Προσκυνητής στη μακρινή Αλάσκα στα μέρη που περπάτησε ο Αγ.Γερμανός της Αλάσκας

Φτάνοντας στην άκρη του κόσμου,σ'ένα μέρος ειδωλολατρικό,στα πλαίσια μιας ορθόδοξης αποστολής η οποία είχε ξεκινήσει από τη Μονή Βαλαάμ το 1764 προς την Αλάσκα-γη ρωσική τότε-ο Άγιος Γερμανός έφερε μαζί του δυό πράγματα:Την ευχή του Ιησού και ένα αντίγραφο της Φιλοκαλίας στα σλαβονικά μεταφρασμένη από τον Άγ.Παίσιο Βελιτσικόφσκυ στη Μονή Νεάμτς.Εξ'άλλου μια τοιχογραφία στο εκκλησάκι του που βρίσκεται στο νησί Σπρούς γράφει:«The repose of Saint Herman on the day of his beloved St.Paisius»(Ο Άγιος Γερμανός εκοιμήθη την ημέρα που τιμούμε τη μνήμη του αγαπητού του Αγ.Παισίου

18 Φεβρουαρίου 2009
Στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού,πάνω σε μια μηχανοκίνητη βάρκα,κατευθυνόμαστε προς το νησί Σπρούς,αναζητώντας τα μέρη όπου έζησε ο Άγ.Γερμανός της Αλάσκας,ο πρώτος ορθόδοξος άγιος της Αμερικής.Όταν οι μοναχοί της Μονής Πλάτινα της Καλιφόρνιας άκουσαν ότι θέλουμε να πάμε στην Αλάσκα αυτήν την περίοδο(ήταν Φεβρουάριος)γέλασαν συγκαβατικά.:''Να ξέρετε ότι και το καλοκαίρι μπορείς να μείνεις αποκλεισμένος στο νησί Κόντιακ για μία εβδομάδα,μέχρι να γίνει κατάλληλος ο καιρός για να ταξιδέψεις μέχρι το νησί του Αγ.Γερμανού!Ο ωκεανός δεν σε δέχεται οποτεδήποτε...Ας γίνει όμως το θέλημα του Αγ.Γερμανού!''Έτσι μας είπαν αργότερα και οι νεαροί ορθόδοξοι αμερικανοί μοναχοί,οι οποίοι βρίσκονται απομονωμένοι στον Ειρηνικό Ωκεανό όπως κάποτε οι πρώτοι μοναχοί στην έρημο της Αιγύπτου ή ο Άγ.Νείλος Σόρσκυ στην απεραντοσύνη της τούνδρας της Βόρειας Ρωσίας
Τόσο η σκήτη στο νησί Νίλους(όπου μονάζουν τέσσερις μοναχές,όσο και η σκήτη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο νησί Σπρούς(όπου μονάζουν τρεις μοναχοί)είναι μετόχια του μοναστηριού του Αγ.Γερμανού που βρίσκεται στην Πλάτινα της Καλιφόρνια.
17 Φεβρουαρίου 2009
Έφτασα με το φέρυ-μπώτ στο νησί Κόντιακ στο Saint Paul Harbour.Η πρώτη μας στάση ήταν στην πρωτεύουσα του νησιού στο Monk's Rock Cafe,το καφενείο της Ακαδημίας του Αγ.Ιννοκεντίου,στο οποίο απασχολούνται νεαροί ορθόδοξοι αμερικάνοι.Αγόρασα όσες εικόνες του Αγ.Γερμανού βρήκα.Καμία δεν υπήρχε δυο φορές επειδή κανείς δεν περίμενε να έρθουν προσκυνητές τέτοια εποχή,έτσι δεν είχαν κάνει νέες παραγγελίες.Συνήθως οι προσκυνητές φτάνουν στηνΑλάσκα από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο,όπως και όλοι οι τουρίστες.
Το απόγευμα έκανα την πρώτη απόπειρα να περάσουμε με μια μηχανοκίνητη βάρκα στο νησί Σπρούς.Αν και τα νερά φαινομενικά ήταν ήρεμα,βγαίνοντας στα ανοιχτά η θάλασσα άρχισε να φουρτουνιάζει,έτσι αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε.Παγωμένη και απογοητευμένη,ρώτησα τον π.Μαρτύριο που με συνόδευε:«Εξαιτίας των αμαρτιών μας δεν φτάσαμε άραγε σήμερα στο νησί του Άγ.Γερμανού»;...Χαμογέλασε με την ερώτησή μου...Όλοι οι άνθρωποι της θάλασσας ξέρουν ότι ο καιρός είναι απρόβλεπτος...Μου απάντησε:«Ήταν μια μικρή περιπέτεια στην Αλάσκα.Εαν αύριο εσείς φτάσετε στον προορισμό σας και εγώ όχι(θα έφευγε το πρωί προς την Πλάτινα)αυτό σημαίνει ότι φταίνε οι δικές μου αμαρτίες;!
 

Το λείψανο του Αγ΄Γερμανού της Αλάσκας

Για να με παρηγορήσει τηλεφώνησε στον καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως του Κόντιακ,γαι να πάμε να προσκυνήσουμε τα λείψανα του Αγ.Γερμανού της Αλάσκας.Μέχρι να φτάσουμε από το λιμάνι στην εκκλησία,ο πατέρας Ιννοκέντιος-ένας νεαρός και πράος ιερέας-ήδη μας περίμενε καθαρίζοντας νοικοκυρεμένα την είσοδο από το χιόνι.Κοιτάζοντας τον με πόσην ευλάβεια ανοίγει την λάρνακα του Αγ.Γερμανου,κατάλαβα τι σημαίνει να αγαπάς με όλη σου την ψυχή εκείνον που είναι προστάτης σου κάθε λεπτό της ζωής σου!Ο π.Ιννοκέντιος αρνήθηκε να πάρει διαβατήριο και έτσι μια ολόκληρη ζωή θα μείνει κοντά στον αγαπημένο του Άγ.Γερμανό!Στην εκκλησία αυτή υπάρχει και η εικόνα της Παναγίας,στην οποία προσευχόνταν ο Άγ.Γερμανός Την επόμενη ημέρα το πρωί,κάναμε νέα απόπειρα για να διασχίσουμε τα 18χλμ που μας χώριζαν από το απομονωμένο νησί του Πεύκου,εκεί όπου αποτραβήχθηκε ο Άγ.Γερμανός μαζί με τα παιδιά των Αλεουτίων τα οποία είχε βαπτίσει και πάρει υπό την προστασία του μετά τον θάνατο των γονέων τους από επιδημία.Αυτήν τη φορά τα νερά του Ειρηνικού ήταν ήρεμα...Κοντά στο νησί Sprouce ξεπροβάλει ξαφνικά ο μυτερός Monk's Rock(ο βράχος του μοναχού)Στο νερό πλέουν πολλά φύκια,ενώ ένα ελάφι ξεπροβάλει μέσα από τα δέντρα κοντά στο ξύλινο εκκλησάκι το οποίο βλέπουμε από μακρυά.Μόλις έχουμε αφήσει πίσω μας μια αποικία φωκιών,σε έναν κολπίσκο ο οποίος ανήκει αποκλειστικά σ'αυτές.Η ημέρα είναι ηλιόλουστη,χωρίς ίχνος ομίχλης!

