Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Δευτέρα, Ιουλίου 27, 2015

Ο άγιος Παΐσιος, ο π. Αναστάσιος και το μένος των θαμώνων του Φαναρίου!

. Ἀναστάσιου Γκοτσόπουλου:

Πρὸς ἀγαπητούς ἀντιφρονούντες 
Στον απόηχο του φυλλαδίου:
«Αγ. Παΐσιος σύγχρονος ομολογητής της ΟρθοδόξουΠίστεως».

Ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος κυκλοφόρησε ἕνα φυλλάδιο μὲ τίτλο «Ἅγιος Παΐσιος, σύγχρονος ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως» (ἐδῶ)  στὸ ὁποῖο παρουσιάζει τὴν ἀντι-Οἰκουμενιστικὴ ταυτότητα τοῦ ἁγίου Παϊσίου, ἀλλὰ καὶ τὴν μασωνική-Οἰκουμενιστικὴ ταυτότητα τοῦ πατριάρχη Ἀθηναγόρα.Τούτη ἡ δημοσίευση, μετὰ τὴν «πανηγυρικὴ» παρουσία τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου στὴ Σουρωτή, ὅπου καὶ ὁ τάφος τοῦ ἁγίου Παϊσίου, στενοχώρησε τοὺς Οἰκουμενιστές.
Διότι,
ἐνῶ τὰ εἶχαν σχεδιάσει τόσο καλά, νὰ παρουσιάσουν τὸν ἅγιο Παΐσιο ὡς «δικό» τους Ἅγιο, δημοσιεύοντας καὶ μιὰ φωτογραφία ποὺ δείχνει τὸν ἅγιο Παΐσιο νὰ στέκεται «συντετριμμένος» δίπλα σὲ ἕνα πλήρη ἱκανοποιήσεως καὶ κομπασμοῦ γιὰ τὸ κατόρθωμά του Πατριάρχη·
ἐνῶ κατάφεραν ἡ Ἡγουμένη τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Σουρωτῆς Φιλοθέη νὰ παίξει τὸ παιχνίδι τῶν Οἰκουμενιστῶν, νὰ καλέσει δηλ. τὸν κ. Βαρθολομαῖο στὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου καὶ νὰ βεβαιώσει στὴν προσφώνησή της ὅτι ὁ Πατριάρχης “ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας”(!!!)·
ἐνῶ παρέστη στὴν γιορτὴ αὐτὴ ὁ λόγιος μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος, ποὺ στὰ γραπτὰ ἐμφανίζεται νὰ εἶναι ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ στὴν πράξη σιγονταροΟικουμενιστής,
ξαφνικὰ ἔρχεται ἕνας δικός τους (διοικητικά) παπάς, νὰ τοὺς χαλάσει τὰ σχέδια καὶ νὰ τοὺς κάνει νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ ἁγιοκατάταξη τοῦ Γέροντα Παϊσίου εἶναι δυνατὸν καὶ νὰ μὴν ἐξυπηρετήσει (ὅπως ἤθελαν) τὰ Οἰκουμενιστικά τους σχέδια, εἶναι δυνατὸν νὰ γυρίζει μπούμερανγκ ἐναντίον τους! (Πόσο μᾶλλον ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα καὶ ἀναλάβει ἐνεργὴ δράση ἐναντίον τους ὁ Ἅγιος!).
Τοῦτο, λοιπόν, θορύβησε τοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ ἰδίως τὸ Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο ἔχει διαμηνύσει μὲ αὐστηρότητα πρὸς κάθε “ὑπήκοον” ὡς «ὑπερέχουσα ἐξουσία», ὅτι δὲν ἀνέχεται κληρικοὶ τῶν διαφόρων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν νὰ ἀντιτάσσονται στὸν Οἰκουμενισμὸ καθ’ οἱονδήποτε τρόπο. Μέχρι τώρα (ἐκτὸς ἀπὸ κάποιες ἐξαιρέσεις) ἡ γραμμὴ αὐτὴ ἐφαρμόζεται, ὅπως βλέπουμε ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα. Οἱ Ἐπίσκοποι σιωποῦν καὶ τὴν σιωπὴ αὐτὴ ἐπιβάλλουν καὶ στοὺς ὑπόλοιπους κληρικούς.
Τοῦτο φάνηκε α) μὲ τὶς ἕως τώρα καθαιρέσεις ἀντι-Οἰκουμενιστῶν κληρικῶν· β) μὲ τὴν προειδοποιητικὴ τιμωρία στὴν περίπτωση τοῦ π. Νικολάου Μανώλη, γ) μὲ τὴν μετάθεση στὴν περίπτωση τοῦ π. Ματθαίου Βουλκανέσκου στὴν Μητρόπολη Πειραιῶς, ὅπου ἡ οὐσιαστικὴ ἀντι-Οἰκουμενιστική του δράση περιορίστηκε, ἀπὸ τὴν φαινομενικὸ ἀντι-Οἰκουμενισμὸ τοῦ Πειραιῶς. δ) Μὲ τὴν προσπάθεια φίμωσης τοῦ π. Νικολάου Μανώλη διὰ τοῦ ἐν ὑποκρισίᾳ Οἰκουμενιστῆ μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ἀνθίμου (ὁ ὁποῖος δήλωσε -ὁ ἀθεόφοβος-ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ σὲ θέματα Πίστεως: «ουδέποτε ησχολήθη με το θέμα του Οικουμενισμού, ούτε του Αντι-οικουμενισμού”!!!,ἐδῶ).
Μὲ παρόμοιο τρόπο γίνεται προσπάθεια νὰ φιμωθεῖ ὁ κατὰ διαστήματα ἐκφέρων θεολογικὸ λόγο ὑπὲρ τῆς Πίστεως π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος. Τὶς ἐπιθέσεις ἐδῶ ἔχει ἀναλάβει ἐργολαβικὰ καὶ ἐπιτίθεται σὲ κάθε ἀντι-Παπική καὶ ἀντι-Οἰκουμενιστικὴ τοῦ π. Ἀναστασίου ἐνέργεια κάποιος θαυμαστὴς τοῦ Μάνου Χατζιδάκη καὶ τῶν Χατζιδάκιων ἐπιτευγμάτων. Ἂν τὸ κάνει λόγῳ οἰκουμενιστικῆς σύμπνοιας ἢ κατόπιν ἐντολῶν, ἂς τὸ βροῦν ὅσοι ἔχουν διασυνδέσεις!
Πρὶν ἀναφερθοῦμε στὰ συγκεκριμένα ἄρθρα του, πρέπει νὰ δοῦμε, ἂν εἶναι πραγματικὸς ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ αἱρετικοῦ γιὰ τὸν Οἰκουμενιστὴ πατριάρχη Βαρθολομαῖο (ὅσο χρειάζεται γιὰ τὴν περίπτωση), ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι πολυπλόκαμος καὶ πολυδαίδαλος αἵρεση· καὶ εἶναι ἀναγκαῖο αὐτὸ γιὰ νὰ μὴ ἐκληφθῆ ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ αἱρετικοῦ ὡς ἀνυπόστατος.
Ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἶναι αἱρετικός, διότι ἀποδέχεται ἱερωσύνη καὶ μυστήρια σὲ ἕνα παμπάλαιο αἱρετικό, τὸν Πάπα, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶναι καὶ αὐτοαποκαλεῖται ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ! Ἀποδέχεται ὡσαύτως μυστήρια καὶ σὲ Ἐκκλησίες τοῦ Π.Σ.Ε. Ὅμως ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀείποτε δέχεται καὶ ὁμολογεῖ πίστη σὲ ΜΙΑ Ἐκκλησία κι ὄχι σὲ πολλές: «Πιστεύω εἰς Μίαν …Ἐκκλησίαν»! Ὁμολογεῖ «ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» κι ὄχι πολλά: Γιὰ ὅποιον ὁμολογεῖ καὶ πιστεύει διαφορετικὰ ἀπ’ ὅ,τι ὁ Κύριος, οἱ Ἀπόστολοι, δηλ. ἡ Ἐκκλησία ἔχουν διδάξει, καὶ ἐμμένει σ’ αὐτὴ τὴν κακοδοξία, εἶναι αἱρετικός· αὐτὸν ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸν ἔχει ἤδη ἀναθεματίσει: «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω... καὶ πάλιν λέγω, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1, 8-9). Καὶ οἱ πιστοί, βέβαια, δὲν μποροῦν νὰ σχετίζονται μὲ ἕναν ἀναθεματισμένο ἀπὸ ἀποστολικὰ χείλη!
Ἄρα λοιπόν, ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἐφ’ ὅσον ἔχει κατηγορηθεῖ γιὰ αἵρεση ἐδῶ καὶ τριάντα χρόνια, καὶ ἀρνεῖται νὰἐπανορθώσει καὶ νὰδηλώσει τὸ αὐτονόητο: ὅτι δηλαδὴ ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι Ἐκκλησία, καὶ μάλιστα «ἀδελφή», δὲν ἔχει μυστήριακαὶ ἱερωσύνη κ.λπ., τότε εἶναι φῶς-Φανάρι ὅτι ἀποδέχεται τὴν αἵρεση, ἄσχετα ἂν προφέρει τὸ ὀρθόδοξο «Πιστεύω»! Τὸ ἴδιο ἐξάλλου ἔκανε καὶ ὁ Πάπας στὸ Φανάρι: Τὸ ἀπάγγειλε «ὀρθόδοξα», χωρὶς τὸ Filioque!!!
Μ’ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὁ πατριάρχης «εὐαγγελίζηται παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα»  (κατὰ τὸν ἀπ. Παῦλο). Καὶ ὅποιος συνειδητὰ τὸν ὑποστηρίζει, αὐτὸν καὶ τὸν ὅμοιό του Ἀθηναγόρα, εἶναι τῶν ἴδιων πιστευμάτων καὶ τῆς ἴδιας καταδίκης!
Ἕνας ἀπὸ τοὺς ὁμόφρονες, λοιπόν, τοῦ Πατριάρχη, ποὺ ἐνθουσιάζεται μὲ τὴν ἰδέα τῆς «ἀδελφῆς» Ἐκκλησίας, εἶναι καὶ ὁ κ. Παναγιώτης Ἀνδριόπουλος, ὁ ὁποῖος (ὅπως ἔχουν γράψει ἄλλοι ποὺ τὸν γνωρίζουν καλύτερα), ἐμφορεῖται ἀπὸ ἐμπάθεια πρὸς τὸν π. Ἀναστάσιο. Ὁ κ. Ἀνδριόπουλος ἔσπευσε, αὐτόκλητος(;) συνήγορος τοῦ Φαναρίου καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ του, ἐναντίον τοῦ π. Ἀναστασίου (ἐδῶ). 
Τὸ πρῶτο ἄρθρο τοῦ π. Ἀναστασίου τὸ σχολίασε ὁ κ. Ἀνδριόπουλος (ἐδῶ)  ὑπερασπιζόμενος τοὺς κραγμένους οἰκουμενιστὲς μασώνους προπάτορες τοῦ κ. Βαρθολομαίου! (Ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου: Η ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΑΠΟ ΚΛΗΡΙΚΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ».
Γράφει: «Τον καταγγέλλω δημοσίως για την σπίλωση της μνήμης των μεγάλων Πατριαρχών, Ιωακείμ Γ΄, Μελετίου Μεταξάκη και Αθηναγόρου, τους οποίους ονομάζει «μασόνους», επικαλούμενος, μάλιστα, «μασονικά περιοδικά». Επιτίθεται, φυσικά, και εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου για την «συμπροσευχή» με τον Πάπα στο Φανάρι και όχι μόνο.
Καταγγέλλω τον κληρικό Αναστάσιο Γκοτσόπουλο ότι καπηλεύεται τη μνήμη του αγίου Παϊσίου για να προωθήσει τις εμμονές και ιδεοληψίες του»!
Ὁ κ. Ἀνδριόπουλος προχώρησε καὶ σὲ δεύτερη ἀνάρτηση (ἐδῶ) ἐπειδὴ πειράχτηκε ποὺ τὸ ἱστολόγιο «Παιδαγωγός» δημοσίευσε σχόλια ἐναντίον του γιὰ τὸ ἴδιο θέμα. Ἔπειτα σὲ τρίτη (ἐδῶ), σὲ τέταρτη (ἐδῶ), σὲ Πέμπτη (ἐδῶ), ἀλλὰ καὶ σὲ σχόλια μὲ ἀπειλὲς καὶ βωμολοχίες(!) στὰ ὁποῖα ἡ ἐμπάθεια καὶ ἡ κακολογία εἶναι παροῦσες!
Δὲν ἔλλειψαν, ὅμως, οἱ ὑβριστικὲς γιὰ τὸν π. Ἀναστάσιο ἐκφράσεις, καὶ ἀπὸ τὸ πατρινὸ οἰκουμενιστικὸ ἱστολόγιο«Ἀναστάσιος» ποὺ δημοσίευσε τὴν ἀπάντηση τοῦ π. Ἀναστάσιου Γκοτσόπουλου μὲ τίτλο:
«Προς αγαπητούς αντιφρονούντες … Στον απόηχο του φυλλαδίου «Αγ. Παΐσιος σύγχρονος ομολογητής της Ορθοδόξου Πίστεως».
Ἐντύπωση μᾶς ἔκανε ἡ παρέμβαση στὸ ἴδιο ἱστολόγιο ἐκλεκτοῦ Λυκειάρχη τῶν Πατρῶν, ὁ ὁποῖος ὅμως, ἐξέφρασε τὴν «διδασκαλία» τῶν Ἀδελφοτήτων. Ἔκανε «Πρόταση» στὸ ἱστολόγιο: νὰ παύσουμε νὰ ἀσχολούμαστε μὲ αὐτὰ τὰ ἐνοχλητικὰ θέματα ποὺ ἀνακινεῖ ὁ π. Ἀναστάσιος, περὶ τῆς ἀντι-Οἰκουμενιστικῆς προσφορᾶς τοῦ ἁγίου Παϊσίου! δηλαδή,  μὲ ἀντιπαραθέσεις γιὰ θέματα Πίστεως καὶ αἱρέσεως! Καὶ νὰ μείνουμε σὲ αὐτὰ ποὺ ὠφελοῦν τὴν ψυχή μας, νὰ μείνουμε στὴν«αναφορά περιστατικών της Αγίας βιοτής του  π.  Παΐσίου… που ο  Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος  τον είχε επισκεφθεί στο απέριττο κελλί του»!
Καὶ ὅταν κάποιοι σχολιαστὲς τὸν προκαλοῦν νὰ πάρει θέση γιὰ τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σιωπᾶ!
Αὐτή, δυστυχῶς εἶναι ἡ κυριαρχοῦσα θέση, ποὺ συναντᾶ κανεὶς στὸ χῶρο τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ὀργανώσεων. Στὰ περιοδικά τους ὑπάρχουν ἀντι-Οἰκουμενιστικὲς δημοσιεύσεις, ἀλλὰ μόνο γιὰ νὰ λένε ὅτι εἶναι «ἀντι-Οἰκουμενιστές»! Στὴν πράξη ὅμως ἀκολουθεῖται φιλο-Οἰκουμενιστικὴ τακτική! Νὰ μὴ θίξουμε τοὺς Δεσποτάδες. Ὑπακοὴ στοὺς Ἐπισκόπους… Στὸν Πατριάρχη μας! κ.λπ.
Παραθέτουμε:
α) τὴν ἀπάντηση τοῦ π. Ἀναστάσιου Γκοτσόπουλου καὶ
β)  Τὴν «Πρόταση» τοῦ Λυκειάρχη καὶ ἐλάχιστα χαρακτηριστικὰ σχόλια.
Κυριακή, 19 Ιουλίου 2015
 π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου
Προς αγαπητούς αντιφρονούντες
… Στον απόηχο του φυλλαδίου «Αγ. Παΐσιος σύγχρονος ομολογητής της Ορθοδόξου Πίστεως»

