Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος και η “σκάλα” τον αρετών που οδηγεί στον Παράδεισο

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι περίοδος μετανοίας, περίοδος κατά τήν ὁποία ἡ πέτρινη καρδιά μας πρέπει, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά γίνει σάρκινη, καί ἀπό ἀναίσθητη νά γίνει αἰσθαντική, ἀπό ψυχρή καί σκληρή νά γίνει ζεστή καί ἀνοιχτή πρός τούς ἄλλους καί, κυρίως, πρός τόν ῎Ιδιο τόν Θεό.

῾Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι καιρός ἀνανέωσης, ὅπου καθετί -ὅπως γίνεται τήν ἄνοιξη- κάνει μία καινούρια ἀρχή· καί ἡ ἀνήλια ζωή μας ζωντανεύει καί πάλι μέ ὅλη τήν ἔνταση τήν ὁποία ὁ Θεός μπορεῖ νά δώσει σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, κάνοντάς μας διά τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων καί τῶν πλούσιων δωρεῶν Του κοινωνούς τοῦ ῾Αγίου Του Πνεύματος, κοινωνούς θείας φύσεως.
Εἶναι ἐποχή συμφιλίωσης καί ἡ συμφιλίωση εἶναι χαρά· ἡ χαρά τοῦ Θεοῦ καί ἡ δική μας χαρά· ἕνα νέο ξεκίνημα!

Σήμερα εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τῆς Κλίμακος καί θέλω νά σᾶς διαβάσω μερικές δικές του φράσεις, τόσο σχετικές μέ τήν ἰδιαιτερότητα τῆς περιόδου πού διάγουμε·

«῾Η μετάνοια, δηλαδή ἡ ἐπιστροφή μας στόν Θεό, εἶναι ἀνανέωση τοῦ βαπτίσματός μας· εἶναι ἀνανέωση τῆς συνθήκης μας μέ τόν Θεό, τῆς ὑπόσχεσής μας νά ἀλλάξουμε τή ζωή μας. Εἶναι περίοδος κατά τήν ὁποία μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε τήν ταπείνωση, ἡ ὁποία εἶναι εἰρήνη· εἰρήνη μέ τόν Θεό, εἰρήνη μέ τόν ἑαυτό μας, εἰρήνη μέ ὅλο τόν κτιστό κόσμο. ῾Η μετάνοια γεννιέται ἀπό τήν ἐλπίδα, ὅταν δηλαδή ἀπορρίψουμε τήν ἀπόγνωση. Καί ἐκεῖνος πού μετανοεῖ, εἶναι κάποιος πού ἀξίζει τήν καταδίκη -ὡστόσο ἀναχωρεῖ ἀπό τό δικαστήριο χωρίς ντροπή, ἐπειδή ἡ μετάνοια εἶναι ἡ εἰρήνη μας μέ τόν Θεό. Κι αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέσα ἀπό μία ζωή ἀντάξια, πού ἀποξενώθηκε ἀπό τίς ἁμαρτίες πού διαπράτταμε στό παρελθόν. Μετάνοια εἶναι τό καθάρισμα τῆς συνειδήσεώς μας. Μετάνοια σημαίνει ὁλοκληρωτική ἀπαλλαγή ἀπό τή λύπη καί τόν πόνο».

Κι ἄν ἀναρωτηθοῦμε πῶς θά τό πετύχουμε αὐτό, πῶς θά φθάσουμε ἐκεῖ, πῶς μποροῦμε νά ἀνταποκριθοῦμε στόν Θεό πού μᾶς δέχεται ὅπως ὁ Πατέρας τῆς παραβολῆς δέχθηκε τόν ἄσωτο γιό του, σ’ ἕνα Θεό πού μᾶς περιμένει μέ λαχτάρα καί πού ἐνῶ Τόν ἀπορρίψαμε ᾿Εκεῖνος δέν ἀπομακρύνθηκε ποτέ ἀπό κοντά μας, ἀξίζει νά ἀκούσουμε αὐτά τά λίγα λόγια γιά τήν προσευχή·

«Στήν προσευχή μή χρησιμοποιεῖτε ἐπιτηδευμένες λέξεις, διότι, συχνά τό ἁπλό καί ἀνεπιτήδευτο ψέλλισμα τῶν παιδιῶν εἶναι ἐκεῖνο πού εὐφραίνει τόν οὐράνιο Πατέρα μας. ῞Οταν μιλᾶτε στόν Θεό, μήν προσπαθεῖτε νά πεῖτε πολλά, διότι διαφορετικά, ὁ νοῦς, ἀναζητώντας τίς λέξεις θά χαθεῖ σ’ αὐτές. ῾Η μία λέξη πού ψιθύριζε ὁ Τελώνης τοῦ ἔφερε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ· μία λέξη γεμάτη πίστη ἔσωσε τόν ληστή πάνω στόν Σταυρό. ῾Η ποικιλία τῶν λέξεων ὅταν προσευχόμαστε διασκορπίζει τόν νοῦ καί ἐξάπτει τή φαντασία. ῾Η μία λέξη πού ἀπευθύνουμε στόν Θεό συμμαζεύει τόν νοῦ στήν παρουσία Του. Κι ἄν στήν προσευχή σου, αὐτή ἡ μία λέξη σέ ἀγγίζει μέσα σου, ἄν τή νιώθεις βαθιά, μεῖνε σ’ αὐτήν, μεῖνε, γιατί κάτι τέτοιες στιγμές ὁ φύλακας ῎Αγγελός μας προσεύχεται μαζί μας, ἐπειδή εἴμαστε ἀληθινοί μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τόν Θεό».


Anthony Bloom , 

Στο φως της κρίσης του Θεού, πορεία από το τριώδιο στην ανάσταση

πηγή

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΒΙΟΥ.

Ο Κύριός μας να χαρίζει σε όλους σας ειρήνη και χαρά! Διότι είναι αλήθεια ότι η ειρήνη και η χαρά είναι ο μεγαλύτερος πλούτος για ένα χριστιανό, τόσο σ’ αυτό τον κόσμο όσο και στον επόμενο. Όλοι τις λαχταράμε. Μπορούμε να έχουμε πολλά υλικά πράγματα, μπορούμε να έχουμε ό,τι θέλουμε, αλλά είναι όλα εις μάτην, αν δεν έχουμε ειρήνη. Και η ειρήνη προέρχεται από την Πηγή της Ειρήνης, από τον Κύριο. Όταν εμφανίστηκε στους μαθητές Του, κεκλεισμένων των θυρών δια τον φόβο των Ιουδαίων, το πρώτο πράγμα που τους είπε ήταν, «Ειρήνη υμίν» ( Ιωάν. 20, 19 ). Έτσι κι εγώ εύχομαι να μας σκεπάζει όλους η ειρήνη αι η χαρά του Κυρίου. Ο Κύριος θα μας ανταμείψει με την ειρήνη Του, αν αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και στραφούμε προς την Απόλυτη Αγαθότητα. Απόλυτη Αγαθότητα είναι ο ίδιος ο Θεός. Και θέλει και τα παιδιά Του να έχουν αυτό το θείο ιδίωμα. Η τελειότητα της χριστιανικής ζωής συνίσταται στην απόλυτη ταπείνωση. Και η ταπείνωση είναι επίσης θειο ιδίωμα. Όπου βασιλεύει η ταπείνωση, είτε πρόκειται για μια οικογένεια είτε για μία ολόκληρη κοινωνία, εκεί ακτινοβολεί πάντοτε η θεία ειρήνη και χαρά.

Καθετί καλό ή κακό στη γη έχει τις ρίζες του στους λογισμούς μας. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να αγωνιστούμε. Είμαστε μία μηχανή λογισμών που εκπορεύει λογισμούς , ακτινοβολεί λογισμούς δια των οποίων επηρεάζουμε τα πάντα: τους ανθρώπους, τα φυτά. Έχουν και τα φυτά επίσης νευρικό σύστημα. Περιμένουν από μας ειρήνη, παρηγοριά και αγάπη.