Ο τάφος του Αγ.Γερμανού της Αλάσκας

Ο π.Αντριους-ο αμερικανός μοναχός ο οποίος έξι μήνες μένει στην Πλάτινα εργαζόμενος ως τυπογράφος και έξι μήνες στο νησί Sprouce στη σκήτη του Αγ.Μιχαήλ-διασχίζει με ακρίβεια τα νερά του ωκεανού,ψάχνοντας με το μάτι το κατάλληλο μέρος για να σταματήσουμε.Βρισκόμαστε στην νότια πλευρά του νησιού Sprouce,στη Monk's Lagoon.Εδώ έζησαν ο ΆγΓερμανός με τα παιδιά.
Η σκήτη του Αγ.Μιχαήλ είναι κτισμένη στην κορυφή ενός λόφου στο μέσον του νησιού,ενώ η περιοχή Ouzinkie,όπου ζουν οι απόγονοι των ορθοδόξων ορφανών,βρίσκεται στο βορειότερο μέρος του νησιού.Στο Όρος Άγ.Γερμανός,η ορθόδοξη κοινότητα του Κόντιακ έστησε το 2007 έναν ατσάλινο σταυρό ύψους επτά μέτρων,σχεδιασμένος ώστε να αντέχει στους ανέμους οι οποίοι κινούνται με 160 χλμ την ώρα.Στο υπόλοιπο νησί βρίσκεις μόνο δάση με πεύκα.
Το εκκλησάκι της Υπαπαντής του Κυρίου ,το έκτισαν οι μοναχοί στην νότια πλευρά του νησιού,χωρίς οι μοναχοί να γνωρίζουν ακριβώς το σημείο όπου βρισκόνταν ο ναός αρχικά.Πρόκειται για μια πολύ μικρή εκκλησία μέσα στην οποία είναι αγιογραφημένος ο βίος του Αγ.Γερμανού:Η άφιξη του 13χρονου-μετέπειτα αγίου-στο Σαρώφ.Ο Άγ.Γερμανός ταίζοντας μια αρκούδα -όπως κάποτε ο Άγ.Σεραφείμ-(μόνο που οι αρκούδες στο Κόντιακ είναι διάσημες για το ύψος τους,φτάνουν τα τρία μέτρα!).Ο Άγ.Γερμανός δείχνοντας στα παιδιά που θα ζήσουν.Το θαύμα του Άγ.Γερμανού,ο οποίος σταμάτησε τα νερά λιτανεύοντας μια εικόνα της Παναγίας.Τα ορφανά στο προσκεφάλι του αγίου,λίγο πριν πεθάνει,γεγονός που συνέβη κατά την ημέρα μνήμης του αγαπημένου του Αγ.Παισίου Βελιτσικόφσκυ(15 Νοεμβρίου)
Περπατώντας σ'αυτό το παράξενο ντεκόρ-βγαλμένο λες από άλλον κόσμο-ενός δάσους ντυμένου με τις πράσινες βελόνες των πεύκων ακόμα και στο μέσο ενός πολικού χειμώνα,ακολουθούμε τα ίχνη του Αγ.Γερμανού προσκυνώντας τις εικόνες που έχουν τοποθετήσει στους κορμούς των δέντρων.'Ολο το νησί μοιάζει με ένα απέραντο μοναστήρι,εξ'άλλου ο Αγ.Γερμανός το είχε ονομάσει Νέο Βαλαάμ...

Εξαιτίας της υγρασίας τα βρύα καλύπτουν το κάθε κλαδάκι σε μια αρμονική συμβίωση με τα δέντρα στα οποία δεν αφήνει ούτε ένα εκατοστό εκτεθειμένο στον ήλιο,στον αέρα
Φτάνουμε στο παρεκκλήσι με την εικόνα της Παναγίας της Καλούγκα(ΕΔΩ),όπου βρίσκεται το κελί και ο τάφος του αρχιμανδρίτου Gherasim Schmaltz(ρώσος ο οποίος από το 1935 ζούσε απομωνομένος στο νησί Sprouce)και έπειτα πιο βαθειά στο δάσος βρίσκουμε το ναο τον αφιερωμένο στους Αγίους Σέργιο και Γερμανό τους ιδρυτές της Μονής Βαλαάμ(10ος αιώνας)κοντά στη λίμνη Λαντόγκα.Εδώ σ'αυτόν τον ναό βρίσκεται ο τάφος του Αγ.Γερμανού
Φεύγοντας ο π.Αντριάν μου έδειξε την πηγή του Αγ.Γερμανού και το μέρος όπου γίνεται ετήσια λειτανία-προσκύνημα στις 9 Αυγούστου.μέρα της αγιοποιήσεώς του(27 Ιουλίου/9 Αυγούστου).
Μετά από λίγο ο π.Αντριάν μου λέει σκεφτικός:«Αυτή ήταν η πρώτη ηλιόλουστη ημέρα αυτού του χειμώνα,χωρίς ομίχλη και με νερά γαλήνια...Ο Άγ.Γερμανός έδωσε την ευλογία του να έρθετε εδώ!
Κατάλαβα τα λόγια τούτα το ίδιο βράδυ κατά την αναχώρηση μου με το φέρρυ-μπόουτ,όταν για 22 ώρες δεν μπορούσα να βγω στη γέφυρα εξαιτίας του σφοδρού ανέμου,του κρύου και της ομίχλης η οποία είχε κατεβεί στο επίπεδο του νερού!
Αυτή λοιπόν ήταν η Αλάσκα του Φεβρουαρίου!Ίσως ο Άγ.Γερμανός να μαλάκωσε τον καιρό για να χαιρετήσει δια μεσου ημών τη Ρουμανία του αγαπημένου του αγίου Παισίου Βελιτσκόφσκυ!
μετάφραση-επιμέλεια www.proskynitis.blogspot.com/περιοδικό Lumea Credintiα

πηγή

«Νά προσεύχεσαι ὅπως μπορεῖς, γιά νά φτάσεις νά προσεύχεσαι ὅπως πρέπει»

-Πως να προσευχόμαστε; -Ο γέροντας Θεόφιλος από την μονή Σίμπατα έλεγε στους χριστιανούς: «Να προσεύχεσαι όπως μπορείς, για να φτάσεις να προσεύχεσαι όπως πρέπει». Ο καλύτερος δάσκαλος της προσευχής είναι η ίδια η προσευχή. Σου λέει πως να προσεύχεσαι. Εσύ προσευχήσου και θα σου πει εκείνη πως να προσευχηθείς. Μόνο να την υπακούς.

Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Εσύ ο ίδιος δεν ακούς την προσευχή σου, και θέλεις να την ακούσει ο Θεός»;

Εάν εμείς δεν ακούμε τις ίδιες μας τις προσευχές, εάν δεν είμαστε παρόντες, εάν τις λέμε τυπικά και το μυαλό μας και οι αισθήσεις μας βρίσκονται αλλού, τότε πώς θ’ ακούσει ο Θεός αυτό που του ζητάς;

Πρέπει να την ζεις με το σώμα και με την ψυχή. Η προσευχή πρέπει να περάσει από εσένα για να φτάσει στο Θεό. Η αναρρίχηση προς τον Θεό γίνεται ξεκινώντας από μέσα μας. Αυτός είναι ο δρομος για να φτάσει η προσευχή στον Θεό.

….η προσευχή είναι ένας διάλογος με τον Θεό. Ανοίγεις την καρδιά σου μπροστά Του. Γίνεστε φίλοι και συνοδοιπόροι. Δεν πρέπει με το που αρχίζει η προσευχή να ζητάς. Πρώτα πρέπει να ευχαριστείς το Θεό. Αν το σκέφτεις υπάρχουν πολλοί λόγοι να το κάνεις. Ένας άλλος κανόνας είναι πως πρέπει να αναγνωρίσεις το λάθος σου. Δεν μπορείς να φορτώσεις τον Θεό με τα προβλήματά σου, με τις ανάγκες σου, εαν δεν αναλάβεις τις ευθύνες σου. Για να γίνει αυτό πρέπει να αναγνωρίσεις τα λάθη σου. Καθημερινά φορτώνομαστε με πράγματα καλά και άσχημα. ’Οταν φορτώνουμε πολύ και δεν αντέχουμε πια το βάρος, τότε με την προσευχή παίρνουμε αυτό το βάρος και το εναποθέτουμε στα χέρια του Θεού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι εσύ μένεις αδιάφορος, πως δεν σ’ ενδιαφέρει πια -αντιθέτως- η σχέση σου μαζί Του γίνεται πιο ουσιώδης και πιο σωστή.

