Περί Κατάρας και Μετανοίας - Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

πηγή

Αntony Bloom :Γιατί δεν φοβάμαι τον θάνατο;

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Σουρόζ κυρός Αντώνιος Μπλούμ μιλάει για την θεώρηση του θανάτου στην ορθόδοξη πίστη και ζωή, καταθέτοντας τις προσωπικές του εμπειρίες ως ιατρού και ιερέως που έζησε τον πόλεμο και τις συνέπειές του. Ενδεικτικό του πνεύματος της ομιλίας του Ρώσου Μητροπολίτη είναι η φράση ότι »δεν ετοιμαζόμαστε για το θάνατο αλλά για την αθάνατη ζωή».

ΠΗΓΉ

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΝ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΤΟΥ

Κεντρικό μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού όπως περιγράφεται από τους ιερούς ευαγγελιστές στην Καινή Διαθήκη, ήταν ο ερχομός του καινούργιου κόσμου, δηλαδή η φανέρωση της Βασιλείας του Θεού. Η διδασκαλία αυτή συμπληρώνονταν με θεαματικό και παραστατικό τρόπο με την επιτέλεση από μέρος του Κυρίου θαυμαστών γεγονότων και πράξεων που μας είναι γνωστά ως θαύματα.

Οι ιεροί ευαγγελιστές διηγούνται 40 περίπου  συγκεκριμένα θαύματα. Από αυτά, κάποια είναι θεραπείες από ασθένειες όπως λόγου χάρη η θεραπεία του παραλυτικού, του τυφλού, των 10 λεπρών κ.λ.π., άλλα απελευθέρωση από δαιμόνια όπως λόγου χάρη η θεραπεία του δαιμονιζόμενου νέου στην περιοχή των Γαδάρων, απαλλαγή από φυσικούς κινδύνους όπως η κατάπαυση της τρικυμίας στην λίμνη Γεννησαρέτ και άλλα, αναστάσεις νεκρών όπως η ανάσταση του Λαζάρου ή η ανάσταση του νεκρού νεανία μονάκριβου γιου της χήρας από την Ναΐν, μια πόλη κοντά στο όρος Θαβώρ.

Ο Κύριος όμως, εκτός από ατομικά θαύματα επιτέλεσε και πολλές συλλογικές θαυματουργικές πράξεις «και η φήμη του διαδόθηκε σε όλη την Συρία και του έφεραν όλους όσοι έπασχαν από διάφορες αρρώστιες και όλους όσοι βασανίζονταν από ασθένειες, όσους ήταν δαιμονιζόμενοι και σεληνιαζόμενοι και παραλυτικοί, και τους θεράπευσε» Ματθαίος 4:24, «όταν βράδιασε και έδυσε ο ήλιος, του έφεραν όλους τους ασθενείς και τους δαιμονισμένους και όλη η πόλη είχε μαζευτεί κοντά στην πόρτα. Και θεράπευσε πολλούς που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες και πολλά δαιμόνια έβγαζε και δεν άφηνε τα δαιμόνια να μιλούν, διότι τον γνώριζαν ότι είναι ο Χριστός» Μάρκος 1:32, κ.λ.π.

Κάλλιστα λοιπόν ευσταθεί η παρατήρηση του Λουκά δια του στόματος του Απόστολου Πέτρου για τον Ιησού στις Πράξεις των Αποστόλων, πως ο Κύριος πέρασε την ζωή του «ευεργετών και θεραπεύων όλους τους καταδυναστευόμενους από τον διάβολο, γιατί ο Θεός ήταν μαζί του» Πράξεις 10:38. Πρέπει να ληφθεί υπόψη, πως από τα πολυάριθμα θαύματα οι ιεροί ευαγγελιστές σταχυολογούν και διασώζουν ορισμένα μόνον αντιπροσωπευτικά, με απώτερο σκοπό να μας πουν ποιος ήταν ο Ιησούς Χριστός και τι σήμαινε η προσωπικότητά του και το έργο του για τους ανθρώπους. Όσον αφορά τώρα την ορολογία για τα θαύματα την αποδίδουν με τις εξής εκφράσεις: θαυμάσια, σημεία (όρος αγαπητός στο Ιωάννειο Ευαγγέλιο), δυνάμεις, τέρατα, παράδοξα, έργα κ.λ.π.

Η επιτέλεση των θαυμάτων από το Χριστό προκαλεί στους ανθρώπους και στον απλό λαό αισθήματα χαράς και θαυμασμού με αποτέλεσμα να δοξάζει τον Θεό, διότι αναγνωρίζει στα έργα αυτά την παρουσία και την δύναμη του. Αντίθετα η άρχουσα τάξη και ιδιαίτερα οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι μη μπορώντας να αρνηθούν βεβαίως την πραγματικότητα αυτών των θαυμαστών έργων, τα αποδίδουν στην συνεργασία του Χριστού με τον «άρχοντα των δαιμονίων» Βεελζεβούλ «οι δε Φαρισαίοι όταν άκουσαν αυτά είπαν “αυτός δεν διώχνει τα δαιμόνια παρά δια του Βεελζεβούλ, του άρχοντα των δαιμονίων”» Ματθαίος 12:24. Αλλά και οι συντοπίτες του Χριστού Ναζωραίοι, δυσπιστούν απέναντι στα θαύματα του και αρνούνται να τα δεχτούν αφού έλεγαν, πως δεν είναι δυνατόν να κατέχει θαυματουργικές δυνάμεις ο γιος του ξυλουργού Ιωσήφ και της νοικοκυράς Μαριάμ.

Ας δούμε όμως τώρα, τι σημαίνουν θεολογικά τα θαύματα του Ιησού, τα οποία μας διηγούνται οι ευαγγελιστές.

1. Τα θαύματα είναι κυρίως και κατ’ εξοχήν σημεία μεσσιανικά δηλαδή αποδείξεις πως στο πρόσωπο του ανθρώπου Ιησού εμφανίζεται ο από αιώνων αναμενόμενος Μεσσίας του ανθρώπινου γένους. Αυτός που επιτελεί τα παράδοξα και θαυμαστά αυτά έργα, δεν είναι ένας οποιοσδήποτε θαυματοποιός αλλά ο αναγγελλόμενος υπό του Θεού Μεσσίας, ο οποίος αναμένονταν να έλθει για να δώσει φως στους τυφλούς – σύμφωνα με τον προφήτη Ησαΐα – την ελευθερία σε όσους ήταν αιχμάλωτοι στον διάβολο, την υγεία σε όσους ήταν ασθενείς. Άλλωστε ο ίδιος ο Ιησούς σε διάφορες περιστάσεις όπως στο πρώτο κήρυγμά του στη συναγωγή της Ναζαρέτ ή στη συζήτηση με τους απεσταλμένους μαθητές από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή θεωρεί και δηλώνει πως οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης πραγματοποιούνται στο έργο του. Δεν είναι λοιπόν τα θαύματα απλώς εκφράσεις συμπάθειας προς αυτούς που υποφέρουν, απόρροια φιλανθρωπικών αισθημάτων προς αυτούς, αλλά «σημεία», σημάδια δηλαδή, της νέας εποχής, της βασιλείας του Θεού, αποδείξεις της μεσσιανικής ιδιότητας και εξουσίας του Χριστού.

2. Συνεπάγεται λοιπόν, πως τα θαύματα εγκαινιάζουν μια νέα εποχή στην ανθρωπότητα, μια νέα πραγματικότητα, η οποία όμως δεν επικράτησε ακόμη γενικά και οριστικά. Είναι λοιπόν τα θαύματα δείκτες της νέας αυτής πραγματικότητας. Ένα είδους παραθύρων μέσα από τα οποία βλέπουμε πως θα είναι η τελική κατάσταση της βασιλείας του Θεού. Όλα αυτά τα χρόνια προ της έλευσης του Μεσσία, βασίλευε ο σατανάς στους ανθρώπους με όλες τις συνέπειες της κυριαρχίας αυτού όπως η ασθένεια, ο πόνος, η φθορά και ο θάνατος. Στη βασιλεία του Θεού που αποκαλύπτει ο Χριστός υποχωρεί η ασθένεια, ο πόνος, η φθορά και τελικά ο θάνατος: «Τότε είδα ένα καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη … Τότε άκουσα μια δυνατή φωνή απ’ τον ουρανό να λέει: “Τώρα πια η κατοικία του Θεού είναι μαζί με τους ανθρώπους. Θα κατοικήσει μαζί τους, και αυτοί θα αποτελούν τον λαό του. Ο ίδιος ο Θεός θα είναι μαζί τους, θα διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, κι ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια˙ ούτε πένθος ούτε κλάμα ούτε πόνος θα υπάρχει πια, γιατί τα παλιά πέρασαν”. Και είπε αυτός που καθόταν στον θρόνο: “Τώρα όλα τα κάνω καινούργια”» Αποκάλυψη 21: 1.3 – 5. Αυτή θα είναι η τελική κατάσταση, στο «αρχαίο κάλλος» του παραδείσου, και μια πρόγευση αυτής της κατάστασης μας επιτρέπουν να πάρουμε τα επιτελούμενα υπό του Χριστού θαύματα.