Η μετάνοια είναι μία αλλαγή βίου. Πρέπει κανείς να πάει σε έναν ιερέα και να εξομολογηθεί, ή  να πάει σε κάποιο φίλο του ή συγγενή και να του μιλήσει για κάτι που ενδεχομένως διαταράσσει τη συνείδησή του και διασκορπίζει την εσωτερική του ειρήνη. Μετά την εξομολόγηση , ένας άνθρωπος νιώθει συνήθως ελαφρύτερος. Ο Θεός μας έχει δημιουργήσει κατά τέτοιον τρόπο που επηρεάζουμε όλοι ο ένας τον άλλο. Όταν ένας γείτονας ή ένας φίλος νιώθει να συμπάσχει με τα παθήματά μας, αμέσως κι εμείς αισθανόμαστε παρηγοριά και δύναμη. Ομοίως και η μετάνοια είναι μια αλλαγή βίου. Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, διότι η ζωή μας έχει δώσει πολλές κατραπακιές. Βλέπουμε ολόκληρο τον κόσμο- όχι μόνο το δικό μας έθνος- να υποφέρει εξ αυτού. Αν στραφούμε προς την Πηγή της Ζωής, τον Θεό, τότε Εκείνος θα μας δώσει τη δύναμη να ριζώσουμε σε καλούς λογισμούς, σε ήσυχους , ειρηνικούς και αγαθούς λογισμούς, γεμάτους αγάπη. Η ειλικρινής μας μετάνοια θα λάμψει, διότι οι αγαθοί λογισμοί, οι αγαθοί πόθοι και τα αισθήματα αγάπης ακτινοβολούν ειρήνη και δίνουν παρηγοριά σε κάθε ύπαρξη.

Καταλαβαίνετε τώρα με τί έχει να κάνει η μετάνοια. Μετάνοια είναι μια ολοκληρωτική στροφή της καρδιάς προς την απόλυτη αγαθότητα- και όχι μόνο της καρδιάς του αλλά και του νου του, των αισθημάτων του, του σώματός του και ολόκληρης της υπάρξεώς του. Μετάνοια είναι η άρρηκτη ενότητα αγάπης με τον Πατέρα και Δημιουργό μας. Κατά συνέπεια, πρέπει πάντοτε να προσευχόμαστε αδιάλειπτα και να ζητάμε  συνεχώς από την Υπεραγία Θεοτόκο να μας δώσει την δύναμη να Τον αγαπάμε όπως τον αγαπά κι η ίδια, όπως Τον αγαπούν οι Άγιοι και οι άγγελοι. Κατ’ αυτό τον τρόπο θα είμαστε ευλογημένοι τόσο σ’ αυτή τη ζωή όσο και στην αιωνιότητα. Διότι ο Θεός είναι αγάπη, ειρήνη και χαρά, ικανή να πληρώσει κάθε πλάσμα που Τον λαχταρά εκ βάθους καρδίας.

Κι έτσι , είναι σαφές ότι αν θέλουμε το καλό το δικό μας και των γύρω μας , πρέπει να αλλάξουμε. Οι λογισμοί μας επηρεάζουν όχι μονάχα εμάς, αλλά ο,τιδήποτε άλλο μας περιτριγυρίζει. Γι’ αυτό και πρέπει να εκπέμπουμε μόνο καλούς, ήσυχους και αγαθούς λογισμούς. Ο Κύριος μας δίνει την εντολή να αγαπάμε τους εχθρούς μας, όχι μόνο για δικό τους καλό αλλά επίσης και για δικό μας. Διότι, όσο βαλτώνουμε στην ανάμνηση μιας προσβολής που μας έγινε από κάποιο φίλο, γείτονα ή συγγενή, δεν πρόκειται ποτέ να έχουμε ειρήνη  ή ανάπαυση. Πρέπει να απελευθερωθούμε από τέτοιου είδους λογισμούς. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συγχωρούμε με την καρδιά μας. Όλα πρέπει να συγχωρούνται. Η ειρήνη που νιώθουμε μετά φέρνει   μια αίσθηση ευεξίας, χαράς και παραμυθίας όχι μόνο σε μας αλλά και σε όλους όσοι μας περιστοιχίζουν. Όλοι θα νιώσουν τον αντίκτυπο των λογισμών μας, αν οι λογισμοί μας είναι αγαθοί και ειρηνικοί. Και το αντίθετο επίσης ισχύει. ..

(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»πηγή

Ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος για την σημερινή κατάσταση των πιστών και γενικά της Εκκλησίας

Οι διδασκαλίες και τα εν αγίω πνεύματι λόγια των αγίων είναι πάντα επίκαιρα. Οι άγιοι πάντα είχαν σκοπό να διδάξουν, να ομολογήσουν και να υπερασπιστούν τον Χριστό και την Μία Εκκλησία Του. Δυστυχώς όμως εμείς ξεχνούμε το νόημα τους και ξεφεύγουμε από τον δρόμο μας. Ως εκ τούτου φαίνεται ωφέλιμο να ξαναθυμηθούμε τι έλεγε ένας μεγάλος υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, ο δυστυχώς από πολλούς ξεχασμένος άγιος Αθανάσιος ο Πάριος. Μια και όταν μιλούν πιστοί αμφισβητείται η εγκυρότητα των λόγων τους, ας μιλήσει ο άγιος.

Τα σχόλια του αγίου, σε νεοελληνική απόδοση, προέρχονται από την «Απολογία Χριστιανική», την οποία έγραψε ο άγιος μετά από παράκληση και παρότρυνση του Πατριάρχου Κων/πόλεως Γρηγορίου του Ε΄ -όταν ακόμα το Πατριαρχείο αντιλαμβανόταν το ρόλο του ως υπερασπιστή της Μίας Εκκλησίας και ως αμυντικό τείχος εναντίον των εχθρών Της- για να Την υπερασπίσει εναντίον του άθεου πνεύματος του Διαφωτισμού και για να κατηχήσει ανάλογα το ποίμνιο Της. Σε αυτά βλέπουμε τον πραγματικά ελεύθερο, άφοβο, γεμάτο αγάπη εν αληθεία Χριστιανό. Το γεγονός, ότι το κείμενο στρέφεται εναντίον του Διαφωτισμού και του Βολταίρου δεν αποτελεί επιχείρημα μη συμβατικότητας του κειμένου με τους σημερινούς καιρούς. Όλοι οι εχθροί της Εκκλησίας μπορεί να έχουν άλλο όνομα, έχουν όμως τον ίδιο σκοπό: Να Την αλλοιώσουν ή να Την καταργήσουν. Πόσο μάλλον όταν ο Διαφωτισμός είναι ένας από τους προδρόμους του Οικουμενισμού, της Πανθρησκείας, της διαστροφής και της θεοποίησης του ανθρώπου, που επικρατούν σήμερα, όπως έχουν επισημάνει τόσοι σύγχρονοι άγιοι και πατέρες της Εκκλησίας π.χ. ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο άγιος Παΐσιος κ.α.

Ενώ πολλοί φοβούνται να ονομάσουν τα πράγματα με το όνομα τους ο άγιος αναφέρει καθαρά τον λόγο που η Ελλάδα αν και καλούμενο ορθόδοξο κράτος έχει ξεφύγει κοινωνικά, πολιτικά και εκκλησιαστικά από την ορθόδοξη συνείδηση της: Τον δεσποτισμό της ελευθερίας:

…Η μανία, η λύσσα, ο ενθουσιασμός της λιμπερτάς (σημ. με λιμπερτά ο άγιος εννοεί το σύστημα της ασυδοσίας, του πολιτικού φιλελευθερισμού και ορθολογισμού), αποφασίζει την αποστασία κάθε αρχής και εξουσίας, όχι μόνο επίγειας αλλά και επουράνιας. Και λέει: Τι; Στέκεται εμπόδιο η Γραφή; Δεν αναγνωρίζουμε ούτε Καίσαρα, ούτε Θεό, ούτε ηγεμόνες, ούτε Αποστόλους, ούτε Γραφές, ούτε Ευαγγέλια. Έξω Προφήτες, έξω Απόστολοι, έξω Ευαγγέλια. Έξω ο Χριστός, έξω ο Θεός. Στην θέση τους ας σταθούν στο μέσον ο σοφώτατος Βολταίρος, ο συνενότατος Ρουσσώ,.... οι άριστοι και εξαίρετοι πολιτικοί. Από τώρα και στο εξής, αυτοί και οι όμοιοί τους ας τιμώνται και ας δοξάζονται, αυτοί ας ανακηρύσονται πραγματικοί ευεργέτες της ανθρωπότητας, επειδή με τους σοφώτατους κανόνες της άριστης πολιτικής τους, διεφώτισαν το ανθρώπινο γένος και το οδήγησαν να αποτινάξει τον ζυγό της δουλείας! Λιμπερτά! Λιμπερτά! Να λοιπόν η αιτία, για την οποία το έθνος που από τα αρχαιότατα χρόνια υποδέχθηκε τον Χριστιανισμό, πλουτισμένο με όλα τα χριστιανικά φώτα και την χριστιανική σοφία, ξαφνικά έστειλε σε όλον τον κόσμο το άγγελμα, ότι αρνήθηκαν την πίστη τους και αποκήρυξαν τον Χριστιανισμό (σημ. Εδώ ο άγιος εννοεί την Γαλλία αλλά πόσο ταιριάζουν τα λόγια του στην εξέλιξη της σημερινής Ελλάδος). Ιδού ποιο υπήρξε το τόσο σημαντικό, το τόσο μεγάλο και ισχυρό αίτιο, το οποίο τόσο εύκολα κατόρθωσε εκείνο που δεν στάθηκε δυνατόν να κατορθώσουν οι Νέρωνες και οι Τραιανοί, οι Δέκιοι, οι Μαξιμιανοί και οι Διοκλητιανοί, όλοι οι Τύρανοι του κόσμου...Για την Λιμπερτά ασέβεια, για την Λιμπερτά αθεΐα, για την Λιμπερτά άρνηση του Χριστού.

