Σου απαγορεύω να μιλάς για την Πατρίδα...

(†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Το άλλο αστέρι ποιό είναι;
Η Πατρίδα, η Πατρίς.
Αυτές τις ημέρες, χιλιάδες φορές ακούς, και η λέξη Πατρίς και Πατρίς, και Πατρίς, και Πατρίς, και Πατρίς, και Πατρίς, και Πατρίς.
Σύμφωνοι ..
Στα παλιά τα βιβλιάρια των στρατιωτών μας, στα ατομικά τους βιβλιάρια των στρατιωτών μας, ήτανε τυπωμένος πάντοτε ο λόγος που γράφει: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς ..» Ότι παραπάνω απ’ όλα είναι η Πατρίς.
Πολύ καλά.
Και μάλιστα η Πατρίς, που ονομάζεται Ελλάς.
 Πολύ καλά.
Σύμφωνοι.
Στα πράγματα τώρα.

ΠΟΣΟ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΤΡΙΔΑ;

Όχι σε λέξεις.
Όχι σε βερμπαλισμό.
Όχι σε λόγια κούφια.
Όχι σε θεωρίες.
Όχι σε βιβλία.
Όχι σε περιοδικά.
Όχι στο ραδιόφωνο.
Όχι σε πλάκες.
Όχι σε τραγούδια.


Πόσο ζυγίζει η Πατρίδα, ΣΕ ΘΥΣΙΕΣ.

Έλα να σε ζυγίσω. Πόσα δράμια είναι ο πατριωτισμός σου. Έλα να σε ζυγίσω, τα έργα σου, να αποδείξεις ότι είσαι πατριώτης.
Πατρίς, φωνάζει Πατρίς.
Εάν αγαπούσε την Πατρίδα .. αυτός ο πλούσιος που έχει τα χρήματα τα πολλά .. Πρώτα-πρώτα δεν ζητούμε το αίμα του, το αίμα το δώσαν τα παιδιά για να ζήσει αυτός ο τόπος ελεύθερος, ζητούμε το λιγότερο, τα χρήματά του. Εάν αγαπούσε την Πατρίδα του θα ήτο συνεπής εις τας οικονομικάς υποχρεώσεις του. Θα έσπευδε εις το ταμείον του Κράτους και θα επλήρωνε τον φόρο του τίμια, ειλικρινά.
Κι όμως, αυτοί που αποφεύγουν τον φόρο, να δώσουν εις το Κράτος .. 
δεν είναι οι μικροί. 
Αυτοί που αποφεύγουν να πληρώσουν τους φόρους των εις το Κράτος είναι αυτοί που φωνάζουν Πατρίδα και πάλι Πατρίδα. .. αυτοί είναι οι μεγάλοι φοροφυγάδες. Και τα βάρη των φόρων πέφτουν στους ώμους του μικρού του μαρτυρικού λαού μας που κάμπτεται κάτω από τη βαρυτάτη φορολογία για να αποφεύγουν οι άλλοι τας βαρυτάτας υποχρεώσεις των προς τους νόμους. Και ψηφίζει το Κράτος νόμους επί νόμους και αυτοί ασύλληπτοι. Γιατί είναι ασύλληπτοι, είναι άλλο θέμα.
Πατρίδα φωνάζει.
Εάν αγαπούσε την Πατρίδα θα αγαπούσε τη Σημαία. Ναι τη Σημαία αυτό το πανί, ναι τη Σημαία, θα την αγαπούσε. Όχι στα λόγια, όχι στα λόγια. Θα αγαπούσε την Πατρίδα στην πραγματικότητα και θα το είχε καμάρι .. Αφού τον βοήθησε .. και έχει καράβια πλεούμενα .. προς τιμήν των παιδιών της Ελλάδος θα θεωρούσε χαρά του επάνω στα κατάρτια των καραβιών του να υψώσει την Ελληνική σημαία. Εάν άλλοι υψώσανε την Ελληνική σημαία πάνω στα ψηλά βουνά με αίματα, αυτός εκαλείτο να υψώσει την Ελληνική σημαία επάνω στα κατάρτια των καραβιών του.
Ένα σχοινάκι ήτανε, ένα σχοινάκι. Κι όμως στα καράβια τους επάνω στις θάλασσες που αρμενίζανε κάτω από την τουρκιά, ο Κατσαντώνης είχε τη σημαία την Ελληνικιά. Κάτω από την Τουρκία, και μέσα σε ελεύθερο Κράτος πάνω στα κατάρτια τους δεν ανεμίζει Ελληνική σημαία, ανεμίζει σημαία μικρών και ασημάντων εθνών. Σε άλλο κατάρτι σημαία της Κόστα Ρίκα, στο άλλο κατάρτι σημαία του Παναμά, στο άλλο κατάρτι σημαία της Γουατεμάλας .. 
Γιατί; Γιατί εκεί είναι φτηνά τα πάντα και για λίγα τριάκοντα αργύρια προτιμούν στα κατάρτια οι εφοπλιστές να υψώσουν ξένες σημαίες.
Θέλετε να τους δείτε να κατεβάσουν όλες τις σημαίες και να υψώσουν Ελληνικές σημαίες; Όταν δούνε ότι το Κράτος το Ελληνικό τους κάνει χατίρι και τους έχει αφορολογήτους, θα υψώσουν πάνω στα κατάρτια τους την Ελληνική σημαία και θα γιορτάσουμε το γεγονός εμείς οι ηλίθιοι.
Πατρίδα, Πατρίδα.
Πατρίδα, και φόρο δεν πληρώνεις.
Πατρίδα, και στα κατάρτια σου έχεις ξένες σημαίες.
Πατρίδα.Αν είσαι πατριώτης, στο πορτοφόλι σου μέσα θα ‘χεις Ελληνικά φράγκα, αυτά τα φράγκα τα φτωχά φράγκα θα τα ‘χεις στο πορτοφόλι σου. Κι όμως, αυτοί καμμίαν εμπιστοσύνη στο Ελληνικό
νόμισμα. Λένε ‘εμπιστοσύνη’ στο Ελληνικό νόμισμα, φωνάζουν στον κόσμο ‘αποταμίευση’, να μαζέψουν τα χρήματα, πολύ καλά συμφωνώ και εγώ .. όλα αυτά ωραία, και αυτοί τα λεφτά τους τα κάνουνε μετοχές στο εξωτερικό. Δεν είναι μυστικό αγαπητοί μου δεν είναι μυστικό αυτό. Τα χρήματά τους τα κάνουνε ράβδους χρυσού που τα φυλάνε στην Ελβετία, μέσα στις άλλες χώρες.
Και αν καμμιά φορά -Άγιοι, Άγγελοι και Αρχάγγελοι φυλάγετε τον τόπο μας, φυλάγετε τα βουνά μας τα λαγκάδια μας, ας μη δώσει. Εμείς οι παλαιότεροι που ζήσαμε το δράμα, που πολεμήσαμε, που αγωνιστήκαμε, που γίναμε χίλια κομμάτια, που μπήκαμε στις φυλακές. Δεν θέλω να έρθει αυτή η μέρα, για τη νέα γενιά δεν θέλω να ‘ρθει αυτή η μέρα. Όχι εγώ τουλάχιστον θέλω να πεθάνω παρά να δω πάλι μία τοιαύτη ημέρα- ε λοιπόν αν έρθει καμμιά τέτοια ημέρα κατηραμμένη θα τους δείτε αυτούς με τα ελικόπτερα να φεύγουν από την Ελλάδα με τις ράβδους τους .. και να μένει αυτός ο μικρός λαός εδώ να υποφέρει .. 
Πατρίδα φωνάζει, και φόρο δεν πληρώνει.
Πατρίδα φωνάζει, και σημαία δεν υψώνει στα κατάρτια.
Πατρίδα φωνάζει, και νόμισμα Ελληνικό το περιφρονάει.
Πατρίδα φωνάζει. Φωνάζει Πατρίδα.
Και, και .. ούτε μια δραχμή, ούτε μια δραχμή δε δίνει στα ευαγή ιδρύματα. .. Διαθήκαι ανοίγονται κάθε μέρα, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη ανοίγουν κάθε μέρα διαθήκες. Κλαίω αδερφοί μου, μου γράφουν από το Λονδίνο, μου γράφουν από το Παρίσι, ανοίγουν κάθε μέρα διαθήκες πλουσίων που μπορούν να αγοράσουν το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη και την Ελλάδα ολόκληρη εκατό φορές. .. Δίνουν, στα σκυλιά, στα γατιά, στις υπηρέτριες, στις παλλακίδες, στις ερωμένες .. δίδουν, δίδουν, δίδουν με το φτυάρι. Στην πτωχή μας την Πατρίδα ούτε μία δραχμή.
Που είναι οι μεγάλοι ευεργέται; Που είναι οι μεγάλοι ευεργέται μας που γέμισαν την Ελλάδα με κτήρια. Κοιτάξτε, Αρσάκειο, Ριζάρειο, Πολυτεχνείο, Βαρβάκειο .. Ποιοι; Φτωχαδάκια, που φεύγανε με παντελόνια γυμνοί με την ευχή της μάνας των. Άλλος πήγαινε Ηπειρώτης επάνω στη Μόσχα, άλλος στην Οδησσό, άλλος στην Αλεξάνδρεια .. Μια καρδιά είχαν, Θεέ μου να πιάσουμε λεφτά να κάνουμε καλό, να χτίσουμε σχολειό στο χωριό μας, να χτίσουμε πανεπιστήμιο στην πτωχή μας την Πατρίδα.
Και άνοιγε διαθήκη και έκλαιγε όλη η Ελλάδα. Άνοιξε η διαθήκη του Ριζάρη και έκλαιγε η Αθήνα. Άνοιξε η διαθήκη του Βαρβάκη και έκλαιγε η Αθήνα. Όλα τα χρήματά τους τα άφηναν στην Πατρίδα και γέμισε η Ελλάδα από φιλανθρωπικά καταστήματα. Δέστε στα Γιάννενα, μια μικρά πόλη, πτωχή πόλη, γεμάτη φιλανθρωπικά καταστήματα. Τα χτίσανε Ηπειρώτες, τα γνήσια παιδιά της.
Που είναι σήμερα αυτοί οι ευεργείται; Ένας Αβέρωφ. Πού είναι ο Αβέρωφ, ο Αβέρωφ, που μας έφτιασε όχι μόνο το μαρμάρινο στάδιο .. εκατομμύρια λίρες .. μας έφτιασε τον ΑΒΕΡΩΦ, το θρυλικό καράβι, που μάντρωσε, ΜΑΝΤΡΩΣΕ τους τουρκαλάδες μεσ’ τα στενά και δεν ξεμυτίσανε από ‘κει μέσα. Που είναι αυτοί οι ευεργέται μας; Που είναι αυτοί οι μεγάλοι άντρες;
Όλα έγιναν μπίζνες, όλα έγιναν συμφέρον. Και η Πατρίς; Η Πατρίς τι κατήντησε;
Η Πατρίς.
Ω Πατρίς! Πατρίς φωνάζεις.

ΣΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ. 
ΕΙΣ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΟ Η ΠΑΤΡΙΣ.
ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΙ ΑΝΩΤΕΡΟΙ. 
ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ, ΟΙ ΕΦΕΔΡΟΙ.\
ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
ΕΣΥ ΟΧΙ.
ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΩ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ, ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ.

Πατρίδα;
Πατρίς Άστρο και κατήντησε Πατρίς ίσον η τσέπη τους. Τίποτε άλλο δεν είναι η Πατρίδα τους.
Αδερφοί μου, το ένα αστέρι το ιδανικό η οικογένεια το ρίψαμε μέσα εις το Χόλλυγουντ, το άλλο αστέρι το ρίψαμε μέσα στα χρηματοκιβώτιά μας του Ιούδα.
Ας αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, ας μετανοήσωμεν και ας συναισθανθώμεν τα ελαττώματά μας για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μία νέα κοινωνία. ...
πηγή  
το είδαμε εδώ
τ

Νηστεία: Ίσον ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ;

για τους νέους που δυσκολεύονται να νηστέψουν

Νηστεία, μία παράξενη λέξη!
Θυμίζει στέρηση, παραίτηση από το δικαίωμά μας να φάμε ό, τι θέλουμε, να ζήσουμε όπως θέλουμε, θυμίζει απαγόρευση, παλαιότερες εποχές. Στους περισσότερους φαίνεται αστείο να βάζεις περιορισμούς στον εαυτό σου.
«Γιατί», ρωτούν, σε μια εποχή που όλα επιτρέπονται. Ποιο είναι το νόημα;

Κι όμως πίσω από την αλλαγή του φαγητού κρύβεται ένας άλλος τρόπος ζωής. Αφάνταστα νεανικός και επαναστατικός. Παραιτούμαστε από τα δικαιώματά μας, γιατί αγαπάμε Εκείνον περισσότερο απ' όλα. Αλλάζουμε την τροφή μας γιατί κάνουμε υπακοή στα λόγια Του, στο παράδειγμα Του, ως μία μικρή ανταπόκριση στην θυσία Του.
Κάνουμε αντίσταση στο ρεύμα των πολλών, όχι γιατί εμείς είμαστε οι καλοί, αλλά γιατί θέλουμε να τους σκεφτόμαστε και να ζούμε γι' αυτούς.

Γιατί μόνο όποιος μαθαίνει να παραιτείται από τα δικαιώματά του, μπορεί να αγαπήσει πραγματικά τον άλλο, γιατί μπορεί να του δώσει, να του προσφέρει χωρίς να νοιαστεί να πάρει απ' αυτόν.
Γιατί όποιος ξέρει ότι μπορεί να ζήσει χωρίς κρέας, γάλα, τυρί, αυγό, ξέρει ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς εγωισμό, χωρίς να τα θέλει όλα δικά του.
Ξέρει ότι μπορεί ν' αγαπήσει και να προσευχηθεί για τον άλλο, ότι μπορεί να τον ακούσει θυσιάζοντας τον χρόνο του, μπορεί να νοιώσει την καημό του, να αξίζει το δάκρυ του, να χαρεί με το χαμόγελό του.
Και είναι δύσκολο να νηστέψεις, όχι μόνο από φαγητό, αλλά και απ' ό, τι σε χωρίζει από τον Χριστό και τον άλλο, που είναι η αμαρτία και το ψέμα.
Δεν είναι δύσκολο ν' αφήσεις το μίσος και την κακία κατά μέρος, αρκεί να το ζητήσεις απ' Αυτόν που σ' αγαπά. Αρκεί να βάλεις αρχή προσπάθειας στην ζωή σου, σα να ξεκινάει τώρα. Αρκεί να μην πεις «δεν θα ξεχωρίσω», «δεν θέλω να με ειρωνευτούν», «δεν πειράζει, έχω χρόνο». Αρκεί να νοιώσεις ότι «είναι κάτι» να το παλέψεις. Κι έχει νόημα γιατί είναι η παράδοσή μας, είναι η ιστορία μας και νηστεύοντας κρατάς κάτι που ισχύει 2000 χρόνια τώρα. Γίνεσαι συνεχιστής μιας κίνησης ζωής προς Αυτόν που μας δίνει τη Ζωή.
Ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου στον αγώνα μου αυτό, ξέρω ότι είσαι και συ μαζί μου, κι είμαστε κι άλλοι. Γιατί μέσα από την νηστεία και την γιορτή βρίσκουμε το κλειδί της πίστης που ξεκλειδώνει την ψευτιά του σήμερα. Το κλειδί της αγάπης που δίνει αλλιώτικο νόημα στην ζωή μας. Και ξέρω ότι θέλεις αυτό το νόημα.
Γιατί πιστεύεις, γιατί ο Θεός υπάρχει μέσα σου.

Καλή Σαρακοστή!

πηγή

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΞ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

• Η πνευματοφόρος διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου περί της αποταγής του ματαίου βίου ως προϋπόθεση για την άνοδο στην «Κλίμακα των αρετών»

Το βίωμα του Θεού μέσω της πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης
• 
  

Η οντολογική σχέση του χοϊκού και θνητού ανθρώπου με τον Θεό είναι ελεύθερη, προσωπική, αγαπητική και βιωματική. Ο πεπερασμένος άνθρωπος σε πολλές των περιπτώσεων προσεγγίζει την οντολογική σχέση του με τον Θεό, που είναι σχέση και πηγή αθανάτου ζωής για τον ίδιο, είτε με φόβο και συστολή έναντι ενός τιμωρού και εκδικητικού Θεού, επειδή φαντασιακά και ψυχολογικά προσλαμβάνει την «εικόνα του Θεού», άκρως στρεβλά, είτε μέσα από μία τυπολατρική, κανονιστική και νομικίστικη οπτική γωνία, όπως δυστυχώς έχει επικρατήσει εξ επιδράσεως της ρωμαιοκαθολικής θεολογικής σκέψεως και πρακτικής, ακόμη και στον ορθόδοξο κόσμο.

Τα ορθόδοξα θεολογικά κριτήρια όμως αυτής της μοναδικής και συγκλονιστικής οντολογικής σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό ως σχέσεως ακριβώς μεταξύ προσώπων εν αγάπη και εν απολύτω ελευθερία διατυπώνονται θεοπνεύστως από τον όσιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, τον γνωστό ως Ιωάννη της Κλίμακος, στο πολύφημο και μνημειώδες έργο του, υπό τον τίτλο: «Κλίμαξ». Στην καρδιά της θεολογικής διδασκαλίας του Οσίου Ιωάννου της Κλίμακος κυρίαρχη θέση κατέχει η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, η οποία δεν εστιάζεται σε καταναγκασμούς, φόβους, ιδιοτέλειες και τυπολατρικές κανονιστικές προσεγγίσεις, οι οποίες καθιστούν την σχέση αυτή του ανθρώπου με τον Θεό όχι σωτηρολογική αλλά συμφεροντολογική, επίπλαστη και ανούσια.

