Κυριακή Ζ΄Λουκά – Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στον χριστιανισμό

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

Αυτή τη εβδομάδα γιορτάζουμε τους αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ και τον Άγιο Νεκτάριο. Μα θα πει κανείς , με αγγέλους και τους αγίους θα ασχολούμαστε; Ναι, γιατί το θέμα δεν είναι να μιλήσουμε για πίστη, αγάπη, για ανθρώπους, αλλά να ζήσουμε την πίστη, την αγάπη, να γνωρίσουμε τους ανθρώπους. Δεν είναι να ζήσουμε λόγια, αλλά να ζήσουμε πράξεις. Η προσφορά των αγγέλων και των αγίων, όπως και η προσφορά του Χριστού δεν είναι λόγια, είναι έργα, δεν είναι ορισμός της αγάπης, είναι η ίδια η αγάπη.Αυτό φαίνεται και στο Ευαγγέλιο της σημερινής Λειτουργίας .Η Ευαγγελική διήγηση δεν είναι απλά συναρπαστικά λόγια, αλλά λόγοι που στηρίζονται στην καθημερινότητα όπως τη ζούμε εμείς οι άνθρωποι και μαζί με μας τη ζει ο Χριστός και οι άγιοι.

Το Ευαγγέλιο αναφέρει: « τω καιρώ εκείνω άνθρωπος τις προσήλθε τω Ιησού ω όνομα Ιάειρος….. και γυνή ούσα εν ρύσει αίματος από ετών δώδεκα…. προσελθούσα όπισθεν του κρασπέδου του ιματίου αυτού».

Όπως ακούσαμε διασταυρώνονται δύο διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες. Ένας πατέρας που πεθαίνει το παιδί του και μια γυναίκα που πάσχει από ανίατη ασθένεια. Και των δύο η ζωή καταστρέφεται από τις δυνάμεις της φθοράς και του θανάτου. Ο Χριστός στην κρίσιμη αυτή ώρα επεμβαίνει και αναγεννά ριζικά τη ζωή και των δύο.

Ας παρακολουθήσουμε ορισμένα στοιχεία αυτής της εν Χριστώ αναγέννησης.

Πρώτον ο Χριστός επεμβαίνει στη ζωή αυτών των ανθρώπων, όταν έχουν φθάσει σε οριακό κατάσταση. Ο ένας χάνει το παιδί του και η άλλη έχει ξοδέψει όλη της την περιουσία σε γιατρούς χωρίς αποτέλεσμα.

Το αδιέξοδο φαίνεται πλήρες. Στον χριστιανισμό όμως δεν ισχύουν τα αδιέξοδα. Ο Ιάειρος και η αιμορροούσα ακόμη και τότε ελπίζουν και η υπόσταση της ελπίδας τους δίνεται από την πίστη τους στον Χριστό. « ο μεν πεσών παρά τους πόδας του Ιησού παρεκάλει αυτόν….. η δε προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού».

Μπορεί να πει κανείς ότι αυτά είναι κινήσεις απελπισίας.

Το Ευαγγέλιο όμως τις θεωρεί κινήσεις ελπίδας που ξεκινάει από την ενσάρκωση του Υιού του Θεού. Στο κέντρο της ζωής τους δεν τίθεται απλά η ενατένιση του μέλλοντος, αλλά τίθεται ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, ο Ιησούς Χριστός, τον οποίο πιστεύουν ως Μεσσία. Αυτό τους κάνει να περιμένουν μια καινούργια ζωή. Έτσι εξηγείται ότι αναλαμβάνουν γι’ αυτή την καινούργια ζωή ενεργό δράση. Και οι δύο δραστηριοποιούνται τόσο έντονα σε σημείο που να προκαλούν την αντίδραση σε όσους πιστεύουν ή δεν μπορούν να πιστέψουν στο καινούργιο που φέρνει ο Χριστός ακόμη και στις χειρότερες ώρες.

Το Ευαγγέλιο λέγει χαρακτηριστικά, ότι ενώ μιλούσε ο Ιάειρος με τον Ιησού έρχεται κάποιος και του λέει: « η θυγατέρα σου πέθανε μην ενοχλείς άλλο τον Διδάσκαλο». Και ο Ιησούς του είπε: « φοβάσαι μόνο πίστευε και θα σωθεί».

Έτσι και έγινε. Η ζωή του Ιαείρου και της θυγατέρας του άλλαξε ριζικά, έγινε καινούργια, αναστάσιμη, ελεύθερη. « και κρατήσας της χειρός αυτή εφώνησε λέγων η παις εγείρου, και επέστρεψε το πνεύμα αυτής και ανέστη παραχρήμα». Έτσι η ανάσταση και η ζωή είναι ο τρόπος της ζωής του Χριστού.