Για ποιον λόγο ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται πια για την διδασκαλία της Εκκλησίας και για ποιον λόγο οι πιο πολλοί άνθρωποι ή αμφισβητούν τα θαύματα και τα λόγια των πατέρων ή απαιτούν την αλλαγή τους, ενώ παράλληλα ασχολούνται με αλλόδοξες φιλοσοφίες και πρακτικές:

Παρατηρώ εν τούτοις, ένα πολύ παράδοξο φαινόμενο σε αυτούς τους ανθρώπους: Αν έλθουν κάποιοι από τις ανατολικές ή δυτικές Ινδίες και διηγηθούν παράξενα και τερατώδη φαινόμενα (σημ. ο άγιος δεν ονομάζει την ειδωλολατρεία άλλον δρόμο προς τον Θεό όπως οι οικουμενιστές), τα αποδέχονται, τα ανέχονται και τα εστερνίζονται ως αληθέστατα. Υποστηρίζουν μάλιστα, ότι βεβαίως πρέπει να είναι αληθινά τα λεγόμενα, γιατί αυτοί που τα εξιστόρησαν, είναι άνδρες σοφοί σε αυτά τα θέματα. Στα θέματα όμως της Πίστης είναι τόσο αδιάφοροι και δύσπιστοι, ώστε σχεδόν αηδιάζουν ακούγοντάς τα. Ασφαλώς αυτό είναι έργο του Διαβόλου (σημ. αυτόν τον μισόκαλο, τον οποίον φοβούνται να αναφέρουν πολλοί για να μην φαίνοται γραφικοί ή σκοταδιστές και έτσι γίνονται συνεργοί του) αφού ανοίγουν τα αυτιά της ψυχής τους σε εκείνα που όχι μόνο δεν ωφελούν σε τίποτα αλλά τουναντίον τους βλάπτουν, ενώ αντιθέτως τα κλείνουν, όταν πρόκειται για τα θεία και τα σχετικά με τα θαύματα, χωρίς να τρέφουν την παραμικρή υπόληψη στην αξιοπιστία όσων μιλούν ή γράφουν για αυτά.

Για το γεγονός, ότι δεν υπάρχουν συνεπείς αγωνιστικές φωνές από την Εκκλησία για να αφυπνίσουν το ποίμνιο και το ότι οι πιο πολλοί συνηγορούν την διαστροφή και την παρακμή ή σιωπούν συνειδητά σε αυτήν την τραγική κατάσταση:

Μου φαίνεται πραγματικά αλλόκοτο και δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μου, από την μία να βροντοφωνάζουν οι Αρεοπαγίτες, οι Κλήμεντες, οι Αλέξανδροι, οι Βασίλειοι, οι Γρηγόριοι, οι Χρυσόστομοι, οι Κύριλλοι και όλος ο χορός των ιερών διδασκάλων, να βροντοφωνάζουν οι Γεώργιοι, οι Δημήτριοι, οι Θεόδωροι, οι Ευστάθιοι, οι Αρτέμιοι, οι Ευστράτιοι και όλες οι τάξεις των Μαρτύρων, να βροντοφωνάζουν οι Αντώνιοι, οι Σάββες, οι Ευθύμιοι, οι Θεοδόσιοι, οι Νείλοι, οι Μάξιμοι, οι Αρσένιοι, οι Κλίμακες, όλο το σμήνος των οσίων Πατέρων. Να βοά εν τέλει, ο Ουρανός, μέσα από τα θαύματα που επιτελούνται παντού και ακατάπαυστα, ότι αναντίλεκτα υπάρχει Κρίση και Ανταπόδοση! Και όλα αυτά μαζί, θαύματα, Ασκητές, Ποιμένες, Μάρτυρες να μην λαμβάνονται καθόλου υπόψιν (σημ. είναι αδιανόητο για τον άγιο ως πραγματικό Χριστιανό το γεγονός, ότι μπορούν να υπάρχουν ιερείς, οι οποίοι να αγνοούν συνειδητά τους πατέρες ή να μιλούν για μεταπατερική θεολογία και άλλα παρόμοια).

Ο άγιος δεν φοβάται να ονομάσει τους πραγματικούς εχθρούς της Εκκλησίας να τους συγκρίνει με το παρελθόν και να τους χαρακτηρίσει αναλόγως:

Διότι και η υποθεσή είναι παλιά, μολονότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές από το παρελθόν. Επειδή στην παλαιά εκείνη εποχή, η Χριστιανική θρησκεία δυσφημιζόταν από εξωτερικούς εχθρούς, τους Εθνικούς, τους ειδωλολάτρες, προς τους οποίους απευθύνονταν τα απολογητικά συγγράματα. Στην σημερινή εποχή όμως, κατά παράδοξο τρόπο, εχθροί της Χριστιανικής Πίστης είναι τα ίδια τα παιδιά της, οι μέχρι εχθές οικείοι της, για τους οποίους εκφράζει το πικρό παράπονο Της, μαζί με τον προφήτη Ησαΐα: «υιούς εγέννησα και ύψωσα, αυτοί δέ με ηθέτησαν» (Ησαΐας Α΄,2). Και εκείνοι που τότε πολεμούσαν την θρησκεία δεν ήταν άθεοι. Οι σημερινοί όμως ..στην πραγματικότητα είναι εντελώς άθεοι και ασυγκρίτως ασεβέστεροι και πιο βλάσφημοι από όλους τους ασεβείς και τους ειδωλολάτρες...

Ο άγιος καταδικάζει τον οικουμενισμό χωρίς ακόμα να τον έχει γνωρίσει στην σημερινή του έξαρση γιατί ως αληθινά ορθόδοξος ξέρει, ότι η η Εκκλησία είναι μόνο η Μία. Όλα τα άλλα είναι για αυτόν ξένα και εχθρικά προς την Εκκλησία. Για αυτόν τον λόγο αποτρέπει τους Χριστιανούς από σπουδές στην Δύση. Όχι όπως κάποιοι δικοί μας, οι οποίοι πάνε να σπουδάσουν στο Βατικανό, για να μάθουν εκεί θεολογία:

Τα άλλα μέρη της Ευρώπης (σημ. δηλαδή τα παπικά και τα προτεσταντικά)ακόμα γελούν τον εαυτόν τους τάχα πως είναι Χριστιανοί, χωρίς να έχουν μόρφωσιν (δηλαδή ευσεβείας, πρβλ. Παύλο, Β΄Τιμ.) παρά μόνο τους ναούς και τις πολλές και μεγάλες καμπάνες και τις πυκνές λιτανείες και τα ποικίλα και διάφορα σχήματα και τα βδελυκτά και θεοστυγή τάγματα ενώ όμως είναι αυτόχρημα γάλλοι (σημ. δηλαδή άθεοι ή εκκοσμικευμένοι από Αγιος Αθανάσιος ο Πάριος «Αντιφώνηση»). Μάθετε λοιπόν και εξακριβώστε το, ότι όλοι (σημ. με όλοι εννοεί ο άγιος την πλειοψηφία) οι καθηγητές στις Ακαδημίες (σημ. Της Δύσης) είναι άθεοι! Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα άθεοι… ώστε το θεωρούν μεγάλη τους ντροπή να φαίνονται, ότι είναι Χριστιανοί. Και τι είναι; Φιλόσοφοι. Αυτό είναι το καύχημα και η δόξα τους. Προσέχετε λοιπόν, αυτούς που έρχονται από την Δύση εν σχήματι φίλων και αδελφών, γιατί στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Τα μαθήματα των πονηρών δασκάλων είναι πονηρά.

