Η ανηθικότητα των ηθικιστών.

                              

Ο ηθικισμός είναι το καρκίνωμα της ηθικής γενικότερα. Το «γράμμα» της ηθικολογίας νεκρώνει το «πνεύμα» της ζωής των ανθρώπων. Έτσι ο ηθικισμός σκοτώνει το ήθος, επειδή απολιθώνει τη ζωή. Γι' αυτό τελικά η ηθικολογία αναιρεί την ηθική. Άλλο είναι το ηθικό γενικότερα και εντελώς άλλο είναι το ηθικιστικό ή ηθικολογικό.

Δυστυχώς τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται κυρίως μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, όπου οι άνθρωποι μπερδεύουν την χριστιανικη ζωή με την "ηθική" ζωή όπως την εννοούν οι ίδιοι. Άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς κινούνται μέσα στον χριστιανισμό ως θιασώτες του ήθους του Χριστού, χωρίς όμως να πλησιάζουν ούτε λίγο σ’ Αυτόν. Χωρίς να Τον γνωρίσουν ποτέ τους.

Ηθικιστές με βλέμματα έτοιμα να ελέγξουν τους υπόλοιπους, άνθρωποι με πλήρη την απουσία της ταπείνωσης και της αυτομεμψίας, ψάχνουν τα επόμενά τους «θύματα» ώστε να επιβεβαιώσουν πάνω στην καταδίκη των άλλων την δική τους αμόλυντη ηθική.

Η ηθική θεοποιείται. Το πώς θα ντυθείς παίζει μεγαλύτερο ρόλο από το αν μιλάς και λες «καλημέρα» στον συνάνθρωπό σου. Το πώς θα έχεις το μαλλί σου είναι σημαντικότερο από την συναίσθηση των αμαρτιών σου. Το πώς θα είναι η εξωτερική σου εμφάνιση καταντά σημαντικότερο από την εσωτερική σου κατάσταση. Γίνεται λόγος για «σεμνά» ρούχα και ελάχιστα για την προσευχή, την μετάνοια, την νήψη. Δίνεται προσοχή στους τρόπους, στην βιτρίνα των διαπροσωπικών σχέσεων χωρίς καθόλου βάθος και ουσία.

Η ηθικότητα των ηθικιστών είναι πολύ πιο ανήθικη από την ανηθικότητα των θεωρούμενων ανήθικων.

Τα «πρέπει» τα «μη» δίνουν και παίρνουν στις οικογένειες των ανθρώπων αυτών που έχουν θεοποιήσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία», όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά διότι «τι θα πει ο κόσμος»;

Οι λόγοι περί αμαρτιών είναι έντονοι. Αμαρτίες παντού. Πράξεις που οδηγούν στην κόλαση. Ζωές καταδικάστηκαν από τον Θεό λόγο της αθέτησης κάποιων δικών τους απαραβίαστων ηθικών κανόνων όπως υποστηρίζουν και καλλιεργούν στους νεότερους.

Λόγος περί αρετών; Σχεδόν ανύπαρκτος. Οι αρετές γι’ αυτούς τους ανθρώπους φτάνουν μέχρι το μάκρος της φούστας τους (για τις γυναίκες) και το σιδερωμένο τους σακάκι (για τους άνδρες).

Η πίστη των ηθικιστών στον Θεό στηρίζεται κυρίως στον φόβο του θανάτου και όχι στην αγάπη για τον Θεό…και το να λες ότι πιστεύεις κάπου ή σε κάποιον επειδή φοβάσαι τα χειρότερα, είναι ανήθικο.

Τα παραλέω; Μπορεί. Πάντως ένα είναι σίγουρο ότι η ποιότητα των ανθρώπων- των χριστιανών- δεν φαίνεται από το αν είναι παρθένοι στο σώμα διότι στην ψυχή τους μπορεί να είναι πόρνοι. Δεν φαίνεται εάν στους τρόπους τους είναι ευγενικοί, διότι η καρδιά τους μπορεί να όζει εμπάθεια. Δεν φαίνεται από το αμακιγιάριστο πρόσωπο αλλά από τα δακρυσμένα μάτια που ζητούν έλεος και συγχώρεση.

Τα παραλέω; Μπορεί. Πάντως ένα είναι το σίγουρο ότι ο Θεός δεν έχει ηθική. Έχει αγάπη…μάλλον είναι η Αγάπη.

Χριστιανός δεν είναι κάποιος ο οποίος απλά διαβάζει την Αγία Γραφή και την ξέρει απ’ έξω κάνοντας με την πρώτη ευκαιρία επίδειξη γνώσεων στους άλλους, διότι και ο διάβολος την ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά. Χριστιανός δεν είναι ο κομπλεξικός άνθρωπος με το έτερο φύλο. Χριστιανός δεν είναι ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος κάνει ιεραποστολές σε μακρινές χώρες και δεν συγχωρεί τον αδελφό του για κάποιο λάθος του.

Χριστιανός είναι ο ερωτευμένος με τον Έναν και όχι ο ξενέρωτος που κόλλησε σε τύπους και σχήματα. Είναι το ανθισμένο τριαντάφυλλο που ποτίζεται και θρέφεται από την αγάπη και την ελευθερία που του προσφέρει ο Θεός του.

Χριστιανή είναι η «ανήθικη πόρνη»  που έπλυνε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και τα δάκρυα της μετανοίας της.

Χριστιανός είναι ο «ανήθικος ληστής» που λήστεψε τον παράδεισο πάνω στον σταυρό λέγοντας το «Μνήσθητί μου Κύριε…»

Χριστιανός είναι ο αμαρτωλός που ζει εν μετάνοια και ταπείνωση, κινούμενος μέσα στην ασφάλεια της υπακοής στον πνευματικό του πατέρα.Ο χριστιανός ζει μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, ως μέλος του Σώματος του Χριστού. Ως μέλος που θέλει θεραπεία. Και βρίσκει θεραπεία όχι έξω απ' αυτό αλλά μέσα σ' αυτό. Με την συνεργία όλου του Σώματος, με την βοήθεια της Χάρης του Παρακλήτου η οποία «τά ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».

Η ηθική του χριστιανού είναι η ελευθερία της αγάπης και της συγχώρεσης και όχι η νόθα ηθική του ανήθικου ηθικισμού.

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

πηγή

Ω ΕΙΡΗΝΗ, ΓΛΥΚΟ ΟΝΟΜΑ, ΠΟΥ ΕΥΡΙΣΚΕΣΑΙ ;+ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Ειρήνη λοιπόν με τον Θεόν, ειρήνη λοιπόν με τον πλησίον, ειρήνη με τον εαυτό μας δια της γαλήνης της συνειδήσεως. Ω ειρήνη, ω ειρήνη, γλυκύ όνομα, γλυκύτερο πράγμα, πού είσαι ; πού κατοικείς ; πού ευρίσκεσαι ; Εις τα ανάκτορα ; εις τας ακαδημίας ; εις τας φιλοσοφικάς στοάς ; Όχι, εις το σπήλαιον της Βηθλεέμ, το περιστέρι αναπαύεται, εις τας καρδίας των ταπεινών ανθρώπων, των βοσκών, εκείνων οι οποίοι εκτελούν το θέλημα του Θεού. Ειρήνη πολύ τοις αγαπώσι το θέλημα σου. Και επί γης ειρήνη. Αχ, θα μου πείτε, φαντασίες αυτά, θεωρίες ωραίες. Πέραν τούτου ποίαν η πραγματικότης ; Αν ρίξουμε τη στιγμή αυτή ένα βλέμμα πάνω εις τον πλανήτη μας, θα είδωμεν μια πραγματικότητα η οποία μας διαψεύδει. Θα είδωμεν πάνω εις την γη μας ότι η ειρήνη ουδέποτε άλλοτε, η ειρήνη που τόσες φορές ειπώθηκε από τα στόματα μικρών και μεγάλων, αλλά ουδέποτε άλλοτε η ειρήνη έχει απομακρυνθεί από το πρόσωπο της γης. Την ώρα αυτή που χτυπούν χαρμόσυνα οι καμπάνες στην αγαπητή μας πατρίδα, την ώρα αυτή που οι αιθέρες του ουρανού μεταδίδουν στα πλάτη και στα μήκη του αέρος πλην των μονοκρατικων καθεστώτων, το άγγελμα των αγγελμάτων, το μήνυμα το ουράνιο, το θεσπέσιο, την ώρα αυτή υπάρχουν εις τον πλανήτη μας, εστίες πυρός, αι οποίαι εστίες πυρός δύνανται από ώρα σε ώρα να εκραγούν, να γίνουν παγκόσμιοι πόλεμοι οι πυρκαγιές, παγκόσμιοι πόλεμοι, ο Αρμαγεδδών, ο έσχατος πόλεμος της ανθρωπότητας. Μάλιστα. Μη ψευδόμεθα, δυο δυνάμεις έχουν χωρίσει την ανθρωπότητα. Οι δυο υπερδυνάμεις με τεράστια και πρωτοφανή δύναμη. Έχουν φουσκώσει , έχουν ανοίξει τα όρη, οι δυο δυνάμεις αυτές, τα βουνά τα έχουν ανοίξει, εσχημάτισαν τεχνητά σπήλαια, και μέσα στα σπήλαια αυτά έχουν κρύψει βόμβες πυρηνικές τεραστίων δυνάμεων και καταστροφής. Ο ένας εξ αυτών εκαυχήθη και είπε προ ημερών. Τι είπε ; Μόλις πατήσουμε το κουμπί, ένα κουμπί θα πατήσουμε. Τί εγωισμός ! Γολιάθ ! Γολιάθ ! Σιδερόφρακτα υπερήφανα έθνη . Απέθανε ο Μουσολίνι, απέθανε ο Χίτλερ, και νέες κεφάλες χειρότεραι των πρώτων. Τί είπε ; Μόλις πατήσω το δάχτυλο μου λέει ... ...Εν τω εγωισμό και εν τη υπερηφανεία του, μόλις πατήσω ένα κουμπί 70.000.000 άνθρωποι θα είναι νεκροί. Και οι άλλοι απήντησαν, ας τολμήσει. Πόλεμος, μεταξύ των δυο αυτών υπερδυνάμεων, ανταγωνισμός μέγας, για να επικρατήσει η pax ρώσικα, η pax αμερικάνα, κατά το παλαιό σύστημα pax ρομάνα.