 Το φυλλάδιο «Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, σύγχρονος Ομολογητής της Ορθοδόξου Πίστεως», που εκδώσαμε με αφορμή την πρώτη πανήγυρη του Αγίου στο παρεκκλήσιο της ενορίας μας, δημιούργησε αρκετή αίσθηση και έτυχε θερμής υποδοχής αν κρίνουμε από την ανατύπωσή του και τη διανομή του σε δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα, τις δεκάδες αναδημοσιεύσεις του σε ιστοσελίδες και ιστολόγια, τα εκατοντάδες σχόλια που αναρτήθηκαν και τις επικείμενες μεταφράσεις του σε άλλες γλώσσες.
Ασφαλώς υπήρξαν και αντιδράσεις, που επιβεβαιώνουν, αν μη τι άλλο, ότι άγγιξε τον «τύπον των ήλων» εκπληρώνοντας το σκοπό του, που, όπως σημείωνα στο εισαγωγικό σημείωμα, ήταν «με αφορμή επιστολή του ιδίου του Αγ. Παϊσίου» να τεθούν «πολύ επιγραμματικά κάποια κρίσιμα ζητήματα προς ευρύτερο πνευματικό προβληματισμό».
Ευχαριστώ πολύόλους όσοι καθ’ οιονδήποτε τρόπο συνέβαλαν στην έκδοση και επανέκδοση του φυλλαδίου, στη δημοσίευση στο διαδίκτυο, στη διανομή του μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (άγνωστο σε μένα άτομο με ενημέρωσε ότι το απέστειλε σε περισσότερες από 3.000 διευθύνσεις!). Ευχαριστώ, επίσης, όσους εξέφρασαν τη θετική τους κρίση με δημόσιο σχόλιο ή προσωπικό μήνυμα.
Ευχαριστώ, επίσης, ειλικρινά και όλους όσοι άσκησαν αυστηρή, ακόμα και σκληρή, κριτική καλοπροαίρετα ή και κακοπροαίρετα - ο Θεός μόνο ξέρει! -  διότι με το δικό τους τρόπο συνέβαλαν στον ευρύτερο προβληματισμό γύρω από τα σοβαρά θέματα που έθεσε ο Άγιος Παΐσιος με την εν λόγω επιστολή και τη στάση του.
Θα ήθελα λοιπόν να απευθυνθώ ιδιαιτέρως σε όσους μου άσκησαν κριτική :
Α. Κατ’  αρχάς δεν αισθάνομαι, γιατί απλούστατα δεν είμαι, ούτε αγωνιστής, ούτε πρόμαχος της αλήθειας, ούτε εγγυητής τής πίστεως, ούτε πιστεύω ότι θα σώσω την Εκκλησία και τον κόσμο, ούτε, ούτε, ούτε … Απολύτως τίποτα απ’  αυτά!  Δεν πιστεύω, επίσης, ότι είναι δυνατόν να σταματήσουμε τον Οικουμενισμό. Ασφαλώς ΟΧΙ! Το «μυστήριο της ανομίας» που εκφράζεται σε όλη του την πληρότητα με το διαχριστιανικό και διαθρησκειακό οικουμενισμό δεν θα σταματήσει με ενέργειες ανθρώπων, όπως έχουν προφητεύσει η Αγ. Γραφή και οι Άγιοι. Ο Χριστός μας διερωτήθηκε αν, όταν έρθει ο Υιός του ανθρώπου, θα βρει πίστη πάνω στη γη! Οι Άγιοι λένε ότι οι ασεβέστεροι όλων στα έσχατα θα είναι οι κληρικοί! Ο Θεός να μας ελεήσει! 
Τι κάνουμε εμείς λοιπόν; Απλώς αυτό που λέει η συνείδησή μας, αυτό που επιτάσσει το ποιμαντικό μας χρέος, αυτό που μάθαμε από τους δασκάλους μας, έτσι ώστε να ενημερώνουμε
όσους θέλουν να ακούσουν, και ίσως κάποιοι, Χάριτι Θεού, λίγοι ή πολλοί, να ξεφύγουν από τη δαιμονική σύγχυση και πλάνη.
Ας μου επιτρέψετε, όμως, και κάτι προσωπικό: Είχα την ξεχωριστή ευλογία από τον Θεό να μαθητεύσω κοντά σε σπουδαίους κατά Χάριν ανθρώπους: τον Γεώργιο Οικονόμου τον Κατηχητή (μαθητή π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου), τον π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο και τον Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανό, τους οποίους θαύμαζα μεταξύ πολλών άλλων για την πίστη, το πάθος και την επιμονή  για την Αλήθεια, την καθαρότητα, αλλά και το ασυμβίβαστο του αγώνα τους και την πολύ καλή τεκμηρίωση των ισχυρισμών και απόψεών τους. Ίσως κάποια απ’ αυτά τα στοιχεία να με έχουν επηρεάσει, κατά το «μ’ όποιον δάσκαλο θα κάτσεις»… Μακάρι  βέβαια να τους έμοιαζα και σε αυτά και στα λοιπά χαρίσματά τους. Ας είναι αιωνία τους η μνήμη και να εύχονται και για μένα!
B. Ορισμένοι θεώρησαν τις σκέψεις μου επί της επιστολής του Αγίου Παϊσίου ιδιαίτερα αυστηρές, και παρέμειναν στην αυστηρότητα χωρίς να ασχοληθούν με την ουσία της υποθέσεως. Τους παραπέμπω στα όσα γράφει ο Άγιος στην επιστολή του, αναφερόμενος όχι στους οικουμενιστές αλλά σε όσους έχουν εκκλησιαστικό-παραδοσιακό φρόνημα και αντιδρούν στον οικουμενισμό: «Θέλουμε οἱ ἄλλοι νά ἔχουν τόν ἴδιο μέ ἐμᾶς πνευματικόν χαρακτήρα. Ὅταν κάποιος ἄλλος δέν συμφωνῇ μέ τόν χαρακτήρα μας, δηλαδή ἢ εἶναι ὀλίγον ἐπιεικής ἢ ὀλίγον ὀξύς, ἀμέσως βγάζομε τό συμπέρασμα ὅτι δέν εἶναι πνευματικός ἄνθρωπος. Ὅλοι χρειάζονται εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ὅλοι οἱ Πατέρες προσέφεραν τάς ὑπηρεσίας των εἰς Αὐτήν. Καί οἱ ἤπιοι χαρακτῆρες καί οἱ αὐστηροί. Ὅπως διά τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀπαραίτητα καί τά γλυκά καί τά ξινά, καί τά πικρά ἀκόμη ραδίκια (τό καθένα ἔχει τίς δικές του οὐσίες καί βιταμίνες), ἔτσι καί διά τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλοι εἶναι ἀπαραίτητοι. Ὁ ἕνας συμπληρώνει τόν πνευματικόν χαρακτῆρα τοῦ ἄλλου».
Για τον Άγιό μας, ο καθένας έχει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, αλλά ακόμα και η «πικράδα» χρειάζεται στην Εκκλησία μας! Μακάρι να ήμουν κι εγώ ένα από τα «πικρά ραδίκια» του Αγίου μας! Σκεφτείτε, όμως, αγαπητοί, μήπως ηθελημένα τονίζετε την αυστηρότητα του ύφους, λόγω του ότι αποφεύγετε να αντιμετωπίσετε την ουσία του λόγου: την ένοχη απραξία και αδιαφορία σας μπροστά στο τραγικό πρόβλημα της έκπτωσης του Οικουμενισμού από την παράδοση της Εκκλησίας μας, και την υπηρεσία του σε άνομα και αντίχριστα σχέδια.
Γ. Σε όσους έχουν αντίρρηση επί της ουσίας θα ήθελα να πω:
Αγαπητοί αντιφρονούντες,
1. Αντιλαμβάνομαι ότι σας στενοχώρησε πολύ, πάρα πολύ, ο Άγ. Παΐσιος με αυτά που καταλογίζει στον «μεγάλο» για σας Αθηναγόρα και στους ομόφρονες αυτού οικουμενιστές. Γράφει με τα ίδια του τα χέρια και ζητά, μάλιστα, να δημοσιευθεί ότι ο Αθηναγόρας και οι όμοιοί του: «αγάπησε άλλη γυναίκα, την παπική εκκλησία και αρνήθηκε την Ορθοδοξία μας»!, «Δεν έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό»!, «δεν έχουν αγαπήσει το Θεό, αλλά έχουν κοσμική αγάπη»!, «σκανδαλίζει τα μικρά και μεγάλα παιδιά» [τι λέει, αλήθεια, ο Χριστός για τους σκανδαλίζοντες τους μικρούς του μαθητές, ότι είναι “μεγάλοι” ή ότι πρέπει να …;!], «συνεταιρισμός αμαρτωλών»!, «έλλειψη σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές»!, «οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία»!,«ακατανόητα και δυστυχώς βλάσφημα όσα λέει και κάνει ο Αθηναγόρας»! κ.ο.κ.
2. Και να σκεφτεί κανείς ότι ενώ ο Άγιος είναι τόσο γλυκύς, ανεκτικός και ήπιος με τους κάθε είδους  αμαρτωλούς, όχι απλώς είπε, αλλά  έγραψε και, μάλιστα, ζήτησε να δημοσιευθούν  οι ανωτέρω πολύ σκληροί, ΓΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟ, χαρακτηρισμοί και κρίσεις του.
Κάνω λάθος, αγαπητοί μου;
3. Σας καταλαβαίνω ότι, μη μπορώντας να καταφερθείτε κατά του Αγίου, στρέφεστε κατ’ εμού. Όπως πάντα: κανένα στοιχείο, καμία απάντηση, αλλά: πληθώρα  λεκτικών προπηλακισμών, συστάσεις για φίμωσή μου και απειλές ότι θα επιληφθεί η εκκλησιαστική δικαιοσύνη και η Ι. Σύνοδος! Συκοφαντίες μέχρι και του σημείου ότι είμαι «πράκτορας της ρωσικής εκκλησιαστικής πολιτικής» και πιθανόν «μασόνος»! Πάντα ανωνύμως - πλην μιας φαιδράς περιπτώσεως. Καθόλου πρωτότυπο! Άλλωστε, ο καθένας προσφέρει στο δημόσιο διάλογο εκ του περισσεύματος της καρδίας του! Φίλοι μου, μην ταλαιπωρείσθε, διότι δεν πτοούμαι ούτε πρόκειται να εκχωρήσω σε κανένα το θείο δώρο της ελευθερίας της σκέψεως και του λόγου όντας ασφαλώς έτοιμος να αναλάβω τις συνέπειες, αν χρειαστεί.
