Ο ναός με 1.500 χρόνια ιστορία στη γέφυρα της Χαλκίδας

Ζούμε σε μια χώρα με μακραίωνη παράδοση και Ιστορία, που έχει προσφέρει πολλά στον πολιτισμό και στην ανθρωπότητα, ασχέτως των σύγχρονων οικονομικών προβλημάτων που έχουν ανακύψει. Τα πολλά αξιόλογα μνημεία που υπάρχουν ανά την ελληνική επικράτεια αποδεικνύουν άλλωστε του λόγου το αληθές. Πολύ σημαντικός κρίκος της αλυσίδας αυτής της Ιστορίας είναι η ορθόδοξη παράδοση, αφού δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Ελλάδα υπήρξε το πρώτο ευρωπαϊκό κράτος που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό (με την ίδρυση της Ελλαδικής Εκκλησίας από τον Απόστολο των Εθνών Παύλο το 49 μ.Χ.).

Στις ημέρες μας διασώζονται κάποιοι παλαιοχριστιανικοί ναοί (της βυζαντινής περιόδου) οι οποίοι, στο πέρασμα των αιώνων, αναβλύζουν και ακτινοβολούν Ορθοδοξία. Ενας από τους πιο παλαιούς είναι ο Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής Χαλκίδος, που άντεξε πολέμους, βέβηλους κατακτητές (Τούρκοι), αλλά και επιβίωσε από τα στοιχεία της φύσης (σεισμοί).

Δεσπόζει ανάμεσα σε παλαιές πολυκατοικίες και μισογκρεμισμένα κτίρια της παλαιάς πόλης και τον συναντά κανείς σε απόσταση περίπου 500 μέτρων από την παλαιά γέφυρα που ενώνει την Εύβοια με την ηπειρωτική Ελλάδα. Η χρονολογική τοποθέτηση του ναού είναι πολύ δύσκολη, ενώ αποτέλεσε τη μόνιμη «διαμάχη» μεταξύ των μελετητών, αλλά η επικρατέστερη άποψη είναι ότι πρόκειται για κτίσμα (στην αρχική του μορφή) του 5ου αιώνα μ.Χ. (επί της εποχής του αυτοκράτορα Ιουστινιανού), κτισμένος πάνω στα ερείπια αρχαίου ναού αφιερωμένου στον Δία. Αρχικά ο ναός ήταν αφιερωμένος στην Παναγία την «Περίβλεπτο»- όνομα (είχε δοθεί από τους Φράγκους) που οφειλόταν στο ανάγλυφο της Θεοτόκου. Ριζικές επισκευές έγιναν τον 13ο αιώνα από τους Φράγκους, οπότε πήρε τη σημερινή μορφή το Ιερό. Αξίζει μάλιστα να αναφερθεί ότι υπάρχει μια θεωρία (από τον μελετητή Ν. Καλογερόπουλο) ότι καταστράφηκε από επιδρομές των Σαρακηνών και ξαναχτίστηκε από τους Φράγκους. Αν ισχύει αυτό, τότε ο ναός έμεινε ερείπιο για 400 ολόκληρα χρόνια! Κάτω από τα δύο παρεκκλήσια (του ναού) έχουν ταφεί Ενετοί ηγεμόνες, ενώ μετά την άλωση της Χαλκίδος από τους Τούρκους το 1470 δεν σεβάστηκαν οι Οθωμανοί κατακτητές την ιστορία του και τον μετέτρεψαν σε τζαμί. Τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας χρησιμοποιήθηκε ως στρατώνας, στάβλος και αποθήκη… Επειτα από την απελευθέρωση της Χαλκίδας από τους Τούρκους το 1833 ο ναός επαναλειτούργησε προς τιμήν της αγίας Παρασκευής, που είναι η προστάτιδα και πολιούχος της πόλεως της Εύβοιας.

Σε σεισμό του 1884 έπεσε το κωδωνοστάσιο, το πάνω τμήμα του οποίου ξαναχτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Αναστάσιο Ορλάνδο το 1927. Ο αναμφισβήτητα ιστορικός ναός δεν άφησε ασυγκίνητο ούτε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που τον περιγράφει στην περίφημη «Φόνισσα» ως ψηλό, μέγα και άκομψο. Η αλήθεια είναι όμως ότι, παρά το μεγάλο μέγεθος της εκκλησίας (38,40 μέτρα μήκος και 19,90 μέτρα πλάτος), παρουσιάζει μια ιδιαίτερα προσιτή και λιτή εικόνα, ενώ μόλις εισέρχεται κάποιος στον ναό, αισθάνεται δέος, αφού αντιλαμβάνεται άμεσα την 1.500 χρόνων «ζωή» και ύπαρξή του, αγκαλιάζοντας εκατομμύρια χριστιανούς στην υπερχιλιετή ιστορία του.

Με αφορμή τη γιορτή της πολιούχου της Χαλκίδος (της αγίας Παρασκευής) πραγματοποιείται μεγάλη εμπορική πανήγυρη στην περιοχή του Πάρκου του Λαού της πόλεως, η οποία καθιερώθηκε με βασιλικό διάταγμα της 9ης Ιανουαρίου 1864 και διαρκεί σχεδόν μία εβδομάδα (26 έως 31 Ιουλίου) προσελκύοντας πολύ κόσμο από όλο το νησί της Ευβοίας, αλλά και από την Αθήνα. Δεν είναι υπερβολή να ομολογήσουμε ότι γίνεται το αδιαχώρητο.

«Πάντοτε αποτελούσε ο ναός μία πηγή ευλογίας για τη Χαλκίδα. Οι άνθρωποι αγαπούν πολύ την αγία Παρασκευή. Υπάρχει μία ιδιαίτερη ευλάβεια προς το πρόσωπο της αγίας, ειδικά στη Στερεά Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Εύβοια. Πραγματικά παρατηρείται κοσμοσυρροή στην πανήγυρη» αναφέρει με συγκίνηση στη «δημοκρατία» ο προϊστάμενος του εν λόγω ναού π. Συμεών Ηλιοδρομίτης, ένας νέος, ιδιαίτερα δραστήριος και προσηνής ιερέας, ενώ εκ παραλλήλου επισημαίνει τη μοναδικότητα της Εκκλησίας που διακονεί: «Ο ναός διαθέτει πανέμορφα μαρμάρινα κιονόκρανα, επιτύμβια στήλη, διάκοσμους κορινθιακού ρυθμού και ξύλινη στέγη που σώζεται από την εποχή των Βενετσιάνων χωρίς να έχει πάθει την παραμικρή αλλοίωση! Επίσης κατέχει παλαιές εικόνες μεγάλης αξίας, τις οποίες προσπαθούμε, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, να συντηρήσουμε. Πρέπει να αφιερώσει κάποιος αρκετό χρόνο ώστε να μελετήσει την αρχιτεκτονική του ναού».

Οι εργασίες της αποκατάστασης

Οπως μας εκμυστηρεύεται ο π. Συμεών, οι εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης κινούνται με ρυθμούς χελώνας διότι η Αρχαιολογική Υπηρεσία βραδυπορεί και έτσι δυσχεραίνει η κατάσταση, έχει όμως άλλοθι την πληθώρα των αρχαιολογικών ευρημάτων στον ελλαδικό χώρο, που συνεπικουρεί στην παραπάνω αργοπορία. Τουλάχιστον υπάρχει πνεύμα σύμπνοιας και συνεργασίας με την Παρή Καλαμαρά, διευθύντρια της 23ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, που εδρεύει στη Χαλκίδα.

Αντώνης Μακατούνης

Δημοκρατία 11.05.2013

TA ΕΛΛΗΝΟΤΡΟΠΑ ΗΘΗ ΚΑΙ Η ΔΥΤΙΚΟΤΡΟΠΗ ΚΡΙΣΗ Κωνσταντίνος Χολέβας

(«Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη, ἀπὸ τὰ βιώματα τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσης, ἀπὸ τὴν ἐθνική μας αὐτοπεποίθηση, ἀπὸ τὴν ἑλληνοκεντρικὴ καὶ Χριστιανικὴ παιδεία μας».) [Κων. Χολέβας]

Τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη καὶ ἡ Δυτικότροπη κρίση

 Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

.                 Βλέπω στὴν Κνωσσὸ καὶ στὸ Ἀκρωτήρι Σαντορίνης κτίσματα τῆς Β´ χιλιετίας πρὸ Χριστοῦ ποὺ ἔχουν θαυμαστὸ ἀποχετευτικὸ σύστημα. Στὸν τόπο αὐτὸ τὸν ἑλληνικὸ εὐπρέπεια καὶ ὀργανωτικότητα ἦσαν ἀρετὲς σύμφυτες μὲ τοὺς ἑκάστοτε κατοίκους. Ἀντιθέτως οἱ δυτικοὶ λαοί, οἱ ὁποῖοι μᾶς παριστάνουν τοὺς ὀργανωμένους καὶ μᾶς εἰρωνεύονται σὰν δῆθεν ἀνοργάνωτους, τί ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν; Πᾶτε στὶς Βερσαλλίες καὶ δεῖτε ἀνάκτορα Γάλλων Βασιλέων τοῦ 17ου αἰῶνος. 35 αἰῶνες μετὰ τὸν θαυμαστὸ κτηριακὸ πολιτισμὸ τῆς Κνωσσοῦ καὶ τῆς Θήρας βλέπουμε τὰ χρυσοποίκιλτα ἀνάκτορα τῶν Λουδοβίκων νὰ στεροῦνται καὶ τὴν παραμικρὴ ὑποδομὴ καθαριότητος καὶ ἀποχετεύσεως. Ἀκόμη καὶ οἱ Γάλλοι ξεναγοὶ εἰρωνεύονται τὶς μεθόδους ποὺ  εὕρισκαν οἱ δῆθεν εὐγενεῖς γιὰ νὰ λύνουν τὰ πρακτικὰ προβλήματα. Ἡ σύγκριση μιλᾶ ἀπὸ μόνη της.
.                 Ἀναλογίζομαι τὴν Κλασσικὴ Περίοδο τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος. Πόσα ἀνακάλυψαν, τί σημαντικὲς ἔννοιες σκέφθηκαν, τί ὑλοποίησαν οἱ Ἕλληνες πρόγονοί μας. Ἂς μὲ κατηγορήσουν γιὰ προγονοπληξία, ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι παγκόσμια, οἰκουμενικὰ ἐπιτεύγματα. Φιλοσοφία, Ποίηση, Μουσική, Ἐπιστήμη, Ἀθλητισμός, Θέατρο, Πολιτική, Στρατηγικὴ καὶ τόσοι ἄλλοι τομεῖς ἀναπτύχθηκαν καὶ καλλιεργήθηκαν, μὲ ἰδέες καὶ ἀποτελέσματα ἐντυπωσιακά. Ἡ διεθνὴςὁρολογία, τουλάχιστον στὴν Δύση, ἀντιγράφει τὶς ἑλληνικὲς λέξεις. Καὶ πάνω ἀπ᾽ ὅλα σηματικότερη θεωρῶ τὴν σύνδεση Δημοκρατίας καὶ πατριωτισμοῦ. Μητρός τε καὶ πατρός τε … τιμιώτερον ἡ πατρίς, λέει ὁ Σωκράτης. Ἡ Ἐλευθερία βασίζεται στὴν εὐψυχία, τὴν γενναιότητα, λέει ὁ Περικλῆς καὶ τὰ καταγράφει ὁ Θουκυδίδης. Γιὰ τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὅσια τῆς πατρίδος καὶ τῆς θρησκείας ἀγωνίζονται οἱ Σαλαμινομάχοι καὶ διασώζει τὸν παιάνα τους ὁ Αἰσχύλος. (ΣΧ. Σ.Ζ.Λ.: Αὐτὴ ἡ παραδοχὴ ἐν τούτοις εἶναι δύσπεπτη σὲ μιὰ συγκεκριμένη χονδροειδῆ, μονολιθικὴ «ὀρθόδοξη» ἀντίληψη ποὺ ἀπορρίπτει συλλήβδην τὸν [ἀρχαῖο] Ἑλληνισμό ἐξ αἰτίας τῆς εἰδωλολατρίας. Κρίμα!) Ὅλη ἡ Εὐρώπηἀκουμπᾶ σ’ αὐτὰ τὰ ἰδανικά. Ὅταν τὰ λησμονεῖ, ὅπως συμβαίνει στὴν ἐποχή μας, καταντᾶ μία χοάνη ὑλιστικῶν συμφερόντων καὶ μία μικρή, ἄβουλη κουκίδα στὸν χάρτη τῶν παγκοσμίων συσχετισμῶν..                 Ἔρχεται τώρα ὁ νοῦς μου στὴν Ἑλληνορθόδοξη Αὐτοκρατορία μας, τὴν Ρωμανία. Στὸν ἔνδοξο βυζαντινισμό μας, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Καβάφης. Στὴν πρωτεύουσα τοῦ βυζαντινοῦ κράτους, τὴν Κωνσταντινούπολη τῶν θρύλων, γύρω στὸ 1100 οἱ Κομνηνοὶ εἶχαν ὀργανώσει ἄριστο Νοσοκομεῖο στὴν Μονὴ τοῦ Παντοκράτορος. Ὁ Ἀμερικανὸς Μίλλερ ποὺ  μελέτησε τὸ Τυπικόν, τὸ καταστατικὸ θὰ λέγαμε σήμερα, ἐντυπωσιάζεται ἀπὸ τὴν δωρεὰν παροχὴ περιθάλψεως στοὺς φτωχούς. Καὶ μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὑπῆρχαν καὶ γυναῖκες “ἰάτραιναι”, γιατρίνες. Δηλαδή, ἡ Ὀρθόδοξη Κωνσταντινούπολη τοῦ 1100 μ.Χ. ἐπέτρεπε στὶς γυναῖκες νὰ φοιτοῦν στὰ Πανεπιστήμια τῆς ἐποχῆς. Ἀντιθέτως, στὴ δυτικὴ Εὐρώπη τοῦ 1790 περίπου, τὸ κορυφαῖο κείμενο τοῦ Διαφωτισμοῦ, τὸ Σύνταγμα δηλαδὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, καθιερώνει τὴ δημόσια παιδεία μόνον τῶν ἀγοριῶν. Παρὰ τὴν διαφορὰ τῶν 700 ἐτῶν, τὸ παρεξηγημένο Ὀρθόδοξο Βυζάντιο ἀποδεικνύεται πιὸ προοδευτικὸ ἀπὸ τὴν «φιλελεύθερη» Δύση. Καμμία παιδεία γιὰ τὰ κορίτσια στὸ Παρίσι τοῦ 1800, πλήρης ἀνωτάτη παιδεία στὴν Κωνσταντινούπολη τοῦ 1100. Νά, ἔτσι παίρνω δυνάμεις ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ παρελθόν μας!
.                 Γονατίζω μπροστὰ στὰ μαρτύρια τῶν ὑποδούλων Ρωμηῶν ποὺ ὑπέφεραν ἐπὶ αἰῶνες καὶ Φραγκοκρατία καὶ Τουρκοκρατία. Κι ὅμως ἐπεβίωσαν, διότι κρατήθηκαν γερὰ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν γλῶσσα, τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὴν ἀλληλεγγύη, τὸ κοινοτικὸ πνεῦμα, τὴν οἰκογένεια. Γράφει στὶς ἀρχὲς τοῦ 17ου αἰῶνος ὁ μαρτυρικὸς Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις, ὅτι «ἂν εἶχε βασιλεύσει ὁ Τοῦρκος εἰς τὴν Φραγκίαν ἐπὶ δέκα χρόνους, Χριστιανοὺς ἐκεῖ δὲν θὰ εὕρισκες». Καὶ συγκρίνει μὲ τὰ μαρτύρια τοῦ τουρκοκρατουμένου Ἑλληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀντέχει καὶ παραμένει πιστὸς στὸν Χριστό. Καὶ προσθέτω ἐγώ, ἀναδεικνύει Νεομάρτυρες καὶ Ἐθνομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἄνοιξαν τὸν δρόμο γιὰ τὴν Λευτεριά, ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα. Δὲν εἶναι ἀλαζονεία, εἶναι ἀλήθεια. Καὶ στὶς ἔνδοξες στιγμὲς καὶ στὶς δύσκολες περιστάσεις σ’αὐτὸν τὸν τόπο, ὁ λαὸς ποὺ κατοικοῦσε καὶ κατοικεῖ δείχνει μεγάλη ἱκανότητα ἐπιβιώσεως καὶ παραγωγῆς πολιτισμοῦ. Πολὺ μεγαλύτερη συγκρινόμενος μὲ ἄλλους λαοὺς καὶ δὴ τοὺς ἑταίρους καὶ δανειστές μας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης.
.                 Καὶ ἔρχομαι σὲ πιὸ πρόσφατες ἐποχές. Θυμοῦμαι ὅσα διάβασα γιὰ τὴν χρεωκοπία τῆς οἰκονομίας ἐπὶ Χαριλάου Τρικούπη τὸ 1893 καὶ τὸν Διεθνῆ Οἰκονομικὸ Ἔλεγχο τοῦ 1898, τὴν τρόικα δηλαδὴ τῆς ἐποχῆς. Καὶ θαυμάζω τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη τῶν παππούδων μας, οἱ ὁποῖοι μπόρεσαν καὶ μετέτρεψαν τὴν κρίση σὲ εὐκαιρία. Ἀπὸ τὴν πτώχευση μέσα σὲ λίγα χρόνια ἦλθε ἡ Ἐθνικὴ Ἀναγέννηση. Ἡ ἀπελευθέρωση ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων ὑποδούλων ποὺ ζοῦσαν στὴν Ἤπειρο, τὴν Μακεδονία, τὰ νησιὰ τοῦ Βορείου Αἰγαίου, τὴν Κρήτη. Οἱ Βαλκανικοὶ Πόλεμοι τοῦ 1912-13 ἦλθαν λίγα χρόνια μετὰ ἀπὸ μία πτώχευση οἰκονομικὴ καὶ ἀπὸ μία ἧττα στρατιωτική, ἐκείνη τοῦ 1897. Ἐπέτυχαν οἱ πρόγονοί μας νὰ ὀρθοποδήσουν, διότι βασίσθηκαν καὶ πάλι στὴν πίστη τους στὸν Θεό, στὸ ὅραμα τῆς Μεγάλης Ἰδέας, στὴν πίστη στὸν ἑαυτό τους. Εἶχαν βαθειὰ συνείδηση ὅτι χρωστοῦσαν στοὺς Ἀρχαίους, στοὺς Βυζαντινοὺς καὶ στοὺς κλεφταρματολοὺς νὰ δώσουν μία τιμητικὴ συνέχεια στὴν διαχρονικὴ πορεία τοῦ Ἔθνους.
.                 Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ παίρνω θάρρος καὶ πιστεύω ὅτι μὲ αὐτοπεποίθηση καὶ μελέτη τῆς Ἱστορίας μας μποροῦμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ κάθε δυσκολία, ἄρα καὶ ἀπὸ τὴν σημερινὴ οἰκονομικὴ καὶ πνευματικὴ κρίση. Ἀρκεῖ νὰ μὴν πέσουμε στὴν παγίδα νὰ τὰ βλέπουμε ὅλα ὡς οἰκονομικὰ προβλήματα. Ἡ ρίζα τῆς κρίσης εἶναι πνευματική. Μπορεῖ ἄλλοι λαοὶ στὴν Εὐρώπη καὶ στὶς ΗΠΑ νὰ δίνουν ἔμφαση στὰ οἰκονομικὰ αἴτια καὶ νὰ ἀναζητοῦν ὑλικῆς μορφῆς θεραπεῖες. Ἐμεῖς πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὰἙλληνότροπα ἤθη, ἀπὸ τὰ βιώματα τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσης, ἀπὸ τὴνἐθνική μας αὐτοπεποίθηση, ἀπὸ τὴν ἑλληνοκεντρικὴ καὶ Χριστιανικὴ παιδεία μας.Ἀποκοπήκαμε, μὲ εὐθύνη ὁρισμένων ταγῶν μας καὶ τῶν δῆθεν «φωτισμένων» καὶ «προοδευτικῶν», ἀπὸ τὴν πηγὴ ποὺ  πάντα μᾶς δρόσιζε καὶ μᾶς ἔτρεφε. Γίναμε μιμητικὰ ὄντα, ἐνῶ ἔχουμε τὴν δύναμη καὶ τὸν πνευματικὸ πλοῦτο γιὰ νὰπαραγάγουμε πολιτισμό, νὰ μεταδώσουμε καὶ στοὺς ἄλλους λαοὺς Χριστὸ καὶἙλλάδα, δημοκρατία καὶ ἀνθρωπιά.
.                 Παίρνω θάρρος καὶ ἀπὸ τὴν ἱκανότητα ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἐπιβιώσεως τῶν Ἑλληνοκυπρίων ἀδελφῶν μας. Ἄντεξαν σὲ δεκάδες κατακτήσεις καὶ καταπιέσεις. Ἐπὶ αἰῶνες διατηροῦν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, τὴν διαχρονικὴ ἐθνικὴ συνείδηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μόλις πῆγαν κάποιοι κακοὶ ταγοί τους νὰ τοὺς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὶς ζείδωρες ρίζες, ἀμέσως ἦλθε ἡ κρίση. Ποικιλόμορφη καὶ βασανιστική. Ἀλλὰ ἡ μαγιὰ πάντα μένει καὶ ἡ ἐλπίδα δὲν θὰ σβήσει ἀπὸ τὸ νησὶ τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Ἡρώων. Ὅταν οἱ ἡγέτες ἀκολουθοῦσαν τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη ἡ Κύπρος ἔβγαζε Κυπριανοὺς (Ἐθνομάρτυς Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ 1821) καὶ Παλληκαρίδηδες (ἀπαγχονισθεὶς τὸ 1957 ἀγωνιστὴς-μαθητής). Εὐκαιρία τώρα νὰ ἀπαλλαγοῦμε καὶ ἐκεῖνοι καὶ ἐμεῖςἀπὸ τὶς σειρῆνες τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ τοῦ ὑλισμοῦ καὶ νὰ ξαναβροῦμε ὅλοι οἱἝλληνες ἑνωμένοι τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη μας. Γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ ἐλπίδα τὴν δυτικότροπη κρίση ποὺ  μᾶς ἦλθε, ὡς συνέπεια ἑνὸς ξενόφερτου τρόπου ζωῆς καὶ σκέψης.
.                 Πιστεύω στὸν λαό μας καὶ στὶς δυνάμεις μας. Ἔχω ἐμπιστοσύνη στὶς ἑλληνορθόδοξες ρίζες μας. Δῶστε στὰ παιδιά μας Ὀρθοδοξία, ἑλληνικότητα, παιδεία καὶ ἱστορικὴ συνείδηση, γιὰ νὰ τὰ βοηθήσετε νὰ μὴν κάνουν τὰ ἴδια λάθη ποὺ  μᾶς ὁδήγησαν σὲ κρίσεις καὶ διχασμούς. Γαλουχῆστε τα μὲ τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη, ὅπως τὰ διδάσκει ἡ μακραίωνη Ἱστορία μας.

