«Χριστὸς γεννᾶται, τὴν πρὶν πεσοῦσαν, ἀναστήσων εἰκόνα»

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει « Ὁ Χριστὸς σηκώθηκε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ ἔγινε ἡ ἀρχὴ γιὰ ὅλους τούς νεκροὺς» καὶ « Ὅπως πεθαίνομε ὅλοι ἐξ αἰτίας τῆς συγγένειάς μας μὲ τὸν Ἀδάμ, ἔτσι χάρη στὴ συγγένειά μας μὲ τὸν Χριστὸ θὰ ξαναπάρουμε ὅλοι ζωή».¹

Ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ἑρμηνεύοντας τὴν παραβολὴ τοῦ μεγάλου Δείπνου γράφει: «Δεῖπνον δὲ μέγα, ἐκάλεσε τὴν οἰκονομίαν ταύτην (δηλ. τὴν κοινωνίαν τῆς σαρκὸς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἐκ τοῦ ἀνθρώπου).
Δεῖπνον μέν, ἐπειδὴ ἔγινεν εἰς τοὺς ὑστερινοὺς καιρούς, καὶ ὡσὰν ὅπου εἰς τὸ τέλος τοῦ αἰῶνος ἦλθεν ὁ Κύριος, μέγα δὲ εἶναι τὸ δεῖπνον τοῦτο, ἐπειδὴ καὶ ὁμολογουμένως μέγα εἶναι τὸ μυστήριον τῆς σωτηρίας ἡμῶν.
Καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου, ποῖος εἶναι ὁ δοῦλος οὗτος; Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὅπου ἔλαβε δούλου μορφήν, ἄνθρωπος γενόμενος, καὶ ὡς ἄνθρωπος ἀποσταλῆναι λεγόμενος.

Στοχάζου δέ, πώς δὲν εἶπε δοῦλον, ἀλλὰ τὸν δοῦλον μετὰ τοῦ ἄρθρου, ἐκεῖνον αὐτὸν τὸν καθολικόν, ὅπου εὐηρέστησεν αὐτῷ, λέγει, κατὰ τὸ ἀνθρώπινον, καὶ δουλεύσαντα. Διότι ὄχι ὡσὰν ὅπου εἶναι Υἱὸς καὶ Θεός, εἶναι εὐάρεστος τῷ Πατρί, ἀλλὰ καὶ καθ᾽ ὅ ἄνθρωπος, αὐτὸς μόνος ἀναμαρτήτως ὑπηρετήσας πάσας τὰς βουλάς, καὶ τὰς ἐντολάς τοῦ Πατρός, καὶ πληρώσας πᾶσαν δκαιοσύνην, λέγεται πὼς ἐδούλευσε τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα».²

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς λέει: «Στὸν παράδεισο ὑπῆρχε τὸ πολίτευμα τῆς παρθενίας. Λέγει λοιπὸν ἡ θεία Γραφὴ ὅτι “γυμνοὶ ἦσαν, ὅ τε Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, καὶ οὐκ ἠσχύνοντο”. Ὅταν ὅμως ἔγιναν παραβάτες, “ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν” καὶ ἀφοῦ ντράπηκαν ἔραψαν γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους περιζώματα. Καὶ μετὰ τὴν παράβαση (λέγεται) “ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύση” καὶ ὅταν μὲ τὴν παράβαση εἰσῆλθε στὸν κόσμο ὁ θάνατος, τότε “ἔγνω Ἀδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συνέλαβε καὶ ἐγέννησεν”. Ὥστε γιὰ νὰ μὴ θρυμματιστεῖ καὶ ἐξαφανιστεῖ τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὸν θάνατο, ἐπινοήθηκε ὁ γάμος».³

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος μᾶς διδάσκει «Καθῆκον εἶχεν ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀνυψοῦται πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν νοῦν αὐτοῦ πρὸς μόνον τὸν Θεὸν νὰ ἀναφέρη καὶ οὐχὶ νὰ ἀναζητῆ τὴν τέρψιν ἐν ταῖς ἀπολαύσεσι τῶν δημιουργημάτων, ἡ προσήλωσις αὐτοῦ πρὸς τὰ γήινα ἐπέφερε τὴν ἀμέλειαν τοῦ πρὸς ἑαυτὸν καθήκοντος. Διά τῆς ἀμελείας ἐμακρύνθη ἤδη τοῦ Θεοῦ, ἀπώλεσεν ἤδη μέγα μέρος τῆς ἐνισχυούσης αὐτὸν θείας δυνάμεως, καὶ διὰ τοῦτο ἡττηθείς ἔπεσεν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ. Ἐὰν ὁ Ἀδὰμ δὲν εἶχεν ἀπομακρυνθῆ ἤδη τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ ἡττᾶτο, διότι ἡ θεία δύναμις θὰ ἐνίσχυεν αὐτόν, ἡ ἐνατένισις πρὸς τὸ ξύλον τὸ ἀπηγορευμένον ἦτο ἔνδειξις τῆς προσηλώσεως πρὸς τὴν ὕλην».⁴

Ὁ μέγας Φώτιος σὲ ἐρώτηση γιατί, ἐνῶ ὁ Ἀδὰμ δέχτηκε τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου, πεθαίνει πρὶν ἀπὸ αὐτὸν ὁ Κάϊν, ἀπαντάει «Γιατί πράγματι κάθε ἀπειλή καὶ κάθε ἐπαπειλούμενη τιμωρία, τότε γίνεται πιὸ φοβερή, ὅταν συμβεῖ κάποτε οἱ ἔνοχοι νὰ γνωρίσουν τὰ δεινά. Οὔτε βέβαια ὁ Ἀδὰμ θὰ ἐρχόταν σὲ συναίσθηση ἂν δὲν ἔβλεπε νεκρὸ τὸ παιδί του καὶ δὲν ἔβλεπε μαζὶ καὶ ὅσα φριχτὰ ἔχει μαζί του ὁ θάνατος, τὸν πολὺ ἐκεῖνο ἀγώνα ποὺ δὲ δέχεται βοήθεια, τὴν ταραχὴ τῆς ψυχῆς καὶ τὸ χωρισμό της ἀπὸ τὸ σῶμα, οὔτε ὅσα ἄλλα ἀκολουθοῦν, τὴ διάλυση καὶ τὴ σήψη, τὴ δυσωδία, τὸ χῶμα, τὸ πύο, τὰ σκουλήκια.
Βλέπει λοιπὸν σὲ ἄλλον ὁ Ἀδὰμ πόσο φοβερὴ εἶναι καὶ ἀνυπόφορη ἡ δική του ποινὴ, συναισθάνεται βαθύτερα τὸ μέγεθος τῆς παράβασής του καὶ ὁδηγεῖται σὲ μετάνοια». 5

