στὸ νὰ πλησιάσουν τὰ Μυστήρια καὶ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση ὅσο ἦταν δυνατό.

Στὸν Δυτικὸ κόσμο ὅπως καὶ κάτω ἀπὸ τὸν Κομμουνισμὸ ὁ καθένας διψᾶ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ πρέπει ὅλοι νὰ προσφέρουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε. Πρέπει νὰ βροῦμε μιὰ φιλοσοφία τῆς ζωῆς γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν σημερινὴ νεοειδωλολατρία ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει συγκεκριμένες ἀπαντήσεις ἤ ἕνα ἀληθινὸ σύστημα ἀξιῶν. Οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ ντρέπονται γιὰ τὸ παρελθόν τους καὶ τὶς ἀξίες τους. Ἰδιαιτέρως δέ, δὲν πρέπει νὰ συμβαδίζουν μὲ τὸν μοντέρνο κόσμο καὶ τὴν ἐξάρτησή του ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη λογική. Ἔτσι τὸ πρωταρχικὸν καθῆκον μιᾶς Χριστιανῆς μητέρας εἶναι νὰ σώσει τὰ παιδιά της ἀπὸ τὸν κοσμοκράτορα Διάβολο. Τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Διάβολος ἐμπνέει μόδες, γοῦστα καὶ φαντασιοπληξίες τόσο στὴν καθημερινὴ ζωὴ ὅσο καὶ στὸν «διανοούμενο» κόσμο. Ἐπιπλέον ὁ Χριστιανισμὸς πεθαίνει σὰν πολιτιστικὴ βάση τῆς κοινωνίας μας. Τώρα εἴμαστε περικυκλωμένοι ἀπὸ ἕνα νεοειδωλολατρισμὸ πολὺ χειρότερο ἀπὸ αὐτὸν τοῦ παρελθόντος, διότι τώρα ὑπάρχει μία συνειδητὴ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἀκόμη καὶ τὰ σχολεῖα ἔχουν ἐπηρεασθεῖ. Προσπαθοῦν νὰ διώξουν τὶς Χριστιανικὲς ἰδέες ἐνῶ ἀντιθέτως προωθοῦν τὸν χιλιασμό, τὴν ἰδέα ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι βασικὰ καλός. Γιὰ νὰ μεγαλώσει τὸ πρόβλημα οἱ γονεῖς δὲν εἶναι βαθειὰ ριζωμένοι στὴν Ὀρθοδοξία καὶ δὲν ἀπορροφοῦν δύναμη ἀπὸ Ὀρθόδοξες πηγές.

Εἴμαστε στὸ ἔλεος τῶν δαιμόνων τοῦ σύγχρονου κόσμου διότι δὲν ζοῦμε μία συνειδητὴ Ὀρθόδοξη ζωή.

Οἱ προσύλητοι ὑπόκεινται σὲ ἰδιαίτερους πειρασμούς. Μερικοὶ νομίζουν ὅτι ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ βαπτίζονται ἀποκτοῦν αὐτόματα ἁγιότητα καὶ εἶναι ἔκτοτε «ἀμόλυντοι». Ἄλλοι χρησιμοποιοῦν τοὺς πνευματικοὺς πατέρες γιὰ νὰ «ἀναβοσβήνουν» τὴν πνευματικότητά τους μέσῳ μιᾶς τυφλῆς ὑπακοῆς. Ἄλλοι ἀκόμη, ἀρχίζουν νὰ ἀποστατοῦν καὶ νὰ ἀποθαρρύνονται μὲ τὴν πνευματική τους προοδο• μπορεῖ μάλιστα νὰ χάσουν κάθε ἐνδιαφέρον. Ἄλλοι γυρίζουν στὸν ἐθνικισμὸ σὰν ἕνα ὑποκατάστατο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα.

Γιὰ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ γίνουμε ἀνεξάρτητοι Χριστιανοί. Μὲ αὐτὸ δὲν ἐννοοῦμε ἀνεξαρτησία ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ μᾶλλον μιὰ προσωπικὴ εὐθύνη καὶ ἀποφασιστικότητα νὰ ζήσουμε Ὀρθόδοξη Χριστανικὴ ζωὴ ὅσο ἀκριβὰ καὶ ἐὰν αὐτὸ κοστίσει. Αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικὸ διότι στὸ μέλλον ὅλες οἱ ὀργανωμένες ἐκκλησίες καὶ τὰ ἐπίσημα σχολεῖα θὰ ὑπηρετοῦν τὸν Ἀντίχριστο. Ἐν τούτοις ὀ,τιδήποτε καὶ ἐὰν συμβεῖ ἀνήκουμε στὸν Χριστὸ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ χαρὰ τῆς ὑπάρξεώς μας.

Καὶ ἔτσι ἐρχόμαστε στὸ θέμα τῆς φιλοσοφίας μιᾶς Ὀρθόδοξης γυναίκας καὶ τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς της στὸν κόσμο. Πρῶτα πρέπει νὰ θυμηθοῦμε πὼς ὁ γάμος ὅπως τὸν ξέρουμε εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Πρὶν τὴν πτώση δὲν ὑπῆρχε διαφθορὰ ἤ θάνατος. Μετὰ τὴν πτώση ὁ ἄνδρας διατάχθηκε νὰ καλλιεργεῖ τὴν γῆ γιὰ τὴν τροφή του καὶ στὴ γυναίκα τέθηκε τὸ φορτίο νὰ γεννᾶ παιδιὰ μὲ «θλίψη καὶ πόνο». Δὲν μποροῦμε νὰ ξέρουμε τώρα τὸ ἀρχικὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ οἰκήσει τὴν γῆ, ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς λέγουν πὼς δὲν θὰ ἦταν μὲ τὴν γεννητικὴ πράξη. Ὁ μεγάλος σκοπὸς τοῦ γάμου ἦταν νὰ φέρουν στὸν κόσμο παιδιὰ ποὺ φέρουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ οἰκογενειακὸς προγραμματισμὸς γιὰ ὑλικοὺς καὶ ἐγωιστικοὺς σκοποὺς εἶναι ἀντιχριστιανικός.

Στὸν ἁγιασμὸ τοῦ γάμου ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τὸ ζεῦγος νὰ γίνει «μία σάρξ». Συνεπῶς ὁ ἕνας δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐπιβάλλει τὴν δύναμή του πάνω στὸν ἄλλον. Γι’ αὐτὸ ὁ γάμος γίνεται μέσον γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς σωτηρίας. Καθὼς οἱ ἄνθρωποι βρίσκουν εὐχαρίστηση στὴν ἐρωτικὴ πράξη, τὸ φυσικὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τὰ παιδιά. Ἔτσι ἐπίσης ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει νὰ περιορίζουμε τὶς γενετήσιές μας ὁρμὲς καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν λαιμαργία μας. Ἡ κοινὴ ἰδέα σήμερα τοῦ νὰ μὴν ἀποχτοῦν παιδιὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς φιληδονίας καὶ τῆς φιλαυτίας. Τὸ νὰ ἀποφασίσεις νὰ ἀπολαύσεις τὴν ἐρωτικὴ πράξη καὶ μὲ τεχνητὸ τρόπο νὰ σχεδιάσεις νὰ μὴν ἀποχτήσεις καθόλου παιδιά, εἶναι τὸ νὰ κάνεις τὴν ἐρωτικὴ πράξη μία θυσία στὸν διάβολο. Ἀκόμη προδίδει μία ἔλλειψη ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό. Ὁ γάμος δὲν γίνεται - ὅπως τόσο συχνὰ νομίζεται - γιὰ τὴν εὐτυχία τῶν συζύγων καὶ τῆς οἰκογενείας, ἀλλὰ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τους καὶ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν τους στὴν ἁγιότητα. Ἡ τελετὴ τοῦ γάμου μᾶς προσφέρει ἕνα ἐξυψωμένο ἰδανικὸ διότι ἡ μητρότητα σύμφωνα μὲ τὴν φύση δὲν εἶναι ἁγία, ἀλλὰ γίνεται μόνο ὅταν ἡ μητέρα ἀγωνίζεται νὰ ἀναθρέψει τὰ παιδιά της μὲ ἀγάπη καὶ φόβο Θεοῦ.