3. Τα θαύματα πραγματοποιούνται από τον Μεσσία μετ’ εξουσίας, κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ και από κανέναν μέχρι τότε, είτε δια απλής προσταγής που μπορεί να είναι εξ αποστάσεως όπως στην θεραπεία του δούλου του εκατόνταρχου ή από πλησίον όπως στην γαλήνευση της τρικυμισμένης λίμνης Γεννησαρέτ, είτε με κάποια πράξη όπως η επίχριση με πηλό στους οφθαλμούς του εκ γενετής τυφλού ή η θέση της χειρός του στο κεφάλι του ασθενούς, στο χέρι του, στα αυτιά του κ.λ.π. Βλέποντας κάποιος τις περιπτώσεις αυτές των θαυμάτων δεν μπορεί παρά να τις συσχετίσει με ανάλογες περιπτώσεις από το δημιουργικό έργο του Θεού όπως αυτό περιγράφεται στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της Γένεσης. Όπως δηλαδή ο Θεός με τον λόγο του δημιουργεί τα πάντα ή πλάθει τον άνθρωπο από το χώμα, παρόμοια και ο Υιός του Θεού, αναδημιουργεί τον άνθρωπο που έχει φθαρεί και κακοποιηθεί από την αμαρτία, με τον ζωοποιό λόγο του ή με κάποια πράξη. Δέον να ληφθεί υπόψη πως σχεδόν σε καμία περίπτωση τα θαύματα που πραγματοποιούνται έχουν χαρακτήρα θεαματικό ή εντυπωσιακό. Αντίθετα, όπως μας διηγούνται οι ευαγγελιστές, τις περισσότερες φορές ο Χριστός απομακρύνεται από το πλήθος για να θαυματουργήσει ή ζητά να τηρηθεί μυστικότητα από τη μεριά των θεραπευθέντων. Δεν έχει δηλαδή σκοπό ο Χριστός να προκαλέσει εντυπώσεις, αλλά να προσκαλέσει σε μετάνοια εν όψει της βασιλείας του Θεού η οποία «ήγγικεν».

4. Καίριο και κεντρικό ρόλο στην επιτέλεση θαύματος από τον Χριστό παίζει η πίστη. Έτσι πριν θαυματουργήσει ο Κύριος ρωτά για την πίστη του αρρώστου, τον οποίον έχει μπροστά του ή για την πίστη των οικείων που τον συνοδεύουν. Σε άλλες περιπτώσεις, λέει στον θεραπευθέντα ή την θεραπευθείσα «η πίστη σου σε έσωσε», θεωρώντας έτσι την πίστη ως προϋπόθεση του θαύματος. Αλλά γιατί ο Κύριος ζητά την πίστη από τον ασθενή ή τους οικείους του για να τον θεραπεύσει; Μας το εξηγεί πολύ όμορφα ο επίσκοπος Σουρώζ Αντώνιο Bloom:«Πολύ συχνά, ικετεύουμε το Θεό λέγοντας: “Θεέ μου, αν θέλεις, αν μπορείς … αν …”» ακριβώς σαν τον πατέρα που λέει στο Χριστό: “ Οι μαθητές Σου δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το παιδί μου. Αν Συ μπορείς να κάνεις κάτι, κάνε το” (Ματθ. 9,22). Ο Χριστός απαντάει μ’ ένα άλλο “εάν”. Εάν πιστεύεις, έστω και λίγο, “όλα είναι δυνατά σε κείνον που πιστεύει”. Τότε ο άνθρωπος λέει: “Πιστεύω, Κύριε, βοήθησε την απιστία μου”. Το ένα “εάν” βρίσκεται σε άμεση σχέση με το άλλο. Γιατί, αν δεν υπάρχει πίστη, δεν δίνει ο άνθρωπος στο Θεό τη δυνατότητα να επέμβει ουσιαστικά και ρυθμιστικά στα πράγματα.

Το γεγονός ότι στρέφεται κανείς στο Θεό θα μπορούσε να θεωρηθεί μια απόδειξη της πίστεώς του, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο. Πιστεύουμε και δεν πιστεύουμε την ίδια στιγμή και το πόσο πιστεύουμε φαίνεται από το πόσο ξεπερνάμε τις αμφιβολίες μας. Όταν λέμε: “Ναι, αμφιβάλλω, αλλά πιστεύω στην αγάπη του Θεού περισσότερο απ’ όσο εμπιστεύομαι στις αμφιβολίες μου”, τότε δίνω στο Θεό τη δυνατότητα να ενεργήσει».

Αντίθετα, οι σύγχρονοι του Χριστού Φαρισαίοι ζητούν να δουν θαύματα για να πιστέψουν, κάτι που αρνείται βεβαίως ο Χριστός, γιατί η πίστη αυτή θα ήταν προϊόν εξαναγκασμού και όχι ελευθερίας: «Τότε έλαβαν τον λόγο μερικοί από τους γραμματείς και τους Φαρισαίους και είπαν “Διδάσκαλε, θέλουμε να δούμε από σένα ένα θαύμα”. Εκείνος δε τους αποκρίθηκε, “Η γενεά η πονηρή και η μοιχαλίδα ζητεί θαύμα, και θαύμα δεν θα της δοθεί άλλο παρά του Ιωνά του προφήτη”» Ματθαίος 12:38 –40. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Ιωάννη Δ. Καραβιδόπουλου, «Ερμηνεία εις το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον»

2. Αρχιεπ. Άντονυ Bloom, «Ζωντανή Προσευχή»   

3. Εγχειρίδιο Θρησκευτικών Β΄ Γυμνασίου 2001
πηγή

Άγιον Όρος - Η νοερά Προσευχή

Του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

"Το βράδυ, κατάκοπη καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας, δεν έχω όρεξη για προσευχή. Άλλωστε,γιατί να προσευχηθώ;…".

Μα πώς είναι δυνατό να μην έχει κανείς διάθεση επικοινωνίας με τον Κύριο, έστω και εξουθενωμένος σωματικά; Μήπως οι οποιεσδήποτε διασκεδάσεις ξεκουράζουν τον άνθρωπο; Όχι, αυτές τον καταπονούν περισσότερο, ενώ η προσευχή έλκει τη θεία χάρη, που αναπαύει σώμα και ψυχή.

Δεν προσεύχεστε, λοιπόν… Ή είστε θυμωμένη με το Θεό ή πιστεύετε ότι δεν Τον έχετε ανάγκη. «Γιατί να προσευχηθώ;», αναρωτιέστε. Νιώθετε αυτάρκεια και αυτοϊκανοποίηση. Είστε χορτάτη! Και δεν θέλετε να ζητάτε…

Κάθε βράδυ, όσο κουρασμένη κι αν είστε, μην παραλείπετε να καταφεύγετε σ’ Εκείνον. Να προσεύχεστε γονατιστή ή καθισμένη. Και όταν μπορείτε, να σηκώνεστε όρθια. Δεν έχει τόση σημασία ή στάση, φτάνει να προσεύχεστε. Να ευχαριστείτε τον Κύριο για την ημέρα που πέρασε, όσο δύσκολη κι αν ήταν, να Τον παρακαλάτε για μια καλή νύχτα και να ζητάτε συγχώρηση με βαθειά μετάνοια για τα σφάλματά σας.

Προσευχή τη νύχτα στο κρεβάτι.

Ειδομένη, ανυπόφορη δοκιμασία πολιτισμού και ανθρωπιάς

Άλλη μια επίσκεψη με την ομάδα της Α.ΠΑ.Ν. για τη μαρτυρική Ειδομένη. Κι αυτή ίσως η πιο σημαδιακή. Σάββατο των ψυχών κινάς για τις ψυχές που στοιβάζονται ανάμεσα σε κλειστά σύνορα, διωγμένοι από την καταστροφή, προχωρώντας μέσα από καχυποψίες, με την ελπίδα βασικό εφόδιο.

Οδηγείς και το μυαλό πάει στ’ αυριανό ανάγνωσμα. «Ξένος ήμην». Δυο φορές θα το υπενθυμίσει. Τρως τα χιλιόμετρα κι αναρωτιέσαι, τι κάνεις, πόσο φτάνει αυτό που κάνεις, πόσα δεν κάνεις. Σημαδιακή.