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σημειώνει «Εἶναι ἡ νηστεία καὶ ἡ ἀκρασία ἀντίθετα μεταξύ τους, ὅπως ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος. Ἡ νηστεία εἶναι ἐντολὴ ζωῆς, ποὺ εἶναι συνομήλικη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀφοῦ δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν Ἀδὰμ κατὰ τὴν ἀρχὴ στὸν παράδεισο, γιὰ διαφύλαξη τῆς ζωῆς καὶ τῆς θείας χάριτος, ποὺ εἶχε δοθεῖ σὲ αὐτὸν ἀπὸ τὸν Θεό.
Ἡ δὲ ἀκρασία εἶναι συμβουλὴ γιὰ τὸν θάνατο σώματος καὶ ψυχῆς, ποὺ δόθηκε δολίως ἀπὸ τὸν Διάβολο στὸν Ἀδὰμ διὰ τῆς Εὔας γιὰ ἔκπτωση τῆς ζωῆς καὶ ἀπαλλοτρίωση τῆς ἀπὸ τὸν Θεὸ θείας χάριτος».

Ὑποσημειώσεις: 

1. A´ Κορ. ιδ΄ 20,22
2. Θεοφυλάκτου Ἀρχιεπ. Βουλγαρίας, Ἑρμηνεία τοῦ κατὰ Λουκᾶ, ἐπιμέλεια Ἱερομ. Γαλακτίωνος Π. Γκαμίλη σελ.363
3. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις Ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Ἔκδ. Πουρναρᾶσελ.433 4.Νεκταρίου Κεφαλᾶ, Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ἅπαντα Τόμ. Ε´
5.Φωτίου Πατριάρχου Κων\πόλεως Ε.Π.Ε. Τόμ. 1 σελ. 129 6.Γρηγορίου Παλαμᾶ Ε.Π.Ε. Τόμ. 9 σελ.355
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1954 14 Δεκεμβρίου 2012

πηγή

Γιατί δεν έχουμε γυναίκες κληρικούς;

Η Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Παράδοση αποκλείει τη χειροτονία των γυναικων:

Α) Για ιστορικοθεολογικούς λόγους και κυρίως γιατί ο Ιερέας είναι τύπος του θεανδρικού (Θεός+άνδρας) προσώπου του Ιησού. Ο Κληρικός κλήθηκε όχι να καταλάβει μια βιοποριστική εργασία, αλλά για να είναι μέτοχος της Ιερωσύνης του Χριστού.

Β) Γιατί ο ίδιος ο Χριστός δεν επέλεξε καμία γυναίκα για απόστολο.

Γ) Γιατί αν κάποια γυναίκα έπρεπε να κατείχε ιερατικό αξίωμα αυτή θα ήταν η ίδια η Θεοτόκος αφού αξιώθηκε να γίνει μητέρα του σαρκωθέντος Υιού και λόγου του Θεού. (Και μόνο το παράδειγμα της Θεοτόκου είναι αρκετό ως απάντηση).

Δ) Στην ίδια την αποστολική παράδοση κατά την οποία οι Απόστολοι συμβαδίζοντας και συνεχίζοντας το παράδειγμα του Κυρίου, ουδέποτε χειροτόνησαν γυναίκα.

Πως συμμετέχει η γυναίκα στην Ορθοδοξία;

Με πάμπολλους και ουσιαστικούς τρόπους
- Ως Πρεσβυτέρα, συν-διακονώντας με τον Ιερέα
- Τα περισσότερα φιλανθρωπικά έργα βασίζονται στις δραστηριότητες γυναικών κυρίως.
- Η παροχή βοήθειας σε ασθενείς, φτωχούς, και κυρίως ηθική ενίσχυση προβληματικών οικογενειών, παραστρατημένων γυναικών, εγκαταλελειμμένων παιδιών, είναι αρμοδιότητες εκκλησιαστικές, που επωμίζονται κυρίως οι Γυναίκες.
- Η Γυναίκα (όπως βέβαια και κάθε βαπτισμένος Ορθόδοξος) μπορεί να τελέσει και αυτή, το μυστήριο του «βαπτίσματος της ανάγκης» ή «αεροβάπτισμα».

πηγή

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΗΤΑΝ ΑΣΤΡΟΛΟΓΟΙ Ή ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΙ; Του Αρχιμ. Θ.Ν. Σάββερη

πηγή

Του Αρχιμ. Θ.Ν. Σάββερη

 
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος είναι ο μόνος που αφηγείται εις το Ευαγγέλιόν του το περιστατικό της αφίξεως των Μάγων εις την Βηθλεέμ, οδηγουμένων υπό λαμπρού αστέρος, δια να προσκυνήσουν τον γεννηθέντα Σωτήρα και να του προσφέρουν τα πλούσια δώρα τους.

Ένα ερώτημα που κατά καιρούς απασχολεί όσους ενδιατρίβουν εις την Γραφήν είναι: οι Μάγοι αυτοί υπήρξαν αστρολόγοι ή αστρονόμοι;

Είναι γνωστόν ότι υπάρχει τεραστία διαφορά μεταξύ των δυο αυτών όρων.