Ἀφοῦ οἱ Προτεστάντες στεροῦνται ἐνεργοῦ ἐκδήλωσης ἀγάπης στὶς σχέσεις τους, πολλοὶ ἄνθρωποι - ἰδίως ἄνδρες -ντρέπονται νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἀγάπη τους γιὰ τοὺς γιούς τους. Ἕνας πατέρας πρέπει νὰ ἐπέμβει κατὰ τὴν ἐφηβεία τοῦ γιοῦ του γιὰ νὰ ἀποτρέψει αὐτὴ τὴ στέρηση ἀγάπης. Αὐτὸ ἐπίσης εἶναι μεγάλης σημασίας γιὰ τὶς κόρες διότι θὰ μεγαλώσουν καὶ θὰ δώσουν ζωὴ καὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἐφοδιασμένες γιὰ νὰ ἐμφυσήσουν ἁγιότητα στὰ παιδιά τους καὶ νὰ τοὺς ἐμπνεύσουν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό. Ἂν δὲν ἀγαπηθοῦν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν σύλληψή τους θὰ εἶναι πάντα πεινασμένα γιὰ ἀγάπη.

Τὸ διαζύγιο εἶναι ἐπίσης ἀποτέλεσμα τῆς αἱρέσεως τοῦ χιλιασμοῦ - ἡ ἰδέα ὅτι μπορεῖ νὰ τελειοποιηθεῖ ἡ ζωὴ πάνω στὴν γῆ. Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν «εὐτυχία» καὶ «ἀγάπη» στὸν γάμο, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τὴν βροῦν διότι αὐτὸ ποὺ ἀναζητοῦν εἶναι μία γήινη ἀγάπη.

Τέλος τὸ νὰ διαλέξει ἕνας νὰ μὴν παντρευτεῖ μπορεῖ νὰ συνδέεται μὲ τὸν ἐγωισμό. Ὁ Μοναχισμὸς εἶναι μία πολὺ ὑψηλὴ κλήση διότι εἶναι τὸ νὰ ζεῖς γιὰ τὸ Θεό. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὅλοι ποὺ δὲν παντρεύονται ἤ εἰσέρχονται στὴν μοναχικὴ ζωὴ ζοῦν ἀντίθετα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ τέτοιοι ἄνθρωποι πρέπει νὰ ἔχουν ἰδιαιτέρως ὑπ’ ὄψιν ὅτι προσπαθοῦν νὰ ζήσουν ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους ἀλλὰ γιὰ τὸν Θεό. Ἔτσι ἡ ἐκλογὴ τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς πρέπει νὰ ὑπαγορεύεται ἀπὸ κίνητρο τοῦ πῶς νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Θεὸ παρὰ τὸν ἑαυτό τους.

Πραγματικὰ ὅλοι μας πρέπει νὰ ἀφιερώσουμε τὴν ζωή μας στὸν Θεό. Καὶ μέσω τῆς ζωῆς μας πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεό μας καὶ νὰ ἐκτελοῦμε τὸ θέλημά Του μέσα στοὺς ἀνθρώπους. Ἡ φιλοσοφία τῆς ζωῆς μας πρέπει νὰ εἶναι βασισμένη στὴν ταπείνωση καὶ στὴν παραδοχὴ τοῦ γεγονότος ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ξέρουμε ὅλα. Παρὰ τὴν ὑπόσχεση τοῦ ὄφεως δὲν μποροῦμε «νὰ γίνουμε Θεοί». Ἡ δυστυχία ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ. Τὸ καθῆκον καὶ ἡ χαρὰ μας εἶναι νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ ὑπεράνω ὅλων, νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε κατὰ τῶν ἁμαρτιῶν μας γιὰ νὰ ζοῦμε μία ζωὴ σύμφωνα μὲ τὸν Χριστό. Διότι ἐὰν ὁ κόσμος δημιουργήθηκε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιὰ τὸν Θεὸ -γιὰ νὰ ἀποκτήσει θέα κάποιου ἄλλου κόσμου - ποὺ ἡ ὀμορφιὰ του ἀντικατοπτρίζεται στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία.

Μετάφραση: Τάσος Τελεβάντος, Βιοχημικὸς
πηγή

Μετάνοια: ἐπιστροφὴ ἀπὸ τὴν ἐξορία τοῦ κόσμου

Ἡ εὐαγγελικὴ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου μέσα ἀπὸ τὸν παραστατικὸ λόγο της ἀπεικονίζει τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀποδοχῆς καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Μὲ τρόπο ἀξεπέραστο παρουσιάζει τὴν πτώση καὶ τὴ μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἀποστασία του καὶ τὴν ἐπιστροφή του.



Ἡ περιπλάνησή μας στὸν κόσμο

Ὁ νεώτερος γιὸς «ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν». Ὁ ἄσωτος γιός, μᾶς λέει τὸ ἱερὸ κείμενο, ἔφυγε καὶ ἐγκατέλειψε τὸ σπίτι του πηγαίνοντας σὲ μακρινὴ καὶ ξένη χώρα. Τὸ συμβολικὸ βάθος αὐτῆς τῆς εἰκόνας εἶναι σπουδαῖο. Ὅσο καὶ ἂν μᾶς φαίνεται παράξενο, ἡ ζωὴ μας σ' αὐτὸ τὸν κόσμο εἶναι ἀποδημία, εἶναι ἐξορία σὲ ξένη χώρα. Καὶ αὐτὸ γιατί ἡ περιπλάνησή μας στὸν κόσμο ἀναποδογυρίζει τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Συσκοτίζει τὴ σκέψη μας καὶ διαβρώνει τὶς πνευματικές μας εὐαισθησίες. Ἀνατρέπει τὰ σταθερὰ μέτρα καὶ κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα ζυγίζουμε τὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ ἀξιολογοῦμε τὶς προτεραιότητες τῆς ζωῆς.

Ζοῦμε σ' ἕναν κόσμο ποὺ εἶναι ἀνίκανος νὰ ἀναγνωρίσει καὶ νὰ ἐμπιστευθεῖ τὸν Θεὸ ὡς δημιουργὸ καὶ σωτήρα του, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. «Ἐν τῷ κόσμῳ ἦν, καὶ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω», δηλαδὴ ὁ Χριστὸς ἦρθε καὶ ἦταν μέσα στὸν κόσμο καὶ ἐξαιτίας του δημιουργήθηκε ὁ κόσμος, ὅμως «ὁ κόσμος» δὲν τὸν ἀναγνώρισε. Ἡ διαδρομὴ τῆς ζωῆς μας γίνεται ἐξορία ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι αὐτὸς ὁ κόσμος, δημιουργημένος ἀπὸ τὸν Θεό, παραδίδεται καὶ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν «ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου». Τὸ φρόνημα τοῦ κόσμου διαστέλλεται καὶ διαχωρίζεται ἀπὸ τὸ φρόνημα τοῦ Θεοῦ μὲ μία κάθετη διαχωριστικὴ γραμμή, καθὼς «ὅστις φίλος εἶναι τοῦ κόσμου ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται».

Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ζεῖ σὲ μία ἐξορία καὶ ἀποξένωση ἀπὸ τὸν Θεὸ καθὼς σπαταλᾶ τὰ ποικίλα χαρίσματά του ἀσώτως, χωρὶς ὅρους καὶ ὅρια. Ζεῖ σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει Θεός, σὰν νὰ μὴν ἦρθε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ καὶ τότε ἡ τραγωδία τῆς ἐξορίας του γίνεται πιὸ πικρή. Στὴν προσπάθειά του νὰ γευθεῖ καὶ νὰ ἀπολαύσει τὸν πλοῦτο τῆς ζωῆς, νὰ κατακτήσει καὶ νὰ ἀποκτήσει πολλά, συνήθως τὸ πληρώνει ἀκριβά.



Ἡ ἐπιστροφὴ στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ Πατέρα

Τὸ πατρικὸ σπίτι γίνεται ὁ τύπος καὶ ἡ εἰκόνα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς καὶ κοινωvίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ στὴ βασιλεία Του. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μᾶς βεβαιώνουν γιὰ αὐτὴ τὴν πραγματικότητα. Μᾶς προτρέπουν γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο τῆς ἐξορίας τοῦ ἀσώτου. Ἡ εὐαγγελικὴ παραβολὴ καὶ ἡ ὑμνολογία τῆς κατανυκτικῆς περιόδου ποὺ διανύουμε μᾶς βοηθοῦν νὰ ξαναδοῦμε τὴν πνευματική μας κατάσταση μέσα σ' αὐτὴ τὴν προοπτική: «Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθών» (Λκ. 15,17).

Ὅταν βρίσκουμε τὸν ἀληθινό μας ἑαυτό, ξαναβρίσκουμε τὸ δρόμο τοῦ γυρισμοῦ καὶ τῆς ἐπανασύνδεσής μας μὲ τὸν Θεό. Τότε ἡ μετάνοια γίνεται ἕνα βαθὺ βίωμα, μία πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς θεραπεύει ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας. Τότε ὁ ἀγώνας μας ἀποκτᾶ ἄλλο νόημα καὶ δυναμική. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ἔστω καὶ ἂν οἱ πτώσεις καὶ οἱ ἀδυναμίες μας εἶναι πολλές, δὲν μᾶς βυθίζουν πλέον στὴν ἀπόγνωση. Ἔστω καὶ ἂν τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη μας, εἶναι μεγάλα καὶ μᾶς ταλαιπωροῦν δὲν μᾶς τρομάζουν πιά. Οἱ ἐνοχές μας, ὅσο βαριὲς καὶ ἂν εἶναι, δὲν μᾶς ἀρρωσταίνουν ψυχικά. Ἄλλο ἔμμονες ἐνοχές, κατάθλιψη, φόβος, ἄγχος, πληγωμένος ἐγωισμός, γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ λάθη ποὺ κάναμε, καὶ ἄλλο ἐσωτερικὴ συντριβή, ταπείνωση, ἀλλὰ καὶ ψυχικὴ γαλήνη ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς ἀποδέχεται καὶ μᾶς περιμένει ὑπερνικώντας τὴν ἁμαρτωλότητά μας.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἂν αἰσθανόμαστε «εὐτυχισμένοι ὑπαρξιακά», ἄνετοι καὶ βολεμένοι στὸν παρόντα κόσμο, τότε γιατί θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ βροῦμε μία εὐτυχία ποὺ δὲν καταλαβαίνουμε ὅτι χάσαμε ἤ τουλάχιστον δὲν νιώθουμε ὅτι μᾶς λείπει; Ἂν δὲν νιώθουμε ἐξόριστοι καὶ ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴν κοινωνία τοῦ Θεοῦ, τότε γιατί θὰ πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ ποῦ πρέπει ἄραγε νὰ ἐπιστρέψουμε; Ἴσως θὰ πρέπει νὰ νοσταλγήσουμε τὴ χαμένη χαρὰ στὴν ἀντίπερα ὄχθη τῆς ὄντως ζωῆς, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ζοῦμε καὶ νὰ ὁμολογοῦμε αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ἕνας ὀρθόδοξος μοναχός: «Πιστεύω Κύριε σὲ Ἐσένα γιατί ἔξω ἀπὸ Ἐσένα δὲν ὑπάρχει τίποτε γιὰ ἐμένα». Ἀμήν.

ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ Ι. ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ «ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ» ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

ΚΑΡΥΑΙ  ΤΗι  18ῃ/31ῃ Δεκεμβρίου 2014

ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. Φ.2/7/3012

Τῇ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι

Τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ

Κυρίῳ κῳ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ωι

Πανσεβάστῳ Πατρὶ ἡμῶν καὶ Δεσπότῃ

Εἰς Φανάριον

Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,

Τὴν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα βαθυσε­βάστως ἐν Κυρίῳ προσαγορεύομεν, ὑποβάλλοντες τὸ υἱϊκὸν ἡμῶν σέβας καὶ τὰς ταπεινὰς εὐχὰς διὰ τὴν ἐπὶ θύραις ἐπιτολὴν τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, νυχθημερὸν μνημονεύοντες τοῦ σεπτοῦ Ὑμῶν ὀνόματος ἐν ταῖς πρὸς Κύριον ταπειναῖς δεήσεσιν ἡμῶν.

Ἀξιωθέντες ἐγκαταβιοῦν εἰς τὸ ἱερὸν τῆς Κυρίας Θεοτόκου Περιβόλιον, τελοῦντες τὰς ἱερὰς ἀκολουθίας ἤ ἀναγινώσκοντες τὰ τῶν θεοφόρων πατέρων συγγράμματα, ἄλλοτε μὲν τιμῶμεν τὸν ἐν ἁγίοις ἱερομάρτυρα Κοσμᾶν τὸν Πρῶτον καὶ τοὺς σὺν Αὐτῷ, διότι μὲ τὴν ὁμολογίαν καὶ τὸ αἷμα των «ἐτήρησαν ἄμωμον τὴν Ἐκκλησίαν ἐκ τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως» «μὴ θελήσαντες συγκοι­νωνῆσαι καὶ συμφρονῆσαι τοῖς Λατινόφροσι» (τροπάριον τρίτης ὠδῆς  καὶ Κοντάκιον), ἄλλοτε δὲ μετὰ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου μακαρίζομεν τὸν Ἅγιον Μάρκον Ἐφέσου τὸν Εὐγενικόν, διότι «ὤφθη ἀνένδοτος ταῖς τῶν ἐναντίων ἐπιφοραῖς, τῆς θείας πίστεως λυμαινο­μένης τοῖς παραχαράκταις Λατίνοις» (Δοξαστικὸν μικροῦ ἑσπερινοῦ) καὶ ἄλλοτε ἀναγινώσκομεν τὸν Ὅσιον Σιλουανὸν ἀναβοῶντα: «Πόσον μακάριοι εἴμεθα οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ διότι ὁ Κύριος ἔδωκεν ἡμῖν τὴν ζωὴν ἐν Πνεύματι... Πιστεύω μόνον εἰς τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, διότι εἰς Αὐτὴν εὑρίσκεται ἡ χαρὰ τῆς σωτηρίας, ἥτις ἀποκτᾶται διὰ τῆς ταπεινώσεως ἐν Χριστῷ»!