Ο Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης θέτει ως πρώτιστη προϋπόθεση της κοινωνίας του ανθρώπου με τον δημιουργό Θεό, την αποταγή του ματαίου βίου ως έκφραση της ελευθέρας, εκούσιας και αβιάστου επιλογής του φθαρτού και θνητού ανθρώπου να βιώσει το σωτήριο θέλημα του Θεού. Γράφει δε χαρακτηριστικά: «ας τρέξουμε πρόθυμα συναισθανόμενοι ότι μας εκάλεσε ο Θεός και Βασιλεύς, μήπως και τα χρόνια της ζωής μας είναι ολίγα, οπότε θα ευρεθούμε χωρίς καρπούς την ημέρα του θανάτου μας και θα πεθάνουμε από την πείνα. Ας ευαρεστήσουμε τον Κύριο, όπως οι στρατιώτες τον Βασιλέα. Οπωσδήποτε μετά την επιστράτευση, μας ζητείται η ακριβής εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας».

Ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος διακρίνει και αξιολογεί τα κριτήρια βάσει των οποίων οι άνθρωποι απαρνούνται τον μάταιο βίο και βιώνουν το θέλημα του Θεού, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά: «αυτός που απαρνήθηκε τον κόσμο από τον φόβο (της κολάσεως) είναι όμοιος με το θυμίαμα που ενώ καίεται, στις αρχές αναδίδει ευωδία, στο τέλος όμως καπνίζει. Εκείνος που τον απαρνήθηκε με την ελπίδα μελλοντικού μισθού, καταντά μια μυλόπετρα, που γυρίζει συνεχώς στο ίδιο μέρος. Όποιος όμως ανεχώρησε από τον κόσμο για την αγάπη του Θεού, ευθύς εξ αρχής έχει μέσα του φλόγα, η οποία αν τυχόν πέσει σε ξύλα ή σε δάσος, αυξάνει υπερβολικά και συνεχώς επεκτείνεται προς τα εμπρός».

Πρώτο και έσχατο κριτήριο λοιπόν της σχέσεως μας με τον φιλάνθρωπο, μακρόθυμο και φιλεύσπλαχνο Θεό δεν μπορεί να είναι ούτε ο φόβος ούτε το λογιζόμενο κατά τα ανθρώπινα μέτρα συμφέρον μας, αλλά η άνευ προϋποθέσεων αγάπη προς Αυτόν που είναι ζωή, αθάνατη ζωή, και σωτηρία για εμάς. Ο Όσιος πατήρ γράφει εν προκειμένω: «ας αγαπήσουμε τον Κύριο, όπως αγαπούμε και σεβόμεθα τους φίλους μας. Είδα πολλές φορές ανθρώπους που ελύπησαν τον Θεό και δεν ανησύχησαν καθόλου γι’ αυτό. Όταν όμως συνέβη να πικράνουν αγαπητά τους πρόσωπα, έστω και σε κάτι μικρό, έκαναν το παν, εχρησιμοποίησαν κάθε τέχνασμα, εσκέφθηκαν κάθε τρόπο, υπεβλήθησαν σε κάθε θλίψη, ομολόγησαν το σφάλμα τους, και παρακάλεσαν είτε αυτοπροσώπως είτε με φίλους είτε με δώρα, προκειμένου να αποκαταστήσουν την πρώτη αγάπη τους».

Ανάλογα με την οντολογική σχέση που έχουν οι άνθρωποι με τον «όλον αγάπη» Θεό διακρίνονται από τον Όσιο Πατέρα στους φίλους του Θεού, στους αχρείους δούλους του, στους ξένους και εχθρούς του, και στους αντιπάλους του Θεού. Σύμφωνα λοιπόν με την διδασκαλία του Ιωάννου του Σιναΐτου και πάλι το κριτήριο για την παραπάνω κατηγοριοποίηση των ανθρώπων είναι η προς τον Θεό απόλυτη, θυσιαστική και ανυπόκριτη αγάπη τους, η οποία εκδηλώνεται με την εκ μέρους τους τήρηση του Παναγίου και σωτηριώδους θελήματός του.

Άξιοι ιδιαιτέρας μνείας είναι οι ορισμοί που δίδει ο Όσιος Πατέρας για τις έννοιες: Χριστιανός, Θεοφιλής και δούλος του Θεού, μέσα από τους οποίους καταδεικνύεται ότι η προς τον Θεό αληθής αγάπη ταυτίζεται οντολογικά με την τήρηση του Παναγίου θελήματός του από τους ανθρώπους. Ορίζει λοιπόν ότι ο «Χριστιανός είναι η απομίμησις του Χριστού, όσο είναι δυνατόν στον άνθρωπο, και στα λόγια και στα έργα και στη σκέψη. Πιστεύει δε ορθά και αλάνθαστα στην Αγία Τριάδα». Ο δε Θεοφιλής άνθρωπος «είναι εκείνος που απολαμβάνει όλα τα φυσικά και αναμάρτητα δώρα του Θεού, συγχρόνως όμως δεν αμελεί, όσο μπορεί, να επιτελεί το αγαθό». Συνακόλουθα ορίζει ως φίλους και γνησίους δούλους του Θεού «εκείνους που εξετέλεσαν και εκτελούν το πανάγιο θέλημά του ακούραστα και χωρίς καμία παράλειψη».

Η καλή και αγαθή χρήση του αυτεξουσίου από τον άνθρωπο, η οποία δεν στηρίζεται σε μια ψυχρή νοησιαρχία ανούσιων νομικών ή κανονιστικών σχημάτων και ιδιοτελών κοσμικών προσεγγίσεων, αλλά στον θείο φωτισμό που γεννά η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη στον Θεό, δύναται να αναβιβάσει τον πεπτωκότα άνθρωπο στην «θεία έλλαμψη» εν κοινωνία με τον Θεό. Η ενάρετη Τριάδα των θεοειδών αρετών, της αγάπης, της ελπίδος και της πίστεως συγκροτεί σύνολη της αγιοπνευματική εμπειρία και ζωή της Εκκλησίας και των ανθρώπων, ενώ αποτελεί και τον οντολογικό ομφάλιο λώρο μεταξύ του κτιστού ανθρώπου με τον άκτιστο Θεό. Αυτά υπογραμμίζει ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφοντας χαρακτηριστικά: «…πίστις, ελπίς, αγάπη· μείζων δε πάντων η αγάπη (Α΄ Κορ. ιγ΄, 13)… Εγώ όμως την μία την βλέπω σαν ακτίνα, την άλλη σαν φως και την τρίτη σαν ηλιακό δίσκο, και όλες μαζί σαν ένα φωτεινό απαύγασμα και μία και την αυτή λαμπρότητα. Η μία, η πίστις, δύναται να επιτελέσει τα πάντα. Η άλλη, η ελπίς, περικυκλώνει με το έλεος του Θεού και δεν καταισχύνει τον ελπίζοντα. Και η τρίτη, η αγάπη, δεν πέφτει ποτέ από το ύψος της ούτε σταματά από το τρέξιμό της ούτε επιτρέπει σ’ αυτόν που επλήγωσε με τα βέλη της, να ηρεμήσει από την “μακαρίαν μανίαν” που του επροξένησε».

Ο υψιπέτης θεολόγος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, δίδει τον ένα και μοναδικό ορισμό περί Θεού, ότι «ο Θεός αγάπη εστί» (Α΄ Ιωάν. δ΄, 16), συνδέοντας οντολογικά τον άκτιστο Τριαδικό Θεό με την αγάπη και τούτο διότι όπως αναφέρει ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος «η αγάπη, ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωσις με τον Θεό, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. Ως προς την ενέργειά της, μέθη της ψυχής. Ως προς δε τις ιδιότητές της, πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως».

Είναι όντως συγκλονιστικό το γεγονός ότι στον ορισμό περί Θεού ως πρώτιστη ιδιότητα αυτού ορίζεται η αγάπη, η οποία είναι το «θεοειδές μέσο» δια του οποίου μπορεί ο κτιστός άνθρωπος να βιώσει την προσωπική και μυστική εμπειρία της κοινωνίας του με τον άκτιστο Θεό σε μια σχέση ζωής και ελευθερίας που νεκρώνει το «ίδιον εωσφορικό θέλημα» και μεταμορφώνει ανακαινιστικά τον χοϊκό, φθαρτό και πεπερασμένο άνθρωπο που ζει και βιώνει τον Θεό στην σύνολη ύπαρξή του. Και σύμφωνα με τον Ιωάννη της Κλίμακος «εάν το πρόσωπο που αγαπούμε γνήσια, μας μεταβάλλει εξ ολοκλήρου με την παρουσία του και μας κάνει φαιδρούς και χαρωπούς και χωρίς λύπη, τι δεν θα προξενεί άραγε το πρόσωπο του Δεσπότου, όταν επισκέπτεται μυστικά την καθαρή ψυχή;».