το είδαμε εδώ

Πως αποκτάται η καρδιακή πίστη

Πως αποκτάται η καρδιακή πίστη

Αγίου Iωάννη της Kρονστάνδης

Εάν επιθυμείς να σου δώσει ο Θεός γρήγορα καρδιακή πίστη στην προσευχή, αγωνίσου με όλη την καρδιά σου να μιλάς και να κάνεις το κάθε τι ειλικρινώς και ουδέποτε να είσαι ψεύτικος στις δοσοληψίες σου με τους άλλους ανθρώπους. Εάν είσαι ευθύς και αληθινός με τους άλλους, τότε ο Θεός θα σου δώσει αμέσως αληθινή πίστη.

Αυτός που δεν είναι τίμιος στις δοσοληψίες με τους άλλους ανθρώπους, ο Θεός δεν τον δέχεται εύκολα, όταν προσεύχεται. Τον κάνει να αισθανθεί ότι είναι ανειλικρινής με τους άλλους και γι’ αυτό δεν μπορεί να είναι τελείως ειλικρινής με το Θεό.

H καρδιακή πίστη είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο, διότι το φως της διάνοιας μας είναι πολύ περιορισμένο, αφού δεν μπορεί αυτή να περιέχει πολύ διανοητικό φως. O Kύριος ο Θεός μας είναι άπειρο Φως και ο κόσμος είναι μία άβυσσος της Παντοδυναμίας Tου και της Σοφίας Tου, διότι μόνο τόσο και όχι περισσότερο, μπορεί να περιέχεται από αυτά στη φθαρτή μας σάρκα.

O Xριστός εισέρχεται στην καρδιά με την πίστη και κατοικεί σ’ αυτή με ειρήνη και χαρά. Δεν ειπώθηκε χωρίς λόγο από το Θεό ότι "Aυτός είναι Άγιος και αναπαύεται εν τοις αγίοις".

πηγή

το είδαμε εδώ

 

Από πού προέρχεται η σημερινή κρίση;

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μια πνευματική κατάθεση ενός συγχρόνου αγίου, για τη βασική αιτία των κρίσεων που δοκιμάζουνπολλές φορές τον κόσμο και σήμερα τον ελληνικό λαό.

(Το κείμενο εγράφη πριν ογδόντα σχεδόν χρόνια! Τότε που η Αμερική και ο κόσμος όλος συγκλονιζόταν από το οικονομικό κραχ του 1929. Το κείμενο του Σέρβου τότε Ιεράρχου, Μητροπολίτου Αχρίδος, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, είναι σαν να εγράφη σήμερα).
Από πού προέρχεται η σημερινή κρίση;

Με ρωτάς, άνθρωπε του Θεού, από που προέρχεται η σημερινή κρίση, και τι ση¬μαίνει αυτή. Ποιος είμαι εγώ για να με ρωτάς για ένα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μίλα, όταν έχεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή», λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Όμως παρό¬λο που θεωρώ, ότι η σιωπή είναι τώρα κα¬λύτερη από κάθε ομιλία, και όμως λόγω αγάπης προς εσένα, θα σου εκθέσω εκείνα που σκέπτομαι περί αυτού που ρώτησες.

Η κρίση είναι ελληνική λέξη, και σημαί¬νει δίκη. Στην Αγία Γραφή αυτή η λέξη χρησιμοποιείται πολλές φορές. Έτσι ο ψαλ¬μωδός λέει: «δια τούτο ουκ αναστήσονται ασεβείς εν κρίσει» (Ψαλμ. 1, 5). Σε άλλο μέ¬ρος πάλι λέει: «έλεος και κρίσιν άσομαί σοι, Κύριε» (Ψαλμ. 100, 1). Ο σοφός Σολομώντας γράφει: «παρά δε Κυρίου πάντα τα δίκαια». (Παρ. Σολ. 16, 33). Ο ίδιος ο Σωτή¬ρας είπε: «αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω υιώ» (Ιω. 5, 22), ενώ λίγο πιο κάτω λέγει πάλι: «νυν κρίσις εστί του κόσμου τού¬του» (Ιω. 12, 31). Ο απόστολος Πέτρος γράφει: «ότι ο καιρός τού άρξασθαι το κρίμα από του οίκου του Θεού» (Α' Πέτρ. 4, 17).

Αντικατάστησε τη λέξη «κρίση» με τη λέξη «δίκη» και διάβασε: «Δια τούτο ουκ αναστήσονται ασεβείς εν δίκη» ή: «αλλά την δίκην πάσαν δέδωκε τω υιώ» ή: «νυν δίκη εστί του κόσμου τούτου» ή: «αποδώσουσι λόγον τω ετοίμως έχοντι δικάσαι ζώντας και νεκρούς».

Έως τώρα οι ευρωπαϊκοί λαοί χρησιμο¬ποιούσαν την λέξη «δίκη», αντί για τη λέ¬ξη «κρίση», όποτε και να τους έβρισκε κά¬ποια συμφορά. Τώρα η καινούργια λέξη αντικατέστησε την παλιά, και το κατανοη¬τό έγινε ακατανόητο. Όταν γινόταν ξηρα¬σία, πλημμύρα, πόλεμος ή έπεφτε επιδημία, όταν έριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγ¬μοί και άλλες συμφορές, λέγανε «Θεία δί¬κη!».
Και αυτό σημαίνει: κρίση μέσα από ξη¬ρασίες, κρίση μέσα από πλημμύρες, μέσα από πολέμους, μέσα από επιδημίες κ.λπ. Και τη σημερινή χρηματικο-οικονομική δυ¬σκολία ο λαός την θεωρεί ως Θεία δίκη, όμως δεν λέει η δίκη αλλά η κρίση. Έτσι ώστε η δυσκολία να πολλαπλασιάζεται με το να γίνεται ακατανόητη! Εφόσον όσο ονομαζόταν με την κατανοητή λέξη «δίκη», ήταν γνωστή και η αιτία, λόγω της οποίας ήρθε η δυσκολία, ήταν γνωστός και ο Δι¬καστής, ο Οποίος επέτρεψε την δυσκολία, ήταν γνωστός και ο σκοπός της επιτρεπό¬μενης δυσκολίας. Μόλις όμως χρησιμοποι¬ήθηκε η λέξη «κρίση», λέξη ακαταλαβίστι¬κη σε όλους, κανείς δεν ξέρει πια να εξη¬γήσει ούτε για ποιο λόγο, ούτε από Ποιόν, ούτε ως προς τι. Μόνο σ' αυτό διαφέρει η τωρινή κρίση από τις κρίσεις που προέρ¬χονται από την ξηρασία ή την πλημμύρα ή τον πόλεμο ή την επιδημία ή τους πνιγμούς ή κάποιους άλλους πειρασμούς.

Με ρωτάς για την αιτία της τωρινής κρί¬σης, ή της τωρινής Θείας δίκης! Η αιτία είναι πάντα η ίδια. Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων εί¬ναι η αιτία και για την τωρινή κρίση: Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό. Με την αμαρτία της Θεο-αποστασίας οι άνθρω¬ποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θε¬ός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, να τους κάνει ενσυνείδητους, πνευματικούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον.

Στις μοντέρνες αμαρτίες, μο¬ντέρνα και η κρίση. Και όντως ο Θεός χρη¬σιμοποίησε μοντέρνα μέσα ώστε να το συ¬νειδητοποιήσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι: χτύπησε τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τις οικονομίες, το συνάλλαγμα των χρημά¬των. Ανακάτωσε τα τραπέζια στις συναλ¬λαγές σ' όλο τον κόσμο, όπως κάποτε στο ναό των Ιεροσολύμων. Προξένησε πρωτό¬γνωρο πανικό μεταξύ εμπόρων και αυτών που ανταλλάσσουν το χρήμα. Προκάλεσε σύγχυση και φόβο. Όλα αυτά τα έκανε για να ξυπνήσουν τα υπερήφανα κεφαλάκια των σοφών της Ευρώπης και της Αμερικής, για να έλθουν εις εαυτούς και να πνευματικοποιηθούν. Και από την άνεση και το αγκυροβόλημα στα λιμάνια της υλικής σι¬γουριάς να θυμηθούμε τις ψυχές μας, να αναγνωρίσουμε τις ανομίες μας και να προ¬σκυνήσουμε τον ύψιστο Θεό, τον ζωντανό Θεό.
Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβί¬στικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και με¬τάνοια να φωνάξουν: «η Θεία δίκη»!