Αστρολόγοι είναι εκείνοι που εξάγουν αυθαίρετα συμπεράσματα από την θέση των άστρων και τα ζώδια και θεωρούν ότι τελικά τα ζώδια κατευθύνουν την ζωή των ανθρώπων. Πρόκειται περί απάτης, περί προσπάθειας παραπλανήσεως των αφελών που καταφεύγουν προς αυτούς. Δυστυχώς η αστρολογία,  δηλαδή η δήθεν μελέτη των κινήσεων των άστρων και η δήθεν επίδραση αυτών επί του ανθρώπου είναι μια καλοστημένη επιχείρηση που συνεχώς ανθίζει χάρη των αφελών που καταφεύγουν εις τα φώτα της.

Αντίθετα αστρονόμοι είναι εκείνοι που έχουν σπουδάσει την επιστήμη της αστρονομίας που πραγματικά μελετά τα άστρα. Οι αστρονόμοι ποτέ δεν κάνουν λόγο για μελλοντολογίες και πεπρωμένα του ανθρώπου. Είναι σοβαροί επιστήμονες και αντικείμενο τους είναι η διερεύνησης του σύμπαντος δια του τηλεσκοπίου.

Οι «Μάγοι» δια τους οποίους ομιλεί ο Ευαγγελιστής Ματθαίος είναι σοφοί μελετητές των άστρων, έτσι εξηγείται ο όρος Μάγος και που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με μαγείες και αστρολογικές απάτες. Οι «Μάγοι», λοιπόν, αυτοί ορμώντο από την Ανατολή (Περσία ή Αραβία) και εκ της χώρας και εκ της χώρας των ξεκίνησαν να γνωρίσουν και να προσκυνήσουν τον τεχθέντα Κύριον.

Συνεπώς ήσαν βέβαιοι ότι ο υπερμεγέθης αστήρ που έλαμψε στον ουρανό της πατρίδας των ήταν σημάδι του Θεού που εδήλωνε την γέννησιν Βασιλέως. Στην περίπτωση αυτή βασιλέως επουρανίου που θα εβασίλευε επι των ψυχών των ανθρώπων. Δεν ήσαν απατεώνες και τσαρλατάνοι επειδή τότε δεν θα επιχειρούσαν το μεγάλο αυτό εγχείρημα δηλαδή το μεγάλο και πολυδάπανο ταξίδι τους.

Το άστρο που αντίκρυσαν εις την Ανατολή ήσαν βέβαιοι ότι ο υπερμεγέθης αστήρ που έλαμψε στον ουρανό της πατρίδας των ήταν σημάδι του Θεού που εδήλωνε την γέννησιν βασιλέως.

Το άστρο που αντίκρυσαν εις την Ανατολή ήσαν βέβαιοι ότι προδήλωνε την γέννησιν βασιλέως επειδή ως σοφοί είχαν τις δυνατότητες της ερεύνης επ’ αυτού.

Δια να ερευνήσει κανείς κάτι χρειάζεται σοφία και σπουδή εις επιστήμη.

Αλήθεια οι διάφοροι αστρολόγοι που σήμερα κατακλύζουν τα τηλεοπτικά κανάλια ποια επιστήμη σπούδασαν και τι τίτλους σπουδών έχουν να επιδείξουν; 

Ἡ βεβαιότης ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου - Νέες ταυτότητες. Ἀρχ. Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡ βεβαιότης ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου - Νέες ταυτότητες 

Ὁμιλία Ἀρχιμανδρίτου Ἀρσενίου Κατερέλου  καθηγουμένου τῆς Ι. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος. 
Ἡ ὁμιλία πραγματοποιήθηκε στήν Παναγία Δέσποινα τό 2000.

Τί θά πεῖ κατά φαντασίαν "θαύματα" τοῦ Ἀντιχρίστου. Τό 666 = σημαία τοῦ Ἀντιχρίστου.
Λόγοι καί περιστατικά μέ τόν π. Παΐσιο. Κτυποῦν τά ἀγροτικά ἑλληνικά προϊὀντα. 
Ἠλεκτρονικό Φακέλωμα. Τί φρονεῖ ἡ Ἐκκλησία γιά τά βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς κ.λ.π 

 
 
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς) 
πηγή

Να προτιμάμε το γυμνό Χριστό από το σκώρο!

Την αφθονία των χρημάτων μας να τη χρησιμοποιούμε για την ωφέλεια των ψυχών μας και εκείνα, που μας περισσεύουν να τα ξοδεύουμε για εκείνους, που έχουν ανάγκη,

Πες μου, λοιπόν, για ποιό λόγο αφήνεις τον άργυρο και το χρυσό να καταστρέφεται από το σκώρο, ενώ θα έπρεπε να τα αδειάζεις στην κοιλιά των φτωχών, ώστε, κα­ταθέτοντάς τα σε ασφαλές ταμείο, στον κατάλληλο καιρό, όταν χρειαστείς την παρηγοριά τους, να έχεις την βοήθειά τους; Και αυτοί, που θα τραφούν εδώ από σένα, την ημέρα εκείνη θα σου ανοίξουν τις πόρτες της βασιλείας των ουρανών και θα σε δεχθούν στις αιώνιες μονές τους.

Αλλά ούτε και τα ρούχα μας δεν πρέπει να τα αφήνουμε να καταστρέφονται από το σκώρο και να σαπίζουν χωρίς λόγο στα κιβώτια, ενώ υπάρχουν τόσοι που τα χρειάζονται και γυρίζουν γυμνοί. Να προτιμάμε, λοιπόν, το γυμνό Χριστό από το σκώρο και να ντύνουμε αυτόν, που γυρίζει γυμνός για μας και για τη δική μας σωτηρία, ώστε αφού αξιωθούμε να τον ντύσουμε, να ακούσουμε την ημέρα εκείνη: «Γυμνός ήμουν και με ντύσατε» (Ματθ. 25,36).