Ἀνατραφέντες εἰς τὴν πνευματικὴν ταύτην παράδοσιν καὶ μελετῶντες τοὺς ἀγῶνας τῶν πάλαι τε καὶ ἐπ᾽ ἐσχάτων πατέρων διὰ τὴν ἀκαινοτόμητον τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας πίστιν, δυσκολευόμεθα νὰ κατα­νοήσωμεν τὰ διατρέξαντα κατὰ τὰς ἑορτίους ἡμέρας ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρω­τοκλήτου, τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν, κατ᾽ αὐτὴν τὴν ἱερωτάτην στιγμὴν τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς, ἐξελθόντος ἐκ τοῦ ἱεροῦ βήματος διὰ νὰ δώσῃ λειτουργικὸν ἀσπασμὸν εἰς τὸν ἐνδεδυμένον τὸ ὠμόφορον Πάπαν Ρώμης, ὅστις καὶ ἐν συνεχείᾳ ἀπήγγειλε τὴν Κυριακὴν προσευχήν!

Ἀκροώμενοι τὴν ἀνησυχίαν τῶν ἐνα­σκου­μένων ἐν τῇ Ἁγιωνύμῳ Πολιτείᾳ πατέρων καί ἀδελφῶν, ἐκφράζομεν τὸν συνέχοντα ἡμᾶς προβληματισμόν, διότι τὰ ὡς ἄνω  πληγώνουν τὸ ὀρθόδοξον δογματικὸν καὶ λειτουργικὸν αἴσθημα καὶ προκαλοῦν σύγχυσιν εἰς τὰς συνειδήσεις τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον χριστιανῶν, ἐπαναλαμβανόμενα δὲ δίδουν τὴν αἴσθησιν ὅτι οὐδὲν ὠφελοῦν ἀλλὰ μᾶλλον σκανδαλισμὸς γίνεται, δεδομένης τῆς στασιμότητος τοῦ ἀπὸ δεκαετιῶν ἀρξαμένου θεολογικοῦ διαλόγου, ὥστε τὸ ὅραμα τῆς ἐν ἀληθείᾳ καὶ μιᾷ πίστει ἑνώσεως, νὰ φαντάζῃ ὡς ἀνέφικτος πραγματικότης, ὅτε δὲ μάλιστα πολλοὶ Ρωμαιοκαθολικοί, ἀπογοητευμένοι ἐκ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἐμφορουμένης ἐκ τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν δοξασιῶν τοῦ παπισμοῦ, ἀναζητοῦν διέξοδον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

Ὡς Ἱερὰ Κοινότης, Παναγιώτατε, ἐθεωρήσαμεν υἱϊκὸν ὄφλη­μα ἵνα μεταφέρωμεν τὴν ἀγωνίαν ἡμῶν, ἐπιποθούντων ἵνα παραμείνῃ ἀπαρα­σά­λευτος ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότης τῶν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξων καὶ αὐτοῦ τούτου τοῦ ἁγιο­ρει­τικοῦ Σώματος, διότι, δὲν ἀποκρύπτομεν ὅτι ἰδιαιτέρως μᾶς θλίβει καὶ ἀνησυχεῖ τὸ ἐνδεχόμενον ἀναβιώσεως τῶν ἐνταῦθα πρὸ πεντηκονταετίας διαδραματισθέντων γεγο­νότων, τὰ ὁποῖα βεβαίως καὶ ἀπευχόμεθα, ὑφιστάμενοι εἰσέτι τὰς ὀδυνηρὰς συνεπείας αὐτῶν, ὡς ἄλλωστε ἀνεφέρθη Ὑμῖν καὶ διὰ τοῦ ὑπ᾽ ἀρ. Φ2/7/1679/18.7.2014 ἱεροκοι­νοτικοῦ ἡμῶν γράμματος.

Γινώσκοντες τὸ βαρὺ φορτίον, τὸ ὁποῖον ἐπωμίζεσθε, ὑποβάλλομεν ταῦτα μετὰ πόνου καὶ συνοχῆς καρδίας, υἱϊκῶς παρακαλοῦντες ὅπως πατρικῶς φροντίσητε ἵνα ἀναπαύητε τὰς συνειδήσεις τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε», ἐξαιτούμενοι τὰς πατριαρχικὰς Ὑμῶν εὐχὰς καὶ κατασπαζόμενοι βαθυσεβάστως τὴν Τιμίαν Ὑμῶν Δεξιάν

Ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι

τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω.

Ο Ιησούς και η Γαλιλαία

Κατά την εποχή του Χριστού (4 π.Χ. – 35 μ.Χ.) η περιοχή της Γαλιλαίας ανήκε στην περιφέρεια της Τετραρχίας του Ηρώδη Αντίπα, υιού του Μ. Ηρώδη. Ο Τετράρχης Αντίπας φαίνεται ότι διοικούσε την Γαλιλαία σύμφωνα με το πρότυπο διακυβέρνησης του πατέρα του. Είχε ουσιαστικά καταστήσει την Τετραρχία του, για να χρησιμοποιήσουμε την φράση του Ε.Π. Σάντερς, «ένα ημιανεξάρτητο πελατειακό κράτος»[1] της Ρώμης, αφού συνεργαζόταν με τους Ρωμαίους για να εξασφαλίζει τόσο την εσωτερική δημόσια τάξη, όσο και την προστασία του κράτους του από εξωτερικούς εχθρούς, πληρώνοντας φόρο υποτέλειας[2].

Μολονότι ο ίδιος ο Αντίπας δεν φαίνεται να τηρούσε πιστά τον ιουδαϊκό Νόμο, ο πληθυσμός της Γαλιλαίας τηρούσε τα ιουδαϊκά ήθη και θεσμούς[3]. Δεν θα πρέπει όμως να παραβλεφθεί στο σημείο αυτό η γειτνίαση της ευρύτερης περιοχής της Γαλιλαίας με την αυτόνομη, ήδη από την εποχή του Πομπηΐου (63 π.Χ.)[4], περιοχή της Δεκαπόλεως, που αποτελούσε τον κατεξοχήν πυρήνα του ελληνικού πολιτισμού και τρόπου ζωής στην περιοχή. Αν μάλιστα λάβει κανείς υπ’ όψη του ότι σύνορο της περιοχής αυτής με την Γαλιλαία ήταν η κοίτη του ποταμού Ιορδάνη[5], τότε μπορεί να αντιληφθεί την ευκολία επηρεασμού και μετάδοσης του ελληνικού πνεύματος στους Γαλιλαίους, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τα «παραστρατήματα» του Αντίπα. Μαρτυρείται ότι ειχε διακοσμήσει το παλάτι του με εικόνες ζώων, κάτι που απαγορεύεται ρητά από τον Νόμο, το οποίο όμως καταστράφηκε κατά την περίοδο της ιουδαϊκής επαναστάσεως[6]. Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αποτέλεσμα μίας υφέρπουσας αντιπαράθεσης του ιουδαϊσμού έναντι του ελληνισμού[7], ώστε να θεωρείται εύλογη η εκτίμηση περί υπάρξεως ζηλωτών του Νόμου στην περιφέρεια της Τετραρχίας αυτής[8]. Σε γενικές γραμμές όμως η πολιτική του Αντίπα δεν φαίνεται να απείλησε τους ιουδαϊκούς θεσμούς[9].