4. Εγώ επιμένω: Σας παρακαλώ, απαντήστε σε όσα ο Άγιος γράφει. Εμένα αφήστε με στην άκρη, μη με υπολογίζετε καθόλου!  Στις έντονες ενστάσεις, τις σοβαρές κατηγορίες και τους αυστηρότατους χαρακτηρισμούς του Αγίου απαντήστε, αν μπορείτε!
5. Και τελικά, το βασικότερο ερώτημά μου: γνωρίζετε, αγαπητοί μου, ΕΝΑΝ, μόνο ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΛΗΣΕΙ ΘΕΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ, όπως τον ζούμε στις μέρες μας;;!
Αυτά για την ώρα.  Έχουν όμως ενδιαφέρον και άλλα κείμενα με υπογραφή του Αγίου Παϊσίου…
ΠΕΡΙ  ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ
«Σκανδαλίστηκαν» ορισμένοι επειδή ένας απλός παπάς τόλμησε, να ασκήσει κριτική στον «μέγα» κατ’ αυτούς Αθηναγόρα. Παραβλέπουν ότι ο ίδιος ο Άγιος Παΐσιος άσκησε κριτική στον Αθηναγόρα και μάλιστα ζήτησε τη δημοσίευσή της στον Ορθόδοξο Τύπο. Δυστυχώς εδώ έχουμε την απόλυτη αντιστροφή της ηθικής: ενώ για τον Άγιο ο Αθηναγόρας σκανδάλισε με τις ενέργειές του, για ορισμένους “εκκλησιαστικούς” σκανδαλίζει όποιος μιλάει για τον Αθηναγόρα!
Α. Δύο απλά ερωτήματα προς αντιφρονούντες και υπερασπιζομένους τον «μέγα» (σας λέει κάτι ότι και οι μασόνοι τον χαρακτηρίζουν «μέγα» (Πυθαγόρας 1977, τ. 5, σ. 5),  και «μεγάλο ὁραματιστή τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» (Ἰλισσός, 1973, τ. 97, σ. 41);):
1. Ο Χριστός μας έδωσε τα χαρακτηριστικά του «μεγάλου»: «Ος δ’ αν ποιήση και διδάξη ούτος μέγας κληθήσεται» (Ματθ. 5, 19). Διαβάζοντας την επιστολή του Αγ. Παϊσίου συνεχίζετε να πιστεύετε ότι ο Αθηναγόρας εκπληρώνει τα κριτήρια του Ματθ. 5, 19 για να τον αποκαλείτε «μέγα»; Μήπως αντί διθυράμβων έχει ανάγκη εντονοτέρων ικετηρίων ευχών;
2. Όταν εξελέγη Πατριάρχης ο Αθηναγόρας (1948) στην Κωνσταντινούπολη ζούσαν περίπου 250.000 Έλληνες με έντονη παρουσία στην οικονομική και πνευματική ζωή της Πόλεως. Το 1955 επί Πατριαρχίας του έγιναν τα περίφημα Σεπτεμβριανά, το πογκρόμ, ο αφανισμός τού ελληνισμού τής Κωνσταντινουπόλεως. Όπως αποδείχθηκε ολόκληρο το τουρκικό κράτος προετοιμαζόταν επί μακρόν εναντίον κάθε ελληνικού στοιχείου (εκκλησίες, νεκροταφεία, σπίτια, σχολεία, επιχειρήσεις, κλπ).
Αδυσώπητα τα ερωτήματα:
Πώς ο «μέγας» Αθηναγόρας δεν πήρε χαμπάρι τι σχεδίαζαν οι Τούρκοι κάτω από τη μύτη του; 
Πώς ο «μέγας» Αθηναγόρας δεν μπόρεσε με τις τόσες διασυνδέσεις και φιλίες (βλ. Τρούμαν….) να αποτρέψει το έγκλημα κατά του ποιμνίου του;
Πώς ο «μέγας» Αθηναγόρας δεν κατόρθωσε ούτε καν να  ενημερώσει τον Ελληνισμό για να προστατευθεί στοιχειωδώς και να διαφυλάξει τα κειμήλιά του; 
Πώς οι παλαιότεροι μαρτυρικοί Πατριάρχες του Γένους, επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τις διασυνδέσεις τους ακόμα και στην οθωμανική Διοίκηση ενημερώνονταν και έτσι προλάβαιναν και προστάτευαν το ποίμνιό τους με φανερές και μυστικές ενέργειες; 
Και τέλος, πάλι επί του «μεγάλου» Αθηναγόρα, το 1964 δεν εκδιώχθηκαν οι υπόλοιποι Έλληνες για να παραμείνουν μετά το Κυπριακό (1974) εκεί οι σημερινοί μόλις 2.000-3.000 ;
Ο Αθηναγόρας παρέλαβε ζωντανό Ελληνισμό στην Πόλη 250.000 ψυχές και τι παρέδωσε; Αληθινά πιστεύετε, αγαπητοί, ότι ήταν «μέγας»;
Β. 1. Με το πρόβλημα της μασονικής ιδιότητας του Αθηναγόρα, αγαπητοί, πιστέψτε με, δεν ξεμπερδεύετε εύκολα, ισχυριζόμενοι τόσο επιπόλαια πως είναι ψέματα όσα γράφουν τα μασονικά περιοδικά! Πιστεύετε ότι οι μασόνοι είναι ανόητοι και επιπόλαιοι να διακινδυνεύσουν να εκτεθούν χαρακτηρίζοντας τον Αθηναγόρα μασόνο μόλις τέσσερις μήνες μετά το θάνατό του; Πέθανε στις 7.7.72  και αναφορά στη μασονική του ιδιότητα έχουμε στο Τεκτονικό Δελτίο, 1972 (Νοέμβριος-Δεκέμβριος), τ. 104, σ. 232 κ. εξ, όπου αναφέρονται  στο  τεκτονικό «μνημόσυνο» που τέλεσαν στις 12.10.1972 στην Αθηναϊκή Μασονική Στοά «Αρμονία»! Και είναι πάμπολλες οι αναφορές και οι λεπτομέρειες για τη μασονική του ιδιότητα! Γιατί δεν λένε, αλήθεια, ότι ήταν μασόνος και ο Πατριάρχης Δημήτριος;
Βέβαια, μου έκανε εντύπωση ότι κανένας από όσους με κατηγόρησαν για την παραπομπή σε τεκτονικά περιοδικά δεν το έκανε επωνύμως (πλην της γνωστής, φαιδράς περιπτώσεως στερουμένης αξιοπρεπείας…)! Προφανώς, αγαπητοί μου, γνωρίζετε την αλήθεια και κηδόμενοι της αξιοπρέπειάς σας κρύβεστε, διότι δεν θέλετε να εκτεθείτε! Συνετά ενεργείτε, και εκ του ασφαλούς, διότι όταν έρθουν στη δημοσιότητα και κάποια στοιχεία από μη μασονικές πηγές για τον «μέγα», πού θα κρυφτείτε για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα; Οι σχέσεις Αθηναγόρα-οικουμενισμού-μασόνων-θεοσοφιστών έχουν τραγικό ενδιαφέρον… Λίγη υπομονή ...
2. Το πρόβλημα με τη μασονική ιδιότητα του Αθηναγόρα δεν είναι τα  μασονικά περιοδικά. Και αν θέλετε, ακόμα, το κυρίως πρόβλημα δεν είναι το ότι ήταν απλά μασόνος. Το πρόβλημα είναι σοβαρότερο: ο Αθηναγόρας υπηρέτησε με συνέπεια και μαχητικότητα, όσο κανένας άλλος,  τη μασονική θρησκευτική, εκκλησιαστική πολιτική, όπως έχει καταγραφεί στα απόρρητα μασονικά κείμενα π.χ. στο Τυπικό μυήσεως στον 32ομασονικό βαθμό, όπου εκεί εκτίθεται με θαυμαστή σαφήνεια  η μασονική θρησκευτική πολιτική, που ταυτίζεται και ολοκληρώνεται με τον οικουμενισμό (βλ. αναλυτικότερα στο τελευταίο κεφάλαιο του φυλλαδίου και στα άρθρα του Μοναχού Αβερκίου). Ποιος διαφωνεί;  Ποιος έχει σοβαρό και υπεύθυνο αντίλογο;
3. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 28.11.2013 με επίσημο ανακοινωθέν Του διέψευσε ότι είναι μασόνος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Η επαινετή αυτή ενέργεια του Οικουμενικού Θρόνου καθιστά απολύτως απαραίτητη την προσφυγή τού Πατριαρχείου στις αρμόδιες Αρχές για προστασία της μνήμης τού Αθηναγόρα από τη συκοφαντία  (αν είναι συκοφαντία), ότι ήταν μασόνος, την οποία κατ’ επανάληψη έχουν διατυπώσει οι ίδιοι οι μασόνοι στα επίσημα περιοδικά τους.  Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατανοεί ότι η μομφή εναντίον του περί μασονίας έχει αντίκτυπο και στο όνομα και στη διακονία του Οικουμ. Θρόνου και για το λόγο αυτό δικαίως και λίαν επαινετώς αντέδρασε. Δεν πρέπει λοιπόν να ενεργήσει άμεσα και για την προστασία του ονόματος του πνευματικού του Πατέρα; Δεν έχει μεγαλύτερη υποχρέωση να προστατεύσει την τιμή και την υπόληψη ενός κεκοιμημένου Πρωθιεράρχου από τις συκοφαντίες των εχθρών τής Εκκλησίας μας;  Νομίζω θα συμφωνήσετε ότι δεν θα έχει κανένα νόημα μία απλή διάψευση από το Πατριαρχείο,  αλλά θα πρέπει να υποχρεωθούν οι ίδιοι οι μασόνοι από τους εν Κωνσταντινουπόλει επιγόνους τού Αθηναγόρα να επιβεβαιώσουν ή να αναιρέσουν τα όσα έχουν γράψει γι’ αυτόν.
Αγαπητοί, συγχωρέστε με για τον “σκανδαλισμό” αλλά θα πρέπει να υπάρξει και συνέχεια, διότι «η αλήθεια ελευθερώσει υ(η)μάς».
Πάτρα  18.7.2015
π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος
Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών
Τρίτη, 21 Ιουλίου 2015