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

πηγή

Θεία Κοινωνία καὶ Νηστεία

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἱερομονάχου Γρηγορίου«Ἡ Θεία Εὐχαριστία καὶ ἡ Θεία Κοινωνία», 
σελ. 204-206,
ἔκδ. Ἱ. Κουτλουμουσιανόν Κελλίον “Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Θεολόγος”,
Ἅγ. Ὄρος 2001 

.         Τόσο ἡ ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ πράξη ὅσο καὶ οἱ ἱεροὶ Κανόνες δὲν προβλέπουν κάποια εἰδικὴ νηστεία πρὶν ἀπὸ τὴν θεία Κοινωνία. Εἰδικὰ στὴν ἀποστολικὴ ἐποχὴ οἱ πιστοὶ κοινωνοῦσαν ὕστερα ἀπὸ τὰ δεῖπνα τῆς ἀγάπης. Ἀργότερα, γιὰ διαφόρους λόγους, αὐτὸ σταμάτησε, καὶ ἡ Ἐκκλησία νομοθέτησε οἱ πιστοὶ νὰ κοινωνοῦν νηστικοί, δηλαδὴ νὰ μὴ λαμβάνουν καμμιὰ τροφὴ μετὰ τὸ μεσονύκτιο τῆς προηγούμενης ἡμέρας. «Τὰ ἅγια ὑπὸ νηστικῶν ἀνθρώπων ἐπιτελεῖσθαι», ὁρίζει ὁ 29ος Κανὼν τῆς Ϛ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὁ ΜΗ ́ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου. Βλέπε καὶ τὸν ΝϚ ́ Κανόνα τῆς ἰδίας Συνόδου. Καθὼς μάλιστα παρατηρεῖ ἑρμηνευτὴς τῶν ἱερῶν Κανόνων: «Κἂν ὁ Κύριος μετὰ δεῖπνον τοὺς Μαθητὰς ἐμυσταγώγησεν, ἀλλ’ οὐ δεῖ ἠμᾶς, κατὰ τὴν θεολόγον φωνήν, τοῖς ὑπὲρ ἡμᾶς ὑποδείγμασιν ἕπεσθαι, ἀλλὰ τῷ τῆς Ἐκκλησίας ἔθει κατακολουθεῖν, καὶ νηστικοὺς ὄντας τοὺς ἱερεῖς τῷ θυσιαστηρίῳ προσφέρειν τὰ ἅγια καὶ τοὺς μεταλαμβάνοντας αὐτῶν ὡσαύτως νηστικοὺς εἶναι». Ἐξαίρεση ἀπὸ τὸν γενικὸ αὐτὸ κανόνα γίνεται, κατὰ τὸν 9ο Κανόνα τοῦ ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Ὁμολογητοῦ, μόνο γιὰ τοὺς ἑτοιμοθάνατους, στοὺς ὁποίους ἐπιτρέπεται ἡ μετάδοση τῆς Εὐχαριστίας «καὶ μετὰ τὸ γεύσασθαι βρώσεως» (ἐν ἀρχιμ. Συμεὼν Κούτσα, Ἡ νηστεία τῆς Ἐκκλησίας, Ἀθήνα 1999, σελ. 116-7).
.              Αὐτὸ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν πρακτικὴ ποὺ ἀκολουθεῖται κατὰ τὴν θεία Κοινωνία στὴν Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων, ὅταν αὐτὴ τελῆται στὶς ἑσπερινὲς ὧρες. Οἱ πιστοὶ προκειμένου νὰ μετάσχουν στὴν Θεία Εὐχαριστία μένουν τελείως νηστικοὶ ἀπὸ τὸ μεσονύκτιο μέχρι τὴν ὥρα τῆς προσελεύσεώς τους.
.              Ἡ διαδεδομένη συνήθεια τῆς τριήμερης ἀνέλαιης νηστείας πρὶν ἀπὸ τὴν θεία Μετάληψη, ποὺ πολλοὶ χριστιανοὶ τηροῦν μέχρι σήμερα, εἶναι ὁπωσδήποτε ἔκφραση εὐλάβειας πρὸς τὸ Μυστήριο, ἀλλὰ δὲν στηρίζεται στὴν ἐκκλησιαστική μας παράδοση. Συνδέεται μὲ τὴν ἀδικαιολόγητα ἀραιὴ προσέλευση πολλῶν πιστῶν στὸ μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας. «Ἡ συνήθεια τοῦ τριημέρου, ἂν τηρηθῆ σχολαστικά, δὲν δίδει δυστυχῶς ποτὲ τὴν δυνατότητα στοὺς πιστοὺς νὰ κοινωνήσουν κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς (πλὴν τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα), ἀφοῦ οἱ Κανόνες ἀπαγορεύουν τὴν νηστεία τοῦ Σαββάτου. Ἔτσι ὅμως ἀναιρεῖται ὁ πασχάλιος χαρακτήρας τῆς Κυριακῆς καὶ οἱ πιστοὶ μένουν μακρυὰ ἀπὸ τὸ Κυριακὸ δεῖπνο κατὰ τὴν σύναξη τῆς Κυριακῆς» (Ἀρχ. Σ. Κούτσα, ἔνθ. ἀν., σελ. 120-1).
.              «Οἱ πιστοὶ ποὺ μποροῦν νὰ κοινωνοῦν τὴν Κυριακὴ ὀφείλουν νὰ τηροῦν ἀπαρέγκλιτα τὴν προβλεπόμενη ἀνέλαιη νηστεία τῆς Παρασκευῆς. Τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, σεβόμενοι τὴν κανονικὴ ἀπαγόρευση γιὰ νηστεία, θὰ καταλύουν τὸ μεσημέρι λάδι. Ἀντίθετα, τὸ βράδυ θὰ παίρνουν κάτι πολὺ ἁπλό: ἕνα ρόφημα, ξηροὺς καρποὺς ἢ λίγα φροῦτα. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τηροῦμε τοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν νηστεία τοῦ Σαββάτου, καὶ προετοιμαζόμαστε ὣς ἕνα βαθμὸ καὶ σωματικὰ γιὰ τὴν προσέλευσή μας στὴν Εὐχαριστία τῆς Κυριακῆς» (Ἀρχιμ. Συμ. Κούτσα, ἔνθ. ἀν., σελ. 121-2).
.             Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος συσχετίζοντας τὸ θέμα τῆς νηστείας πρὸ τῆς θείας Κοινωνίας μὲ τὴν πνευματικὴ καθαρότητα τοῦ προσερχομένου, μιλάει σ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ ἑορτάσουν πραγματικὰ τὸ Πάσχα: «Ἡ Τεσσαρακοστὴ γίνεται μία φορὰ τὸν χρόνο, ἐνῷ τὸ Πάσχα, δηλαδὴ ἡ θεία Κοινωνία, τρεῖς φορὲς τὴν ἑβδομάδα ἢ καὶ τέσσερις, ἢ μᾶλλον ὅσες φορὲς ἐμεῖς θέλουμε. Τὸ Πάσχα δὲν εἶναι ἡ νηστεία, ἀλλὰ εἶναι ἡ θυσία καὶ ἡ θεία Κοινωνία ποὺ γί νονται σὲ κάθε θεία Λειτουργία. Ὥστε ὅποτε προσέρχεσαι νὰ κοινωνήσης μὲ καθαρὴ συνείδηση, ἑορτάζεις τὸ Πάσχα· ὄχι ὅταν νηστεύης (τὴν Τεσσαρακοστή), ἀλλ’ ὅταν κοινωνῆς τὰ θεῖα μυστήρια. Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε… Ὁ κατηχούμενος λοιπόν, ποτὲ δὲν κάμνει Πάσχα, ἂν καὶ νηστεύει κάθε Τεσσαρακοστή, ἐπειδὴ δὲν μεταλαμβάνει. Ἐνῷ ἀντίθετα, ἐκεῖνος ποὺ δὲν νηστεύει, ἂν προσέλθη μὲ καθαρὴ συνείδηση, Πάσχα κάμνει, εἴτε μετέχει στὴν θεία Κοινωνία σήμερα, εἴτε αὔριο, εἴτε ὁποτεδήποτε. Διότι ἡ ἄριστη προσέλευση στὴν θεία Κοινωνία δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν παρατήρηση τῶν καιρῶν (δηλαδὴ ἀπὸ τὸ νὰ παρατηροῦμε ἂν ἔφθασε τὸ Πάσχα), ἀλλὰ ἀπὸ τὴν καθαρότητα τῆς συνειδήσεως» (ΕΠΕ 34, 176 καὶ 180 – Α´ Κορ. ια´ 26).                                                                                                                           πηγή  / αντιγραφή

.             Συνοψίζοντας παρατηροῦμε: Ἀναμφίβολα ἡ νηστεία εἶναι πάντοτε ὠφέλιμη. Ὁπωσδήποτε καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν θεία Κοινωνία, ἂν καὶ ἡ Ἐκκλησία τέτοια νηστεία δὲν ἔχει ὁρίσει. Μόνο ποὺ ἡ νηστεία αὐτὴ δὲν πρέπει νὰ γίνεται ἐμπόδιο στὴν συχνὴ προσέλευσή μας στὰ ἄχραντα Μυστήρια. Ὁπωσδήποτε τὸ πόσο συχνὰ κοινωνοῦμε, δὲν θὰ τὸ κρίνουμε μόνοι μας ἀλλὰ μὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ μας πατρός, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἀσφαλὴς ὁδηγὸς τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς μας.