Η ιδιαίτερη σημασία των πληροφοριών αυτών οδηγούν αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι η μελέτη της δυναμικής, καθώς φαίνεται από τις ευαγγελικές διηγήσεις, ιεραποστολικής δράσης του Ιησού δεν θα πρέπει να εξετάζεται χωρίς τις συγκεκριμμένες αυτές ιστορικές, πολιτικές και θρησκευτικές προϋποθέσεις. Ο Ιησούς φαίνεται ότι ταξίδεψε σε όλη την Γαλιλαία (βλ. Μρ. 1, 39: «και ήλθεν κηρύσσων εις τας συναγωγάς αυτών εις όλην την Γαλιλαίαν…»). Κέντρο της δράσης του αυτής αποτελούσε η «ιδία πόλις» της Καπερναούμ (ΜΟ. 9, 1). Εκεί, όπως και στην ευρύτερη περιοχή βορειοδυτικά της λίμνης της Γεννησαρέτ, φαίνεται ότι υπήρξε ο πυρήνας της ιεραποστολικής δράστηριότητάς Του[10]. Δεν φαίνεται να περιορίστηκε όμως μόνο εκεί.

Μολονότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να χαράξουμε βάσει των ευαγγελικών διηγήσεων ένα σχεδιάγραμμα της δράσης του Ιησού στην Γαλιλαία, η προσπάθειά μας να καταδείξουμε με την όσο το δυνατό μεγαλύτερη ακρίβεια την σχέση Του με την περιοχή, θα πρέπει να στραφεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Εκτός όμως από τις εγγενείς δυσκολίες που παρουσιάζουν για διαφόρους λόγους τα κείμενα των Ευαγγελίων[11], έχουμε επίσης να αντιμετωπίσουμε την αβεβαιότητα σχετικά με την ακριβή θέση των δρόμων της εποχής, γεγονός που θα οδηγούσε για εύγλωττους λόγους πολύ πιο εύκολα στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Σύμφωνα με τις ευαγγελικές διηγήσεις η κατ’ εξοχήν περιοχή δράσης του Ιησού στην Γαλιλαία ήταν η ευρύτερη περιοχή των πόλεων της Βηθσαϊδά, του Χοραζίν και της Καπερναούμ, το χαρακτηριζόμενο και ως «ευαγγελικό τρίγωνο»[12]. Η αφετηρία όμως της δημόσιας ιεραποστολικής δράσης του Ιησού θεωρείται η πόλις της Ναζαρέτ. Από την πόλη αυτή ο Ιησούς ήλθε στην πόλη της Καπερναούμ. Προφανώς δεν χρησιμοποίησε τον δρόμο που περνούσε από την νεοϊδρυθείσα πόλη της Τιβεριάδος, αλλά από έναν παλιότερο δρόμο διά του Wadi-Hamman, περνώντας προηγουμένως είτε βορείως είτε νοτίως του Djebel-Turan, ενώ στη συνέχεια κατά μήκος της βραχώδους πλαγιάς Άρβηλα, και από εκεί διά της Via Maris στα Μάγδαλα (Ταριχαία)[13]. Την ίδια διαδρομή φαίνεται ότι χρησιμοποίησε ο Ιησούς για να μεταβεί από την Κανά και πάλι στην Καπερναούμ (Ίω. 2, 12), καθώς επίσης και όταν ακολούθησε τον «βασιλικό» υπάλληλο, πάλι από την Κανά, στην Καπερναούμ, για να θεραπεύσει τον υιό του (Ίω. 4, 46)[14]. Διά της Via Maris, αφού περνούσε από το Επτάπηγον (Tabgha), κατέληγε στην πόλη της Καπερναούμ.

[Συνεχίζεται]

1.Ε.Π. ΣΑΝΤΕΡΣ, Το Ιστορικό Πρόσωπο του Ιησού, Φιλίστωρ (1996), σ.

2.Ε.Π. ΣΑΝΤΕΡΣ, Το Ιστορικό Πρόσωπο, σ. 51.

3.Όπ. π.

4.C. SAULNIER, La Galilee au temps de Jesus, εν Le Monde de la Bible, Bayard-Presse (Paris 1985), σ. 11.

5.Όπ.π.

6.ΙΩΣΗΠΟΣ, Βίος, 65 κ.έ.

7.Ε.Π. ΣΑΝΤΕΡΣ, Το Ιστορικό Πρόσωπο, σ. 52

8.Ο C. SAULNIER (La Galilee au temps de Jesus, σ. 12) σχετικά με τον όρο «ζηλωτής», σε αντίθεση με την μαρτυρία του Ιωσήπου, φαίνεται να υιοθετεί την άποψη ότι δεν θα πρέπει να έχει την έννοια του οργανωμένου επαναστάτη, αλλά θα πρέπει να του αποδίδεται η γενική έννοια του φέροντος «ζήλον Θεού». Κατ’ αυτόν τον τρόπο και η παρόμοια έννοια που έλαβε ο όρος «Γαλιλαίος» από την δράση του αντικαθεστωτικού ζηλωτή Ιούδα από τα Γάμαλα (Γαυλωνίτις) δεν θα πρέπει να αντικατοπτρίζει μία ευρεία στο χώρο της Γαλιλαίας αντικαθεστωτική και επαναστατική στάση και συμπεριφορά των κατοίκων, αλλά να νοείται ως ένας πολιτικός χαρακτηρισμός των οποίων αντικαθεστωτικών στοιχείων.

9.Ε.Π. ΣΑΝΤΕΡΣ, Το Ιστορικό Πρόσωπο, σ. 52.

10.Β. PIXNER, Les Routes de Jesus autour du Lac, εν Le Monde de la Bible, Bayard-Presse (Paris 1985), σ. 15.

11.Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Ευαγγέλιο του Λουκά, όπου ο ιερός συγγραφέας διαμορφώνει έτσι το υλικό του, ώστε να προβάλλει την όλη δράση του Ιησού στην Γαλιλαία ως το προπαρασκευαστικό στάδιο της καθόδου Του στα Ιεροσόλυμα. Πρβλ. Β. PIXNER, Les Routes de Jesus autour du Lac, σ. 15,όπου και ο χαρακτηρισμός της μεθοδολογίας αυτής του Λουκά ως «geographie theologique».

12.Β. PIXNER, Les Routes de Jesus autour du Lac, σ. 15. N. ΟΛΥΜΠΙΟΥ,

Καπερναούμ-Η πόλις του Χριστού, εν ΕΕΘΣΠΑ, τ. ΚΘ’ (1994), σ. 471.

13.Β. PIXNER, Les Routes de Jesus autour du Lac, σ. 16.

14.Βλ. και B. PIXNER, όπ.π.

πηγή

γιατί ο Γιάννης δε μπορεί να βρει δουλειά στη χώρα του /why John cannot find job in his country

.

μικρή η διαφορά από την πραγματική αλήθεια
Ο Γιάννης άρχισε την ημέρα του νωρίς βάζοντας το ξυπνητήρι του (MADE IN SWITCHERLAND) για τις 6 το πρωί ...

Σηκώθηκε από το κρεβάτι του (MADE IN SWEDEN)

Έφτιαξε τον καφέ του (PRODUCED IN BRASIL)

Ξυρίστηκε με την ηλεκτρική του μηχανή (MADE IN GERMANY)

Έβαλε αποσμητικό (MADE IN BELGIUM)

Φόρεσε το πουκάμισό του (MADE IN TURKEY),

τα jeans με φίρμα (MADE IN SRI LANKA) ,

κάλτσες (MADE IN EGYPT),

παπούτσια (MADE IN ITALY).

Έφτιαξε τα αυγά του στην καινούρια ηλεκτρική κουζίνα (MADE IN KOREA)

ΕΦΑΓΕ ΛΙΓΟ ΤΥΡΙ GOUDA ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ

KAI ΜILNER ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

ΜΑΖΙ ΜΕ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ ΦΡΑΚΦΟΥΡΤΗΣ, ΚΑΙ ΤΟΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ.