Να απελπιστώμεν αδελφοί μου ; Να κλείσουμε με μελαγχολίας τόνον την ομιλία μας ; Όχι αγαπητοί . Όχι. Είμαστε αισιόδοξοι . Αφού αφ΄ης στιγμής εφάνη στον ουρανό το άστρο, το άστρο της Βηθλεέμ, από τότε δέσμαι ελπίδων εμφανίσθησαν εις τον κόσμο. Πιστεύουμε εις το ευαγγέλιο. Πιστεύουμε εις τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν. Πιστεύωμεν ότι ο Χριστός είναι ο άξων, ο παγκόσμιος άξων, ο άθραυστος άξων, και όπως το σύμπαν έχει νοητό άξων, πέριξ του οποίου περιστρέφονται σφαίρες των σφαιρών εκατομμύρια των εκατομμυρίων, ούτω πως υπάρχει εις τον νοητόν κόσμον άξων παγκόσμιος, ο οπαίος είναι το κέντρο της ανθρωπότητας, το Α και το Ω. Πιστεύουμε ότι μια ημέρα θα ανατείλουν ημέρες ειρήνης, παγκοσμίου ειρήνης, και το όραμα το οποίο οραματίζεται η ανθρωπότης ολόκληρος, η νοσταλγία των αιώνων, η προσδοκία των εθνών, η ειρήνη η παγκόσμιος, γλυκύ όνομα, γλυκύτερο πράγμα, θα γίνει μια πραγματικότης. Πιστεύουμε ότι το σίδερο το οποίο σήμερα ξοδεύεται, το ατσάλι το οποίο σήμερα ξοδεύεται για να γίνονται όπλα φονικά, θα ξοδεύεται πλέον για να γίνονται τρακτέρ για να καλλιεργούμε τη γη. Πιστεύουμε εκείνο το οποίο λέγει η προφητεία του προφήτου Ησαίου. Τί λέγει η προφητεία του Ησαίου ; Ένα όραμα, θεσπέσιον όραμα, ότι τι είδε ο Ησαΐας ο προφήτης ; Είδε λέει το αρνί, το αρνί να βοσκά με λύκο. Α ! Απίστευτα πράγματα^. είναι ποτέ δυνατό το αρνί να βοσκά με λύκο ; Αδύνατον. Και όμως θα γίνει. Το αρνί θα βοσκήσει με το λύκο. Δηλαδή τα έθνη εκείνα τα αιμοβόρα, τα αιμοδιψή, τα οποία διψούν ως λέαινες, ως ύαινες, να ποιούν το αίμα των συνανθρώπων τους^. τα έθνη αυτά τα αιμοβόρα, τα έθνη αυτά τα αιμοδιψή, οι λαοί αυτοί οι λύκοι, και τίγρεις και οι λέοντες, θα γίνουν αρνία. Μυστήριο μέγα, το μυστήριο το οποίο επιτελείται, και τότε αρνί με λύκο θα συμβοσκηθεί. Θα γίνει μια ποίμνη εις ποιμήν. Και τότε πάλιν στους αιθέρας θα ακουστεί το εμβατήριο των αιώνων : «ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΩ ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ».

Απόσπασμα ομιλίας του μακαριστού π. Αυγουστίνου με τίτλο : «Ο έσχατος πόλεμος της ανθρωπότητας και η αναλαμπή της Ορθοδοξίας».γή

Πηγή

Εφαρμόζονται τα σχέδιά τους για μία πανθρησκεία που δεν θα είναι η Ορθοδοξία.

Εφαρμόζονται τα σχέδιά τους για μία πανθρησκεία που δεν θα είναι η Ορθοδοξία.

Σχόλιο
Αν είναι θέλημα Θεού θα ζήσουμε και μέσα στον κόσμο σαν μοναχοί. Δεν θα σε εγκαταλείψουμε αγαπημένη Ορθοδοξία.
πηγή

«ΟΙ ΓΑΔΑΡΗΝΟΙ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΕΝΩ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΤΟΝ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ» - ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ

Ὁ Χριστός μέ τή διδασκαλία του συνέβαλε στήν πρόοδο τῆς Εὐρώπης; Ἡ Εὐρώπη εὐχαρίστησε τόν Χριστό;

Ἀδελφοί μου, αὐτά τά ἐρωτήματα μποροῦν νά ἀποτελέσουν θέμα μελέτης και διδαχῆς. Τί προσέφερε ὁ Χριστός στην Εὐρώπη; Οἱ εὐρωπαῖοι ἀνέμεναν πολλά ἀπό τόν Χριστό καί Αὐτός τούς ἔδωσε περισσότερα ἀπό ὅσα ἐκεῖνοι περίμεναν. Τούς πρόσφερε τά πάντα.

Ὁ Χριστός ἀπάλλαξε τήν Εὐρώπη ἀπό τόν σκοταδισμό τῆςἀθεΐας καί τήν μωρία τῆς εἰδωλολατρίας. Αὐτή ἡ φράση εἶναι σημαντική γιά ὅποιον μπορεῖ νά καταλάβει τί εἶναι εἰδωλολατρία καί τί εἶναι ἀθεΐα. Γιά ὅποιον δέν μπορεῖ νά τήν κατανοήσει θά τήν ἐξηγήσω περισσότερο.

Ὁ καιρός τῆς ἀθεΐας καί τῆς εἰδωλολατρίας στήν Εὐρώπη ἦταν μία περίοδος σκοταδισμοῦ. Μιά κατάσταση παρόμοια μ᾽ αὐτήν πού ὑπάρχει στίς μαῦρες φυλές, πού ζοῦν στήν Ἀφρική.

Ἀθεΐα καί εἰδωλολατρία σήμαινε: Θεολογία δίχως τόν ἀληθινό Θεό, γάμοι χωρίς ἠθική καί κοινωνία δίχως εὐσπλαχνία για τόν συνάνθρωπο.

Μέ μιά λέξη ἀθεΐα καί εἰδωλολατρία σήμαινε ζωή χωρίς οὐσία καί θάνατο χωρίς ἐλπίδα.

Παράλληλα ὑπῆρχε συνεχής φόβος γιά θεούς τρομακτικούς, τῶν ὁποίων το θυμό προσπαθοῦσαν νά κατευνάζουν με αἱματηρές θυσίες, εἴτε ζώων εἴτε ἀνθρώπων. Σκοτάδι καί μωρία ἐπικρατοῦσε στις φτωχές χωριάτικες καλύβες, ἀλλά καί στον περίβολο τῶν παλατιῶν. Ὁ σατανᾶς κυριαρχοῦσε στήν Εὐρώπη μέχρι ὁ Χριστός νά ἐμφανιστεῖ. Ὅλοι οἱ εὐρωπαῖοι ἦταν ἄρρωστοι στήν ψυχή καί στό σῶμα, ὅπως οἱ λεπροί. Ὅταν λοιπόν ὁ Χριστός ἐμφανίστηκε σ᾽ αὐτό τό εὐρωπαϊκό νοσοκομεῖο καί τρελοκομεῖο μίλησε στήν Εὐρώπη με τόν ἴδιο τρόπο πού μίλησε σέ ἐκείνη την ἄρρωστη, γιά δεκαοχτώ χρόνια γυναίκα, ἀπό δαιμονικό πνεῦμα. Ἦταν κυρτωμένη καί δέν μποροῦσε νά ἰσιώσει τό σῶμα της. Ὅταν τήν εἶδε ὁ Ἰησοῦς τῆς φώναξε και τῆς εἶπε: Εὐρώπη ἀπαλλάσσεσαι ἀπό την ἀρρώστια σου. Ἔτσι μέ μιᾶς ἡ Εὐρώπη, ὅπως ἡ γυναίκα, ὀρθώθηκε, συνῆλθε, διαφωτίστηκε, ἐξαγνίστηκε, ἐκπολιτίστηκε. Ἡ Εὐρώπη σάν τό φυλακισμένο, πού ξαφνικά ἀνοίγει ἕνα παράθυρο στό κελί του, φωτίστηκε. Ὁ Χριστός ἔδωσε την ἐξουσία στούς βαπτισμένους λαούς της νά βαπτίζουν καί ἄλλους σ᾽ ὅλη τή γῆ. Τούς ἔδωσε τήν ἐξουσία ἀφοῦ ἦταν ἁγιασμένοι ἀπό Αὐτόν, νά ἁγιάζουν ἄλλους, καί ἀφοῦ φωτίστηκαν νά φωτίζουν τους ὑπόλοιπους ἀδελφούς τους. Νά λοιπόν, αὐτό τό θαῦμα τῶν θαυμάτων ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στήν Εὐρώπη.