ΤΙ ΓΑΡ ΠΟΙΗΣΑΣ, ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΩ (ΛΟΥΚ. ΙΗ’,18) ρχιμανδρίτου π. Μιλτιάδου Μίτσελλ

 Αρχιμανδρίτου π. Μιλτιάδου Μίτσελλ
Θεολόγου – Ιεροκήρυκος Ιεράς Μητροπόλεως Καρπάθου & Κάσου,
Εφημερίου Ι.Ν. Μεταμ. Του Σωτήρος Όθους

   Στην θεολογική γλώσσα, με τον όρο «αυτεξούσιο», ορίζεται η ιδιότητα που χάρισε στον άνθρωπο ο Θεός, δια της οποίας ο ίδιος, δύναται να αποφασίζει και να καθορίζει μόνος του τον δρόμο που θα ακολουθήσει στα ποικίλα διλλήματα που θέτει η ζωή. Να αποφασίζει για το μέλλον του, την ηθική υπόστασή του, την διαπαιδαγώγηση των παιδιών του, και όλα τα συναφή διλήμματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο. Οπότε ο Θεός δεν ευθύνεται για τους πολέμους, τους λιμούς, την παιδική θνησιμότητα, τις ασθένειες, τον πόνο και την δυστυχία που βιώνει ο άνθρωπος, αλλά όλη αυτή η θλίψη είναι αποτέλεσμα των επιλογών του ανθρώπου, στα πλαίσια της ελεύθερης βούλησης που ο Θεός από φιλανθρωπία του χάρισε. «Σαν Θεός της Αγάπης, δεν μπορεί ο Θεός να εξαλείψει την δυστυχία από τον κόσμο;», διατείνεται ο σύγχρονος επιπόλαιος φιλόσοφος. Ο Θεός δεν αγαπά απλώς, είναι ο ίδιος Αγάπη. Και έκφραση αυτής της απόλυτης αγάπης, ήταν η απόφασή Του να αποστείλει Τον Υιό του Τον μονογενή να σταυρωθή, «ίνα πας ο πιστεύων είς Αυτόν μη απόλητται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον»(1). Αλλά είναι και Δίκαιος, και επειδή οι ιδιότητες Του Θεού σαφώς δεν αλληλοαναιρούνται, δεν επεμβαίνει για να αποκαταστήσει το κακό στον κόσμο, που υφίσταται ως «μεταπτωτική» κατάσταση.
   Για τον χριστιανό ο  πόνος και οι δοκιμασίες, πρέπει να θεωρούνται ως επίσκεψη Του Θεού. Ο Θεός δεν μας έταξε ότι αν Τον ακολουθήσουμε, η ζωή μας θα είναι ανέφελη, ροδόσπαρτη και χωρίς προβλήματα. Αντιθέτως μας προειδοποίησε: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμο»(2), και αλλού πάλι «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι»(3). Η υπομονή στις θλίψεις είναι αυτή που θα μας εξασφαλίσει τον Παράδεισο. Και η στέρηση των υλικών αγαθών, βοηθά τον άνθρωπο να εστιάσει την προσπάθειά του στην κατά Θεόν καλλιέργεια της ψυχής, και την απόκτηση των αρετών. Ο Ιώβ όπως μας πληροφορεί η Παλαιά Διαθήκη, ήταν ο πιο ευλογημένος άνθρωπος. Πλούτη, πολυμελής οικογένεια, κοπάδια, δούλοι, και όμως σε μία ημέρα έχασε τα πάντα. Και η γυναίκα του τον προτρέπει να βλασφημήσει τον Θεό για το κακό που τους βρήκε. Ο Ιώβ όχι μόνο δεν βλασφημεί, αλλά τον δοξολογεί με τα λόγια: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον, από του νυν και έως του αιώνος», τα οποία ψάλλουμε και σήμερα, μετά την οπισθάμβωνο ευχή, στο τέλος κάθε Θείας Λειτουργίας.
   Αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο,  πως ο σύγχρονος άνθρωπος έχει συνηθίσει στην καλοζωϊα και την υλική ευδαιμονία. Ο Θεός τού είναι περιττός, δεν τον έχει ανάγκη, και Τον εξορίζει από την ζωή του αρκούμενος στην σιγουριά που του παρέχει η αποθησαύριση υλικών αγαθών. Όμως ο παράδεισος δεν χαρίζεται, αλλά «κερδίζεται». Και αυτό μας διδάσκει το Ευαγγέλιο, στην γνωστή ευαγγελική περικοπή, όπου ένας καλοπροαίρετος μεν αλλά πλούσιος δε άνθρωπος, πλησιάζει Τον Κύριο και Του απευθύνει το διαχρονικό ερώτημα: «Τι γαρ ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;»(4). Δηλαδή, τι πρέπει να κάνω Κύριε, για να κερδίσω την αιώνιο ζωή; O Χριστός τον προτρέπει να τηρεί τις 10 εντολές, για να λάβει την απάντηση:  «Ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου», δηλαδή πώς τις 10 εντολές τις τηρώ από την νεανική μου ηλικία. Τι άλλο πρέπει να κάνω για να εισέλθω στην βασιλεία των ουρανών; Και λαμβάνει από τον Χριστό, ίσως την πιο δύσκολη στην εφαρμογή της, απάντηση: Πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου, δώσε τα χρήματα στους φτωχούς και (χωρίς εξαρτήσεις υλικές) ακολούθησέ με.
   «Ελυπήθη σφόδρα…». Λυπήθηκε πολύ ο άνθρωπος εκείνος, διότι ήταν πλούσιος, και φυσικά δεν επροτίθετο να στερηθεί την περιουσία του, τα χρήματά του, που ήταν μια απτή και εμφανής εγγύηση για ένα μέλλον γεμάτο καλοπέραση, και να τα θυσιάσει για μια αβέβαιη προοπτική αιωνιότητας. Και ο Καρδιογνώστης Κύριος του απαντά με την γνωστή παρομοίωση-διαπίστωση: «Ευκοπότερον γαρ έστι κάμηλον δια τρυμαλιάς ραφίδος εισελθείν, ή πλούσιον είς την βασιλείαν των Ουρανών»(5). Δηλαδή είναι ευκολότερο να περάσει χοντρό σχοινί από την μύτη μιας βελόνας, από το να μπεί πλούσιος στην βασιλεία των Ουρανών.
   Τα πλούτη έδιναν στον  πλούσιο εκείνο την αίσθηση της σιγουριάς, ένιωθε ασφαλής, αφού η ευτυχία του εξαρτιόταν από υλικά αγαθά, και όχι από την πηγή της μόνης αληθινής χαράς, Τον Ιησού Χριστό. Πώς θα ζούσε; τι θα έτρωγε; Εχέγγυο κοσμικής ευδαιμονίας και καλοπέρασης ο πλούτος. Τα χρήματα καλύπτουν εφήμερες ανάγκες, δουλοποιώντας τον άνθρωπο. Αποδέσμευση από τα υλικά αγαθά, σημαίνει αληθινή ελευθερία. Ο πλούτος είναι δουλεία. Η ύλη δημιουργεί στον άνθρωπο μια ψευδαίσθηση αυτάρκειας, στην οποία δεν χωρά ο Θεός.
   Η αιώνιος ζωή απαιτεί  θυσίες, αυταπάρνηση. Δεν συνδυάζεται η κοσμικότητα με την πνευματικότητα. «Ου δύνασθαι Θεω δουλεύειν και Μαμωνά …»(6), μας συμβουλεύει φιλόστοργα ο Χριστός. Και ο άνθρωπος της εποχής μας, και κάθε εποχής δεν έχει κατανοήσει πως μόνο ο Χριστός, μπορεί να γεμίσει την καρδιά του με αισιοδοξία, και αληθινή, μόνιμη χαρά, ατελεύτητη. Αν δεν το πιστέψει, αν δεν το εφαρμόσει ανοίγοντας απλά την πόρτα της καρδιάς του στον Χριστό, όπως και οι μυριάδες των Αγίων της πίστεώς μας, ο παράδεισος θα είναι ένα όνειρο απατηλό, θα παραμείνει ουτοπία.
    «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς»(7). Όλα όσα αγχώνουν και βασανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο, οι βιωτικές μέριμνες, η αγωνία για το μέλλον, ακόμα και αυτό το γεγονός του θανάτου, στην Ορθόδοξη πνευματική ζωή αποκτούν άλλη διάσταση. Ο θάνατος καταργήθηκε με την Ανάσταση του Χριστού, και πλημμύρισε ελπίδα και αιωνιότητα ο άνθρωπος. Η αγωνία για το μέλλον, αντικαταστήθηκε από την εμπιστοσύνη στο φιλάνθρωπο θέλημα του Θεού, και έτσι η παρούσα ζωή γίνεται πρόγευση του Παραδείσου. Θυσιάζοντας τόσα λίγα, αποκτά το πάν.
    Γι’ αυτό αδελφοί μου, ας σταθμίσουμε τι έχει πραγματική αξία στην ζωή μας. Τα υλικά αγαθά, που είναι πρόσκαιρα, έχουν «ημερομηνία λήξεως» και σίγουρα δεν θα μας ακολουθήσουν στην μετά θάνατον ζωή, ή η φροντίδα της αθάνατης ψυχής μας και η απόκτηση των αρετών, που και την αιώνιο ζωή θα μας κληροδοτήσει, αλλά και την παρούσα θα γεμίσει με χαρά, και ισορροπία;

Σημειώσεις
1.    Ιωάν. κεφ. γ’, στίχ. 16.
2.    Ιωάν. κεφ. στ’, στίχ. 33.
3.    Μάρκ. κεφ. η’, στίχ. 34.
4.    Λουκ. κεφ. ιη’,στίχ. 18
5.    Λουκ. κεφ. ιη’, στίχ 25
6.    Ματθ. κεφ. στ’, στίχ 24
7.    Ματθ. κεφ ια’, στίχ 28
πηγή

ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ ΠΑΡΑΜΕΙΝΑΜΕ ΑΠΙΣΤΟΙ...

''Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΜΟΥ''

ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΛΕΜΕ ΑΥΤΟ,ΑΛΛΑ ΜΕ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ.

ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΜΕ.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΩΜΑΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ.