Ο ήλιος καίει – παρηγοριά που θα στεγνώσει τις λάσπες από την προψεσινή μπόρα, που μούσκεψε τη δυστυχία και τη φούντωσε – για λίγο ευτυχώς.

Κοντεύεις. Μερικά σκόρπια μπουλούκια περπατάνε. Πάνε να προστεθούν στο χάος και την απόγνωση. Τα μισθωμένα πούλμαν μέχρι και του περασμένου μήνα είναι πια μια μακρινή ανάμνηση.

Έφτασες. Αδιαχώρητο. Μιλιούνια στο στενό δρομάκι. Πάνε κι έρχονται, πάνε πού; Αυτοκίνητα αμέτρητα στη σειρά. Σημάδι ευαισθησίας. Κόσμος σηκώνεται κι έρχεται. Των ψυχών. Κουβαλάει εδώ για τα μνημόσυνά του.

Αδειάζετε τ’ αμάξια. Οι πρώτοι συνοδοί έλκονται ακαριαία. Τα διλήμματα αρχίζουν. Κάθε τι που δίνεις μαζεύει στη στιγμή ένα σμάρι γύρω, που η ανέχεια τ’ αγριεύει.

Ένας παππούς στην άκρη του δρόμου, μόνος, σε μια αναπηρική καρέκλα, με ρούχα ανατολίτικα. Ποιος σύγχρονος Αινείας τον έβγαλε απ’ τις φλόγες άραγε, για να ξαποστάσει σ’ έναν άγνωστο τόπο, σ’ ένα χωράφι μιας μακρινής μικρής μεριάς που λέγεται Ειδομένη… Ο παππούς έχει μια ταινία γύρω στα μάτια – για τον ήλιο; για κάποια πάθηση; – και κουνάει ολοένα το κεφάλι, μουρμουρώντας…Τι να σκέφτεται, τι να μοιρολογά, ποια μοίρα να θρηνεί, ποιες μνήμες ν’ αποχαιρετά;

Περπάτημα αρκετό και φτάνετε στον ορισμένο τόπο. Το φαγητό να συσκευαστεί, να ‘ναι έτοιμο για τη διανομή. Δίπλα άλλες ομάδες, από άλλες οργανώσεις. Μετράς κι αναμετράς παρουσίες κι απουσίες…Πικρές σκέψεις, ασ’ τες τώρα….

Οι άνθρωποι μαζεύονται. Πολλοί. Κάνουν ουρές από μόνοι τους. Μία οι άνδρες, μία οι γυναίκες…Στήνεται η επιχείρηση της διανομής. Όπως καθημερινά λέει η Ομάδα «Οικόπολις», που έχει τη μακρά και βαριά ευθύνη της διαρκούς παρουσίας.

Ανέλπιστα οπωσδήποτε, τα πράγματα ξεκινούν καλά. Περνούν υπομονετικά, κρατούν την τάξη, αναγνωρίζοντας ίσως καλύτερα απ’ όλους τη διάσταση των πραγμάτων. Κάποιοι φαίνεται πως αρνούνται την απραγμοσύνη κι έρχονται αρωγοί, πολύτιμοι συμπαραστάτες: Μιλούν τη γλωσσα, εξηγούν, μένουν ακούραστοι διαρκώς, εξυπηρετούν και τους δικούς τους, ενοχλούν κάποιους δικούς μας, αθρώπινα όλα.

Συνεργεία δημοσιογράφων παντού. Με κάμερες και μικρόφωνα, τριγυρνούν ανέκφραστοι. Οι περισσότεροι ξένοι. Όλοι τους σίγουρα οι πιο επαγγελματίες μέσα σ’ αυτό το ανθρωπομάνι. Το επιβεβαιώνεις από τη συνέντευξη που δίνεις σε κανάλι γείτονος.

Οι ώρες περνούν ατέλειωτες. Η κούραση επιδρά. Η ομάδα σταδιακά φυλλοροεί. Εμφανές ότι κάποιοι περνούν πάλι και πάλι – και τι να κάνεις. Οι περισσότεροι ζητούν δεύτερες μερίδες. Άλλοι να πάρουν εκτός σειράς. Έγκυες, άρρωστοι, ηλικιωμένοι. Μέσα στο πανδαιμόνιο ψάχνεις σε κλάσματα δευτερολέπτου το σωστό και το δίκιο. Βλέμματα αξιοπρέπειας που ζητούν και σφάζουν. Μωρά συνέχεια, μπλέκονται στα πόδια σου, ζητάνε. Φοβάσαι το πλήθος που μπορεί να γίνει όχλος και να πατήσει αδιάκριτα σε χαλίκια και πεσμένα σώματα. Ένα μωρό 2-3 χρονών πέφτει διαρκώς μπροστά σου, το σηκώνεις και μετά από λίγο τα ίδια. Κάποια στιγμή μπλέκεται στο προστατευτικό/διαχωριστικό δίχτυ και κλαίει γοερά. Γονιός κανείς, πουθενά. Ένας εθελοντής το απομακρύνει κάπου, πέρα από το πλήθος…Έχει ήδη νυχτώσει – πού θα πάει;

Οι μερίδες αραιώνουν. Κάποιοι περνούν αδιάφοροι για τα λιγοστά που δίνονται, άλλοι εξακολουθούν να επιμένουν. Ανάβουν φωτιές τριγύρω. Καίνε σκουπίδια. Ο λαιμός στεγνώνει, κάπνα και πίκρα.

‘Ενα τετράωρο άγνωρης έντασης τελειώνει. Χώνεσαι στο πλήθος για το γυρισμό. Γύρω σου μια ανθρωπιά που βολοδέρνει ταλαιπωρημένη στο σκοτάδι. Σκηνές ακατανόητες παντού: Ουρές μέσα στη νύχτα, καυσόξυλα σε σωρούς, μια επιφανειακή ανεμελιά, οικογένειες στοιβαγμένες σε σκηνές, παιδικά βλέμματα γεμάτα ερωτηματικά, μια ομάδα που προβάλλει μια ταινία στο πλάι ενός βαν, λαπτοπ και δορυφορικές δημοσιογράφων, μια ανακατωσούρα για τη νύχτα που έρχεται, σκηνές αμέτρητες μέσα στα χωράφια, πλάνα από έναν εφιάλτη που ζεις ξύπνιος.

Επιστροφή. Προς τη βολή. Πένητες και ανέστιοι μένουν πίσω. Αποκαμωμένος νιώθεις εικόνες και σκέψεις να φεύγουν ανεξέλεγκτες. Θυμάσαι ξανά το ανάγνωσμα. Και ξανά αναρωτιέσαι.

Ξημερώνοντας Απόκρεω ‘16

ΠΗΓΉ

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΡΥΛΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠ0 106 ΧΡΟΝΙΑ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 1910 Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΚΙΛΕΛΕΡ

Αιματηρά επεισόδια, που συνέβησαν στις 6 Μαρτίου1910 και εντάσσονται στη μακρά ιστορία του αγροτικού ζητήματος στη Θεσσαλία. Παρότι έλαβαν χώρα κατά κύριο λόγο στην Λάρισα, πήραν το όνομά τους από το χωριό Κιλελέρ (σήμερα Κυψέλη), από το οποίο δόθηκε το έναυσμα. Η επέτειος αυτή τιμάται κάθε χρόνο και αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ελληνικής αγροτιάς, που έχει την ευκαιρία να προβάλει τα αιτήματά της.

Το αγροτικό ζήτημα στη Θεσσαλία εμφανίζεται οξυμένο από την επαύριο της ένταξης της περιοχής στην ελληνική επικράτεια το 1881. Οι κολίγοι υπήρξαν οι χαμένοι της ενσωμάτωσης και οι τσιφλικάδες οι μεγάλοι κερδισμένοι. Το λάθος των κυβερνήσεων εκείνης της εποχής ήταν ότι εφάρμοσαν το βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο, που ίσχυε στην Παλαιά Ελλάδα, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα των κολίγων, βάσει του οθωμανικού δικαίου.

Επί Τουρκοκρατίας, οι τσιφλικάδες είχαν μόνο το δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων που κατείχαν, ενώ οι κολίγοι είχαν πατροπαράδοτα δικαιώματα επί των κοινόχρηστων χώρων του τσιφλικιού (επί της γης, των οικιών, των δασών και των βοσκοτόπων). Με τη νέα κατάσταση, οι έλληνες πλέον τσιφλικάδες, που διαδέχθηκαν τους οθωμανούς, είχαν δικαιώματα απόλυτης κυριότητας σε όλη την ιδιοκτησία τους, ενώ οι κολίγοι είχαν περιπέσει σε καθεστώς δουλοπαροίκου.