Μια άλλη πρόταση,  Άγγελος Αντωνέλλης

 Αγαπητέ Αναστάσιε,


Σε παρακαλώ  δώσε τέλος στα σχόλια και στις πρόσφατες αναρτήσεις ''πχ προς αγαπητούςαντιφρονούντες ....κλπ'' που πλέον θεωρώ ότι δεν ωφελούν ......

Προτείνω σε όλους τους φίλους επισκέπτες να ξαναδούμε   την  ουσιαστική -βιωματική  και εμπνευσμένη ομιλία  για τον Άγιο Παΐσιο του Σεβασμιωτάτου  Μεσογαίας κ. Νικολάου που πρόσφατα εκφωνήθηκε στη Κόνιτσα .


Είμαι απόλυτα βέβαιος  ότι  ανεξαίρετα  όλοι   μας  θα ενισχυθούμε και θα χαρούμε  από την αναφορά περιστατικών της Αγίας βιοτής του  π.  Παΐσίου. Του άσημου Αγιορείτη ιερομόναχου που ο  Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος  τον είχε επισκεφθεί στο απέριττο κελλί του, το  αγιασμένο από τις ολονύκτιες έμπονες προσευχές και αγρυπνίες του...

Με εκτίμηση,

Άγγελος  Αντωνέλλης
Αναρτήθηκε από Αναστάσιος στις 4:30 π.μ. (ἐδῶ)
Σχόλια:
Ανώνυμος είπε...
Ο άγιος κε Αντωνέλη στράφηκε κατά του δαιμονοκίνητου οικουμενισμού και αυτό θα πρέπει να το ξέρει ο πιστός λαός.
Γιατί να συσκοτίζουμε αυτήν την αλήθεια και πραγματικότητα; Επειδή κάποιοι θίγονται;
Όποιος θέλει μπορεί να αναγνώσει και μελετήσει την ανάρτηση στην οποία παραπέμψατε.
Θα πρέπει όμως να γίνει κατανοητό ότι ο άγιος δε διατύπωσε μόνο πνευματικές διδαχές που σχετίζονται με το ήθος αλλά και θέσεις που σχετίζονται με το δόγμα. Και όλος αυτός ο θόρυβος γίνεται γιατί κάποιοι αφεύκτως θίγονται.
Ανώνυμος είπε...
Όλες οι πτυχές των Αγίων μας πρέπει να φανερώνονται στους πιστούς. Και ειδικά όταν αυτές καθίστανται επίκαιρες. Θεωρείτε κ.Αντωνέλλη ότι η αντιοικουμενιστική πτυχή του Αγίου δεν ωφελεί;
Ανώνυμος είπε...
Και μετά τον κ. Μαρτίνη και π. Μεσσαλά, να και ο κ. Αντωνέλλης. Και αυτός κουβέντα δεν λέει για το φυλλάδιο αλλά συμβουλεύει να ασχοληθούμε με κάτι άλλο... τυχαίο;;;
Ανώνυμος είπε...
Το θέμα δημιουργήθηκε επειδή ο παπα-Τάσος είπε αλήθειες. Και κάποιοι τσιγαρίστηκαν απ αυτές. Αυτός όμως δεν είναι λόγος να αποσιωπάται η πραγματικότητα.
aggelos antonellis είπε...
« .. Οι Άγιοι του Θεού με την Αγίαν ζωήν των και με τα Άγια πρόσωπά των επιβεβαιώνουν κατά τρόπον πειστικόν και αληθινόν και όλα τα άλλα δόγματα, όπως: περί της Εκκλησίας, περί της χάριτος, περί των Αγίων μυστηρίων, περί του ανθρώπου περί της αμαρτίας, περί των ιερών λειψάνων περί των Αγίων εικόνων....
Ναι,'' οι Βίοι των Αγίων είναι η εμπειρική Δογματική, Δογματική η οποία έχει γίνει βίωμα μέσα εις την αγίαν ζωήν των Αγίων του Θεού ανθρώπων.....
Οι βίοι των Αγίων δείχνουν πολυαρίθμους αλλά πάντοτε βεβαίους δρόμους σωτηρίας, φωτισμού , αγιασμού ,μεταμορφώσεως, χριστοποιήσεως, θεώσεως...».
(Ιουστ. Πόποβιτς «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος»).
Για την αντιγραφή - μεταφορά αλλά και αιτιολόγηση γιατί πρότεινα στον κ. Κωστόπουλο την εκ νέου ανάρτηση της ομιλίας του Μεσογαίας κ. Νικολάου για τον Αγ.Παΐσιο , και ο νοών νοείτω.
Άγγ. Αντωνέλλης
Ανώνυμος είπε...
Ο νοών νοείτω κ. Αντωνέλλη ότι πάλιν δεν απαντάτε στο μείζον θέμα που είναι αυτο του οικουμενισμού... γιατί άραγε;
Ανώνυμος είπε...
Ο άγιος Ιουστίνος χαρακτήρισε τον οικουμενισμό παναίρεση και καυτηρίασε την πολιτική του "μεγάλου" Αθηναγόρα. Τυχαίο;
Ανώνυμος είπε...
10:09 σε τι έφταιξε ο παπα-Τάσος; Είναι ψέμματα τα όσα είπε ή προσωπικές του εκτιμήσεις; Ας αναιρέσουν με ατράνταχτα στοιχεία τα όσα έγραψε. Το κάνουν όμως; Όχι!
Για το διχασμό δεν ευθύνεται ο παπα-Τάσος αλλά όσοι δεν είναι διατεθειμένοι να αντικρύσουν κατάματα την πικρή γι αυτούς αλήθεια.
Με την ίδια λογική να απαλείψουμε απ την εκκλησιαστική ιστορία τις μελανές σελίδες του λυσσώδους πολέμου που δέχθηκε ο ιερός Χρυσόστομος απ το τότε εκκλησιαστικό κατεστημένο!
Αγαπητέ η επίθεση στον παπα-Τάσο είναι άδικη, προσχηματική, αναίτια, κωμική και εμπαθής.
Μη βάζεις τις δύο πλευρές στο ίδιο σακκί.
Όσο για το διχασμό όταν πρόκειται για θέματα που άπτονται του δόγματος η ομολογία θα γίνεται κι ας θεωρούν κάποιοι ότι κατ αυτόν τον τρόπο επέρχεται διχασμός.
Ανώνυμος είπε...
Ο κ. Αντωνέλλης δεν γνωρίζει ότι ο όσιος Παϊσιος ήταν απλός μοναχός και όχι ιερομόναχος;
aggelos antonellis είπε...
Φίλε μου έχεις δίκιο, εκ παραδρομής μου διέφυγε, και έγραψα το (ιερό)-μόναχος.
Έτσι ο ταπεινός ασκητής μοναχός π. Παϊσιος
'' μέσω των εν χάριτι ασκήσεων των ευαγγελικών αρετών: της πίστεως και αγάπης, της προσευχής και νηστείας της ταπεινώσεως και πραότητος,της υπομονής και συγχωρήσεως,'' πραγματοποίησε την παραγγελία του Θεού: ''Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμί''
Δια των ευχών του Αγίου μας μοναχού π. Παΐσίου αυτό το εύχομαι και για όλους μας
Ανώνυμος είπε...
Δε λένε να καταλάβουν μερικοί ότι άγιος Παίσιος δε σημαίνει μονάχα πνευματικές-οικοδομητικές διδαχές αλλά και έλεγχος του οικουμενισμού, των οικουμενιστών και των πρακτικών που οι τελευταίοι μετέρχονται.
το είδαμε εδώ 

H θαυμαστὴ ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος στὸν Ἅγιο Παΐσιο



Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, 
Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΔΑΣ

Τὸ 1979 ὁ Γέροντας Παϊσιος μετακόμισε ἀπὸ τὸν Τίμιο Σταυρὸ στὸ κουτλουμουσιανὸ κελὶ τῆς Παναγούδας. Ἦταν 3 Ἰουνίου καὶ ὁ Γέροντας λόγω τῆς μετακόμισης δὲν εἶχε βγάλει ἀπὸ τὰ κιβώτια τὰ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία καὶ δὲν ἤξερε ἀκριβῶς τὴν ἡμερομηνία οὔτε φυσικὰ καὶ τὸν ἑορταζόμενο ἅγιο. Ἔκανε τὶς ἀκολουθίες μὲ κομποσχοίνι καὶ ὅταν ἄρχισε νὰ εὔχεται καὶ γιὰ τὸν ἅγιό της ἡμέρας, τὸν ἀπασχόλησε ὁ λογισμὸς ποιὸς ἦταν αὐτὸς ὁ ἅγιος. Τότε ἐμφανίστηκαν μέσα στὸ ἐκκλησάκι δύο ἅγιοι, ὁ ἕνας μπροστὰ καὶ ὁ ἄλλος ἀπὸ πίσω. Ὁ δεύτερος ἤταν ο ἅγιος Παντελεήμων, τὸν ὁποῖο ἀναγνώρισε ὁ Γέροντας. Ὁ πρῶτος ὅμως τοῦ ἦταν ἄγνωστος.

Ἀπὸ τὴν ἀπορία τὸν ἔβγαλε ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος ποὺ τοῦ εἶπε: «Γέροντα, εἶμαι ὁ Λουκιλιανός.» Ὁ Γέροντας δὲν πρόσεξε καλὰ τὸ ὄνομα καὶ ρώτησε: «Πῶς; Λουκιανός;». «Ὄχι, Γέροντα. Εἶμαι ὁ Λουκιλιανός.» Καὶ ἀμέσως οἱ δύο ἅγιοι ἐξαφανίστηκαν. Ὁ Γέροντας ἐντυπωσιάστηκε καὶ βρῆκε τὸ μηναῖο τοῦ Ἰουνίου γιὰ νὰ βεβαιωθεῖ ἂν γιόρταζε ο ἅγιος Λουκιλιανός..

Πράγματι ἦταν ἡ μνήμη του.