ΜΕΤΑ ΔΥΟ ΜΗΛΑ ΧΙΛΗΣ, ΕΝΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ.

Έριξε μία ματιά στο laptop του (MADE IN JAPAN)

Ήλεγξε τα emails του κοιτάζοντας συγχρόνως το ρολόι του (MADE IN TAIWAN).

Μετά κλείδωσε την πόρτα (MADE IN CANADA),

ενεργοποίησε το συναγερμό (MADE IN USA)

μπήκε στο αυτοκίνητό του (MADE IN SPAIN) ,

το γέμισε με βενζίνη (από SAUDI ARABIA)

και συνέχισε το ψάξιμο για μια καλή δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ.

Στο τέλος μιάς ακόμα άκαρπης και αποκαρδιωτικής προσπάθειας για εύρεση εργασίας και αφού εκτύπωσε μερικά ακόμα αντίγραφα συστατικών επιστολών σε εκτυπωτή (made in MALAYSIA),
ο Γιάννης αποφάσισε να ξεκουραστεί λίγο. Έβαλε τις παντούφλες του (MADE IN BRAZIL),άνοιξε μια μπύρα (MADE IN ENGLAND) ,

έφαγε μια μπριζόλα (PRODUCED IN BULGARIA) και άνοιξε την τηλεόραση (MADE IN INDONESIA).Καθώς παρακολουθούσε τα ΤΟΥΡΚΙΚΑ σίριαλ προσπαθούσε να σκεφτεί τί φταίει και δεν μπορεί να βρει μιά δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ...


little difference from the real truth

John began his day early putting the alarm clock (MADE IN SWITCHERLAND) for 6am ...

He got up from his bed (MADE IN SWEDEN)

He made his coffee (PRODUCED IN BRASIL)

Shaved with his electric machine (MADE IN GERMANY)

He put deodorant (MADE IN BELGIUM)

He put on his shirt (MADE IN TURKEY),

jeans with the brand (MADE IN SRI LANKA),

socks (MADE IN EGYPT),

shoes (MADE IN ITALY).

He made his eggs in new cooker (MADE IN KOREA)

I ate some cheese GOUDA HOLLAND
KAI MILNER GERMANY

WITH SAUSAGE FRAKFOURTIS AND TOMATO FROM ISRAEL.

AFTER TWO APPLES CHILE, ARGENTINA AN ORANGE.

Glanced at his laptop (MADE IN JAPAN)

Checked the emails the same time looking at his watch (MADE IN TAIWAN).

After locked the door (MADE IN CANADA),

triggered the alarm (MADE IN USA)

walked to his car (MADE IN SPAIN),

filled it with petrol (from SAUDI ARABIA)

and continued searching for a good job in GREECE.

At the end of yet another fruitless and frustrating effort to find work and after a few more printed copies of references to a printer (made in MALAYSIA),

John decided to relax a bit. He put on his slippers (MADE IN BRAZIL),

opened a beer (MADE IN ENGLAND),

ate a
steak (PRODUCED IN BULGARIA)

and opened his TV (MADE IN INDONESIA).


As we watched the Turkish serials trying to think what to blame and can not find a job in GREECE ...
πηγή

Ὁ προσευχόμενος νοῦς ζητᾶ ἕνωση μὲ τὴν καρδιὰ- Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov

Κλείστηκαν οἱ θύρες τῶν αἰσθημάτων: Ἡ γλώσσα σωπαίνει, τὰ μάτια εἶναι σφαλισμένα, τ’ αὐτιὰ δὲν ἀκοῦνε τίποτε ἀπ’ ὅσα συμβαίνουν γύρω μου. Ὁ νοῦς, ἀποτινάζοντας τὸν ζυγὸ τῶν γήινων λογισμῶν, ντύνεται τὴν προσευχὴ καὶ κατεβαίνει στὸν ἐσωτερικὸ θάλαμο τῆς καρδιᾶς. Ἡ θύρα, ὅμως, τοῦ θαλάμου εἶναι κλειστή. Παντοῦ σκοτάδι, σκοτάδι ἀπροσπέλαστο. Καὶ ὁ νοῦς, καθὼς βρίσκεται σὲ ἀπορία, ἀρχίζει νὰ χτυπᾶ μὲ τὴν προσευχὴ τὴ θύρα τῆς καρδιᾶς. Στέκεται ὑπομονετικὰ μπροστά της καὶ τὴ χτυπᾶ· περιμένει· πάλι χτυπᾶ· πάλι περιμένει· πάλι προσεύχεται... Καμιὰ ἀπάντηση, καμιὰ φωνὴ δὲν ἀκούγεται! Νεκρικὴ ἡσυχία, ταφικὴ σιωπὴ καὶ ζοφερὸ σκοτάδι. Ὁ νοῦς φεύγει ἀπὸ τὴ θύρα τῆς καρδιᾶς λυπημένος, θρηνώντας πικρὰ καὶ ζητώντας παρηγοριά. Δὲν τοῦ ἐπιτράπηκε νὰ σταθεῖ μπροστὰ στὸν Βασιλέα τῶν βασιλέων μέσα στὸ ἁγιαστήριο τοῦ ἐσωτερικοῦ θαλάμου τῆς καρδιᾶς.

— Γιατί; Γιατί ἀπορρίφθηκες:

— Ἐπειδὴ ἔχω πάνω μου τὴ σφραγίδα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ συνήθεια νὰ σκέφτομαι τὰ γήινα μοῦ ἀποσπᾶ τὴν προσοχή. Δὲν ἔχω μέσα μου δυνάμεις, γιατί δὲν ἔρχεται νὰ μὲ βοηθήσει τὸ Πνεῦμα, τὸ πανάγιο καὶ πανάγαθο Πνεῦμα. Αὐτὸ ἀποκαθιστᾶ τὴν ἑνότητα τοῦ νοῦ, τῆς καρδιᾶς καὶ τοῦ σώματος, ποὺ διασπάστηκε μὲ τὴ φοβερὴ πτώση τοῦ ἀνθρώπου. Μάταιες εἶναι οἱ προσωπικές μου προσπάθειες μόνες τους, χωρὶς τὴν παντοδύναμη, δημιουργικὴ βοήθεια τοῦ Πνεύματος. Ἐκεῖνο, βέβαια, εἶναι ἀπέραντα φιλάνθρωπο καὶ πολυέλεο, ἀλλὰ ἡ δική μου ψυχικὴ ἀκαθαρσία δὲν Τὸ ἀφήνει νὰ μὲ πλησιάσει. Θὰ λουστῶ, λοιπόν, στὰ δάκρυα, θὰ καθαριστῶ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μου μὲ τὴν Ἐξομολόγηση, δὲν θὰ προσφέρω στὸ σῶμα μου τροφὴ καὶ ὕπνο, ποὺ ἡ πλησμονὴ τους γεννᾶ στὴν ψυχὴ τὸ σαρκικὸ φρόνημα. Ντυμένος ὅλος μὲ τὸν θρῆνο τῆς μετάνοιας θὰ πλησιάσω τὴ θύρα τῆς καρδιᾶς μου. Ἐκεῖ θὰ σταθῶ ἤ θὰ καθήσω σὰν τὸν τυφλό τοῦ Εὐαγγελίου καί, ὑπομένοντας τὸ βάρος καὶ τὴ θλίψη ποὺ προξενεῖ τὸ σκοτάδι, θὰ φωνάζω δυνατὰ σ’ Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ μὲ βοηθήσει: «Ἐλέησέ με!» (1).