Ο κτιστός άνθρωπος βιώνει τον Θεό πρωτίστως ως αγάπη επειδή κατά τον Όσιο Πατέρα «Αγάπη είναι ο Θεός, και όποιος προσπαθεί να δώσει ορισμό του Θεού ομοιάζει με τυφλό που μετρά στην άβυσσο τους κόκκους της άμμου». Και σε άλλο σημείο συμπληρώνει: «αυτός που θέλει να ομιλεί για την αγάπη είναι σαν να επιχειρεί να ομιλεί για τον ίδιο τον Θεό».

Αυτός που αληθώς αγαπά τον Θεό, φλέγεται από τον πνευματικό έρωτα, ο οποίος τον ωθεί αδιαλείπτως σε ένωση και κοινωνία με τον Θεό. Είναι δε αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι ο Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, αυτός ο αυστηρός ασκητής και εγκρατευτής, δεν δειλιάζει αλλά τολμά να ομιλήσει για τον πνευματικό έρωτα που γεννά η απόλυτη αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό προβαίνοντας με πολύ προσεκτικό και συνάμα εύστοχο τρόπο σε μία αναγωγή προς τον ανθρώπινο έρωτα. Ο Όσιος Πατέρας γράφει χαρακτηριστικά: «Ο πραγματικός εραστής φέρνει πάντοτε στο νου του το πρόσωπο του αγαπημένου του και το εναγκαλίζεται μυστικά με ηδονή. Αυτός ποτέ, ούτε και στον ύπνο του δεν μπορεί να ησυχάσει, αλλά και εκεί βλέπει το ποθητό πρόσωπο και συνομιλεί μαζί του. Έτσι συμβαίνει στον σωματικό έρωτα. Έτσι συμβαίνει και σ’ αυτούς που αν και έχουν σώμα, είναι ασώματοι (και ασκούν τον πνευματικό έρωτα).

Η προσέγγιση του Θεού λόγω του ψυχολογικού φόβου που αισθάνεται ο άνθρωπος ως αποτέλεσμα της ελέγχουσας συνειδήσεώς του, καθώς αναλογίζεται τις αμαρτίες του και τον κλήρο της πνευματικής κολάσεώς του, δηλαδή της τραγικής οντολογικής ανυπαρξίας του έξω από την Βασιλεία του Θεού, καταδεικνύει την πνευματική ανωριμότητά του και την στρεβλή περί Θεού αντίληψή του. Ο άνθρωπος που αληθώς πιστεύει ότι ο Θεός είναι αγάπη, δεν φοβάται ποτέ τον δημιουργό και σωτήρα του, τον οποίο βιώνει οντολογικά ως πατέρα και αδελφό, συνέκδημο και συνοδοιπόρο, αλλά ποτέ ως έναν τιμωρό και εκδικητή Θεό.

Ο Θεός είναι αγάπη, πέλαγος και ωκεανός αγάπης, και ποτέ φόβος, διότι η «αγάπη έξω βάλλει τον φόβον». Όσο λοιπόν περισσότερο ο άνθρωπος αγαπά τον Θεό «εξ όλη ψυχής, καρδίας και διανοίας» και βιώνει τον Θεό ως αγάπη, τόσο αποβάλλει τον φόβο. Ενώ αντιθέτως, όπως γράφει ο Όσιος Ιωάννης «όσο ποσόν αγάπης λείπει, τόσο ποσόν φόβου υπάρχει». Γι’ αυτό ο άνθρωπος οφείλει να είναι «υιός αγάπης» και όταν όλη η ψυχοσωματική του ύπαρξη είναι αγάπη που ενώνεται με την αγάπη του Θεού, τότε γεννάται η υιοθεσία του Θεού Πατρός προς τον άνθρωπο και του ανθρώπου προς τον Θεό πατέρα. Τότε, τέτοια είναι η οντολογική ενότητα του ανθρώπου με τον Θεό, ώστε σύμφωνα με τον Όσιο Πατέρα «Δεν προσκολλάται τόσο πολύ η μητέρα στο βρέφος που θηλάζει, όσο ο υιός της αγάπης προς τον Κύριο».

Η αγάπη του Θεού που ενοικεί μέσα στην ψυχοσωματική οντότητα του ανθρώπου, μεταμορφώνει τον χοϊκό και φθαρτό άνθρωπο σε «ιερό σκεύος θεϊκής αγάπης» και τούτο διδάσκει ο της Κλίμακος Ιωάννης γράφοντας με έμφαση: «όταν λοιπόν ολόκληρος ο άνθρωπος συγχωνευθεί κάπως με την αγάπη του Θεού, τότε και εξωτερικά στο σώμα του σαν σε καθρέφτη δείχνει την εσωτερική λαμπρότητα της ψυχής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εδοξάσθη και εκείνος ο Θεόπτης, ο Μωυσής. Όσοι κατέκτησαν την ισάγγελη αυτή βαθμίδα, ξεχνούν πολλές φορές την σωματική τροφή. Και νομίζω ότι δεν την επιθυμούν και τόσο συχνά, πράγμα όχι απίστευτο…».

Η αγάπη και η ελπίδα είναι αδελφές και οντολογικές προϋποθέσεις για να βιώσει ο άνθρωπος τον Θεό. Συνυπάρχουν αχωρίστως και αμεταθέτως καθώς η μία προϋποθέτει την άλλη στην ανάβαση της πνευματικής κλίμακος από τον άνθρωπο μέχρις ότου βιώσει την «κατά χάριν θέωση». Ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος με θεόπνευστη έλλαμψη γράφει σχετικά: «η δύναμις της αγάπης είναι η ελπίς, διότι με αυτήν περιμένουμε τον μισθό της αγάπης. Η ελπίς είναι “αδήλου πλούτου πλούτος”, (δηλαδή πλούτος ενός πλούτου που δεν φαίνεται). Η ελπίς είναι ασφαλής απόκτησις θησαυρού πριν από την απόκτησή του. Αυτή είναι ανάπαυσις και ανακούφισις από τους κόπους. Αυτή είναι η θύρα της αγάπης. Αυτή φονεύει την απόγνωση. Αυτή εικονίζει εμπρός μας τα πράγματα που ευρίσκονται μακρυά. Έλλειψις της ελπίδος σημαίνει αφανισμός της αγάπης. Σ’ αυτήν είναι δεμένοι οι πόνοι, σ’ αυτήν είναι κρεμασμένοι οι κόποι, αυτήν περικυκλώνει το έλεος του Θεού».

Η προς Θεόν ανάβασις είναι πορεία προ την όντως «αυτοαγάπη», εν αγάπη, από τον αγαπώντα αληθώς άνθρωπο. Έτσι η αγάπη καθίσταται «η πρόοδος εις τους αιώνας όλων των εκλεκτών του Θεού». Αυτή την κραταιά και ακατάβλητη δύναμη της αγάπης ανυμνεί ο της Κλίμακος Ιωάννης γράφοντας: «Επιθυμούμε πια να ανεβούμε κοντά σου. Διότι εσύ κυριαρχείς σε όλα. Τώρα που επλήγωσες την καρδιά και δεν μπορώ να ανθέξω στην φλόγα σου. Γι’ αυτό θα σε υμνήσω και θα προχωρήσω. Εσύ κυριαρχείς επάνω στην δύναμη της θαλάσσης, εσύ καταπραΰνεις και νεκρώνεις την ταραχή των κυμάτων της. Εσύ ταπεινώνεις και καταρρίπτεις ως τραυματία τον υπερήφανο λογισμό. Με τον ισχυρό σου βραχίονα διασκορπίζεις τους εχθρούς σου και αναδεικνύεις ανικήτους τους δικούς σου εραστές».

Η αναζήτηση λοιπόν της αγάπης συντελείται μόνο με αγάπη προκειμένου ο άνθρωπος να μεταμορφωθεί όλος σε αγάπη και να αναδειχθεί ελπιδοφόρος των μελλόντων αγαθών που η αγάπη του «όλου αγάπη» Θεού «ητοίμασε τοις αγαπώσι αυτόν». Με ένθεα σκιρτήματα και ιερό ενθουσιασμό μας καλεί ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος να αναζητήσουμε την αγάπη: «Αγάπη, ελλάμψεως άβυσσος / αγάπη, πηγή πυρός… / αγάπη, αγγέλων στάσις / Απάγγειλον ημίν, ως καλή εν αρεταίς / πού ποιμαίνεις τα πρόβατά σου; / πού κατοικείς εν μεσημβρία; / φώτισον ημάς, πότισον ημάς, / οδήγησον ημάς, χειραγώγησον ημάς /».

Πηγή

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης : Όταν λέμε «Βλέπει ο Θεός», τι εννοούμε;

Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή.
Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας.
Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη αυτά να μεταδίδομε.
Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν· μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό.
Δεν πρέπει ποτέ να σκεπτόμαστε για τον άλλο ότι θα του δώσει ο Θεός κάποιο κακό ή ότι θα τον τιμωρήσει για το αμάρτημά του. Αυτός ο λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.
Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;».
Άλλη φορά πάλι λέμε: «Ο Θεός δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόν τον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε».
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί ο άλλος. Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζομε με άλλον τρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό.
Κι αν, αντί να προσευχόμαστε, λέμε, «να το βρεις απ’ τον Θεό, να σε πληρώσει ο Θεός για το κακό που μου έκανες», και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός.
Ακόμη και όταν λέμε, «ας είναι βλέπει ο Θεός», η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό.
Καταλάβατε, λοιπόν πώς οι κακές μας σκέψεις, η κακή μας διάθεση επηρεάζουν τους άλλους; Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε και τον τρόπο να καθαρίσομε το βάθος του εαυτού μας από κάθε κακία. Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνομε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια.
Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς…».

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Πηγή: εδώ

Ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας, είναι βυθισμένος στον ύπνο της αμαρτίας. Κοιμάται βαθιά. Κι ο Θεός τον ξυπνάει με πολέμους, θανατικές επιδημίες, πυρκαγιές, καταστροφικές καταιγίδες, σεισμούς, πλημμύρες, κακούς θερισμούς...

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης.

 http://trelogiannis.blogspot.gr/

πηγή

Ένας ευλογημένος ιερέας...που θα σας συγκλονίσει!

 Γύρισε σε μένα. Ακόμα και μέσ’ στην αθλιότητά σου, την ενοχή σου, Σε δέχομαι όπως είσαι.

Και σου λέω ότι σε έχω ήδη συγχωρέσει. Άφησέ με παιδί μου να σου πω, ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη για σένα από τη δική μου.

Ύψωσε τα μάτια σου σε μένα και δες ποιος σε παρακαλεί.

Εγώ είμαι ο Ιησούς, ο Σωτήρας σου, που έρχομαι σήμερα σε σένα μιλώντας μέσα από το στόμα, ακόμα και των πιο ασήμαντων ανάμεσά σας. (Δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός).

Έρχομαι ξυπόλητος και σαν ζητιάνος! Για να σου γυρέψω μια ανταπόδοση αγάπης. Γυρεύω την καρδιά σου. Μην μου την αρνιέσαι.

Η συνέχεια στο συγκλονιστικό βίντεο που ακολουθεί...Ο λυγμός του μακαριστού γέροντα Ευσέβιου Μαμάκα θα σας συγκλονίσει κυριολεκτικά!

το είδαμε εδώ

Η Ελλάδα των ψυχών… οι ψυχές των Ελλήνων…

*Καταπληκτικό άρθρο.
Η πίστη σε μια ζωή μετά τη ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ελλάδα και ακρογωνιαίος λίθος για την επίγεια της υπόσταση. Πρώτο παράδειγμα του ρόλου που ανέκαθεν είχε στη ζωή ο κόσμος των κεκοιμημένων είναι η συμμετοχή του στην ίδια τη δημιουργία.

 
Στην βαθιά πεποίθηση ότι υπάρχει Άλλος κόσμος (κάτω για τους αρχαίους, πάνω για τους σύγχρονους) και ότι αυτός ο κόσμος επικοινωνεί με τον δικό μας, στηρίχθηκε η ερμηνεία για την εναλλαγή των εποχών: το ταξίδι της νεκραναστημένης Περσεφόνης από την Άδη στη γη και από τη γη στον Άδη, γέννησε- λέει ο μύθος- το καλοκαίρι και το χειμώνα. Τόση είναι η πίστη σε τούτα τα μέρη ότι ο κόσμος των ψυχών είναι μακριά και συνάμα κοντά μας, που από τότε που υπάρχει η προϊστορία μας, όλοι οι μύθοι και όλες οι παραδόσεις και όλες οι νεκρικές συνήθειες στηρίζονται πάνω της: οι νεκροί των Ελλήνων δεν είναι άψυχοι, ούτε ανενεργοί. … είναι ασώματοι, αλλά όχι άψυχοι… χωρίς γήινες αισθήσεις, αλλά όχι χωρίς ενέργεια.
Ακόμα και η πίστη στην Ανάσταση, είναι πολύ πιο παλιά από την χριστιανική της ολοκλήρωση: στα νερά της Στύγας, του ποταμού που δρόσιζε τον Άδη, βάφτισε(!) η Θέτιδα το νεογέννητο Αχιλλέα προκειμένου να του χαρίσει Αθανασία! (άντε τώρα να εξηγήσεις στον Βορειοευρωπαίο πόσο δεμένος με την ύπαρξή μας είναι ο νηπιοβαπτισμός). Αυτό το ποτάμι που νικούσε το θάνατο, βρισκόταν στο βασίλειο των νεκρών, γιατί μόνο μέσα από το σωματικό θάνατο, μπορούσε κανείς να λουστεί το νερό που τον νικούσε! Ένα ποτάμι Αθανασίας χώριζε τον Ελληνικό θάνατο από την Ελληνική ζωή… ένα ποτάμι που για να το διασχίσει η ψυχή έπρεπε να έφερε μαζί της τον οβολό, το νόμισμα για να πληρώσει τον βαρκάρη που θα την περνούσε απέναντι. Ακόμα και στο θάνατο, φακελάκι; Για τον Έλληνα, ναι… αλλά ακόμα και σ’ αυτή τη συνήθεια, φαίνεται η ζωντάνια του νεκρού και η συνεργασία του με τους ζώντες προκειμένου να αναπαυθεί: ο νεκρός στην Ελλάδα ανέκαθεν φέρει το θησαυρό του – νόμισμα για τους αρχαίους, καλές πράξεις για τους σύγχρονους – και με αυτό το θησαυρό πληρώνει τα τελώνια ( για κάθε ταξίδι πρέπει κανείς να λάβει υπόψη το τελωνείο). Δίπλα του, σύντροφος και οδηγός, ένας ψυχοπομπός, ο Ερμής για τους αρχαίους, ο Αρχάγγελος για τους χριστιανούς, καλύπτει το νεκρό στο ταξίδι του και αποτρέπει τις αδικίες. Μόνο ένας άνθρωπος κατόρθωσε να τρελάνει το βαρκάρη και να μπερδέψει αυτή την Τάξη: ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος, λέει ο Λουκιανός, κατόρθωσε να περάσει χωρίς τον οβολό, εκβιάζοντας το Χάροντα με λογικά επιχειρήματα και αποδεικνύονας τη ζωντάνια της ψυχής μετά το θάνατο: «Ουκ αν λάβεις παρά του μή έχοντος!». Υποπολλαπλάσιο του οβολού ήταν ο .. κόλλυβος! Χάλκινο νόμισμα, δώρο των ζώντων στον κεκοιμημένο, για να αγοραστεί το έδεσμα που θα γλυκάνει το ταξίδι του και θα του θυμίζει τα αγαθά της ζωής: στάρι, σύμβολο της γης, και της ζωής που γεννιέται μέσα στο χώμα (!), ρόδι, σαν αυτό που κέρασε ο Πλούτωνας την Περσεφόνη για να τη δελεάσει και σύμβολο ευδαιμονίας, καρποί σπόροι, παιδιά της ζωής που πεθαίνει και ανασταίνεται… το κόλλυβο, το γλυκό των νεκρών, βρήκε ξεχωριστή θέση στη χριστιανική Ελλάδα, γιατί ήταν κομμάτι της πολύ πιο παλιά. Τη θέση του διατήρησε και το νευκύσιο: μόνο που ο λαός, το ονομάζει πια μνημόσυνο: είναι τόσο μεγάλη η πίστη ότι οι νεκροί μας δεν είναι νεκροί που η λαϊκή παράδοση αρνήθηκε να ονομάσει την προσευχή της για εκείνους με παράγωγο του θανάτου. Προτίμησε να την ονοματίσει με παράγωγο της μνήμης, για να θυμάται το χρέος της προς αυτούς.
Ψυχοσάββατο σήμερα και η Ελλάδα θυμάται και προσεύχεται για τις ψυχές όσων έχουν φύγει: τις θυμάται και προσεύχεται και τους στέλνει δώρα, γιατί η ίδια της η ύπαρξη, η ιστορία της, η παράδοσή της, στηρίζονται σε μια αλήθεια που μοιάζει παράλογη για τον σύγχρονο κόσμο, μα που για μας είναι απολύτως αληθινή: μπορεί ο Χριστιανισμός να άνοιξε τις πύλες του παραδείσου και να έβγαλε κάποιες ψυχές από τα Τάρταρα, αλλά χρέος των ζώντων είναι να στείλουν τα δώρα τους στους νεκρούς τους, όπου κι αν βρίσκονται. Από άκρη σ’ άκρη του σύμπαντος: από τα Ουράνια, ως τα έγκατα της γης, οι δικοί μας άνθρωποι, όσοι γνωρίσαμε κι όσοι δε γνωρίσαμε, περιμένουν ένα χάδι, μια σταγόνας δροσιάς, δώρο της γης και της καρδιάς μας… Ψυχοσάββατο σήμερα, κι ακόμα κι αν ο Δυτικός πολιτισμός θεωρεί όλα αυτά γραφικά ή παράλογα, η αντοχή τους στους αιώνες αποδεικνύει τη γνησιότητα και την αξία τους στη δική μας ύπαρξη… Μ. Σιδέρη
πηγή: εδώ
το είδαμε εδώ

Πατήρ Ευστράτιος Παπαχρήστος, ο Άγιος Ιερεύς του Υψίστου.

Ο Πατήρ Ευστράτιος Παπαχρήστος καταγόταν από το Αγρίνιο, αλλά γεννήθηκε στο χωριό Σκουτερά Τριχωνίδος Αγρινίου το 1910, όπου ήταν ο πατέρας του τότε εφημέριος.
Οι γονείς του, ο ιερεύς Χρήστος Παπαχρήστος και η Θεοφάνη, ήταν πολύ πιστοί και ευλαβείς και ζούσαν με ακρίβεια την ορθόδοξη παράδοση της Εκκλησίας μας, ο Κύριος τους εκάλεσε ενωρίς κοντά Του και άφησαν η μεν μητέρα σε ηλικία 5 ετών και ο πατέρας σε ηλικία 14 πεντάρφανο τον μικρό Ευστράτιο. Παρά ταύτα η βαθειά πίστη, η ευλάβεια και η αγάπη στην Εκκλησία που του φύτεψαν οι γονείς του τον διατήρησαν πιστό και καθαρό μέσα στην Εκκλησία. Όχι μόνο δεν παρασύρθηκε από τον κόσμο αλλά καλλιέργησε και αύξησε τον πόθο του να διακονήσει την Εκκλησία ως ιερεύς.
Πολύ βοήθησε την κατά Θεόν προκοπή του και το ότι το γενεαλογικό του δένδρο είχε ευλαβείς και αξιόλογους ιερείς, κοντά στους οποίους ζούσε πνευματική ζωή και καλλιέργησε την ιερατική του κλήση. Ο αδερφός του πατέρα του, Νικόλαος, ήταν Ιερεύς στην Μεγάλη Χώρα και ο αδελφός της μητέρας του, Αρχιμ. Απόστολος Φαφούτης, ο γνωστός «Παπαποστόλης», ήταν ο κληρικός ο οποίος έσωσε με την θυσία του και την προσφορά του το Αγρίνιο.
Ο Ευστράτιος γνώριζε αγιογραφία και καλλιγραφία, ήταν αυτοδίδακτος και με την τέχνη αυτή εξοικονομούσε, πριν γίνη ιερεύς, τα προς το ζην. Ευρίσκονται ωραιότατες εικόνες του που κοσμούν τους ναούς της περιοχής.
Με την ευλογία του Κυρίου έκανε οικογένεια. Ενυμφεύθη την ευλαβή Θεοδοσία με την όποια απέκτησαν έξι τέκνα (τα δυό εκοιμήθηκαν σε βρεφική ηλικία).
Ανέθρεψαν τα παιδιά τους εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου με αποτέλεσμα και οι τρεις γυιοί να γίνουν θεολόγοι και μάλιστα οι δυό κληρικοί, η δε θυγατέρα τους είναι ψυχή αφιερωμένη στον Θεό.
Στα παιδιά του ο Ευστράτιος είχε πολλή αγάπη μέχρι αυτοθυσίας. Ήταν όμως αυστηρός και ανυποχώρητος στις αταξίες τους και στις ανυπακοές τους, τις όποιες παρουσίαζαν ως παιδιά.
Το 1937 χειροτονήθηκε ο Ευστράτιος ιερεύς από τον τότε Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κύριο Ιερόθεο. Φλόγα και πόθο είχε να διακονήση την Εκκλησία, αφού άλλωστε όλη η παιδική και η εφηβική ζωή του βιώθηκε μέσα στην Εκκλησία.
Υπηρέτησε σε τρεις ενορίες, Σκουτεσιάδα, Ελαιόφυτο και Μεγάλη Χώρα, όλες της επαρχίας Τριχωνίδος Αγρινίου.
Η ιερατική του διακονία ήταν μία συνεχής και αδιάκοπη προσφορά στο φρικτό Θυσιαστήριο και σε όλες τις ψυχές των χριστιανών.
Η θερμή πίστη του, η αγάπη του στον Θεό και στην Πατρίδα, η αγάπη του στους Άγιους, στις ακολουθίες, στην ακρίβεια του τυπικού των ιερών ακολουθιών και στην εν γένει λατρεία τον έκαναν κληρικό που σήκωνε επάνω του με ευθύνη την παράδοση του γνησίου ορθοδόξου κληρικού και του συνειδητού Ρωμιού.
Ποτέ δεν ανέχθηκε τα παιδιά του να ατακτούν μέσα στο Ιερό Βήμα. Ποτέ δεν υπεχώρησε και δεν έβαλε τηλεόραση στο σπίτι του, αλλά έλεγε συχνά: «Ιερεύς και τηλεόραση δεν συμβιβάζονται».

Σημείωση
1. Υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά Παπαχρήστου.

Λειτουργούσε και τις μικρές λεγόμενες γιορτές και δεν επέτρεπε να παραλειφθή τίποτε από την σειρά του τυπικού κατά τις ακολουθίες. Έκανε τις ακολουθίες του καθημερινώς και μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του στο δωμάτιο του. Ο Κύριος του χάρισε επί πλέον θαυμάσια φωνή και μ” αυτήν έψαλλε μέρα και νύχτα δοξάζοντας τον Θεό.
Στην ιερατική του διακονία είδε πολλά θαύματα. Αρχικά ο ίδιος με αλλεπάληλα θαύματα σώθηκε από τους αντάρτες και τους Γερμανούς όταν εκείνοι περισσότερες από έξι φορές τον έσυραν στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Το 1959, στις 12 Σεπτεμβρίου λειτουργούσε στον κοιμητηριακό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μεγάλης Χώρας της ενορίας του. Ο ναός αυτός είναι πρωτοχριστιανικός (του 6ου αιώνος μ.Χ). Όταν άρχισε τον Όρθρο και προχώρησε ήρθαν δυό αδελφοί οικογενειάρχες. Ο ένας είχε παραμορφωμένο το σαγόνι του και δεν μπορούσε να μιλήση. Ο άλλος ζήτησε από τον π. Ευστράτιο να του πη αν γνωρίζει στο Αγρίνιο κανένα καλό γιατρό. Ο π. Ευστράτιος τους είπε: «Καθήστε εδώ και η Παναγιά μας είναι ο καλύτερος γιατρός». Πράγματι παρέμειναν και το θαύμα έγινε. Όταν ψαλλόταν το «Καθ” εκάστην ημέραν ευλογήσω Σε…» της δοξολογίας, ο Ι. Νάκος, ο ασθενής, φώναξε δυνατά: «Παναγιά μου», έτρεξε στην θαυματουργό εικόνα της Παναγιάς μας και έγινε τελείως καλά.
Το καλοκαίρι του 1960 τον επισκέφθηκε η κ. Π. με τον σύζυγο της και του ανέφεραν τον πόνο τους γιατί δεν είχαν παιδιά. Ο π. Ευστράτιος τους είπε: «Μη φοβάσθε. Να εξομολογηθήτε ειλικρινά, να νηστεύσετε, θα τελέσουμε θεία Λειτουργία, αν μπορήτε να κοινωνήσετε, και ο Κύριος θα κάνει το θαύμα του». Έτσι έκαναν και το θαύμα έγινε. Σε σαράντα ημέρες η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Την άνοιξη του 1961 είχε φοβερή ανομβρία. Δεν είχαν γίνει τα αρδευτικά έργα του Αχελώου και τα καπνά, η κυρία απασχόληση των ανθρώπων, κινδύνευαν λόγω ξηρασίας. Οι κάτοικοι της ενορίας ήταν ανάστατοι. Ο π. Ευστράτιος κάλεσε τους χριστιανούς και τους είπε: «Να νηστέψουμε, να εξομολογηθούμε και να λιτανεύσουμε την εικόνα της Παναγίας μας. Ο Θεός μας θα δώσει βροχή». Έτσι και έγινε. Την 29η Μαΐου 1961 έγινε λιτανεία. Όταν ξεκίνησε η λιτανεία ούτε ένα συννεφάκι δεν υπήρχε στον ουρανό, καμμία ένδειξη βροχής. Μέχρις ότου όμως επιστρέψουν στο Ναό, κατέκλυσε το χωριό η βροχή. Δώρον Θεού και θαύμα.
Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1963 μετά από την Θεία Λειτουργία που είχε τελέσει, ήρθε ο Σπυρίδων I και του ανέφερε ότι κάμπια πολλή κατέστρεψε το τριφύλλι του και την οικονομία του. Ο π. Ευστράτιος πήγε μαζί του στο χωράφι και έκανε αγιασμό Οι περίοικοι ειρωνεύτηκαν τον Σπύρο γι” αυτό που έκανε. Αφού έγινε ο αγιασμός και έφυγε ο Ιερέας, σε λίγο ήλθε χαρούμενος ο ιδιοκτήτης του χωραφιού, ομολογώντας ότι όλη η κάμπια μετά τον αγιασμό έπεσε στο παρακείμενο αυλάκι με το νερό. Πρασίνισε το νερό.
Κάποτε έκανε στο σπίτι του στην Μεγάλη Χώρα ευχέλαιο. Ξαφνικά ήλθε το ζεύγος Α.Λ. με το μικρό παιδάκι τους στα χέρια. «Πάτερ, σταύρωσε το παιδί, είναι πολύ άρρωστο. Σταύρωσε το και θα το πάμε αμέσως στον γιατρό στο Αγρίνιο». Ο π. Ευστράτιος το σταύρωσε με το άγιο έλαιο του ευχελαίου και τους είπε: «Πηγαίνετε στο σπίτι σας. Το παιδί θα γίνει καλά». Έτσι και έγινε.
Έρχονταν πολλοί με πνεύμα ακάθαρτο, με επήρεια πονηρού και αφού τους διάβαζε, θεραπεύονταν.
Πολλά ζώα, άλογα, πρόβατα, κ.λπ, έτοιμα να ψοφήσουν, μόλις έκανε αγιασμό και τα ράντιζε, γίνονταν τελείως καλά.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες, ενώ οι αγρότες ράντιζαν τα καπνά με πολλά φάρμακα για να τα σώσουν από το σκουλήκι που τα θέριζε και δεν έφερναν αποτελέσματα, μόλις έκανε αγιασμό ο π. Ευστράτιος αμέσως εξαφανιζόταν το σκουλήκι.
Η Ελ. Επ. είχε μεγάλο αλλεργικό πρόβλημα. Έφτασε σε επικίνδυνη κατάσταση. Οι γιατροί έδειξαν αδυναμία θεραπείας και οι γονείς κατέφυγαν στον π. Ευστράτιο. Μία εβδομάδα τους είπε θα προσευχηθούμε θερμά και ο Κύριος θα δώσει την θεραπεία. Έτσι και έγινε. Η ασθενής έγινε τελείως καλά.
Τον καιρό της κατοχής δεν είχε ούτε τα απαραίτητα για να συντηρήση την οικογένεια του. Ξεκινούσε με τα πόδια από το χωριό Σκουτεσιάδα για να πάη στο Αγρίνιο να πάρη τουλάχιστον κάτι απλό για τα δυό παιδιά του που είχε τότε. Στον δρόμο προσευχόταν να του δώση ο Κύριος κάτι για να αγοράση έστω λίγα τρόφιμα. Η προσευχή του εισακουόταν. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μετά την προσευχή εύρισκε εκείνο τον καιρό χρήματα στον δρόμο.
Προείδε την κοίμηση του και είπε ότι εγώ θα φύγω σε λίγο. Το τελευταίο τροπάριο που έψαλε προ της κοιμήσεως του ήταν το «Τις Θεός μέγας…».
Εκοιμήθη την 28η Ιανουαρίου 2000.
Σημειωτέον ότι το σώμα του δεν πάγωσε, αν και πέρασαν περισσότερες από 24 ώρες από την στιγμή που αναχώρησε για την άνω Ιερουσαλήμ.
Ας έχουμε την ευχή του. Αμήν.

Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», 17η διήγηση.
Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής.

πηγή

Ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ ματαιοδοξία, +Μητροπολίτης Sourozh Anthony(Bloom).

Η Κρίση του Θεού.
Ομιλεί ο Μητροπολίτης Αντώνιος Σουρόζ (Άντονυ Μπλουμ).
Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh).

Ο Παπα-Βαλής

Ο πατέρας Κωνσταντίνος Βαλής, γνωστός στην περιοχή του και ως παπα-Βαλής, καταγόταν από το Νεοχώρι Τριχωνίδας και διακονούσε την Εκκλησία στο χωριό Σιβίστα του Αιτωλικού και αργότερα, μέχρι το 1945, στο Αγρίνιο.
Σχεδόν αμέσως με την έναρξη της υποδούλωσης της Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, ο παπα-Βαλής πρόσφερε τις δυνάμεις του στην υπηρεσία της «Εθνικής Αλληλεγγύης». Η «Εθνική Αλληλεγγύη» ήταν η πρώτη πανελλαδικής εμβέλειας οργάνωση της Κατοχής. Ιδρύθηκε στις 28 Μαΐου του 1941 και δραστηριοποιήθηκε κυρίως στον ανθρωπιστικό τομέα.

Ο παπα-Βαλής οργάνωσε εράνους και μάζευε τρόφιμα και χρήματα για να τα προσφέρει στους δοκιμαζόμενους συμπατριώτες του. Περισσότερο εντυπωσιακή, όμως, ήταν η προσφορά του στο ενεργό σκέλος της Αντίστασης. Όταν η διάσημη ηρωίδα του Αγώνα, Μαρία Δημάδη, εργαζόταν στο γερμανικό Φρουραρχείο του Αγρινίου ως διερμηνέας και υπέκλεπτε στρατιωτικά έγγραφα, ο παπα-Βαλής εισερχόταν στο στρατιωτικό κτίριο εμφανιζόμενος ως … θείος της, παραλάμβανε το πολύτιμο παράνομο υλικό μέσα από την πηγή του για να το παραδώσει στη συνέχεια στους αντιστασιακούς συνδέσμους.
Άλλη προσφιλής του ενέργεια ήταν η … σκηνοθεσία κηδειών.Μέσα στα φέρετρα και κάτω από τα λουλούδια μετέφερε όπλα για το «βουνό». Η πομπή κατέληγε στο νεκροταφείο του Αγρινίου, στο μεγάλο κενοτάφιο του Σπύρου Τζωρτζόπουλου, συνεπικουρούμενος από τον υπάλληλο του νεκροταφείου και στέλεχος του Ε.Α.Μ., Χριστόφορο Σώτο. Συχνά, οι Γερμανοί και Ιταλοί στρατιώτες, στο πέρασμα των νεκροφόρων στέκονταν σε στάση προσοχής, αγνοώντας προφανώς ότι αποδίδουν τιμές σε εχθρικό πολεμικό υλικό.
Κάποτε οι αρχές Κατοχής τον υποψιάστηκαν. Ο παπα-Βαλής το κατάλαβε και την επόμενη φορά που η πομπή συνάντησε απόσπασμα κατακτητών, η ταραχή του ήταν εμφανής. Οι αξιωματικοί τού ζήτησαν να ανοίξει το φέρετρο και έκπληκτοι αντίκρισαν τη σορό της γιαγιάς του Χρήστου Μπανιά. Από τότε δεν τον ενόχλησαν ξανά. Η μπλόφα είχε πιάσει…

Όταν έγινε κάποιο σαμποτάζ από την Αντίσταση, οι κατακτητές συνέλαβαν 30 πολίτες ως ομήρους, για να τους εκτελέσουν. Μόλις το έμαθε ο παπα-Βαλής, κατέστρωσε με την τοπική οργάνωση του Ε.Α.Μ. σχέδιο για την απόδρασή τους. Ζήτησε στη συνέχεια από τον τοπικό υπεύθυνο του Ε.Α.Μ., Αρ. Φλωρόπουλο, ένα όνομα κρατουμένου. Εκείνος του έδωσε το όνομα του Σπύρου Κοντοπάνου. Ο παπα-Βαλής μετέβη στη φυλακή έχοντας μαζί του ένα σταυρό, μια Ι. Σύνοψη και ένα κεσέ με γιαούρτι. Εκεί, ζήτησε από το Γερμανό διοικητή την άδεια να εξομολογήσει τον … ανεψιό του, Σπύρο Κοντοπάνο και όποιον άλλο ήθελε να εξομολογηθεί πριν από την εκτέλεσή του.
Ο διοικητής συγκατένευσε και οι μελλοθάνατοι συγκεντρώθηκαν σε μια αίθουσα. Ο παπα-Βαλής άρχισε να ψέλνει παρουσία του διοικητή, που στεκόταν σε στάση προσοχής:
«Κύριε ελέησον, μέσα στο γιαούρτι ένα πριόνι… Του Κυρίου δεηθώμεν, να κόψετε τα σίδερα… Να έχετε σινιάλο τέκνα μου τη νύχτα, κύριε ελέησον, ανάψτε τρία τσιγάρα, του Κυρίου δεηθώμεν, τα παιδιά περιμένουν, Κύριε ελέησον, απ’ έξω να σας ελευθερώσουν, … Κύριε ελέησον, τέκνα μου, τέκνα μου, κινηθείτε αποφασιστικά και μη φοβάστε, μνήσθητι Κύριε».