Οι κολίγοι διεκδίκησαν μαχητικά την επαναφορά των πραγμάτων στο προηγούμενο καθεστώς, ενώ έθεταν και θέμα απαλλοτριώσεων. Ο εκσυγχρονιστής Χαρίλαος Τρικούπης που κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή, ήταν αντίθετος με τη διανομή της γης στους κολίγους, γιατί δεν ήθελε να χάσει τους ξένους επενδυτές και την εισροή νέων κεφαλαίων στην Ελλάδα.

Η κατάσταση άλλαξε δραματικά στην αυγή του 20ου αιώνα, με την ίδρυση των πρώτων αγροτικών συλλόγων σε Λάρισα, Καρδίτσα και Τρίκαλα. Με τη βοήθεια φωτισμένων αστών της εποχής, οι κολίγοι υιοθέτησαν σύγχρονες μορφές πάλης (μαζικές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια στις μεγάλες πόλεις, ψηφίσματα σε Κυβέρνηση, Βουλή και Βασιλιά κ.ά.). Η δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα από όργανο των τσιφλικάδων το 1907 χαλύβδωσε το αγωνιστικό τους φρόνημα.

Στις αρχές του 1910, κύριο αίτημα των κολίγων ήταν η απαλλοτρίωση της γης και η διανομή των τσιφλικιών στους καλλιεργητές της, πάνω στη βάση της μικρής οικογενειακής ιδιοκτησίας. Η χώρα βρισκόταν υπό τον αστερισμό του Στρατιωτικού Συνδέσμου και πρωθυπουργός ήταν ο «υπηρεσιακός» Στέφανος Δραγούμης.

Οι κολίγοι είχαν προγραμματίσει το Σάββατο 6 Μαρτίου πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στη Λάρισα, με αφορμή τη συζήτηση του αγροτικού νομοσχεδίου στη Βουλή. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να συρρέουν στην πόλη διαδηλωτές από τα γύρω χωριά. Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιλελέρ, κάπου 200 χωρικοί θέλησαν να επιβιβασθούν σε τρένο χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο. Ο διευθυντής των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, Πολίτης, που επέβαινε στο τρένο, τους το αρνήθηκε. Οι χωρικοί οργίστηκαν κι άρχισαν να λιθοβολούν το συρμό, σπάζοντας τα τζάμια των βαγονιών.

Το τρένο απομακρύνθηκε, αλλά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές από ομάδα 800 χωρικών. Οι άνδρες της στρατιωτικής δύναμης που ευρίσκοντο εντός του τρένου και μετέβαιναν στη Λάρισα για το συλλαλητήριο, διατάχθηκαν από τον επικεφαλής τους να πυροβολήσουν στον αέρα για εκφοβισμό. Οι χωρικοί εξαγριώνονται και τους επιτίθενται με πέτρες και ξύλα. Οι στρατιώτες ξαναπυροβολούν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο ή κατ' άλλους τέσσερις χωρικοί και να τραυματισθούν πολλοί. Ανάλογα επεισόδια έγιναν και στο χωριό Τσουλάρ (σήμερα Μελία), με δύο νεκρούς χωρικούς και 15 τραυματίες.

Οι συμπλοκές μεταξύ άοπλων διαδηλωτών και δυνάμεων καταστολής επεκτάθηκαν και στη Λάρισα, όταν οι αγρότες πληροφορήθηκαν τα αιματηρά επεισόδια στο Κιλελέρ και το Τσουλάρ. Δύο κολίγοι έπεσαν νεκροί, όταν το ιππικό ανέλαβε δράση. Το συλλαλητήριο έγινε, τελικά, με ειρηνικό τρόπο στις 3 το μεσημέρι στην Πλατεία της Θέμιδος. Ο φοιτητής Γεώργιος Σχοινάς διάβασε το ψήφισμα της συγκέντρωσης, που απεστάλη στη Βουλή και την Κυβέρνηση. Οι αγρότες ζητούσαν άμεση ψήφιση του νομοσχεδίου για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών, ενώ εξέφρασαν τη βαθιά λύπη και οδύνη τους «για την άδικον επίθεσιν κατά του φιλήσυχου και νομοταγούς λαού, ής θύματα υπήρξαν άοπλοι και αθώοι λευκοί σκλάβοι της Θεσσαλίας».

Για τις ταραχές στο Κιλελέρ, στο Τσουλάρ και τη Λάρισα, πολλά άτομα συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν. Αρκετοί αγρότες αθωώθηκαν στη συνέχεια με βουλεύματα, ενώ συνολικά 62 διαδηλωτές παραπέμφθηκαν σε δίκη. Αθωώθηκαν όλοι στις 23 Ιουνίου1910, σε μια προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης.

Η εξέγερση του Κιλελέρ ξεσήκωσε κύμα συμπάθειας σε όλη τη χώρα, ενώ αυξήθηκε η κοινωνική πίεση για την επίλυση του αγροτικού ζητήματος. Η πολιτική εξουσία δεν μπορούσε άλλο να κλείνει τα μάτια. Το πρώτο δειλό βήμα για τη λύση του προβλήματος έγινε το 1911 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που διαδέχθηκε τον Στέφανο Δραγούμη στην πρωθυπουργία. Πάρθηκαν ορισμένα νομοθετικά μέτρα υπέρ των κολίγων, αλλά απαλλοτριώσεις δεν έγιναν κι ένας λόγος ήταν οι πόλεμοι που ακολούθησαν. Μόνο μετά το 1923, όταν το πρόβλημα της αποκατάστασης των προσφύγων έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις, άρχισαν από την κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρααπαλλοτριώσεις τσιφλικιών σε μεγάλη κλίμακα.

Ντροπή: Γουρουνοκεφαλές σε χώρο που θα φιλοξενηθούν μετανάστες

Aγνωστοι θερμοκέφαλοι ή καλύτερα ανεγκέφαλοι προχώρησαν σε μία κίνηση που μόνο απαράδεκτη μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς πέταξαν κεφάλια γουρουνιώνμέσα στο στρατόπεδο Δούμτσα Μαργαρίτη στη Σκύδρα ώστε να καταστήσουν τον χώρο «μολυσμένο» για τους Μουσουλμάνους πρόσφυγες και να μην μπορέσουν να εγκατασταθούν εκεί, αν και εφόσον θα υπήρχε τέτοια περίπτωση το επόμενο χρονικό διάστημα!

Θεωρείται ότι εάν «μολυνθεί» το έδαφος με αίμα χοίρου, οι Μουσουλμάνοι το θεωρούν ακάθαρτο και δεν δέχονται να μείνουν εκεί. Αντίστοιχες πράξεις σε χώρους φιλοξενίας προσφύγων, ακόμη και έξω από δικούς τους θρησκευτικούς χώρους λατρείας (Τζαμί) σημειώνονται κατά καιρούς, σε χώρες όπως Βρετανία και Γερμανία.

Μάλιστα παρόμοιο σκηνικό είδαμε μόλις πριν λίγες ημέρες στο Σχιστό Αττικής για την αποτροπή εγκατάστασης σε χώρο που προοριζόταν για φιλοξενία μεταναστών με κρεμασμένο κεφάλι γουρουνιού ενώ το 2013 άγνωστοι έσφαξαν γουρούνια στο υπό ανέγερση Τζαμί του Βοτανικού.

Πιθανότατα πρόκειται για τους ίδιους που όργωσαν κι έσκαψαν με τρακτέρ κι άλλα γεωργικά μηχανήματα μια έκταση 100 στρεμμάτων, η οποία προορίζεται να φιλοξενήσει 3.000 πρόσφυγες.

Κλιμάκιο του Στρατού που πήγε για αυτοψία στον χώρο, διαπίστωσε ότι το έδαφος ήταν ακατάλληλο για να δημιουργηθούν κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης.

Να σημειωθεί πως αρχικά είχε επιλεχτεί η έκταση του στρατοπέδου Φιλιππάκου στα Γιαννιτσά, αλλά έγινε στόχος εμπρηστών το περασμένο Σάββατο.

πηγή   /  αντιγραφή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ Ευαγγέλιο: Μτθ. 25, 31-46 Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

   Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

          Εν ολίγοις

          Ένας ύμνος της σημερινής ακολουθίας του Όρθρου περιγράφει ως εξής, όσα με την μορφή της παραβολικής ιστορίας διηγείται ο Κύριος στο ευαγγελικό ανάγνωσμα: « έχει φτάσει η μέρα, ήδη έξω από την πόρτα μας βρίσκεται η κρίση ψυχή μου, μείνε άγρυπνη. Τότε βασιλιάδες μαζί με άρχοντες, πλούσιοι και πτωχοί θα συναχθούν και ο κάθε άνθρωπος θα λάβει ανάλογα με όσα έπραξε». Ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας περιγράφει την έλευση του Υιού του Ανθρώπου και τη δικαιοσύνη που θ’ αποδώσει την ημέρα της κρίσεως.