Ως προς τους Χριστιανούς που δωρίζουν άθεα βιβλία ή κοράνια ή άλλα αλλόδοξα βιβλία και ως προς τον τρόπο αντιμετωπισης τους ο άγιος είναι αδιάλλακτος:

Ένας τέτοιος άνθρωπος, που είχε φοιτήσει στην Ακαδημία της Βιέννης, Ηπειρώτης την καταγωγή, μπάρκαρε στην Τεργέστη σε ένα Πατμιώτικο καράβι για να πάει στην πατρίδα του. Ανέπτυξε, όπως ήταν φυσικό, μία φιλική σχέση με τον καπετάνιο. Και τι δώρο λέτε, ότι έσπευσε να χαρίσει στον φίλο του;... Τι φαντάζεσθε ότι του χάρισε; Ε λοιπόν Χριστιανοί, του χάρισε ένα χειρόγραφο τετράδιο που περιείχε όλες τις ολέθριες απόψεις της αθεΐας, ένα δώρο εξ ολοκλήρου απόβρασμα του Άδη, θανάσιμο. Ένα δώρο με το οποίο δίδασκε τον φίλο του να βλασφημεί την Αγία Τριάδα, να προσβάλει την Κυρία Θεοτόκο και Δέσποινα του κόσμου, να απορρίπτει Προφήτες, Απόστολους, Ευαγγέλια, Αγίους με δύο λόγια όλην την Χριστιανική Πίστη. Μόλις κοινοποιήθηκαν δύο τρία από τα βλάσφημα εκείνα λόγια στην θεοσεβή νήσο της Πάτμου, αμέσως σηκώθηκε ταραχή και αναστάτωση, γιατί χάθηκε η Πίστη. Ταυτοχρόνως όλο το μοναστήρι και όλος ο λαός της χώρας, μαζί άντρες και γυναίκες, αφού έκαναν λιτανεία και στάθηκαν στον καθορισμένο τόπο, αναθεμάτισαν κι εκείνον που χάρισε το βιβλίο κι εκείνον που το έφερε στον τόπο τους.

Προφητικά αναφέρει ο άγιος, ότι δεν υπάρχει ανάλογη αντίδραση όπως η αναφερθείσα παραπάνω από τους ταγούς ιερείς και μοναχούς της Εκκλησίας, καμία καταδίκη, καμία συνέπεια και το ποίμνιο σκανδαλίζεται, αγωνιά η απομακρύνεται από την Εκκλησία. Για αυτό δεν διστάζει με χριστιανικό τρόπο να υπενθυμίσει στους ποιμένες το καθήκον τους:

Δεν είναι μικρότερη η ζημιά που υφίσταται η λογική Ποίμνη από την σιωπή των Ποιμένων της και αυτό το λέω με πόνο καρδίας. Διότι, πράγματι, είναι αξιοθρήνητη κατάσταση να διακοπεί και να λείψει εντελώς η αρχιερατική πρόνοια από την Εκκλησία, ιδιαίτερα σε μία τέτοια εποχή, κατά την οποία οι λύκοι εισβάλλουν από παντού και κατασπαράσσουν, δυστυχώς, τα λογικά πρόβατα. Αναλογισθείτε μαζί με τον Θεολόγο Γρηγόριο, αγιότατοι Πατέρες, ότι η επισκοπική εξουσία σας δεν είναι μία ανεύθυνη εξουσία, αλλά μία υπεύθυνη επιστασία, σκεφτείται, ότι είναι κρεμασμένη από τον λαιμό σας  η σωτηρία των λογικών προβάτων... Μη ξεχνάτε το χρέος σας. Συγχωρέστε με, παρακαλώ, που για την αγάπη του Χριστού τολμώ εγώ ο ιδιώτης και ανάξιος να συμβουλεύσω την Σεβασμιότητα σας (σημ. Τι διαφορά αλήθεια χριστιανικού ήθους μεταξύ της πραγματικής και παρόλαυτα άφοβης ταπείνωσης του αγίου και της σημερινής γεμάτη φοβία και έπαρση ψευδοταπείνωσης των σημερινών ποιμένων). Όμως μην παραλείπετε με τα δικά σας απλά λόγια, να διδάσκετε τους Χριστιανούς να κρατούν ακλόνητη την Πίστη τους...

Και επειδή πολλοί μοναχοί αναφέρουν ως λόγο για την απραξία τους στην σημερινή τραγική κατάσταση, ότι για άλλο λόγο μπήκαν σε μοναστήρι και ότι πρέπει να μας ενδιαφέρει μόνο η σωτηρία της ψυχής μας. Και επειδή σήμερα οι μονές και οι μοναχοί στο συνολό τους σιγούν και ανέχονται αυτές τις καταστάσεις:

Μακάρι και όσοι για την αγάπη του Χριστού κατοικούν στην έρημο, για την αγάπη του Χριστού πάλι να μπορούσαν στους καιρούς που ζούμε να μιμηθούν τους αρχαίους Οσίους, οι οποίοι άφηναν την ησυχία τους και έτρεχαν στις πόλεις να στηρίξουν τους ασθενέστερους στην Πίστη, ώστε να μην ξεγελιούνται από το δέλεαρ των αιρετικών ούτε να λογαριάζουν τις απειλές τους. Και μετά αναφέρει ο άγιος το παράδειγμα του Οσίου Αφραάτη του Σύρου ( η μνήμη του τιμάται στις 29. Ιανουαρίου) ο οποίος άφησε το ασκητήριο του στην έρημο και πήγε στην Αντιόχεια, για να στηρίξει τους Ορθόδοξους ενάντια στην προσπάθεια του αυτοκράτορα Ουάλη να επιβάλει τον Αρειανισμό. Όταν τον ρώτησε ο αυτοκράτορας γιατί δεν κάθεται στο κελί του να ησυχάζει, εκείνος απήντησε: «Αυτό κάνω βασιλιά μου. Ήμασταν στα κελιά μας οι Μοναχοί και ησυχάζαμε, αλλά επειδή εσύ έβαλες φωτιά στο σπίτι του Πατέρα μας, δηλαδή στην Εκκλησία, τρέχουμε πάνω κάτω, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να την σβήσουμε».

Ως προς το θέμα αν πρέπει να μιλούν οι λαϊκοί ο άγιος είναι πλήρως εναρμονισμένος με την διδασκαλία της Εκκλησίας και σε πλήρη αντίθεση με όλους αυτούς που τους κατηγορούν, ότι δεν είναι αρμόδιοι να μιλούν για τα θέματα της Εκκλησίας, γιατί ούτε άγιοι ούτε θεολόγοι είναι:

Και τι λοιπόν;Επειδή λείπουν και λείπουν από καιρό από την Εκκλησία του Χριστού, οι Χρυσόστομοι και οι Βασίλειοι, οι Αθανάσιοι και οι Γρηγόριοι, οι Κύριλοι και οι Αυγουστίνοι, όλοι δηλαδή εκείνοι οι πράγματι άξιοι και υπεράξιοι να αποτρέψουν το κακό και να προτρέψουν στο αγαθό, είναι για τον λόγο αυτό, δίκαιο και συμφέρον να μην ανοίξει το στόμα του κάποιος από τους σημερινούς, να μην μιλήσει, να μην γράψει, για να βοηθήσει τους αδελφούς του κατά την δυναμή του; Όχι βέβαια, αυτό δεν είναι καλό αλλά ούτε αρεστό στον Θεό. Εκείνος είναι τόσο φιλάνθρωπος και γενναιόδωρος Δεσπότης, ώστε και της χήρας τα δύο λεπτά να δέχεται και το ποτήρι με το κρύο νερό να αμείβει με προθυμία μεγάλη... Δεν είναι όλοι Ευγένιοι ούτε Θεοτόκες, χρυσοί και ασημένιοι στον λόγο και στο νόημα! Αλλά σε αυτό το μεγάλο σπίτι, την Εκκλησία του Χριστού, σε ώρα ανάγκης γίνονται χρήσιμα και τα ξύλινα και τα πήλινα σκεύη, ανάλογα με την αντοχή και την αρτιότητα τους...

Τι μας συμβουλεύει  o άγιος;

Προτρέπω όλους σας, μικρούς και μεγάλους, νέους και ηλικιωμένους, άντρες και γυναίκες, κοσμικούς και μοναχούς, λαϊκούς και ιερείς, όλους εξ ίσου, σας συμβουλεύω και σας παρακαλώ, για το Όνομα του Κυρίου, να αποφεύγετε τις συναναστροφές με τους βλάσφημους, καθώς αποφεύγετε την φωτιά. Με σταθερό μίσος και αποστροφή να κλείνετε τα αυτιά σας... Μην ακούτε τους φιλοσόφους, ή ορθότερα τους φιλοζόφους αλλά τους ιερούς Αποστόλους. Μην ακούτε τους διεφθαρμένους και φαυλοβίους, αλλά τους σωφρονέστατους, ασκητικότατους και αγιότατους. Μην ακούτε τους αμαθέστατους γύρω από τα Θεία, αλλά τους Θεοσόφους και Πνευματοφόρους. Μην ακούτε τους υλιστές, που δεν πιστεύουν στην αθανασία των ψυχών, αλλά τους ουρανόφρονες κήρυκες της αθανασίας...