Στό δεύτερο ἐρώτημα, μέ ποιό τρόπο ἡ Εὐρώπη εὐχαρίστησε τό Χριστό ἡ ἀπάντηση εἶναι, πώς δέν τόν εὐχαρίστησε με φῶς, ἀλλά μέ σκοτάδι. Τόν εὐχαρίστησε με θλίψη ἀντί χαρά. Τόν εὐχαρίστησε ὅπως οἱ Γαδαρηνοί, τούς ὁποίους ὁ Χριστός ἐλευθέρωσε ἀπό τήν δαιμονική Λεγεώνα και ἐκεῖνοι τόν παρακάλεσαν νά φύγει ἀπό κοντά τους. Καί Ἐκεῖνος ἔφυγε χωρίς να πεῖ μιά λέξη. Κατάρα ἔμεινε σ᾽ αὐτή την περιοχή. Ἡ περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν, πού κάποτε ἦταν εὔφορη καί πλούσια, σήμερα εἶναι μία γκρίζα καταραμένη ἔρημος. Οἱ Γαδαρηνοί παρακάλεσαν τόν Χριστό να φύγει ἀπό κοντά τους, ἐνῶ οἱ Εὐρωπαῖοι δέν τόν παρακαλοῦν νά φύγει, ἀλλά τον διώχνουν μέ κάθε τρόπο.

Τόν διώχνουν ἀπό τά σχολεῖα, τίς ἐφημερίδες, τά περιοδικά, ἀπό τήν πολιτική, τά φίλμ, τήν ἐπιστήμη καί ἀπό την ἐπηρμένη κουλτούρα τους. Τόν διώχνουν μέ τίς σκέψεις, μέ τά λόγια τους καί με τά ἔργα τους, ἕνας-ἕνας καί ὅλοι μαζί.

Ἄν ἡ περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν, πού ἀπό ἀνοησία οἱ κάτοικοί της παρακάλεσαν τον Χριστό νά φύγει, εἶχε τέτοια κατάληξη τι θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη ἡ ὁποία δέν τον παρακαλεῖ, ἀλλά τόν διώχνει ἀπό κακία; Τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη;

Τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη πού ἐγκατέλειψε τόν Χριστό καί ἐπέστρεψε στον παλαιό, σκοτεινό καί μωρό παγανισμό;

Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα, τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη, πού ἀρνεῖται τόν Χριστό, ὑπάρχει ἔμμεσα στό Εὐαγγέλιο. Θά συμβεῖ τό ἴδιο πού συνέβη στήν Καπερναούμ, πού ἦταν πόλη μέ μεγάλο πολιτισμό, πλούσια, ὀργανωμένη, χαρούμενη, περήφανη για τήν ἀκμή της. Ὁ Χριστός σφράγισε την πορεία της μέ τά παρακάτω λόγια: Και ἐσύ Καπερναούμ, πού ὑψώθηκες ὥς τά οὐράνια, θά κατεβεῖς στά τρίσβαθα τοῦ Ἅδη. Πλήν σέ βεβαιώνω πώς ὁ Θεός την ἡμέρα τῆς κρίσεως θά δείξει μεγαλύτερη ἐπιείκεια γιά τά Σόδομα παρά γιά σένα (Ματθ. 11, 23).

Ἀδελφοί μου, ἄν στήν Ἰνδία καί την Κίνα συνέβαιναν τόσα πολλά καί μεγάλα θαύματα ὅπως συνέβησαν στήν Εὐρώπη ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια, ἀπό παλιά θά μετάνοιωναν οἱ κάτοικοί της καί θα γινόντουσαν χριστιανοί.

Στενοχωριέμαι γιά τήν Εὐρώπη, γιατί θά καταστραφεῖ ὅπως ἡ Καπερναούμ. Οἱ περήφανοι πύργοι της θά γκρεμιστοῦν, θα καταστραφοῦν καί οἱ λεωφόροι της θά μετατραποῦν σέ τόπους πού θά φυτρώσουν θάμνοι μέ ἀγκάθια, ὅπου θά κάνουν τη φωλιά τους τά φίδια. Στόν τόπο πού τώρα ἀκούγονται φωνές ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, θά ἀκούγονται κραυγές ἀπό κουκουβάγιες καί οὐρλιαχτά ἀπό τσακάλια.

Τή στιγμή πού ἡ Εὐρώπη νόμισε για τόν ἑαυτό της πώς ἐκπολιτίστηκε, τότε ἦταν καί πού ἀγρίεψε. Τή στιγμή πού νόμισε πώς τά ἤξερε ὅλα, τότε ἦταν και πού παραφρόνησε. Τήν στιγμή πού νόμισε πώς ἀπέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ἦταν καί πού ἔχασε ὅλη της τή δύναμη.

Ὁρίστε ἀδελφοί μου, τό ἀντικείμενο μελέτης καί διδαχῆς.

Δοξάστε τόν Χριστό, τόν Θεό, γιά να σᾶς δοξάσει καί αὐτός στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ : Ἁγίου Νικολάου [Βελιμίροβιτς] Ἐπισκόπου Ἀχρίδος, Μέσα ἀπό τό Παράθυροτῆς Φυλακῆς. Μηνύματα στό λαό, Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012,σσ. 105-108.

πηγή

Προσευχή - Ευχαριστία μετά την Θεία Λειτουργία και την Θεία Κοινωνία

Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου

Τι πρέπει να κάνουμε μετά τη Θεία Λειτουργία και την Θεία Κοινωνία:

Ἡ εὐχαριστία γιά τή Θεία Λειτουργία πού ζήσαμε, διαφυλάττει τή Θεία Χάρη, πού δεχθήκαμε κατά τή διάρκειά Της.
«Ἐκεῖνο πού φέρνει τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο», λέγει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ, «εἶναι ἡ καρδιά πού κινεῖται πάντοτε σέ ἀκατάπαυστη εὐχαριστία» [Καλλίστου καί Ἰγνατίου Ξανθοπούλων, Φιλοκαλία].

Καί πάλι: «… ἐκεῖνος πού πῆρε ἀπό τόν Θεό δῶρο καί παραμένει ἀχάριστος, ἑτοιμάζει τήν στέρηση τοῦ δώρου. (Αὐτό συμβαίνει) Διότι ἔκανε τόν ἑαυτό του ἀνάξιο τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ,ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος. 

Ἡ εὐχαριστία (εἶναι αὐτή πού) παρακαλεῖ τό Θεό γιά ἐμᾶς» (Πέτρου Δαμασκηνοῦ, Φιλοκαλία). 

Ὁ καλύτερος τρόπος γιά νά φυλάξουμε τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ, διδάσκει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, εἶναι τό νά τίς θυμόμαστε καί νά εὐχαριστοῦμε συνεχῶς τόν Κύριο γι’ αὐτές. «Καλά συνέβησαν; Εὐλόγησε τόν Θεό καί μένει τά καλά. Κακά συνέβησαν; Εὐλόγησε τόν Θεό καί λύονται τά κακά. Διότι καί ὁ Ἰώβ ὅταν ἦταν πλούσιος εὐχαριστοῦσε καί ὅταν ἔγινε φτωχός δοξολογοῦσε. Οὔτε τότε ἅρπαξε, οὔτε τότε ἐβλασφήμησε» (Ἁγ.Ἰωάν. Χρυσσστόμου, Ὅτε ἦλθεν ἀπό τῆς ἐξορίας).

Ἡ εὐχαριστία μετά τή Θεία Λειτουργία καί τή Θεία Κοινωνία μᾶς ταπεινώνει, μᾶς χαρίζει συντριβή καρδίας, ντροπή γιά τήν ἁμαρτωλή ἐμπαθῆ κατάστασή μας· μᾶς παρακινεῖ σέ ἐντονώτερο ἀγῶνα γιά τήν σωτηρία.

Ὁ εὐγνώμων πιστός ἀναφωνεῖ:

 «Ὤ! ὕψιστε βασιλεῦ τοῦ οὐρανοῦ, Θεέ μου, πῶς ἦλθες μέσα μου; τί σέ ἔφερε στήν καρδιά μου; Σέ μένα πού εἶμαι ἄθλιος, πτωχός, τυφλός καί γυμνός; Καί ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντᾶ: «Ἡ ἀγάπη».
Τότε ὁ πιστός συνεχίζει: «Ὤ! ἀγάπη ἄκτιστος, Ὤ! ἀγάπη γλυκειά! Τί θέλεις σύ ἀπό ἐμένα;»

 -«Δέν θέλω ἄλλο παρά ἀγάπη! Δέν θέλω νά ἀνάψει ἄλλο πῦρ στό θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς σου παρά τό πῦρ τῆς ἀγάπης μου. 

Διά νά κατακαύσει αὐτό τό πῦρ κάθε ἄλλη ἀγάπη καί κάθε ἴδιόν σου θέλημα καί νά μοῦ τό δώσει εἰς ὀσμήν εὐωδίας. 