Πες και εσύ, τίμιε πατέρα, η Θεία δίκη, αντί η κρίση, και όλα θα σου γίνουν ξεκά¬θαρα.
Χαιρετισμούς και ειρήνη!

(Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται...», Ιεραποστολικές επιστολές Α', εκδ. «Εν πλω», Αθήνα 2008, σσ. 33-36. Ο τίτ¬λος του πρωτοτύπου είναι: «Στον παπα-Κάραν για την κρίση τού κόσμου»)

Εορτή του Αγίου και Αποστόλου Ματθία

Τη μνήμη του Αγίου και Αποστόλου Ματθία τιμά σήμερα, 9 Αυγούστου, η Εκκλησία μας.

Πώς ο Ματθίας κατατάχθηκε στο χορό των δώδεκα Αποστόλων, το γνωρίζουμε από τις Πράξεις των Αποστόλων.

Μετά την προδοσία και τον απαγχονισμό του Ιούδα και μετά την Ανάληψη του Κυρίου, οι έντεκα μαθητές με την Παναγία βρίσκονταν στο υπερώον. Τότε ο Πέτρος πρότεινε να εκλεγεί άλλος αντί του Ιούδα, από τους άνδρες που ακολουθούσαν υπηρετώντας το Χριστό.

Η πρόταση έγινε δεκτή και τέθηκαν δύο υποψήφιοι:

ο Ιωσήφ ο καλούμενος Βαρσαββάς και ο Ματθίας. Τότε έβαλαν κλήρο, και δίνοντας σε όλους εμάς παράδειγμα εναπόθεσης κάθε εκλογής μας στο Θεό, προσευχήθηκαν όλοι μαζί ως εξής:

«Συ Κύριε, καρδιογνώστα πάντων, ανάδειξαν ον εξελέξω εκ τούτων των δυό ένα, λαβείν τον κλήρον της διακονίας ταύτης και αποστολής» (Πράξεις των Αποστόλων, α' 23-26).

Δηλαδή: Συ Κύριε, που γνωρίζεις τις καρδιές όλων, φανέρωσε καθαρά εκείνον που εξέλεξες, ένα από αυτούς τους δύο, για να επωμισθεί το αξίωμα της αποστολικής διακονίας. Στη συνέχεια ο κλήρος έπεσε στο Ματθία. Και έτσι προστέθηκε στους έντεκα Αποστόλους.

Από τη μετέπειτα ζωή του Ματθία, γνωρίζουμε ότι κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αιθιοπία, όπου και τελείωσε τη ζωή του μαρτυρικά.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι, κεκληρωμένος, συνεπλήρωσας, των Αποστόλων, την δωδεκάριθμον φάλαγγα ένδοξε, μεθ' ων κηρύξας του Λόγου την κένωσιν, εθαυμαστώθης Ματθία Απόστολε. Αλλά πρέσβευε, δοθήναι τοις σε γεραίρουσι, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.

8 προς 9 Αυγούστου 1823: Η Μάχη του Κεφαλόβρυσου (Καρπενήσι)! Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη

Τα μεσάνυχτα 8 προς 9 Αυγούστου του 1823, πέντε ώρες μετά το βασίλεμα του ήλιου, ο Μάρκος Μπότσαρης με 350 μπαρουτοκαπνισμένους Σουλιώτες, εκ των οποίων οι 20 Ευρυτάνες, χωρισμένοι σε μικρές ομάδες, εισβάλουν στο στρατόπεδο του Κεφαλόβρυσου από την ποταμιά.
Ως γνωστόν, η ενδυμασία των τουρκαλβανών είναι πανομοιότυπη με την φουστανέλα των Ελλήνων, επίσης ίδια είναι και η γλώσσα τους, η αρβανίτικη και αυτό το εκμεταλλεύεται ο Μάρκος με τους πολεμιστές του. Όμως, για να γνωρίζονται μεταξύ τους, φοράνε μαντίλια στο κεφάλι και ανασκουμπώνουν τα μανίκια τους...

Οι Σουλιώτες, για την αναμεταξύ τους αναγνώριση (για την αποφυγή σύγχυσης), χρησιμοποιούν το σύνθημα "τσίλι γιε τι;" (ποιός είσαι συ;) και ως παρασύνθημα το "χέκουρ" (σίδερο). Με αυτόν τον τρόπο εισέβαλαν στο κέντρο του στρατοπέδου, χωρίς να τους πάρουν είδηση. Οι περισσότεροι τουρκαλβανοί κοιμόντουσαν και οι υπόλοιποι, αμέριμνοι από την ήσυχη νύχτα του Αυγούστου, δεν υποψιάζονται το κακό που τους περιμένει. Οι Σουλιώτες, σαν τα ξωτικά της νύχτας, διαβαίνουν ανάμεσά τους και μέσα απ' τις φορεσιές τους, σιγά-σιγά, φανερώνονται τα αστραφτερά γιαταγάνια τους.

Ξάφνου, την γαλήνη της νυχτιάς την αναστατώνει η σάλπιγγα της επίθεσης. Τα σουλιώτικα γιαταγάνια δε γυαλίζουν πια από το φεγγαρόφωτο της νύχτας, αλλά από το αίμα των τρομοκρατημένων τουρκαλβανών, που προσπαθούν να κρυφτούν ακόμη και από την ίδια τους την σκιά. Το Κεφαλόβρυσο, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μετατρέπεται σε ένα απέραντο σφαγείο ανθρώπων.

Οι Σουλιώτες, αλαλάζοντας σαν τρελοί, δεν ανασαίνουν ούτε στιγμή. Ήταν ένας αγώνας δρόμου, για να μην προλάβουν οι τουρκαλβανοί να συνέρθουν και ο κάθε Σουλιώτης έσφαζε τους εχθρούς του τον έναν πίσω από τον άλλον. 

Βλέποντας τους "αήττητους" του Μουσταή Πασά της Σκόνδρας πανικοβλημένους και πνιγμένους στο αίμα, ορμούν με ακόμα περισσότερη μανία και ατέλειωτο πάθος. Μεγάλος είναι ο πανικός και η σύγχυση που επικρατεί στους τουρκαλβανούς. Δεν ξέρουν από ποιον να φυλαχτούν και σφάζονται μεταξύ τους.

Ο Μάρκος Μπότσαρης

Ο Μάρκος, που δεν χορταίνει τον πανικό που έσπειρε, ψάχνει για αξιωματούχους προς σφαγή. Με το βλέμμα του αετού που αναζητεί το θήραμά του και με το αιματοβαμμένο σπαθί στο χέρι του, τραυματίζεται κοντά στα σκέλια του από βόλι, αλλά αδιαφορεί και απτόητος συνεχίζει. Σώνει και καλά, ψάχνει να βρει το θύμα του. Ξάφνου βρίσκεται στο "κουλούρι του Καραγιάννη" που πίστεψε, ότι υπήρχαν αξιωματικοί και γεμάτος πάθος ορμά στον μαντρότοιχο. Δεν τα κατάφερε όμως. Ένα βόλι τον βρίσκει πάνω από το δεξί του μάτι και έγειρε, γονάτισε, έπεσε καταγής. Το λιοντάρι της Ηπείρου κείτεται πια νεκρό! 