Αδελφοί αν θέλετε να γλυτώσετε από τον κατακλυσμό της ασεβείας, μείνετε μέσα στην κιβωτό του Θεού, την Αγία μας Εκκλησία, να πείθεσθε στις εντολές και στα προσταγματά Της και να αποστρέφεσθε κάθε λογισμό απειθείας προς αυτά(Πόσο σημαντικό είναι για τον αγώνα του Χριστιανού η αποφυγή σχισμάτων και παρασυναγωγών τύπου Παλαιοημερολογιτών κλπ.. Ο μισάνθρωπος πάντα παραμονεύει για σπρώξει τους πιστούς έξω από την Εκκλησία)... Ας δοξάζουμε, λοιπόν, αδελφοί μου τον Φιλάνθρωπο Κύριο, ο Οποίος για χάρη της σωτηρίας των ψυχών μας οικονομεί να έχουμε θλίψεις στην ζωή αυτή. Γιατί οι θλίψεις μας υποχρεώνουν να προστρέχουμε σε Αυτόν και να ζητούμε την Θεία Του βοήθεια, σύμφωνα με τα λόγια του Προφήτη: «Κύριε εν θλίψει εμνήσθημέν Σου» (Ησαΐας 26,16.)

Ταις πρεσβείαις του αγίου Αθανασίου του Παρίου,

Αδαμάντιος Τσακίρογλου
πηγή

Οι 12 βαθμοί της Αμαρτίας

1ος Βαθμὸς εἶναι, ὅταν κάνει κάποιος τὸ καλό, ὄχι δὲ καλῶς, ἀλλὰ σμίγει τὸ καλὸ μὲ τὸ κακό. 

2ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ τελεία ἀργία τοῦ καλοῦ. 



3ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ προσβολὴ τοῦ κακοῦ στὸ λογισμό. 



4ος Βαθμὸς εἶναι, ὁ συνδιασμός, ἤ συνομιλία μὲ τὸν λογισμό. 



5ος Βαθμὸς εἶναι ἡ πάλη ποὺ γίνεται πρὶν τὴν ἁμαρτία. 



6ος Βαθμὸς εἶναι ἡ συγκατάθεση νὰ γίνει ἡ ἁμαρτία. 



7ος Βαθμὸς εἶναι ἡ κατὰ διάνοια ἁμαρτία ποὺ γίνεται πρὸ τοῦ ἔργου ὅπου ὁ ἄνθρωπος τυπώνει εἰς τὸν νοῦν του τὴν ἁμαρτία τόσο παστρικὰ ὠσὰν νὰ τὴν κάνει μὲ τὸ ἔργον. 



8ος Βαθμὸς εἶναι, αὐτὴ ἡ πράξη καὶ κατ’ ἐνέργεια ἁμαρτία. 



9ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ συνήθεια ὅταν γίνεται ἡ ἁμαρτία συχνά. 



10ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ ἕξις τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία μὲ βία καὶ δυναστεία ἀναγκάζει τὸν ἄνθρωπον νὰ ἁμαρτάνει θέλοντα καὶ μὴ θέλοντα. 



11ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ ἀπόγνωσις ποὺ κυριεύει τὸν ἁμαρτωλόν. 



12ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ αὐτοκτονία, δηλαδὴ θανατώνεται ὁ ἄνθρωπος ἀφ’ ἑαυτοῦ του μὲ τὸ νὰ κυριεύθει ἀπὸ τὴν ἀπόγνωση. 
[Ἐξομολογητάριον Ἁγίου Νικοδήμου σελ. 19-20]

το είδαμε εδώ

ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ

ΤΟ  ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ

Χρίστου Εμμ. Αγγελομάτη

    H προσδιορισμένη ώρα δια την έξοδον, ήτο η Δευτέρα πρωϊνή της 10ης προς την 11η Απριλίου, κατά την γενόμενη εις Πλάτανον συμφωνίαν με τους δύο απεσταλμένους της φρουράς, εστηρίζετο δε η επιτυχία της Εξόδου, ή ακόμη της ανατροπής των τουρκοαιγυπτίων και λύσις της πολιορκίας εις την ορμητικότητα της επιθέσεως των έξω του Μεσολογγίου σωμάτων και τον αιφνιδιασμόν του εχθρού. Αλλά ο εχθρός επερίμενε το σύνθημα, όπως το επερίμεναν και οι Έλληνες πολιορκημένοι.

Περί την δύσιν του ηλίου, ότε είχε κοπάσει κάπως ο σφοδρός κανονιοβολιμός υπό των τουρκοαιγυπτίων εναντίον του Μεσολογγίου προφανώς δια να ακουσθούν οι συνθηματικαί βολαί, ηκούσθη πυροβολισμός, που έδιδε την εντύπωση ότι προήρχετο από την μονήν του Αγίου Συμεώνος επί του Ζυγού που είχε ωρισθή ως τόπος συναντήσεως των εκ Μεσολογγίου εξερχόμενων φαλάγγων με τα έξω σώματα. Οι πολιορκημένοι επίστευσαν ότι έφθασεν εις τον Ζυγόν η αναμενόμενη βοήθεια και δια του πυροβολισμού έδιδεν την είδησιν εις την φρουράν. Ευθύς αμέσως άρχισε η συγκέντρωσις των φαλάγγων κατά το καταρτισθέν σχέδιον εις τας θέσεις από τας οποίας θα διήρχοντο τας γέφυρας. Ταυτοχρόνως δε αι γυναίκες εκινήθησαν προς τας θέσεις αι οποίαι είχαν καθορισθή δι' αυτάς, αλλά με αταξίαν, παρά την διαταγήν να επικρατεί απόλυτος σιγή κατά την κατάληψιν των θέσεων δια την εξόρμησιν. Μητέρες έχαναν τα παιδιά τους, μέσα εις το σκότος, άλλαι γυναίκαι έχαναν και αναζητούσαν τους άνδρας των. Πολλαί μητέρες έπιπταν με τα παιδιά τους εις την βορβορώδη τάφρον και εχάνοντο.

Ολίγον αργότερον ο Ιμπραήμ είχε διατάξει να σταματήση ο κανονιοβολισμός και να μην βάλλωνται αι προς τας γέφυρας προσβάσεις. Ο καταιγισμός όμως να επαναληφθή μόλις ήρχιζεν η έξοδος δια να ημπορέση να εξοντώση τας φάλαγγας εκ του ασφαλούς. Συνεχίζετο όμως ο κανονιοβολισμός της πόλεως δια να έχουν οι πολιορκούμενοι την εντύπωσιν ότι ήτο ανίδεος της επικειμένης εξόδου.

Η ώρα της Εξόδου επλησίαζε...Δια την κακοτυχίαν, το σύννεφον το οποίον εκάλυπτεν την σελήνην είχε αποτραβηχθή και λαμπρόν σεληνόφως ηπλώθη επάνω από το Μεσολόγγι. Οι χίλιοι στρατιώται που είχαν ενωρίτερον κατευθυνθή προς τα γέφυρας δια ν' αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακήν των εξερχομένων φαλάγγων, έμεναν πρηνείς, εν αναμονή του συνθήματος της Εξόδου και καλύψεως και πάλι της Σελήνης. Εν των μεταξύ εξηκολούθει η συγκέντρωσις, εις τον προ των γεφύρων χώρον, των καθυστερημένων. Καθυστερημένων διότι εξακολουθούσαν ν' αποχαιρετούν εκείνους που θα έμεναν για να ποτίσουν με το αίμα των την γην του Μεσολογγίου, ή διότι έπιπταν εις το χώμα και το εφιλούσαν με σπαραγμόν καρδίας.

Η ώρα επροχωρούσε και όχι μόνον το φεγγαρόφως έμενε αμείωτον, αλλά και οι συνθηματικοί πυροβολισμοί δεν ηκούοντο, είτε διότι δεν ερρίφθησαν, είτε διότι η έκρηξις των βομβών του εχθρού εκάλυψε τον κρότον. Αλλά ούτε συνθηματικαί πυραί ηνάφθησαν εις τον Ζυγόν. Ήδη είχαν περάσει τρία τέταρτα της ώρας από την καθωρισμένην δευτέραν πρωϊνήν δια το εγχείρημα.

Κατά το σχέδιον, αι φάλαγγες των στρατιωτών και των γυναικοπαίδων θα διέσχιζαν το στρατόπεδον του Κιουταχή και το στρατόπεδο του Ιμπραήμ και θα συνηντώντο εις το αμπέλι του Κότσικα, απέχον μίαν και μισήν ώραν από την μονήν του Αγίου Συμεώνος, όπου κατά την γενόμενην συνεννόησιν θα ανέμεναν τα έξω σώματα.

Αλλά και ο Ιμπραήμ αδημονών δια την βραδύνουσνα έξοδον των πολιορκημένων έδωσεν εντολήν ν' αρχίση πάλιν βολή κατά των συγκεντρωμένων προ των γεφυρών δια να τους εξαναγκάση να προβούν εις την έξοδον. Και συνεχώς, μέχρι της τελευταίας στιγμής, εξηκολούθει η συσσώρευσις προ των γεφυρών...

Αλλά καίτοι διέρρευσαν τρία τέταρτα της ώρας δεν είχε ακόμη δοθεί το σύνθημα της επιθέσεως των ρουμελιώτικων σωμάτων. Καθυστερημένος προσήλθεν εις τον χώρον των γεφυρών ο Νικόλαος Στουρνάρας...