Τοῦτο ἐζήτησα καί ζητῶ πάντοτε ἀπό λόγου σου, διότι ἐπιθυμῶ νά εἶμαι ὅλος ἰδικός σου καί σύ ὅλος ἰδικός μου. 

Πρᾶγμα τό ὁποῖο δέν θέλει γίνει ποτέ ἐάν δέν ὑποτάξεις τόν ἑαυτό σου, ἀλλά μένεις προσκολλημένος εἰς τήν ἀγάπην τοῦ ἑαυτοῦ σου, εἰς τήν ἰδίαν σου γνώμην καί εἰς κάθε ὄρεξιν καί φιλοτιμίαν σου. 

Σοῦ ζητῶ τό μίσος τοῦ ἑαυτοῦ σου διά νά σοῦ δώσω τήν ἀγάπην μου.

 Ζητῶ τήν καρδιάν σου διά νά ἑνωθεῖ μέ τήν ἰδικήν μου, ἥτις διά τοῦτο μοῦ ἠνοίχθη μέ τήν λόγχην ἐπάνω εἰς τόν σταυρόν. 

Ζητῶ ὅλον σέ διά νά εἶμαι καί ἐγώ ὅλος ἰδικός σου. Σύ βλέπεις ὅτι ἐγώ εἶμαι ἀσυγκρίτου τιμῆς καί ὅμως γίνομαι τόσης τιμῆς ὅσης εἶσαι ἐσύ. Ἀγόρασέ με λοιπόν. 

Ὤ! ψυχή μου ἀγαπημένη μέ τό νά δοθεῖς εἰς ἐμέ. Ἐγώ θέλω γλυκύτατόν μου τέκνον νά μήν θέλεις τίποτε, νά μήν ἀκούεις τίποτε, νά μήν βλέπεις τίποτε ἐκτός ἀπό ἐμέ καί ἀπό τό θέλημά μου. 

Διά νά θέλω καί ἐγώ κάθε πρᾶγμα εἰς σέ, νά ἀκούω εἰς σέ καί νά βλέπω εἰς σέ, εἰς τρόπον ὥστε τό ἰδικόν σου μηδέν περιερχόμενον εἰς τήν ἄβυσσον τῆς ἀπειρίας μου νά μεταβάλλεται εἰς ἐκείνην. 

Καί ἔτσι σύ θέλεις εἶσθαι εἰς ἐμέ ὅλος πληρέστατος εὐτυχέστατος καί μακάριος. Καί ἐγώ εἰς σέ ὅλος θεραπευμένος καί εὐχαριστημένος» (Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου: Ἀόρατος Πόλεμος).
Αὐτήν τήν προσευχή καλό εἶναι νά τήν λέμε μετά ἀπό κάθε Θεία Κοινωνία, σάν εὐχαριστία στόν Κύριο.

Από το βιβλίο «Τι είναι η Θεία Λειτουργία και πως θα την ζήσουμε»

πηγή  το είδαμε εδώ

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

«Η Αγία Άννα, η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ήταν από τη φυλή του Λευί, κόρη του ιερέα Ματθάν και της γυναίκας του Μαρίας. Ο Ματθάν ιεράτευε επί της βασιλείας Κλεοπάτρας και Σαπώρου ή Σαβωρίου, βασιλιά των Περσών, και της βασιλείας Ηρώδου του Αντιπάτρου. Ο Ματθάν είχε τρεις κόρες, τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα. Παντρεύτηκε η πρώτη στη Βηθλεέμ και γέννησε τη Σαλώμη, τη μαία. Παντρεύτηκε η δεύτερη, κι αυτή στη Βηθλεέμ, και γέννησε την Ελισάβετ (τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου). Παντρεύτηκε δε και η Τρίτη, η Άννα, στη γη της Γαλιλαίας, και γέννησε Μαρία τη Θεοτόκο, που σημαίνει ότι η Σαλώμη, η Ελισάβετ και η αγία Μαρία η Θεοτόκος, ήσαν κόρες τριών αδελφών και μεταξύ τους πρωτεξαδέλφες. Αυτή λοιπόν η Άννα, αφού γέννησε τη σωτηρία όλου του κόσμου, την Παναγία, και την απογαλάκτισε, την ανάθεσε στον Ναό, ως άμωμο δώρο στον παντοκράτορα Θεό, και έζησε το υπόλοιπο της ζωής της, μέχρις ότου εξεδήμησε εν ειρήνη προς τον Κύριο, με νηστείες και ευεργεσίες προς αυτούς που είχαν ανάγκη. Τελείται δε η αυτής Σύναξις εν τω Δευτέρω».

Όλη η ακολουθία της ημέρας, εσπερινού και όρθρου, υπέρλαμπρη και φωτοφόρος, είναι γεμάτη από ωραιότατα εγκώμια προς την Αγία Άννα, στα οποία καλείται να μετάσχει «εν κυμβάλοις ψαλμικοίς», κατά το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού, «πάσα η κτίσις». «Μετ’  εγκωμίων εκτελείται η ένδοξος μνήμη σου…Άννα θεόκλητε». Ο εγκωμιασμός όμως δεν είναι μόνον για την αγία Άννα. Μετέχει σ’ αυτόν και ο σύζυγός της, ο δίκαιος Ιωακείμ, γιατί αυτός είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο ήλιος, που ενώθηκε με τη σελήνη, την αγία Άννα, για να προέλθει η ακτίνα της Παρθενίας, η Παναγία Μαριάμ, η κόρη τους. «Ήλιος ώσπερ τη σελήνη τη Άννη ενούμενος, ο κλεινός Ιωακείμ, της παρθενίας ακτίνα γεννά». «Ω, μακαρία δυάς, υμείς πάντων γεννητόρων υπερήρθητε…» Μακάρια δυάδα, που ξεπεράσατε όλους τους γονείς. Αιτία βεβαίως για τον πλούτο των εγκωμίων  είναι αυτό που ο καθένας κατανοεί: από τον Ιωακείμ και την Άννα, γεννήθηκε η Παναγία, η οποία έφερε στον κόσμο, μέσα στο βάθος του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία αυτού, τον ίδιο τον Θεό εν σαρκί, τον Κύριο Ιησού Χριστό. «Δια της Παναγίας, της Θεότητος αυγή επέλαμψε». Με την Παναγία έλαμψε στον κόσμο το φως της Θεότητος. Και βεβαίως έτσι τιμώνται ο παππούς και η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας. «Μνήμην τελούντες Δικαίων, των Προπατόρων Χριστού…».

Η αιτιολόγηση αυτή της φωτοφόρου εορτής της Κοιμήσεως της αγίας Άννης δεν συνιστά μία απλή αναφορά της όλης εορτής. Αποτελεί το κέντρο, την αδιάκοπα ανακυκλούμενη έννοια, τόσο που θα έλεγε κανείς ότι όλη η ακολουθία δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να προβάλλει τον ερχομό του Χριστού διά της Παναγίας Μητέρας Του, και αυτό να το παρουσιάζει με διαφορετικές λέξεις και πολλαπλά λογοτεχνικά σχήματα, με εικόνες και  με προτυπώσεις ακόμη από την Παλαιά Διαθήκη. Σαν να έχουμε το πολυτιμότερο διαμάντι στον κόσμο, και να το προβάλλουμε με όλων των ειδών τα φώτα και τους χρωματισμούς. «Οι εξ ακάρπων λαγόνων, ράβδον αγίαν την Θεοτόκον βλαστήσαντες, εξ ης η σωτηρία τω κόσμω ανέτειλε, Χριστός ο Θεός». «Της μητρός του Δεσπότου και Ποιητού, μήτηρ γέγονας Άννα πανευκλεής…»  Έτσι η κοίμηση της αγίας Άννης, και μαζί με αυτήν του αγίου Ιωακείμ, λειτουργεί παραπεμπτικά και αναγωγικά: δι’  αυτών  τιμάται και εγκωμιάζεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός. «Μνήμην Δικαίων τελούντες, σε ανυμνούμεν, Χριστέ». Κι είναι φυσικό: αν ένας άνθρωπος έχει κάποια αξία είναι γιατί ο ίδιος ο Θεός τον έχει χαριτώσει και τον έχει υπερυψώσει. Κι αν αυτό ισχύει για όλους τους αγίους, πόσο μάλλον για τους κατά σάρκα προπάτορές Του, τον παππού Του και τη γιαγιά Του;

Η τιμή ασφαλώς για την αγία Άννα και τον άγιο Ιωακείμ δεν είναι μία εύνοια του Θεού χωρίς λόγο. Για να χαριτωθούν με αυτόν τον τρόπο – να γεννήσουν το καλύτερο άνθος της ανθρωπότητας, την Παναγία Θεοτόκο – συνήργησαν και οι ίδιοι, με την αγιασμένη ζωή τους, γεγονός που προβάλλει εξίσου πολλαπλώς η ακολουθία της ημέρας. «…Η νοητή χελιδών (η Αννα)…αμέμπτως εν σωφροσύνη βιωσαμένη καλώς». Με σωφροσύνη και με άμεμπτο τρόπο έζησε η αγία Άννα. «Τας νόμου εντολάς, θεαρέστως τηρούσα, μητέρας Ισραήλ, υπερήρας απάσας…αγιόλεκτε Άννα, προμήτορ Κυρίου». Τήρησες τις εντολές του νόμου του Θεού, με θεάρεστο τρόπο, αγιόλεκτε Άννα, και ξεπέρασες όλες τις μητέρες του Ισραήλ. Με την προϋπόθεση αυτή, να τηρεί δηλαδή πάντοτε το θέλημα του Θεού, αναδείχτηκε η Άννα σ’ αυτό το υψηλό σημείο, να γίνει Μητέρα της Μητέρας του Θεού, γι’  αυτό και οι ύμνοι στη συνέχεια δεν παύουν να μιλούν για το τελικό αποτέλεσμα: να μετατεθεί στους κόλπους του Θεού και να είναι συνόμιλος των αγγέλων. Ο Χριστός «σε  μεταθέμενος προς τα επουράνια, μετά δόξης, Άννα ένδοξε». «Σήμερον εκ της προσκαίρου μεταστάσα ζωής, εν τοις επουρανίοις μετά χαράς την πορείαν ποιουμένη αγάλλεται». Το ένδοξο τέλος της αγίας Άννης, τηρουμένων των αναλογιών, περιμένει βεβαίως και εμάς, εφόσον αγωνιζόμαστε στη ζωή αυτή να τηρούμε τις άγιες εντολές του Χριστού. Ο Θεός μας, μη ξεχνάμε, δεν είναι προσωπολήπτης.  