η αιμορροούσα πατρίδα…

αιμορροούσα4
Στις γιορτές των αγίων γυναικών διαβάζεται συνήθως η θαυμάσια περικοπή της αιμορροούσας (Μάρκου: 10, 24-34). Στην οποία με τρόπο επιγραμματικό μας δίνεται αναλογικά η ανατομία της παγκόσμιας διαχρονικής αλλά και της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Και δεν μιλούμε, στην προκειμένη περίπτωση, για την ιστορία των διαφόρων στρατηλατών, οι οποίοι στο όνομα της αφροσύνης τους ή της παραφροσύνης τους αιματοκύλησαν ανθρωπότητα. Μιλούμε γι’ αυτούς, που φορούν το προσωπείο του «σωτήρα» και, ενώ δίνουν στους λαούς πλουσιοπάροχες ελπίδες, τους ποτίζουν στη συνέχεια με οδυνηρές απογοητεύσεις και αφόρητες δυστυχίες. Αλλά ας έρθουμε στο Ευαγγέλιο:
Μια γυναίκα, μας λέει το Ευαγγέλιο, έπασχε δώδεκα χρόνια από αιμορραγία. Και, όπως ήταν φυσικό, κατέφυγε στη βοήθεια των γιατρών. Κι όχι μόνο ενός ή δύο, αλλά πολλών. Οι οποίοι της πουλούσαν μεγάλες, αλλά φρούδες ελπίδες. Με σκοπό απλά και μόνο να την εκμεταλλεύονται. Με φυσικό αποτέλεσμα η γυναίκα-όπως χαρακτηριστικά λέει το Ευαγγέλιο- αφού «έπαθε πολλά και ξόδεψε όλη της την περιουσία, όχι μόνο να μη δει καμιά θεραπεία, αλλά να πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο».Όπως, δυστυχώς συμβαίνει και με την πατρίδα μας.
Ή μήπως δεν βλέπετε στη συγχορδία των τσαρλατάνων γιατρών όλη την αρμαθιά των πολιτικών «σωτήρων», που μας προέκυψαν τα τελευταία χρόνια από πολλές και διάφορες σχολές εξαπάτησης και παραπλάνησης του λαού; Όλους αυτούς τους «καλούς» κυρίους, που μας έρχονται με το φωτοστέφανο της ελπίδας και της δικαιοσύνης, προκειμένου να μας γκρεμίσουν σε ολοένα και βαθύτερα βάραθρα απογοήτευσης και δυστυχίας!…
Κι αν παρουσιαστεί και κάποιος που να έχει φιλότιμο και προσπαθήσει να προσφέρει κάτι καλό στο λαό, τότε οι διαχρονικοί εχθροί μας, φροντίζουν να τον δολοφονήσουν. Άλλοτε βιολογικά και άλλοτε ηθικά. Και, όπως είναι ευνόητο,επιστρατεύουν προς το σκοπό αυτόκάποιους ηλίθιους πολιτικούς και μιντιακούς ολετήρες. Τους οποίους και χρησιμοποιούν, προκειμένου να μας απαλλάξουν απ’ τους έντιμους, για να μαςφορτώσουν στο σβέρκο τους εκφραστές της αχρειότητάς τους…
Και κάτι τέτοιο συμβαίνει με κάποιους κυρίους, που τώρα τελευταία όχι απλώς ξεψάρωσαν, αλλά και ξεσάλωσαν. Αφού ούτε πολύ ούτε λίγο λένε με περισσή αναίδεια στην παγιδευμένη απ’ τους σιωνιστές τοκογλύφους και τους νεοναζί κυβέρνηση: «Τέρμα τώρα εκείνα τα περί προδοτών και γερμανοτσολιάδων. Αφού άλλωστε κι εσείς φέρατε μνημόνιο. Και μάλιστα χειρότερο απ’ τα δικά μας»!
Και τα λένε αυτά, γιατί λογαριάζουν χωρίς το λαό. Ο οποίος ποτέ και για κανένα λόγο δεν θα ξεχάσει τα όσα υπέστη απ’ τους μνημονιακούς αυτούς ολετήρες. Οι οποίοι με όλη τους την ψυχή και όλη τους την καρδιά συνεργάστηκαν με τους εχθρούς της πατρίδας εναντίον μας, όπως ακριβώς και οι γερμανοτσολιάδες της κατοχής με τους κατακτητές. Δεδομένου ότι προσπάθησαν να επιβάλουν με όλους τους δυνατούς τρόπους τη νομική και αστυνομική και οικονομική βαρβαρότητα. Με τα γκλομπς και τα ασφυξιογόνα της αστυνομίας εναντίον των ειρηνικών διαδηλώσεων. Με τα κιγκλιδώματα, που κρατούσαν σε απόσταση το λαό, κατά τις εθνικές επετείους. Έτσι ώστε να μη βλέπει τα παιδιά του, που ήταν υποχρεωμένα να αποδίδουν τιμές στους καταφρονητές των γονιών τους. Και τα τόσα άλλα αλήστου μνήμης δυσεξαρίθμητα ατιμωτικά και ληστρικά σε βάρος όλων μας.
Που σημαίνει ότι τα πράγματα δεν προσφέρονται καθόλου για τον οποιονδήποτε συμψηφισμό.
 Γιατί υπάρχει-θέλουμε να πιστεύουμε-αστρονομική διαφορά ανάμεσα στους μεν και στους δε: 
Στους πιστούς της μνημονιακής πολιτικής δηλαδή και την παγιδευμένη τωρινή κυβέρνηση. Δεδομένου ότι η τωρινή κυβέρνηση πολέμησε με όλη τους την ψυχή και την καρδιά το καθεστώς της μνημονιακήςβαρβαρότητας. Παρότι επιστρατεύτηκαν εναντίον της όλα τα ανέντιμα μέσα απ’ τους πολιτικούς και μιντιακούς βρυκόλακες και τους πάτρωνές τους. Μέχρι και το ιταμό κλείσιμο της στρόφιγγας της οικονομικής ρευστότητας προς τις ελληνικές τράπεζες. Προκειμένου να πετύχουν την κατατρομοκράτηση του λαού και το ξέσπασμα της αγανάκτησής του εναντίον της κυβέρνησης.
Βέβαια υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι οι, λεγόμενες, διαπραγματεύσεις της Κυβέρνησης δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια καλοστημένη θεατρική παράσταση. Η οποία αποσκοπούσε ακριβώς στην παραπλάνηση του λαού, προκειμένου να «καταπιεί» μια προαποφασισμένη αντιλαϊκή συμφωνία. Η συντριπτική όμως πλειονότητα του λαού πιστεύει ότι η άκρως ανέντιμη σε βάρος μας αυτή συμφωνία είναι ακριβώς εφαρμογή αντιποίνων εκ μέρους της νεοναζιστικής τάξης πραγμάτων. Αφενός μεν σε βάρος της κυβέρνησης, που τόλμησε να αντισταθεί και αφετέρου του λαού, ο οποίος έμεινε απτόητος μπροστά στην αφόρητη τρομοκρατία. Αλλά ας επιστρέψουμε και ας τελειώσουμε με το Ευαγγέλιο.
Η αιμορροούσα, που είχε εξαντληθεί σωματικά και οικονομικά απ’ τους κομπογιαννίτες γιατρούς, κατάλαβε ότι η μοναδική σωτηρία της ήταν ο Χριστός. Απ’ τον οποίο πίστευε ότι θα εύρισκε τη θεραπεία της, αγγίζοντας έστω και το άκρο του ενδύματός του. Πράγμα που-σύμφωνα με την πίστη της- τελικά έγινε.
Γεγονός που σημαίνει αναλογικά και για μας ότι έχουν δίκιο όσοι βουλευτές πεισματικά επιμένουν στο ΟΧΙ απέναντι στην ανέντιμη συμφωνία. Γιατί, μένοντας δεμένοι στο άρμα των «γιατρών»-δολοφόνων μας και τα θανατηφόρα «γενώσιμα» καταπότια, που μας επιβάλλουν, θα πηγαίνουμε απ’ το κακό στο χειρότερο. Και η θανάσιμη αιμορραγία της πατρίδας μας θα συνεχίζεται μέχρι τέλους. Χωρίς καμιά ελπίδα σωτηρίας.
Ενώ η απαγκίστρωσή απ’ τη δουλοκτητική συμπεριφορά τους και ο αγώνας να βρούμε το δίκιο μας που συνθλίβουν και στραγγαλίζουν είναι η μοναδική μας ελπίδα. Για να φτάσουμε έτσι, έστω και με αργούς βηματισμούς και μέσα από αναπόφευκτους κραδασμούς στη λύτρωση και τη σωτηρία τη δική μας και της πατρίδας μας…
παπα-Ηλίας
https://papailiasyfantis.wordpress.com
e mail: papailias6391@gmail.com

Πόση δύναμη ἔχει τό ἱερό Πετραχήλι !!!


Στον καιρό της Τουρκοκρατίας γύριζαν πολλοί παπάδες, αλλά ένας παπάς γύριζε και μάζευε ονόματα και τα μνημόνευε στη Λειτουργία.
Και είπε ο καϊμακάμης, ο Τούρκος αστυνομικός: «Βρε, αυτός εγείρει τον κόσμο σε επανάσταση».
Τον πιάνει και τον βάζει μέσα. Και στον ύπνο του φανερώνονται όλοι αυτοί που μνημόνευε και λένε: «Άκουσε, ή βγάζεις τον παπά έξω, διότι αυτός μας μνημονεύει και μας παρηγορεί, ή θα σου πάρουμε το πρώτο παιδί»...
Κι ο Τούρκος φοβήθηκε. Έπί Τουρκοκρατίας. «Άντε, παπά, πάνε στο καλό», λέει, «πάνε, εγώ θα χάσω το παιδί μου;»
Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι, παιδί μου, μεγάλη δύναμη. Όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις.
Πηγή: Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου
 «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους, Α’ έκδοση 2000.
 

Είναι οι Ορθόδοξοι Μοναχοί φυγόπονοι;

Στα Μοναστήρια, ακόμα και μία απλή συζήτηση, μπορεί να συντελέσει στην αναγέννηση ενός ανθρώπου. Υπήρξαν άνθρωποι που βρήκαν το Θεό σε ένα Μοναστήρι, που τονώθηκε η ελπίδα τους σε μία συνάντηση που είχαν με μοναχούς ως θεοφόρα πρόσωπα σε μία Μονή.
Στα Μοναστήρια μας δεν υπάρχουν προγράμματα κοσμικά. Η Μονή έχει το πρόγραμμα που ορίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας και που είναι ένα και μοναδικό: το έργο του Παναγίου Θεού, όπως εκφράζεται στην ευαγγελική διδαχή και στην αγιοπνευματική παράδοση.
IMG_6103
Οι μοναχοί, αφοσιωμένοι στο έργο τους, νιώθουν πληρότητα θείας ζωής. Δεν έχουν ελεύθερο χρόνο για ανόητες συζητήσεις. Όλος ο χρόνος της ζωής τους είναι γεμάτος, για να μή βρει χαραμάδα ο διάβολος να τους πειράξει. Οι μοναχοί δεν επιζητούν ανθρώπινες παρηγοριές. Έχουν μαζί τους τη συντροφιά του Θεού και των Αγίων. Ο Θεός προνοεί ακόμα και για τις λεπτομέρειες της ζωής τους και ενεργεί κατά το μέτρο της απείρου αγαθότητάς Του.
Υπάρχει μία παρεξήγηση σε πολλούς ανθρώπους για τον ορθόδοξο Μοναχισμό. Θέλουν τους μοναχούς μας, κατά ξένα εκκλησιαστικά πρότυπα, να ασχολούνται με κοινωνικό έργο. Ζητούν ακτιβιστικό μοναχισμό. Αυτός ο μοναχισμός όμως δεν έχει σχέση με την ορθόδοξη Παράδοση.
Ο ορθόδοξος μοναχός έχει χωριστεί μέν τοπικά από τον κόσμο, έχει φύγει μακριά απ’ αυτόν, όχι γιατί αποστρέφεται και μισεί τον κόσμο, αλλά εξέρχεται έξω της παρεμβολής του κόσμου για να αναθέσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στο Θεό και με όλες του τις εφέσεις και τις δυνάμεις να γίνει προσφορά αγάπης στην Εκκλησία και τον άνθρωπο.
Το να βοηθήσεις με ένα κοινωνικό έργο κάποιους ανθρώπους είναι λίγο, ελάχιστο. Το να βοηθήσεις όλο τον κόσμο με την προσευχή και την αγάπη σου, αυτό είναι μοναδικό, είναι τέλειο. Η ανθρώπινη βοήθεια που προσφέρουμε στη φιλανθρωπία της Εκκλησίας, όσο μεγάλη και αν είναι, είναι πάντοτε σχετική ελλιπής. Η θεία βοήθεια δεν τελειώνει ποτέ.
Δεν είναι απράγμονες, φυγόπονοι οι μοναχοί όπως τους κατηγορούν. Ας πάνε κάποιοι να ζήσουν μερικές μέρες στα Μοναστήρια για να διαπιστώσουν τον αγώνα και το μαρτύριό τους. Στα Μοναστήρια η μέρα και η νύκτα γίνονται καιρός προσευχής και αγάπης.
Και ακόμη γνωρίζουμε ότι λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν ανθρωπίνως. Πολλά και θαυμαστά γίνονται με τη θεϊκή επέμβαση.
Με τις προσευχές αυτών των απλών μοναχών στα Μοναστήρια, αρρώστιες θεραπεύονται, παιδιά προστατεύονται, ανδρόγυνα συμφιλιώνονται, απελπισμένοι ενισχύονται, θλιμμένοι παρηγορούνται, πολλές ψυχές σώζονται. Αυτό εκφράζει στην Εκκλησία κάθε Μονή που είναι όρος πίστεως, θεμέλιο του κόσμου, σε μία διαρκή επικοινωνία με το Θεό.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει τα δικά της πνευματικά κριτήρια και χαρίσματα. Για τους μοναχούς υπάρχει μία άλλη τάξη, αποστολή και διακονία. Έργο τους είναι το «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» του Τιμίου Προδρόμου. Διακονία τους αποτελεί μία άλλη ιεραποστολή, αυτή του Μεγάλου Αντωνίου, η σιωπηλή, αλλά και τόσο κραυγαλέα υπόμνηση, πως παράγει το σχήμα του κόσμου τούτου και ότι «ουκ έχουμεν μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν».
Κάθε Ιερά Μονή κινείται μεταξύ ασκήσεως και Ευχαριστίας. Έχει την άσκηση στον καθημερινό αγώνα των μοναχών και την αδιάλειπτη προσευχή στη Θεία Ευχαριστία.
Στην άσκηση, που γίνεται με τον καθημερινό αγώνα του μοναχού, για να νικήσει την αμαρτία και στη συχνή Θεία Κοινωνία, με την οποία καθίσταται Σώμα Χριστού και προγεύεται της χαράς της Βασιλείας του Θεού. Αυτό είναι το μοναχικό πολίτευμα.
Η Κρήτη είναι ένα άλλο Άγιον Όρος με τις πολλές Μονές της, τα Καστρομονάστηρά της. Αυτά συνέβαλαν στο να μην αλλοιωθεί το ορθόδοξο φρόνημα του λαού μας στις τόσες κατοχές που πέρασε. Μπορεί πολλοί να κούρσεψαν, εδαφικά, τη Μεγαλόνησο, αλλά δεν κατέκτησαν την ψυχή της, δεν αλλοίωσαν την ταυτότητά της.
Όλες οι Ιερές Μονές έδωσαν τα πάντα,, ακόμα και τα καντήλια που κρέμονταν στις Εικόνες, για να σωθεί το Γένος μας. Οι περισσότερες δε από τις Μονές της Κρήτης πυρπολήθηκαν, καταστράφηκαν, λεηλατήθηκαν και είναι αμέτρητοι οι Εθνοϊερομάρτυρες που προσέφεραν.

Πῶς μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπισθεῖ τὸ ἄγχος;

Κορναράκης 'Ιωάννης 
(Ὅμότιμος Καθηγητής Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας καὶ Ἐξομολογητικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν



Τὸ ἄγχος εἶναι ἀναμφιβόλως ἕνα πληθωρικὸ ψυχολογικὸ χαρακτηριστικό τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς μας. Οἱ χαρακτηρισμοί: ἀγχώδης ἀντίδραση, ἀγχογόνος κατάσταση ἀνθρώπινης ζωῆς, ἀγχωτικὸς τύπος καὶ ἄλλοι παρόμοιοι καὶ σχετικοὶ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ἄγχους χαρακτηρισμοί, ἀκούγονται συχνὰ στὴν καθημερινή μας ζωή.

Στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐπιστημονικῆς ψυχολογικῆς ἔρευνας τὸ ἄγχος ἐντοπίσθηκε ὡς νοσογόνο σύμπτωμα ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς, κατὰ τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 19ου αἰῶνος, στὸ πλαίσιο τῆς ἀναπτύξεως τῶν διαφόρων θεωριῶν τῆς Ψυχολογίας τοῦ Βάθους (τοῦ ἀσυνειδήτου).

Ἀλλὰ τὸ ἄγχος ὑπῆρχε πάντοτε στὴν ἀνθρώπινη ψυχή, ἀπὸ κάποια χρονικὴ στιγμὴ καὶ ἑξῆς, ὡς λανθάνον αἴτιο ἐνδεχόμενης ψυχικῆς διαταραχῆς, μικρῆς ἢ μεγάλης ἐκτάσεως. Ἁπλῶς κατὰ τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20ου αἰῶνος οἱ συνεχεῖς, μεγάλες καὶ συχνὰ ἐκπληκτικὲς ἀλλαγὲς συνθηκῶν καὶ ὅρων ἀνθρώπινης ζωῆς, ὀφειλόμενες στὴν ταχεία ἐξέλιξη τῶν ἐπιστημῶν καὶ μάλιστα τῆς τεχνολογίας, ὅπως καὶ στὴ σχετικὴ συνεργία λοιπῶν κοινωνικῶν, ἰδεολογικῶν καὶ πολιτισμικῶν παραγόντων, συνετέλεσαν στὴν ἔντονη διέγερση τοῦ ἀνθρώπινου ψυχισμοῦ, μὲ συνέπεια τὴν ἐκδήλωση ψυχολογικῶν προβλημάτων ἀλλὰ καὶ ψυχοπαθολογικῶν συμπτωμάτων μὲ κορυφαῖο, συχνά, χαρακτηριστικὸ τὸ ἄγχος.

Τὸ ἄγχος γεννήθηκε στὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ στὸν παράδεισο ἀμέσως μὲ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἁμαρτία. Ἡ παράβαση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴ θανατηφόρο παρακοὴ τοῦ Ἀδάμ, βιώθηκε καὶ ἐκδηλώθηκε ἤδη μέσα στὸν παράδεισο ὡς ἀγχογόνος ἀντίδραση στὰ ἀποτελέσματα τῆς παρακοῆς αὐτῆς, ἐπὶ τοῦ ψυχοσωματικοῦ ὀργανισμοῦ τοῦ ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ πρώτη ἀγχωτικὴ ἀντίδραση τοῦ ἀδαμικοῦ ζεύγους σχετίζεται μὲ τὴν μεταπτωτικὴ αὐτοσυνειδησία τοῦ ζεύγους αὐτοῦ· «καὶ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔρραψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα» (Γεν. γ’ 7).

Ἡ προσεκτικὴ μελέτη τοῦ στίχου αὐτοῦ δείχνει ὅτι οἱ παραβάτες τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, μόλις ἔφαγαν τὸν ἀπαγορευμένο καρπό, βρέθηκαν μπροστὰ σὲ μία εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ τους, τόσον ἀποκρουστικὴ στὰ μάτια τῆς αὐτοσυνειδησίας τους, ὥστε ἀμέσως, χωρὶς τὴν παραμικρὴ χρονοτριβή, προσπάθησαν νὰ καλύψουν τὴν ἀσχημοσύνη τῆς ψυχικῆς, ἀπαράδεκτης γι’ αὐτούς, εἰκόνας τους.

Ἔτσι στὸ Γεν. 3,7 ἔχουμε δύο σημαντικὰ ὑπαρξιακὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τῶν παραβατῶν αὐτῶν τὴν ἀπαράδεκτη γι’ αὐτοὺς μεταπτωτικὴ αὐτοσυνειδησία τους καὶ τὴν κάλυψη τῆς εἰκόνας τῆς αὐτοσυνειδησίας τους αὐτῆς, μὲ τέτοια συνάφεια μεταξύ τους, ὥστε νὰ μαρτυρεῖται ἐντυπωσιακὰ ὁ ἀγχώδης χαρακτήρας τῆς ἀμεσότητος μὲ τὴν ὁποία ἔσπευσαν, εὐθὺς ἀμέσως, νὰ πραγματοποιήσουν τὴν κάλυψη αὐτή, τῆς κακοποιημένης ἀπὸ τὴν ἁμαρτία προσωπικῆς τους εἰκόνας.

Ἐξάλλου ἡ δεύτερη ἀγχώδης ἀντίδραση τοῦ ἀδαμικοῦ ζεύγους στὴν ἀποτρόπαια αὐτὴ εἰκόνα τους, ἦταν ἡ ἄμεση, ἐσπευσμένη, ἀπόκρυψή τους πίσω ἀπὸ τὰ δέντρα τοῦ παραδείσου, ὅταν «ἤκουσαν τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλινὸν» (Γεν. 3, 8). Τὸ ἠχητικὸ ἐρέθισμα τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ τοὺς προκάλεσε ἔντρομη φυγὴ καὶ κρύψιμο. Ἔτσι «ἐκρύβησαν ὅ τε Ἀδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου».

Ὅταν ὅμως ὁ Θεὸς ἐκάλεσε ὀνομαστικῶς τὸν Ἀδάμ, μὲ τὴν ἐρώτηση· «Ἀδάμ, ποῦ εἶ;», ἐκεῖνος ἀπήντησε ὁμολογώντας καὶ δικαιολογώντας συγχρόνως τὸ κρύψιμό του πίσω ἀπὸ τὰ δέντρα τοῦ παραδείσου· «τῆς φωνῆς σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνὸς εἰμί, καὶ ἐκρύβην». Ἡ αὐτοσυνειδησία τῆς γυμνότητος τῆς εἰκόνας τους ἀπὸ τὰ θεουργὰ χαρίσματα τοῦ «κατ’ εἰκόνα» λειτούργησε μὲ ἔντρομη ἀμεσότητα, γιὰ τὴν ἀπόκρυψή τους ἀπὸ τὴν ἐλεγκτικὴ παρουσία τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ. «Ἐφοβήθην» καὶ «ἐκρύβην»! Φόβος καὶ κρύψιμο, πρὸ τῆς ἐλεγκτικῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ!

Ἂν θὰ θέλαμε νὰ συσχετίσουμε τὶς δύο αὐτὲς λέξεις ἢ ἀντιδράσεις τοῦ πεπτωκότος ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου, φόβο καὶ κρύψιμο, μὲ βασικὲς ἔννοιες τῆς Ψυχολογίας τοῦ ἀσυνειδήτου (τοῦ Βάθους), θὰ διαπιστώναμε χωρὶς δυσκολία τὴ σύμπτωση τοῦ ἀδαμικοῦ φόβου μὲ τὸ ἄγχος, ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἐννοεῖ ἡ σύγχρονη Ψυχολογία στὴν ψυχοδυναμική του λειτουργία. Ἀλλὰ καὶ τὸ κρύψιμο θὰ μπορούσαμε ἄνετα νὰ τὸ παραλληλίσουμε καὶ μᾶλλον νὰ τὸ ταυτίσουμε μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀπωθήσεως τοῦ ἑαυτοῦ στὸ ἀσυνείδητό του, ὅπως ἀκριβῶς τὴν ἀντιλαμβάνεται τὴν ἔννοια αὐτή, στὴ σχέση της μὲ τὸ ἄγχος, ἡ ἴδια Ψυχολογία.

Σύμφωνα μὲ τέτοιες συσχετίσεις μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ πτώση στὴν ἁμαρτία ἐπεσκότισε πράγματι καὶ ἀχρείωσε σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴ χαρισματικὴ (θεουργὸ) δυναμική τοῦ «κατ’ εἰκόνα». Τὸ μεγάλο αὐτὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν πρωτόπλαστο, βυθίστηκε στὸ σκότος μιᾶς ψυχικῆς πραγματικότητας, ἄγνωστης πλέον καὶ ἀπρόσιτης στὸ σκοτισμένο λογικό του ἀνθρώπου. Θὰ λέγαμε μὲ τὴ γλώσσα τῆς σύγχρονης ψυχολογίας στὸν ἀσυνείδητο ψυχισμό του.

Ἔτσι, στὸ ἑξῆς, οἱ ψυχικὲς ἀντιδράσεις τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου εἶχαν πλέον ἀσυνείδητες ἀφετηρίες, ἐφόσον ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, βυθισμένος στὸ σκότος τῆς ἁμαρτίας, δὲν μπορεῖ πλέον νὰ κατόπτευση φωτιστικὰ τὸ ἀπύθμενο βάθος τῆς ἁμαρτίας αὐτῆς, στὴν ὁποία εἶχε ἤδη δουλωθῆ.

Ἑπομένως ὄχι μόνο τὸ ἄγχος ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπώθηση τοῦ ἑαυτοῦ στὸν ἀσυνείδητο ψυχισμό του, εἶναι συμπτώματα τῆς διαβρώσεως τοῦ «κατ’ εἰκόνα» ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία στὴν ἁμαρτία, μὲ κοινὴ ὅμως ἐσωτερικὴ ἁμαρτητικὴ σχέση, ποὺ οὐσιώνεται στὴ βίωση τῆς ἐνοχῆς γιὰ τὴν παράβαση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ ἄγχος ἔχει σαφῶς ἐνοχικὴ ἀφετηρία. Ἐκφράσθηκε ὡς φόβος μπροστὰ στὴν ἀπειλὴ τῆς ἐλεγκτικῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.

Καὶ εἶναι ἰδιαίτερα ἀξιοπρόσεκτο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύγχρονη Ψυχολογία τοῦ ἀσυνειδήτου, κατανοεῖ τὸ ἄγχος ἐπίσης ὡς ἀσυνείδητη καὶ διάχυτη στὴ συνολικὴ ὕπαρξη τοῦ ἄνθρωπου ἐνοχικὴ ἀγωνία. Πρόκειται ἀσφαλῶς γιὰ τὸ ἰσχυρότερο πάθος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς· τὸ βίωμα ἢ τὸ αἴσθημα τῆς ἐνοχῆς, ποὺ ἐξάλλου ἀποτελεῖ καὶ τὸν πυρήνα τοῦ νευρωτικοῦ γενικὰ φαινομένου.
 
*
 
Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτὴ τὸ ἄγχος ὑποδηλώνει τὴν ἀόριστη, μὴ δυνάμενη νὰ προσδιορισθεῖ ἐξ ἀντικειμένου ἀγωνία ἐνώπιον κάποιας ἀπειλῆς κινδύνου. Τὸ δὲ ἔντονο κινητικὸ – ψυχοδυναμικὸ στοιχεῖο του, ποὺ προεκτείνεται συχνὰ στὴ συμπεριφορὰ τῆς ἀγχωτικῆς ἀντιδράσεως, μὲ μορφὴ ἐπιθετικότητος, ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς μαρτυρία τῆς ἐνοχικῆς ἀφετηρίας του.
 
*
 
Ἀλλὰ τὸ ἄγχος, ὡς παθογόνος παράγοντας τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ὡς πάθος, εἶναι ὑπὸ ὡρισμένους ὅρους, ἐπιδεκτικὸ μιᾶς ἀξιοποιήσεώς του ὡς ἐργαλείου πνευματικῆς καὶ μάλιστα νηπτικῆς προκοπῆς. Κατὰ τὸν ἅγ. Μάξιμο, τὰ πάθη, ἂν καὶ δὲν «συνεκτίσθησαν προηγουμένως» στὴν ἀνθρώπινη φύση, εἶναι καλὰ γιὰ τοὺς προχωρημένους στὴν πνευματικὴ ζωή. Γιατί αὐτοὶ μποροῦν νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν ἐμπειρία τῶν παθῶν ποὺ εἶχαν (καὶ τὰ ἐξέβαλαν ἀπὸ τὴ σαρκική τους ἀφετηρία) γιὰ τὴν ἀπόκτηση οὐρανίων ἀρετῶν. Ὅπως τὸ φόβο ὡς μέσο προφυλάξεως ἀπὸ τὴ μέλλουσα τιμωρία ἀλλὰ καὶ τὴ λύπη, ὡς διορθωτικὴ διάθεση, κατὰ τὴ μεταμέλεια γιὰ κάποιο κακό, ποὺ διαπράχθηκε κατὰ τὸν παρόντα βίο.

Πρόκειται ἐδῶ γιὰ μία μεταποιητικὴ «κατεργασία» τῆς δυναμικῆς ἑνὸς πάθους σὲ πνευματικὴ λειτουργία ἀρετῆς. Τὴ μεταποιητικὴ αὐτὴ μέθοδο μεταβολῆς μιᾶς ἀρνητικῆς πνευματικῆς ἐμπειρίας σὲ θετικὴ καὶ ἐποικοδομητικὴ ἐνέργεια ἀνωτέρου ἐπιπέδου πνευματικῆς ζωῆς, ἐπισημαίνει καὶ ὁ ἅγ. Μάξιμος σὲ ὁρισμένα σημεῖα τοῦ συγγραφικοῦ του ἔργου.