Ο Τζαβέλας καθυστερημένος προσήλθεν κι αυτός, όταν δε εύρε το σημείον της διαβάσεως κατειλλημένον ίππευσε το περίφημον άλογόν του να περάση επάνω από το αυλάκι, δηλαδή επάνω από την τάφρον. Αλλά το άλογο δεν ημπόρεσε να υπερπηδήση και έπεσε μέσα εις το αυλάκι, όπου και έμεινε. Ο Τσαβέλλας « ὡσάν πουλί ἀμέσως ἐπήδησεν ἀπέναντι καί ἐσώθη »...

Δεν ήτο δυνατόν να περιμένουν περισσότερον. Τα πυρά των εχθρών εστρέφοντο τώρα σφοδρότερα κατά των στρατιωτών που πρηνείς επερίμεναν. Το σύνθημα εδόθη από την εμπροσθοφυλακήν.

« Ξεσκεπασθέντες », προσθέτει ο Κασομούλης « οὕτω ἀπό τόν ἴσκιον, ἡ περίστασις δέν καρτεροῦσεν νά ὑπομείνωμεν περισσότερον. Μᾶς εἰδοποίησαν οἱ ἐμπροσθινοί, να ἑτοιμασθοῦμεν διότι θά ὁρμήσουν »...

Μια φωνή τότε αντήχησε:

-  Α, α, α! Επάνω τους! Πάρτε τους!..

Και ήρχισεν ο φοβερός εκείνος αγών που ενέγραφη εις την αιωνιότητα.

Οι άνδρες της φάλαγγος του Νότη Μπότσαρη, έχοντας επί κεφαλής τας σημαίας των, εισώρμησαν εις τα προχώματα των αιγυπτίων, τους ανέτρεψαν και έλαβαν την άγουσαν προς το Μποχώρι. Η φάλαγξ του Μακρή με σταθερόν βήμα επροχώρησε προς το Αιτωλικόν, αν και από την πρώτη στιγμήν υφίστατο βαρείς απωλείας. Ο Κίτσος Τζαβέλλας καθυστερήσας ήθελε, όπως είδομεν, να υπερπηδήση την τάφρον, αλλά το άλογον κατέπεσεν εντός της τάφρου, την τελευταίαν δε μόνον στιγμήν επέτυχεν ούτος να πηδήση εις το χείλος της τάφρου, ενώ το άλογόν του έμεινεν εις την γλοιώδη κοίτη. Έσπευσεν αμέσως συνάντησιν του σώματός του, το οποίον είχε ήδη διαβή την γέφυραν.

Οι άραβες, όπως μας πληροφορεί ο Κασομούλης, εξεκένωσαν τα όπλα των και τα πυροβόλα των κατά των εξορμησάντων ελλήνων και κατόπιν ετράπησαν εις φυγήν, διότι οι εισπηδήσαντες εις τα προχώματά των έλληνες επετίθεντο κατ' αυτών μανιωδώς. Και οι μεν έφευγαν προς την θάλασσαν, οι δε προς το στρατόπεδόν των.

« Δέν ἄκουγες ἄλλο αὐτήν τήν ὥραν παρά τον κτύπον τῶν σπαθιῶν καί γιαταγανιῶν, ὡσάν εἰς τό μακελλεῖον ».

Όσοι Έλληνες ήσαν ευκίνητοι και ακόμη διετήρουν τας δυνάμεις από την πολυήμερον πείναν των επηδούσαν επάνω από το αυλάκι του Ομέρ πασά, το λεγόμενον παλαιόν αυλάκι, οι άλλοι όμως οι πλέον αδύνατοι έμεναν εις τα οπίσω. Αι σφαίραι έπιπταν ως βροχή. Έπρεπε να προχωρούν όσον ημπορούσαν γρηγορώτερα, διότι μόνον από την αστραπιαίαν, κυριολεκτικώς, ταχύτητα εξηρτάτο η επιτυχία του εγχειρήματος.

Όσοι τότε έφεραν φλοκάτες, κάπες και τζάντες εις τις οποίες είχαν ό,τι δήποτε πολύτιμον ή χαρτιά, τις απέρριψαν και παρουσίασεν η πεδιάς του Μεσολογγίου περίεργον όψιν κάτω από το φέγγος της αναφανείσης και πάλιν Σελήνης...

Το θέαμα των εσπαρμένων τούτων καπών ήτο πρωτότυπον. Τόσον πρωτότυπον, ώστε να οδηγήση εις πλάνην και τον φίλον των τουρκοαιγυπτίων, τον άγγλον εις Πάτρας πρόξενον Green, ο οποίος εις το βιβλίον του « Sketches of the War in Greece » να βεβαιώνη ότι, ως ήκουσεν από « παρόντας » (σημ. φυσικά άραβας), η πεδιάς μέχρι των βουνών, είχε σκεπασθή από φονευθέντας, που δεν ήσαν άλλο ή αι κάπαι τας οποίας είχαν απορρίψει οι εξοδίται.

Το φέγγος όμως της Σελήνης πότε λαμπρόν απεκάλυπτε την φοβεράν αυτήν σύγκρουσιν που η λέξις ηρωϊσμός μόλις ημπορεί να χαρακτηρίση και πότε καλυπτόμενον καθίστα φοβερώτερας τας ιαχάς του πολέμου, τα αλλάχ ! Αλλάχ των μουσουλμάνων, τον γδούπον των βομβών, τα κλαγγάς των γιαταγανιών, τας ωρυγάς των ψυχορραγούντων, τας οδυνηράς κραυγάς των σφαζομένων από τους τουρκοαιγυπτίους γυναικοπαίδων. «Ποτέ ο ηρωϊσμός » γράφει νεώτερος υμνητής της δόξης του Μεσολογγίου, «δεν είχε φτάσει εις παρόμοιαν έξαρσιν ».

Μεσολογγίτικα Χρονικά, σελ. 122-126, ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Γιατί ο πόνος στη ζωή μας; - π. Ανανίας Κουστένης

ΒΙΑ ΚΑΙ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

              

Ο αθλητισμός είναι μία από τις διεξόδους του σύγχρονου νέου στην προσπάθειά του να βρει ταυτότητα, δηλαδή να ανήκει σε μία κοινότητα ανθρώπων που έχουν κοινά ενδιαφέροντα, βρίσκουν θέματα συζήτησης, μπορούν να περάσουν ευχάριστα στον ελεύθερο χρόνο, αξιοποιούν τα διαδικτυακά Μέσα Ενημέρωσης, στα οποία οι αθλητικές ιστοσελίδες κατέχουν μεγάλο μερίδιο. Πολλοί νέοι εξάλλου είναι αθλητές. Είναι όμως φανερό σε όλους ότι ο αθλητισμός συνδέεται με έναν πρωτοφανή φανατισμό, αποτελεί κατά καιρούς το άλλοθι για πράξεις βίας και γενικότερα τροφοδοτεί ένα κλίμα αντιπαράθεσης και κατασκευής εχθρών.  Βεβαίως η ταυτότητα, για να νοηματοδοτηθεί, προϋποθέτει και την αντίθεση. Την ύπαρξη ενός άλλου, διαφορετικού, σε αντίθετη κατεύθυνση από εμάς. Υπάρχει όμως απόσταση από την προσκόλληση σε μία ομάδα μέχρι την επιλογή στην πράξη της επιβολής της ανωτερότητάς της, η οποία κανονικά μόνο στους αθλητικούς χώρους μπορεί να αποδειχθεί ότι υφίσταται, αν και ο αυθεντικός αθλητισμός στηρίζεται στην έννοια της χαράς που προκαλεί στους ενασχολούμενους μ’  αυτόν και όχι στην έννοια της επικράτησης εις βάρος των άλλων.

         Ο φανατισμός καλλιεργείται και από την εμπορευματοποίηση του αθλητικού ιδεώδους για λόγους κοινωνικού κύρους, από τους παράγοντες που ασχολούνται μ’  αυτόν. Την ίδια στιγμή, ολοένα και περισσότερο,  διαφαίνεται η αδυναμία και αποτυχία της πολιτείας να επιβάλει κανόνες  οι οποίοι θα διασφαλίσουν ισότητα και αξιοπρέπεια στον χώρο, θα χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του, που είναι τα υπαρξιακά κενά των νέων, θα επαναφέρουν τον αθλητισμό στο νόημα της χαράς που προσφέρει και, κυρίως, δε θα αφήνουν τους νέους να πιστεύουν ότι κάτι που συμπληρώνει την καθημερινότητά τους, μπορεί να γίνει ο σκοπός της.