Το συμπέρασμα για εμάς τους χριστιανούς είναι σαφές. Η ιδιότητα του χριστιανού σημαίνει ένα καινούργιο γεγονός ζωής μεταμορφωμένο, αναστάσιμο, γεμάτο δράση και ελεύθερο από φόρμες φθοράς, θανάτου, απελπισίας και παιδεύσεων.

Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο στη ζωή των δύο πρωταγωνιστών του σημερινού Ευαγγελίου είναι η αποβολή του φόβου, ένα στοιχείο ανελευθερίας και η πρόσκληση θάρρους ελευθερίας .

Τα λόγια του Χριστού είναι συγκλονιστικά: « θάρσει θύγατερ, μη φοβού, μη κλαίετε». Είναι συγκλονιστικά αν αναλογισθεί κανείς, ότι η αιμορροούσα « τρέμουσα ήλθε προς τον Ιησού», ενώ οι συγγενείς της νεκρής θυγατέρας του Ιαείρου « έκλαιον πάντες και εκόπτοντο αυτήν»

Όλα αυτά σημαίνουν πως τα δύο αυτά θαύματα του Ιησού- θεραπεία και ανάσταση- ως ύψιστη εκδήλωση αγάπης- δείχνουν ότι η ανθρωπότητα παρά την απειλή και τον φόβο της ασθένειας και του κακού έχει τη δυνατότητα να αγωνίζεται για ένα πολύ υψηλό σκοπό, όπως είναι η αναγέννηση όλων. Και έχει αυτή τη δυνατότητα γιατί ο Χριστός και η Εκκλησία δίνουν θάρρος « που έξω βάλλει τον φόβον».

Ο Ιάειρος και η αιμορροούσα βλέπουν πίσω από την αδυναμία, την αρρώστια, τα ατυχήματα να παραμονεύει ο θάνατος. Αγωνιούν και η αγωνία τους μετασχηματίζεται σε φόβο. Έχουν την αίσθηση, ότι βρίσκονται σε χέρια δυνάμεως πέρα από την λογικό τους. Τους χρειάζεται το ανάλογο θάρρος για να τα πάρει όλα επάνω της ,την αγωνία και το φόβο. Η απειλούμενη απώλεια της αιμορροούσας και της κόρης του Ιαείρου αποτελούν την ουσία του φόβου τους.

Και ποιες είναι αυτές οι απειλές; Οι αρρώστιες . Η αιμορροούσα αισθάνεται κι’ άλλη μια ακόμα: Τον κοινωνικό αποκλεισμό Γι’ αυτό πλησιάζει κρυφά και « όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού» γιατί οι θρησκευτικές αντιλήψεις την θεωρούσαν ακάθαρτη λόγω της αιμορραγίας της.

Ο Ιησούς την ανακαλεί από το περιθώριο της ακαθαρσίας στην κοινωνική ζωή, γι’αυτό και επιμένει λέγοντας στους μαθητές: « τις ο αψάμενος μου;» . Ποιος με άγγιξε; Και επειδή όλοι αρνούνται, ο Πέτρος είπε: « επιστάτα, οι όχλοι συνέχουσι σε και αποθλίβουσι και λέγεις τις ο αψάμενος μου;». Δηλ. διδάσκαλε οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν και εσύ λέγεις ποιος με άγγιξε;

Όμως επέμενε γιατί ήθελε να δώσει δημόσια θάρρος στην περιθωριοποιημένη γυναίκα να υπάρχει ως ενεργό μέλος της κοινωνικής ζωής. Ο Χριστός εδώ καταργεί και ανατρέπει καταστάσεις του περιθωριοποιούν τους ανθρώπους. Ο Ιησούς δεν δημιουργεί κοινωνικά περιθώρια αλλά χαρίζει μέσα θάρρους στις υπάρξεις για να υπάρχουν μέσα στο γίγνεσθαι της καθημερινής ζωής.

Ένα άλλο σημείο της σημερινής ευαγγελικής διήγησης είναι αξιοπρόσεκτο.

Ο Χριστός δεν είναι ο οποιοσδήποτε θεραπευτής ή Μεσσίας ή θρησκευτικός αρχηγός . Είναι ο ενσαρκωμένος Λόγος του Θεού και εισάγει τους ανθρώπους στον καινούργιο κόσμο του Θεού, μέσα στον οποίο καταλύονται οι αντίθεες δυνάμεις, θεραπεύονται οι ασθένειες, καταργείται η αδικία και αφανίζεται το κράτος του θανάτου. Ο Χριστός βλέπει τα προβλήματα και προχωρεί αμέσως σε συγκεκριμένες πράξεις. Δεν μένει στη θεωρία.

