Η σημασία της Προσευχής στον αγώνα εναντίον των εμπαθών λογισμών

Την περασμένη φορά σου περιέγραψα την όλη διαδικασία της μεταβάσεως από τον απλό λογισμό στην εμπαθή επιθυμία κι από εκεί στην εφάμαρτη πράξη. Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα τόσο αργά όσο φάνηκε από την περιγραφή μου.

Συχνά, αν όχι τις περισσότερες φορές, όλες οι φάσεις διαδέχονται η μία την άλλη αστραπιαία. Έτσι, πριν καλά-καλά προλάβει να εμφανιστεί ο λογισμός, τελείται η πράξη. Αυτό συμβαίνει κατεξοχήν στην περίπτωση του προφορικού λόγου. Δεν μπορείς, αλλά και δεν χρειάζεται ν’ αναλύεις όλα αυτά τα απρόβλεπτα και αλλεπάλληλα περιστατικά. Κάνε μόνο τούτο:

Όταν αντιλαμβάνεσαι μιαν εμπαθή κίνηση, να στρέφεσαι αμέσως εναντίον της με όπλο το θυμό. Πώς θ’ αντιδράσεις, αν ένας κακοποιός σου επιτεθεί και σε χτυπήσει; Θα του ανταποδώσεις το χτύπημα μ’ όλη σου τη δύναμη. Με τον ίδιο τρόπο ν’ αντιδράς, όταν σου επιτίθεται ένας κακός λογισμός: Να τον χτυπάς με θυμό. Βέβαια, όπως ο κακοποιός δεν το βάζει πάντα στα πόδια μόλις τον χτυπήσεις, έτσι και ο λογισμός δεν φεύγει πάντα μόλις θυμώσεις. Κι αυτό γιατί στον πόλεμο των λογισμών εμπλέκονται συχνά και οι δαίμονες, που, όπως ξέρεις, είναι πείσμονες και ανυποχώρητοι. Όσο κι αν θυμώνεις μαζί τους, δεν κάνουν πίσω. Χρειάζεται, λοιπόν, πέρα από το θυμό, να χρησιμοποιήσεις κι ένα άλλο όπλο εναντίον τους. Ποιο είν’ αυτό;

Για πες μου, τί κάνει το θύμα της επιθέσεως ενός κακοποιού, αν δεν κατορθώσει να τον τρέψει σε φυγή με χτυπήματα; Καλεί σε βοήθεια. Τότε τα όργανα της τάξεως ανταποκρίνονται στο κάλεσμά του, τρέχουν και τον σώζουν. Αυτό πρέπει να γίνεται και στον πόλεμο με τα πάθη. Θα θυμώνεις εναντίον τους, αλλά και θα ζητάς τη θεία βοήθεια: «Κύριε, βοήθησέ με! Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, σώσε με!». «Θεέ μου, άκουσέ με και στείλε μου την βοήθειά σου! Κύριε, μην αργήσεις να με βοηθήσεις!» ( Ψαλμ. 69:2).

 Όταν προσφεύγεις στον Κύριο, μην κοιτάς τί γίνεται μέσα σου. Κράτα την προσοχή σου προσηλωμένη σ’ Εκείνον και ικέτευε Τον για βοήθεια. Με τ’ όνομά Του μαστίγωνε τον εχθρό, όπως λέει ένας άγιος (Όσιος Ιωάννης ο Σιναϊτης, Κλίμαξ , Κ΄, στ΄ ). Γιατί, όπως λέει ο ψαλμωδός , «ο Κύριος είναι κοντά σ’ όλους όσους τον επικαλούνται με ειλικρίνεια. Τα αιτήματα των πιστών Του τα εκπληρώνει. Ακούει τη δέησή τους και τους σώζει» ( Ψαλμ. 144: 18-19 ). Ο Ίδιος υπόσχεται σ’ όποιον Τον επικαλείται με ελπίδα την ώρα της ανάγκης του: «Θα τον σώσω, επειδή ελπίζει σ’ εμένα. Θα τον προστατέψω, επειδή γνωρίζει ποιος είμαι. Θα μου κραυγάσει, και θα του αποκριθώ. Μαζί Του είμαι στη θλίψη του. Θα τον λυτρώσω και θα τον δοξάσω» ( Ψαλμ. 90: 14-14 ). Με το θυμό, λοιπόν, και με την προσευχή θ’ αντιμετωπίζεις πάντοτε αποτελεσματικά τα πάθη που σε πολεμούν.

Μπορείς, πέρα απ’ αυτά, να κάνεις και κάτι άλλο, που μας συστήνουν οι άγιοι πατέρες: Μόλις αντιλαμβάνεσαι την κίνηση κάποιου πάθους στην ψυχή σου, ν’ αποκαλύπτεις – ή μάλλον να υπενθυμίζεις- στον εαυτό σου την αισχρότητά του. Αν σε προσβάλει, π.χ. ένας λογισμός υπερηφάνειας, άρχισε να λες μέσα σου:

“Η υπερηφάνεια είναι βδελυκτή. Δεν ντρέπεσαι, ενώ είσαι χώμα και στάχτη, και φουσκώνεις από έπαρση; Συλλογίσου τις αμαρτίες σου…” και άλλα παρόμοια.

Θα εξουδετερώνεις, δηλαδή, τον λογισμό με την επινόηση σκέψεων που καταστέλλουν την υπερηφάνεια. Πολλές φορές, πάντως, η μέθοδος αυτή η αντιρρητική, όπως λέγεται, αποδεικνύεται αναποτελεσματική. Ακόμα και όταν ο κατανοούμε την αισχρότητα του εμπαθούς λογισμού, τον διατηρούμε στο νου μας τόσο, όσο του χρειάζεται για να μολύνει την ψυχή μας, ξεσηκώνοντας το συναίσθημα και ξυπνώντας την επιθυμία.

Πιο αποτελεσματική είναι η μέθοδος της άμεσης προσφυγής στη βοήθεια του Θεού. Όταν δεν εμπλεκόμαστε σε φραστικό πόλεμο με το πάθος, αλλά επικαλούμαστε τον Κύριο με φόβο, ευλάβεια, ελπίδα και πίστη, ο λογισμός φεύγει από το νου. Σε νου, βλέπεις, προσηλωμένο στον Κύριο, εμπαθής λογισμός δεν μπορεί να σταθεί. Αν, μάλιστα, αυτός έχει υποβληθεί από τον νοητό εχθρό, μόνο με την επίκληση και τη δύναμη του Θεού μπορείς να τον αποδιώξεις. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι πιο δυνατός από τους δαίμονες…

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή»

Πηγές:ostratiotistisagapis.blogspot.gr- agiosioannisprodromos.blogspot.gr

Το είδαμε εδώ

Η μεταφυσική αξία των δακρύων

          Οι Πατέρες της Εκκλησίας ακόμη μια φορά βρήκαν στη διαγωγή του σώματος μιαν ευθύνη και μιαν άμεση, μοναδική επίδραση στο μέλλον της ψυχής. Τα δάκρυα δεν είναι ένα τυχαίο και διαβατικό φαινόμενο του ανθρώπινου οργανισμού, ούτε απλά και μόνο μια έκφραση συναισθηματικού κραδασμού. Είναι, όταν χύνονται με την πλήρη συμπαράσταση της συνείδησης, πράξη που βαραίνει την αιωνιότητα του ανθρώπου, που αλλοιώνει το περιεχόμενό της, που συντελεί, δηλαδή, στην σωτηρία, στην κάθαρση της πάσχουσας, από ανομήματα, ψυχής. Οι δακρυγόνοι αδένες βρίσκονται σε άμεση και μοναδική σχέση με την ανθρώπινη καρδιά. Κι όταν αυτή η καρδιά γνωρίζει να υποφέρει και ν’ αθλεί όχι μονάχα συναισθηματικά αλλά και ηθικά, όταν δεν κατέχεται και δεν υποφέρει μονάχα από δίψα ανθρώπων, αλλά κι από δίψα Θεού, τότε τα δάκρυά της έχουν μιαν επίδραση απροσδόκητη στη ζωή και στο μέλλον της…

          Η δωρεά των δακρύων, η συμπαράσταση δια των δακρύων, η αυτοαγωγή και η αυτοεύρεση, η κατάκτηση μιας σοβαρότερης αυτοσυνείδησης δια των δακρύων, είναι πράγματα που μας λείπουν. Χάσαμε τη δυνατότητα της αναγωγής των βιολογικών φαινομένων του ανθρώπου σε πνευματικά αποτελέσματα κι έτσι χάσαμε και την ενότητα του εαυτού μας και την ενότητα της ζωής. Το να μιλάει κανείς σήμερα για την μυστική αξία των δακρύων είναι και παράδοξο και ξεπερασμένο για τους πολλούς.   Αλλ’ αυτοί οι πολλοί ας μη λησμονούν πως αυτό το «σήμερα» είναι μετά Χριστόν.

Κ. ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΥ,  «Αυτοψία Της Εποχής»
πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ

«Ο άγιος Χαραλάμπης έζησε επί της βασιλείας του Σεβήρου, όταν ηγεμόνευε ο Λουκιανός στην πόλη της Μαγνησίας. Επειδή ήταν ιερέας των Χριστιανών και δίδασκε την οδό της αληθείας, οι τύραννοι πρόσταξαν να τον ξεντύσουν από την ιερατική του στολή κι έπειτα να γδάρουν όλο το δέρμα του σώματός του. Καθώς λοιπόν ο ηγεμόνας τον έβλεπε  να υπομένει καρτερικά τα βασανιστήρια, εξοργίστηκε και επιχείρησε να ξέσει τον άγιο με τα δικά του χέρια, οπότε αμέσως αποκόπηκαν τα χέρια του και έμειναν μετέωρα στο σώμα του μάρτυρα. Ο άγιος όμως προσευχήθηκε και τον έκανε υγιή. Όταν είδαν αυτό το θαύμα οι δήμιοι, που ονομάζονταν Πορφύριος και Βάπτος, αρνήθηκαν τα είδωλα και πίστεψαν στον Χριστό. Το ίδιο και τρεις γυναίκες από αυτούς που παρίσταντο εκεί. Όλους αυτούς τους συνέλαβε ο ηγεμόνας και αφού τους καθυπέβαλε σε βασανιστήρια, χωρίς έλεος τους αποκεφάλισε. Διότι αν και θεραπεύτηκε, όμως παρέμεινε στην απιστία».

Ο άγιος Χαραλάμπης, και πιο λαϊκά Χαράλαμπος, θεωρείται, κατά την υμνολογία της Εκκλησίας μας,  καύχημα της Ελλάδας. Της Ελλάδας που φέρει το όνομα του Χριστού∙ που είναι χριστιανική και αναγνωρίζει και τιμά τους αγίους∙ που θεωρεί ως μεγίστη ευλογία και θησαυρό πολύτιμο την ύπαρξη των λειψάνων τους, όπως της κάρας του αγίου ιερομάρτυρα∙ που προστρέχει με πίστη και πόθο στις εκκλησιές για να πανηγυρίσει τη μνήμη τους. «Καυχάται σήμερα όλη η χριστιανική Ελλάδα. Γιατί απέκτησε τη δική σου κάρα σαν κρήνη που αναβλύζει ποταμούς ιαμάτων και αστείρευτο πλούτο και χάρη που δεν αδειάζει ποτέ, και διώχνει νόσους και την πολύφθορη πανώλη από τους ανθρώπους που σε μακαρίζουν» («Αβρύνεται σήμερον Ελλάς πάσα η χριστώνυμος∙ κάραν την σην γαρ εκτήσατο, ως κρήνην βρύουσαν ιαμάτων ρείθρα και πλούτον αδάπανον και χάριν κενουμένην μηδέποτε, νόσους τ’ ελαύνουσαν λοιμικήν τε την πολύφθορον, εξ ανθρώπων των μακαριζόντων σε») (στιχηρό εσπερινού). «Την πάντιμη κάρα σου η Ελλάδα την απέκτησε ως παντοτινό πλούτο της και πολύτιμο θησαυρό» («την πάντιμόν σου κάραν η Ελλάς εκτήσατο πλούτον αδάπανον και θησαυρόν πολύτιμον») (στιχηρό της λιτής).

Υπάρχει αυτή η Ελλάδα; Υπάρχουν οι πόλεις της που ευφραίνονται και σκιρτούν από αγαλλίαση για τους αγίους, σαν τον άγιο Χαράλαμπο; («Ευφραίνεσθε εν Κυρίω πόλεις της Ελλάδος και σκιρτήσατε αγαλλώμεναι»). Κανείς δεν γνωρίζει. Μία επιφανειακή κρίση θα έλεγε όχι. Ή τουλάχιστον όχι τόσο,  σε σχέση με αυτό  που φαινόταν πριν και από λίγα σχετικά χρόνια. Φαίνεται ότι υπάρχει ένας γενικότερος αποχρωματισμός από αυτό που συνιστά θεωρητικά την ταυτότητα του Έλληνα: του ορθόδοξου πιστού που ταυτοχρόνως διακατέχεται από την βαθιά αγάπη και προς την πατρίδα. Η συρρίκνωση του εκκλησιάσματος στους Ναούς, η ετοιμότητα να αποδεχτούν  οι πολλοί το εφεύρημα της πολυπολιτισμικότητας, η ντροπή που νιώθουν αρκετοί συμπατριώτες μας να δηλώσουν την ελληνικότητά τους, ιδίως όταν βρεθούν στο εξωτερικό – και δεν εννοούμε τώρα που υπάρχει γενικότερη κατακραυγή λόγω της οικονομικής κρίσεως – η μείωση των αντανακλαστικών σε οτιδήποτε επιχειρείται από τους ιθύνοντες στην εφαρμογή  της «θεωρίας του σαλαμιού»: κόβουμε κάθε φορά και από λίγο σε ό,τι αφορά τις παραδόσεις μας, είναι λίγα από αυτά που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Τείνουμε σ’ αυτό που λέει ο λόγος του Χριστού που μιλάει πάντοτε για το μικρό ποίμνιο -  τους λίγους που πράγματι είναι συνεπείς πιστοί και αγαπούν τον Κύριο και γενικώς τις παραδόσεις του έθνους μας - και το προτρέπει να μη φοβάται. «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον». Αλλά είπαμε, κανείς δεν γνωρίζει. Διότι σε ανάλογο προβληματισμό και του μεγάλου Προφήτη Ηλία, όταν διωκόταν η αληθινή πίστη και κανείς δεν φαινόταν να την ακολουθεί, ο ίδιος άκουσε τον Θεό να του λέει ότι γύρω του, χωρίς εκείνος να το ξέρει, «επτά χιλιάδες Ιουδαίοι δεν είχαν κλίνει το γόνυ στον Βάαλ». Κανείς λοιπόν δεν ξέρει τι σημαίνει χριστιανική Ελλάδα. Αν μάλιστα πιστέψει κανείς λόγια που αποδίδονται στον άγιο Παΐσιο τον αγιορείτη, ότι δηλαδή «ο Χριστός, η Παναγία, οι άγιοι αγαπούν σκανδαλωδώς την Ελλάδα, γιατί αυτή βγάζει κατεξοχήν αγίους», ίσως τα πράγματα δεν είναι τόσο ζοφερά.

Ας επανέλθουμε όμως στον άγιο Χαράλαμπο. Ο υμνογράφος ήδη από το πρώτο στιχηρό του εσπερινού μας δείχνει το μέγεθος της αγιότητάς του και την προσφορά του στην Εκκλησία. «Όλος από τη νεότητά σου – σημειώνει – αφιερώθηκες στον Δεσπότη Χριστό, κι Αυτόν πόθησες βαθιά κι Αυτού τα ίχνη ακολούθησες. Κι αφού καθάρισες την καρδιά σου από κάθε κηλίδα των παθών, γέμισες υπέρμετρα από τη θεία χάρη» («Όλος εκ νεότητος ανατεθείς τω Δεσπότη, τούτον επεπόθησας και αυτού τοις ίχνεσιν ηκολούθησας∙ καθαρθείς πάσης δε των παθών κηλίδος, θείαν χάριν κατεπλούτησας»). Ο άγιος υπήρξε δηλαδή ένα εκτύπωμα του Χριστού: Αυτόν αγάπησε και Αυτού τη ζωή φανέρωσε, διά της τηρήσεως των αγίων εντολών Του.  Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε πολύ, για να δούμε ποιος είναι ο άγιος. Άγιος είναι όποιος ζει κατά το θέλημα του Κυρίου, που ζει όπως Εκείνος έζησε. Αλλά ο υμνογράφος γίνεται πιο συγκεκριμένος: το να ζει κανείς όπως ο Χριστός, σημαίνει ότι καθαρίζει την καρδιά του από τα πάθη του και φωτίζεται από τη χάρη του Θεού.

Με άλλα λόγια η πνευματική ασκητική μέθοδος της Εκκλησίας μας είναι το μόνο «αποδεικτικό» στοιχείο ότι πράγματι κανείς ανήκει στον Χριστό, ότι είναι άγιος. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η πνευματική ζωή ακολουθεί τα γνωστά τρία στάδια: την κάθαρση, τον φωτισμό, τη θέωση. Πάνω σ’ αυτήν την πορεία κρίνεται η γνησιότητα της αγιότητας κάποιου και όχι από άλλες εξωτερικές επιφανειακές εκδηλώσεις: καλά έργα, δραστηριότητες, οικοδομικές επιχειρήσεις, κοινωνικές προσφορές. Όχι ότι αυτά καταδικάζονται. Δεν μπορούν όμως να αξιολογηθούν θετικά, αν δεν αποτελούν εκδηλώσεις κεκαθαρμένης καρδίας. Και ο άγιος Βασίλειος υπήρξε δραστήριος και οργανωτικός και με έργα Πατέρας, αλλά ήταν βαθύτατα ασκητικός, που είχε τονίσει ότι αν κανείς θέλει να βρει τον Θεό στη ζωή του, πρέπει να απομακρυνθεί από όλη τη διάχυση του νου στα αισθητά πράγματα, να έλθει στον εαυτό του και διά της στροφής του αυτής να συναντήσει τον Θεό.

Ο άγιος Χαράλαμπος λοιπόν υπήρξε συνεπής προς αυτήν την πνευματική οδό της Εκκλησίας, που είναι απαρχής η γνήσια και αποστολική παράδοσή της, δηλαδή του Χριστού η παράδοση. Ο υμνογράφος επιβεβαιώνει τα παραπάνω και με άλλες λέξεις. Επιλέγουμε: «Φωτίστηκε κι έγινε λαμπρή η διάνοιά σου από το θείο Πνεύμα…και έτσι δυνάμωσες την ορθόδοξη πίστη» («τω θείω Πνεύματι λαμπρυνθείς την διάνοιαν…την ορθόδοξον πίστιν εκράτυνας») (στιχηρό της λιτής). Ο φωτισμός από το άγιο Πνεύμα, καρπός της εν χάριτι καθάρσεως της καρδίας, είναι ο μόνος τρόπος να δυναμωθεί η ορθόδοξη πίστη. «Η Ελλάδα έμεινε κατάπληκτη, μάρτυς Χαράλαμπε, από την καθαρότητα του βίου σου και το θαυμαστό μαρτύριό σου» («Την καθαρότητα, μάρτυς, του βίου σου και το υπέρλαμπρον του μαρτυρίου σου καταπλαγείσα η Ελλάς») (κάθισμα του όρθρου).  

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Οδηγοί μας οι Πατέρες

ΟΔΗΓΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ

Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά σταθῇ εἰς τό ὕψος Της, ὡς Νύμφη τοῦ Ἐσταυρωμένου, μακρόθεν κακοδοξιῶν καί αἱρέσεων καί νά μή καταντᾶ θεραπαινίς τοῦ κράτους.

Εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό, ὅτι ὅλοι οἱ πονηρευόμενοι «Ὀρθόδοξοι» οἰκουμενισταί, οἱ συμβιβασμένοι καί «σεσημασμένοι» κακοποιοί «Ὀρθόδοξοι», συμβιβάζονται καί συναγελάζονται μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί δι᾽ αὐτό τελικῶς σιωποῦν καί οὐδέποτε ἀντιδροῦν εἰς προσβολάς κατά τῆς Πίστεως... Καί ἄς ἀφήσουν κατά μέρος τήν δικαιολογίαν, ὅτι δῆθεν ἐνεργοῦν μέ «ποιμαντικήν σύνεσιν» διά νά ἐπιφέρουν δῆθεν κάποιον καλόν.

Ὅσον ὅμως θετικόν ψηφιδωτόν προφίλ καί ἄν ἐπιχειροῦν νά παρουσιάζουν εἰς τήν κοινωνίαν γενικώτερα, καί ὅσες μωσαϊκές ἐνέργειες κοινωνικῆς προσφορᾶς καί ἄν συνθέτουν μέ ἀπώτερον σκοπόν τήν παραπλάνησιν τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν εἰδικώτερα, αὐτές οἱ δικαιολογίες οὐδένα πλέον δύνανται νά ξεγελάσουν.

Διότι οὐδείς ἐκ τῶν πιστῶν ἀποδέχεται αὐτά τά καμουφλάζ τῶν οἰκουμενιστῶν, πού εἶναι ἀπόρροια τῶν ἐνόχων φόβων των καί προπετάσματα καπνοῦ τῆς δειλίας των, διά τῶν ὁποίων ἐπιδιώκουν νά καλύψουν τά πονηρά ἔργα των.

Ἐμεῖς ὁδηγούς ἔχομε τούς θεοφόρους Πατέρας μας, τούς θεηγόρους Ὁπλίτας παρατάξεως Κυρίου. Ἡ δέ Ἁγία μας Ἐκκλησία, διά νά ἐξάρῃ τήν ποιμαντικήν των διακονίαν καί τό χάρισμα τῆς διακρίσεως, πανηγυρικῷ τῷ τρόπῳ ψάλλει εἰς τήν ἱεράν των μνήμην: «Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικήν ἐπιστήμην καί θυμόν κινήσαντες, νῦν τόν δικαιώτατον ἐνδικώτατα...»;

Αὐτοί λοιπόν οἱ Προφῆτες καί οἱ Δίκαιοι, αὐτοί οἱ Ἅγιοι, αὐτοί οἱ Μάρτυρες καί Ὅσιοι κατήρτιζαν μίαν καρδίαν πού ἐφλογίζετο ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί ταυτοχρόνως ἀντιδροῦσαν μέ ὅλας των τάς δυνάμεις ἐναντίον τῆς κακίας, ἐναντίον τῶν πλανεμένων αἱρετικῶν καί ὅλων ὅσων μισοῦσαν τήν ἀλήθειαν καί λοιδοροῦσαν τήν Ἁγίαν μας Ὀρθοδοξίαν.

Καί, ὁπωσδήποτε, εἶναι τουλάχιστον ἀνόητον καί σίγουρα προδοτικόν τό νά ἰσχυρίζωνται κάποιοι ὅτι διαθέτουν περισσότερον σύνεσιν, ἀγάπην, διάκρισιν καί ποιμαντικήν ἐπιστήμην ἀπό τούς Πατέρας καί διά τῶν ἔργων των νά ἀποδέχωνται, νά συνεργάζωνται καί να ἀποτελοῦν μέλη «ἐκκλησίας πονηρευομένων».

Ἐμεῖς ἄς πορευώμεθα μετά ζήλου ἱεροῦ καί ἁγίας διακρίσεως, τήν ὁδόν τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων. Τῶν λαμπρῶν αὐτῶν προσωπικοτήτων, πού πορεύονταν ἐκ δυνάμεως εἰς δύναμιν, ἀναμέλποντας τόν παιᾶνα τῆς πρός Χριστόν ἀγάπης. Αὐτῆς τῆς ἀγάπης γιά τήν ὁποίαν «ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν» (Πράξ. Ἀπ. ΙΖ´, 28).

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝTOΣ

 

 

Πηγή

Το είδαμε εδώ

ΠΡΟΚΑΘΑΡΩΜΕΝ ΕΑΥΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΙ- Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ

"Προκαθάρωμεν ἑαυτούς, ἀδελφοί, τῇ βασιλίδι τῶν ἀρετῶν· ἰδοὺ γὰρ παραγέγονε, πλοῦτον ἡμῖν ἀγαθῶν κομίζουσα, τῶν παθῶν κατευνάζει τὰ οἰδήματα, καὶ τῷ Δεσπότῃ καταλλάττει τοὺς πταίσαντας· διὸ μετ' εὐφροσύνης ταύτην ὑποδεξώμεθα, βοῶντες Χριστῷ τῷ Θεῷ, ὁ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, ἀκατακρίτους ἡμᾶς διαφύλαξον, δοξολογοῦντάς σε τὸν μόνον ἀναμάρτητον".

Οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θεοφόροι Πατέρες, όρισαν να εισοδεύουμε στο της Νηστείας μέγα πέλαγος σταδιακά και όχι απότομα, για να μην αποκάμουμε ψυχικά και σωματικά.

Έτσι την προηγούμενη εβδομάδα, την λεγόμενη "Απολυτή" δεν κρατήσαμε νηστεία, ούτε καν Τετάρτη και Παρασκευή, αλλά είχαμε κατάλυσις εις πάντα και τις επτά ημέρες.

Αυτήν την εβδομάδα, από την Κυριακή του Ασώτου έως και την Κυριακή της Απόκρεω, κάνουμε κατάλυση Κρέατος, εκτός Τετάρτης και Παρασκευής,για τελευταία φορά πριν την μεγάλη Τεσσαρακοστή. Γι αυτό και η εβδομάδα πού διανύουμε λέγεται Απόκρεως Εβδομάδα.Μάλιστα, ο λαός μας την ενδιάμεση αυτή Πέμπτη, μεταξύ των δύο νηστησίμων Τετάρτης και Παρασκευής, την ονομάζει χαρακτηριστικά "Τσικνοπέμπτη" και την τιμά με την τελευταία μεγάλη κρεωφαγία, αποδεικνύοντας πώς Ιερά Παράδοση με ελληνική λαϊκή παράδοση, πολλές φορές ταυτίζονται και συμβαδίζουν.

Η επομένη εβδομάδα, η λεγόμενη Τυροφάγος, άρχεται από Δευτέρας της Τυρινής και καταλήγει την Κυριακή της Συγχωρήσεως. Κατ αυτήν καταλύουμε τυρί, αυγά και ψάρια και τις επτά ημέρες, όχι όμως και κρέας, όπως δυστυχώς συνηθίζουν πολλοί χριστιανοί στις μέρες μας, ποιώντας την Τυροφάγο Αποκριά και την Αποκριά κοινή εβδομάδα.

Όλα τα αγαθά και αυτό της Νηστείας τα έχει διατάξει σοφά, με μέτρο και φροντίδα η Εκκλησία μας, για δική μας προκοπή πνευματική και ωφέλεια. Δεν πρέπει να φανούμε αυτοποιμαινόμενοι και καταφρονητές.

Με αυτά τα σοφά μέτρα της Εκκλησίας μας, όταν μπουμε στην τελεία νηστεία και μάλιστα ασιτία του πρώτου τριημέρου, πού τηρούν πολλοί ευλαβείς χριστιανοί, θα έχουμε παιδαγωγήσει κατάλληλα το σώμα μας, ώστε να αποδεχτεί ευκολότερα κάθε στέρηση και έλλειψη ανάπαυσης και ηδονής . Επιπλέον , θα έχουμε επιδείξει την αρμόζουσα υπακοή στην Εκκλησία μας, πού θα καλλιεργήσει την ταπείνωση την γνήσια και θα υποτάξει το θέλημα μας, στο θέλημα του Θεού! 

Περί νηστείας και Προφάσεων

Μην γελιέστε και μην ξεγελιέστε από προφάσεις, πού επιδεικνύουν κάποιοι εντός και εκτός εκκλησίας, περί "εισερχομένων και εξερχομένων", κυρίως για να κάνουν ένα "μοντέρνο άνοιγμα της Εκκλησίας προς τον κόσμο".Αυτοί είναι δούλοι της "παμφήμου δεσποίνης γαστρός", πού λέει και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας. Βέβαια, η νηστεία των τροφών ΔΕΝ ΣΩΖΕΙ, αλλά είναι ΣΩΣΤΙΚΟ ΜΕΣΟ. Δηλαδή δεν είναι σκοπός, αλλά απαραίτητο μέσο. Και βεβαια αποκτά νόημα όταν συνοδεύεται από ελεημοσύνη, προσευχή και αποφυγή κάθε κατάκρισης.Δεν είναι αρετή, αλλά τις αρετές στηρίζει!Και πάνω απ όλα είναι και αυτό το πλέον σημαντικό: η υπακοή στις διατάξεις της Εκκλησίας. Ο άνθρωπος πού τις χλευάζει και τις παίρνει για αστεία και ασημαντότητες, "αφού άλλα έχουν σημασία και όχι αυτά", επιδεικνύει μια αρρωστημένη υπερηφάνεια. Ξέρει καλά αυτός, αλλά όχι το άγιον Πνεύμα πού όρισε τις διατεταγμένες νηστείες! Καταλαβαίνετε την πλάνη! Είναι αποδεδειγμένο πώς όποιος δεν μπορεί να στερηθεί τα μικρά: το ψωμί, το νερό, τον ύπνο και το κρέας, ούτε τα μεγάλα στερείται: την υπερηφάνεια, την κατάκριση, την συνήθεια και την ασχημοσύνη.Έπειτα, η νηστεία είναι μικρή θυσία πού δείχνει τεράστια πρόθεση και άθλημα ωραίο και ανδρείο πού χαλιναγωγεί κάθε αλλότρια έξη. Αν η νηστεία ήταν πράγμα μικρό και ασήμαντο δεν θα νήστευε ο Κύριος, οι άγιοι και οι προφήτες. Υπόδειγμα μας έδωσε και μας χάραξε τον δρόμο. Ρωτήστε έναν νηστευτή άξιο να σας πεί για την εμπειρία της χαράς , πού γεννάει η μεγάλη θλίψη, μετά από πολύ λίγο. Ας κοιτάξουμε και τον εαυτό μας εν μέσω ακρασίας, τί θλίψη, ατονία και ραθυμία δοκιμάζουμε. Και θα καταλάβουμε πολλά.Τέλος, είναι η νηστεία στην ζωή μας η μεγαλύτερη απόδειξη φιλοτίμου: Ο αδελφός μου δεν έχει να φάει και εγώ σκέφτομαι να στερηθώ. Να στερηθώ βέβαια. Και αυτό πού περισσεύω να το διανείμω!Ο αδελφός μου πεινάει και εγώ νηστεύω και αδιαφορώ!Νηστεύω όχι για να ευφρανθώ με τα νηστήσιμα, αλλά για τον παραπάνω λόγο.Ο αδελφός μου πεινάει κι εγώ περί καταλυσίμων και νηστησίμων διαλέγομαι. Αν είχα φιλότιμο θα ήταν η ζωή μου μια διαρκής νηστεία για να φτάσουν ΟΛΑ για ΟΛΟΥΣ!

 πηγή

20

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ

Παρά τίς τόσες ἐπαναλαμβανόμενες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ πρός τούς Ἰσραηλίτας καί τήν ἀκαταμάχητον προστασίαν Του κάτω ἀπό τήν Παντοκρατορικήν Του σκέπην, ὁ ἀχάριστος αὐτός λαός τοῦ Ἰσραήλ, πού μέ τήν ὅλην του στάσιν προσωποποιεῖ τήν ἀγνωμοσύνην, δέν ἀνταποκρίθηκε οὔτε εἰς τό ἐλάχιστον εἰς ἐκείνην τήν Θεϊκήν ἀγάπην.

Θαυμάζει κανείς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ ἀφ᾽ ἑνός, καί ἀφ᾽ ἑτέρου μένει ἔκπληκτος διά τήν περιφρόνησιν αὐτῆς τῆς Θείας προστασίας ἡ ὁποία κατήντησε τελικῶς παραφροσύνη. Δι᾽ αὐτό καί ἐπειδή οἱ ἴδιοι οἱ ἀγνώμονες Ἰουδαῖοι δέν Τόν θέλησαν, ὁ Χριστός ἀπέσυρε τήν εὔνοιάν Του καί τούς ἐγκατέλειψε εἰς τάς ἀγρίας διαθέσεις τῶν ἐχθρῶν των Ρωμαίων (70 μ.Χ.).

Κάτι παρόμοιον συμβαίνει καί σήμερον μέ τό ἰδικόν μας ἔθνος, ἀφοῦ κι ἐμεῖς δεχώμεθα, ὅπως καί ὁ παλαιός Ἰσραήλ, τήν Χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ, ὄχι ἁπλῶς δαψιλῶς, ἀλλά κατά κυριολεξίαν σκανδαλωδῶς. Ὅμως, παρ᾽ ὅλα αὐτά δέν προσπαθοῦμε νά βελτιωθοῦμε εἰς τήν πνευματικήν ζωήν βαδίζοντες τήν εὐλογημένην ὁδόν τῶν Eὐαγγελικῶν ἀρετῶν, τῆς Ὀρθοδόξου δηλαδή πνευματικότητος.

Φαίνεται πώς ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι ἔχομε ἐξαλείψει ἀπό τήν συνείδησίν μας πώς ὑφίστανται καί ἐνεργοῦν καί οἱ «πνευματικοί νόμοι». Φαίνεται πώς κλῆρος καί λαός βαυκαλιζόμεθα θεωροῦντες ὅτι ἡ ἀνοχή τοῦ Θεοῦ πάντοτε θά συγκρατῇ τήν δικαιοσύνην Του. Φαίνεται πώς ἔχομε κι ἐμεῖς ἐν πολλοῖς καλλιεργήσει τήν νοοτροπίαν τῶν Ἑβραίων, οἱ ὁποῖοι ἔλεγαν «Πατέρα ἔχομεν τόν Ἀβραάμ» διά νά λάβουν τήν ἀπάντησιν ἀπό τόν ἴδιον τόν Κύριον, ὅτι «Δύναται ὁ Θεός ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ» (Λουκ. γ', 8), μήπως καί ἀφυπνισθοῦν ἀπό τήν πνευματικήν των ραστώνην καί ἀναισθησίαν.

Ἄς συνέλθωμε λοιπόν καί ἄς πάρωμε τό βλέμμα ἀπό τήν ὕλην, τήν ἁμαρτίαν καί τήν διαφθοράν, καί ἐν τῷ ἅμα ἄς εἴπωμεν: «Ἕως πότε ἡ πώρωσις, ἡ ἀδιαφορία, ἡ ἀναισθησία ἡ σκλήρυνσις… θά συνεχίζωνται ἔναντι τοῦ νόμου, τῆς ἀνοχῆς καί αὐτῆς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ; Ἕως πότε θά προσκρούωμε εἰς τόν νόμον Του, θά προκαλοῦμε τήν ἀνοχήν Του καί θά προσβάλλωμε τήν ἀγάπην Του; Γιατί Τόν ἐκπειράζομε, ἐμεῖς πού θά ἔπρεπε νά Τόν εὐγνωμονοῦμε καί νά Τόν διακηρύσσωμε εἰς πάντα τά Ἔθνη;»

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

πηγή

Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, Πάντα υπάρχει ελπίδα

Πάντα  υπάρχει ελπίδα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ζούμε σε μια εποχή νεοειδωλολατρείας, όπως ορθά την χαρακτήρισε ο Ορθόδοξος Αμερικανός καθηγητής Βιοηθικής Ένγκερχαρντ Τρίστραμ. Δεν πιστεύουμε στα αρχαία είδωλα,  όμως λατρεύουμε τα νέα: τη βία, το σεξ, τον ωφελιμισμό, τον υλισμό, με μια λέξη την ηδονή στις ποικίλες μορφές της. Σήμερα δεν καλούμεθα στο μαρτύριο, όπως συνέβαινε στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, αυτό   ακόμη δεν συμβαίνει στις λεγόμενες χριστιανικές χώρες, αλλά σε αυτές της Ανατολής – ισλαμικές και ινδουιστικές - 100.000 είναι οι μάρτυρες για τον Χριστό κάθε χρόνο. Όμως υφιστάμεθα την επιβολή μιας πεζής, μιας επίπεδης ζωής χωρίς ανάταση και χωρίς Ανάσταση.

Είναι μια ζωή που μας επιβλήθηκε από τη Δύση. Σημειώνω πως ο  ποιητής και διανοητής Γιώργος Σαραντάρης όταν μιλάει για τη Δύση εννοεί το κοσμικό φρόνημα, που έχει θεμελιωθεί πάνω στη λογική και στην ηδονή. Γράφει σχετικά:

«Η Δύση καλλιεργεί τη θνητή ζωή του ατόμου, την καλλωπίζει σύμφωνα μ’εκείνο το κριτήριο του έρωτα, που είναι το μόνο κριτήριο, που ειλικρινά επιτρέπει στο άτομο η προοπτική του θανάτου. Γιατί η Δύση λησμονεί το θάνατο, αλλά ο θάνατος είναι η κύρια υποστασιακή προοπτική της. Ό,τι για το Χριστιανό είναι ο Θεός, για τη Δύση είναι ο θάνατος...». (Το κείμενο εγράφη στις 3 Ιουλίου του 1938 και περιλαμβάνεται στον 2^ο Τόμο των Έργων το, που περιλαμβάνει τα Κατάλοιπά του από το 1932 έως το 1940. Το δίτομο έργο είναι έκδοση της Βικελαίας Βιβλιοθήκης – Ηράκλειο, 2006, σελ. 464).

Εδώ αβίαστα γεννάται το ερώτημα: Πώς μπορεί να επιβιώσουμε στον καταιγισμό του πρακτικού υλισμού που μας επιβάλλεται; Πρώτα να εγκολπωθούμε αυτό που είχε συνειδητοποιήσει ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, όπως και τόσοι άλλοι κληρικοί και λαϊκοί. Γράφει στα «Collectanea» του:

« Χωρίς την πίστη μου και χωρίς τη γλώσσα μου – τα δυο αυτά υπερατομικά κρατήματα ή κερκέλια (Σημ. Σημαίνει συνδετικούς κρίκους) – πέφτω …πέφτω… πέφτω… στο κενό… στην άβυσσο την πνευματική, την άπατη (αν τέτοιο πράμα υπάρχει πουθενά)». Και τα δύο αυτά σημαντικά για τη ζωή του Έθνους μας στοιχεία από καιρό και συν τω χρόνω υποβαθμίζονται.

Εμείς στην υποβάθμιση αυτή αντιστεκόμαστε πνευματικά, ο καθένας με τις δυνάμεις που διαθέτει και από τη θέση όπου βρίσκεται. Σκοπός μας να επιβιώσουν και τα δύο και να μεταλαμπαδευθούν στην επόμενη από μας γενιά. Ο Σεφέρης είχε εκφράσει στον Λορεντζάτο το φόβο του, ότι η γενιά τους θα ήταν η τελευταία που θα μιλούσε τα ελληνικά…Δόξα τω Θεώ εμείς τα μιλάμε. Πρόβλημα όμως υπάρχει και με την Πίστη και με τη Γλώσσα.

Ως προς την Πίστη μας, λυπούμαι που το λέγω, αλλά από την ποιμαίνουσα Εκκλησία υπάρχει, πλην φωτινών εξαιρέσεων, μια σιωπή στα κακώς κείμενα, και μια αδράνεια στο ξήλωμα  των παραδοσιακών ζωογόνων Αξιών μας.

Ως προς τη γλώσσα οι νεοέλληνες ξεχνούν τον πλούτο της γλώσσας μας περιορίζουν με την πάροδο του χρόνου το λεξιλόγιό τους, και αγνοούν σιγά-σιγά όχι μόνο τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και κλασσικά έργα ελλήνων συγγραφέων, ακόμη και τον Παπαδιαμάντη. Το πρόβλημα εντείνεται  αφενός μεν με τη νοοτροπία  του Υπουργείου Παιδείας και πολλών διδασκόντων, αφετέρου δε με τη συνήθεια που επικρατεί, δυστυχώς με την ανοχή των γονέων, στους μαθητές και τις μαθήτριες, να βρίσκονται υπό την επήρρεια των ηλεκτρονικών υπολογιστών και της τηλεόρασης. Τα αγαθά αυτά της τεχνολογίας είναι όπως το μαχαίρι. Απαιτούν σωστή χρήση, αλλιώς κάνουν κακό στις νεανικές ευαίσθητες ψυχές.

Δεύτερον. Για να επιβιώσουν οι Αξίες στις οποίες πιστεύουμε, οφείλουμε να αποτελούμε παράδειγμα στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, στο περιβάλλον μας. Όχι μόνο λόγια, κυρίως έργα. Πάλι ο Λορεντζάτος γράφει:

« Το μέγιστο που μπορείς να γίνεις μια μέρα για τον τόπο σου- μια καλή πυξίδα». Μακάρι όλοι και όλες να αποτελούμε μια έστω μικρή, -σημασία δεν έχει το μέγεθος, αλλά ο προσανατολισμός-, πυξίδα στη ζωή του οικογενειακού και κοινωνικού μας περιβάλλοντος.

Και το τρίτο, αλλά ίσως το σημαντικότερο για την επιβίωση του Έθνους μας, είναι να προσευχόμαστε, πολύ θερμά και με ειλικρίνεια.

Διερχόμαστε, ως Έλληνες,  μια σοβαρή κρίση που είναι άγνωστο πού θα μας οδηγήσει. Τις ευθύνες γι’ αυτήν τις ρίχνουμε κυρίως στους ξένους. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως ο τρόπος της ζωής μας και πιο συγκεκριμένα  ο πρακτικός υλισμός που κυριαρχεί μέσα μας   είναι αυτός που έχει αλλοιώσει τις ψυχές μας  και μας έχει οδηγήσει στη σημερινή κρίση. Ο αείμνηστος εξαίρετος φιλοσοφών φιλόλογος και σπουδαίος πνευματικός άνθρωπος Βασίλειος Τατάκης, στα 1938 έγραψε για τις οικονομικές κρίσεις, που διέρχεται περιοδικά η ανθρωπότητα:

«Η κρίση δεν είναι οικονομική. Θρονιάζει μέσα μας». Αν ζούσε η γιαγιά μου και η μητέρα μου, πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, θα χαμογελούσαν πικρά, είμαι βέβαιος, για αυτό που λέμε εμείς σήμερα κρίση. Πέρασαν μια καταστροφή, μια γενοκτονία, ένα ξεριζωμό. Χάσανε τα πάντα: πατρίδα, βιός, αγαπημένα πρόσωπα και μέρη. Άλλο να ακούμε για ξεριζωμό, και τελείως άλλο να μας συμβαίνει... Στη συνέχεια πέρασαν την κατοχή όπου, όπως περιέγραψε και η Αρβελέρ, οι άνθρωποι πολλές φορές περνούσαν πάνω από πτώματα συνανθρώπων τους που είχαν πεθάνει από ασιτία. Μακάρι να μην ξαναδεί το Έθνος μας τέτοιες δοκιμασίες...

Πρέπει να ομολογήσουμε πως η ζωή μας έχει δυσκολέψει και των παιδιών και εγγόνων μας θάναι δυσκολότερη. Και δεν μιλάω μόνο από οικονομικής πλευράς, που συνήθως πάει το μυαλό μας. Μιλάω από πνευματικής, ηθικής και κοινωνικής πλευράς. Η γενιά μας φταίει για την κατάσταση που διαμορφώνεται στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Εμείς από την πλευρά μας, το επαναλαμβάνω,  συνεχίζουμε να  αγωνιζόμαστε για να σώσουμε τις ψυχές μας και να περισώσουμε ό, τι μπορούμε. Γι΄αυτό χρειάζεται η εκτενής προσευχή μας και η εκζήτηση της βοηθείας και του ελέους από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Θα αναφέρω  πάλι μια σκέψη του  Λορεντζάτου:

«Αγαπάω το Χριστό γιατί είναι ο μόνος που μου δείχνει την αθλιότητά μου. Ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής λογαριάζω τη φοβερή απόσταση και συντρίβομαι αποκαμωμένος στρατοκόπος – γυρεύω ένα χάνι στο δρόμο να κάνω ένα λουτρό, να αλλάξω ρούχα και να ξεκουραστώ, να ξεκουραστώ. Μπροστά στη συχώρεση του Χριστού η προσπάθειά μου τίποτα. Όμως προσπαθώ, προσπαθώ». Όλα μπορεί να μας τα συχωρέσει ο Θεός», έλεγε ο Πικιώνης, «πως δεν προσπαθήσαμε δεν θα μας το συχωρέσει ποτέ».

Ναι, εμείς προσπαθούμε και διδάσκουμε τους νεότερους  ότι και αυτοί οφείλουν να προσπαθούν και πως πρέπει να απαρνηθούν κάθε μορφής ηδονή, όλα όσα αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες ως «έργα της σαρκός». Γιατί, όπως γράφει ο Σαραντάρης, « Η πράξη η αντίθετη της ηδονής είναι εκείνο που οι περισσότεροι ονομάζουμε <πνευματική ζωή>, είναι η πορεία προς την ύπαρξη». Είναι εκείνο που τονίζει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο βιβλίο του «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος αν και ζει και κινείται είναι χωρίς ύπαρξη, χωρίς ζωή.

Εμείς προσπαθούμε αλλά, θα ρωτήσει κάποιος, στη σημερινή κρίση υπάρχει ελπίδα, ή «αέρα δέρομε»; Ασφαλώς και υπάρχει ελπίδα. Οι κρίσεις, -καλύτερα  να τις λέμε δοκιμασίες-, σε όλα τα επίπεδα, προσωπικό, οικογενειακό, κοινωνικό, εθνικό, είναι ευκαιρία για να αποκτήσουμε αυτοσυνειδησία των πραγματικών μας διαστάσεων και για να φιλοσοφήσουμε στη ζωή με την προοπτική της αιωνιότητας.  Μέσα σε αυτό το καύμα της κρίσης ας είμαστε γεμάτοι Αγάπη, Πίστη, Ελπίδα, υπομονή, θέληση, ενέργεια.

Ο Ελληνισμός έχει περάσει πολλές και δεινές δοκιμασίες και έχει επιζήσει. Και τώρα αυτό θα συμβεί. Πρέπει να είμαστε βέβαιοι. Ακόμη και μέσα σ’ αυτό τον υλιστικό ορυμαγδό πάντα θα υπάρχει η μικρά ζύμη που όλο το φύραμα θα ζυμώνει.. Και μη μας λήψει η  Αισιοδοξία....ας είμαστε αυτό που περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους: «Ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς δε πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες» Β΄Κορ. στ΄10).

Συμπερασματικά η ελπίδα να μη μας αφήνει! να μην το βάζουμε κάτω! ΤΩΡΑ μας χρειάζονται τα παιδιά μας, οι συνάνθρωποί μας, ΤΩΡΑ μας χρειάζεται η Πατρίδα μας.

 Mην ξεχνάμε ποτέ πως όταν ο Ηλίας ήταν απελπισμένος στη σπηλιά του πιστεύοντας ότι το παν είχε χαθεί στο Ισραήλ, φωνή Κυρίου τον ενημέρωσε πως επτά χιλιάδες άνδρες, δεν είχαν κάμψει γόνυ ούτε είχαν προσκυνήσει τον Βάαλ.(Βασ. Γ΄ ιθ΄18).  Κι εμείς δεν είμαστε λίγοι και ο Θεός είναι βοηθός μας.- 

*Χαιρετισμός εις συνεστίαση της Ενώσεως Γυναικών Επιστημόνων. Κυριακή 8 Φεβρουαρίου

πηγή

Αποκριάτικα λαογραφικά

του Μ.Γ.Βαρβούνη, Καθηγητή Λαογραφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης / Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας


Ανοιξιάτικη, ως προς τον χρονικό προσδιορισμό της, είναι πάντοτε η Αποκριά, η πολυσήμαντη αυτή περίοδος, που μεσολαβεί ανάμεσα στο Δωδεκαήμερο και στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Παρά τις σχετικές αυστηρές εκκλησιαστικές απαγορεύσεις, ο λαός δεν εκλαμβάνει την Αποκριά ως περίοδο πνευματικής προετοιμασίας για τη νηστεία που ακολουθεί, αλλά την θεωρεί χρόνο γλεντιού και ξενοιασιάς, αλλά και διαβατήρια περίοδο, κατά την οποία μπορεί συμβολικά να επηρεάσει την ερχόμενη και προσδοκώμενη εαρινή βλάστηση και καρποφορία. Για τον λόγο αυτό, τα έθιμα και τα δρώμενα αυτής της αποκριάτικης περιόδου έχουν έναν σαφή ερωτικό χαρακτήρα, καθώς ο λαϊκός άνθρωπος πίστευε ότι αναπαριστώντας συμβολικά, με λόγια ή πράξεις, τη ερωτική διαδικασία μπορούσε να επιδράσει θετικά πάνω στη γονιμότητα της φύσης στο σύνολό της.
  Φυσικά, με την πάροδο των χρόνων οι αντιλήψεις αυτές άλλαξαν, με συνέπεια τα ερωτικά αποκριάτικα δρώμενα να προσλάβουν τον χαρακτήρα μυητικών τελετουργιών για τα νεότερα μέλη της κοινότητας, και κατόπιν να εκπέσουν σε απλές σατιρικές παραστάσεις, στο βάθος ωστόσο των οποίων διακρίνονται οι παλαιοί ισχυροί συμβολισμοί. Για τους λόγους αυτούς, τα λαϊκά δρώμενα της Αποκριάς έχουν ιδιαίτερο χαρακτήρα, συχνά δε προβάλλουν το ιδεολόγημα ενός «ανάποδου» ή «ανεστραμμένου» κόσμου, στον οποίο οι αξίες και οι κανόνες έχουν αντιστραφεί, δίνοντας στον άνθρωπο την δυνατότητα να βγει, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, έξω από τους κανόνες της καθημερινής ζωής.
  Η διαδικασία αυτή λειτουργεί ως μηχανισμός εκτόνωσης, και στο πλαίσιο αυτό πρέπει να θεωρηθούν και τα αποκριάτικα δρώμενα, για τα οποία θα γίνει λόγος στη συνέχεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποκριάτικης πομπής έχουμε από πληροφορίες και καταγραφές για τον λαϊκό πολιτισμό στο Σαμοκόβι της Ανατολικής Θράκης, όπου απαντούν τόσο οι ζωόμορφες και οι θηριόμορφες μεταμφιέσεις, όσο και το άσεμνο και βωμολοχικό στοιχείο, συνδυασμένο με την γονιμική παράσταση του γάμου, στον οποίο τελικά ένας από τους νεονύμφους πεθαίνει, για να αναστηθεί από τον γιατρό. Και είναι ακριβώς στην ανάσταση αυτή, που βρίσκεται το αρχέτυπο της ποθούμενης «ανάστασης» του σταριού από τον χωμάτινο «τάφο» του, όπου το εγκλώβισε η φθινοπωρινή σπορά, για να αποδώσει τη σπορά που θα θρέψει την κοινότητα για έναν ακόμη χρόνο.
  Φαίνονται εδώ ξεκάθαρα οι πανάρχαιοι συμβολισμοί, οι σχετικοί με την καλλιέργεια του σταριού και των δημητριακών, οι οποίοι βρίσκονται πίσω από τις αποκριάτικες εθιμικές τελετουργίες, και οι οποίες αργότερα ενσωματώθηκαν στο πλαίσιο της ελληνορθόδοξης λαϊκής λατρευτικής παράδοσης του ελληνικού λαού, με τη μορφή της προετοιμασίας της επερχόμενης Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η οποία και πάλι καταλήγει, με την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, στους συμβολισμούς του πανάρχαιου κύκλου της ζωής, του θανάτου και της ανάστασης, που από την αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού συνδέθηκαν με την καλλιέργεια των δημητριακών, αλλά και με τους εσώτατους και πλέον μύχιους πόθους του θρησκεύοντος ανθρώπου.
  Στο σημείο αυτό, πρέπει να αναφερθούμε ιδιαιτέρως στο ζήτημα της μεταφοράς τελετουργικών μορφών από μια περιοχή σε άλλη, σύμφωνα με την πάγια και ισχυρή αγάπη που ο λαός τρέφει για κάθε μορφή τελετουργίας, και με βάση την οποία υιοθετεί πάντοτε τις τελετουργίες που τον εντυπωσιάζουν, εμπλουτίζοντας το τελετουργικό ρεπερτόριο κάθε περιοχής. Οι περιπτώσεις αυτές μας δείχνουν πόσο σημαντική είναι η συγκριτική μελέτη και η διασταύρωση των πληροφοριών για τις λαϊκές θρησκευτικές τελετουργίες, αφού αυτές με όχημα την αγάπη του λαϊκού ανθρώπου για τις τελεστικές και τελετουργικές παραστατικές μορφές, όπως προαναφέρθηκε, συχνά ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο, εμφανιζόμενες σε περιοχές, στην παράδοση των οποίων δεν προϋπήρχαν.
   Και δεν περιορίζονται οι τελετουργίες μόνον στα υπερφυή και συμβολικά στοιχεία. Σε ορισμένες περιπτώσεις αγκαλιάζουν και άλλους τομείς της λαϊκής καθημερινότητας, όπως για παράδειγμα η τροφή. Μέσα από το τελετουργικό παιχνίδι με τις συμβολικές τροφές (χαλβάς / Σαρακοστή vsαβγό / αρτίσιμη περίοδος) καθαγιάζεται η τροφή, και δίνεται μια παιγνιώδης ευκαιρία στα μέλη της οικογένειας να επικοινωνήσουν, εγκαινιάζοντας τελετουργικά, γι’ αυτό και συμβολικά, αλλά και ευετηρικά, υπό την έννοια της ποθούμενης επάρκειας τροφών, την νεοεισερχόμενη Σαρακοστή.
  Πρόκειται για μια οριακή και για τον ερχομό της άνοιξης , άρα και για τις σοδειές, περίοδο, κατά την οποία η καλοχρονιά και η υγεία θα αποτελέσουν πρόκριμα για την επιτυχία της ανοιξιάτικης ανθοφορίας και της καλοκαιρινής καρποφορίας. Άρα πρόκειται, σε τελική ανάλυση, για μια ακόμη διαβατήρια τελετουργία. Τα αποκριάτικα δρώμενα κορυφώνονται ωστόσο κατά την Τυρινή Δευτέρα, μια μέρα που κινείται εθιμικά στην περιοχή της μεθοριακότητας μεταξύ Αποκριάς και Σαρακοστής, μεταξύ οργιαστικού και κατανυκτικού, χαρμόσυνου και πένθιμου, προχριστιανικών επιβιωμάτων και ορθόδοξης χριστιανικής θρησκευτικότητας. Από τη σύγκριση των περιγραφών των κατά τόπους αποκριάτικων δρωμένων (π.χ. του Καλόγερου, των μεταμφιέσεων, των μιμικών παραστάσεων κ.λπ.) προκύπτουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τον ρόλο της τελετουργίας σε κάθε περίπτωση.
  Στην περίπτωση των τελετουργικών δρωμένων, σημειώνονται ευδιάκριτες εξελίξεις, που προέρχονται από τα στάδια ένταξης του δρωμένου στο κοινωνικό και εθιμικό περιβάλλον του. Διαφορετικές ανάγκες εξυπηρετούσε το τελετουργικό δρώμενο σε μια αγροτική κοινωνία, που ο κύριος στόχος ήταν η γονιμική και ευετηρική ενίσχυση της σοδειάς, και διαφορετικούς σκοπούς υπηρετούσε σε ένα λιγότερο ή περισσότερο αστικοποιημένο περιβάλλον, όπου η καλλιέργεια των δημητριακών ήταν συλλογική ανάμνηση, και κυριαρχούσε η αστικής κατασκευής ανάγκη για «ξεφάντωμα». Οι φάσεις μάλιστα αυτές δεν είναι απαραίτητο να είναι χρονικά διάδοχες, μπορεί και να συνυπάρχουν, υπό την έννοια της ασκήσεώς τους σε διαφορετικά – αλλά σύμβια – κοινωνικά, επαγγελματικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα.
  Η τελετουργική αροτρίωση, που υπάρχει σε πολλά από τα δρώμενα αυτά, ιδίως στις αγροτοκτηνοτροφικές περιοχές, συνδυάζεται με την επίσης τελετουργική χρήση και σημασιοδότηση πολλών άλλων γονιμικών και αποτροπαϊκών συμβόλων : στάχτη, πιπεριές, σκόρδα, στεφάνια,  τελετουργικές πράξεις και ευχές ευετηρικές, μέσα σε ένα πλαίσιο μεταμφιέσεων και αστεϊσμών, μας δείχνουν ότι οι ίδιες κατά βάση τελετουργίες είχαν διαφορετικές όψεις σε διαφορετικούς, ακόμη και γειτονικούς ή πλησιόχωρους οικισμούς. Η τελετουργική αυτή ποικιλία, που αποτελεί και γενικότερο γνώρισμα του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, αλλά και του λαϊκού πολιτισμού της Θράκης, ειδικότερα, συντελεί ώστε η μελέτη των λαϊκών θρησκευτικών τελετουργιών να αναδεικνύεται σε εργαλείο για την γενικότερη και ουσιαστικότερη μελέτη των πολιτισμικών παραμέτρων, αλλά και των κατά τόπων παραγόντων της παρατηρούμενης μερικής πολιτισμικής διαφοροποίησης.
  Στις τελετουργίες αυτές, που εντάσσονται στον ετήσιο εορτολογικό κύκλο, κυριαρχούν τα προς τιμήν των νεκρών τελετουργικά λατρευτικά στοιχεία, αφού η συγκεκριμένη χρονική περίοδος από τον λαό συσχετίζεται με τους νεκρούς, στα πλαίσια μιας δοξασίας για την «απόλυση» των ψυχών, που κατά τον Γ.Α. Μέγα έχει μάλλον ινδογερμανική προέλευση. Σε πολλές περιοχές συνήθιζαν τους τελετουργικούς πυροβολισμούς στη διάρκεια των αποκριάτικων γλεντιών. Είναι βέβαια γνωστό ότι οι τελετουργικά δημιουργημένοι θόρυβοι έχουν – κατά τη λαϊκή πίστη – την ιδιότητα να αποδιώκουν τα κακοποιά πνεύματα, και αυτή ακριβώς είναι η λειτουργικότητά τους, στα πλαίσια των τελετουργιών που μας απασχολούν εδώ.
  Σε ένα δεύτερο ωστόσο επίπεδο, τα ίδια τελετουργικά στοιχεία λειτουργούν και επικοινωνιακά, υπό την έννοια της δια του πανηγυρικού θορύβου γνωστοποίησης, κάποτε δε και επισημοποίησης, ενός σημαντικού για τη ζωή των ανθρώπων γεγονότος : χωρίς πυροβολισμούς, σε πολλές ελληνικές περιοχές, ο αρραβώνας ή ο γάμος δεν μπορούσε να θεωρηθεί τελειωμένος και ολοκληρωμένος. Μια τελευταία παρατήρηση, αφορά τα συνήθη, σε παρόμοιες οριακές στιγμές και διαβάσεις, τελετουργικά μαντεύματα. Την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς οι κοπέλες αλάτιζαν την τελευταία μπουκιά του δείπνου, και την κρατούσαν κάτω από το μαξιλάρι τους, περιμένοντας ότι θα έβλεπαν τον άντρα που θα παντρεύονταν. Την επόμενη πάλι μέρα, την Καθαρή Δευτέρα, στην Ανατολική Θράκη, η κοπέλα  που ήθελε να προκαλέσει μαντικό περί γάμου όνειρο, στα πλαίσια μιας τελετουργικής ονειρομαντείας, τυλιγόταν με «χρυσομάντηλο», το οποίο έδενε πίσω της με τρεις κόμπους ή έβαζε μια τελετουργική πίτα κάτω από το μαξιλάρι της, που ονομαζόταν «αρμυροκουλούρα» ή «σαρακοστοκουλούρα».
  Η στιγμή θεωρείται από τον λαό κατάλληλη για την άσκηση τελετουργικής μαντείας, και μάλιστα για το κρίσιμο ζήτημα του γάμου, που σχετίζεται με την έννοια της γονιμότητας, αφού τις ίδιες μέρες τα μαγικά, παντοδύναμα και μαντικά πνεύματα των νεκρών προγόνων βρίσκονται στον «πάνω κόσμο» και πλησιάζουν τους ζωντανούς. Στην πίστη άλλωστε αυτή στηρίζεται και η τιμητική των νεκρών πρακτική των Ψυχοσάββατων, όπως τηρείται και τελείται από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι πράγματι εορτολογική περίσταση τελετουργικά φορτισμένη, γι’ αυτό και ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα για την ατομική, οικογενειακή και συλλογική-κοινωνική ζωή του λαϊκού ανθρώπου.