ΕΜΕΙΣ ΠΑΛΙ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΜΕ.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΟΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΜΑΣ;

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΔΙΑΠΛΑΤΑ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΥΠΟΔΕΧΘΟΥΜΕ;

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΘΕΟ;

ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΟΜΩΣ.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΥΝΕ.

ΕΜΕΙΣ ΠΑΛΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ΜΑΣ.

Η ΠΙΣΤΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΕ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΑΥΤΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΔΩΣΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ.

ΓΙΑΥΤΟ ΑΣ ΠΕΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΞΑΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

πηγή

Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας καὶ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου.

 Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βησανδούκη τὸ 310 μ.Χ., κοντὰ στὴν Ἐλευθερούπολη τῆς Παλαιστίνης ἀπὸ πάμφτωχη οἰκογένεια Ἰουδαίων ἀγροτῶν. Οἱ γονεῖς του εἶχαν ἀκόμη ἕνα παιδί, τὴν Καλλίτροπο. Σὲ ἡλικία δέκα ἐτῶν ὁ Ἅγιος ἔχασε τὸν πατέρα του καὶ ἔμεινε ὀρφανός.

Χάρη στὴ διδασκαλία δύο περίφημων γιὰ τὴν γραμματική τους κατάρτιση καὶ τὸ ἀσκητικὸ ἦθος μοναχῶν, τοῦ Λουκιανοῦ καὶ τοῦ Ἰλαρίωνος, προσελκύεται στὸν Χριστιανισμὸ καὶ βαπτίζεται ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Ἐλευθερουπόλεως Λουκιανό. Στὴν συνέχεια πηγαίνει στὴν ἔρημο τῆς Παλαιστίνης καὶ ζεῖ κοντὰ στοὺς ἐπιφανέστερους ἀσκητές, ἀσκούμενος στὴν ἐγκράτεια, τὴν ἄσκηση καὶ τὴν μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν, γενόμενος ὑπόδειγμα γιὰ τοὺς συνασκητές του. Ἡ φήμη του καὶ οἱ ἀρετές του δὲν ἄργησαν νὰ διαδοθοῦν καὶ γρήγορα ἀναδείχθηκε, τὸ 367 μ.Χ., Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου, στὴν ὁποία κατέφυγε μὲ θαυματουργικὸ τρόπο, ὅταν τὸ πλοῖο ποὺ ἐπέπλεε πρὸς τὴν Παλαιστίνη, λόγω τρικυμίας, ἔφθασε στὴν Κύπρο.

Ἀπὸ τὴν θέση τοῦ Ἐπισκόπου ὁ Ἅγιος ἄρχισε τὸν εὐαγγελισμὸ τοῦ ποιμνίου του καὶ ἀγωνίσθηκε μὲ θερμότατο ζῆλο γιὰ τὴ διατήρηση καὶ ἐνίσχυση τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων, καταπολεμώντας ὅλες τὶς αἱρετικὲς δοξασίες καὶ πλάνες τῆς ἐποχῆς του καὶ ἰδιαίτερα ἐκεῖνες τοῦ Ὠριγένους. Κάνοντας συνεχὴ χρήση τῶν λόγων τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ γράφοντας πλῆθος ἀντιαιρετικῶν συγγραμμάτων, ἀγωνίσθηκε γιὰ νὰ κρατήσει τοὺς πιστοὺς στὴν ἀνόθευτη χριστιανικὴ πίστη. Ὁ εὐαγγελισμὸς τῆς νήσου ὁλοκληρώνεται στὰ χρόνια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίας Ἐπιφανίου στὸ τελευταῖο ἥμισυ τοῦ 4^ου αἰῶνος μ.Χ. Ὁ μεγάλος αὐτὸς ἱεράρχης, μὲ τὴν δύναμη τοῦ χαρακτῆρος του, τὴν παιδεία καὶ τὴν δογματικὴ κατάρτισή του, ἀγωνίσθηκε σκληρὰ κατὰ τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ κατὰ τῶν ἀλλοθρήσκων. Τόσο καθολικὴ ἦταν ἡ ἀναγνώριση καὶ ἡ βαθιὰ ἐκτίμηση πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου, ὥστε ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος ὁ Α’ ζήτησε ἀπὸ τὸν λαὸ τῆς Κύπρου ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντίας.

Μετὰ ἀπὸ τριάντα ἕξι ἔτη γόνιμης καὶ ἐποικοδομητικῆς ἀρχιερατικῆς διακονίας καὶ προσφορᾶς, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 403 μ.Χ. Τὸ τίμιο λείψανό του μετακόμισε στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ αὐτοκράτορας Λέων ΣΤ’ ὁ Σοφός. Ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο στὸν ἁγιότατο οἶκο του, ποὺ ἦταν στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Φιλήμονος.Ὁ Ἐπιφάνιος Κωνσταντίας ἔκτισε τὴν μεγάλη βασιλικὴ (δὲν τὴν ὁλοκλήρωσε μέχρι τὸν θάνατό του), τῆς ὁποίας τὰ ἐρείπια διασώζονται μέχρι τὶς ἡμέρες μας. Ὁ μεγάλος αὐτὸς Ἀρχιεπίσκοπος, πολὺ σημαντικὸς διδάσκαλος καὶ πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ὑπῆρξε καὶ ἀξιόλογος συγγραφέας. Τὰ ἔργα του «Πανάριον», «Ἀγκυρωτός», «Περὶ μέτρων καὶ σταθμῶν», «Περὶ τῶν δώδεκα λίθων τῶν ὄντων ἐν τοῖς στολισμοῖς τοῦ Ἀαρών», ἀποτελοῦν πολύτιμα πετράδια στὸ μέγα ψηφιδωτὸ τῆς Πατερικῆς Γραμματείας.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, ἔγνως τὴν χάριν, καὶ θεόφθογγον, ἔσχηκας γλῶσσαν, Ἱεράρχα σοφέ Ἐπιφάνιε· ὅθεν δογμάτων ὀρθαῖς ἀναπτύξεσιν, αἱρετικῶν θριαμβεύεις τὴν ἄνοιαν. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.Τοὺς διττοὺς ὑποφήτας τῆς ἀνάρχου Θεότητος, τῶν θεοτυπώτων δογμάτων, τοὺς πανσόφους ἐκφάντορας, σὺν τῷ Ἐπιφανίῳ τῷ κλεινῷ, ὑμνήσωμεν τὸν θεῖον Γερμανόν· ὡς λαμπροὶ γὰρ τῶν ἀρρήτων μυσταγωγοί, πυρσεύουσι τοὺς κράζοντας· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι’ ὑμῶν, πίστιν τὴν Ὀρθόδοξον.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς Ἱεράρχης τοῦ Σωτῆρος ἐνθεώτατος

Τῆς ἐν τῇ Κύπρῳ Ἐκκλησίας ποιμὴν ἄριστος

Καὶ τοῦ Πνεύματος δοχεῖον λαμπρὸν ἐδείχθης.

Ἀλλ’ ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς τὸν Κύριον

Καθικέτευε λυτροῦσθαι πάσης θλίψεως

Τοὺς βοῶντάς σοι· χαίροις Πάτερ Ἐπιφάνιε.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.Ἱεραρχῶν τὴν θαυμαστὴν ξυνωρίδα, ἀνευφημήσωμεν πιστοὶ κατὰ χρέος, σὺν Γερμανῷ τὸν θεῖον Ἐπιφάνιον· οὗτοι γὰρ κατέφλεξαν, τῶν ἀθέων τὰς γλώσσας, δόγματα δοφώτατα, διαθέμενοι πᾶσι, τοῖς ὀρθοδόξως μέλπουσιν ἀεί, τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις Ἐπιφάνιε ἱερέ, Κύπρου ποιμενάρχα, Ἐκκλησίας πάσης φωστήρ· χαίροις Ὀρθοδόξων, δογμάτων μυστογράφε, καὶ τῶν σοὶ ὁμωνύμων, πρέσβυς πρὸς Κύριον.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον.Φῶς ὁ Ἐπιφάνιος νοητόν, λάμψας ἐν τοῖς λόγοις, καταυγάζει τοὺς εὐσεβεῖς· γέρας δ’ ἀληθείας, ὁ Γερμανὸς παρέχει, τῇ Ἐκκλησίᾳ πάσῃ· οὓς μεγαλύνομεν.

πηγή

Ισλάμ, πληγή και κατάρα του πλανήτη! Θύματα απαγωγής μωαμεθανών Τσετσένων μισθοφόρων ανταρτών στη Συρία ο Ελληνορθόδοξος Μητροπολίτης Παύλος και ο Επίσκοπος των Μαρωνιτών Ιωάννης

• Νεκροί ο οδηγός των Ιεραρχών και ένας διάκονος!

Και εστάθην επί την άμμον της θαλάσσης· και είδον εκ της θαλάσσης θηρίον αναβαίνον, έχον κέρατα δέκα και κεφαλάς επτά, και επί των κεράτων αυτού δέκα διαδήματα, και επί τας κεφαλάς αυτού ονόματα βλασφημίας

...και έδωκεν αυτώ ο δράκων την δύναμιν αυτού και τον θρόνον αυτού και εξουσίαν μεγάλην·

...και εδόθη αυτώ πόλεμον ποιήσαι μετά των αγίων και νικήσαι αυτούς, και εδόθη αυτώ εξουσία επί πάσαν φυλήν και λαόν και γλώσσαν και έθνος.

και προσκυνήσουσιν αυτόν πάντες οι κατοικούντες επί της γης, ων ου γέγραπται το όνομα εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου.

Ει τις έχει ους, ακουσάτω. (Αποκάλυψη του Ιωάννη 13:1-9)

Βιαιότητες και βιοπραγίες, μίση και αίμα αθώων, πόλεμοι και δυστυχία, τρομοκρατία, βρωμιά και δυσωδία, εκβιασμοί και απειλές συνιστούν μερικά από τα βασικά γνωρίσματα του θηρίου της ασεβείας που αναφέρεται στην Αποκάλυψη! Και το θηρίο της ασεβείας σύμφωνα με την χριστιανική πατερική παράδοση αγίων της Μεγάλης Σχολής του Γένους των Βραγγιανών στα Άγραφα όρη, όπου θήτευσαν μεγάλοι διδάσκαλοι του γένους, (Άγιοι Ευγένιος, Αναστάσιος Γόρδιος, Σεραφείμ Φαναρίου, Κοσμάς ο Αιτωλός κ. α.) που κράτησαν τον ελληνισμό ζωντανό στα χρόνια της οθωμανικής σκλαβιάς ταυτίζεται απολύτως με το Ισλάμ.