Μήπως, όμως, είναι φορτικές οι εντολές; Μήπως είναι πάνω από τις δυνάμεις μας; Αυτά που καταστρέφονται, λέγει, αυτά που ξοδεύονται τυχαία και άσκοπα, αυτά φρόντισε να τα μοιράσεις, όπως πρέπει, ώστε και τη ζημιά που προέρχεται από αυτά να αποφύγεις και να έχεις ένα πολύ μεγάλο κέρδος για τον εαυτό σου. Διότι είναι πολλή υπερβολική απανθρωπιά να κλείνετε αυτά που περισσεύουν στα κιβώτια και στους τοίχους και να μη φροντίζετε να θεραπεύετε τη φτώχεια των συνανθρώπων σας, αλλά να προτιμάτε να τρώγονται από το σκώρο και να βρίσκονται στη διάθεση των ληστών και να απολογείσθε γι’ αυτά, παρά χρησιμοποιώντας τα, όπως πρέπει, να έχετε την αμοιβή σας γι’ αυτά.

Ας μη δείχνουμε, παρακαλώ, τόση αδιαφορία για τη σωτηρία των ψυχών μας, αλλ’ αφού διαθέσουμε αυτά, που μας είναι άχρηστα στους φτωχούς, ας αποκτήσουμε πολλή παρρησία, για να αξιωθούμε να απολαύσουμε εκείνα τα αμέτρητα αγαθά…

(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, ΚΕ’ ΕΠΕ 3,496-498)

Δίνεις λίγα και δέχεσαι πολλά.

Πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι κατά την ελεημοσύνη, ώστε, δίνοντας λίγα, να αξιωθούμε να λάβουμε πολλά. Διότι, πες μου, πού υπάρχει ισότητα, όταν δίνεις ένα νόμισμα και δέχεσαι την συγχώρεση των αμαρτημάτων; Όταν τρέφεις εκείνον, που πεινάει και αξιώνεσαι παρρησία την φοβερή εκείνη ημέρα και ακούς τους λόγους εκείνους που σε κάνουν άξιο της βασιλείας· «Πείνασα και μου δώσατε να φάω»; (Ματθ. 25,35). Μήπως δεν μπορούσε αυτός, που σου έδωσε την τόση αφθονία του πλούτου, να θεραπεύσει και τη φτώχεια εκείνου; Αλλά γι’ αυτό αφήνει εκείνον να υποφέρει από την φτώχεια, ώστε και εκείνος να πάρει μεγάλο μισθό για την υπομονή και συ να έχεις για τον εαυτό σου την παρρησία από την ελεημοσύνη…

Ας μη κάνουμε, λοιπόν, την ελεημοσύνη, αποβλέποντας μόνο σ’ εκείνον που δέχεται την ελεημοσύνη· αλλά σκεπτόμενοι ποιός οικειοποιείται αυτά που δίνονται στον φτωχό και υπόσχεται να εξοφλήσει αυτά, που δίνονται, στρέφοντας, έτσι, τη σκέψη μας προς εκείνον, να προσφέρουμε με κάθε προθυμία· και, όσο ακόμη είναι καιρός, ας σπείρουμε με αφθονία, ώστε και να θερίσουμε με αφθονία. Διότι λέγει: «Εκείνος που σπέρνει με φειδώ, με φει­δώ και θα θερίσει» (Β΄ Κορ. 9,6).

Ας δίνουμε, λοιπόν, τους καλούς αυτούς σπόρους με απλοχεριά, ώστε να θερίσουμε με αφθονία, όταν έλθει ο καιρός. Διότι τώρα είναι ο καιρός της σποράς, τον οποίο, παρακαλώ, να μην παραβλέψουμε, ώστε κατά την ημέρα της ανταποδόσεως, να θερίσουμε τους καρπούς όσων σπείραμε εδώ, και να αξιωθούμε της φιλανθρωπίας του Κυρίου. Διότι τίποτε, κανένα άλλο κατόρθωμά μας, δεν θα μπορέσει να σβήσει τόσο τη φωτιά των αμαρτιών μας, όπως η πλουσιοπάροχη ελεημοσύνη. Αυτή πετυχαίνει και την εξαφάνιση των αμαρτιών μας και μας χαρίζει παρρησία και μας προετοιμάζει για να απολαύσουμε εκείνα τα ανέκφραστα αγαθά….

(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, ΛΔ’ ΕΠΕ 3,432-436)

πηγή

Ο άγιος Σεβαστιανός (18/12)

πηγή

Ο Άγιος Σεβαστιανός (18/12)

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

Ο Άγιος Σεβαστιανός γεννήθηκε στα Μεδιόλανα (Μιλάνο) της Ιταλίας, το 250 με 256 μ.Χ. Οι γονείς του τον ανέθρεψαν με μεγάλη χριστιανική επιμέλεια.

ΑΞΙΩΜΑΤΑ: Καθώς ήταν και από γενιά αρχοντική, είλκυσε την εύνοια του αυτοκράτορα, που γρήγορα τον ανέδειξε σαν στρατιωτικό. Μάλιστα, ο Διοκλητιανός τον έκανε αρχηγό του πρώτου συντάγματος των πραιτοριανών, το εκλεκτότερο σώμα των ρωμαίων λεγεωνάριων. Αργότερα διετέλεσε και συγκλητικός. Φιλάνθρωπη ψυχή ο Σεβαστιανός, από τη θέση αυτή πολλές φορές υπήρξε προστάτης των φτωχών και των πασχόντων χριστιανών. Πρόθυμα επίσης, βοηθούσε στις ανάγκες της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Γι' αυτό και ο επίσκοπος Ρώμης Γάιος του απένειμε τον τίτλο του υπερασπιστή της Εκκλησίας (defensor Ecclesiae).

ΔΙΩΓΜΟΙ-ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Όταν όμως άρχισε ο διωγμός του Διοκλητιανού κατά των χριστιανών, συνελήφθη μια ομάδα χριστιανών και στη Ρώμη. Ο Σεβαστιανός, προκειμένου να τους εμψυχώσει την ώρα που αυτοί δικάζονταν, προς γενική κατάπληξη όλων, δήλωσε ότι είναι χριστιανός και ο ίδιος. Ο Διοκλητιανός διέταξε το θάνατό του. Και ο Σεβαστιανός δεν άργησε να πέσει κάτω, τρυπημένος στο στήθος από βέλη. Το σώμα του παρέλαβε κάποια ευσεβής χήρα, η Λουκίνα. 