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Γέρων Βησσαρίων -Επαλήθευση για το αντίχριστο Χάραγμα 666

Επαληθεύονται οι προφητείες!

Γέροντας Παΐσιος: Η δύναμη του καλού λογισμού

- Γέροντα,  στην  Παλαιά  Διαθήκη,  στο  Δ’  βιβλίο  των  Μακκαβαίων,  αναφέρεται:  Ό ευσεβής λογισμός δεν είναι έκριζωτής των παθών, άλλα ανταγωνιστής. Τί σημαίνει;

- Κοίταξε νά δής: Τά πάθη είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, αλλά ό ευσεβής, ό καλός, λογισμός μας βοηθάει  νά  μην  ύποδουλωνώμαστε  σ’  αυτά. 

Όταν  ό  άνθρωπος  φέρνη  όλο  καλούς  λογισμούς  και σταθεροποίηση μιά καλή κατάσταση, τά πάθη παύουν νά ενεργούν, οπότε είναι σάν νά μήν υπάρχουν. Δηλαδή ό ευσεβής λογισμός  δεν ξερριζώνει τά πάθη,  αλλά τά πολεμάει και  μπορεί  νά τά καταβάλη. Νομίζω, ό συγγραφεύς περιγράφει τί μπόρεσαν νά υποφέρουν οί Άγιοι Επτά Παίδες, ή μητέρα τους Άγια Σολομονή και ό διδάσκαλος τους  Άγιος Έλεάζαρος,  έχοντας  ευσεβείς  λογισμούς,  γιά  νά  δείξη ακριβώς τήν δύναμη τοϋ καλού λογισμού.

Ένας καλός λογισμός ισοδυναμεί με μια πολύωρη αγρυπνία! Έχει μεγάλη δύναμη. Όπως τώρα κάποια  νέα  όπλα  σταματούν  μέ  ακτίνες  λέιζερ  τον  πύραυλο  στην  βάση  του  και  τον  εμποδίζουν  νά έκτοξευθη, έτσι και οι καλοί λογισμοί προλαβαίνουν και καθηλώνουν τους κακούς λογισμούς στά αεροδρόμια του διαβόλου, άπό τά όποια ξεκινούν. Γι’ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πρίν προλάβη ό πειρασμός  νά  σας φυτέψη κακούς  λογισμούς,  νά  φυτεύετε  εσείς  καλούς  λογισμούς,  γιά  νά  γίνη  ή καρδιά σας ανθόκηπος καί νά συνοδεύεται ή προσευχή σας άπό τήν θεία εύωδία της καρδίας σας.

Όταν  κανείς  κρατά  έστω  καί  λίγο  αριστερό,  δηλαδή  κακό,  λογισμό  γιά  κάποιον, οποιαδήποτε  άσκηση  καί  άν  κάνη,  νηστεία,  αγρυπνία  κ.λπ.,  πάει  χαμένη.  Σέ  τί  θά  τον βοηθήση ή άσκηση, άν δεν αγωνίζεται παράλληλα νά μή δέχεται τους κακούς λογισμούς; Γιατί νά μήν άδειάση άπό το πιθάρι πρώτα όλο το κατακάθι τού λαδιού, πού είναι μόνο γιά σαπούνι, καί ύστερα νά βάλη το καλό λάδι, άλλα βάζει το καλό μέ το άχρηστο καί το μουρνταρεύει;

Ένας  αγνός,  καλός,  λογισμός  έχει  μεγαλύτερη  δύναμη  άπό  κάθε  άσκηση.  Κάποιος νέος λ.χ. πολεμείται άπό τον διάβολο καί έχει ακάθαρτους λογισμούς καί κάνει αγρυπνίες, νηστείες, τριήμερα, γιά νά απαλλαγή άπό αυτούς. Ένας αγνός λογισμός όμως πού θά φέρη έχει  μεγαλύτερη  δύναμη  καί  άπό  τις  αγρυπνίες  καί  άπό  τις  νηστείες  πού  κάνει  καί  τον βοηθάει πιο θετικά.

- Γέροντα,  όταν  λέτε  αγνός  λογισμός,  αναφέρεσθε  μόνο  σέ  ειδικά  θέματα  ή  καί  σέ γενικώτερα;

- Καί  σέ  γενικώτερα.  Γιατί  ό  άνθρωπος,  όταν  τά  βλέπη  όλα  μέ  καλούς  λογισμούς, εξαγνίζεται  καί  χαριτώνεται  άπό  τον  Θεό.  Μέ  τους  αριστερούς  λογισμούς  κατακρίνει  και αδικεί  τους  άλλους,  εμποδίζει  την  θεία  Χάρη  να  ερθη,  και  έρχεται  έπειτα  ό  διάβολος  καί  τον αλωνίζει.

- Δηλαδή, Γέροντα, επειδή κατακρίνει, δίνει δικαίωμα στον διάβολο να τον άλωνίση;

- Ναί. Όλη ή βάση είναι  ό  καλός  λογισμός. Αυτό είναι πού  ανεβάζει  τον άνθρωπο,  τον αλλοιώνει  προς  το  καλό.  Πρέπει να φθάση κανείς στο σημείο να τά βλέπη όλα καθαρά.  Είναι αυτό πού είπε ό Χριστός: ­Μή κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε. Μετά φθάνει ό άνθρωπος σε μία κατάσταση πού βλέπει τά πάντα μέ τά πνευματικά μάτια όχι μέ τά ανθρώπινα. Όλα τά δικαιολογεί, μέ την καλή έννοια.

Πρέπει  νά προσέχουμε νά  μή δεχώμαστε τά πονηρά τηλεγραφήματα  του  διαβόλου, γιά  νά  μή  μολύνουμε  ­τον  Ναόν  τον  Αγίου  Πνεύματος καί  άπομακρυνθή  ή  Χάρις  του Θεού,  μέ  αποτέλεσμα  νά  σκοτισθούμε.  Το  Άγιο  Πνεύμα,  όταν  δη  τήν  καρδιά  μας  αγνή, έρχεται  καί κατοικεί μέσα μας,  γιατί αγαπάει τήν  αγνότητα  – γι’  αυτό  καί παρουσιάσθηκε σάν περιστέρι.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

πηγή

Silver Alert..«Εξαφανίστηκαν» οι λαλίστατοι..Αλ Σαλέχ και Ναϊμ Ελγαντούρ για τα γεγονότα στη Γάζα..

Η Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδος, με πρόερο τον Ναϊμ Ελγαντούρ, κόντεψε να αιματοκυλίσει την Αθήνα πριν από μερικά χρόνια, για την περίφημη υπόθεση "αστυνομικός έσκισε το Κοράνιο από μουσουλμάνο αδερφό μας". Ο ίδιος άνθρωπος ήταν λαλίστατος με πάμπολες παρεμβάσεις για σωρεία θεμάτων. Μάλιστα έδινε συχνά πυκνά συνεντεύξεις στην άλλη αγωνίστρια των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων, την Άφρα Αλ Σαλέχ, επίσης λαλίστατη.

Στη Γάζα συνεχίζεται η αιματοχυσία ή "γενοκτονία" εναντίον των Παλαιστινίων όπως είπε ο Τσίπρας, αλλά ούτε η Μουσουλμανική Ένωση, ούτε η λαλίστατη Αλ Σάλεχ έγραψαν μια λέξη ! Ο Ελγαντούρ εξαφανίστηκε από προσώπου γης ! Οι πολύ ευαίσθητοι εναντίον της "αστυνομικής βίας του ελληνικού κράτους εναντίον παράτυπων μεταναστών (μουσουλμάνων", δεν φαίνεται να συγκινούνται καθόλου, μα καθόλου, μα καθόλου (!) από τη βία εναντίον των Παλαιστινίων αδερφών τους. Καταλαβαίνετε λοιπόν, πόσο "ευαίσθητοι", πόσο προοδευτικοί" και πόσο "μουσουλμάνοι" είναι....Καταλαβαίνετε ε;
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ: Η σελίδα της Μουσουλμανικής Ένωσης που δεν έχει ούτε μία λέξη για τη Γάζα εδώ

και το blog της Αφρας στο οποίο επίσης δεν θα βρείτε ούτε λέξη για όσα γίνονται στο Ισραήλ εδώ

Ξαναρωτώ: καταλαβαίνετε τι γίνεται, έτσι;

Νέα ενημέρωση..

