Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Σάββατο, Μαρτίου 05, 2016

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ " Μνεία της δευτέρας και αδεκάστου παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ( Ματθ. κε΄31 - 46 )

 
«Καί πελεύσονται οτοι ες κόλασιν αώνιον
 ο δέ δίκαιοι ες ζωήν αώνιον.»

      Εμαστε τόσο πορροφημένοι και τόσο βουτηγμένοι στά πράγματα τοῦ κόσμου, στίς φροντίδες τς ζως, στε πολύ λίγο σκεπτόμαστε τι κάποτε, ταν θελήσει  Θεός, θά δώσουμε λόγο τν πράξεών μας. λλ’ σο καί ν λησμονομε τήν λήθεια ατή  σο καί ν φαίνεται νοχλητική πολλές φορές καί θέλουμε νά τήν λησμονήσουμε, τό λάνθαστο στόμα το Κυρίου μς δίνει τήν διαβεβαίωση  τι «θά λθ Υός το νθρώπου ν τῇ δόξ ατο» γιά νά κρίνει τίς γενεές τν νθρώπων.
       Τότε θά ἔλθει  Χριστός «μετά δυνάμεως καί δόξης πολλς» γιά νά πισφραγίσει μέ τήν δίκαιη κρίση του καί μέ τήν τελευταία καί νδοξη νέργειά του τό μυστήριο τς θείας οκονομίας. Τότε, πως  λιος λιώνει τά χιόνια καί ποκαλύπτει τά σπήλαια καί τίς χαράδρες τν βουνν, τσι καί  παρουσία το λίου τς δικαιοσύνης θά φωτίσει καί τά πιό κρυφά μέρη τν συνειδήσεων.
      λλοίμονο τότε σ’ κείνους πού πέρασαν τή ζωή τους στό ψέμα καί στήν ποκρισία˙ θά ξευτελισθον στά μάτια γγέλων καί νθρώπων. Καί χαρά σ’ κείνους πού φρόντισαν νά φωτίσουν μέ τό φς τς ζως τους˙ θάπιβραβευθον γιά τήν ντιμότητα καί τήν καθαριότητά τους.

        Τό γλυκύ καί φιλάνθρωπο πρόσωπο το Χριστο θά γίνει τήν μέρα κείνη δικαιόκριτο καί παντοκρατορικό. Στήν μφάνισή Του θά συντριβον γ καί  ορανός,πως μς λέγει  γιος ωάννης ὁ Θεολόγος στήν ποκάλυψη: «Καί θρόνον μέγαν λευκόν καί τόν καθήμενον π’ ατ ο πό προσώπου φυγεν  γ καί ὁ ορανός, καί τόπος οχ ερέθη ατος» (ποκ., κ΄ 11). Θά χήσουν οἱ γγελοι τίς σάλπιγγες τους καί θά σεισθον τά θεμέλια τς γς πό τήν παρουσία το Υο το νθρώπου, πού ατή τήν φορά δέν θά λθει δύναμος καί ταπεινός, λλά «μετά δυνάμεως καί δόξης πολλς»

    Καί δέν θά ζητήσει  Χριστός πό τούς κρινομένους νηστεες, οτε γρυπνίες, οτε γονυκλισίες. Πάντα τατα είναι καλά καί φέλιμα, στήν ψυχή μόνον, ταν χουν όμως φετηρία καί τέλος τήν κορωνίδα τν ρετν, τήν γάπη. Χωρίς ατήν καταντον τύποι νώφελοι, πού καταπονον μέν, λλά δέν γιάζουν τόν πιστό. Δέν πορρίπτει  Κύριος καμμιά ρετή. ναφέρεται μόνο στήν λεήμονα καρδιά, γιατί π’ ατήνξαρτνται ο πόλοιπες ρετές. 

    ποιος γαπ τόν Θεό, κενος τόν λατρεύει νύκτα καί μέρα, ποφεύγει τή λατρεία παντός κτίσματος, πέχει πό τήν μαρτία, τόν δοξολογεποιος γαπ τόν πλησίον,  κενος του προσφέρει τιμή, σέβεται τούς γονες, ποφεύγει τήν μοιχεία, τήν κλοπή, τόν φόνο, τήν ψευδομαρτυρία, οδέποτε  πιθυμεῖ ξένο πράγμα.  λεήμων εναι δίκαιος καί νάρετος,  δέ νελεήμων παραβάτης καί μαρτωλός. Γι’ ατό    Κύριος θεσε ς κριτήριο τήν γάπη, γιατί πό τήν γάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον «….λος ὁ νόμος καί ο προφται κρέμανται».
       Μέ βάση, λοιπόν, τήν γάπη θά μς κρίνει κατά τήν μέρα τς δικαίας νταποδόσεως. Σ’ κείνους πού πέδειξαν λεήμονη συμπεριφορά θά τους πεί λόγια επαινετικά και γλυκά τα οποία θα είναι ευχάριστα στα αυτιά τους: «πείνασα, δίψασα, ξένος μουν, γυμνόςρρωστος, φυλακισμένος καί μέ διακονήσατε μέ γάπη. Γι’ ατό κληρονομήσατε τήν Βασιλεία το Θεο». Στούς λλους όμως πού ζησαν γωϊστικά, κλεισμένοιρμητικά στούς αυτούς τους καί μειναν συγκίνητοι στόν πόνο, στην δυστυχία καί στήν δοκιμασία το πλησίον τους θά πεί λόγια καταπελτικά και σκληρά που κανένας δεν θα ήθελε να ακούσει«Φύγετε πό μπροστά μου καταραμένοινθρωποι καί πηγαίνετε στό πρ τς κολάσεως˙ πείνασα, δίψασα, ξένος μουν, γυμνός, ρρωστος, φυλακισμένος καί σες δέν μοῦ συμπαρασταθήκατε».

    Εναι δυνατόν νά σκεφθεῖ κανείς καί νά ρωτήσει:  κώδικας μέ τόν ποο θά κριθομε εναι μόνον ἡ αγάπη και η φιλανθρωπία; Σέ τίποτα δέ θά λογισθεί ἡ πίστη πρός τόνησο; Πρίν παντήσωμε στό ρώτημα, ς φέρουμε πάλι μπροστά μας τήν εκόνα τς κρίσεως, την οποία προσκυνούμε την ημέρα αυτή της Κυριακής της Απόκρεω στις εκκλησιές όλης της οικουμένης, όπου υπάρχει Ορθοδοξία και χτυπά ακόμα η καρδιά του χριστιανού, όπου ζει η πίστη του Χριστού μας. 
*Ποιός εναι τό κεντρικό πρόσωπο;  Ὁ Χριστός. 
*Ποιός εναι κενος πού χωρίζει τόν κόσμο σέ δύο στρατόπεδα; Χριστός. 
* στάση μας πρός ποον μς καθιστᾶ πρόβατα  ρίφια;  πρός τόν Χριστό. 
 Χριστός, λοιπόν, εναι κενος πού δίδει ατία στήν γάπη μας. Μακρυά καί χωρίς τόν Χριστό σωτηρία δέν πάρχει. Ατός εναι  πύλη, πό τήν ποα ποιος εσέλθει σώζεται καί ερίσκει τήν νομή τς Βασιλείας τν ορανν.
          ν  Χριστός, περιγράφοντας τήν μέλλουσα κρίση, ξρε περισσότερο τά γαθά ργα, τό πραξε διότι θελε νά πατάξει τήν καρπία πολλν χριστιανν καί νά μς διδάξει τι  πίστη μαζί μέ τά ργα σώζουν τόν πιστό.