Διαπίστωσε όμως, ότι ανέπνεε ακόμα. Αφού τον περιποιήθηκε, μετά από λίγες ήμερες ο Σεβαστιανός ανέκτησε την υγεία του. Αλλά και πάλι επεδίωξε και συνάντησε το Διοκλητιανό και τον ήλεγξε για τη σκληρότητά του. Τότε αυτός διέταξε και τον μαστίγωσαν μέχρι θανάτου. Έτσι, ο Σεβαστιανός έγινε παράδειγμα αγωνιστικότητας για την πίστη ≪ἄχρι θανάτου≫ (Αποκάλυψη Ιωάννου, θ' 10).

Λείψανα του Αγίου βρίσκονται σε αρκετές πόλεις της Δύσης, ενώ στη Ρώμη υπάρχει παλαιά Βασιλική προς τιμήν του πάνω από τη λεγόμενη κατακόμβη του Σεβαστιανού.. Σώζονται δύο βιογραφίες του Αγίου, με γνωστότερη αυτή του Συμεών του Μεταφραστή (PG 116, 793-816).

“Σεβαστιανὸς των πλάνης σεβασμάτων,

Καταφρονήσας τύπτεται τὸ σαρκίον.

Ογδοάτῃ δεκάτη Σεβαστιανὸν σθεναρόν τύψαν.”

Απολυτίκιο.

Συγκλήτου σφαλλομένης παριδών τὰ συνέδρια, Σεβαστιανὲ πανολβίαν, συναγείρεις συνέλευσιν, Μαρτύρων αληθώς πανευκλεών, συν σοι καταβαλόντων τον εχθρόν, μεθ' ων θείας συναυλίας αξιωθείς, φαιδρύνεις τους βοώντας σοι, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διὰ σου, πάσιν ιάματα.

Ο Λαυρεντιάδης, ο Κυριακίδης και... η Εκκλησία

πηγή

Περί Λαυρέντη Λαυρεντιάδη - Πέτρου Κυριακίδη και η σχέση τους με το

Πατριαρχείο Ιεροσολύμων - Οικουμενικό Πατριαρχείο - Αρχιεπισκοπή Αθηνών

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2007)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2007)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάρτιος - Απρίλιος 2007)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάρτιος - Απρίλιος 2007)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάρτιος - Απρίλιος 2009, δες ανάμιξη Κυριακίδη στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάρτιος - Απρίλιος 2009, δες ανάμιξη Κυριακίδη στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάιος - Ιούνιος 2009, δείπνο Κυριακίδη-Λαυρεντιάδη με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάιος - Ιούνιος 2009, Κυριακίδης με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο)

Παρασημοφόρηση Π. Κυριακίδη και Λ. Λαυρεντιάδη στο Π. Ιεροσολύμων!!

1ο Συνέδριο ΜΚΟ «Ρωμηοσύνη». Παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων ο μοιχεπιβάτης Αρχιεπίσκοπος Θαβωρίου Θεόφιλος, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ και ο διαχειριστής της ΜΚΟ Πέτρος Κυριακίδης

Ποιους να εννοεί άραγε «διαπλεκόμενα» στον πρωτοσέλιδο τίτλο της η εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος»;;

Κατά το Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο Ελληνοτουρκικής Συνεργασίας που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη ο κ. Μιχάλης Κυριακίδης συναντήθηκε με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο εκπροσωπώντας τους κ.κ. Λαυρεντιάδη και Κυριακίδη

Πατριάρχης Βαρθολομαίος, Μιχάλης και Γιώργος Κυριακίδης

2ο Συνέδριο ΜΚΟ «Ρωμηοσύνη». Παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων ο μοιχεπιβάτης Αρχιεπίσκοπος Θαβωρίου Θεόφιλος, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ και ο διαχειριστής της ΜΚΟ Πέτρος Κυριακίδης

Δημόσιες ευχαριστίες του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου στο Λαυρέντη Λαυρεντιάδη κατά την παρουσίαση ίδρυσης της ΜΚΟ «Αποστολή» παρουσία του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος απένειμε στους κυρίους Λαυρεντιάδη και Κυριακίδη την ανώτατη τιμητική διάκριση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Παρόντας στα εγκαίνια των γραφείων της «Αποστολής» και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.

Δημοσίευμα για την «Αποστολή» και φωτογραφικό στιγμιότυπο-ντοκουμέντο από την τελετή εγκαινίων: Ο ΠτΔ Κ. Παπούλιας, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος και ο επιχειρηματίας Λ. Λαυρεντιάδης

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ...

Πως τιμούμε και πως εορτάζουμε τον Άγιο που φέρουμε το όνομά του; Πως εορτάζουμε “κατά Θεόν”;

Μελέτη τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων 
Ἡ ἀγάπη μας πρός τούς Ἁγίους, καί ἰδιαίτερα πρός αὐτόν, πού ἀξιωθήκαμε νά φέρουμε τό ὄνομά του,φανερώνεται καί μέ τή μελέτη τῆς ζωῆς του.
Πρώτη καί βασική πηγή γιά τή ζωή τους, εἶναι οἱ ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ ὑμνωδοί, φωτισμένοι ἀπό τό Θεό, ἔψαλλαν ὁλόκληρη τή ζωή τους, ἀπό τή γέννηση μέχρι τό θάνατό τους.
Μέσα στά Μηναῖα, βρίσκουμε ἀρκετές πληροφορίες γιά τούς Ἁγίους ἐκείνους, πού εἶναι περισσότερο γνωστοί· τά Ἀπολυτίκια, τά Κοντάκια, τά Καθίσματα, οἱ Κανόνες, ἐξυμνοῦν τήν ἅγια ζωή τους.
Τά Συναξάρια ἀποτελοῦν τό βασικό ἀνάγνωσμα.
Οἱ Ὁμιλίες τῶν Πατέρων συμπληρώνουν τό βίο τους.
Ὑπάρχουν ὅμως κι ἄλλες ἀξιόλογες πηγές.