              Ο νέος δε μαθαίνει να συζητά σήμερα, καθώς στο σχολείο αντιμετωπίζει είτε έναν μονόλογο που σκοπό έχει την παράδοση  μιας εξοντωτικής ύλης, είτε δε συναντά εύκολα εκπαιδευτικούς που τον βοηθούν να αυτενεργεί. Από την άλλη, οι νεανικές παρέες, τα κινητά και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης δεν προσφέρονται για συζητήσεις που θα βοηθήσουν στη νηφάλια αποτίμηση και των αθλητικών γεγονότων και του συναγωνισμού των ομάδων, αλλά οδηγούν στην αυτοπροβολή, στην διαμόρφωση θριαμβευτικού κλίματος εις βάρος των άλλων, στην αιτιολόγηση της ήττας ως αποτελέσματος αδικίας, αλλά και στην μη αποδοκιμασία κακών συμπεριφορών, οι οποίες οφείλονται πάντοτε στο κακό που προκαλούν οι άλλοι, ποτέ οι δικοί μας.

           Η Εκκλησία καλείται να συμβάλει στο να διαμορφώσουν οι νέοι ταυτότητα, με επίγνωση της διαφορετικότητάς τους, αλλά όχι με την συντριβή, τη γελοιοποίηση, την τελική εξόντωση του άλλου. Στηριγμένη στην αγάπη που ξέρει να μας κάνει να συνυπάρχουμε, η Εκκλησία μπορεί, μέσα από τις ενοριακές συντροφιές της και τις κατασκηνώσεις του καλοκαιριού, με τον λόγο της, αλλά και με την καλλιέργεια αυθεντικού αθλητικού πνεύματος, να βοηθήσει ώστε ο νέος να χαίρεται τον αθλητισμό και να μην τον καθιστά αυτοσκοπό επιβολής.   Κάτι τέτοιο προϋποθέτει απαγκίστρωση από την αγκύλωση ότι τα ενδιαφέροντα των νέων έχουν να κάνουν με την εκκοσμίκευση και αξιοποίηση όσων στελεχών της Εκκλησίας, κληρικών και λαϊκών, ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό. Πρωτίστως όμως με την καλλιέργεια ήθους χαράς και την συναίσθηση ότι όταν ανήκουμε στον Χριστό και την πίστη ο άλλος είναι οικείος μας, ακόμη κι αν υποστηρίζουμε διαφορετικές ομάδες!     

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της 6^ης Απριλίου 2016

πηγή

Η Σιωπή των Ποιμένων...

Του Γεωργίου Μηλιώτη, εκπαιδευτικού

Με έκπληξη και οργή διαβάσαμε σε πρόσφατο δημοσίευμα σε ιστοσελίδα εκκλησιαστικών ειδήσεων, τις θέσεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, σχετικά με τη θεματολογία της επερχόμενης Αγίας και Μεγάλης – όπως την ονομάζουν οι εμπνευστές της – Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

   Το πράγμα θα είχε περάσει απαρατήρητο ενδεχομένως, εντασσόμενο κι αυτό σε μια πλειάδα παρόμοιων απόψεων που έχουν εκφραστεί κατά καιρούς και σε ανύποπτη χρονική στιγμή από ιεράρχες του οικουμενικού θρόνου ή και κάποιους ελάχιστους της ελλαδικής εκκλησίας, αν δεν βρισκόμασταν ήδη στην τελική προ της Συνόδου ευθεία και αν ο Σεβασμιώτατος εξέφραζε μια  - έστω και αμφιλεγόμενη και εν πολλοίς αιρετίζουσα – προσωπική άποψη.

Το γεγονός ότι ο Μητροπολίτης κ. Εμμανουήλ είναι  σήμερα ένας εκ των κορυφαίων ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου, μέλος της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εκ των διοργανωτών της Μεγάλης Συνόδου και εξ' απορρήτων συνεργάτης του Οικουμενικού Πατριάρχη αποδεικνύει περίτρανα κάτι που πολλοί εξ' ημών φοβόμαστε και κάποιοι άλλοι δεν θέλουν – ή κάνουν πως δεν θέλουν, στρουθοκαμηλίζοντας - να παραδεχτούν.

Κι αυτό είναι ότι η σχεδιαζόμενη Σύνοδος, με τη φτωχότατη θεματολογία (παρά την 50ετή προετοιμασία της και τα μεγάλα και παχιά  λόγια των διοργανωτών), δεν γίνεται για να διατρανώσει την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας – λες κι αυτή έχει διαρραγεί – αλλάαποσκοπεί στην νομιμοποίηση της αίρεσης, στην απόδοση εκκλησιαστικότητας στους σχισματικούς χριστιανούς της Δύσης και στην αποδοχή των πάσης φύσεως αιρετικών,παπικών και προτεσταντών, ως “κανονικών” πλέον, από το ορθόδοξο πλήρωμα.

Ο “άγιος” Γαλλίας, ο οποίος δήλωσε ανερυθρίαστα και προκλητικά ότι “δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν αναγνωρίζουμε όλες τις άλλες Εκκλησίες είτε είναι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, είτε οι Εκκλησίες οι οποίες προήλθαν από την Μεταρρύθμιση. Πρέπει να είμαστε λογικοί σε όλα αυτά τα θέματα”, επιβεβαιώνει αυτή την τραγική πραγματικότητα.

  Χωρίς ίχνος ντροπής, λοιπόν, χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, παρουσιάζοντάς το ως κάτι το τελείως φυσιολογικό και αναμενόμενο –μάλιστα και ως κοινή, των κατά τόπους Εκκλησιών, απόφαση– ήρθε η “λογική” του Μητροπολίτου Γαλλίας.

Εκείνο, όμως που προκαλεί πραγματική ανησυχία στον λαό του Θεού, που επιτείνει την αναστάτωση του πληρώματος και οδηγεί σε ποικίλα συμπεράσματα, είναι η σιγή ιχθύος των υπολοίπων Ιεραρχών. Δεν περιμένουμε, ασφαλώς, κάποια αντίδραση από τους Επισκόπους του Πατριαρχείου. Απαιτούμε, όμως, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ως οργανικά μέλη του Σώματος του Χριστού, ως “ποίμνη αγία και εκλεκτή”, την οφειλόμενη αντίδραση στις παραπάνω δηλώσεις από τους Ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας. Θεωρούμε ότι είναι ανεπίτρεπτο, μετά τα τελευταία γεγονότα, οι Ποιμένες μας να σιωπούν, να κάνουν ότι δεν βλέπουν ή ότι δεν ακούν. Ήρθε ο καιρός της ομολογίας και για κείνους και για εμάς.

Το επιχείρημα πολλών ιεραρχών ότι δεν μιλούν – κι αυτό συνιστούν ότι πρέπει να κάνουμε κι εμείς – διότι ο λαός δεν πρέπει να διχάζεται, καταντά μέρα με τη μέρα ανεπίκαιρο, έωλο, καταστροφικό. Ο διχασμός οφείλεται στην άγνοια. Όχι στην αλήθεια. Ο διχασμός προκαλείται ακριβώς από τέτοιες αντιπαραδοσιακές και αντορθόδοξες τοποθετήσεις διακεκριμένων, υποτίθεται ιεραρχών. Ο διχασμός παράγεται από αψυχολόγητες και ανόητες ενέργειες όπως η πρόσκληση του Πάπα στη Λέσβο για την καταπολέμηση –άκουσον, άκουσον!– του προσφυγικού. Αν –ο Θεός να δώσει να μην γίνει ποτέ– πραγματοποιηθεί η Σύνοδος και υπογράψει τα απαράδεκτα προς ψήφιση κείμενα, πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι ο διχασμός θα είναι πολύ μεγάλος, πολύ οδυνηρός.

Πώς, λοιπόν, μπορούν να σιωπούν οι ποιμένες μας; Πώς μπορεί να σιωπήσει κανείς όταν όλα δείχνουν ότι η επερχόμενη Σύνοδος απεργάζεται παράνομα, προσβλητικά και αντορθόδοξα δόγματα ένεκα της ψευδεπίγραφης διαχριστιανικής και διαθρησκειακής προσέγγισης; Πως μπορεί να αποσιωπάται το γεγονός της πλήρους και παταγώδους αποτυχίας των πολύχρονων Διαλόγων στα πλαίσια του ΠΣΕ; Πως μπορεί να σωπαίνει κανείς όταν οι αιρετικοί προσκαλούνται και τιμώνται από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, όταν συμμετέχουν σε λατρευτικές συνάξεις, όταν εκείνοι αποκαλούνται αγιώτατοι αδελφοί, οι αντίχριστες οργανώσεις τους Εκκλησίες, οι αιρεσιάρχες αρχηγοί τους Ποιμένες της Εκκλησίας του Χριστού; Για ποια Εκκλησία μιλούν; Για ποιον Χριστό; Γιατί οι ποιμένες μας εξακολουθούν τόσο προκλητικά να σωπαίνουν;

Ο λαός μας ανησυχεί. Και αν κάποιοι από μας αγνοούν τα τεκταινόμενα, είναι δική μας η ευθύνη αλλά και μεγάλη αυτή των ποιμένων μας. Ο καιροί πλέον δεν συγχωρούν την άγνοια και την αδιαφορία. Δεν επιτρέπεται πια η σιωπή. Έχουμε όλοι μας μέγιστη ευθύνη. Πρώτα πρέπει να ενημερωθούμε κι έπειτα να ενημερώσουμε τους αδελφούς μας. Οφείλουμε να μεταφέρουμε τον προβληματισμό, την θλίψη και την πικρία μας στους πνευματικούς μας πατέρες. Κι αυτοί με τη σειρά τους οφείλουν να αφουγκραστούν τον λαό που αγωνιά. Και επί τέλους, να μιλήσουν!