Ἐφόσον· «Πᾶν πάθος κατὰ συμπλοκὴν πάντως αἰσθητοῦ τινός, καὶ αἰσθήσεως καὶ «φυσικῆς δυνάμεως», θυμοῦ λέγω τυχόν, ἢ ἐπιθυμίας, ἢ λόγου παρατραπέντος τοῦ κατὰ φύσιν συνίσταται», εἶναι δυνατὸν ἕνας «σπουδαῖος» πνευματικὸς ἀγωνιστής, κατὰ τὴν ἐπιδίωξη κάποιας ἀρετῆς νὰ «μεταποίησῃ ἢ νὰ «μεθορμήσῃ» ἢ νὰ «μετεργασθῇ» ἢ νὰ «ἐπαναγάγῃ» τὴ φυσικὴ αὐτὴ δυναμική τοῦ πάθους σὲ βιωματικὴ ποιότητα ἀρετῆς.

Εἶναι λοιπὸν δυνατὸν ἕνας ἀγωνιζόμενος χριστιανός, ποὺ ἀνήκει σ’ ἕνα ἀγχώδη τύπο, νὰ προσπαθήσει νὰ «μεθορμήσῃ» τὴν ἀγχωτική του δυναμικὴ σὲ ὑψηλὰ πεδία πνευματικῆς ζωῆς, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι ἡ νήψη, ἡ ἐγρήγορση, ἡ πατερικὴ προσοχὴ καὶ ἄλλες παρόμοιες πνευματικὲς ἐμπειρίες καὶ ἐνέργειες. Στὴν ἁγιογραφικὴ ἀλλὰ καὶ στὴν πατερικὴ διδαχὴ συναντοῦμε προτροπὲς ποὺ μᾶς προσανατολίζουν στὴν πνευματικὴ ἀξιοποίηση μιᾶς «ἀγχωτικῆς» ἢ «φοβικῆς» δυναμικῆς. Ὅπως ἐνδεικτικῶς•

α) Στὴν Π. Δ. «δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιάσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ» (Ψαλμ β’ 11).

β) Στὴν Κ.Δ. «Γρηγορεῖτε οὖν ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται». «Γρηγορεῖτε οὖν· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ κύριος τῆς οἰκίας ἔρχεται… μὴ ἐλθὼν ἐξαίφνης εὕρῃ ὑμᾶς καθεύδοντας».

«Μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε». «Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη.

γ) Κατὰ τὸν ἅγ. Μακάριο τὸν Αἰγύπτιο, αὐτὸς ποὺ θέλει πραγματικὰ νὰ εὐχαρίστησει τὸ Θεὸ καὶ νὰ δεχθεῖ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρέπει νὰ βιάζει τὸν ἑαυτό του στὴν τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ… ὅπως ἀκριβῶς αὐτὸς ποὺ προσπαθεῖ νὰ μάθει τὴν εὐχὴ καὶ «βιάζεται καὶ ἄγχει». Κι’ αὐτὸς λοιπὸν ποὺ θέλει νὰ ἐφαρμόσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ «βιάζεται καὶ ἄγχει καὶ ἐθίζει ἔθος ἀγαθόν… Καὶ ἐμεῖς λοιπὸν βιασώμεθα καὶ ἄγξωμεν ἑαυτοὺς εἰς τὴν κατόρθωσιν τῶν ἀρετῶν».

Ὁ ἴδιος ἅγιος συνιστᾶ «Πάντοτε ο»=υν ἐν τῇ συνειδήσει ὀφείλεις ἔχειν τὴν μέριμναν καὶ τὸν φόβον…. τὸν φόβον καὶ τὸν πόνον, ὡς φυσικὸν καὶ ἄτρεπτον, τὸν συντριμμὸν τῆς καρδίας πάντοτε πεπηγμένον».

Ἐπίσης, κατὰ τὸν ἀββᾶ Δωρόθεο, ὁ ἀδιαλείπτως προσευχόμενος ἄνθρωπος, ἂν ἀξιωθεῖ νὰ ἀπόκτησει κάποιο χάρισμα γνωρίζει πῶς τὸ κατόρθωσε καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερηφανευθεῖ γιὰ τὸ χάρισμα αὐτό, ὅτι μὲ τὴ δική του δύναμη τὸ ἀπέκτησε ἀλλὰ τὸ ἀποδίδει στὸ Θεὸ καὶ συνεχῶς τὸν παρακαλεῖ «τρέμων» νὰ μὴ ἀποδειχθεῖ ἀνάξιος αὐτοῦ τοῦ χαρίσματος καὶ στερηθεῖ τῆς βοηθείας του καὶ ἀποκαλυφθεῖ ἔτσι ἡ ἀσθένεια καὶ ἡ ἀδυναμία του.

Ἡ ἀνάδυση τοῦ ἄγχους ἀπὸ ἀσυνείδητες, ἄγνωστες καὶ ἀπρόσιτες ἀπὸ τὸ λογικὸ ἐνδοψυχικὲς ἀφετηρίες, κάνουν πολὺ δύσκολη, ἂν μὴ ἀδύνατη, τὴν κατὰ μέτωπο καταπολέμησή του. Γεγονὸς ποὺ ἀφορᾶ σ’ ὅλα τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἡ πατερικὴ ἐμπειρία ποὺ ἐπισημαίνει ὅτι ὁ πνευματικὸς ἀγωνιστὴς δὲν εἶναι ἐκριζωτὴς τῶν παθῶν ἀλλὰ ἀνταγωνιστής, δείχνει ὅτι ἡ μέθοδος τῆς μετοχετεύσεως τῆς ψυχικῆς δυναμικῆς τοῦ πάθους σὲ στόχους πνευματικῆς ζωῆς, δημιουργεῖ ἐλπίδες μιᾶς θεοφιλοῦς ἀξιοποιήσεως τοῦ ἄγχους, σὲ νηπτικοὺς ἀγῶνες καὶ προσπάθειες φωτιστικῆς αὐτογνωσίας, στὸ κλίμα τῆς ἀδιάλειπτης μνήμης τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς παρουσίας τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ στὴ προσωπικὴ ζωὴ τοῦ πνευματικοῦ ἀγωνιστοῦ.

Ἂν τὸ ἄγχος βιώνεται ὡς ἕνας ἀνεπιθύμητος ψυχικὸς ἀναγκασμός, σὰν μία πιεστικὴ βία στὸν πυρήνα τῆς αὐτοσυνειδησίας τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ὁ μόνος τρόπος νὰ ἀνταγωνιστεῖ κανεὶς τὸ ἄγχος εἶναι ἡ ἄσκηση βίας στὴ βία τοῦ πάθους αὐτοῦ. Στὸ σημεῖο τοῦτο εἶναι χρήσιμη ἡ προτροπὴ τοῦ ὁσίου Νείλου τοῦ ἀσκητοῦ· «Θέλησον τῇ βίᾳ τῆς φιλόθεου σπουδῆς ἐκνικῆσαι καὶ λῦσαι τὴν βίαν (τοῦ ἄγχους)! «Ἡμεῖς τῇ βίᾳ τὴν βίαν καταγωνισώμεθα».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Στὸ ἐρώτημα «πῶς μπορεῖ ἕνας πνευματικὸς ἄνθρωπος νὰ ἀντιμετώπισει καὶ νὰ ἀξιοποίηση τὸ ἄγχος ὡς ἐργαλεῖο πνευματικῆς προκοπῆς;» μία ἐπιγραμματικὴ – συνοπτικὴ ἀπάντηση θὰ ἦταν, στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἡ ἑξῆς·

- Νὰ παραδώσει τὸ ἄγχος καὶ τὴν ἀνασφάλεια ποὺ τὸ συνοδεύει στὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

- Νὰ προσπαθήσει νὰ τὸ ἰδεῖ καὶ νὰ τὸ κατανοήσει στὴν ψυχοδυναμική του ἰδιαιτερότητα ὡς φοβίας ἢ ἀόριστης ἀγωνίας ἢ ἀναιτιολόγητης ἐπιθετικῆς παρορμήσεως ἢ τέλος ὡς ἐνοχικῆς φοβικῆς εὐαισθησίας, ὡς παράγοντα τῆς παιδείας τοῦ Κυρίου!

- Νὰ ἐντοπίσει ἐνδεχομένως τὸ ἐνοχικὸ ὑπόστρωμα τοῦ ἄγχους, ποὺ συνήθως ἀποτελεῖ τὴν κυρία ψυχοδυναμική του ἀφετηρία. Ἀπωθημένες ἁμαρτητικὲς ἐμπειρίες, δηλ. ἀνεξομολόγητες ἐνοχές, ἐκδικοῦνται μὲ ἀσυνείδητη ἀγχώδη ἀντίδραση.

- Νὰ συλλάβει τὴν ἀφυπνιστικὴ πνευματικὴ σημασία τοῦ ἄγχους, ὡς ἐρεθίσματος μιᾶς ἐργασίας αὐτογνωσίας μὲ κριτήρια ἀντικειμενικὰ καὶ ὄχι αὐτοδικαιωτικά.

- Νὰ μεταποιήσει τὴ δυναμική τῆς ἀγχωτικῆς ἀγωνίας σὲ νηπτικὸ τρόπο βιώσεως τῆς πνευματικῆς ζωῆς, σύμφωνα μὲ τὴν μνημονευθεῖσα προτροπὴ τοῦ ἄγ. Μακαρίου του Αἰγυπτίου· «Καὶ ἡμεῖς τοίνυν βιασώμεθα καὶ ἄγξωμεν ἑαυτοὺς εἰς τὴν ταπεινοφροσύνην, τὴν ἀγάπην καὶ τὴν πραότητα., ἵνα ἀποστείλῃ τὸ Πνεῦμα αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν ὁ Θεός»!

Ὄντως τὰ ἀντίρροπα τοῦ ἄγχους εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πραότητα!
το είδαμε εδώ

Εἰς τό Ἀπολυτικιο τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος τοῦ ὁποίου σήμερα ἐπιτελοῦμε τήν μνήμην, παρακαλοῦμε τόν Ἅγιον νά πρεσβεύῃ στόν Κύριο, διά τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μας. Θά περίμενε κανείς ὅτι, ἀπό ἕνα τόσο μεγάλο ἰατρό, ὅπως εἶναι ὁ Ἅγιος Παντελεήμων, νά ζητούσαμε τήν ἰατρεία τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ζητάει τήν ἴασι τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν, τῶν παθῶν, οἱ ὁποῖες πολλές φορές εἶναι ἡ αἰτία τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν, ἀλλά καί οἱ ὁποῖες εἶναι καί οἱ χειρότερες, διότι οἱ μέν σωματικές ἀσθένειες μπορεῖ νά κάνουν καί καλό στόν ἄνθρωπο, ψυχικό καλό, νά τόν ὁδηγήσουν σέ μετάνοια, ἀλλά οἱ ἀσθένεις τῆς ψυχῆς τά πάθη δηλαδή, αὐτά ὁδηγοῦν στόν αἰώνιο θάνατο. Γι' αὐτό καί πρῶτο μέλημα τῶν χριστιανῶν, καί ἰδίως τῶν Μοναχῶν, πρέπει νά εἶναι ὁ συνεχής ἀγών διά τήν κάθαρσι ἀπό τά πάθη καί τήν ἴασι τῶν ψυχικῶν ἀρρωστημάτων. Ἄν ἐμφανισθῇ μία ἀρρώστια σοβαρή καί ἀνίατη πολύ ἀνησυχοῦμε καί ψάχνουμε νά βροῦμε τούς καταλλήλους ἰατρούς, τά κατάλληλα φάρμακα, τά κατάλληλα νοσοκομεῖα, ἀκόμη καί στό ἐξωτερικό νά πᾶμε γιά νά γίνωμε καλά. Ἀλλά γιά τίς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς δέν ἀνησυχοῦμε ὅσο πρέπει νά ἀνησυχοῦμε. Καί ἀσφαλῶς ὅλοι μας, καί ἐμεῖς οἱ τοῦ τάγματος τῶν Μοναχῶν, δέν εἴμεθα ὑγιεῖς κατά πάντα. Ὑπάρχουν καί σέ μᾶς ἀρρωστήματα ψυχικά, τά ὁποῖα γνωρίζομε καί χρειάζεται νά τά ἐπισημάνωμε. Καλά εἶναι λοιπόν μέ πολύ πόνο νά, παρακαλέσωμε τόν Θεόν, πρίν φύγουμε ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, διότι μετά θά εἶναι ἀργά, νά μᾶς θεραπεύσῃ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, τίς διάφορες ἀσθένειες τῆς ψυχῆς μας, πρεσβείαις τῶν Ἁγίων, τῆς Θεοτόκου καί κυρίως τοῦ σήμερον ἑορταζομένου μεγάλου ἰατροῦ τῆς ἀνθρωπότητος, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος τοῦ ἀθλοφόρου καί ἰαματικοῦ. Ἀμήν. (Από ομιλία τοῦ ἀειμνήστου Ἁγιορείτου Ἡγουμένου π. Γεωργίου Καψάνη) alopsis.gr


Εἰς τό Ἀπολυτικιο τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος τοῦ ὁποίου σήμερα ἐπιτελοῦμε τήν μνήμην, παρακαλοῦμε τόν Ἅγιον νά πρεσβεύῃ στόν Κύριο, διά τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μας. Θά περίμενε κανείς ὅτι, ἀπό ἕνα τόσο μεγάλο ἰατρό, ὅπως εἶναι ὁ Ἅγιος Παντελεήμων, νά ζητούσαμε τήν ἰατρεία τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ζητάει τήν ἴασι τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν, τῶν παθῶν, οἱ ὁποῖες πολλές φορές εἶναι ἡ αἰτία τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν, ἀλλά καί οἱ ὁποῖες εἶναι καί οἱ χειρότερες, διότι οἱ μέν σωματικές ἀσθένειες μπορεῖ νά κάνουν καί καλό στόν ἄνθρωπο, ψυχικό καλό, νά τόν ὁδηγήσουν σέ μετάνοια, ἀλλά οἱ ἀσθένεις τῆς ψυχῆς τά πάθη δηλαδή, αὐτά ὁδηγοῦν στόν αἰώνιο θάνατο. Γι' αὐτό καί πρῶτο μέλημα τῶν χριστιανῶν, καί ἰδίως τῶν Μοναχῶν, πρέπει νά εἶναι ὁ συνεχής ἀγών διά τήν κάθαρσι ἀπό τά πάθη καί τήν ἴασι τῶν ψυχικῶν ἀρρωστημάτων. Ἄν ἐμφανισθῇ μία ἀρρώστια σοβαρή καί ἀνίατη πολύ ἀνησυχοῦμε καί ψάχνουμε νά βροῦμε τούς καταλλήλους ἰατρούς, τά κατάλληλα φάρμακα, τά κατάλληλα νοσοκομεῖα, ἀκόμη καί στό ἐξωτερικό νά πᾶμε γιά νά γίνωμε καλά. Ἀλλά γιά τίς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς δέν ἀνησυχοῦμε ὅσο πρέπει νά ἀνησυχοῦμε. Καί ἀσφαλῶς ὅλοι μας, καί ἐμεῖς οἱ τοῦ τάγματος τῶν Μοναχῶν, δέν εἴμεθα ὑγιεῖς κατά πάντα. Ὑπάρχουν καί σέ μᾶς ἀρρωστήματα ψυχικά, τά ὁποῖα γνωρίζομε καί χρειάζεται νά τά ἐπισημάνωμε. Καλά εἶναι λοιπόν μέ πολύ πόνο νά, παρακαλέσωμε τόν Θεόν, πρίν φύγουμε ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, διότι μετά θά εἶναι ἀργά, νά μᾶς θεραπεύσῃ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, τίς διάφορες ἀσθένειες τῆς ψυχῆς μας, πρεσβείαις τῶν Ἁγίων, τῆς Θεοτόκου καί κυρίως τοῦ σήμερον ἑορταζομένου μεγάλου ἰατροῦ τῆς ἀνθρωπότητος, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος τοῦ ἀθλοφόρου καί ἰαματικοῦ. Ἀμήν.



(Από ομιλία τοῦ ἀειμνήστου Ἁγιορείτου Ἡγουμένου π. Γεωργίου Καψάνη)

Άγιος μεγαλομάρτυρας και ιαματικός Παντελεήμων

Ενός νέου ανθρώπου και γιατρού την ιερή μνήμη εορτάζει και τιμά σήμερα η Εκκλησία, του αγίου μεγαλομάρτυρα και ιαματικού Παντελεήμονος. Από την πρώτη εποχή η Εκκλησία έχει σε μεγάλη τιμή όσους, που βαπτίζονται στο αίμα τους, και δίνουν την καλή ομολογία και τη μαρτυρία Ιησού Χριστού. Μετά την υπεραγία Θεοτόκο, τους ασωμάτους Αγγέλους, τον πρόδρομο Ιωάννη και τους πανευφήμους Αποστόλους, καθώς ακούμε κάθε ήμερα στην Απόλυση της ιερής Ακολουθίας, η Εκκλησία μνημονεύει τους καλλινίκους Μάρτυρες και ζητάει την πρεσβεία τους, για να μας ελεήσει και να μας σώσει ο Θεός.
Ο άγιος Παντελεήμων είναι από τα ένδοξα θύματα του μεγάλου διωγμού του Διοκλητιανού. Το 303 ο γέρος πια Διοκλητιανός, αυτοκράτορας του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, υπέγραψε το διάταγμα για την εξόντωση των χριστιανών. Πατρίδα του αγίου Παντελεήμονος ήταν η Νικομήδεια, όπου ήσαν και τα ανάκτορα του Διοκλητιανού. Ο πατέρας του, Ευστόργιος το όνομα, ήταν ειδωλολάτρης, πλούσιος κι ανώτερος αξιωματούχος του κράτους. Η μητέρα του, Ευβούλη το όνομα, ήταν χριστιανή κι έσπειρε φυσικά τα πρώτα σπέρματα της πίστης και της ευσέβειας στη ψυχή του παιδιού της· πέθανε όμως πρόωρα και το παιδί έμεινε στη φροντίδα του πατέρα του.
Όταν ο Παντολέων ήλθε σε ηλικία, Παντολέων ήταν πρώτα το όνομα του αγίου Παντελεήμονος, ο πατέρας του τον εμπιστεύθηκε στον ανακτορικό γιατρό Ευφρόσυνο, για να σπουδάσει κοντά του την ιατρική. Τότε ο Παντολέων γνωρίσθηκε με το χριστιανό ιερέα Ερμόλαο [εορτάζει 26 Ιουλίου] και συνδέθηκε μαζί του με ιερή φιλία και αγάπη. Είναι μεγάλο ευεργέτημα στα νεανικά και κρίσιμα χρόνια του να πέσει κανείς στα χέρια ενός αγίου συμβούλου και παιδαγωγού.
Ο Παντολέων με τα σπέρματα μέσα του της πίστης και της ευσέβειας και με τη σοφή χειραγωγία του Ερμολάου, σπούδασε την ιατρική, κι ήταν τώρα ένας νέος, γεμάτος ελπίδες για ένα λαμπρό μέλλον που τον περίμενε. Ένας αριστοκράτης, υγιής, ωραίος και πλούσιος νέος και γιατρός.
Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Παντολέων, με την προτροπή και του ιερέα διδασκάλου του Ερμολάου, απελευθέρωσε τους δούλους του, πούλησε την περιουσία του και τη μοίρασε στους φτωχούς κι άρχισε να ασκεί το έργο του γιατρού. Θεράπευε και φρόντιζε τους αρρώστους, χωρίς να παίρνει και να δέχεται χρήματα. Εκτελούσε έτσι την εντολή του Ιησού Χριστού, όταν έστελνε τους Αποστόλους στο κήρυγμα και τους έλεγε· «δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε». Ο άγιος Παντελεήμων είναι ο γιατρός ο «μιμητής υπάρχων του Ελεήμονος», δηλαδή του Ιησού Χριστού.
Το 303 ξέσπασε ο διωγμός κι ο άγιος Παντελεήμων, από φθόνο συναδέλφων του γιατρών, βρέθηκε κατηγορούμενος ως χριστιανός. Όταν ανακρίνεται από τον ίδιο το Διοκλητιανό, ο Παντολέων απαντά με πίστη και θάρρος· «Είμαι χριστιανός! Ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός!», Τότε ο αυτοκράτορας του λέγει· «Λυπούμαι τα νιάτα σου, Παντολέον. Θυσίασε στους Θεούς, για να μην έχεις την τύχη όσων, που ως τα τώρα πήγαν χαμένοι». Κι ο Παντολέων έδωκε την τελευταία απάντηση· «Ούτε με υποσχέσεις ούτε με απειλές με κερδίζεις, Βασιλιά. Δεν θα προδώσω το Χριστό, για τον οποίο μακάρι να αξιωθώ να πεθάνω».
Έξαλλος από θυμό, ο Διοκλητιανός παρέδωσε τον Παντολέοντα στα χέρια των βασανιστών. Τον έδειραν και του ξέσχισαν το σώμα· τον έκαψαν με λαμπάδες και τον βούτηξαν σε βρασμένο μολύβι· τον έριξαν για να τον κατασπαράξουν τα θηρία. Σε όλα ο Θεός τον φύλαξε, ώστε να θαυμάζουν οι βασανιστές και να ομολογούν κι αυτοί το Χριστό. Το τέλος ήταν ο αποκεφαλισμός. Τη μια ημέρα αποκεφαλίστηκε ο ιερέας Ερμόλαος και την άλλη ο γιατρός Παντολέων. Τη στιγμή που έπεφτε η κεφαλή του, ακούστηκε φωνή από τον ουρανό· «Από σήμερα Παντελεήμων θα είναι το όνομά σου»! Όνομα, που ταιριάζει στο γιατρό, ο οποίος άσκησε τη φιλάνθρωπη επιστήμη του «μιμητής υπάρχων του Ελεήμονος». Αμήν.
Πηγή: +Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου, Εικόνες έμψυχοι, εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 249-251

Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός


Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυς και ΙαματικόςΓαλακτόμικτον, Μάρτυς, αἷμα σῆς κάρας,

Δι' ἣν ὑδατόμικτον ὁ Χριστὸς χέει.

Φάσγανον ἑβδομάτῃ λάχεν εἰκάδι 

Παντελεήμων.
Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια (βλέπε 30 Μαρτίου). Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο (βλέπε 26 Ιουλίου) που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας.

Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.

Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.

Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. α’.
Μιμητὴς ὑπάρχων τοῦ ἐλεήμονος, καὶ ἰαμάτων τὴν χάριν παρ᾽αὐτοῦ κομισάμενος, ἀθλοφόρε καὶ Μάρτυς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ταῖς εὐχαῖς σου τὰς ψυχικὰς ἡμῶν νόσους θεράπευσον, ἀπελαύνων τοῦ ἀεί, πολεμίου τὰ σκάνδαλα, ἐκ τῶν βοώντων ἀπαύστως· Σῶσον ἡμᾶς Κύριε.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ'. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Μαρτυρήσας γενναίως ὑπὲρ Χριστοῦ, καὶ τὴν πίστιν κηρύξας τῷ σῷ πατρί, ἀνείλκυσας πανεύφημε, τοῦ βυθοῦ τῆς ἀγνοίας, καὶ τυράννων μὴ πτήξας, τὸ ἄθεον φρόνημα, τῶν δαιμόνων κατῄσχυνας, τὸ ἀνίσχυρον θράσος· ὅθεν καὶ τὴν χάριν, ἐκ Θεοῦ ἐκομίσω, ἰᾶσθαι νοσήματα, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, Παντελεῆμον πανεύφημε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου. 

Ὁ Οἶκος
Τοῦ Ἀναργύρου τὴν μνήμην, τοῦ γενναίου τὴν ἄθλησιν, τοῦ πιστοῦ τὰς ἰατρείας, εὐσεβῶς ὑμνήσωμεν φιλόχριστοι, ἵνα λάβωμεν ἔλεος, μάλιστα οἱ βορβορώσαντες, ὡς κἀγώ, τοὺς ἑαυτῶν ναούς· ψυχῶν γὰρ καὶ σωμάτων ὁμοῦ τὴν θεραπείαν περέχει. Σπουδάσωμεν οὖν, ἀδελφοί, ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν ἔχειν τοῦτον ἀσφαλῶς, τόν ῥυόμενον ἐκ πλάνης τοὺς βοῶντας ἀπαύστως· Σῶσον ἡμᾶς Κύριε.
Μεγαλυνάριον
Ῥεῖθρα ἰαμάτων ὡς ἐκ πηγῆς, χάριτι θαυμάτων, βρύει χρῄζουσι δωρεάν, ὁ Παντελεήμων, ὁ πάνσοφος ἀκέστωρ· οἱ ῥώσεως διψῶντες δεῦτε ἀρύσασθε σε. 

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...