          Είναι αναπόφευκτο γεγονός, ότι εκείνο που θα τερματίσει την ιστορία του κόσμου και θα σφραγίσει την προσωπική μας ζωή, το παρουσιάζει με εύγλωττο τρόπο η σημερινή ευαγγελική διήγηση με την μέλλουσα κρίση.

          Όσο τολμηρό και παράδοξο κι αν ακούγεται, ο Ιησούς Χριστός δεν θα ξανάρθει, αφού είναι ήδη παρών μέσα την ιστορία του κόσμου κα του ανθρώπου. Ο Χριστός δεν έχει φύγει ποτέ από την ζωή μας. Μας το βεβαίωσε ο Ίδιος: « ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος».

          Όμως κάποτε, στο τέλος της ιστορίας απλώς θα εμφανισθεί εν δόξη και θα λάμψει αυτό που τώρα δεν βλέπουμε, κι’ όμως υπάρχει η αλήθεια και η δόξα Του. Τότε το σκηνικό του κόσμου και της ιστορίας θα πέσει και θα κριθεί η ζωή του κάθε ανθρώπου.

          Είναι αλήθεια, ότι το προφητικό της βάθος διαστρέφεται κάθε φορά που το αντιλαμβάνονται οι πιστοί μ’ ένα τρόπο που προκαλεί και τρομοκρατεί τον άνθρωπο με καταδίκες και τιμωρία. Όμως ο Θεός δεν τιμωρεί, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται με τις επιλογές του. «Καθώς ακούω κρίνω και η κρίσης η εμή δικαία εστίν», λέγει ο Χριστός.

          Ο Κύριος ακούει και σέβεται τη δική μας απόφαση, και από τη δική μας τοποθέτηση εξαρτάται η κρίση Του. Κάθε φορά που ό άνθρωπος αρνείται την αγάπη στον πάσχοντα αδελφό είναι σαν να αρνείται τον ίδιο τον Θεό. Γι’ αυτό αν αδιαφορήσουμε και δεν δείξουμε έμπρακτη αγάπη στον συνάνθρωπο, τότε θα κριθούμε γιατί «ουδέ εμοί εποιήσατε».

          Η αγάπη, λοιπόν, γίνεται το διαχρονικό μέτρο του Θεού που μας μετράει και αποτελεί το αδιαμφισβήτητο κριτήριο της κρίσεως Του. Ο άνθρωπος δεν έχει άλλο ασφαλή δρόμο και τρόπο για να ενωθεί με τον Θεό και να ζήσει την υπαρξιακή σωτηρία, παρά με την αγάπη ως διακονία προς τον συνάνθρωπο. Και εδώ σημασία δεν έχει το π ο ι ό ς είναι ο πλησίον, αλλά π ώ ς θα σταθούμε εμείς πλησίον κοντά στον άλλο.

          Η παραβολή μας αναφέρει πως θα είναι, πως συμπεριφερθήκαμε απέναντι στους ανθρώπους. Αν σταθήκαμε κοντά τους ή όχι. Αν είδαμε τους ανθρώπους σαν παιδιά του Θεού, σαν αδελφούς του Χριστού, σαν δικούς μας αδελφούς ή όχι. Γι’ αυτό και θα μας ρωτήσει ο Θεός κατά την κρίση. «ου γαρ ο άρπαξ εγκαλείται, αλλ’ ο ακοινώνητος κατακρίνεται» (Μ. Βασίλειος).

          Ας προσέξουμε, ότι ο κριτής Κύριος δεν θα μας ρωτήσει πως φερθήκαμε στον πονεμένο, τον διψασμένο κ. ο .κ. , γιατί αν καταλάβαμε έτσι την περικοπή διαστρέφουμε  το προφητικό νόημά της. Όλες αυτές οι κατηγορίες πασχόντων που αναφέρει ο Χριστός, είναι απλώς οι εκπρόσωποι των ποικίλων μορφών ανάγκης και αδικίας. Δηλ. οι άνθρωποι θα κριθούν ανάλογα με τον τρόπο που αντιμετώπισαν τις ανάγκες και την αδικία ανάμεσά τους, την εργασία και την αμοιβή τους, την ανάγκη της στέγης, την απόδοση του δικαίου, τον τρόπο σκέψεως για τον φυλακισμένο, τον ασθενή, του ξένου. Ανάλογα μ’ αυτά θα κριθούν οι λαοί, οι εποχές. Δεν θα κριθούν ανάλογα με τις επιστημονικές, τεχνολογικές ή καλλιτεχνικές επιδόσεις τους, ούτε από τη δύναμη, ή για τους πολεμικούς ηρωισμούς  τους ή την στρατιωτική υπέροχή τους. Αλλά θα κριθούν ανάλογα με όσα πέτυχαν σχετικά με το δίκαιο, την ανθρωπιά, την ελευθερία και κυρίως για το πώς στάθηκαν απέναντι στους αδύνατους, τους μικρούς και τους ελάχιστους αδελφούς του Χριστού. Αυτό είναι το μεγαλειώδες μήνυμα της παραβολής αυτής.

          Αυτό το μήνυμα δεν ισχύει για τους λαούς γενικά, αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Εξ άλλου αυτό είναι το νέο στοιχείο που έφερε ο Χριστός στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων. Η μεγάλη στροφή προς το πρόσωπο. Η στροφή προς τον άνθρωπο, και τον αδελφό ως αδελφό, προς τους αδύνατους και ελάχιστους.

          Βέβαια αυτή  εξατομικευμένη αγάπη που θα είναι το κριτήριο δεν καταργεί  το κανονικό της νόημα, απεναντίας το βαθαίνει και το εξαγιάζει. Ισχύει για λαούς, πολιτισμούς, Εκκλησίες και θα κριθούν μ’ αυτό το κριτήριο της διακονίας προς τους αδελφούς. Και αυτή η προσωπική διακονία αποδεικνύει με έμπρακτο και χειροπιαστό τρόπο την πίστη και την αγάπη μας για τον Θεό.

          Διότι αν η αγάπη μας  δεν διακονεί, τότε δεν είναι γνήσια και ξεπέφτει .  Γιατί η διακονία είναι κορυφαίος τρόπος χριστιανικής παρουσίας και μαρτυρίας. Είναι  μια θυσία χωρίς υπολογισμούς που θεραπεύει ό, τι πονάει όλο τον άνθρωπο. Ο πεινασμένος, ο διψασμένος, ο ξένος, φυλακισμένος, ο άρρωστος είναι καταστάσεις που μαστίζουν τον άνθρωπο ως πρόσωπο και την κοινωνία. Έτσι είναι, ο διάβολος και η αμαρτία δημιουργούν συνεχώς αναρίθμητες  εστίες και πλέγματα αναγκών που μας πνίγουν. Ασθένειες, θεομηνίες, πείνα, μοναξιά, εγκατάλειψη, εκμετάλλευση, μετανάστευση, αδικία, ανεργία, είναι ο χώρος της αδυναμίας των ανθρώπων των ελαχίστων αδελφών του Χριστού.

          Το μεγάλο ερώτημα είναι: Πώς τους αντιμετωπίζουμε;

          Οι περισσότεροι από μας τους προσπερνάμε αδιάφορα ή δείχνουμε απλά τον οίκτο μας. Περιορίζουμε το νόημα της παραβολής στο καθήκον μιας πενιχράς ελεημοσύνης. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε το φόβο και τις ανασφάλειές που μας δημιουργούν οι ξένοι, οι αποτυχημένοι και οι εγκαταλελειμμένοι. Αδυνατούμε να κατεβούμε στον άδη της ζωής των, για να τους βοηθήσουμε και στην ανάσταση της ζωής της αγάπης.

          Μερικοί ίσως πουν: Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά είναι δύσκολα πράγματα!

          Σωστά. Αλλά μήπως  είναι πιο εύκολος ο δρόμος για την κατάκτηση του χρήματος, της επικράτησης, της δόξας, των απολαύσεων; Η προσπάθεια ανταγωνισμού δείχνει πόση αποκρουστική γίνεται η πορεία μας με τα κριτήρια που επιλέξαμε. Εξ άλλου η ψευδαίσθηση της ικανοποίησης είναι παροδική και για λίγο. Κι όλα αυτά χωρίς να καταξιώνουμε την ύπαρξή μας. Οι δυσκολίες που απαιτεί η αγάπη ως κριτήριο των πράξεών μας, δεν είναι μεγαλύτερες και η ικανοποίηση είναι μονιμότερη και βαθύτερη. Δύσκολη είναι μόνο η αρχή, γι’ αυτό και την αναβάλλουμε. Αυτή λοιπόν την αναβολή η σημερινή παραβολή μας καλεί να νικήσουμε. Για να ξαναγεννηθούμε, να γίνουμε νέοι άνθρωποι, για να νικήσουμε τη φθορά και τον θάνατο, για να γεμίσουμε ζωή αληθινή.