Ὁ Συναξαριστής, ἕνας τόμος γιά κάθε μήνα, ὅπου ὁ πιστός βρίσκει τούς Ἁγίους πού γιορτάζουν κάθε μέρα.
Βιβλία, πού παρουσιάζουν τή ζωή ἀρκετῶν ἁγίων, κι ἐμεῖς προτιμοῦμε αὐτό, πού ἔχει τόν ἅγιό μας.
Τεύχη, καί Φυλλάδια, πού προβάλλουν σύντομα, τή ζωή καί τή διδασκαλία ἑνός Ἁγίου.

Πῶς ἑορτάζουμε τούς Ἁγίους; 
Οἱ γιορτές τῶν μαρτύρων δικαιώνονται, ὄχι μόνο γιά ἐκείνους πού γιορτάζουν, ἐπειδή φέρνουν τό ὄνομά τους, ἀλλά καί μέσα στίς ψυχές ὅλων ἐκείνων πού τίς γιορτάζουν.
Νά τί σημαίνει αὐτό πού σᾶς εἶπα· Μιμήθηκες τό μάρτυρα; Ζήλεψες τήν ἀρετή του; Ἀκολούθησες τά ἴχνη τῆς καθαρῆς ζωῆς του; Ἄν πράγματι τά ἔκανες ὅλα αὐτά, τότε ἐσύ τίμησες θεάρεστα τό μάρτυρα, κι ἄν ἀκόμη δέν εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς γιορτῆς του. Γιατί τιμή ἁγίου σημαίνει μίμηση ἁγίου.
Ἦρθες σήμερα στό ναό, γιά νά δεῖς ἀνθρώπους, πού ἀρνήθηκαν τήν παρούσα ζωή καί πέταξαν γιά τήν αἰώνια. Γίνε κι ἐσύ ἀντάξιος τῶν ἀγώνων τους. Περιφρόνησαν ἐκεῖνοι τήν ἐπίγεια ζωή; Περιφρόνησε κι ἐσύ τίς ἐφήμερες ἀπολαύσεις.
Μάζεψε μές στήν ψυχή σου τό κέρδος, πού ἀπόλαυσες ἀπό τή γιορτή τοῦ μάρτυρα. Γύρισε πίσω στό σπίτι σου, δείχνοντας σ’ ὅλους μέ τό φωτεινό πρόσωπό σου, ὅτι εἶδες μάρτυρες. Ἔτσι ἄς ἐπιστρέφουμε πάντοτε ἀπό τούς μάρτυρες, ἀπό τά πνευματικά μύρα, ἀπό τά οὐράνια λιβάδια, ἀπό τά παράδοξα θεάματα.
Τότε, ἀφοῦ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι προγευτοῦμε τήν αἰώνια χαρά, θά τήν μεταδώσουμε καί σ’ ἄλλους. Κι ὅλοι μαζί, θά πετύχουμε τά μελλοντικά ἀγαθά μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἰωάννης Χρυσόστομος

Πῶς τιμοῦμε τούς Ἁγίους; 
Τί δέ θά ἔδινες, γιά νά βρεῖς ἕνα πρόσωπο, πού θά ἀναλάμβανε νά μιλήσει γιά χάρη σου, μπροστά σέ ἐπίγειο βασιλιά;
Ἐμεῖς τώρα, δέν πρέπει νά τιμοῦμε τούς Ἁγίους, τούς προστάτες ὁλόκληρου τοῦ γένους, πού γιά χάρη μας παρακαλοῦν τό Θεό; Καί βέβαια, πρέπει νά τούς τιμοῦμε. Γι’ αὐτό χτίζουμε ναούς, ἀφιερωμένους στό ὄνομά τους· προσφέρουμε προσφορές· ὑμνοῦμε τίς μνῆμες τους· συμμετέχουμε μέ χαρά στίς γιορτές τους.
Ἄν θελήσουμε σήμερα νά τούς τιμήσουμε, μέ ὅποιονδήποτε ἄλλο τρόπο, ἔξω ἀπό τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, καί δέν κάνουμε ἐκεῖνα, πού εὐαρεστοῦν τό Θεό, σίγουρα θά τούς δυσαρεστήσουμε.
Ἄς τούς τιμήσουμε, «ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς»· αὐτοί μέ τίς μεσιτεῖες τους, ἐπιζητοῦν γιά χάρη μας, τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Ἄς χτίσουμε γι’ αὐτούς ναούς κι ἄς ὑψώσουμε εἰκόνες ἱερές· ἄς γίνουμε οἱ ἴδιοι, ἔμψυχοι ναοί καί εἰκόνες ζωντανές, μιμούμενοι τίς ἀρετές τους.
Ἄς ἐξετάσουμε τή ζωή τους· ἄς ἀντιγράψουμε τήν πίστη, τήν ἀγάπη, τήν ἐλπίδα, τήν ὑπομονή τους. Πολοί ἔφτασαν μάλιστα μέχρι τό μαρτυρικό θάνατο.
Ἄς τούς μιμηθοῦμε, γιά ν’ ἀπολαύσουμε μαζί τους, τά ἀμάραντα στεφάνια τῆς αἰώνιας δόξας τοῦ Θεοῦ.