Ο Θανάσης Τούσιας Μπότσαρης, ο ξάδερφος του Μάρκου, βλέποντάς τον πεσμένο στο χώμα, τον αρπάζει στις πλάτες του και με γρήγορες κινήσεις εγκαταλείπει το διαλυμένο πλέον στρατόπεδο. Σε λίγο ξημερώνει και το σύνθημα της αποχώρησης σηματοδοτεί το τέλος της μάχης.

Καθώς οι πρώτες αχτίδες του ήλιου διαπερνούν τον αχνό της πρωινής υγρασίας, ανακατεμένον μ' εκείνον του καμένου μπαρουτιού και του αίματος που αχνίζει, οι Σουλιώτες αποχωρούν χωρίς τον κίνδυνο να τους ακολουθήσει κανείς. Εξάλλου, οι τουρκαλβανοί, δεν συνειδητοποίησαν ακόμη τι τους συνέβη και συνεχίζουν να σφάζονται μεταξύ τους. Λουσμένοι πατόκορφα απ' το εχθρικό αίμα γελούν με το κατόρθωμά τους. Μαζί τους, εκτός τα πολλά λάφυρα, σέρνουν αιχμάλωτο και τον διοικητή του στρατοπέδου, τον Άγο Βασιάρη. 

Όταν απομακρύνονται αρκετά από το διαλυμένο στρατόπεδο και χάνονται οι κραυγές του πόνου και της απελπισίας, φτάνουν σε ένα αναπάντεχο θέαμα. Σε ένα πλάτωμα του Κώνισκου, βλέπουν τον αρχηγό τους, τον Μάρκο, νεκρό. Δίπλα του, οι συνοδοί του σκυφτοί και αμίλητοι. Η χαρά της νίκης μετατρέπεται σε οδύνη και το μίσος της εκδίκησης τρελαίνει το μυαλό τους. Με μιας γονατίζουν τον αιχμάλωτο Άγο Βασιάρη μπρος στο σώμα του αρχηγού τους και τον σφάζουν.

Η είδηση του χαμού του Μάρκου Μπότσαρη ακούγεται σαν στρίγγλα και σχίζει βουνά και λαγκάδες σέρνοντας μοιρολόγια σε όλη την επαναστατημένη Ελλάδα. Ο Μάρκος Μπότσαρης, εκεί, στο Κεφαλόβρυσο, διάβηκε την πύλη της αιωνιότητας. Μαζί και 60 σύντροφοί του.

Οι συμπολεμιστές του Μάρκου τον τοποθέτησαν όρθιο επάνω εις το άλογό του, σαν να ίππευε, στήριξαν το κεφάλι του σε μία φούρκα, τον μετέφεραν κατ’ αρχάς στην μονή του Προυσσού και ακολούθως στο Μεσολόγγι, όπου έγινε μέσω γενικού πένθους η κηδεία του.

Το μίσος του Μουσταή Πασά της Σκόνδρας, έπειτα από το χαλασμό που του προξένησαν οι Σουλιώτες, δεν περιγράφεται. Περί τους χίλιους οι νεκροί αντάμα με τους τραυματίες, χώρια αυτοί που σκόρπισαν και δεν επέστρεψαν από τον πρωτόγνωρο τρόμο που έζησαν. Μα πάνω απ' όλα καταρρακώθηκε το ηθικό του στρατού του. Από τους δυο ομήρους του πασά, ο μεν Γιάννης Ράμος απαγχονίστηκε αμέσως, ο δε παπα-Γιώργης, την νύχτα του χαλασμού, κατάφερε να δραπετεύσει.

Η μάχη του Κεφαλόβρυσου στο Καρπενήσι ήταν επιτυχής. Το αποτέλεσμά της, όμως, θα ήταν καλύτερο, αν δεν υπήρχε η αδικαιολόγητη καθυστέρηση συμμετοχής στην μάχη του τμήματος από την ανατολική πλευρά. Μόνο ο Κίτσος Τζαβέλλας με τους πολεμιστές του ενήργησε έγκαιρα, πράγμα που αποδείχτηκε σωτήριο για την έκβασή της. Η σύγχυση μεταδόθηκε και στα υπόλοιπα εχθρικά στρατόπεδα, τα οποία, μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει, καθηλώθηκαν στις θέσεις τους. Μια ιστορική παράμετρος της μάχης, ήταν ο τρόπος κρούσης αυτής. Ήταν η πρώτη μάχη στην παγκόσμια πολεμική ιστορία με τα χαρακτηριστικά των σύγχρονων καταδρομών!

Το βόλι που τραυμάτισε θανάσιμα τον Μ. Μπότσαρη
και μέρος από το ματωμένο κεφαλόδεσμο του αγωνιστή.

Ο τάφος του Μάρκου Μπότσαρη

ethnikometopo.gr

anthoulaki.blogspot.gr


το είδαμε : εδώ

Κυριακή Ι΄ Ματθαίου - Ο πνευματικὸς μας πατέρας (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α΄ Κορ. δ΄9-16

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. ιζ΄ 14-23

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

«Ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα»

Μιὰ διαφορετικὴ συγγένεια μᾶς παρουσιάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Μὲ πατρικὴ στοργὴ συμβουλεύει καὶ νουθετεῖ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου κι ἔπειτα σημειώνει χαρακτηριστικά: «Ἐ­­­­ὰν μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χρι­στῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα». 

Ἐὰν ἔχετε πάρα πολλοὺς παιδαγωγοὺς καὶ διδασκάλους ἐν Χριστῷ, δὲν ἔχετε ὅμως πολλοὺς πατέρες. ­Διότι ἐ­γὼ μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου σᾶς γέν­­­νησα πνευματικὰ μὲ τὴ χάρη ποὺ μοῦ ἔδωσε ἡ κοινωνία καὶ ἡ σχέση μου μὲ τὸν Χριστό. 
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἦταν ὁ πνευματικὸς πατέρας γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου. Αὐτὸς ποὺ τοὺς ἀναγέν­νησε πνευματικά. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ πνευματικὴ συγγένεια μᾶς δίνει τὴν ἀ­­­φορμὴ νὰ δοῦμε πρῶτον ποιὸ εἶναι τὸ ἔρ­γο τοῦ πνευματικοῦ πατέρα καὶ δεύτε­ρον ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ δική μας στάση ἀπέναντί του.

1. Τὸ ἔργο τοῦ Πνευματικοῦ

Πνευματικὸς πατέρας σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, εἴτε ἱερέας εἴτε μοναχὸς ἢ λαϊκός, τὸν ὁποῖο ἡ θεία Πρόνοια ἔφερε κοντά μας σὲ κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς μας γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ συνειδητὴ πίστη καὶ χριστιανικὴ ζωή.

Εἰδικότερα πνευματικὸς πατέρας θεωρεῖται ὁ ἱερέας στὸν ὁποῖο ἐξομολογούμαστε τὶς ἁμαρτίες μας ἀλλὰ καὶ καταφεύγουμε γιὰ νὰ λάβουμε κατάλληλες συμβουλὲς καὶ καθοδήγηση στὸν πνευματικό μας ἀγώνα.
Τὸ ἔργο τοῦ πνευματικοῦ πατέρα, ὅ­­­πως μὲ θαυμάσιο τρόπο σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, εἶναι τὸ «ψυχὴν πτερῶσαι, ἁρπάσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῷ». Νὰ δώσει δηλαδὴ πνευματικὰ φτε­ρὰ στὴν ψυχὴ τοῦ πιστοῦ, νὰ τὴν ἁρπάξει ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ ­ἁμαρτωλοῦ κόσμου καὶ νὰ τὴν ἀσφαλίσει κοντὰ στὸν Θεό. Ὅλα αὐτὰ ἀπαιτοῦν πολλὲς φροντίδες, νουθεσίες καὶ προσευχές. Ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τὸ ἐξαίρετο πρότυπο πνευματικοῦ πατρός, ὁ ὁποῖος δὲν ἔπαυε «μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον» (Πράξ. κ΄ 31) «ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς» στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν (Γαλ. δ΄ 19). 