     μέλλουσα κρίση καί νταπόδοση εναι συνέπεια καί πόρροια τς δικαιοσύνης το Θεο, τς δικαιοσύνης κείνης  ποία θά τιμωρήσει σφαλς ,τι κακό δέν πέπεσε στήν ντίληψη τν νθρώπων  ,τι δέν κατόρθωσε    δικαιοσύνη τν νθρώπων νά τιμωρήσειλλ’ εναι καί παίτηση τς δικαιοσύνης το Θεο, πού θάνταμείψει τούς νθρώπους κείνους, τούς ποίους χι μόνον δέν κατόρθωσε νά νταμείψει  δικαιοσύνη τν νθρώπων, λλ’ σως καί νά δίκησε.
     Εναι πωσδήποτε τελής  πονομή τς νθρώπινης δικαιοσύνης. Κατ’ ρχήν δέν πάρχουν νόμοι νθρώπινοι, τόσοι στε νά προβλέπουν τήν τιμωρία λων τν κακν. Πόσες περιπτώσεις νηθικότητος μένουντιμώρητες πό τούς νόμους τν  νθρώπων! Ποιος πατέρας τιμωρήθηκε, γιατί 
παραμέλησε τήν νατροφή τν παιδιν του και ποια είναι η γυναίκα εκείνη που οδηγήθηκε μπροστά στην δικαιοσύνη επειδή έκανε έκτρωση. Καί ντιθέτως, πόσοι δίκαιοι, πόσοι ργάτες τς ρετς, πόσοι θλητές τς θικς μειναν φανες ρωες καί, ντί μοιβς, πληρώθηκαν μέ τό νόμισμα τς χαριστίας! 
       λλ’ πάρχουν καί νόμοι πού ρχονται σέ πλήρη ντίθεση μέ τήν θική το Εαγγελίου. Ο πλέον νήθικες πράξεις θεσπίζονται σέ ορισμένα τολάχιστον κράτη ς νόμιμες καί δέν τιμωρονται πομένως. λλ’ πάρχουν καί περιπτώσεις, σως μέτρητες, κατά τίς ποες μεγάλα γκλήματα παραμένουν τιμώρητα, χωρίς καμιά δίκη, γιατί δέν κατέστη δυνατόν νά νακαλυφθον ο δράστες, λλά 
καί περιπτώσεις κατά τίςποες συνελήφθησαν μέν οἱ   δράστες,   λλ’   θωώθηκαν λλείψει μαρτύρων καί νοχοποιητικν στοιχείων  καί γιά διαφόρους λόγους. Καί μως, λα ατά περνον παρατήρητα σ’ ατόν τόν κόσμο. Πρέπει, ν τούτοις, νά εμαστε βέβαιοι τι δέν θά περάσουν παρατήρητα στό κριτήριο το Θεο
      Κανείς μας, αγαπητοί αναγνώστες της ιστοσελίδας του Ναού μας και φίλοι, διαδικτυακοί και μή, δεν θα μπορέσει να κρύψει από τον Θεό τα εγκλήματα τους, αλλά όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά, ξεγυμνωμένοι από οτιδήποτε μπορεί να αποκρύβει και να καλύπτει στους ανθρώπους την ψυχή μας, θα φανερωθούμε στον Δημιουργό μας και με τις καλές και κακές πράξεις, τα λόγια και τις σκέψεις μας θα κριθούμε στην δευτέρα παρουσία Του για την αιώνια Βασιλεία Του που έφτιαξε για εμάς.

    Σήμερα, Κυριακή της Απόκρεω, η Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό μας πενθυμίζει.Την δευτέρα και αδέκαστη παρουσία του  Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εμείς δεν έχουμε παρά να την ακούσουμε προσεκτικά και όσες καί ν εναι ο δυσκολίες τν προβλημάτων τς ζως μας, ση καί ν εναι  ζάλη τν μεριμνν το βίου μας, εμείς ς φήσουμε επιτέλους κάποτε νά ρθει στήν σκέψη μας  πραγματικότης τς κρίσεως καί τς αωνίου ζως που ακολουθεί, στε τίς σκέψεις μας, τίς ποφάσεις μας καί τίς πράξεις μας νά ρυθμίζουμε καθημερινά μέ τήν προοπτική τς αωνιότητος, γιά νά βρεθομε στή μερίδα,  ποία θά κούσει τήν φωνή το Κυρίου:

 «Δετε ο ελογημένοι το Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν τοιμασμένην μν Βασιλείαν πό καταβολς κόσμου».
 το είδαμε εδώ

Βρέθηκε άφθαρτο το λείψανο του αρχιεπισκόπου Δημητρίου(Royster)


Ο π.Δημήτρης Royster(κατά κόσμον Robert Royster)γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1923 στο Τέξας και ήταν Αρχιεπίσκοπος Ντένβερ (1978-2009)και έξαρχος Μεξικού(1972-2008).

Ο Robert Royster γεννήθηκε σε μία  οικογένεια βαπτιστών.
Από μικρός μελετούσε την Αγία Γραφή και κατάλαβε ότι το πνεύμα της Αγίας Γραφής και το πνεύμα του προτεσταντισμού είναι ασυμβίβαστα.
Το 1941 βαπτίστηκε ορθόδοξος μαζί με την αδελφή του.
Το 1941-1943 σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Τέξας.Από το 1943 υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό ως διερμηνέας της ιαπωνικής γλώσσας.Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας αποπεράτωσε τις σπουδές του παίρνωντας τον τίτλο του Master of Arts στην ισπανική γλώσσα και έγινε καθηγητής ισπανικής φιλολογίας.
Το 1954 χειροτονήθηκε ιερέας και ποίμανε στον ναό του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ στο Ντάλλας μέχρι το 1969. Στις 29 Ιουνίου 1969 χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος στην επαρχία του Σαν Φραντσίσκο και της Δύσης(Diocese of San Francisco and the West).
Το 1978 ορίστηκε να ποιμάνει την Επαρχία του Νότου(Diocese of Dallas and the South)η οποία περιελάμβανε τις ακόλουθες πόλεις:Alabama, Arkansas, North Carolina,South Carolina ,Florida,Georgia, Kentucky,Louisiana,Mississippi,New Mexico, Oklahoma, Tennessee, Texas și Virginia.
Dmitri Royster.jpg
Το 1993 έλαβε τον τίτλο του αρχιεπισκόπου και απο τον Νοεμβριο του 2008 εως τον Μάρτιο του 2009 ως αρχαιότερος στην τάξη ήταν τοποτηρητής της Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής της Αμερικής.

Εκοιμήθη στο Ντάλλας στις 15/28 Αυγούστου 2011.
Το λείψανο του βρέθηκε άφθαρτο εχθές 4 Μαρτίου 2015.Βέβαια είναι νωρίς ακόμη να πούμε εάν είναι ένας νέος Άγιος της εκκλησίας.Ας γίνει το θέλημα του Θεού.Το λείψανο θα μεταφερθεί στον ναό του Αγίου Σεραφείμ στο Ντάλλας.

Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης proskynitis.blogspot


Υπάρχει σελίδα στο facebook αφιερωμένη στον επίσκοπο Δημήτριο Archbishop Dmitri (Royster) of Blessed Memory
Άλλα σχόλια στο Death to the world στο Facebook
το είδαμε εδώ

ΑΝΤΕ και του χρόνου Ψυχοσάββατο στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ .


μνημοσυνο στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ (1)

ΔΙΑΛΟΓΟΣ που μου μεταφέρθηκε από ΙΕΡΟΝ ΜΕΤΟΧΙΟΝ των ΑΘΗΝΩΝ την παραμονή του Σαββάτου των Ψυχών.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ:

– ΑΝΤΕ και του χρόνου Ψυχοσάββατο στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ .
-αν την ευχή αυτή σου την έδινα πριν πέντε χρόνια, θα ήταν απλώς μια καλή ευχή, τώρα όμως σου την δίνω γιατί θα πραγματοποιηθεί στο άμεσο μέλλον.
-ψυχοσάββατο μέσα στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ σημαίνει ζωντανή ένωση της στρατευόμενης με την θριαμβεύουσα Εκκλησία, σημαίνει ανάπαυση των ψυχών που σφάχτηκαν άγρια μέσα σε αυτήν και πότισαν με το αίμα τους τα μαρμάρινα κράσπεδα της κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
-σημαίνει ανάπαυση όλων των ορθόδοξων ψυχών στην βαρβαροκρατία της τουρκοκρατίας.
-σημαίνει , ότι το Ποθούμενο θα το ζει μαζί ο Ουρανός και η Γη.
-γιατί ετοιμάζεται τόσα χρόνια ο Ρώσος, απλώς για να κάνει φιγούρα στις παρελάσεις;
-ή ετοιμάζεται για να επιτελέσει την ΑΠΟΣΤΟΛΗ που του ανέθεσε η ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ στον συγκεκριμένο χρόνο;
– εμείς μπορεί να μην έχουμε πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά με ένα καλογερικό παξιμάδι και την προσευχή έχουμε δωρεά συνδρομή στο πνευματικό διαδίκτυο του Ουρανού.
-ο φετινός Σεπτέμβριος με το κατέβασμα του Ρώσου στην Συρία φούσκωσε τα πανιά του Αιόλου για μεγάλα ιστορικά γεγονότα και ανατροπές.
– η πλημμυρίδα του προσφυγικού μέσω του Αιγαίου στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σύντομα θα ανακοπεί με πολεμικά γεγονότα.
– ο ρώσος δεν θα διστάσει να κατεβεί με ορμή για να ενώσει τον Καύκασο με την Συρία γιατί θα του παίξουν ένα τρισάθλιο παιχνίδι.
-ο Νεοέλληνας σήμερα μαθαίνει από την πείνα και την δυστυχία των προσφύγων του πολέμου, τουλάχιστον για να γνωρίσει από πρώτο χέρι τι πράγματα θα συναντήσει μπροστά του που τελικά θα τον νουθετήσουν σαν τον ΑΣΩΤΟ.
-αυτή η καλοκάγαθη συμπάθεια που δείχνει στα γυναικόπαιδα του πολέμου λειτουργεί πνευματικά υπέρ του στα μάτια του ΔΙΚΑΙΟΚΡΙΤΗ ΘΕΟΥ…
-μετά το βίαιο κατέβασμα των Ρώσων οι πρόσφυγες θα αλλάξουν εθνικότητα και θα είναι τούρκοι.
-τουλάχιστον οι Ρώσοι παιδί μου να μην καταστρέψουν τις φαρδιές γέφυρες που έφτιαξε ο Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη για να μπορέσουν να φύγουν περισσότεροι νεοθωμανοί προς την Μεσοποταμία γιατί κάποιοι κρυπτοχριστιανοί θα έρθουν προς τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου να μείνουν στα νεότευκτα Hot Spot που έγιναν για άλλους αλλά τελικά θα μείνουν αυτοί.
-με τα γεγονότα αυτά η Ελλάδα θα αναγκαστεί να κλείσει όλα τα σύνορα της γύρω-γύρω διότι δεν θα μπορέσει να υποδεχτεί και να φιλοξενήσει άλλους πρόσφυγες που δεν θα έρχονται μόνο από την τουρκία αλλά και από Βαλκανικές και Ευρωπαϊκές χώρες.
-μετά το προσωρινό αυτό κλείσιμο των συνόρων μας θα θυμηθούμε την σημερινή πολιτική των ¨ανοικτών συνόρων¨ καθότι δεν θα υπάρχουν σύνορα για να πάμε στην πολύπαθη Βόρεια Ήπειρο, την Κωνσταντινούπολη, την Μικρά Ασία, τον Πόντο και στην Κατεχόμενη Κύπρο μας.
— ΑΝΤΕ και του χρόνου Ψυχοσάββατο στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ παλληκάρι μου για τις ψυχές των πασών γενεών της ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ.
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
ΥΓ. Προσπάθησα την ίδια ημέρα να αποδώσω σε κείμενο τον διάλογο αυτό που για πολλούς μπορεί να φαντάζει εξωπραγματικός. Τουλάχιστον να με συμπαθάτε για τα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη μου.
το είδαμε εδώ

Χριστός και Ευρώπη. Ένας δραματικός διάλογος

ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ
Ένας δραματικός διάλογος
Αγίου Νικολάου Επίσκοπου Αχρίδος και Ζίτσης (†1956), διά τού Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς (1979)

Ο Χριστός ρωτά με λύπη:
Πώς μπορείτε εσείς οι άνθρωποι να ζείτε μόνο με τα ιμπεριαλιστικά, υλικά συμφέροντα, δηλαδή με την ζωώδη μόνο επιθυμία για την σωματική τροφή; Εγώ ήθελα να σας κάμω Θεούς και υιούς Θεού και σεις φεύγετε και επιδιώκετε να εξισωθείτε με τα υποζύγια.
 .
Σ' αυτό απαντά η Ευρώπη:

Εσύ είσαι καθυστερημένος. Στην θέση του Ευαγγελίου σου βρήκαμε την βιολογία και την ζωολογία. Τώρα γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε δικοί σου απόγονοι και του ουρανίου πατέρα σου, αλλά απόγονοι των ουραγκοτάγκων και των γοριλών, δηλαδή του πιθήκου. Εμείς τώρα τελειοποιούμαστε για να γίνουμε θεοί. Γιατί δεν παραδεχόμαστε άλλους θεούς εκτός από εμάς.
.
Σ' αυτό ο Χριστός λέγει:
Εσείς είσθε περισσότερο σκληροτράχηλοι από τους αρχαίους Εβραίους. Εγώ σας σήκωσα από το σκοτάδι της βαρβαρότητας στο ουράνιο φως, και σεις πηγαίνετε πάλι πίσω στο σκοτάδι, όπως το βουβάλι ατή λάσπη. Εγώ έχυσα το αίμα μου για χάρη σας. Εγώ σας έδειξα την αγάπη μου, όταν όλοι οι Άγγελοι μου απέστρεφαν τα πρόσωπα τους μη μπορώντας να υποφέρουν την δυσωδία σας, δυσωδία του Άδη. Όταν λοιπόν εσείς ήσασταν σκοτάδι και δυσωδία, ήμουν ό μόνος πού στάθηκα να σας καθαρίσω και να σας φωτίσω. Να μην είσθε λοιπόν τώρα άπιστοι, γιατί θα επιστρέψετε πάλι σ' εκείνον τον ανυπόφορο ζόφο και τη δυσωδία.
.
Σ' αυτό η Ευρώπη φωνάζει περιπαικτικά:
Φύγε από μας. Δεν σε αναγνωρίζουμε. Εμείς ακολουθούμε την ελληνική φιλοσοφία και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και την κουλτούρα, θέλουμε ελευθερία. Εμείς έχουμε τα πανεπιστήμια. Η επιστήμη είναι το οδηγητικό μας αστέρι. Το σύνθημα μας είναι: ελευθερία, αδελφοσύνη, ισότητα. Ο νους μας είναι ό θεός των θεών. Εσύ είσαι Ασιάτης. Εμείς σε αρνούμαστε. Εσύ είσαι μόνο ένας παλαιός μύθος των γιαγιάδων και των παππούδων μας.
.
Τότε ο Χριστός με δάκρυα στα ματιά Του λέγει:
Ιδού εγώ φεύγω, αλλά εσείς θα δείτε. Αφήσατε την οδό του Θεού και ακολουθήσατε την σατανική οδό. Η ευλογία και ή ευτυχία αφαιρέθηκαν από σας. Στο χέρι μου βρίσκεται η ζωή σας, γιατί εγώ σταυρώθηκα για σας. Παρά ταύτα δεν θα σας τιμωρήσω εγώ, αλλά οι αμαρτίες σας και η αποστασία σας από έμενα τον Σωτήρα σας. Εγώ φανέρωσα την αγάπη του Πατέρα μου προς όλους τους ανθρώπους και ήθελα με αγάπη να σας σώσω όλους.
πηγή  εδώ

Κυριακή της Απόκρεω: Δευτέρα Παρουσία κι οι ευθύνες μας για τους πρόσφυγες του Mητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Κυριακή της Απόκρεω: Δευτέρα Παρουσία κι οι ευθύνες μας για τους πρόσφυγες



Η Κυριακή της Απόκρεω καθιερώθηκε από την Εκκλησία μας για να μας προετοιμάσει για την είσοδο μας στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

  Με την αναφορά που κάνει η Εκκλησία μας σήμερα στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και στην τελική μας κρίση, εκφράζει το ζωηρό ενδιαφέρον της για την σωτηρία μας Tο όνομά της, η Κυριακή της Απόκρεως, το πήρε από το γεγονός ότι από την επομένη ημέρα αρχίζει η αποχή μας από το κρέας (από – κρέας).