 Γελοιοποιήθκαν τελείως.
Ο λαλίστατος Ελγαντουρ, "μουσουλμάνος" και πρόεδρος των Μουσουλμάνων Ελλάδος, έβγαινε στα κανάλια κάθε μέρα, να μας πει ότι είμαστε ρατσιστές για κάποια ταινία εναντίον του Μωάμεθ. Για τη σφαγή μουσουλμάνων στη Γάζα, ούτε λέξη δεν είπε. Εξαφανίστηκε από προσώπου γης! Δεν είναι όλοι ανεκτικοί σαν τους Έλληνες ε;

Μετά τα σχόλια μου και πολλών άλλων, που αναρωτιόμασταν ¨"πού είναι η λαλίστατη Ένωση Μουσουλμάνων Ελλάδος και δεν έβγαλε άχνα για τα γεγονότα στη Γάζα", οι τύποι -πού βρίζουν πατόκορφα την Ελλάδα σε κάθε ευκαιρία ως ρατσιστική χώρα- έβαλαν για τα προσχήματα, μια γελοία ανάρτηση, με μία μόνο φωτογραφία, που λέει "φωτογραφίες από την Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για την Παλαιστίνη στην Αθήνα, που διοργάνωσε η Ένωση των Μπουσουλμάνων Αθήνας". Έτσι απλά, χωρίς καμία αιχμή εναντίον του Ισραήλ. Και λέγοντας ΨΕΜΜΑΤΑ, αφού καμία εκδήλωση δεν διοργάνωσε η Ένωση ! 
Σας πήραν χαμπάρι ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε....!!!
πηγή το είδαμε εδώ

Γέροντος Πορφυρίου-Το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» τα λέει όλα

Τον παρακάλεσα μία ημέρα να μου υποδείξει ένα τρόπο προσευχής και, εάν ήταν δυνατόν, να μου εμπιστευθεί το δικό του τρόπο προσευχής. Και η απάντηση ήταν άμεση και ..πληρωμένη.

- Και τι την πέρασες την προσευχή, για φαγητό που προσφέρεται κατά παραγγελιών ή φάρμακο που χορηγείται με συνταγή; Εγώ σου έχω πει να ζητάς μόνο τη σωτηρία της ψυχής .Να ζητάς δηλαδή να καταστείς κληρονόμος της αιωνίου Βασιλείας των Ουρανών. Και όλα τ’ άλλα να τ’ αφήνεις στην κρίση του Θεού . Σου υπενθυμίζω , για μία ακόμη φορά, το «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν των Ουρανών». Αυτό δεν σου αρκεί; Εάν δε σου αρκεί ; Εάν δεν σου αρκεί αυτό ή δε σε ικανοποιεί απόλυτα περιορίσου στη νοερά προσευχή. Για μένα το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» τα λέει όλα. Και οπωσδήποτε περισσότερα από αυτά που λες εσύ. Αρκεί να το λες με πίστη και αφοσίωση. Και μάλιστα την ώρα εκείνη να φαντάζεσαι ότι έχεις μπροστά σου τον εσταυρωμένο Ιησού . Και άκου. Την ώρα που θα το λες, θα στρέψεις το νου σου εδώ, προς εμένα. Και εγώ θα συλλαμβάνω τη σκέψη σου και θα προσεύχομαι μαζί σου για σένα. Αυτό είναι το καλύτερο. Και αυτό σου συνιστώ να κάνεις.
- - Ναι, παππούλη μου, αλλά δεν το λέτε σωστά.
- Εγώ σωστά το λέω. Εσύ το εννοείς λανθασμένα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξεχωρίζεις τον εαυτό σου από τον υπόλοιπο κόσμο. Και αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Όπως αγαπάμε τον εαυτό μας, έτσι πρέπει να αγαπάμε και τον πλησίον μας. Εγώ αγαπώ όλον τον κόσμο σαν τον εαυτό μου. Γι’ αυτό δε βλέπω τον λόγο γιατί να λέω: Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησόν μας και όχι ελέησόν με. Αφού εγώ και ο κόσμος είμαστε ένα και το αυτό! Έτσι θα το λες και εσύ: Ελέησόν με.

*Θεολογία και Θαύματα
της Νοεράς Προσευχής
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ
ΠΑΥΛΟΥ Κ. ΝΤΑΝΑ
ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΟΣ

Εκδόσεις «Άθως» 

πηγή

π. Διονύσιος Τάτσης, Περὶ πλεονεξίας

Περὶ πλεονεξίας

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά καταλάβουν, γιατί ἡ πλεονεξία εἶναι ἁμάρτημα καί μάλιστα θανάσιμο, μεγαλύτερο καί ἀπό τήν πορνεία. Μέ τήν κοινή λογική τους, τό νά συγκεντρώνουν πλοῦτο μέ τόν ἱδρώτα τους, χωρίς νά ἀδικοῦν, καί νά τόν χρησιμοποιοῦν γιά τήν οἰκογένειά τους, δέν εἶναι κάτι κακό. Ἐνεργοῦν σάν καλοί καί νόμιμοι πολίτες, ἀλλά καί σάν καλοί χριστιανοί! Περιμένουν μάλιστα καί τόν δημόσιο ἔπαινο καί τήν προβολή τους πρός παραδειγματισμό τοῦ λαοῦ!

Ὅλα αὐτά προφανῶς δέν εἶναι χριστιανικά. Ἡ πλεονεξία, δηλαδή ἡ ἀδιάκοπη προσπάθεια γιά συγκέντρωση ὅσο γίνεται περισσότερου πλούτου, δέν εἶναι ἀξιέπαινη πράξη. Πρόκειται γιά ἠθική ἀσθένεια καί εἰδωλολατρία. Τό γεγονός ὅτι γίνεται σκοπός τῆς ζωῆς, συνήθως μοναδικός, φανερώνει ὅτι ὁ πλεονέκτης εἶναι πολύ μακριά ἀπό τό Θεό. Δέν ἔχει πνευματικό προσανατολισμό καί θεωρεῖ τόν αὐξανόμενο πλοῦτο στήριγμα στή ζωή, ἀδιαφορώντας γιά τό τί γίνεται γύρω του μέ τούς φτωχούς καί ἀνήμπορους. Στήν πραγματικότητα εἶναι εἰδωλολάτρης.

Οἱ πλεονέκτες μένουν αἰχμαλωτισμένοι ἀπό τό πάθος μέχρι τήν τελευταία μέρα τῆς ζωῆς τους. Δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι ἀσθενεῖς καί ἀρνοῦνται κάθε ἀναθεώρηση τῶν ἐπιλογῶν τους.

Ὑπάρχει ὡστόσο καί τό φάρμακο γιά ἐκεῖνον, πού θέλει νά θεραπευθεῖ. Πρόκειται γιά πνευματικό φάρμακο, πού μπορεῖ νά θεραπεύσει τήν ψυχή. Πρέπει λοιπόν ὁ πλεονέκτης νά στρέψει τήν καρδιά του στό Θεό καί νά θεωρεῖ ὅτι τά ἀγαθά του ἀνήκουν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού σημαίνει ὅτι πρέπει νά τά μοιράζει στούς ἀδελφούς του, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀνάγκη. Δέν ἐννοοῦμε ὅτι πρέπει ὁ ἴδιος νά ὁδηγηθεῖ στή στέρηση, ἀλλά νά ἐλευθερώσει τήν ψυχή του ἀπό τό φοβερό πάθος.

Ἴσως κάποιος διερωτηθεῖ τί πρέπει νά γίνεται πρῶτα. Ἡ στροφή πρός τό Θεό ἤ ὁ διασκορπισμός τοῦ πλούτου; Λογικό εἶναι νά ἀγαπήσει ὁ ἄνθρωπος πρῶτα τό Θεό καί τό δεύτερο θά ἔρθει μόνο του, χωρίς νά ἀποκλείεται καί ἡ περίπτωση νά δείξει πρῶτα ἔμπρακτη ἀγάπη στούς ἀδελφούς μέ τήν ἐλεημοσύνη του καί νά ἀκολουθήσει ἡ μεγάλη ἀγάπη πρός τό Θεό.