Αρκεί λοιπόν να ρίξει κάποιος μία ματιά στις χώρες που κυριαρχεί το θηρίο αυτό, στο οποίο εδόθη εξουσία εκ του Σατανά για να διαπιστώσει ότι οι πόλεμοι και οι βιαιοπραγίες αλλά και ο φανατισμός αποτελούσαν το κύριο συστατικό στοιχείο του. Γιατί το Ισλάμ ουδέποτε έπαψε να επιβάλλεται δια της βίας στους υπόδουλους λαούς από την εποχή του Μωάμεθ μέχρι και σήμερα. Τρανή απόδειξη, της μεγάλης αυτής πληγής και της κατάρας του πλανήτη μας αποτελούν οι διώξεις κατά χριστιανικών κοινοτήτων, στη Νιγηρία και στη Συρία με αποκορύφωμα το αποτρόπαιο γεγονός της απαγωγής δύο χριστιανών Ιεραρχών.

Συγκεκριμένα απήχθησαν κατά τη διάρκεια ανθρωπιστικής αποστολής ο Ελληνορθόδοξος Μητροπολίτης Χαλεπίου Παύλος, αδελφός της Μονής Αγίου Παύλου Αγίου Όρους και ο Επίσκοπος των Μαρωνιτών Ιωάννης, από αδίστακτους Τσετσένους μισθοφόρους μωαμεθανούς, οι οποίοι πολεμούν στο πλευρό των υπολοίπων μισθοφόρων ανταρτών στη Συρία. Οι αδίστακτοι αυτοί δολοφόνοι εκτέλεσαν εν ψυχρώ τον οδηγό που μετέφερε τους δύο Ιεράρχες και τον διάκονο ενώ είναι άγνωστο αν διατηρούν εν ζωή τους δύο χριστιανούς Ιεράρχες..

Μέχρι τώρα κανείς δεν γνωρίζει που βρίσκονται οι Ιεράρχες κι αν ακόμη τους κρατούν αιχμαλώτους αποβλέποντας να λάβουν λύτρα προκειμένου να τους ελευθερώσουν! Η πρακτική, ωστόσο που ακολουθούν οι Τσετσένοι από το καιρό των εχθροπραξιών στον Καύκασο είναι να λαμβάνουν χρήματα και εν συνέχεια να δολοφονούν εν ψυχρώ τα θύματά τους. Το παράδειγμα του Αγίου Ευγενίου Ραντιόνωφ, ο οποίος αποκεφαλίστηκε από τους αδίστακτους Τσετσένους μουσουλμάνους φονιάδες επειδή αρνήθηκε να βγάλει το σταυρό από το λαιμό του αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για όλους αυτούς που εκλαμβάνουν το θηρίο της ασέβειας, το Ισλάμ ως θρησκεία και επισήμως συνδιαλέγονται μαζί του δήθεν για να ανακαλύψουν μία φόρμουλα ειρήνης και συνδιαλλαγής!!!

Το θηρίο αυτό άλλωστε, στο οποίο ο δράκων (Σατανάς) παρείχε εξουσία κρατά για πολλές δεκαετίες με απειλές και εκβιασμούς εκατομμύρια χριστιανούς Ορθοδόξους στην Τουρκία σε καθεστώς μίας ιδιότυπης αιχμαλωσίας (βλ. κρυπτοχριστιανοί) ενώ κατά διαστήματα βάλλει κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου! Τα εγκλήματα με τις επιθέσεις αυτοκτονίας σε αθώους πολίτες που έχουν επιτελεστεί στο όνομα του Ισλάμ και του Αλλάχ είναι αναρίθμητα ως η άμμος της θαλάσσης (γενοκτονίες Αρμενίων, Ποντίων, Μικρασιατών Ελλήνων κ. α.) .

Και το θηρίο της ασέβειας επιχειρεί τώρα εκμεταλλευόμενο την χαλάρωση στην χριστιανική πίστη που προκάλεσε το άλλο θηρίο της ευσεβείας (Παπισμός) να εισέλθει και πάλι στην Ευρώπη! Κατάφερε μάλιστα να διεκδικεί επίσημους χώρους σε τόπους από τους οποίους οριστικά εκδιώχθηκε από αγωνιστές χριστιανούς (βλ. ανέγερση Τζαμιών κ.ο.κ. στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες). Και όποιος αμφισβητήσει το θηρίο αυτό τότε αυτομάτως επικηρύσσεται και ευθέως δίνεται εντολή δολοφονίας και εξόντωσής του.

Το Ισλάμ λοιπόν εάν εξετάσουμε την ιστορική του πορεία πρόσφερε μόνο τη βία και το θάνατο στον γήινο πολιτισμό. Και αυτό δυστυχώς το στοιχείο προσφέρει μέχρι και σήμερα με την καταστροφή χριστιανικών μνημείων στη Συρία και τις ομαδικές εκτελέσεις χριστιανών στη Νιγηρία. Ανεξέλεγκτες ομάδες φανατικών οπαδών του Μωάμεθ δολοφονούν κατά βούληση επικαλούμενοι τον Αλλάχ αλλά κατά βάθος αποσκοπούν στο χρήμα και στην εξουσία.

Ήρθε καιρός να αφυπνισθούν οι λαοί του πλανήτη και να απομονώσουν τους αδίστακτους αυτούς φονιάδες και την υποτιθέμενη θρησκεία τους. Ήρθε καιρός να πάρουν, όπως στο 1821 ένα καλό μάθημα απ’ αυτούς που έχουν γραφτεί στο βιβλίο του Αρνίου και δεν πρόκειται να προσκυνήσουν το θηρίο αυτό της ασεβείας.

Θεωρούμε σκόπιμο η ελληνική κυβέρνηση μέσα στο πλαίσιο αυτό και ως μία φυσική αντίδραση στην απαγωγή των δύο Ιεραρχών να καταργήσει άμεσα τον νόμο Καραμανλή (2006) περί της ανέγερσης Τζαμιού στο Βοτανικό και να αναστείλει τις αποφάσεις που σχετίζονται βάσει του νόμου τούτου. Επιπλέον τούτου να λάβει μέτρα ελέγχου των ανεξέλεκτων μουσουλμανικών κοινοτήτων στην Ελλάδα μέσα στις οποίες είναι αδιαμφισβήτιστο γεγονός ότι υποκρύπτονται μέλη φανατικών οργανώσεων που συνιστούν άμεση απειλή για την χώρα. Ας χρησιμοποιήσει την αλλαγή της πολιτικής της έναντι του θηρίου της ασεβείας ως διπλωματικό χαρτί για την ελευθερία των δύο χριστιανών Ιεραρχών. Ας πάψει να διασύρεται από τις απειλές, εκβιασμούς αλλά και από τις υποσχέσεις περί επενδύσεων αραβικών κεφαλαίων γιατί θα βρεθεί προ εκπλήξεων και τότε εύλογα θα αναφωνήσει το στερνή μου γνώση...» Πρέπει να δοθεί άμεσα ένα μάθημα στους αδίστακτους οπαδούς του θηρίου με τα επτά κεφάλια και τα δέκα κέρατα!

Το ιστορικό της απαγωγής και οι πρώτες αντιδράσεις

Όπως μετέδωσε το πρακτορείο Reuters, οι δύο ιεράρχες απήχθησαν από ένοπλους αντάρτες στη διαδρομή προς το Χαλέπι, όπου κατευθύνονταν στο πλαίσιο ανθρωπιστικής αποστολής ενώ σκότωσαν τον οδηγό τους και έναν διάκονο.

Ελληνικές διπλωματικές πηγές ανέφεραν ότι ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ο υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Αβραμόπουλος επικοινώνησαν με τον Πατριάρχη Αντιόχειας Ιωάννη, ο οποίος είναι αδελφός του Μητροπολίτη Βερροίας και Αλεξανδρέτας Παύλου, προκειμένου να ενημερωθούν για το τραγικό συμβάν. Άμεσα κινητοποιήθηκε το σύνολο του μηχανισμού του υπουργείου Εξωτερικών στην περιοχή καθώς και η Κεντρική Υπηρεσία.

Πριν από δέκα ημέρες, το σπίτι του Ελληνορθόδοξου Μητροπολίτη Χαλεπίου δέχθηκε επίθεση από ρουκέτα, στην πόλη όπου μαίνεται ο εμφύλιος ανάμεσα στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις και τον στρατό του προέδρου Άσαντ.

Η Δαμασκός άμεσα υποστήριξε ότι η απαγωγή έγινε από τρομοκρατικές ομάδες μισθοφόρων ενώ ευθέως ρωσικά πρακτορεία με πληροφορίες που είχαν από τη Συρία ενέπλεκαν στην απαγωγή συγκεκριμένη ομάδα Τσετσένων μωαμεθανών που δραστηριοποιείται στην περιοχή της απαγωγής, η οποία ελέγχεται από τους αντικαθεστωτικούς. Μέλη των ανταρτών που συνιστούν τον «Εθνικό Συνασπισμό της Συρίας», κύρια οργάνωση της αντιπολίτευσης, υποστηρίζουν ότι «όλα είναι ανοικτά» για το ποιός βρίσκεται πίσω από την απαγωγή.

Η ελληνική κυβέρνηση πάντως ενεργοποίησε τον μηχανισμό διεχείρισης κρίσεων του ΥΠΕΞ και βρίσκεται σε επαφή με τις ευρωπαϊκές αρχές για το ζήτημα ενώ ο υφυπουργός Εξωτερικών Κ. Τσιάρας ταξίδεψε στη Βηρυττό προκειμένου να συντονίσει τις προσπάθειες απελευθέρωσής τους.

Όπως ανέφερε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου, ο πρωθυπουργός επικοινώνησε άμεσα με τον υπουργό Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλο προκειμένου να γίνουν ενέργειες και να αναληφθούν πρωτοβουλίες για τον εντοπισμό και την απελευθέρωση των δύο Ιεραρχών.

Επίσης, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών είχαν τηλεφωνικές επικοινωνίες με τον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη Αντιόχειας Ιωάννη, από τον οποίο ενημερώθηκαν για όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες και τον διαβεβαίωσαν για την «αμέριστη συμπαράσταση» της ελληνικής κυβέρνησης, καθώς και για τις ενέργειες που ήταν ήδη σε εξέλιξη.

Ο κ. Κεδίκογλου σημείωσε ότι ο κ. Αβραμόπουλος ενημέρωσε την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης, καθώς και ομολόγους χωρών που μπορούν να συμβάλουν στην απελευθέρωση των απαχθέντων ενώ είχε και τηλεφωνική επικοινωνία με το νέο επικεφαλής της Συριακής Αντιπολίτευσης Τζορτζ Σάμπρα, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι θα ενεργήσει άμεσα για τον εντοπισμό και την απελευθέρωση των απαχθέντων.