 Με αυτό τον τρόπο η Εκκλησία μας θέλει να μας βοηθήσει να έχουμε ισχυρή θέληση για να διακρίνουμε το καλό από το κακό.

 Για να κατανοήσουμε ποιο είναι το νόημα της ζωής μας, στην σημερινή Ευαγγελική Περικοπή γίνεται αναφορά στην ημέρα της Κρίσεως κατά τη Δευτέρα  Παρουσία του Ιησού Χριστού, όπου, σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλία, όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν αν θα ζήσουν αιώνια στη θεία μακαριότητα του Παραδείσου ή στην οδύνη της κολάσεως.

 Στην πραγματικότητα η δικαιοσύνη του Θεού για την κρίση μας συνδέεται με το περιεχόμενο των επιλογών μας  στη ζωή μας. Επιλέγοντας την επιτέλεση του καλού επιλέγουμε τον Παράδεισον.

Επιλέγοντας την αδικία σε βάρος των συνανθρώπων μας και την ανοχή μας προς ό,τι είναι αμαρτωλό και κακό, επιλέγουμε την Κόλαση.

 Για να έχουμε την ελπίδα του Παραδείσου πρέπει οι σκέψεις μας κι οι πράξεις μας να αποβλέπουν στο κοινόν καλόν. Έτσι, αν στη ζωή μας επιλέξουμε την αγάπη, έχουμε την ελπίδα  του Παραδείσου, αν γίνουμε φορείς της αδιαφορίας και του μίσους γινόμαστε άξιοι της Κολάσεως.

  Η αγάπη είναι κατάσταση ελευθερίας, υπευθυνότητας και μαρτυρίας της αλήθειας. Αντίθετα η κάθε είδους αδιαφορία επιτελέσεως του καλού, αποτελεί μορφή συμμετοχής στην επιτέλεση του κακού και τελικά έκφραση μίσους. Το μίσος με την αύξησή του, μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε φόνο.

 Εκεί που απουσιάζει η αδιάκριτη κι άδολη αγάπη προς όλους τους ανθρώπους και μάλιστα προς τους πρόσφυγες, αρχίζει να καλλιεργείται το μίσος. Το μίσος αποδιοργανώνει τη ζωή μας και διαστρέφει την προσωπικότητά μας. Το μίσος μας διαφθείρει, μας κάνει εγκληματίες. Τελικά το μίσος σκοτώνει μισούντα και μισούμενο, με το ξύπνημα της εκδίκησης και της αντεκδίκησης.. Η εκδίκηση δεν οδηγεί ποτέ σε θετικά αποτελέσματα. Πάντοτε οδηγεί σε καταστροφές και τραγωδίες. 
Με το μίσος δεν γαληνεύεις ποτέ σου. 
Είσαι πάντοτε ανήσυχος και δυστυχισμένος.
 Το μίσος εκφράζει διχασμένες αρρωστημένες και διχασμένες ανθρώπινες υπάρξεις. Η ζωή αυτών που μισούν συνδέεται με την καταστροφή και τη δυστυχία.
 Ενώ το μίσος σε ασχημίζει, η αγάπη, όχι μόνο σε σώζει, αλλά σου κάνει τη ζωή όμορφη, γιατί πηγή της αγάπης μας είναι η αγάπη του Θεού (από τα Σεμινάρια του Καθηγητού μας Μέγα Φαράντου στην Εταιρεία των Φίλων του Λαού).

Όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος «Ο Θεός αγάπη εστίν και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ».

Έτσι, η σημερινή Ευαγγελική Περικοπή έχει ως κεντρικό θέμα τη Μέλλουσα Κρίση. Κατά τη βεβαίωση λοιπόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κριτήριον της μεγάλης εκείνης στιγμής θα είναι η άσκηση της αγάπης, η αγάπη του ανθρώπου προς τους άλλους ανθρώπους.

  Βλέπουμε δηλαδή το κριτήριο του Θεού να εξαρτάται βασικά από εμάς, από τη στάση μας έναντι των άλλων ανθρώπων. Κατά πόσο δηλαδή, αν δώσαμε νερό στο διψασμένο, αν φιλοξενήσαμε τον ξένο και το πρόσφυγα, αν βοηθήσαμε τον φτωχό, αν συμπαρασταθήκαμε έμπρακτα στις ανάγκες του διπλανού μας, του κάθε ανθρώπου που συναντάμε μπροστά μας και μπορούμε να τον βοηθήσουμε.

Η Χριστιανική Ευρώπη έχει τόσους πολλούς Ναούς που και μια οικογένεια να φιλοξενούσε η κάθε ενορία το μεγάλο πρόβλημα των προσφύγων θα ήταν ανύπαρκτο κι αφορμή να μετρήσουμε την αξιοπρέπεια μας να προστατευθεί ο κάθε διωγμένος συνάνθρωπος μας και ιδιαίτερα αυτοί που είναι θύματα αυτών που χρησιμοποιούν την βία και τα όπλα, γυναίκες και παιδιά.

Η φιλεύσπλαχνη και φιλάνθρωπη στάση μας θα σταθεί, σύμφωνα με την μαρτυρία της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής, το μοναδικό μέτρο για την κρίση μας. 

Βέβαια τα προβλήματα των άλλων έχουν πολλές φορές τεράστιες διαστάσεις. Δεν μας ζητά όμως ο Θεός να λύσουμε αμέσως όλα τα προβλήματα του κόσμου.

Από μια βρύση δεν μπορεί να ξεδιψάσει ο κόσμος όλος. Μπορούν όμως να ωφεληθούν οι κοντινοί και οι περαστικοί.

Ο Θεός μας ζητά να κάνουμε ό,τι μπορούμε, μέσα στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Ζητά πάντοτε το κίνητρο των σκέψεων μας και των πράξεων μας να είναι η αγάπη μας για τους διπλανούς μας. Κι όταν υπάρχει το κίνητρο της αγάπης τότε βρίσκονται εύκολα και οι τρόποι δράσεως και ενεργείας.

Σήμερα που πολλοί άνθρωποι υποφέρουν λόγω της  οικονομικής  κρίσης και της παρουσίας χιλιάδων προσφύγων, ο Λαός μας χρειάζεται  να πρωτοστατήσει προς την κατεύθυνση της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης για τους εμπερίστατους αδελφούς μας κι ιδιαίτερα για τους ηλικιωμένους, τους πολύτεκνους, τους συνταξιούχους, τους άεργους, τους πρόσφυγες και τα παιδιά.

Οι αρετές της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού είναι η άδολη αγάπη προς όλους τους ανθρώπους και μάλιστα προς τους φτωχούς, τους ασθενείς και τους πρόσφυγες,  η υπομονή και η πίστη στο Θεό, η ταπείνωση, η  εργατικότητα, η τιμιότητα, η φιλοτιμία,  η φιλοπατρία και η  φιλανθρωπία. Με την εκ μέρους μας άσκηση των παραπάνω αρετών μπορούμε με τη βοήθεια του Θεού  να ανεβάσουμε το Έθνος μας εκεί που του αξίζει.


ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 – ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (Ματθ. κε΄ 31-46) (Α΄ Κορ. η΄ 8-θ΄ 2) Η ευλογημένη πρόκληση «Τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη»

ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 – ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
(Ματθ. κε΄ 31-46) (Α΄ Κορ. η΄ 8-θ΄ 2)
Η ευλογημένη πρόκληση«Τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη»

Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, της Απόκρεω, όπως ονομάζεται και η Εκκλησία ξεδιπλώνει ενώπιον μας το γεγονός της μέλλουσας κρίσης. Η ευαγγελική περικοπή της ημέρας προσφέρει τα απαραίτητα ερεθίσματα για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι κανένας εφησυχασμός δεν χωρεί στη ζωή του, αλλά αντίθετα επιβάλλεται εγρήγορση και αγώνας. Αποκαλύπτει, εξάλλου, ότι  στην προσφορά της αγάπης του Χριστού καθορίζεται η ποιότητα της ζωής και η κατάσταση που μπορεί να βιώνει ο άνθρωπος, είτε ως παράδεισο είτε ως κόλαση, ανάλογα με τη στάση που διαμορφώνει και ακολουθεί.
Με την αποφυγή από την κρεοφαγία, η Κυριακή της Απόκρεω μάς παρακινεί ταυτόχρονα να εγκαταλείψουμε τα ψυχοκτόνα πάθη που εμφωλεύουν μέσα μας για να εισέλθουμε στο χώρο της αγάπης του Χριστού, μέσα στο γόνιμο έδαφος του οποίου καρποφορεί η αληθινή ελευθερία που τόσο εναγωνίως ψάχνει στη ζωή του ο άνθρωπος.
Η αγάπη ως δικαιοσύνη
Στο Σύμβολο της Πίστεως εμφανίζεται ο Χριστός ως ο δίκαιος κριτής: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς…». Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι ο Κύριος δεν περιορίζεται στην απόδοση της γνωστής εκείνης δικαιοσύνης, όπως την εννοούν οι άνθρωποι και η οποία σε αρκετές περιπτώσει εμφανίζει συμπτώματα χρεοκοπίας και ελλειμμάτων. Η δικαιοσύνη του Χριστού, αντίθετα, θεμελιώνεται στην φανέρωση της αγάπης Του. Αυτή ενώνει τους ανθρώπους με τον Θεό και μεταξύ τους. Έτσι, η άρνηση του ανθρώπου να αποδεχθεί την προσφερόμενη σ’ αυτόν αγάπη του Θεού και κατ’ επέκταση να κινηθεί αγαπητικά και ο ίδιος προς τον συνάνθρωπό του, συνιστά την αυτοκατάκριση και την αυτοτιμωρία του. «Αύτη δε εστιν η κρίσις, ότι το φως ελήλυθεν και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως». Όταν λοιπόν ο άνθρωπος δεν πλησιάζει αυτό το φως ως το αγαθό που εκπέμπει η θεϊκή αγάπη, τότε βυθίζεται στα σκοτάδια της αμαρτίας, τα οποία στην καθημερινή ζωή ερμηνεύονται σε πάθη, εγωισμούς, αδικίες, κακίες κ.α. Επιλέγει ο ίδιος ουσιαστικά να εγκαταλείπει άσπλαχνα τον εαυτό του στο σκοτάδι της κόλασης.
Το κριτήριο της αγάπης
Η αγάπη του Χριστού που προσφέρεται απεριόριστα στον άνθρωπο, φανερώνει το μεγαλείο του και ειδικότερα το εστιάζει στην κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του. Αποκαλύπτει τη συγγένειά μας με το Πρόσωπό Του. Γι’ αυτό άλλωστε στην περικοπή της ημέρας ταυτίζει τον Εαυτό Του «ενί των αδελφών Του των ελαχίστων».
Όταν ο Χριστός λοιπόν επιβραβεύει αυτούς που του έδωσαν να φάει, να πιει, να ενδυθεί, δεν περιορίζεται σε κάποια απλά ανθρωπιστικά στοιχεία που ασφυκτιούν σε μια στείρα ηθικολογία και συναισθηματολογία, αλλά φανερώνει την υπέρτατη αλήθεια της σωτηρίας μας που είναι ο παράδεισος. Δίνει τη διάσταση του μεγαλείου μιας αλληλοπεριχώρησης και κοινωνίας προσώπων που σφυρηλατεί το μυστήριο της ζωής του Θεού στους ανθρώπους.
Η άλλη όψη αποκαλύπτεται στο πρόσωπο εκείνων που αρνούνται την αγάπη του Θεού. «Επείνασα γαρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν…». Κατ’ αναλογία, η άρνηση εδώ της αγάπης δεν συνιστά μια απλή απόρριψη, αλλά οντολογική απομάκρυνση από την ίδια τη ζωή που είναι ο Χριστός. Έτσι, η άρνηση της αγάπης του Θεού μεταβάλλει τη διακονία, την προσφορά και την θυσία σε φιλαυτία, εγωισμό, αυτάρκεια, ατομικισμό κ.α. Πρόκειται τελικά και στην μια και στην άλλη περίπτωση για επιλογή του ιδίου του ανθρώπου αν θα εισέλθει στην τροχιά της ζωής ή του θανάτου, του παραδείσου ή της κόλασης και όχι βέβαια καταδίκης του από τον Θεό.
Αγαπητοί αδελφοί,
 η σημερινή περικοπή δεν ενσπείρει φόβο και πανικό στον άνθρωπο, αλλά συνιστά την πιο ισχυρή πρόσκληση γι’ αυτόν ν’ αφήσει ανοικτή την καρδιά του για να εισέλθει η Χάρη του Θεού, ως καρπός της αυθεντικής αγάπης, για να πλημμυρίσει όλη την ύπαρξή του. Τότε θα είναι σε θέση να βλέπει στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου του τον ίδιο τον Χριστό και να έχει «καλήν απολογίαν επί του φοβερού βήματός Του».
Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α΄ Κορ. η΄ 8 - θ΄ 2
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ. κε΄ 31-46 
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΥΜΕ
1. Φρικτ γκλημα
    Μέγα ζήτημα εἶχε δημιουργηθεῖ στὴν Κόρινθο μὲ τὰ εἰδωλόθυτα. Στὴν ἐποχὴ ἐκείνη τοῦ ἀποστόλου Παύλου, συνήθιζαν οἱ εἰδωλολάτρες στὶς οἰκογενειακὲς ἢ κοινωνικὲς συναθροίσεις τους νὰ θυσιάζουν ζῶα, καίγοντας ἕνα μέρος τοῦ ζώου, ἐνῶ κρατοῦσαν τὰ ὑπόλοιπα κομμάτια εἴτε γιὰ νὰ τὰ φᾶνε εἴτε γιὰ νὰ τὰ πουλήσουν. 