          Καλό Τριώδιο

          π. γ. στ.

Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω -+ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστινου Τo παγκoσμιο δικαστηριο «Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη…» (Ματθ. 25,32)

Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω - Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου

Τo παγκoσμιο δικαστηριο

«Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη…» (Ματθ. 25,32)

Χθές, ἀγαπητοί μου, ψυχοσάββατο, μνήμη δηλαδὴ τῶν προσφιλῶν μας νεκρῶν. Σήμε­ρα Κυριακή, Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω.

Τί εἶνε ἀπόκρεως; Ἀπόκρεως ἴσον ἀποχαιρετισμὸς τῆς κρεοφαγίας, προοίμιο τῆς ἁγί­ας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς, προανάκρου­σμα γιὰ ἀγῶνες πνευματικούς. Ἀλλὰ δυστυ­χῶς ὁ κόσμος, μὲ τὴ σατανικὴ ἰδέα ὅτι τὶς μέρες αὐτὲς ὅλα ἐπιτρέπονται, ἐκτρέπεται σὲ μεγάλες ἁμαρτίες. Σήμερα λοιπόν, ποὺ πολλοὶ ὀργιάζουν, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται στοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ φοβερώτερο εὐαγγέλιο ὅλου τοῦ χρόνου, τὸ εὐαγγέλιο τῆς μελλούσης κρίσεως. Ὅποιος τ᾿ ἀκούει κ᾿ ἔχει μέσα του ἕνα μόριο πίστεως καὶ λογικῆς, τρέμει.

Τὸ εὐαγγέλιο μᾶς προειδοποιεῖ ὅλους. Θὰ γίνῃ κρίσις, δικαστήριο παγκόσμιο, κι ὁ δικαστὴς ποὺ θὰ μᾶς κρίνῃ εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰ­ησοῦς Χριστός. Θὰ χωριστῇ ἡ ἀνθρωπότης σὲ δυὸ μεγάλες παρατάξεις· ἀπὸ τὴ μιὰ οἱ δίκαιοι, ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί. Καὶ θ᾿ ἀκουστοῦν δύο τελεσίδικες – ἀμετάκλητες ἀποφάσεις· ἡ μία «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν…», ἡ ἄλλη «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνι­ον…», στὴν αἰώνια κόλασι (Ματθ. 25,34,41).

–Κόλασις; Ποιός πιστεύει σήμερα κόλασι!

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει· Θὰ ἤθελα κ᾿ ἐ­γὼ νὰ μὴν ὑπάρχῃ, γιατὶ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ τὴ φοβᾶμαι· καὶ ὅμως ὑπάρχει κόλασις. Ὅσο βέβαιο εἶνε ὅτι ὑπάρχει νύχτα, τόσο βέβαιο εἶ­νε ὅτι ὑπάρχει κόλασις, κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις.

Ποῦ τὸ στηρίζουμε αὐτό; Μήπως εἶνε ἕνας μῦθος μὲ τὸν ὁποῖο ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ ἀποκοιμί­ζουμε τὸ λαό; Ἡ ἀλήθεια τῆς μελλούσης κρίσε­ως καὶ ἀνταποδόσεως ἔχει ἰσχυρὰ στηρί­γματα. Τὸ ἕνα εἶνε, ὅτι τὸ φωνάζει ἡ δικαιοσύνη. Τὸ ἄλλο, ὅτι τὸ φωνάζει ὅλος ὁ κόσμος. Καὶ τὸ τρίτο καὶ σπουδαιότερο, ὅτι τὸ βεβαιώνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἐπιτρέψτε μου αὐτὰ νὰ τὰ ἀναλύσω.

* * *

⃝Εἶπα, ὅτι τὸ φωνάζει ἡ δικαιοσύνη. Διότι ἡ δι­καιοσύνη εἶνε αἴτημα παγκόσμιο. «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9), ψάλλει ἡ Ἐκκλησία τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα.

Ἀλλὰ ποῦ δικαιοσύνη; Ἂν ῥίξουμε ἕνα βλέμ­μα καὶ στὴ δική μας κοινωνία ἀλλὰ καὶ σὲ παγ­κόσμιο κλίμακα, στὶς διεθνεῖς σχέσεις τῶν λα­ῶν, θὰ δοῦμε ὅτι δικαιοσύνη δὲν ὑπάρχει. Δὲν βασιλεύει ὁ νόμος τοῦ Χριστοῦ μας, τὸ «Ἀγαπᾶ­τε ἀλλήλους» (Ἰω. 13,34). Στὶς κοινωνίες μας, παρ᾿ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματά τους, βασιλεύει ὁ νόμος τῆς ζούγκλας ὅτι «τὸ μεγάλο ψάρι τρώει τὸ μι­κρό». Ἐγκλήματα γίνονται καθημερινῶς σὲ ὅλες τὶς χῶρες· ἐγκλήματα ἐκτελεσμένα μὲ τέτοια ἐντέλεια, ποὺ κι ὁ ἱκανώτερος ἀστυνόμος νὰ μὴ μπορῇ νὰ τὰ ἐξιχνιάσῃ. Ὁ ἔνοχος μένει ἀσύλληπτος, περιγελᾷ καὶ περιπαίζει τὶς ἀρχές. Οἱ δρᾶστες περιφέρονται ἀσύλληπτοι, μερικὲς φορὲς τιμῶνται κιόλας!

Ὑπάρχουν ἐγκλήματα ἀτιμώρητα. Ἄλλοι βλα­στημοῦν τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια, ἄλλοι στὰ δικαστήρια ὁρκίζονται στὸ Εὐαγγέλιο, γυναῖκες ἀφήνουν τοὺς ἄντρες τους καὶ συζοῦν μὲ ἄλλους, ἄντρες ἀφήνουν τὶς γυναῖκες τους καὶ ζοῦν μὲ παλλακίδες, ἄλλοι σκληροὶ κι ἀπάνθρωποι ῥουφοῦν τὸ αἷμα τοῦ φτωχοῦ καὶ κάνουν περι­ουσίες…, καὶ ὅλοι αὐτοὶ μένουν ἀτιμώρητοι. Ἀ­τιμώρητα τὰ ἐγκλήματα. Ἡ ἀνθρώπινη δικαι­οσύνη ἀποδεικνύεται ἀνίσχυρη. Εἶνε, ὅπως ἔ­λεγε ἕνας ἀρχαῖος φιλόσοφος, ἕνα ἀραχνόπανο ποὺ πιάνει μυγάκια, μὰ οἱ σφῆγκες τὸ σχίζουν καὶ περνοῦν. Ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη συλλαμβάνει τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα· τὰ με­γάλα ἐγκλήματα μένουν ἀτιμώρητα.

Καὶ τί θὰ γίνῃ λοιπόν; αὐτοὶ θὰ μείνουν ἀτιμώρητοι αἰωνίως; Ὄχι! διαμαρτύρεται ἡ συνείδησις. Τὸ ἔνστικτο τοῦ δικαίου, ποὺ ὁ Θε­ὸς φύτεψε μέσα μας, φωνάζει, ὅτι ὁπωσδήπο­τε θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ οἱ ἐγκληματίες τῶν «τελεί­ων» ἐγκλημάτων, οἱ παραβάτες τῶν ἠθικῶν δι­ατάξεων, θὰ συλληφθοῦν στὰ δίχτυα τῆς ἀ­δεκάστου δικαιοσύνης. Ἂν ὑπάρχῃ Θεὸς –καὶ ὑπάρχει Θεός–, θ᾿ ἀπονείμῃ τὸ δίκαιο, θὰ τιμω­ρήσῃ τὸ ἔγκλημα καὶ θ᾿ ἀμείψῃ τὴν ἀρετή.

⃝ Ἀλλ᾿ ὅτι ὑπάρχει κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις τὸ φωνάζουν οἱ ἄνθρωποι ὅλης τῆς γῆς. Σ᾿ ὅλο τὸν πλανήτη μας παλαιότεροι καὶ νεώτεροι, ὅ­λοι –μὲ ὡρισμένες παραλλαγές– ἔχουν τὸ ἴδιο ἔνστικτο, τὴν ἴδια ἰδέα, τὴν ἴδια παράδοσι.