Ὁ συνειδητός καί ἀγωνιζόμενος χριστιανός καταπολεμεῖ τό πάθος τῆς πλεονεξίας μέ τήν ἀρετή τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης, χωρίς δισταγμούς καί πολλές σκέψεις. Ἡ ἀλήθεια αὐτή ἠχεῖ παράξενα στά αὐτιά τῶν συμβιβασμένων μέ τόν κόσμο χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι δέν ἐπιλέγουν τήν προσφορά καί τήν ἐλεημοσύνη. Καί ἔχουν πολλά «ἐπιχειρήματα»γιά τήν τακτική τους αὐτή, τά ὁποῖα θεμελιώνονται στήν ἐσφαλμένη τους πεποίθηση ὅτι τό κράτος πρέπει νά εἶναι κοινωνικό καί νά καλύπτει ὅλες τίς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἴδιοι εἶναι πρόθυμοι στίς μεγάλες γιορτές νά δίνουν μερικά ψιχία ἀπό τό τραπέζι τους στούς πεινασμένους ἀδελφούς…

Ορθόδοξος Τύπος,25/07/2014

Κανόνας Προσευχής

 

Ζητάς κάποιον κανόνα προσευχής. Ναι, είναι καλό να έχουμε έναν τέτοιο κανόνα λόγω της αδυναμίας μας, ώστε αφενός να μην υποκύπτουμε στην οκνηρία και αφετέρου να συγκρατούμε τον ενθουσιασμό μας ...σε όρια συνετά. Όλοι οι μεγάλοι εργάτες της προσευχής τηρούσαν έναν προσευχητικό κανόνα. Άρχιζαν πάντα με τις καθιερωμένες προσευχές. Αν στη διάρκειά τους κάποια προσευχή ανασκιρτούσε μόνη της από την καρδιά τους, άφηναν τις άλλες και προσεύχονταν μ’ αυτήν. Το ίδιο ας κάνουμε κι εμείς. Οι προκαθορισμένες προσευχές χρειάζονται για να μας βάλουν στο δρόμο της προσευχής. Δίχως αυτές, δε θα ξέραμε καν πώς να προσευχηθούμε και θα μέναμε μακριά από τον Θεό.Δεν χρειάζεται , πάντως , να χρησιμοποιεί κανείς όλες τις προσευχές που είναι γραμμένες στα διάφορα προσευχητάρια. Είναι προτιμότερο να περιορίζεται σ’ έναν μικρό αριθμό προσευχών, που θα τις κάνει με νου προσεκτικό και θερμή καρδιά, παρά να διαβάζει στα πεταχτά πλήθος προσευχών από βιβλία. Είναι δύσκολο, βλέπεις, να διατηρηθεί αναμμένη η φλόγα του προσευχητικού ζήλου με τη χρήση πολυάριθμων προσευχών.
Νομίζω πως οι ορθρινές και εσπερινές ακολουθίες, που περιέχονται στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας και σε άλλα ορθόδοξα προσευχητάρια, σου φτάνουν. Προσπάθησε μόνο να τις διαβάζεις κάθε φορά με απόλυτη προσοχή και ανάλογα συναισθήματα. Για να το κατορθώσεις ευκολότερα, αφιέρωσε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σου σε σχετική προετοιμασία. Διάβασε όλες τις προσευχές, μιά-μιά ξεχωριστά. Μελέτησέ τες, κατανόησέ τες, βίωσέ τες. Έτσι, όταν θα τις λες την ώρα της προσευχής, θα γνωρίζεις τα ιερά νοήματα και αισθήματα που κλείνουν μέσα τους. Προσευχή δεν είναι η απλή απαγγελία κάποιων προσευχητικών κειμένων, αλλά η αφομοίωση και βίωση του περιεχομένου τους. Η προσευχή πρέπει να βγαίνει από το νου και την καρδιά μας.
Αφού διαβάσεις και βιώσεις τις προσευχές, προσπάθησε να τις απομνημονεύσεις. Έτσι δεν θα χρειάζεται κάθε φορά, πριν προσευχηθείς , να ψάχνεις για Προσευχητάρι και για φως. Όταν θα προσεύχεσαι πάλι, η προσοχή σου δε θα διασπάται από τα αντικείμενα του χώρου. Με κλειστά μάτια, θα διατηρείς ευκολότερα τη νοερή επαφή σου με τον Θεό. Θα το διαπιστώσεις μόνη σου, αν το κάνεις.
Ύστερ’ απ’ αυτή την προετοιμασία, το πρώτο πράγμα που πρέπει να επιδιώκεις, αρχίζοντας την προσευχή, είναι η φύλαξη του νου από την άσκοπη περιπλάνηση και της καρδιάς από την ψυχρότητα. Φρόντισε με κάθε τρόπο να διατηρείς τη νοερή προσοχή και την καρδιακή θέρμη . Κάνε και όσες μετάνοιες μπορείς, λέγοντας παράλληλα την ευχή του Ιησού ή κάποιαν άλλη σύντομη προσευχή. Οι μετάνοιες θα παρατείνουν λίγο τον χρόνο της προσευχής σου, θα αυξήσουν όμως τη δύναμή της. Μετά την καθιερωμένη ορθρινή ακολουθία, να απευθύνεσαι με δικά σου λόγια στον Θεό, ζητώντας Του συγχώρηση για τα αθέλητα ξεστρατίσματα του νου σου και θέτοντας στα χέρια Του τον εαυτό σου.
Στο διάστημα της ημέρας, η μνήμη του Θεού, για την οποία τόσες φορές μιλήσαμε, διατηρείται ανεξάλειπτη με την προσευχή. Θα ήταν, λοιπόν, καλό να αποστήθιζες πέρα από την γνωστή ευχή του Ιησού, ορισμένους Ψαλμούς και να τους έλεγες κάπου-κάπου στη διάρκεια ή σε διαλείμματα της εργασίας σου. Πρόκειται για μια αρχαία χριστιανική συνήθεια, που αναφέρεται και περιλαμβάνεται στους κανόνες των μεγάλων οσίων Παχωμίου και Αντωνίου.
Αφού περάσεις έτσι την ημέρα, κάνε τη βραδινή ακολουθία σου με μεγαλύτερη επιμέλεια και αυτοσυγκέντρωση. Και αφού αναθέσεις πάλι στον Κύριο τον εαυτό σου για το διάστημα της νύχτας, κοιμήσου, ψιθυρίζοντας πάντα την ευχή ή έναν ψαλμό.
Θ’ αναρωτιέσαι ποιους ψαλμούς πρέπει ν’ αποστηθίσεις. Μα εκείνους που κατανύσσουν περισσότερο την καρδιά σου. Εσύ θα κάνεις την επιλογή. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω το «Ελέησόν με ο Θεός» ( Ψαλμός 50) , το «Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον» ( Ψαλμός 102 ) και το «Αίνει , η ψυχή μου, τον Κύριον» ( Ψαλμός 145) .Οι δύο τελευταίοι Ψαλμοί περιέχονται στην Ακολουθία των Τυπικών και ψάλλονται στις Λειτουργίες των Κυριακών και των εορτών. Προσθέτω σ’ αυτούς και τους Ψαλμούς της Ακολουθίας της θείας Μεταλήψεως, «Κύριος ποιμαίνει με» ( Ψαλμός 22) , «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» ( Ψαλμός 23) και «Επίστευσα , διό ελάλησα» ( Ψαλμός 115), καθώς και τους Ψαλμούς του Μικρού Αποδείπνου, «Ο Θεός , εις την βοήθειάν μου πρόσχες»
( Ψαλμός 69) και «Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου» ( Ψαλμός 142) . Είναι επίσης, οι Ψαλμοί των Ωρών και άλλοι. Διάβασε το Ψαλτήρι και διάλεξε όποιους προτιμάς.
Όταν, λοιπόν, αποστηθίσεις τους Ψαλμούς της προτιμήσεώς σου, θα είσαι προσευχητικά πάνοπλη. Και κάθε φορά που κάποιος ενοχλητικός λογισμός θα απειλεί το νου και την καρδιά σου, θα τον αποδιώκεις εύκολα, καταφεύγοντας στον Κύριο είτε με την ευχή, είτε μ’ έναν Ψαλμό, ιδιαίτερα τον 69ο , «Ο Θεός εις την βοήθειάν μου πρόσχες».
Να αυτό που ήθελες- έναν κανόνα προσευχής. Θα τονίσω, πάντως, γι’ άλλη μια φορά, ότι δεν πρέπει να απολυτοποιείται ο κανόνας, που είναι όχι αυτοσκοπός, αλλά μέσο κοινωνίας με τον Θεό. Γι’ αυτό, άλλωστε, πέρα από τις καθιερωμένες προσευχές, δεν έχει θεσπιστεί ενιαίος κανόνας προσευχής για όλους τους πιστούς. Σημασία έχει να προσεύχεσαι ουσιαστικά, σωστά, αληθινά. Και αληθινή προσευχή είναι η ν ο ε ρ ή
π α ρ ά σ τ α σ η ε ν ώ π ι ο ν τ ο υ Θ ε ο ύ μ έ σ α σ τ η ν κ α ρ δ ι ά μ ε α φ ο σ ί ω σ η κ α ι ε γ κ ά ρ δ ι α υ π ο τ α γ ή σ ’ Α υ τ ό ν.
Σκέφτηκα να σου προτείνω κάτι: Μπορείς να περιορίσεις τον προσευχητικό κανόνα μόνο σε μετάνοιες με την επανάληψη της ευχής ,του «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και σε προσευχή με δικά σου λόγια. Αντί για την ευχή μπορείς, αν προτιμάς, να επαναλαμβάνεις κάποιαν άλλη σύντομη προσευχή, που να εκφράζει τις εσωτερικές του ανάγκες ή δοξολογία και ευχαριστία στον Θεό. Καθόρισε είτε έναν αριθμό ευχών είτε ένα χρονικό διάστημα προσευχής – ή και τα δύο-, ώστε να μην κυριευθείς από την οκνηρία.
Εμείς οι άνθρωποι, βλέπεις, έχουμε μιάν ακατανόητη ιδιομορφία: Όταν καταπιανόμαστε με κάποιαν εξωτερική εργασία, μας φαίνεται πως οι ώρες περνούν σαν λεπτά. Όταν, απεναντίας, προσευχόμαστε, μας φαίνεται πως τα λεπτά περνούν σαν ώρες. Αυτή η ψευδαίσθηση δεν μας βλάπτει, όταν εκτελούμε έναν καθιερωμένο κανόνα, και μάλιστα όταν διαβάζουμε τις ιερές ακολουθίες από τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας. Όταν ,όμως, προσευχόμαστε ελεύθερα, λέγοντας την ευχή ή άλλη μικρή προσευχή, υπάρχει ένας κίνδυνος: Να σταματήσουμε την προσευχή λίγο μετά την έναρξή της, με την απατηλή βεβαιότητα ότι προσευχηθήκαμε για πολύ και ολοκληρώσαμε την ακολουθία μας. Γι’ αυτό οι καλοί εργάτες της προσευχής επινόησαν τα κ ο μ π ο σ χ ο ί ν ι α , που μας προστατεύουν από τον κίνδυνο της αυταπάτης. Το κομποσχοίνι μας χρειάζεται όταν προσευχόμαστε με στερεότυπες επαναλαμβανόμενες ευχές, όχι όταν διαβάζουμε τις προσευχές του Προσευχηταρίου. Να πώς θα το χρησιμοποιείς: Θα το κρατάς στο αριστερό σου χέρι , θα λες μιαν ευχή, λ.χ. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και θα τραβάς ένα κόμπο με τα δύο δάχτυλα , τον αντίχειρα και τον δείκτη. Θα λες άλλην μιαν ευχή και θα τραβάς άλλον ένα κόμπο. Έτσι θα συνεχίζεις, κάνοντας το σημείο του σταυρού και μια μετάνοια- είτε μικρή είτε μεγάλη, ό,τι προτιμάς- σε κάθε ευχή. Καθόρισε έναν αριθμό ευχών και αντιστοίχων μετανοιών ως καθημερινό κανόνα σου, συνάμα όμως καθόρισε κι έναν ελάχιστο χρόνο προσευχής, για να μην ξεγελιέσαι λέγοντας τις ευχές βιαστικά. Αν κάποτε ασυναίσθητα βιαστείς και τελειώσεις νωρίτερα από τον καθορισμένο χρόνο, συνέχισε τις ευχές και τις μετάνοιες ως τη συμπλήρωσή του.
Σου στέλνω ένα κομποσχοίνι. Δοκίμασέ το!
Διαβάζοντας όσα γράφω σ’ αυτή η την επιστολή, μη νομίσεις ότι θέλω να σε οδηγήσω σε μοναστήρι. Κάθε άλλο. Εγώ, μάλιστα, πρωτάκουσα για την προσευχή με κομποσχοίνι από κάποιον λαϊκό, όχι από μοναχό. Εκτός από τους μοναχούς, πολλοί είναι και οι λαϊκοί που προσεύχονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Πιστεύω ότι είναι και για σένα κατάλληλος.
Θα επαναλάβω και πάλι η ουσία της προσευχής είναι η νοερή παράσταση της ψυχής ενώπιον του Θεού μέσα στην καρδιά ή , αλλιώς, η ανύψωση του νου και της καρδιάς στον Θεό. Να σε τι μας βοηθούν οι απλοί κανόνες που ανέφερα. Δίχως αυτούς , λόγω της αδυναμίας μας, δεν θα καταφέρναμε σχεδόν τίποτα.
Ο Κύριος να σ’ ευλογεί!