    Ἔτσι οἱ Χριστιανοί, ποὺ ζοῦσαν στὴν ἴδια κοινωνία καὶ προμηθεύονταν τρόφιμα ἀπὸ τὴν ἴδια ἀγορά, ἀντιμετώπισαν τὸ δίλημμα ἂν ἐπιτρέπεται νὰ τρῶνε ἀπὸ αὐτὰ τὰ εἰδωλόθυτα ἢ ὄχι. Ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι, ἐφόσον τὰ εἴδωλα εἶναι ψεύτικοι καὶ ἀνύπαρκτοι θεοί, δὲν μολυνόμαστε ἂν φᾶμε ἀπὸ αὐτά. Ἄλλοι ὅμως, πιὸ ἀδύνατοι ὡς πρὸς τὴν πίστη, σκανδαλίζονταν, διότι νόμιζαν ὅτι μολύνεται ὅποιος τρώει ἀπὸ τὰ εἰδωλόθυτα. 
    Στὸ θέμα αὐτὸ ἀναφέρεται ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στὸ ση­μερινὸ Ἀνάγνωσμα σημειώνοντας μὲ ἔμφαση: «βρῶ­­μα ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ»· δὲν εἶναι τὸ φαγητὸ ποὺ μᾶς παρουσιάζει εὐάρεστους στὸ Θεό. Διότι οὔτε ἐὰν φᾶμε προοδεύου­με στὴν ἀρετή, οὔτε ἐὰν δὲν φᾶμε ὑστεροῦμε. 
    Προσέχετε ὅμως, μήπως τὸ δικαίωμα αὐτὸ ποὺ ἔχετε νὰ τρῶτε ἀπ’ ὅλα, ἀκόμη καὶ τὰ εἰδωλόθυτα, γίνει «πρόσ­κομμα», δηλαδὴ ἀφορμὴ νὰ ἁμαρτήσουν οἱ ἀ­δελφοί σας ποὺ εἶναι ἀδύναμοι πνευματικά. Διότι, ἐὰν κάποιος ἀπ’ αὐτοὺς δεῖ ἐσένα ποὺ ἔ­χεις τὴν ὀρθὴ γνώση, νὰ κάθεσαι στὸ τραπέζι κάποιου να­­οῦ τῶν εἰδώλων, δὲν θὰ ἐνθαρρυνθεῖ ἡ συνείδησή του στὸ νὰ τρώει τὰ εἰδωλόθυτα ὡς κάτι ἱερὸ καὶ ἄξιο εὐλαβείας, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ἀσθε­νής; 
    Κι ἔτσι ἐξαιτίας τῆς δικῆς σου γνώσεως θὰ χαθεῖ, παρασυρόμενος στὴν εἰδωλολα­τρία, ὁ ἀδελφός σου ποὺ εἶναι ἀδύναμος πνευματικά. Καὶ νὰ σκεφθεῖς μάλιστα ὅτι γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀδελ­φοῦ σου αὐτοῦ, ὁ Χριστὸς θυσίασε τὴ ζωή Του! 
    Ἔτσι λοιπόνκαθὼς ἁμαρτάνετε πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς πληγώνοντας τὴ συνείδησή τους ποὺ εἶναι ἀσθενικὴ καὶἀδύνατηστὴν πραγματικότητα ἁμαρτάνετε πρὸς τὸν ἴδιο τὸν Χριστό Ὁποῖος πέθανε γιὰ νὰ σώσει τοὺςἀδελφοὺς αὐτούς: «ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰςΧριστὸν ἁμαρτάνετε».
    Ἐντυπωσιακὴ ἡ τοποθέτηση τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου. Αὐτὸ ποὺ πολλοὶ Χριστιανοὶ νόμιζαν ὅτι δὲν εἶναι κἂν ἁμαρτία, ὁ ἴδιος ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι φρικτὸ ἔγκλημα! Διότι ἂν εἶναι ἁμαρτία τὸ νὰ κτυπᾶς τὸν ἄλλον, μάλιστα τὸν ἀδελφό σου, τότε πολὺ περισσότερο, τὸ νὰ κτυπᾶς ἕναν ἄρρωστο κι ἀδύναμο ἀδελφὸ εἶναι ἐντελῶς ἀπάνθρωπο! Αὐτὸ λέγει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος ὅτι πράττουμε, ὅταν σκανδαλίζουμε τοὺς ἀδελφούς μας «τύπτοντες αὐτῶν τὴν συν­είδησιν ἀσθενοῦσαν». Ἂς μὴν εἴ­μαστε λοι­πὸν ἐπιπόλαιοι στὶς διάφορες ἐπιλογές μας. Ἂς προσέχουμε τὴ συμπεριφορά μας, γιατὶ δὲν ἀρκεῖ νὰ εἴμαστε «ἐντάξει» μὲ τὴ συνείδησή μας. Ὀφείλουμε νὰ ὑπολογίζουμε καὶ τὴ συνείδηση τῶν ἀδελ­φῶν μας, ποὺ ἴσως εἶναι ἀσθενέστερη καὶ σκανδαλίζεται. Καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν ἀ­­δελφῶν ἂς εἴμαστε πρόθυμοι νὰ θυσιάζουμε κάποια δικαιώματά μας. Αὐτὴ τὴ θυσία τονίζει στὴ συνέχεια ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, διακηρύττοντας τὴ γενναία ἀπόφασή του:
2. Θυσιαστικ γάπη
    Λοιπόν, ἐὰν αὐτὸ ποὺ τρώω γίνεται αἰτία σκαν­­­δάλου καὶ ἁμαρτίας στὸν ἀδελφό μου, «οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω»· δὲν θὰ φά­­­­­­­­­ω ποτὲ κρέας, γιὰ νὰ μὴ σκαν­δα­­­­λίσω τὸν ἀδελφό μου.
    Δὲν εἶναι ὅμως ἡ μόνη θυσία στὴν ὁ­ποία ὑποβάλλεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ συνεχίζει:
     Δὲν εἶμαι Ἀπόστολος μὲ ἴσα δικαιώματα μὲ τοὺς ἄλ­­λους Ἀποστόλους; Δὲν εἶμαι ἐλεύθερος, ὅπως ὅλοι οἱ Χριστιανοί; Δὲν εἶδα τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Κύριό μας; Καὶ δὲν εἶστε ἐσεῖς τὸ ἔργο ποὺ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου ἐπιτέλεσα; 
    Ἐὰν γιὰ ἄλλους δὲν εἶμαι Ἀπόστολος, τουλάχιστον ὅμως γιὰ σᾶς ὁπωσδήποτε εἶμαι. Διότι ἡ σφραγίδα μὲ τὴν ὁποία πιστοποιεῖται ἐπίσημα τὸ ἀποστολικό μου ἀξί­ωμα, μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου, εἶστε ἐσεῖς, τοὺς ὁποί­ους ἐγὼ ὁδήγησα στὸ Χριστό. 
    Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου τελειώνει ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή. Ὡστόσο ὁ Ἀπόστολος συνεχίζει στὴν ἐπιστολή του νὰ ἀναφέρει συγκεκριμένα παραδείγματα ὅπου φαίνεται ὅτι δὲν ἔκανε χρήση τῶν δικαιωμάτων ποὺ εἶχε ὡς Ἀπόστολος, προκειμένου νὰ μὴ γίνει ἀφορμὴ σκανδάλου. Δὲν ἦταν λοιπὸν μόνο τὸ κρέας τῶν εἰδωλοθύτων. Ἦταν γενικότερο φρόνημα τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου ἡ διάθεσή του νὰ θυσιάζεται ὁ ἴδιος, προκειμένου νὰ μὴ δημιουργήσει πρόβλημα στὴ συνείδηση τῶν ἀδελφῶν του. 
    Αὐτὸ τὸ φρόνημα ἂς ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς. Νὰ σκεπτόμαστε καὶ τοὺς ἄλλους, ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό μας. Γιὰ παράδειγμα, ἀκόμη κι ἂν ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ ζοῦμε μὲ ἄνεση, ἂς προτιμοῦμε τὸ λιτὸ καὶ τὸ ἀπέριττο, γιὰ νὰ μὴν προκαλοῦμε. Ἂς θυσιάσουμε τὰ ἀκριβὰ δῶρα καὶ τὶς πολυτέλειες! Τί ἀξία ἔχουν ὅλα αὐτὰ μπροστὰ σὲ μιὰ ψυχὴ γιὰ τὴν ὁποία πέθανε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός;... Ἀφοῦ θυσιάζεται Ἐκεῖνος γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο, ἀξίζει κι ἐμεῖς νὰ κάνουμε κάθε θυσία γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ (Ματθ 25, 31-46 «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε»Μητροπολίτης Ἐδέσσης Ἰωὴλ



«Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε»

Στὶς παραβολὲς ποὺ χρησιμοποιοῦσε ὁ Κύριος, ἔλεγε τὴ φράση ‹‹ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν›› (Ματθ. 22,2), δηλ. Παρομοιάζεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὲ δέκα παρθένες, μὲ πολύτιμο μαργαρίτη, μὲ ἀγρὸ ἢ μὲ χαμένη δραχμὴ κ. ἄ. Στὸ σημερινὸ ὅμως Εὐαγγέλιο δὲν ὁμιλεῖ παραβολικά, ἀλλὰ ἀποκαλύπτει μιὰ κατάσταση πραγματικὴ καὶ δείχνει ἀποκαλυμμένο τὸν ἑαυτό Του, γι’ αὐτὸ καὶ λέγει ‹‹ὅταν ἔλθη ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ› (25,31), ποὺ σημαίνει πὼς ἡ περικοπὴ ἐκφράζει πλήρως τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν τελικὴ Κρίση τῶν ἀνθρώπων.


Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐλεημοσύνη τῶν ἀνθρώπων

Μία ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ ἔλεός Του. Μᾶς καταδιώκει συνεχῶς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος, ὁ πλασμένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἔχει πολλὰ κοινὰ σημεῖα μὲ τὸ Δημιουργό του, ἀλλὰ κατ’ ἐξοχὴν ἡ ἰδιότητα τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τῆς εὐεργεσίας τοῦ πλησίον εἶναι ἐκείνη ποὺ τὸν κάνει νὰ πλησιάζει τὸν Κύριο. Ὁ Χριστὸς διῆγε τὴ ζωὴ Του κάνοντας διαρκῶς εὐεργεσίες στοὺς ἄλλους καὶ ‹‹ἰᾶτο πάντας›› (Λουκ. 6,19). Ἀκόμη καὶ τὸν ἑαυτὸ Του ἔδωσε ‹‹λύτρον ἀντὶ πολλῶν›› (Μάρκ. 10,45), ὡς δεῖγμα καὶ καρπὸ τῆς μεγάλης Του ἀγάπης πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Οἱ φτωχοὶ ἀδελφοί μας, εἴτε εἶναι πεινασμένοι εἴτε ἄρρωστοι καὶ ἐνδεεῖς, εἶναι ἀδέλφια τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ τὸν ἔχουν ‹‹ἐνδυθεῖ››, ‹‹κατὰ τὸν ἔσω ἀνθρωπον››, σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸ Θεολόγο. Ἔχουν τὸ ἴδιο βάπτισμα μέ μᾶς, μετέχουν στὴν ἴδια χάρη, ὑπακούουν στοὺς ἴδιους νόμους τοῦ Θεοῦ, μετέχουν στὴν ἴδια θεία Εὐχαριστία κι ἔχουν τὶς ἴδιες μὲ μᾶς ἐλπίδες. Πολὺ ὡραῖα τὸ τονίζει αὐτὸ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ‹‹ἀδελφὸν γὰρ τὸ βάπτισμα ἐργάζεται καὶ ἡ τῶν θείων μηστηρίων κοινωνία››. Ἡ ἐλεήμων καρδία κάνει τὸν ἄνθρωπο κληρονόμο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ κι ὄχι τόσο τὰ μεγάλα χαρίσματα, ὅπως π.χ. τὰ θαύματα, τὸ προορατικὸ χάρισμα, ἡ μεγάλη σοφία τοῦ νοῦ κ.λ.π.

Ἕνας μεγάλος ἀσκητὴς τῆς ἐρήμου, ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, περιγράφει πῶς πρέπει νὰ εἶναι μία ἐλεήμων καρδιά, δηλ. πῶς γίνεται ὁ ἄνθρωπος φιλάνθρωπος. Ὀφείλει νὰ καίγεται ἡ καρδιά του ἀπὸ ἀγάπη γιὰ ὅλη τὴν κτίση. Νὰ ἀγωνιᾶ ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων, ὑπὲρ τῶν ὀρνέων, ὑπὲρ τῶν ζώων, ἀκόμη καὶ ὑπὲρ τῶν δαιμόνων, ἂν εἶναι δυνατόν. Στὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε τέτοια καρδιά, τὰ δάκρυα εἶναι ἀσταμάτητα. Δὲν μπορεῖ ν’ ἀκούσει δυστυχία ἢ νὰ δεῖ κάποια βλάβη καὶ νὰ μὴ συγκλονισθεῖ, νὰ μὴ δακρύσει. Προσεύχεται μὲ δάκρυα καὶ ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν του ἀκόμη καὶ ὑπὲρ τῆς φύσεως. Ὅλοι κι ὅλα νὰ ἐλεηθοῦν ἀπ’τὸ Θεό. Βλέπουμε, λοιπόν, πὼς ἕνα δάκρυ μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὴν εὐκαιρία νὰ κάνουμε δική μας τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.


Πῶς ἐκδηλώνεται ἡ ἀγάπη μας πρὸς τοὺς ἄλλους;

Ἕνας ἀοίδιμος Ἐπίσκοπος, ὁ Κοζάνης Διονύσιος, γράφει πὼς ἁπλὰ περιστατικὰ τῆς καθημερινῆς ζωῆς μας θὰ μᾶς κρίνουν. Ὄχι σοφία, ὄχι πολιτικὴ ἐξουσία καὶ δύναμη, ὄχι ὑλικὸς πλοῦτος καὶ χρήματα, ὄχι σωματικὴ ρώμη καὶ ὡραιότητα. Δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ ἔχουν ἀξία ἐκείνη τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ἀλλὰ γεγονότα ἁπλά, ὅπως τὰ βλέπουμε στὴν καθημερινὴ ζωή. Ἕνα πιάτο φαγητοῦ, μιὰ οἰκονομικὴ ἐνίσχυση στὸν ἄλλο, μία συμπαράσταση σὲ κεῖνον ποὺ περνάει δύσκολες ὧρες, μία ἁπλὴ ἐπίσκεψη στὸν πονεμένο. Ὅλα αὐτὰ γίνονται μὲ ἀθόρυβο τρόπο, χωρὶς τυμπανοκρουσίες καὶ δημοσιεύσεις. Ὁ χριστιανὸς ποὺ πιστεύει καὶ ἐνεργεῖ τὴν πίστη του, ἀποφεύγει τὶς θεαματικὲς ἐκδηλώσεις κι ἐκείνους τοὺς πομπώδεις τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους μᾶς ἔχει συνηθίσει ἡ ἐποχή μας. Τὸ μοναδικὸ πράγμα ποὺ θὰ πάρουμε στὴν ἄλλη ζωὴ εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ὁποία γίνεται συνήγορος γιὰ μᾶς στὸ Θεό.

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀπευθύνεται σ’ ὅλους ἐμᾶς ποὺ τιμᾶμε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ λησμονοῦμε νὰ τιμήσουμε τὴν ἔμψυχη εἰκόνα Του ποὺ εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἂς ἀκούσουμε τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸ Θεολόγο ποὺ μᾶς προτρέπει: ‹‹Πλούτισον μὴ περιουσίαν μόνον, ἀλλὰ καὶ εὐσέβειαν...››, δηλ. ἄς πλουτίσουμε ὄχι μόνον σὲ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ καὶ σὲ εὐσέβεια. Ἄς γίνουμε ἐμεῖς στὸν κάθε πτωχὸ ποὺ θὰ συναντήσουμε ὅ,τι εἶναι ὁ Θεὸς γιὰ ὅλους μας, γιὰ νὰ βροῦμε κι ἐμεῖς ἔλεος.