Ἕνα ὑπενθυμίζω· ὅταν τὸ δικαστήριο τῶν Ἀ­θηνῶν ἀδίκως κατεδίκασε σὲ θάνατο τὸν Σω­κράτη, ποὺ ἀναγκάστηκε νὰ πιῇ τὸ κώνειο, τότε ἐκεῖνος εἶπε· Φεύγω καὶ πηγαίνω σ᾿ ἕναν ἄλλο κόσμο· ἐκεῖ ὑπάρχουν δικασταὶ ἀμερόλη­πτοι, ὁ Αἰακός, ὁ Μίνως, ὁ ῾Ραδάμανθυς· αὐτοὶ ἐκεῖ θὰ μοῦ ἀποδώσουν δικαιοσύνη. Πιστεύω στὴν θεία δικαιοσύνη, ὄχι στὴν ἀνθρώπινη.

⃝ Ναί, ὑπάρχει κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις. Τὸ ἀ­παιτεῖ τὸ αἴσθημα τοῦ δικαίου, τὸ φωνάζουν οἱ παραδόσεις ὅλων τῶν λαῶν. Ἀλλὰ τὸ μεγαλύ­τερο ἐπιχείρημα εἶνε ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι ψεύδονται, ὅλοι σφάλλουν, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς δὲν ἔσφαλε. Ὅ,τι εἶ­πε βγῆκε ἀληθινό, ὅ,τι προφήτευσε ὅλα πρα­γματοποιήθηκαν. Προφήτευσε, ὅτι ὁ ναὸς τοῦ Σολομῶντος, τὸ καύχημα τῶν Ἑβραίων, θὰ κα­ταστραφῇ καὶ δὲν θὰ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθον» (Ματθ. 24,2)· καὶ ὄντως κατεστράφη. Προφήτευσε, ὅτι οἱ δώδεκα ψαρᾶδες θὰ γίνουν παγκόσμιοι διδάσκαλοι καὶ τὸ κήρυγμά τους θὰ φτάσῃ σὲ ὅλη τὴ γῆ· καὶ ὄντως σήμερα κοντεύει νὰ γίνῃ γνωστὸ σχεδὸν παντοῦ. Προφήτευσε, ὅτι ἡ Ἐκ­κλησία του θὰ πολεμηθῇ ἀπὸ ὅλες τὶς δυνάμεις τοῦ ᾅδου μὰ δὲν θὰ νικηθῇ· καὶ πράγματι οἱ τόσοι διωγμοὶ δὲν τὴν ἀφάνισαν. Μέχρι σήμερα, ὅ,τι εἶπε βγῆκε ἀληθινό· ἔτσι καὶ ὁ ­λό­γος του αὐτός, ὅτι θά ᾿ρθῃ ἡ ὥρα ποὺ ὁ Θεὸς θὰ δικάσῃ τὸν κόσμο, θὰ πραγματοποιηθῇ.

Πότε θὰ γίνῃ αὐτό; ποιά μέρα; ποιά ὥρα; ποιά στιγμή; Ἄγνωστο. Ὅπως εἶνε ἄγνωστη ἡ ὥρα τοῦ σεισμοῦ, ἔτσι καὶ ἡ ἡμέρα τῆς κρίσε­ως. Σὲ μιὰ ὥρα ποὺ γλεντοῦν καὶ ὀργιάζουν, ποὺ βλαστημοῦν τὸ Θεό, ποὺ κλέβουν καὶ ἀτι­μάζουν, ποὺ ἀσχημονοῦν καὶ κυλιοῦνται στὸ βόρβορο, τέτοια ὥρα θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς γιὰ νὰ μᾶς κρίνῃ.

Πῶς θὰ γίνῃ ἡ κρίσις; Ἡ Γραφὴ μὲ φοβερὲς εἰκόνες λέει τί θὰ προηγηθῇ. Ὁ ἥλιος θὰ σκοτι­σθῇ, θὰ σβήσῃ σὰν κερί. Τὰ ἄστρα θὰ πέσουν σὰν τὰ φύλλα τοῦ δέντρου στὸ σφοδρὸ ἄνεμο, τὰ βουνὰ θὰ λειώσουν σὰν μολύβι, τὰ ποτάμια θὰ ξεραθοῦν. Καὶ τότε θὰ φανῇ σημεῖ­ον μέγα, ὁ τίμιος σταυρός. «Ὄψονται εἰς ὃν ἐξ­εκέντησαν», ἀκοῦμε τὴ Μεγάλη Παρασκευή (Ἰω. 19,37)· ὅτι θὰ δοῦν, λέει, τὸ σημεῖον τοῦ Ἐ­σταυρωμένου. Ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι θὰ συν­οδεύουν, καὶ τότε θὰ παρουσιασθῇ ὁ Κριτὴς τοῦ κόσμου· ὄχι πλέον ὡς ἀδύναμο νήπιο, ἀλλὰ ὡς κυρίαρχος τοῦ σύμπαντος. «Ὤ ποία ὥρα τότε» (αἶν. Κυρ. Ἀπόκρ.), ἀδελφοί μου!

«Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάν­τα τὰ ἔθνη» (Ματθ. 25,32). Ἄνθρωποι φτωχοὶ καὶ ἄ­ση­μοι, ἀλλὰ καὶ ἐπίσημοι· βασιλεῖς, αὐτοκράτορες καὶ τύραννοι ποὺ σκόρπισαν τὸν τρόμο καὶ τὸ φόβο, ἀλλὰ καὶ φτωχοὶ καὶ ἀπένταροι ποὺ δὲν ἔχουν ψωμὶ νὰ φᾶνε· ῥακένδυτοι καὶ ζητιάνοι, ἀλλὰ καὶ πλούσιοι ποὺ διασκεδάζουν μὲ πολυτέλεια καὶ χλιδή· ἀγράμματοι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ βάλουν τὴν ὑπογραφή τους, ἀλλὰ καὶ ἐπιστήμονες, Πλάτωνες καὶ Ἀριστοτέληδες καὶ Ἀϊνστάιν· γυναῖκες ἀλλὰ καὶ ἄντρες· μικρὰ παιδιά, ἀλλὰ καὶ ἀσπρομάλληδες γέρον­τες· Ἀνατολὴ καὶ Δύσι, Βορρᾶς καὶ Νότος, ὅ­λες οἱ γλῶσσες καὶ οἱ φυλές, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τὸν τελευταῖο θνητό, ὅλοι σὰν θάλασσα μὲ ἄπειρα κύματα, θὰ εἴμαστε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Καὶ ὁ Χριστὸς θὰ δικάσῃ· καὶ θὰ πῇ στοὺς μὲν «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου…», στοὺς δὲ «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον…» (ἔ.ἀ.).

Ἀπίστευτα αὐτά; Ἀλλὰ εἶνε πραγματικότης. Ὅσο βέβαιο εἶνε ὅτι αὔριο ξημερώνει Δευτέρα, ἔτσι εἶνε βέβαιο κι ὅτι θὰ ἔρθῃ ἡ ἡ­μέρα ἐκείνη. «Ἔστι δίκης ὀφθαλμὸς ὃς τὰ πάνθ᾿ ὁρᾷ», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Ὑπάρχει ἕνα μάτι ποὺ τὰ βλέπει ὅλα, ἕνα αὐτὶ ποὺ τ᾿ ἀκούει ὅλα, κ᾿ ἕνα χέρι ποὺ τὰ γράφει ὅλα. Ναί, θὰ ἔρθῃ ἐκείνη ἡ στιγμή.