«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΚΗΣ 2000 
πηγή

Δαιμονισμός...

 

Του Αγίου Ιωάννη Κασσιανού.

Ένα πνεύμα, όπως είναι ο διάβολος, μπορεί να ενωθεί με μια πυκνή και συμπαγή ύλη, όπως είναι το σώμα μας. 

Δεν μπορεί, όμως, κατά τον ίδιο τρόπο να ενωθεί και με την ψυχή μας -που κι αυτή είναι πνεύμα-, και μάλιστα να την κάνει υποχείριά του. 

Αυτό το βλέπουμε στους δαιμονισμένους: Τα πονηρά πνεύματα δεν διεισδύουν στην ουσία της ψυχής τους. Όχι! Κυριεύουν μόνο τα μέλη του σώματος, όπου εδράζεται η δύναμη της ψυχής τους, και, πιέζοντάς τα αφόρητα, πνίγουν στα σκοτάδια τη νοητική τους δύναμη.

Παρόμοια συμπτώματα παραφροσύνης προκαλούν, για παράδειγμα, η υπερβολικη κατανάλωση κρασιού, ο υψηλός πυρετός, το δριμύ ψύχος και άλλοι εξωτερικοί παράγοντες, που εξουθενώνουν το σώμα μας. 

Γιά αυτούς τους ανθρώπους ο απόστολος Παύλος λέει ότι παραδίνονται για λίγο στον σατανά, «για να τιμωρηθεί σκληρά το σώμα τους, ώστε να σωθεί έτσι η ψυχή τους κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού» (πρβλ. Α' Κορ. 5:5). 

Πολύ πιό σοβαρή καί φοβερή, ὅμως, εἶναι ἡ κατάληψη αὐτῶν πού, ἐνῶ εἶναι ἐλεύθεροι σωματικά, ὑφίστανται μιά κατοχή πιό ὀλέθρια: Εἶναι ψυχικά ὑποδουλωμένοι στόν διάβολο, αἰχμάλωτοι τῶν παθῶν καί τῶν δαιμονικῶν ἡδονῶν. Ἡ συμφορά αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι πολύ ἀπελπιστική, ἐπειδή, ὅντας ὑποχείριοι τῶν δαιμόνων, δέν ἀντιλαμβάνονται τήν τυραννία πού ὑφίστανται, ἀλλά καί δέν ἀφήνουν νά φανεῖ κανένα σημάδι πού θά ἀποκάλυπτε τήν κατοχή τους ἀπό τόν διάβολο. Πολλοί, μάλιστα, δέν ὑποβάλλονται σέ καμιά δοκιμασία ἄξια τῶν ἁμαρτωλῶν τους πράξεων. Αὐτό συμβαίνει γιατί εἶναι ἀνάξιοι νά δεχθοῦν τό ἀποτελεσματικό φάρμακο τῶν θλίψεων, πού προσφέρεται σ' αὐτή τή ζωή. Ἔτσι, ἀνάλογα μέ «τή σκληρότητα καί τήν ἀμετανοησία τῆς καρδιᾶς τους», οἱ ὁποῖες δέν καθαρίζονται μέ τίς δοκιμασίες τῆς ἐπίγειας ζωῆς, «μαζεύουν κατά τοῦ ἑαυτοῦ τους τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως» (Ρωμ. 2:5). Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί θά τιμωρηθοῦν στήν αἰωνιότητα μαζί μέ τούς δαίμονες. Γιατί ἀποδείχθηκαν ἀνάξιοι νά λάβουν ἀπό αὐτή τή ζωή τή μεταχείριση τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ δέν χτυπήθηκαν ἀπό καμιά θλίψη, ὅπως οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι.

πηγή

Ο ΠΟΛΙΤΙΜΟΣ ΛΙΘΟΣ...

Μια σοφή γυναίκα που ταξίδευε στα βουνά ανακάλυψε τυχαία σε ένα ρέμα έναν πολύτιμο λίθο. Κοντοστάθηκε, τον μάζεψε και συνέχισε το δύσκολο ταξίδι της. Την επόμενη μέρα συνάντησε έναν άλλο ταξιδιώτη πεινασμένο και εξαντλημένο. Η γυναίκα βλέποντας τον έτσι ταλαιπωρημένο, αποφάσισε να μοιραστεί μαζί του το φαγητό της. Καθώς όμως άνοιξε το σακίδιο της, ο ταξιδιώτης είδε τον πολύτιμο λίθο και εντυπωσιάστηκε. Παρακάλεσε λοιπόν τη γυναίκα να του τον χαρίσει. Εκείνη χωρίς δισταγμό ή δεύτερες σκέψεις πήρε τον πολύτιμο λίθο και του τον έδωσε. Ο ταξιδιώτης έφυγε ενθουσιασμένος , μακαρίζοντας την καλή του τύχη.Αυτός ο λίθος ήταν ανεκτίμητης αξίας και θα τον εξασφάλιζε για το υπόλοιπο της ζωής του. Κι άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον του που διαγραφόταν λαμπρό, γεμάτο ανέσεις και πολυτέλειες. Μετά από μερικές μέρες όμως επέστρεψε αναζητώντας τη σοφή γυναίκα. «Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες» ομολόγησε μόλις τη βρήκε. «Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο λίθος που μου χάρισες. Θα μπορούσα με τη βοήθεια του να ζήσω μια άνετη, παραμυθένια ζωή. Παρόλα αυτά δεν τον θέλω. Αποφάσισα να στον επιστρέψω με την ελπίδα ότι θα μου δώσεις κάτι άλλο, κάτι πραγματικά πολύτιμο. Δώσε μου κάτι που υπάρχει μέσα σου, δώσε μου αυτό που σε έκανε να μου χαρίσεις το λίθο»

πηγή