Επιπλέον κατά την πρόσφατη συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, στην οποία συζητήθηκε η κατάσταση στη Συρία, ο κ. Αβραμόπουλος ενημέρωσε τους ομολόγους του.

Τέλος, σύσσωμη η ρωσική ηγεσία ( πολιτική και θρησκευτική) ενεργοποιήθηκαν άμεσα ενώ πληροφορίες αναφέρουν ότι έχουν ήδη αναλάβει πρωτοβουλίες με ειδική αποστολή ειδικών δυνάμεων του ρωσικού στρατού στη Συρία για την εξέρευση του σημείου που οι Τσετσένοι απαγωγείς κρύβουν τους δύο Ιεράρχες προκειμένου να τους απελευθερώσουν. Αξίζει να σημειωθεί ότι Προκαθήμενοι Ορθοδόξων Εκκλησιών προέβησαν σε εκκλήσεις απελευθέρωσης των Ιεραρχών, οι οποίες μέχρι σήμερα δεν έχουν εισακουστεί. Όσο περνούν οι ημέρες και δεν υπάρχουν πληροφορίες αυξάνονται και οι πιθανότητες της εν ψυχρώ δολοφονίας τους.

Χαλιβδώνεται η θέλησή μας

Στο αναστάσιμο μήνυμά του ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης και κατά σάρκα αδελφός του απαχθέντος Μητροπολίτη Παύλου ανέφερε ότι εκτός των δύο Ιεραρχών έχουν απαχθεί αρκετοί ιερείς και λαϊκοί ενώ πολλοί άλλοι Ορθόδοξοι χριστιανοί δολοφονήθηκαν και εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους.

«Ο λόγος για το Σταυρό και την Ανάσταση αποκτά σήμερα μία πιο βαθιά ζωτική σημασία, διότι πολλοί αδελφοί μας δοκιμάζονται και υποφέρουν από τις πολλές κακουχίες και τα θλιβερά γεγονότα, που βιώνουμε.

Αδελφοί μας μητροπολίτες, ιερείς και λαϊκοί παραμένουν στα χέρια των απαγωγέων τους. Πολλοί ιερείς και λαϊκοί δολοφονήθηκαν σε διάφορα μέρη και χιλιάδες πιστοί εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους . Εμείς σηκώνουμε το σταυρό όλων των δοκιμαζομένων.

Συμμεριζόμαστε το δράμα και τη λύπη της Μητρόπολης Χαλεπίου, της κάθε ενορίας και του κάθε σπιτιού.

Αυτή όμως η λύπη πρέπει να χαλιβδώσει τη θέλησή μας για μεγαλύτερη αντίσταση και να είναι αφορμή για ομολογία της πίστης μας στην Ανάσταση.

Καταβάλαμε μέχρι σήμερα, μέσω των αρμοδίων τοπικών και διεθνών αρχών, πολλές προσπάθειες, ζητώντας όχι μόνο την απελευθέρωση των απαχθέντων, και αυτό είναι το ολιγοτερο που μπορεί να συμβεί, αλλά, την επιβολή της ειρήνης στην περιοχή μας και την αποκήρυξη της βίας μεταξύ των συμπολιτών.

Δεν παραδινόμαστε στη δημιουργηθείσα κατάσταση, όπως δεν παραδόθηκε ο Κύριος στο δρόμο του Γολγοθά.

Θα συνεχίσουμε το δρόμο και δεν θα παύσουμε να διεκδικούμε το δίκαιo του ανθρώπου να απολαμβάνει μία ήσυχη και αξιοπρεπή διαβίωση», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Αντιοχείας.

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2013

Η ψηλάφηση του Θωμά

Η ψηλάφηση του Θωμά Η εικόνα με την ανορθόγραφη επιγραφή Η ΨΥΛΑΦΙΣΙΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ανήκει στο Δωδεκάορτο της Ι. Μονής Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους και είναι έργο κρητικού Θεοφάνη (16 ος αι.). Στην παράσταση δεσπόζει η μορφή του Χριστού. Φορεί κόκκινο χιτώνα και σκούρο ιμάτιο που ανοίγουν το χρώμα του οι πλούσιες χρυσοκοντυλιές. Η στάση του αναστάντος Κυρίου διευκολύνει την ψηλάφηση του Θωμά. Κάμπτει προς τα δεξιά του με το ένα χέρι ανασηκωμένο για να φανεί το σημάδι του καρφιού και το άλλο στηριγμένο στην πληγωμένη πλευρά του. Στέκει στο πάνω σκαλί μιας χαμηλής σκάλας έχοντας πίσω του κλειστή την πόρτα ενός κτηρίου (είναι το δώμα όπου ήταν συγκεντρωμένοι μαθητές) που έχει χαμηλό τρούλο. Ένα κόκκινο παραπέτασμα είναι ριγμένο στις στέγες του. Δεξιά και αριστερά του κεντρικού κτηρίου διακρίνονται δύο μικρότερα- επάλξεις των τειχών της Ιερουσαλήμ. Τον Κύριο περιβάλλουν οι μαθητές. Χωρισμένοι σε δύο ημιχόρια παρακολουθούν έκπληκτοι τα γινόμενα. Με βλέμματα καρφωμένα σε διάφορες κατευθύνσεις, με εκφράσεις στοχαστικές και απορημένες, παλάμες ανοιγμένες και χέρια δεητικά-όλα για να μεταφέρουν τον προσκυνητή σιμά τους. Να ζήσει την αιφνίδια φανέρωση του Διδασκάλου, να βεβαιωθεί για την Ανάσταση και να ψελλίσει με το Θωμά: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Στον πρώτο όμιλο των μαθητών - το αριστερό - προεξάρχει ο Θωμάς και στο δεξί ο Πέτρος. Ο πρώτος φορεί βαθυγάλαζο χιτώνα με το διακριτικό «σημείο» στο δεξιό βραχίονα (το είχαν στον χιτώνα τους οι Ρωμαίοι συγκλητικοί) και κόκκινο ιμάτιο. Το αριστερό του χέρι είναι σε σχήμα προσευχής και το άλλο έχει ακουμπισμένο το δάκτυλό του στην ανοικτή και λογχισμένη πλευρά του Κυρίου. Σε αντίθεση με τις ήρεμες φιγούρες των άλλων μαθητών, η δική του έχει κινητικότητα. Τη δείχνουν τα πόδια του και το πτυχωμένο ιμάτιό του. Σπεύδει να επιβεβαιωθεί γι αυτό που βλέπει και ακούει. Το βλέμμα του καρφωμένο στον Κύριο και το δάκτυλό του ακουμπισμένο στη θεϊκή σάρκα για να επικουρήσει την αυτοψία. « Τολμηρῶς ἐψηλάφησε τήν πλευράν , τήν τῷ θεί ῳ πυρί ἀπαστράπτουσαν ». Η εικόνα μας, κλειστή στη σύνθεση, χωρίς δηλαδή προεκτάσεις φανερές ή αφανείς, άριστα ζυγισμένη, με τα φωτεινά της χρώματα και τα ήρεμα πρόσωπα, πιστοποιεί με το δικό της τρόπο την αλήθεια της Αναστάσεως. « Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται , τῆς Ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα » ( γ΄ στιχηρό των αίνων, ήχος γ΄ ). πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ : ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΩΣ ΦΥΣΙΚΗ ΣΥΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

του π. Διονυσίου Λαζαρίδη

πηγή
Η απιστία του Θωμά εξάρεται κατά την Κυριακή του
Θωμά, παρόλαυτά ερευνώντας κανείς τα συνοπτικά
Ευαγγέλια εκείνα μαρτυρούν την απιστία ως γενικό
φαινόμενο της στάσεως του συνόλου των μαθητών. Θα
ήταν λοιπόν αδόκιμο και άδικο να απομονώσουμε στο
πρόσωπο του Θωμά το θέμα της απιστίας, καθώς είναι
άξιον να μελετήσουμε τη στάση και τη συγκεκριμένη
νοοτροπία της σκληροκαρδίας και απιστίας καθαρά στη
βάση της, όπως εκείνη αναδύεται μέσα από τα σπλάχνα
του κύκλου των μαθητών. Αξίζει να εξετάσουμε την
απιστία ως φαινόμενο του συνόλου των μαθητών κατά
τη φανέρωση του Αναστημένου Ιησού Χριστού ενώπιον
τους. Δυστηχώς η απιστία του Θωμά έρχεται στην
επιφάνεια ως αποτέλεσμα της επιρροής του συνόλου
καθώς ούτε και οι λοιποί μαθητές υστερούσαν σε
απιστία και σκληροκαρδία εν σχέση με τον συμμαθητή
τους Θωμά. Εξάλλου εκείνος έχει ελαφρυντικά εν
σχέση με τους άλλους μαθητάς για τήν “καλή” απιστία
του,διότι όπως περιγράφεται εκ του Ιωάννου του
Μοναχού, “Ο Θωμάς οικονομικώς ουχ ευρέθη μετʼ
αυτών,” διότι κατʼ οικονομίαν δεν ευρισκόταν κατά τη
φανέρωση του Αναστημένου Ιησού μετά των άλλων
ένδεκα μαθητών, ώστε η απιστία του να μεταβληθεί εις
θεολογίαν πίστεως και να φέρει εις επίγνωσιν των
πιστών τας καρδίας.
Αρχής γενομένης οι ένδεκα μαθηταί έσπευσαν να
δείξουν τα πρώτα δείγματα γραφής της απιστίας των:

1

σκληροκαρδίαν, ότι τοις θεασαμένοις αυτών
εγηγερμένον ουκ επίστευσαν.” (Μαρκ. ΙΣΤ. 14) Είναι
γεγονός ότι οι εμφανίσεις του Ιησού συνετάραξαν τους
μαθητές αλλά και ακόμη και αυτές τις μυροφόρες οι
οποίες παρότι είχαν το σθένος και
στάθηκαν στο
πλευρό Του Εσταυρωμένου Ιησού αψηφώντας τον
φόβο των Ιουδαίων. Παρόλαυτα η Ανάσταση του
Κυρίου ως υπερφυσικό φαινόμενο ήταν δύσκολο να
κατανοηθεί ακόμη και από εκείνες. Θα αντιμετωπισθεί
με δυσπιστία και ικανή δόση άγνοιας πρώτα από τη
μυροφόρα Μαγδαληνή Μαρία που θα πεί βλέποντας
κενόν τον τάφον ότι: “ήραν τον Κύριον από του
μνημείου και ουκ οίδαμεν που έθηκαν αυτόν.” (Ιωαν. Κ.
2). Μόνον ο Ιωάννης που περιγράφει για τον εαυτόν
του ως: “ο άλλος μαθητής ο ελθών πρώτος εις το
μνημείον, και είδεν και επίστευσεν. (Ιωαν. Κ. 8), μόνον
εκείνος θα πιστεύσει αφού πρώτα δεί ιδίοις όμμασι το
κενοτάφιον. Το βασικό πρόβλημα των μυροφόρων, των
μαθητών συμπεριλαμβανομένου και του Θωμά ήταν ότι
“ουδέποτε ήδεισαν την γραφήν.” (Ιωαν.Κ.9), τουτέστιν
δεν έδωσαν πότε καμία βάση στα λεγόμενα των
γραφών οι οποίες εμίλησαν για την Ανάσταση του
Χριστού, είτε διότι αγνοούσαν το αληθές περιεχόμενο
τους, είτε περισσότερο διότι ήταν ανώριμοι πνευματικά
να το κατανοήσουν. Μάλλον το δεύτερον συνέβαινε
καθώς ήταν ανώριμοι πνευματικά να ερμηνεύσουν τον
γεγονός της αναστάσεως και αυτό εξηγείται από την
απάντηση των μαθητών στον Χριστό κατά την κοινή
τους πορεία προς Εμμαούς. Σύμφωνα με τον Λουκά
εκεί ομιλούν “τα περί Ιησού του Ναζωραίου, ος εγένετο
ανήρ προφήτης δυνατός εν έργω και λόγω εναντίον