Κατεβαίνει, λοιπόν, ὁ νοῦς στὸν ἐσωτερικὸ θάλαμο τῆς καρδιᾶς, στέκεται ἐκεῖ μπροστὰ καὶ ἀρχίζει νὰ φωνάζει δυνατὰ μὲ δάκρυα. Μοιάζει μ’ ἕναν τυφλό, ποὺ δὲν βλέπει τὸ ἀληθινὸ καὶ ἀνέσπερο φῶς, καὶ μ’ ἕναν κωφάλαλο, ποὺ δὲν ἔχει οὔτε λαλιὰ οὔτε ἀκοὴ πνευματικὴ (2). Αἰσθάνεται ὅτι εἶναι πραγματικὰ τυφλὸς καὶ κωφάλαλος, ὅτι στέκεται μπροστὰ στὴν πύλη τῆς Ἱεριχώ —τῆς καρδιᾶς, ποὺ τὴν κατοικοῦν οἱ ἁμαρτίες— καὶ ὅτι περιμένει τὴ θεραπεία του ἀπὸ τὸν Σωτήρα, ποὺ δὲν Τὸν βλέπει, ποὺ δὲν Τὸν ἀκούει καὶ ποὺ ἐντούτοις Τὸν φωνάζει, καθὼς βρίσκεται στὴν τραγικὴ αὐτὴ κατάσταση. Τὸ ὄνομά Του δὲν τὸ γνωρίζει- «Υἱὸ τοῦ Δαβὶδ» (3) Τὸν ὀνομάζει: Ἡ σάρκα καὶ τὸ αἷμα δὲν μποροῦν νὰ τιμήσουν τὸν Θεὸ ὡς Θεὸ (4).

— Δεῖξτε μου τὸν δρόμο ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ περάσει ὁ Σωτήρας!

— Ὁ δρόμος αὐτὸς εἶναι ἡ προσευχή, ὅπως λέει σὲ κάθε ἄνθρωπο ὁ Θεός, τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτη: «Ἐμένα μὲ δοξάζει ἡ προσφορὰ ὑμνωδίας, καὶ σ’ ὅποιον βαδίζει αὐτὸν τὸν δρόμο θὰ δείξω τὴ σωτηρία μου» (5).

— Πέστε μου, πότε θὰ περάσει ὁ Σωτήρας; Τὸ πρωί, τὸ μεσημέρι ἤ τὸ βράδυ;

— «Νὰ εἶστε ἄγρυπνοι, γιατί δὲν ξέρετε ποιὰ μέρα θὰ ἔρθει ὁ Κύριος σας» (6).

Ὁ δρόμος εἶναι γνωστός, μὰ ἡ ὥρα ἄγνωστη! Θὰ μείνω ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱεριχώ, ὄρθιος ἤ καθισμένος στὴν πύλη τῆς πόλης, ἔχοντας στὸν νοῦ μου τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Ὁ Ἰησοῦς, γιὰ νὰ ἐξαγνίσει τὸν λαό Του μὲ τὸ ἴδιο Του τὸ αἷμα, θανατώθηκε ἔξω ἀπὸ τὴν πύλη. Ἂς πᾶμε. λοιπόν, κι ἐμεῖς κοντά Του, ἔξω ἀπὸ τὸ στρατόπεδο (δηλαδὴ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας), καὶ ἂς ὑποστοῦμε τὸν ἴδιο μ’ Αὐτὸν ἐξευτελισμὸ» (7).

Ὁ κόσμος παρέρχεται (8), τίποτα δὲν εἶναι μόνιμο σ’ αὐτὸν οὔτε κἄν μὲ πόλη δὲν πρέπει νὰ τὸν παρομοιάζουμε, ἀλλὰ μᾶλλον μὲ χωριό. Θ’ ἀφήσω, λοιπόν, τὴν περιουσία μου, στὴν ὁποία ἔχω προσκολληθεῖ καὶ τὴν ὁποία ὅλοι ἐγκαταλείπουν ὅταν πεθαίνουν, συχνὰ καὶ πρὶν πεθάνουν. Θ’ ἀφήσω τὶς τιμὲς καὶ τὴ δόξα, ποὺ χάνονται. Θ’ ἀφήσω τὶς ἡδονὲς τῶν αἰσθήσεων, ποὺ ἀφαιροῦν κάθε ἱκανότητα γιὰ πνευματικὲς ἀσκήσεις καὶ ἐνασχολήσεις. «Γιατί δὲν ἔχουμε ἐδῶ μόνιμη πολιτεία, ἀλλὰ λαχταροῦμε τὴ μελλοντικὴ» (9), ἡ ὁποία πρέπει νὰ ἀποκαλυφθεῖ ἀπὸ τώρα στὴν καρδιά μου μὲ τὸ ἔλεος καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτήρα μου.

Ὅποιος δὲν ἀνέβει πνευματικὰ στὴ μυστικὴ Ἱερουσαλὴμ πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, αὐτὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει τὴ βεβαιότητα ὅτι θὰ ἐπιτραπεῖ στὴν ψυχή του, μετὰ τὴν ἔξοδό της ἀπὸ τὸ σῶμα, νὰ μπεῖ στὴν οὐράνια Ἱερουσαλήμ. Τὸ πρῶτο εἶναι προϋπόθεση τοῦ δευτέρου (10).


1. Λουκ. 18:38, 39.

2. Πρβλ. Μάρκ. 7:32.

3. Λουκ. 18:39.

4. Πρβλ. Α΄ Κορ. 15:50.

5. Ψαλμ. 49:23.

6  Ματθ. 24:42.

7. Ἑβρ. 13:12-13.

8. Α' Ἰω. 2:17.

9. Ἑβρ. 13:14.

10. Πρβλ. Ὁσίου Ἡσυχίου τοῦ Πρεσβυτέρου. Πρὸς Θεόδουλον λόγος ψυχωφελὴς καὶ σωτήριος περὶ νήψεως καὶ ἀρετῆς κεφαλαιώδης, δ', ριζ'.
πηγή

Ὁ Ὅσιος Νικόλαος ὁ Ὁμολογητής ὁ Στουδίτης

Γεννήθηκε στὴν Κυδωνιὰ τῆς Κρήτης τὸ ἔτος 792, καὶ ἐκεῖ διδάχτηκε τὰ πρῶτα γράμματα. Κατόπιν οἱ γονεῖς του τὸν ἔστειλαν στὴν Κωνσταντινούπολη κοντὰ στὸ θεῖο του Θεοφάνη, ποὺ ἦταν μοναχὸς στὴν περίφημη Μονὴ τοῦ Στουδίου, τῆς ὁποίας καὶ αὐτὸς ἔγινε μοναχός. Ἐκεῖ ὁ Νικόλαος βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ μορφωθεῖ στὰ ἑλληνικὰ καὶ θρησκευτικὰ Γράμματα, ἔγινε δὲ καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς καλύτερους ταχυγράφους τῆς ἐποχῆς του.

Οἱ καιροὶ ὅμως ἦταν πολὺ ταραγμένοι ἀπὸ τὸ σάλο τῆς Εἰκονομαχίας, καὶ ἡ Ἱερὰ Μονὴ Στουδίου, ποὺ ἦταν προμαχῶνας τοῦ ἀγῶνα ὑπὲρ τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ὁ ἡγούμενος καὶ οἱ μοναχοί της, ὑπέστησαν διώξεις, φυλακίσεις, ἐξορίες καὶ πολλὲς ἄλλες στερήσεις.