Ἰωάννης ∆αμασκηνός

Ἡμέρα γενεθλίων ἤ Ὀνομαστική ἑορτή; 
Μέσα στό πλαίσιο τῆς οἰκογένειας, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ οὐρανοῦ, ἔχω μόνο ἕνα ὄνομα· ὅλοι μας ἔχουμε ἕνα μόνο ὄνομα. Τό αἰώνιο ὄνομά μας, πού πήραμε κατά τή βάπτισή μας. Κι εἶναι ἅγιο, γιατί δόθηκε ἀπό τό Θεό καί καταγράφτηκε ἀπό τούς ἀγγέλους. 
Γι’ αὐτό λοιπόν, ἐμεῖς οἱ πιστοί πρέπει, νά ἑορτάζουμε τήν ὀνομαστική μας ἑορτή κι ὄχι τήν ἡμέρα τῆς γέννησής μας, ὅπως γιορτάζουν σήμερα οἱ περισσότεροι κάτοικοι τῆς γῆς. Ἐκτός ἀπό αὐτό, ὑπάρχει κι ἄλλος λόγος, γιά τόν ὁποῖο πρέπει νά τιμοῦμε τήν ὀνομαστική μας ἑορτή.
Ὁ ἅγιος, πού φέρουμε τό ὄνομά του, εἶναι ἕνα ἀδιάσπαστο κομμάτι τῆς οἰκογένειάς μας καί τῆς καθημερινῆς ζωῆς μας.
Μετά τή βάπτισή μας, παίρνουμε τήν εἰ κόνα τοῦ ἁγίου προστάτη μας. Τήν φυλάγουμε κρεμασμένη στό εἰκονοστάσι τοῦ σπιτοῦ μας, σ’ ὅλη μας τή ζωή.
Μά κι ὅταν πεθάνουμε, θά μᾶς βάλουν τήν εἰ κόνα του στό στῆθος μας. Γιατί κι ἄν ἐμεῖς πεθάνουμε, οἱ Ἅγιοι παραμένουν ζωντανοί, ὄχι μόνο στόν οὐρανό, ἀλλά καί στή γῆ.
Ὁ ἅγιος πού φέρουμε τό ὄνομά του, εἶναι συγχρόνως κι ὁ πρεσβευτής μας στόν οὐρανό. Θά εἶναι ἕνας ἀπό τούς ὑπερασπιστές μας στήν τελική κρίση· θά εἶναι πολύ κοντά στήν κυρία Θεοτόκο, τή Μητέρα τοῦ Θεοῦ μας καί πλάι στό φύλακα ἄγγελό μας.

Virgil Gheorgiu

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ κ ΕΟΡ∆ΑΙΑΣ 
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟ∆ΡΟΜΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΪ∆ΟΣ 
Πῶς ἑορτάζομεν «κατά Θεόν» 
Φ 099ο, 01η Ἰανουαρίου 2006

πηγή

Τι αρμόζει να κάνει ο χριστιανός για να αποφεύγει όσο μπορεί την αμαρτία!

“Να τρως με όρεξη, αλλά να θυμάσαι ότι η σάρκα σου θα είναι η λεία των σκουληκιών.

Να κοιμάσαι σε πλούσιο κρεβάτι, αλλά να θυμάσαι και τις σκληρές σανίδες του φέρετρού σου.

Πρέπει να αποφεύγει κανείς όλες τις αφορμές για την αμαρτία, όλους τους χώρους, τα πρόσωπα, τα πράγματα που μπορούν να είναι για σας απ’ τον πειρασμό και να σας επιβάλλουν αμαρτωλές επιθυμίες.

Να θυμάσαι πάντα τα τελευταία σου: το θάνατο, την κρίση, την ανάσταση, τη ζωή του μέλλοντος αιώνος.

Όσο το δυνατό συχνότερα να σκέπτεσαι την πανταχού παρουσία του Θεού, να συλλογίζεσαι τις αγαθοεργίες του Θεού, ειδικά τη ζωή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στη γη, τα μαρτύριά Του, το θάνατό Του και γενικότερα τις κύριες αλήθειες της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης.

Η καρδιακή και η επιμελής προσευχή, η συχνή επίκληση του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού βοηθάει πολύ στο να κρατιέται κάνεις μακριά από την αμαρτία.

Πρέπει να κάνει κανείς αυτοέλεγχο, να επαγρυπνεί, να παρατηρεί τον εαυτό του, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες, τις πράξεις του.

Όσο συχνότερα γίνεται να προστρέχει στο μυστήριο της μετάνοιας, να εξομολογείται στον πνευματικό του πατέρα, να υπακούει στις συμβουλές του και να κοινωνεί άξια των Αχράντων Μυστηρίων.

Να μην αφήνει κανείς την ευκαιρία και τη δυνατότητα να παρευρίσκεται στις εκκλησιαστικές ακολουθίες και να διαβάζει στο σπίτι του πνευματικά βιβλία.

Να συζητάει κανείς με ανθρώπους ευσεβείς και να αποφεύγει τις άσκοπες συζητήσεις.

Να υπάρχει πάντοτε στον ελεύθερο από τις ακολουθίες χρόνο κάποια ψυχωφέλιμη ενασχόληση, κάποια εργασία και να μη μένει αργός.

Βλέπε, λοιπόν, τι αρμόζει να κάνει ο χριστιανός για να αποφεύγει όσο μπορεί την αμαρτία.

Με λίγα λόγια, πρέπει να προσεύχεται, να εργάζεται αδιάκοπα και συνεχώς να παρατηρεί τον εαυτό του.

Κύριε, βοήθησέ μας!”

Στάρετς Βαρνάβας, από το βιβλίο “Ο Στάρετς Σαραφείμ της Βύριτσα”

πηγή

ΕΥΩΔΙΑΖΕΙ ΤΟ ΤΙΜΙΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ 29/11/2012

πηγή

Είχαμε και... τέτοιους σ' αυτή τη χώρα ! ! !

Ο Νικόλαος Πλαστήρας από το Μορφοβούνι Καρδίτσας (4 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953) κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1951-1952. Επί κυβερνήσεως του απαλλοτριώθηκαν τα περισσότερα τσιφλίκια και αποδόθηκε η γη στους καλλιεργητές ενώ με τη φροντίδα του περιθάλφθηκαν και στεγάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας.

Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (όπου επονομάσθηκε και Μαύρος Καβαλάρης)
και την Μικρασιατική εκστρατεία όπου έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες με λίγες απώλειες που τον έκαναν φόβητρο στους αντιπάλους του,
οι οποίοι τον ονόμασαν «καρά-πιπέρ» (μαύρο πιπέρι), ενώ το 5/42 σύνταγμα ευζώνων που διοικούσε «σεϊτάν ασκέρ» (στρατό του διαβόλου).
Χάρις σ´ αυτόν και τον Θεόδωρο Πάγκαλο (όχι τον «όλοι μαζί τα φάγαμε») αναδιοργανώθηκε ο στρατός και ανασυντάχθηκε η στρατιά του Έβρου, δίνοντας ένα βοήθημα στον Ελευθέριο Βενιζέλο, κατά τις διαπραγματεύσεις για την Συνθήκη της Λωζάνης, περιορίζοντας τις απαιτήσεις του Κεμάλ.