Ο ευαγγελιστή Ματθαίος λέγει ότι « περιήγε πάσας τας πόλεις και τας κώμας διδάσκων και κηρύσσων και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ». Έτσι εξηγείται ότι οι Απόστολοι και οι Άγιοι ενήργησαν κατά τον ίδιο τρόπο. Είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς, ότι ο Κύριος της Εκκλησίας ανοίγει στους ανθρώπους ένα όραμα ενός καινούργιου κόσμου, Και εδώ βρίσκεται το λεπτό σημείο.

Πόσοι βλέπουν αυτό το όραμα και πόσοι ερμηνεύουν αυτό του Χριστού- θεραπείες και νεκραναστάσεις- σαν απλές θρησκευτικές πράξεις δυνάμεως;

Το θέμα βέβαια δεν είναι να αποδειχθεί η παντοδυναμία του Θεού. Είναι να καταλάβουμε, ότι η παρουσία του Χριστού και της Εκκλησίας δίνουν δύναμη για την ανανέωση του κόσμου, των ανθρώπων και όλης της κτίσης.

Όταν ο Ιησούς συνάντησε τον Ιάειρο και την αιμορροούσα μια θανατηφόρα κατάσταση περιέβαλε τους ανθρώπους: φυλετικές διακρίσεις, άρνηση δικαιωμάτων, ανελευθερία, ρωμαϊκά στρατιωτικό κατοχή, ειδωλολατρία, φαρισαϊσμός, πνευματικό κενό, ασθένειες κ.α.

Ο Χριστός με τα θαύματα Του ούτε καλύπτει, ούτε θεωρεί απλώς αυτήν την κατάσταση. Την ανατρέπει ριζικά και δημιουργεί καινούργια. Κι’ εδώ φθάνουμε σ’ ένα τέταρτο αξιοπρόσεκτο σημείο του σημερινού ευαγγελίου .

Αναφέρει, ότι η αιμορροούσα « ιδούσα ότι ουκ έλαθε τρέμουσα ήλθε και προσπεσούσα αυτώ…. Ήψατο αυτού και απήγγειλεν αυτώ ενώπιον παντός του λαού και ιάθη παραχρήμα, δε είπεν αυτή : θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σέσωκε σε. Πορεύου εις ειρήνην».

Πρόκειται για μια καθαρή εκκλησιαστική εικόνα. Ο Χριστός ανάμεσα στο λαό προσκυνείται, λατρεύεται από μια γυναίκα και της λέει; « θάρσει θύγατερ», η πίστη σου σε έσωσε.

Αυτό ακριβώς είναι η Εκκλησία. Ο Χριστός με τους αποστόλους και το λαό και ο καθένας λαμβάνει πείρα της παρουσίας του Χριστού, που τον αναγεννά σωματικά, ψυχικά, εσωτερικά και εξωτερικά. Πρόκειται για πείρα ουσιαστικής αναγέννησης.

Όλα γεννιούνται μέσα στο λαό του Θεού και για χάρη αυτού του λαού. Και ο λαός δεν μαθαίνει απλώς θρησκευτικά, αλλά συναντάει το αληθινό πρόσωπο του Θεού που γίνεται αληθινός άνθρωπος και φανερώνεται μέσα στο λαό ως αληθινός άνθρωπος.

Όλα αυτά μπορεί κανείς να τα ζήσει στην ορθόδοξη Λειτουργία της Κυριακής. Στη σύναξη της Θ. Ευχαριστίας που οι άνθρωποι παίρνουν επάνω τους συνειδητά την ευθύνη της ελευθερίας, όχι γιατί είναι αναγκασμένοι, αλλά γιατί το θέλουν, το δικαιούνται και το μπορούν.

Στην εποχή μας όλοι μιλάμε για μια εποχή με ανθρώπινο πρόσωπο. Όλοι θέλουν μια ζωή με ανθρώπινο πρόσωπο. Το σημερινό ευαγγέλιο τελικά μιλάει για ζωή με ανθρώπινο περιεχόμενο. Αυτή η ζωή, αυτό το περιεχόμενο είναι το αεί ζητούμενο και το αεί απορρούμενο.

Προς τα εκεί λοιπόν πρέπει να στραφεί το ενδιαφέρον μας. Διαφορετικά υπάρχει και το ενδεχόμενο το ανθρώπινο πρόσωπο να είναι αναντίστοιχο με την ανθρώπινη ζωή, οπότε θα ξεπέσουμε στα φαρισαϊσμό και την υποκρισία.Καλή Κυριακή.

π.Γ.Στ.

http://agiabarbarapatras.blogspot.com/2011/11/16-19-31.html