Τὴν ἴδια βέβαια τύχη εἶχε καὶ ὁ Νικόλαος, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπονομάσθηκε Ὁμολογητής. Ὅταν ἔπαψε ἡ θύελλα τῆς Εἰκονομαχίας, στὶς 19 Ἀπριλίου 847, ὁ Νικόλαος ἐξελέγη ἡγούμενος τῆς Μονῆς του. Τὸ 850 ὅμως παραιτήθηκε. Τὸ 859 ἵδρυσε τὸ μονύδριο τοῦ Κονωροβίου, μὲ σχέδιο νὰ καταρτίσει νέους μοναχοὺς κατὰ τὸ πνεῦμα καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Μονῆς Στουδίου.

Ὁ Καῖσαρ Βάρδας, ὅμως, τὸν ἀνάγκασε νὰ αὐτοεξορισθεῖ σὲ διάφορους τόπους (Ἱστορικὲς πῆγες ἀναφέρουν ὅτι εἶχε πρόβλημα πνευματικῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν ἱερὸ Φώτιο), γιὰ νὰ ἐπανέλθει τὸ 867 σὰν ἡγούμενος, καὶ νὰ τὸν καλέσει ὁ Θεὸς κοντά Του στὶς 4 Φεβρουαρίου τοῦ 868.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θεῖον βλάστημα, τῆς Κυδωνίας, καὶ ὑπόδειγμα, ὁσίου βίου, ἀνεδείχθης Στουδῖτα Νικόλαε· καὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν Εἰκόνα σεβόμενος, ὀμολογίας ἀγῶσι διέπρεψας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθε ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ἐκ Κυδωνίας ὡς φωστὴρ λαμπρὸς ἀνέτειλας Καὶ Ἐκκλησίας καταυγάζεις τὰ πληρώματα Τῇ στερρᾷ ὁμολογίᾳ σου Θεοφόρε. Τῆς Εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ γὰρ τὴν προσκύνησιν Τοῖς ἀγῶσί σου καὶ πόνοις κατετράνωσας. Ὅθεν κράζομεν, χαίροις Πάτερ Νικόλε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις Κυδωνίας θεῖος βλαστὸς, καὶ Μονῆς Στουδίου, τύπος ἔμπνους πρὸς ἀρετήν· τῆς ὁμολογίας, τὸ θεῖον χαῖρε στόμα, Νικόλαε παμμάκαρ, Κρητῶν ἀγλάϊσμα.

Ὁ Ἅγιος Ἀβράμιος Ἱερομάρτυρας ἐπίσκοπος Ἀρβὴλ της Περσίας

 

Μαρτύρησε τὸν 5ο αἰῶνα μ.Χ. Ἦταν ἐπίσκοπος κάποιας Περσικῆς πόλης ποὺ ὀνομαζόταν Ἀρβήλ, τὰ ἀρχαία Ἄρβηλα, πόλη τῆς Ἀσσυρίας (Μεσοποταμίας· βρισκόταν γύρω στὰ 90 χιλ. νοτιονατολικὰ τῆς Μοσσούλης κοντὰ στὰ Ἴρακινοπερσικα σύνορα. Τώρα ἀνήκει στὸ Ἰρὰκ καὶ ὀνομάζεται Ἐρμπίλ).

Ὅταν ἔγινε ὁ διωγμὸς στὴν Περσία ἐναντίον τῶν χριστιανῶν, ὁ Ἀβράμιος συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἀρχιμάγο του βασιλιᾶ Ἀδερφορᾶ. Αὐτὸς προσπάθησε νὰ τὸν ἀναγκάσει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ προσκυνήσει τὸν ἥλιο. Ὁ Ἀβράμιος ὄχι μόνο δὲν ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, ἀλλὰ τοῦ εἶπε ὅτι θὰ ἐργάζεται συνεχῶς γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Τότε μετὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια, τὸν ἀποκεφάλισαν σ᾿ ἕνα χωριὸ ποὺ λεγόταν Θελμᾶ καὶ ἔτσι ἔλαβε ἀπὸ τὸν Κύριο τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Οἱ Ὅσιοι Εὐάγριος καὶ Σίος

 

Οἱ Ὅσιοι Εὐάγριος καὶ Σίος τοῦ Μγκβιμέλι ἔζησαν στὴν Γεωργία τὸν 6ο αἰώνα μ.Χ.

Ὁ Ὅσιος Εὐάγριος ἀρχικὰ ἦταν δούκας τοῦ Ζιχαντίνι καὶ ἀρχηγὸς τοῦ μεγαλύτερου κράτους στὴν αὐλὴ τοῦ βασιλείου τοῦ Κάρτλι (Δυτικὴ Γεωργία). Στὴν συνέχεια ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους γεωργιανοὺς μαθητὲς τοῦ Ἁγίου Σίου καὶ μετέπειτα ἡγούμενος τῆς μονῆς ποὺ ἵδρυσε ὁ τελευταῖος.

Ὁ Ὅσιος Εὐάγριος ἐσκόπευε νὰ γίνει μοναχὸς ὅταν, πηγαίνοντας σὲ ἕνα κυνήγι, ἔγινε θεατὴς ἑνὸς θαύματος: εἶδε ἕνα περιστέρι νὰ φέρνει τροφὴ στὸν ἐρημίτη Ἅγιο Σίο. Αὐτὸς ἀρχικὰ ἦταν ἀντίθετος στὴ ἀπόφαση τοῦ Εὐάγριου, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ βιαστική. Ὁ Εὐάγριος ὅμως, ἐπέμενε καὶ τελικὰ ὁ Ἅγιος Σίος τοῦ παρήγγειλε νὰ ἐπιστρέψει σπίτι, νὰ τακτοποιήσει ὅλες τὶς ὑποθέσεις του, νὰ ἀποχαιρετήσει τοὺς δικούς του καὶ ἔπειτα νὰ πάει στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Μτκβάρι καὶ νὰ βάλει μέσα στὸ νερὸ ἕνα μπαστούνι ποὺ ὁ ἴδιος θὰ τοῦ ἐδώριζε. Ἐὰν ὁ ποταμὸς ἐστέγνωνε μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Εὐάγριου, αὐτὸ θὰ ἦταν ἕνα θεϊκὸ σημάδι γιὰ νὰ ξεκινήσει τὸν μοναχικὸ βίο, διαφορετικὰ ὁ φιλόδοξος μοναχὸς θὰ ἔπρεπε νὰ ἐγκαταλείψει τὸν σκοπό του. Ὁ Εὐάγριος ἔπραξε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καί, κατὰ τὴν θεία βούληση, παρέμεινε μὲ τὸν Ἅγιο Σίο.

Ἔκτοτε ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀσκητῶν γύρω τους ἄρχισε νὰ πολλαπλασιάζεται καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐγεννήθηκε τὸ μοναστήρι. Ὁ Εὐάγριος μὲ δικά του ἔξοδα ἀγόρασε γιὰ τὴν ἀδελφότητα τὸ χωριὸ Σαλτέμπα μαζὶ μὲ τὰ προσαρτημένα ἐδάφη.

Μετὰ ἀπὸ λίγο χρονικὸ διάστημα, ὁ Ἅγιος Σίος, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, ἀπομονώθηκε σὲ σπήλαιο καὶ ὅρισε τὸν Ὅσιο Εὐάγριο ἡγούμενο τῆς μοναστικῆς ἀδελφότητος.

Ἡ μνήμη τῶν Ὁσίων ἑορτάζεται καὶ στὶς 4 Ἰανουαρίου, ὅπως καὶ στὶς 9 Μαΐου.