Ἀγάπη: Τὸ κριτήριο τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 25, 31- 46)




Ἕνα ἀναπόφευκτο γεγονός, ποὺ θὰ τερματίσει τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου καὶ θὰ σφραγίσει τὴν προσωπική μας ζωή, παρουσιάζει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ παραβολὴ τῆς μέλλουσας κρίσης, «ὅταν ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Ὅσο τολμηρὸ καὶ παράδοξο κι ἂν ἀκούγεται, ὁ Χριστὸς δὲν θὰ ξαναέρθει, ἀφοῦ ἤδη εἶναι πανταχοῦ παρὼν στὴ συμπαντικὴ πραγματικότητα καὶ τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστὸς δὲν ἔφυγε ποτὲ ἀπὸ τὴ ζωή μας, «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμί πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28,22). Κάποτε, στὸν ἐπίλογο τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου, ἁπλῶς θὰ φανερωθεῖ, καὶ θὰ λάμψει αὐτὸ ποὺ τώρα δὲν βλέπουμε, καὶ ὅμως ὑπάρχει, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ δόξα Του. Τότε τὰ σκηνικά του κόσμου καὶ τὰ παρασκήνια τῆς ἱστορίας θὰ πέσουν καὶ ἡ ζωὴ τοῦ κάθε ἄνθρωπου θὰ κριθεῖ.


Ἀγάπη στὸν ἄνθρωπο, τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ

Δυστυχῶς στὴ σκέψη πολλῶν ἀνθρώπων τὸ προφητικὸ βάθος τῆς παραβολῆς τῆς μέλλουσας κρίσης διαστρέφεται ἐπικίνδυνα, κάθε φορὰ ποὺ τὴν ἀντιλαμβάνονται μὲ ἕναν τρόπο ποὺ πανικοβάλλει καὶ τρομοκρατεῖ μὲ ἀπειλές, καταδίκες καὶ τιμωρίες. Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος αὐτοτιμωρεῖται μὲ τὶς ἐπιλογές του καὶ τὶς συμπεριφορές του, ὅπως ὑπαινίσσεται ὁ Χριστός, ὅταν λέει «καθὼς ἀκούω κρίνω, καὶ ἡ κρίσις ἡ ἐμὴ δικαία ἐστὶν» (Ἰω. 5,30). Ὁ Χριστὸς ἀκούει καὶ ἀποδέχεται τὴ δική μας ἀπόφαση. Ἀπὸ τὴ δική μας τοποθέτηση ἐξαρτᾶται ἡ κρίση Του. Κάθε φορὰ ποὺ ἀρνούμαστε τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν ἐμπερίστατο ἄνθρωπο ἀρνούμαστε τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Γι' αὐτό, ἂν ἀδιαφορήσουμε καὶ δὲν ἀγαπήσουμε τὸν συνάνθρωπο, τότε θὰ κριθοῦμε ἀπὸ τὸν Υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἀγάπη, λοιπόν, γίνεται τὸ ἀπόλυτο καὶ διαχρονικὸ μέτρο τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς ζυγίζει. Ἀποτελεῖ τὸ ἀδιαμφισβήτητο κριτήριο τῆς κρίσεώς Του. Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἄλλον ἀσφαλῆ τρόπο καὶ δρόμο, γιὰ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ζήσει τὴν ὑπαρξιακή του εὐτυχία (αὐτὸ ποὺ λέμε σωτηρία), παρὰ μόνο τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη στὸν ἄλλον ἄνθρωπο. Ἐδῶ σημασία δὲν ἔχει τὸ ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον, ἀλλὰ τὸ πῶς θὰ σταθοῦμε ἐμεῖς «πλησίον», δηλαδή, κοντὰ στὸν ἄλλο.

Ὁ ὅσιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος τονίζει ὅτι «ὅταν φθάνουμε στὴν ἀγάπη, φθάνουμε στὸν Θεὸ καὶ ὁ δρόμος τοῦ ἀγώνα μας τελειώνει». Ὁ Χριστὸς ταυτίζεται μὲ τοὺς ταλαιπωρημένους, τοὺς θλιμμένους, τοὺς καταφρονημένους. Μᾶς ζητᾶ νὰ τὸν ἀνακαλύψουμε καὶ νὰ τὸν συναντήσουμε μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη μας γιὰ αὐτούς. Ὅταν πάσχει ὁ ἄνθρωπος, συμπάσχει μαζί του καὶ ὁ Θεός. Γι' αὐτὸ ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη γιὰ τὸν πάσχοντα ἄνθρωπο ἀποδεικνύει μὲ τρόπο ἁπτὸ καὶ χειροπιαστὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη μας γιὰ τὸν Θεό.



Ἡ ἀγάπη ὡς διακονία

«Καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι»; Ἂν ἡ ἀγάπη δὲν διακονεῖ, τότε δὲν εἶναι γνήσια καὶ ξεπέφτει. Ἡ διακονία εἶναι κορυφαῖος τρόπος χριστιανικῆς παρουσίας καὶ μαρτυρίας. Εἶναι θυσία χωρὶς ὑπολογισμό, ἡ ὁποία θεραπεύει ὅ,τι πονάει τὸν ὅλο ἄνθρωπο. Ὁ πεινασμένος, ὁ διψασμένος, ὁ γυμνός, ὁ ξένος, ὁ φυλακισμένος, ὁ ἄρρωστος εἶναι καταστάσεις ζωῆς ποὺ μαστίζουν τὸν ἄνθρωπο ὡς πρόσωπο καὶ ὡς κοινωνία. Ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ φθορὰ δημιουργοῦν συνεχῶς ἀναρίθμητες ἑστίες καὶ πλέγματα ἀνάγκης ποὺ μᾶς κυκλώνουν. Ἀσθένειες, δυστυχία, θεομηνίες, πείνα, ἐγκληματικότητα, περιφρόνηση, μοναξιά, ἐγκατάλειψη, ἐκμετάλλευση, μετανάστευση, ἀδικία, ἀνεργία, εἶναι ὁ χῶρος τῆς ἀνάγκης καὶ τῆς ἀδυναμίας τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι καταστάσεις ὕπαρξης τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ.

Γεννιέται ὅμως ἕνα ἐρώτημα, Πῶς τοὺς ἀντιμετωπίζουμε; Οἱ πιὸ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς προσπερνᾶμε ἀδιάφορα ἤ τοὺς «προσφέρουμε» ἁπλῶς τὸν οἶκτο μας. Περιορίζουμε καὶ ἐξαντλοῦμε τὸ νόημα τῆς παραβολῆς στὸ καθῆκον τῆς ἐλεημοσύνης. Δὲν μποροῦμε νὰ ὑπερνικήσουμε τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνασφάλεια ποὺ γεννᾶ μέσα μας ἡ ἀνωνυμία τοῦ ἀγνώστου συνανθρώπου μας, τοῦ πρόσφυγα καὶ τοῦ λαθρομετανάστη, τοῦ ἀποξενωμένου καὶ ἐγκαταλελειμμένου. Εἴμαστε τραγικὰ ἀνίκανοι νὰ κατέβουμε στὸν «ἅδη τῆς ζωῆς του», ὥστε νὰ τὸν βοηθήσουμε καὶ νὰ τὸν ἀναστήσουμε στὴ ζωὴ τῆς ἀγάπης, κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς καθόδου τοῦ Χριστοῦ στὸν ἅδη.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφέρει ὅτι «δὲν μπορῶ νὰ πιστέψω γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ σωθεῖ, ἂν δὲν κοπιάσει γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ διπλανοῦ του». Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ διπλανός, ὁ κάθε ἐλάχιστος ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ, δὲν πεινάει καὶ διψάει μόνο γιὰ ψωμὶ καὶ νερό, ἀλλὰ γιὰ ἀλήθεια, ἀγάπη καὶ σωτηρία. Ἀμήν.



 

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...