Οἱ ἅγιοι Πατέρες παρομοιάζουν τὸν Πνευματικὸ μὲ ἰατρό. Ὅπως ἀναζητοῦμε ἕναν καλὸ προσωπικὸ γιατρὸ καὶ τοῦ ἐκθέτουμε τὸ ἱστορικό μας καὶ ὅλα τὰ συμπτώματα ἀσθενείας ποὺ τυ­χὸν παρουσιάζονται, προκειμένου νὰ μᾶς δώσει τὸ κατάλληλο φάρμακο, ἔτσι ὀφείλουμε νὰ βροῦμε κι ἕναν καλὸ Πνευματικὸ γιὰ νὰ ἐπιμελεῖται τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας. 

Ὀνομάζουν ἐπίσης τὸν Πνευματικὸ καὶ «ἀλείπτη», δηλαδὴ προπονητή, ἐ­­­­πειδὴ στοὺς ἀρχαίους ἀγῶνες πάλης ἄλειφαν τοὺς ἀθλητὲς μὲ λάδι γιὰ νὰ ξεφεύγουν ἀπὸ τὶς λαβὲς τοῦ ἀντιπάλου. Παρομοίως καὶ ὁ Πνευματικὸς μὲ τὶς κατάλληλες ὁδηγίες καὶ παραινέσεις συμπαραστέκεται ὡς καλὸς προπονητὴς κοντὰ σὲ κάθε Χριστιανὸ ποὺ καλεῖται ν’ ἀγωνίζεται πνευματικὰ καὶ τὸν βοηθᾶ γιὰ νὰ γλιστρᾶ καὶ νὰ ξεφεύγει ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ παγκάκου διαβόλου.

2. Ὁ Πνευματικός μας κι ἐμεῖς

Ἔχουμε ἀνάγκη λοιπὸν ὅλοι ἀπὸ πνευματικὸ πατέρα. Τί ὀφείλουμε ὅμως ἐμεῖς νὰ κάνουμε; Αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε κυρίως εἶναι ἡ ὑπακοή μας. Ὁ Πνευματικὸς μᾶς δίνει ὁδηγίες γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε ἢ τί νὰ ἀκολουθοῦμε. Ἂς τὸν ἀκοῦμε, διότι δὲν ὁμιλεῖ μὲ προσωπικὰ κριτήρια καὶ ἰδιοτέλεια ἀλλὰ μὲ φόβο Θεοῦ καὶ συναίσθηση εὐθύνης γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ διακρίνουμε ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σὲ κάθε περίπτωση. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης λέγει ὅτι «αὐτὸς ποὺ ἄλλοτε ὑπακούει κι ἄλλοτε παρακούει στὸν πνευματικό του πατέρα μοιάζει μὲ ἄνθρωπο ποὺ βάζει στὰ μάτια του ἄλλοτε κολλύριο κι ἄλλοτε ἀσβέστη. Ποιὸ τὸ ὄφελος;» (Κλῖμαξ, Λόγος Δ΄). Ἂς πάρουμε λοιπὸν ἀπόφαση νὰ κάνουμε τελεία ὑπακοὴ στὶς ὑποδείξεις τοῦ Πνευματικοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἀσφάλεια γιὰ μᾶς καὶ χαρὰ γιὰ τὸν ἴδιο ποὺ θὰ βλέπει τὴν πνευματική μας προκοπή. Ὁ ἀπόστολος καὶ εὐαγγελι­στὴς Ἰωάννης γράφει: «Πολὺ μεγάλη χαρὰ δοκίμασα, διότι βρῆκα ὁρισμένα ἀπὸ τὰ παιδιά σου νὰ πορεύονται σύμφωνα μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου» (Β΄ Ἰω. 4). Ἂς δίνουμε κι ἐμεῖς χαρὰ στὸν Πνευματικὸ μὲ τὴν ὑπακοή μας!

Τί εὐλογία νὰ ἔχουμε πνευματικὸ πατέρα! Πόσους ἀγῶνες καὶ προσευχές, πόσες θυσίες καὶ κόπους καταβάλλει ὁ ἄνθρωπος αὐτός, γιὰ νὰ μᾶς περάσει μέσα ἀπὸ τὴν τρικυμισμένη θάλασσα τοῦ κόσμου στὸ λιμάνι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ;! Ἂς παρακαλοῦμε τὸν ἅγιο Θεὸ νὰ μᾶς χαρίζει πάντοτε πνευματικό μας πατέρα ἄξιο ὁδηγὸ στὴν πνευματική μας πορεία πρὸς τὴν οὐράνια Βασιλεία.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

Η πολιτική στάση του Χριστιανού είναι η μετάνοιά του

Αγαπητοί αδελφοί,

  Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; πολλοὶ ἐπανίστανται ἐπ' ἐμέ·  πολλοὶ λέγουσι τῇ ψυχῇ μου· οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ. (διάψαλμα).  σὺ δέ, Κύριε, ἀντιλήπτωρ μου εἶ, δόξα μου καὶ ὑψῶν τὴν κεφαλήν μου.  φωνῇ μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα, καὶ ἐπήκουσέ μου ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ. ἐγὼ δὲ ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην, ὅτι Κύριος ἀντιλήψεταί μου. 

Όποιος βίωσε τον φόβο του πνευματικού ή του σωματικού θανάτου και στράφηκε στον Χριστό, γνωρίζει ή του είναι πιο εύκολο να κατανοήσει) την σημασία του "άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους και ακολούθησέ με". Η χάρις του Αγίου Πνεύματος διδάσκει την αλήθεια πίσω από την επιφάνεια των κοσμικών πραγμάτων. Η δίψα για την αλήθεια, η αξία της στιγμής, ο ευχαριστιακός τρόπος ως σχέση με τον Χριστό κι όχι ως ιδεολόγημα, η αμεριμνησία, η περιχώρηση ως έμπρακτος τρόπος της Θεϊκής αγάπης, η συγχώρηση όποιων μας έβλαψαν, η απόλυτη ανάληψη της ευθύνης για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, αποτελεί τρόπο ύπαρξης με τον οποίο συμμετέχουμε στις ενέργειες του Ακτίστου- του Θεού - και ενωνόμαστε μαζί Του.

Συνεπώς, ούτε οι ιεροπραξίες, ούτε οι θεολογικές συζητήσεις, ούτε η φιλανθρωπία, ούτε βέβαια ο νόμος μάς ενώνουν με τον Θεό, παρά μόνο η Χάρις του όταν ζούμε και σκεφτόμαστε κατά τον τρόπο Του (τα παραπάνω συμπληρώνουν, μα δεν είναι το κέντρο της πίστης). Ακόμα και η Θεία Ευχαριστία, όταν δεν σημαίνει ανακεφαλαίωση ενός Αγιοπνευματικού τρόπου ζωής, χάνει το νόημά της, «αναξίως» μετέχουμε στο κοινό ποτηριο.

Αν κατανοήσουμε πως οτιδήποτε μας εμποδίζει να βιώσουμε την Χάρη, όχι μόνο μας ταράζει, αλλά μας αποπροσανατολίζει και μας οδηγεί στην σύγχιση, τότε προσπαθούμε να ζήσουμε ησυχαστικά, μακριά από την παραζάλη του κόσμου τούτου και να αγωνιστούμε, να κάνουμε πράξη αυτά που θα μας φέρνουν κοντά στον Θεό εφόσον βέβαια έχουμε φτάσει στην επίγνωση (δώρο κι αυτό του Θεού) πως μόνο αυτό έχει αξία.

Πρακτικά, όποιος έχοντας την δύναμη της Χάριτος ενισχύει τους συνανθρώπους του, τους παρηγορεί, τους δίνει ελπίδα και παράλληλα με νηφαλιότητα διεκδικεί ό,τι είναι εφικτό να δοθεί χωρίς να παρασύρεται από την οργή του για τις αδικίες ή τις ελλείψεις του συστήματος  (και βέβαια την αδυναμία των ανθρώπων),  πράττει το θέλημα του Θεού. Αντίθετα, αν αφεθούμε στην οργή, στο ρομαντικό ιδεολόγημα, στις ψευδαισθήσεις ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, κινδυνεύουμε να γίνουμε αναποτελεσματικοί, μα πάνω απ'ολα να χάσουμε την Χάρη του Θεού, που μόνο σε ψυχή ειρηνική σκηνώνει, αφού η ενασχόληση με τα του κόσμου τούτου θολώνει το νου και μας αποπροσανατολίζει σε μία περί δικαίου σχετική αντίληψη, πολλές φορές μας φανατίζει ή τουλάχιστον μας κάνει εμπαθείς.
 

Η πολιτική στάση του Χριστιανού είναι η μετάνοιά του. "Άλλαξε εσύ και μαζί σου αλλάζουν χιλιάδες άλλοι". Για να έχουμε μετάνοια πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα νηφάλια και να βγαίνουμε έξω από την φασαρία της εποχής. Τότε δίνει η Χάρις την προφητική διάσταση της γενικής ιερωσύνης, να βλέπουμε (ο καθένας κατά την πρόοδό του) τα πράγματα στο βάθος τους. Όχι με την πολιτική διάσταση των πραγμάτων αλλά με την πνευματική. Όχι με την τρέχουσα περί δικαίου αντίληψη αλλά με την χάρη του Πνεύματος. Όχι με ότι μας χωρίζει από τους άλλους, αλλά ότι μας ενώνει και μας ειρηνεύει. «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών».

Αν εξετάσουμε την ιστορία της Εκκλησίας θα δούμε πως οι Άγιοι και οι αγωνιζόμενοι Χριστιανοί δεν πήραν ποτέ μέρος σε επαναστάσεις (πλην των εθνικοαπελευθερωτικών όπου και πάλι οι πιο θερμοί δεν συμμετειχαν στην βία), αλλά μέσα στην αδικία και το κακό του κόσμου τούτου όπου ο Άρχων είναι ο Σατανάς - αυτό είναι δεδομένο - προσπαθούσαν να ζουν κατά Θεόν και να είναι ειρηνοποιοί κι όχι να παρασύρονται από την όποια (ακόμα και δικαιολογημένη) οργή της μάζας. Σε όλη την ιστορία του Χριστιανισμού, ακόμα και σε ομολογίες άλλες (Λατινική Αμερική, άνοδος του τρίτου Ράϊχ, κλπ), οι άνθρωποι που πραγματικά αναζητούν τον Χριστό έτσι φέρονται. Η ηθική της Καινής διαθήκης είναι η ηθική της απόλυτης προσωπικής ευθύνης, η ηθική που ορίζει ως τόπο συνάντησης του Θεού το πρόσωπο του άλλου, που επιτάσσει να γίνω ο πλησίον κάθε άγνωστου, οτιδήποτε κι αν πιστεύει, ακόμα κι αν είναι σε πλάνη, που με κάνει ακόμα και να θυσιαστώ γι αυτόν, όχι να μισήσω.

Ελεύθερος εν Χριστώ, είναι όποιος πασχίζει να αγαπά άνευ όρων και ορίων. Όσο περισσότερο συν Θεώ το επιτυγχάνουμε, τόσο ελεύθεροι γινόμαστε από τους περιορισμούς της φύσης μας (οργή, μίσος, συκοφαντία, κατάκριση, κακία, φιλαργυρία, φανατισμός, κάθε λογής εμπάθεια). Προϋπόθεση όμως είναι να φύγουμε εκτός της κοσμικής λογικής, όπως κυριαρχεί σε όλο το φάσμα του κοινωνικοπολιτικού βίου.Φτάνει πια η πολιτικολογία, η άνευ όρων παράδοση στις φωνές του κόσμου τούτου!

Ο Χριστιανός ζει σε αυτό τον κόσμο, αλλά πολιτέυεται αλλού! Εχθρός της αγάπης, έλεγε ένας σύγχρονος πνευματικός, δεν είναι το μίσος, αλλά ο εγωκεντρισμός. Κι αυτός ο εγωκεντρισμός μάς στερεί την δυνατότητα να δούμε τα πράγματα βαθύτερα αφού παρασυρόμαστε εύκολα από την περιρρέουσα ιδεολογία που είναι ο λαϊκισμός, που μας «χαϊδεύει» κατώτερα ένστικτα εμπαθή και βλέπουμε την ευθύνη μόνο στους άλλους, σπάνια σε μας τους ίδιους.

Πόσο εύκολα χάνουμε την ευχαριστία και πέφτουμε σε μεμψιμοιρία, που στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο πληγωμένος ναρκισσισμός μας! Έτσι χάνουμε την δοξολογία και μας πειράζει οτιδήποτε αντίθεο.

Στα χρόνια που έρχονται θα πειραστούμε αρκετά. Βέβαια, ο παρανομαστής με τους πειρασμούς των προηγούμενων δεκαετιών είναι ο ίδιος: Ας θυμηθούμε τους τρείς πειρασμούς του Χριστού στην έρημο. Η ύλη. Η εξουσία. Η ως δια μαγείας αλλαγή (το ανευ χαριτος θαύμα). Τότε ο καταναλωτισμός, τώρα ή ανέχεια. Τότε η εξουσία όποιου δώσει περισσότερο, τώρα η εξουσία του «σωτήρα». Και, βέβαια, η χωρίς αγωνία για την Αλήθεια και κόπο αλλαγή, προσωπική η συλλογική.

Όσοι όμως πιστεύουμε πως Σωτήρας είναι Ενας και πως μας έχει δώσει κλήση προσωπική, ας στραφούμε «εξ όλης ψυχής και διανοίας» σε Εκείνον για να ζήσουμε όπως έζησαν και οι άγιοι και οι δίκαιοι σε καιρούς δύσκολους την χαρά της Χάριτος, την ομορφιά της ευχαριστίας. Κι όλα αυτά να τα προσφέρουμε και στους άλλους. Αμήν.

Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω...

π. Χριστόδουλος

το είδαμε εδώ

Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ (+2007)

Τί εἶναι ἅγιος καί τί ὅσιος.

Στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους επικρατούσε η άποψη ότι Άγιος είναι μόνο Ένας, ο Θεός.

 

Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί Αγίους όλους τους βαπτισμένους Χριστιανούς, που ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, που αγωνίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους και που επιδιώκουν να κατακτήσουν την Βασιλεία του Θεού (Ρωμ. α',7 - Α' Κορ. α',1-2 - Εβρ. ς',10). 
 ........ 
Στον 4ο αιώνα ο τίτλος "Άγιος" αρχίζει να αποδίδεται μόνο σε λίγους εκλεκτούς "φίλους του Θεού", που ξεχωρίζουν για το μαρτύριό τους, για την ζωή τους και για τα θαύματά τους. Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας όμως τονίζει: "Άγιος είναι εκείνος που είναι καθαρός από κακία και αμαρτήματα". 

Πρώτη από όλους τον τίτλο της "Υπέρ Αγίας" έλαβε η Παρθένος Μαρία. Ακολούθησαν οι Απόστολοι του Κυρίου. Οι Άγγελοι καθώς και πολλά από τα "Δίκαια" πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης δεν θα μπορούσαν να μην πάρουν τον τίτλο αυτόν, όπως φυσικά Άγιος δεν θα μπορούσε να μην ονομαστεί και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Βαπτιστής. Σιγά σιγά άρχισε να διαμορφώνεται μία ιεράρχηση στην ταξινόμηση των Αγίων. 
 
Οι ομάδες (χοροί) των Αγίων έχουν ως εξής: 
 
- Δίκαιοι. Είναι όλοι οι "Δίκαιοι" που έζησαν προ Χριστού έχοντας πίστη στον Έναν και Μοναδικό Θεό και ήλπιζαν ή προφήτευσαν τον ερχομό του Μεσσία - Χριστού. 
 
- Απόστολοι και Αποστολικοί Πατέρες. Τον τίτλο αυτό πήραν οι μαθητές του Κυρίου και οι μαθητές αυτών. 
 
- Μάρτυρες. Ονομάζονται όλοι όσοι μαρτύρησαν για την πίστη τους, βασανίσθηκαν και θανατώθηκαν ιδιαίτερα κατά τους πρώτους μεγάλους διωγμούς. Οι Μάρτυρες είναι χιλιάδες: Γυναίκες, άντρες, νέοι, γέροι και παιδιά, και φυσικά δεν είναι όλοι γνωστοί. 
 
- Μεγαλομάρτυρες. Όσοι από τους Μάρτυρες υπέστησαν μεγάλα βασανιστήρια και θανατώθηκαν με φρικτό - βάρβαρο τρόπο, έχουν πάρει από την Εκκλησία αυτόν τον τίτλο. 
 
- Ιερομάρτυρες. Ονομάζονται όσοι από τους Μάρτυρες ήταν Ιερωμένοι. 
 
- Οσιομάρτυρες. Οι μοναχοί, οι ασκητές και οι ερημίτες έλαβαν αυτόν τον τίτλο. 
 
- Νεομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι Άγιοι που μαρτύρησαν επί Τουρκοκρατίας. 
 
- Ομολογητές. Ονομάζονται οι Άγιοι που διώχθηκαν και βασανίσθηκαν, που ομολόγησαν την πίστη τους, αλλά που τελικά δεν θανατώθηκαν. 
 
- Όσιοι. Οι Άγιοι (ερημίτες, αναχωρητές, ασκητές...) που εγκατέλειψαν τον κόσμο και αφιερώθηκαν εξ ολοκλήρου στον Θεό. Τον λάτρεψαν σε ερήμους και σε κακοτοπιές με πίστη και εγκαρτέρηση για όλη τους την ζωή και τελικά "κοιμήθηκαν εν ειρήνη", ονομάσθηκαν Όσιοι. 
 - Οσιοπαρθενομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι γυναίκες μοναχές, μάρτυρες της πίστης που θανατώθηκαν με μαρτυρικό τρόπο. 
 
- Ισαπόστολοι. Όλοι όσοι έκαναν αποστολικό έργο ισάξιο των Αποστόλων ονομάσθηκαν έτσι. 
 
- Πατέρες της Εκκλησίας. Οι μοναχοί, οι κληρικοί και ιδιαίτερα οι Επίσκοποι που διακρίθηκαν για το έργο τους δικαίως κατέχουν αυτόν τον τίτλο. 
 
- Απολογητές. Όλοι όσοι ανέλαβαν να υπερασπιστούν τον Χριστιανισμό απέναντι σε φιλοσόφους, ηγεμόνες, βασιλείς και αυτοκράτορες, θεωρητικά ή γραπτά, με επιστολές ή με τον λόγο τους αναγορεύτηκαν σε "Απολογητές" της πίστης μας. 
 

- Θεολόγοι. Φυσικά τρεις μόνο κατέχουν αυτόν τον τίτλο. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιωάννης ο Θεολόγος και ο Συμεών ο νέος Θεολόγος. Αυτοί όχι μόνο Θεολόγησαν με τα γραπτά τους, αλλά και με το παράδειγμα της ζωής τους.

Από το βιβλίο : "ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΝΕ"

 πηγή

το είδαμε εδώ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ:9-8-2015:«ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΗ» ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ «ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΗ»

Τραγικὸ τὸ «κατηγορῶ» τοῦ πονεμένου πατέρα, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή.   Τὸ παιδὶ του ὑπέφερε φρικτά, πολλὲς φορὲς ἔπεφτε στὴ φωτιὰ καί ἄλλοτε στὸ νερό. Τὸ ἔφερε στοὺς μαθητές τοῦ Χριστοῦ καὶ ἱκέτευσε νὰ τὸ σώσουν. Ὅμως ἐκεῖνοι δὲν τὸ κατόρθωσαν. Καὶ τώρα ἔρχεται ὁ πατέρας στὸν Χριστό, γιὰ νὰ Τοῦ πεῖ, «τὸν ἔφερα στοὺς μαθητάς σου, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν». Ἀνάλογες φράσεις ἀπογοητεύσεως ἀκούγονται συχνὰ καὶ στὶς μέρες μας γιὰ τοὺς διαδόχους τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τοὺς κληρικούς. Πολλοὶ μάλιστα εἶναι εὔκολοι νὰ περιγράψουν τὶς ἐλλείψεις, τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἀποτυχίες τους.

Στά λόγια τοῦ πατέρα ἐκείνου ὁ Κύριος ἀπάντησε μὲ ἕναν γενικότερο ἔλεγχο. «Ὦ γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;». Καὶ οἱ μαθητές — οἱ «κατηγορούμενοι» — καὶ ὁ πατέρας  ὁ «κατήγορος» — ἀνήκαν στὴν ἴδια κοινωνία σὲ μιὰ «γενεὰ ἄπιστη», ποὺ ἐμπόδιζε τὴν εὐεργετικὴ θεία δύναμη ποὺ ἀντιστρατευόταν στὸ θαῦμα.

Ἡ ἴδια παρατήρηση ταιριάζει ἀσφαλῶς καὶ στά πικρὰ σχόλια πολλῶν δυσπίστων σήμερα, ποὺ περιγράφουν τὴν ἀνεπάρκεια ὡρισμένων κληρικῶν. Ὦ γενεὰ ἄπιστη!». Μαθητές καὶ κριτές ἀνήκουμε στὴν ἴδια γενιά. Οἱ ἱερεῖς μας δὲν φθάνουν ἀπὸ κάποιο ἄλλο πλανήτη. Ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς σύγχρονης κοινωνίας προέρχονται. Στὶς σύγχρονες οἰκογένειες γεννιοῦνται, στοὺς δρόμους μας μεγαλώνουν, στὰ σχολεῖα μας μορφώνονται. Τὴ νοοτροπία ὅλων μας κλείνουν μέσα τους.

Ἡ εὐθύνη γιὰ τὴ χλιαρότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν ἄτονη ζωὴ ἀρκετῶν κληρικῶν δὲν σχετίζεται μόνο μὲ τοὺς ἴδιους. Βαρύνει σὲ μεγάλο βαθμό ὁλόκληρη τὴ σύγχρονη κοινωνία μας. Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ρώτησαν τόν Χριστό γιατί δέν μπόρεσαν νά θεραπεύσουν τό ἄρρωστο παιδί, τούς ἀπάντησε εὐθέως, «διά τήν ἀπιστία ἡμῶν».  Ἀλλά ὁ Χριστός δέν ἔμεινε στόν ἐλεγχο, οὔτε ἀπέρριψε τούς μαθητές του. Μίλησε θετικά γιά τό ποῦ πρέπει νά στραφεῖ ἡ προσπάθειά τους.  Μίλησε γιά τήν ἀκαταμάχητη δύναμη τῆς πίστεως, γιά τήν προσευχή καί τή νηστεία, μέ τήν ὁποία ἀντιμετωπίζονται οἱ δαιμονικές δυνάμεις. Τούς ὁδήγησε, τούς ἐνίσχυσε νά διακονοῦν τοὺς ἀνθρώπους, νά προσφέρουν τήν ζωή τους «θυσία ζῶσα, εὐάρεστη στόν Θεό». Ὅσο τὸ κακὸ πληθαίνει καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς σύγχρονης ζωῆς περισσότερο μολύνεται, τόσο γίνεται μεγαλύτερη ἡ ἀνάγκη εὐλογημένων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ποὺ μὲ τὴ συνεπή ζωὴ καὶ τὴ θερμὴ πίστη τους θὰ ἐμπνεύουν, θὰ καθοδηγοῦν, θὰ ἀνακουφίζουν τὸν ἀνθρώπινο πόνο, θὰ φέρνουν τὸν Θεὸ στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς ἀνθρώπους κοντὰ στὸν Θεό.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