πηγή

Σημάδια αρρωστημένης θρησκευτικότητας - π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος Anthony Bloom

 

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ Τεσσαρακοστὴ εἶναι μιὰ περίοδος μετάνοιας, μιὰ περίοδος ὅπου ἡ πέτρινη καρδιά μας μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ, πρέπει ἀπὸ πέτρινη νὰ γίνει ἀνθρώπινη, ἀπὸ ἀναίσθητη ν΄ ἀρχίσει νὰ συναισθάνεται, ἀπὸ ψυχρή καὶ σκληρή νὰ γίνει ζεστή καὶ ἀνοιχτή στοὺς ἄλλους, καὶ στὸν ἴδιο τὸν Θεό.

Ἡ Σαρακοστή εἶναι μιὰ περίοδος ἀνανέωσης, ὅπου ὅλα γίνονται ξανὰ καινούργια, ὅπως στὴν ἄνοιξη· ὅπου ἡ ζωή μας ἀπὸ τὸ ἁμυδρὸ φῶς ποὺ βρισκόταν, ζωντανεύει μ’ ὅλη τὴν ἔνταση ποὺ ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ κοινωνήσει σ’ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, κάνοντάς μας μέτοχους τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος, καὶ μέσα ἀπὸ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια καὶ τοῦ δώρου τοῦ Θεοῦ σ’ ἐμᾶς, τῆς ΘεϊκῆςΤου φύσης.

Εἶναι καιρὸς συμφιλίωσης, καὶ συμφιλίωση εἶναι χαρά: εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἡ δική μας· εἶναι ἕνα νέο ξεκίνημα.

Σήμερα εἶναι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, καὶ θέλω νὰ σᾶς διαβάσω μερικὲς δικές του φράσεις ποὺ εἶναι σχετικές μὲ τὴν ἰδιαίτερη χρονική περίοδο ποὺ ζοῦμε:

«Μετάνοια ποὺ σημαίνει ἐπιστροφή στὸν Θεό εἶναι ἡ ἀνανέωση τοῦ βαπτίσματός μας· εἶναι ἡ προσπάθεια μας ν’ ἀνανεώσουμε τὸ συμβόλαιο μας μὲ τὸν Θεό, ἠ ὑπόσχεση μας ν΄ ἀλλάξουμε ζωή. Εἶναι καιρὸς ὅπου μποροῦμε ν’ ἀποκτήσουμε ταπείνωση, ποὺ σημαίνει νὰ εἰρηνεύσουμε μὲ τὸν Θεὸ, μὲ τὸν ἑαυτό μας, μ’ ὅλη τὴν κτίση. Μετάνοια εἶναι ἡ γέννηση τῆς ἐλπίδας καὶ ἡ ἀπόρριψη τῆς ἀπελπισίας. Καὶ κάποιος ποὺ μετανοεῖ, εἶναι κάποιος ποὺ τοῦ ἀξίζει καταδίκη – καὶ ὅμως, φεύγει ἀπὸ τὸ δικαστήριο δίχως ντροπή, ἐπειδὴ μετάνοια σημαίνει νὰ εἰρηνεύουμε μὲ τὸν Θεό. Καὶ αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται ζώντας μιὰ ζωὴ ποὺ ν’ ἀξίζει, ξένη πρὸς τὶς ἁμαρτίες ποὺ διαπράξαμε στὸ παρελθόν. Μετάνοια εἶναι ὁ κάθαρση τῆς συνείδησης. Μετάνοια σημαίνει ν’ ἀπομακρύνω ὅλο τὸν πόνο καὶ τὴν θλίψη.»

Καὶ ἄν ἀναρωτηθοῦμε πῶς μποροῦμε νὰ τὸ ἐπιτύχουμε αὐτὸ, πῶς μποροῦμε νὰ φτάσουμε σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, πῶς μποροῦμε ν’ ἀποκριθοῦμε στὸν Θεό ποὺ μᾶς δέχεται ὅπως ὁ πατέρας δέχτηκε τὸν ἄσωτο υἱό, ἕναν Θεό ποὺ μᾶς περιμένει μὲ λαχτάρα, ποὺ, ἄν καὶ Τὸν ἀπορρίψαμε, ποτὲ δὲν χωρίστηκε ἀπὸ ἐμᾶς – πῶς μποροῦμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε σ’ Ἐκεῖνον; Ἄς ποῦμε λίγα λόγια γιὰ τὴν προσευχή:

«Μὴν χρησιμοποιεῖς στὴν προσευχή ψεύτικα σοφὰ λόγια· ἐπειδὴ συχνὰ εἶναι οἱ ἁπλοὶ ψίθυροι τῶν παιδιῶν ποὺ δίνουν χαρά στὸν οὐράνιο Πατέρα μας. Μὴν προσπαθεῖτε νὰ λέτε πολλὰ, ὅταν μιλᾶτε στὸν Θεό, γιατὶ διαφορετικὰ ὁ νοῦς σας θὰ χαθεῖ στὴν ἀναζήτηση τῶν λέξεων. Ἕνας λόγος ποὺ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν τελώνη προκάλεσε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ· ἕνας λόγος πίστης ἔσωσε τὸν ληστή στὸν σταυρό. Ἡ χρήση πληθώρας λέξεων ὅταν προσευχόμαστε σκορπίζει τὸ νοῦ μας καὶ τὸν γεμίζει μὲ φαντασίες. Ἕνας λόγος πρὸς τὸν Θεὸ συγκεντρώνει τὸ νοῦ στὴν παρουσία Του. Kαὶ ἄν ἕνας λόγος στὴν προσευχὴ σᾶς ἀγγίζει βαθιά, ἄν τὸν νοιώθετε βαθιὰ μέσα σας – ἐπιμείνετε, ἐπιμείνετε, ἐπειδὴ τέτοιες στιγμὲς ὁ φύλακας Ἄγγελος μας προσεύχεται μαζὶ μ’ ἐμᾶς, ἐπειδὴ εἴμαστε ἀληθινοὶ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἑαυτό μας».

Ἄς θυμηθοῦμε τί λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας, ἀκόμα κι ἄν ξεχνᾶτε τὰ σύντομα σχόλια (ποὺ ἔκανα) γιὰ νὰ γίνει τὸ κείμενό του πιὸ κατανοητό. Ἄς θυμηθοῦμε τὰ λόγια του ἐπειδὴ ἦταν ἕνας ἄνδρας ποὺ γνώριζε τὶ σημαίνει νὰ στρέφεσαι στὸν Θεό, νὰ μένεις μὲ τὸν Θεό, νὰ εἶσαι ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ χαίρεσαι μαζί Του. Μᾶς προσφέρεται αὐτὴ τὴ στιγμὴ, καθὼς ἀναβαίνουμε πρὸς τὶς ἡμέρες τοῦ Πάθους, μᾶς προσφέρεται σὰν παράδειγμα τοῦ τὶ μπορεῖ νὰ κάνει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ μεταμορφώνει ἕναν συνηθισμένο, ἁπλὸ ἄνθρωπο σὲ φῶς μέσα στὸν κόσμο.

Ἄς μάθουμε ἀπὸ ἐκεῖνον, ἄς ἀκολουθήσουμε τὸ παράδειγμά του, ἄς χαροῦμε μ’ ὅ,τι μπορεῖ ὁ Θεὸς μὲ τὴ δύναμη Του νὰ κάνει σ’ ἕναν ἄνθρωπο, καὶ μ’ ἐμπιστοσύνη, μὲ πίστη, μὲ μιὰ θριαμβευτικὴ κι ὅμως γαλήνια χαρὰ, ἄς ἀκούσουμε τὸν Θεὸ ποὺ μᾶς ἱκετεύει νὰ βροῦμε ἕναν τρόπο ζωῆς καὶ ποὺ μᾶς λέει ὅτι μ’ Ἐκεῖνον, καὶ μέσα ὰπὸ Ἐκεῖνον θὰ παραμείνουμε ζωντανοί, ἐπειδὴ αὐτὸς εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ αἰώνια Ζωή. Ἀμήν.