Σε τελική ανάλυση, το πέρασμα από τα προχριστιανικά ευγονικά στοιχεία στην ελληνορθόδοξη παράδοση της Αποκριάς ως προετοιμασίας για την περίοδο της Σαρακοστής που έρχεται, αποτελεί το κεντρικό σημείο γύρω από το οποίο οργανώνονται τα παραδοσιακά ελληνικά αποκριάτικα έθιμα, με τα οποία παραπάνω ασχοληθήκαμε.


Φώτο: Nικολάου Γύζη, Καρναβάλι-Αθηναϊκή Αποκριά
Πηγή

Μετάλλαξη της Ορθοδοξίας με πιέσεις που θυμίζουν άλλες εποχές άλλες καταστάσεις...

Σέ παπικό ναό θέλει νά μετατρέψει τόν Ἅγιο Φωκά τῆς Πάτμου ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος

Ἀσφυκτικές πιέσεις ἄσκησε τίς τελευταῖες ἑβδομάδες πρός τόν ἡγούμενο καί τήν ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ὁ ἀρχιγραμματέας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου κατ’ ἐντολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου προκειμένου ἡ Ἱερά Μονή νά παραχωρήσει τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ, πού βρίσκεται στήν εἴσοδο τοῦ λιμανιοῦ στούς Παπικούς καί δή στούς Οὐνίτες. Τό ζήτημα αὐτό προκάλεσε μεγάλη ἀναταραχή στό νησί.
Ὁ ἡγούμενος ἀρχιμανδρίτης Κύριλλος σέ συνεννόηση μέ τήν ἐναπομείνασα ἀδελφότητα ἀρνήθηκε κατηγορηματικά νά συναινέσει στίς πατριαρχικές πιέσεις πού ἀσκήθηκαν προφορικά. Ἀρχικά ζήτησε ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο νά ὑποβάλλει τό αἴτημα γραπτῶς, κάτι πού ἐκεῖνο ἀρνήθηκε, πιθανόν γιά νά ἀποφύγει τή γενική λαϊκή κατακραυγή. Ἐν συνέχεια ὅμως ἀναγκάστηκε νά ἀποστείλει ὑπόμνημα, στό ὁποῖο καταγράφει ἐπακριβῶς τούς λόγους τῆς ἄρνησης νά παραδώσει στούς Οὐνίτες τοῦ Βατικανοῦ τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ.

Σύμφωνα μέ πληροφορίες τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὑποστήριζε ὅτι διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ θά ἐνισχυθεῖ καί θά αὐξηθεῖ κατακόρυφα ὁ θρησκευτικός τουρισμός, ἀφοῦ ἀναμένεται νά ὑπερδιπλασιαστοῦν οἱ παπικοί προσκυνητές ἀπό τήν Εὐρώπη, οἱ ὁποῖοι θά ἐξυπηρετοῦνται λειτουργικά!!! Ὡστόσο, ἡ ἐκδήλωση τῶν πιέσεων ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο λίγες ἡμέρες μετά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στήν Κωνσταντινούπολη ὑποδηλοῖ τήν ὕπαρξη κάποιων παρασκηνιακῶν καί ὑπό τπόν μόδιον συμφωνηθέντων τοῦ Φαναρίου μέ τό Βατικανό τά ὁποῖα ἔχουν τεθεῖ ἤδη σέ ἐφαρμογή.

 Μέσα στό πλαίσιο αὐτό κυκλοφορεῖ τελευταῖα καί μία ἔντονη φημολογία πού ἔχει νά κάνει μέ τήν ἀπαίτηση τοῦ Βατικανοῦ νά ἀλώσει τό Ἅγιο Ὄρος μέ τό αἰτιολογικό τῆς δῆθεν ἐντρύφησης τῶν παπικῶν στόν Ἁγιορείτικο μοναχισμό!!! Ἡ φημολογία αὐτή ἀναφέρει πώς προτίθεται τό Βατικανό νά ἀγοράσει σέ πρώτη φάση κάποια κελιά καί  πώς ἤδη παρασκηνιακά ὑπάρχει μία ἄτυπη συμφωνία μέ ὁρισμένα πατριαρχικά μοναστήρια καί ἀδελφότητες. Ὡστόσο, τό βέβαιο εἶναι πώς ἄν φθάσει τό θέμα στήν Ἱερά Κοινότητα ἐπισήμως τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο θά λάβει τήν ἀνάλογη ἀπανταχοῦσα καί θά τό …φυσάει γιά πολύ-πολύ καιρό. Γιατί τότε πολλοί μοναχοί καί μέ τό δίκαιό τους θά ἀκολουθήσουν τήν πορεία τῆς διωκόμενης παλαιᾶς ἀδελφότητας τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου…

Στήν Πάτμο ὡστόσο σέ ἀντίθεση μέ τό Ἅγιο Ὄρος εἴθισται τό Φανάρι νά ἀλλάζει τούς ἡγουμένους σάν τά πουκάμισα μέχρι νά πετύχει τίς μύχιες ἐπιδιώξεις του. Καί δέν ἀποκλείεται μετά τήν ἄρνηση τοῦ νῦν ἡγουμένου τῆς Μονῆς νά ἐπανέλθει μέ κάποια νέα ἐκλογή ἡγουμένου τῆς… ἀρεσκείας του, πού θά συναινέσει στό πατριαρχικό αἴτημα!