2

του Θεού και παντός του λαού.” (Λουκ. ΚΔ. 19) Οι
μαθητές όπως φαίνεται εσθιάζουν την προσοχή τους
εσφαλμένως αποκλειστικά στα θαύματα και τη
διδασκαλία του Ιησού, αλλά επουδενί δεν τα συνδέουν
με την απόλυτη κυριαρχία Του επί του θανάτου και της
φθοράς και ως Αρχηγού της ζωής. Κατά αυτόν το
λόγον το πρόβλημα της απιστίας του Θωμά δεν είναι
προσωπικό αλλά λαμβάνει συνολικό χαρακτήρα που
αφορά εξʼολόκληρου το στενό κύκλο των μαθητών και
των μυροφόρων. Δεδομένης στιγμής Θα τους
κατακευρανώσει ο Ιησούς λέγοντας τους: “Ω ανόητοι
και βραδείς της καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οις
ελάλησαν οι προφήτες!” (Λουκ. ΚΔ 25) Που οφείλεται
αυτή η ανοησία και βραδύτητα καρδίας εκ μέρους των
μαθητών; Aξίζει να εξερευνήσουμε δια μέσου των
γραφών καθώς την ίδια ανοήσια και βραδύτητα
επέδειξε και ο Θωμάς μη υπολειπόμενος των άλλων
μαθητών.
Η βάση της απιστίας εσθιάζεται στο γεγονός που
θέλει τους μαθητές να βλέπουν τον διδάσκαλο τους ως
επίγειο βασιλέα ο οποίος μέλλει να αποτινάξει τον
τυρανικό Ρωμαϊκό ζυγό απο την Ιερουσαλήμ.
Βλέποντας οι μαθητές το Χριστό να συλλαμβάνεται απο
τους Ρωμαίους χάνεται κάθε προσδοκία που είχαν
χτίσει για την απελευθέρωση του γένους τους. Ήδη
ολίγο πριν από το Θείον Πάθος του Κυρίου κατά τον
Μυστικόν Δείπνον “εγένετο δε και φιλονικία εν αυτοίς,
το τις αυτών δοκεί είναι μείζων.” (Λουκ. ΚΒ. 24).
Εσθιάζουν κατά αυτόν τον τρόπον οι μαθητές την
προσοχήν τους εις τα βασιλικά αξιώματα, ποιός θα
λάβει τι και ποιός θα αναλάβει τα σκήπτρα της
κοσμικής εξουσίας. Φυσικό επόμενο είναι όταν θα
έρθει η ώρα της θλίψεως να τον αφήσουν Μόνο να

3

πορευθεί ως Αμνός άκακος και εκείνοι σαν
σκορπισμένα πρόβατα γεγονός που θα προφητεύσει
ενώπιον τους ο Κύριος να κρυφθούν στο υπερώο. “Ιδού
έρχεται ώρα, και νύν ελύληθεν, ίνα σκορπισθήτε
έκαστος εις τα ίδια και εμέ μόνον αφήτε...” (Ιωαν. ΙΣΤ.
32) Στη θέα του αδύναμου αλυσοδεμένου Διδασκάλου
τους έχουν ξεχάσει ολότελα τα περί των Γραφών περί
του Θείου Πάθους και της Αναστάσεως. Οι μαθητές
είναι ανήμποροι πνευματικά να ενοήσουν τα λόγια του
Κυρίου που τους λέγει ότι θα έχουν θλίψη στον κόσμο
και θα τους ποιήσουν αποσυνάγωγους και ότι ακόμη
κατά το σχέδιον της θείας οικονομίας, συμφέρει
Εκείνος να απέλθει ώστε να έλθει ο Παράκλητος να
τους φωτίσει, να τους ενδυναμώσει και να τους
οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν. Τους ομιλεί με
παροιμίες διότι είναι τεταραγμένοι εις την καρδίαν
τους κυριευμένοι απο φόβο και προσωπικές
ανασφάλειες. Τους επεξηγεί ότι θα μισηθούν από τον
κόσμον διότι ο κόσμος έχει μισήσει πρώτα Εκείνον.
Τους προλέγει ότι η θλίψη τους θα είνα παροδική διότι
μόλις αντικρίσουν το αναστημένο Του σώμα τότε θα
μεταβληθεί εις αναστάσιμη χαρά. “Αλλʼ η λύπη υμών εις
χαράν γενήσεται.”(Ιωαν.ΙΣΤ. 20). Με τη ρήση Του αυτή ο
Κύριος προλέγει την απιστία ως προϊόν λύπης και
απόγνωσης εκ μέρους των μαθητών Του. Εκείνοι δεν
δύνανται να Τον ενοήσουν διότι το μυαλό τους είναι
στην κοσμική εξούσια και την ανάσταση του
Ισραηλητικού γένους. Για το λόγο αυτό θα τους πεί ο
Κύριος ότι: “πολλά έχω λέγει υμίν, αλλʼ ου δύνασθαι
βαστάζειν άρτι.” (Ιωαν. ΙΣΤ .12), δεν μπορούν τη
δεδομένη στιγμή να ανταποκριθούν στην πνευματική
κρισιμότητα των περιστάσεων και να αντέξουν τους
λόγους Του λόγω της πνευματικής ανωριμότητος τους.

4

Για το λόγο αυτό θα τους μιλήσει εν παροιμίες περί της
Αναστάσεως Του προκαταβολικά πριν από το Πάθος
Του, ότι πρέπει να πορευθεί και να τους αφήσει ώστε
δια του Θείου Πάθους και της Αναστάσεως Του να τους
ετοιμάσει τόπον και να έλθει και πάλι να τους
παραλάβει λέγοντας τους χαρακτηριστικά “ίνα όπου
ειμί εγώ και υμείς ήτε.” (Ιωαν. ΙΔ. 3). Με το λόγο Του
αυτό προσπαθεί ο Κύριος προφητικώς να θέσει τα
θεμέλια της Αναστάσεως. Ο Θωμάς τότε θα τον
ερωτήσει με περισσή άγνοια, “Κύριε ουκ οίδαμε που
υπάγεις, και πως δυνάμεθα την οδόν ειδέναι;” (Ιωαν. ΙΔ.
4) Είναι φανερόν ότι η βάση της απιστίας του Θωμά ήδη
έγκειτε στην αδυναμία του να διαχωρίσει το Χριστό ως
την μοναδικήν οδόν εις την Ανάστασιν. Αδυναμία
γενική που βαραίνει το σύνολο των μαθητών και
δημιουργεί κλίμα δυσπιστίας που μετουσιώνεται στις
δύσκολες και μοναχικές στιγμές του Πάθους του Ιησού
σε ολική απιστία.
Ο Θωμάς έχει και ένα ελαφρυντικό εις την απιστίαν
του εν σχέσει με τους υπόλοιπους μαθητάς, καθώς ήτο
απών κατά την φανέρωση του Ιησού ενώπιον των
ένδεκα όπως ελέχθη. Όταν όμως ο Θωμάς θα
αντικρίσει το γεμάτο ουλές και τρυπήματα αλλά απαθές
και αθάνατο σώμα του Ιησού όπως χαρακτηριστικά
περιγράφεται από τον Γρηγόριο Παλαμά, το οποίο
πέρασε μυστηριωδώς διαμέσου των κεκλεισμενων
θυρών, τότε θα αφήσει όπισθεν τα περί της
ψηλαφήσεως και θα αναφωνήσει “ο Κύριος μου και ο

του οποίου αναδυόταν μέσα από της ουλές Του που τον
έκαναν αναγνωρίσιμο στο Θωμά, ο οποίος στη Θέα του
ακτίστου φωτός δεν χρειάστηκε να ψηλαφήσει, διότι
δεν το ήθελε καθώς δεν είχε απλά ανάγκη να το πράξει.
Στα στιχηρά ιδιόμελα αυτό τονίζεται και από τον Ιωάννη
τον Μοναχό ο οποίος παρότι συνεχώς τονίζει το
γεγονός της ψηλάφησεως αφήνει και ένα παραθυράκι
λέγοντας ότι: “Πεισθείς δε και ο Θωμάς τη οράσει των
χειρών και της πλευράς σου, Κύριον και Θεόν σε
ομολόγησε.” Στο συγκεκρίμενο ύμνο περιγράφεται
σαφέστατα όχι “τη ψηλαφήσει των χειρών και της
πλευράς σου” όπως θα περιμέναμε εκ μέρους του
Θωμά αλλά ο ύμνος αναφέρει “τη οράσει των χειρών
και της πλευράς σου”. Σαφώς εδώ σημαίνει ότι ο Θωμάς
δεν χρειάστηκε να ψηλαφήσει ποτέ αλλά καθώς είδε τη
Θέα του ακτίστου φωτός ήταν αρκετή για εκείνον και
μετά φόβου εβόησεν και Θεόν ομολόγησεν.
Ο Θωμάς φωτίσθηκε από την έλαμψη της άκτιστης
ενέργειας και ο πρώη διστάζων εθεολόγησε τελεότατα
κατά τον Παλαμά λέγοντας το διαχρονικό “Ο Κύριος
μου και ο Θεός μου.” Η απιστία του Θωμά μετεβλήθει
εις ευπιστίαν και της ψυχής του το δυσπειθές
οικονομικώς κατηξιώθη όχι μόνο να πιστεύσει αλλά και
δια της ομολογίας του να ανέλκυσει βυθόν θεολογίας
της εγέρσεως του Κυρίου κατά τα προσόμοια του
Ιωάννου του Μοναχού. Ω της καλής απιστίας και θείας
ομολογίας του Θωμά, δόξα σοι Αναστάντα Κύριε.