Ο Πλαστήρας θεωρείται ότιήταν ικανότατος στρατιωτικός, τίμιος πολιτικός και υπόδειγμα ανθρώπου, αγαπήθηκε δε πολύ από τον λαό.
Το σύνθημα της αριστεράς «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» τον αδικεί και συνέβαλε στην μη επανεκλογή του στην πρωθυπουργία.
Γεγονότα που τον χαρακτήρισαν ήταν η διακριτική προσφορά του μισθού του σε φτωχούς, η άρνησή του να «βολέψει» από την θέση του
τον άνεργο αδερφό του και το ότι πέθανε και ο ίδιος χωρίς ποτέ να αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία.


Είχαμε και... τέτοιους σ' αυτή τη χώρα ! ! !

Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς κηφήνες των μεταπολεμικών κυβερνήσεων. "Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;", είχε πει και ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος.

Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.

Ο Ανδρέας Ιωσήφ - πιστός φίλος του - αναφέρει: Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα "Πλαστήρας" όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.

Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση - κι έμενε σ' ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ' αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».

Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω. σκάβω για να καλοτρώγω;».

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό: «Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»

Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει: - Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω. - Μα θα προσβληθεί. - Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!

Το 1952, πρωθυπουργός ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ».

Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω: «Όταν πέθανε ο Πλαστήρας δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ - γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά - ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.

Είχαμε και... τέτοιους ανθρώπους σ' αυτή τη χώρα ! ! !

 Και πρέπει επιτακτικά να βρούμε σήμερα
και να βάλουμε μπροστά αυτούς που του μοιάζουν

πηγή

Η Ουσία των Χριστουγέννων

 

 

Στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, στα απλά και δύσκολα προβλήματά του, στη γενική προσπάθεια για το περιβάλλον και την επιβίωση του, τα Χριστούγεννα φαντάζουν ως η μερική έξοδος από το άγχος και η είσοδος της χαράς στη ζωή μας.

Ωστόσο η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Εκκλησία των Πατέρων μας, αιώνες τώρα, μιλά για την ενανθρώπιση του Θεού, για να δώσει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να γίνει Θεός. Μας λέει ότι ο Θεός μας δεν είναι απρόσιτος, άγνωστος και μια «ανώτερη δύναμη», αλλά ένας Θεός - πρόσωπο που έρχεται κοντά μας και γίνεται «ως εις εξ ημών», διαλέγεται, μας αγαπά, νοιάζεται για μας. Μας αποκαλύπτει μια νέα ζωή, τη ζωή των αγίων, που, ενώ δεν αρνείται ότι έχει σχέση με τα ανθρώπινα και την ύλη, – πώς άλλωστε θα γινόταν αυτό, αφού ο Θεός μας δεν την αρνήθηκε αλλά τη προσέλαβε κι άρα την αγίασε; - όμως δεν απολυτοποιεί τη ζωή αυτή και την ύλη ως να είναι αιώνια.

Όλα όσα μας περιτριγυρίζουν εδώ και αρκετές μέρες πριν τα Χριστούγεννα μας σπρώχνουν να χαρούμε με εξωτερικά μέσα τη γιορτή, όπως π.χ. δώρα, φαγητά, διασκέδαση, ντύσιμο κλπ. Γι αυτό και μετά τη γιορτή κυριαρχεί την καρδιά μας κάτι σαν μελαγχολία...... Απολαμβάνουμε αλλά δεν χαιρόμαστε, ευχαριστιόμαστε αλλά δεν αναπαυόμαστε. Γιατί η καρδιά ζητά κάτι βαθύτερο. Ζητά τη συνάντηση με το Θεάνθρωπο Κύριο καθώς ο Κύριος με τη γέννηση Του ζητά τη συνάντηση μαζί μας. Ζητά μια ζωή ειλικρίνειας, αλήθειας, ουσιαστική. Το ψεύτικο, το τυπικό, το επιφανειακό, δεν μπορεί να ικανοποιήσει το βάθος της ύπαρξης μας.

Η Εκκλησία, με τη θεολογία της που γίνεται βίωμα, μας καλεί σε κάθε γιορτή της να αφουγκραστούμε το βαθύτερο νόημα και μήνυμα της γιορτής. Έτσι και στη «Μητρόπολη των εορτών», τα Χριστούγεννα, μας καλεί να μην μείνουμε στην επιφάνεια, στα εξωτερικά, στους τύπους – αναγκαία κι αυτά ως έκφραση της ουσίας – αλλά να αφήσουμε την καρδιά μας να ζήσει τον ερχομό του Χριστού. Τότε η γέννηση Του δεν θα είναι απλά ένα ιστορικό γεγονός αλλά συγχρόνως θα γίνει και προσωπικό γεγονός.

Ως Χριστιανοί ας αντισταθούμε στο κοσμικό πνεύμα των ημερών που θεωρεί τα Χριστούγεννα μέσο χαλάρωσης και κατανάλωσης. Ας αφήσουμε χώρο καρδιακό και χρόνο να συλλογιστούμε το δώρο της ζωής μας που έχει ημερομηνία λήξης κι άρα να τη ζήσουμε ουσιαστικά. Ας αρχίσουμε να ευχαριστούμε τον Κύριο της Ζωής, ζώντας τη Ζωή Του ως ζωή μας, για να νικήσουμε το φόβο του θανάτου. Ας γιορτάσουμε Χριστούγεννα με Χριστό, καλλιεργώντας μέσα μας τη μετάνοια ως επιθυμία για αλλαγή, την ταπείνωση ως γνώση του Χριστού του «ταπεινού τη καρδία» και την αγάπη ως άνοιγμα προς τους ανθρώπους, τις ωραίες εικόνες του ενανθρωπήσαντος Θεού μας.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

πηγή