* * *

Ἀδελφοί μου! Κ᾿ ἐγὼ ποὺ τὰ λέω κ᾿ ἐσεῖς ποὺ τ᾿ ἀκοῦτε νὰ προετοιμαστοῦμε γιὰ τὴν ἡ­μέρα αὐτή. Νὰ ἔχουμε ἕτοιμη τὴν ἀπολογία μας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου νὰ μᾶς ἐλεήσῃ. Κανείς μας νὰ μὴν ἀ­κούσῃ τὸν κεραυνό «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον…», ἀλλὰ ὅλοι ν᾿ ἀκούσουμε τὴ χαρμόσυνη φωνὴ «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡ­τοι­μασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου»· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγίου Ἰωάννου Πτολεμαΐδος 1-3-1981)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ – 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

(Μτθ. κε΄, 31-46) 

«Εἶπε ὁ Κύριος· ὅταν ἔλθη ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ δόξα του καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μαζί του, τότε θὰ καθίση ἐπάνω σὲ θρόνο ἔνδοξο καὶ θὰ συναχθοῦν μπροστά του ὅλα τὰ ἔθνη, καὶ θὰ τοὺς χωρίση μεταξύ τους ὅπως χωρίζει ὁ βοσκὸς τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια, καὶ θὰ στήση τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ δεξιά του, καὶ τὰ κατσίκια ἀπὸ τὰ ἀριστερά. Τότε θὰ πῆ ὁ βασιλιὰς αὐτοὺς πού ἔβαλε στὰ δεξιά· Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατέρα μου, νὰ κληρονομήσετε τὴ βασιλεία, πού ἑτοιμάστηκε γιὰ σᾶς ἀπὸ τὴ θεμελίωση τοῦ κόσμου. Διότι πείνασα καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάγω· δίψασα, καὶ μοῦ δώσατε νερὸ νὰ πιῶ· ἤμουν ξένος, καὶ μὲ συμμαζέψατε· γυμνός, καὶ μὲ ντύσατε· ἄρρωστος, καὶ μὲ ἐπισκευθήκατε· στὴ φυλακὴ ἤμουν, καὶ ἤλθατε σὲ μένα. Τότε θὰ ἀποκριθοῦν οἱ δίκαιοι σ’ αὐτὸν καὶ θὰ ποῦν· Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε νὰ πεινᾶς καὶ σὲ δώσαμε ψωμί, ἢ νὰ διψᾶς καὶ σὲ δώσαμε νερό; πότε σὲ εἴδαμε ξένο καὶ σὲ συμμαζέψαμε; ἢ γυμνὸ καὶ σὲ ντύσαμε; πότε σὲ εἴδαμε ἄρρωστο ἢ στὴ φυλακή, καὶ ἤλθαμε σὲ σένα; Καὶ ὁ βασιλιὰς θὰ ἀποκριθῆ καὶ θὰ πῆ σ’ αὐτούς· Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ἀφοῦ τὸ κάνατε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀδέλφια μου αὐτὰ ἐδῶ τὰ ἐλάχιστα, σὲ μένα τὸ κάνατε. Τότε θὰ πῆ καὶ σ’ αὐτοὺς πού τοὺς ἔβαλε στ’ ἀριστερά· φύγετε ἀπὸ μένα, οἱ καταραμένοι, στὴ φωτιὰ τὴν αἰώνια, πού εἶναι ἑτοιμασμένη γιὰ τὸ διάβολο καὶ τοὺς ἀγγέλους του. Διότιπείνασα, καὶ δὲν μοῦ δώσατε νὰ φάγω· δίψασα, καὶ δὲν μοῦ δώσατε νερὸ νὰ πιῶ· Ξένος ἤμουν, καὶ δὲν μὲ συμμαζέψατε· γυμνός, καὶ δὲν μὲ ντύσατε· ἄρρωστος καὶ στὴ φυλακή, καὶ δὲν μὲ ἐπισκεφθήκατε. Τότε θὰ ἀποκριθοῦν αὐτοὶ σ’ αὐτὸν καὶ θὰ ποῦν· Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε νὰ πεινᾶς ἢ νὰ διψᾶς ἢ ξένο ἢ γυμνὸ ἢ ἄρρωστο ἢ στὴ φυλακή, καὶ δὲν σὲ ὑπηρετήσαμε; Τότε θὰ ἀποκριθῆ σ’ αὐτοὺς καὶ θὰ πῆ· Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ἀφοῦ αὐτὸ δὲν τὸ κάνατε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα ἀδέλφια μου αὐτὰ οὔτε σὲ μένα τὸ κάνατε. Καὶ θὰ πᾶνε αὐτοὶ στὴν αἰώνια κόλαση, καὶ οἱ δίκαιοι στὴν αἰώνια ζωή».

Καθαρὰ ἐδῶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς ὁμιλῆ γιὰ αἰώνια κόλαση, καὶ γιὰ αἰώνια ζωή. Καὶ τὰ δύο εἶναι αἰώνια. Μετὰ τὸ θάνατο ὁ ἄνθρωπος πάει ἢ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ χαίρεται αἰώνια μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλους τους ἁγίους γιὰ τὰ καλά του ἔργα ποῦ ἔπραξε ἐδῶ στὴ γῆ, ἢ καταδικάζεται στὴ αἰώνια κόλαση γιὰ τὶς ἀδικίες καὶ τὶς ἁμαρτίες ποῦ ἔκαμε ἐδῶ καὶ δὲν μετανόησε γι’ αὐτές.

Ἡ αἰώνια κόλαση εἶναι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, πού δὲν ἔχουν ἀγάπη· καὶ ἡ αἰώνια ζωὴ γι’ αὐτοὺς πού δείχνουν ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη τους. Ἡ ἀγάπη εἶναι ζωή· τὸ μίσος εἶναι κόλαση, τιμωρία, θάνατος. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, καὶ οἱ ἄνθρωποι ποῦ ἔχουν ἀγάπη εἶναι πάντα μὲ τὸ Θεό. Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι λόγια, ἀλλὰ ἔκφραση ἔμπρακτης συμπόνιας πρὸς τὸ νηστικό, τὸ διψασμένο, τὸ γυμνό, τὸν ἄρρωστο, τὸ φυλακισμένο ἄνθρωπο. Αὐτὸς ποῦ ἀγαπάει στ’ ἀλήθεια συμπάσχει καὶ βοηθάει τὸν πλησίον του· τοῦ δίνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ θεραπεύση τὶς ἀνάγκες του· δὲν στέκει ἀπαθὴς στὴ φτώχεια καὶ τὴ στέρηση τοῦ συνανθρώπου του, ἀλλὰ κάνει ὅ,τι μπορεῖ γι’ αὐτὸν πού πάσχει καὶ ὑποφέρει. Ἀγάπη χωρὶς πράξη εἶναι νεκρή· δὲν ἔχει μέσα ζωὴ καὶ δὲν προσφέρει τίποτα στὸν ἄνθρωπο.

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἀγάπη καὶ βοηθάει τὸν πάσχοντα συνάνθρωπό του, βοηθάει τὸν ἴδιο τὸ Θεό· «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν». Καὶ αὐτὸς πού δὲν ἀποστρέφει τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὸ φτωχό, οὔτε ὁ Θεὸς θὰ ἀποστρέψη τὸ πρόσωπο του ἀπ’ αὐτόν, λέει ὁ Τωβίτ. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος πού στέκει μὲ ἀπάθεια μπροστὰ στὸν πόνο καὶ στὴ στέρηση τοῦ ἀνθρώπου θὰ τιμωρηθῆ ἀπὸ τὸν Κύριο στὴν αἰώνια κόλαση, διότι δὲν βοήθησε τὸ συνάνθρωπό του, ὅταν εἶχε ἀνάγκη. Ὁ Κύριος εἶναι στὸν πλησίον μας· καὶ ὁ πλησίον μας εἶναι ὁ ἄρρωστος, ὁ γυμνός, ὁ νηστικός, ὁ φυλακισμένος. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀνάμεσά μας καὶ περιμένει τὴ δική μας ἐλεημοσύνη, γιὰ νὰ μᾶς ἐλεήση αὐτὸς μὲ τὴν αἰώνια ζωή του. Ὅποιος αὐτὸ δὲν τὸ πιστεύει καὶ δὲν τὸ ζῆ, θὰ τιμωρηθῆ στὴν αἰώνια κόλαση.

Ὅλοι μας μιὰ μέρα θὰ δώσωμε λόγο στὸ Θεὸ γιὰ ὅλες μας τὶς πράξεις, πού πράξαμε ἐπάνω δῶ στὴ γῆ, καὶ γιὰ κεῖνες ἀκόμα πού ἐμεῖς μόνο τὶς γνωρίζουμε. Κανεὶς δὲν θὰ ξεφύγη ἀπὸ τὸ μεγάλο αὐτὸ κριτήριο, πού θὰ στήση μία μέρα στὴ γῆ ἐπάνω ὁ Χριστὸς καὶ θὰ κρίνη ζωντανοὺς καὶ νεκρούς. Κριτήριο γιὰ τὸν δίκαιο καὶ ἀδέκαστο Κριτὴ θὰ εἶναι ἡ ἀγάπη μας πού δείξαμε γιὰ τὸ συνάνθρωπό μας, ὄχι μὲ λόγια, ἀλλὰ μὲ ἔργα. Στὸ πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου μᾶς εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ φτωχὸς, πού κάθε μέρα στέκει καὶ ζητᾶ τὴ δική μας βοήθεια εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Μᾶς τὸ εἶπε καθαρὰ αὐτὸ σήμερα· «ἀφοῦ αὐτὸ τὸ κάνατε σὲ ἕνα ἀπὸ τα’ ἀδέλφια μου αὐτὰ ἐδῶ τὰ ἐλάχιστα, τὸ κάνατε σ’ ἐμένα». «Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων». Ἀμήν.

π. Γ.Δ.Σ. 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως