Κυριακή Ζ΄Λουκά – Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στον χριστιανισμό

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

Αυτή τη εβδομάδα γιορτάζουμε τους αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ και τον Άγιο Νεκτάριο. Μα θα πει κανείς , με αγγέλους και τους αγίους θα ασχολούμαστε; Ναι, γιατί το θέμα δεν είναι να μιλήσουμε για πίστη, αγάπη, για ανθρώπους, αλλά να ζήσουμε την πίστη, την αγάπη, να γνωρίσουμε τους ανθρώπους. Δεν είναι να ζήσουμε λόγια, αλλά να ζήσουμε πράξεις. Η προσφορά των αγγέλων και των αγίων, όπως και η προσφορά του Χριστού δεν είναι λόγια, είναι έργα, δεν είναι ορισμός της αγάπης, είναι η ίδια η αγάπη.Αυτό φαίνεται και στο Ευαγγέλιο της σημερινής Λειτουργίας .Η Ευαγγελική διήγηση δεν είναι απλά συναρπαστικά λόγια, αλλά λόγοι που στηρίζονται στην καθημερινότητα όπως τη ζούμε εμείς οι άνθρωποι και μαζί με μας τη ζει ο Χριστός και οι άγιοι.

Το Ευαγγέλιο αναφέρει: « τω καιρώ εκείνω άνθρωπος τις προσήλθε τω Ιησού ω όνομα Ιάειρος….. και γυνή ούσα εν ρύσει αίματος από ετών δώδεκα…. προσελθούσα όπισθεν του κρασπέδου του ιματίου αυτού».

Όπως ακούσαμε διασταυρώνονται δύο διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες. Ένας πατέρας που πεθαίνει το παιδί του και μια γυναίκα που πάσχει από ανίατη ασθένεια. Και των δύο η ζωή καταστρέφεται από τις δυνάμεις της φθοράς και του θανάτου. Ο Χριστός στην κρίσιμη αυτή ώρα επεμβαίνει και αναγεννά ριζικά τη ζωή και των δύο.

Ας παρακολουθήσουμε ορισμένα στοιχεία αυτής της εν Χριστώ αναγέννησης.

Πρώτον ο Χριστός επεμβαίνει στη ζωή αυτών των ανθρώπων, όταν έχουν φθάσει σε οριακό κατάσταση. Ο ένας χάνει το παιδί του και η άλλη έχει ξοδέψει όλη της την περιουσία σε γιατρούς χωρίς αποτέλεσμα.

Το αδιέξοδο φαίνεται πλήρες. Στον χριστιανισμό όμως δεν ισχύουν τα αδιέξοδα. Ο Ιάειρος και η αιμορροούσα ακόμη και τότε ελπίζουν και η υπόσταση της ελπίδας τους δίνεται από την πίστη τους στον Χριστό. « ο μεν πεσών παρά τους πόδας του Ιησού παρεκάλει αυτόν….. η δε προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού».

Μπορεί να πει κανείς ότι αυτά είναι κινήσεις απελπισίας.

Το Ευαγγέλιο όμως τις θεωρεί κινήσεις ελπίδας που ξεκινάει από την ενσάρκωση του Υιού του Θεού. Στο κέντρο της ζωής τους δεν τίθεται απλά η ενατένιση του μέλλοντος, αλλά τίθεται ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, ο Ιησούς Χριστός, τον οποίο πιστεύουν ως Μεσσία. Αυτό τους κάνει να περιμένουν μια καινούργια ζωή. Έτσι εξηγείται ότι αναλαμβάνουν γι’ αυτή την καινούργια ζωή ενεργό δράση. Και οι δύο δραστηριοποιούνται τόσο έντονα σε σημείο που να προκαλούν την αντίδραση σε όσους πιστεύουν ή δεν μπορούν να πιστέψουν στο καινούργιο που φέρνει ο Χριστός ακόμη και στις χειρότερες ώρες.

Το Ευαγγέλιο λέγει χαρακτηριστικά, ότι ενώ μιλούσε ο Ιάειρος με τον Ιησού έρχεται κάποιος και του λέει: « η θυγατέρα σου πέθανε μην ενοχλείς άλλο τον Διδάσκαλο». Και ο Ιησούς του είπε: « φοβάσαι μόνο πίστευε και θα σωθεί».

Έτσι και έγινε. Η ζωή του Ιαείρου και της θυγατέρας του άλλαξε ριζικά, έγινε καινούργια, αναστάσιμη, ελεύθερη. « και κρατήσας της χειρός αυτή εφώνησε λέγων η παις εγείρου, και επέστρεψε το πνεύμα αυτής και ανέστη παραχρήμα». Έτσι η ανάσταση και η ζωή είναι ο τρόπος της ζωής του Χριστού.

Το συμπέρασμα για εμάς τους χριστιανούς είναι σαφές. Η ιδιότητα του χριστιανού σημαίνει ένα καινούργιο γεγονός ζωής μεταμορφωμένο, αναστάσιμο, γεμάτο δράση και ελεύθερο από φόρμες φθοράς, θανάτου, απελπισίας και παιδεύσεων.

Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο στη ζωή των δύο πρωταγωνιστών του σημερινού Ευαγγελίου είναι η αποβολή του φόβου, ένα στοιχείο ανελευθερίας και η πρόσκληση θάρρους ελευθερίας .

Τα λόγια του Χριστού είναι συγκλονιστικά: « θάρσει θύγατερ, μη φοβού, μη κλαίετε». Είναι συγκλονιστικά αν αναλογισθεί κανείς, ότι η αιμορροούσα « τρέμουσα ήλθε προς τον Ιησού», ενώ οι συγγενείς της νεκρής θυγατέρας του Ιαείρου « έκλαιον πάντες και εκόπτοντο αυτήν»

Όλα αυτά σημαίνουν πως τα δύο αυτά θαύματα του Ιησού- θεραπεία και ανάσταση- ως ύψιστη εκδήλωση αγάπης- δείχνουν ότι η ανθρωπότητα παρά την απειλή και τον φόβο της ασθένειας και του κακού έχει τη δυνατότητα να αγωνίζεται για ένα πολύ υψηλό σκοπό, όπως είναι η αναγέννηση όλων. Και έχει αυτή τη δυνατότητα γιατί ο Χριστός και η Εκκλησία δίνουν θάρρος « που έξω βάλλει τον φόβον».

Ο Ιάειρος και η αιμορροούσα βλέπουν πίσω από την αδυναμία, την αρρώστια, τα ατυχήματα να παραμονεύει ο θάνατος. Αγωνιούν και η αγωνία τους μετασχηματίζεται σε φόβο. Έχουν την αίσθηση, ότι βρίσκονται σε χέρια δυνάμεως πέρα από την λογικό τους. Τους χρειάζεται το ανάλογο θάρρος για να τα πάρει όλα επάνω της ,την αγωνία και το φόβο. Η απειλούμενη απώλεια της αιμορροούσας και της κόρης του Ιαείρου αποτελούν την ουσία του φόβου τους.

Και ποιες είναι αυτές οι απειλές; Οι αρρώστιες . Η αιμορροούσα αισθάνεται κι’ άλλη μια ακόμα: Τον κοινωνικό αποκλεισμό Γι’ αυτό πλησιάζει κρυφά και « όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού» γιατί οι θρησκευτικές αντιλήψεις την θεωρούσαν ακάθαρτη λόγω της αιμορραγίας της.

Ο Ιησούς την ανακαλεί από το περιθώριο της ακαθαρσίας στην κοινωνική ζωή, γι’αυτό και επιμένει λέγοντας στους μαθητές: « τις ο αψάμενος μου;» . Ποιος με άγγιξε; Και επειδή όλοι αρνούνται, ο Πέτρος είπε: « επιστάτα, οι όχλοι συνέχουσι σε και αποθλίβουσι και λέγεις τις ο αψάμενος μου;». Δηλ. διδάσκαλε οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν και εσύ λέγεις ποιος με άγγιξε;

Όμως επέμενε γιατί ήθελε να δώσει δημόσια θάρρος στην περιθωριοποιημένη γυναίκα να υπάρχει ως ενεργό μέλος της κοινωνικής ζωής. Ο Χριστός εδώ καταργεί και ανατρέπει καταστάσεις του περιθωριοποιούν τους ανθρώπους. Ο Ιησούς δεν δημιουργεί κοινωνικά περιθώρια αλλά χαρίζει μέσα θάρρους στις υπάρξεις για να υπάρχουν μέσα στο γίγνεσθαι της καθημερινής ζωής.

Ένα άλλο σημείο της σημερινής ευαγγελικής διήγησης είναι αξιοπρόσεκτο.

Ο Χριστός δεν είναι ο οποιοσδήποτε θεραπευτής ή Μεσσίας ή θρησκευτικός αρχηγός . Είναι ο ενσαρκωμένος Λόγος του Θεού και εισάγει τους ανθρώπους στον καινούργιο κόσμο του Θεού, μέσα στον οποίο καταλύονται οι αντίθεες δυνάμεις, θεραπεύονται οι ασθένειες, καταργείται η αδικία και αφανίζεται το κράτος του θανάτου. Ο Χριστός βλέπει τα προβλήματα και προχωρεί αμέσως σε συγκεκριμένες πράξεις. Δεν μένει στη θεωρία.

Ο ευαγγελιστή Ματθαίος λέγει ότι « περιήγε πάσας τας πόλεις και τας κώμας διδάσκων και κηρύσσων και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ». Έτσι εξηγείται ότι οι Απόστολοι και οι Άγιοι ενήργησαν κατά τον ίδιο τρόπο. Είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς, ότι ο Κύριος της Εκκλησίας ανοίγει στους ανθρώπους ένα όραμα ενός καινούργιου κόσμου, Και εδώ βρίσκεται το λεπτό σημείο.

Πόσοι βλέπουν αυτό το όραμα και πόσοι ερμηνεύουν αυτό του Χριστού- θεραπείες και νεκραναστάσεις- σαν απλές θρησκευτικές πράξεις δυνάμεως;

Το θέμα βέβαια δεν είναι να αποδειχθεί η παντοδυναμία του Θεού. Είναι να καταλάβουμε, ότι η παρουσία του Χριστού και της Εκκλησίας δίνουν δύναμη για την ανανέωση του κόσμου, των ανθρώπων και όλης της κτίσης.

Όταν ο Ιησούς συνάντησε τον Ιάειρο και την αιμορροούσα μια θανατηφόρα κατάσταση περιέβαλε τους ανθρώπους: φυλετικές διακρίσεις, άρνηση δικαιωμάτων, ανελευθερία, ρωμαϊκά στρατιωτικό κατοχή, ειδωλολατρία, φαρισαϊσμός, πνευματικό κενό, ασθένειες κ.α.

Ο Χριστός με τα θαύματα Του ούτε καλύπτει, ούτε θεωρεί απλώς αυτήν την κατάσταση. Την ανατρέπει ριζικά και δημιουργεί καινούργια. Κι’ εδώ φθάνουμε σ’ ένα τέταρτο αξιοπρόσεκτο σημείο του σημερινού ευαγγελίου .

Αναφέρει, ότι η αιμορροούσα « ιδούσα ότι ουκ έλαθε τρέμουσα ήλθε και προσπεσούσα αυτώ…. Ήψατο αυτού και απήγγειλεν αυτώ ενώπιον παντός του λαού και ιάθη παραχρήμα, δε είπεν αυτή : θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σέσωκε σε. Πορεύου εις ειρήνην».

Πρόκειται για μια καθαρή εκκλησιαστική εικόνα. Ο Χριστός ανάμεσα στο λαό προσκυνείται, λατρεύεται από μια γυναίκα και της λέει; « θάρσει θύγατερ», η πίστη σου σε έσωσε.

Αυτό ακριβώς είναι η Εκκλησία. Ο Χριστός με τους αποστόλους και το λαό και ο καθένας λαμβάνει πείρα της παρουσίας του Χριστού, που τον αναγεννά σωματικά, ψυχικά, εσωτερικά και εξωτερικά. Πρόκειται για πείρα ουσιαστικής αναγέννησης.

Όλα γεννιούνται μέσα στο λαό του Θεού και για χάρη αυτού του λαού. Και ο λαός δεν μαθαίνει απλώς θρησκευτικά, αλλά συναντάει το αληθινό πρόσωπο του Θεού που γίνεται αληθινός άνθρωπος και φανερώνεται μέσα στο λαό ως αληθινός άνθρωπος.

Όλα αυτά μπορεί κανείς να τα ζήσει στην ορθόδοξη Λειτουργία της Κυριακής. Στη σύναξη της Θ. Ευχαριστίας που οι άνθρωποι παίρνουν επάνω τους συνειδητά την ευθύνη της ελευθερίας, όχι γιατί είναι αναγκασμένοι, αλλά γιατί το θέλουν, το δικαιούνται και το μπορούν.

Στην εποχή μας όλοι μιλάμε για μια εποχή με ανθρώπινο πρόσωπο. Όλοι θέλουν μια ζωή με ανθρώπινο πρόσωπο. Το σημερινό ευαγγέλιο τελικά μιλάει για ζωή με ανθρώπινο περιεχόμενο. Αυτή η ζωή, αυτό το περιεχόμενο είναι το αεί ζητούμενο και το αεί απορρούμενο.

Προς τα εκεί λοιπόν πρέπει να στραφεί το ενδιαφέρον μας. Διαφορετικά υπάρχει και το ενδεχόμενο το ανθρώπινο πρόσωπο να είναι αναντίστοιχο με την ανθρώπινη ζωή, οπότε θα ξεπέσουμε στα φαρισαϊσμό και την υποκρισία.Καλή Κυριακή.

π.Γ.Στ.

http://agiabarbarapatras.blogspot.com/2011/11/16-19-31.html

Η μέλλουσα ζωή. (Γέροντας Παΐσιος)

- Γέροντα, έφερα γλυκά να κεράσετε.

- Δες πως χαίρονται! Στην άλλη ζωή θα λέμε: «Με τι χαζά χαιρόμασταν. Τι μας συγκινούσαν τότε!». Ενώ τώρα σκιρτάει η καρδιά γι’ αυτά.

- Γέροντα, πώς θα το καταλάβουμε αυτό από τώρα;

- Άμα το καταλάβετε αυτό από τώρα, δεν θα το πείτε μεθαύριο στην άλλη ζωή. Πάντως, όσοι βρίσκονται εκεί επάνω, καλά περνούν. Ξέρεις τι εργόχειρο κάνουν εκεί στον Ουρανό;

Συνέχεια δοξολογούν τον Θεό.

- Γέροντα, γιατί το σώμα του νεκρού λέγεται «λείψανο»;

- Γιατί είναι ό,τι μένει εδώ στην γη από τον άνθρωπο μετά τον θάνατο. Ο κυρίως άνθρωπος, που είναι η ψυχή, φεύγει στον Ουρανό. Στην μέλλουσα Κρίση θα αναστήσει ο Θεός και το σώμα, για να κριθεί με αυτό ο άνθρωπος, γιατί με αυτό έζησε και αμάρτησε. Στην άλλη ζωή όλοι θα έχουν το ίδιο σώμα -πνευματικό σώμα -, το ίδιο ανάστημα, και οι κοντοί και οι ψηλοί, την ίδια ηλικία, και οι νέοι και οι γέροι και τα μωρά, αφού η ψυχή είναι ίδια. Θα υπάρχει δηλαδή μια αγγελική ηλικία.

- Γέροντα, στην άλλη ζωή όσοι θα είναι στην Κόλαση θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στον Παράδεισο;

- Κοίταξε, όπως αυτοί που είναι τη νύχτα έξω στο σκοτάδι βλέπουν όσους είναι μέσα σε ένα δωμάτιο φωτισμένο, έτσι και όσοι θα βρίσκονται στην κόλαση θα βλέπουν όσους θα είναι στον Παράδεισο. Και αυτό θα είναι μεγαλύτερη κόλαση. Όπως πάλι όσοι την νύχτα είναι στο φως, δεν βλέπουν αυτούς που είναι έξω στο σκοτάδι, έτσι και αυτοί που θα βρίσκονται στον Παράδεισο δεν θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στην κόλαση. Γιατί, αν έβλεπαν τους κολασμένους, θα πονούσαν, θα θλίβονταν για την ταλαιπωρία τους, και δεν θα απολάμβαναν τον Παράδεισο, αλλά εκεί «ουκ έστι πόνος…». Και όχι μόνο δεν θα τους βλέπουν, αλλά ούτε θα θυμούνται αν είχαν αδελφό ή πατέρα ή μητέρα, αν δεν είναι κι εκείνοι στον Παράδεισο. «Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού» λέει ο Ψαλμωδός. Γιατί, άμα, τους θυμούνται, πώς θα είναι Παράδεισος; Αυτοί μάλιστα που θα είναι στον Παράδεισο, θα νομίζουν ότι δεν θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ούτε θα θυμούνται τις αμαρτίες που είχαν κάνει. Γιατί, αν θυμούνται τις αμαρτίες τους, δεν θα αντέχουν από φιλότιμο στη σκέψη ότι λύπησαν τον Θεό.

Η ποσότητα πάλι της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θα είναι διαφορετική. Άλλος θα έχει μια δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μια ολόκληρη δεξαμενή. Όλοι όμως θα αισθάνονται πλήρεις και κανένας δεν θα ξέρει το μέγεθος της χαράς, της αγαλλιάσεως, του άλλου. Τα κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί, αν γνώριζε ο ένας ότι ο άλλος έχει περισσότερη χαρά, δεν θα ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θα υπήρχε το «γιατί εκείνος να έχει περισσότερη χαρά και εγώ λιγότερη;». Δηλαδή καθένας θα βλέπει στον Παράδεισο τη δόξα του Θεού ανάλογα με την καθαρότητα των οφθαλμών της ψυχής του. Η ορατότητα όμως δεν θα καθαρισθεί από τον Θεό, αλλά θα εξαρτηθεί από τη δική του καθαρότητα.

- Γέροντα, μερικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος.

- Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος; Πώς είναι δυνατόν οι νεκροί να μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές; Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος. Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση. Ύστερα τον Παράδεισο και την κόλαση τα ζει η ψυχή μας σε έναν βαθμό και από αυτήν τη ζωή, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Όταν κάποιος έχει τύψεις συνειδήσεως και νιώθει φόβο, ταραχή, άγχος, απελπισία, ή είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζει την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχει αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλωσύνη κ.λπ., τότε ζει τον Παράδεισο. Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται και τη χαρά και τον πόνο. Να, πήγαινε σε έναν πεθαμένο και πες του τα πιο ευχάριστα πράγματα λ.χ. «ήρθε ο αδελφός σου από την Αμερική» κ.λπ., δεν θα καταλάβει τίποτε. Αν του σπάσεις τα χέρια, τα πόδια, πάλι δεν θα καταλάβει. Επομένως η ψυχή είναι που αισθάνεται. Αυτά όλα δεν τους προβληματίζουν; Ή, ας υποθέσουμε, βλέπεις ένα ωραίο, ένα ευχάριστο όνειρο, χαίρεσαι, χτυπάει γλυκά η καρδιά σου και δεν θέλεις να τελειώσει. Ξυπνάς και στενοχωριέσαι, γιατί ξύπνησες. Ή βλέπεις ένα άσχημο όνειρο, ότι έπεσες λ.χ. και έσπασες τα πόδια σου, και υποφέρεις, κλαις. Από την αγωνία σου ξυπνάς με δάκρυα στα μάτια, βλέπεις ότι δεν έπαθες τίποτε, και λες: «Ευτυχώς όνειρο ήταν!». Δηλαδή συμμετέχει η ψυχή. Από ένα άσχημο όνειρο υποφέρει κανείς περισσότερο από ό,τι στην πραγματικότητα, όπως και ο άρρωστος υποφέρει πιο πολύ την νύχτα απ’ ό,τι την ημέρα. Έτσι και όταν πεθάνει ο άνθρωπος, αν πάει στη κόλαση, θα είναι πιο οδυνηρό. Σκεφτείτε να ζει κανείς ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο και να βασανίζεται αιώνια! Εδώ δεν μπορείς να αντέξεις για λίγα λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια – Θεός φυλάξοι – να είσαι μέσα στη θλίψη. Γι’ αυτό καλύτερα να μην πάμε στην κόλαση. Εσείς τί λέτε;

- Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα να μην πάμε στην κόλαση· λέτε, εκεί να καταλήξουμε;

- Αν δεν έχουμε μυαλό, εκεί θα πάμε. Εγώ εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση… Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξει, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μην πάει στη κόλαση.

Ο Καλός Θεός ας μας δώσει καλή μετάνοια, για να μας βρει ο θάνατος σε καλή πνευματική κατάσταση και να αποκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν

(Γέροντος Παϊσίου, «Λόγοι» -Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο.

Ιερό Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης – επιλογή) Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

Ἡ ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου (Λουκ. η΄41-56)

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀφορᾶ μόνο στὰ θαύματα καὶ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Νομίζω ὅτι ἀφορᾶ στὴν ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα. Στὴν περίπτωση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου βλέπουμε ἕνα παιδὶ ἤδη νεκρό. Ὅλοι τὸ γνωρίζουν. Ὑπάρχει τέτοια βεβαιότητα ὥστε ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, λέει: «Ὄχι! Αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν ἔχει πεθάνει, ἀλλὰ κοιμᾶται», ὅλοι τὸν ἀντικρούουν: «Ὄχι αὐτὸ τὸ παιδὶ ὄντως ἔχει πεθάνει». Καὶ τότε ὁ Χριστὸς μὲ ἕναν λόγο δύναμης, ἀλλὰ μὲ μιὰ πράξη ἀγάπης καλεῖ καὶ πάλι τὸ παιδὶ στὴν ἐπίγεια ζωή.

Δὲν εἶναι αὐτὸ -ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ἀληθινὸ γεγονὸς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας μας -δὲν εἶναι ἐπίσης καὶ μία ἀλληγορία, καὶ μιὰ εἰκόνα ἀπὸ τόσες πολλὲς ἀνθρώπινες περιπτώσεις; Πόσο συχνὰ θὰ λέγαμε, «Δὲν ἔχει νόημα νὰ κάνουμε ὁτιδήποτε γι’ αὐτὸ τὸ πρόσωπο, αὐτὸ τὸ πρόσωπο ἔχει χαθεῖ ἔτσι κι ἀλλιῶς. Δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει κάποιος γιὰ νὰ σώσει μιὰ δεδομένη κατάσταση, αὐτὴ ἡ περίπτωση εἶναι πέρα ἀπὸ τὴν σωτηρία. Καὶ πρέπει νὰ θυμόμαστε τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο ὅταν ὁ τελευταῖος εἶπε: «Ποιὸς λοιπὸν μπορεῖ νὰ σωθεῖ;» Καὶ ὁ Κύριος τοῦ εἶπε «Ὅ,τι εἶναι ἀδύνατο στὸν ἄνθρωπο, εἶναι δυνατὸ στὸν Θεό».

Ἡ ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα: Ὄχι ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε καλοὺς λόγους νὰ ἐλπίζουμε, ἀλλὰ ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ μᾶς διακατέχει μιὰ παθιασμένη βεβαιότητα ὅτι ὄχι μόνο ἡ θεϊκὴ ἀγάπη ἀλλὰ καὶ ἡ ἀνθρώπινη ἀγάπη μπορεῖ νὰ φέρει πίσω στὴ ζωὴ αὐτὸ ποὺ χάθηκε. Ἄνθρωποι ποὺ ἔπεσαν μέσα στὴ βαθύτερη ἐγκατάλειψη, ἄνθρωποι ποὺ μᾶς φαίνονται ἀπελπιστικὰ κακοὶ, ἂν συναντήσουν τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη- καὶ ἡ λέξη «θυσιαστικὴ» εἶναι ἀπαραίτητη- τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἴδια θυσιαστικὴ ἀγάπη μέσα μας, μπορεῖ αὐτοὶ νὰ λυτρωθοῦν.

Στὴν περίπτωση αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ, αὐτὸ ἔγινε ἀμέσως. Στὶς σχέσεις μεταξύ μας καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους μπορεῖ νὰ πάρει χρόνια, χρόνια ὑπομονετικῆς ἀγάπης, χρόνια κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων θὰ δώσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἀλλὰ ἐπίσης θ’ ἀντέχουμε, θ’ ἀντέχουμε ἀτελείωτα, τὰ πιὸ ἀνυπόφορα πράγματα. Καὶ στὸ τέλος μπορεῖ νὰ ὑπάρξει λύτρωση. Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει λύτρωση σ’ αὐτὴ τὴ γῆ, μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς προσώπου ποὺ θεωρεῖτο ἀπελπισμένο, πέρα ἀπὸ κάθε βοήθεια, καὶ ποὺ ἀρχίζει ν’ ἀλλάζει, καὶ τότε βλέπουμε ἕνα θαῦμα, καὶ εἴμαστε περιχαρεῖς καὶ ἡ ἐλπίδα γίνεται τέλεια καὶ πραγματική, καὶ ἡ χαρὰ γεμίζει τὴν καρδιά μας.

Ὡστόσο ὑπάρχει ἀκόμη ἕνας ἄλλος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο αὐτὴ ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπολύτρωση. Ἕνας δυτικὸς θεολόγος κατὰ τὴν περίοδο τοῦ τελευταίου πολέμου, ὅταν τὰ συναισθήματα ἦταν βαθιὰ καὶ ὁ πόνος ἔντονος, εἶπε ὅτι τὰ βάσανα εἶναι τὸ σημεῖο συνάντησης μεταξὺ κακοῦ καὶ ἀνθρωπότητας. Τὰ βάσανα προκαλοῦνται πάντοτε ἀπ’ τὸν ἀνθρώπινο παράγοντα ἀκόμα κι ἂν ὁ ἀνθρώπινος παράγοντας φεύγει μακριὰ ἀπ’ αὐτὰ καὶ δὲν τὰ ξαλαφρώνει. Καὶ τὰ βάσανα πάντοτε τεμαχίζουν τὴν ψυχὴ ἢ τὸ σῶμα τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ ὅταν συμβαίνει, τὸ θύμα χρειάζεται τὴν θεϊκὴ ἀγάπη γιὰ νὰ συγχωρήσει, καὶ μέσα ἀπὸ τὴ συγχώρηση νὰ ξεκάνει τὸ κακό, καὶ νὰ λυτρώσει ἐκείνους ποὺ ἔχουν κάνει κακό.

Ἂς στρέψουμε τὴ σκέψη μας σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Αὐτὴ ἡ σκέψη δὲν μοῦ ἦρθε ἀπ’ τὸ νοῦ, ἀλλὰ στ’ ἀλήθεια οὔτε μέσα ἀπ’ τὴ ζωή μου ποὺ πάντοτε ὑπῆρξε πολὺ εὔκολη γιὰ μένα ὥστε νὰ μπορῶ νὰ μιλῶ κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο. Ὅμως μετὰ τὸν πόλεμο βρέθηκε ἕνα ἔγγραφο σ’ ἕνα ἀπ’ τὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γράφτηκε πάνω σ’ ἕνα σκισμένο κομμάτι τυλιγμένου χαρτιοῦ ἀπὸ ἕναν ἄντρα ποὺ πέθανε σ’ αὐτὸ τὸ στρατόπεδο. Καὶ ἡ οὐσία αὐτοῦ τοῦ μηνύματος ἦταν μιὰ προσευχὴ στὴν ὁποία ἔλεγε, «Κύριε, ὅταν θὰ ἔλθεις ὡς Κριτὴς ἐπὶ τῆς γῆς, μὴν καταδικάσεις τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς ἔχουν κάνει τόσο ἀπάνθρωπα πράγματα. Μὴν τοὺς τιμωρήσεις γιὰ τὴ σκληρότητά τους καὶ γιὰ τὰ βάσανα ποὺ μᾶς προκάλεσαν, γιὰ τὴ βία τους καὶ τὴν ἀπόγνωσή μας, ἀλλὰ παρατήρησε τὸν καρπὸ ποὺ γεννήθηκε μέσα στὴν ὑπομονή, στὴν ταπείνωση, στὴν καρτερία, στὴ συγχώρηση, στὴν πίστη, στὴν ἀλληλεγγύη. Καὶ ἂς μετρήσουν αὐτοὶ οἱ καρποὶ γιὰ τὴν σωτηρία τους. Μὴν ἐπιτρέψεις ἡ μνήμη μας νὰ εἶναι τρόμος γι’ αὐτοὺς στὴν αἰωνιότητα, ἀλλὰ ἂς εἶναι σωτηρία γι’ αὐτούς.

Αὐτὴ εἶναι ἐπίσης ἡ ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα. Καὶ συνδέεται γιὰ μένα μὲ αὐτὴ τὴν ἀντίθεση ἀνάμεσα στὴν ἁμαρτωλή, λανθασμένη, τυφλὴ ἀντίληψη ποὺ ἐκφράζεται ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους στὸ σπίτι (τῆς κόρης τοῦ Ἰάειρου). Αὐτοὶ κοροϊδεύουν τὸ Χριστό, ἐπειδὴ ξέρουν ὅτι τὸ παιδὶ εἶναι νεκρό, ἡ ἐλπίδα εἶναι περιττή, πνιγμένη στὴν ἀπόγνωση – καὶ ἡ νίκη τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους ποὺ φαίνεται σ’ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀλλὰ ποὺ μπορεῖ νὰ ἐξαπλωθεῖ μὲ τόσους διαφορετικοὺς τρόπους στὶς προσωπικές μας ζωὲς σὲ ἁπλούστατο ἐπίπεδο, καὶ στὶς πιὸ ἡρωικὲς ζωὲς ἀκόμη.

Ἂς τὸ ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, καὶ ἂς ἐπιλέξουμε τὴν ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πίστη ποὺ κατακτᾶ. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ

Συντεχνιακοί παραλογισμοί

• 
  

  
  Συντεχνιακοί παραλογισμοί
  
  του αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

  
  
  
  
  Είναι ανεξάρτητο πλέον κράτος η Ελλάδα;
  Μήπως ο τίτλος κινηματογραφικού έργου, μετά την Κατοχή, «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», έχει καταστή εφιάλτης;
  Η Κυβέρνησις κυβερνά ή κυβερνάται;
  Οδηγεί ή σέρνεται;

  
  ● Η Βουλή αυτενεργεί ή ψηφίζουν οι βουλευτές της νόμους με το περίστροφο του εκβιασμού στον κρόταφο;

  
  ● Σκεπτόμαστε οι Έλληνες ελληνικά ή σκεπτόμαστε συντεχνιακά;

  
  ● Κάθε συντεχνία θέλει να περισώση τα κεκτημένα της,τα προνόμιά της, αδιαφορώντας αν αυτά είναι προκλητικά έναντι άλλων ομάδων του πληθυσμού;

  
  ● Καταστρέφουμε με καταλήψεις σχολικά και άλλα δημόσια κτήρια, κάνοντας οξύτερο το οικονομικό πρόβλημα.

  
  ● Επαγγελματίες συνδικαλιστές, που δεν δουλεύουν, αλλ’ αμείβονται για να είναι συνδικαλιστές, αφού κατάφεραν να κλείσουν τα περισσότερα εργοστάσια, τώρα βασανίζουν το κοινωνικό σύνολο, και μάλιστα τη φτωχολογιά, με τις καταστροφικές πολλές φορές απεργίες τους.

  
  ● Αντίδρασις στον εφιάλτη που ζούμε είναι αναγκαία.

  Και μάλιστα να απαιτούμε επιστροφή των κλεμμένων.

  ● Αλλ’ ας μην επιδεινώνουμε την κατάστασι.

  Μιλάμε για δημοκρατία, και έχουμε κλεπτοκρατία.

  Μιλάμε για κοινοβουλευτική δημοκρατία, και έχουμε κομματοκρατία.

  Μιλάμε για δημοκρατία και έχουμε ασύδοτους τυράννους.

  
  ● Τι θα γίνη;
  Θα σώση τον τόπο κάποια κυβέρνησις προσωπικοτήτων, όπου σπουδαίοι Έλληνες οικονομολόγοι, άφθαρτοι και τίμιοι, θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο;

  Μακάρι!

  
  ● Μέχρι τότε, ας βγούμε όλοι, με τη χάρι του Ιησού Χριστού, από το άγχος και την απελπισία.

  Μην απελπίζεστε!

  
  Ζη Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ!

Ὁ Μαρμαρωμένος Βασιλιάς: Αὐτοκράτωρ Νικαιας Ἅγιος Ἰωάννης Βατάτζης

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ, γεννήθηκε τὸ 1193 στὸ ἱστορικὸ Κάστρο τῆς Θράκης, στὸ Διδυμότειχο. Καταγόταν ἀπὸ οἰκογένεια ἡ ὁποία βρισκόταν κοντὰ στὴ βασιλικὴ σύγκλητο, ἀφοῦ ὁ παπποὺς τοῦ Κωνσταντῖνος, ὁ Βατάτζης λεγόμενος, ἦταν Στρατοπεδάρχης τοῦ βασιλέως Μανουὴλ τοῦ Κομνηνοῦ. Ὅταν κοιμήθηκαν οἱ γονεῖς τοῦ Ἰωάννη, τοῦ ἄφησαν πολὺ μεγάλη περιουσία, τὴν ὁποία ὅμως ὡς σώφρων ἐκεῖνος, μοίρασε στοὺς φτωχούς, καθὼς καὶ σὲ ἀφιερώματα σὲ Ἐκκλησίες. Στὴ συνέχεια ὁ Ἰωάννης, μία ποὺ ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν στὰ χέρια τῶν Φράγκων, κατευθύνθηκε στὸ Νυμφαῖο της Βιθυνίας, ὅπου τότε ἦταν ἡ ἕδρα τῆς αὐτοκρατορίας μας, ἀφοῦ ἀπὸ τὸ 1204 ὁ Πόλη εἶχε ἀλωθεῖ καὶ κατακυριευθεῖ μὲ δόλο ἀπὸ τοὺς “Σταυροφόρους” καὶ νέος αὐτοκράτωρ εἶχε ἀνακηρυχθεῖ στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας ὁ εὐσεβέστατος Θεόδωρος Λάσκαρης, ὁ ποιητὴς τῆς Μεγάλης Παράκλησης στὴν Παναγιά, τὴν ὁποία καὶ ψάλλουμε ἐναλλὰξ μὲ τὴν Μικρή, κάθε ἡμέρα, ἀπὸ τὴν 1η ἕως τὶς 15 Αὐγούστου! Ἐκεῖ κατέφυγε λοιπὸν ὁ Ἰωάννης, γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα θεῖο ἀπὸ τὸν πατέρα του, ὁ ὁποῖος ἦταν Ἱερεὺς στὰ ἀνάκτορα τοῦ Θεοδώρου Λάσκαρη. Ἔτσι, γνωρίστηκε μὲ τὸν καλὸ βασιλέα, ἀλλὰ οὔτε στιγμὴ δὲν ὑπερηφανεύτηκε γιὰ ἐκείνη τὴ συναναστροφή του, ἀλλὰ ἐξακολούθησε νὰ εἶναι φιλικὸς καὶ ταπεινὸς μὲ ὅλους, εὐπρόσιτος, πράος, ἄκακος, γαλήνιος, σεμνὸς καὶ πάντα ἤρεμος στὸ διάλογο. Ἔτσι, μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ χαρίσματα, ἦταν ἀξιαγάπητος τόσο, ποὺ ἡ ἀρετὴ τοῦ ἔλαμψε μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Αὐτοκράτορα Θεοδώρου, ὁ ὁποῖος καὶ τοῦ ἔδωσε ὡς σύζυγο τὴ θυγατέρα τοῦ Εἰρήνη. Γιὰ νὰ τὴ λάβει ὅμως γυναίκα του, χρειάστηκε νὰ μονομαχήσει μὲ τὸ Λατίνο Κόραδο, ποὺ καυχιόταν γιὰ τὴ δύναμή του! Ὅμως ὁ Ἰωάννης Βατάτζης τὸν νίκησε, λέγοντας “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, βοήθει μοί”, σὰν δεύτερος Νέστορας!

ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΝΙΚΑΙΑΣ

Ὅταν ὁ βασιλιὰς Θεόδωρος Λάσκαρης ἀπέθανε, ἀνέλαβε τὴν Αὐτοκρατορία ὁ ἴδιος στὰ 1222 μ.Χ., ὡς Ἰωάννης Γ’ Δούκας Βατάτζης. Καὶ ἀπὸ τότε ἔδειξε γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ, πόσο σοφὴ ἦταν ἡ ἐκλογὴ τοῦ Θεόδωρου. Ἔγινε λοιπὸν ἀπὸ τότε ὁ Ἰωάννης, ὁ προστάτης τῶν ἀδικουμένων, ὁ δικαιότατος κριτής, ἡ πηγὴ ἡ ἀστείρευτή της ἐλεημοσύνης, τόσο, ποὺ τοῦ δόθηκε τὸ προσωνύμιο Ἐλεήμων!

Ἦταν ἀκόμη εὐσεβὴς καὶ πιστὸς στὴν Ὀρθοδοξία βασιλεὺς καὶ ὄχι μόνο ἔδειξε, ἀλλὰ καὶ κατάφερε μὲ τὸ ζῆλο του νὰ βαπτιστοῦν Χριστιανοὶ ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι τῆς ἐπικράτειάς του!

Ἐπίσης, προσπάθησε τὰ μέγιστα, νὰ γίνει ἡ ἐπανένωση τῶν Ἐκκλησιῶν, δηλαδὴ νὰ ἀναγνωρίσει ἡ Δύση τὸ ὀρθὸ Δόγμα. Κατάφερε μάλιστα νὰ ἀποσταλοῦν πρέσβεις ἀπὸ τὸν Πάπα Γρηγόριο Θ’ καὶ νὰ ἀρχίσει διάλογος, προεξάρχοντος ἀπὸ τὴ δική μας πλευρά του τότε Πατριάρχου Γερμανοῦ τοῦ νέου. Ὁ Ἰωάννης θὰ κατάφερνε τότε τὸ εὐχόμενο, ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ Δυτικοὶ δὲν θέλησαν στὸ τέλος νὰ...

ἀφαιρέσουν τὴν ἀντιορθόδοξη προσθήκη ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς Ὀρθῆς Πίστεως, δηλαδὴ τὸ “καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορευόμενον”.

Ὁ Βατάτζης, ὑπῆρξε ὁ προστάτης καὶ συμπαραστάτης τῆς ἀγροτικῆς καὶ ἀστικῆς τάξης καὶ ἐπιδίωκε διαρκῶς τὴν ἄνοδο τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου κυρίως τῶν γεωργῶν καὶ κτηνοτρόφων, ἀφοῦ γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσει ἔκανε μεγάλη ἀπογραφὴ (κάτι σὰν Ἐθνικὸ Κτηματολόγιο) καὶ ἐπίταξε κατόπιν τεμάχια γὴς ἀπὸ τοὺς μεγαλοκτήμονες καὶ τοὺς ἀριστοκράτες καὶ τὰ διένειμε σὲ ὅλους τους φτωχοὺς ὑπηκόους του, ὥστε νὰ ζοῦν ἄνετα καὶ ἀνθρώπινα!!! Στάθηκε ἀληθινὸς “πατέρας τῶν Ἑλλήνων”, πατάσσοντας μὲ κάθε τρόπο τὴν ἐκμετάλλευση τοῦ λαοῦ, νιώθοντας κάθε λεπτὸ ὄχι σὰν ἁπλὸς βασιλιάς, ἀλλὰ ὡς ταγμένος ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ βοηθάει τὸ λαό του καὶ τοὺς ἀδικουμένους! Ἔλαβε ἀκόμη καὶ μέτρα οἰκονομίας τέτοια, ποὺ ἀπαγόρευαν τὴ σπατάλη τοῦ δημοσίου καὶ τοῦ ἰδιωτικοῦ πλούτου, ἐνῶ ἵδρυσε φιλανθρωπικοὺς καὶ εὐκτήριους οἴκους, πτωχοκομεῖα, νοσοκομεῖα, γηροκομεῖα, βιβλιοθῆκες, ἔχτισε Ναοὺς καὶ βοήθησε ἀποφασιστικὰ τὰ Μοναστήρια μας. Μάλιστα τέτοια ἦταν ἡ πολιτικὴ ποιότητά του, ποὺ ὅταν κάποτε συνάντησε τὸ γιὸ τοῦ Θεόδωρο στὸ κυνήγι νὰ φορᾶ πολυτελῆ ροῦχα, ἀρνήθηκε νὰ τὸν χαιρετήσει! Καὶ ὅταν τὸ παιδὶ τοῦ τὸν ρώτησε σὲ τί εἶχε σφάλει, ὁ Ἰωάννης τοῦ ἀπάντησε ὅτι ἐκεῖνα τὰ μεταξωτὰ καὶ χρυσούφαντα ποὺ φοροῦσε ἦταν ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ του καὶ πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ ξέρει ὅτι κάθε ἔξοδο, πρέπει νὰ γίνεται γιὰ τὸν λαό.

Ὁ πλοῦτος τῶν βασιλέων, ἔλεγε, ἀνήκει στὸ λαό! Ἡ πίστη του στὸ Θεὸ ἦταν πολὺ μεγάλη καὶ τὸν βοήθησε ἀποφασιστικὰ σὲ κάθε τοῦ βῆμα, ὅπως καὶ τότε ποὺ χρειάστηκε νὰ μονομαχήσει μὲ τὸν σκληρὸ Ἀζατίνη, Σουλτάνο τοῦ Ἰκονίου, ποὺ συχνὰ πυκνὰ λεηλατοῦσε τὶς πόλεις μας ποὺ ἦταν κοντὰ στὸν ποταμὸ Μαίανδρο. Ἄκουσε τότε νοερὰ θεία φωνή, ποὺ τοῦ ἔλεγε: “Ὁ σταυρωθεῖς ἐγήγερται, ὁ μεγάλαυχος πέπτωκεν, ὁ καταπεσῶν καὶ συντριβεῖς ἀνώρθωται” καὶ πῆρε εὐθὺς τέτοια δύναμη, ὥστε ὅρμησε καὶ κατανίκησε τὸν τρομερὸ Σουλτάνο!

Ποτὲ ὁ Ἰωάννης Βατάτζης δὲν ἔβγαζε ἀπὸ τὸ νοῦ τοῦ τὸ μεγάλο ποθούμενο, τὴν ἀνάκτηση τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὴν ἀνασύσταση τῆς Ἑλληνοχριστιανικῆς Αὐτοκρατορίας. Γι’ αὐτὸ ἐργάστηκε καὶ πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς του. Σώφρων, συνετὸς καὶ προνοητικὸς στὴν πολιτική του, ἂν καὶ εἶχε ἐκλέξει ἰκανότατους στρατηγούς, ἐπιδίωκε τὴν ἀποφυγὴ τῶν μαχῶν. Γνώριζε νὰ μὴν ἀναλαμβάνει τίποτε πρὶν τὸ προπαρασκευάσει κατάλληλα, ἐνῶ εἶχε βαθιὰ εὐσέβεια καὶ ἔδειχνε σεβασμὸ καὶ στὸν πιὸ ἁπλοϊκὸ μοναχό. Ὁ λαὸς τὸν ὑπεραγαποῦσε καὶ ἡ Ἐκκλησία προσευχόταν μὲ χαρὰ γιὰ αὐτόν! Νίκησε τοὺς Λατίνους ποὺ κρατοῦσαν ὅμως ἀκόμα σκλαβωμένη τὴν Πόλη καὶ τοὺς ἐπέβαλε τὴ συνθήκη τοῦ 1225, μὲ τὴν ὁποία κατελάμβανε ὅλα τὰ Μικρασιατικὰ ἐδάφη, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἦταν κοντὰ στὴ Νικομήδεια καὶ ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. Κατασκεύασε κατόπιν ἰσχυρὸ στόλο καὶ ἐλευθέρωσε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ἰκαρία, Κῶ καὶ ἄλλα νησιὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀρχιπελάγους, ὑπολογίζοντας σωστὰ ὅτι κουμάντο στὸ Αἰγαῖο κάνει ὅποιος ἔχει στόλο καὶ ἄρα οἱ Λατίνοι χωρὶς πολεμικὰ πλοῖα καὶ βάσεις, δὲν θὰ κρατοῦσαν γιὰ πολὺ ἀκόμη τὴ Θεοφύλακτη Πόλη. Ἐπίασε λοιπὸν καὶ τὰ Στενὰ τῆς Ἕλλης (Ἑλλήσποντος) καὶ ἐπιχείρησε τὶς πρῶτες ἐπιθέσεις στὰ περίχωρα τῆς Βασιλίδας, πετυχαίνοντας στὰ 1225 νὰ ἀπελευθερώσει τὴ στρατηγικὰ σημαντικὴ Ἀδριανούπολη! Ὁ δρόμος πιὰ γιὰ τὴν Πόλη τοῦ Κωνσταντίνου ἦταν ἀνοιχτός! Στὰ ἀνατολικὰ προελαύνουν ἐκεῖνο τὸν καιρὸ οἱ Μογγόλοι, ποὺ νικοῦν τὸ Σουλτάνο τοῦ Ἰκονίου, ὁ ὁποῖος ἀναγκάζεται νὰ ζητήσει συνθήκη μὲ τὴ Νίκαια, παύοντας πρὸς τὸ παρὸν νὰ ἀποτελεῖ κίνδυνο, λύνοντας τὰ χέρια τοῦ Βατάτζη, ποὺ κατατροπώνει τώρα καὶ τοὺς Βουλγάρους στὰ 1246 καὶ ἐλευθερώνει τὸ κομμάτι Ἀξιὸς - Ἔβρος ποταμός, ἐνῶ οἱ καμπάνες κοντεύουν νὰ σπάσουν ἀπὸ τὴ χαρὰ τοὺς ὅταν ὁ Ἰωάννης Βατάτζης, ὁ Ἅγιος Βασιλιάς, μπαίνει μὲ συγκίνηση στὴν πρωτεύουσα τῆς Μακεδονίας μας, στὴν Πόλη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, στὴ Συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη, τὸν Δεκέμβριο τῆς ἴδιας εὐλογημένης χρονιᾶς!

Ὅμως, ἡ καλή του σύντροφος, ἡ Εἰρήνη Λάσκαρι, κλείνει γιὰ πάντα τὰ μάτια της καὶ κεῖνος θὰ κρατήσει γιὰ πάντα μέσα τοῦ ἀνεξίτηλη τὴ γλυκιὰ μνήμη της. Ὅμως ξέρει πὼς ὁ ἐαυτός του δὲν τοῦ ἀνήκει, ἀλλὰ ἀξίζει νὰ τὸ κάνει κάθε μέρα θυσία γιὰ τὸ λαό του καὶ τὴν πατρίδα! Ἔτσι ὁ Ἰωάννης, ἔχοντας ἀναπτύξει μία φιλία μὲ τὸ Γερμανὸ αὐτοκράτορα Φρειδερίκο Β’, δέχεται νὰ γίνει ὁ γάμος του μὲ τὴν κόρη τοῦ Φρειδερίκου Κωνσταντία, ὡς ἐπισφράγηση μίας πανίσχυρης συμμαχίας, ποὺ θὰ τρομάξει τὴν Εὐρώπη καὶ ἰδίως τοὺς Λατίνους, ποὺ πιέζονται τώρα πανταχόθεν.

Ἀλλά, ἐνῶ ὁ Ἰωάννης Βατάτζης ἐφτίαξε ἕνα πανίσχυρο κράτος ἀπὸ τὶς στάχτες τοῦ Βυζαντίου καὶ εἶχε σφίξει ἀσφυκτικὰ τὸν κλοιὸ γύρω ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν ὁποία κατέλαβε ὁ διάδοχός του σὲ λίγα χρόνια μετά, στὶς 4 Νοεμβρίου τοῦ 1254, σὲ ἡλικία 72 ἐτῶν, ἀφήνει τὴν τελευταία πνοή του, ἐπάνω στὸ δρόμο γιὰ τὸ ὄνειρο, ἐπάνω στὸ δρόμο γιὰ τὸ καθῆκον, τὴν Πίστη τοῦ Θεοῦ, τὸ Χρέος γιὰ τὴν Πατρίδα, τὴν Ἀγάπη γιὰ τὸ λαό. Ὡς φαίνεται δὲ ἐκ τῶν εὐρισκομένων στὰ παλαιὰ μουσικὰ χειρόγραφα πολυελέων καὶ δοξολογιῶν, ποὺ φέρουν τὸ ὄνομά του, ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε καὶ μύστης τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ βέβαια ὀφείλεται στὴ σχέση του μὲ τὸν Θεοδωρη Λάσκαρι, .ὁ ὁποῖος διακρίθηκε ὡς θεοτοκαριογράφος.

Τὴν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του 4 Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὴ μνήμη του καὶ ἰδιαίτερα τιμᾶται στὴ πατρίδα του, στὸ βυζαντινὸ Διδυμότειχο. Δυστυχῶς στὴν Ἑλλάδα δὲν εἶναι τόσο γνωστὸς ὅσο στὸ Δυτικὸ ἐπιστημονικὸ κόσμο ποὺ εἶναι σήμερα ἀντικείμενο ἐρεύνης!

Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Σὲ διαγωνισμὸ τοῦ ΑΣΕΠ τὸ 2008 τέθηκε τὸ ἐρώτημα ποιὸς εἶναι ὁ Μαρμαρωμένος Βασιλιὰς ποὺ μιλᾶ ὁ θρύλος. Ἡ σωστὴ ἀπάντηση ἦταν: Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βατάτζης.

Καὶ δὲν εἶναι ὁ Κῶν/νὸς Παλαιολόγος ὁ ὁποῖος ἀναγκάσθηκε νὰ παραστεῖ στὴ τελευταία παπικὴ Θεία Λειτουργία ποὺ ἔγινε στὴν Ἁγία Σοφία, προσδοκώντας βοήθεια ἀπὸ τὸ Πάπα! Καὶ μόνο γι’ αὐτὸ τὸ λόγο δὲν ἀναγνωρίζεται ἅγιος ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τὸ τίμιο σῶμα τοῦ εὐσεβεστάτου, δίκαιου, γενναίου καὶ ἐλεήμονος βασιλέα Ἰωάννη, ἐνταφιάστηκε σὲ ἕνα Μοναστήρι ποὺ εἶχε κτίσει ὁ ἴδιος καὶ τὸ εἶχε ὀνομάσει Σώσανδρα, ἐνῶ ἀργότερα διὰ θαυμαστῆς ἀποκαλύψεως ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης, ζήτησε νὰ μετακομισθεῖ τὸ λείψανό του στὴ Μαγνησία (τῆς Μικρᾶς Ἀσίας). Ὅταν ὅμως πῆγαν νὰ ἀνοίξουν τὸν τάφο γιὰ νὰ ἐκτελέσουν τὴ μετακομιδή, ἀντὶ νὰ βγεῖ ἡ γνωστὴ δυσωδία, μία γλυκιὰ εὐδία ἁπλώθηκε τριγύρω, σὰν νὰ εἶχε ἀνθίσει ἀπότομα κῆπος ἀρωματικός! Ἀλλὰ δὲν ἦταν μονάχα αὐτό. Ὁ νεκρὸς φαινόταν σὰν νὰ κάθεται ἐπὶ βασιλικοῦ θρόνου, χωρὶς νὰ ἔχει καμιὰ μελανότητα, καμιὰ δυσωδία, κανένα ἀπολύτως σημεῖο ποὺ νὰ φανέρωνε πὼς ἦταν νεκρός! ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ἦταν μέσα στὸν τάφο καὶ τὸ χρῶμα τοῦ σώματός του ἦταν ὅπως κάθε φυσιολογικοῦ ἐν ζωὴ ἀνθρώπου! Ἐμοίαζε πραγματικὰ σὰν ἕνας ὁλοζώντανος, ἀλλὰ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ! Καὶ μάλιστα καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ ροῦχα τοῦ ἐπίσης εἶχαν διατηρηθεῖ ἐπὶ ἑπτὰ χρόνια ἀδιάφθορα καὶ ἐμοίαζαν σὰν νὰ εἶχαν μόλις ραφθεῖ! Γιατί ἔτσι ἀντιδοξάζει ὁ Θεὸς ἐκείνους ποὺ Τὸν δοξάζουν στὴ γῆ!. Μάλιστα ἀπὸ τότε τὸ τίμιο λείψανο τοῦ Ἁγίου βασιλέως Ἰωάννη Δούκα Βατάτζη τοῦ Ἐλεήμονος ἔδωσε πάμπολλα θαύματα, γιατρεύοντας θαυματουργικὰ Χάριτι Θεοῦ ἀσθένειες, διώκοντας δαίμονες καὶ θεραπεύοντας ἕνα σωρὸ πάθη, μὲ τὴν κατοικοῦσα ἐν αὐτῶ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ.

Ἀναφέρεται -ὅπως σημειώνεται σὲ ἡμερολόγιο ποὺ ἐξέδωσε τὸ 2001 ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καὶ Σουφλίου- ὅτι μέχρι τὸ 1992 “ἡ μνήμη τοῦ αὐτοκράτορα Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος ἐτιμάτο κάθε χρόνο στὴν ἐκκλησία τῆς Μαγνησίας, τὴν ὁποία ἔκτισε ὁ ἴδιος καὶ στὴν ὁποία βρῆκε τὴν τελευταία ἀνάπαυσή του, καθὼς καὶ στὸ Νυμφαῖον, τὴν ἀγαπημένη τοῦ κατοικία” (Ὀστρογκόρσκυ).

Ὅμως τί ἀπέγινε ὁ Ναὸς ἐκεῖνος; Τί ἀπέγινε τὸ ἄφθαρτο λείψανο τοῦ “Μαρμαρωμένου Βασιλιά”; Τί σχέση ἔχει μὲ τὸ “θρύλο” καὶ ποιὰ μὲ τὶς προφητεῖες γιὰ ἀνάκτηση τῆς Πόλης, ποὺ τόσο καὶ ὁ ἴδιος εἶχε πασχίσει;

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Δούκα Βατάτζη τοῦ Ἐλεήμονος, τιμᾶται καὶ ἑορτάζεται ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, ἰδιαίτερα στὸ βυζαντινὸ Διδυμότειχο, ἐπάνω στὴν Ἐκκλησιὰ τοῦ Χριστοῦ Σωτήρα τοῦ κάστρου, ὅπου καὶ ὑπάρχει σὰν θησαυρὸς ἡ φορητὴ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, δημιούργημα τῆς λαϊκῆς τέχνης τοῦ 1958, ποὺ πάνω της ἔχει γραμμένο καὶ τὸ Ἀπολυτίκιό του:

“ Τὸν λαμπρὸν Βασιλέα καὶ τῶν πιστῶν μέγα καύχημα καὶ τῶν νυμφαίων τὸ κλέος, Ἰωάννην τιμήσωμεν, ἐν ὕμνοις καὶ ὠδαῖς πνευματικαῖς, τὴν μνήμην ἐπιτελοῦντες αὐτοῦ, συμφώνως ἀνακράζοντες. Δόξα τῷ σὲ Δοξάσαντι, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῶν ἐνεργούντι διὰ σου πάσιν ἰάματα”

Τέλος νὰ ἀναφέρουμε τὸ συγκλονιστικὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο διαφωτίζει τὴν ἑλληνικὴ καὶ ὀρθόδοξη συνείδηση τῶν «Ρωμαίων βασιλέων», ποὺ διασώζει ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς τῆς Ἱστορίας Ἀπόστολος Βακαλόπουλος καὶ ἔχει τίτλο «Τοῦ ἀοιδίμου βασιλέως κυροῦ Ἰωάννου τοῦ Δούκα πρὸς τὸν τότε Πάπαν Γρηγόριον Θ΄>> (1227-1241) καὶ ἡ ὁποία εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὴ γιὰ τὶς ἰδέες ποῦ ἐπικρατοῦν στοὺς βασιλεῖς τῆς Νίκαιας μετὰ τὸ 1204. Ἔντονη εἶναι ἡ ἑλληνολατρία καὶ ἡ ἐθνικὴ ἑλληνικὴ συνείδησή τους, ποῦ βαθμιαία ταυτίζεται μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἐδῶ παρατηροῦμε καθαρὰ πῶς γεννιοῦνται καὶ δροῦν οἱ πολιτικὲς ἐκεῖνες ἀντιλήψεις, ποῦ ἀποβλέπουν στὴν ἀπελευθέρωση τῶν σκλαβωμένων ἑλληνικῶν χωρῶν, καὶ οἱ ὁποῖες προσαρμοσμένες ἐπιζοῦν ἐπὶ Τουρκοκρατίας μέσα σὲ νέες συνθῆκες. Καὶ τελικὰ πῶς διαμορφώνουν τὸ περιεχόμενο τῆς λεγόμενης Μεγάλης Ἰδέας».

Τὸ κείμενο ξεκινᾶ μὲ τὴν ἔκπληξη τοῦ Ἰωάννη Βατάτζη πῶς τόλμησε ὁ Πάπας νὰ τοῦ ζητήσει νὰ παύσει νὰ διεκδικεῖ τὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὸν Φράγκο ἡγεμόνα , ὁ ὁποῖος τὴν κατέχει ἀπὸ τὸ 1204. Γράφει μὲ ἑλληνικὴ ἀξιοπρέπεια καὶ διπλωματικὴ εἰρωνεία ὁ Βατάτζης, ἀφοῦ προσδιορίσει στὴ ἀρχὴ ποιὸς εἶναι ὁ γράφων: «Ἰωάννης ἐν Χριστῷ τῷ Θεῶ πιστὸς βασιλεὺς καὶ αὐτοκράτωρ Ρωμαίων ὁ Δούκας τῷ ἁγιωτάτω πάπα τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης Γρηγορίω σωτηρίας καὶ εὐχῶν αἴτησιν». Ἀποδίδουμε στὴν νεοελληνικὴ ὁρισμένα ἀπὸ τὰ κυριώτερα σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς: «Ἐγὼ ὡς βασιλεὺς θεωρῶ ἄτοπα τὰ ὅσα μου γράφεις καὶ δὲν ἤθελα νὰ πιστεύσω ὅτι εἶναι δικό σου τὸ γράμμα, ἀλλὰ ἀποτέλεσμα τῆς ἀπελπισίας κάποιου ποῦ βρίσκεται κοντά σου, καὶ ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν ψυχὴ τοῦ γεμάτη κακότητα καὶ αὐθάδεια. Ἡ ἁγιότητά σου κοσμεῖται ἀπὸ φρόνηση καὶ διαφέρει ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ὡς πρὸς τὴν σωστὴ κρίση. Γι’ αὐτὸ δυσκολεύθηκα πολὺ νὰ πιστεύσω ὅτι εἶναι δικό σου τὸ γράμμα ἂν καὶ ἔχει σταλεῖ πρὸς ἐμέ.» Ἀξίζει νὰ θαυμάσουμε τὴν ἔλλειψη δουλικότητος τοῦ Βατάτζη πρὸς τὸν Πάπα ἂν καὶ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη οἱ Ἕλληνες τῆς Νικαίας ἤσαν οἱ ἀδύναμοι καὶ ὁ Πάπας ἦταν ἡ ὑπερδύναμη τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν. Καὶ συνεχίζει ὁ Ἰωάννης Βατάτζης διατρανώνοντας τὴν ἐθνικὴ συνείδησή του: «Γράφεις στὸ γράμμα σου ὅτι στὸ δικό μας γένος τῶν Ἑλλήνων ἡ σοφία βασιλεύει... ὅτι, λοιπόν, ἀπὸ τὸ δικό μας γένος ἀνθησε ἡ σοφία καὶ τὰ ἀγαθά της καὶ διεδόθησαν στοὺς ἄλλους λαούς, αὐτὸ εἶναι ἀληθινό. Ἀλλὰ πῶς συμβαίνει νὰ ἀγνοεῖς, ἢ ἂν δὲν τὸ ἀγνοεῖς πῶς καὶ τὸ ἀπεσιώπησες, ὅτι μαζὶ μὲ τὴν βασιλεύουσα Πόλη καὶ ἡ βασιλεία σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο κληροδοτήθηκε στὸ δικό μας γένος ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο, ὁ ὁποῖος ἐδέχθη τὴν κλήση ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ κυβέρνησε μὲ σεμνότητα καὶ τιμιότητα; Ὑπάρχει μήπως κανεὶς ποῦ ἀγνοεῖ ὅτι ἡ κληρονομιὰ τῆς δικῆς του διαδοχῆς (σ.σ. τοῦ Μ. Κωνσταντίνου) πέρασε στὸ δικό μας γένος καὶ ἐμεῖς εἴμαστε οἱ κληρονόμοι καὶ διάδοχοί του; Ἀπαιτεῖς νὰ μὴν ἀγνοοῦμε τὰ προνόμιά σου. Καὶ ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἀντίστοιχη ἀπαίτηση νὰ δεῖς καὶ νὰ ἀναγνωρίσεις τὸ δίκαιό μας ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐξουσία μας στὸ κράτος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὁποῖο ἀρχίζει ἀπὸ τῶν χρόνων τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ ἔζησε ἐπὶ χίλια χρόνια ὥστε ἔφθασε μέχρι καὶ τὴν δική μας βασιλεία. Οἱ γενάρχες τῆς βασιλείας μου, ἀπὸ τὶς οἰκογένειες τῶν Δουκῶν καὶ τῶν Κομνηνῶν, γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρω τοὺς ἄλλους, κατάγονται ἀπὸ ἑλληνικὰ γένη. Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ ὁμοεθνεῖς μου ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες κατεῖχαν τὴν ἐξουσία στὴν Κωνσταντινούπολη. Καὶ αὐτοὺς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καὶ οἱ προϊστάμενοί της τοὺς ἀποκαλοῦσαν Αὐτοκράτορες Ρωμαίων! Διαβεβαιοῦμε δὲ τὴν ἁγιότητά σου καὶ ὅλους τους Χριστιανοὺς ὅτι οὐδέποτε θὰ παύσουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε καὶ νὰ πολεμοῦμε κατὰ τῶν κατακτητῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Θὰ ἀσεβούσαμε καὶ πρὸς τοὺς νόμους τῆς φύσεως καὶ πρὸς τοὺς θεσμοὺς τῆς πατρίδος καὶ πρὸς τοὺς τάφους τῶν πατέρων μας καὶ πρὸς τοὺς ἱεροὺς ναοὺς τοῦ Θεοῦ , ἐὰν δὲν ἀγωνιζόμασταν γι’ αὐτὰ μὲ ὅλη μας τὴν δύναμη...... Ἔχουμε μαζί μας τὸν δίκαιο Θεό, ὁ ὁποῖος βοηθεῖ τοὺς ἀδικουμένους καὶ ἀντιτάσσεται στοὺς ἀδικοῦντας.....»

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α

Ὁ Ἰωάννης ὁ Βατάτζης ἦταν ὁ δικαιότερος, καὶ πιὸ ἁπλὸς Αὐτοκράτορας τῆς Ρωμανίας τοῦ κακῶς λεγομένου <<Βυζαντίου>>. Ὁ ἴδιος ζοῦσε λιτὰ καὶ ἐφτίαχνε τὸ κτῆμα μόνος του. Μὲ τὴν ἀπογραφὴ ποὺ ἔκανε ἀφαίρεσε ἀπὸ τοὺς πλουσίους κάποια κτήματα καὶ τὰ μοίρασε στὸ λαό, ὥστε κανεὶς νὰ μὴν εἶναι ἀκτήμων. Ἀπαγόρευσε τὴ σπατάλη ἀκόμα καὶ στὸν ἰδιωτικὸ τομέα! Αὐτὸ ποὺ ὀραματίζετο ὁ Μαρξισμὸς μερικοὺς αἰῶνες ἀργότερα τὸ ἔκανε ὁ ἴδιος πράξη, ἀπὸ τότε, ὄχι μὲ λόγια καὶ θεωρίες, ἀλλὰ μὲ ἔργα, μὲ τὸ δικό του παράδειγμα, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο! Ἐφτίαξε ἕνα καταπληκτικὸ κράτος προνοίας μὲ πάμπολα ἱδρύματα. Ὁ <<πένης βασιλέας>> ἀνασύστασε καὶ ὑπερδιπλασίασε τὸ κράτος του. Προσπάθησε μὲ διπλωματία νὰ μὴν κάνει πολέμους, καὶ ἐνῶ εἶχε τοὺς καλύτερους στρατηγούς, παρὰ μόνο ὅταν ὑπῆρχε ἀνάγκη. Τελικὰ δὲν ἀξιώθηκε νὰ ἐλευθερώσει τὴ Πόλη ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους, ἀλλὰ ἑτοίμασε ὅλο τὸ ἔργο γιὰ τὸν μετέπειτα διάδοχό του. Ἡ Ἐκκλησία τὸν ἀνέδειξε Ἅγιο καὶ ἐπειδὴ οἱ προφητεῖες μιλοῦν γιὰ κάποιον Ἰωάννη ποὺ θὰ ἀνακαταλάβει τὴν Πόλη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὁ θρύλος θέλει αὐτὸν ὡς ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ποὺ θὰ ξαναζωντανεύσει καὶ θὰ φέρει τὴν εἰρήνη καὶ τὴν δικαιοσύνη στὸ κόσμο καὶ τὴν ἐπικράτηση τῆς Ὀρθοδοξίας.
noiazomai.net

Πώς κοινωνούν οι κληρικοί;

Πώς κοινωνούν οι κληρικοί;

Πώς κοινωνούν οί κληρικοί; 

Ό ιερεύς πρό της Θ. Κοινωνίας ενώπιον της Άγιας Τραπέζης με συντριβήν καρδίας, ταπείνωσιν, εύλάβειαν και φόβον Θεοΰ, συλλογιζόμένος την άναίμακτον θυσίαν του Χρίστου, αναγιγνώσκει ή άκούεί τις ευχές προ της Θ. Μεταλήψεως. Ακολούθως, αφού ζητήσει συγχώρησιν παρά των άλλων ιερέων, του διακόνου και του λάου, λέγει, τα λόγια: «Ιδού προσέρχομαι Χριστώ τω άθανάτω βασιλεί και Θεω ημών. Μεταδίδοταί μοι...». Έπειτα λαμβάνει μι­κράν μερίδα εκ του Άγιου Άρτου άπό το τμήμα εκείνο πού φέρει τον χαρακτήρα ΧΣ και μεταλαμ­βάνει. Ακολούθως, άφοϋ λάβει το Άγιον Ποτήριον μαζί με το μάκτρον και είπεί: «Έτι μεταδίδοταί μοι...», μεταλαμβάνει Αίμα Χρίστου, άποσπογγίζει με το μάκτρον τα ίδια χείλη του και το Αγ. Πο­τήριον και άφοΰ το ασπασθεί το εναποθέτει μετ'ευλάβειας στην Άγια Τράπεζα λέγων, «τούτο ήψατο των χειλέων μου και άφελεί τάς ανομίας μου και τάς αμαρτίας μον περικαθαριεί». Μετά τον ιερέα μεταλαμβάνει ό διάκονος, τον όποίον κοινωνεί ό ιε­ρεύς. Ό Άρχιερεύς μεταλαμβάνει μόνος του και πρώτος. Οί ιερείς μεταλαμβάνουν ό καθένας κατά την τάξιν και τον βαθμόν τους. Εάν τελείται Αρχιε­ρατική Θ. Λειτουργία, όλοι οί ίερείς και ό διάκονος κοινωνούν άπό τον Αρχιερέα.

Όσον άφορα τους κληρικούς οί οποίοι δεν λει­τούργησαν και επιθυμούν να κοινωνήσουν, τότε πε­ριπού μετά το «Πάτερ ημών» φορούν τα διακριτικά του βαθμού τους, συμμετέχουν στις προπαρασκευ­αστικές ευχές του λειτουργού ιερέως και κοινωνούν κατά τάξιν μετά τον λειτουργούντα ιερέα, οιονδή­ποτε όφφίκιο κι αν φέρουν μόνοι τους,πλήν του διακόνου στον οποίο μεταδίδει τη Θ. Κοινωνία ό λειτουργός ιερεύς. Ό διάκονος ποτέ δεν μεταδίδει στον ιερέα Θ. Κοινωνία. Ό 18ος κανών της Α' Οικου­μενικής Συνόδου είναι σαφής: «Έμμενέτωσαν οί διάκονοι τοις ιδίοις μέτροις, ειδότες ότι του μεν επι­σκόπου ύπηρέται εισί, των δε πρεσβυτέρων έλάτους.Λαμβανέτωσαν δε κατά την τάξιν την Ευχαριστίαν μετά τους πρεσβυτέρους ή του επισκόπου μεταδιδόντος αυτοίς ή του πρεσβυτέρου.

του αρχιμανδρίτου Χρυσ Παπαθανασίου

Τα 25 ορφανά και το 11μελές προσωπικό του Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης

του Κώστα Ζαφειρίου
Άγνωστο παραμένει πού θα μεταφερθούν τα 25 αγόρια, ηλικίας  6-18 ετών που διαμένουν σήμερα στο Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης  ενώ άγνωστη είναι και η τύχη που θα έχουν οι ένδεκα μόνιμοι υπάλληλοι που εργάζονται εκεί. Το προσωπικό δεν έχει καμμία απολύτως ενημέρωση και οτιδήποτε συμβαίνει που αφορά το Ορφανοτροφείο το πληροφορείται από τα ΜΜΕ.
Το ενδιαφέρον του Κατάρ για την συγκεκριμένη έκταση των 85 στρεμμάτων στο Λαιμό Βουλιαγμένης όπου βρίσκεται το οίκημα του Ορφανοτροφείου, είναι έντονο και εκτιμάται πως σύντομα θα υπάρχει οριστική συμφωνία για την αξιοποίησή του.

               Το Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης είναι έργο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, που υπήρξε η ιδρύτρια του φυτωρίου αυτού της αγάπης και της στοργής στις στερημένες οικογενειακής στοργής παιδικές υπάρξεις.
               Στα 1920, ο Μητροπολίτης Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης συνέλαβε την ιδέα να ανεγερθεί στη Βουλιαγμένη το πρώτο Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο.
Το Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο αποτελεί χωριστό Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου και έχει δικό του εξαμελές Διοικητικό Συμβούλιο με Πρόεδρο τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο. Τα μέλη είναι τρεις λαϊκοί και τρεις κληρικοί με τριετή θητεία. Αυτή την περίοδο οι τρεις κληρικοί (μέλη ΔΣ) είναι ο π. Θωμάς Χρυσικός, ο π. Ηλίας Δροσινός και ο π. Χρυσόστομος Συμεωνίδης.
Το Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης ευρίσκεται στην πλέον γραφική τοποθεσία της Αττικής στο Λαιμό Βουλιαγμένης. Σε απόσταση 25 χιλ. από την Αθήνα σε μία πραγματική όαση σε συνδυασμό δάσους και θάλασσας υψώνονται οι εγκαταστάσεις του, σε πευκόφυτη έκταση 85 στρεμμάτων.
                Κατά την είσοδο στο περίβολο και δεξιά ευρίσκεται η μεγάλης χωρητικότητας τραπεζαρία, χώρος υποδοχής, πού συνδέεται με το υπερσύγχρονο μαγειρείο.
                Αριστερά διώροφα κτίρια λιθόκτιστα με αρμολογημένη πέτρα, χαρακτηριστικά δείγματα αρχιτεκτονικής του περασμένου αιώνα.
                Τα κτίρια έχουν εσωτερική διαρρύθμιση, σύγχρονη με ειδικά χαρίσματα και ψευδοροφές έτσι ώστε να εξασφαλίζουν σε κάθε παιδί (τον δικό του χώρο) ο οποίος είναι εξοπλισμένος με τό κρεβάτι του, κομοδίνο, ατομική ντουλάπα. Επίσης αίθουσα μεγάλης χωρητικότητας χρησιμεύει σαν εντευκτήριο, χώρος Τ.V, διαλέξεων και επιτραπέζιων παιχνιδιών.
                Στην απέναντι, δεξιά πλευρά ευρίσκονται επίσης λιθόκτιστα οικήματα (παλαιά διδακτήριο) τα οποία χρησιμεύουν ως χώροι: μελέτης των τροφίμων, γραφείων διευθυντού, γραμματείας κ.λ.π.
                Εις το μέσον των κτιριακών εγκαταστάσεων ευρίσκεται ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (1937) όπου και εκκλησιάζονται τα παιδιά κάθε Σάββατο και εορτές. Οι εγκαταστάσεις του Ιδρύματος καλύπτουν 1200 τ.μ.
                Επίσης εδώ υπάρχουν γήπεδο μπάσκετ με ειδικό τάπητα, ποδοσφαίρου και παιδική χαρά.
                Το Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο προσφέρει φροντίδα και περίθαλψη σε αγόρια σχολικής ηλικίας πού είναι ορφανά ή προέρχονται από προβληματικές οικογένειες εντελώς δωρεάν.
                Φοιτούν στα Δημόσια σχολεία της Βουλιαγμένης και η μετάβαση τους εκεί γίνεται με ειδικό πούλμαν και συνοδό. Τα παιδιά συμμετέχουν σ' όλες τις εκδηλώσεις του σχολείου τους και δεν υπάρχει διάκριση. Μαθαίνουν δε ξένες γλώσσες, σπορ, κολύμβηση κ.λ.π.
                Τα τελευταία χρόνια η παραμονή των παιδιών είναι μόνο 9 μήνες το χρόνο. Έτσι την περίοδο του καλοκαιριού και συγκεκριμένα από το έτος 1987 ένα άλλο δείγμα δραστηριότητος αναπτύσσεται, κι αυτή είναι η φιλοξενία παιδιών του απόδημου Ελληνισμού από Αμερική, Καναδά, Αυστραλία. Σκοπός ήταν η νεώτερη γενιά να έχει επαφή με τη μητέρα πατρίδα.
                Τα τελευταία χρόνια με τη μεσολάβηση του Κέντρου Νεότητας της Ι. Αρχιεπισκοπής φιλοξενούνται παιδιά από Ανατολικές χώρες, Παλαιστίνη, Αρμενία και τελευταία από  τη Ρουμανία, Σερβία, Πολωνία. (Φωτογραφικό υλικό από το idrima.com)

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΡΑΣΑ

τού Ν. Α. Παπανικολάου, ιατρού, Ομοτίμου Καθηγητού Πανεπιστημίου

Ήταν τό φθινόπωρο τού 1943, όταν ξεπέζεψε μέ ασυνήθιστη σβελτάδα απ' τό άλογό του στήν πλατεία τού χωριού μου ένας ιερωμένος. Ήταν ο δεσπότης τής Κοζάνης, ο Ιωακείμ, πού άφησε τήν μητρόπολή του καί βγήκε αντάρτης μέ τίς δυνάμεις του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Απελευθερωτικός Στρατός).

Μπήκε στό καφενείο κι όλοι οι κάτοικοι τού χωριού, πού βρέθηκαν στήν πλατεία, έσπευσαν ν' ασπαστούν τό χέρι του. Φυσικά πρώτοι στή σειρά καί οι νέοι. Σάν τ' ασπάστηκα κι εγώ -δεκαεξάχρονος τότε- μέ χάϊδεψε τρυφερά στό κεφάλι καί μέ ρώτησε:

-Πώς πάνε τά αετόπουλα;

-Ποιά;

-Τά αετόπουλα. Τά παιδάκια τού χωριού. Οργανώθηκαν;

Δέν κατάλαβα τήν ερώτησή του, γιατί αγνοούσαμε ίσαμε τότε πώς καί τά μικρά παιδά, κάτω τών δεκαπέντε ετών, είχαν οργανωθή καί πρόσφεραν τίς υπηρεσίες τους στήν Αντίσταση. Από τόν Ιωακείμ μάθαμε πώς από τήν άνοιξη εκείνης τής χρονιάς στήν Θεσσαλία, ανάμεσα στίς τόσες αντιστασιακές οργανώσεις πού συγκροτήθηκαν, ήταν καί αυτή τών αετόπουλων. Εγώ καί τά άλλα παιδιά τής ηλικίας μου είμασταν οργανωμένοι στήν ΕΠΟΝ (Ενιαία Πανελλήνια Οργάνωση Νέων). Γρήγορα, μετά τήν παραίνεση τού Ιωακείμ, οργανώθηκαν καί οι πιτσιρίκοι τού χωριού μου.

Ο Ίωακείμ (Αποστολίδης) καταγόταν από τό Ορτάκιοϊ τής Βιθυνίας, εκλέχτηκε επίτιμος πρόεδρος τής Εθνικής Αλληλεγγύης καί ύστερα εθνοσύμβουλος τής ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης), τής "Κυβέρνησης τού Βουνού". Καθαιρέθηκε γιά τήν δράση του, αλλά επανήλθε στό αξίωμά του, όχι όμως στήν έδρα του, τό 1956.

Αλλά δέν υπήρξε μόνον ο Ιωακείμ τής Κοζάνης, πού πήρε μέρος στήν Αντίσταση. Υπήρχαν καί άλλοι λειτουργοί τής Εκκλησίας μας, πού πρόσφεραν τίς υπηρεσίες τους καί θυσιάστηκαν σ' αυτήν. Άς τούς παρακολουθήσουμε.

Ο Αρχιεπίσκοπος τής εποχής εκείνης Χρύσανθος (Φιλιππίδης), καταγόταν από τήν Κομοτηνή. Λόγιος, γλωσσομαθής καί ακαδημαϊκός, αρνήθηκε νά υποδεχθή τά γερμανικά στρατεύματα, όταν εισήλθαν στήν Αθήνα, στίς 27 Απριλίου 1941. Επίσης, αρνήθηκε νά εκτελέση Δοξολογία στήν Μητρόπολη τής Αθήνας γιά τήν είσοδό τους. Είπε τότε στόν Γερμανό στρατηγό Στούμε, πρώτο διοικητή τής Αθήνας πώς: "Δοξολογία γίνεται στήν απελευθέρωση μιάς χώρας καί όχι όταν σκλαβώνεται". Επίσης, αρνήθηκε νά ορκίση τήν πρώτη κατοχική κυβέρνηση τού Τσολάκογλου, αγωνίστηκε γιά τήν επιβίωση τού λαού τής Αθήνας μέ τήν οργάνωση συσσιτίων καί απέτρεψε τήν εκτέλεση πατριωτών. Οι Γερμανοί τόν εκθρόνισαν.

Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός (Παπανδρέου) από τήν Δορβιτσά Ναυπακτίας, αντικατέστησε τόν Χρύσανθο. Αυτός όρκισε τήν κατοχική κυβέρνηση. Πρόσφερε σημαντικό κοινωνικό έργο στά χρόνια τής σκλαβιάς μας, συνέβαλε στήν ματαίωση τής πολιτικής επιστράτευσης, πού ήθελαν νά επιβάλουν οι δυνάμεις τής Κατοχής καί βοήθησε στήν απελευθέρωση πολλών αγωνιστών τής Αντίστασης. Ίδρυσε τόν "Εθνικό Οργανισμό Εθνικής Αλληλεγγύης". Οι Γερμανοί τόν απομόνωσαν γιά ένα χρονικό διάστημα στό σπίτι του.

Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ (Τίκας) από τό Αρτεσιανό Καρδίτσας, υπήρξε Μητροπολίτης Άρτας καί μετά Ιωαννίνων. Οργανώθηκε στόν ΕΔΕΣ (Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος) τού Ζέρβα καί πολέμησε δίπλα του. Στον ΕΔΕΣ προσχώρησε καί ο Μητροπολίτης Παραμυθιάς Δωρόθεος. Τό 1974 ο Σεραφείμ εκλέχτηκε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών.

Ο Μητροπολίτης Σάμου καί Ικαρίας Ειρηναίος (Παπαμιχαήλ) από τό Κιτιρλί Βιθυνίας, προσχώρησε στό ΕΑΜ, ανέπτυξε αντιστασιακή δράση καί φυγάδευσε Άγγλους αιχμαλώτους. Όταν απελευθερώθηκε η Σάμος, μετά τήν συνθηκολόγηση τής Ιταλίας τό 1943 καί μέχρι νά τήν καταλάβουν οι Γερμανοί, υπήρξε πρόεδρος τής Επιτροπής Απελευθέρωσης Εδάφους. Από τόν άμβωνα εξυμνούσε τήν αντίσταση καί κατήγγειλλε τίς ωμότητες τών κατακτητών. Αποπειράθηκαν νά τόν δολοφονήσουν, αλλά διέφυγε στήν Μέση Ανατολή.

Ο Μητροπολίτης Κερκύρας Αλέξανδρος (Δήμογλου) έσωσε από εκτέλεση 23 μαθητές Γυμνασίου, όταν ο στρατιωτικός διοικητής Ιονίων Νήσων τούς κατεδίκασε σέ θάνατο, γιατί προέβησαν σέ εκδήλωση εναντίον τού Μουσολίνι.

Ο Μητροπολίτης Καρύστου Παντελεήμων από τήν αρχή στάθηκε στό πλευρό τής Αντίστασης καί υπήρχε σύνδεσμος μέ τίς μυστικές συμμαχικές υπηρεσίες. Έφυγε γιά τήν Μέση Ανατολή, όπου έγινε Μητροπολίτης τών Ενόπλων Δυνάμεων.

Ο Μητροπολίτης Σπετσών, Ερμιονίδας καί Τροιζηνίας Προκόπιος βοήθησε σημαντικά τήν Εθνική Αντίσταση τής περιοχής του καί συνέβαλε στήν ίδρυση καί ανάπτυξη τού ΕΛΑΝ (Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Ναυτικό). Οι συνεδριάσεις τών αντιστασιακών λάβαιναν χώρα στό σπίτι του μέ παρόντα πάντα τόν ίδιο.

Ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος (Δημητρίου) έσωσε τήν ζωή κρατουμένων, καί κυρίως Εβραίων τής Ζακύνθου, όταν ο γερμανός Φρούραρχος ζήτησε από τόν Δήμαρχο τής Ζακύνθου Λουκά Καρρέρ κατάλογο τών Εβραίων. Μέσα στόν φάκελλο ήταν γραμμένα μόνον δύο ονόματα: τού Μητροπολίτη καί τού Δημάρχου. Καί όταν μιά άλλη φορά θέλησαν οι Γερμανοί νά εκτοπίσουν τούς Εβραίους στήν Κέρκυρα, ο Χρυσόστομος είπε πώς θά πάη καί αυτός μαζί τους. Μετά οι Έλληνες Εβραίοι φυγαδεύτηκαν στά χωριά τού νησιού.

Ο Μητροπολίτης Γρεβενών Γερβάσιος (Σουμελίδης) από τήν αρχή τής Αντίστασης στάθηκε στό πλευρό της καί, όταν γιορτάσθηκε η απελευθέρωση τής πατρίδας μας, στήν Δοξολογία εκφώνησε σημαντική ομιλία πού κατέληξε: "Νύν απολύοις τόν δούλον σου Δέσποτα".

Ο Μητροπολίτης Μηθύμνης Λέσβου Διονύσιος (Μηνάς) υπήρξε μέλος τής Εθνικής Αντίστασης καί πρόεδρος τής Νομαρχιακής Επιτροπής τού ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) Λέσβου.

Ο Μητροπολίτης Αττικής καί Μεγαρίδος Ιάκωβος (Βαβανάτσος), μέ προσωπικές του επεμβάσεις, απέτρεψε τήν εκτέλεση πατριωτών, συνέβαλε στήν απόλυση κρατουμένων, στήν φυγάδευση αγωνιστών τής Εθνικής Αντίστασης καί στήν αποτροπή πυρπόλησης χωριών τής Αττικής.

Ο Μητροπολίτης Λευκάδας καί Ιθάκης Δωρόθεος (Παλλαδινός) έσωσε από τόν θάνατο αγωνιστές προτάσσοντας τά στήθη του. Όταν κάποτε οι Γερμανοί έστησαν αντιστασιακούς στήν πλατεία γιά εκτέλεση, ο Δωρόθεος βγήκε μπροστά καί ανοίγοντας τό ράσο του είπε: "Πρώτα χτυπήστε εμένα εδώ" κι έδειξε τό στέρνο του. Έτσι σώθηκαν οι μελλοθάνατοι.

Από τίς βουλγαροκτρατούμενες περιοχές τής Ανατολικής Μακεδονίας καί Δυτικής Θράκης εκτοπίστηκαν οι Μητροπολίτες: Σιδηροκάστρου Βασίλειος, Ζιχνών Αλέξανδρος, Σερρών Κωνσταντίνος, όπως καί ο αναπληρωτής τής Μητρόπολης Αλεξανδρούπολης, Επίσκοπος Πατάρων Μελέτιος καί ο αναπληρωτής τής Μητρόπολης Ξάνθης Ιωακείμ.

Αλλά δέν υπήρξαν μόνο Μητροπολίτες αγωνιστές δίπλα στίς αντιστασιακές δυνάμεις τής χώρας μας. Υπήρξαν καί άλλοι εκπρόσωποι τής Εκκλησίας μας. Υπολογίζεται πώς οι εκτελεσθέντες κληρικοί κατά τήν διάρκεια τής Κατοχής ανέρχονται στούς 140.

Από τούς πρώτους εκτελεσθέντες ήταν ο αρχιμανδρίτης στό Σκαλάκι Ηρακλείου Κρήτης Φώτιος Θεοδοσάκης καί ο παπάς τού χωριού Πράσε Μανώλης Κουκουράκης. Ο Αρχιμανδρίτης Κοζάνης Ιωακείμ Λιούλιας (Παπαλιούλιας) προσχώρησε στό ΕΑΜ, ανέπτυξε αξιόλογη δράση, συνελήφθη από τούς Γρεμανούς, βασανίσθηκε καί εκτελέσθηκε μέ οκτώ πατριώτες στήν Θεσσαλονίκη.

Ο παπάς Κολοκυθιάς τής Δ. Φθιώτιδας Κώστας Τζεβελέκας, πού πήρε τό ψευδώνυμο Παπακουμπούρας καί πολέμησε δίπλα στόν Άρη Βελουχιώτη, υπήρξε ένας ψηλός, καλόκαρδος καί μεγαλόψυχος αγωνιστής, πού όταν περνούσε από τά χωριά πού δέν είχαν παπά, άνοιγε τήν εκκλησία καί λειτουργούσε. Τό ίδιο έκανε καί στά Τοπόλιανα χριστουγεννιάτικα μέ ψάλτη τόν Άρη.

Ο παπάς τής Βίτσιστας Καστοριάς, παπα-Δημήτρης, βγήκε αντάρτης μέ τίς δυνάμεις του ΕΛΑΣ μέ τό ψευδώνυμο Παπαφλέσσας καί σκοτώθηκε. Ηρωϊκό θάνατο βρήκε κι ένας άλλος Παπαφλέσσας τού 26ου Συντάγματος τού ΕΛΑΣ στήν Ανατ. Μκεδονία σέ μάχη μέ τούς Βουλγάρους.

Γνωστός στήν Ιστορία τής Αντίστασης παρέμεινε ο Γερμανός (Δημάκος), μοναχός τής Μονής Αγάθωνος, πού βγήκε στό βουνό δίπλα στόν Άρη μέ τό ψευδώνυμο Ανυπόμονος. Στήν Δράμα εκτελέσθηκαν από τούς Βουλγάρους οι ιερείς: Αναστάσιος Καρυπίδης, Στυλιανός Γρίππας, Ιάκωβος Κορυφίδας, Σάββας Καραγιαννίδης, Γεώργιος Αλεξιάδης, Άνθιμος Παπαδόπουλος.

Καί τά μοναστήρια μας αποτέλεσαν καταφύγια τών ανταρτών, τών καταδιωκόμενων καί τών συμμάχων μας Άγγλων.

Τόν Δεκέμβριο τού 1943 οι Γερμανοί εκτέλεσαν δέκα μοναχούς στήν θέση "Ψηλός Σταυρός" από τό μοναστήρι τού Μεγάλου Σπηλαίου. Στά Καλάβρυτα εκτέλεσαν δύο Αρχιμανδρίτες, έναν παπά καί έναν θεολόγο.

Θά τελειώσω τήν συμβολή τών λειτουργών τής Εκκλησίας μας στήν Αντίσταση μέ τόν παπά τού Αγρινίου, τόν Κωνσταντίνο Παπαβαλή, πού σκηνοθετούσε εικονικές κηδείες μέ φέρετρα πού περιείχαν όπλα προοριζόμενα γιά τούς αντάρτες. Η νεκρώσιμη πομπή πήγαινε κάτω από τά βλέμματα όλων στό νεκροταφείο, όπου ο υπάλληλός του ήταν ο Χριστοφόρος Σώτος, στέλεχος τού ΕΑΜ. Τήν νύχτα έρχονταν οι αντάρτες καί προωθούσαν τά όπλα στό βουνό. Ο Παπαβαλής, κατά ομολογία του, πραγματοποίησε πάνω από τριάντα πέντε (35) εικονικές κηδείες. Τό διασκεδαστικό τής νεκρώσιμης πομπής ήταν ότι στό πέρασμά της οι Γερμανοί στέκονταν προσοχή καί χαιρετούσαν.

Οι Κληρικοί μας στά χρόνια τής σκλαβιάς ίδρυσαν τήν Εθνική Απελευθερωτική Οργάνωση "Παγκληρική Ένωση", πού πολέμησε γιά τήν λευτεριά μας. Ιδρύθηκε σέ Συνέδριο τών Κληρικών στήν Σπερχειάδα Φθιώτιδας, τόν Ιούνιο τού 1943. Οργανώθηκαν σ' αυτήν, δίπλα στό ΕΑΜ, πάνω από 3.000 Κληρικοί. Υπολογίζεται πώς τό 75% τού εφημεριακού Κλήρου πήρε μέρος στόν αγώνα τής Εθνικής Αντίστασης.

Τήν άλλη χρονιά πραγματοποιήθηκε δεύτερη διάσκεψη τής "Παγκληρικής Ένωσης" στό Καρπενήσι. Τότε πήραν τήν απόφαση πώς ο Κλήρος θεωρεί τόν αγώνα τού ελληνικού λαού γιά τήν λευτεριά του ως δικό του αγώνα, γιατί γίνεται ενάντια στόν αντίχριστο Φασισμό. Ο παπάς πρέπει νά γίνη σύμβολο ενότητας στό χωριό, κήρυκας αγάπης καί πρωτοπόρος στό εθνικό ξεσήκωμα.Σέ εκείνη τήν διάσκεψη ο Ηλίας Αντώνιος πρότεινε νά διατεθούν γιά τόν αγώνα τά πολύτιμα αντικείμενα τών ναών καί τών μοναστηριών, εκτός από τά κειμήλια. Επίσης, νά διατεθή τό 25% τών εσόδων τών εκκλησιών τής ελεύθερης Ελλάδας υπέρ τού απελευθερωτικού αγώνα.

Τιμή καί δόξα στά "Ματωμένα Ράσα" μας. Μέσα στήν μεγαλοθυμία τους άς μού συγχωρέσουν άθελες παραλείψεις μου.

Πηγή  http://www.parembasis.gr/index.htm

Κορίτσια θύματα αρσενικής βίας (& δαιμονικής)!...

Βίαζαν επί 8 μήνες 12χρονη για να αλλάξει θρησκεία!

Όπου γης
 

Στις 13 Οκτωβρίου 2011 δημοσίευσε το Πρώτο Θέμα την παρακάτω είδηση που αναρτούμε χωρίς κάποιο άλλο σχόλιο.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τις πράξεις ορισμένων «ανθρώπων» ειδικά όταν το θύμα τους είναι ένα παιδί 12 ετών. Ένα κοριτσάκι έζησε τη φρίκη στα χέρια των απαγωγέων του στο Πακιστάν, απλώς και μόνο επειδή ήταν χριστιανή.
Η 12χρονη απήχθη από τη Λαχόρη και οι δράστες επί 8 μήνες τη βασάνιζαν, τη βίαζαν και τη χτύπαγαν μέχρι εκείνη να ασπαστεί το Ισλάμ. Μάλιστα ένας από τους απαγωγείς της εμφάνισε πλαστά έγγραφα γάμου για να πείσει ότι είχε παντρευτεί το παιδί και ότι πλέον του ανήκε! Ωστόσο η μικρή κατάφερε έπειτα από 8 μήνες φρίκης να το σκάσει και να επικοινωνήσει με την οικογένειά της.
Σύμφωνα με οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι δράστες δεν συνελήφθησαν καθώς έχουν στενούς δεσμούς με μία παραστρατιωτκή οργάνωση του Πακιστάν, ενώ το κορίτσι δεν υποβλήθηκε σε ιατρικές εξετάσεις καθώς η αστυνομία δε συναινεί σε κάτι τέτοιο. Αντίθετα οι αστυνομικοί συνέστησαν στους γονείς να παραδώσουν το παιδί στον «σύζυγό» της. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ενώ ο πατέρας κατήγγειλε την εξαφάνιση της κόρης του από τον Ιανουάριο, η αστυνομία δεν έκανε το παραμικρό για να βοηθήσει την οικογένεια! Η οικογένεια εξακολουθεί να ζει ένα Γολγοθά καθώς κρύβεται από τους απαγωγείς…

Το μαρτύριο της αγίας Ευτροπίας (288 μ.Χ.)

Το σχόλιό μας: Άλλη μια τραγική περίπτωση σύγχρονου μάρτυρα, και μάλιστα παιδομάρτυρα+παρθενομάρτυρα! Υποθέτω πως αυτό το κορίτσι δεν είναι ορθόδοξο, μάλλον είναι προτεστάντισσα (πράγμα σύνηθες στις αραβικές χώρες). Ευχόμαστε όμως ο Θεός να την κατατάξει με τους αγίους Του! Μακάρι ν' αποχτήσουμε εμείς & τα παιδιά μας τη συγκλονιστική αγάπη της για το Χριστό (ευτυχώς, υπάρχει και σε πολλούς ορθόδοξους, που κι αυτοί έχουν γίνει μάρτυρες στον 20ό αιώνα).

Δείτε και: Τρομακτικό κύμα χριστιανικού αίματος.

Ένα κορίτσι που βασανιζόταν επί τρεις μήνες

Το κορίτσι και ο αρχαίος δράκοντας
Η αντιμετώπιση της αποστασίας στο Ισλάμ
 

*****

Θύμα σατανιστών 18χρονη Ελληνίδα  

news247.gr

Σε κώμα νοσηλεύεται η 18χρονη Κρίστη Θεολόγου μετά από επίθεση που δέχτηκε από ομάδα σατανιστών στο Γιοχάνεσμπουργκ. 

Με εγκαύματα στα τρία τέταρτα του σώματός της, η Κρίστη Θεολόγου δίνει τη δική της μάχη προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή. "Ξέρει να δίνει μάχες. Ελπίζω να τα καταφέρει και σε αυτή. Προσευχηθείτε για το παιδί μου", αναφέρει συγκλονισμένη η μητέρα της άτυχης κοπέλας, Σίλβια Θεολόγου, στην Espresso. [Σημ.: Δυστυχώς "έφυγε" (κοιμήθηκε). Ευχόμαστε ο Κύριος να την τοποθετήσει με τους αγίους Του].
Ο εφιάλτης ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή, όταν ανέβηκε στο λόφο που αποτελεί στέκι για τους νέους μαζί με μία παρέα από πέντε αγόρια και δύο ακόμα κορίτσια.
"Τι είδους άνθρωπος κάνει κάτι τέτοιο;" διερωτάται με δάκρυα στα μάτια η μητέρα της.

Η παρέα των αγοριών, όπως είπε στην οικογένειά της η φίλη της Μπράνγουιν, που νοσηλεύεται σε ιδιωτική κλινική, αποφάσισε να θυσιάσει τα δύο κορίτσια σε κάποιου είδους σατανιστική τελετή.
"Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη. Ακούσαμε ότι ήταν δεμένες, αλλά δεν ξέρουμε", ανέφερε η αδερφή της Κρίστη, Σαμάνθα.
Οι δράστες περιέλουσαν την 18χρονη με βενζίνη και την πυρπόλησαν. Ενώ είχε τυλιχθεί στις φλόγες, ένας από τους δράστες έκοψε το χέρι ενός άλλου κοριτσιού και το κρατούσε πάνω από μία Βίβλο για να τρέχει το αίμα.
Η 16χρονη φίλη της Μπράνγουιν ήταν αυτή που επιχείρησε να σβήσει τις φλόγες, ενώ τα αγόρια τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας τις δύο κοπέλες στην τύχη τους. Στην κατάσταση που βρίσκονταν, τα δύο κορίτσια έπρεπε να περπατήσουν μία απόσταση δύο χιλιομέτρων για να καλέσουν βοήθεια. Η επίθεση αυτή, σύμφωνα με τους γιατρούς, κατέστρεψε τους πνεύμονες και το λαιμό της 18χρονης κοπέλας, που υποφέρει από εγκαύματα τρίτου και τέταρτου βαθμού.

"Δεν ήμουν σπίτι, αλλά η μητέρα μου μου είπε ότι βρήκε την Κρίστη στο μπάνιο. Είναι τρομακτικό αυτό που συνέβη στην αδερφή μου", ανέφερε η Σαμάνθα Θεολόγου.
Τέσσερις από τους δράστες, τρεις 18χρονοι και ένας 21χρονος, παραδόθηκαν στις αστυνομικές αρχές, με την εκδίκαση της υπόθεσης να αναβάλλεται μέχρι και την 1η Νοεμβρίου [2011].

Ο παπάς και οι σατανιστές της Παλλήνης

Άλλα θύματα σατανιστών: ο (άγιος) π. Ιωάννης της Σάντα Κρουζ, οι Ρώσοι νεομάρτυρες του 1993

Μάγοι & μάγισσες: η θεραπεία
Δαιμονισμός & Επιστήμη 

Παραψυχολογικές δυνάμεις στις πολεμικές τέχνες

Ομάδες, clubs, υποκουλτούρες νέων: Βαμπίρ, Λυκάνθρωποι και ζόμπι

Δείτε επίσης: Η νεομάρτυρας Ντανιέλα από το Βουκουρέστι (θύμα του πατέρα της)

Αγίες θύματα σκληρής οικογενειακής βίας!

Κακοποιημένο αγόρι και κορίτσι που άγιασαν

Πού είναι οι νεκροί;

Ένα κακοποιημένο κορίτσι, τυφλό και παράλυτο, θαυματουργή αγία της νεότερης Ρωσίας: η αγία Ματρώνα του Ανεμνιάσεβο (1864-1936)