Δακρυσμένοι οι μελλοθάνατοι από αυτόν τον «Ψαλμό των οδηγιών», μπήκαν στη σειρά και άρχισαν να του φιλούν το χέρι. Συγκινημένος και ο διοικητής, επέτρεψε στον ιερέα να παραδώσει τον κεσέ στον «ανεψιό» του. Το ίδιο βράδυ οι όμηροι πριόνισαν τα σίδερα και δραπέτευσαν.

Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει συνήθως στον τόπο μας, η ανταμοιβή για τη δράση του ήταν η … αναμενόμενη αγνωμοσύνη. Μέσα στο ζοφερό κλίμα των διώξεων και του εμφύλιου σπαραγμού που ακολούθησε, ο παπα-Βαλής απαλλάχθηκε των καθηκόντων του από τον επίσκοπό του, γιατί «η διαγωγή του σκανδάλιζε το ποίμνιον»… Μερικά χρόνια αργότερα, τιμωρήθηκε με ένα χρόνο φυλάκιση, επειδή κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης του αριστερού λογοτέχνη Θέμου Κορνάρου. Πληροφορίες τον φέρνουν να ζει αργότερα με μια μικρή σύνταξη κάπου στο Αιγάλεω…

Το είδαμε εδώ

Ἐπιστολὴ περὶ τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ

Ἐπιστολὴ στὸν ἐπαγγελματία Σίμο Μ., τὸν ὁποῖο βασανίζει ἡ ἐκδοχὴ ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ τὴ Δίκη τοῦ Θεοῦ.

Ἄκουσες ἀπὸ κάποιον ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ ἤδη τὴ δίκη τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι δεύτερη κρίση δὲν πρόκειται νὰ ὑπάρξει. Αὐτὴ ἡ σκέψη σὲ βασάνιζε ἀρκετὸ καιρὸ καὶ δὲν μποροῦσες νὰ ἀποφασίσεις ἂν θὰ τὴν ἀποδεχθεῖς ἤ θὰ τὴν ἀπορρίψεις.

Φαντάσου ἕναν πολὺ κακὸ ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου οἱ κακίες εἶναι γνωστὲς σὲ ὅλη τὴν πόλη. Οἱ γείτονες τὸν ἀποφεύγουν καὶ μεταξύ τους κατακρίνουν τὶς ἀδικίες του.

Κανεὶς δὲν τὸν ἐπισκέπτεται, κανεὶς δὲν τὸν δέχεται στὸ σπίτι του. Ἔτσι κρίνουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔτσι τὸν τιμωροῦν. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὁδηγεῖται στὸ δικαστήριο καὶ τὸ δικαστήριο ἀποφασίζει νὰ τὸν τιμωρήσει μὲ φυλάκιση. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔσχατη νομικὴ κρίση. Καὶ ἔτσι, λοιπόν, βλέπεις δύο δίκες: μία κατὰ συνθήκη καὶ ἔκτακτη, καὶ μία νομικὴ καὶ ὁριστική.

Ἢ ἀκόμα πιὸ ξεκάθαρα, πάρε τὸ παράδειγμα κάποιου ἄτακτου μαθητῆ, τὸν ὁποῖο ὁ δάσκαλος πολλὲς φορὲς τιμωρεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ σχολικοῦ ἔτους γιὰ νὰ τὸν συνετίσει καὶ στὸ τέλος τοῦ σχολικοῦ ἔτους τὸν ἀποβάλλει ἀπὸ τὸ σχολεῖο ὡς μὴ προσαρμόσιμο.

Ἔτσι εἶναι οἱ δύο κρίσεις τοῦ Θεοῦ. Μία κατὰ συνθήκη, πρόσκαιρη, καὶ μία ὁριστική. Ἀποκαλοῦμε ἐκπαιδευτικὴ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ πάνω στοὺς ἀνθρώπους στὸ σχολεῖο αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἐνῶ ἡ δεύτερη κρίση θὰ εἶναι δίκαιη καὶ ὁριστική.

Αὐτὸ ἔχει καταστεῖ σαφὲς ἀπὸ πολλὰ παραδείγματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τὸν δίκαιο Μωυσῆ τιμώρησε ὁ Θεὸς γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, μὲ τὴν ἀπαγόρευση νὰ μπεῖ στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στὴν ὁποία ὁδήγησε τὸν λαὸ του ἐπὶ σαράντα χρόνια. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ συνθήκη, ἡ πρόσκαιρη καὶ ἐκπαιδευτικὴ κρίση τοῦ Θεοῦ.

Γιὰ νὰ τὸ βλέπουν οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ φοβισμένοι νὰ λένε: ὅταν ὁ Θεὸς δὲν συγχωρεῖ ἕνα ἁμάρτημα σὲ ἕναν τόσο δίκαιο ἄνθρωπο, πῶς θὰ κάνει ἄραγε μέ μᾶς, ποὺ εἴμαστε φορτωμένοι μὲ πολλὰ καὶ βαριὰ ἁμαρτήματα; Ἀλλὰ ἡ τιμωρία τοῦ Μωυσῆ δὲν εἶναι ἡ ἔσχατη καὶ ὁριστικὴ γι’ αὐτόν. Οὔτε σημαίνει ὅτι ὁ Μωυσῆς δὲν θὰ μπεῖ στὸ βασίλειο τῶν οὐρανῶν.

Γνωρίζεις ὅτι αὐτὸς ὁ μεγάλος ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ ἐμφανίσθηκε μαζὶ μὲ τὸν προφήτη Ἠλία κατὰ τὴ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος. Αὐτὸ μᾶς μαρτυρεῖ ὅτι, ἂν καὶ τιμωρήθηκε γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, δὲν ἀποκλείσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ οὔτε ἀπὸ τὴν αἰώνια ζωή. Οἱ παιδαγωγικὲς τιμωρίες ἢ οἱ ἐκπαιδευτικὲς κρίσεις τοῦ Θεοῦ, ὑπηρετοῦν ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν σκοπό, δηλαδὴ νὰ προετοιμαστοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ἀξιωθοῦν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Κοίταξε τὸν ἀσθενῆ τῆς Βηθεσδᾶ, ποὺ ἦταν κατάκοιτος τριάντα ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη. Ἂν ἡ ἀρρώστια του προερχόταν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, μᾶς τὸ εἶπε ὁ Κύριος ὅταν τὸν θεράπευσε: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοὶ τι γένηται» (Ἰωάν. 5,14). Καὶ τί χειρότερο θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ συμβεῖ ἀπὸ τὸ νὰ ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὸ Βασίλειο τῆς Ζωῆς κατὰ τὴ φοβερὴ Κρίση τοῦ Θεοῦ, λόγῳ νέων ἁμαρτιῶν;

Καὶ περὶ τῆς τελευταίας Κρίσης, περὶ τῆς φοβερῆς Κρίσης τοῦ Θεοῦ, περὶ τῆς ἡμέρας ἡ ὁποία «ἔρχεται καιομένη ὡς κλίβανος» (Μαλ. 4,1), μᾶς μίλησε ξεκάθαρα ὁ Σωτήρας μας. Ὅταν ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη σκοτεινιάσουν, ὅταν τ’ ἀστέρια σαλέψουν καὶ ἀρχίσουν νὰ πέφτουν, ὅταν μέσα στὸ καθολικὸ σκότος φανεῖ «σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 24,30), τότε θὰ ἐμφανισθεῖ ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ δύναμη καὶ δόξα, νὰ κρίνει δίκαια ζώντας καὶ νεκρούς.

Κρατήσου ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὑγιῆ ἐπιστήμη, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ διῶξε ἀπὸ μέσα σου ὅ,τι αὐτὸ τὸ διάστημα σοῦ ἔριξε στὴν ψυχὴ αὐτὸς ὁ αἱρετικὸς ἄνθρωπος.

Ὁ Θεὸς νὰ σὲ εὐλογήσει μὲ εἰρήνη καὶ ὑγεία.