Ἡ τοπική ἐφημερίδα πάντως τῆς Πάτμου στήν ἠλεκτρονική σελίδα πού διατηρεῖ (patmostimes) ἀναφερόμενη στό θέμα τοῦτο ἔγραψε μεταξύ ἄλλων καί τά κάτωθι: «»ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΟΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΑΠΩΛΕΣΑΙ» Αὐτό ἀναφέρει μία ἐκκλησιαστική ρήση καί φαίνεται ὅτι βρίσκει τήν πιστή ἐφαρμογή της, μετά τίς ἔντονες φῆμες πού κυκλοφοροῦν ὅτι γίνεται προσπάθεια καί μάλιστα ἀπό τό Πατριαρχεῖο νά ἁλωθεῖ τό κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας πού εἶναι ἡ Πάτμος, μέ τή δημιουργία ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ στό νησί μας καί μάλιστα νά στεγαστεῖ στόν ὑφιστάμενο ναό τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ στό λιμάνι. Ἴσως γίνεται μία προσπάθεια ὄχι μόνο ἅλωσης τοῦ νησιοῦ ἀλλά καί τῆς ὀρθοδοξίας γενικότερα ἀφοῦ ὅπως ἀναφέρεται ὁ Κολοκοτρώνης γιά νά καταλάβει τήν Τριπολιτσά κατέλαβε πρῶτα τά περίχωρα καί ἀπέκοψε τόν ἀνεφοδιασμό. Ναός λοιπόν γιά τούς Καθολικούς στήν Πάτμο καί μάλιστα ἕτοιμος θέλει νά χαριστεῖ ἀπό τό Πατριαρχεῖο στόν Πάπα – ἄραγε ἔναντι ποιοῦ ἀνταλλάγματος; – καί τώρα ἴσως ἐξηγοῦνται οἱ πρό ἡμερῶν ἐναγκαλισμοί τῶν δύο στό Πατριαρχεῖο. Ἄραγε θά δεχτεῖ ὁ Πάπας ἄν αὔριο, λέμε ἄν, πού δέν, τοῦ ζητηθεῖ νά φτιαχτεῖ ναός ὀρθόδοξος στό Βατικανό ἤ στήν πλατεία τοῦ Ἁγίου Πέτρου ἤ Μάρκου; Τί σκοπός ἐξυπηρετεῖται; Μᾶλλον ἴσως δέν μάθουμε ποτέ ἀφοῦ τά πάντα κινοῦνται στά καλοκουρδισμένα γρανάζια, μίας σκόπιμης καί βραδυκίνητης φαναριώτικης διπλωματίας, πού ὅμως ἐγκυμονοῦν κινδύνους γιά τήν ὀρθοδοξία καί τό ἔθνος γενικότερα… Γνωρίζουμε ἀρκετά, τίς παρασκηνιακές ἐνέργειες καί πιέσεις πού ἀσκοῦνταν στόν ἡγούμενο καί προφανῶς στήν ἀδελφότητα τῆς Μονῆς καί θά ἐπανέλθουμε. Ὑπάρχει ἀπορία ὅμως. Εἶναι καθαρά θέμα Πατριαρχείου καί Μονῆς ἤ καί κατοίκων; Γνωρίζει ὁ πατριάρχης πῶς θ” ἀντιδράσει ὁ κόσμος; Μήπως ἔχει ξεχάσει ὅτι μέ τά γεγονότα ἀγοραπωλησιῶν τῆς Μονῆς, ἔχει νά ἔλθει 20 χρόνια ἐπικαλούμενος πάντα ὅτι χρειάζεται χρόνος προετοιμασίας τοῦ ταξιδιοῦ, ἐνῶ κάθε φορά μόλις βρεῖ εὐκαιρία κάνει τά ταξιδάκια του σέ Ἑλλάδα καί ἐξωτερικό καί ὄχι στήν Πάτμο πού ἀνήκει ἀποκλειστικά στό Πατριαρχεῖο; Μήπως φοβᾶται; ἄν ναί γιά ποιό γεγονός; Ἄν λοιπόν γίνουν πράξη οἱ προθέσεις του καί μέ ἐνάντιο τόν κόσμο γιά τή δημιουργία ναοῦ καθολικῶν στήν Πάτμο, μᾶλλον θά πρέπει νά τήν ξεχάσει ἀφοῦ θά πρέπει νά τό σκεφτεῖ καλά γιά νά ξαναπατήσει σέ χώματα πού ἁγίασε ἡ παρουσία τοῦ μεγάλου ὁραματιστῆ τῆς Ἀποκάλυψης.

Καλό θά εἶναι νά τό ξανασκεφτεῖ. Καί ἀντί νά πιέζει ἡγούμενο καί ἀδελφούς πού ἔχει καταστήσει ὁμήρους του, ἄς ἔλθει νά τά πεῖ ὁ ἴδιος ἤ στέλλοντας κάποιο γράμμα μέ προτάσεις καί ὄχι προφορικά. Τότε πραγματικά θά ἀντιληφθεῖ καί θά αἰσθανθεῖ τό:                                                  «Πόσα ἀπίδια βάζει ὁ σάκος»».

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΤΕΥΧ. 162) ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014

πηγή

Θα προσεύχομαι, αλλά για να προσεύχομαι θέλω και λεφτά ...

Έναν τέτοιο γέροντα αμέριμνο, απλό, ταπεινό, με μεγάλη εμπιστοσύνη στον Χριστό και την Παναγία, γνωρίσαμε.

Ήταν από το Ριζοκάρπασο της σήμερα τουρκοκρατούμενης Κύπρου κι ήλθε στο Άγιον “Ορος όταν κι αυτό ήταν Τουρκοκρατούμενο. Εκοιμήθη πριν δώδεκα έτη σε ηλικία εκατόν έξι ετών. Είχε στο Άγιον “Ορος ογδόντα έξι έτη.

Εξήλθε αυτού μία δύο φορές, για να πάει προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα. Ογδόντα έξι έτη είχε να φάει κρέας. Ογδότα έξι έτη είχε να δει γυναίκα. Είκοσι πέντε έτη είχε να πλύνει το πιάτο του. Υγιέσταστος, εγκρατέστατος, εξυπνότατος, αγαθότατος. Εκατόν τριών ετών ανέβηκε στη σκέπη του κελλιού του να διορθώσει τα κεραμίδια.

«’Οτι ζητάω από την Παναγία μου το στέλνει» έλεγε. «Έχω την εικόνα της, της Οικονόμισσας, και με οικονομεί η Υπερευλογημένη… Να, τώρα ήθελα νερό και ήλθες να μου φέρεις».

Μια φορά ήλθαν δύο φίλοι από την Αθήνα, νεαροί οικογενειάρχες, και με ρωτούσαν αν υπάρχουν γέροντες του Γεροντικού και της Φιλοκαλίας. Υπάρχουν τους είπα και τους πήγα στον γέροντα αυτόν, τον μοναχό Ιωσήφ τον Κύπριο. Ήταν τότε εκατόν πέντε ετών. Ήταν ξαπλωμένος κι έκανε κομποσχοίνι. «Οι κύριοι» του λέγω, «είναι από την Αθήνα και ήθελαν να πάρουν την ευχή σου». Τον είδαν πως δεν είχε όρεξη για κουβέντα. Αφού είπαν δύο-τρία λόγια, τους έκαμε νόημα να φύγουμε.

Φεύγοντας λένε στον γέροντα: «Γέροντα, είμαστε με πολλά προβλήματα, σας παρακαλούμε να προσεύχεσθε».

«Θα προσεύχομαι» τους απαντά, «αλλά για να προσεύχομαι θέλω και λεφτά»! Ντράπηκα πολύ, τα έχασα, δεν ήξερα τι να πω. Προσπαθούσα να δικαιολογήσω την κατάσταση. Απορούσα γιατί να το κάνει αυτό. Τους πήγα σ” έναν άγιο άνθρωπο κι αυτός να ζητάει χρήματα για να προσευχηθεί; Αυτός που δεν γνώριζε καλά-καλά την αξία των χρημάτων και δεν τους έδινε μεγάλη σημασία. Οι άνθρωποι έφυγαν και λυπήθηκα.

Την άλλη ημέρα που πήγα να τον δω, μου λέει: «Πάτερ Μωυσή την αρετή δεν τη μαζέψαμε μαζί. Μην μου φέρνεις κόσμο να με τιμάνε. Ζήτησα από τον Θεό να με τιμήσει στην άλλη ζωή, όχι σ΄αυτή την ψεύτικη».

Εξεπλάγην. Ντροπιάσθηκε στους ξένους ζητώντας χρήματα, που ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν τ” αγάπησε, με ντρόπιασε κι εμένα. Πού να τολμήσω να ξαναπάω κόσμο. Χάλασε την εικόνα του, ως σπουδαίου ασκητού. Κατέστρεψε την πρόσοψη του. Ποιος από μας το κάνει αυτό; Ήταν ταπεινός. Υπεράνω και του σκανδαλισμού. Τον ένοιαζε τι θα πει γι αυτόν ο Θεός κι όχι οι άνθρωποι. “Οταν το είπα στους φίλους έμειναν άφωνοι…

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης,

Η εύλαλη σιωπή, εκδ. «Εν πλω»

πηγή

Το είδαμε : εδώ